[OUD] Hoe gaat het met ons? #18

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 10:47 schreef Phaidra het volgende:
Ik denk ook wel dat we de lat steeds hoger zijn gaan leggen. En we zijn individualistischer geworden. Als we eens een dagje optrekken met bijvoorbeeld mijn zus + gezin, merk ik pas hoe fijn zo'n sociaal vangnet is. Dat je niet continu je kinderen in de gaten moet houden. De kinderen spelen samen (oudste is 6 en komt ook echt wel melden als er iets is), en er zijn 4 ouders die steeds af en toe een oogje in het zeil kunnen houden. Vroeger was er veel meer de mogelijkheid om het opvoeden 'gezamenlijk' te doen.

De wereld waarin ik mij begeef heeft deels dat vangnet wel: op school van Oudste, en ik kan beamen hoe enorm fijn en steunend dat is. Als ik longonsteking heb stuur ik een appje rond, en vier moeders regelen met elkaar dat mijn kind van en naar school wordt gebracht, de hele week. Toen er vorig jaar kanker bij de vader van een klasgenootje werd geconstateerd, is er een kookrooster opgesteld waardoor dat gezin het gehele schooljaar niet meer zelf hoefde te koken, omdat er om de beurt iemand was die een maaltijd voor ze mee nam. Dat is hier hoe het gaat, en dat maakt inderdaad dat de druk echt een stuk minder is (dan op het vorige schoolplein, waar zulke dingen niet werder gedaan, en ik in ieder geval me een stuk meer alleen voelde dan nu) omdat je weet dat als jij even niet op de volle 100% kan draaien, er anderen zijn die óf jou dragen, óf voor je kinderen zorgen. Ik ben helemaal voor community's waar gezinnen veel meer met en voor elkaar doen, het maakt het leven een stuk makkelijker

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 10:58 schreef Roomsnoes het volgende:
Voor míj is het wel realistisch, watmoetikzeggen, het is het beeld dat ik heb van mijn jeugd. Het was ook wat ik zag bij moeders van vriendinnetjes. Mijn moeder had altijd tijd voor mij. Of mijn moeder het zo ervaarde, dat weet ik niet, en zal ik nooit weten. Maar dit is wat ik weet van moeder zijn, dat zijn mijn eigen herinneringen. En ik denk dat het niet meer dan logisch is dat je naar je eigen jeugd kijkt, als je zelf ouder wordt. De nuances van mijn jeugd zal ik nooit te weten komen. Maar mijn herinneringen zijn wel een soort ideaalbeeld.

En wat hier zo enorm sterk in meespeelt is dat ik geen enkele natuurlijke connectie meer heb met mijn jeugd, anders dan mijn herinneringen. Mijn ouders zijn er niet meer, ik woon in een ander land, het schoolsysteem is anders, de verwachtingen zijn anders. Ik kan hier niet de moeder zijn zoals ik altijd heb gedacht dat ik zou worden. Zo een met twee kinderen op de fiets naar de winkel. Geen sociaal vangnet, niks. En dat zorgt er voor dat we alles zelf moeten doen, zelf moeten uitvogelen en zelf moeten oplossen. En nu ik het zo op een rijtje zet, denk ik misschien wel dat met alles bij elkaar (mijn overleden ouders, mijn emigratie, geen netwerk, het moederschap) gewoon niet in balans te brengen is. Niet nu althans.

Haha dat plaatje, Phaidra

Dat beeld uit mijn jeugd heb ik ook wel, maar ik realiseer me wel dat de meeste herinneringen uit de tijd zijn dat ik al op school zat. Ik was de jongste, dus mijn moeder had elke dag de tijd om in alle rust boodschappen te doen, schoon te maken, te strijken, was te vouwen, op te ruimen en het eten vast voor te bereiden. Dat deel zag ik dus gewoon niet, omdat ik niet thuis was. Voor mijn idee zat mijn moeder dus al die tijd thee te drinken aan tafel met een doktersromannetje .

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 11:02 schreef L-E het volgende:

[..]

De wereld waarin ik mij begeef heeft deels dat vangnet wel: op school van Oudste, en ik kan beamen hoe enorm fijn en steunend dat is. Als ik longonsteking heb stuur ik een appje rond, en vier moeders regelen met elkaar dat mijn kind van en naar school wordt gebracht, de hele week. Toen er vorig jaar kanker bij de vader van een klasgenootje werd geconstateerd, is er een kookrooster opgesteld waardoor dat gezin het gehele schooljaar niet meer zelf hoefde te koken, omdat er om de beurt iemand was die een maaltijd voor ze mee nam. Dat is hier hoe het gaat, en dat maakt inderdaad dat de druk echt een stuk minder is (dan op het vorige schoolplein, waar zulke dingen niet werder gedaan, en ik in ieder geval me een stuk meer alleen voelde dan nu) omdat je weet dat als jij even niet op de volle 100% kan draaien, er anderen zijn die óf jou dragen, óf voor je kinderen zorgen. Ik ben helemaal voor community's waar gezinnen veel meer met en voor elkaar doen, het maakt het leven een stuk makkelijker

Wat onwijs fijn . Zo zou ik het ook graag willen inderdaad.

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 11:02 schreef L-E het volgende:

[..]

De wereld waarin ik mij begeef heeft deels dat vangnet wel: op school van Oudste, en ik kan beamen hoe enorm fijn en steunend dat is. Als ik longonsteking heb stuur ik een appje rond, en vier moeders regelen met elkaar dat mijn kind van en naar school wordt gebracht, de hele week. Toen er vorig jaar kanker bij de vader van een klasgenootje werd geconstateerd, is er een kookrooster opgesteld waardoor dat gezin het gehele schooljaar niet meer zelf hoefde te koken, omdat er om de beurt iemand was die een maaltijd voor ze mee nam. Dat is hier hoe het gaat, en dat maakt inderdaad dat de druk echt een stuk minder is (dan op het vorige schoolplein, waar zulke dingen niet werder gedaan, en ik in ieder geval me een stuk meer alleen voelde dan nu) omdat je weet dat als jij even niet op de volle 100% kan draaien, er anderen zijn die óf jou dragen, óf voor je kinderen zorgen. Ik ben helemaal voor community's waar gezinnen veel meer met en voor elkaar doen, het maakt het leven een stuk makkelijker

Waar woon jij?

Ze zeggen wel eens: it takes a village to raise a child.
En wat jij beschrijft is wel heel bijzonder.

Hij gaat naar de Vrije School, het hippiegehalte is daar wel wat hoger dan op een 'gewone' school I guess

Nou ja dat inderdaad. Want nu weet ik dat mijn moeder het druk had. En van het in slaap vallen tijdens het voorlezen weet ik nog. Maar voor mijn idee zat mijn moeder inderdaad rustig thuis te wachten met thee en koekjes als ik uit school kwam en was ze heel relaxed en had niet veel te doen. 's avonds was er dan oppas, maar meestal sliep ik dan gewoon en merkte er niets van!
Maar het scheelt wel dat ik het gewoon kan vragen aan mijn moeder en nu dus weet hoe het ging en hoe moe ze soms was.

Maar het lijkt me wel heel moeilijk om te aarden in een ander land met andere gewoonten en zonder vangnet. Want zeker met feestdagen enzo merk ik erg dat ik teruggrijp op mijn jeugd (sterrekers zaaien, eieren verven, boterlammetje maken mét buxusstaartje enzo..).
Hoop dat het je lukt om het wat meer in balans te krijgen Room! en misschien dat je in de loop van de tijd daar toch een soort vangnet krijgt.

En ík denk nog steeds dat het grotendeels te wijten is aan de enorme shitload aan informatie die we in deze moderne tijd tot ons (kunnen) nemen. En het feit dat we ons dus constant aan anderen zitten te meten. Want het gras bij de buren is altijd groener. Andere moeders doen het altijd beter. En het zijn niet de vijf, tien moeders uit de buurt waar we ons aan meten. Nee, het zijn er honderden. Duizenden. In facebookgroepen, discussiefora. Allemaal met sterke uitgesproken meningen en we zoeken het constant zelf op.

Ik heb vriendinnen zonder facebook, die niet aan forums doen, niet in whatsapp groepen zitten en weinig TLC kijken. (ze bestaan nog, al zijn ze zeldzaam). En die vrouwen hebben vaak een stuk minder van deze (herkenbare) issues. Toeval? Wellicht. Ik denk het eigenlijk niet.

Het doet me zo veel pijn om te lezen dat zoveel lieve meiden hier zó veel eisen stellen aan zichzelf en daar ook zó ongelukkig van worden. En ja, ik herken zeker wel dingen. Maar lieve lieverds, de perfectie ga je nooit bereiken. Het is een mindset die anders moet, een mindset die zo erg van deze tijd is. We koesteren niet meer wat we hebben, wat we kunnen, wie we zijn. We zijn enkel nog bezig met begeren wat we niet hebben, wat we niet zijn, wat we niet kunnen. En de bron is oneindig, want je zal altijd dingen blijven vinden die je niét kunt.

Het zou zo heerlijk zijn als we dit met zijn allen om konden draaien. En ik hoop oprecht dat dat voor iedereen hier een keer gaat gebeuren, al is dat maar een beetje. Dat je soms even naar jezelf kan kijken zoals je kind naar je kijkt: vol bewondering, vol vertrouwen, met de zekerheid dat deze persoon er altijd voor je zal zijn, sterker nog, dat er nog nooit een moment van twijfel is geweest. Want zo zien ze ons echt

Nu is het een warrig epistel geworden denk ik, maar ik weet wel dat ik ieder van jullie bewonder, ieder op haar eigen manier, want iedereen is uniek en tof om een andere reden. Gelukkig maar.

En wat SQ zegt. Om de zoveel tijd wordt het leven mij even te zwaar, en het eerste wat ik dan doe is facebook deactiveren en me uitloggen op fok op mijn telefoon. Weet je hoe veel rust in mijn hoofd dan! !

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 11:12 schreef L-E het volgende:
Hij gaat naar de Vrije School, het hippiegehalte is daar wel wat hoger dan op een 'gewone' school I guess

Hah, ja mijn moeder had inderdaad wel wat vangnet vanuit school want ik zat ook op een vrije school.
Fijne plek, zou mijn kind er ook zo op doen als er een in de buurt was.
Hoewel er inderdaad wel veel handgebreide linksdraaiende mensen op zitten en ik daar niets mee heb zijn er een hoop dingen die ik daar héél fijn vond!

Nee, heel duidelijk juist, SQ! .

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 11:14 schreef watmoetikkiezen het volgende:

[..]

Hah, ja mijn moeder had inderdaad wel wat vangnet vanuit school want ik zat ook op een vrije school.
Fijne plek, zou mijn kind er ook zo op doen als er een in de buurt was.
Hoewel er inderdaad wel veel handgebreide linksdraaiende mensen op zitten en ik daar niets mee heb zijn er een hoop dingen die ik daar héél fijn vond!

Nee, ik scheer mijn oksels ook gewoon hoor

Oh en ik baal dat straks op de school waar W heen gaat alles via facebook gecommuniceert lijkt te gaan worden. Want ik wíl geen facebook. ik doe alleen aan fok en probeer verder alle sociale media te mijden als de pest. Inderdaad om de reden die SQ aangeeft.

Vond het trouwens laatst héél fijn om de bezorgfrietjes bij de overburen aan te zien komen. Zie je wel, wij zijn niet de enige die niet altijd alles perfect doen! Was een soort eyeopener. Best onbenullig eigenlijk..

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 11:14 schreef L-E het volgende:
En wat SQ zegt. Om de zoveel tijd wordt het leven mij even te zwaar, en het eerste wat ik dan doe is facebook deactiveren en me uitloggen op fok op mijn telefoon. Weet je hoe veel rust in mijn hoofd dan! !

Nou dat doe ik dus ook.
Wat klinkt jouw omgeving fijn, L-E

Overigens is iets niet kunnen geen zwakte.
Het niet willen toegeven dat je iets niet kan en dus door blijven sukkelen is wel een zwakte, omdat je daarmee je eigen fundament onderuit schoffelt.
Het heeft me wat tijd gekost om dit door te krijgen, en ironisch genoeg was het ook op mijn werk dat het me eindelijk helder werd. Maar ik bleef maar ja zeggen. En ik ging prutswerk afleveren. Daardoor voelde ik mezelf een falerd, gingen mijn collega's zich aan me ergeren (je zei dat je het zou doen!) hierdoor durfde ik niet meer aan de bel te trekken, enfin, vicieuze cirkel.
Ik geef het nu meteen aan als het niet kan. Ik heb hierdoor de volgende voordelen behaald:
- ik stroom niet over, de werkdruk is goed
- Wat ik doe, kan ik goed doen
- Ik word gewaardeerd om de dingen die ik doe omdat ik ze goed doe
- Mijn collega's weten precies wat ze aan me hebben
- Ik ga blij naar mijn werk en blij naar huis

De nadelen die ik hiervan ondervind:
-

SQ for president <3

Je hebt gelijk.

Ik had een keer een vriendin te logeren hier, met haar baby, 1 nacht. Die week was O ziek geweest en het was een puinhoop. Een echte puinhoop. Dus ik vertelde dat haar: het is wel wat rommelig hoor! Toen we een uurtje later thuis kwamen zei ze: "oh wat fijn, het is hier écht rommelig! Ik wordt toch zo moe van die mensen die zich verontschuldigen voor de rommel, en dat er dan wat sleutels op tafel liggen".
Sindsdien accepteer ik rommel veel beter, gek genoeg. Het hoort er bij. Zolang de toaletten schoon zijn, en we schone was en vaat hebben, ben ik al een heel eind

Ik vind zelfs schone toiletten wat overdreven

Ik verontschuldig me sinds mauwtje ook niet meer voor de rommel. Hoe vaak ben je zelf bij iemand binnen gekomen en dacht je "jemig wat een smerige bende, daar mogen ze zich wel eens voor verontschuldigen"?
Waarschijnlijk nooit

Geen remsporen=schoon, LE

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 11:25 schreef L-E het volgende:
Ik vind zelfs schone toiletten wat overdreven

ik ook eigenlijk..

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 11:27 schreef Roomsnoes het volgende:
Geen remsporen=schoon, LE

ah, ja dat ja!

Nu logeert schoonzus een tijd noodgedwongen bij ons en dat vind ik wel lastig. Die maakt steeds opmerkingen over de rommel en ergert zich er zichtbaar aan. Dat vind ik wel lastig. Ze ruimt zelf wel af en toe wat op, maar de rotklussen mag ik dus doen.. Maar dan kom je thuis heeft ze ineens de hele kast anders ingedeeld en dat vind ik niet zo relaxed eigenlijk. Maar ja, het kon inderdaad wel netter ja..
Maar goed nog een paar weekjes en dan is mijn huis weer van mij.. en ze bedoelt het goed, dus ach ik zet me er maar overheen..

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 11:34 schreef watmoetikkiezen het volgende:
Nu logeert schoonzus een tijd noodgedwongen bij ons en dat vind ik wel lastig. Die maakt steeds opmerkingen over de rommel en ergert zich er zichtbaar aan. Dat vind ik wel lastig. Ze ruimt zelf wel af en toe wat op, maar de rotklussen mag ik dus doen.. Maar dan kom je thuis heeft ze ineens de hele kast anders ingedeeld en dat vind ik niet zo relaxed eigenlijk. Maar ja, het kon inderdaad wel netter ja..
Maar goed nog een paar weekjes en dan is mijn huis weer van mij.. en ze bedoelt het goed, dus ach ik zet me er maar overheen..

Ja? Ik vind dat zij zich er maar overheen moet zetten. Het is joúw huis. Het is al kut genoeg om daar andere mensen in te moeten herbergen, hoe noodgedwongen de situatie ook is. Ze heeft haar commentaar maar voor zich te houden. Sorry.

Ik kan me heel goed voorstellen dat dat het extra moeilijk maakt Roomsnoes, dat je niet op je eigen jeugd kan reflecteren en praten met je ouders. Loodzwaar lijkt me dat Voor wat het waard is: mijn moeder werkte altijd veel, twee banen, in totaal bijna fulltime en met alle administratie en vergaderingen 's avonds zeker. Daarnaast was ze een belangrijk deel van mijn jeugd alleenstaand en zowel mijn vader als stiefvader werkten ook fulltime en deden betrekkelijk weinig thuis Ik heb mijn jeugd als heel ontspannen ervaren, met een moeder die er was en tijd voor me had en naar me luisterde. De keren dat ze weg moest of bezig was waren nooit vervelend voor me.

Pas nu ik zelf een kind heb en probeer twee banen in 32 uur te proppen merk ik dat het voor haar destijds óók een worsteling was. Allemaal enorm leuk en haar werk was en is heel belangrijk, maar het was ook altijd zoeken naar een balans. Maar daar heb ik dus als kind echt niets van gemerkt. Zo streng en kritisch als we naar ons zelf zijn, zo accepterend en vol mededogen zijn onze kinderen. De belangrijkste les die ik van mijn moeder heb geleerd is me niet schuldig te voelen. Als ik werk, dan werk ik en dan sip ik niet over mijn kind dat naar de BSO gaat. Als ik thuis ben, ben ik thuis en dan probeer ik niet 20 werkdingen te regelen. Dit werk en een gezin combineren is een keus die ik heb gemaakt en ik weiger om me daar rot over te voelen zolang mijn kind gelukkig is.

Ik merk dat de balans in kleine dingen zien. Met stip op 1 de schoonmaakster inderdaad En de Albert Heijn bezorgdienst. Maar ook vooruitkoken, 's avonds dingen klaarzetten, een ochtend in de week wat later beginnen zodat het niet rennen-hollen-vliegen is, en zorgen dat ik echt op tijd op mijn werk vertrek, want een kwartier later kan de hele avondplanning al in de war gooien. Het is zoeken naar wat werkt en dat gaat ook met vallen en opstaan.

En verder enorm eens met SQ, wat wat zijn we toch voortdurend aan het vergelijken en wat voelen we ons toch onophoudelijk schuldig tegenover onze kinderen. Terwijl we de wereld voor ze zijn, met alle onvolkomenheden erbij

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 11:39 schreef Clubsoda het volgende:

De belangrijkste les die ik van mijn moeder heb geleerd is me niet schuldig te voelen. Als ik werk, dan werk ik en dan sip ik niet over mijn kind dat naar de BSO gaat. Als ik thuis ben, ben ik thuis en dan probeer ik niet 20 werkdingen te regelen. Dit werk en een gezin combineren is een keus die ik heb gemaakt en ik weiger om me daar rot over te voelen zolang mijn kind gelukkig is.

Dit is ook wel een hele belangrijke ja! Als je een keuze maakt, zorg dan dat je er achter staat. Dan hoef je je ook niet schuldig te voelen.
Thuis ben ik 100% voor Mauw en op mijn werk ben ik (meestal ) 100% voor mijn baas.

In het kader van schuldgevoel (dat ook hier flink aanwezig is) en een poging daar een goed gesprek over te voeren, vroeg ik Oudste laatst wat hij een heel moeilijk/verdrietig moment in zijn leven had gevonden. Natuurlijk stuurde ik aan op de dood van zijn zusje, veel erger wordt het niet, leek me.

Zijn reactie? 'Dat we naar de stad gingen om Pokémon-kaartjes te kopen en dat de speelgoedwinkel toen al dicht was ! '

Echt, kinderen hebben een ander referentiekader dan wij

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 11:44 schreef L-E het volgende:
In het kader van schuldgevoel (dat ook hier flink aanwezig is) en een poging daar een goed gesprek over te voeren, vroeg ik Oudste laatst wat hij een heel moeilijk/verdrietig moment in zijn leven had gevonden. Natuurlijk stuurde ik aan op de dood van zijn zusje, veel erger wordt het niet, leek me.

Zijn reactie? 'Dat we naar de stad gingen om Pokémon-kaartjes te kopen en dat de speelgoedwinkel toen al dicht was ! '

Echt, kinderen hebben een ander referentiekader dan wij

Ja, prachtig eigenlijk Wat voor ons Hele Belangrijke Dingen zijn, zijn voor kinderen slechts decor, wat op de achtergrond speelt van de echte halszaken zoals pokemonkaartjes en het wel of niet krijgen van neonveters in je gympen.

Wauw, heel interessant om mee te lezen. Ik geloof ook in de onrust die het internet met zich meebrengt. De dagen dat ik ultiem gelukkig ben, zijn de dagen dat ik buiten op een bankje zit toe te kijken hoe de kinderen zich vermaken, ondertussen een beetje werkend/ boek-lezend, weet ik veel. Of wanneer ik op bezoek ben bij mensen, we gezellig kletsen over alles wat goed gaat en alles wat niet lukt, terwijl de kinderen zich met elkaar vermaken, de wereld onderzoeken,...

Ik vind wat dat betreft de zomer wel veel makkelijker dan de winter. In de zomer hebben (nemen) mensen meer tijd om gewoon af te spreken, niks te hoeven, in mijn beleving. In de winter voel ik me soms de enige die tijd heeft.

Ik ken maar een paar mensen die echt de zorg op zich nemen als dat nodig is, en heel veel mensen die roepen 'laat maar weten als ik iets voor je kan doen' en vervolgens nooit kunnen op de paar momenten dat het nodig is/ lijkt. Dat vind ik eerlijk gezegd best lastig soms en maakt dat ik ook minder durf te vragen. Ik vind de afwijzing zwaarder, dan het dan maar niet vragen en zelf fiksen. Hoe stom dat misschien ook klinkt.

Dat ik me soms de enige voel die veel tijd heeft en ook voel dat veel mensen er minder voor je zijn dan ze wellicht roepen (niet allemaal, er zijn ook geweldige superbikkels natuurlijk <3), geeft me soms wel het gevoel 'het niet waard te zijn'. Maar goed, dat zit natuurlijk ook gewoon in mijn hoofd en is niet iets dat anderen bewust denken waarschijnlijk.

Hier geen perfectionisme in huis (niet op werk, niet in huishouden), maar wel een heel groot gevoel van verantwoordelijkheid, waardoor wel alles op een degelijke manier gebeurt en in mijn beleving ook 'moet' gebeuren.

Ook een warverhaal. Nou ja, ik voelde me geïnspireerd om mee te schrijven.

[ Bericht 0% gewijzigd door groofskendezoveelste op 30-03-2016 12:00:56 ]

En die hele enkele keer dat ik me een dag ziek moet melden op mijn werk, vind ik het altijd een verademing om te voelen dat de wereld gewoon doordraait, ook als ik een keertje mijn verantwoordelijkheid niet kan nemen daarin.

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 11:52 schreef groofskendezoveelste het volgende:

Dat ik me soms de enige voel die veel tijd heeft en ook voel dat veel mensen er minder voor je zijn dan ze wellicht roepen (niet allemaal, er zijn ook geweldige superbikkels natuurlijk <3), geeft me soms wel het gevoel 'het niet waard te zijn'. Maar goed, dat zit natuurlijk ook gewoon in mijn hoofd en is niet iets dat anderen bewust denken waarschijnlijk).

Dat had ik ook. Vriendinnen helpen verhuizen en schoonmaken nieuwe huis enzo. Verhuis ik zelf heeft niemand tijd om te helpen... ik voelde me daar echt wel naar over..

Maar toen ik 7 dagen na de bevalling een blindedarmontsteking kreeg kwamen de allerdrukste vriendinnen die ook nog ver weg wonen met fulltimebaan en kinderen ineens voor ons koken en W een dagje meenemen enzo.. Toen was ik heel ontroerd en begreep ik dat ze t met de verhuizing gewoon écht niet redden en als t écht nodig is zijn ze er dus wel voor me (en ik voor hun ook)..

En wat betreft schuldig voelen naar de kinderen... Ik heb eigenlijk niet vaak het gevoel dat ik te weinig tijd voor ze heb. Dus dat herken ik niet.

Maar we hebben wel soms van die dagen dat we allemaal in elkaars weg zitten, of dat ik eigenlijk gewoon rust aan mijn hoofd wil, en als ik te veel mopper/ te snel boos word/ te weinig kan hebben, dààr kan ik me dan wel schuldig over voelen.

Ik vind de leukste mensen niet de mensen die hun huis altijd netjes op orde hebben en zou dat werkelijk nooit gebruiken als criterium om een ander te beoordelen, en ook mezelf niet. Ik heb nooit begrepen dat vrouwen dat massaal zo doen. Het is zo oninteressant. Een leuk huis, ja. Een gezellig huis, ja. Een huis waarin geleefd wordt en waar je jezelf kan zijn, JA. Dat is een thuis.

Wat schrijven jullie mooie en zinnige dingen

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 12:38 schreef Franny_G het volgende:
Ik vind de leukste mensen niet de mensen die hun huis altijd netjes op orde hebben en zou dat werkelijk nooit gebruiken als criterium om een ander te beoordelen, en ook mezelf niet. Ik heb nooit begrepen dat vrouwen dat massaal zo doen. Het is zo oninteressant. Een leuk huis, ja. Een gezellig huis, ja. Een huis waarin geleefd wordt en waar je jezelf kan zijn, JA. Dat is een thuis.

ik denk dat DAT wél een mooi voorbeeld is van een achterhaald stukje morele erfenis uit de fifties Maar goed, hierbij kunnen we dus collectief afspreken dat we ons daar nu niet meer druk om maken. Lastenverlichting voor allen

Overigens hou ik van huizen met open kasten en rommel, omdat het veel zegt over de personen die er wonen Met een gepoetst showroominterieur kan ik helemaal niks, omdat het ook gewoon bij Goossens had kunnen staan.

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 12:38 schreef Franny_G het volgende:
Ik vind de leukste mensen niet de mensen die hun huis altijd netjes op orde hebben en zou dat werkelijk nooit gebruiken als criterium om een ander te beoordelen, en ook mezelf niet. Ik heb nooit begrepen dat vrouwen dat massaal zo doen. Het is zo oninteressant. Een leuk huis, ja. Een gezellig huis, ja. Een huis waarin geleefd wordt en waar je jezelf kan zijn, JA. Dat is een thuis.

Mooi omschreven! Een huis moet leefbaar zijn, en nu met een dreumes is het zelden allemaal opgeruimd, maar I don't care, het is ons Thuis!

Met dien verstande dat ik het niet perse nodig vindt om een net huis te hebben, maar het geeft wel rust. Weten waar je spullen zijn als je ze nodig hebt . Ik merk gewoon dat ik tijdens de keukenverbouwing een veel grotere chaos in mijn hoofd heb.

Vind het mooie zienswijzes die iedereen deelt en mooi verwoord.

Volgensmij is het de kunst niet naar de hoge lat te moeten springen, maar er naar toe te groeien zodat we de lat ook daadwerkelijk kunnen dragen. Te snel, te veel en te hoog zorgt er voor dat we los laten en vallen.

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 11:44 schreef L-E het volgende:
In het kader van schuldgevoel (dat ook hier flink aanwezig is) en een poging daar een goed gesprek over te voeren, vroeg ik Oudste laatst wat hij een heel moeilijk/verdrietig moment in zijn leven had gevonden. Natuurlijk stuurde ik aan op de dood van zijn zusje, veel erger wordt het niet, leek me.

Zijn reactie? 'Dat we naar de stad gingen om Pokémon-kaartjes te kopen en dat de speelgoedwinkel toen al dicht was ! '

Echt, kinderen hebben een ander referentiekader dan wij

Ik had al in de gaten dat de Pokemonkaarten heul belangrijk waren in het leven van je Oudste .

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 12:38 schreef Franny_G het volgende:
Ik vind de leukste mensen niet de mensen die hun huis altijd netjes op orde hebben en zou dat werkelijk nooit gebruiken als criterium om een ander te beoordelen, en ook mezelf niet. Ik heb nooit begrepen dat vrouwen dat massaal zo doen. Het is zo oninteressant. Een leuk huis, ja. Een gezellig huis, ja. Een huis waarin geleefd wordt en waar je jezelf kan zijn, JA. Dat is een thuis.

Toen laatst de vaatwassermonteur binnenkwam op mijn vrije dag rond 12 uur (dan is er al bijkans 6 uur in de woonkamer gespeeld he!), was zijn eerste commentaar: Zo, jullie hebben geen gebrek aan speelgoed! Eufemisme voor: Teringjantje, wat is het hier een zooitje. Tja, zo ziet het er nu eenmaal uit als we thuis moeten blijven voor een monteur en er 2 kinderen spelen . De vaatwasser kon ik ook al niet inruimen, dus het aanrecht stond vol met vuile vaat.

Ik geloof nooit dat hij zelf wel eens thuis zit tussen spelende kinderen .

Het za wel aan mij liggen dan dat voor de meeste tijd geldt dat het huis aan kant is en de kinderen redelijk speelgoed opruimen als ik dat vraag.

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 13:52 schreef Ticootje het volgende:
Het za wel aan mij liggen dan dat voor de meeste tijd geldt dat het huis aan kant is en de kinderen redelijk speelgoed opruimen als ik dat vraag.

we hebben het hier over mensen die totaal overspannen zijn omdat ze o.a. denken dat hun huis altijd opgeruimd moet zijn. Het was nu juist géén wedstrijdje "kijk mij eens alles op orde hebben". Daar zijn genoeg andere plekken voor.

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 13:54 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

we hebben het hier over mensen die totaal overspannen zijn omdat ze o.a. denken dat hun huis altijd opgeruimd moet zijn. Het was nu juist géén wedstrijdje "kijk mij eens alles op orde hebben". Daar zijn genoeg andere plekken voor.

Oh jee. Is er alleen plaats voor de mensen die zeggen dat het bij hun ook een tyfuszooi is.

De moderatie in oud gaat echt behoorlijk achteruit. Geen wonder dat de leuke mensen zijn vertrokken.

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 13:52 schreef Ticootje het volgende:
Het za wel aan mij liggen dan dat voor de meeste tijd geldt dat het huis aan kant is en de kinderen redelijk speelgoed opruimen als ik dat vraag.

Het is niet zo dat je hier in huis je nek breekt over het speelgoed op de vloer, als de dame naar bed gaat of we gaan weg, dan ruimen we alles in de boxen op, maar t staat gewoon niet allemaal netjes in de kast weggestopt. En als je hier komt ja dan ligt er nog wel eens een puzzelstuk of een blok op de grond. En ik ga mijn dochter ook zeker leren om op te ruimen. Ze helpt nu al af en toe mee...

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 13:56 schreef Ticootje het volgende:

[..]

Oh jee. Is er alleen plaats voor de mensen die zeggen dat het bij hun ook een tyfuszooi is.

De moderatie in oud gaat echt behoorlijk achteruit. Geen wonder dat de leuke mensen zijn vertrokken.

nee, dat is selectief lezen. Maar op dit onderwerp enkel reageren dat je het zelf wél goed op orde hebt vind ik ongepast. En dat zeg ik tegen je als de user stormqueen, niet als moderator stormqueen.

Maar als er ergens gemodereerd is en je hebt daar klachten over ben je uiteraard welkom in het feedbacktopic.

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 11:09 schreef Roomsnoes het volgende:
Ze zeggen wel eens: it takes a village to raise a child.

Hier ben ik het heel erg mee eens.
Ik ben dus een tijd thuis geweest. En wat ik daar eigenlijk het zwaarste aan vond is het feit dat ik het gevoel was dat alles mbt de kinderen en huishouden op mijn schouders lag, want je, dat was mijn "core business". Met maar een heel klein, maar sterk vangnet. Maar dat betekende ook dat ik inzichten van anderen miste, anderen die naar mijn kinderen keken en ze ook andere dingen meegeven dan je zelf kan geven. Overigens waren veel dingen natuurlijk net zo goed mijn mans pakkie an, maar mijn gevoel zei toch wat anders. En ondanks dat het met 3 kleine kinderen ook niet altijd mogelijk was om je huis spik en span te hebben, je hebt toch het gevoel dat anderen vinden dat dat wel moet. Je bent immers de hele tijd thuis.

Nu ik wel werk is dat gevoel minder. Ik heb het gevoel dat ik er niet meer alleen voor sta, dat we het veel meer samen doen. Alles is veel meer in balans. Ik ben zelf meer in balans.

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 13:56 schreef Ticootje het volgende:

[..]

Oh jee. Is er alleen plaats voor de mensen die zeggen dat het bij hun ook een tyfuszooi is.

De moderatie in oud gaat echt behoorlijk achteruit. Geen wonder dat de leuke mensen zijn vertrokken.

Aha, jij wil nu dit topic gebruiken om je gram ergens over te halen? .

Het gaat hier over je thuis voelen, bij jezelf en in je eigen huis, zonder je te laten gek maken door de druk die je jezelf oplegt of die anderen op je leggen.

Ik vind dit wel heel goed om allemaal te lezen. In eerste instantie wilde ik zo een +1 doen op de post van Roomsnoes.

Maar de nuances eronder en het gesprek wat daardoor ontstond, zorgde wel dat ik het voor mezelf ook iets bijstel.

Maar toch.....ik vind het zelf heel moeilijk om een balans te vinden tussen opruimen omdat ik dat fijn vind (opgeruimd huis = opgeruimd hoofd geldt zeker voor mij), wat 'moet' omdat er anders bijvoorbeeld geen schone kleding meer is en wat door de maatschappij (lees: mijn moeder ) wordt verwacht.

Vooral dat laatste zorgde in eerste instantie veel negatieve stress. Ik doe het nooit goed genoeg en sta niet sterk genoeg in mijn schoenen om hier weerstand tegen te bieden. Klinkt zwak, maar als het niet aan mijn huis ligt, ligt het aan mijn gewicht of moet er geconstateerd worden dat ik toch wel erg grijs word. Kortom, ze heeft altijd wat op- of aan te merken.
Terwijl we het ook echt heel leuke kunnen hebben samen.

Maar toen ik beviel van Rosalie, beviel ik ook van de nesteldrang die ik tijdens de zwangerschappen nooit had. En die is nooit meer weggegaan. Alleen voelt het als vechten tegen de bierkaai. En dat maakt het voor mij zo frustrerend.

Daarbij kan ik echt enorm genieten van de kinderen. Als ze zelf spelen, maar ook als we samen iets doen.
Helaas merk ik bij mezelf dat als we thuis zijn en we spelen samen, ik dat onrustige gevoel hou 'want er moet nog zoveel'.
Ik kan heel slecht 'de boel de boel' laten. Echt een leerpunten voor mij.

Er lijkt me een verschil tussen of het wel eens niet opgeruimd is of dat het huis altijd een tyfuszooi is. Jezelf geen druk op willen leggen is dan lekker makkelijk, je geeft je kinderen toch ook mee dat opruimen erbij hoort?

Als je compleet gestrest raakt van het huishouden met kinderen dan ligt dat misschien niet aan je huishouden. Huishoudhulp 1x per 2 weken zou dan wellicht een hele verlichting zijn om routine te vinden.

Een opgeruimd huis is een opgeruimde geest. Je kan toch niet tot rust komen thuis als het echt een vieze troep is?

Dan kunnen mensen zeggen dat dat gezelligheid uitstraalt, maar voor mij straalt dat wanhoop uit, dat iemand totaal niet goed in dr vel zit en geen begin ziet.

Voor mij is het inderdaad waar dat een opgeruimd huis het begin is van een opgeruimde geest. Ik denk in ieder geval dat ik voor mezelf opruim, maar dan vooral om te proberen alles in de hand te houden. Hoe meer ik opruim hoe minder goed ik in m'n vel zit eigenlijk . Voorbeeld: een stapeltje gekregen tijdschriften dat netjes in de kast ligt moet dan opgeruimd worden en de enige manier om dat te doen is dwangmatig met een noodvaart die dingen uitlezen zodat ze bij het oud papier kunnen. De rust in m'n hoofd die ik zo hoop te bereiken komt op deze manier nooit dichterbij en toch lijkt het de enige 'oplossing'. Ik weet dat het aan mij ligt, maar het veranderen lukt tot op heden niet. En zo doe ik het nooit goed. _{(ter illustratie van hoe raar sommige opvattingen in iemands hoofd kunnen zijn)}

Je kunt ook zeggen dat een heel netjes en zeer opgeruimd huis een uiting is van een neurotische persoonlijkheid. Ik vind het persoonlijk te ver gaan om op basis van iemands huis iemands karakter of gemoedstoestand te beoordelen. Psychologie van de koude grond. Het zou juist zo mooi zijn als we in een gesprek over wat echt belangrijk is in het leven zulke zaken wat konden relativeren. Dat is waar ik voor pleit: relativering, en jezelf en anderen niet zo de maat nemen als het om zulke dingen gaat. Je leven zo inrichten dat jij je thuis kunt voelen, bij jezelf, in je omgeving, en bij de mensen die het belangrijkste voor je zijn.

Ik ben nooit een huishoudwonder geweest. Pre kind niet en nu ook niet. Ik getij ook prima in een rommelige omgeving. Dus dat is ook weer voor iedereen anders.

Vieze troep is wel weer een ander stadium dan rommelig...

Qua huishouden pas ik misschien ook wel in het hokje neurotisch. Maar dat geeft niet, ik raak niet overspannen van de druk die ik mezelf op leg. Het is altijd zo geweest, ook voordat er kinderen waren.

Ik vind het iets om over na denken dat als je altijd wel van een opgeruimd huis hield en dat het na kinderen krijgen opeens een punt van overspannen is.

Niet alleen voor jezelf en je kinderen hou je je huis aan kant, een partner die altijd in een opgeruimd huis thuiskwam en nu maar moet leven in een bende want op het fokforum zijn er nog veel meer die dat ook gezellig vinden lijkt me ook niet helemaal normaal.

Ik denk dat het begint met balans. En dan vooral balans in jezelf. Hoe fijner je in ke vel zit, hoe meer je ook kunt geven om je heen.