Wat moet ik als therapie niet werkt?

Even rustig ademhalen loop zelf tegen genoeg dingen aan net als jou en hoor ook de hele tijd tegenstrijdigheden van alle kanten. Erg vervelend...

quote:

Op donderdag 23 augustus 2012 12:36 schreef Maanvis het volgende:

[..]

je kunt wel lachen maar ik heb het idee dat er bij die gasten helemaal geen prestatiedrang heerst. hoe langer ze je binnenhouden hoe meer geld ze verdienen dus presteren is helemaal niet van belang.

Dat is tegenwoordig dus echt niet meer mogelijk, als je als behandelaar niet een bepaalde prestatie binnen een bepaalde periode (welke vaak onrealistisch kort is) behaalt, gaan de zorgverzekeraars niet meer met je in schip.

Ontopic: als je graag hulp wilt bij praktische, alledaagse zaken, lijkt het me een goed idee om naar een maatschappelijk werker te gaan! Die kunnen je heel goed ondersteunen, zowel praktisch als emotioneel, maar geven zelf geen behandeling.

Alles opschrijven en proberen te categoriseren als een soort SWAT en bij elke gedachte/gevoel/probleem proberen een oplossing te formuleren.

quote:

Op donderdag 23 augustus 2012 06:37 schreef Pulzzar het volgende:
Wat ikzelf mis bij die behandeling, zijn vooral de praktischere dingen zoals structuur oppakken, sociaal netwerk opbouwen, werk- of opleiding, etc. Het gaat alleen maar om gevoelens en zelfs wat dat betreft komt daar niks concreets uit voort.

Sociaal netwerk opbouwen: daar zijn bepaalde stichtingen voor tegen eenzaamheid. Je krijgt dan een soort "buddy" om dingen mee te ondernemen.

Misschien is dat een idee?

quote:

Op vrijdag 24 augustus 2012 14:20 schreef Tangledup het volgende:

[..]

Sociaal netwerk opbouwen: daar zijn bepaalde stichtingen voor tegen eenzaamheid. Je krijgt dan een soort "buddy" om dingen mee te ondernemen.

Misschien is dat een idee?

Klopt zoek maar eens op maatjesproject en dan je stad erbij op Google.

Als je eerst eens leert dat je niet normaal bent maar gewoon zo bent als je bent... Beetje moeilijk uit te leggen maar hoop dat je het snapt.

Mag ik eens vragen hoelang ze jou al beschouwen als een borderliner? heb je echt jaren onderzoek achter de rug? mij hebben ze ook met borderline bestempelt, terwijl ik nog steeds geloof dat ik niet echt borderline heb.. ik ben gewoon een uiterst gevoelig, zeeer emotioneel, onzeker type mens.. maar dat is mijn persoonlijkheid, waar ik wel aan kan werken..
ik neem wel nog steeds mijn medicatie.. maar als ik die psychiaters waar ik allemaal ben geweest moet geloven? er komt er geen eentje met het zelfde idee?

probeer je niet te hard op die 'borderline' te focussen, dat heeft bij mij allesinds al veel geholpen. ik las op internet elke site en tekst die ging over borderline, en ik werd er echt zo ongelukkig van? maar ik ben het nu anders gaan bekijken, het is niet dat ze een echt fysiek bewijs kunnen neerleggen van die 'ziekte' dus ik weet niet.. neem het met een korreltje zout. en als je de behandeling niet goed vind moet je daar wel dringend over praten dat je het anders wilt hé!

veel sterkte allesinds !

Ik heb niet alles gelezen, maar ik moet even reageren.

Ten eerste: Ik zit in precies hetzelfde schuitje als jou. Heel erg toevallig.

Ik heb ook meerdere therapieen gehad, psychologen gesproken, etc etc.
Nu volg ik bij PSYQ een therapie met Mentaliseren, precies hetzelfde als wat jij doet

Therapie duurt dik 18 maanden, verschrikkelijk lang.

En ik volg het nu 3 weken en om eerlijk te zijn, ik loop tegen hetzelfde dillemaa aan als wat jij hebt.
Maar ik ben er enigszins blij mee dat ik dit zelf nu ervaar.

Ik ben om eerlijk te zijn totaal klaar met de psychiatrie, ik red mijzelf wel.
Ik heb zoveel overwonnen het afgelopen jaar, door keihard te knokken en niet op te geven.

Enorm veel boeken gelezen afgelopen jaren over de psyche ( De kracht van het Nu, Mindfullness etc. ) Dit heeft enorm bijgedragen waar ik nu sta.

Ik ga in zon enorme snelvaart omhoog en het gaat zo enorm goed.
Nooit had ik kunnen geloven dat ik zo veel dingen helder voor mezelf kon krijgen en dat ik mijn depressie kon overwinnen.

Ik kijk het nog aan +- 2 maanden aan als ik er dan nog zo over denk dan stop ik ermee.

Wat jij omschrijft ik heb exact hetzelfde gevoelens en gedachtens waar ik nu ben beland.
Ze snappen het gewoon niet en het is weer zon huis tuin keuken therapie.
Echt doodzonde van mn tijd, ik zie het ook gewoon momenteel als invulling van mijn dag.

Ik ga ook straks weer opleiding volgen, ervaringsdeskundige.
Want ik heb zo enorm veel geleerd en overwonnen en tools gehanteerd wat mij heeft geholpen.
Man ... Ik was zo intens jaren lang depressief ik wou echt niet meer. Wat een hel was dat!!!!

Ik wil niet zeggen dat nu altijd alles vlekkeloos gaat, maar toch ....

Het mooiste nog ... Wat ik nu heb bereikt heb ik zonder de hulpverlening gedaan, alles heb ik zelf moeten doen en zelf moeten uitzoeken. Dit geeft mij nog meer power.

Maar ik snap je volkomen hoe je je voelt en wat je doormaakt, laat je echt niet kisten.
Kijk het nog even aan de aankomende tijd en ik weet zeker dat het ook bij jou goed gaat komen.

En als het af en toe rot gaat, probeer het dan gewoon te accepteren dat je je zo voelt.

Om eerlijk te zijn ik kan wel tig van A4tjes schrijven nu, over mijn ervaringen en hoe ik zover ben gekomen. Daarom ga ik ook een boek schrijven. Ben er al mee bezig in ieder geval.

Trouwens geloof niet in de etiketten die ze je hebben opgeplakt, het is allemaal maar bedacht op het jaarlijkse DSM congres. Elk jaar komen er weer 10tallen zogenaamde stoornissen bij.

Er zijn mensen die hun hele leven achter hun etiket verschuilen en daardoor niet verder komen.
Ik was er ook 1 van, totdat ik inzag dat al die "stoornissen" maar bedacht zijn.

Je zou de documentaire "psychiatrie des doods" maar eens moeten kijken.

Dit is voor mij een gigantische eye opener geweest en ook een enorme geruststelling.
Deze documentaire laat de andere kant ervan zien, wat voor poppenkast het hele gebeuren eigenlijk is. En de zogenaamde "stoornissen".

Ze zeggen ook in de documentaire van dat je elke persoon op de aardbol wel een stoornis aan kan toekennen. Iedereen valt wel ergens onder Gewoon hilarisch als je erover nadenkt.,

Maar geloof me ik was zo enorm onzeker, was gewoon een hoopje ellende.
Zie ook mijn vorig topic maar destijds die ik had geopend, ik was echt te einde raad.

Ik heb enorm veel apart moeten overwinnen, net zoals mijn tinnitus.
Deze klacht heb ik nu totaal onder controle, ik ga weer op stap, feestjes, vuurwerk kijken.
Alles wat ik ooit eerder ook gewoon normaal deed.

En ik dacht ook dat ik een heel uniek mens was
Dat ik de enige was met onzekerheden, angsten, keuzes maken, etc.

Maar ieder mens heeft dat, ieder mens heeft periodes dat het goed loopt en dan weer wat minder.
Iedereen piekert weleens, voelt zich verdrietig, loopt tegen dingen aan.

Ik zag de bovenstaande dingen en nog tal van andere, als abnormaal.
Ik dacht dat ik de enigste was, en zag iedereen als, "die hebben er geen last van".

Maar nu ik besef dat iedereen deze eigenschappen heeft, dat ik niet anders ben als ieder ander
Wat een opluchting was dat !!!

Maar alles helpt he, sporten? ik zag TOTAAL het nut er niet van in!
Uit eten gaan? Nee hoor, voel ik me alleen maar rotter.
Bij mensen op visite? Waarom, ik voel me toch klote.
Dingen ondernemen? Wat heeft het voor nut, ik ben toch depri.
Mooi weer? Geef mij maar regen.

Ik kan maar doorgaan en doorgaan, en toch bleef ik veel dingen doen, ook al zeiden mijn gevoelens en gedachtens van niet. En het heeft vruchten afgeworpen.

Je kan bij voorbaad niet weten hoe bepaalde dingen zich gaan ontwikkelen.
Heel vaak moet je het gewoon doen en blijven doen, het resultaat en gevoel komt later wel.

Ik blijf je topic wel volgen.

Trouwens 2 woorden wat mij enorm heeft geholpen: Accepteren en Relativeren.

Accepteer veel dingen zoals ze zijn, en relativeer dan ook voor jezelf.
Probeer het in ieder geval, dit doe ik namelijk dagelijks en al helemaal als het even wat tegenzit.

[ Bericht 1% gewijzigd door justme1234 op 29-08-2012 21:52:47 ]

quote:

Op woensdag 29 augustus 2012 21:47 schreef justme1234 het volgende:
Trouwens geloof niet in de etiketten die ze je hebben opgeplakt, het is allemaal maar bedacht op het jaarlijkse DSM congres. Elk jaar komen er weer 10tallen zogenaamde stoornissen bij.

Er zijn mensen die hun hele leven achter hun etiket verschuilen en daardoor niet verder komen.
Ik was er ook 1 van, totdat ik inzag dat al die "stoornissen" maar bedacht zijn.

Je zou de documentaire "psychiatrie des doods" maar eens moeten kijken.

Psychiatrie Een Industrie Des Doods NL Ondertitelt

Dit is voor mij een gigantische eye opener geweest en ook een enorme geruststelling.
Deze documentaire laat de andere kant ervan zien, wat voor poppenkast het hele gebeuren eigenlijk is. En de zogenaamde "stoornissen".

Ze zeggen ook in de documentaire van dat je elke persoon op de aardbol wel een stoornis aan kan toekennen. Iedereen valt wel ergens onder Gewoon hilarisch als je erover nadenkt.,

Maar geloof me ik was zo enorm onzeker, was gewoon een hoopje ellende.
Zie ook mijn vorig topic maar destijds die ik had geopend, ik was echt te einde raad.

Ik heb enorm veel apart moeten overwinnen, net zoals mijn tinnitus.
Deze klacht heb ik nu totaal onder controle, ik ga weer op stap, feestjes, vuurwerk kijken.
Alles wat ik ooit eerder ook gewoon normaal deed.

En ik dacht ook dat ik een heel uniek mens was
Dat ik de enige was met onzekerheden, angsten, keuzes maken, etc.

Maar ieder mens heeft dat, ieder mens heeft periodes dat het goed loopt en dan weer wat minder.
Iedereen piekert weleens, voelt zich verdrietig, loopt tegen dingen aan.

Ik zag de bovenstaande dingen en nog tal van andere, als abnormaal.
Ik dacht dat ik de enigste was, en zag iedereen als, "die hebben er geen last van".

Maar nu ik besef dat iedereen deze eigenschappen heeft, dat ik niet anders ben als ieder ander
Wat een opluchting was dat !!!

Maar alles helpt he, sporten? ik zag TOTAAL het nut er niet van in!
Uit eten gaan? Nee hoor, voel ik me alleen maar rotter.
Bij mensen op visite? Waarom, ik voel me toch klote.
Dingen ondernemen? Wat heeft het voor nut, ik ben toch depri.
Mooi weer? Geef mij maar regen.

Ik kan maar doorgaan en doorgaan, en toch bleef ik veel dingen doen, ook al zeiden mijn gevoelens en gedachtens van niet. En het heeft vruchten afgeworpen.

Je kan bij voorbaad niet weten hoe bepaalde dingen zich gaan ontwikkelen.
Heel vaak moet je het gewoon doen en blijven doen, het resultaat en gevoel komt later wel.

Ik blijf je topic wel volgen.

Trouwens 2 woorden wat mij enorm heeft geholpen: Accepteren en Relativeren.

Accepteer veel dingen zoals ze zijn, en relativeer dan ook voor jezelf.
Probeer het in ieder geval, dit doe ik namelijk dagelijks en al helemaal als het even wat tegenzit.

Heel erg bedankt voor de link.
Dit is een zeer interessante documentaire.

Je moet je niks aan laten praten door mensen die geen verstand van zaken hebben. Psychische problemen zijn niet meestal zichtbaar aan de buitenkant. Natuurlijk kunnen leken ook wel eens goed advies hebben, maar je moet in ieder geval niet door hen laten bepalen wat jij met je leven doet. Belangrijk is ook om over je behoeften en twijfels m.b.t. de therapie in gesprek te blijven met je therapeuten.

Om even terug te grijpen op wat je eerder in het topic aan gaf, dat je behoefte hebt aan meer praktische hulp: in de meeste gemeenten zijn er organisaties die mensen met psychische problematiek praktische ondersteuning bieden. Ze bemoeien zich niet inhoudelijk met je eventuele therapie en daarom is het heel erg goed te combineren met therapie. In overleg met jou wordt dan gekeken waar jij hulp kunt gebruiken. Ze gaan niet van voor jou opknappen, maar gaan je helpen het zelf te doen. Bijvoorbeeld iemand die het lastig vindt om de wekelijkse huishoudelijke klussen te doen helpen ze met een schemaatje op te stellen en soms helpen ze je ook weleens met iets praktisch. Weer iemand anders heeft grote moeite om orde in z'n administratie te krijgen en bij diegene kijken ze dan wekelijks mee met het verwerken van de post etc. Maar alles met het doel dat je het zelf leert en uiteindelijk hun niet meer nodig hebt.

Je therapeuten weten vast welke instelling in jouw regio deze diensten levert en kunnen je daarmee op weg helpen. Als je er voor in aanmerking komt dan wordt dit vanuit de AWBZ vergoed.

quote:

Op zaterdag 1 september 2012 09:33 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Dat weten therapeuten vaak juist niet.

Dat is het grootste probleem binnen de psychische gezondheidszorg: er zijn duizenden instanties in Nederland, maar ze hebben nauwelijks weet van elkaar. Het houdt bijvoorbeeld in dat als een behandeling bij jou niet werkt, je gewoon wordt weggestuurd, eventueel met een verwijsbriefje naar de algemene GGZ waar ze je evenmin kunnen helpen.

Kan ik me bijna niet voorstellen. Maar goed, kennis kan natuurlijk per persoon verschillen. Jjij weet nu in ieder geval dat het bestaat en Google is man's best friend tegenwoordig.

Wat heb je al geprobeerd aan andere dingen dan therapie? Kracht uit jezelf halen kan bijv. door een vechtsport te gaan doen.

quote:

Op maandag 3 september 2012 09:21 schreef Pulzzar het volgende:
Maar het heeft ook wel met mezelf te maken. Ik wil absoluut geen zeverige psycholoog of een 'kusjekroel'-figuur. Maar ik ben dan bang dat elke psych zo is. Dat ik alleen maar dingen te horen krijg zoals "dat ik er mag zijn" of hoe naar ik me wel niet moet voelen. Als ik zit te Googlen, vind ik het allemaal zweverig.

Ik vraag me dan alleen wel af hoe je van je faalangst en minderwaardigheidsgevoelens af wil en je tegelijkertijd niet bezig houden met voor jezelf het gevoel opbouwen dat je er mag zijn zoals je bent?

Als jij namelijk oprecht gelooft dat jij er mag zijn zoals je bent is er geen ruimte voor dingen als faalangst en minderwaardigheidsgevoelens, sterker nog geloven dat je er niet mag zijn zoals je bent is een voorwaarde om faalangst en minderwaardigheidsgevoelens te laten ontstaan. Wat zou falen inhouden als je vind dat je er mag zijn zoals je bent en je op positieve voet met mezelf staat? Bestaat het idee van falen niet alleen om jezelf af te kraken? En hoe zou je je minderwaardig kunnen voelen als je vind dat je er mag zijn zoals je bent en je jezelf accepteert, of beter nog zelfs, als je liefde en compassie voor jezelf en jouw bestaan voelt?

Kan het niet zo zijn dat je jij al heel je leven lang gelooft dat jij er niet mag zijn zoals je bent en het eng vind om van dat idee/gevoel, wat dan dus lange tijd de basis voor je bestaan is geweest, af te wijken? Faalangst en minderwaardigheidsgevoelens zijn heel rot maar als het is waar je bekend mee bent kunnen het ook dingen zijn waar je aan vast houdt en kan dat loslaten heel onbekend en dus eng zijn.

Wil dit niet simpeler laten klinken dan het is want het is een heel moeilijk maar als mensen lijden we het diepst en het langst van de negatieve dingen waar we (onbewust) aan vasthouden, ook als dat iets is als jezelf minderwaardig voelen.

"accepteer en voel je vrij" was de mantra toch?

Als er geen verzet meer is dan ben je vrij, bedoel je dat?

quote:

Op zaterdag 1 september 2012 00:47 schreef Pulzzar het volgende:
Het is nu een week verder en ik sta er nu iets luchtiger tegenover.

Mijn wantrouwen naar therapie wordt ook gevoed door mensen die bijvoorbeeld tegen me zeggen: "Joh, wat is er nou mis met jou? Je moet gewoon weer aan het werk, want dan pieker je niet zoveel en gaat het een stuk beter met je. En je moet je verder niks wijs laten maken door die zielenknijpers, want ieder mens heeft weleens tegenslag en iedereen voelt zich weleens rot."

De mensen die dat zeggen hebben waarschijnlijk de beste bedoelingen. Proberen het probleem kleiner te maken. Maar je merkt dat ze geen idee hebben hoe diep het bij jou zit. Dit uit gaan leggen doet je ook geen goed, dus laat ze maar. Het is prima advies, maar niet op jou van toepassing.

quote:

En als mensen dat tegen me zeggen, voel ik me een enorme onvolwassen lamzak die gewoon te lui is om zelf mijn problemen op te lossen. Met als gevolg dat ik ook emoties krijg dat ik het niet waard ben om te leven en nog depressiever en angstiger wordt.

Dat is dat enorme minderwaardigheidscomplex talking. Jij bent net zoveel waard als ieder ander, en dat je gevoel in je donder hebt is juist iets positiefs. Bij jou slaat het alleen in het negatieve door. Blijf je beseffen dat de mensen het niet zeggen om jou je zo beroerd te laten voelen. Ze hebben het beste met je voor. Er is geen reden om je meteen zo depressief en angstig te voelen. (En ja, ik weet ook wel dat je daar ook niet voor kiest)

quote:

Maar wat weten die mensen nou met hun goede raad? Als het allemaal zo makkelijk was als zij beweren, had ik mijn problemen allang zelf kunnen oplossen. Ik ben niet achterlijk, ook al impliceren ze dat wel met hun vernederende adviezen.

Mja, als je het zo blijft bekijken dan zul je je er nooit beter bij voelen. Ik snap dat je je faalangst etc is, maar het is echt niet nodig om dit soort adviezen zo onzettend negatief op te vatten. Ze snappen je niet, maar te betekent niet dat ze je dan dus willen vernederen of je achterlijk vinden.

quote:

Maar ze moeten eens een keer in mijn hoofd kijken; dan weten ze hoe ontzettend klote het is om je chronisch minderwaardig te voelen, om faalangst te hebben omdat alles in je leven mislukt, om elke keer afgewezen te worden omdat mensen zogenaamd geen tijd hebben, om een vader te hebben die je je hele leven lang afzeikt dat je niks goed kan doen en denkt dat hij zelf perfect is terwijl hij gewoon een arrogant stuk stront is die altijd de schuld buiten zichzelf zoekt, om een moeder te hebben die door haar ex-man helemaal kapot is gemaakt.

Je vader is een lul, da's duidelijk.
Die mensen die jou advies geven die weten dat niet. Denk je niet dat ze iets anders zouden zeggen als je wisten hoe klote je leven tot nu toe is geweest?
Jij lijkt heel normaal (sterker nog: je bént normaal), aan jou zie je niet wat er allemaal rondgaat in dat hoofd en hoe je naar jezelf en de wereld kijkt. Waarschijnlijk denken ze dat je 'gewoon een dipje' hebt, zoals iedereen dat wel eens heeft.

quote:

Ik ben nog steeds geen fan van therapie. Ik ben nog steeds van mening dat het veel beter en efficienter kan. Maar ik denk dat therapie voor mij - helaas! - de enige manier is om verder te kunnen komen.

Misschien is dat zo.
En misschien moeten ze je dan ook leren dat niet alles wat buitenstaanders zeggen meteen negatief is.

quote:

Op maandag 3 september 2012 15:57 schreef Pulzzar het volgende:
Met "je mag er zijn" bedoel ik dat het vaak een nietszeggende uitspraak is. Mensen die zoiets zeggen, hebben vaak half het idee wat ze zeggen; het wordt vaak gezegd en daarom overgenomen.

Stel, je bent erg dik en je wilt graag afvallen maar het lukt niet. Je bent depressief en omwille van dat eet je jezelf vol. Je walgt van je lichaam en je zou graag slank en strak zijn. Zou jij dan geholpen zijn met uitspraken als dat je "mag zijn wie je bent" en dat je niet tegen jezelf moet vechten?

Ik vind het zelfs hypocriet. Iedereen wil graag een goed figuur. Ik beschouw dikke mensen zeker niet als minderwaardig, maar als ze aan mij vragen of ik ze wil steunen met afvallen, dan doe ik dat. Van mij hoeft het niet, maar als ze het willen, zal ik ze zeker aanmoedigen. Omdat ik ten eerste het kan begrijpen dat ze zich door zoiets minderwaardig voelen. En omdat ze met afvallen constructief aan zichzelf kunnen werken. De resultaten die ze bereiken, bereiken ze met discipline en als het ze lukt, kunnen ze daar ook zelfvertrouwen uit putten. Hen proberen te overtuigen dat ze er leuk genoeg uitzien en geen gram hoeven af te vallen, vind ik destructief. Ook als ze er met een maatje meer goed uitzien. Waarom? Ten eerste omdat je hen de wens ontneemt ooit slank te kunnen worden en daarmee maak je een deel van hun identiteit kapot. Ten tweede moedig je hen aan de passieve manier - de weg van de minste weerstand te kiezen.

En dat is nou precies waarom het advies wat Canillas altijd loopt te spuien gewoon onzin is. Goed uitgelegd!

quote:

Op maandag 3 september 2012 15:57 schreef Pulzzar het volgende:
Met "je mag er zijn" bedoel ik dat het vaak een nietszeggende uitspraak is. Mensen die zoiets zeggen, hebben vaak half het idee wat ze zeggen; het wordt vaak gezegd en daarom overgenomen.

Stel, je bent erg dik en je wilt graag afvallen maar het lukt niet. Je bent depressief en omwille van dat eet je jezelf vol. Je walgt van je lichaam en je zou graag slank en strak zijn. Zou jij dan geholpen zijn met uitspraken als dat je "mag zijn wie je bent" en dat je niet tegen jezelf moet vechten?

Ik vind het zelfs hypocriet. Iedereen wil graag een goed figuur. Ik beschouw dikke mensen zeker niet als minderwaardig, maar als ze aan mij vragen of ik ze wil steunen met afvallen, dan doe ik dat. Van mij hoeft het niet, maar als ze het willen, zal ik ze zeker aanmoedigen. Omdat ik ten eerste het kan begrijpen dat ze zich door zoiets minderwaardig voelen. En omdat ze met afvallen constructief aan zichzelf kunnen werken. De resultaten die ze bereiken, bereiken ze met discipline en als het ze lukt, kunnen ze daar ook zelfvertrouwen uit putten. Hen proberen te overtuigen dat ze er leuk genoeg uitzien en geen gram hoeven af te vallen, vind ik destructief. Ook als ze er met een maatje meer goed uitzien. Waarom? Ten eerste omdat je hen de wens ontneemt ooit slank te kunnen worden en daarmee maak je een deel van hun identiteit kapot. Ten tweede moedig je hen aan de passieve manier - de weg van de minste weerstand te kiezen.

Ik denk dat je het idee van er mogen zijn zoals je bent door elkaar haalt met je erbij neer leggen, en dat je acceptatie verward met je erbij neerleggen.

Je voorbeeld is heel goed; iemand wil in zo'n geval iets veranderen aan zichzelf en doet dat en kan daar trots op zijn. Je haalt echter ook een ander stuk aan ''het walgen van jezelf en daardoor depressief zijn'' dat hele gedeelte en alles wat daar bij hoort, die belasting, frustratie en andere negatieve zaken hoeven niet te ontstaan wanneer je zulke dingen niet in negatieve zin op jezelf betrekt omdat je vind dat er mag zijn ook met zo'n lichaam.

Het walgen van jezelf zit in je hoofd en iets wat je jezelf aan doet. Zou iemand in zo'n geval niet goed zonder dat kunnen? Wat als je vind dat je er mag zijn zoals je bent en dat dus ook geldt voor al je gevoel zodat je die niet meer dempt (met eten), wat voor uitwerking zou dat hebben?

Emotioneel eten is het dempen van gevoelens met eten, is daar nog behoefte aan als je van jezelf vind dat je gevoelens er mogen zijn? Zonder verzet en zonder oordeel?

Of je daar dan vervolgens wat mee doet is een 2, zou iemand in zo'n geval willen afvallen dan zal dat veel beter, sneller en gemakkelijker verlopen omdat het dan zonder de negatieve gevoelens is, want dat zijn vaak gevoelens die mensen weg eten wat het afvallen natuurlijk in de weg staat.

Je hebt het over vechten tegen jezelf, wat houdt dat in? De dingen waar je mee zit de kop in willen drukken? Gaat dat ooit werken op lange termijn? Je zou onderhand zelf ook wel ervaren hebben dat alles wat je weg stopt eindelijk terug komt?

Kijk naar je eigen situatie; hoe zou die zijn als je precies met dezelfde dingen zat als dat je nu zit minus de gevoelens van minderwaardigheid? Zonder de strijd tegen jezelf? Hoe zou je herstel dan verlopen? Als je jezelf niet meer bestrijd maar jezelf werkelijk heelt? En waar vecht je nou eigenlijk tegen? Negatieve ideeën over jezelf in je eigen die je jezelf aan doet?

Het gaat erom dat je die strijd met jezelf zijn opgeeft en daar vanuit echte en blijvende veranderingen in je leven gaat bewerkstelligen, zolang je gelooft dat je iets bent wat bevochten zou moeten worden bereik je dat punt niet.

quote:

Op maandag 3 september 2012 16:24 schreef Canillas het volgende:

Ik denk dat je het idee van er mogen zijn zoals je bent door elkaar haalt met je erbij neer leggen, en dat je acceptatie verward met je erbij neerleggen.

Dit

quote:

Op maandag 3 september 2012 15:57 schreef Pulzzar het volgende:
Met "je mag er zijn" bedoel ik dat het vaak een nietszeggende uitspraak is. Mensen die zoiets zeggen, hebben vaak half het idee wat ze zeggen; het wordt vaak gezegd en daarom overgenomen.

Stel, je bent erg dik en je wilt graag afvallen maar het lukt niet. Je bent depressief en omwille van dat eet je jezelf vol. Je walgt van je lichaam en je zou graag slank en strak zijn. Zou jij dan geholpen zijn met uitspraken als dat je "mag zijn wie je bent" en dat je niet tegen jezelf moet vechten?

Ik vind het zelfs hypocriet. Iedereen wil graag een goed figuur. Ik beschouw dikke mensen zeker niet als minderwaardig, maar als ze aan mij vragen of ik ze wil steunen met afvallen, dan doe ik dat. Van mij hoeft het niet, maar als ze het willen, zal ik ze zeker aanmoedigen. Omdat ik ten eerste het kan begrijpen dat ze zich door zoiets minderwaardig voelen. En omdat ze met afvallen constructief aan zichzelf kunnen werken. De resultaten die ze bereiken, bereiken ze met discipline en als het ze lukt, kunnen ze daar ook zelfvertrouwen uit putten. Hen proberen te overtuigen dat ze er leuk genoeg uitzien en geen gram hoeven af te vallen, vind ik destructief. Ook als ze er met een maatje meer goed uitzien. Waarom? Ten eerste omdat je hen de wens ontneemt ooit slank te kunnen worden en daarmee maak je een deel van hun identiteit kapot. Ten tweede moedig je hen aan de passieve manier - de weg van de minste weerstand te kiezen.

Ik vind dit (= je reactie) een prima voorbeeld van het: 'het negatief opvatten'.
Hieruit blijkt goed hoe negatief je het opneemt en hoe diep je gedachten erover doorgaan.

Het zegt me overigens ook, juist door de uitleg, dat je intelligent bent. Er zit een goed stel hersens in dat hoofd. Niets dat ik kan zeggen zal jou je beter doen voelen (laten we eerlijk wezen, hè), maar ik hoop dat je - evt met theraptie - een weg vindt naar een beter zelfbeeld en die angsten kunt omzetten naar iets positiefs. Ik kan me zo voorstellen dat je opgesloten in jezelf zit, en ik weet hoe dat voelt. Je kunt eruit komen, en dat gun ik je.

quote:

Op maandag 3 september 2012 16:24 schreef Canillas het volgende:

[..]

Ik denk dat je het idee van er mogen zijn zoals je bent door elkaar haalt met je erbij neer leggen, en dat je acceptatie verward met je erbij neerleggen.

Je voorbeeld is heel goed; iemand wil in zo'n geval iets veranderen aan zichzelf en doet dat en kan daar trots op zijn. Je haalt echter ook een ander stuk aan ''het walgen van jezelf en daardoor depressief zijn'' dat hele gedeelte en alles wat daar bij hoort, die belasting, frustratie en andere negatieve zaken hoeven niet te ontstaan wanneer je zulke dingen niet in negatieve zin op jezelf betrekt omdat je vind dat er mag zijn ook met zo'n lichaam.

Het walgen van jezelf zit in je hoofd en iets wat je jezelf aan doet. Zou iemand in zo'n geval niet goed zonder dat kunnen? Wat als je vind dat je er mag zijn zoals je bent en dat dus ook geldt voor al je gevoel zodat je die niet meer dempt (met eten), wat voor uitwerking zou dat hebben?

Emotioneel eten is het dempen van gevoelens met eten, is daar nog behoefte aan als je van jezelf vind dat je gevoelens er mogen zijn? Zonder verzet en zonder oordeel?

Of je daar dan vervolgens wat mee doet is een 2, zou iemand in zo'n geval willen afvallen dan zal dat veel beter, sneller en gemakkelijker verlopen omdat het dan zonder de negatieve gevoelens is, want dat zijn vaak gevoelens die mensen weg eten wat het afvallen natuurlijk in de weg staat.

Je hebt het over vechten tegen jezelf, wat houdt dat in? De dingen waar je mee zit de kop in willen drukken? Gaat dat ooit werken op lange termijn? Je zou onderhand zelf ook wel ervaren hebben dat alles wat je weg stopt eindelijk terug komt?

Kijk naar je eigen situatie; hoe zou die zijn als je precies met dezelfde dingen zat als dat je nu zit minus de gevoelens van minderwaardigheid? Zonder de strijd tegen jezelf? Hoe zou je herstel dan verlopen? Als je jezelf niet meer bestrijd maar jezelf werkelijk heelt? En waar vecht je nou eigenlijk tegen? Negatieve ideeën over jezelf in je eigen die je jezelf aan doet?

Het gaat erom dat je die strijd met jezelf zijn opgeeft en daar vanuit echte en blijvende veranderingen in je leven gaat bewerkstelligen, zolang je gelooft dat je iets bent wat bevochten zou moeten worden bereik je dat punt niet.

Interessante post.

Dit is dus hoe ik er ook precies naar kijk, zou het niet beter kunnen verwoorden.
Het gene wat hier boven staat beschreven is ook vanuit mijn beredenering de enigste manier.

Bij mij is het ook niet aankomen waaien, heb veel boeken hiervoor moeten lezen.
Ook heeft het forum mij aanzienlijk geholpen om het vanuit een heel ander perspectief te zien.

Ik had zulke oude roest gedachtens en mijn hele indenditeit hing hier aan vast.
Niet te weten dat het 1 grote illusie was.

Totdat ik besefte, dat wat ik dacht niet meer dan een verhaal was, opgebouwd uit gedachtens.
Het was mijn eigen gecreëerde werkelijkheid.

Mijn hele leven identificeerde ik mij ermee en zag het aan als de werkelijkheid.
Het ergste nog ik verzette mij ertegen, waardoor het nog groter werd en ik op den duur de draad totaal kwijt was.

Het wil niet zeggen dat alles bij mij nu volledig vlekkeloos gaat.
Elke dag lees ik nog boeken en mindfullness is voor mij een eye-opener geweest.
Acceptatie is toch een heel belangrijk aspect, je moet veel dingen leren accepteren.

Als je niet accepteert creëer je verzet en met verzet krijg je pijn en verdriet.

Als niets van het bovenstaande werkt: op zoek naar een andere therapeut en nog een keer proberen.

Als jij last hebt van je grote teen en de dokter krijgt dat niet beter, ga je het toch ook ergens anders proberen? Of blijf je stug doorlopen met een zere teen?

quote:

Op maandag 3 september 2012 18:01 schreef justme1234 het volgende:
Als je niet accepteert creëer je verzet en met verzet krijg je pijn en verdriet.

Precies, je kan niet zeggen ''ik wil me echt vrij voelen, een leuk leven hebben én ik wilde bepaalde delen/dingen van mezelf bevechten''. Zolang je je verzet is er geen vrede, wanneer je je niet meer verzet blijft er alleen vrede over.

quote:

Op maandag 3 september 2012 20:44 schreef Canillas het volgende:

[..]

Precies, je kan niet zeggen ''ik wil me echt vrij voelen, een leuk leven hebben én ik wilde bepaalde delen/dingen van mezelf bevechten''. Zolang je je verzet is er geen vrede, wanneer je je niet meer verzet blijft er alleen vrede over.

Stel, Elizabeth Fritzl zou voor je zitten, hoe zou je haar adviseren met haar problematiek om te gaan?

quote:

Op maandag 3 september 2012 20:52 schreef Maanvis het volgende:
Stel, Elizabeth Fritzl zou voor je zitten, hoe zou je haar adviseren met haar problematiek om te gaan?

Dan ga je een heel langdurig project van beschermde traumaverwerking in, waarbij leren voelen wat je voelt en dat je mag voelen wat je voelt, zonder verzet of oordeel, terwijl je stukje voor stukje de overlevingsmechanismes vrij gaat maken een belangrijk onderdeel is.

Iemand die getraumatiseerd is wordt in beslag gelegd door mentale processen die in het heden bezig zijn met het wegduwen wat in het verleden gebeurd is, wanneer je daarmee aan de slag gaat komt er angst bij kijken dat kan niet anders dus leren dat je angst er mag zijn en dat je die kan voelen kan daar beetje voor beetje de drempel in wegnemen.

Erg versimpeld neer gezet zo maar goed, tis wellicht een antwoord waarop je kan reageren.

Zou jij kunnen uitleggen wat precies je punt is om tegen ''je mag er zoals zoals je bent'' en dingen als acceptatie en niet verzetten te zijn? Tot nu toe heb je alleen laten zien dat het dingen zijn die je niet begrijpt.

En wat als dat nooit lukt, en je achteraf beter af zou zijn met haar te vertellen dat ze het mag verdrukken en mag verwerpen? Hoe meet je dat jouw manier het beste was?

quote:

Op maandag 3 september 2012 21:07 schreef Maanvis het volgende:
En wat als dat nooit lukt, en je achteraf beter af zou zijn met haar te vertellen dat ze het mag verdrukken en mag verwerpen? Hoe meet je dat jouw manier het beste was?

Verdrukken en verwerpen is niet de manier om je problemen op te lossen.
Het komt altijd terug, Maanvis. Je ellende of je trauma's zijn geen 'dingen' die je ergens kunt verstoppen. Zo werkt het niet.

quote:

Op maandag 3 september 2012 21:07 schreef Maanvis het volgende:
En wat als dat nooit lukt, en je achteraf beter af zou zijn met haar te vertellen dat ze het mag verdrukken en mag verwerpen? Hoe meet je dat jouw manier het beste was?

Dat je iemand de keus geeft lijden met de kans op verbetering of lijden zonder kans op verbetering?

Het valt niet te meten, je kan nooit beide doen maar in de 1e zit een kans op herstel en in de 2e niet dus wat dat betreft geen moeilijke keuze.

En ze mag het verdrukken en verwerpen, natuurlijk mag dat, er zijn ontzettend veel mensen die dat ook hun hele leven doen, worden die er beter op uiteindelijk? Stel je weet uit ervaring dat het wel kan lukken, hoe lang en moeilijk het ook is, zou je dan ook iemand aanraden daar niet voor te gaan?

quote:

Op maandag 3 september 2012 21:07 schreef Maanvis het volgende:
En wat als dat nooit lukt, en je achteraf beter af zou zijn met haar te vertellen dat ze het mag verdrukken en mag verwerpen? Hoe meet je dat jouw manier het beste was?

En je mag nog steeds uitleggen waarom je tegen 'je mag er zijn zoals je bent'' en dingen als acceptatie en niet verzetten bent. Als je dat zelf ook niet weet is dat ook prima natuurlijk, dan schaar ik het onder 'gewoon' dwars willen doen.

quote:

Op maandag 3 september 2012 21:12 schreef Natalie het volgende:
Verdrukken en verwerpen is niet de manier om je problemen op te lossen.
Het komt altijd terug, Maanvis. Je ellende of je trauma's zijn geen 'dingen' die je ergens kunt verstoppen. Zo werkt het niet.

Ik denk dat iedereen dit ergens wel weet, maar soms is de illusie van ervoor weg te kunnen lopen aantrekkelijk dan het contact ermee aan gaan, vooral naarmate het verzet langer duurt. Dat is jammer want alleen met het contact ermee aan gaan en het onder ogen komen hoe eng dat is ook is kan het werkelijk helen.

quote:

Op maandag 3 september 2012 21:53 schreef Pulzzar het volgende:

dank je wel

Het "jezelf accepteren" klinkt voor mij heel beladen en negatief. Alsof mensen me mijn ideeën waardoor ik gelukkig zou kunnen worden niet gunnen en eigenlijk zeggen: "hou op met verlangen, leg je bij je lot neer, want hetgeen waar je zo naar verlangt is niet voor jou weggelegd".

Ik snap dat je het zo ziet, zeker nu ik meer heb gelezen uit wat voor situatie je komt.
Jijzelf + je ideeën voor geluk vormen samen wie jij bent. Ze staan niet los van elkaar. Zo zie ik het in ieder geval.

quote:

Ik heb het vandaag besproken in therapie. Ze vinden dat ik de behandeling die zij geven wel degelijk aansluit op mijn problemathiek.

Mijn twijfels over therapie zullen regelmatig terugkomen. Maar misschien hoort dat er gewoon bij.

Hoop dat je nu de juiste therapie gevonden hebt. Dat je in ieder geval verder komt nu. Lang genoeg stil gestaan. Tijd voor vooruitgang

quote:

Op maandag 3 september 2012 21:21 schreef Canillas het volgende:

[..]

Ik denk dat iedereen dit ergens wel weet, maar soms is de illusie van ervoor weg te kunnen lopen aantrekkelijk dan het contact ermee aan gaan, vooral naarmate het verzet langer duurt. Dat is jammer want alleen met het contact ermee aan gaan en het onder ogen komen hoe eng dat is ook is kan het werkelijk helen.

Klopt. Zo zie ik het ook.
Vluchten geeft slechts tijdelijke verlichting.

quote:

Op maandag 3 september 2012 21:14 schreef Canillas het volgende:

[..]

En je mag nog steeds uitleggen waarom je tegen 'je mag er zijn zoals je bent'' en dingen als acceptatie en niet verzetten bent. Als je dat zelf ook niet weet is dat ook prima natuurlijk, dan schaar ik het onder 'gewoon' dwars willen doen.

Het komt op mij over als een niet-werkende methode, als een behandeling die niet werkt. Je laat de stormen in je hoofd voor wat ze zijn, je laat ze door razen en accepteert ze voor wat ze zijn. In een onbewaakt ogenblik kan die acceptatie ineens wegvallen en kunnen de dijken doorbreken, met alle gevolgen van dien. Dit heb ik zelf aan den lijve meegemaakt.

By the way, ik schaar jou onder dwars doen, je schrijft een methode aan als absolute waarheid die helemaal niet wetenschappelijk onderbouwd is. Sylvia Millecam geloofde ook in de methode accepteren ipv behandelen.

Maargoed, al mijn negatieve kanten heb ik leren te accepteren en daardoor werk ik er niet meer aan, ik leg ze naast me neer. Is dat goed?

quote:

Op dinsdag 4 september 2012 00:15 schreef Maanvis het volgende:
Maargoed, al mijn negatieve kanten heb ik leren te accepteren en daardoor werk ik er niet meer aan, ik leg ze naast me neer. Is dat goed?

Met deze zin laat je precies zien dat je het niet begrijpt, wat het feit dat je er een uitgesproken mening over hebt op z'n minst nogal dubieus maakt.

Je hebt iets geaccepteerd, mooi. Vervolgens werk je er daardoor niet meer aan en je leg je erbij neer, waarom? Wat hebben acceptatie en er niet meer aan werken volgens jou met elkaar te maken? Dat je er niet meer aan werkt heeft dan niks te maken met het feit dat je het accepteert, dat je er niet meer aan werkt komt omdat je je erbij neer legt, dat je opgeeft.

Je haalt wederom accepteren en je erbij neerleggen/opgeven door elkaar. Je zegt ''dit heb ik zelf aan den lijve meegemaakt'' maar wat dat te maken heeft met acceptatie en niet verzetten weet ik dan niet aangezien dat iets is wat je niet begrijpt en er dus ook niet mee bezig was.

Acceptatie heeft te maken met het nu, het huidige moment, de dingen er laten zijn zoals ze zijn en je niet verzetten. Het heeft niks te maken met de toekomst, wat je wil bereiken, wat je wil doen etc. want dat mag allemaal. Acceptatie is op een positieve en vooral ook actieve manier bezig zijn met wat er is op het moment dat het er is, zonder (zelf)verwijt en zonder negatieve oordelen en andere soorten van verzet die je situatie bemoeilijken en je nooit zullen helpen.

quote:

Op dinsdag 4 september 2012 07:46 schreef Canillas het volgende:

[..]

Met deze zin laat je precies zien dat je het niet begrijpt, wat het feit dat je er een uitgesproken mening over hebt op z'n minst nogal dubieus maakt.

Je hebt iets geaccepteerd, mooi. Vervolgens werk je er daardoor niet meer aan en je leg je erbij neer, waarom? Wat hebben acceptatie en er niet meer aan werken volgens jou met elkaar te maken? Dat je er niet meer aan werkt heeft dan niks te maken met het feit dat je het accepteert, dat je er niet meer aan werkt komt omdat je je erbij neer legt, dat je opgeeft.

Je haalt wederom accepteren en je erbij neerleggen/opgeven door elkaar. Je zegt ''dit heb ik zelf aan den lijve meegemaakt'' maar wat dat te maken heeft met acceptatie en niet verzetten weet ik dan niet aangezien dat iets is wat je niet begrijpt en er dus ook niet mee bezig was.

Acceptatie heeft te maken met het nu, het huidige moment, de dingen er laten zijn zoals ze zijn en je niet verzetten. Het heeft niks te maken met de toekomst, wat je wil bereiken, wat je wil doen etc. want dat mag allemaal. Acceptatie is op een positieve en vooral ook actieve manier bezig zijn met wat er is op het moment dat het er is, zonder (zelf)verwijt en zonder negatieve oordelen en andere soorten van verzet die je situatie bemoeilijken en je nooit zullen helpen.

Hey kerel, als niemand het begrijpt moet jij het toch echt beter uitleggen hoor. En sowieso mag je eens uitleggen waarom jouw methode werkt. Blijkbaar kun je 'm zelfs op Elizabeth Fritzl toepassen en werkt ie dan. Dat is nogal een uitspraak.
Als je alles accepteert, hoe weet je dan nog wat je wil?
En dit is geen discussie, ik wil gewoon info van je.

quote:

Op dinsdag 4 september 2012 08:40 schreef Maanvis het volgende:
Als je alles accepteert, hoe weet je dan nog wat je wil?

Hoe je dan weet wat je wil? Dat zijn dingen die je jezelf afvraagt; wie ben ik? wat past daarbij? wat wil ik meemaken? wat wil bereiken? etc. Dat zijn dingen om je altijd wel af te vragen om richting te geven aan je leven.

Het idee dat je niet meer weet wat je wilt als je alles accepteert klinkt een beetje alsof je alleen kan weten wat je wilt als je je bezig kan houden met wat je niet wilt. Je krijgt niet wat je wel wilt door je bezig te houden met wat je niet wilt want waar je je mee bezig houdt daar stuur je jezelf op af.

''Ik wil geen angst/verdriet/spanning/gevoel/eetbuien/eenzaamheid/etc!!'' en dat is dan precies wat je krijgt omdat je onbewuste geen geen of niet kent. Iedereen kent wel de ''denk eens niet aan een aap'' en waar denk je aan; een aap. Zelfde geldt voor alle andere dingen. Hou je niet bezig met wat je niet wilt maar met wat je wel wilt.

Acceptatie heeft een doel en dat is ruimte creëren om je leven te leven, vooral wanneer je tegen moeilijkheden aanloopt want dan verspil je geen energie aan vinden dat het op dat moment anders zou moeten zijn dan het is. De strijd met jezelf kan verdwijnen. Vinden dat je situatie anders zou moeten zijn leidt al erg snel naar vinden dat je zelf anders zou moeten zijn en uiteindelijk niet meer dan een vorm van zelfkastijding is. Het is ook nog eens een vorm van waanzin; dingen zijn op het moment zoals ze zijn, niet anders. Dat je het in de toekomst anders wil hebben staat daar los van.

Waarom het werkt? Omdat wat men psychische stoornissen noemt diep ingeroeste vormen van mentaal verzet tegen wat is zijn. In beslag gelegd worden door het in je hoofd zitten en in het heden bevechten van wat in het verleden gebeurt is. Wanneer je dat blootlegt, verwerkt en omdraait kan het verzet verdwijnen, dan keert de natuurlijk rust toe en komt vrijheid terug. Dit kan erg cru klinken maar problemen bestaan echt alleen maar in je hoofd, in gedachten. Gedachten zijn iets wat je hebt, niet wat je bent, je problemen zijn dus ook iets wat je hebt, niet wat je bent. Punt is dan wanneer je vanaf jonge leeftijd bepaalde problemen hebt je daar je identiteit van kan laten afhangen. Een identiteit die typisch genoeg ook alleen maar in je hoofd bestaat en die je echt maak door ernaar te leven. Daar zit het verzet in, het geloven in dat beeld van jezelf wat zich gevormd heeft uit nare dingen die je hebt meegemaakt wat bestaat door aan die ellende vast te houden. Daarmee breken is het onbekende in gaan en dat kan erg eng zijn en doe je stapje bij stapje. Wanneer er geen verzet meer is blijft er alleen maar vrede over en met die vrede komt ruimte om je echte zelf te zijn, niet een compensatie ikje wat nu vecht tegen wat er vroeger gebeurde.

Gewoon nokken met die therapie, van die rare gevallen die er tussen zitten ga je je ook niet beter voelen./..

Je hebt ook individuele therapie.. die ga ik volgen.. (twijfel ook of t gaat helpen maar groepstherapie is niets voor mij... ruzies etc)... en ik twijfel ook erg of je wel kan genezen van borderline met therapie... volgens mij zijn t allemaal mooie praatjes.

quote:

Op maandag 17 september 2012 13:34 schreef Pulzzar het volgende:
Het gaat momenteel helemaal niet goed met mij. Ik voel me totaal verloren.

Ik durf mezelf niet te accepteren, omdat ik bang ben dat ik genderdysforie heb. Ik heb altijd twijfels gehad over mijn seksuele identiteit. Ik ben homo, maar ik voel me enerzijds wel een gewone man en gedraag me ook zo. Maar anderzijds heb ik bijvoorbeeld moeite met lichaamsbeharing. Mijn identiteitsgevoel wisselt heel vaak en het roept heel veel spanning op.

Ik vind dit allemaal heel moeilijk en ik kan er nauwelijks over praten laat staan hulp vragen. Heb ik wel gedaan in mn leven. Ik heb psycholoog gesproken die zelf transseksueel is en volgens haar zit ik niet in een verkeerd lichaam, omdat transseksuelen juist graag van geslacht willen veranderen, terwijl dat idee bij mij juist heel veel angst oproept.

Allereerst, ik hoop werkelijk dat je nog meedoet in de groep. ?

Besef dat door de behandeling minder prettige gedachtes/gevoelens loskomen, het doel is dat je hierover spreekt, je gevoel uit ipv het in je hoofd een loopje met je te laten nemen.
Geef aan dat het momenteel met je emoties k*t gaat, deel het met je groepsgenoten en kom samen tot een oplossing waarbij je jezelf weer veilig voelt...stapje voor stapje Pulzzar, je groep kan je de steun geven die niemand op dit forum je zal kunnen bieden. Dáár juist je mond houden is zo zonde van iedereens, maar vooral jouw tijd. 7 maanden is best goed en getuigt van doorzettingsvermogen en dat je twijfels hebt, zal ook, maar je ben nog niet eens op de helft, waarom laat je je zo sollen door je emoties? Zet je gedachten weer op rationeel en pak die nu dan nog zo'n 10 maanden voor je herstel en heb een beetje meer vertrouwen in jezelf.

quote:

Die identiteitsproblemen is geloof ik wel kenmerkend voor borderline. Maar ik voel me er zo mislukt en verloren door.

Een sleutel om dit gevoel te helpen doorbreken ligt in de acceptatie van wat is en wat geweest is.

Probeer voor nu de oefeningen te doen die je geleerd hebt op eerdere trainingen die je helpen te kunnen ontspannen en om je eerst je hoofd wat te "legen" helpt opschrijven oftewel je hoofd leegschrijven misschien ook.