[OUD] Hoe gaat het met ons? #18

NTS, erkennen dat je een probleem hebt is een lastige eerste stap. Gelukkig is die genomen. Hopelijk kunnen jullie/hij nu aan de slag met die berg!

Alles goed met draakje?

Fijn om te horen NTS.

Fijn NTS! Het begin is er weer hoop dat het goed blijft gaan.
En goed dat je man dus erkent dat ie een probleem heeft, want mannen en praten.....

NTS, dat is een begin. Succes samen

Goed om te horen!

quote:

Op woensdag 22 mei 2013 22:49 schreef De_Taartjesfee het volgende:
Omdat ik het overal van de daken wil schreeuwen doe ik het ook even hier

Taart! Slingers! Gebak! Toeters! Feest! Rolstoel met elektrische wielen en scootmobiel met kinderzitje zijn eindelijk goedgekeurd en de bestelling is ingediend. Binnen 4 tot 6 weken zou alles in huis moeten zijn.
Als ik het kon zou ik nú een rondedansje doen
Na 6 fucking maanden touwtrekken! M`n huisarrest wordt eindelijk opgeheven yay!

Zo hé! Dit lees ik nu pas!
Wat ontzettend fijn voor je TF.

Dank je wel lieve Moonah

@ Moonah: op en af. Het is nu af. Hoop dat dit warme weer wat aanhoudt dat werkt zoveel mee.

Nou. De kop is eraf. Vandaag is het een jaar geleden dat mijn schoonvader verongelukte. Bizar dat we nu al een jaar verder zijn, ondertussen een prachtige dochter erbij hebben gekregen en zijn lach en stem nog steeds in onze hoofden naklinkt. We missen hem erg, zijn raad, zijn hulp, Zijn exercities (zonder training even fietsen van het noorden naar het oosten) maar bovenal zijn blote bast op zn catamaran. Mijnnschoonvader was een zeer actieve man en overlijden bij een motorongeluk past beter bij hem dan een slepend ziekbed. Toch blijft het gek dat we hem zo abrupt hebben moeten laten gaan.

*knufs* pessie. klinkt alsof jullie dan iig mooie herinneringen hebben

Pessie .

quote:

Op dinsdag 4 juni 2013 21:33 schreef Saffier het volgende:
@ Moonah: op en af. Het is nu af. Hoop dat dit warme weer wat aanhoudt dat werkt zoveel mee.

Ach Saffira... Ik hoop ook dat de zomer je goed doet.

Schopje omhoog...

NTS jeumig, ik had geen idee dat dit speelde bij jou. Wat heftig. Ik hoop dat jullie inmiddels alweer een stukje bergop zijn gekomen...

Ik post al een hele tijd mee in Oud, maar dit topic had ik nog niet eens ontdekt. Ik werd er op gewezen omdat ik in het dreumestopic vroeg of er ook een plek op Fok was waar ik mijn verhaal kwijt kon over het verdriet dat ik nog steeds heb over het verloop en de nasleep van mijn bevallingen.

Onder de spoiler mijn verhaal (want lang). Het van me afschrijven vond ik al fijn!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Jeetje heftig! Ik herken het gevoel het niet zelf gedaan te hebben in je verhaal. Ik heb zelf ook 2x een ongeplande keizersnee gehad. Maar toch he, we hebben het wel zelf gedaan! We zijn het ondergaan en we hebben 9 maanden met liefde de kindjes gedragen, alleen zijn ze op een andere manier ter wereld gekomen. Ik heb vooral na de 1e ook ontzettend geworsteld hoor dat ik het niet op de natuurlijke manier heb gedaan, geprobeerd maar niet gelukt, bij de 2e hetzelfde verhaal. Dus ik denk dat je jezelf veel bespaard hebt door de 2e keer te kiezen voor de ks!
Ik wilde ook heel graag een keer op de natuurlijke manier bevallen, zonder inleiden enzo. En inderdaad bij Ninthe is de bevalling wel spontaan begonnen, en dat is een hele andere ervaring, ook voor de verwerking van weer een keizersnee moet ik zeggen. Veel minder mee geworsteld dat het weer een ks was als bij de oudste.
Maar soms speelt het nog wel, jongste word volgende week 3.

Fee, ik heb je post nu 2x gelezen en wil toch reageren. Je verhaal raakt me
Ik vind het heel moedig van je om er zo open over te zijn en hoop dat je verhaal ook herkenning en troost biedt voor anderen. Fijn dat het opschrijven jou voor een deel al heeft kunnen opluchten.

Je schrijft dat je voor de tweede keer hebt gefaald maar lieve Fee, je hebt niet gefaald. Je hebt je beide kinderen met een behoorlijke ingreep op de wereld gezet! Jij hebt ook weeën gehad, je kindje geholpen om de weg naar buiten te vinden. Dat dat met een keizersnede is gegaan doet niets af aan het feit dat de geboorte van je beide jongens heel veel van je lichaam heeft gevraagd.
En wat is het een genadeslag, de bizarre sfeer van een OK en een kindje boven het groene scherm, en dan moet het fysieke herstel nog beginnen.

Ik herken je teleurstelling om het niet hebben mogen ervaren van een natuurlijke bevalling. Maar je bent echt wel bevallen, twee intensieve ingrijpende momenten, en getuige je lange herstel is het zwaar geweest.
Ik vind het ook heel knap van je dat je hulp hebt gezocht en ook toen je opnieuw met die angst en trauma werd geconfronteerd, je er weer doorheen geslagen hebt.

Ik wens je toe dat je minder streng voor jezelf wordt, en heel trots mag zijn op de prestatie die je hebt geleverd, twee keer.

Fee-nix, heftig zeg die eerste keer, wat is er over je grenzen gegaan en dan toch eindigen met een keizersnede. Knap dat je hulp hebt gezocht om het op een rijtje te krijgen.
En wat een "domper" dat het ook de tweede keer een ks werd. Al denk ik oprecht dat het een hele wijze keuze is geweest, niet eerst de uitputtingsslag van de vorige keer en dan alsnog eindigen met een ks...

Ik vind dat je het wel goed verwoord en of je een "normale bevalling" romantiseert durf ik niet te zeggen. Het is iets wat je zo ontzettend graag had willen meemaken, daar kan je denk ik ook een soort van om rouwen...
En jij bent niet die anderen die wel vrede hebben met hun keizersnede, jouw gevoel is jouw gevoel en dat hoef je niet weg te maken om "anderen" die het misschien anders ervaren. Ik vind het zeker geen falen!

Daar doen die 2 lieve blije kinderen niks aan af. Het is niet zo dat als je dat maar hebt, dat je dan de rest moet vergeten of maar naast je neerleggen.
Neem je gevoel serieus, misschien kan je hier ook iets mee doen (al dan niet met professionele hulp).

Sterkte

Fee-nix, ik heb ook twee kinderen en ik weet nog niet eens hoe een wee voelt. Beide keren een geplande keizersnede.
En ik herken wel het gemis; het trotse gevoel waarmee anderen over een bevalling praten en de prestatie die ze hebben geleverd, dat gevoel ken ik niet. Er is niks bijzonders aan om naar een ziekenhuis te gaan op het afgesproken tijdstip en vervolgens via een operatie een kind te krijgen.

Toch herken ik weer niet het trauma en dat heeft misschien te maken met het feit dat bij mij beide bevallingen gepland waren. Als ik jouw verhaal lees, dan lijkt voor mij de traumatische inleiding veel meer het probleem. Want in mijn ogen heb jij wel een natuurlijke bevalling gehad. Je had zelfs een weeenstorm, die je gewoon helemaal hebt doorstaan

Ik hoop voor jou dat je het gevoel van falen achter je kunt laten. Lijkt me best goed om daar hulp bij te zoeken. Want op geen enkele manier kan ik het als falen zien.

quote:

Op maandag 15 juli 2013 22:38 schreef Mangostine het volgende:
Ik wens je toe dat je minder streng voor jezelf wordt, en heel trots mag zijn op de prestatie die je hebt geleverd, twee keer.

Wat Mangostine hierboven zo mooi zegt

En wat betreft dat trotse gevoel van o.a. het helemaal zelf gedaan hebben: in Nederland doet vrijwel geen enkele vrouw het helemaal zelf De een heeft alleen wat meer medisch ingrijpen nodig dan de ander.

Ergens heb je het misschien wel meer zelf gedaan dan een vrouw die na een paar uur zonder al teveel moeite een kind baart. Moeite-wijs gezien, dan.

En als je toevallig het geluk hebt dat je een snelle en probleemloze bevalling hebt, is dat dan iets om trots op te zijn? Of als je het zonder pijnbestrijding hebt kunnen doen? Of zonder keizersnede? Zonder inscheuren? Dan heb je geboft dat het wat dat betreft zo heeft mogen zijn Dan mag je daar heel blij mee zijn, dat ook

Die baby daarentegen die je eraan overhoudt: dat is iets om Heel Erg Trots op te zijn

Oh wat heftig Fee. Wat enorm verdrietig dat je het zo voelt. Ik snap het wel. Maar weet je, er zijn heel veel manieren van moeder worden. En de een is niet beter of mooier dan een ander. Of om meer trots op te zijn. Sommigen bevallen met pijnstilling, anderen met een keizersnee, weer anderen adopteren een kind. Een ivf baby is net zoveel een met liefde gewenste baby als een 'gewoon' verwekte baby. Uiteindelijk komt het allemaal op hetzelfde neer. Je wordt de ouder van een zeer gewenst kindje.
En het is heel erg jammer dat het niet is gegaan zoals je het t liefst gehoopt had. En superverdrietig dat het hierna ook niet meer kan. Dat spijt me heel erg voor je.
Ik hoop dat het opschrijven je ruimte geeft. Want ik vind het bewonderenswaardig dat je gewerkt hebt aan je trauma dat jehet weer hebt aangedurft én je er doorheen geslagen. Je hebt júist een superprestatie geleverd. En nu weer door er zo open over te schrijven.
Bevallen is op alle manieren een hele klus. en er is geen 'allerbeste' alleen zoals t gaat.

De allerbeste manier is de manier waarop je kind gezond en wel ter wereld komt! (Daar moest ik aan denken bij je laatste zin debuurvrouw)
Hoe maakt dan niet uit. Ik hoop dat je het een plekje kan geven Feenix zowel de ontzettend vervelende inleiding al de 2 ks!

quote:

Op maandag 15 juli 2013 22:33 schreef Lenaatje het volgende:
Maar toch he, we hebben het wel zelf gedaan! We zijn het ondergaan en we hebben 9 maanden met liefde de kindjes gedragen, alleen zijn ze op een andere manier ter wereld gekomen.

Dat is ook wel zo... Dank je! Hier moet ik mezelf denk ik wat vaker aan herinneren...
Wat ontzettend balen dat jij ook twee keer een ongeplande ks hebt gehad. Maar fijn om te lezen dat je het de tweede keer beter een plekje hebt kunnen geven en dat het wel vanzelf begonnen was (dat lijkt me toch fijn, dat je tenminste weet dat je kindje er klaar voor was om ter wereld te komen). Maar toch, dat het na bijna drie jaar nog steeds wel eens speelt, is niet leuk...

Mango, jemig, jouw post kwam even heel hard binnen. (Lees: de tranen stroomden over m'n wangen. Wat een jankerd ben ik ook ). Dank je wel voor je lieve woorden. Het doet me echt goed.

Nijna ook bedankt! Ik zit er wel over na te denken om nog een keer hulp te zoeken als ik me zo blijf voelen... Ik wilde eerst even kijken hoe ik me voel na het opschrijven van mijn verhaal en na het lezen van jullie reacties. Soms is Fok net een soort therapie .

Livelink ook al zulke lieve woorden, dank!

Coco, je hebt helemaal gelijk. En op m'n kindjes ben ik zeker trots .

debuurvrouw, dankjewel. Wat een lieve, wijze woorden. Het opschrijven heeft me nu al opgelucht, moet ik zeggen.

Dit alles was trouwens weer naar boven gehaald door de bevalling van m'n schoonzus afgelopen weekend. De bevalling was heel makkelijk en duurde maar 1,5 uur (!). Ik vond dat zo moeilijk om te horen, hoewel ik het natuurlijk ook heel fijn voor haar vond. En toen we op kraamvisite waren, maakte haar man ook nog zo'n opmerking van 'ja de vorige bevalling was natuurlijk heel lang en moeilijk, maar zo zie je maar dat je dan de tweede keer toch krijgt wat je verdient'. Slik... Ik weet dat hij helemaal nog in zo'n roes was, hoor. Maar au .

Maargoed, t is bedtijd hier . Nogmaals heel erg bedankt voor al deze lieve, meelevende reacties .

Fee, wat goed dat je jouw verhaal op hebt geschreven. Je raakt me met je verhaal. Hierboven zijn al veel mooie en juiste dingen gezegd. Ik kan hier zelf weinig aan toevoegen.

Fee, wat rot dat je je nog zo voelt over je bevallingen.

Mijn zus heeft bij de eerste ook een inleiding gehad die eindigde in een ks. Bij de tweede mócht ze niet eens worden ingeleid. Dat was beleid in het ziekenhuis, het moest vanzelf gaan of direct een ks, want met wee-opwekkers was de kans op scheuren van het litteken groter. Misschien helpt dit om de 2e ks wat beter te plaatsen, in een ander ziekenhuis had je misschien geen keus gehad.

Tijdens mijn bevalling ben ik ook getoucheerd tijdens een wee. Met het verschil dat de vk heel streng zei: "Ik ga je nu tijdens een wee toucheren". Duidelijkheid scheelt een hoop. Ik noemde haar wel sadist, want fijn was het niet . Ze deed het om te meten hoe krachtig mijn weeën waren. Ik kan me voorstellen dat dat bij ook van belang was.

Je verhaal over je bekkenbodemspier is trouwens ook herkenbaar. Ik heb ook een dergelijk trauma opgelopen (waarschijnlijk door 1,5 uur persen) en pas sinds kort is vrijen niet meer pijnlijk (halleluja!). Ik ben wel bang dat het bij een eventuele volgende weer een lang herstel nodig heeft.

Sterkte met het verwerken, ik kan me voorstellen dat de opmerkingen van je zwager alles weer even opgerakeld heeft .

Hier ook getoucheerd tijdens een wee...ik heb haar hand geschopt met mijn voet want ik schrok en het deed erg veel pijn ze bood toen haar excuses aan en zei dat ze het niet meer ging doen.

Fee wat verdrietig dat je er zo veel moeite mee hebt! er is veel moois boven gezegd dus alleen een van mij.

Fee
Wat er gebeurd is, is gebeurd en zal niet veranderen. Het enige dat je kunt doen is proberen om de dingen een plekje te geven. Dat is voor de ene makkelijker dan de ander. En misschien heb je er extra hulp bij nodig.
Ik kan het gevoel me echt voorstellen zoals ik eerder vertelde, maar met hulp van een psych mijn verhaal wel een plek kunnen geven..

quote:

Op dinsdag 16 juli 2013 08:37 schreef Phaidra het volgende:.

Tijdens mijn bevalling ben ik ook getoucheerd tijdens een wee. Met het verschil dat de vk heel streng zei: "Ik ga je nu tijdens een wee toucheren". Duidelijkheid scheelt een hoop. Ik noemde haar wel sadist, want fijn was het niet . Ze deed het om te meten hoe krachtig mijn weeën waren. Ik kan me voorstellen dat dat bij ook van belang was.

Hier ook tijdens een wee getoucheerd. Om goed te voelen hoe sterk het was, en om de baarmoedermond extra te masseren om de weeën een zetje te geven. Na dat toucheren had ik opeens een weeenstorm en was ik "zo klaar". En ja, ik heb gescholden en geduwd en gejankt in die minuut of 2, maar achteraf heeft het hier wel gewerkt.. Alleen als het niet werkt, en als ze niet waarschuwen lijkt het me ook een rotactie an de vk..

quote:

Op dinsdag 16 juli 2013 08:37 schreef Phaidra het volgende:
Dat was beleid in het ziekenhuis, het moest vanzelf gaan of direct een ks, want met wee-opwekkers was de kans op scheuren van het litteken groter. Misschien helpt dit om de 2e ks wat beter te plaatsen, in een ander ziekenhuis had je misschien geen keus gehad.

Je verhaal over je bekkenbodemspier is trouwens ook herkenbaar. Ik heb ook een dergelijk trauma opgelopen (waarschijnlijk door 1,5 uur persen) en pas sinds kort is vrijen niet meer pijnlijk (halleluja!). Ik ben wel bang dat het bij een eventuele volgende weer een lang herstel nodig heeft.

Ja ik vond t ook al gek dat de gyn wel wilde gaan inleiden. Had al gelezen dat de wee-opwekkers de kans op scheuren groter maakten. Dus ook gezegd dat ik geen wee-opwekkers wilde. Als we gingen inleiden, zou het met een ballon zijn gedaan en dan kijken of m'n lichaam t zelf ging oppakken. Maar t is op zich wel 'fijn' om te weten dat ik in een ander ziekenhuis die keus niet eens had gehad, waarschijnlijk. (Plus dat de gyn na de ks zelf zei dat het een goede keus was geweest. S was 4660 gram en ze dacht dat een poging tot natuurlijk bevallen waarschijnlijk weer een drama was geworden).

Over de bekkenbodemspier: wat rot dat jij daar ook last van had. Na de bevalling van S heb ik het ook weer even gehad, maar dat was gelukkig van korte duur, omdat ik door de fysio al goed wist hoe ik er mee om moest gaan. Bekkenbodemspieroefeningen zijn in ieder geval heel belangrijk. En dan vooral het ontspan-gedeelte van die oefeningen. (Zeg ik heel wijs, maar ik ben er zelf heel slecht in, hoor...)

En Phaidra, bitterend en DF ook allemaal getoucheerd tijdens een wee dus. Veel later begreep ik ook dat het waarschijnlijk goed was geweest om de sterkte van mijn weeen te voelen. Maar de vk heeft gewoon nooit uitleg gegeven hierover. Ook erna niet, toen ze zag dat ik heel hard moest huilen. Geen aankondiging, geen uitleg, geen excuses.

Ik voelde me tijdens die hele bevalling trouwens meer een object dan een mens. Alle beslissingen werden over m'n hoofd genomen, belangrijke dingen met de gyn op de gang besproken. Het was mijn eerste, ik wist van niks, had zoveel pijn dat ik amper aanspreekbaar was, dus misschien was het ook wel logisch, maar ik wist wel dat ik het een tweede keer heel anders wilde. Betrokken zijn en op de hoogte van alle beslissingen. Helaas kwam die tweede keer er dus niet.

Een nagesprek met de gyn heb ik trouwens ook nooit gehad. Die was zo bot geweest tijdens de bevalling (hij kwam t besluit tot ks meedelen en vroeg op heel kille toon waarom ik lag te huilen. Waarna hij me meedeelde dat een ks voor het kind geen risico was, maar voor mij wel) dat ik om een andere gyn heb gevraagd voor t nagesprek.

En in de kraamweek, terwijl ik net weer een heel klein beetje aan t opkrabbelen was, kregen we te horen dat ons zoontje CHT (congenitale hypothyreoidie) heeft. Kort gezegd: hij is zonder schildklier geboren en moet z'n leven lang medicijnen hiervoor slikken. Dit heeft, zoals we nu weten, ook nog een behoorlijke impact op z'n ontwikkeling, maar dat is weer een heel ander verhaal (wat ik binnenkort in 'Soms gaat het anders' neer wil zetten...ik merk dat het me goed doet om van me af te schrijven).

Bedankt weer voor alle lieve woorden hier. Ik denk dat het me wel gaat lukken om zonder hulp van een psych alles in perspectief te zetten, mede dankzij jullie . Het is gewoon ook dat ik er nu extra mee bezig ben omdat ik dus net weer over een voorspoedige bevalling heb gehoord en omdat we zelf graag nog een kindje willen...Ik schrok zelf van m'n reactie op die vlotte bevalling, ik dacht dat ik er al een stuk minder verdrietig om was. Maar t heeft dus tegelijk iets goeds gebracht: ik ben er voor het eerst zo open over en ik merk dat mijn 'werk' eraan nog niet helemaal klaar is.

Lieve fee. Wat een heftige bevallingen heb je gehad. Het feit dat je het herkent is al een grote stap volgens min. Ik hoop dat je alles een plekje kunt geven en nu je weet dat een eventuele 3e een geplande ks wordt je dat ook rust geeft. Je kunt je er op instellen en leeft er wellicht ook wat na toe.

Ik herken het gevoel van falen wel. Ik zeg ook wel ik ben niet bevallen, het voelt nl voor mij niet zo.

ferrari, ik zeg dat ook nooit inderdaad. irl heb ik het nooit over 'tijdens mijn bevalling', altijd over 'tijdens de geboorte van m'n kinderen'. Rot dat je het gevoel herkent .

Mijn kind was er ineens pats boem en weg was ze.
Ik herken ook wel dat soepele bevallingen steken. Al kan ik het nu wel relativeren, en heb ik het herstel van de ks niet als heel zwaar ervaren. Maar toen mijn zus 6 wk na de geboorte van ean beviel stak dat wel. Ookal was ik erg blij van hun en zag ik dat ze straalde. Het deed wel pijn om haar kraamtijd te zien.

Feenix wat een verhaal en ook hier wel herkenning in je verhaal! Ik had de eerste keer een op het laatste moment geplande ks, het moest had een medische reden en ik had er vrede mee, al vond ik het vreselijk! (De ervaring vond ik voornamelijk vreselijk omdat ik mijn meisje pas 2 a 3 uur na de bevalling bij me had.. Ze was net op deze grote wereld en ik kon er niet voor haar zijn!)
Bij de tweede hebben ze me bij 41,5 geprobeerd in te leiden, ik wilde zo graag 'gewoon' bevallen ik wilde het mee maken, zoals jij het ook beschrijft. Maar na een hele dag weeën en weeënstorm bleef de ontsluiting op 3 cm, het duurde te lang ivm mijn ks in het verleden hebben ze toen besloten weer een ks te doen. Deze ervaring was echter heel anders! De gyn had die dag uitgebreid met ons gepraat over onze vorige ervaring en over hoe ik me daarin had gevoelt en zij heeft dat zo goed opgepakt toen het toch weer op een ks uitliep. Ik kreeg ons tweede meisje in de OK al een hele tijd bij me en ik ocht heel snel terug naar de afdeling.

De ervaring van 2 keizersnede maakt echter wel dat we nog steeds twijfelen over een derde, we hadden altijd geroepen we gaan voor 3, maar dat betekent in deze weer een ks, dus weer een grote buik operatie..

Heel veel sterkte met het op orde krijgen van je gevoelens en alle gebeurtenissen een plekje te geven.

ik herken dat verdrietige gevoel ook wel hoor. ik heb niet een keer een echte kraamweek gehad en elke keer als ik iemand hoor over fijn in bed liggen en de kraamhulp die bakjes fruit in stukjes enzo brengt, dan denk ik terug aan hoe ik dat gewoon helemaal niet gehad heb. bij selene moest ik gewoon direct toen we thuis waren aan de bak. niemand stond er bij stil dat ik wellicht om een goede reden 3 dagen in het ziekenhuis moest blijven. we werden direct in jaloers gezeik en claimgedrag gegooid. en bij de jongens was het helemaal erg. geen kraamweek. geen kraamzorg, toen ik controles wilde moest ik maar naar het open spreekuur van de huisarts om 7 uur 's ochtends komen. te gek voor woorden eigenlijk, want dat wordt toch ook niet verwacht van iemand die gewoon thuis bevallen is.

nja. het is allemaal zoals het is. maar nu en dan word ik er wel verrekte opstandig van

Ferrari ja dat lijkt me heel erg moeilijk... Ik vond t al zo naar dat ik hem aangekleed in mijn armen kreeg later.
Het herstel is me de eerste keer trouwens ook erg meegevallen. Het was meer alles eromheen waardoor t toch niet goed met me ging. De tweede keer heb ik het herstel als zwaarder ervaren, waarschijnlijk ook omdat ik J toen zo mistte.
Kan me levendig voorstellen dat het moeilijk was om dan de kraamtijd van je zus te zien. 6 weken na jou is ook nog eens erg snel.

MamaPurk wat rot dat je ook twee keer een ks hebt gehad. Maar wel fijn dat de gyn het de tweede keer zo goed opgepakt heeft. Ben benieuwd of jullie uiteindelijk nog voor een derde gaan. Wij hebben dus besloten van wel. De wens voor een derde is groter dan m'n angst voor nog een ks. Maar deze keer wil ik wel heel graag een 'natuurlijke' keizersnede (linkje). Desnoods ga ik daarvoor naar Amsterdam.

simmu bah dat klinkt ook heel erg naar!!

Ach lieve Fee Ik wist wel een beetje dat je het moeilijk hebt met hoe je eerste bevalling is verlopen, en de tweede keizersnee, maar niet dat het zo'n impact op je had. Wat moeilijk, maar wat verstandig dat je je nu richt op het verwerken daarvan, zodat hopelijk een volgende zwangerschap niet overschaduwd wordt hierdoor.

quote:

Op maandag 15 juli 2013 23:12 schreef Fee-nix het volgende:

Dit alles was trouwens weer naar boven gehaald door de bevalling van m'n schoonzus afgelopen weekend. De bevalling was heel makkelijk en duurde maar 1,5 uur (!). Ik vond dat zo moeilijk om te horen, hoewel ik het natuurlijk ook heel fijn voor haar vond. En toen we op kraamvisite waren, maakte haar man ook nog zo'n opmerking van 'ja de vorige bevalling was natuurlijk heel lang en moeilijk, maar zo zie je maar dat je dan de tweede keer toch krijgt wat je verdient'. Slik... Ik weet dat hij helemaal nog in zo'n roes was, hoor. Maar au .

Dit is sowieso een hele lompe opmerking (sorry zwager) en zo niet waar. Mijn tante's tweede kindje overleed tijdens de bevalling, is dat dan wat ze verdiend had omdat de eerste vrij vlekkeloos geboren is? Het is fijn voor je schoonzusje dat haar tweede bevalling zo prettig liep, maar ze had er geen recht op. Net zo min als jij gefaald hebt omdat je tweede bevalling anders liep waardoor je het niet verdiende. Ik hoop voor je dat je dat gevoel kunt loslaten met de tijd, want het is zo kwellend.

quote:

Op maandag 15 juli 2013 22:54 schreef debuurvrouw het volgende:
Oh wat heftig Fee. Wat enorm verdrietig dat je het zo voelt. Ik snap het wel. Maar weet je, er zijn heel veel manieren van moeder worden. En de een is niet beter of mooier dan een ander. Of om meer trots op te zijn.

Volledig mee eens Als ik naar mezelf kijk ben ik niet 'trots' op de manier waarop mijn kind geboren is. Ik ben wel trots op het feit dat ik een kind op de wereld heb gezet en dat dat vreselijk leuke mensje mijn kind is. En dat heb jij ook, twee keer zelfs. Er is niemand die vindt dat je niet trots mag zijn op je bevallingen, niemand die vindt dat je gefaald hebt, behalve jijzelf. Ik hoop dat het lukt om op termijn met meer mededogen naar jezelf te kijken.

Het is pijnlijk dat je nu weer een keizersnede moet ondergaan. Maar tegelijkertijd kan het definitieve ervan misschien ook lucht geven. Omdat je niet de laatste weken hoeft door te brengen of het wel of niet gaat lukken en dan uiteindelijk op het laatste moment, als je al op van de emoties bent, nog de beslissing te moeten nemen. Je hebt alle tijd om het een zo ideaal mogelijk bevalling te laten worden gezien de omstandigheden. Wat heb je nodig daarin? Er valt vast een boel te realiseren en ik hoop vooral dat je het allemaal nog een keertje mag meemaken.

Praat er vooral over, en wees niet te streng voor jezelf. Jouw kwaliteiten als moeder hebben werkelijk niets te maken met hoe je kinderen ter wereld zijn gekomen maar alles met hoe gewenst ze zijn en hoe je nu voor ze zorgt, van ze houdt en er voor ze bent

Dat linkje ken ik Fee mij broertje werkt daar op de kraamafdeling Heb het regelmatig met hem hierover

Lieve Fee, hier ook als eerste een werkelijke horrorbevalling gehad met alle problemen tijdens en na de bevalling. Half 3 in de middag volledige ontsluiting, half 2 's nachts geboren, om zes uur gehecht en alles gewassen en om negen uur in de ochtend de mededeling u mag gaan.

Bij de 2e mocht ik geen wee-en krijgen en is ze uiteindelijk 6 augustus met een ks (algehele narcose) gehaald (uitgerekende datum 29 september). Juist door die algehele narcose was mijn man er ook niet bij wegens heel veel personeel dus onze jongste is alleen geboren en dat zorgde ook weer voor de nodige kraamtranen. Ik sliep zogezegd en mijn man zat in mijn kamer te wachten op nieuws. Ik denk niet dat zij er veel last van heeft gehad maar wij beide des te meer en omdat ze prematuur was mocht hij alleen wachten en heeft zijn en mijn moeder maar gebeld voor steun. Eer dat ik helder genoeg was was dochterlief drie uur oud inmiddels en pas in de avond zijn zuslief, opa en oma's gekomen. Eerst tijd met zijn drietjes om het gevoel bij ons van alleenheid voor haar te compenseren.

Dat was veel beter voor dochterlief (ondanks ruim te vroeg en de nodige opstartprobleempjes en uiteindelijk voor mij ook. Ik heb uiteindelijk ook EMDR gekregen omdat ik het echt geen plaatsje kon geven. Het voelde voor mij als een slachtpartij (dat was het ook) en kon het ook niet meer relativeren. Uiteindelijk is twee jaar na mijn jongste ook mijn baarmoeder/hals verwijderd en sinds een jaar of twee nu denk ik van ja ik kan er niet meer boos/verdrietig/treurig om worden. Mijn eerste kraamperiode was tien dagen volledig op bed en uiteindelijk met een gezinshulp waren we zo vier maanden verder. Na de ks liep ik na zes weken buiten met onze twee dochters en daar heb ik heel veel aan gehad dat ik dus wel sneller kon herstellen als van een vaginale bevalling. De problemen zijn bij mij nog niet geheel over en het gaat ook niet beter worden maar ook dat is een acceptatieproces van jaren gebleken. Oudste wordt zeven over drie maanden.

Een hele dikke knufkus en neem je tijd en ik persoonlijk zou mijn zwager er nog eens op aanspreken denk ik. Hier ook een familielid die haar tweede en derde kindje verloor met resp. 24 en 33 weken en het is de liefste mama die kindjes zich kunnen wensen en ik denk niet dat ze dat verdiend.

quote:

Op dinsdag 16 juli 2013 11:10 schreef Fee-nix het volgende:

[..]

Ik voelde me tijdens die hele bevalling trouwens meer een object dan een mens. Alle beslissingen werden over m'n hoofd genomen, belangrijke dingen met de gyn op de gang besproken. Het was mijn eerste, ik wist van niks, had zoveel pijn dat ik amper aanspreekbaar was, dus misschien was het ook wel logisch, maar ik wist wel dat ik het een tweede keer heel anders wilde. Betrokken zijn en op de hoogte van alle beslissingen. Helaas kwam die tweede keer er dus niet.

Dat had ik ook bij de eerste. Maar al snel kwam het besef dat zonder hun hulp en doorpakken ik geen kindje had gehad en/of ik een probleem had gehad. Helemaal toen ik later op de foto's zag hoe paars/grijs chris was snapte ik pas echt de haast die ze hadden.
Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan..


Maar dat blijft makkelijk praten met een 2e doorsnee bevalling (op die weeenstorm, verplichte ziekenhuisbevalling en handje naast zijn hoofd na)

Fee, ik zou willen dat ik iets kon zeggen dat je goed zal doen. Helaas, ik kan het niet. Ik vind het fijn dat je het onderwerp bespreekbaar maakt. Zelf kan ik dat (nog?) niet. Zit ook gelijk in m'n eigen ervaring .

Fee, ik wil je even een dikke geven.

Fee, wel fijn dat het je helpt om van je af te schrijven .
En de tip van Books om het bespreekbaar te maken met je zwager vind ik wel een goede

Clubsoda .

MamaPurk wat toevallig! Vond t zo'n mooi verhaal!

Books jemig wat een nare ervaring heb jij gehad... Word er stil van. Het relativeert weer even enorm voor mij... Dikke knuffel terug!

DF, bij mij was er bij geen enkele beslissing haast. Als er nou medische spoed bij had gezeten, had ik ook zeker het gebrek aan overleg gesnapt.

Kursor voor jou ook een digitale .

Marjolijntje, lief! Dank je.

En over m'n zwager (Books en Nijna): met m'n schoonzus en hem hebben we vrij weinig contact. Echt zo'n relatie dat we elkaar alleen op verjaardagen zien, met kerst en dus bij geboortes. Hoeft van ons ook geen verandering in te komen. Dus ik heb niet echt de behoefte om het met hem bespreekbaar te maken. Daarbij heeft mijn man er op het moment zelf gelukkig meteen iets van gezegd. En toen bond zwager ook wel in zo van 'ja, natuurlijk t is ook niet iedereen gegeven' etc. Het zit me ook niet meer dwars. Ik weet van wie het komt, ook .

Fee, is jouw man wel meteen bij de baby gebleven tijdens & na de ks? Ik weet niet of jij er iets aan hebt, maar wat ik juist een heel fijn idee vond, is dat Martijn na de geboorte van Saar juist een tijd alleen met haar heeft gehad.

Ze heeft 9 maanden lang in mij gegroeid, en is al die tijd toch vooral 'van mij' geweest, als je begrijpt wat ik bedoel. Voor M. was het heel abstract, ook al kon je haar op een gegeven moment voelen trappen enzo.

Juist dat hij na de geboorte eerst een tijdje met haar alleen heeft kunnen doorbrengen, vind ik daarom ook heel mooi. Fijne gedachte Papa en zijn meisje. Van abstract naar ineens heel echt.

Misschien een andere invalshoek om er, wat dat gedeelte van de geboorte betreft, zo naar te kijken.

[ Bericht 0% gewijzigd door Cocotrimonium op 16-07-2013 15:04:43 ]

Oh, en ik zeg inderdaad ook nooit dat ik ben bevallen Maar in tegenstelling tot de rest hier (wat ik lees althans), heb ik niet echt de behoefte om dat bij de tweede keer wel mee te maken. Vond het qua ervaring nu net zo bijzonder als normaal bevallen.
<sub>Denk ik dan he, want ik heb alleen ervaring met geboorte van Saar. Maar dat vond ik in al zijn aspecten ook een mooie gebeurtenis, want zo is mijn dochter ter wereld gekomen; zo ben ik moeder geworden

En los van alle nadelen, had het ook gewoon voordelen. Zonder problemen kunnen plassen, om maar iets te noemen</sub>

_{Coco, wat ben je toch een optimist, mens Niet alleen hierin, maar zo in het algemeen. Niet iedereen zit zo in elkaar, en dat hoeft ook niet, maar ik vind jou alternatieve invalshoek altijd wel heel verfrissend. /random sidenote}

quote:

Op dinsdag 16 juli 2013 14:59 schreef Clubsoda het volgende:
_{Coco, wat ben je toch een optimist, mens Niet alleen hierin, maar zo in het algemeen. Niet iedereen zit zo in elkaar, en dat hoeft ook niet, maar ik vind jou alternatieve invalshoek altijd wel heel verfrissend. /random sidenote}

Dit! Coco is een schatje . En S heeft na de ks de hele tijd bij manlief op de borst gelegen. Vond ik ook een fijn idee. (Bij J was t avond en mocht ik direct na het hechten naar de kamer terug. Man was toen wel meegegaan met wegen en aankleden, maar daarna kreeg ik J al in mijn armen. Alleen was ik toen zo uitgeput en in 'shock' dat ik eigenlijk alleen maar wilde slapen...
Coco ik vind t heel fijn dat jij wel zo'n positieve beval-ervaring met een ks hebt gehad! Het kan dus wel. (En mijn tweede ervaring was wat dat betreft, dat ik er wel fit in ging, ook wel fijner dan de eerste keer).

_{Mijn verhaal over J en z'n CHT staat in 'Te vroeg, te klein, ziek, soms gaat het allemaal iets anders'. Voor degenen die daar ook interesse in hebben.}

Lieve Fee, alles is eigenlijk al gezegd, dus daarom gewoon een Ik herken je ervaring en bijbehorende gevoelens niet, maar vind het verdrietig voor hoeveel mensen hier je gevoelens wel herkenbaar zijn.

En voor wat het waard is, ik heb JUIST bewondering voor moeders die hun kinderen niet even 'zomaar' op de wereld zetten

Lief, Mevr_Mus!

quote:

Op dinsdag 16 juli 2013 14:59 schreef Clubsoda het volgende:
_{Coco, wat ben je toch een optimist, mens Niet alleen hierin, maar zo in het algemeen. Niet iedereen zit zo in elkaar, en dat hoeft ook niet, maar ik vind jou alternatieve invalshoek altijd wel heel verfrissend. /random sidenote}

_{Ik word verlegen van zo'n commentaar...}

quote:

Op dinsdag 16 juli 2013 15:09 schreef Fee-nix het volgende:

[..]

Dit! Coco is een schatje . En S heeft na de ks de hele tijd bij manlief op de borst gelegen. Vond ik ook een fijn idee. (Bij J was t avond en mocht ik direct na het hechten naar de kamer terug. Man was toen wel meegegaan met wegen en aankleden, maar daarna kreeg ik J al in mijn armen. Alleen was ik toen zo uitgeput en in 'shock' dat ik eigenlijk alleen maar wilde slapen...
Coco ik vind t heel fijn dat jij wel zo'n positieve beval-ervaring met een ks hebt gehad! Het kan dus wel. (En mijn tweede ervaring was wat dat betreft, dat ik er wel fit in ging, ook wel fijner dan de eerste keer).

Jij hebt er ook fysiek heel anders op gereageerd dan ik, althans, zo lijkt het. Ik was helemaal niet moe na afloop, juist klaarwakker (denk door alle adrenaline en het besef van 'ik heb een dochter!!!!'). Denk dat dat ook een hoop scheelt idd.

Veel sterkte en succes bij het alles een plekje geven

_{Voor mij is veel erover praten ook altijd een prima verwerkingsmanier. Na mijn longembolie en shizzle met mijn lever, heb ik er ook vooral veel over gepraat. En veel relativeren. Dat heeft mij heel erg geholpen}