[OUD] Hoe gaat het met ons? #18

quote:

Op zaterdag 12 april 2014 19:12 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Zoë echt raad heb ik niet,.begrijp dat je al wel hulp hebt in de vorm van therapeuten?! Klinkt als een onverwerkte gebeurtenis als ik eerlijk ben, De 1e zwangerschap heeft je hele leven op zn kop gezet en dat is niet zomaar iets.

Ik moet er iets mee maar hoe&wat weet ik niet zo goed. Voel me lichamelijk gezien wel zwanger (misselijk etc etc) maar ik kan me er nog niet aan 'binden' ofzo, alsof ik niet zwanger ben maar wel de symptomen heb (lastig uit te leggen) ...daar voel ik me dan ook weer schuldig over.

Het ging allemaal goed, bekkenklachten werden minder, S had steeds minder last van Reflux en slaapt sinds een tijdje goed (maar 1x pn wakker) en op m'n werk ging t top.

En nu als een klap in m'n gezicht komen al die rotgevoelens van de afgelopen jaren en ik kan er niet omheen. Ben er echt klaar mee. Wil het afsluiten maar blijkbaar kan dat nog niet.

quote:

Op zaterdag 12 april 2014 19:22 schreef Zoë23 het volgende:

[..]

Ik moet er iets mee maar hoe&wat weet ik niet zo goed. Voel me lichamelijk gezien wel zwanger (misselijk etc etc) maar ik kan me er nog niet aan 'binden' ofzo, alsof ik niet zwanger ben maar wel de symptomen heb (lastig uit te leggen) ...daar voel ik me dan ook weer schuldig over.

Het ging allemaal goed, bekkenklachten werden minder, S had steeds minder last van Reflux en slaapt sinds een tijdje goed (maar 1x pn wakker) en op m'n werk ging t top.

En nu als een klap in m'n gezicht komen al die rotgevoelens van de afgelopen jaren en ik kan er niet omheen. Ben er echt klaar mee. Wil het afsluiten maar blijkbaar kan dat nog niet.

Ik vrees dat je er met hulp ( psycholoog of psychiater) nog n keer door moet.. En daarna t hoofdstuk sluiten...

Andere categorie, maar om aan te geven dat je er ooit nog n keer door moet: op mijn 10e ben ik ontzettend gepest, en ik dacht dit verwerkt te hebben tot ik een burnout kreeg en ook mijn pestverleden weer omhoog kwam, ik voelde mij weer dat angstige kind die niet naar school durfde maar ook haar ouders niet tot last wilde zijn... Het gevoel van die periode, de angst, het verdriet en de pijn kwamen allemaal terug en zo kon ik er 14 jaar later alsnog mee aan de gang.... Ik heb ook een periode dagbehandeling gevolgd en daar veel geleerd...

Soms gebeuren er dingen die zo'n impact hebben dat je het niet alleen af kan, en das absoluut geen schande!
Jij, en je gezin zijn het meer dan waard dat je je weer goed en lkkr gaat voelen.

En ik snap je loyaliteit naar je werkgever, maar loyaal zijn naar jezelf is 1000x belangrijker!

Mooi opgeschreven gewoonmezelf!

Zoë, misschien wel goed om er iets mee te doen... dit is denk ik niet iets wat je zo kan afsluiten.
Lijkt me wel heel dubbel met je baan, maar jezelf voorbij blijven rennen werkt niet...
En ik denk eerlijk gezegd dat je meer nodig hebt dan praten met andere moeders... sterkte

Gm87
Ik begrijp het.. Gevoelens en gebeurtenissen negeren helpt niet ik weet het.
Al zorgt S wel voor veel fijne afleiding maar des te harder komt die klap elke keer weer.

Vind het lastig te bedenken hoe ik dit met werkgever ga bespreken gezien ik op het werk positief en enthousiast ben..omdat ik verder wil gaan. Maargoed....beginnen en dan 'instorten' is ook niet echt zinvol....

Nijna
Dat was ook mijn conclusie richting de psycholoog daarom wilde ik geen vervolgafspraak.. Als ze me toch niet serieus nemen
Maargoed ze was mijn collega dus dat was ook niet prettig. (wist ik niet toen ik een afspraak maakte, de ha-assistente noemde haar 'een mevrouw met wie je over dat soort zaken kunt praten'
Hoop dat ik via mijn nieuwe ha betere begeleiding krijg..
Dankje

quote:

Op zaterdag 12 april 2014 21:25 schreef Zoë23 het volgende:
Gm87
Ik begrijp het.. Gevoelens en gebeurtenissen negeren helpt niet ik weet het.
Al zorgt S wel voor veel fijne afleiding maar des te harder komt die klap elke keer weer.

Vind het lastig te bedenken hoe ik dit met werkgever ga bespreken gezien ik op het werk positief en enthousiast ben..omdat ik verder wil gaan. Maargoed....beginnen en dan 'instorten' is ook niet echt zinvol....

Nijna
Dat was ook mijn conclusie richting de psycholoog daarom wilde ik geen vervolgafspraak.. Als ze me toch niet serieus nemen
Maargoed ze was mijn collega dus dat was ook niet prettig. (wist ik niet toen ik een afspraak maakte, de ha-assistente noemde haar 'een mevrouw met wie je over dat soort zaken kunt praten'
Hoop dat ik via mijn nieuwe ha betere begeleiding krijg..
Dankje

Ik weet niet waar je woont maar ik heb echt super ervaring met de psychologen en psychiaters van het erasmus MC.

Ben je op je werk weer volledig terug of nog aan het opbouwen?

Ik woon niet echt centraal maar qua hulpverlening moet het wel goed komen. Via mijn werk zijn er ook nog wel opties..en als ik de keuze heb weet ik wel voor wie ik moet gaan.

Op dit moment ben ik bezig met re-integreren op de afdeling maar werk nog niet zelfstandig. Sowieso in april en mei werk ik nog 1 dag op kantoor en de bedoeling is 2dagen op de afdeling. Lichamelijk goed te doen verder.

quote:

Op zaterdag 12 april 2014 21:46 schreef Zoë23 het volgende:
Ik woon niet echt centraal maar qua hulpverlening moet het wel goed komen. Via mijn werk zijn er ook nog wel opties..en als ik de keuze heb weet ik wel voor wie ik moet gaan.

Op dit moment ben ik bezig met re-integreren op de afdeling maar werk nog niet zelfstandig. Sowieso in april en mei werk ik nog 1 dag op kantoor en de bedoeling is 2dagen op de afdeling. Lichamelijk goed te doen verder.

Als je nog bezig bent met reintegreren is dit juist HET moment om op de rem te trappen, nu "rekent" je baas nog niet op jou, en is jouw afwezigheid makkelijker op te vangen ( ik denk nu even vanuit loyaliteitspunt naar de werkgever want ik.blijf erbij dat jij t belangrijkst bent)
Reintegreren is ook de belastbaarheid testen en die is lichamelijk dan misschien goed maar geestelijk even minder. Trap op tijd op de rem! Voor je meisje maar zeer zeker voor jezelf!

quote:

Op zaterdag 12 april 2014 22:12 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Als je nog bezig bent met reintegreren is dit juist HET moment om op de rem te trappen, nu "rekent" je baas nog niet op jou, en is jouw afwezigheid makkelijker op te vangen ( ik denk nu even vanuit loyaliteitspunt naar de werkgever want ik.blijf erbij dat jij t belangrijkst bent)
Reintegreren is ook de belastbaarheid testen en die is lichamelijk dan misschien goed maar geestelijk even minder. Trap op tijd op de rem! Voor je meisje maar zeer zeker voor jezelf!

Je hebt helemaal gelijk. Ik mocht zelf ook aangeven wanneer ik wilde beginnen en op welke afdeling etc etc. Ze zijn echt begripvol..(en juist daardoor wil ik gewoon werken en ze niet meer tot last zijn ) Maandag maken we weer een nieuwe planning. Dus qua timing zou het verstandig zijn om het morgen te bespreken.

Vriend gaat op zijn werk de situatie ook bespreken zodat hij in het weekend sowieso thuis is. Hij hoort soms een week van te voren dat hij die week erna weg moet (slechte planning en communicatie) dat is voor mij niet zo prettig (ik moet ook op tijd oppas regelen enzo) dus dat moet hij nog maar eens duidelijk maken

Bedankt GM87

quote:

Op zondag 13 april 2014 13:08 schreef Zoë23 het volgende:

[..]

Je hebt helemaal gelijk. Ik mocht zelf ook aangeven wanneer ik wilde beginnen en op welke afdeling etc etc. Ze zijn echt begripvol..(en juist daardoor wil ik gewoon werken en ze niet meer tot last zijn ) Maandag maken we weer een nieuwe planning. Dus qua timing zou het verstandig zijn om het morgen te bespreken.

Vriend gaat op zijn werk de situatie ook bespreken zodat hij in het weekend sowieso thuis is. Hij hoort soms een week van te voren dat hij die week erna weg moet (slechte planning en communicatie) dat is voor mij niet zo prettig (ik moet ook op tijd oppas regelen enzo) dus dat moet hij nog maar eens duidelijk maken

Bedankt GM87

Fijn als het geregeld kan worden dat je vriend sowieso de weekenden thuis is.

quote:

Op zondag 13 april 2014 13:08 schreef Zoë23 het volgende:

[..]

Je hebt helemaal gelijk. Ik mocht zelf ook aangeven wanneer ik wilde beginnen en op welke afdeling etc etc. Ze zijn echt begripvol..(en juist daardoor wil ik gewoon werken en ze niet meer tot last zijn ) Maandag maken we weer een nieuwe planning. Dus qua timing zou het verstandig zijn om het morgen te bespreken.

Ze zullen niet voor niets zo begripvol en flexibel zijn Zoë. Je zult het vast waard zijn. Sterkte.

Gm87
Ja dat zou al n groot verschil maken

Moonah
Dankje, lief van je.

Deze ook maar even omhoog

Nou deze ook maar even volgen dan.

quote:

Op dinsdag 15 maart 2016 19:35 schreef kwakz0r het volgende:
Nou deze ook maar even volgen dan.

High five! Ik 'pas' hier denk ik ook 't beste. Niet (alleen) hormonaal, maar trauma-achtig en depressie

Las dat je iets ondernomen had vandaag, care to share?

quote:

Op dinsdag 15 maart 2016 19:41 schreef Bloesem. het volgende:

[..]

High five! Ik 'pas' hier denk ik ook 't beste. Niet (alleen) hormonaal, maar trauma-achtig en depressie

Las dat je iets ondernomen had vandaag, care to share?

Euh, gisteren huisarts. Die verwijst me door, toch nog eerstelijns, terwijl ik niet weet of dat genoeg is. Maar ze vond vooral EMDR een goed idee.

Ik heb een goede psychotherapeut (wel eerstelijns) aangeraden gekregen die ook emdr doet, maar haar wachttijd is 10-12 weken

Oh wacht, je bedoelt denk ik mn berichtje in dieet? Ik ben naar (geiten)boerderij het Geertje geweest, in mijn eentje, zonder wagen, met Melba. Superleuk. Heb vandaag ook echt genoten van hem en hij was zo lief en knuffelig ook

quote:

Op dinsdag 15 maart 2016 19:44 schreef kwakz0r het volgende:

[..]

Euh, gisteren huisarts. Die verwijst me door, toch nog eerstelijns, terwijl ik niet weet of dat genoeg is. Maar ze vond vooral EMDR een goed idee.

Ik heb een goede psychotherapeut (wel eerstelijns) aangeraden gekregen die ook emdr doet, maar haar wachttijd is 10-12 weken

Oh wacht, je bedoelt denk ik mn berichtje in dieet? Ik ben naar (geiten)boerderij het Geertje geweest, in mijn eentje, zonder wagen, met Melba. Superleuk. Heb vandaag ook echt genoten van hem en hij was zo lief en knuffelig ook

Dat eerste is goed nieuws, wel balen dat 't nog zo lang wachten is. En dat tweede wat klinkt dat heerlijk! En het geertje is zo leuk

*haakt aan*

Wat een gevechten worden er geleverd lieve meiden Dikke knuffel all around

Ik wil ook best mee hier naartoe verhuizen

Misschien interessant voor moeders hier: ik las vanochtend in de krant een interview met een verloskundige die een boek heeft geschreven over traumatische bevallingen. Ze gaat daarbij in op welk effect een bevalling kan hebben op het leven van een vrouw. Volgens haar is er maar weinig onderzoek naar gedaan nog, maar als verloskundige heeft ze in de praktijk veel moeders gezien die moeite hadden met het verwerken van de bevalling en die nog lang daarna last hadden van een verminderd gevoel van levensgeluk.

zie: http://www.perfectebevallingenbestaanniet.nl/

Ik bedoel dit niet om reclame te maken voor iets of iemand, maar er is zo weinig over te vinden en over bekend, dus dit geeft misschien wat herkenning.

Mijn vk noemde dit boek ook al, ze wilde het kopen voor de praktijk en dan kon ik het lenen. Ik ben benieuwd.

Ik heb haar andere boek, perfecte moeders bestaan niet, maar merk dat ik met coachende boeken niet zoveel kan...

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wat fijn, Cactus! Hopelijk duurt dit gevoel lang.

Zo. Donderdag ben ik 50% ziekgemeld, voor een maand. Een maand lang 50% werken.
Ik zag er enorm tegenop om het op mijn werk te vertellen. Ik merkte aan mijn werkgever dat ze het vooral als grote belasting zag. En dat is het natuurlijk ook. Maar wat ik vooral merkte is onbegrip. Ik breek liever een been, zeg maar, dan is het duidelijk dat je iets niet kan. Maar vragen als "wat ga je doen in die vrije tijd dan", of "ja maar je gaat verhuizen en je krijgt een baby, dat is ook wel veel hè, zo bij elkaar", of "ja en in je verlof ga je dan helemaal van de andere kan van de stad hierheen rijden om O weg te brengen naar het kdv?", "ja en wat had je gedacht na de zomer dan, met nieuw huis en baby, wil je hier nog wel blijven werken?", "oh ja en die hormonen nu werken ook niet mee he?"
Zo veel onbegrip, en ik heb geprobeerd uit te leggen in het kort waarom ik er doorheen zit. Niet dat het haar eigenlijk iets aangaat, maar toch. Nu zit ik al 3 dagen mezelf op te vreten omdat ik me niet begrepen voel, me vreselijk schuldig voel tegenover mijn directe collega´s en de kinderen in mijn groep. Ik vind het zo patronising dat er meteen naar die hormonen gewezen wordt, en dat ze me bijna zelf de schuld geven omdat we een huis hebben gekocht en nog een kind wilden. En ik kan wel zeggen dat dit eigenlijk als sinds 2005 speelt, maar dat is voor dovemansoren. Ik heb er echt een rotgevoel aan overgehouden.

En ik weet dat ik schijt moet hebben hier aan, dat ik en mijn familie voorgaan. Alleen ík kan voor mijzelf zorgen, en dat is nu de hoogste tijd. Maar toch, dat gevoel dat blijft maar knagen. Heeft iemand de uit-knop gevonden voor dit soort gedachtes?