Wat moet ik als therapie niet werkt?

Even rustig ademhalen loop zelf tegen genoeg dingen aan net als jou en hoor ook de hele tijd tegenstrijdigheden van alle kanten. Erg vervelend...

quote:

Op donderdag 23 augustus 2012 12:36 schreef Maanvis het volgende:

[..]

je kunt wel lachen maar ik heb het idee dat er bij die gasten helemaal geen prestatiedrang heerst. hoe langer ze je binnenhouden hoe meer geld ze verdienen dus presteren is helemaal niet van belang.

Dat is tegenwoordig dus echt niet meer mogelijk, als je als behandelaar niet een bepaalde prestatie binnen een bepaalde periode (welke vaak onrealistisch kort is) behaalt, gaan de zorgverzekeraars niet meer met je in schip.

Ontopic: als je graag hulp wilt bij praktische, alledaagse zaken, lijkt het me een goed idee om naar een maatschappelijk werker te gaan! Die kunnen je heel goed ondersteunen, zowel praktisch als emotioneel, maar geven zelf geen behandeling.

Alles opschrijven en proberen te categoriseren als een soort SWAT en bij elke gedachte/gevoel/probleem proberen een oplossing te formuleren.

quote:

Op donderdag 23 augustus 2012 06:37 schreef Pulzzar het volgende:
Wat ikzelf mis bij die behandeling, zijn vooral de praktischere dingen zoals structuur oppakken, sociaal netwerk opbouwen, werk- of opleiding, etc. Het gaat alleen maar om gevoelens en zelfs wat dat betreft komt daar niks concreets uit voort.

Sociaal netwerk opbouwen: daar zijn bepaalde stichtingen voor tegen eenzaamheid. Je krijgt dan een soort "buddy" om dingen mee te ondernemen.

Misschien is dat een idee?

quote:

Op vrijdag 24 augustus 2012 14:20 schreef Tangledup het volgende:

[..]

Sociaal netwerk opbouwen: daar zijn bepaalde stichtingen voor tegen eenzaamheid. Je krijgt dan een soort "buddy" om dingen mee te ondernemen.

Misschien is dat een idee?

Klopt zoek maar eens op maatjesproject en dan je stad erbij op Google.

Als je eerst eens leert dat je niet normaal bent maar gewoon zo bent als je bent... Beetje moeilijk uit te leggen maar hoop dat je het snapt.

Mag ik eens vragen hoelang ze jou al beschouwen als een borderliner? heb je echt jaren onderzoek achter de rug? mij hebben ze ook met borderline bestempelt, terwijl ik nog steeds geloof dat ik niet echt borderline heb.. ik ben gewoon een uiterst gevoelig, zeeer emotioneel, onzeker type mens.. maar dat is mijn persoonlijkheid, waar ik wel aan kan werken..
ik neem wel nog steeds mijn medicatie.. maar als ik die psychiaters waar ik allemaal ben geweest moet geloven? er komt er geen eentje met het zelfde idee?

probeer je niet te hard op die 'borderline' te focussen, dat heeft bij mij allesinds al veel geholpen. ik las op internet elke site en tekst die ging over borderline, en ik werd er echt zo ongelukkig van? maar ik ben het nu anders gaan bekijken, het is niet dat ze een echt fysiek bewijs kunnen neerleggen van die 'ziekte' dus ik weet niet.. neem het met een korreltje zout. en als je de behandeling niet goed vind moet je daar wel dringend over praten dat je het anders wilt hé!

veel sterkte allesinds !

Ik heb niet alles gelezen, maar ik moet even reageren.

Ten eerste: Ik zit in precies hetzelfde schuitje als jou. Heel erg toevallig.

Ik heb ook meerdere therapieen gehad, psychologen gesproken, etc etc.
Nu volg ik bij PSYQ een therapie met Mentaliseren, precies hetzelfde als wat jij doet

Therapie duurt dik 18 maanden, verschrikkelijk lang.

En ik volg het nu 3 weken en om eerlijk te zijn, ik loop tegen hetzelfde dillemaa aan als wat jij hebt.
Maar ik ben er enigszins blij mee dat ik dit zelf nu ervaar.

Ik ben om eerlijk te zijn totaal klaar met de psychiatrie, ik red mijzelf wel.
Ik heb zoveel overwonnen het afgelopen jaar, door keihard te knokken en niet op te geven.

Enorm veel boeken gelezen afgelopen jaren over de psyche ( De kracht van het Nu, Mindfullness etc. ) Dit heeft enorm bijgedragen waar ik nu sta.

Ik ga in zon enorme snelvaart omhoog en het gaat zo enorm goed.
Nooit had ik kunnen geloven dat ik zo veel dingen helder voor mezelf kon krijgen en dat ik mijn depressie kon overwinnen.

Ik kijk het nog aan +- 2 maanden aan als ik er dan nog zo over denk dan stop ik ermee.

Wat jij omschrijft ik heb exact hetzelfde gevoelens en gedachtens waar ik nu ben beland.
Ze snappen het gewoon niet en het is weer zon huis tuin keuken therapie.
Echt doodzonde van mn tijd, ik zie het ook gewoon momenteel als invulling van mijn dag.

Ik ga ook straks weer opleiding volgen, ervaringsdeskundige.
Want ik heb zo enorm veel geleerd en overwonnen en tools gehanteerd wat mij heeft geholpen.
Man ... Ik was zo intens jaren lang depressief ik wou echt niet meer. Wat een hel was dat!!!!

Ik wil niet zeggen dat nu altijd alles vlekkeloos gaat, maar toch ....

Het mooiste nog ... Wat ik nu heb bereikt heb ik zonder de hulpverlening gedaan, alles heb ik zelf moeten doen en zelf moeten uitzoeken. Dit geeft mij nog meer power.

Maar ik snap je volkomen hoe je je voelt en wat je doormaakt, laat je echt niet kisten.
Kijk het nog even aan de aankomende tijd en ik weet zeker dat het ook bij jou goed gaat komen.

En als het af en toe rot gaat, probeer het dan gewoon te accepteren dat je je zo voelt.

Om eerlijk te zijn ik kan wel tig van A4tjes schrijven nu, over mijn ervaringen en hoe ik zover ben gekomen. Daarom ga ik ook een boek schrijven. Ben er al mee bezig in ieder geval.

Trouwens geloof niet in de etiketten die ze je hebben opgeplakt, het is allemaal maar bedacht op het jaarlijkse DSM congres. Elk jaar komen er weer 10tallen zogenaamde stoornissen bij.

Er zijn mensen die hun hele leven achter hun etiket verschuilen en daardoor niet verder komen.
Ik was er ook 1 van, totdat ik inzag dat al die "stoornissen" maar bedacht zijn.

Je zou de documentaire "psychiatrie des doods" maar eens moeten kijken.

Dit is voor mij een gigantische eye opener geweest en ook een enorme geruststelling.
Deze documentaire laat de andere kant ervan zien, wat voor poppenkast het hele gebeuren eigenlijk is. En de zogenaamde "stoornissen".

Ze zeggen ook in de documentaire van dat je elke persoon op de aardbol wel een stoornis aan kan toekennen. Iedereen valt wel ergens onder Gewoon hilarisch als je erover nadenkt.,

Maar geloof me ik was zo enorm onzeker, was gewoon een hoopje ellende.
Zie ook mijn vorig topic maar destijds die ik had geopend, ik was echt te einde raad.

Ik heb enorm veel apart moeten overwinnen, net zoals mijn tinnitus.
Deze klacht heb ik nu totaal onder controle, ik ga weer op stap, feestjes, vuurwerk kijken.
Alles wat ik ooit eerder ook gewoon normaal deed.

En ik dacht ook dat ik een heel uniek mens was
Dat ik de enige was met onzekerheden, angsten, keuzes maken, etc.

Maar ieder mens heeft dat, ieder mens heeft periodes dat het goed loopt en dan weer wat minder.
Iedereen piekert weleens, voelt zich verdrietig, loopt tegen dingen aan.

Ik zag de bovenstaande dingen en nog tal van andere, als abnormaal.
Ik dacht dat ik de enigste was, en zag iedereen als, "die hebben er geen last van".

Maar nu ik besef dat iedereen deze eigenschappen heeft, dat ik niet anders ben als ieder ander
Wat een opluchting was dat !!!

Maar alles helpt he, sporten? ik zag TOTAAL het nut er niet van in!
Uit eten gaan? Nee hoor, voel ik me alleen maar rotter.
Bij mensen op visite? Waarom, ik voel me toch klote.
Dingen ondernemen? Wat heeft het voor nut, ik ben toch depri.
Mooi weer? Geef mij maar regen.

Ik kan maar doorgaan en doorgaan, en toch bleef ik veel dingen doen, ook al zeiden mijn gevoelens en gedachtens van niet. En het heeft vruchten afgeworpen.

Je kan bij voorbaad niet weten hoe bepaalde dingen zich gaan ontwikkelen.
Heel vaak moet je het gewoon doen en blijven doen, het resultaat en gevoel komt later wel.

Ik blijf je topic wel volgen.

Trouwens 2 woorden wat mij enorm heeft geholpen: Accepteren en Relativeren.

Accepteer veel dingen zoals ze zijn, en relativeer dan ook voor jezelf.
Probeer het in ieder geval, dit doe ik namelijk dagelijks en al helemaal als het even wat tegenzit.

[ Bericht 1% gewijzigd door justme1234 op 29-08-2012 21:52:47 ]

quote:

Op woensdag 29 augustus 2012 21:47 schreef justme1234 het volgende:
Trouwens geloof niet in de etiketten die ze je hebben opgeplakt, het is allemaal maar bedacht op het jaarlijkse DSM congres. Elk jaar komen er weer 10tallen zogenaamde stoornissen bij.

Er zijn mensen die hun hele leven achter hun etiket verschuilen en daardoor niet verder komen.
Ik was er ook 1 van, totdat ik inzag dat al die "stoornissen" maar bedacht zijn.

Je zou de documentaire "psychiatrie des doods" maar eens moeten kijken.

Psychiatrie Een Industrie Des Doods NL Ondertitelt

Dit is voor mij een gigantische eye opener geweest en ook een enorme geruststelling.
Deze documentaire laat de andere kant ervan zien, wat voor poppenkast het hele gebeuren eigenlijk is. En de zogenaamde "stoornissen".

Ze zeggen ook in de documentaire van dat je elke persoon op de aardbol wel een stoornis aan kan toekennen. Iedereen valt wel ergens onder Gewoon hilarisch als je erover nadenkt.,

Maar geloof me ik was zo enorm onzeker, was gewoon een hoopje ellende.
Zie ook mijn vorig topic maar destijds die ik had geopend, ik was echt te einde raad.

Ik heb enorm veel apart moeten overwinnen, net zoals mijn tinnitus.
Deze klacht heb ik nu totaal onder controle, ik ga weer op stap, feestjes, vuurwerk kijken.
Alles wat ik ooit eerder ook gewoon normaal deed.

En ik dacht ook dat ik een heel uniek mens was
Dat ik de enige was met onzekerheden, angsten, keuzes maken, etc.

Maar ieder mens heeft dat, ieder mens heeft periodes dat het goed loopt en dan weer wat minder.
Iedereen piekert weleens, voelt zich verdrietig, loopt tegen dingen aan.

Ik zag de bovenstaande dingen en nog tal van andere, als abnormaal.
Ik dacht dat ik de enigste was, en zag iedereen als, "die hebben er geen last van".

Maar nu ik besef dat iedereen deze eigenschappen heeft, dat ik niet anders ben als ieder ander
Wat een opluchting was dat !!!

Maar alles helpt he, sporten? ik zag TOTAAL het nut er niet van in!
Uit eten gaan? Nee hoor, voel ik me alleen maar rotter.
Bij mensen op visite? Waarom, ik voel me toch klote.
Dingen ondernemen? Wat heeft het voor nut, ik ben toch depri.
Mooi weer? Geef mij maar regen.

Ik kan maar doorgaan en doorgaan, en toch bleef ik veel dingen doen, ook al zeiden mijn gevoelens en gedachtens van niet. En het heeft vruchten afgeworpen.

Je kan bij voorbaad niet weten hoe bepaalde dingen zich gaan ontwikkelen.
Heel vaak moet je het gewoon doen en blijven doen, het resultaat en gevoel komt later wel.

Ik blijf je topic wel volgen.

Trouwens 2 woorden wat mij enorm heeft geholpen: Accepteren en Relativeren.

Accepteer veel dingen zoals ze zijn, en relativeer dan ook voor jezelf.
Probeer het in ieder geval, dit doe ik namelijk dagelijks en al helemaal als het even wat tegenzit.

Heel erg bedankt voor de link.
Dit is een zeer interessante documentaire.

Je moet je niks aan laten praten door mensen die geen verstand van zaken hebben. Psychische problemen zijn niet meestal zichtbaar aan de buitenkant. Natuurlijk kunnen leken ook wel eens goed advies hebben, maar je moet in ieder geval niet door hen laten bepalen wat jij met je leven doet. Belangrijk is ook om over je behoeften en twijfels m.b.t. de therapie in gesprek te blijven met je therapeuten.

Om even terug te grijpen op wat je eerder in het topic aan gaf, dat je behoefte hebt aan meer praktische hulp: in de meeste gemeenten zijn er organisaties die mensen met psychische problematiek praktische ondersteuning bieden. Ze bemoeien zich niet inhoudelijk met je eventuele therapie en daarom is het heel erg goed te combineren met therapie. In overleg met jou wordt dan gekeken waar jij hulp kunt gebruiken. Ze gaan niet van voor jou opknappen, maar gaan je helpen het zelf te doen. Bijvoorbeeld iemand die het lastig vindt om de wekelijkse huishoudelijke klussen te doen helpen ze met een schemaatje op te stellen en soms helpen ze je ook weleens met iets praktisch. Weer iemand anders heeft grote moeite om orde in z'n administratie te krijgen en bij diegene kijken ze dan wekelijks mee met het verwerken van de post etc. Maar alles met het doel dat je het zelf leert en uiteindelijk hun niet meer nodig hebt.

Je therapeuten weten vast welke instelling in jouw regio deze diensten levert en kunnen je daarmee op weg helpen. Als je er voor in aanmerking komt dan wordt dit vanuit de AWBZ vergoed.

quote:

Op zaterdag 1 september 2012 09:33 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Dat weten therapeuten vaak juist niet.

Dat is het grootste probleem binnen de psychische gezondheidszorg: er zijn duizenden instanties in Nederland, maar ze hebben nauwelijks weet van elkaar. Het houdt bijvoorbeeld in dat als een behandeling bij jou niet werkt, je gewoon wordt weggestuurd, eventueel met een verwijsbriefje naar de algemene GGZ waar ze je evenmin kunnen helpen.

Kan ik me bijna niet voorstellen. Maar goed, kennis kan natuurlijk per persoon verschillen. Jjij weet nu in ieder geval dat het bestaat en Google is man's best friend tegenwoordig.

Wat heb je al geprobeerd aan andere dingen dan therapie? Kracht uit jezelf halen kan bijv. door een vechtsport te gaan doen.

quote:

Op maandag 3 september 2012 09:21 schreef Pulzzar het volgende:
Maar het heeft ook wel met mezelf te maken. Ik wil absoluut geen zeverige psycholoog of een 'kusjekroel'-figuur. Maar ik ben dan bang dat elke psych zo is. Dat ik alleen maar dingen te horen krijg zoals "dat ik er mag zijn" of hoe naar ik me wel niet moet voelen. Als ik zit te Googlen, vind ik het allemaal zweverig.

Ik vraag me dan alleen wel af hoe je van je faalangst en minderwaardigheidsgevoelens af wil en je tegelijkertijd niet bezig houden met voor jezelf het gevoel opbouwen dat je er mag zijn zoals je bent?

Als jij namelijk oprecht gelooft dat jij er mag zijn zoals je bent is er geen ruimte voor dingen als faalangst en minderwaardigheidsgevoelens, sterker nog geloven dat je er niet mag zijn zoals je bent is een voorwaarde om faalangst en minderwaardigheidsgevoelens te laten ontstaan. Wat zou falen inhouden als je vind dat je er mag zijn zoals je bent en je op positieve voet met mezelf staat? Bestaat het idee van falen niet alleen om jezelf af te kraken? En hoe zou je je minderwaardig kunnen voelen als je vind dat je er mag zijn zoals je bent en je jezelf accepteert, of beter nog zelfs, als je liefde en compassie voor jezelf en jouw bestaan voelt?

Kan het niet zo zijn dat je jij al heel je leven lang gelooft dat jij er niet mag zijn zoals je bent en het eng vind om van dat idee/gevoel, wat dan dus lange tijd de basis voor je bestaan is geweest, af te wijken? Faalangst en minderwaardigheidsgevoelens zijn heel rot maar als het is waar je bekend mee bent kunnen het ook dingen zijn waar je aan vast houdt en kan dat loslaten heel onbekend en dus eng zijn.

Wil dit niet simpeler laten klinken dan het is want het is een heel moeilijk maar als mensen lijden we het diepst en het langst van de negatieve dingen waar we (onbewust) aan vasthouden, ook als dat iets is als jezelf minderwaardig voelen.

"accepteer en voel je vrij" was de mantra toch?

Als er geen verzet meer is dan ben je vrij, bedoel je dat?

quote:

Op zaterdag 1 september 2012 00:47 schreef Pulzzar het volgende:
Het is nu een week verder en ik sta er nu iets luchtiger tegenover.

Mijn wantrouwen naar therapie wordt ook gevoed door mensen die bijvoorbeeld tegen me zeggen: "Joh, wat is er nou mis met jou? Je moet gewoon weer aan het werk, want dan pieker je niet zoveel en gaat het een stuk beter met je. En je moet je verder niks wijs laten maken door die zielenknijpers, want ieder mens heeft weleens tegenslag en iedereen voelt zich weleens rot."

De mensen die dat zeggen hebben waarschijnlijk de beste bedoelingen. Proberen het probleem kleiner te maken. Maar je merkt dat ze geen idee hebben hoe diep het bij jou zit. Dit uit gaan leggen doet je ook geen goed, dus laat ze maar. Het is prima advies, maar niet op jou van toepassing.

quote:

En als mensen dat tegen me zeggen, voel ik me een enorme onvolwassen lamzak die gewoon te lui is om zelf mijn problemen op te lossen. Met als gevolg dat ik ook emoties krijg dat ik het niet waard ben om te leven en nog depressiever en angstiger wordt.

Dat is dat enorme minderwaardigheidscomplex talking. Jij bent net zoveel waard als ieder ander, en dat je gevoel in je donder hebt is juist iets positiefs. Bij jou slaat het alleen in het negatieve door. Blijf je beseffen dat de mensen het niet zeggen om jou je zo beroerd te laten voelen. Ze hebben het beste met je voor. Er is geen reden om je meteen zo depressief en angstig te voelen. (En ja, ik weet ook wel dat je daar ook niet voor kiest)

quote:

Maar wat weten die mensen nou met hun goede raad? Als het allemaal zo makkelijk was als zij beweren, had ik mijn problemen allang zelf kunnen oplossen. Ik ben niet achterlijk, ook al impliceren ze dat wel met hun vernederende adviezen.

Mja, als je het zo blijft bekijken dan zul je je er nooit beter bij voelen. Ik snap dat je je faalangst etc is, maar het is echt niet nodig om dit soort adviezen zo onzettend negatief op te vatten. Ze snappen je niet, maar te betekent niet dat ze je dan dus willen vernederen of je achterlijk vinden.

quote:

Maar ze moeten eens een keer in mijn hoofd kijken; dan weten ze hoe ontzettend klote het is om je chronisch minderwaardig te voelen, om faalangst te hebben omdat alles in je leven mislukt, om elke keer afgewezen te worden omdat mensen zogenaamd geen tijd hebben, om een vader te hebben die je je hele leven lang afzeikt dat je niks goed kan doen en denkt dat hij zelf perfect is terwijl hij gewoon een arrogant stuk stront is die altijd de schuld buiten zichzelf zoekt, om een moeder te hebben die door haar ex-man helemaal kapot is gemaakt.

Je vader is een lul, da's duidelijk.
Die mensen die jou advies geven die weten dat niet. Denk je niet dat ze iets anders zouden zeggen als je wisten hoe klote je leven tot nu toe is geweest?
Jij lijkt heel normaal (sterker nog: je bént normaal), aan jou zie je niet wat er allemaal rondgaat in dat hoofd en hoe je naar jezelf en de wereld kijkt. Waarschijnlijk denken ze dat je 'gewoon een dipje' hebt, zoals iedereen dat wel eens heeft.

quote:

Ik ben nog steeds geen fan van therapie. Ik ben nog steeds van mening dat het veel beter en efficienter kan. Maar ik denk dat therapie voor mij - helaas! - de enige manier is om verder te kunnen komen.

Misschien is dat zo.
En misschien moeten ze je dan ook leren dat niet alles wat buitenstaanders zeggen meteen negatief is.

quote:

Op maandag 3 september 2012 15:57 schreef Pulzzar het volgende:
Met "je mag er zijn" bedoel ik dat het vaak een nietszeggende uitspraak is. Mensen die zoiets zeggen, hebben vaak half het idee wat ze zeggen; het wordt vaak gezegd en daarom overgenomen.

Stel, je bent erg dik en je wilt graag afvallen maar het lukt niet. Je bent depressief en omwille van dat eet je jezelf vol. Je walgt van je lichaam en je zou graag slank en strak zijn. Zou jij dan geholpen zijn met uitspraken als dat je "mag zijn wie je bent" en dat je niet tegen jezelf moet vechten?

Ik vind het zelfs hypocriet. Iedereen wil graag een goed figuur. Ik beschouw dikke mensen zeker niet als minderwaardig, maar als ze aan mij vragen of ik ze wil steunen met afvallen, dan doe ik dat. Van mij hoeft het niet, maar als ze het willen, zal ik ze zeker aanmoedigen. Omdat ik ten eerste het kan begrijpen dat ze zich door zoiets minderwaardig voelen. En omdat ze met afvallen constructief aan zichzelf kunnen werken. De resultaten die ze bereiken, bereiken ze met discipline en als het ze lukt, kunnen ze daar ook zelfvertrouwen uit putten. Hen proberen te overtuigen dat ze er leuk genoeg uitzien en geen gram hoeven af te vallen, vind ik destructief. Ook als ze er met een maatje meer goed uitzien. Waarom? Ten eerste omdat je hen de wens ontneemt ooit slank te kunnen worden en daarmee maak je een deel van hun identiteit kapot. Ten tweede moedig je hen aan de passieve manier - de weg van de minste weerstand te kiezen.

En dat is nou precies waarom het advies wat Canillas altijd loopt te spuien gewoon onzin is. Goed uitgelegd!