SPOILER

Zondagochtend 14 april 2013 gaat de wekker errrrrg vroeg; ik ben vandaag 42 weken zwanger en moet ingeleid worden. Hier heb ik erg tegenop gezien, maar helaas hebben de krampen die ik de afgelopen twee nachten had, niet doorgezet. Om 06:00 uur kunnen we bellen om te vragen of er plek is op de verloskamers. Plek genoeg, dus we melden ons om 06:30 uur in het ziekenhuis.

Ik vraag of ze willen wachten met het wee-opwekkend infuus omdat ik al wat voorwerk heb gehad en ook al 2 cm ontsluiting. De verloskundige stemt in, en breekt daarna de vliezen. Er komt zo weinig vruchtwater uit dat ze zich afvraagt of de vliezen wel gebroken zijn. Vervolgens geeft de ctg aan dat E’s hartslag flinkt dipt en niet snel genoeg weer stijgt. In een mum van tijd staan er 4 mensen, waaronder een gynaecoloog, in de kamer en ik krijg het ineens benauwd; mijn hele zwangerschap, zo vlekkeloos verlopen en nu lig ik ineens aan allemaal toeters en bellen en krijgt mijn kind het moeilijk!!

De hartslag stijgt gelukkig toch weer, en de verloskundige ziet wat vruchtwater. De vliezen zijn dus gebroken, en ik krijg een uur de tijd om weeën te krijgen. Dat uur verstrijkt helaas zonder noemenswaardige krampen, dus de pomp gaat aan. Dit heeft wel effect, en tegen 11:00 uur geef ik aan dat het pijnlijk begint te worden. Ik kan de weeën opzich heel goed wegzuchten met diepe buikademhaling. De pijn in mijn rug is wel venijnig, en helaas helpt het niet als mijn vriend in mijn rug duwt; ik kan zelf de zere plek veel sneller en beter vinden.

Wat ik heel vervelend vind zijn de banden van de ctg; de band voor de hartslag zit precies op de plek waar ik mijn hand zou willen hebben tegen de pijn, en de band die de weeën meet schuift steeds van mijn bolle buik af, zodat er weer een verpleegster aan moet komen sjorren. Gelukkig zijn ze erg lief en gaan ze niet alleen op de verstoorde metingen af, maar ook op wat ik aangeef over de pijn. Toch moet de pomp wel steeds een standje hoger Ik raak steeds verder in mezelf gekeerd, kan mijn ogen niet open houden en word doodmoe en verkrampt van mijn onhandige houding (half zittend, met mn linkervuist in mijn onderrug geduwd).

Tegen 16:00 uur komt de verloskundige weer toucheren. Ik heb tegen mijn vriend al gezegd dat ik pijnstilling wil als de ontsluiting niet flink gevorderd is. Dit geheel tegen mijn eerdere plannen in, want een ruggeprik lijkt me niets. De weeën an sich zijn nog wel te doen met die ademhalingstechniek, maar het duurt lang voor ze afzwakken, en een minuut later komt de volgende steeds weer. De ontsluiting blijkt ‘ruim 4 cm’ te zijn. De moed zakt me in de schoenen; 2 cm in 5 uur!! Hoe moet ik de overige 6 cm dan nog doen? Hier met die pijnstilling!!

De verloskundige licht de anesthesist in en er komt een heel aardige vrouw naast me zitten die me even observeert en vervolgens vraagt of ik zéker weet dat ik een ruggeprik wil, want ze ziet niet vaak vrouwen die de weeën zo beheerst opvangen. Gevleid maar vastberaden leg ik uit dat ik dit niet meer zo lang volhoud, en ik hoor de verpleegkundige mijn woorden bevestigen. (Geef die vrouw een lintje ) De ruggeprik wordt een tijdje later gezet. Dat is pas echt vervelend; ik moet met mn rug kromgebogen op de rand van het bed zitten. Mijn buik staat op hoogspanning en ik kan geen tegendruk in mn rug geven… dit kost mijn vriend zijn hand want die knijp ik nu grondig fijn

Het zetten zelf is peanuts en ik ben binnen een paar minuten weer onder de levenden! Eindelijk kan ik even liggen Ik moet op mn rechterzij omdat het erop lijkt dat de prik vooral links werkt. De anesthesist verschuift het slangetje wat, en blijft vragen of het wel beter is dan vóór de ruggeprik. Like DUH! Dit is goddelijk! Pas na een tijdje wordt de pijn weer venijniger en ze zet het apparaat nog wat hoger, en ik geef mezelf zo vaak als kan nieuwe shotjes

Tegen 18:00 heeft mijn vriend net eten gekregen en word ik weer getoucheerd. Onze monden vallen open als de verloskundige volledige ontsluiting meldt! Dat is snel gegaan!! De pomp van de ruggeprik gaat uit en mijn vriend wordt gevraagd de kleertjes klaar te leggen ( ) Ik heb hem nog nooit zo snel zien eten Mij was ook steeds gevraagd of ik wilde eten, maar ik was inmiddels best misselijk en kon alleen maar denken aan mignonne’s ‘kotsen bij 3 en 8 cm’

Om 18:20 begin ik met persen; 1 been in de zij van mijn vriend, 1 been in de zij van de verloskundige. Zij is een fantastische coach; ze kan me perfect aangeven wanneer ik goed pers. Dat is ook wel nodig, want ik ben nog flink verdoofd, en persdrang heb ik – geloof ik – niet gehad. Ook nu krijg ik te horen dat ik het héél goed doe. Ergens denk ik nog “Jaja, dat zeggen ze vast tegen iedereen”, maar toch is het wel heel fijn Het is ook fijn om iets met de weeën te kunnen doen en ik kan 3x lang persen op elke wee.

Na een tijdje zegt de verloskundige dat ze een knip gaat zetten als ze er bij de volgende wee nog niet is. Ik heb geen flauw idee wat de reden is maar heb het volste vertrouwen in de verloskundige. Achteraf blijkt dat E's hartslag weer wat dipte en ik denk dat ze - met de dip van vanochtend in het achterhoofd - niet te lang meer willen wachten. Zoals beloofd wordt de knip de volgende wee gezet, en om 19:05 hoor ik de verloskundige roepen: “doe je ogen maar open! Kijk maar, daar is ze! Pak haar maar aan!” Ik hoor gehuil, mijn ogen vliegen open, ik pak E’s warme glibberige lijfje aan en trek haar op mijn borst. Mijn dochter is geboren!!! Mij maakt niemand meer wat, ik heb eindelijk mijn kind Ik begroet haar met haar naam in een bibberig stemmetje.

En wat een heerlijkheid volgt er dan; kijken, voelen, huilen, mijn vriend de vader van mijn kind! zoenen, huilend mijn moeder bellen… en ondertussen wordt de placenta geboren en word ik gehecht (pijnloos! lang leve ruggeprik ) Ik heb zelfs geprobeerd om een liedje voor E te zingen, maar daar heb ik nog een paar dagen niet genoeg ademsteun voor gehad E lijkt het hartstikke goed te doen, ze krijgt een 10/10 apgarscore en wordt aangekleed en wel weer lekker bij mij gelegd

Om een uur of 10 besluiten we toch maar een nachtje in het ziekenhuis te blijven en niet nog midden in de nacht naar huis te gaan. Achteraf is dat maar goed ook, want het duurt nog tot ruimschoots de volgende ochtend voor ik weer fatsoenlijk gevoel heb in mijn linkerbeen De ruggeprik was immers vlak voor de volledige ontsluiting nog opgehoogd, en die heeft dus nog flink doorgewerkt.

De volgende ochtend kunnen we dan eindelijk naar huis, waar me een kraamhulp wacht die haar gewicht in goud waard blijkt te zijn. En dan… beginnen we ons leven als gezin

SPOILER

Het is dinsdagochtend 28 mei, 6:30, ik ben 39 weken en 5 dagen zwanger. De wekker gaat want m'n vriend moet natuurlijk gewoon werken. Terwijl hij staat te douchen, ga ik maar weer eens naar het toilet om te plassen. Daar schrik ik. Bloed. Veel bloed. Ik ren de trap op en laat het m'n vriend zien, die vervolgens ook schrikt. Ik moet het ziekenhuis bellen, NU! Ik pak m'n telefoon van de slaapkamer en moet huilen, want ik laat een bloedspoor met stolsels achter op de gang. Het schiet door m'n hoofd; de placenta. Zou ie losgelaten hebben? Ik ben bang en bel het ziekenhuis. De verpleegster aan de lijn is kort maar krachtig, en vraagt waar m'n placenta ligt. Buikzijde. Ok, nu direct komen en snel. Ik trek snel wat kleren aan, m'n vriend kleedt zich ook razendsnel aan en we vliegen naar de auto. De wijk is opgebroken en natuurlijk gaat er nu net een vrachtwagen keren op de enige exit. M'n vriend toetert, maar geen effect. Dan maar via de stoep. Ook op de doorgaande weg is het stapvoets vanwege bouwverkeer. Ik kan alleen maar denken, het is mis... M'n vriend doet ondertussen z'n best ons zsm in het ziekenhuis te krijgen en dat lukt gelukkig.

Op de afdeling staat de verpleegster ons al op te wachten en begeleidt ons direct naar een verloskamer. Hup, ctg erop en gelukkig horen we snel de snelle hartslag die we zo graag horen. Wat een opluchting! Ik moet heel hard huilen, zo blij ben ik dat geluid te horen. Ook de verpleegster is zichtbaar opgelucht. Ik heb haar vaker gezien, omdat ik al vanaf week 30 onder strengere controle sta ivm aanhoudende harde buiken.

Al snel komt ook een van de aardige verloskundigen kijken. Het bloedverlies is niet direct te verklaren, maar alles ziet er goed uit. Gezien m'n verleden is ze vrij duidelijk: jij gaat niet meer zonder kind naar huis, het is mooi geweest. Daar ben ik het wel mee eens. We gaan kijken wat m'n lijf vandaag zelf gaat doen en als er geen progressie is, krijg ik 's avonds een ballon en word ik de volgende dag ingeleid. Ze checkt ook nog m'n ontsluiting. Twee cm. Maar dat had ik al 2 weken, dus ik ben lichtelijk teleurgesteld dat het niet meer is geworden aangezien ik wel nog meer last van harde buiken heb gekregen. Ik stel me in op het inleiden. We moeten nog even op de verloskamer wachten terwijl zij overlegt met de gynaecoloog. Naast ons is een vrouw druk bezig, we 'live' mee met haar weeën. Ze is erg vocaal en we vragen ons af of ik ook zo'n herrie zou maken.

Na een uurtje word ik naar de afdeling gebracht en ik krijg een eigen kamer. Lekker! M'n vriend gaat even weg, wat spullen voor mij te halen. Ik geef hem een lijstje mee met spullen die nog in de vluchttas moeten en vermaak me ondertussen met Wordfeud en Candy Crush en ik krijg nog een ctg. Flinke harde buiken, maar ja, what else is new. Dat heb ik al weken. Ik voel verder ook nog weinig verandering, dus het feit dat hij kan niet heel lang blijven als hij terug is, omdat we de auto van m'n moeder verkocht hebben en die nog overgeschreven moet worden, baart me weinig zorgen. Hij moet ook nog wat dingetjes uit de stad hebben en ik zeg dat hij rustig aan kan doen. Hij vertrekt dus weer en ik stort me weer op m'n spelletjes en fok.

Rond een uur of 13:00 merk ik dat de harde buiken wat steviger worden, maar ik verwacht er niet veel van. De zuster komt en legt me weer aan het ctg. Ik zie ze inderdaad regelmatig op het ctg, de pieken zijn wat hoger dan voorheen, maar ik verwacht nog niets bijzonders. Maar, een uur later zijn ze er nog en worden ze toch nog wat sterker. Moet even pauzeren van waar ik mee bezig ben als er eentje komt. Toevallig komt net de arts ook langs. Het is een aardige vent die ik ook al vaker heb gezien en die me heeft behandeld tijdens de opname ivm de harde buiken. Fijn! Hij hoort m'n verhaal aan, bekijkt het ctg en besluit toch nog even te toucheren. En jawel, 3-4 cm! Ik denk nog, ooh misschien hoef ik geen ballon, dat zou fijn zijn. Maar nee, hij denkt er anders over: ik moet terug naar de verloskamers! Ik whatsapp m'n vriend dat ie toch maar deze kant weer op moet komen. Hij is verbaasd, maar komt er aan!

Net als hij aankomt rond een uur of 15:00, komt de verpleging om me met rolstoel terug te brengen naar de verloskamers. Ik doe nog lacherig, ik kan heus wel lopen! Maar nee, ik moet in die stoel. Ik word op een andere verloskamer gebracht dan waar ik 's ochtends was. Het valt me nog op dat daar geen foto's van koeien hangen zoals in alle andere ruimtes waar ik ben geweest, maar een foto van een zwaan. We lachen er nog om.

Een kwartier/twintig minuten later is het lachen wel gedaan. Er is schakelaar omgegaan, die van de weeën en die staat nu op standje AAN. Ik moet ze nu echt wegzuchten en -puffen en de intensiteit neemt snel toe. M'n vriend steunt me geweldig. Ik houd z'n hand vast tijdens een wee (en knijp die fijn) en hij loopt tussen de weeën door af en aan met koude washandjes. Soms komen ze zo snel achter elkaar dat hij vanaf de wasbak snel terug moet sprinten om m'n hand weer vast te houden. Ik moet een aantal keer overgeven. Dus naast met washandjes, komt hij nu ook met spuugbakjes aan. Ik merk nog op dat het overgeven de feestvreugde niet bepaald heeft verhoogd. Ik lig op m'n zij, maar ik moet van de artsen weer op m'n rug omdat de ctg niet goed registreert. Ik baal, want ik kan ze zo minder goed opvangen en had aangegeven dat nou juist belangrijk te vinden. Ik knijp in m'n vriend z'n hand en met m'n andere hand doe ik pogingen de steun van het bed te verpulveren. Weer moet ik een paar keer overgeven Inmiddels heb ik een legertje personeel verzameld om m'n bed: de fijne arts van de verpleegafdeling die wil weten hoe het gaat, de arts van de verloskamers (die zag ik voor het eerst) en een verpleegster. Ik word weer getoucheerd: 8 cm. Ik zeg dat ik het niet meer volhoud en steeds meer persdrang krijg, maar ze zeggen allemaal dat ik het kan en ik puf weer wat weeën weg. De voor mij onbekende arts zegt dat ik er nog tien moet wegpuffen en dan mag ik persen. Samen met m'n vriend tel ik ze af. Nog 10, nog 9, op de helft, etc.

En dan mag ik persen. Eindelijk! De artsen vragen me m'n benen op te trekken. Dat lukt me niet. Te pijnlijk door m'n bekkeninstabiliteit. Ze plaatsen steunbeugels en ik leg m'n benen erin, dat gaat stukken beter . Het duurt twee persweeën voor ik de techniek snap en ik doe m'n best. Het ctg laat zien dat m'n kind het tijdens het persen af en toe moeilijk heeft. Ze willen een sonde plaatsen op het hoofdje. Ik vraag nog waarom ze allemaal zo serieus kijken. Door nog een andere arts die ik ook vaker gezien heb (inmiddels 3 artsen en 1 verpleegster rond m'n bed) wordt het gelukkig allemaal goed uitgelegd en hij plaatst de sonde en ze bepalen de zuurstofwaarde van het bloed. Die is gelukkig goed, ik mag doorpersen!

Ik heb veel steun aan m'n vriend en aan de arts van de andere afdeling. Die had allang vrij, maar is gebleven, zo lief! Samen loodsen ze me door m'n persweeën heen. Die weeën vind ik overigens veel prettiger dan de ontsluitingsweeën, want ik mag tenminste wat doen. M'n kind krijgt het toch wat moeilijker en de vacuümpomp wordt de kamer al opgereden. Weer wordt de zuurstofwaarde bepaald; nog steeds goed. Ik mag het nog steeds zelf doen. Bekijk het met die pomp denk ik, en ik zet alles op alles. Ongemerkt voor mij is de dienstdoende gynaecoloog ook binnengekomen. Hij kijkt, pakt een grote schaar en knipt. Ik pers. Ik hoor mezelf geluid maken en dan hoor ik huilen en m'n vriend roept dat ze er is. Ze is er! Onze dochter! Ze wordt snel even afgewreven en meteen op m'n borst gelegd. Het is 18:50 en Noor is er en wat is ze prachtig! De rest erna is een roes. Ik krijg twee injecties voor de placenta, die volgt binnen een half uur. M'n vriend omarmt me, we kijken samen naar hoe prachtig ze is en ondertussen word ik afgeleid door de arts die me aan het hechten is. Auw! Ik heb zoiets van, laat me! Maar ik geniet ook van m'n prachtige dochter. M'n borst wil ze nog niet, maar haar apgar is perfect. 9 en 10. Wat is ze mooi! En ik heb haar helemaal zelf op de wereld gezet, zonder pijnstilling. Ik bedank de lieve arts die speciaal na zijn dienst is gebleven om bij mijn bevalling te zijn.

Ik ben wat witjes, m'n HB en bloeddruk zijn erg laag dus ik blijf de nacht. Samen met m'n gezin word ik na de anti-D injectie en een wasbeurt naar de kraamafdeling gebracht. We blijven een nachtje en een dag, want ik ben slap en val de volgende dag twee keer flauw, maar eind van de dag kunnen we naar huis. Nu met z'n drieën. M'n vriend, ik en onze Noor .

quote:

Op zondag 16 juni 2013 13:14 schreef Sull het volgende:
LB en XM, mooie verhalen! Fijn dat alles goef is verlopen en jullie kinderen zo'n goede score hadden!

Xm, is er achteraf ook geen reden gegeven voor het bloedverlues?

SPOILER

Koninginnedag, 30 april rond het middaguur krijg ik pijn in mijn rug als ik achter de pc zit. Ik denk eerst nog dat het komt omdat ik te lang in dezelfde houding op een stoel heb gezeten, maar de pijn neemt niet af, alleen maar toe en dan beseffen we ons dat het eindelijk is begonnen.. toch?? Wat een wonderlijk idee dat die kleine er misschien aan komt! Man maakt van de dag gebruik om nog wat laatste klusjes te doen en het huis schoon te maken. Ik kan me niet meer herinneren wat ik de rest van de dag heb gedaan, maar aan het eind van de dag komt de pijn in golven, wel met veel tijd ertussen, maar toch! Het is allemaal prima te doen, dus savonds gaan we gewoon naar bed en vallen we in slaap met de gedachte dat dit misschien onze laatste avond met zijn tweeen is.

Om 1 uur snachts word ik wakker... en voel ik niks meer. Ik ga plassen en weer naar bed om om 5 uur weer wakker te worden zonder pijn. Ik maak mijn man wakker en zeg dat het toch loos alarm is en we nog eventjes geduld moeten hebben. Maar het huis is nu tenminste wel lekker schoon

Ik lig te dromen over weet ik veel wat als ik ineens een pijnscheut en een plop voel. Ik ben meteen klaar wakker en weet direct dat dit mijn vliezen zijn.. denk ik. In een reflex rol ik van mijn bed af en spurt 2 meter naar de wc. Jahoor, vocht! Niet zo heel veel en het is rozig. Ik roep man en laat hem kijken in de wc, superromantisch, en we zijn beiden instant zenuwachtig. Dit is echt. Man! Doodeng. Hij moet het MvM plaspotje van me pakken want vruchtwater moet je opvangen, zoveel weet ik nog. Ik voel als ik op de wc zit ineens pijn, weeën, even iets anders dan de pijn van de dag ervoor. Ze komen eerst heel snel achter elkaar maar nemen daarna af. Ook dit is nog prima te handelen.

Het is nu 1 mei 7 uur sochtends dus we wachten tot 9 uur en bellen de vk. Om 12 uur smiddags komen ze langs om te kijken. Zodra ze binnen zijn (vk en stagiaire) verdwijnen mn weeen. Ze blijven dan ook niet lang, wegens gebroken vliezen wordt ook niet getoucheerd en ze zegt me te bellen als de weeën heviger zijn en sneller op elkaar komen, want mijn weeen komen niet snel genoeg en ik heb niet genoeg pijn. Ze raadt me aan koekjes te gaan bakken ofzo, zodat ik sta en bezig blijf, dus dat doe ik dan ook braaf. De hele verdere dag rommelen we wat aan en lig ik op een handdoek op de bank. Gebroken vliezen zijn not amusing, vooral niet als je sporen door je huis achterlaat en je man achter je aan mag dweilen. De weeën blijven de hele dag onregelmatig, maar worden wel steeds heftiger.

Het is inmiddels 2 mei 3 uur snachts als ik in bed in huilen uitbarst omdat ik de pijn niet meer trek. De weeën volgen elkaar nu zo snel op dat timen geen zin heeft en ik zeg tegen mn man dat hij de vk moet bellen. NU. Die druif wil haar niet snachts storen, dus het duurt nog een half uur voor ik hem duidelijk maak dat hij nu echt moet bellen, wil hij het ochtendlicht nog aanschouwen. De vk raadt hem aan mij onder de douche te zetten, wat helpt. Om 4 uur ongeveer is ze er en wordt er getoucheerd: 4 cm ontsluiting, YES! En ik ben heel soepel dus de rest van de ontsluiting zal vast snel gaan. Dan komt de vraag wat ik wil, thuis afwachten of naar het zkh? Inmiddels zijn mijn weeën weer zo goed als verdwenen en de vk meldt doodleuk dat het zkh haar goed lijkt, want ik word toch overgedragen. Overgedragen? Ja, na 24h gebroken vliezen word ik overgedragen en gaat zij weg. O. Dat had ik wel iets eerder willen horen eigenlijk, maar goed, we gaan dus richting zkh waar ik word opgenomen door een heel aardige verpleegkundige. De overdracht vindt rond 5 uur plaats en om 8 uur zie ik de arts assistent. Omdat mijn weeën niet opschieten en ik al langer dan 24h met gebroken vliezen rondloop wil hij me aan de wee-opwekkers leggen en de arts raadt me dan ook een goede pijnstilling aan, want ik moet nog wel even door: de ruggenprik, my worst nightmare.

Het infuus prikken is hel, maar de ruggenprik valt me eigenlijk alles mee. Je krijgt eerst een prikje verdoving dat venijnig moet zijn, maar het niet is, en dan de echte prik, die je amper voelt. Het vervelendst is nog het schuiven van het buisje in mijn rug. Een onbeschrijfelijk rotgevoel, maar dan zit alles en nu gaat mn pijn weg!! Ik krijg een wee, maar huh, ik voel het nog steeds flink in mijn rug. "Jaa", zegt de anesthesiste terwijl ze kamer uit loopt "de ruggenprik werkt niet op rugweeen" Ojaaa, nog meer fijne informatie, maar ik zie het nog zonnig in want mijn buik voel ik niet meer. Ik ben verbaast dat ik mijn tenen nog kan bewegen, maar das normaal.

Wanneer de wee-opwekkers aan gaan verdwijn ik helemaal. Het is vreselijk. Alles wat ik in mijn bevalplan heb geschreven wat ik NIET wilde, gebeurt. Veel mensen op mijn kamer die in en uit lopen, steeds nieuwe gezichten, niemand die ik meer herken want het duurt lang en de diensten worden 3 keer gewisseld. Voor mijn gevoel wil de een na de ander me toucheren "ja ook nog even tijdens een wee" en de ruggenprik werkt inderdaad niet op rugweeen. Ik raak alle besef van tijd kwijt en moet nu en dan op mijn andere zij gaan liggen omdat de baby het niet meer zo fijn vindt. Braaf doe ik wat ze zeggen, sleep mezelf van links naar rechts met alle draden en kastjes en elektrodes van de bloeddrukmeter, het infuus, de hartslagmeter, het CTG, de ruggenprik en de elektrode die onderuit hangt. Overal op mijn lichaam zitten banden, kastjes en plakkers en ik voel me gevangen. Er wordt inmiddels ook niet meer gevraagd of mensen aan me mogen komen en het voelt alsof mijn lichaam niet meer van mij is. Ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld. De pijn neemt toe en op een gegeven moment trek ik het niet meer. Dat infuus met wee-opwekkers moet NU uit, maar het mag niet. Ik huil, ik schreeuw tijdens de weeën het hele ziekenhuis bij elkaar want kan ze niet opvangen, ik smeek, maar niks helpt en de ontsluiting vordert voor geen meter. De ruggenprik wordt hoger gezet, maar ook dat maakt niks uit en dan moet ik persen. NU! Maar het mag niet, want ik heb nog geen volledige ontsluiting (9 cm) en misschien maak ik de zaak beneden alleen maar erger als ik toch pers. Maar er is geen houden aan, ik MOET! Tijdens een wee zucht ik 3 keer en dan pers ik 4 keer en man o man want voelt dat goed. Ik hoor de verloskundige zeggen dat het niet erg is en ik mag persen, want ik pers niet effectief. Geen idee wat ik er van moet denken, maar ik pers! Er gebeurt alleen niks.

Dan komt eindelijk het verlossende woord. Ik heb geen idee hoe laat het is, maar we moeten naar de OK voor een spoedkeizersnede. Vanaf dat moment, het verlossende woord, is mijn bevalling heerlijk. De wee-opwekkers gaan uit (yay!!), alle banden gaan af en ik moet overgeheveld worden op een ander bed. Drie verpleegkundigen staan te hannesen tot ik zeg dat ze mijn man het moeten laten doen. Hij buigt zich over het bed heen, tilt me op in zijn armen en even voel ik me veiliger dan ooit, en legt me neer op het andere bed. Ik word van alles losgekoppeld en we gaan meteen op weg.

In de OK moet ik snel een mutsje opzetten, ik mag mijn eigen shirt aanhouden, en er wordt in no time een tweede ruggeprik gezet. Ondertussen leun ik tegen een vriendelijke anesthesie-assistent die hele verhalen houdt en de prik is binnen 2 seconden gezet, ik heb er niks van gemerkt. En dan is alle pijn ineens helemaal weg en kan ik ontspannen. Ik word neergelegd met mijn armen op beugels en ik val half in slaap. Ik vraag nog hoe ze weten of de prik werkt, maar krijg te horen dat ze allang bezig zijn. Ergens daarna komt mijn man binnen. Ik weet nog van hier dat een keizersnede raar voelt en klinkt, maar het is het heerlijkste dat ik ooit heb gehad en ik voel en hoor niks. Dan hoor ik ineens: "Daar komt ze!" en een seconden later hoor ik gebrul en wordt een paars, nat glibberend mensje boven de doek uitgehouden. Ongelofelijk dat er echt een kindje in die buik zat. Ze wordt meegenomen en mijn man gaat met haar mee als de anesthesie-assistent vraagt hoe ze heet: "Isa". Ik mag haar naam eindelijk hardop uitspreken tegen mensen.

Achteraf hoor ik 2 verhalen: de eerste van de klinisch verloskundige die me vertelt dat ik de bevalling zelf heb tegengehouden doordat ik me niet ontspande (althans, dat was de boodschap) en een heel ander verhaal van een verpleegkundige die bij de bevalling was: Isa was een sterrenkijkertje en daalde niet ver genoeg in om geboren te worden. Zij veroorzaakte door haar ligging de trage ontsluiting en de heftige rugweeen en ik kon hier niks aan doen. Binnenkort heb ik controle bij de gyn en wil ik alles nabespreken, want ik heb me weken vreselijk gevoeld over hoe de bevalling in eerste instantie is gegaan. We zullen zien wat haar kijk op de zaak is. Het was heftig, maar het was het zeker waard. Of ik het nog een keer zal doen? Zeker niet op deze manier in ieder geval

quote:

Op maandag 17 juni 2013 20:41 schreef Sull het volgende:
Spirit, poeh wat heftig! Ik hoop dat de gyn je meer duidelijkheid kan geven. Jammer dat er zo slecht gecommuniceerd is steeds. Het moet voor je man ook wel heftig zijn geweest of niet?

Tip voor anderen begrijp ik hieruit, is om behalve het bespreken van het plan met de verloskundige ook een kopie van je bevalplan in je vluchttas te stoppen?! Ik beval zelf in het ziekenhuis en heb er sowieso 1 in mijn vluchttas om dan te laten lezen.

quote:

Op maandag 17 juni 2013 18:13 schreef Spirit82 het volgende:
Die druif wil haar niet snachts storen, dus het duurt nog een half uur voor ik hem duidelijk maak dat hij nu echt moet bellen, wil hij het ochtendlicht nog aanschouwen. [/spoiler]

SPOILER

Zo, ik ga me er dan toch eens aan wagen! Vlak voordat ik begin aan het op de wereld zetten van onze tweede dochter, probeer ik nu mijn bevalling van Tirza op papier te krijgen. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen.

We gaan terug naar dinsdag 19 januari 2010. Ik was al een tijdje wakker en zat op bed te bellen met een collegaatje. Na het gesprek ging ik toch maar eens naar het toilet, want al ff wakker, volle blaas. Toen ik in de badkamer stond, liep, dacht ik, mijn plasje langs m’n benen. Lang gezeten, niet gemerkt dat ik zo nodig moest, dus met opstaan kwam het. Logisch toch? Intussen had ik Brabo aan de telefoon en ik grapte nog “Hihi, volgens mij zijn mijn vliezen gebroken!” Dit zei ik zachtjes, want intussen waren mijn ouders beneden. Ze hebben een sleutel, dus ze kwamen zelf binnen.
Ik heb geplast, de boel schoon en droog gemaakt, nog eens wat druk gezet, maar er kwam niks. Conclusie: Ik heb hier net dus echt in m’n broek staan piesen. ’s Avonds voor het naar bed gaan moest ik voor de zoveelste keer een cremetablet inbrengen, want ik had alweer eens last van een vaginale infectie. Leuke bijkomstigheid ook. Het werd bijna routine, maar goed, ik ging hard op de 40 weken af, dus hopelijk kwam er snel een eind aan.

Woensdagochtend. Mijn zus kwam, zoals bijna elke woensdag, beetje tutten en kletsen enzo. Ik hoorde haar binnenkomen (ja, ook zij heeft een sleutel) en ik ging intussen naar het toilet. En ja hoor, er liep weer wat langs, m’n benen! Hmm. “Sjon?! (zo noemen zus en ik elkaar, don’t ask) kun je eens even komen?” M’n inlegkruisje was rozig gekleurd, maar was het nu vruchtwater of niet? Aangezien er altijd prut van de cremetablet uit kwam, had ik dus dat inlegkruisje en dat spul was ook rozig, dus echt een zinnig woord konden we er niet over zeggen. Na een tijdje de vk gebeld, ze kwam langs en deed de blauwtest, maar het sloeg groen uit. Dit kon door de crème komen en door het materiaal van het inlegkruisje. Geen idee dus nog. Mocht ik nog vocht verliezen, dan bellen.
Er gebeurde verder niks, ik heb ’s avonds nog liggen ‘persen’ bij de puf club, ging prima!

Donderdagochtend belde de vk en ze stuurde me toch maar door naar het ziekenhuis, daar konden ze iig met zekerheid vaststellen of mijn vliezen nu gebroken waren of niet. Deze dag overigens geen ochtendlekkage, dus het was allemaal wat vaag.
’s Middags naar het ziekenhuis, ctg en wat vocht afgenomen, auw, stomme eendenbek. Na anderhalf uur ofzo kwam een vk vertellen dat mijn vliezen idd gebroken waren, wrs een scheurtje ergens bovenin, waardoor ik niet constant vocht verloor of ineens een waterval had. Ze gingen uit van woensdag vliezen gebroken, ook al zei ik dat dat dan dinsdag was en ik mocht me zaterdag om 7.00 uur melden voor inleiding. Op de UD! Leuk!

Tegen 17.00 uur gingen we naar huis, eten, tassen klaar maken. Nu wisten we iig dat we 2 dagen moesten blijven vanwege infectiegevaar door langdurig gebroken vliezen, dus voor ons alle drie spulletjes pakken voor 2 dagen. Tijdens het inpakken kreeg ik een beetje een raar gevoel, moest ff stil staan en was ff later weer bij m’n positieven. “Volgens mij was dat een wee!”, zei ik tegen Brabo. Hij werd er wel even stil van! Gaat het nu dan gewoon vanzelf gebeuren?!
We zijn na het klaarzetten van de tassen beneden gaan zitten om een filmpje te kijken, maar veel heb ik er volgens mij niet van gezien. Hier en daar een wee, nog geen regelmaat en maar de gedachten dat ons “Korreltje” er aan ging komen! Rond 22.00 uur zijn we maar naar bed gegaan, nog even uitrusten voordat het echt losbarst!
Dit was van korte duur, Brabo lag vanaf 22.30 uur te timen en er begon al vrij snel enige regelmaat in de weeën te zitten. Rond 0.45 uur had ik er 2 uur regelmatige weeën om de 3 a 5 minuten op zitten en heeft Brabo het ziekenhuis gebeld. We mochten gelijk komen, er was nog plaats! Tussen de weeën door nog even een laatste buikfoto maken, tassen in de auto en hoppa, Korreltje komt er aan!

Om 1.15 uur waren we in het ziekenhuis en het eerste wat ik deed was in huilen uitbarsten. De spanning, de blijdschap, het onverwachte, het besef, alles tegelijk. Ik ging ‘vrolijk’ verder met weeën wegpuffen, net als thuis. Tussendoor nog gaan douchen en daar weeën weggepuft, maar dit vond ik toch niet zo geslaagd. Beetje hangen op een stoeltje en mezelf niet kunnen afdrogen, dus maar weer op bed liggen.
Om 3.30 uur kwamen ze controleren en woehoew, 2 cm ontsluiting! De weeën deden hun werk!
5.00 uur weer controle -> 5 cm! Zo, dat schoot lekker op!!
7.00 uur -> 7 cm! Het ging alweer iets rustiger, maar er zat lekker vordering in!
Gevraagd om Remifentanyl want de weeën waren wel een stuk vervelender. Ik mocht zelf niet op het pompje drukken, waarom weet ik even niet meer, dus dat hadden ze zo weggehangen dat ik er niet aan kon. Brabo liep daarom af en toe even om! <3
9.00 uur -> 7 cm. Shit! En het ging zo lekker. Twee uur verder en geen cm er bij!
Toen begon de ellende. Ik kreeg persdrang en niet te zuinig ook! Ik wilde niet, maar mijn hele lijf ging persen. En nee, dat mag nog niet, je zit pas op 7 cm! Dus wegpuffen! Ik pufte me wezenloos, kreeg bijna geen lucht, had geen tijd om naar adem te happen. Gelukkig was de vk even langsgekomen (die mocht verder niks doen, had al 3 bevallingen achter de rug, maar kwam kijken hoe het ging en heeft even heel lief met me meegepuft!) <3 Na bijna een uur puffen als een dulle was ik zo onwijs moe, dat de arts-assistente voorstelde om een ruggenprik te laten zetten, want ik had mijn energie nog hard nodig voor het ‘echte’ werk. GRAAG!!

Om 10 uur werd ik naar beneden gereden voor de ruggenprik, de weeën voelde ik afnemen. Even wachten met prikken, nog 1 wee wegzuchten. Oké, ruggenprik kan er in! Weg weeën! Helemaal niks meer! Zalig! Maar ook raar. Van zoveel activiteit in mijn lijf naar helemaal niks.
Ik heb wat liggen doezelen, slapen kon ik niet echt, mijn zus gebeld dat ik een ruggenprik had en op 7 cm ontsluiting zat en lekker lag te chillen! Brabo was broodjes gaan halen in de tussenruimte bij de verloskamers, want we hadden toch wel honger gekregen!

Rond 10.15 uur kreeg ik wee opwekkers, aangezien alle activiteiten verdwenen waren. Dit werd tig keer opgehoogd, omdat er totaal niks gebeurde. Intussen was er weer wisseling van dienst en de dienstdoende vk had wel verwacht ons kindje geboren te zien worden tijdens haar dienst, helaas.
Ik weet de tijden niet meer vanaf hier (de rest vond ik terug op een blaadje!) dus het is een beetje gokwerk.
Wachten wachten wachten tot er wat ging gebeuren. Ik kon het bed niet uit, want ik had allerlei slangetjes en infusen aan me hangen. Dus maar een beetje kletsen, meer konden we niet doen.

Na uuuuren gebeurde er eindelijk wat! Ik kreeg een raar gevoel in m’n linkerbil en dat trok mijn been in. Ik meldde dit en de reactie was “oh oké, da’s niet erg.” Goed, ik bleek dus ineens (linker)been weeën te hebben! Na een tijdje werd ik weer eens getoucheerd en hee! 10 cm!! Ik mocht gaan persen! Uhm, oké, fijn, wat moet ik doen?! Door al dat wegpuffen en niks doen, had ik werkelijk geen idee meer wat er nu van me verwacht werd. “Als je een wee op voelt komen, hap lucht pakken en persen, liefst 3 keer in een wee.” Oké, maar ik voel geen wee?! Gelukkig zag Brabo op de monitor wanneer ik een wee kreeg en pakte dan mijn rechterbeen. Zelf was ik daar niet echt toe in staat. De coassistent pakte mijn linkerbeen en hoppakee, persen maar! Het gaat goed, ja goed bezig! Ik merkte er geen zak van! Ik deed voor mijn gevoel maar wat. :’)
Brabo had namens mij nog aangegeven dat ik het graag soort van zittend wilde proberen, dat mocht. Helaas werkte dat niet en moest ik toch gaan liggen.
Na dik een uur geperst te hebben was er voor mijn gevoel nog niks gebeurd, behalve dat ik aardig moe begon te worden. Het bleek dat mijn bloeddruk nogal hoog was intussen en ik had koorts. Korreltje had in het vruchtwater gepoept en ze hadden wat bloed afgenomen op haar hoofdje waaruit bleek dat de pH-waarde niet goed was.

Ze gingen het proberen met behulp van de vacuüm pomp…………..ze lag nog wel wat hoog, maar ze wilden het toch proberen. En Korreltje moest binnen drie kwartier toch wel geboren worden. Brabo vroeg: “En als dat niet lukt?”
“Dan wordt het een keizersnede.”
Ja, ammehoela dacht ik! Ik pers haar wel eruit, met pomp, boeie, ik ga dat wel even doen!!

Daar lag ik dan, pomp op het hoofd van Korreltje, Brabo met mijn rechterbeen, coassistent met mijn linkerbeen, verloskundige naast me, arts-assistente aan het voeteneind en de gynaecologe als volleerd touwtrekster aan de slang van de vacuümpomp. Dat werd dus persen als een gek en ik had echt het idee dat de gyn met haar voet tegen het bed stond te trekken aan de pomp. Blijkbaar was dat laatste niet het geval, maar ze hing er wel met haar volle gewicht aan. Op een gegeven moment werd het plaatje nog mooier en ging de verloskundige met haar gewicht op mijn buik liggen duwen. Het moet er toch raar uit hebben gezien voor een buitenstaander.
Na ruim 3 kwartier persen, duwen, trekken heb ik bij de laatste perspoging geschreeuwd en me naar achteren in bed laten ploffen.
Ik was er klaar mee.
De conclusie werd getrokken dat het niet ging lukken, er werd gebeld naar de o.k. dat we er aan kwamen en toen ging het allemaal in een flits zo snel.

Voor ik het wist zat ik op de o.k. en werd ik overgeheveld van bed naar de operatietafel, moest ik rechtop zitten en voelde ik mijn benen tintelen. De ruggenprik deed z’n werk.
Intussen zat Brabo naast me en werd het schermpje een beetje omlaag geduwd zodat hij mee kon kijken. Een van de assistenten had de camera al gepakt en maakte hier en daar foto’s. (Dit weet ik omdat we foto’s hebben van tijdens de sectio, heb er verder weinig van meegekregen).
Op een gegeven moment gaf ik aan dat ik geen lucht kreeg en hoorde ik in de verte iets wat leek op een babykreuntje. Huilen kon je het niet noemen. Het was 17.09 uur, onze dochter was geboren! Tegen Brabo zei ik “Oh, volgens mij is ze er uit.” En intussen kreeg ik een slangetje met zuurstof in m’n neus, want ik lag te hyperventileren.
Nadat Korreltje ff snel was nagekeken, werd er een pakketje met een babygezichtje naast me gehouden en gezegd “ kijk hier is je dochter, geef haar maar een kus.” Dat deed ik en weg was ze.
Brabo moest mee. Iets wat hem totaal verscheurde, want hij moest en wilde met z’n dochter mee en wilde ook bij mij blijven, zeker omdat ik me niet goed voelde.

Daar lig je dan, de gynaecologe, assistenten en weet ik wie er allemaal rondom me stonden, waren gezellig aan het kletsen en vroegen aan me hoe onze dochter eigenlijk heette. Ik kon met m’n suffe kop een vaag “Tirza” uitbrengen. Daarna hadden ze het over de naam en het gelijknamige boek en verder heb ik er niks van meegekregen.
Ik was te suf om ook maar iets te horen, zeggen, denken. Na een tijd was ik weer ‘dicht’ en werd ik naar de recovery gereden. Daar waren twee verpleegkundigen aan m’n bed die het over mij hadden, maar niet tegen mij. Zaten op m’n buik te duwen en zeiden dat ‘ie nog wel erg dik was. Ik dacht al dat ik terug moest omdat ze wat vergeten waren. :’)
Ik wilde slapen, maar dat ging niet omdat elke 5 minuten de bloeddrukmeter een poging deed om mijn arm er af te knijpen en dat met nogal wat herrie.
Na een tijd, geen idee hoe lang, hoorde ik 1 van de verpleegsters zeggen: “Ah daar komt haar man!”
Jeuj, dacht ik, Brabo komt me halen en dan weet ik eindelijk hoe het met onze dochter is! Helaas, een paar bedden verderop lag een andere kersverse moeder die 6 minuten voor mij ook een spoedkeizersnede had gehad.

Na wachten en wachten, wat uren leek te duren, kwam dan toch eindelijk de op mijn-buik-hang-verloskundige met Brabo binnen en werd ik meegenomen!!
Daar gingen we dan, op weg naar onze dochter! Ik werd door Brabo voorbereid dat ik niet moest schrikken, er was niks ernstigs aan de hand, onze dochter was oké, maar ze lag aan allerlei infusen en draadjes en slangetjes, dus dat kon nogal eng overkomen.
We reden de Neonatologie op, en daar lag ze dan, in de couveuse. Gek gezicht, een kindje wat 1 dag voor de ud geboren is in de couveuse en het bakje aardig vult! Aan allemaal slangetjes en dingetjes. Ze had geen zuigreflex dus ze kreeg een infuus. Ze had een naaldje in haar hand, met een wantje er overheen, want ze kreeg een week lang iedere dag een paar prikjes antibiotica omdat ze infecties opgelopen kon hebben en ze had plakkertjes op haar borst.
Na ff kijken en aaien over haar handje werd ik naar ‘mijn’ kraamkamer gereden en is Brabo opa’s en oma’s gaan bellen. Het was intussen rond 20.00 uur. Toen ze er waren zijn we met ze naar de Neonatologie gegaan, zodat ook zij hun nieuwe kleindochter konden bewonderen!
Toen we wilden gaan slapen, is Brabo even alleen naar de Neonatologie gegaan om welterusten te zeggen tegen Tirza. Ik vond dat zo’n gedoe met dat bed iedere keer. Hij had gevraagd of we haar de dag erna misschien ff vast mochten houden. De dienstdoende verpleegkundige zei: “Hebben jullie dat nog niet gedaan dan? Dat mag nu wel al hoor!” Dus Brabo kwam me halen en we sjeesden weer met bed en al naar de Neonatologie!

Daar is ze dan, niet meer Korreltje, maar onze Tirza, onze dochter! Niet meer in mijn buik, maar lekker in mijn armen.

quote:

Op donderdag 20 juni 2013 19:00 schreef Sull het volgende:
Tjonge wat een verhaal Elmo en vooral wat een lange bevalling was dat al met al. Ik kan me helemaal voorstellen dat je het besef van tijd kwijtraakt, ik vind het ook knap dat de meeste dat hier allemaal zo goed op een rijtje hebben. Misschien erg oplettende mannen?!
Ik hop dat je ditmaal een voorspoedigere bevalling zult hebben.

quote:

Op donderdag 20 juni 2013 23:40 schreef Suikertante het volgende:
Elmo wat een mooi einde heeft jouw verhaal
Mijn geruststellende gedachte "een bevalling duurt zo kort als je het op een mensenleven bekijkt" gaat bij jou wel aanzienlijk minder op zeg.

quote:

Op vrijdag 21 juni 2013 13:36 schreef Elmo76 het volgende:
Thanks meisjes!
Ik hoop dat het nu heel anders zal gaan. We zullen zien. Het wordt iig niet zo'n uitgebreid verhaal als dit.
[\quote]

Ik hoop met je mee, je hebt het wel mooi opgeschreven iig!
[quote]
En Fieder, door wat jij typte moest ik net weer ff een traantje wegpinken.
Stelletje huilies hier!

quote:

Op vrijdag 21 juni 2013 14:24 schreef Suikertante het volgende:
Ja echt?! Ik vond dat heel fijn juist om aan te denken tijdens de bevalling! Alleen bij de persfase dacht ik dat niet. Terwijl dat maar 25 duurde

quote:

Op donderdag 20 juni 2013 23:40 schreef Suikertante het volgende:
Mijn geruststellende gedachte "een bevalling duurt zo kort als je het op een mensenleven bekijkt" gaat bij jou wel aanzienlijk minder op zeg.

quote:

Op vrijdag 21 juni 2013 13:55 schreef Spees_Eend het volgende:
Dat is echt zo'n mantra die je jezelf tijdens de zwangerschap voorhoudt en dan tijdens de bevalling denkt HOEZO dacht ik dat!!!!

quote:

Op vrijdag 21 juni 2013 15:12 schreef Cocotrimonium het volgende:

[..]

25?
seconden?
minuten?
uur?

quote:

Op vrijdag 21 juni 2013 15:18 schreef Cocotrimonium het volgende:
Elmo, dat lijkt me een maf idee, dat je vliezen gewoon al gebroken zijn
Ga je nu in eerste instantie voor een natuurlijke _{(zeg je dat zo?)} bevalling, of wordt het een keizersnede ivm de eerdere ks?

quote:

Op vrijdag 21 juni 2013 15:23 schreef zandsculptuur het volgende:

[..]

Dagen. Toch suiker?

quote:

Op zaterdag 6 juli 2013 23:07 schreef Twinkly het volgende:
Ik had die arme Wupwup bijna de hele nacht wakker gehouden, die dacht dat ik echt wel ging bevallen die nacht.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 09:28 schreef WupWup het volgende:
Maar je hebt het maar mooi weer zelf gedaan en dat alleen is natuurlijk gewoon super!

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 23:47 schreef Cantare het volgende:
Wat mooi Bellelena, het klinkt ondanks de heftigheid als een heel rustige bevalling. Bijzonder dat je ouders het mochten meemaken. Was er geen verloskundige bij?

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 08:40 schreef Tante_Soesa het volgende:
Jammer Belle, het klinkt als zo'n bijzonder verhaal . Ik hoop t ooit nog eens te lezen!

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 08:40 schreef Tante_Soesa het volgende:
Jammer Belle, het klinkt als zo'n bijzonder verhaal . Ik hoop t ooit nog eens te lezen!

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 08:40 schreef Tante_Soesa het volgende:
Jammer Belle, het klinkt als zo'n bijzonder verhaal . Ik hoop t ooit nog eens te lezen!

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 10:23 schreef Cwen het volgende:
Wauw, Belle, wat prachtig! Ik kan me je gevoel allemaal heel goed voorstellen, ben zo benieuwd hoe we het zelf gaan doen. Het precieze luisteren naar je lichaam, je vader met zijn mooie hypnose, C die haar aanpakt... Kippenvel!

Dank dat je het nogmaals wil delen

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 10:50 schreef Aventura het volgende:
Wat bijzonder Bellelena! Volgens mij ben je professioneel bevaller Ook heel speciaal dat je ouders erbij waren. Wat kunnen bevallingen toch van elkaar verschillen dan he. De jouw komt voor mijn gevoel heel dicht bij ' hoe het zou moeten zijn'

Maar als ik eraan denk dat ik dat zou moeten doen krijg ik het al benauwd! Doe mij maar de makkelijkste weg met ruggenprik en een verloskundige die tussen je benen loert

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 11:06 schreef Suikertante het volgende:

[..]

Dit vind ik ook, het is zé natuurlijk. _{Maar als ik eraan denk dat ik dat zou moeten doen krijg ik het al benauwd! Doe mij maar de makkelijkste weg met ruggenprik en een verloskundige die tussen je benen loert}

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 11:25 schreef Suikertante het volgende:
Omdat je dan wel weet hoeveel cm je hebt, hoeveel je nog moet, dat iemand die er al duizend heeft gezien je bevestigt dat het goed gaat, dat ik meteen naar de OK kon toen ik ging bloeden, dat je stijgbeugels hebt om je tegen af te zetten, dat je weet dat er verlossing is in de vorm van pijnstilling.
Oftewel: vermeende controle. En zogenaamde zekerheid. Ik weet wel dat het er allebei niet echt is, maar het voelde wel zo.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 11:36 schreef Suikertante het volgende:

En belle dat vind ik dus zo leuk aan jullie. Jullie hebben best vaak ideeën die afwijken van de standaard. Maar jullie hebben geen oogkleppen op en zijn ook heel geïnteresseerd in alle andere mensen en mogelijkheden. _{Niet alleen op bevalgebied trouwens.}

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 11:42 schreef mignonne het volgende:

[..]

Wat voor de een zekerheid is, is voor de ander juist een factor van onzekerheid. Vergelijk het met borstvoeding/flesvoeding. Sommige moeders kiezen voor flesvoeding omdat ze dan zeker weten wat erin gaat en met een borst kun je dat niet zien. Anderen kiezen voor borst juist omdat ze dan de zekerheid hebben dat ze zoveel mogelijk kunnen aanleggen en dan zeker zijn dat er 'voldoende' ingaat, voor hen is het vaste aantal cc's op een flesje juist een factor van onzekerheid.

Voor sommige vrouwen is het heel prettig om niets te weten over cm's en alleen maar mee te gaan in het moment, voor andere vrouwen is de wetenschap dat je nu op 7 cm zit bijvoorbeeld júist hetgene wat ervoor zorgt dat je de kracht in jezelf vindt om door te gaan.
Ik vind dat je jezelf tekort doet door er zo over te praten hoor je laat het nu net klinken alsof je keus voor een ziekenhuis een mindere keus was, dat is het in mijn ogen niet. Je bevalt het best daar waar je je veilig voelt en volledig kunt ontspannen, en precies dat is voor iedereen anders.

Gelukkig maar anders zaten we vanaf nu allemaal bij Belle in de badkuip

Ik probeer het altijd een beetje aan te kijken en in te schatten. De meeste vrouwen die actieve ondersteuning willen zoeken dat zelf wel op, oogcontact wordt gemaakt enz. Vrouwen die het goed doen, in hun element zijn en die een partner hebben die ze steunt, daar ga k ergens in een stil hoekje staan en kijk alleen maar toe. Zelfde met persen, als het vordert dan vordert het, als jij daarbij zuchtend op je kop wil staan terwijl ik in de hoek zit, be my guest. Andere vrouwen hebben wat meer actieve coaching nodig, ook goed.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 11:44 schreef mignonne het volgende:

[..]

Ja en dat dus

Ik vind het prachtig om te lezen dat het helemaal gegaan is zoals je wilde of gehoopt had. Iedere vrouw verdient het om met zo'n gevoel terug te kunnen kijken op haar bevalling, op wat voor manier die dan ook geweest is. Een bevalling is een life-event en wat mij betreft zou het er een moeten zijn waar je met een beetje heimwee aan terugdenkt.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 11:36 schreef Suikertante het volgende:
Ik neem ook alles voor waar aan wat ze dan zeggen in het zkh. Terwijl natuurlijk niet iedereen binnen een uur leegbloedt als de placenta niet meteen komt laat ik mak als een lammetje een vreemde kerel zijn arm in mijn baarmoeder steken. Aan de andere kant krijg je dan meteen ijzertabletten mee en alles en voel je je zo snel beter. Dat was op de natuurlijke weg vast ook wel gebeurd, maar langzamer. Ik vind dit dan toch prettiger.
Maar ik ben ook degene die geen bv wil geven omdat het me niet leuk en wel vermoeiend lijkt. Ik moest ook wennen aan mijn baby. Hoewel ik (met mijn angststoornis) tijdens de bevalling heel zen ben geweest de hele tijd. Dus ergens zit de oervrouw nog!

En belle dat vind ik dus zo leuk aan jullie. Jullie hebben best vaak ideeën die afwijken van de standaard. Maar jullie hebben geen oogkleppen op en zijn ook heel geïnteresseerd in alle andere mensen en mogelijkheden. _{Niet alleen op bevalgebied trouwens.}

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 11:42 schreef mignonne het volgende:

[..]

Voor sommige vrouwen is het heel prettig om niets te weten over cm's en alleen maar mee te gaan in het moment, voor andere vrouwen is de wetenschap dat je nu op 7 cm zit bijvoorbeeld júist hetgene wat ervoor zorgt dat je de kracht in jezelf vindt om door te gaan.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 12:41 schreef zandsculptuur het volgende:
Ik weet niet of ik zo op mijn lichaam en intuïtie zou durven vertrouwen

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 11:34 schreef L0t.. het volgende:
Daar zit ik dan, te sniffen achter de computer op m'n werk . Wat een heftige maar prachtige bevalling heb jij gehad belle! Echt heel mooi en knap dat je zoveel vertrouwen in je eigen lijf hebt durven hebben, denk niet dat ik het zou kunnen. Dat hebben jullie samen fantastisch gedaan

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 11:36 schreef Suikertante het volgende:

En belle dat vind ik dus zo leuk aan jullie. Jullie hebben best vaak ideeën die afwijken van de standaard. Maar jullie hebben geen oogkleppen op en zijn ook heel geïnteresseerd in alle andere mensen en mogelijkheden. _{Niet alleen op bevalgebied trouwens.}

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 22:41 schreef bellelena het volgende:
Dankjulliewel nog allemaal!

En Twinkly, wat een prachtige foto's bij je verhaal!
Heftig middenstuk, maar fijn dat het op het eind allemaal bij elkaar kwam en prachtig eindigde in zo'n mooi klein jongetje!

quote:

Op zaterdag 10 augustus 2013 22:30 schreef DaviniaHR het volgende:

[..]

waar staat het verhaal van Twinkly?

SPOILER

Bevalverslag

Het is donderdag, eind van de middag. Ik ben de hele dag druk geweest met boodschapjes, wassen, strijken/vouwen, tassen inpakken en opruimen in huis. Morgen gaan we een weekend weg, nog even genieten van de rust, samen met dochter, man, moeder en broer.
Ik heb ML aan de telefoon en zeg tegen hem dat ik wat kramp heb op hoogte van mijn blaas en dat ik het idee heb dat mijn bekken een beetje wijkt. Ik vertel ook dat ik druk ben geweest en dat het waarschijnlijk wat indalen is en harde buiken, teveel gedaan gok ik zo.

Ik ga rond 21.00 uur douchen en naar bed, onder de douche scheer ik me nog even, want ik blijf rare krampjes houden en denk bij mezelf, je weet nooit... Ik ben zo'n beetje ieder uur wakker om te plassen en als ik opsta uit bed heb ik meteen kramp/pijn. Door te plassen en weer te gaan liggen zakt het wat af, ik dut af en toe in, maar rond 04.00 uur begint er toch iets te knagen, wat zou er aan de hand zijn, vraag ik mezelf af.

Om 06.30 uur staat ML op, hij moet vandaag de nieuwe auto ophalen en DL is al vroeg wakker, ik kom ook uit bed en krijg meteen nog ergere kramp. Ik piep tegen ML dat ik het niet vertrouw, alles in me zegt dat het niet klopt en dat we de VK moeten bellen en dat we niet vandaag weg kunnen gaan. Ik ben 32.4 weken zwanger.

De VK is er om 08.00 uur en toucheert me, ook voelt ze mee tijdens een kramp, het zijn overduidelijk weeen en ik heb 1 cm ontsluiting en een verstreken BMM.
Dus ze belt het ziekenhuis en we pakken een tasje in met wat spullen om de dag door te komen en wat reservekleding. Mijn moeder gaat mee voor de gezelligheid, aangezien we verwachten remmers te krijgen en de VK opperde dat we er wel wat uurtjes zullen verblijven.

ML en broer gaan ondertussen met DL de nieuwe auto ophalen. :-)

In het ziekenhuis leggen ze me gelijk aan het CTG en ze nemen een kweek om te checken op infectiewaardes. Ik moet op bed blijven en me rustig houden, nou dat lukt wel, want de krampjes blijven komen, het is inmiddels 09.00 uur. Ik krijg ook een longrijpingspuit, nu ben ik geen pieperd, maar wat is dat een gemene injectie.
Ook maken ze een echo om te kijken naar de afmetingen van de baby en naar de hoeveelheid vruchtwater. Ik blijk veel vruchtwater te hebben, wat soms een aanleiding kan zijn dat je lijf zegt, het is voldragen, kindje kan dr wel uit, maar bij Lientje had ik dit ook en die was overtijd, dus het lijkt niet heel waarschijnlijk dat dit een reden is.

De uren verstrijken en begin van de middag is ML bij me en vertrekt mijn mams. De artsen komen overleggen, de weeremmers lijken niets te doen en mijn gevoel zegt al vanaf vanochtend, dit jongetje gaat vandaag geboren worden. Ik heb het idee dat iedereen dat wel door heeft, maar dat ze mij doen willen geloven dat het wellicht nog wel kan stoppen. :-)

Toucheren doen ze liever alleen op mijn verzoek ivm de kans op infecties, dus dat laten we nog even zo totdat ik denk dat het nodig is dat ze gaan kijken hoe ver het is. Ik geef aan dat ik dat volgens mij prima zelf kan inschatten en dat de weeen nu nog als tussen 1-6 cm ontsluiting voelen en nog niet als de nasty 7-10 cm.

Rond 16.00 uur geef ik aan dat ze wellicht toch even moeten gaan checken omdat het flink heftig aan het worden is, weeen volgen elkaar in rap tempo op en zijn behoorlijk pijnlijk.
De afgelopen uren ben ik me gaan beseffen dat we de komende weken hier een baby hebben liggen en dat we nog van alles moeten regelen en ik er nog helemaal niet klaar voor ben/was om alweer moeder te worden. Ik wil verdorie nog gewoon zwanger zijn, genieten van mijn laatste weken met dikke buik, hoe pittig het soms ook is, in combi met de kleine peuter.

Om 17.00 uur toucheren ze weer en blijk ik 6 cm ontsluiting te hebben, ze vertellen me dat het waarschijnlijk heel rap naar de 10 cm zal gaan omdat ons ventje nog vrij klein is.
Wat volgt is wee op wee, niet te doen bijna en ik krijg ook steeds meer drukgevoel. Om 17.48 uur checken ze weer en zit ik op 9 cm ontsluiting, ik besef me dan ook dat ik dit jongetje naar alle waarschijnlijkheid wel zelf op de wereld ga zetten....en zo zal er nog iets verlopen zoals ik het graag wou.

Ik krijg enorm persdrang, maar omdat er nog een randje ontsluiting staat moet ik dat een minuut of 15 tegenhouden, not my kind of joy....
Om 18.35 uur mag ik gaan persen, om 18.49 uur breken spontaan de vliezen, de Arts-Assistent krijgt de volle laag, ML liep net op tijd voorbij om niet ook de spetters om de oren te krijgen. Ik zeg nog 'oeps sorry' al kan ik er natuurlijk niets aan doen, maar genant vond ik het wel.

Om 19.11 uur hoor ik dat ons ventje het moeilijk heeft, ik pers als een malle en het hoofd staat onmiddelijk, wat doet dat pijn!!
Ik moet zuchten tot de volgende wee, wie heeft dat bedacht?? Om 19.13 uur lanceer ik David en ze leggen hem op mijn borst en navelen hem snel af, ML mag nog zelf knippen. Ik denk alleen maar, pak hem, doe wat, want hij is wit/grauw en ademt niet.... :-(
Ze nemen hem meteen mee naar de onderzoekstafel en geven hem daar zuurstof. Na even wachten horen we zijn eerste huilen, ik heb nog nog nooit zo'n spanning en angst in mijn lijf gehad als op dat moment. Hij weegt 2210 gram en is ongeveer 44 cm lang.

Ze nemen hem na een paar minuten mee naar Neonatologie, ik mag hem even kort zien en ML gaat dan met hem mee om bij hem te blijven en foto's te maken van het deel dat ik mis.

Ondertussen komt de placenta er niet zo mooi uit en heb ik flink wat bloedverlies. Ook krijg ik een echo om te zien of er iets is van weefsel is achtergebleven in de baarmoeder , ze opperen dat ik naar de OK moet als dat zo is. Daarnaast krijg ik een infuus met oxytocinepomp voor het sneller krimpen van de baarmoeder en het voorkomen van bovenmatig bloedverlies.

Even daarna komt er iemand zeggen dat het nog niet helemaal goed is met David zijn ademhaling en dat als ze hem moeten gaan beademen we naar Utrecht moeten....Ik roep dat nu 'de slecht nieuw show' wel afgelopen mag zijn, dat ik voor vandaag wel voldoende nare berichten heb gekregen en dat het nu wel mag stoppen.

Ze gaan me hechten, ik blijk een scheur in de achterwand van de vagina te hebben, welja, dat moet dan maar even. Het lijkt mij een van de minder pijnlijke plekken om in te scheuren, dus ik ben al lang blij dat het alleen daar zit. Een paar prikken en 16 hechtingen later is het klaar...
Ik opper dat ik wel even kan douchen, maar de verpleegkundige zegt van niet. Ze wast me op bed en als ik overeind kom voel ik dat ik ook echt niet even kan lopen nu.

Rond 20.30 uur mag ik naar David toe, ik blijf er drie kwartier en ga dan naar de kraamafdeling, ze kijken het tot de volgende dag aan hoe het met hem gaat en of ie alsnog naar Utrecht moet. Op mijn kamer (heerlijk 1 persoons) heb ik nog een nagesprek met de Gyn, Arts Assistent en verpleegkundige, waarbij ik vragen kan stellen en zijn hun verhaal kunnen doen, vooral omdat het allemaal nogal heftig was/is.

Die nacht slaap ik helemaal niet, kolf ik om de twee uur en ga ik bij David kijken hoe het met hem is en een tijdje naast zijn couveuse zitten, even proberen te laten bezinken hoe ons leven plots veranderd is. Hij is er, onze kleine dappere zoon!

Geboren op 14 Juni, de verjaardag van zijn opa (mijn vader) die 12 jaar geleden is overleden.

quote:

Op vrijdag 16 augustus 2013 16:08 schreef Sull het volgende:
Juud, wat heftig dat je dan ineens een zoon hebt en niet meer zwanger bent! Wat fijn dat ze de tijd hebben genomen om dat goed met je na te spreken.
Wanneer mocht je je zoon mee naar huis nemen?

SPOILER

Zondag op maandag nacht ging ik om kwart voor twee m'n bed uit en naar beneden. Ik heb geen idee meer waarom, maar ik ging. Om 02.00 voelde ik de eerste wee... Om 02.01 de volgende en om 02.02 de weer volgende. En dat was gek. Want dat was heul niet zoals het ging in de boekjes die ik gelezen had.
Weeën timer op telefoon gedownload en ja hoor, weeën om de minuut. Soms iets langere tussenpauzes maar dan was de daarop volgende wee ook fijn langer. Dus tot rust komen en koekjes bakken zat er niet in. Nog wel op het forum gepost ergens tussendoor. Ook vriendje was gelijk om 02.00 uur z'n bed uit. Nog een douche poging gewaagd maar geen succes. Geen focus en vond het water op mijn rug bloed iritant. Had een weeën opvang techniekje uitgevonden die te doen was en dat ging niet onder de douche op mijn kleine krukje.

Om 05.00 kwam de VK een kijkje nemen. 2cm ontsluiting. Ze heeft meteen de vliezen maar gebroken. Waarschijnlijk omdat ze dacht dat het dan lekker snel zou gaan (how little did she know ) Ook nog een beetje gepost op het forum geloof ik.

Weeën werden heftiger, nog wel vol te houden maar nog steeds om de minuut. Dus nog steeds geen koekjes of film kijken. Om 08.00 kwam ze weer kijken. Een score van 3 cm Op aanraden van VK naar ziekenhuis voor ruggenprik. Na spannende autorit van 20 minuten in het ziekenhuis aangekomen, weeën zo goed als weg. VK aldaar zei dat dat wel vaker voor kwam, omdat je hoofd weet dat je geholpen wordt. Om ik geloof 10.00 beprikt. Weeën waren inmiddels weer terug om de minuut.

Heerlijke niks voelende middag gehad, (met nog steeds weeën om de minuut volgens meet machine) tot uurtje of 17.00. Na voelen had ik 8cm ontsluiting. Ruggenspul uit en pijn kwam direct en heavy! Toen begon het grote wachten... En wachten en nog meer wachten. Om 20.00 ging er weer gevoeld worden. Hoe groot was mijn vedriet toen ik na 3 uur ellende 1 hele fucking cm ogpeschoten was. Gyn werd erbij gehaald die heeft niet zachtzinnig gevoeld, kreeg 0.5 cm weg gemasseerd en 10 minuten later was die halve cm weer terug. Hij besloot tot een keizersnede.

Omdat ik al een ruggenprik had gehad mocht ik geen 'echte' ruggenprik erbij maar werd de vloeistof ingebracht via hetzelfde infuus. Helaas was dat infuus in mijn rug scheefgezakt en was maar 1 kant 'echt' verdoofd. Maar daar kwam ik later pas achter.

Vriendje was intussen de gang op gestuurd om te wachten tot hij er weer bij mocht komen. Ondertussen was de Keizersnede meneer al begonnen met snijden. Dit voelde ik overigens niet. Op een gegeven moment zegt hij 'Waar is de vader, de vader moet nu komen anders is het kind al geboren'. Ik raakte lichterlijk in paniek, ik had er geen idee van dat hij al begonnen was. Ik dacht dat hij nog voorbereidingen aan het treffen was. EINDELIJK werd vriendje gehaald en bij mijn hoofd geinstalleerd. Olli zat heel erg vast, ze hebben flink aan hem moeten trekken om hem los te krijgen. Hoe weet ik dat? De verdoving werkte dus maar goed aan een kant. Dus de zo pijnloze keizersnede werd ineens echt fucking pijnlijk. Needles to say, ik heb gehuild... En hard ook.

Maar op een gegeven moment hebben ze hem er toch uit weten te krijgen. En om 21.31 was ik een zoon rijker. Senn Zias

Hij werd een seconde boven het doekje gehouden, maar zijn gezichtje hing naar beneden dus dat heb ik ook niet gezien. Hij werd meegenomen voor controle en pappa ging mee. Ik werd gefeliciteerd door de aanwezigen en had echt zo iets van, 'Waarmee in godsnaam... Ik heb niks 'echts' gezien.

Pappa kwam terug met een rustig bundeltje baby, ze hadden mijn handen vastgemaakt aan armsteunen dus kon alleen maar neuzen met mijn Olli.. Had ook nog zo'n irritant mond kapje op, dus kusjes geven ging ook niet. Na 2 minuten moest pappa gaan kroelen met Olli en werd ik dichtgemaakt. Dit duurde zo verschrikkelijk lang (maar is gruwelijk netjes gedaan). Daarna nog naar het uitslaap gebeuren. Daar moest ik een uur blijven maar na dat uur heb ik HEERLIJK kunnen kroelen

_{Helaas was de ruggenprik zo snel uitgewerkt dat ik heel erg snel heel veel pijn voelde. De dag erna was een soort mini hel. Morfine werkte niet, nog een ander spulletje gekregen en dat werkte niet. Dinsdag op woensdag nacht een wonder middel gekregen waarvan de echte scherpe pijn zo van is geschrokken en nooit meer terug gekomen is.}

quote:

Op maandag 2 september 2013 00:38 schreef Hilzillah het volgende:
De gyn was een hork maar het overig personeel was x 100 zo ontzettend lief en begrijpend. Het was stervens druk op de kraam afdeling maar ze stonden toch binnen 0,3 nano seconden in mijn kamer om te vragen of ze konden helpen met iets als ik op het belletje gedrukt had. En een kamer voor mezelf omdat keizersnede was ook heel fijn!

quote:

Op zaterdag 14 september 2013 20:22 schreef Suikertante het volgende:
KD jij sluit je wel even aan bij ons he, de vrouwen die meneer ruggenprik graag een Nobelprijs uit willen reiken?

Leuk om je verhaal te lezen, het klinkt als een fijne bevalling en de tweede foto

quote:

Op zaterdag 14 september 2013 20:22 schreef Suikertante het volgende:
KD jij sluit je wel even aan bij ons he, de vrouwen die meneer ruggenprik graag een Nobelprijs uit willen reiken?

Leuk om je verhaal te lezen, het klinkt als een fijne bevalling en de tweede foto

quote:

Op zaterdag 14 september 2013 20:00 schreef Kleurdoos het volgende:
Enne, hechting en scheurloos, niets aan t handje aan mijn onderkantje

Ik las iets te vluchtig en de combinatie met je nick en scheurloos werd dus scheurdoos

quote:

Op zaterdag 14 september 2013 20:22 schreef Suikertante het volgende:
KD jij sluit je wel even aan bij ons he, de vrouwen die meneer ruggenprik graag een Nobelprijs uit willen reiken?

Leuk om je verhaal te lezen, het klinkt als een fijne bevalling en de tweede foto

quote:

Op zaterdag 14 september 2013 22:48 schreef Kleurdoos het volgende:
geurdoos meurdoos pleurdoos zeurdoos

Voor de tl;dr mensen: Hij is geboren .

SPOILER: De dagen ervoor

Woensdag 9 oktober - 40w3d
Ik stap onder de douche vandaan en voel dat er iets 'anders' is in m'n buik. Niet op een 'help-ik-voel-water-breken' manier oid, maar..er is iets. Ik ga even liggen en voel hoe Bob ligt en schrik me kapot. Hij ligt niet meer in hoofdligging maar is gedraaid naar dwarsligging! Ik weet het gelijk zeker omdat het 'leeg' voelt onderaan m'n buik. Yur is gelukkig thuis, maar uiteraard heb ik het eerst hier in Z&G gemeld Daar werd ik gerust gesteld door Mignonne, maar werd er wel op aangedrongen om m'n vk te bellen.
Toch maar even naar Yur gelopen en de vk gebeld. _{Nja..gebeld..ik sprak m'n naam uit en barstte in tranen uit , dus Yur had haar gesproken}
Mochten gelijk langskomen bij de vk en daar werden m'n vermoedens bevestigd: Dwarsligging. Gelijk door naar het ziekenhuis voor echo+ctg.
In het ziekenhuis stond iedereen perplex dat hij nog draaide met dit termijn+verwachtte grootte. Ctg was goed, echo was nauwelijks te doen vanwege termijn en ligging ('Ik kan z'n benen niet vinden!' aldus de arts-assistent ). De gyn kwam zelf nog even langs en verkondigde vrij simpel: 'Ik vermoed dat je baarmoeder een afwijking heeft waardoor hij is gedraaid+nooit is ingedaald en het zal hoogstwaarschijnlijk een ks worden, maar ik ga het nog even overleggen . '
Euh..ok.. Ondertussen was ik nog met mignonne aan het dm-en ( ) en zij gaf aan dat, als het een geplande ks zou worden, een natuurlijke ks zou kunnen plaatsvinden in een ander ziekenhuis. Fijn, iig een andere optie.
Uurtje later kwam een arts-assistent langs die schijnbaar met de gyn had overlegd en de beslissing kwam verkondigen: 'Kom morgen om 9:00 terug, dan gaan we een draaipoging doen'. Wow, ok! Prima! Vk van het ziekenhuis was lief en zei dat ze ook met de gyn erover had gepraat dat direct naar een ks overgaan niet de bedoeling mocht zijn en dat ze zijn mededeling niet erg netjes vond.

Donderdag 10 oktober - 40w4d
Hop, weer aan de CTG. Ik ben wel wat zenuwachtig, maar Yur is gelukkig de rust zelve. CTG blijft goed, dus we mogen mee naar een verloskamer. Bizar om daar te zijn, maargoed. Ik krijg een prik om m'n baarmoeder te ontspannen en 5 min later komt een arts-assistent, dezelfde vk van gisteren, een vpk en een leerling-vpk ('Mag ik kijken?' Natuurlijk ) binnen.
De vk legt uit dat ze op m'n buik gaan drukken en bij elke uitademing van mij een stukje gaan draaien. Normaal gaan ze voor een koprol v/d baby, maar nu is het makkelijker om T. 'achteruit' te draaien omdat dit maar een kwartslag is. De arts-assistent en vk duwen hard in m'n buik, de vpk staat links van m'n hoofd en Yur rechts. De vk zegt wanneer ik in moet ademen en wanneer ik uit moet ademen en de vpk ademt met me mee. Bij elke uitademing voel ik hoe ze hem een stukje duwen, heel bizar. Door de goede begeleiding kan ik volledig ontspannen en focussen op m'n ademhaling en voel ik nauwelijks pijn, het is vooral oncomfortabel.
Ineens zijn ze klaar en maken ze direct een echo. Ze moesten even zoeken (spannendste minuut van die dag..) maar hij ligt goed en doet het nog .
Ze zijn allemaal onder de indruk van hoe goed ik het schijnbaar heb gedaan en krijg veel complimenten. Wel gelijk weer aan de ctg voor een half uur, gelukkig blijft die goed. T. is wel wakker geworden door de draaiing, dus iets hogere hartslag maar binnen de marge.
De vk komt nog wel even terug: De gyn wil eigenlijk ivm het draaien en het niet indalen geen risico meer lopen en vrijdag of zaterdag inleiden. Ik schrik en vraag of het niet maandag mag, om m'n lichaam nog de kans te geven om zelf iets in gang te zetten. De vk overlegt met de gyn en gelukkig mogen we het uitstellen tot maandag.
Door de prik in m'n been ben ik heel erg aan het trillen, hier hou ik de hele middag last van.

Vrijdag 11 oktober - 40w5d + Zondag 13 oktober - 41w
CTG is prima en ik ga 's middags langs m'n eigen vk om te kijken of ik stripbaar ben. We willen allebei dat ik dit weekend het liefste nog beval. Helaas: Geen ontsluiting en matig verweekt. Wel heeft ze m'n bmm gemasseerd en wil zondag langskomen voor nog een poging.
Zondag precies hetzelfde: Geen ontsluiting en matig verweekt, ondanks m'n vele rondjes lopen door het huis . Wel is m'n buik ineens veel lager gaan hangen.

SPOILER: De bevalling

Maandag 14 oktober - 41w1d
Ik ben jarig! . Ik bel de verloskamers en ja hoor, natuurlijk is er plek. We melden ons om half 9 en komen de vk van de versie tegen in de gang. Ze feliciteert me spontaan met m'n verjaardag en hoopt me vannacht te zien tijdens haar nachtdienst. We worden naar onze weeënkamer begeleid en daar hangen allemaal slingers! Wat lief! Mag gelijk aan de ctg: Geen weeën. De vk checkt inwendig: 1 cm ontsluiting en ze brengt gelijk een tabletje in. 1 cm ontsluiting! Is dit m'n verjaardagscadeau? We zijn erg blij dat m'n lichaam iig al íets zelf heeft gedaan.
De uren erna lopen we rondjes door het ziekenhuis, komen m'n ouders+zwager+nichtje langs voor m'n verjaardag, wat erg onwerkelijk is.
Om 13:00 weer inwendig onderzoek: Geen vordering, weer tabletje erbij. CTG laat héle lichte heuveltjes zien. We lopen weer wat rondjes, wat erg saai is in zo'n klein ziekenhuis .
Ergens in de middag komt een vpk langs en brengt een kaart mee van mignonne! Enorm lief, gaf me echt een boost

18:00: De vk waar mignonne dolenthousiast over is komt dit keer inwendig onderzoek doen: 2 cm, tabletje erbij.

19:00 : M'n schoonvader komt langs en ondertussen voel ik toch wel iets. Ik zie het ook op de ctg (die ik nog steeds om heb, er kwam niemand langs om 'm af te doen vanwege drukte). In bed liggen is ineens niet meer zo comfortabel dus ik wieg van links naar rechts staand.

19:15: M'n schoonvader merkt dat er iets gaande is en gaat weer naar huis. Gelukkig maar, want vanaf dat moment barst alles in volle hevigheid los. Ik ben m'n kleding zat en trek snel een pyjama aan. Vanaf dat moment heb ik 1 minuut rust tussen elke wee en het is gelijk enorm heftig.
Goed ademend (dankzij m'n yoga) kan ik het redelijk opvangen, mits niemand me aanraakt en ik tegen de kastdeur aan mag leunen.

20:00: Een arts-assistent komt langs omdat ze op de monitor zien dat het wel snel gaat. Inwendig onderzoek: 2 cm. Ze vraagt of het nog gaat, en het gaat nog wel. Wel heb ik het enorm warm en ik zweet als een otter. Drijfnat shirtje omgewisseld voor een droge.

22:00: Ik laat Yur een vpk halen, ik trek het namelijk zo niet. De weeën komen nu om de 30-45 sec en ik word wanhopig: Hoe moet ik dit volhouden?? De vpk helpt me ademhalen en, na overleg, mogen we naar een verloskamer. Daar moet ik wel aan de ctg blijven. Ik probeer te zitten in een stoel maar raak direct in paniek omdat ik zittend niks met m'n wee kan. Dan maar tegen de deur van de (denk ik) reanimatie kamer.

23:20: De vk die vanmorgen me feliciteerde komt langs, ze heeft nachtdienst. Ik geef aan dat ik erg graag pijnstilling wil en ze schrikt hoe snel de weeën elkaar opvolgen. Ze stelt voor om een prik te geven met morfine en slaapmiddel erin, al twijfelt ze zelf eraan of het echt gaat helpen gezien hoe snel het nu gaat. Yur geeft aan dat mijn voorkeur een ruggenprik is omdat ik niet lekker word van morfine en ik niet wil dat de kleine last heeft van de pijnstilling.
De vk checkt m'n ontsluiting (langste minuut op een bed ooit..): Verdomme, nog steeds 2 cm! Hoe kan dat nou!
Ze moet met de gyn overleggen aangezien er normaal geen ruggenprik wordt gegeven als de vliezen niet gebroken kunnen worden (ivm elektrode op hoofd v/d kleine?).

23:30: De vk komt terug, ik mag een ruggenprik Ik vind alles inmiddels best, kan nauwelijks meer reageren. Ik kan alleen maar denken aan ademen, de kaart van mignonne en de bevalling van Bellena, grappig genoeg.

23:45: Ik moet alsnog zitten op bed, probeert de vpk een infuus te prikken (2 of 3x mislukt) en komt de anesthesist. Zij prikt in 1x het infuus en legt vanalles uit. Het enige stukje wat eruit springt is als ze zegt: 'Er komt een moment dat je doodstil moet blijven zitten. Al heb je de heftigste, meest pijnlijke wee ooit: Je blijft stilzitten.'. Ok..dan doen we dat. Ik leun op een kussen en de vpk houdt me vast. Op de 1 of andere manier kan ik nu ineens helemaal stil blijven zitten en kan ik alles goed opvangen. Ik geef op tijd aan wanneer ik een wee heb zodat zij kunnen stoppen. De ruggenprik zit bij de 3e poging goed en ik grap 15 min later dat dit het beste verjaardagscadeau ooit is (het is 0:00).

Dinsdag 15 oktober - 41w2d
0:50: Ik geniet van de ruggenprik. De rust, het kunnen ademen.. . De vk+vpk komen binnen, ze gaan m'n vliezen breken. Dit omdat ze op de ctg zien dat T. het tijdens m'n weeënstorm zwaar heeft gehad en ze hem beter in de gaten willen houden. Prima, vliezen worden gebroken en hij krijgt een elektrode op z'n hoofd.

1:30: Ik krijg weeënremmers om T. rust te geven en moet op m'n rechterzij liggen omdat hij dit het prettigste vindt en links wordt niet goed gemeten. Prima, doen we. Echt, al moest ik op m'n kop staan, alles was prima met die ruggenprik .

2:45: Ontsluitingscheck: 2 cm . Hoekandatnou! We moeten maar proberen wat te slapen, Yur krijgt een bed en we proberen onze ogen even te sluiten. Ik hoor alleen de ctg, met een vrij trage hartslag voor m'n gevoel.

3:15: Leuk, die weeënremmers, maar er moeten nu weeënopwekkers aan omdat er toch ook nog iets moet gebeuren. M'n weeën zijn nu gewoon helemaal verdwenen namelijk.

3:30: Rechterzij, linkerzij, rechterzij.. De ctg blijft lastig om vast te leggen. Ik blijf horen dat de ctg geen hoge hartslag weergeeft.

3:40: De vpk komt binnen. Ze vertelt dat de gyn is opgepiept om de ctg te bekijken. Ze zegt dat de gyn waarschijnlijk of iets van medicatie wil proberen of misschien toch voor een ks wil gaan. Ze heeft haar zin nog niet afgemaakt of de vk komt naar binnen gesprint: 'Sorry meis, het wordt een ks, nu. Hij heeft het erg moeilijk en als we nu niet ingrijpen weten we niet hoe dit afloopt'. Ik barst in tranen uit van de schrik, Yur schrikt wakker van het woord keizersnee.
Dan gaat het erg snel:
De weeënopwekkers worden gelijk eraf gehaald, z'n kleertjes worden klaargelegd, ik leg uit hoe de camera werkt aan de vpk die meegaat naar de ok. De vpk en vk blijven bij me en leggen precies uit wat er gaat gebeuren en stellen me wat gerust. Ik vraag aan de vpk of ze foto's wil maken van het buidelen na zijn geboorte.

3:50: Ik word naar de verkoever gereden en dezelfde anesthesist is er, geweldige vrouw . Ze vraagt welke verdoving ik wil, er zijn schijnbaar 2 soorten: 1 kan bij m'n ruggenprik worden gespoten en 1 moet apart worden gezet. Ik vraag welke de gyn als voorkeur heeft, dat blijkt de laatste te zijn omdat deze sneller werkt. Risico is alleen dat deze te hoog gaat zitten, waardoor ik het te benauwd krijg en onder algehele narcose moet. Prima, doe maar, alles om die kleine man er zo snel mogelijk uit te krijgen. Ondertussen probeer ik elke wee tegen te houden omdat ik weet dat hij het er moeilijk door heeft..
Ik word de ok opgereden en vraag verbaasd aan de mensen daar of zij er speciaal voor mij zijn. Yup, die zijn allemaal opgepiept (Ik vraag me nog steeds af wanneer zij zijn opgepiept, ze kunnen er toch niet zó snel zijn??) Er zijn veel verschillende mensen: Gyn, arts-assistent, operatie-assistent, co-assistent, anesthesist, assistent-anesthesist, kinderarts, vpk.. Ik babbel wat nerveus terwijl iedereen enorm snel alles klaarmaakt. Ik krijg binnen een paar minuten nog een extra verdoving erbij. Gelukkig blijft deze laag en mag Yur erbij Ik ben dolblij om hem te zien en vraag hem te praten over wat dan ook.

4:10: Ik heb een helder moment , en vraag of ze al bezig zijn. Ja, allang! Nja, de verdoving werkt iig goed.

4:20: De anesthesist leunt over het doek: Z'n hoofdje is eruit! En z'n schouders! Enkele seconden later hoor ik hem huilen Een enorme opluchting.. Ik was zo bang dat hij het niet zou halen..
Ze houden hem boven het doek en ik barst, wederom, in tranen uit
Yur wordt meegenomen door de vpk naar de kinderarts.
De assistent-anesthesist is mijn held, lekker nuchter en kan me goed afleiden. Ik vraag hem om aub bij me te blijven, ik vertrouw op hem nu Yur weg is.
Een paar minuten later komt Yur met T.hias terug Hij wordt op m'n borst gelegd en hij is zó mooi! Prachtig schoon, helemaal perfect!

Hij heeft Apgar 10/10/10 gekregen, topper dat het is.

Om 5:30 ben ik pas terug op de afdeling, de verdoving wilde maar niet zakken Daar zie ik T. op Yur z'n borst liggen, prachtig T. wordt gelijk, bloot, op m'n borst gelegd en hapt gelijk aan.
Nu is alles pas goed



Ik kijk enorm positief terug op de bevalling. Hoe heftig+eng het ook was en hoeveel dingen er ook zijn gebeurd, we zijn zó goed geïnformeerd en op de hoogte gehouden van alles en ik voelde me echt gehoord en begrepen. Echt, zonder de vk, vpk, anesthesist en assistent-anesthesist was ik nergens geweest .

Later hoorden we dat de navelstreng 1x om zijn nek zat en dat hij daardoor niet is ingedaald+een slechte ctg liet zien.. Dat vond ik nog heftiger eerlijk gezegd, omdat ik zo gefrustreerd raakte in de laatste weken over het feit dat hij niet indaalde . Nu weet ik dat, als hij dat wel had gedaan, ik niet een kleine man naast me zou hebben liggen..

Oh en pfff @ groeiecho's: Bij 36w3d werd hij 3600gr geschat en bij de groeiecho die ze bij 40w4d nog hebben gedaan zelfs 4800gr. De foutmarge werd goed gebruikt: Hij woog 3900gr bij geboorte

quote:

Op donderdag 31 oktober 2013 19:30 schreef GotC het volgende:
Bubs, wat een gelijkenis tussen onze ervaringen! Vreselijk dat de navelstreng ook om het nekje zat.. Vond en vind het echt een eng idee.. maar wat heb je een mooi meisje

quote:

Op vrijdag 8 november 2013 14:31 schreef Hilzillah het volgende:
Waauw bushok, indrukwekkend verhaal. En idd een flinke beer!

SPOILER

Woensdag nacht rond 3 uur half 4 werd ik wakker van buikpijn en nadat ik een uur had liggen draaien en al 3 x naar de wc was geweest besloot ik om naar beneden te gaan om man en dochter niet wakker te maken.

Heb een groot badlaken gepakt om daar op te gaan zitten voor de zekerheid want stoffen bank. Toen ik beneden weer naar de wc ging had ik het idee mijn slijmprop of een deel daarvan te verliezen. Stiekem vondt ik het allemaal heel spannend, maar er was geen regelmaat in mijn buikpijn te herkennen en om mezelf af te leiden ben ik maar TLC gaan kijken.

Om 7 uur kwam mijn man naar beneden om te gaan werken en hij vroeg waarom ik wakker was. En schijnbaar reageerde ik zo luchtig dat het niet in hem opkwam om te vragen of hij thuis moest blijven want in een jankbui resulteerde . Maar aangezien er toch niet echt iets aan de hand was heb ik gezegd dat hij natuurlijk wel gewoon kon gaan werken. En toen mijn dochter om 8 uur beneden kwam was de buikpijn zo goed als weg (die was ziek thuis en hoefde niet naar school)

S'middags kwam mam om me een beetje te helpen met dochterlief en het viel me door al het geklets eigenlijk niet op dat de harde buiken wel heel regelmatig begonnen te komen vanaf 4 uur. En tegen de tijd dat mijn man thuis was en ik stond te koken hing ik soms echt tegen het aanrecht geleund om pijn weg te zuchten.

Na het eten ben ik even in bad gegaan om te kijken of het minder werd, maar dat was niet het geval. Toen het tegen half 8 echt pijn begon te doen heb ik mijn moeder maar eens gebeld om te vragen hoe een wee nou eigenlijk voelt. En toen zei mijn moeder dat ze vanmiddag wel al het idee had dat ik weeen had. Dus na nog even gepeild te hebben bij mijn schoonzussen heb ik op advies toch maar het ziekenhuis gebeld. En we mochten langskomen, met tas!
Dus mam gebeld dat ze mocht komen om op mijn dochter te passen

Eenmaal in het ziekenhuis bleken het echt weeen en wilden ze kijken hoeveel ontsluiten..fuck dat deed pijn! 2 cm met de vraag, maar de stagaire ook even voelen? nou nu even niet graag
We moesten 2 uurtjes wachten om te kijken of de ontsluiting opschoot. Niet dus. En de weeen zakte ook weg (ja gek he..de stagaire kwam steeds naast mij zitten met 2 handen op mijn buik om te voelen wat mijn buik deed tijdens een wee..ik haaaaat het als mensen te dicht in de buurt komen. En steeds als zij de kamer uitliep kwamen de weeen gelijk terug )

Maargoed. na 2 uur nog steeds 2 cm en we mochten kiezen, daarblijven en aan de AB of nog naar huis in eigen omgeving wachten op meer onstluiting. Nou om de stagaire te ontlopen toch maar naar huis. Maar al direct bij het naar de uitgang lopen werden de weeen echt heviger en was ik steeds minder blij.
Ik heb tot half 4 thuis weeen op zitten vangen toen ik het echt niet meer trok. Dus terug naar het ziekenhuis....nog steeds 2 cm
en ik was zoo moe, maar op mijn zij liggen kon niet omdat ik dan totaal geen controle meer leek te hebben over de weeën.

Op een gegeven moment kwamen ze vragen of ik een pompje wou tegen de pijn..maar ik had vantevoren gelezen dat dat op basis van morfine was en ik was erg bang dat ik daar misselijk van zou worden net als bij mijn ks vorige keer. Dus in eerste instantie geweigerd, maar na een tijdje kon het me niks meer schelen, alles was beter als die stomme pijn. Het viel me ook zo tegen van mezelf, dit had ik niet verwacht. En nog steeds maar een krappe 4 cm tegen een uur of 7 (denk ik, het gevoel van tijd was er op ene gegeven moment niet meer)
En het pompje was geweldig..echt was een roes..je voelt de weeën wel nog, maar het interesseert je gewoon niet meer
Helaas werkte het steeds minder goed, en toen ik nog steeds maar een krappe 5 cm had na een tijd wilde ze me weeen opwekkers gaan geven. Toen heb ik geroepen, ja prima..maar dan eerst een ruggenprik! Dus die kreeg ik. Was nog even pielen omdat ik in mijn linker lies alles bleef voelen dus ze hebben het slangetje iets verplaatst, maar uiteindelijk werkte hij....echt ik ben in mijn leven niet vaak zo happy geweest. En ik vond de ruggeprik meneer zooo enorm lief

Terug op de verlos afdeling heb ik gevraagd hoe lang die ruggeprik werkt en er werd me verzekerd dat ze die na de bevalling uit moesten zetten dus dat die heel lang werkte. De weeenopwekkers werden aangezet en ze verzekerden me dat ze mijn ks litteken goed in de gaten hielden, vliezen werden gebroken en ze had in het vruchtwater gepoept, maar deed het verder goed dus was geen probleem (vraag me nu af of ze niet al eerder de vliezen hebben gebroken want er stond in het verslag dat ik ruim 11 uur gebroken vliezen heb gehad..en ik denk niet dat het van de ruggeprik tot aan de geboorte 11 uur is geweest) . Katheter geplaatst en afwachten maar.

Maar na een paar uur kreeg ik ineens behoorlijke pijn aan mijn bekken...wacht, dat kon toch niet want ze hadden me beloofd dat het tot na de bevalling zou werken
Ja jammer dat ze er niet bij vertelde dat je de laatste fase wel zou voelen, wat een tegenvaller. Dit was echt een punt dat ik niet meer wou, ik had het idee dat het nooit meer zou lukken op deze manier, steeds weer die tegenvallende ontsluiting, de pijn en ik was zooo moe

Maar toch..toen ze gingen voelen krappe 8 cm!
Ik moest uiteindelijk op mijn zij gaan liggen om haar verder in te laten dalen en dat deed zo'n enorme pijn echt ik wist niet waar ik het moest zoeken..maar ik wist ook dat als ik me er niet overheen zou zetten het waarschijnlijk nog lange zou duren. Manlief had zich de hele tijd wat afzijdig gehouden omdat hij weet dat hij me het beste steunt door me in mezelf te laten keren. Maar nu kwam hij met een washandje aan steeds opnieuw en week niet van mijn zijde..echt perfecte timing

Uiteindelijk voel je gewoon dat ze zakt...zo'n raar gevoel. Ze gingen voelen en ik had 9,5 cm en ik mocht alvast een klein beetje meepersen als ik de aandrang kreeg. Toen ik het echt niet meer trok heb ik manlief gevraagd er iemand bij te halen. En toen mocht ik echt gaan persen, dat was nog even zoeken hoe het moet..maar je voelt het echt vanzelf als je het goed doet. Persen voelt beter als weeen wegpuffen, maar die pijn aan je bekken, auw!

het heeft uiteindelijk 20 minuten geduurd en de 2 dames die me begeleid hebben waren echt geweldig! En ow wat was ik blij toen ze eruit was zeg. En ze was helemaal compleet

En ik was niet gescheurd 3 kleine hechtingen voor wat schaafwondjes (ja ja dit was het eerste wat ik vroeg toen ze eruit was ...romatisch he )

Heel eerlijk gezegd is het me allemaal enorm tegengevallen. Ik had gedacht dat mijn pijngrens hoger was en mijn bedoeling was om het zonder pijnstilling te doen. Maar door de traag vorderende ontsluiting en de vermoeidheid trok ik het echt allemaal niet zo goed.
Maar ey, ik heb niemand uitgescholden, niet geschreeuwd braaf geluisterd naar de aanwijzingen die ik kreeg . Maar ik zou dit geen tweede keer doen..want dat ze zeggen dat als je baby eenmaal op je buik ligt dat je alles bent vergeten..nee dat kan ik niet zeggen
Maar als ik nu kijk wat we er voor terug heb gekregen is het het wel dubbel en dwars waard geweest

ow edit: ze is uiteindelijk op donderdag om 20.07 geboren

quote:

Op vrijdag 15 november 2013 18:43 schreef Limone het volgende:
Uh oh! Dat waren mijn vliezen..





Ik heb wat opgevangen in een potje en het is een beetje troebel en heeft de kleur van donkere urine. In de luier die ik nu aan heb ( ) is het zo goed als kleurloos.. Toch maar even de vk bellen hè?

quote:

Op vrijdag 15 november 2013 19:05 schreef Limone het volgende:


_{nog geen weeën dus}

quote:

Op vrijdag 15 november 2013 19:50 schreef Limone het volgende:
Update: ik heb een weeën app gedownload. Nog niet gebruikt.

quote:

Op vrijdag 15 november 2013 21:16 schreef Limone het volgende:
Kleur was goed. De weeën zijn begonnen. Pittig. Topictitel:

Mijn man zit voor mij op de bank en na een paar minuten wil ik haar Rafiki-stylo aan hem geven. Hoor ik uit drie monden tegelijk "Nee! Nee!" Het kind zat natuurlijk nog gewoon aan de navelstreng en de placenta nog in mij

quote:

Op een gegeven moment vraag ik hoe het gaat: "Beetje matte wedstrijd, nog niet gescoord" krijg ik te horen.

SPOILER

Ook tijdens deze zwangerschap vliegt mijn bloeddruk omhoog en omlaag en ik heb dan wel en dan geen eiwitten in de urine. Ik word meerdere malen naar boven gestuurd voor ctg een bloeddrukmeting. Telkens mag ik weer naar huis. Ik zie bijna elke gyn en gio en iedereen zegt het kindje is klein maar groeit mee op het lijntje. 3 september krijg ik de gio die mij bij mijn oudste aan de magnesiumsulfaat heeft gelegd. Ze ziet mijn buik en vraagt rook je? Nee antwoord ik. Ze wil de groei voelen maar ze kan het moeilijk voelen maar zegt ook dat het kindje klein is. Ik heb nog een goed gesprek met haar over mijn vorige opname bij Ean. Op 12 september tref ik de gynaecoloog die ook mijn oudste dochter gehaald heeft. Hij ziet mijn buik en wil meteen een groei echo maken. Hij vindt de baby wel te klein en ik moet vanaf dan om de dag terug komen voor ctg en bloeddrukmeting. Vrijdag 19 september moet ik weer terug bij hem op controle hij voelt nog een keer de groei en geeft aan dat hij maximaal een halve week groei voelt terwijl er een week tussen zit. Zijn schatting is qua groei 33 a 34wk. Meteen zegt hij aanstaande maandag mag je je melden voor een inleiding. Ik moet nog bloed laten prikken om te kijken of alle waardes goed zijn omdat het misschien een ks gaat worden. Een beetje beduusd loop ik naar de bloedafname en bel daarna mijn ouders om te vertellen dat hun 3e kleinkind er uiterijk woensdag 25 september is.
Dat weekend ruim ik nog wat op maak het wiegje op en heb veel hoofdpijn. Ik geef de spanning hiervan de schuld.
Zondagavond wordt de hoofdpijn echt heel heftig paracetamol komt direct retour en na 2uur jammeren en spugen is vriend het wel zat. En belt het ziekenhuis mijn ja maar over 6 uur moet ik er toch heen houdt hem niet tegen.
Mijn schoonouders komen ’s nachts naar ons toe en ik weet dat ik zonder baby niet meer terug kom. Ik ben blij als we in het ziekenhuis zijn de hoofdpijn is erger dan een migraine aanval en niets helpt.
Ik het ziekenhuis wordt bloed afgenomen en urine getest en ik blijk beginnende pre-eclamsie te hebben. In overleg wordt besloten om dinsdag 24 september ik ben dan precies 37wk een keizersnede uit te voeren.
De laatste nacht in het ziekenhuis ben ik vrij rustig. De volgende morgen moet ik nog wel ineen terwijl ik al in operatiekleding met katheter zit naar de pre-operatieve screening.
Om 11:00 mag ik naar beneden ik moet eerst naar de voorkamer krijg daar nog wat vragen en om iets voor 12:00 word ik de ok opgereden. Daar blijkt de gynaecoloog dienst te hebben die mijn oudste ook gehaald heeft.
De ruggenprik krijgen ze moeilijk gezet en doet erg veel pijn. Tijdens de ks vliegt mijn bloeddruk omhoog en ga ik trillen. Ik krijg iets in het infuus en snauw auw tegen mijn vriend omdat ik dacht dat hij op het infuus duwde.
Om 12:05 laten ze het doek zakken en zie ik een gezichtje dat het er niet mee eens is dat ze geboren wordt. Om 12:07 is onze 2e dochter helemaal geboren en wordt ze nagekeken 46cm en 2385gram daarna mag ze op mijn buik waar ze meteen laat horen dat ze kan huilen. Ze mag mee naar de verkoever daar krijgen we te horen dat ze toch een nachtje ter observatie in een couveuse moet. De verpleegkundige vindt dat wij er rustig onder zijn waarop ik aangeef dat we er al rekening mee hadden gehouden.

’s Avonds komt Ean haar zusje bewonderen. Bij het zien van Sac strekt ze haar armen uit en zegt kom maar mama mijn baby.
Ik blijf nog tot vrijdag in het ziekenhuis en kan dan thuis genieten van mijn kraamtijd en gezin.