.Een korte samenvatting van mijn laatste weken onder de spoiler.
SPOILERN. en ik zijn de afgelopen weken uit elkaar geweest. De situatie was dusdanig verslechterd dat het onverantwoord was om nog langer met hem onder één dak te wonen. Dus ben ik samen met Draakje halsoverkop naar mijn ouders vertrokken.
Dit was blijkbaar voor hem de eye-opener, hij zag in dat hij echt op het randje balanceerde.
Met behulp van mijn familie en het GGZ is hij toch de dingen op een rijtje gaan zetten en na veel praten, praten en nog eens praten hebben we besloten het toch nog te proberen om er iets van te maken.
Het is een begin, er is nog heel veel werk aan de winkel, maar we houden ons maar vast aan dat we toch al 7 jaar lief en leed delen dus dat dit ook een berg is die beklommen moet worden.
To be continued dus!
Alles goed met draakje?
Dat gooi ik wel even in het dreumestopicquote:
!
hoop dat het goed blijft gaan. 
En goed dat je man dus erkent dat ie een probleem heeft, want mannen en praten.....
Zo hé! Dit lees ik nu pas!quote:Op woensdag 22 mei 2013 22:49 schreef De_Taartjesfee het volgende:
Omdat ik het overal van de daken wil schreeuwen doe ik het ook even hier
Taart! Slingers! Gebak! Toeters! Feest! Rolstoel met elektrische wielen en scootmobiel met kinderzitje zijn eindelijk goedgekeurd en de bestelling is ingediend. Binnen 4 tot 6 weken zou alles in huis moeten zijn.
Als ik het kon zou ik nú een rondedansje doen
Na 6 fucking maanden touwtrekken! M`n huisarrest wordt eindelijk opgeheven yay!
Wat ontzettend fijn voor je TF.
.Ach Saffira... Ik hoop ook dat de zomer je goed doet.quote:Op dinsdag 4 juni 2013 21:33 schreef Saffier het volgende:
@ Moonah: op en af. Het is nu af. Hoop dat dit warme weer wat aanhoudt dat werkt zoveel mee.
NTS jeumig, ik had geen idee dat dit speelde bij jou. Wat heftig. Ik hoop dat jullie inmiddels alweer een stukje bergop zijn gekomen...
Ik post al een hele tijd mee in Oud, maar dit topic had ik nog niet eens ontdekt. Ik werd er op gewezen omdat ik in het dreumestopic vroeg of er ook een plek op Fok was waar ik mijn verhaal kwijt kon over het verdriet dat ik nog steeds heb over het verloop en de nasleep van mijn bevallingen.
Onder de spoiler mijn verhaal (want lang). Het van me afschrijven vond ik al fijn!
SPOILERBij mijn eerste zwangerschap werd ik met precies 42 weken ingeleid. In de week ervoor was ik twee keer gestript. De tweede keer heeft de vk toen een krappe centimeter ontsluiting geforceerd.
De ochtend van de inleiding had ik nog steeds die krappe centimeter ontsluiting, verder niks. De baarmoedermond was zelfs nog niet verstreken.
Degene die de vliezen ging doorprikken noemde me 'krap inleidbaar' en keek er bedenkelijk bij. Toch gingen ze van start. Vliezen doorprikken en infuus aan.
7.30 infuus aan, rond 11.00 uur (denk ik) kreeg ik een weeenstorm. 14.00 uur getoucheerd: krappe 2 cm. Schoot dus voor geen meter op. Er werd me een ruggeprik aangeraden. Duurde nog anderhalf uur voordat de ok vrij was en ik m'n prik kreeg (en al die tijd nog steeds die weeenstorm, in totaal zo'n 4,5 uur dus). De ruggeprik werkte maar half (halve buik verdoofd, andere helft maar een klein beetje). 18.30 uur weer getoucheerd. Nu helemaal verstreken en ruim 2 cm. Veel te weinig voortgang. Gyn besluit tot ks. 19.36 uur is J geboren.
Ik was kapot na deze bevalling, lichamelijk en geestelijk. In de dagen erna had ik regelmatig flashbacks.
Vooral van t moment dat de vk me toucheerde (om 14.00 uur). Dit deed ze namelijk tijdens een wee. Elke keer had ze gezegd 'zeg het maar als er een wee komt, dan hou ik m'n hand stil'. Nu gaf ik aan dat er een wee kwam en dat ze moest stoppen, maar ze zei 'nee, ik moet nu even doorgaan'. Ik had dit totaal niet aan zien komen en ze legde ook niet uit waarom. Ik raakte in paniek door de pijn en door het feit dat ze niet naar me luisterde. Ik smeekte, schreeuwde 'nee!' en gaf haar bijna een trap in haar gezicht.
Dit moment beleefde ik keer op keer tijdens die flashbacks. Ik had het gevoel gemarteld te zijn, ze was ontzettend over m'n grenzen heen gegaan.
Ik heb er nooit met haar over kunnen praten, want toen ik daar na een paar maanden aan toe was, bleek dat ze inmiddels in een ander ziekenhuis werkte.
Door haar handelen tijdens de bevalling heb ik een trauma aan m'n bekkenbodemspier opgelopen. Die stond continu gespannen. Penetratie was erg pijnlijk en lukte na een jaar pas weer. In dat jaar heb ik verschillende therapieen gevolgd. Ik liep bij de fysiotherapeut voor m'n bekkenbodemspier en bij een natuurgeneeskundige en een seksuologe om de gebeurtenissen tijdens de bevalling een plekje te geven. Bij de seksuologe kreeg ik EMDR, dat heeft heel erg geholpen bij het verwerken van het trauma.
Als ik hier op fok weleens verhalen over inleidingen lees, dan duurt dat soms meerdere dagen. Volgens mij wordt er ook vaak eerst gezorgd voor minimaal 2 centimeter ontsluiting (bijv. met een ballon of een veter) voordat er een infuus wordt aangelegd. Achteraf snap ik niet waarom ze bij mij begonnen zijn terwijl ik zo krap inleidbaar was. Wie weet had deze keizersnee voorkomen kunnen worden.
Tijdens de zwangerschap van de tweede, heb ik een cursus Hypnobirthing gedaan. Ik wilde dit keer ontzettend graag op de natuurlijke manier bevallen. Ik had me goed ingelezen, een bevalplan gemaakt en ontspande me dagelijks met de hypnobirthing cd.
De uitgerekende datum kwam en ging. Ik maakte me zorgen: wat als het weer niet vanzelf zou beginnen. Ik gebruikte de drukpunten die we tijdens de cursus geleerd hadden. Vlak voor de 41 weken ben ik ook nog drie keer bij een acupuncturist geweest. Alles om de bevalling op gang te brengen. Niks hielp.
Toen kwam de dag dat ik toch echt een beslissing moest gaan nemen: weer inleiden of toch een geplande keizersnee. Ik vond het een vreselijke keus. De inleiding was zo traumatisch verlopen, al die pijn voor dat minieme beetje ontsluiting, dat ik dat eigenlijk niet meer aandurfde. Ik had dit keer nog helemaal geen ontsluiting en was bang dat als we mijn lichaam weer gingen forceren, dat het weer in een keizersnee zou eindigen. Dat ik weer zo uitgeput zou zijn en niet zou kunnen genieten van die eerste dagen. Ook vond ik het een eng idee dat m'n litteken zou kunnen scheuren.
Ik besloot na heel veel wikken en wegen en heel veel tranen toch tot een keizersnee.
De afspraak stond en ik had nog 3 dagen. Ik hoopte nog steeds dat het vanzelf zou beginnen. De avond voor de keizersnee was het duidelijk: er ging niks gebeuren, morgen moest ik weer onder het mes. Weer heel hard huilen. Ik vond het zo oneerlijk. Ik had zo mijn best gedaan. En ik had weer gefaald.
Na een zwangerschap van 41 weken en 5 dagen werd S geboren.
En nu, elke keer als ik hoor over een vlotte bevalling bij iemand anders, of als ik in een blad lees over hoe tweede bevallingen vaak 'helend' zijn voor de moeder, voel ik me nog steeds zo intens verdrietig. Ik kan me het woedende, misselijkmakende verdriet van die avond voor de tweede keizersnee nog zo voor de geest halen.
Ik wilde het zo graag. Een natuurlijke bevalling.
Als ik er echt eerlijk over na ga denken, weet ik natuurlijk ook dat er nooit garanties zijn dat je dan wel fit bent in je kraamtijd. Maar wat ik voor me zag (na de bevalling douchen en naar huis, de baby zelf in bad kunnen doen bijvoorbeeld), lukt zoveel moeders wel. En ik gun het ook iedereen, maar mezelf nog het meest...
Wat ook heel veel pijn doet is dat ik nu twee keizersnedes heb gehad. Mijn kans op een natuurlijke bevalling is nu verkeken. Het mag niet meer. De volgende baby zal weer met een geplande keizersnee geboren moeten worden.
Ik zal nooit weten hoe het is om te bevallen. Hoe mijn lichaam het zelf zou doen.
Ik zal nooit de ochtend na de bevalling moe maar voldaan thuis op de bank zitten met mijn baby in mijn armen.
Ik mis dat trotse gevoel van 'dat heb ik maar mooi zelf gedaan'.
Ik kan het geloof ik niet heel goed verwoorden en misschien romantiseer ik een 'normale' bevalling ook wel enorm, maar ik heb hier nog steeds veel moeite mee.
En terwijl ik dit schrijf schaam ik me er zelfs al weer een beetje voor. Er zijn zoveel moeders die een keizersnee krijgen, gepland of niet. Waarom kan ik er nou niet gewoon vrede mee hebben. Ik heb toch twee lieve, blije kinderen...
Ik wilde ook heel graag een keer op de natuurlijke manier bevallen, zonder inleiden enzo. En inderdaad bij Ninthe is de bevalling wel spontaan begonnen, en dat is een hele andere ervaring, ook voor de verwerking van weer een keizersnee moet ik zeggen. Veel minder mee geworsteld dat het weer een ks was als bij de oudste.
Maar soms speelt het nog wel, jongste word volgende week 3.
Ik vind het heel moedig van je om er zo open over te zijn en hoop dat je verhaal ook herkenning en troost biedt voor anderen. Fijn dat het opschrijven jou voor een deel al heeft kunnen opluchten.
Je schrijft dat je voor de tweede keer hebt gefaald maar lieve Fee, je hebt niet gefaald. Je hebt je beide kinderen met een behoorlijke ingreep op de wereld gezet! Jij hebt ook weeën gehad, je kindje geholpen om de weg naar buiten te vinden. Dat dat met een keizersnede is gegaan doet niets af aan het feit dat de geboorte van je beide jongens heel veel van je lichaam heeft gevraagd.
En wat is het een genadeslag, de bizarre sfeer van een OK en een kindje boven het groene scherm, en dan moet het fysieke herstel nog beginnen.
Ik herken je teleurstelling om het niet hebben mogen ervaren van een natuurlijke bevalling. Maar je bent echt wel bevallen, twee intensieve ingrijpende momenten, en getuige je lange herstel is het zwaar geweest.
Ik vind het ook heel knap van je dat je hulp hebt gezocht en ook toen je opnieuw met die angst en trauma werd geconfronteerd, je er weer doorheen geslagen hebt.
Ik wens je toe dat je minder streng voor jezelf wordt, en heel trots mag zijn op de prestatie die je hebt geleverd, twee keer.
En wat een "domper" dat het ook de tweede keer een ks werd. Al denk ik oprecht dat het een hele wijze keuze is geweest, niet eerst de uitputtingsslag van de vorige keer en dan alsnog eindigen met een ks...
Ik vind dat je het wel goed verwoord en of je een "normale bevalling" romantiseert durf ik niet te zeggen. Het is iets wat je zo ontzettend graag had willen meemaken, daar kan je denk ik ook een soort van om rouwen...
En jij bent niet die anderen die wel vrede hebben met hun keizersnede, jouw gevoel is jouw gevoel en dat hoef je niet weg te maken om "anderen" die het misschien anders ervaren. Ik vind het zeker geen falen!
Daar doen die 2 lieve blije kinderen niks aan af. Het is niet zo dat als je dat maar hebt, dat je dan de rest moet vergeten of maar naast je neerleggen.
Neem je gevoel serieus, misschien kan je hier ook iets mee doen (al dan niet met professionele hulp).
Sterkte
En ik herken wel het gemis; het trotse gevoel waarmee anderen over een bevalling praten en de prestatie die ze hebben geleverd, dat gevoel ken ik niet. Er is niks bijzonders aan om naar een ziekenhuis te gaan op het afgesproken tijdstip en vervolgens via een operatie een kind te krijgen.
Toch herken ik weer niet het trauma en dat heeft misschien te maken met het feit dat bij mij beide bevallingen gepland waren. Als ik jouw verhaal lees, dan lijkt voor mij de traumatische inleiding veel meer het probleem. Want in mijn ogen heb jij wel een natuurlijke bevalling gehad. Je had zelfs een weeenstorm, die je gewoon helemaal hebt doorstaan
Ik hoop voor jou dat je het gevoel van falen achter je kunt laten. Lijkt me best goed om daar hulp bij te zoeken. Want op geen enkele manier kan ik het als falen zien.
Wat Mangostine hierboven zo mooi zegtquote:Op maandag 15 juli 2013 22:38 schreef Mangostine het volgende:
Ik wens je toe dat je minder streng voor jezelf wordt, en heel trots mag zijn op de prestatie die je hebt geleverd, twee keer.
En wat betreft dat trotse gevoel van o.a. het helemaal zelf gedaan hebben: in Nederland doet vrijwel geen enkele vrouw het helemaal zelf
De een heeft alleen wat meer medisch ingrijpen nodig dan de ander. Ergens heb je het misschien wel meer zelf gedaan dan een vrouw die na een paar uur zonder al teveel moeite een kind baart. Moeite-wijs gezien, dan.
En als je toevallig het geluk hebt dat je een snelle en probleemloze bevalling hebt, is dat dan iets om trots op te zijn? Of als je het zonder pijnbestrijding hebt kunnen doen? Of zonder keizersnede? Zonder inscheuren? Dan heb je geboft dat het wat dat betreft zo heeft mogen zijn
Dan mag je daar heel blij mee zijn, dat ook Die baby daarentegen die je eraan overhoudt: dat is iets om Heel Erg Trots op te zijn
En het is heel erg jammer dat het niet is gegaan zoals je het t liefst gehoopt had. En superverdrietig dat het hierna ook niet meer kan. Dat spijt me heel erg voor je.
Ik hoop dat het opschrijven je ruimte geeft. Want ik vind het bewonderenswaardig dat je gewerkt hebt aan je trauma dat jehet weer hebt aangedurft én je er doorheen geslagen. Je hebt júist een superprestatie geleverd. En nu weer door er zo open over te schrijven.
Bevallen is op alle manieren een hele klus.
en er is geen 'allerbeste' alleen zoals t gaat.Hoe maakt dan niet uit. Ik hoop dat je het een plekje kan geven Feenix zowel de ontzettend vervelende inleiding al de 2 ks!
Dat is ook wel zo... Dank je! Hier moet ik mezelf denk ik wat vaker aan herinneren...quote:
Maar toch he, we hebben het wel zelf gedaan! We zijn het ondergaan en we hebben 9 maanden met liefde de kindjes gedragen, alleen zijn ze op een andere manier ter wereld gekomen.
Wat ontzettend balen dat jij ook twee keer een ongeplande ks hebt gehad. Maar fijn om te lezen dat je het de tweede keer beter een plekje hebt kunnen geven en dat het wel vanzelf begonnen was (dat lijkt me toch fijn, dat je tenminste weet dat je kindje er klaar voor was om ter wereld te komen). Maar toch, dat het na bijna drie jaar nog steeds wel eens speelt, is niet leuk...
Mango, jemig, jouw post kwam even heel hard binnen. (Lees: de tranen stroomden over m'n wangen. Wat een jankerd ben ik ook
). Dank je wel voor je lieve woorden. Het doet me echt goed. Nijna ook bedankt! Ik zit er wel over na te denken om nog een keer hulp te zoeken als ik me zo blijf voelen... Ik wilde eerst even kijken hoe ik me voel na het opschrijven van mijn verhaal en na het lezen van jullie reacties. Soms is Fok net een soort therapie
.Livelink ook al zulke lieve woorden, dank!
Coco, je hebt helemaal gelijk. En op m'n kindjes ben ik zeker trots
. debuurvrouw, dankjewel. Wat een lieve, wijze woorden. Het opschrijven heeft me nu al opgelucht, moet ik zeggen.
Dit alles was trouwens weer naar boven gehaald door de bevalling van m'n schoonzus afgelopen weekend. De bevalling was heel makkelijk en duurde maar 1,5 uur (!). Ik vond dat zo moeilijk om te horen, hoewel ik het natuurlijk ook heel fijn voor haar vond. En toen we op kraamvisite waren, maakte haar man ook nog zo'n opmerking van 'ja de vorige bevalling was natuurlijk heel lang en moeilijk, maar zo zie je maar dat je dan de tweede keer toch krijgt wat je verdient'. Slik... Ik weet dat hij helemaal nog in zo'n roes was, hoor. Maar au
. Maargoed, t is bedtijd hier
. Nogmaals heel erg bedankt voor al deze lieve, meelevende reacties .Mijn zus heeft bij de eerste ook een inleiding gehad die eindigde in een ks. Bij de tweede mócht ze niet eens worden ingeleid. Dat was beleid in het ziekenhuis, het moest vanzelf gaan of direct een ks, want met wee-opwekkers was de kans op scheuren van het litteken groter. Misschien helpt dit om de 2e ks wat beter te plaatsen, in een ander ziekenhuis had je misschien geen keus gehad.
Tijdens mijn bevalling ben ik ook getoucheerd tijdens een wee. Met het verschil dat de vk heel streng zei: "Ik ga je nu tijdens een wee toucheren". Duidelijkheid scheelt een hoop. Ik noemde haar wel sadist, want fijn was het niet
. Ze deed het om te meten hoe krachtig mijn weeën waren. Ik kan me voorstellen dat dat bij ook van belang was. Je verhaal over je bekkenbodemspier is trouwens ook herkenbaar. Ik heb ook een dergelijk trauma opgelopen (waarschijnlijk door 1,5 uur persen) en pas sinds kort is vrijen niet meer pijnlijk (halleluja!). Ik ben wel bang dat het bij een eventuele volgende weer een lang herstel nodig heeft.
Sterkte met het verwerken, ik kan me voorstellen dat de opmerkingen van je zwager alles weer even opgerakeld heeft
.
ze bood toen haar excuses aan en zei dat ze het niet meer ging doen.Fee wat verdrietig dat je er zo veel moeite mee hebt! er is veel moois boven gezegd dus alleen een
van mij.Wat er gebeurd is, is gebeurd en zal niet veranderen. Het enige dat je kunt doen is proberen om de dingen een plekje te geven. Dat is voor de ene makkelijker dan de ander. En misschien heb je er extra hulp bij nodig.
Ik kan het gevoel me echt voorstellen zoals ik eerder vertelde, maar met hulp van een psych mijn verhaal wel een plek kunnen geven..
Hier ook tijdens een wee getoucheerd. Om goed te voelen hoe sterk het was, en om de baarmoedermond extra te masseren om de weeën een zetje te geven. Na dat toucheren had ik opeens een weeenstorm en was ik "zo klaar". En ja, ik heb gescholden en geduwd en gejankt in die minuut of 2, maar achteraf heeft het hier wel gewerkt.. Alleen als het niet werkt, en als ze niet waarschuwen lijkt het me ook een rotactie an de vk..quote:
Tijdens mijn bevalling ben ik ook getoucheerd tijdens een wee. Met het verschil dat de vk heel streng zei: "Ik ga je nu tijdens een wee toucheren". Duidelijkheid scheelt een hoop. Ik noemde haar wel sadist, want fijn was het niet
Ja ik vond t ook al gek dat de gyn wel wilde gaan inleiden. Had al gelezen dat de wee-opwekkers de kans op scheuren groter maakten. Dus ook gezegd dat ik geen wee-opwekkers wilde. Als we gingen inleiden, zou het met een ballon zijn gedaan en dan kijken of m'n lichaam t zelf ging oppakken. Maar t is op zich wel 'fijn' om te weten dat ik in een ander ziekenhuis die keus niet eens had gehad, waarschijnlijk. (Plus dat de gyn na de ks zelf zei dat het een goede keus was geweest. S was 4660 gram en ze dacht dat een poging tot natuurlijk bevallen waarschijnlijk weer een drama was geworden).quote:
Dat was beleid in het ziekenhuis, het moest vanzelf gaan of direct een ks, want met wee-opwekkers was de kans op scheuren van het litteken groter. Misschien helpt dit om de 2e ks wat beter te plaatsen, in een ander ziekenhuis had je misschien geen keus gehad.
Je verhaal over je bekkenbodemspier is trouwens ook herkenbaar. Ik heb ook een dergelijk trauma opgelopen (waarschijnlijk door 1,5 uur persen) en pas sinds kort is vrijen niet meer pijnlijk (halleluja!). Ik ben wel bang dat het bij een eventuele volgende weer een lang herstel nodig heeft.
Over de bekkenbodemspier: wat rot dat jij daar ook last van had. Na de bevalling van S heb ik het ook weer even gehad, maar dat was gelukkig van korte duur, omdat ik door de fysio al goed wist hoe ik er mee om moest gaan. Bekkenbodemspieroefeningen zijn in ieder geval heel belangrijk. En dan vooral het ontspan-gedeelte van die oefeningen. (Zeg ik heel wijs, maar ik ben er zelf heel slecht in, hoor...)
En Phaidra, bitterend en DF ook allemaal getoucheerd tijdens een wee dus. Veel later begreep ik ook dat het waarschijnlijk goed was geweest om de sterkte van mijn weeen te voelen. Maar de vk heeft gewoon nooit uitleg gegeven hierover. Ook erna niet, toen ze zag dat ik heel hard moest huilen. Geen aankondiging, geen uitleg, geen excuses.
Ik voelde me tijdens die hele bevalling trouwens meer een object dan een mens. Alle beslissingen werden over m'n hoofd genomen, belangrijke dingen met de gyn op de gang besproken. Het was mijn eerste, ik wist van niks, had zoveel pijn dat ik amper aanspreekbaar was, dus misschien was het ook wel logisch, maar ik wist wel dat ik het een tweede keer heel anders wilde. Betrokken zijn en op de hoogte van alle beslissingen. Helaas kwam die tweede keer er dus niet.
Een nagesprek met de gyn heb ik trouwens ook nooit gehad. Die was zo bot geweest tijdens de bevalling (hij kwam t besluit tot ks meedelen en vroeg op heel kille toon waarom ik lag te huilen. Waarna hij me meedeelde dat een ks voor het kind geen risico was, maar voor mij wel) dat ik om een andere gyn heb gevraagd voor t nagesprek.
En in de kraamweek, terwijl ik net weer een heel klein beetje aan t opkrabbelen was, kregen we te horen dat ons zoontje CHT (congenitale hypothyreoidie) heeft. Kort gezegd: hij is zonder schildklier geboren en moet z'n leven lang medicijnen hiervoor slikken. Dit heeft, zoals we nu weten, ook nog een behoorlijke impact op z'n ontwikkeling, maar dat is weer een heel ander verhaal (wat ik binnenkort in 'Soms gaat het anders' neer wil zetten...ik merk dat het me goed doet om van me af te schrijven).
Bedankt weer voor alle lieve woorden hier. Ik denk dat het me wel gaat lukken om zonder hulp van een psych alles in perspectief te zetten, mede dankzij jullie
. Het is gewoon ook dat ik er nu extra mee bezig ben omdat ik dus net weer over een voorspoedige bevalling heb gehoord en omdat we zelf graag nog een kindje willen...Ik schrok zelf van m'n reactie op die vlotte bevalling, ik dacht dat ik er al een stuk minder verdrietig om was. Maar t heeft dus tegelijk iets goeds gebracht: ik ben er voor het eerst zo open over en ik merk dat mijn 'werk' eraan nog niet helemaal klaar is.Ik herken het gevoel van falen wel. Ik zeg ook wel ik ben niet bevallen, het voelt nl voor mij niet zo.
.Ik herken ook wel dat soepele bevallingen steken. Al kan ik het nu wel relativeren, en heb ik het herstel van de ks niet als heel zwaar ervaren. Maar toen mijn zus 6 wk na de geboorte van ean beviel stak dat wel. Ookal was ik erg blij van hun en zag ik dat ze straalde. Het deed wel pijn om haar kraamtijd te zien.
Bij de tweede hebben ze me bij 41,5 geprobeerd in te leiden, ik wilde zo graag 'gewoon' bevallen ik wilde het mee maken, zoals jij het ook beschrijft. Maar na een hele dag weeën en weeënstorm bleef de ontsluiting op 3 cm, het duurde te lang ivm mijn ks in het verleden hebben ze toen besloten weer een ks te doen. Deze ervaring was echter heel anders! De gyn had die dag uitgebreid met ons gepraat over onze vorige ervaring en over hoe ik me daarin had gevoelt en zij heeft dat zo goed opgepakt toen het toch weer op een ks uitliep. Ik kreeg ons tweede meisje in de OK al een hele tijd bij me en ik ocht heel snel terug naar de afdeling.
De ervaring van 2 keizersnede maakt echter wel dat we nog steeds twijfelen over een derde, we hadden altijd geroepen we gaan voor 3, maar dat betekent in deze weer een ks, dus weer een grote buik operatie..
Heel veel sterkte met het op orde krijgen van je gevoelens en alle gebeurtenissen een plekje te geven.
nja. het is allemaal zoals het is. maar nu en dan word ik er wel verrekte opstandig van
Het herstel is me de eerste keer trouwens ook erg meegevallen. Het was meer alles eromheen waardoor t toch niet goed met me ging. De tweede keer heb ik het herstel als zwaarder ervaren, waarschijnlijk ook omdat ik J toen zo mistte.
Kan me levendig voorstellen dat het moeilijk was om dan de kraamtijd van je zus te zien. 6 weken na jou is ook nog eens erg snel.
MamaPurk wat rot dat je ook twee keer een ks hebt gehad. Maar wel fijn dat de gyn het de tweede keer zo goed opgepakt heeft. Ben benieuwd of jullie uiteindelijk nog voor een derde gaan. Wij hebben dus besloten van wel. De wens voor een derde is groter dan m'n angst voor nog een ks. Maar deze keer wil ik wel heel graag een 'natuurlijke' keizersnede (linkje). Desnoods ga ik daarvoor naar Amsterdam.
simmu bah dat klinkt ook heel erg naar!!
Ik wist wel een beetje dat je het moeilijk hebt met hoe je eerste bevalling is verlopen, en de tweede keizersnee, maar niet dat het zo'n impact op je had. Wat moeilijk, maar wat verstandig dat je je nu richt op het verwerken daarvan, zodat hopelijk een volgende zwangerschap niet overschaduwd wordt hierdoor. Dit is sowieso een hele lompe opmerking (sorry zwager) en zo niet waar. Mijn tante's tweede kindje overleed tijdens de bevalling, is dat dan wat ze verdiend had omdat de eerste vrij vlekkeloos geboren is? Het is fijn voor je schoonzusje dat haar tweede bevalling zo prettig liep, maar ze had er geen recht op. Net zo min als jij gefaald hebt omdat je tweede bevalling anders liep waardoor je het niet verdiende. Ik hoop voor je dat je dat gevoel kunt loslaten met de tijd, want het is zo kwellend.quote:
Dit alles was trouwens weer naar boven gehaald door de bevalling van m'n schoonzus afgelopen weekend. De bevalling was heel makkelijk en duurde maar 1,5 uur (!). Ik vond dat zo moeilijk om te horen, hoewel ik het natuurlijk ook heel fijn voor haar vond. En toen we op kraamvisite waren, maakte haar man ook nog zo'n opmerking van 'ja de vorige bevalling was natuurlijk heel lang en moeilijk, maar zo zie je maar dat je dan de tweede keer toch krijgt wat je verdient'. Slik... Ik weet dat hij helemaal nog in zo'n roes was, hoor. Maar au
Volledig mee eensquote:
Oh wat heftig Fee. Wat enorm verdrietig dat je het zo voelt. Ik snap het wel. Maar weet je, er zijn heel veel manieren van moeder worden. En de een is niet beter of mooier dan een ander. Of om meer trots op te zijn.
Als ik naar mezelf kijk ben ik niet 'trots' op de manier waarop mijn kind geboren is. Ik ben wel trots op het feit dat ik een kind op de wereld heb gezet en dat dat vreselijk leuke mensje mijn kind is. En dat heb jij ook, twee keer zelfs. Er is niemand die vindt dat je niet trots mag zijn op je bevallingen, niemand die vindt dat je gefaald hebt, behalve jijzelf. Ik hoop dat het lukt om op termijn met meer mededogen naar jezelf te kijken. Het is pijnlijk dat je nu weer een keizersnede moet ondergaan. Maar tegelijkertijd kan het definitieve ervan misschien ook lucht geven. Omdat je niet de laatste weken hoeft door te brengen of het wel of niet gaat lukken en dan uiteindelijk op het laatste moment, als je al op van de emoties bent, nog de beslissing te moeten nemen. Je hebt alle tijd om het een zo ideaal mogelijk bevalling te laten worden gezien de omstandigheden. Wat heb je nodig daarin? Er valt vast een boel te realiseren en ik hoop vooral dat je het allemaal nog een keertje mag meemaken.
Praat er vooral over, en wees niet te streng voor jezelf. Jouw kwaliteiten als moeder hebben werkelijk niets te maken met hoe je kinderen ter wereld zijn gekomen maar alles met hoe gewenst ze zijn en hoe je nu voor ze zorgt, van ze houdt en er voor ze bent
Heb het regelmatig met hem hierover Bij de 2e mocht ik geen wee-en krijgen en is ze uiteindelijk 6 augustus met een ks (algehele narcose) gehaald (uitgerekende datum 29 september). Juist door die algehele narcose was mijn man er ook niet bij wegens heel veel personeel dus onze jongste is alleen geboren en dat zorgde ook weer voor de nodige kraamtranen. Ik sliep zogezegd en mijn man zat in mijn kamer te wachten op nieuws. Ik denk niet dat zij er veel last van heeft gehad maar wij beide des te meer en omdat ze prematuur was mocht hij alleen wachten en heeft zijn en mijn moeder maar gebeld voor steun. Eer dat ik helder genoeg was was dochterlief drie uur oud inmiddels en pas in de avond zijn zuslief, opa en oma's gekomen. Eerst tijd met zijn drietjes om het gevoel bij ons van alleenheid voor haar te compenseren.
Dat was veel beter voor dochterlief (ondanks ruim te vroeg en de nodige opstartprobleempjes en uiteindelijk voor mij ook. Ik heb uiteindelijk ook EMDR gekregen omdat ik het echt geen plaatsje kon geven. Het voelde voor mij als een slachtpartij (dat was het ook) en kon het ook niet meer relativeren. Uiteindelijk is twee jaar na mijn jongste ook mijn baarmoeder/hals verwijderd en sinds een jaar of twee nu denk ik van ja ik kan er niet meer boos/verdrietig/treurig om worden. Mijn eerste kraamperiode was tien dagen volledig op bed en uiteindelijk met een gezinshulp waren we zo vier maanden verder. Na de ks liep ik na zes weken buiten met onze twee dochters en daar heb ik heel veel aan gehad dat ik dus wel sneller kon herstellen als van een vaginale bevalling. De problemen zijn bij mij nog niet geheel over en het gaat ook niet beter worden maar ook dat is een acceptatieproces van jaren gebleken. Oudste wordt zeven over drie maanden.
Een hele dikke knufkus en neem je tijd en ik persoonlijk zou mijn zwager er nog eens op aanspreken denk ik. Hier ook een familielid die haar tweede en derde kindje verloor met resp. 24 en 33 weken en het is de liefste mama die kindjes zich kunnen wensen en ik denk niet dat ze dat verdiend.
Dat had ik ook bij de eerste. Maar al snel kwam het besef dat zonder hun hulp en doorpakken ik geen kindje had gehad en/of ik een probleem had gehad. Helemaal toen ik later op de foto's zag hoe paars/grijs chris was snapte ik pas echt de haast die ze hadden.quote:
[..]
Ik voelde me tijdens die hele bevalling trouwens meer een object dan een mens. Alle beslissingen werden over m'n hoofd genomen, belangrijke dingen met de gyn op de gang besproken. Het was mijn eerste, ik wist van niks, had zoveel pijn dat ik amper aanspreekbaar was, dus misschien was het ook wel logisch, maar ik wist wel dat ik het een tweede keer heel anders wilde. Betrokken zijn en op de hoogte van alle beslissingen. Helaas kwam die tweede keer er dus niet.
Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan..
Maar dat blijft makkelijk praten met een 2e doorsnee bevalling (op die weeenstorm, verplichte ziekenhuisbevalling en handje naast zijn hoofd na)
. geven..En de tip van Books om het bespreekbaar te maken met je zwager vind ik wel een goede
.MamaPurk wat toevallig! Vond t zo'n mooi verhaal!
Books jemig wat een nare ervaring heb jij gehad... Word er stil van. Het relativeert weer even enorm voor mij... Dikke knuffel terug!
DF, bij mij was er bij geen enkele beslissing haast. Als er nou medische spoed bij had gezeten, had ik ook zeker het gebrek aan overleg gesnapt.
Kursor voor jou ook een digitale
.Marjolijntje, lief! Dank je.
En over m'n zwager (Books en Nijna): met m'n schoonzus en hem hebben we vrij weinig contact. Echt zo'n relatie dat we elkaar alleen op verjaardagen zien, met kerst en dus bij geboortes. Hoeft van ons ook geen verandering in te komen. Dus ik heb niet echt de behoefte om het met hem bespreekbaar te maken. Daarbij heeft mijn man er op het moment zelf gelukkig meteen iets van gezegd. En toen bond zwager ook wel in zo van 'ja, natuurlijk t is ook niet iedereen gegeven' etc. Het zit me ook niet meer dwars. Ik weet van wie het komt, ook
.Ze heeft 9 maanden lang in mij gegroeid, en is al die tijd toch vooral 'van mij' geweest, als je begrijpt wat ik bedoel. Voor M. was het heel abstract, ook al kon je haar op een gegeven moment voelen trappen enzo.
Juist dat hij na de geboorte eerst een tijdje met haar alleen heeft kunnen doorbrengen, vind ik daarom ook heel mooi. Fijne gedachte
Papa en zijn meisje. Van abstract naar ineens heel echt. Misschien een andere invalshoek om er, wat dat gedeelte van de geboorte betreft, zo naar te kijken.
[ Bericht 0% gewijzigd door Cocotrimonium op 16-07-2013 15:04:43 ]
Maar in tegenstelling tot de rest hier (wat ik lees althans), heb ik niet echt de behoefte om dat bij de tweede keer wel mee te maken. Vond het qua ervaring nu net zo bijzonder als normaal bevallen.Denk ik dan he, want ik heb alleen ervaring met geboorte van Saar. Maar dat vond ik in al zijn aspecten ook een mooie gebeurtenis, want zo is mijn dochter ter wereld gekomen; zo ben ik moeder geworden
En los van alle nadelen, had het ook gewoon voordelen. Zonder problemen kunnen plassen, om maar iets te noemen
Niet alleen hierin, maar zo in het algemeen. Niet iedereen zit zo in elkaar, en dat hoeft ook niet, maar ik vind jou alternatieve invalshoek altijd wel heel verfrissend. /random sidenote Dit! Coco is een schatjequote:
Coco, wat ben je toch een optimist, mens
. En S heeft na de ks de hele tijd bij manlief op de borst gelegen. Vond ik ook een fijn idee. (Bij J was t avond en mocht ik direct na het hechten naar de kamer terug. Man was toen wel meegegaan met wegen en aankleden, maar daarna kreeg ik J al in mijn armen. Alleen was ik toen zo uitgeput en in 'shock' dat ik eigenlijk alleen maar wilde slapen...Coco ik vind t heel fijn dat jij wel zo'n positieve beval-ervaring met een ks hebt gehad! Het kan dus wel. (En mijn tweede ervaring was wat dat betreft, dat ik er wel fit in ging, ook wel fijner dan de eerste keer).
Ik herken je ervaring en bijbehorende gevoelens niet, maar vind het verdrietig voor hoeveel mensen hier je gevoelens wel herkenbaar zijn. En voor wat het waard is, ik heb JUIST bewondering voor moeders die hun kinderen niet even 'zomaar' op de wereld zetten
quote:
Coco, wat ben je toch een optimist, mens
Ik word verlegen van zo'n commentaar...Jij hebt er ook fysiek heel anders op gereageerd dan ik, althans, zo lijkt het. Ik was helemaal niet moe na afloop, juist klaarwakker (denk door alle adrenaline en het besef van 'ik heb een dochter!!!!'). Denk dat dat ook een hoop scheelt idd.quote:
[..]
Dit! Coco is een schatje
Coco ik vind t heel fijn dat jij wel zo'n positieve beval-ervaring met een ks hebt gehad! Het kan dus wel. (En mijn tweede ervaring was wat dat betreft, dat ik er wel fit in ging, ook wel fijner dan de eerste keer).
Veel sterkte en succes bij het alles een plekje geven
Voor mij is veel erover praten ook altijd een prima verwerkingsmanier. Na mijn longembolie en shizzle met mijn lever, heb ik er ook vooral veel over gepraat. En veel relativeren. Dat heeft mij heel erg geholpen
. Ik was aan het overleven, zo voelde het. En daar kon ik verder niks bij gebruiken. Al helemaal geen huilende baby...Maar hoe gaat het nu met jou en je gezondheid, Coco? (Als je dat wilt delen tenminste).
>48u. Begon zondagochtend, tegen de zondagavond was het echt pijnlijk, dinsdagavond 23.30u is Saar geborenquote:
Ja, terwijl jij ook best een lange bevalling had, toch? Ik was gewoon gebroken, en zo ontzettend verdrietig (meteen al) over hoe het gegaan was, dat ik bijna niet blij kon zijn
Maar hoe gaat het nu met jou en je gezondheid, Coco? (Als je dat wilt delen tenminste).
Denk dat bij mij de adrenaline van het OHMYGODIKHEBECHTEENKINDENHETISEENMEISJEOMGOMG overnam
Want fysiek was ik inderdaad kapot (check de foto's hieronder, heb ze al eens in het babytopic gegooid. De eerst was zondagavond, de tweede vlak voor de ks. Niet quoten aub, haal ze straks weer weg).Ja, het gaat nu wel goed eigenlijkSPOILER[IMG=5zpsb56cb260.jpg[/IMG]
Ga in augustus van de bloedverdunners af, dan gaan ze kijken of er soms iets mis is met mijn bloed, of dat de embolie toeval was (ik denk dat laatste). De lever is nog steeds volledig vervet, maar daarvoor moet ik iedere paar maanden bloed laten prikken, en tot nu toe zijn de waarden steeds goed De colitis (chron. darmontst.) gaat af en aan. Heb een -lichte- ontsteking (gehad?), dus mijn infuus (ik krijg iedere 6 weken een infuus Remicade) hebben ze vervroegd. Dat lijkt geholpen te hebben
De colitis had een onsteking van het onderhuidse vetweefsel in mijn linkeronderbeen getriggerd (zgn. erythema nodosum), maar dat heeft gelukkig ook goed gereageerd op het infuus, en is nu ver weg 
Nu 6 weken vakantie. Ga mijn best doen om in die 6 weken de nodige kilo's af te vallen door mijn levenswijze/eetpatroon eindelijk eens fatsoenlijk aan te passen
Dus het gaat nu eigenlijk best lekker
Als je mijn longen, darmen, lever en vetweefsel buiten beschouwing laat.
Nee, maar serieus, het gaat best goed
[ Bericht 3% gewijzigd door Cocotrimonium op 17-07-2013 13:27:03 ]
. Maar je ziet er inderdaad totaal uitgeput uit verder. Fijn dat je je dan toch nog fit voelde na de ks!En goed om te horen dat het wat beter gaat nu. Je longen, darmen, lever en vetweefsel aside...
Nee, maar dat is niet niks zeg. Goed dat het je heeft geholpen om er veel over te praten. Hoop dat de stijgende lijn doorzet!
Oeh lekker vakantie! Eetpatroon aanpakken... jaaa dat is hier ook wel een goed idee, geloof ik. Ben van mezelf vrij slank, weeg altijd rond de 64 kilo, maar gisteren gaf de weegschaal toch echt 68 kilo aan. Oeps. Teveel pizza/patat/chips
.Hoeft niet, gewoon in je zak stekenquote:
[..]
[..]
Nu, ruim negen maanden na de geboorte van mijn neefje S., kan ik zeggen dat het heel goed met me gaat. Na zijn geboorte heb ik veel tegenslagen gehad, maar ik heb goede hoop dat het nu klaar is met de pech. Ik voel me in ieder geval heel goed. Ben gelukkig, ben trots op mijn neefje en op wat we samen hebben neergezet.
K. en J. zijn superblij met het prachtige mannetje en de band tussen ons vieren is geweldig. Ik merk dat het echt helemaal goed is dat hij niet bij mij is. Terugkijkend op een traject van jaren concludeer is dat het best denkbare scenario is uitgekomen en daar ben ik retetrots op!
Fee, ook hier nog ff een dikke knuffel van mij. Ik weet hoe je je voelt, al ligt mijn verhaal iets anders (ks terwijl het niet nodig was bleek laterna).
Maar wat goed om te horen dat het nu weer lekker gaat en dat je zo trots bent
. Mag ook wel! Niet nodig NTS? Hoe hebben ze dat voor elkaar gekregen?! Knuffel terug!Korte samenvatting: Draakje was dysmatuur, lag in een stuit en zou te weinig vruchtwater hebben:quote:
Gedoe over t bevallingsverhaal? Helemaal gemist...
Maar wat goed om te horen dat het nu weer lekker gaat en dat je zo trots bent
Conclusie achteraf: Zowel N. als ik waren zogenaamd dysmatuur bij de geboorte dus een zware zou ze nooit geworden zijn en ze had ook vrijwel geen dysmature trekjes (net als N. en ik), te weinig vruchtwater bleek niks van waar, dat bleek uit de echo die vlak voor de ks nog gemaakt werd (maar de ks werd wel doorgezet want 'alles was al geregeld...') en door de grootte van Draakje had ik 'makkelijk' een vaginale stuitbevalling kunnen doen, weliswaar medisch maar dan had ik bij een eventuele tweede misschien meer keuzes gehad als nu.
[ Bericht 33% gewijzigd door Fee-nix op 17-07-2013 14:44:27 ]
wat *** dat ze die ks toch doorgezet hebben.Sorbo
fijn om te lezen dat het beter gaat.
Ik ben van plan het e.e.a. te updaten, is al zoveel gebeurd sinds de laatse keer dat ik hier gepost had. Tips&adviezen kan ik altijd gebruiken.. heb al erg veel aan alle adviezen gehad.
Ben nu niet in de mogelijkheid het hele verhaal te typen maar wilde het topic wel even omhoog schoppen.
SPOILERIk zie dat ik rond januari voor het laatst iets over mezelf gepost heb. Met S gaat nu alles goed. (behalve dan dat ze bijna niet wil eten
Met het slapen & de Reflux gaat het nu beter.
Hoe het met mij gaat..
Mijn bekkenpijn is op dit moment nogsteeds aanwezig (19mnd na de bevalling) ik begin er wel een patroon in te herkennen.
Toen ik zwanger was en later na de bevalling had ik constant pijn. Toen ik na 15,5mnd ben gestopt met bv merkte ik dat het beter ging. Ik had vaker pijnvrije momenten. Mijn cyclus kwam ook weer goed op gang en tijdens de ovulatie en menstruatie heb ik enorm veel bekkenpijn. Ik heb eigenlijk geen ovulatietest meer nodig om te weten wanneer de eisprong is
De pijn bij een eisprong is zo erg dat ik soms bijna niet meer kan lopen. Zo ook deze maand, heb geen kracht in mijn benen lijkt het. Ik schaam me best wel..Ik voel me een bejaarde terwijl ik 25 ben. In de winkel durf ik niet om hulp te vragen als ik door m'n benen zak.. Ik ken ook niemand met soortgelijke problemen en al helemaal niet 19mnd na de bevalling.
Net als na de bevalling heb ik dan de neiging om thuis te blijven, afspraken af te zeggen.. Vriendinnen zonder kinderen begrijpen niet wat ik voel en dat maakt het lastig.
Ik vroeg me af of meer vrouwen hier op het forum last hebben van hormonale bekkenpijn?
Maandag ga ik weer naar de arts om te kijken wat we hiermee kunnen..
Ik heb het niet zo erg dat ik door mijn benen zak maar ik merk duidelijk dat mijn cyclus invloed heeft op mijn hoeveelheid pijn. Ook als ik teveel doe heb ik behoorlijk wat pijn.
Als mijn pijn te erg is zeg ik ook afspraken af ja. Ik heb geen zin om perse dwars door die pijn heen te gaan. Gelukkig begrijpen ook kinderloze vriendinnen dat gewoon.
Ik loop bij een bekkentherapeut sinds kort weer en hoop daar toch nog wel wat mee te verbeteren.
34 maanden en counting hier trouwens. Het houdt de gedachte om voor een tweede te gaan wel een beetje tegen
Bizar dat een eisprong zoveel pijn kan veroorzaken. Wat voor medicatie neem je dan?
Ik voel me net 41wk zwanger vandaag en gister. Opstaan doet pijn, bukken onmogelijk en lopen..net een Pinguin. Ik draag nu alleen geen 25+kg bij me. In die zin is zwanger zijn 'makkelijker' mensen hebben meer begrip en zien dat er 'iets' is.
Laziness
Begrijpelijk..
Ik ben sinds een maand gestopt met therapie omdat ik het idee had dat het voornamelijk hormonaal is. Ze (de bekkentherapeut) drukte me op t hart gewoon voor een kindje te gaan en me niet tegen te laten houden door (de angst voor) pijn.
Maar dat vind ik 'makkelijk' zeggen voor een ander. Het gevoel hebben dat je benen je niet kunnen dragen is echt klote.
Ook ben ik nu de stabiliteit aan het bouwen rondom mijn bekken. Mijn rug- , buik- en beenspieren aan het trainen en dat ook echt gericht op stabiliteit. Ook daar zit nu vooruitgang in. En als het niet gaat of als ik weet dat ik een dag heb met een hoge belasting, dan gaat gewoon de bekkenband weer om. Het is niet anders meer en ik heb me er eigenlijk gewoon bij neergelegd. Nu heb ik ook makkelijk praten omdat ik niet constant pijn heb. Pijnstillers slikken doe ik weinig, heb niet het gevoel dat het helpt.
Ik snap dat je tegen een nieuwe zwangerschap huizenhoog kan opzien. Ik ben blij dat wij er destijds vrij snel voor zijn gegaan en het vrij snel lukte. Ik vrees dat de angst anders nog groter was geworden. Ik wist bij zwangerschap 2 wel beter wat me te wachten stond en kon er dus ook eerder rekening mee houden. Dat hielp ook.
doorgaans kalmeert dat dan genoeg om te slapennope. ik weet wel dat ze tijdens de keizersnee niks bijzonder gevonden hebben en dat het echt alleen die eisprong is. nu ik ouder ben duurt het (gelukkig) minder lang meestal.quote:
Weet je ook de oorzaak ervan, simmu? Dat is namelijk ook een symptoom van endometriose. En dat is ook erfelijk.
Ik wil je echt helemaal niks aanpraten hoorquote:
[..]
nope. ik weet wel dat ze tijdens de keizersnee niks bijzonder gevonden hebben en dat het echt alleen die eisprong is. nu ik ouder ben duurt het (gelukkig) minder lang meestal.
maar bij mij zit de endo ook op een redelijk a-typische plek. Namelijk tegen m'n darm aan en verder nergens, niet op m'n eileiders/eierstokken etc. Het is daarnaast ook nog een cyste van bijna 20 cm maar die zien ze dus niet met de reguliere onderzoeken...Gelukkig is het alleen tijdens je eisprong, dat is al vervelend genoeg!
Ik heb trouwens ook last van m'n bekken als m'n menstruatie eraan komt
Hoe ontdekken ze zoiets? Met echo's?
Mefke
Vervelend dat je ook nogsteeds last hebt
Mijn plan was om aan de pil te gaan maar dat komt ook mijn humeur niet ten goede..maar pijn ook niet dus ja.
Simmu
Fijn dat je een eigen manier hebt gevonden qua zelfmed.
Nee, op reguliere echo's is mijn hele cyste niet te zien! Alleen in het ivf centrum van VUMC hebben ze apparatuur waarmee het wel is gelukt. Ze zijn er bij mij achter gekomen tijdens een darmonderzoek. Ik had enorm last van mijn menstruaties, eisprong en had bloedverlies bij ontlasting tijdens en voor mijn menstruaties. Ik had zelf al uitgedokterd dat het onmiskenbaar endometriose moest zijn dus dat heb ik de mdl arts tijdens de scopie dan ook haarfijn uitgelegdquote:
Tante soesa
Hoe ontdekken ze zoiets? Met echo's?
Mefke
Vervelend dat je ook nogsteeds last hebt
Mijn plan was om aan de pil te gaan maar dat komt ook mijn humeur niet ten goede..maar pijn ook niet dus ja.
Simmu
Fijn dat je een eigen manier hebt gevonden qua zelfmed.
(ik was er niet bij, had een roesje gekregen ). De arts zelf dacht toen nog aan darmkanker, zo erg was het, maar een biopt wees ook endometriose uit.Hier wezen echo's niks uit, daar was behalve een cyste niks op te zien, zelfs op de eerste mri niet, wel tijdens kijkoperatie, als zat namelijk aan mijn eileiders, banden van baarmoeder en darmen verkleefd. Op de allerlaatste mri toen ik op eigen verzoek een second opinion heb gedaan bij endometriose arts was echt wel duidelijk te zien waar het allemaal zat, mri was ook veel duidelijker dan de eerste en het juiste gebied ook.quote:
Tante soesa
Hoe ontdekken ze zoiets? Met echo's?
Als ze een verdenking hebben, is het vaak een combi van echo, lichamelijk onderzoek (denk aan vaginaal en rectaal toucheren/voelen) bloedprikken en eventueel een mri of een laparoscopie..
Verwijzing kun je gewoon doen via de huisarts. Huisartsen signaleren helaas nog te weinig, ze zeggen pijn hoort erbij, maar zoveel pijn dat je niet meer instaat bent om normaal te functioneren is echt niet gezond
Nu is Ellie pas 3,5 maanden oud, maar als ik hier ook zie wat anderen met evenoude of jongere baby's weer kunnen, houd ik m'n hart vast. Ik denk dat dit nog lang gaat duren. De fysio is positief, maar er is maar zoveel dat zij kan doen.
en ik ben het zeer met droomvrouwtje eens: als je zoveel pijn hebt dat dagelijks functioneren in de knel komt, dan is het gewoon echt niet goed en dat hoort er echt niet bij! dus dan moet je dingen uit laten zoeken en je niet af laten schepen door een arts die roept dat het erbij hoort, want dat doet het dus niet. niet in die mate. vraag zo'n arts eens dan of hij dat ook zegt met iemand met een acute blindedarmontsteking. volgens mijn huisarts is dat vergelijkbaar qua pijn (onder voorbehoud natuurlijk dat ieder mens anders in elkaar steekt, maar dat was de redenatie).
Een goede duidelijk site met informatie is www.endometriose.nl
In mijn geval is het gewoon flink balen, want doordat hier de eileiders verwijderd zijn is natuurlijk zwanger raken geen optie meer, vandaar het ivf traject.
Zolang je het zelf te doen vind de pijn, dan zal ik het laten voor wat het is. Maar word het met de tijd erger dan zou ik wel aan de bel trekken. Je weet namelijk nooit waar het kan gaan groeien en waar het nog voor klachten kan gaan zorgen.
dat gaat wel verder dan flink balen bij jou danquote:
onvruchtbaarheid is een mogelijkheid, hoeft niet het hangt echt af van de plekken waar je haarden heb zitten en de ernst.. Het kan zijn dat je moeilijker zwanger raakt. Maar daar staat tegenover dat deze uitkomst van belang is als je nog een kinderwens hebt. Heb je die niet dan zou ik me daar niet druk over maken.
In mijn geval is het gewoon flink balen, want doordat hier de eileiders verwijderd zijn is natuurlijk zwanger raken geen optie meer, vandaar het ivf traject.
Zolang je het zelf te doen vind de pijn, dan zal ik het laten voor wat het is. Maar word het met de tijd erger dan zou ik wel aan de bel trekken. Je weet namelijk nooit waar het kan gaan groeien en waar het nog voor klachten kan gaan zorgen.
Maar ik heb nog geluk, als je leest dat het gemiddeld 10 jaar duurt voordat er een diagnose word gevormd mag ik niet klagen, vanaf het moment dat ik stopte met de pil tot de echte duidelijke diagnose ging 2 jaar over heen.. daarvoor wel altijd buikpijn gehad maar nooit zo heftig en erg. Toen had ik meer last van het feit dat ik heftig menstrueerde, dat de pijn meer werd is pas echt begonnen ongeveer 2 jaar voor het stoppen met de pil. Maar daar toen nooit bij stil gestaan, het bouwde echt op tot het punt dat je alleen nog maar dubbel ligt, stijf staat van de pijnmedicatie en wiegend onder de hete douche zit omdat het enige is wat nog verlichting geeft.Ik heb wel een ernstige tot zeer ernstige vorm van endometriose. Maar dit zegt eigenlijk niks over de pijn die het kan veroorzaken, er zijn namelijk vrouw met een 1 endometriose spot van 1mm en daar al zulke heftige pijnen van hebben en er zijn vrouwen (al is die groep klein) die nauwelijks klachten hebben maar wel een zeer ernstige vorm hebben. Er is helaas geen pijl op te trekken. Maar het is ook natuurlijk een beleving van pijn. Waar ik vond dat het mee viel vond een ander het niet meer normaal, maar ja als je het al jaren gewend ben en je niet beter weet daardoor en doordat het opbouwt wen je er aan op soort rare manier zeg maar
quote:
In mijn geval wel ja
Ik heb wel een ernstige tot zeer ernstige vorm van endometriose. Maar dit zegt eigenlijk niks over de pijn die het kan veroorzaken, er zijn namelijk vrouw met een 1 endometriose spot van 1mm en daar al zulke heftige pijnen van hebben en er zijn vrouwen (al is die groep klein) die nauwelijks klachten hebben maar wel een zeer ernstige vorm hebben. Er is helaas geen pijl op te trekken. Maar het is ook natuurlijk een beleving van pijn. Waar ik vond dat het mee viel vond een ander het niet meer normaal, maar ja als je het al jaren gewend ben en je niet beter weet daardoor en doordat het opbouwt wen je er aan op soort rare manier zeg maar
En allemaal zo heel erg herkenbaar. Ik heb ook heel wat tijd onder de hete douche doorgebracht. Of gewoon zittend op het toilet, die houding gaf ook verlichting. Ik ben nu sinds september weer gestopt met de pil en mijn klachten zijn nu een stuk minder, ik merk echt dat dankzij mijn zwangerschap en het doorslikken van de pil het een stuk rustiger is allemaal.
Heb je 2 jaar Lucrin gekregen? Fijn dat alles nu rustig is! En ik hoop dat je snel zwanger bent!quote:
hier is het gelukkig nu ook rustig, 2 jaar stijf staan van hormonen die je in de overgang brengen doen een hoop.. Over gaan zal het nooit, maar het is nu, ondanks dat ik geheel hormoonvrij ben dus ook geen pil heb, nog wel rustig en hopelijk blijft het nog even rustig tot dat ik zwanger ben, dat zou het ideale zijn natuurlijk..
Ik mag nu 3 cycli zelf proberen zwanger te worden. Hiervan zijn er nu 2 voorbij...als het nu niet lukt dan krijg ik hulp van het ziekenhuis. Te vaak menstrueren is gewoon een risico, hoe rustig het ook is en hoe laag mijn ca125 marker ook is...
Nu gewoon rust en lijf een cyclus laten oppakken zodat we volgend jaar een terugplaatsing in natuurlijke cyclus kunnen doen. Zelf zwanger worden in die periode is gewoonweg niet mogelijk. Best dubbel als je nu weer inzicht krijg in je cyclus je duidelijk een eisprong hebt. Ik weet gewoon dat ik kan sexen wat ik wil, maar zonder eileiders gewoon onmogelijk. Ik grap wel eens thuis, ongewenst zwanger raken gaat mij niet lukken
jeetje wat heftig.Droomvrouwtje,
Jammer dat een ha zo weinig signaleert terwijl veel mensen daar al snel op vertrouwen.
En ook een heftige situatie bij jou.
Simmu
Mijn ha vond ook dat ik het maar moest accepteren. Ik ben benieuwd naar wat m'n nieuwe ha zegt.
ik weet niet waar je woont en hoe je verzekering is, maar missschien kan een pijnbestrijdingskliniek wat voor je doeb?
Wat ik al eerder schreef zodra je niet meer kan functioneren door de pijn en klachten moet je er wat mee..
Sterkte
Voor zover ik online kan vinden zijn die klinieken erg ver weg maar zal het in mijn achterhoofd houden.
droomvrouwtje
ik 'functioneer' al sinds okt-2011 niet zoals voor de zw.schap. Toen was ik ongv 3mnd zwanger.
Opzich gaat het steeds iets beter met rond de eisprong een terugval van minimaal een week.
Ik ben al best wel lang bezig met therapeuten enz dat ik sinds kort even een pauze heb. Werd me even te veel.
edit; oorzaak van de klachten vroeg je.
SPOILERsinds de zw.schap kreeg ik bekkenklachten. Kon opeens niet meer lopen terwijl ik altijd actief was, veel werkte en aan het wandelen/sporten was. fysio/vk dachten bandenpijn maar omdat ik niet meer kon lopen was er toch wel meer aan de hand. Bekkeninstabiliteit werd het genoemd.
uiteindelijk is dat niet echt meer beter geworden. Bekken bleek na de bevalling iets gedraaid te zijn, zat aan de rechterkant vast. Hier hebben ze het e.e.a. mee gedaan, voelde wel beter.
Het bekken zit verder wat losjes aan elkaar, 2 therapeuten denken aan hypermobiliteit omdat ik super lenig ben en ook tijdens de zw.schap nogsteeds lenig was..
maargoed ik zit ook met de erge pijn tijdens ovu/menstru.. dus er zit ook iets hormonaals bij.
[ Bericht 25% gewijzigd door Zoë23 op 12-12-2013 11:27:14 ]
/sluipt weer weg
Een osteopaat heeft mij ook geholpen waar een manuele therapeut en fysio niet konden...quote:
Zoë, even inhakend op je verhaal: ik was gisteren bij een lezing van een osteopaat. Misschien iets wat je allang geprobeerd hebt, maar je verhaal klinkt als een voorbeeld die die man gebruikt zou kunnen hebben om aan te duiden wanneer osteopathie iets kan betekenen..
/sluipt weer weg
Bedankt voor je reactie
Ik ben ondertussen naar een bekkentherapeut geweest, gewone fysio, mensendiecktherapeut, osteopaat, acupuncturist
Heb bloedonderzoeken laten doen en röntgenfoto's laten maken.
Sproet-je
Het mcl zag ik er niet tussen staan. Ja dat is wel te doen
Vanaf Jan/feb ongv waren mijn bekkenklachten over na een laatste bezoek aan de osteopaat. Als ik nu door vermoeidheid wat last van mijn bekken krijg is paracetamol voldoende als pijnstiller.
Ik werd in maart zwanger en was bang dat de bekkenklachten weer zouden verergeren maar dat valt gelukkig nog wel mee. Heb mijn leven natuurlijk ook aangepast en heb minder zwaar werk etc etc.
Helaas voel ik me tijdens deze zw.schap behoorlijk rot.
Doet me goed om het hier kwijt te kunnen.. Zoiets zeg je ook niet zo snel tegen n vriendin oidSPOILERAlles van de afgelopen jaren (na het begin van mijn bekkenpijn in 2011) komt weer terug. Slapeloze nachten, S die erg ziek was, vriend die veel weg is voor werk.. Heb bijna 2jr niet 'normaal' kunnen werken en nu lukt het eindelijk weer ben ik weer zwanger.
Ik ben zo bang voor een herhaling van alle pijn en onzekerheid.
De vk vond dat alles bij elkaar 'teveel' was en mijn vorige ha me serieus had moeten nemen. De psycholoog met wie ik gesproken had constateerde in 2012 een pnd maar vertelde me dat ik met andere moeders in gesprek moest..
Voelde me niet serieus genomen en nu heb ik het gevoel dat ik het nog niet verwerkt heb. Ik kan niet genieten, weet niet of ik een zwangerschap wel aan kan en ben bang.
Ik begin weer in mijn oude functie, eindelijk. Wil mijn baas er ook niet mee lastig vallen maar ik kan écht niet meer. Het doen alsof het goed gaat is best zwaar maar na een reintegratietraject van meer dan 2jr hebben ze me niet ontslagen, heb geen vermindering van loon etc etc ik heb echt zoveel geluk gehad..wil ze niet teleurstellen.
Vriend is bijna elke week weg voor werk en is net weer thuis na 7dagen buitenland. Hij kan ook niet meer doen en ik kan het ook niet met hem bespreken als hij weg is.
Met S gaat alles goed en ze is superlief, slim en helemaal niet 'lastig' oid. Kan echt heel erg van haar genieten en ben dol op haar. Ze is een fijne afleiding van mijn gevoelens. Als ze bij me is heb ik weinig tijd om te piekeren maar die momenten dat ik alleen ben..
(mijn vriendinnen hebben verder ook geen kinderen)Ik moet er iets mee maar hoe&wat weet ik niet zo goed. Voel me lichamelijk gezien wel zwanger (misselijk etc etc) maar ik kan me er nog niet aan 'binden' ofzo, alsof ik niet zwanger ben maar wel de symptomen heb (lastig uit te leggen) ...daar voel ik me dan ook weer schuldig over.quote:
Zoë echt raad heb ik niet,.begrijp dat je al wel hulp hebt in de vorm van therapeuten?! Klinkt als een onverwerkte gebeurtenis als ik eerlijk ben, De 1e zwangerschap heeft je hele leven op zn kop gezet en dat is niet zomaar iets.
Het ging allemaal goed, bekkenklachten werden minder, S had steeds minder last van Reflux en slaapt sinds een tijdje goed (maar 1x pn wakker) en op m'n werk ging t top.
En nu als een klap in m'n gezicht komen al die rotgevoelens van de afgelopen jaren en ik kan er niet omheen. Ben er echt klaar mee. Wil het afsluiten maar blijkbaar kan dat nog niet.
Ik vrees dat je er met hulp ( psycholoog of psychiater) nog n keer door moet.. En daarna t hoofdstuk sluiten...quote:
[..]
Ik moet er iets mee maar hoe&wat weet ik niet zo goed. Voel me lichamelijk gezien wel zwanger (misselijk etc etc) maar ik kan me er nog niet aan 'binden' ofzo, alsof ik niet zwanger ben maar wel de symptomen heb (lastig uit te leggen) ...daar voel ik me dan ook weer schuldig over.
Het ging allemaal goed, bekkenklachten werden minder, S had steeds minder last van Reflux en slaapt sinds een tijdje goed (maar 1x pn wakker) en op m'n werk ging t top.
En nu als een klap in m'n gezicht komen al die rotgevoelens van de afgelopen jaren en ik kan er niet omheen. Ben er echt klaar mee. Wil het afsluiten maar blijkbaar kan dat nog niet.
Andere categorie, maar om aan te geven dat je er ooit nog n keer door moet: op mijn 10e ben ik ontzettend gepest, en ik dacht dit verwerkt te hebben tot ik een burnout kreeg en ook mijn pestverleden weer omhoog kwam, ik voelde mij weer dat angstige kind die niet naar school durfde maar ook haar ouders niet tot last wilde zijn... Het gevoel van die periode, de angst, het verdriet en de pijn kwamen allemaal terug en zo kon ik er 14 jaar later alsnog mee aan de gang.... Ik heb ook een periode dagbehandeling gevolgd en daar veel geleerd...
Soms gebeuren er dingen die zo'n impact hebben dat je het niet alleen af kan, en das absoluut geen schande!
Jij, en je gezin zijn het meer dan waard dat je je weer goed en lkkr gaat voelen.
En ik snap je loyaliteit naar je werkgever, maar loyaal zijn naar jezelf is 1000x belangrijker!
Zoë, misschien wel goed om er iets mee te doen... dit is denk ik niet iets wat je zo kan afsluiten.
Lijkt me wel heel dubbel met je baan, maar jezelf voorbij blijven rennen werkt niet...
En ik denk eerlijk gezegd dat je meer nodig hebt dan praten met andere moeders... sterkte
Ik begrijp het.. Gevoelens en gebeurtenissen negeren helpt niet ik weet het.
Al zorgt S wel voor veel fijne afleiding maar des te harder komt die klap elke keer weer.
Vind het lastig te bedenken hoe ik dit met werkgever ga bespreken gezien ik op het werk positief en enthousiast ben..omdat ik verder wil gaan. Maargoed....beginnen en dan 'instorten' is ook niet echt zinvol....
Nijna
Dat was ook mijn conclusie richting de psycholoog daarom wilde ik geen vervolgafspraak.. Als ze me toch niet serieus nemen
Maargoed ze was mijn collega dus dat was ook niet prettig. (wist ik niet toen ik een afspraak maakte, de ha-assistente noemde haar 'een mevrouw met wie je over dat soort zaken kunt praten'
Hoop dat ik via mijn nieuwe ha betere begeleiding krijg..
Dankje
Ik weet niet waar je woont maar ik heb echt super ervaring met de psychologen en psychiaters van het erasmus MC.quote:
Gm87
Ik begrijp het.. Gevoelens en gebeurtenissen negeren helpt niet ik weet het.
Al zorgt S wel voor veel fijne afleiding maar des te harder komt die klap elke keer weer.
Vind het lastig te bedenken hoe ik dit met werkgever ga bespreken gezien ik op het werk positief en enthousiast ben..omdat ik verder wil gaan. Maargoed....beginnen en dan 'instorten' is ook niet echt zinvol....
Nijna
Dat was ook mijn conclusie richting de psycholoog daarom wilde ik geen vervolgafspraak.. Als ze me toch niet serieus nemen
Maargoed ze was mijn collega dus dat was ook niet prettig. (wist ik niet toen ik een afspraak maakte, de ha-assistente noemde haar 'een mevrouw met wie je over dat soort zaken kunt praten'
Hoop dat ik via mijn nieuwe ha betere begeleiding krijg..
Dankje
Ben je op je werk weer volledig terug of nog aan het opbouwen?
maar qua hulpverlening moet het wel goed komen. Via mijn werk zijn er ook nog wel opties..en als ik de keuze heb weet ik wel voor wie ik moet gaan.Op dit moment ben ik bezig met re-integreren op de afdeling maar werk nog niet zelfstandig. Sowieso in april en mei werk ik nog 1 dag op kantoor en de bedoeling is 2dagen op de afdeling. Lichamelijk goed te doen verder.
Als je nog bezig bent met reintegreren is dit juist HET moment om op de rem te trappen, nu "rekent" je baas nog niet op jou, en is jouw afwezigheid makkelijker op te vangen ( ik denk nu even vanuit loyaliteitspunt naar de werkgever want ik.blijf erbij dat jij t belangrijkst bent)quote:
Ik woon niet echt centraal
Op dit moment ben ik bezig met re-integreren op de afdeling maar werk nog niet zelfstandig. Sowieso in april en mei werk ik nog 1 dag op kantoor en de bedoeling is 2dagen op de afdeling. Lichamelijk goed te doen verder.
Reintegreren is ook de belastbaarheid testen en die is lichamelijk dan misschien goed maar geestelijk even minder. Trap op tijd op de rem! Voor je meisje maar zeer zeker voor jezelf!
Je hebt helemaal gelijk. Ik mocht zelf ook aangeven wanneer ik wilde beginnen en op welke afdeling etc etc. Ze zijn echt begripvol..(en juist daardoor wil ik gewoon werken en ze niet meer tot last zijnquote:
[..]
Als je nog bezig bent met reintegreren is dit juist HET moment om op de rem te trappen, nu "rekent" je baas nog niet op jou, en is jouw afwezigheid makkelijker op te vangen ( ik denk nu even vanuit loyaliteitspunt naar de werkgever want ik.blijf erbij dat jij t belangrijkst bent)
Reintegreren is ook de belastbaarheid testen en die is lichamelijk dan misschien goed maar geestelijk even minder. Trap op tijd op de rem! Voor je meisje maar zeer zeker voor jezelf!
) Maandag maken we weer een nieuwe planning. Dus qua timing zou het verstandig zijn om het morgen te bespreken.Vriend gaat op zijn werk de situatie ook bespreken zodat hij in het weekend sowieso thuis is. Hij hoort soms een week van te voren dat hij die week erna weg moet (slechte planning en communicatie) dat is voor mij niet zo prettig
(ik moet ook op tijd oppas regelen enzo) dus dat moet hij nog maar eens duidelijk makenBedankt GM87
Fijn als het geregeld kan worden dat je vriend sowieso de weekenden thuis is.quote:
[..]
Je hebt helemaal gelijk. Ik mocht zelf ook aangeven wanneer ik wilde beginnen en op welke afdeling etc etc. Ze zijn echt begripvol..(en juist daardoor wil ik gewoon werken en ze niet meer tot last zijn
Vriend gaat op zijn werk de situatie ook bespreken zodat hij in het weekend sowieso thuis is. Hij hoort soms een week van te voren dat hij die week erna weg moet (slechte planning en communicatie) dat is voor mij niet zo prettig
Bedankt GM87
Ze zullen niet voor niets zo begripvol en flexibel zijn Zoë. Je zult het vast waard zijn. Sterkte.quote:
[..]
Je hebt helemaal gelijk. Ik mocht zelf ook aangeven wanneer ik wilde beginnen en op welke afdeling etc etc. Ze zijn echt begripvol..(en juist daardoor wil ik gewoon werken en ze niet meer tot last zijn
Ja dat zou al n groot verschil maken
Moonah
Dankje, lief van je.
High five! Ik 'pas' hier denk ik ook 't beste. Niet (alleen) hormonaal, maar trauma-achtig en depressiequote:
Las dat je iets ondernomen had vandaag, care to share?
Euh, gisteren huisarts. Die verwijst me door, toch nog eerstelijns, terwijl ik niet weet of dat genoeg is. Maar ze vond vooral EMDR een goed idee.quote:
[..]
High five! Ik 'pas' hier denk ik ook 't beste. Niet (alleen) hormonaal, maar trauma-achtig en depressie
Las dat je iets ondernomen had vandaag, care to share?
Ik heb een goede psychotherapeut (wel eerstelijns) aangeraden gekregen die ook emdr doet, maar haar wachttijd is 10-12 weken
Oh wacht, je bedoelt denk ik mn berichtje in dieet? Ik ben naar (geiten)boerderij het Geertje geweest, in mijn eentje, zonder wagen, met Melba. Superleuk. Heb vandaag ook echt genoten van hem en hij was zo lief en knuffelig ook
Dat eerste is goed nieuws, wel balen dat 't nog zo lang wachten is. En dat tweedequote:
[..]
Euh, gisteren huisarts. Die verwijst me door, toch nog eerstelijns, terwijl ik niet weet of dat genoeg is. Maar ze vond vooral EMDR een goed idee.
Ik heb een goede psychotherapeut (wel eerstelijns) aangeraden gekregen die ook emdr doet, maar haar wachttijd is 10-12 weken
Oh wacht, je bedoelt denk ik mn berichtje in dieet? Ik ben naar (geiten)boerderij het Geertje geweest, in mijn eentje, zonder wagen, met Melba. Superleuk. Heb vandaag ook echt genoten van hem en hij was zo lief en knuffelig ook
wat klinkt dat heerlijk! En het geertje is zo leuk Dikke knuffel all around zie: http://www.perfectebevallingenbestaanniet.nl/
Ik bedoel dit niet om reclame te maken voor iets of iemand, maar er is zo weinig over te vinden en over bekend, dus dit geeft misschien wat herkenning.
SPOILERAfgelopen week in therapie een stuk herbeleefd van vorig jaar, toen Sjaak stopte met ademhalen en ik compleet bevroor. Heb in paniek gezeten bij therapeut, alles wat er vorig jaar niet uit kwam, kwam nu wel. Doodeng, maar het zat me wel echt dwars.
De rest van die dag was ik echt niets meer waard, maar sinds de dag erna gaat het echt zo'n stuk beter! Ik ben er nog niet en weet ook dat dit prettige gevoel ook weer weg kan gaan, maar ik geniet hier wel heel erg van!! Ik heb eindelijk plezier met Sjaak en kan tegen zijn nukken. Heerlijk!!!
Ik zag er enorm tegenop om het op mijn werk te vertellen. Ik merkte aan mijn werkgever dat ze het vooral als grote belasting zag. En dat is het natuurlijk ook. Maar wat ik vooral merkte is onbegrip. Ik breek liever een been, zeg maar, dan is het duidelijk dat je iets niet kan. Maar vragen als "wat ga je doen in die vrije tijd dan", of "ja maar je gaat verhuizen en je krijgt een baby, dat is ook wel veel hè, zo bij elkaar", of "ja en in je verlof ga je dan helemaal van de andere kan van de stad hierheen rijden om O weg te brengen naar het kdv?", "ja en wat had je gedacht na de zomer dan, met nieuw huis en baby, wil je hier nog wel blijven werken?", "oh ja en die hormonen nu werken ook niet mee he?"
Zo veel onbegrip, en ik heb geprobeerd uit te leggen in het kort waarom ik er doorheen zit. Niet dat het haar eigenlijk iets aangaat, maar toch. Nu zit ik al 3 dagen mezelf op te vreten omdat ik me niet begrepen voel, me vreselijk schuldig voel tegenover mijn directe collega´s en de kinderen in mijn groep. Ik vind het zo patronising dat er meteen naar die hormonen gewezen wordt, en dat ze me bijna zelf de schuld geven omdat we een huis hebben gekocht en nog een kind wilden. En ik kan wel zeggen dat dit eigenlijk als sinds 2005 speelt, maar dat is voor dovemansoren. Ik heb er echt een rotgevoel aan overgehouden.
En ik weet dat ik schijt moet hebben hier aan, dat ik en mijn familie voorgaan. Alleen ík kan voor mijzelf zorgen, en dat is nu de hoogste tijd. Maar toch, dat gevoel dat blijft maar knagen. Heeft iemand de uit-knop gevonden voor dit soort gedachtes?
... wat dat betreft kon je idd beter een been breken want dan is het zichtbaar voor die bemoeials . Zit me hier nu plaatsvervangend boos te maken gewoon Ik hoop dat je over een dag of wat die energie die je nu in hun negatieve gedoe steekt, aan jezelf kunt besteden
Ik weet niet helemaal hoe het systeem daarboven werkt. Maar heeft bv de ba tegen jou gezegd dat je tijdelijk voor 50% ziek bent of iets wat je voor jezelfbepaalt?
En het gevoel zal wel wegebben over een paar dagen (we gaan morgen voor een week de bergen in-paasvakantie). Maar het zit me irritant veel dwars nu
Ze zitten tussen je ringvinger en je wijsvinger
Maar jezus wat een kortzichtige reactie zeg. Ik snap dat je je er niet lekker bij voelt. Heel veel onbegrip. En natuurlijk is het ook best moeilijk te begrijpen voor iemand die dit nooit heeft meegemaakt, maar inlevingsvermogen zou sieren.
Sterkte
Hier ventileren helpt misschien ook, dus dat ook vooral blijven doen!
Ik vind de uitknop van danic leuk
idd maar van je af proberen te zetten met paasvakantie.Got Danic, ik dacht dat je t over acupressuur had op de handen
snap m nu pas 
Het suffe is dat de uitknop vaak is om te accepteren dat je je zo voelt. Door het te accepteren, krijgt het gevoel de tijd om te zakken. Maar ja, hoe accepteer je dat gevoel? Daar ben ik zelf ook nog niet uit
In elk geval een dikke kus roomsnoes, en geniet lekker van je paasvakantie ❤quote:
Wat een rotreactie Room, ik zou me daar ook druk over maken, hoewel het idd nergens op slaat.
Got Danic, ik dacht dat je t over acupressuur had op de handen
En die uitknop Danic
Ik moest echt even naar mijn hand kijken Maar ik vind het heel moeilijk. Ik ben namelijk niet echt zo'n fuck-de-rest-type. En op zich hoeft dat zo in het dagelijks leven niet zo erg, maar het kan natuurlijk niet altijd maar zo zijn dat anderen belangrijker zijn dan ik. Het is al zo vaak voorgekomen dat ik eigenlijk ziek op mijn werk verscheen, omdat er meerdere ziek waren, en ik dus dan maar doorging. Tijdens mijn zwangerschap met O hield ik het (op wilskracht) ook lang vol, en ik kreeg dat veel complimentjes op. En dat is dus onbewust een soort van "goede eigenschap" van mij geworden. Maar zo op de lange duur is het natuurlijk de vraag hoe goed zo'n eigenschap is. Altijd maar dat masker opzetten en roepen "met mij gaat het goed hoor" vergt natuurlijk op een gegeven moment zijn tol. Ik ben er klaar mee.
Maar kennelijk was ik er erg goed in, want dat het nu dus níet goed gaat, komt voor iedereen als een Grote verrassing. En het is ook een pijnlijk besef dat er maar héél weinig mensen hier in NO mij dusdanig goed kennen dat ze er doorheen prikken.
Het werk draait wel door hoor. Ja ze zullen misschien even een nieuwe balans moeten vinden, werk moeten herverdelen of nieuwe krachten aantrekken. Maar dat komt echt wel goed. Vooral niet jouw probleem van maken
En besides al.. zo redeneer ik het de laatste tijd.. het is ook in hun belang dat iemand zich opoffert om kinderen te baren. Goed voor de economie en bovendien .. wie moet hun billen later anders wassen?
. Ik krijg het idee dat ze op haar manier probeert te begrijpen wat er aan de hand is en dit probeert te plaatsen. Daarbij slaat ze de plank volledig mis, maar dat is natuurlijk niet lullig bedoeld. En ik denk dat het ook echt zo is, dat het heel moeilijk is om dit voor te stellen als je zelf nooit zoiets hebt meegemaakt. Maar het allerbelangrijkste is: dit zegt uiteindelijk niets over jou, wie jij bent en wat je waard bent.
Geen puf voor een uitgebreide reactie nu, maarquote:
En Room, pittig wat zo'n reactie dan weer teweeg brengt, nadat je al zo je best hebt gedaan om hier toe te komen.. Sterkte, en hopelijk helpt de paasvakantie om weer wat rust te vindenSPOILERwat heftig en ook goed! Dit zijn van die stappen die echt verschil kunnen maken
quote:
[..]
Geen puf voor een uitgebreide reactie nu, maarEn Room, pittig wat zo'n reactie dan weer teweeg brengt, nadat je al zo je best hebt gedaan om hier toe te komen.. Sterkte, en hopelijk helpt de paasvakantie om weer wat rust te vindenSPOILERwat heftig en ook goed! Dit zijn van die stappen die echt verschil kunnen maken
SPOILEREn toen stortte ik gisteravond totaal in. Weer een avond slecht slapende uk was een dikke druppel in mijn emmer; ik voel me zo'n waardeloze moeder, vrouw, zzp-er, vriendin etc
En de juist nu zo gewenste dagen naar Rotterdam (woe-vr) staan ook op de tocht als hij woensdag nog niet naar kdv kan
Gisteravond kon ik alleen maar huilen, ik voel me zo ellendig. Gelukkig is J fantastisch (ook al geloof ik in deze buien geen woord van wat hij zegt, maar dat komt wel weer..) en was de nacht best goed na de lastige avond. Maar nu nog steeds wel veel rotgevoel en tranen (maar móet nu stoppen, zo vroege fotoklus)
/stoomafblaas
Vandaag lijkt uk weer op de goede weg, ik nog niet echt, maar komt wel. J heeft beloofd dat hij als nodig iets met zijn werk en/of moeder regelt zodat ik sowieso kan bijkomen bij vriendin in 010.
SPOILERik schrik wel weer van hoe heftig een 'low' nog steeds kan zijn. Ik hoop steeds dat ok inmiddels genoeg tools heb om dit niet meer te laten gebeuren, maar da's dus niet zo..
Het is zeker niet voor het eerst dat ik serieus geloof dat ik beter m'n spul kan pakken zodat de mannen echt gelukkig kunnen worden met een leuke vrouw (
MwC, ik had jouw verhaal helemaal gemist. Wat lijkt me dat vreselijk heftig zeg! Dappere stappen vind ik dit <3
Och JM toch. Wat zou ik je graag een knuffel geven. L en J hebben jou ook nodig, anders is jullie gezin niet compleet. Al voelt dat nu even anders, ik weet zeker dat ze niemand anders zouden willen.quote:
Wat lief Malteser, wat is het toch jammer dat we zo ver uit elkaar wonen
Vandaag lijkt uk weer op de goede weg, ik nog niet echt, maar komt wel. J heeft beloofd dat hij als nodig iets met zijn werk en/of moeder regelt zodat ik sowieso kan bijkomen bij vriendin in 010.
.Wat fijn dat Rotterdam wel door kan gaan!!quote:
Wat lief Malteser, wat is het toch jammer dat we zo ver uit elkaar wonen
Vandaag lijkt uk weer op de goede weg, ik nog niet echt, maar komt wel. J heeft beloofd dat hij als nodig iets met zijn werk en/of moeder regelt zodat ik sowieso kan bijkomen bij vriendin in 010.SPOILERik schrik wel weer van hoe heftig een 'low' nog steeds kan zijn. Ik hoop steeds dat ok inmiddels genoeg tools heb om dit niet meer te laten gebeuren, maar da's dus niet zo..
Het is zeker niet voor het eerst dat ik serieus geloof dat ik beter m'n spul kan pakken zodat de mannen echt gelukkig kunnen worden met een leuke vrouw (
Je spoiler
. Akelig herkenbaar gevoel. Ik opperde gisteravond hetzelfde.SPOILER"Zoek maar een leuke vrouw zonder deze ellende die beter voor jullie kan zorgen en liever is dan ik."
En ja makkelijk praten van de zijlijn, I know. Maar ik heb een vergelijkbare struggle doorgemaakt. En wat ik hierboven schrijf is essentieel.
Voor JM:quote:
Wat lief Malteser, wat is het toch jammer dat we zo ver uit elkaar wonen
Vandaag lijkt uk weer op de goede weg, ik nog niet echt, maar komt wel. J heeft beloofd dat hij als nodig iets met zijn werk en/of moeder regelt zodat ik sowieso kan bijkomen bij vriendin in 010.SPOILERik schrik wel weer van hoe heftig een 'low' nog steeds kan zijn. Ik hoop steeds dat ok inmiddels genoeg tools heb om dit niet meer te laten gebeuren, maar da's dus niet zo..
Het is zeker niet voor het eerst dat ik serieus geloof dat ik beter m'n spul kan pakken zodat de mannen echt gelukkig kunnen worden met een leuke vrouw (
Over mij:SPOILERIk denk dat je ook niet moet verwachten/hopen dat je tools hebt om het niet meer te laten gebeuren, maar wel om er sneller/makkelijker uit te komen. En we weten het allemaal, vermoeidheid maakt dingen extra moeilijk. Maar goed, dat maakt het niet minder kut.
En die gedachte is ook echt wel herkenbaar. Niet zozeer met een ander, maar meer dat ze gewoon beter af zijn zonder mij. Ik had de afgelopen weken heel vaak de neiging om in de auto te springen en gewoon weg te rijden. Geen idee waarheen, maar wel 'gewoon' weg. Ik had alleen nooit de ballen om het te doen. Zou er ook niet gelukkiger van worden, maar toch. En ik weet ook dat jouw J. en L. niet zonder jou kunnen. Ze houden van je en willen je in hun leven
SPOILERHet gaat nog steeds verbazingwekkend goed. Ik vind het een beetje eng eigenlijk. Want ik verwacht een terugval maar die komt niet. Ik geniet er echt wel van hoor, ben er zo ontzettend blij mee dat ik nu al 5 dagen van Sjaak geniet en hem zelfs in bed heb gelegd gisteravond (dat was echt al 2 maanden geleden. Ik schaam me daar diep voor maar denk ook wel dat jullie het begrijpen). Toch blijft er ergens in m'n achterhoofd een klein stemmetje die zegt dat het maar tijdelijk is. Ik probeer dat stemmetje te negeren.
Mijn lieve Sjakie, die houdt ook maar gewoon van me ondanks alles. Ik hoop ook zo dat de hechting gewoon goed is gegaan het afgelopen jaar, daar ben ik echt bang voor. Als ik hem zo zie, dan valt het wel mee denk ik, maar toch he... Ook hier weer dat stomme stemmetje.
En ikSPOILERzooooo herkenbaar, dat laatste stukje!! Bij mij kunnen de tranen echt in m'n ogen springen als L me komt knuffelen of zomaar een kus geeft. Dat zit er gewoon in, ondanks alles
Maar wat tof dat het zo goed gaat joh, zo gegund!
SPOILERDank allemaal! Ik weet ook dat ik er weer uit kom, en dat het ongetwijfeld sneller gaat dan eerder als het goed is, maar de klap van het 'wegzakken' komt altijd weer hard aan. Terwijl de voortekenen er al heel erg waren (in mijn geval: weinig/slecht eten, geen zin in koken, slechter slapen, *kuch* meer shoppen *kuch*...) overviel het ons toch weer.
En mijn lieve J, die dit voor de zoveelste keer ziet gebeuren
Verder heb ik heel weinig troostende woorden, ik heb al mijn empathie even voor mezelf nodig geloof ik en kan niet op woorden komen. het spijt me, ik voel wel echt met jullie mee
Ik ben het zó met je eens Moonah. Fijn dat je et zo duidelijk kunt formuleren. Ik had het ook zo tegen een ander gezegd. Helaas heb ik alleen erg streng voor mezelf. Maar er wordt aan gewerkt.
Jm, for what it's worth, je lijkt me een fantastische moeder. Ik hoop dat je het zelf ook snel ziet. En weet je wat ik denk, nee weet? Dat J en L dood- en doodongelukkig zouden zijn zonder jou. Want alleen jij ben jij. Hopelijk krijg je hulp om hier uit te komen
voor een ieder die het nodig heeft. Of gewoon zomaar..Hier even een andere dilemma.. Weet niet of het hier hoort of bij kleuters..
SPOILERAfgelopen zomer heeft D me op niet zo een leuke/nette manier verlaten voor een ander. En dat deel heb ik ansich vrede mee. Ik verdien beter dan dat. Maar mijn issue zit in zijn rol als Vader..
6.5 jaar waren we samen.. 4 jaar verloofd.. Ik verhuisde naar England en ook Arwen maakte die keuze nadat ze hem vroeg of hij haar papa Wilde zijn en hij ja zei.
Sinds het over is.. Als hij al tijd had voor iemand anders dan zijn inmiddels nieuwe verloofde.
Dan negeerde hij Arwen en zelfs waar ze bij was zei hij nee ze is niets meer van mij. En telefoon ophangen town ze hem over schoolkamp Wilde vertellen.
Ik weet hij is wettelijk etc. Niets verplicht. Maar ik denk moreel gezien het echt ronduit walgelijk is.
Sprong in tijd nadat hij oliver 2 maanden niet zag.. Omdat ik niet Wilde dat hij zijn verloofde al in Olivers leven mengde.
Ben ik in gesprek gegaan met hem en zijn verloofde. Afspraken gemaakt en planning omdat hij na dreigwmenten etc nogal het vertrouwen gebroken heeft. So far so good.. En begin ging het ok.. Maar nu dus weer komt hij thuis met tas vol speelgoed. En een lullig doosje snoepjes met gluten er in.. om te delen.
Ze hadden van oma ook allebei stickers gehad.. En Arwen haar reactie was toch nog iemand die ook van mij houdt..
Heb haar zo goed als kon getroost. En kleine oli zei uit zichzelf al hier Arwen je mag mijn deinkbeker wel hebben.
Maar Arwen sluit zich weer meer af. En ik snap ook wel waarom en de rest van de famille ( zijn moeder broer zus oma etc. Maken geen van allen verschil! Maar het breekt haar telkens zo en ik west gewoon even niet meer wat ik kan zeggen en doen.. Iemand tips en of ervaring?
. Ik zit me hier plaatsvervangend boos te maken, ik vind dit ronduit asociaal. Dat iemand moedwillig het (zelf)vertrouwen van een kind zo beschadigt (zeker bij jouw dochter die al het nodige meegemaakt heeft), ik kan daar echt niet bij. Ik kan me niet half voorstellen hoe het voor jou moet zijn. Ik heb geen tips voor je, veel wijsheid gewenst in deze situatie .[ Bericht 8% gewijzigd door Phaidra op 21-03-2016 21:30:46 ]
Toch soort van gedeelde smart. En wetende dat je niet alleen bent. Lotgenoten, vind het altijd een apart woord, maar jullie zijn fijnquote:
Het is niet aardig om te zeggen, maar ik vind het ergens zo troostend om te lezen dat meer mensen zulke gevoelens hebben. Ik wil er niet teveel op in gaan nu, maar ik voel me regelmatig echt compleet getikt en heel ver van mezelf vandaan. Heb er stom genoeg heel veel aan om te lezen dat anderen ook met dit soort processen worstelen, al gun ik jullie allemaal veel meer
Je gaat hier geen sorry zeggen he, dat mag in dit topic niet van mijquote:
Herkenbaar, ik breng hem ook zelden naar bed, en elke keer als hij liever door J getroost wordt dan door mij breekt mijn hart een beetje
Verder heb ik heel weinig troostende woorden, ik heb al mijn empathie even voor mezelf nodig geloof ik en kan niet op woorden komen. het spijt me, ik voel wel echt met jullie mee
voor jou. Misschien gek, maar is verhuizen terug naar Nederland een optie?
SPOILER: @evenstarLieve schat, wat een klote situatie voor Arwen, voor jou maar ook voor Ollie.
Die mooie meid van je die weer overgeleverd is aan een situatie waardoor ze een 'papa' kwijt raakt.
Heel veel sterkte en ik hoop dat ze zich er doorheen slaat
voor je mooie lieve oudste, die al zoveel voor haar kiezen heeft gehad, die het zo goed doet. En jij die het zo goed doet. Echt.Buiten het financiele aspect.. Denk ik dat het haar meer Schade zal doen dan goed.quote:
Wat Kyara zegt
Misschien gek, maar is verhuizen terug naar Nederland een optie?
Weer alles omgooien, en ook een geweldige familie achterlaten. We hebben nog heel fijn en veel contact met de rest. En ze is graag gezien in de klas en heeft een held hechte band met haar beste vriendinnetje en al twee jaar "verkering".
Daarbij moet ik ook naar Oliver kijken.
Arwen zal haar echte Vader nooit kunnen leren kennen. Met die wetenschap zou ik nooit oliver bewust weghalen bij zijn Vader. Hoe een hufter D ook is. Is hij de vader van... Ik geloof ook niet dat het een oplossing zou zijn en ik geloof ook niet in opofferen van de een voor de andere wat ik dan wel zou doen.
En los van het financiele aspect dat ik niet bij kan benen wat hij telkens voor oli koopt. Denk ik ook dat als ik dan telkens voor Arwen iets zou kopen en voor oliver niets, dat een scheve verhouding gaat opgeven richting oliver. Want waarom koop ik niets voor hem. Mama houdt alleen van Arwen...
Ik verwacht helemaal niet dat hij evenredig voor Arwen Doet maar elke keer hij thuiskomen van paar uurtjes met papa.. En Zak vol speelgoed en de ander niets is ook niet ok.
Buiten het feit hij Oliver ook geen reeel beeld geeft. Want IMHO wat oliver nu leert is ik krijg alles. Terwijl ik juisg leer dat belangeijkste wat papa en mama kunnen geven is liefde en aamdacht en been kus of knuffel en stoeien en spelletjes doen veel belangrijker en waardevoller is.
Die snappen het ook niet, en proberen allemaal...quote:
Ze ziet er op foto's op fb heel gelukkig uit daar in ieder geval. Krijgt zijn familie het hem ook niet aan zijn verstand? Dat hij zo verkeerd bezig is? Of luistert hij daar ook niet naar?
Hij denkt alleen aan zichzelf.
Het is voor hun ook horror.
Wat een hufter zeg. Fijn dat je aan hen veel steun hebt, bijzonderquote:
[..]
Die snappen het ook niet, en proberen allemaal...
Hij denkt alleen aan zichzelf.
Het is voor hun ook horror.
Ja daar ben ik me bewust van hoe bijzonder dat is. Vanaf dag 1 zagen ze Arwen als familie.. En ook nu blijven ze herhalen. Dat zij altijd nan haar allereerste achterkleinkind is en ook hebben ze allemaal been Klein kaartje of briefje geschreven voor haar bewaardoos op school. ( Als het echt even niet gaat , staat er doosje met briefjes en "veilige spullen" bij haar vertrouwenspersoon)quote:
[..]
Wat een hufter zeg. Fijn dat je aan hen veel steun hebt, bijzonder
En zijn moeder zegt ook iedereen en dit is mijn tweede dochter. En k Ben haar tweede mama. We hebben altijd hele goede band gehad.
Het scheelt ook dat D. In dit geval echt van het padje is. En ze zien wat hij Doet en zegt..
Ik ken je geschiedenis niet, maar wat een heftig verhaal. Wat een rotsituatie. Heel bijzonder dat je zoveel steun hebt aan zijn familie En die bewaardoos op school. Heftig dat het nodig is, maar wat een prachtig idee SPOILERHier gaat 't helemaal niet goed. Ik heb zoveel angst en zo vaak paniek. Ik ben helemaal niet weerbaar. Niet voor de wereld buiten, maar ook niet voor mijn binnenwereld en dat valt me heel zwaar. Mijn gedachten vliegen zo vaak uit de bocht en vaak geloof ik ze dan ook. Regelmatig ontstaat een gevoel, en dat heb ik hier al vaker gelezen, dat ze hier beter af zijn zonder mij. Dat ik het toch niet goed ga doen. Dat alles toch mislukt. Of dat als iemand weet wat ik allemaal denk, ze mini weghalen bij me, omdat ik niet voor haar kan zorgen en nare dingen denk. Ik ben zo onzeker dat elke stap een gevecht is nu. Gelukkig gaf ik blijkbaar verontrustende signalen af en is daar heel adequaat door mijn omgeving op gereageerd (denk ik) Dus ik ben naar de huisarts geweest. We gaan een crisisplan schrijven, ik krijg meer en vaker ondersteuning en we gaan een passend pad zoeken. Gelukkig gaat met mini alles zo goed. Ik geniet zo enorm van m'n kleintje. Van hoe ze zich ontwikkelt en van hoe we knuffelen en hoe ze kletst en hoe ze wiebelt
Ik ben trouwens zo opgelucht dat mijn behandelaars mijn wensen ten opzichte van mijn behandeling (geen medicijnen, borstvoeding blijven geven ondanks invloed hormonen) respecteren en zelfs ondersteunen en actief met me meezoeken naar wat dan wél past. Ben ze echt dankbaar, want het moet toch onuitstaanbaar zijn dat iemand met zulke gestoorde gedachten niet de meest voor de hand liggende optie kiest.
voor jou.. Ik lees hier nog mee, gelukkig gaat het inmiddels wel een heel stuk beter dan het is geweest, maar dat heeft echt tijd nodig gehad.
Wat Moonah een stukje terug zegt, het klopt wel!
quote:
Lieve dames, neem écht de tijd voor jezelf. Slaap wanneer het kan. Huur een schoonmaakster in. Durf prioriteiten te stellen. dat betekent keuzes maken, hoe lastig ook. Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. Maar zorg goed voor jezelf. Eérst jij, dan de rest van de wereld.
En ja makkelijk praten van de zijlijn, I know. Maar ik heb een vergelijkbare struggle doorgemaakt. En wat ik hierboven schrijf is essentieel.
Komende tijd moet J twee keer weg voor congres, twee dagen en een week. Maar er overlapt vanalles met werk van mij waar ik echt niet onderuit kan en een generale repetitie waar ik ook niet weg kan blijven... Getverdemme.
Nu moet ik dus opvang voor M regelen voor
1 april (etentje met familie waar M niet meekan)
7 april generale
8 april middag opvang want geen extra plek op vrijdagmiddag
20 april van 13-22 (studiemiddag kdv gecombineerd met een werkdag voor mij van 8-21.30)
22 april middag opvang ivm geen plek op vrijdagmiddag
Ik raak ten eerste in paniek als ik dit zie, en ten tweede word ik verdrietig... Zoveel verschillende gezichten, zoveel mijn kind uitbesteden. Voel me een enorme faalmoeder, en vind het eng, al die dagen alleen met hem zijn. En dan heb ik t nog niet gehad over de ochtenden - hoe moet ik dat doen...
En vandaag al de derde 'afwijzing' bij een tweedelijns ggz praktijk. Allemaal clientenstops. Godver wat voelt dat klote.
. En Bloesem, wat heftig allemaal voor je. Gelukkig let je omgeving goed op je.
.Wb therapie... probeer PeP Gouda eens.
eerstelijn maar heel fijne praktijk. ik vind het idee van Franny wel goed, mits dat kan natuurlijk. En herkenbaar, geen andere optie voor J? Moet hij maar die congressen? Sterkte
Cliëntenstops
zo fijn al die bezuinigingen...Beide ouderparen werken nog...quote:Op donderdag 24 maart 2016 20:16 schreef Franny_G het volgende:
Daar zou ik ook allemaal niet blij van worden, kwak. Is het mogelijk dat M 7 en 8 april en van 20 tot en met 22/23 april uit logeren gaat, naar oma&opa of zo? Of dat iemand bij jou in huis komt logeren om je te helpen? Dat zou wel een fijne oplossing zijn, maar geen idee of zoiets kan. Ik zou in ieder geval proberen familie en vrienden in te schakelen. Er zijn vast wel mensen die willen helpen.
En Bloesem, wat heftig allemaal voor je. Gelukkig let je omgeving goed op je.
Mijn moeder is back up voor de 20e, J's moeder komt dan in principe en een vriendin van mij wisselt haar rond etenstijd af.
De 1e komt mijn moeder hier oppassen.
De rest gaan we idd weer familie en vrienden vragen, maar t maakt me zo onzeker...
Kwak
Bloesem
Kwak, ik sluit me ook aan bij de optie logeren.
En wat dat etentje met familie betreft.. dan gaan ze zonder jou en blijf jij lekker thuis bij M.
Thanks, maar ben echt uitgeeerstelijnd. Zoek tweedelijns EMDR therapeut ook ivm eventuele schematherapie/psychotherapie of toch medicatie.quote:
Ik zou ook logeren en/of opa en oma proberen... en anders zou ik toch thuisblijven... jammer voor werk/zang/familie... wat niet gaat, gaat niet.
Wb therapie... probeer PeP Gouda eens.
W.b. thuisblijven met M.... Tska, daar knap ik ook niet bepaald van op. En voor de eerste is t al wel geregeld. Zit ook deels in mijn hoofd hoor, bang dat ik mensen tot last ben met de oppasvraag, terwijl de opa's en oma's het leuk vinden...
Oh oke.. ja dan heb ik geen tips... ken verder alleen de ggz en daar heb ik dan weer geen goede ervaringen mee...quote:
[..]
Thanks, maar ben echt uitgeeerstelijnd. Zoek tweedelijns EMDR therapeut ook ivm eventuele schematherapie/psychotherapie of toch medicatie.
Verder even een
uiteindelijk komt alles goed, niet linksom dan rechtsom.Bedenk maar zo: de meeste stellen met kinderen waarbij beide partners werken moeten het vaak met dit soort kunst-en vliegwerk regelen om alle ballen in de lucht te kunnen houden. M wordt daarbij opgevangen door mensen die goed voor hem zorgen en geen onbekenden voor hem zijn. Het geeft hem en hun de kans om een band op te bouwen. It takes a village to raise a child...quote:
De rest gaan we idd weer familie en vrienden vragen, maar t maakt me zo onzeker...
Ik vind het ook wel eens moeilijk hoor, als ik vier dagen achter elkaar werk en dan ook in de avond nog wel eens op pad ben.
Ik hoop dat je snel ergens terecht kunt.SPOILEREn als je al onzeker bent over je band met M en het moederschap dan is dat natuurlijk nog eens extra heftig.
Dat herken ik wel hoor.quote:
W.b. thuisblijven met M.... Tska, daar knap ik ook niet bepaald van op. En voor de eerste is t al wel geregeld. Zit ook deels in mijn hoofd hoor, bang dat ik mensen tot last ben met de oppasvraag, terwijl de opa's en oma's het leuk vinden...
Mijn meiden zijn ondertussen 10 en 6.
As zaterdag en 23 april gaan ze naar opa en oma omdat wij een feestje hebben. Eigenlijk hebben we 2 april ook wat maar ik wil niet weer mijn ouders vragen.
Ik zou ook de oppas kunnen vragen (meisje van 15) maar ik weet dat het laat wordt en dat voelt dan ook weer niet fijn naar de oppas. Dus mijn maag alleen..
21 mei hebben we een toneelvoorstelling en dan komt onze 3e dochter oppassen..
Het voelde niet prettig om weer mijn ouders te vragen.
[ Bericht 1% gewijzigd door Vicky op 24-03-2016 20:44:30 ]
Wat een rotweken zeg... Ik zou daar ook echt ontzettend tegenop zien. Ik weet dat mijn vrouw aan het eind van haar chemo's geopereerd moet worden en een week in het ziekenhuis moet blijven. Ik ontken voorlopig dat dat moet gebeuren, want geen idee hoe me dat gaat lukken...quote:
[..]
Thanks, maar ben echt uitgeeerstelijnd. Zoek tweedelijns EMDR therapeut ook ivm eventuele schematherapie/psychotherapie of toch medicatie.
W.b. thuisblijven met M.... Tska, daar knap ik ook niet bepaald van op. En voor de eerste is t al wel geregeld. Zit ook deels in mijn hoofd hoor, bang dat ik mensen tot last ben met de oppasvraag, terwijl de opa's en oma's het leuk vinden...
Therapie...
SPOILERIk ken een goede lichaamsgerichte psychotherapeut in Krimpen a/d IJssel die volgens mij gewoon cliënten aanneemt.
ik wil jullie eigenlijk gewoon even bedanken. het geeft me zo'n troost en rust om te lezen dat meer mensen waar ik van hou zulke gevoelens hebben. Ik vid het verschrikkelijk om te lezen dat jullie door een hel gaan. En zou jullie zo graag willen lijmen, knuffelen, het juiste advies willen geven.. Maar dat kan ik niet. Dit topic is 1 massive trigger voor me en ik kan dat op dit moment niet aan. Dan zuig ik mezelf leeg.
Maar ik wil wel laten weten dat ik ieder van jullie een heel warm hart toedraag.
En dat ik hoop dat je voelt dat je er toe doet. Hoe belangrijk je bent.
Voor jouw kleine, maar ook voor al die moeders hier op fok die door kunnen gaan na het lezen van jullie verhalen. Omdat het zo herkenbaar is. Zo de realiteit van alledag.
Mijn liefde is voor jullie.
Bloesem
Ik wil al dagen iets verwoorden. Typ een heel verhaal. Om het vervolgens weg te halen omdat ik denk dat het niet goed genoeg is.. Misschien krijg ik het nog we'll eens goed verwoord. Maar voor nu even een dikke kus dus.Kwak ik hoop dat je snel iemand vinden gaat.
Fap
Je klinkt sterk
Alle anderen hier ook heel veel sterkte gewenst. Soms kan het allemaal zo moeilijk zijn. Het is niet eerlijk
Faptist, zoals jij het beschrijft is het best herkenbaar. Terug naar de onzichtbaarheid en het 'na-ons-de-zondvloed-gevoel'. Dat zou best heel lekker zijn, ja. Maar ja, voor je kinderen is het niet altijd goed om onzichtbaar te zijn, daar ben ik wel achter.
wat heftig voor jou en de kinderen. Fijn dat je schoonfamilie achter je staat, ik ben het eens met livelink, je klinkt sterk en staat ongetwijfeld je mannetje! Maar mocht je behoefte hebben aan een luisterend oor dan weet je me te vinden.Voor nu een dikke knuffel voor jou, Arwen en Olli.
Bloesem dikke knuffel.
Hij bleed dreigen heb daarmee gesprek beeindigd gezegd dan doe jij wat jij denkt dat goed is , doe ik dat ook. Ben met oogeheven hoofd de deur uitgelopen..
Wat er gaat gebeuren weet ik niet. Hij is verre van de D die hij ooit was... Narcistisch naar mannetje..
En ergens wist ik het wel maar ja liefde en blind. Maar ik kruip niet meer voor hem.
Weet je het is niet leuk.
En mijn hart gaat uit naar mijn kindjes.. Maar voor mezelf hoe gek het ook klinkt ik jank soms ook wel eens. Dan praat ik met mijn beste vriendin of ouders of zijn mam.
Maar het maakt me vooral sterker. Geeft me inzicht. En laat me groeien.
Ik ben ondanks dat hier gelukkig. Heb met aantal mensen en de bonus familie een goede band. Kindjes zijn voor grootste deel gelukkig. Alleen Arwen heeft het soms zwaar en dat raakt me diep. Maar ik denk ook dat ik doordat ik er sterker van worst haar beter kan helpen.
Het zou niet moeten zoals het gaat maar het gaat nu eenmaal zo. Dus maken we gelukkg met dat wat we wel hebben.
Ik heb wel een naam voor je in G.quote:
[..]
Thanks, maar ben echt uitgeeerstelijnd. Zoek tweedelijns EMDR therapeut ook ivm eventuele schematherapie/psychotherapie of toch medicatie.
W.b. thuisblijven met M.... Tska, daar knap ik ook niet bepaald van op. En voor de eerste is t al wel geregeld. Zit ook deels in mijn hoofd hoor, bang dat ik mensen tot last ben met de oppasvraag, terwijl de opa's en oma's het leuk vinden...
sterkte!Kwak, is de planning al rond, voor de daten dat J weg is? En hoe staat het met je peutenlacht?
Ik kan me niet herinneren dat het leven voor de generatie van mijn ouders zo hectisch was als voor ons. Mijn moeder was de rust zelve, bijvoorbeeld. Ik merk aan zo veel ouders dat het een haast onmogelijke opgave is om werk, kinderen, opvang en dergelijke te combineren. Waar is dat gestress ontstaan? Ik loop zelf constant met het gevoel dat ik tekort schiet, op alle fronten. Ik kan O niet de aandacht bieden die ik vind dat ze verdient, op mijn werk kan ik alleen maar "goed genoeg" bieden, het huishouden is een puinhoop, ik heb haast geen energie over voor mijn man, en we zullen we het vooral niet over mijn sociale leven hebben. Ik ben dat hol- en vliegwerk zo spuugzat, maar ik zie werkelijk niet waar ik een verandering aan kan brengen.
Ik zit nu 3 weken 100% thuis vanwege een hematoom in mijn baarmoeder. Een medische reden deze keer, en dus een stuk makkelijker om begrip te krijgen op de werkvloer
Ik merk dat ik het erg irritant van mezelf vind dat ik begrip wil. Ik zou er een milde schijt aan moeten hebben, maar ik loop de hele dag rond met een schuldgevoel. Tegenover de kinderen op mijn werk, die nu een hoop tekort komen. Tegenover mijn collega's, die een hoop extra werk hebben, mede doordat ik veel van de plannen niet op papier maar in mijn hoofd heb (ik ben een enorme chaoot). Ik ben de hele avond en ochtend nu aan het malen over hoe dom dat was en hoe ik faal. Ik dacht gisteren zelfs: misschien had ik die ziekmelding nooit moeten halen. Er zijn zoveel mensen die hierdoor benadeeld worden, is dat het wel waard? Een gedachte waar ik erg van schrok. Hoe komt het toch dat ik mezelf minder belangrijk vind dan anderen? Dit is precies waarom ik er compleet doorheen zit: altijd maar doorgaan, omdat ik anderen belangrijker vind. Ik heb het gevoel geleefd te worden, dat ik op een denderende trein zit die mijn leven heet. en waar ik zelf geen sturing over heb. Ik hoop dat ik snel weer het gevoel krijg dat het leven niet iets is wat je overkomt, maar waar je zelf controle over hebt. . Vroeger moesten mijn ouders (nog van voor de oorlog, ze zijn al in de 80) een eigen bedrijf en vijf kinderen combineren. En dan zaten ze ook nog de halve zondag in de kerk. Maar zij legden de lat niet zo hoog voor zichzelf, als in; zij gaven bij lange na niet zoveel aandacht aan hun kinderen als ik nu aan mijn kind geef. We zijn ook echt anders gaan denken over opvoeding, en ik denk dat de druk om op al die fronten het goed te doen, is toegenomen. Maar ik weet ook dat mijn moeder toen ik heel klein was, eigenlijk overspannen was en waarschijnlijk ook depressieve periodes had. Dat heeft ze zelf nooit zo gezegd en het is ook niet op die manier benoemd, maar ik kan nu met terugwerkende kracht wel zeggen dat dit hoogstwaarschijnlijk het geval was. Kortom, veel verborgen leed, toen en nu.
Verandering kun je denk ik wel aanbrengen, als je echt je prioriteiten kunt gaan bepalen en je schuldgevoel meer kunt loslaten. Maar ja, dat is zo makkelijk gezegd zo.
Take care.
SPOILEREn toch had mijn moeder het ook niet gemakkelijk. Ze heeft een drankprobleem gehad in de periode voordat ik geboren werd, dus blijkbaar was er toch iets wat haar ongelukkig maakte.
Mijn moeder had het trouwens ook niet makkelijk. Toen ze zwanger bleek maakte haar vriend het uit. Ze heeft altijd gewerkt, maar was er ook veel voor mij. Ze werkte vaak 's ochtends als ik op school was, als ik thuiskwam was ze er en als ik naar bed ging kwam er oppas en dan werkte ze 's avonds nog. (Dat hoorde ook bij haar werk, pleegouders begeleiden). Dat is best zwaar geweest, maar ik heb daar (vrijwel) nooit iets van gemerkt...
Denk wel dat de lat nu soms wat hoger gelegd wordt nu. Laten huilen is bijv. not done en vroeger hoorde dat juist. Denk dat het belangrijk is zelf je grenzen te bewaken. Niet alles kan en de kinderen zijn geen prinsen/prinsessen die áltijd op plaats 1 komen (maar wel vaak genoeg natuurlijk). Maar goed, makkelijker gezegd dan gedaan..
Verder heeft ieder huisje idd zijn kruisje, Franny, dat is ook zo. En het leven is idd behoorlijk zwaar geweest voor veel vrouwen. Maar het beeld dat ik heb van veel jaren '80 moeders is oneindig veel tijd, kinderen mee naar huis tussen de middag, hordes moeders op het schoolplein, lekker kletsen voordat de kinderen uit zijn. Die leverden er financieel natuurlijk ook wel wat op in, maar ik heb echt het idee dat doordat er steeds mee vrouwen werken, alles dusdanig veel duurder is geworden dat je als vrouw ook wel haast voltijd móet werken om een gezin te onderhouden.
Misschien is dat jaren '80-moedersbeeld iets wat ik uit mijn hoofd moet zetten, maar ergens zie ik die rust en balans als een ideaal. Het is iig een balans die bij mij zoek is.
En misschien verwacht ik teveel van mezelf, maar ik voel dat anderen het ook van mij verwachten.
En idd GM, O is de allerbelangrijkste in de hele wereld. En voor haar ben ik dat. Maar er echt naar handelen, vind ik toch nog lastig.
Dat is toch wel heftig, Phaidra
Ik denk ook niet dat iedereen zomaar gelukkig was, vroeger. Maar ik heb het (wellicht foutieve) idee dat het leven rustiger en overzichtelijker was.Denk dat het niet heel realistisch is inderdaad dat beeld. hoewel het voor sommige moeders wellicht wel zo was. Ik denk nu nog wel eens bij het voorlezen aan mijn moeder. Die wilde mij dan voorlezen, maar halverwege het verhaal viel ze zelf ongeveer in slaap en ging dan half het boek/half haar droom voorlezen. Ik vond dat altijd heel irritant, maar ze was natuurlijk gewoon kapotmoe! Nu begrijp ik eerlijk gezegd niet hoe ze het gedaan heeft, maar ik heb een heerlijke jeugd gehad!quote:
Misschien is dat jaren '80-moedersbeeld iets wat ik uit mijn hoofd moet zetten, maar ergens zie ik die rust en balans als een ideaal. Het is iig een balans die bij mij zoek is.
En misschien verwacht ik teveel van mezelf, maar ik voel dat anderen het ook van mij verwachten.
Neemt niet weg dat balans belangrijk is! Vervelend dat part-time banen bij jullie niet zo vanzelfsprekend zijn. Ik vind het heerlijk dat dat hier wel is en zelfs dan k'n je gewoon niet alles doen wat je allemaal zou moeten doen. Het huis is hier bijvoorbeeld regelmatig een bende en schoonmaken doe ik héél weinig. Zou het vaker moeten en willen doen, maar vind buiten spelen met de kinderen nu eenmaal belangrijker.. (al zijn af en toe de stekende opmerkingen van kinderloze schoonzus wel irritant, maar die probeer ik te negeren)
[ Bericht 18% gewijzigd door watmoetikkiezen op 30-03-2016 10:44:48 (aanvulling) ]
En wat hier zo enorm sterk in meespeelt is dat ik geen enkele natuurlijke connectie meer heb met mijn jeugd, anders dan mijn herinneringen. Mijn ouders zijn er niet meer, ik woon in een ander land, het schoolsysteem is anders, de verwachtingen zijn anders. Ik kan hier niet de moeder zijn zoals ik altijd heb gedacht dat ik zou worden. Zo een met twee kinderen op de fiets naar de winkel. Geen sociaal vangnet, niks. En dat zorgt er voor dat we alles zelf moeten doen, zelf moeten uitvogelen en zelf moeten oplossen. En nu ik het zo op een rijtje zet, denk ik misschien wel dat met alles bij elkaar (mijn overleden ouders, mijn emigratie, geen netwerk, het moederschap) gewoon niet in balans te brengen is. Niet nu althans.
Haha dat plaatje, Phaidra
Het lijkt mij ook heel rot als je eigenlijk alleen de keus hebt tussen niet werken en fulltime werken. Eerlijk gezegd werk ik liever nu parttime dan dat ik een jaar verlof zou hebben gehad en dan weer fulltime aan de slag zou moeten. Ik snap wel dat je dan tegen grenzen oploopt.quote:
Ik vind het ergens erg fijn dat ik werk. Mijn moeder werkte 4 dagen, en dat scheelde vast ook veel druk op de ketel. Maar ik voel hier geen mogelijkheden of begrip voor vrouwen die minder werken om tijd aan de kinderen te besteden. Da's een Noors dingetje denk ik. Gender equality is hier een hoog goed, en hoewel ik dat zelf ook erg belangrijk vind, vind ik het hebben van de keus om wel/niet veel/weinig te werken het allerhoogste goed. Er zijn hier haast geen parttime banen, en als je dat hebt, wordt er door iedereen gezeurd over hoeveel pensioen je wel misloopt, dat je carrière er onder lijdt etc. Ik vind het erg benauwend. Ik denk zelf totaal niet zo. Mijn ouders hebben bijvoorbeeld de pensioensleeftijd nooit gehaald. Niet om te doemdenken, maar wie zegt dat ik het ga halen? Ik wil nú bij mijn kind zijn, en voel hier de mogelijkheid er niet voor.
Verder heeft ieder huisje idd zijn kruisje, Franny, dat is ook zo. En het leven is idd behoorlijk zwaar geweest voor veel vrouwen. Maar het beeld dat ik heb van veel jaren '80 moeders is oneindig veel tijd, kinderen mee naar huis tussen de middag, hordes moeders op het schoolplein, lekker kletsen voordat de kinderen uit zijn. Die leverden er financieel natuurlijk ook wel wat op in, maar ik heb echt het idee dat doordat er steeds mee vrouwen werken, alles dusdanig veel duurder is geworden dat je als vrouw ook wel haast voltijd móet werken om een gezin te onderhouden.
Wij hebben sinds een paar maanden een hulp in de huishouding. Ik heb er 3 jaar tegenaan gehikt, maar met 2 kinderen kon ik er echt geen tijd meer voor maken. Het voelde enerzijds als een nederlaag (ik werk maar 3 dagen, ik zou dit toch moeten kunnen??) maar anderzijds geeft het me nu zoveel rust! Ik heb gewoon gegarandeerd een schoon huis 1x per week en de last is van mijn schouders als ik nergens aan toekom. Ik kan zonder enige restricties tijd met mijn kinderen doorbrengen als ik thuis ben met ze. Het verbaast me eigenlijk hoeveel het scheelt in mijn hoofd. Eén balletje minder dat ik in de lucht moet houden
.De wereld waarin ik mij begeef heeft deels dat vangnet wel: op school van Oudste, en ik kan beamen hoe enorm fijn en steunend dat is. Als ik longonsteking heb stuur ik een appje rond, en vier moeders regelen met elkaar dat mijn kind van en naar school wordt gebracht, de hele week. Toen er vorig jaar kanker bij de vader van een klasgenootje werd geconstateerd, is er een kookrooster opgesteld waardoor dat gezin het gehele schooljaar niet meer zelf hoefde te koken, omdat er om de beurt iemand was die een maaltijd voor ze mee nam. Dat is hier hoe het gaat, en dat maakt inderdaad dat de druk echt een stuk minder is (dan op het vorige schoolplein, waar zulke dingen niet werder gedaan, en ik in ieder geval me een stuk meer alleen voelde dan nu) omdat je weet dat als jij even niet op de volle 100% kan draaien, er anderen zijn die óf jou dragen, óf voor je kinderen zorgen. Ik ben helemaal voor community's waar gezinnen veel meer met en voor elkaar doen, het maakt het leven een stuk makkelijkerquote:
Ik denk ook wel dat we de lat steeds hoger zijn gaan leggen. En we zijn individualistischer geworden. Als we eens een dagje optrekken met bijvoorbeeld mijn zus + gezin, merk ik pas hoe fijn zo'n sociaal vangnet is. Dat je niet continu je kinderen in de gaten moet houden. De kinderen spelen samen (oudste is 6 en komt ook echt wel melden als er iets is), en er zijn 4 ouders die steeds af en toe een oogje in het zeil kunnen houden. Vroeger was er veel meer de mogelijkheid om het opvoeden 'gezamenlijk' te doen.
quote:
Voor míj is het wel realistisch, watmoetikzeggen, het is het beeld dat ik heb van mijn jeugd. Het was ook wat ik zag bij moeders van vriendinnetjes. Mijn moeder had altijd tijd voor mij. Of mijn moeder het zo ervaarde, dat weet ik niet, en zal ik nooit weten. Maar dit is wat ik weet van moeder zijn, dat zijn mijn eigen herinneringen. En ik denk dat het niet meer dan logisch is dat je naar je eigen jeugd kijkt, als je zelf ouder wordt. De nuances van mijn jeugd zal ik nooit te weten komen. Maar mijn herinneringen zijn wel een soort ideaalbeeld.
En wat hier zo enorm sterk in meespeelt is dat ik geen enkele natuurlijke connectie meer heb met mijn jeugd, anders dan mijn herinneringen. Mijn ouders zijn er niet meer, ik woon in een ander land, het schoolsysteem is anders, de verwachtingen zijn anders. Ik kan hier niet de moeder zijn zoals ik altijd heb gedacht dat ik zou worden. Zo een met twee kinderen op de fiets naar de winkel. Geen sociaal vangnet, niks. En dat zorgt er voor dat we alles zelf moeten doen, zelf moeten uitvogelen en zelf moeten oplossen. En nu ik het zo op een rijtje zet, denk ik misschien wel dat met alles bij elkaar (mijn overleden ouders, mijn emigratie, geen netwerk, het moederschap) gewoon niet in balans te brengen is. Niet nu althans.
Haha dat plaatje, Phaidra
Dat beeld uit mijn jeugd heb ik ook wel, maar ik realiseer me wel dat de meeste herinneringen uit de tijd zijn dat ik al op school zat. Ik was de jongste, dus mijn moeder had elke dag de tijd om in alle rust boodschappen te doen, schoon te maken, te strijken, was te vouwen, op te ruimen en het eten vast voor te bereiden. Dat deel zag ik dus gewoon niet, omdat ik niet thuis was. Voor mijn idee zat mijn moeder dus al die tijd thee te drinken aan tafel met een doktersromannetje
.Wat onwijs fijnquote:
[..]
De wereld waarin ik mij begeef heeft deels dat vangnet wel: op school van Oudste, en ik kan beamen hoe enorm fijn en steunend dat is. Als ik longonsteking heb stuur ik een appje rond, en vier moeders regelen met elkaar dat mijn kind van en naar school wordt gebracht, de hele week. Toen er vorig jaar kanker bij de vader van een klasgenootje werd geconstateerd, is er een kookrooster opgesteld waardoor dat gezin het gehele schooljaar niet meer zelf hoefde te koken, omdat er om de beurt iemand was die een maaltijd voor ze mee nam. Dat is hier hoe het gaat, en dat maakt inderdaad dat de druk echt een stuk minder is (dan op het vorige schoolplein, waar zulke dingen niet werder gedaan, en ik in ieder geval me een stuk meer alleen voelde dan nu) omdat je weet dat als jij even niet op de volle 100% kan draaien, er anderen zijn die óf jou dragen, óf voor je kinderen zorgen. Ik ben helemaal voor community's waar gezinnen veel meer met en voor elkaar doen, het maakt het leven een stuk makkelijker
. Zo zou ik het ook graag willen inderdaad.quote:
[..]
De wereld waarin ik mij begeef heeft deels dat vangnet wel: op school van Oudste, en ik kan beamen hoe enorm fijn en steunend dat is. Als ik longonsteking heb stuur ik een appje rond, en vier moeders regelen met elkaar dat mijn kind van en naar school wordt gebracht, de hele week. Toen er vorig jaar kanker bij de vader van een klasgenootje werd geconstateerd, is er een kookrooster opgesteld waardoor dat gezin het gehele schooljaar niet meer zelf hoefde te koken, omdat er om de beurt iemand was die een maaltijd voor ze mee nam. Dat is hier hoe het gaat, en dat maakt inderdaad dat de druk echt een stuk minder is (dan op het vorige schoolplein, waar zulke dingen niet werder gedaan, en ik in ieder geval me een stuk meer alleen voelde dan nu) omdat je weet dat als jij even niet op de volle 100% kan draaien, er anderen zijn die óf jou dragen, óf voor je kinderen zorgen. Ik ben helemaal voor community's waar gezinnen veel meer met en voor elkaar doen, het maakt het leven een stuk makkelijker
Waar woon jij?
Ze zeggen wel eens: it takes a village to raise a child.
En wat jij beschrijft is wel heel bijzonder.
Maar het scheelt wel dat ik het gewoon kan vragen aan mijn moeder en nu dus weet hoe het ging en hoe moe ze soms was.
Maar het lijkt me wel heel moeilijk om te aarden in een ander land met andere gewoonten en zonder vangnet. Want zeker met feestdagen enzo merk ik erg dat ik teruggrijp op mijn jeugd (sterrekers zaaien, eieren verven, boterlammetje maken mét buxusstaartje enzo..).
Hoop dat het je lukt om het wat meer in balans te krijgen Room! en misschien dat je in de loop van de tijd daar toch een soort vangnet krijgt.
Ik heb vriendinnen zonder facebook, die niet aan forums doen, niet in whatsapp groepen zitten en weinig TLC kijken. (ze bestaan nog, al zijn ze zeldzaam). En die vrouwen hebben vaak een stuk minder van deze (herkenbare) issues. Toeval? Wellicht. Ik denk het eigenlijk niet.
Het doet me zo veel pijn om te lezen dat zoveel lieve meiden hier zó veel eisen stellen aan zichzelf en daar ook zó ongelukkig van worden. En ja, ik herken zeker wel dingen. Maar lieve lieverds, de perfectie ga je nooit bereiken. Het is een mindset die anders moet, een mindset die zo erg van deze tijd is. We koesteren niet meer wat we hebben, wat we kunnen, wie we zijn. We zijn enkel nog bezig met begeren wat we niet hebben, wat we niet zijn, wat we niet kunnen. En de bron is oneindig, want je zal altijd dingen blijven vinden die je niét kunt.
Het zou zo heerlijk zijn als we dit met zijn allen om konden draaien. En ik hoop oprecht dat dat voor iedereen hier een keer gaat gebeuren, al is dat maar een beetje. Dat je soms even naar jezelf kan kijken zoals je kind naar je kijkt: vol bewondering, vol vertrouwen, met de zekerheid dat deze persoon er altijd voor je zal zijn, sterker nog, dat er nog nooit een moment van twijfel is geweest. Want zo zien ze ons echt
Nu is het een warrig epistel geworden denk ik, maar ik weet wel dat ik ieder van jullie bewonder, ieder op haar eigen manier, want iedereen is uniek en tof om een andere reden. Gelukkig maar.
!Hah, ja mijn moeder had inderdaad wel wat vangnet vanuit school want ik zat ook op een vrije school.quote:
Hij gaat naar de Vrije School, het hippiegehalte is daar wel wat hoger dan op een 'gewone' school I guess
Fijne plek, zou mijn kind er ook zo op doen als er een in de buurt was.
Hoewel er inderdaad wel veel handgebreide linksdraaiende mensen op zitten en ik daar niets mee heb zijn er een hoop dingen die ik daar héél fijn vond!
.Nee, ik scheer mijn oksels ook gewoon hoorquote:
[..]
Hah, ja mijn moeder had inderdaad wel wat vangnet vanuit school want ik zat ook op een vrije school.
Fijne plek, zou mijn kind er ook zo op doen als er een in de buurt was.
Hoewel er inderdaad wel veel handgebreide linksdraaiende mensen op zitten en ik daar niets mee heb zijn er een hoop dingen die ik daar héél fijn vond!
Vond het trouwens laatst héél fijn om de bezorgfrietjes bij de overburen aan te zien komen. Zie je wel, wij zijn niet de enige die niet altijd alles perfect doen! Was een soort eyeopener. Best onbenullig eigenlijk..
Nou dat doe ik dus ook.quote:
En wat SQ zegt. Om de zoveel tijd wordt het leven mij even te zwaar, en het eerste wat ik dan doe is facebook deactiveren en me uitloggen op fok op mijn telefoon. Weet je hoe veel rust in mijn hoofd dan!
Wat klinkt jouw omgeving fijn, L-E
Overigens is iets niet kunnen geen zwakte.
Het niet willen toegeven dat je iets niet kan en dus door blijven sukkelen is wel een zwakte, omdat je daarmee je eigen fundament onderuit schoffelt.
Het heeft me wat tijd gekost om dit door te krijgen, en ironisch genoeg was het ook op mijn werk dat het me eindelijk helder werd. Maar ik bleef maar ja zeggen. En ik ging prutswerk afleveren. Daardoor voelde ik mezelf een falerd, gingen mijn collega's zich aan me ergeren (je zei dat je het zou doen!) hierdoor durfde ik niet meer aan de bel te trekken, enfin, vicieuze cirkel.
Ik geef het nu meteen aan als het niet kan. Ik heb hierdoor de volgende voordelen behaald:
- ik stroom niet over, de werkdruk is goed
- Wat ik doe, kan ik goed doen
- Ik word gewaardeerd om de dingen die ik doe omdat ik ze goed doe
- Mijn collega's weten precies wat ze aan me hebben
- Ik ga blij naar mijn werk en blij naar huis
De nadelen die ik hiervan ondervind:
-
Je hebt gelijk.
Ik had een keer een vriendin te logeren hier, met haar baby, 1 nacht. Die week was O ziek geweest en het was een puinhoop. Een echte puinhoop. Dus ik vertelde dat haar: het is wel wat rommelig hoor! Toen we een uurtje later thuis kwamen zei ze: "oh wat fijn, het is hier écht rommelig! Ik wordt toch zo moe van die mensen die zich verontschuldigen voor de rommel, en dat er dan wat sleutels op tafel liggen".
Sindsdien accepteer ik rommel veel beter, gek genoeg. Het hoort er bij. Zolang de toaletten schoon zijn, en we schone was en vaat hebben, ben ik al een heel eind
Waarschijnlijk nooit
ik ook eigenlijk..quote:
Ik vind zelfs schone toiletten wat overdreven
ah, ja dat ja!quote:
Maar goed nog een paar weekjes en dan is mijn huis weer van mij.. en ze bedoelt het goed, dus ach ik zet me er maar overheen..
Ja? Ik vind dat zij zich er maar overheen moet zetten. Het is joúw huis. Het is al kut genoeg om daar andere mensen in te moeten herbergen, hoe noodgedwongen de situatie ook is. Ze heeft haar commentaar maar voor zich te houden. Sorry.quote:
Nu logeert schoonzus een tijd noodgedwongen bij ons en dat vind ik wel lastig. Die maakt steeds opmerkingen over de rommel en ergert zich er zichtbaar aan. Dat vind ik wel lastig. Ze ruimt zelf wel af en toe wat op, maar de rotklussen mag ik dus doen.. Maar dan kom je thuis heeft ze ineens de hele kast anders ingedeeld en dat vind ik niet zo relaxed eigenlijk. Maar ja, het kon inderdaad wel netter ja..
Maar goed nog een paar weekjes en dan is mijn huis weer van mij.. en ze bedoelt het goed, dus ach ik zet me er maar overheen..
Voor wat het waard is: mijn moeder werkte altijd veel, twee banen, in totaal bijna fulltime en met alle administratie en vergaderingen 's avonds zeker. Daarnaast was ze een belangrijk deel van mijn jeugd alleenstaand en zowel mijn vader als stiefvader werkten ook fulltime en deden betrekkelijk weinig thuis Ik heb mijn jeugd als heel ontspannen ervaren, met een moeder die er was en tijd voor me had en naar me luisterde. De keren dat ze weg moest of bezig was waren nooit vervelend voor me. Pas nu ik zelf een kind heb en probeer twee banen in 32 uur te proppen merk ik dat het voor haar destijds óók een worsteling was. Allemaal enorm leuk en haar werk was en is heel belangrijk, maar het was ook altijd zoeken naar een balans. Maar daar heb ik dus als kind echt niets van gemerkt. Zo streng en kritisch als we naar ons zelf zijn, zo accepterend en vol mededogen zijn onze kinderen. De belangrijkste les die ik van mijn moeder heb geleerd is me niet schuldig te voelen. Als ik werk, dan werk ik en dan sip ik niet over mijn kind dat naar de BSO gaat. Als ik thuis ben, ben ik thuis en dan probeer ik niet 20 werkdingen te regelen. Dit werk en een gezin combineren is een keus die ik heb gemaakt en ik weiger om me daar rot over te voelen zolang mijn kind gelukkig is.
Ik merk dat de balans in kleine dingen zien. Met stip op 1 de schoonmaakster inderdaad
En de Albert Heijn bezorgdienst. Maar ook vooruitkoken, 's avonds dingen klaarzetten, een ochtend in de week wat later beginnen zodat het niet rennen-hollen-vliegen is, en zorgen dat ik echt op tijd op mijn werk vertrek, want een kwartier later kan de hele avondplanning al in de war gooien. Het is zoeken naar wat werkt en dat gaat ook met vallen en opstaan. En verder enorm eens met SQ, wat wat zijn we toch voortdurend aan het vergelijken en wat voelen we ons toch onophoudelijk schuldig tegenover onze kinderen. Terwijl we de wereld voor ze zijn, met alle onvolkomenheden erbij
Dit is ook wel een hele belangrijke ja! Als je een keuze maakt, zorg dan dat je er achter staat. Dan hoef je je ook niet schuldig te voelen.quote:
De belangrijkste les die ik van mijn moeder heb geleerd is me niet schuldig te voelen. Als ik werk, dan werk ik en dan sip ik niet over mijn kind dat naar de BSO gaat. Als ik thuis ben, ben ik thuis en dan probeer ik niet 20 werkdingen te regelen. Dit werk en een gezin combineren is een keus die ik heb gemaakt en ik weiger om me daar rot over te voelen zolang mijn kind gelukkig is.
Thuis ben ik 100% voor Mauw en op mijn werk ben ik (meestal
) 100% voor mijn baas.Zijn reactie? 'Dat we naar de stad gingen om Pokémon-kaartjes te kopen en dat de speelgoedwinkel toen al dicht was
! 'Echt, kinderen hebben een ander referentiekader dan wij
Ja, prachtig eigenlijkquote:
In het kader van schuldgevoel (dat ook hier flink aanwezig is) en een poging daar een goed gesprek over te voeren, vroeg ik Oudste laatst wat hij een heel moeilijk/verdrietig moment in zijn leven had gevonden. Natuurlijk stuurde ik aan op de dood van zijn zusje, veel erger wordt het niet, leek me.
Zijn reactie? 'Dat we naar de stad gingen om Pokémon-kaartjes te kopen en dat de speelgoedwinkel toen al dicht was
Echt, kinderen hebben een ander referentiekader dan wij
Wat voor ons Hele Belangrijke Dingen zijn, zijn voor kinderen slechts decor, wat op de achtergrond speelt van de echte halszaken zoals pokemonkaartjes en het wel of niet krijgen van neonveters in je gympen.Ik vind wat dat betreft de zomer wel veel makkelijker dan de winter. In de zomer hebben (nemen) mensen meer tijd om gewoon af te spreken, niks te hoeven, in mijn beleving. In de winter voel ik me soms de enige die tijd heeft.
Ik ken maar een paar mensen die echt de zorg op zich nemen als dat nodig is, en heel veel mensen die roepen 'laat maar weten als ik iets voor je kan doen' en vervolgens nooit kunnen op de paar momenten dat het nodig is/ lijkt. Dat vind ik eerlijk gezegd best lastig soms en maakt dat ik ook minder durf te vragen. Ik vind de afwijzing zwaarder, dan het dan maar niet vragen en zelf fiksen. Hoe stom dat misschien ook klinkt.
Dat ik me soms de enige voel die veel tijd heeft en ook voel dat veel mensen er minder voor je zijn dan ze wellicht roepen (niet allemaal, er zijn ook geweldige superbikkels natuurlijk <3), geeft me soms wel het gevoel 'het niet waard te zijn'. Maar goed, dat zit natuurlijk ook gewoon in mijn hoofd en is niet iets dat anderen bewust denken waarschijnlijk.
Hier geen perfectionisme in huis (niet op werk, niet in huishouden), maar wel een heel groot gevoel van verantwoordelijkheid, waardoor wel alles op een degelijke manier gebeurt en in mijn beleving ook 'moet' gebeuren.
Ook een warverhaal. Nou ja, ik voelde me geïnspireerd om mee te schrijven.
[ Bericht 0% gewijzigd door groofskendezoveelste op 30-03-2016 12:00:56 ]
Dat had ik ook. Vriendinnen helpen verhuizen en schoonmaken nieuwe huis enzo. Verhuis ik zelf heeft niemand tijd om te helpen...quote:
Dat ik me soms de enige voel die veel tijd heeft en ook voel dat veel mensen er minder voor je zijn dan ze wellicht roepen (niet allemaal, er zijn ook geweldige superbikkels natuurlijk <3), geeft me soms wel het gevoel 'het niet waard te zijn'. Maar goed, dat zit natuurlijk ook gewoon in mijn hoofd en is niet iets dat anderen bewust denken waarschijnlijk).
ik voelde me daar echt wel naar over..Maar toen ik 7 dagen na de bevalling een blindedarmontsteking kreeg kwamen de allerdrukste vriendinnen die ook nog ver weg wonen met fulltimebaan en kinderen ineens voor ons koken en W een dagje meenemen enzo..
Toen was ik heel ontroerd en begreep ik dat ze t met de verhuizing gewoon écht niet redden en als t écht nodig is zijn ze er dus wel voor me (en ik voor hun ook)..Maar we hebben wel soms van die dagen dat we allemaal in elkaars weg zitten, of dat ik eigenlijk gewoon rust aan mijn hoofd wil, en als ik te veel mopper/ te snel boos word/ te weinig kan hebben, dààr kan ik me dan wel schuldig over voelen.
ik denk dat DAT wél een mooi voorbeeld is van een achterhaald stukje morele erfenis uit de fiftiesquote:
Ik vind de leukste mensen niet de mensen die hun huis altijd netjes op orde hebben en zou dat werkelijk nooit gebruiken als criterium om een ander te beoordelen, en ook mezelf niet. Ik heb nooit begrepen dat vrouwen dat massaal zo doen. Het is zo oninteressant. Een leuk huis, ja. Een gezellig huis, ja. Een huis waarin geleefd wordt en waar je jezelf kan zijn, JA. Dat is een thuis.
Maar goed, hierbij kunnen we dus collectief afspreken dat we ons daar nu niet meer druk om maken. Lastenverlichting voor allen Overigens hou ik van huizen met open kasten en rommel, omdat het veel zegt over de personen die er wonen
Met een gepoetst showroominterieur kan ik helemaal niks, omdat het ook gewoon bij Goossens had kunnen staan.Mooi omschreven! Een huis moet leefbaar zijn, en nu met een dreumes is het zelden allemaal opgeruimd, maar I don't care, het is ons Thuis!quote:
Ik vind de leukste mensen niet de mensen die hun huis altijd netjes op orde hebben en zou dat werkelijk nooit gebruiken als criterium om een ander te beoordelen, en ook mezelf niet. Ik heb nooit begrepen dat vrouwen dat massaal zo doen. Het is zo oninteressant. Een leuk huis, ja. Een gezellig huis, ja. Een huis waarin geleefd wordt en waar je jezelf kan zijn, JA. Dat is een thuis.
. Ik merk gewoon dat ik tijdens de keukenverbouwing een veel grotere chaos in mijn hoofd heb. Vind het mooie zienswijzes die iedereen deelt en mooi verwoord.
Volgensmij is het de kunst niet naar de hoge lat te moeten springen, maar er naar toe te groeien zodat we de lat ook daadwerkelijk kunnen dragen. Te snel, te veel en te hoog zorgt er voor dat we los laten en vallen.
Ik had al in de gaten dat de Pokemonkaarten heul belangrijk waren in het leven van je Oudstequote:
In het kader van schuldgevoel (dat ook hier flink aanwezig is) en een poging daar een goed gesprek over te voeren, vroeg ik Oudste laatst wat hij een heel moeilijk/verdrietig moment in zijn leven had gevonden. Natuurlijk stuurde ik aan op de dood van zijn zusje, veel erger wordt het niet, leek me.
Zijn reactie? 'Dat we naar de stad gingen om Pokémon-kaartjes te kopen en dat de speelgoedwinkel toen al dicht was
Echt, kinderen hebben een ander referentiekader dan wij
.Toen laatst de vaatwassermonteur binnenkwam op mijn vrije dag rond 12 uur (dan is er al bijkans 6 uur in de woonkamer gespeeld he!), was zijn eerste commentaar: Zo, jullie hebben geen gebrek aan speelgoed! Eufemisme voor: Teringjantje, wat is het hier een zooitje. Tja, zo ziet het er nu eenmaal uit als we thuis moeten blijven voor een monteur en er 2 kinderen spelenquote:
Ik vind de leukste mensen niet de mensen die hun huis altijd netjes op orde hebben en zou dat werkelijk nooit gebruiken als criterium om een ander te beoordelen, en ook mezelf niet. Ik heb nooit begrepen dat vrouwen dat massaal zo doen. Het is zo oninteressant. Een leuk huis, ja. Een gezellig huis, ja. Een huis waarin geleefd wordt en waar je jezelf kan zijn, JA. Dat is een thuis.
. De vaatwasser kon ik ook al niet inruimen, dus het aanrecht stond vol met vuile vaat. Ik geloof nooit dat hij zelf wel eens thuis zit tussen spelende kinderen
.we hebben het hier over mensen die totaal overspannen zijn omdat ze o.a. denken dat hun huis altijd opgeruimd moet zijn. Het was nu juist géén wedstrijdje "kijk mij eens alles op orde hebben". Daar zijn genoeg andere plekken voor.quote:
Het za wel aan mij liggen dan dat voor de meeste tijd geldt dat het huis aan kant is en de kinderen redelijk speelgoed opruimen als ik dat vraag.
Oh jee. Is er alleen plaats voor de mensen die zeggen dat het bij hun ook een tyfuszooi is.quote:Op woensdag 30 maart 2016 13:54 schreef Stormqueen het volgende:
[..]
we hebben het hier over mensen die totaal overspannen zijn omdat ze o.a. denken dat hun huis altijd opgeruimd moet zijn. Het was nu juist géén wedstrijdje "kijk mij eens alles op orde hebben". Daar zijn genoeg andere plekken voor.
De moderatie in oud gaat echt behoorlijk achteruit. Geen wonder dat de leuke mensen zijn vertrokken.
Het is niet zo dat je hier in huis je nek breekt over het speelgoed op de vloer, als de dame naar bed gaat of we gaan weg, dan ruimen we alles in de boxen op, maar t staat gewoon niet allemaal netjes in de kast weggestopt. En als je hier komt ja dan ligt er nog wel eens een puzzelstuk of een blok op de grond. En ik ga mijn dochter ook zeker leren om op te ruimen. Ze helpt nu al af en toe mee...quote:
Het za wel aan mij liggen dan dat voor de meeste tijd geldt dat het huis aan kant is en de kinderen redelijk speelgoed opruimen als ik dat vraag.
nee, dat is selectief lezen. Maar op dit onderwerp enkel reageren dat je het zelf wél goed op orde hebt vind ik ongepast. En dat zeg ik tegen je als de user stormqueen, niet als moderator stormqueen.quote:
[..]
Oh jee. Is er alleen plaats voor de mensen die zeggen dat het bij hun ook een tyfuszooi is.
De moderatie in oud gaat echt behoorlijk achteruit. Geen wonder dat de leuke mensen zijn vertrokken.
Maar als er ergens gemodereerd is en je hebt daar klachten over ben je uiteraard welkom in het feedbacktopic.
Hier ben ik het heel erg mee eens.quote:
Ze zeggen wel eens: it takes a village to raise a child.
Ik ben dus een tijd thuis geweest. En wat ik daar eigenlijk het zwaarste aan vond is het feit dat ik het gevoel was dat alles mbt de kinderen en huishouden op mijn schouders lag, want je, dat was mijn "core business". Met maar een heel klein, maar sterk vangnet. Maar dat betekende ook dat ik inzichten van anderen miste, anderen die naar mijn kinderen keken en ze ook andere dingen meegeven dan je zelf kan geven. Overigens waren veel dingen natuurlijk net zo goed mijn mans pakkie an, maar mijn gevoel zei toch wat anders. En ondanks dat het met 3 kleine kinderen ook niet altijd mogelijk was om je huis spik en span te hebben, je hebt toch het gevoel dat anderen vinden dat dat wel moet. Je bent immers de hele tijd thuis.
Nu ik wel werk is dat gevoel minder. Ik heb het gevoel dat ik er niet meer alleen voor sta, dat we het veel meer samen doen. Alles is veel meer in balans. Ik ben zelf meer in balans.
Aha, jij wil nu dit topic gebruiken om je gram ergens over te halen?quote:
[..]
Oh jee. Is er alleen plaats voor de mensen die zeggen dat het bij hun ook een tyfuszooi is.
De moderatie in oud gaat echt behoorlijk achteruit. Geen wonder dat de leuke mensen zijn vertrokken.
.Het gaat hier over je thuis voelen, bij jezelf en in je eigen huis, zonder je te laten gek maken door de druk die je jezelf oplegt of die anderen op je leggen.
Maar de nuances eronder en het gesprek wat daardoor ontstond, zorgde wel dat ik het voor mezelf ook iets bijstel.
Maar toch.....ik vind het zelf heel moeilijk om een balans te vinden tussen opruimen omdat ik dat fijn vind (opgeruimd huis = opgeruimd hoofd geldt zeker voor mij), wat 'moet' omdat er anders bijvoorbeeld geen schone kleding meer is en wat door de maatschappij (lees: mijn moeder
) wordt verwacht. Vooral dat laatste zorgde in eerste instantie veel negatieve stress. Ik doe het nooit goed genoeg en sta niet sterk genoeg in mijn schoenen om hier weerstand tegen te bieden. Klinkt zwak, maar als het niet aan mijn huis ligt, ligt het aan mijn gewicht of moet er geconstateerd worden dat ik toch wel erg grijs word. Kortom, ze heeft altijd wat op- of aan te merken.
Terwijl we het ook echt heel leuke kunnen hebben samen.
Maar toen ik beviel van Rosalie, beviel ik ook van de nesteldrang die ik tijdens de zwangerschappen nooit had. En die is nooit meer weggegaan. Alleen voelt het als vechten tegen de bierkaai. En dat maakt het voor mij zo frustrerend.
Daarbij kan ik echt enorm genieten van de kinderen. Als ze zelf spelen, maar ook als we samen iets doen.
Helaas merk ik bij mezelf dat als we thuis zijn en we spelen samen, ik dat onrustige gevoel hou 'want er moet nog zoveel'.
Ik kan heel slecht 'de boel de boel' laten. Echt een leerpunten voor mij.
Als je compleet gestrest raakt van het huishouden met kinderen dan ligt dat misschien niet aan je huishouden. Huishoudhulp 1x per 2 weken zou dan wellicht een hele verlichting zijn om routine te vinden.
Een opgeruimd huis is een opgeruimde geest. Je kan toch niet tot rust komen thuis als het echt een vieze troep is?
Dan kunnen mensen zeggen dat dat gezelligheid uitstraalt, maar voor mij straalt dat wanhoop uit, dat iemand totaal niet goed in dr vel zit en geen begin ziet.
. Voorbeeld: een stapeltje gekregen tijdschriften dat netjes in de kast ligt moet dan opgeruimd worden en de enige manier om dat te doen is dwangmatig met een noodvaart die dingen uitlezen zodat ze bij het oud papier kunnen. De rust in m'n hoofd die ik zo hoop te bereiken komt op deze manier nooit dichterbij en toch lijkt het de enige 'oplossing'. Ik weet dat het aan mij ligt, maar het veranderen lukt tot op heden niet. En zo doe ik het nooit goed. (ter illustratie van hoe raar sommige opvattingen in iemands hoofd kunnen zijn)Ik vind het iets om over na denken dat als je altijd wel van een opgeruimd huis hield en dat het na kinderen krijgen opeens een punt van overspannen is.
Niet alleen voor jezelf en je kinderen hou je je huis aan kant, een partner die altijd in een opgeruimd huis thuiskwam en nu maar moet leven in een bende want op het fokforum zijn er nog veel meer die dat ook gezellig vinden lijkt me ook niet helemaal normaal.
Ik denk dat het begint met balans. En dan vooral balans in jezelf. Hoe fijner je in ke vel zit, hoe meer je ook kunt geven om je heen.
Ik doe een hoop voor mijn partner, maar als hij het niet netjes genoeg vindt kan hij het toch ook prima zelf opruimen? Het is niet zo dat hij "maar moet leven in een bende", hij heeft niks aan zijn handjes hoor.quote:
Niet alleen voor jezelf en je kinderen hou je je huis aan kant, een partner die altijd in een opgeruimd huis thuiskwam en nu maar moet leven in een bende want op het fokforum zijn er nog veel meer die dat ook gezellig vinden lijkt me ook niet helemaal normaal.
Niet iedereen ziet dat zo. En wat is vies? Is mijn huis vies omdat ik niet elke dag een stofzuiger door mijn huis haal?quote:
Er lijkt me een verschil tussen of het wel eens niet opgeruimd is of dat het huis altijd een tyfuszooi is. Jezelf geen druk op willen leggen is dan lekker makkelijk, je geeft je kinderen toch ook mee dat opruimen erbij hoort?
Als je compleet gestrest raakt van het huishouden met kinderen dan ligt dat misschien niet aan je huishouden. Huishoudhulp 1x per 2 weken zou dan wellicht een hele verlichting zijn om routine te vinden.
Een opgeruimd huis is een opgeruimde geest. Je kan toch niet tot rust komen thuis als het echt een vieze troep is?
Dan kunnen mensen zeggen dat dat gezelligheid uitstraalt, maar voor mij straalt dat wanhoop uit, dat iemand totaal niet goed in dr vel zit en geen begin ziet.
Uiteraard leer ik mijn kinderen dat ze op moeten ruimen. Maar als ik de hele dag thuis ben, ruimen we 1x op, aan het eind van de dag. Tussendoor alleen dingen als puzzels die af zijn, verf/potloden als de oudste er klaar mee is, spelletjes, etc. Maar op de grond staan duplobouwwerken die half af zijn, 1001 autootjes, treinbaan, playmobil, speelgoed van dreumes, knuffels... en overal wordt mee gespeeld. Soms tegelijk, soms binnen 5 minuten wisselend van het een naar het ander. Als ik/we alles tussendoor opruimen, merk ik dat de speelflow niet lekker loopt. Uit het zicht, uit het hart, ofzo. Dus liever veel slingerend speelgoed en tevreden spelende kindjes, dan een opgeruimd huis en jengelende peuter. En dreumes trekt sowieso direct na opruimen weer van alles over de grond. Als de hulp komt, is het zaak om de woonkamer op te ruimen en direct de kinderen mee te nemen naar buiten of andere ruimte
.Het is inderdaad belangrijk om zelf tevreden te zijn in je eigen huis. Erger je je aan troep of viezigheid, zorg dat er iets aan gedaan kan worden. Een hulp is 1 oplossing, maar misschien ook een oma die een dagje op de kinderen let zodat jij even een goede slag kan maken. Meer wegen naar Rome enzo. En soms is het heel verhelderend juist om te beseffen dat je de lat misschien erg hoog legt en dat een keer minder stofzuigen of dweilen in de week heus niet het einde van de wereld betekent.
En waarom zouden mensen die geen opgeruimd huis hebben geen leuke mensen zijn?
Er wordt gesproken over geen druk opleggen, maar intussen wordt er links en rechts alsnog met een oordeel over al dan niet opgeruimde huizen gestrooid.
Ik vind het een goed idee om iedereen in zijn/haar waarde te laten, maar dat gebeurt dan alsnog niet
Prioriteiten stellen... ik vind een opgeruimd huis zo onbelangrijk op dit moment! We hebben een huishoudster die de kamer stofzuigt en dweilt, de keuken en badkamer poetst en we doen zelf ook nog wel aan schoonmaken, maar opgeruimd is het niet. Als ik me ga ergeren aan de rommel, dan pas zit ik niet goed in mijn vel. Dan moet ineens alles opgeruimd, want dan heb ik tenminste nog ergens controle over (mezelf niet onder controle, maar mijn huis wel, zoiets).quote:
Qua huishouden pas ik misschien ook wel in het hokje neurotisch. Maar dat geeft niet, ik raak niet overspannen van de druk die ik mezelf op leg. Het is altijd zo geweest, ook voordat er kinderen waren.
Ik vind het iets om over na denken dat als je altijd wel van een opgeruimd huis hield en dat het na kinderen krijgen opeens een punt van overspannen is.
Niet alleen voor jezelf en je kinderen hou je je huis aan kant, een partner die altijd in een opgeruimd huis thuiskwam en nu maar moet leven in een bende want op het fokforum zijn er nog veel meer die dat ook gezellig vinden lijkt me ook niet helemaal normaal.
Ik denk dat het begint met balans. En dan vooral balans in jezelf. Hoe fijner je in ke vel zit, hoe meer je ook kunt geven om je heen.
SPOILERVerder gaat het slecht, halve nacht liggen huilen op de bank. Kan er allemaal niet meer tegen en wil heel graag wegrennen van thuis.
Waar ik dat een paar weken geleden ook wilde maar dan alleen, wil ik nu Sjaak in ieder geval nog wel meenemen. Mijn gevoelens voor hem zijn echt zo veranderd de laatste weken, dat vind ik zo fijn! Ben zelfs al een paar keer alleen een dagje uit geweest met hem!
Ik heb het gewoon echt heel moeilijk met thuis en wil het gewoon niet, maar kan er ook niet meer omheen. Dat In your face, verschrikkelijk.
Voordeel is wel dat mijn huis redelijk opgeruimd is dus
Ik heb iets geschreven dat volledig uit z'n verband wordt gerukt. Ik heb letterlijk dit opgeschreven:quote:
Waarom zouden de mensen die geen opgeruimd huis hebben nou net weer de leukste mensen zijn?
En waarom zouden mensen die geen opgeruimd huis hebben geen leuke mensen zijn?
Er wordt gesproken over geen druk opleggen, maar intussen wordt er links en rechts alsnog met een oordeel over al dan niet opgeruimde huizen gestrooid.
Ik vind het een goed idee om iedereen in zijn/haar waarde te laten, maar dat gebeurt dan alsnog niet
Daarmee zeg ik dus juist dat er geen verband is tussen hoe je huis eruit ziet en of je wel of geen leuk mens bent. Misschien wat krom opgeschreven van mij, dat kan, maar elders wordt deze gedachtegang nu juist (door SQ bijvoorbeeld) bevestigd. Ik had ook kunnen schrijven:quote:Ik vind de leukste mensen niet de mensen die hun huis altijd netjes op orde hebben en zou dat werkelijk nooit gebruiken als criterium om een ander te beoordelen, en ook mezelf niet.
Dat komt namelijk op hetzelfde neer. Vervolgens wordt van 'het huishouden doen' een heel onderwerp gemaakt, en voelen mensen zich aangesproken terwijl dat helemaal niet de kern van de uitwisseling van gedachten was hier. Integendeel zelfs.quote:Ik vind de leukste mensen niet de mensen die van hun huis een rommel maken en zou dat werkelijk nooit gebruiken als criterium om een ander te beoordelen, en ook mezelf niet.
ik zie dat niet echt zo. Volgens mij is er voor beide benaderingen gewoon ruimte hier en wordt iedereen ook in haar waarde gelaten. Maar als iemand zich benadeeld voelt hoor ik dat graagquote:
Waarom zouden de mensen die geen opgeruimd huis hebben nou net weer de leukste mensen zijn?
En waarom zouden mensen die geen opgeruimd huis hebben geen leuke mensen zijn?
Er wordt gesproken over geen druk opleggen, maar intussen wordt er links en rechts alsnog met een oordeel over al dan niet opgeruimde huizen gestrooid.
Ik vind het een goed idee om iedereen in zijn/haar waarde te laten, maar dat gebeurt dan alsnog niet
Ik ben wel blij om te horen dat het tussen jou en Sjaak nu beter gaat. Hou vol, je bent een kanjer
weet verder even niet zo goed wat ik moet zeggen, anders dan praat erover, met je mevrouw en met andere geleifden en vriendin. Je kunt het niet alleen, en het moet ook niet alleen.en dan de rest van de discussie - ik lees even een dag niet mee zeg...
ik dacht een heleboel tijdens het lezen en ik zal proberen het duidelijk en niet te gefrustreerd op te schrijven
ik merk voor mezelf dat ik me (onterecht, dat zal heus) aangesproken voel door de posts, alsof het 'slechts' gaat om een last die ik mezelf heb opgelegd, iets wat ik mezelf aandoe. als eeuwige perfectionist is dat idd een valkuil. maar toch denk ik dat het bij mij deze keer om iets essentieel anders gaat.het gaat om het gevoel dat ik niet genoeg voel voor mijn kind, dat ik soms zou willen dat hij er niet was, om geen plezier meer beleef aan wat dan ook. geen libido meer heb. heel heel erg verdrietig ben.
loslaten van huishouden en idealen is hier al lang geleden gebeurd - en als het goed met mij gaat vinden veel mensen mijn huis denk ik alsnog een rommeltje
de opvang voor Melba is geregeld trouwens, met 1 voorbehoud van schoonouders ivm logeren van 20 t/m 22 april. als dat niet doorgaat moet ik kort van te voren nog op zoek naar een oplossing voor alleen de 22e. mijn moeder komt ook bij me logeren de eerste helft van die week, zodat ik er niet alleen voor sta.
. (ze moet dan wel werken, dus kan niet oppassen op mijn werkdagen waar geen opvang is). Maar het komt denk ik goed, met veel kunst- en vliegwerk.Peutenjacht loopt niet goed. Elke mail met afwijzing of bericht op de site dat ze geen mensen aannemen of drie-vier maanden wachttijd hebben voelt als een klap in mijn gezicht en dan moet ik weer energie bijeenrapen om de volgende op de lijst te proberen...
probeer je alsjeblieft niet aangevallen te voelen over een discussie die niet over jou ging, noch door jou werd aangewakkerd. Je hebt je energie voor andere dingen nodig.Ik vind het zo rot dat het zo slecht met je gaat. En ik vind het zo suf dat er gewoon géén hulp te vinden is!
punt is nou juist dat in dit topic wordt gepredikt dat we moeten doen waar we ons zelf goed bij voelen, maar vervolgens worden nette mensen dan weer weggezet als neurotisch, en niet de leukste mensen, of in ieder geval neem je dat niet als criterium.quote:
[..]
Ik heb iets geschreven dat volledig uit z'n verband wordt gerukt. Ik heb letterlijk dit opgeschreven:
[..]
Daarmee zeg ik dus juist dat er geen verband is tussen hoe je huis eruit ziet en of je wel of geen leuk mens bent. Misschien wat krom opgeschreven van mij, dat kan, maar elders wordt deze gedachtegang nu juist (door SQ bijvoorbeeld) bevestigd. Ik had ook kunnen schrijven:
[..]
Dat komt namelijk op hetzelfde neer. Vervolgens wordt van 'het huishouden doen' een heel onderwerp gemaakt, en voelen mensen zich aangesproken terwijl dat helemaal niet de kern van de uitwisseling van gedachten was hier. Integendeel zelfs.
Overigens voel ik me op geen enkele manier aangesproken, hoor. Ik heb voor mij een prima balans en wat de rest van de wereld denkt, maakt me echt niets uit. Maar ik vind het nogal tegenstrijdig in dit topic, eerlijk gezegd, en dat viel me op.
Belangrijk is dat als je eigenlijk een opgeruimd huis wil, en dat lukt niet, en je voelt je daar niet fijn bij, dat je aan dat laatste iets moet doen. Of opruimen of veranderen.
Als je een opgeruimd huis niet belangrijk vindt, hoef je niet op te gaan Ruimen omdat je denkt dat een ander dat belangrijk zou kunnen vinden.
Het is allemaal goed, als het is waar jij je goed bij voelt.
het maakt me af en toe echt radeloos.quote:
Lieve kwak
Ik vind het zo rot dat het zo slecht met je gaat. En ik vind het zo suf dat er gewoon géén hulp te vinden is!
en ik heb vooral de energie niet hier zo lang mee bezig te zijn. die energie heb ik nodig voor andere dingen.en verder valt het gelukkig nog niet zo op want het gaat zolang ik er niet over praat of over nadenk alleszins goed met me, zo lijkt het van buiten. hoef pas te huilen als ik "aan het gevoel kom".
Dit dus,quote:
Belangrijk is dat als je eigenlijk een opgeruimd huis wil, en dat lukt niet, en je voelt je daar niet fijn bij, dat je aan dat laatste iets moet doen. Of opruimen of veranderen.
Als je een opgeruimd huis niet belangrijk vindt, hoef je niet op te gaan Ruimen omdat je denkt dat een ander dat belangrijk zou kunnen vinden.
Het is allemaal goed, als het is waar jij je goed bij voelt.
Opruimen heeft bij mij nooit echt prioriteit gehad. En nu met kinderen ook niet (nou ja, iets meer). Tico vond dat blijkbaar wel altijd fijn/belangrijk en dat verandert ook niet door het hebben van kinderen. Gemene deler is dat we allebei geen druk voelen om het te doen. Dus is het goed.
Of je je wel of niet aangesproken voelt, zit denk ik voor een groot deel hoe je er zelf in staat. Als jij wil graag een opgeruimd huis wil maar je kunt je er niet toe zetten door door persoonlijke omstandigheden dan is dat gewoon niet tof.
Voor een groot deel is dat ook perceptie. Wat ik rommelig vind, vindt mijn moeder een grote bende.quote:
Vieze troep is wel weer een ander stadium dan rommelig...
Sorry, maar volgens mij begrijp je echt niet wat ik probeer te zeggen. Ik zet niet mensen weg als neurotisch, dat heeft niemand hier gedaan. Ik schrijf alleen maar dat ik mensen en ook mezelf niet wil beoordelen op basis van hoe iemands huis eruit ziet. That's all. En omdat Ticootje aangaf dat je een vies huis als uiting van wanhoop kan opvatten, gaf ik aan dat je andersom een net huis kunt zien als uiting van een neurotische persoonlijkheid. Juist om aan te geven hoe absurd dergelijke interpretaties zijn. Maar misschien probeer ik iets simpels veel te ingewikkeld uit te leggen.quote:
punt is nou juist dat in dit topic wordt gepredikt dat we moeten doen waar we ons zelf goed bij voelen, maar vervolgens worden nette mensen dan weer weggezet als neurotisch, en niet de leukste mensen, of in ieder geval neem je dat niet als criterium.
Deze 'discussie' gaat te lang door, dus ik laat het nu hierbij. Dit is immers niet de bedoeling van het topic.
Kwak, en MevrouwCactus, ik weet ook niet zo goed wat te zeggen. Zoals nu wel weer blijkt, zijn woorden altijd zo beperkt.
.Ach Kwaksquote:
[..]
het maakt me af en toe echt radeloos.
en verder valt het gelukkig nog niet zo op want het gaat zolang ik er niet over praat of over nadenk alleszins goed met me, zo lijkt het van buiten. hoef pas te huilen als ik "aan het gevoel kom".
Dat is het nare met als je psychisch hulp nodig hebt, dat vechten voor hulp zo eenvoudig nog niet is. En je laatste zin, die zou ik zelf geschreven kunnen hebben.
Nou weet ik niet precies hoe het in NL is, maar zou het cb kunnen helpen? Ik heb een mijn problemen daar aangekaart en zij hebben me een eerstelijns psych aangeboden. Die verwees me al snel door naar tweedelijns. Hier prioriteren ze (jonge) moeders, voor hen zelf, maar ook voor hun kinderen.
Verder heeft die hele opruimdiscussie wel een rare wending genomen zeg. Hoe we van jezelf beschermen tegen verwachtingen van buitenaf, naar juist die verwachtingen uitspreken, vind ik jammer.
Het kost even wat energie maar ik voel me er nu wel goed over. Dankjulliewel voor het meedenken lieve meiden.
Nu gauw naar huis, nakijken lukt me nu toch niet meer.
Het liefst heb ik het huis zo opgeruimd en schoon mogelijk want ik word heel onrustig van 'rommel'. Aan de andere kant wil ik ook zien dat er geleefd wordt. En ik heb nu al niet de energie om alles spik en span te houden, ik vermoed niet dat dat met kinderen anders is. Nu ligt het er ook aan wat voor 'rommel'. Ik vermoed dat speelgoed minder onrust verstoort (want link met plezier) dan bijvoorbeeld een vaat die maar blijft liggen.
Wat ook kan helpen is goede opbergruimten, zoveel mogelijk dichte kasten, dingen die niet de hele dag door belangrijk zijn uit het zicht. Dingen waar je wel blij van wordt weer wel in het zicht.
quote:
Cactus, het is ook niet zo gek dat je emoties alle kanten op gaan nu. Het is écht niet niks. Kun je er wel ergens over praten? En helpt het om bijvoorbeeld een flink stuk te lopen?
Ik ben wel blij om te horen dat het tussen jou en Sjaak nu beter gaat. Hou vol, je bent een kanjer
Kwak, ook een heel dikkeSPOILERIk loop bij een therapeut en heb een vriendin bij wie ik alles kwijt kan. Daarnaast heb ik via dit forum drie lieve nieuwe vriendinnen
Lopen/bewegen helpt zeker, ik doe een teamsport en doe dat 2 of 3 keer per week. Heerlijk is dat, bewegen.
Ik ben ook erg blij dat het met mij en Sjaak veel beter gaat. Als dat ook niet goed was gegaan, dan had ik nu echt een probleem gehad.
voor jou. Ik hoop dat jij ook iemand vindt bij wie je alles kwijt kan, want dat kan zo ontzettend helpen.Precies dit! Ajb lucht je hart, spui je verdriet en onzekerheden als jij daar steun aan hebt... mensen die het niet willen lezen kunnen verder scrollen of wegklikken...quote:
Weet je Cactus, als je voor jezelf niet wil "zeuren" moet je dat natuurlijk vooral niet doet. Maar waar jullie doorheen gaan is zwaar, loodzwaar, groot, niet te bevatten, doodeng, raar en nogmaals zwaar. Spui hier alsjeblief als jij daar behoefte aan hebt.
Nou dit ook idd.quote:
[..]
Voor een groot deel is dat ook perceptie. Wat ik rommelig vind, vindt mijn moeder een grote bende.
Een tijdje terug had ik mijn huis aan de kant. Bijna eng zo schoon en opgeruimd. Vraagt mijn moeder wat ik heb veranderd in huis
En dan vervolgens: 'wat ligt hier nou? Oh een uitgedroogde erwt'
zelf die vond ze nog! En het was echt schoon. Zeikerd. ik weet niet precies wat er speelt, ik zal efen een stukje moeten terugbladeren denk ik. Als ik vanavond een oplader heb zal ik dat zeker doen.Voor nu
en spui hier lekker wat je wil. Daar is het forum juist voor.Kwak voor jou geldt hetzelfde hè. Je hoeft je voor ons niet groot te houden
Volgens mij is de key nu net dat het niet zo eenvoudig is. Omdat je soms bepaalde dingen heel belangrijk kunt vinden, maar andere niet los kunt laten. Of je zo murw of radeloos bent dat je nergens aan begint. De kern van de discussie ging er volgens mij nu net om dat het niet allemaal een keus is en dat als dingen niet lukken, dat het zo destructief is om jezelf dat voortdurend kwalijk te blijven nemen. Ik kan me niet voorstellen dat er hier mensen zijn die aan kinderen zijn begonnen met het idee ze maar even op de tweede plaats te zetten na hun oh zo belangrijke huishoudenquote:
Volgens mij is het maar net waar je prioriteiten liggen. Als bijvoorbeeld je kinderen meer aandacht nodig hebben dan gaat dat ten koste van poetsen. Of andersom, maar net wat je dan belangrijker vindt.
Wat kunnen onze gedachten ons toch in de weg zitten he Ik hoop zo voor jullie dat er gauw weer wat verlichting komt en wat licht enzo. Dit is al zwaar, en het gevoel tegenover je kindje (en lief enzo) maakt het nog pittiger allemaal. Huis: ik ruim grotendeels op omdat ik zelf heel graag een opgeruimde leefomgeving wil, omdat mijn lief een reusachtige chaoot is en overzicht dus fijn is en een klein beetje omdat ik vind dat het 'hoort'. Mijn moeder is een überhuishoudnerd, en zal het hier denk ik nooit netjes en schoon genoeg vinden.SPOILERtoen ik uk wegbracht vanmorgen hield ik het niet droog toen de leidster vroeg hoe het nu met z'n slapen gaat (niet zo chill nl), en toen J 'm ging halen kreeg hij een knutsel mee die ze speciaal voor mij gemaakt hadden
Morgen weer naar de psych..
Sopje maken en een doekje in handen geven. Dat helpt.quote:
[..]
Nou dit ook idd.
Een tijdje terug had ik mijn huis aan de kant. Bijna eng zo schoon en opgeruimd. Vraagt mijn moeder wat ik heb veranderd in huis
En dan vervolgens: 'wat ligt hier nou? Oh een uitgedroogde erwt'
Dat dus inderdaad. Dat je soms jezelf compleet verliest in schoonmaken wil niet per definitie zeggen dat je dat oprecht belangrijker vindt. Maar als je wereld instort is een sopje maken en poetsen lekker veilig en overzichtelijk. En beter te handelen dan kinderen die je nog wel eens kunnen overvragen als jouw stresslevel al skyhigh is.quote:
[..]
Volgens mij is de key nu net dat het niet zo eenvoudig is. Omdat je soms bepaalde dingen heel belangrijk kunt vinden, maar andere niet los kunt laten. Of je zo murw of radeloos bent dat je nergens aan begint. De kern van de discussie ging er volgens mij nu net om dat het niet allemaal een keus is en dat als dingen niet lukken, dat het zo destructief is om jezelf dat voortdurend kwalijk te blijven nemen. Ik kan me niet voorstellen dat er hier mensen zijn die aan kinderen zijn begonnen met het idee ze maar even op de tweede plaats te zetten na hun oh zo belangrijke huishouden
Nou dit idd ^^. Ik krijg het al benauwd als ik eraan denk dat zoiets ons gezin zou treffen. En jij zit er nu middenin, terwijl je daarvoor ook al niet goed in je vel zat. Dat is wel heel veel zorgen tegelijk. Niet te hard zijn voor jezelf, alsjeblieftquote:
Weet je Cactus, als je voor jezelf niet wil "zeuren" moet je dat natuurlijk vooral niet doet. Maar waar jullie doorheen gaan is zwaar, loodzwaar, groot, niet te bevatten, doodeng, raar en nogmaals zwaar. Spui hier alsjeblief als jij daar behoefte aan hebt.
.Heb ik haar inderdaad wel eens voorgesteld. Toen dimde ze wel in.quote:
[..]
Sopje maken en een doekje in handen geven. Dat helpt.
Het is gewoon jammer. Mijn moeder ziet alles negatief en ik heb die trek helaas ook. Maar ik wil niet worden zoals zij. Over alles klagen en niks goed (genoeg) vinden. Zo jammer vond ik dat.
Er is zoveel moois om van te genieten
Ik vind het zelf niet echt zeuren (behalve dan dat steeds hetzelfde terug komt, maar dat is hoe ik het voel dus dan mag hetquote:
Weet je Cactus, als je voor jezelf niet wil "zeuren" moet je dat natuurlijk vooral niet doet. Maar waar jullie doorheen gaan is zwaar, loodzwaar, groot, niet te bevatten, doodeng, raar en nogmaals zwaar. Spui hier alsjeblief als jij daar behoefte aan hebt.
), maar ik weet dat het voor mensen snel als zeuren zal overkomen. Hier misschien wat minder, want je leest er sneller overheen als het je niet boeit, maar in het echte leven in gesprekken met vrienden. Wéér hetzelfde verhaal.Ik weet ook dat het zwaar is en dat het niet gek is dat ik me zo voel. Heb dagelijks, nee uurlijks, discussies met mezelf over of ik egoïstisch wil zijn en eruit wil, of dat ik bij vrouw blijf. En is het wel egoïstisch? Of is het juist goed voor me? Daar ben ik ook met mijn therapeut mee bezig. Balans zoeken.
Het stukje PND en mijn gevoelens naar Sjaak toe hebben we even op een laag pitje gezet, want dat gaat nu even goed. Nu komt mijn innerlijke discussie aan bod. En dat helpt.
En jullie zijn schatten
En ja het klinkt makkelijker gezegd dan dat het zo voelt.
Als een uurtje alleen weg, jou ademruimte geeft om te dealen met thuis dan denk ik dat het goed is voor je.quote:
[..]
Ik vind het zelf niet echt zeuren (behalve dan dat steeds hetzelfde terug komt, maar dat is hoe ik het voel dus dan mag het
Ik weet ook dat het zwaar is en dat het niet gek is dat ik me zo voel. Heb dagelijks, nee uurlijks, discussies met mezelf over of ik egoïstisch wil zijn en eruit wil, of dat ik bij vrouw blijf. En is het wel egoïstisch? Of is het juist goed voor me? Daar ben ik ook met mijn therapeut mee bezig. Balans zoeken.
Het stukje PND en mijn gevoelens naar Sjaak toe hebben we even op een laag pitje gezet, want dat gaat nu even goed. Nu komt mijn innerlijke discussie aan bod. En dat helpt.
En jullie zijn schatten
Ik heb nog eens zitten denken.quote:
Lieve dames, neem écht de tijd voor jezelf. Slaap wanneer het kan. Huur een schoonmaakster in. Durf prioriteiten te stellen. dat betekent keuzes maken, hoe lastig ook. Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. Maar zorg goed voor jezelf. Eérst jij, dan de rest van de wereld.
En ja makkelijk praten van de zijlijn, I know. Maar ik heb een vergelijkbare struggle doorgemaakt. En wat ik hierboven schrijf is essentieel.
Wat mij indertijd tijdens de échte nood ook heeft geholpen, is om voor mezelf te zorgen als was ik een kind. Met de compassie en de liefde die je voor een kind kunt voelen. Het vergt wat inlevingsvermogen, maar mij heeft het wel heel goed gedaan.
Mee eens hoorquote:
[..]
Volgens mij is de key nu net dat het niet zo eenvoudig is. Omdat je soms bepaalde dingen heel belangrijk kunt vinden, maar andere niet los kunt laten. Of je zo murw of radeloos bent dat je nergens aan begint. De kern van de discussie ging er volgens mij nu net om dat het niet allemaal een keus is en dat als dingen niet lukken, dat het zo destructief is om jezelf dat voortdurend kwalijk te blijven nemen. Ik kan me niet voorstellen dat er hier mensen zijn die aan kinderen zijn begonnen met het idee ze maar even op de tweede plaats te zetten na hun oh zo belangrijke huishouden
Het laatste wat je moet doen is idd het jezelf kwalijk nemen. Je kan er hooguit lering uit trekken van als ik dat de volgende keer dan net iets anders doe dan gaat het mogelijk beter. Maar veel dingen heb je gewoon niet altijd in de hand, dus dan ook lief blijven tegen jezelf.Een middagje doorbikkelen heeft dus geholpen. Deze mevrouw heeft me volgens mij heel goed door.
We gaan EMDR doen en gewoon gesprekken, wordt een lange adem traject maar dit lucht al zo op, dat ik kan beginnen.
Uiteraard is ze niet gecontracteerd door mijn zorgverzekeraar dus ik mag wel gaan sparen voor de rekening alvast (achteraf te lappen).
), maar als het helpt is het dat dubbel en dwars waard natuurlijk.quote:
Deze mevrouw heeft me volgens mij heel goed door.
Ja, zuur is dat. Ik heb indertijd ook erg veel zelf betaald. Maar ach, het gaat om je leven. Niets belangrijkers dan dat.quote:Uiteraard is ze niet gecontracteerd door mijn zorgverzekeraar dus ik mag wel gaan sparen voor de rekening alvast (achteraf te lappen).
Als je t per behandeling bekijkt is t behapbaar de kosten.
Wat fijn dat je aan de slag gaat!! Heel veel succes!quote:
Dag lieve meelezers, ik heb vandaag intake gehad en het was heel goed!
Een middagje doorbikkelen heeft dus geholpen. Deze mevrouw heeft me volgens mij heel goed door.
We gaan EMDR doen en gewoon gesprekken, wordt een lange adem traject maar dit lucht al zo op, dat ik kan beginnen.
Uiteraard is ze niet gecontracteerd door mijn zorgverzekeraar dus ik mag wel gaan sparen voor de rekening alvast (achteraf te lappen).
En stom dat het zorg system soms zo scheef is. Ik zou toch eens overleggen met je zorgverzekeraar of er niet jets the regelen valt.
Neuh, dan moet ik een restitutiepolis hebben...quote:
Wat fijn kwakzor!
En stom dat het zorg system soms zo scheef is. Ik zou toch eens overleggen met je zorgverzekeraar of er niet jets the regelen valt.
Of zij moet zich laten contracteren en alle informatie aan de verzekeraar geven die haar vervolgens behandelplafonds oplegt of gaat bepalen wanneer ik "klaar" ben. (Daardoor zijn die wachtlijsten er wel bij gecontracteerde aanbieders, door die plafonds o.a.)...
Die centen heb ik er wel voor over.
Als het lang gaat duren kun je per 1 jan ook overstappen naar een restitutie verzekering. Volledige vrije zorgkeuze.quote:
[..]
Neuh, dan moet ik een restitutiepolis hebben...
Of zij moet zich laten contracteren en alle informatie aan de verzekeraar geven die haar vervolgens behandelplafonds oplegt of gaat bepalen wanneer ik "klaar" ben. (Daardoor zijn die wachtlijsten er wel bij gecontracteerde aanbieders, door die plafonds o.a.)...
Die centen heb ik er wel voor over.
(Ohra bv)
Ah ok , en natuurlijk is het dat ook award. En ben jij het waard!quote:
[..]
Neuh, dan moet ik een restitutiepolis hebben...
Of zij moet zich laten contracteren en alle informatie aan de verzekeraar geven die haar vervolgens behandelplafonds oplegt of gaat bepalen wanneer ik "klaar" ben. (Daardoor zijn die wachtlijsten er wel bij gecontracteerde aanbieders, door die plafonds o.a.)...
Die centen heb ik er wel voor over.
En EMDR high five, ik word deze week teruggebeld over hoe en wat.dat ja. Heb ik ook gedaan.quote:
[..]
Als het lang gaat duren kun je per 1 jan ook overstappen naar een restitutie verzekering. Volledige vrije zorgkeuze.
(Ohra bv)
Goed bezig, kwaksel!
Eigenlijk bizar dat het zo werkt he...quote:
[..]
Neuh, dan moet ik een restitutiepolis hebben...
Of zij moet zich laten contracteren en alle informatie aan de verzekeraar geven die haar vervolgens behandelplafonds oplegt of gaat bepalen wanneer ik "klaar" ben. (Daardoor zijn die wachtlijsten er wel bij gecontracteerde aanbieders, door die plafonds o.a.)...
Die centen heb ik er wel voor over.
Maar goed, als je het op deze manier kan doen is dat fijn!
Succes!