[OUD] Hoe gaat het met ons? #18

Wauw, heel interessant om mee te lezen. Ik geloof ook in de onrust die het internet met zich meebrengt. De dagen dat ik ultiem gelukkig ben, zijn de dagen dat ik buiten op een bankje zit toe te kijken hoe de kinderen zich vermaken, ondertussen een beetje werkend/ boek-lezend, weet ik veel. Of wanneer ik op bezoek ben bij mensen, we gezellig kletsen over alles wat goed gaat en alles wat niet lukt, terwijl de kinderen zich met elkaar vermaken, de wereld onderzoeken,...

Ik vind wat dat betreft de zomer wel veel makkelijker dan de winter. In de zomer hebben (nemen) mensen meer tijd om gewoon af te spreken, niks te hoeven, in mijn beleving. In de winter voel ik me soms de enige die tijd heeft.

Ik ken maar een paar mensen die echt de zorg op zich nemen als dat nodig is, en heel veel mensen die roepen 'laat maar weten als ik iets voor je kan doen' en vervolgens nooit kunnen op de paar momenten dat het nodig is/ lijkt. Dat vind ik eerlijk gezegd best lastig soms en maakt dat ik ook minder durf te vragen. Ik vind de afwijzing zwaarder, dan het dan maar niet vragen en zelf fiksen. Hoe stom dat misschien ook klinkt.

Dat ik me soms de enige voel die veel tijd heeft en ook voel dat veel mensen er minder voor je zijn dan ze wellicht roepen (niet allemaal, er zijn ook geweldige superbikkels natuurlijk <3), geeft me soms wel het gevoel 'het niet waard te zijn'. Maar goed, dat zit natuurlijk ook gewoon in mijn hoofd en is niet iets dat anderen bewust denken waarschijnlijk.

Hier geen perfectionisme in huis (niet op werk, niet in huishouden), maar wel een heel groot gevoel van verantwoordelijkheid, waardoor wel alles op een degelijke manier gebeurt en in mijn beleving ook 'moet' gebeuren.

Ook een warverhaal. Nou ja, ik voelde me geïnspireerd om mee te schrijven.

[ Bericht 0% gewijzigd door groofskendezoveelste op 30-03-2016 12:00:56 ]

En die hele enkele keer dat ik me een dag ziek moet melden op mijn werk, vind ik het altijd een verademing om te voelen dat de wereld gewoon doordraait, ook als ik een keertje mijn verantwoordelijkheid niet kan nemen daarin.

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 11:52 schreef groofskendezoveelste het volgende:

Dat ik me soms de enige voel die veel tijd heeft en ook voel dat veel mensen er minder voor je zijn dan ze wellicht roepen (niet allemaal, er zijn ook geweldige superbikkels natuurlijk <3), geeft me soms wel het gevoel 'het niet waard te zijn'. Maar goed, dat zit natuurlijk ook gewoon in mijn hoofd en is niet iets dat anderen bewust denken waarschijnlijk).

Dat had ik ook. Vriendinnen helpen verhuizen en schoonmaken nieuwe huis enzo. Verhuis ik zelf heeft niemand tijd om te helpen... ik voelde me daar echt wel naar over..

Maar toen ik 7 dagen na de bevalling een blindedarmontsteking kreeg kwamen de allerdrukste vriendinnen die ook nog ver weg wonen met fulltimebaan en kinderen ineens voor ons koken en W een dagje meenemen enzo.. Toen was ik heel ontroerd en begreep ik dat ze t met de verhuizing gewoon écht niet redden en als t écht nodig is zijn ze er dus wel voor me (en ik voor hun ook)..

En wat betreft schuldig voelen naar de kinderen... Ik heb eigenlijk niet vaak het gevoel dat ik te weinig tijd voor ze heb. Dus dat herken ik niet.

Maar we hebben wel soms van die dagen dat we allemaal in elkaars weg zitten, of dat ik eigenlijk gewoon rust aan mijn hoofd wil, en als ik te veel mopper/ te snel boos word/ te weinig kan hebben, dààr kan ik me dan wel schuldig over voelen.

Ik vind de leukste mensen niet de mensen die hun huis altijd netjes op orde hebben en zou dat werkelijk nooit gebruiken als criterium om een ander te beoordelen, en ook mezelf niet. Ik heb nooit begrepen dat vrouwen dat massaal zo doen. Het is zo oninteressant. Een leuk huis, ja. Een gezellig huis, ja. Een huis waarin geleefd wordt en waar je jezelf kan zijn, JA. Dat is een thuis.

Wat schrijven jullie mooie en zinnige dingen

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 12:38 schreef Franny_G het volgende:
Ik vind de leukste mensen niet de mensen die hun huis altijd netjes op orde hebben en zou dat werkelijk nooit gebruiken als criterium om een ander te beoordelen, en ook mezelf niet. Ik heb nooit begrepen dat vrouwen dat massaal zo doen. Het is zo oninteressant. Een leuk huis, ja. Een gezellig huis, ja. Een huis waarin geleefd wordt en waar je jezelf kan zijn, JA. Dat is een thuis.

ik denk dat DAT wél een mooi voorbeeld is van een achterhaald stukje morele erfenis uit de fifties Maar goed, hierbij kunnen we dus collectief afspreken dat we ons daar nu niet meer druk om maken. Lastenverlichting voor allen

Overigens hou ik van huizen met open kasten en rommel, omdat het veel zegt over de personen die er wonen Met een gepoetst showroominterieur kan ik helemaal niks, omdat het ook gewoon bij Goossens had kunnen staan.

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 12:38 schreef Franny_G het volgende:
Ik vind de leukste mensen niet de mensen die hun huis altijd netjes op orde hebben en zou dat werkelijk nooit gebruiken als criterium om een ander te beoordelen, en ook mezelf niet. Ik heb nooit begrepen dat vrouwen dat massaal zo doen. Het is zo oninteressant. Een leuk huis, ja. Een gezellig huis, ja. Een huis waarin geleefd wordt en waar je jezelf kan zijn, JA. Dat is een thuis.

Mooi omschreven! Een huis moet leefbaar zijn, en nu met een dreumes is het zelden allemaal opgeruimd, maar I don't care, het is ons Thuis!

Met dien verstande dat ik het niet perse nodig vindt om een net huis te hebben, maar het geeft wel rust. Weten waar je spullen zijn als je ze nodig hebt . Ik merk gewoon dat ik tijdens de keukenverbouwing een veel grotere chaos in mijn hoofd heb.

Vind het mooie zienswijzes die iedereen deelt en mooi verwoord.

Volgensmij is het de kunst niet naar de hoge lat te moeten springen, maar er naar toe te groeien zodat we de lat ook daadwerkelijk kunnen dragen. Te snel, te veel en te hoog zorgt er voor dat we los laten en vallen.

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 11:44 schreef L-E het volgende:
In het kader van schuldgevoel (dat ook hier flink aanwezig is) en een poging daar een goed gesprek over te voeren, vroeg ik Oudste laatst wat hij een heel moeilijk/verdrietig moment in zijn leven had gevonden. Natuurlijk stuurde ik aan op de dood van zijn zusje, veel erger wordt het niet, leek me.

Zijn reactie? 'Dat we naar de stad gingen om Pokémon-kaartjes te kopen en dat de speelgoedwinkel toen al dicht was ! '

Echt, kinderen hebben een ander referentiekader dan wij

Ik had al in de gaten dat de Pokemonkaarten heul belangrijk waren in het leven van je Oudste .

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 12:38 schreef Franny_G het volgende:
Ik vind de leukste mensen niet de mensen die hun huis altijd netjes op orde hebben en zou dat werkelijk nooit gebruiken als criterium om een ander te beoordelen, en ook mezelf niet. Ik heb nooit begrepen dat vrouwen dat massaal zo doen. Het is zo oninteressant. Een leuk huis, ja. Een gezellig huis, ja. Een huis waarin geleefd wordt en waar je jezelf kan zijn, JA. Dat is een thuis.

Toen laatst de vaatwassermonteur binnenkwam op mijn vrije dag rond 12 uur (dan is er al bijkans 6 uur in de woonkamer gespeeld he!), was zijn eerste commentaar: Zo, jullie hebben geen gebrek aan speelgoed! Eufemisme voor: Teringjantje, wat is het hier een zooitje. Tja, zo ziet het er nu eenmaal uit als we thuis moeten blijven voor een monteur en er 2 kinderen spelen . De vaatwasser kon ik ook al niet inruimen, dus het aanrecht stond vol met vuile vaat.

Ik geloof nooit dat hij zelf wel eens thuis zit tussen spelende kinderen .

Het za wel aan mij liggen dan dat voor de meeste tijd geldt dat het huis aan kant is en de kinderen redelijk speelgoed opruimen als ik dat vraag.

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 13:52 schreef Ticootje het volgende:
Het za wel aan mij liggen dan dat voor de meeste tijd geldt dat het huis aan kant is en de kinderen redelijk speelgoed opruimen als ik dat vraag.

we hebben het hier over mensen die totaal overspannen zijn omdat ze o.a. denken dat hun huis altijd opgeruimd moet zijn. Het was nu juist géén wedstrijdje "kijk mij eens alles op orde hebben". Daar zijn genoeg andere plekken voor.

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 13:54 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

we hebben het hier over mensen die totaal overspannen zijn omdat ze o.a. denken dat hun huis altijd opgeruimd moet zijn. Het was nu juist géén wedstrijdje "kijk mij eens alles op orde hebben". Daar zijn genoeg andere plekken voor.

Oh jee. Is er alleen plaats voor de mensen die zeggen dat het bij hun ook een tyfuszooi is.

De moderatie in oud gaat echt behoorlijk achteruit. Geen wonder dat de leuke mensen zijn vertrokken.

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 13:52 schreef Ticootje het volgende:
Het za wel aan mij liggen dan dat voor de meeste tijd geldt dat het huis aan kant is en de kinderen redelijk speelgoed opruimen als ik dat vraag.

Het is niet zo dat je hier in huis je nek breekt over het speelgoed op de vloer, als de dame naar bed gaat of we gaan weg, dan ruimen we alles in de boxen op, maar t staat gewoon niet allemaal netjes in de kast weggestopt. En als je hier komt ja dan ligt er nog wel eens een puzzelstuk of een blok op de grond. En ik ga mijn dochter ook zeker leren om op te ruimen. Ze helpt nu al af en toe mee...

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 13:56 schreef Ticootje het volgende:

[..]

Oh jee. Is er alleen plaats voor de mensen die zeggen dat het bij hun ook een tyfuszooi is.

De moderatie in oud gaat echt behoorlijk achteruit. Geen wonder dat de leuke mensen zijn vertrokken.

nee, dat is selectief lezen. Maar op dit onderwerp enkel reageren dat je het zelf wél goed op orde hebt vind ik ongepast. En dat zeg ik tegen je als de user stormqueen, niet als moderator stormqueen.

Maar als er ergens gemodereerd is en je hebt daar klachten over ben je uiteraard welkom in het feedbacktopic.

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 11:09 schreef Roomsnoes het volgende:
Ze zeggen wel eens: it takes a village to raise a child.

Hier ben ik het heel erg mee eens.
Ik ben dus een tijd thuis geweest. En wat ik daar eigenlijk het zwaarste aan vond is het feit dat ik het gevoel was dat alles mbt de kinderen en huishouden op mijn schouders lag, want je, dat was mijn "core business". Met maar een heel klein, maar sterk vangnet. Maar dat betekende ook dat ik inzichten van anderen miste, anderen die naar mijn kinderen keken en ze ook andere dingen meegeven dan je zelf kan geven. Overigens waren veel dingen natuurlijk net zo goed mijn mans pakkie an, maar mijn gevoel zei toch wat anders. En ondanks dat het met 3 kleine kinderen ook niet altijd mogelijk was om je huis spik en span te hebben, je hebt toch het gevoel dat anderen vinden dat dat wel moet. Je bent immers de hele tijd thuis.

Nu ik wel werk is dat gevoel minder. Ik heb het gevoel dat ik er niet meer alleen voor sta, dat we het veel meer samen doen. Alles is veel meer in balans. Ik ben zelf meer in balans.

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 13:56 schreef Ticootje het volgende:

[..]

Oh jee. Is er alleen plaats voor de mensen die zeggen dat het bij hun ook een tyfuszooi is.

De moderatie in oud gaat echt behoorlijk achteruit. Geen wonder dat de leuke mensen zijn vertrokken.

Aha, jij wil nu dit topic gebruiken om je gram ergens over te halen? .

Het gaat hier over je thuis voelen, bij jezelf en in je eigen huis, zonder je te laten gek maken door de druk die je jezelf oplegt of die anderen op je leggen.

Ik vind dit wel heel goed om allemaal te lezen. In eerste instantie wilde ik zo een +1 doen op de post van Roomsnoes.

Maar de nuances eronder en het gesprek wat daardoor ontstond, zorgde wel dat ik het voor mezelf ook iets bijstel.

Maar toch.....ik vind het zelf heel moeilijk om een balans te vinden tussen opruimen omdat ik dat fijn vind (opgeruimd huis = opgeruimd hoofd geldt zeker voor mij), wat 'moet' omdat er anders bijvoorbeeld geen schone kleding meer is en wat door de maatschappij (lees: mijn moeder ) wordt verwacht.

Vooral dat laatste zorgde in eerste instantie veel negatieve stress. Ik doe het nooit goed genoeg en sta niet sterk genoeg in mijn schoenen om hier weerstand tegen te bieden. Klinkt zwak, maar als het niet aan mijn huis ligt, ligt het aan mijn gewicht of moet er geconstateerd worden dat ik toch wel erg grijs word. Kortom, ze heeft altijd wat op- of aan te merken.
Terwijl we het ook echt heel leuke kunnen hebben samen.

Maar toen ik beviel van Rosalie, beviel ik ook van de nesteldrang die ik tijdens de zwangerschappen nooit had. En die is nooit meer weggegaan. Alleen voelt het als vechten tegen de bierkaai. En dat maakt het voor mij zo frustrerend.

Daarbij kan ik echt enorm genieten van de kinderen. Als ze zelf spelen, maar ook als we samen iets doen.
Helaas merk ik bij mezelf dat als we thuis zijn en we spelen samen, ik dat onrustige gevoel hou 'want er moet nog zoveel'.
Ik kan heel slecht 'de boel de boel' laten. Echt een leerpunten voor mij.

Er lijkt me een verschil tussen of het wel eens niet opgeruimd is of dat het huis altijd een tyfuszooi is. Jezelf geen druk op willen leggen is dan lekker makkelijk, je geeft je kinderen toch ook mee dat opruimen erbij hoort?

Als je compleet gestrest raakt van het huishouden met kinderen dan ligt dat misschien niet aan je huishouden. Huishoudhulp 1x per 2 weken zou dan wellicht een hele verlichting zijn om routine te vinden.

Een opgeruimd huis is een opgeruimde geest. Je kan toch niet tot rust komen thuis als het echt een vieze troep is?

Dan kunnen mensen zeggen dat dat gezelligheid uitstraalt, maar voor mij straalt dat wanhoop uit, dat iemand totaal niet goed in dr vel zit en geen begin ziet.

Voor mij is het inderdaad waar dat een opgeruimd huis het begin is van een opgeruimde geest. Ik denk in ieder geval dat ik voor mezelf opruim, maar dan vooral om te proberen alles in de hand te houden. Hoe meer ik opruim hoe minder goed ik in m'n vel zit eigenlijk . Voorbeeld: een stapeltje gekregen tijdschriften dat netjes in de kast ligt moet dan opgeruimd worden en de enige manier om dat te doen is dwangmatig met een noodvaart die dingen uitlezen zodat ze bij het oud papier kunnen. De rust in m'n hoofd die ik zo hoop te bereiken komt op deze manier nooit dichterbij en toch lijkt het de enige 'oplossing'. Ik weet dat het aan mij ligt, maar het veranderen lukt tot op heden niet. En zo doe ik het nooit goed. _{(ter illustratie van hoe raar sommige opvattingen in iemands hoofd kunnen zijn)}

Je kunt ook zeggen dat een heel netjes en zeer opgeruimd huis een uiting is van een neurotische persoonlijkheid. Ik vind het persoonlijk te ver gaan om op basis van iemands huis iemands karakter of gemoedstoestand te beoordelen. Psychologie van de koude grond. Het zou juist zo mooi zijn als we in een gesprek over wat echt belangrijk is in het leven zulke zaken wat konden relativeren. Dat is waar ik voor pleit: relativering, en jezelf en anderen niet zo de maat nemen als het om zulke dingen gaat. Je leven zo inrichten dat jij je thuis kunt voelen, bij jezelf, in je omgeving, en bij de mensen die het belangrijkste voor je zijn.

Ik ben nooit een huishoudwonder geweest. Pre kind niet en nu ook niet. Ik getij ook prima in een rommelige omgeving. Dus dat is ook weer voor iedereen anders.

Vieze troep is wel weer een ander stadium dan rommelig...

Qua huishouden pas ik misschien ook wel in het hokje neurotisch. Maar dat geeft niet, ik raak niet overspannen van de druk die ik mezelf op leg. Het is altijd zo geweest, ook voordat er kinderen waren.

Ik vind het iets om over na denken dat als je altijd wel van een opgeruimd huis hield en dat het na kinderen krijgen opeens een punt van overspannen is.

Niet alleen voor jezelf en je kinderen hou je je huis aan kant, een partner die altijd in een opgeruimd huis thuiskwam en nu maar moet leven in een bende want op het fokforum zijn er nog veel meer die dat ook gezellig vinden lijkt me ook niet helemaal normaal.

Ik denk dat het begint met balans. En dan vooral balans in jezelf. Hoe fijner je in ke vel zit, hoe meer je ook kunt geven om je heen.