Weg met al die conventies! Hier komt mijn..... top 4!
4. Cannon Hall Run (10 km)Vele malen eerder ben ik begonnen met lopen. Trainen voor de Batavierenrace, daarna gestopt. Een jaar later hetzelfde verhaal. Later nog eens met een vriend het lopen weer opgepakt, maar dat stopte ook weer. Later samen met Mo een paar keer meegelopen als ze Evy deed. Zelfs opgebowd richting de CPC 5km een jaar of 5 geleden. En daarna weer gestopt. En toen nog maar weer eens een tijdje opgebowd, en weer gestopt. Uiteindelijk al die keren nooit verder gekomen dan een kilometer of zeven. Telkens werd het na een tijdje vreselijk saai. Fitter worden was telkens wel fijn, maar de weg er naartoe motiveerde me niet.
En toen woonden we ineens op de rand van het Peak District. Prachtige omgeving, afwisselende paden. Het lopen uiteindelijk toch maar weer eens opgepakt. Wat was dat zwaar zeg. Maar ineens was het ook leuk. Begonnen met korte intervallen. Steeds verder uitgebouwd. Bij een hardloopclub gegaan. Meer lopen, verder uitbouwen, evenementjes doen. En het lopen zelf was leuk!
Het resultaat was dat ik eindelijk verder kwam dan ik ooit eerder had gedaan. En zo kwam ik voor het eerst in mijn leven aan de start van een 10-kilometerwedstrijd. Voor mezelf vond ik dit wel de grootste mijlpaal van het jaar.
En wat voor een! 4 kilometer lang onafgebroken stijgen. Scherpe afdalingen met extra klimmetjes er tussen. En als klap op de vuurpijl nog een stijle klim naar de finish. Niet te snel gelopen, maar ondanks de lange klim toch aan een stuk door gelopen. En enorm genoten van het evenement zelf.
3. Harewood 10 (10 mijl)Na de 10 kilometer te hebben gelopen, begon de Zevenheuvelenloop toch te kriebelen. Als ik in september al 10 kilometer kan, dan kan ik in november toch wel 15 kilometer? Zo gezegd zo gedaan en mezelf ingeschreven. Maar dan moet er natuurlijk wel voor getraind worden. En nu stond er toevallig drie weken voor de Zevenheuvelenloop een mooie 10-mijler in de kalender. Die kon wel eens ingezet worden als langste trainingsloop in de aanloop.
Samen met Mo en nog een clubgenote naar het evenement afgereisd. Daar bleken er nog een paar clubgenoten te zijn op komen draven, altijd gezellig! Maar het was bar en boos. Wind, regen, modder en dat was nog voor we van start gingen! Het doel was om deze loop als een training te gaan lopen. Laag tempo, maar wel de afstand in de benen krijgen.
De eerste kilometer beloofde weinig goeds. Met wind en regen schuin van voren leek het nog een lange weg te gaan. Maar toen klaarde het op. De regen verdween, de wind ging liggen, de omgeving was prachtig. Wat wil een mens nog meer? En we hebben ons heel netjes aan het trainingstempo weten te houden. En dat gaf ons alle extra tijd om te genieten van de omgeving. En van de support. Want wat dit evenement zijn plek in dit lijstje oplevert is toch wel het enthousiasme van de vele marshals die waren op komen draven, ondanks het beroerde weer aan de start. Het was gewoon continu genieten!
2. Zevenheuvelenloop (15 km)Vijf jaar eerder had Mo deze loop al gedaan. En ze ging toen helemaal kapot. Hoewel ze de loop zelf zonder wandelen had weten te doen, kon ze de dagen daarna helemaal niks meer. Dan klinkt zo'n loop toch wel wals een enorme uitdaging. Dat ik 'm zelf ooit zou lopen, had ik toen absoluut niet durven dromen.
Totdat ik ineens in de buurt van de afstand begon te komen. Ineens werd het realistisch. En omdat Mo 'm al ging lopen en we dus toch al naar Nederland af zouden reizen, heb ik me toch ook maar ingeschreven. Dus toen moest het wel.
Door de 10-mijler had ik het vertrouwen dat ik de afstand wel aan kon. Maar hoe zat het met de snelheid? De 10 mijl had ik op een trainingstempo volbracht, en de Zevenheuvelenloop wilde ik toch voor mezelf een mooie tijd neerzetten. Ik had mezelf een (hopelijk) realistisch doel gesteld en de bijbehorende gemiddelde kilometertijd berekend. Dat zou toch te doen moeten zijn.
En het liep lekker die dag. Ondanks de drukte toch aardig goed kunnen lopen. En het was geweldig om m'n vader langs de kant te zien staan om me aan te moedigen. En het is ook nog eens geweldig om die grote loop te doen in de stad waar ik toch een jaar of tien gewoond heb. Ontzettend genoten en voor mezelf een uitstekende prestatie neergezet.
Hier het lange verslag van mijn Zevenheuvelenloop.1. Percy Pud (10 km)Een loopje dat niet in de planning stond. Tot een dag van de voren was het nog de bedoeling dat ik hier als toeschouwer van Mo zou staan. Maar door blarenproblemen besloot het lot dat de rollen omgedraaid zouden worden. Dus toen moest ik ineens nog een 10-kilometerloopje lopen.
Sinds mijn eerste 10-kilometerloop (de nummer 4 van deze lijst) had ik geen echte tien meer gelopen. Maar wel wat vergelijkbare afstanden. En afgaande op mijn tijden van de Zevenheuvelenloop zou ik hier toch wel onder het uur moeten kunnen lopen. Het doel was dus duidelijk. De eerste helft net onder het half uur blijven en dan hopelijk in de tweede helft nog wat extra kunnen geven en zo onder het uur blijven.
Het was een middelgroot evenement, ongeveer tweeduizend deelnemers. En ze hadden zelfs wat pacers ingezet her en der! Dus ik had mezelf bij de 60-minuten pacer neergezet en zou eerst maar eens met hem van start gaan, even rustig aan het tempo wennen zonder er zelf te veel op te hoeven letten.
De eerste kilometer dus rustig aangehaakt. Dat liep wel lekker. Ondanks dat ik de dag er voor nog stevig had gelopen, voelden de benen soepel en energiek aan. Na een kilometer had ik zelfs het idee dat ik me moest inhouden om met de pacer mee te lopen, ondanks dat die netjes op schema liep. De pacer bedankt en succes gewenst en toen zelf op pad gegaan. Niet hard weggelopen van de groep, maar een zwaar-maar-comfortabel temop aangehouden. Er was ook nog een lange weg te gaan.
Omdat ik vrij behouden van start was gegaan en niet te ver naar voren was gestart, begon ik vanaf de derde kilometer steeds meer mensen in te halen. Het liep lekker, en het voelde heerlijk om zo door te kunnen stomen.
Voor ik het wist kwam het 5-kilometerpunt al in zicht. 29 minuten en een paar tellen. Ik had er nu wel vertrouwen in dat ik het binnen een uur zou moeten redden. Maar als ik dat vol zou kunnen houden, zou ik zelfs bij de 58 minuten in de buurt moeten kunnen komen. Dus ik moest nog even goed aan de bak in de tweede helft.
En zo ging ik langzaam van zwaar-maar-comfortabel naar zwaar-en-tegen-het-rood. Ik moest wel zorgen dat ik nog niet te snel in het rood ging lopen, want er was nog wel een stuk te gaan. Maar het tempo ging een beetje omhoog en de kilometertijden gingen een stukje omlaag. Bovendien bleef ik nu voortdurend mensen inhalen.
Na ongeveer 6 kilometer kwam ik samen met een meisje aan de praat die al een tijdje bij me in de buurt liep. Ze liep ongeveer hetzelfde tempo als ik en wilde ook onder het uur blijven. Een doel waarover we het eens waren dat dat toch wel ging lukken zo. Met z'n tweeen zigzagden we ons een weg door de andere lopers heen, wat makkelijk ging, want in de tweede helft van de race was het veld al flink uitgerekt. En we motiveerden elkaar om het straffe tempo vol te houden.
En zo telden de kilometers lamgzaam maar zeker af. Zelfs de stukjes omhoog werden nu met een vlot tempo gedaan. Zelfs een clubgenote die normaal sneller is werd bijgehaald, begroet, gedag gezegd en gepasseerd.
Met nog maar een kilometer te gaan wist ik dat ik een hele mooie tijd zou neer gaan zetten. Nu was het aan mezelf om die tijd nog net wat mooier te maken. Tijd voor een laatste aanzet. Mijn tijdelijke loopmaatje had niet meer zoveel over voor een extra aanzet, dus we wenste elkaar succes en ik ging kijken wat er nog in de tank zat. Dus het tempo ging van zwaar-en-tegen-het-rood naar in-het-rood. Op de eindstreep mocht de tank wel leeg zijn.
Het aantal mensen wat dit laatste stuk werd ingehaald was waanzinnig. Ik had het idee dat ik vloog. En langzaam maar zeker kwam er nog een clubgenote in zicht. Met nog 500 meter te gaan was ze toch wel te ver weg om nog in te halen. Maar ik kwam steeds dichterbij. Met nog maar 200 meter te gaan kwam ze wel erg dichtbij. Zou ik haar dan toch kunnen inhalen? Nog 100 meter te gaan. Mo met een camera! Het pad venauwde zich, het publiek stnd behoorlijk ver op de weg. Nog 50 meter te gaan. Hekken langs de weg, eindelijk ruimte. Weer wat dichterbij de clubgenote. 40 meter. 30 meter. 20 meter. 10 meter.... bam! Met nog maar 10 meter te gaan werd de clubgenote voorbij gestoven.
Wat een race! Geen enkele hardloopwedstrijd had zo als een wedstrijd gevoeld als deze. Werkelijkwaar alles viel op z'n plek.
Eindtijd: 56:43
Een tijd die ik een klein uur eerder als onmogelijk zou hebben bestempeld. En dat ook nog eens met een prachtige negatieve split: 29:13 en 27:30 over de eerste respectievelijk tweede helft.
![1451352_3652395606651_103389211_n.jpg]()
En zo kijk ik terug op een geweldig jaar waarin ik het hardlopen helemaal heb herontdekt. Als 2014 net zo leuk wordt als dit jaar, dan teken ik daar voor!