In dit topic kan je je verhalen, je ervaringen en eventuele vragen kwijt.
Misschien heb je iets aan mijn ervaring. Twee jaar geleden zagen wij ook bij een echo dat ons kindje met ruim 8 weken was gestopt met groeien. Ik moest een week later terugkomen om de verschillende opties te bespreken, maar de volgende avond/nacht kwam de miskraam spontaan op gang.
Fysiek was dat best pittig (een minibevalling, noemde de gyn het) maar zelf vond ik het heel fijn dat het op deze manier gebeurde. (het was wel goed dat ik een beetje was voorbereid op wat ging komen, de pijn en het bloedverlies. Als je dat niet van tevoren weet, kan ik me voorstellen dat het angstig kan zijn.)
Ik vind het moeilijk uit te leggen waarom maar op deze manier kon ik op een goede manier afscheid nemen van dit kindje. Het was een heel bijzondere ervaring.
Heel veel sterkte voor jou en je partner.
Vannacht heb ik geen oog dicht gedaan en vandaag ben ik heel erg verdrietig. Eigenlijk zou de verloskundige dinsdag of woensdag contact met me opnemen, maar ik heb net al gebeld dat ik graag een verwijzing naar de gynaecoloog wil hebben. Ze gaat vanmiddag een afspraak voor me maken voor volgende week. Ik vind het prettig dat er dan in ieder geval al een afspraak staat, al zal het waarschijnlijk alleen een gesprek zijn.
Het liefste zou ik nu direct er vanaf zijn, als er geen risico's aan een curettage zouden zitten.
Ik denk aan je!Ik had een eerste echo bij 6 weken 6 dagen en toen was er een hartslag te zien. 14 dagen later kreeg ik weer een echo en toen was er geen hartslag meer, het kindje was 1 of 2 dagen daarvoor gestopt met groeien.
De gyn zei dat we maar naar huis moesten om na te denken en een week erna kregen we een nieuwe afspraak. Weer een echo gehad en toen een afspraak voor curettage gemaakt. Eenmaal thuis vond ik dit te snel en ik heb de afspraak afgezegd. Ik wou mijn eigen lichaam de kans geven. Pas na ongeveer 5 weken begon de bloeding, helemaal niet heftig. Lichamelijk vond ik het heel pijnlijk, ik heb nooit weeën gehad dus vergelijken lukt niet maar ik vond het niet vergelijkbaar met menstruatiekrampen. Het was veel heftiger en ik voelde hem aankomen als een golf, bleef een tijdje hangen zodat ik hem weg moest puffen en ging dan langzaam weg. Maar buiten wat bloedverlies en heftige krampen gebeurde er eigenlijk niets. Bij de echo bleek dat het vruchtje er nog zat. Ik trok het niet meer om nog langer door te lopen, lichamelijk en geestelijk niet. Er werd een curettage gepland op 21 maart. Die ochtend moest ik 2 cytotec inbrengen om mijn baarmoedermond te laten verweken en me melden in het ziekenhuis. Ik was er erg bang voor maar ik kreeg een kamer voor mij alleen en man man mocht de hele tijd bij mij zijn. En ik had 1 vaste verpleegster die ontzettend lief was. In het ziekenhuis werden de krampen nog heftiger en ik wist echt niet meer hoe ik moest zitten of liggen. Na een tijd moest ik niesen en verloor ik het vruchtje alsnog spontaan. Ik heb hem uit mijn onderbroek gevist en goed bekeken. Een zakje zo groot als een tennisbal gevuld met vocht. Ik durfde hem niet open te maken.. Ik heb er een foto van gemaakt, geen mooi beeld maar ik ben nog steeds blij dat ik dat gedaan heb. De echo daarna bleek er nog wat weefsel te zitten en dat is toen direct verwijderd, zonder verdoving. Dat deed gruwelijk pijn maar is gelukkig niet gangbaar.
Achteraf gezien ben ik blij dat ik de curettage niet direct heb laten doen want geestelijk was ik er nog niet klaar voor. Ik heb 6 weken rond gelopen tussen de echo dat het mis was en het verliezen van vruchtje en dat was achteraf te lang. Ik kon geen afscheid nemen.. Ik zou, mocht het opnieuw voorkomen, eerst vragen naar Cytotec. Dat mijn lichaam het zelf heeft gedaan was een opluchting. En helpt dat niet zou ik een curettage laten inplannen.
Succes met deze zware beslissing. Ik hoop dat je kunt doen waar jij je het beste bij voelt
[ Bericht 0% gewijzigd door .Sparkling. op 03-08-2012 13:35:38 ]
quote:Op vrijdag 3 augustus 2012 13:15 schreef .Sparkling. het volgende:
.. bekeken. Een zakje zo groot als een tennisbaan gevuld met vocht. Ik durfde ...
Haha! Nou ja, tennisbal dus. Ik overdrijf graagquote:
Ik werd net teruggebeld door de verloskundige. Ik heb maandag een afspraak met de gynaecoloog voor een gesprek.
Laat je goed voorlichten zodat je voor jezelf een goede keuze kunt maken over wat en hoe nu verder. Neem je tijd, een rouwproces heeft dat nodig...
Kursor
ik wou dat ik het makkelijker kon maken voor je. Als je er zelf niet meer uitkomt vraag dan hulp, dat is geen schande.Bij mij is de vruchtzak inderdaad door blijven groeien, het heeft een tijd geduurd voor mijn lichaam door had dat het mis was. Het kindje zelf was maar 2,5 centimeter.
Nogmaals veel sterkte en succes maandag
Kursor, ik denk vaak aan je en ik kan me niet eens indenken hoe jij je moet voelen. En verder wat Fieder zegt..
Voor de anderen die bezorgd om mij zijn...ja, ik heb een ietsepietsie professionele hulp voor de verwerking. Originele therapie liep al en was helemaal niet hiervoor bedoeld (evt PM; ik schrijf hier niet alles...aanleiding ooit was een depressie na m'n bevalling), maar ik krijg wel iets aan handvatten. Belangrijkste zijn: opschrijven wat er is gebeurd (nu lukt dat alweer een paar weken niet) en mezelf toestaan dat verdrietig zijn mag.
Ik heb verder een heel klein groepje mensen om me heen waarmee het me soms lukt om te praten. Vaak ook niet, want ik krijg het niet uitgelegd. Ik veroordeel mezelf op m'n foute, niet constructieve gedachten. De eis dat ik weer helemaal goed in m'n vel moet zitten voor eind november zodat we weer van start kunnen moet ik proberen te laten varen. Ik zit heel erg in moeten moeten moeten, met alles. Vreselijk vermoeiend en daar ga ik me niet beter van voelen.
Vrijdag vroeg een collega vriendelijk hoe het ermee ging. Eerlijk geantwoord dat het niet lekker gaat. Volgende vraag...hoe zijn je bloedwaarden? Ehmm, die zijn negatief, dus in orde. Oh, dan moet je er maar niet zoveel mee bezig zijn. Hoe is het met je dochter? De rest van de middag was het weer tussen de tranen door proberen te werken.
Boh, wat een nachtmerrie heb jij meegemaakt 
Dikke knuffel.Ik had maandagochtend een afspraak bij de gynaecoloog. Mijn man was mee en mijn moeder paste bij ons thuis op Niels.
In de wachtkamer zaten allemaal vrouwen met een mooie bolle buik en ze keken natuurlijk ook waar mijn buik was, niet leuk. Bij de gynaecologe stortte ik helemaal in en kreeg een heftige paniekaanval. Ze moest nog een echo maken en toucheren en zelfs dat vond ik doodeng. In de papieren die ze van de verloskundige gekregen had stond dat ik eerst af wilde wachten en nu de mogelijkheden wilde bespreken, maar dit heb ik nooit gewild, de verloskundige nam het aan omdat ze dat zelf natuurlijk het liefste hebben ivm de risico's en omdat veel vrouwen dan beter afscheid kunnen nemen. Ik wilde dat het zo snel mogelijk voorbij zou zijn. De 12-weken echo was op donderdag en vanaf toen heb ik 's nachts maximaal 2 uur geslapen en was ik de hele dag ontzettend bang en gespannen. Ik was zo bang dat het al zou beginnen in het weekend en de gynaecoloog te laat zou zijn, want vanaf zondagochtend had ik licht bloedverlies en buikpijn. Op de echo was ook al te zien dat het vruchtzakje aan het loslaten was.
De gynaecoloog was wat lacherig "hoe ben je bevallen dan?", want ze had mijn reactie niet verwacht. Maar ze zei al snel dat ze wel doorhad dat het geen zin had om mij om te praten. Ze heeft me direct op laten nemen en ik zou om 2 uur gecuretteerd worden.
Van de verpleging kreeg ik het advies om dormicum te nemen (een rustgevend en angstonderdrukkend middel), zodat ik wat minder gespannen zou zijn. Ik was een brok spanning en zo bang, ook dormicum innemen vond ik eng. Ik kende mezelf niet meer goed terug. Ik vroeg de verpleging de hemd van het lijf over wat er allemaal zou gebeuren. Ik was nog nooit onder narcose geweest, dus ook daar was ik bang voor.
Ondertussen was mijn man alweer naar huis gereden om onder andere mijn bril en lenzenspul op te halen.
Het middel werkte gelukkig goed en ik ben zelfs een paar keer bijna weggedoezeld in bed.
Om half 4 kregen we te horen dat het nog wel even kon duren, er was een spoedoperatie tussendoor gekomen. Even later werd ik toch naar de operatiekamer gereden, om in de sluis te horen te krijgen dat er weer een spoedkeizersnede tussendoor gekomen was en werd ik weer teruggereden. Ik vond het allemaal wel best.
Om 5 uur kwamen ze me dan echt halen. De sfeer was heel zakelijk, maar de anesthesist en zijn assistente waren nogal melig met elkaar. Hij maakte grapjes over dat hij nooit in dit ziekenhuis geopereerd zou willen worden omdat hij wist hoe het er aan toe gaat als je onder narcose bent. En hij prikte mijn infuus heel snel terwijl hij zei dat hij de aderen niet goed zag, dat deed heel veel pijn (toen de verpleging het infuus verwijderde bleek het ook scheef in de ader te hebben gezeten, het bleef heel pijnlijk). Toen ik in slaap viel was het laatste wat ik dacht "vent, lul niet zo, ik wil slapen".
Na de operatie werd ik wakker gemaakt door de verpleegkundige in de uitslaapkamer en het eerste wat ik hoorde was "ik heb een baby!" van mijn buurvrouw. Schijnbaar de spoed die tussendoor gekomen was. Ik barstte in huilen uit en zei "ik ben zo blij voor haar". Niet leuk wakker worden.
Ik werd naar de afdeling gynaecologie gereden, ik had bijna de hele dag niet gegeten en gedronken natuurlijk, dus in combinatie met de narcose viel ik steeds bijna flauw. Maar eten en zoete thee hielp goed.
Even later kwam er ook een buurvrouw bij, zij lag te jammeren en te huilen van de pijn, vreselijk zielig vond ik het. Ondertussen waren mijn man en Niels in het ziekenhuis, afgezet door mijn moeder. We hebben geen auto en zij moest terug naar huis om haar hond uit te laten, daarna is ze weer terug gereden om Niels naar bed te kunnen brengen). Helaas konden ze niet in de kamer blijven omdat ik dacht dat het voor mijn buurvrouw niet fijn zou zijn om een hyperblije peuter in de kamer te hebben. Maar Niels heeft zich met R goed vermaakt met traplopen enzo.
De arts of de verpleging had me nog niet verteld of alles goed gegaan was, dat heb ik zelf aan de verpleging moeten vragen. En alles was goed gegaan. Ik verloor ook weinig bloed, dus om half 10 konden we weer naar huis.
Alles gaat lichamelijk goed, ik verlies veel minder bloed dan ik verwacht had (al kan het best nog komen) en ik heb ook weinig buikpijn. Alleen kan ik 's nachts nog steeds niet slapen. Het lijkt nog steeds alsof het allemaal een lange dag geweest is.
Ik ben wel heel blij dat ik het niet bewust mee heb hoeven maken dat ik het verloor, ik had het echt niet aangekund
Ik weet niet of ik het nog wel aandurf om zwanger te worden. We willen heel graag nog een kindje, maar wat was dit een nachtmerrie
De echofoto van donderdag, toen zou ik 11+5 zijn geweest, maar het kindje was niet verder gegroeid dan ruim 8 weken. Met 7 weken heb ik nog een echo met goede hartslag gehad.
(niet eng hoor, je ziet niets bijzonders, maar toch maar een spoiler)
SPOILER
Ik zit met een brok in mijn keel.
[ Bericht 3% gewijzigd door danic op 08-08-2012 12:10:48 ]
Dikke
voor jou. Ik hoop dat je lichamelijk niet veel last zult hebben. En emotioneel, tja, dat is zo persoonlijk en verschillend. Ik hoop dat je het een plek kunt geven, uiteindelijk. En dat je dit kunt gaan zien als de nachtmerrie die geweest is en je de angst voor nog een zwangerschap kwijt raakt.Sterkte
Het is helemaal niet raar dat je van al die hormonen, het niet slapen en de situatie paniekerig en bang wordt. Klote geregeld ook van het ziekenhuis met die kamerindeling. Toen ik bij mijn zus mocht blijven voor de curretage lag ze gewoon alleen en daarna mocht ze ook alleen. Het is al erg genoeg dat je op die afdeling ligt, terwijl je afscheid moet nemen ipv nieuw leven mag begroeten.
Heel veel sterkte
Helaas herkenbare stukjes, op de kraamafdeling denken ze niet zo handig mee met mensen die daar zonder baby naar huis moeten.
Heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies..
(Troost het als ik zeg dat ik het ook niet zou willen? Ik was 'blij' met de curettage, dan wist ik zeker dat alles weg was, en schoon, en we weer opnieuw konden beginnen...)
veel sterkte.En voel je daar niet rot over. Je hebt een keus gemaakt uit zelfbescherming, en die keus is goed. En je hebt echt niet de gemakkelijkste weg gekozen.
Het is aan ieder persoonlijk, maar het lijkt mij ook traumatisch om het zelf te doen.
ik hoop dat je snel weer een beetje beter kunt slapen meid. Wat sneu en naar en klote Ik hoop ook dat je gauw weer wat beter kan slapen Sterkte meissie
Dames, het was zo te lezen op de uitslaapkamer dat er een vrouw begon over een baby te hebben (neem aan na een spoedkeizersnede). Die uitslaapkamer is nou eenmaal één ruimte, daar doe je niks aan helaas.
Ja, dat klopt. Gewoon stom toeval was het.quote:
Dames, het was zo te lezen op de uitslaapkamer dat er een vrouw begon over een baby te hebben (neem aan na een spoedkeizersnede). Die uitslaapkamer is nou eenmaal één ruimte, daar doe je niks aan helaas.
Maar het was geen onnadenkendheid van het ziekenhuis in dit geval.
En inderdaad na mijn curretage lag er iemand naast me op de uitslaapkamer die aan het wachten was op een ruggeprik... De halve verpleging daar raakte in paniek toen ik wakker werdt, want ze wilde me er zsm weg hebben omdat ik al genoeg meegemaakt had ik die weken... Alleen kwam er maar niemand om me op te halen, dus zijn er uiteindelijk 2 verplegers geweest die mijn bed zelf naar "mijn" kamer terug gebracht hebben
Dat is wel lief zeg, dat ze zo meedenkenquote:
Twinkly
En inderdaad na mijn curretage lag er iemand naast me op de uitslaapkamer die aan het wachten was op een ruggeprik... De halve verpleging daar raakte in paniek toen ik wakker werdt, want ze wilde me er zsm weg hebben omdat ik al genoeg meegemaakt had ik die weken... Alleen kwam er maar niemand om me op te halen, dus zijn er uiteindelijk 2 verplegers geweest die mijn bed zelf naar "mijn" kamer terug gebracht hebben
Ik had ook hele lieve verpleegkundigen.Volgens mij had mijn buurvrouw het ook wel meegekregen, ze heeft geen woord meer gezegd daarna
Neem de tijd om het te verwerken en een plekje te geven, en wie weet hoe je er in de toekomst in zal staan
Ja, daarom voelde ik me ook wat schuldig dat ze het misschien gehoord had, ik wilde haar geluk niet bederven....quote:
Ik denk dat als je aan de andere kant staat, en mee krijgt dat het bij je "buurvrouw" niet goed is gegaan, het je ook heel veel doet! Zeker als je stijf staat van de hormonen dat hakt dat soort nieuws is goed in... Hele grote kans dat ze daarom daarna een stuk rustiger was
Maar snap je gevoel wel hoor, had ik ook heel sterk toen ik met het mandje en dekentje met daarin Senna over de gang liep en er ook kersverse moeders liepen...
en ook toen ik hoorde dat m'n schoonzus zich als een hork heeft gedragen in de wachtkamer... daar zat een vrouw op het punt van bevallen samen met haar andere kindjes, partner en ouders te wachten op een kamer. En mijn schoonzus schijnt daar dus te keer te zijn gegaan dat het niet eerlijk was, want zij had al kinderen en kreeg er nu weer 1 en wij hadden niks meer...
Gelukkig is ze door haar moeder de kamer uit gestuurd en flink op haar plek gezet omdat ze haar verdriet echt niet zo op een ander kon af reageren ( helemaal niet op iemand die net een bevalling in zou gaan ) Daar heb ik me toen ook best rot over gevoeld...
Neem rustig de tijd om dit alles te verwerken. sterkte
mn hart breekt een beetje pff wat heftig zeg. Maar wel erg ''goed'' geweest van het ziekenhuis dat ze je meteen lieten blijven en je diezelfde dag nog terecht kon.Alle woorden doen eigenlijk een beetje zwak aan vind ik, ik weet echt niet wat ik zeggen moet behalve een welgemeend sterkte en een dikke knuffel
Ik vind het echt zo verschrikkelijk verdrietig
En wat een prachtige foto van jullie kleintje! Koester deze maar
Hopelijk kun je dit alles een plaatsje geven.Wat vervelend voor je dat de verloskundige niet jouw mening, maar de eigen mening had gecommuniceerd over de snelheid van ingrijpen. En een paniekaanval, wat moeilijk dat je die er ook nog eens overheen krijgt. Wel prettig dat je verder serieus genomen bent en dat er heel snel op actie overgegaan kon worden (bij mij zat er ondanks redelijke spoed ivm mola nog steeds drie dagen tussen). Het is niet niks dat je zo ineens opgenomen wordt en op de ok ligt. Ook op mij heeft dat veel indruk gemaakt (en dat je geen klap ziet zonder bril/lenzen maakt het er zeker niet makkelijk op; zeg ik met m'n -6). De confrontatie juist in het ziekenhuis met bollen buiken en kersverse moeders/babies is ook lastig.
Ik hoop dat je er nu, een aantal dagen later, vrede mee hebt dat je gekozen hebt voor een curettage. Het is jouw manier geweest. Jij voelde je enorm ongemakkelijk met een niet-levend vruchtje in je buik. Ik kan me voorstellen dat je dat zo ervaart. Voor mij was het echter precies andersom. Ik vond het niet naar en had (toen nog niet aan een mola gedacht werd) juist het idee dat ik het zelf wilde doen. Maar bloedverlies tussen de termijnecho en de ziekenhuisafspraak in vond ik dan wel weer vreselijk eng. Ik wilde het als het ware wel gecontroleerd.
Hoe gaat het nu verder met je? Kan je ondertussen al weer een heel klein beetje slapen? En als je als een zombie door het huis loopt en nergens toe in staat bent, dan is dat heel begrijpelijk.
Heel veel sterkte de komende tijd. Neem vooral je tijd, het is niet niks. Ik wilde zelf een curettage en heb er geen spijt van gehad. Het had best nog een tijdje kunnen duren door dat doorgroeiende vruchtzakje, ondanks dat je al bloedverlies had. Bovendien had je daarna misschien alsnog een curettage nodig gehad. Voel je daar niet rot over.
Nu wil je daar nog niet aan denken, maar er komt een moment dat je weet hoe je verder wilt. Of je het nogmaals aandurft en wanneer. Maar nu eerst bijkomen van deze ellende.
ik wens je/jullie heel veel sterkte! en je moet inderdaad echt tijd en rust nemen om hiervan bij te komen, ik heb dat na de currettage wat onderschat en er daardoor nog best lang last van gehad.Kursor, wat een hel moet dat zijn geweest om drie dagen te moeten wachten terwijl je toen al wist dat het een mola zwangerschap was
Gek en rot dat je je bril niet op mocht houden. Ik heb ook een sterke bril (-7) en ik kreeg een speciaal kartonnen doosje waar ze in de operatiekamer, toen ik onder narcose was, mijn bril in stopten.
Lichamelijk gaat het de laatste dagen wel goed. Ik voel me weer redelijk normaal, op af en toe krampen en sterker bloedverlies na. In het ziekenhuis werd mij door de verpleegkundige verteld dat het bloedverlies 3 dagen aan kon houden. Ik dacht dat ik haar verkeerd verstond, dat ze 3 weken bedoelde, maar nee, ze bedoelde echt 3 dagen. Het leek me al sterk en ik vind nu op internet ook 1 tot 2 weken terug.
Psychisch gaat het ook wel goed, ik word af en toe wel wat verdrietig van dingen die me aan de zwangerschap doen denken, maar niet extreem. Maar ik merk dat ik er 's nachts en als ik niets te doen heb nog wel erg mee bezig ben en het niet van me af kan zetten. Ik slaap over het algemeen wel beter, maar vannacht weer maar 2 uur. En 's nachts zweet ik gigantisch, dat had ik na de zwangerschap van Niels ook, toen de hormonen uit mijn lijf verdwenen.
Het is zo gek, het lijkt net of ik helemaal niet 3 maanden zwanger geweest ben, alsof het allemaal een droom/ fantasie was.
Hoe reageerde jullie verloskundige eigenlijk op de miskraam? Ik vond de reactie erg koud en zakelijk overkomen, ze ging direct over op wat nu de mogelijkheden waren. Het enige wat ze zei was dat we al hadden bewezen een zwangerschap te kunnen uitdragen. Nu hoorde ik niet meer thuis in de praktijk. Ik snap best dat het voor hen iets alledaags is en iets natuurlijks, maar wij hadden bijna de 12 weken grens bereikt en een kloppend hartje gezien bij 7 weken, we dachten dat het nu wel veilig was om te gaan genieten.
Ik ben nu net 4 weken zwanger. Woensdag voor het eerst getest en de testen worden iedere dag lichter ipv donkerder. En ik heb er ontzettende buikpijn bij sinds net dus ik denk dat het niet goed zit.
Afwachten..
Spark, ah nee! Ik hoop heeeel hard dat het vals alarm is.quote:
Ik heb een gevoel mij binnenkort weer opnieuw te kunnen melden hier.
Ik ben nu net 4 weken zwanger. Woensdag voor het eerst getest en de testen worden iedere dag lichter ipv donkerder. En ik heb er ontzettende buikpijn bij sinds net dus ik denk dat het niet goed zit.
Afwachten..
Ik doe heel hard met Coco mee, en hoop dat het vals alarm is!Eigenlijk heb ik de hoop al wel opgegeven en ben ik al aan het wachten op de bloeding maar misschien komt er nog een wondertje..
Ik had geloof ik na een week een echt donkere test. En vreselijke buikpijn heb ik ook gehad... Maar ik snap je angst wel.
Ik ga voor je duimen meid
zo moeilijk dat je niks kunt doen behalve afwachten Nee, ik heb niet extreem veel gedronken. Woensdag bij de eerste test was het veel meer en de test is echt zichtbaar lichter dan die van eergisteren. Ik doe er morgen nog naar 1 met ochtendurine maar ik denk niet dat dat het verschil zal maken. Verdorie, ik ben er echt even flink door van slagquote:
Nee! Misschien door de hitte dat je meer drinkt??
Ik had geloof ik na een week een echt donkere test. En vreselijke buikpijn heb ik ook gehad... Maar ik snap je angst wel.
Ik ga voor je duimen meid
Je kunt alleen maar afwachten hè...? Ik duim!
Mijn buikpijn is weer afgezakt en er is nog geen bloedverlies maar ja.. Die testen die niet donker worden beloven weinig goeds he? Ik heb nog een foto gemaakt:
De linker is van woensdag, getest om ongeveer eh.. 21 uur ofzo?
De middelste van donderdag, getest omstreeks 11 uur
De rechter is van vandaag,getest rond 15 uur
En de andere testen die ik heb gedaan
Linker is van donderdag, getest rond 7 uur
Middelste van vrijdag, getest rond half 9
Rechter van vandaag, getest rond 16.30
Jij hebt echt weinig empatisch vermogen he? Natuurlijk hept dat niet, dat weet ze zelf waarschijnlijk donders goed. Maar ze wil waarschijnlijk proberen houvst te vinden in een onzekere tijd. De een bidt, de ander doet 10 zwangerschapstesten. Geen van beide helpt, maar ieder zijn ding.quote:
Om jezelf gek te maken?? Kom op hou op met testen. Dat helpt je echt niets.
Sparkling, ik duim voor je! Hopelijk worden ze snel donker. En zolang er strepen zijn...
Ik bedoel het meer dat ze zich alleen maar nog gekker maakt zo. Maar prima. Dit topic moet je blijkbaar vooral kusje kroel doen.
Natuurlijk snap ik wat je bedoelt, maar het kwam wat cru op mij over [ Bericht 1% gewijzigd door Cantare op 18-08-2012 20:25:42 ]
Sparkling, als je zo kort zwanger bent, en de tests zouden echt lichter worden, dan denk ik dat het streepje al niet meer te zien zou zijn?
Cantare, ik zie dat de test van woensdag net zo donker is als die van vandaag (de KV 2 voor 5 testen, die andere zie ik weinig verschil in) terwijl ik ze beide later op de dag heb gedaan. Bij mijn vorige zwangerschap werden ze echt snel merkbaar donkerder, al zei dat achteraf ook niet zoveel.
Maar inderdaad, afwachten is het enige dat ik kan doen.
Daar hoop ik deze keer in ieder geval maar op. De vorige keer had in een missed abortion en toen ging dit niet op maar nu is het sowieso anders natuurlijkquote:
Nou ja bij een missed abortion blijft je lijf wel hormonen aanmaken, toch. Dus testen zeggen niets over of het wel goed gaat. Je bent in elk geval nu zwanger.quote:
[..]
Daar hoop ik deze keer in ieder geval maar op. De vorige keer had in een missed abortion en toen ging dit niet op maar nu is het sowieso anders natuurlijk
Dat klopt ja, toen heb ik ruim een maand moeten wachten voor de miskraam begon.quote:Op zaterdag 18 augustus 2012 20:38 schreef Ticootje het volgende:
[..]
Nou ja bij een missed abortion blijft je lijf wel hormonen aanmaken, toch. Dus testen zeggen niets over of het wel goed gaat. Je bent in elk geval nu zwanger.
Ik hoop echt oprecht dat ik gewoon te veel panieker en over 1,5 week de echo er prima uit ziet voor de termijn.
[ Bericht 0% gewijzigd door Meimeltje op 18-08-2012 21:05:41 (Wat Cantare dus eigenlijk al zei ;)) ]
Ik heb me maar voorgenomen om morgen met ochtendurine te testen om in ieder geval wat eerlijker te kunnen vergelijken. En dan maar hopen dat hij in ieder geval wat donkerder is.
En dan heb ik nog 1 test over en dan zijn ze op. En mocht ik geen bloeding krijgen dan laat ik het daar ook maar bij. Ik ga geen nieuwe meer kopen en verder de echo maar afwachten.
Oh en nog iets, ik zie op m'n scherm niet dat de tests lichter worden hoor. Maarja helaas zul je echt moeten afwachten.
I'll keep my fingers crossed.
Probeer afleiding te zoeken en er niet té veel mee bezig te zijn. Wat Tico zegt, geen bloed is goed. En buikpijn is ook een teken van zwangerschap. En uit je testen kun je weinig afleiden. Waarschijnlijk kun je het niet laten om morgen toch over die test te piesen, dus gewoon lekker doen. En daarna geen meer kopen, want je maakt jezelf er alleen gek mee volgens mij..
Sterkte ermee
Het is echt niet te ontkennen dat het streepje lichter aan het worden is in ieder geval. Ik ga verder nier meer testen en ga er vanuit dat er wel een bloeding komt in de komende dagen. En zo niet, dan zien we dat ook wel weer.
En hoe dan verder weet ik ook nog niet..
Een fotootje, het zijn gewoon de KV 2v5 testen, ik heb alleen het omhulsel eraf gesloopt
De onderste is van vanochtend, gedaan met ochtendurine die erg geconcentreerd was.
Wat ongelofelijk KUT gewoon!Hopelijk trekt het nog bij maar kan me voorstellen dat je je enorm zorgen maakt..
Ik blij voor je duimen
Staat er meestal niet op zwangerschapstesten dat je niet meer na een bepaalde tijd af moet lezen?
Omdat er dan een streep kan komen die onterecht is? Zou het dan niet zo kunnen zijn dat die strepen alleen al door de tijd donkerder worden? Ik hoop dat je je onterecht zorgen maakt iig [/lurker uitbreekt]
Vreselijk balen zeg. Ga je bij de huisarts of gyn langs deze week? Lijkt me sowieso wel verstandig om dit medisch vast te laten leggen, misschien kunnen ze onderzoeken waarom het weer is misgegaan? En misschien is er alsnog niets mis maar doen die testen gewoon raar bij jou.... Ik ga duimen voor een goeie afloop!
ja, maar als ze donkerder worden als ze langer liggen lijkt het me logisch dat oudere tests donkerder zijn (geworden) dan de nieuwequote:
Het ging er juist om dat de testen lichter werden...
Vreselijk balen zeg. Ga je bij de huisarts of gyn langs deze week? Lijkt me sowieso wel verstandig om dit medisch vast te laten leggen, misschien kunnen ze onderzoeken waarom het weer is misgegaan? En misschien is er alsnog niets mis maar doen die testen gewoon raar bij jou.... Ik ga duimen voor een goeie afloop!
Shandaly, ik bel morgen sowieso het ziekenhuis even. Ik weet niet of dit al als miskraam gezien wordt als het mis gaat. Ik ben nu 4w4d. En ik weet ook niet hoe nu verder, of ze bloed willen prikken ofzo.
Ik voel me lichamelijk nog hartstikke zwanger in ieder geval, pijn aan mijn tepels en misselijk. Zulke klachten heb ik zelfs in mijn vorige zwangerschap zelfs nooit gehad, raar hè?
Ik vind het heel rot dat je je zo voelt. Die onzekerheid is killing. Als je symptomen er allemaal zijn, en er is geen bloed, zou ik er zeker niet al vanuit gaan dat je een miskraam hebt. Misschien is contact opnemen met een verloskundige/ziekenhuis een idee, maar ik dek dat ze og niet veel kunnen doen zo vroeg. Wel kunnen ze misschien een afspraak inplannen voor een vroege echo op een termijn dat ze denken dat het zinvol is. Probeer je zelf in de tussentijd niet gek te maken, test niet meer, en wacht af, hoe moeilijk ook.
Ik verwacht ook niet dat ze iets doen nu, maar mocht het wel mis gaan is het miskraam 2.. Ik overleg wel, op een echo is nu sowieso niets te zien.
Sowieso verkleuren testen als je ze langer dan een uur laat liggen dus ik zou niet teveel conclusies trekken hieruit en jezelf daarmee helemaal gek maken.
Eigenlijk is het zonde dat je nu zo in de stress zit omdat je al die testen gedaan hebt. Als je dat niet gedaan had, was je nu gewoon zwanger van de zon aan het genieten geweest.
En ja dan nog kan het misgaan maar nu hangt er al zo'n donkere wolk boven je hoofd terwijl het misschien helemaal niet nodig is.
Ik hoop een goede echo voor je over een paar weken.
Ik heb vandaag dan ook gewoon een leuke dag gehad hoor! We zijn een terrasje op gaan zoeken en uit eten geweest, heerlijk!
Ik probeer het echt wat los te laten en ik ben de eerste toe te geven dat het veel te ver is gegaan.
Maar ik ben ook zo verschrikkelijk bang, ik wil dit kindje zo graag..
Oh, ik zit ongeveer 4 dagen na NOD als ik het goed heb.
Ik vind het heel begrijpelijk hoor, ik zou niet zo streng voor jezelf zijn. Jezelf gek maken is niet nodig, maar wat je zegt, je hebt verder een leuke dag gehad. Je bent de eerste niet die er een serie testen tegenaan gooit en je zult de laatste niet zijn, als ze steeds mooier donkerder worden hou je je toch ook vast een aan schijnveiligheid, dikke kans dat het dan ook gewoon goed zit maar uiteindelijk weet je dat toch pas als je je kindje vasthoudt. Nou ja wat ik eigenlijk wil zeggen, of het nou te ver is gegaan of niet, het is niet heel raar ofzo.quote:
Incantrix, je slaat de spijker precies op de kop.. Ik lees al lang mee en ik ken jouw voorgeschiedenis en vergeleken dat valt het allemaal reuze mee.
Ik probeer het echt wat los te laten en ik ben de eerste toe te geven dat het veel te ver is gegaan.
Maar ik ben ook zo verschrikkelijk bang, ik wil dit kindje zo graag..
Oh, ik zit ongeveer 4 dagen na NOD als ik het goed heb.
(en in m'n achterhoofd zitten weer m'n eigen streepjes...de teststreep die er al vanaf knalde voor de controlestreep er was; ben benieuwd/bang voor hoe ik er over een tijd aan toe zal zijn als ik weer een positieve hCG-test heb; zwangerschapstest weet ik ook niet of dat in mijn geval de lading dekt, voor nu in ieder geval niet. Ik moet er nog zeker vier negatief hebben op de tumormarker hCG.) by the way...ik kom nu waarschijnlijk weer vreselijk zwartgallig over, maar ik voel me gelukkig de laatste paar dagen weer enigszins opknappen. Ga in ieder geval niet over meer om staan huilen en kan me weer een beetje concentreren (naar m'n eigen maatstaven; op m'n werk hebben ze er niet veel van gemerkt))
Twinkly, je verhaal is alweer wat "weggezakt", maar ik wilde er toch nog even op reageren. Fijn dat je weer een beetje slaapt en dat het verdriet je niet "verscheurt". Wel lastigisschien dat het als een nare droom voelt of heb je het idee dat je het zo goed kunt verwerken. Ik hoop voor je dat dat geleidelijk gaat. Bij mij komt het toch keer op keer weer met een enorme klap binnen net op het moment dat het wel weer gaat. Dat blijft je hopelijk bespaard.
Wat m'n bril en de OK betreft...ik heb me maar netjes aan de voorschriften gehouden. Ik moet helaas breeds weer ontdekken dat ik meer voor mezelf moet opkomen. Zonder bril en erg weinig zicht voor het eerst naar de OK is erg eng (en dat was ik al vreselijk bang om überhaupt in het ziekenhuis te zijn).
Begeleiding van de twee verloskundigen van de VK-praktijk ben ik erg over te spreken. Jammer dat dat bij jou helemaal niet zo is (geeft geen goede basis voor als je ooit nog weer zwanger zou zijn). De echoscopiste had de VK op de hoogte gebracht van de "missed abortion" van "de tweeling". Een uur later belde de VK met wat verder de bedoeling was. De volgende ochtend had ze de afspraak in het ziekenhuis voor me geregeld (met naar haar idee wel erg veel tijd ertussen, ze hoopte op een plekje die middag al). Ik mocht de papieren op de praktijk ophalen, die lagen voor me klaar. Ze liep toevallig net binnen toen wij aankwamen en nam alle tijd voor een goed gesprek/luisterend oor. (misschien dat het scheelt dat ze zelfs helaas ook meerdere miskramen en vroeggeboorten met foute afloop heeft gehad). Ik heb toen nog een tweede knuffellappenpopje (welkomstcadeautje bij de praktijk) gevraagd en gekregen. Tranen! Na de afspraak in het ziekenhuis heb ik ze zelf 's avonds nog gebeld met de diagnose mola. De dagen daarop heb ik ze steeds op de hoogte gehouden (op hun verzoek, maar ik heb het ook als prettig ervaren om met deskundigen te kunnen praten) van alle plannen en bepalingen. Een paar dagen na de curettage is een van de twee nog thuis langs geweest voor een huisbezoek. Een soort evaluatiegesprek van alle ervaringen van de voorgaande twee weken. Deden ze bij iedereen die dat wenste en expres thuis zodat je niet op de praktijk tussen al het geluk zou zitten. De weken erna heb ik nog diverse malen contact met ze gezocht. Zelfs buiten het telefonisch spreekuur. Was geen enkel probleem. Ze begrepen heel goed dat ik diverse malen compleet ondersteboven was door de wisselende berichten uit het ziekenhuis. De laatste keer dat ik gebeld heb was twee maanden na de curettage toen m'n bloedwaarden onder de grenswaarde zaten. Als ik het op kon brengen dan wilden ze dat graag horen. Al met al heb ik dus niets te klagen gehad wat betreft de begeleiding vanuit de VK's. Deels door de impact van de mola, maar ik vermoed dat ze deze begeleiding ook geven bij een meer standaardsituatie (klinkt heel cru, maar zo bedoel ik het niet). Ze hadden bijvoorbeeld ook gerust het informeren van instanties voor ons willen doen. De moeilijke telefoontjes naar huisarts, verzekering, kraambureau enzovoort...
Veel sterkte in ieder geval! Ik hoop dat het goed zit. Zolang er niets gebeurd is, is er hoop. Ach, wat zeg ik, zelfs na een bloeding is er nog hoop. Alleen een echo kan te zijner tijd uitsluitsel geven. Wat is dat wachten met die onzekerheid toch naar.
Maar wat bij mij nog de meeste berusting heeft gebracht is simpelweg het besef en de acceptatie dat je er nooit grip op zult krijgen. Na zwangerschappen lang obsessief controleren op bloed, kloppende hartjes om me aan vast te houden en dan toch weer *pats* weg, kwam die ene zwangerschap zonder bloed, waar we zo wanhopig naartoe gewerkt hadden.. En toen bleek geen bloed ook geen enkele garantie te geven, dat jongetje ging ook dood. Het maakte dus niks uit allemaal.. Enfin, het is een heel omslachtig verhaal, maar wat ik eigenlijk probeer te zeggen is dat het niet uitmaakt of je test of niet test, jezelf gek maakt of niet, als het blijft blijft het en zo niet kun je er niks aan doen. Ik hoop écht dat je je kunt afsluiten voor je grote angst en dat je rust kunt vinden, want in the end is de vicieuze cirkel waar je nu inzit zeker ook schadelijk voor jóu!
Ik vind je verhalen juist heel behulpzaam Incantrix, ik heb het verhaal van jullie Gabriël gevolgd toen en dat is ook echt verschrikkelijk. Ik vind het ontzettend knap dat je het steed weer aan durfde en zo fijn dat je nu al zo ver bent!
Ik heb vanochtend contact gehad met het ziekenhuis. In overleg nog een test gedaan want mocht het mis zijn dan moet hij inderdaad snel lichter worden en jawel, de test was negatief. Er is zelfs geen vaag schaduwlijntje meer ofzo.. Dus ze zei dat ik de komende dagen wel een bloeding kan verwachten. Vooralsnog blijft de afspraak volgende week gewoon staan want er is nu verder gewoon niets te doen. Dan horen we volgende week meer..
K*t Sparkling!
Had t zo anders voor je gewild!! Ik hoop iig dat de bloeding snel op gang komt en dat je dan hopelijk weer snel vooruit durft te kijken. Sterkte meid Sparkling. Wat kut. Verder wat Fieder zegt
Maar zo heel vroeg is er toch eigenlijk niets te zien? Toch?quote:
Sparkling, wat stom dat je niet meteen mag komen voor een echo. Ik mocht bij mijn echoscopiste dezelfde dag nog langskomen omdat ik me zo kut voelde. Een week in onzekerheid is ook maar kut.
Wat een rotsituatie
Dan is het, hoe vervelend ook, nu eerst wachten op bloed en dan idd checken of alles schoon is..quote:
ja dat is misschien waar. Ik had al een bloeding gehad en toen konden ze zien dat mijn baarmoeder leeg was. Maar als ze pas 4-5 weken is kunnen ze misschien wel een vruchtzakje zien, maar toch niet of het hartje klopt.
Wat een rotsituatie
ik hoop dat er nu snel een bloeding volgt, het niemandsland van nu is vast extra moeilijk. Sterkte!Ik heb overigens niet eens zoveel moeite met het verlies van een vruchtje, vorige keer had ik moeite met mijn toekomst die ik in elkaar zag storten en had ik echt het gevoel afscheid te moeten nemen van ons kindje maar dat heb ik dit keer niet. Ik zag alleen een zwangerschap, geen kindje in de toekomst. En die zwangerschap is mis gegaan..
Waar ik wel ontzettend moeite mee heb is dat het weer een miskraam geworden is. Is mijn lichaam wel in staat een zwangerschap te voldragen? Hoe ziet onze toekomst eruit? Komen er onderzoeken of niet?
Ik weet het gewoon niet zo goed meer.. En ik zie het ook ontzettend somber in nu, hopelijk vind ik snel weer wat vertrouwen terug.
En ik wil gewoon die miskraam krijgen nu, ik ben er klaar mee.
Moeilijk zeg en wat verdrietig. Ik heb niet het idee dat ik iets kan toevoegen, maar weet dat ik aan je denk. Lastig dat het wachten van de vorige keer ook weer flink naar boven komt. Hopelijk zet het snel door en weet je weer kracht te vinden. Vind je het wel prettig dat je afspraak in het ziekenhuis blijft staan. Knuffel!
Het is heel moeilijk om telkens geconfronteerd te worden met dat wat hoogstwaarschijnlijk nooit meer gaat gebeuren...voor wie het niet heeft gelezen: ik raakte spontaan zwanger terwijl ik al over de 40 ben, nog nooit zwanger was geweest, maar door opheffing van een blokkade (van een trauma dat ik in therapie aan het aanpakken ben) werd ik ineens zwanger (althans, dat is mijn theorie...verwekking op de dag dat de blokkade werd opgeheven lijkt me geen toeval).
Ik was zielsblij, mijn man heftig geschrokken. Maar op 6 augustus ging het mis.
Vandaag word ik geconfronteerd met het feit dat een collega van mij via Facebook iedereen inlicht over haar zwangerschap...en dat het kind half maart wordt geboren. Mèn, wat voel ik me rot daarvan. Twee weken later was ik namelijk uitgerekend....en had haar graag gevolgd in het rijtje der bevallingen op t werk....
We hebben net vorige week zondag het vruchtje begraven dat ik had opgevangen bij heftige bloedingen in de douche. De verloskundige bevestigde dat het t vruchtje was.
Ik had zelfs al een naam doorgekregen in een soort paranormale ervaring en inderdaad...mijn dromen waren ook heel heftig en hadden met het kind en de zwangerschap te maken...ik kan dit niet zomaar loslaten. Enige mooie is...ik ben wel mama nou. Hoe dan ook.
Sparkling, wat klote dat het toch weer is mis gegaan. Dikke knuffel.quote:
Inderdaad, er is gewoon niets te zien nu. Ik vind die tijd van weten dat het mis is en bloed zien opnieuw zo zwaar. Vorige keer heb ik daar 6 weken mee rond gelopen maar omdat het HCG nu al vrijwel compleet uit mijn lichaam is kan het vast niet lang meer duren..
En ik wil gewoon die miskraam krijgen nu, ik ben er klaar mee.
Je weet dat er ook andere opties zijn dan wachten he? Bij mijn zus is het meerdere keren mis gegaan, waaronder een paar keer via een missed abortion. Zij mocht toen gewoon gelijk langskomen om via een echo te laten bepalen of het echt over was (groei van het vruchtje wat niet klopte) en evt. via HCG (daling is te zien als je 2x gaat prikken). Helaas was goed te zien dat het vruchtje was gestopt.
Toen heeft ze meerdere keren voor curretage gekozen, omdat ze wachten te zwaar vond.Als je dus niet wil wachten tot je echo volgende week, trek aan de bel!
Kahlie, ik wacht het nog even af maar als er niets gaat gebeuren bel ik gewoon nog eens. Ik wil het nu niet zo ver laten komen als de vorige keer. Toen had ik moeite met afscheid nemen van ons kindje, nu zie ik het niet als een kindje.. Of nou ja, minder heftig in ieder geval. Ik was blij maar voelde nog weinig verder en daarbij was het nu ook veel priller dan toen natuurlijk.. 4w5d tegen 8w4d.
Er komt wel veel pijn van de vorige miskraam terug. Over 4 weken zou ik daarvan uitgerekend zijn en ik was zo blij een kindje bij me te dragen op die datum. Misschien hadden we dan ook al een hartje gehoord.. Maar we staan opnieuw met lege handen en ik wil wel duizend scheldwoorden de wereld ingooien en ik wil schreeuwen maar het lost toch niets op.
Ik zou denken van wel..
Volgens mij niet... Heel veel van die hele vroege miskramen worden zelfs niet eens opgemerkt.quote:
Een beetje een gek vraagje misschien maar moet ik bij zo'n vroege miskraam dezelfde regels volgen als bij een latere miskraam? Geen tampons, niet in bad en dat soort dingen.
Ik zou denken van wel..
Volgens mij hoef je ook niet alles aan te houden. Kans is wel groot dat het ziekenhuis je nog wil zien om te kijken of alles 'schoon' is met een echo. Sorry, ik haat schoon in deze contextquote:
Een beetje een gek vraagje misschien maar moet ik bij zo'n vroege miskraam dezelfde regels volgen als bij een latere miskraam? Geen tampons, niet in bad en dat soort dingen.
Ik zou denken van wel..
Bij mijn zus is er na de derde miskraam genetisch onderzoek e.d. gedaan.
En ik heb meteen gevraagd van die leefregels en zij zei dat het wel slim was om me er gewoon aan te houden voor de zekerheid. Dus dat doe ik dan maar gewoon..
Goud, wat verdrietig. Maar goed om te lezen dat de gedachte dat je moeder bent je helpt/troost. Daarnaast natuurlijk heel goed dat je met de therapie grote stappen (hebt) (gé)maakt.
Sparkling, "fijn" dat de bloeding niet te lang op zich liet wachten
Ik hoefde niet eens te twijfelen of dat het vruchtje was, het zag er exact uit als de vorige keer alleen vele malen kleiner.
Ik heb er een foto van gemaakt, net als de vorige keer, en nu geven we het een plekje tussen de bloemen in de tuin. Ik wou het eerst doorspoelen maar dat voelde niet fijn dus heb ik het weer uit de wc gevist
Zo groot zijn de vruchtjes nog niet als je nog maar zo pril zwanger bent Zelfs al is dat zo, is dat nou echt belangrijk?quote:Op dinsdag 21 augustus 2012 13:03 schreef Troel het volgende:
Weet je zeker dat je niet een stolsel op de foto gezet had
Als je dan nog de kans hebt de rest ook op te vangen en mogelijk wel het goede te hebben als je het verkeerde had, wellicht welquote:
[..]
Zelfs al is dat zo, is dat nou echt belangrijk?
Dat klinkt dan weer echt als een vruchtzakje.quote:
Ehm.. Dat hoop ik niet! Maar ik denk dat het een vruchtzakje was, een vruchtje zag ik niet echt. Het was een wittig zakje met rode draadjes erdoor heen. Ik kon het bloed eraf spoelen onder de kraan en toen bleef dat fliebertje over.
Heel veel sterkte Sparkling!
Sterkte Spark.
.sparkling.quote:
Och Sparkling wat triest. Wel fijn dat het zo snel gegaan is. Geef het maar een mooi plekje
Vanavond samen met mijn man gepraat wat nu en al snel besloten om er gewoon meteen weer voor te gaan.
Het gaat eigenlijk gewoon goed met mij. Ik ben best een beetje verdrietig door deze miskraam maar hij was ook zo vroeg dat ik nog weinig gevoel had en ook nog geen echo gehad. Lichamelijk gaat het allemaal ook oké, ik verlies wel flink wat bloed en ben licht duizelig als ik snel beweeg maar ik doe het gewoon even rustig aan.
Het enige is de angst voor de volgende zwangerschap. Ik was nu al een stresskip en ik hoop oprecht dat ik de volgende keer de rust kan vinden. Zwanger worden lijkt vooralsnog geen probleem, beide keren werd ik in de 3e cyclus al zwanger. Nu moet ik het alleen nog blijven..
Goed hoorquote:
De bloeding is vandaag al wat minder gelukkig, geen helderrood bloedverlies meer. Ik hoop heel snel weer een eisprong te hebben in ieder geval!En verder bespreek ik het volgende week allemaal in het ziekenhuis. Ik denk niet dat er iets is dat ik anders kan doen, ik drink niet, rook niet, neem foliumzuur en noem het maar op
Nou ja, ik heb overgewicht en misschien heeft het daarmee te maken dus ik ben sinds deze week maar redelijk streng op mijn eten aan het letten. Misschien helpt het, misschien ook niet.De kans dat het iets anders was dan gewoon een toevallige mutatie is heel klein, het is nu twee keer misgegaan bij jou toch? De kans is dan nog steeds heel groot dat het gewoon een heel rot toeval is.
Ik heb me deze zwangerschap ook gek gemaakt en heb nog steeds wel eens een moment, zelfs na vele goede echo's. Gelukkig zijn er ook genoeg momenten dat ik volop geniet. Maar die eerste weken blijven slopend vrees ik. Je moet er gewoon doorheen, het vertrouwen komt met de tijd wel weer.
Ik ga duimen dat alles in t ziekenhuis goed is en dat de boel snel weer op gang komt.
Ik vind het een beetje lastig denk ik dat het nu 2x op totaal andere momenten mis is gegaan. Ik was deze keer bang voor een missed abortion want dat kende ik natuurlijk al. Een miskraam die uit zichzelf op gang komt was ik eigenlijk niet bang voor.
Voor een volgende keer ga ik daar natuurlijk wel bang voor zijn maar ook voor de MA.
Ik vind deze miskraam trouwens lichamelijk echt een eitje, wat een verschil met de vorige keer. Daar ben ik ook ontzettend blij mee. Ik heb veel moeite gehad met de manier waarop mijn vorige miskraam ging en nu is alles natuurlijk gegaan en heb ik buiten een paar flinke krampen en heviger bloedverlies niets bijzonders gemerkt. Ik merk toch wel dat dat veel rust geeft, dit voelt minder als falen.
Dat was in mijn geval wel zo. Pas na de 12 weken echo kon ik me echt ontspannen. En vanaf het moment dat je het kindje dan begint te voelen is het een constante geruststelling.. Zo heb ik dat tenminste ervaren.quote:
Fijn dat je je zo 'sterk' voelt Sparkling. Gewoon gaan afvallen, kan sowieso geen kwaad. Misschien leidt t zelfs wel wat af?
Ik heb me deze zwangerschap ook gek gemaakt en heb nog steeds wel eens een moment, zelfs na vele goede echo's. Gelukkig zijn er ook genoeg momenten dat ik volop geniet. Maar die eerste weken blijven slopend vrees ik. Je moet er gewoon doorheen, het vertrouwen komt met de tijd wel weer.
Ik ga duimen dat alles in t ziekenhuis goed is en dat de boel snel weer op gang komt.
Herkenbaarquote:
[..]
Dat was in mijn geval wel zo. Pas na de 12 weken echo kon ik me echt ontspannen. En vanaf het moment dat je het kindje dan begint te voelen is het een constante geruststelling.. Zo heb ik dat tenminste ervaren.
Ieder toiletbezoek is een beetje 'eng' die eerste weken, althans, dat had ik. En zelfs na de 12 weken bleef ik wat terughoudend nog. Tuurlijk was ik ook heel blij, maar ik was me er gewoon heel erg van bewust dat er nog steeds een 20 weken echo ging komen en dat het nog steeds mis kon gaan. Niet dat ik daar vanuit ging. Maar toch. Kon niet alleen maar 'genieten', wat je wel vaker hoort.Ik mag me helaas ook weer melden hier.
Maandag was ik precies 6 weken en had ik ook nog een dikke knalstreep op de MvM test.
Dinsdag had ik af en toe het idee dat ik stiekem durfde te denken dat het wel goed zat deze keer.
Woensdagochtend voelde ik links en rechts een beetje trekken. Banden, dacht ik.
Even later had ik wat bruinverlies tijdens het vegen.
10 Minuten later ging ik weer naar het toilet, niet omdat ik weer moest, waarom wel weet ik niet en toen had ik bloed bij het afvegen.
Gelukkig mocht ik na 5 uur bij de vk komen voor een echo.
Ik had me al op het ergste voorbereid, dan kon het alleen maar meevallen.
Op de echo was een rommeltje te zien, allemaal bloed. Zo zou een echo er uit zien als je gewone menstruatie begint. Ze zag ook de eisprong, dus die is er wel geweest, maar waarschijnlijk is er daarna niet veel meer goed gegaan.
Ook heeft ze nog gekeken of er geen sprake was van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Dit was niet het geval.
Ik vind het onwijs kut, ben ook wel verdrietig geweest (vooral toen ik op het toilet zat en dus bloed zag), maar ik vind het vele malen beter te verdragen dan de missed abortion.
Ik heb ook al wat meer bloed verloren, gisteren al, en vandaag lijkt het al een heel stuk minder. Hopelijk is het er snel allemaal uit en kunnen we weer vooruit kijken!
Klote. Sterkte meissie
Heel veel sterkte Sterkte, knuf
Moet maken VPB
Sterkte Heel veel sterkte! Bij mij gaat het eigenlijk nog steeds gewoon goed! De bloeding was na vrijdag al helemaal over, het was precies net zo lang als mijn normale menstruatie. Dus buiten heftigere bloedingen 2 dagen en het verlies van een vruchtzakje oid was het niet anders dan normaal.
Mijn oudste zus had mijn vader vorig weekend al gezegd dat het leek mis te gaan en afgelopen weekend ben ik wezen zeggen dat het inderdaad zo was. Hij zei: "volgende keer moet je het maar voor je houden". Dat vond ik moeilijk, alsof ik niet blij mag zijn als ik na een miskraam opnieuw zwanger raak. Ik had het dit keer overigens alleen tegen mijn zussen en vader gezegd, de rest wilde ik pas doen na een goede echo. Mijn vader komt nog uit de tijd dat je niet ging praten over een misgelopen zwangerschap en heeft dat zo meegekregen. Mijn tante (zijn zus) heeft miskraam na miskraam na miskraam gehad en ook een doodgeboren kindje die ze nooit heeft mogen zien. Uiteindelijk zijn ze altijd kinderloos gebleven
Na mijn eerste miskraam zei mijn vader: "als je maar niet dezelfde kant op gaat als je tante". En bleh, sinds die tijd speelt dat steeds door mijn hoofd natuurlijk. En ik weet ook wel dat de zorg nu verder is dan 30,40 jaar terug maar toch hè! En ik kan er ook niet meer over praten met mijn tante want die is 3 jaar geleden overleden..
[ Bericht 0% gewijzigd door .Sparkling. op 28-08-2012 23:15:01 ]
Mijn baarmoeder was schoon, niets te zien. Ze heeft ook de eileiders bekeken en die zagen er goed uit. Er was nog geen nieuwe activiteit te zien maar dat zou erg snel zijn zei ze.
In principe rekent de gyn nog op botte pech want jong en overgewicht. Ik heb gevraagd of de miskramen van mijn tante erfelijk konden zijn maar ze zei dat die kans vrijwel nihil was. Als mijn moeder of zussen er meerdere hadden gehad wel. Mijn schoonouders hebben er ook meerdere gehad en dat kon dan weer wel erfelijk zijn.
Ze zei in ieder geval dat de kans op een volgende goede zwangerschap groter was dan het mis ging.
We hebben doordat er nu 2 miskramen zijn geweest recht op stollingsonderzoek en chromosomenonderzoek hoewel de gyn daar geen fan van was. Er werd bijna nooit iets gevonden. Weet iemand hier wat dat nou precies is? Vergeten te vragen..
Wat we nu gaan doen weten we nog niet. Eerst even dit laten bezinken..
Mij is ook verteld dat er uit dat onderzoek bijna nooit iets komt. Maar ben het met MeNicole eens. En waarom zou je het niet doen? Als er niks is, fijn. Als er wel wat is wil je het weten.
Moeilijk van je vader...
Ik heb weer eens een keertje bloedgeprikt vorige week. hCG was weer netjes negatief. Nu halverwege het zes-maanden-volgtraject.
Ook nog een afspraak bij de gynaecoloog gehad. Het kon goed zijn dat ik ondanks de pil nog steeds niet op de juiste momenten bloedverlies heb. Waarschijnlijk is alles binnen een paar maanden weer in orde dacht ze...en dan kan ik er juist weer mee stoppen. Ik ga nog twee strips nemen en daarna moet ik nog twee cycli geduld hebben voor we eventueel weer voor een zwangerschap mogen gaan. Dat wordt dus zo omstreeks half december...en dat duurt nog vreselijk lang (vind ik) ook al weet ik nog steeds niet of ik er wel klaar voor ben/het aan kan. Het gaat op het moment helaas weer niet goed met me. Het is twee weken rustig geweest in m'n hoofd en vorige week werd ik 's nachts wakker en toen waren alle "spoken" er weer (moeilijk om uit te leggen waar ik mee zit; weken tellen en parallellen zien doen niet veel goeds). Ik hoop dat ik op vakantie wat tot rust kom en op "rustige" momenten iets anders kan doen dan huilen. Ik ben gewoon zo ontzettend verdrietig/teleurgesteld in mezelf/bang voor wat komen gaat.
Verder nog terugkoppeling gehad over de contacten van de gynaecoloog met de pathologie. Alle protocollen zijn weer strak getrokken omtrent klinische verdenking mola. Er moet dan altijd aanvullend onderzoek gedaan worden. Zowel pathologie als gynaecologie zijn daarover weer opgefrist. Jammer dat het bij mij zo ontzettend mis moest gaan, maar een geluk dat ik zelf de kennis in huis had om de totstandkoming van m'n diagnose in twijfel te trekken en op revisie heb aangedrongen.
Tot slot is m'n vorige bevalling nog kort besproken. Meer dan twee jaar na dato kunnen ze er niet zo veel meer mee. Alleen mij de garantie geven dat het wat betreft begeleiding zeer zeker niet meer zo slecht gaat zijn en dat m'n man bij me mag blijven. Verder komen er opmerkingen over in m'n dossier.
Voorlopig ga ik nog maar even verder met maandelijks prikken en dan na sinterklaas de afsluitende afspraak bij de gynaecoloog. Ik probeer m'n fysieke gesteldheid te verbeteren om m'n bekken zo sterk mogelijk te maken voor een volgende zwangerschap (al geloof ik er niet in dat het ook maar enig effect zal hebben). En verder binnenkort nog een afspraak bij een Mensendieck/Cesar-oefentherapeut die me voor een zwangerschap al adviezen kan geven omtrent preventie van bekkenklachten. Nu alleen nog die ellendige, donkere wolk kwijt raken.
Goed dat de protocollen zijn aangescherpt maar wat ontzettend jammer dat daar eerst zo'n fout voor gemaakt moest worden.
Of jij wel of niet klaar bent voor een nieuwe zwangerschap zul je rustig over na moeten denken. Misschien ben je er uit voor het eind van het jaar, misschien heb je ook wel eerst een tijdje rust nodig om dit een plekje te geven. Ik zou graag iets voor je willen betekenen maar ik weet niet wat. Sterkte klinkt zo loos.. Hoe dan ook, ik denk aan je en als je wil praten dan staat mijn PM voor je open
Wij zijn er nog steeds niet uit of we de onderzoeken willen. Ik wil wel, mijn man twijfelt. Ik heb hem mijn mening gegeven en gevraagd of hij nog eens na wil denken. Daarna maar met rust gelaten voorlopig, aandringen heeft ook geen zin.
En nu is ze bevallen, van een meisje. Hartstikke leuk voor ze natuurlijk maar wat doet het pijn.. Ik ben net even heel hard gaan huilen.. Verdorie, ik wil het ook
Hoe dichter bij 17sept, hoe vervelender ik me voel.. (datum van mijn miskraam, al is het 2 jaar geleden)
En dit jaar iets meer mee bezig dan vorig jaar..
Ik lig al 3 wkn in de lappenmand met een baarmoederontsteking, die maar niet over wil gaan..
En begin juli had ik er ook al 1, dus gaat lekker hier
Herkenbaar Sparkling, ik heb het met het kindje van mijn nicht, die is dan wel es waar 1 maand eerder geboren, dan mijn to do date, maar ik schrik me steeds kapot als ik haar zie.. En klap ik dicht en voel ik me verdrietig..
En dan hoor je dat je broer weer een kindje verwacht.. en zie je allemaal zwangere mensen om je heen..
vraag me af of het slijt voor mij.. ik heb betere tijden, maar toch stort ik weer in rond september..
Iets wat ik ook niet laat merken naar buitenwereld.. Mijn verdriet..
Ik probeer normaal ook zo min mogelijk te laten merken van mijn verdriet maar vandaag lukt het even niet. Mijn zus die blij komt vragen of ik gezien heb dat mijn neef vader geworden is en het daarbij laat. Terwijl ze weet dat ik daar zo tegenop zag. Geen zus die vraagt of ik verdriet heb. Stom, normaal zou het me niet kunnen schelen en nu maakt het me nog meer van slag.
Over een uurtje is mijn man thuis gelukkig.. Verder wil ik liever dat het morgen is, een nieuwe dag..
wat vreselijk moeilijk! Dikke knuffelEn dolfina
beterschap met die ontsteking, wat naar lijkt me dat Mijn broer durfde niet eens mij te vertellen dat ze weer zwanger zijn.. (as januari bevaltijd)
Die heeft het mijn moeder laten opknappen.. maar dat is ook zo'n lompe hork..
Ik snap hoe je je voelt Spark, morgen weer een nieuwe dag!
Dolfina-chica lastig hè die terugkerende dagen.
Ik zal een tijdje niet reageren. Even bijkomen en hopelijk opladen.
Vanaf het moment dat ik testte vroeg ik me af of het wel goed zat, de streepjes werden donkerder, maar niet zoals bij mijn eerste zwangerschap. Ik durfde niet met MvM mee te doen omdat ik bang was dat er geen streepje kwam, ik voelde jaloezie toen een kennis vertelde dat ze zwanger is en ik had mezelf al voorbereid op slecht nieuws bij de eerste echo. Dus ik was niet heel verbaasd bij het eerste bloedverlies en dat het vervolgens doorzette en de echo bevestigde dat het niet goed was. Lichamelijk heb ik vrij weinig last gehad, 1 dag met flinke krampen en bloedverlies, al met al was het meer een zware menstruatie. Natuurlijk was ik verdrietig en heb ik flink moeten huilen. Maar ik ben al gezegend met een leuk kind en mijn gevoel zei toch al dat het niet goed was. Ik had nog geen echo gehad, dus ook het kindje nooit gezien. Ik wist wel dat ik zwanger was, maar ik had er verder nog niks mee. Ik dacht ook dat het wel weer ok met me ging. Maar ik voel me van binnen zo ontzettend verdrietig, ik kan niets doen zonder er aan te denken en ik moet mijn verwachtingen bijstellen. Ik mijd z&g want ik wil niet weten hoe de meiden zich voelen die rond dezelfde periode uitgerekend zijn. Het doet veel meer pijn dan ik in eerste instantie dacht. En ondanks dat ik me echt niet meer zwanger voel heb ik wel nog last van hormonen. Ook de angst voor nog een mk en misschien wel het niet krijgen van een 2e kindje is best groot.
Al met al veel verschillende gevoelens waar ik soms niet weet wat er mee te doen. Enerzijds vind ik mezelf een ontzettende aansteller en anderzijds vind ik dat ik wel het recht heb om verdrietig te zijn, zo dubbel allemaal.
Een ontzettend warrig verhaal waarschijnlijk, maar ik moest even ergens mijn verhaal kwijt.
Een miskraam meemaken blijft verdrietig en natuurlijk heb je het recht om verdrietig te zijn! Het blijft voor mij bijzonder hoe ook jij weer aanvoelde dat het niet goed zat.
Je angst herken ik helaas ook ja. Ik denk dat er ook niet zoveel aan te doen is, behalve opnieuw zwanger raken met wel een goede afloop. Geef jezelf af en toe de tijd om even verdriet te hebben om het verlies van deze zwangerschap.
sterkte!Kursor, dankjewel. Lief!
Jij heel veel sterkte en denk aan jezelf, oké?
Dikke knuffel enquote:
Ook ik mag hier helaas posten, twee weken geleden heb ik een miskraam gehad. En ik wil toch ergens mijn gevoel kunnen delen, want rationeel gaat het zo veel beter dan gevoelsmatig.
Een ontzettend warrig verhaal waarschijnlijk, maar ik moest even ergens mijn verhaal kwijt.
.Doordat je al het gevoel had dat het niet klopte, heb je een mindere grote shock dan de dames die van niets wisten en opeens bij een echo erachter komen dat hun dromen in duigen vallen. Dus het is logisch dat je rationeel wat rustiger bent.
Maar... je hebt net zoveel recht op verdriet. Ook bij jou is het is misgegaan. Ook bij jou is er nu geen groeiend buikje en geen plannen voor de kinderkamer. Ook bij jou is er gemis.
Geef jezelf de ruimte om dat verdriet toe te laten, ookal heb je die eerste shock anders gehad. En het feit dat je al een kindje hebt, betekend niet dat je verdriet er niet mag/kan zijn. Het is wel anders, dan dames die nog steeds met lege handen staan. Omdat je toch een soort van bevestiging hebt, dat je een zwangerschap kan voldragen.
De eerste paar weken na een miskraam kun je best wel heen en weer geslingerd worden door emoties (versterkt door het feit dat vaak alle hormonen nog niet weg zijn). Geef jezelf aub wat tijd en ruimte.
Heel veel sterkte trouwens ook voor de andere dames hier. Ik blijf dit een moeilijk topic vinden, dus meestal reageer ik niet. Sorry.
Kahlie & sparkling; thnx voor jullie reactie. Ik weet ook wel dat dit verdriet er mag zijn en dat het er bij hoort, maar ik had echt niet verwacht dat het toch zo hard aan zou komen. Ondanks dat dit een rot-topic is, toch fijn om hier mijn hart te kunnen luchten.
Wij gingen voor ons eerste kindje. Was gelijk in de eerste ronde raak. Ik was afgelopen dagen zo verdrietig. Wij gingen voor ons eerste kindje. Was gelijk in de eerste ronde raak. In het begin van week 5 kreeg ik bruine afscheiding. in het begin dacht ik dat dit nog goed zou komen. In de loop van de 6de week begon ik regelmatig bloed de verliezen. Omdat ik op vakantie was kon ik nog niets regelen. Was vorige week terug van vakantie. Gelijk verloskundige gebeld. Ik mocht naar het ziekenhuis voor een echo.
Er was helemaal NIETS op de echo te zien zelfs geen zakje. In het begin begon de dokter rare vragen te stellen. Wist ik hoe ik de test moest uitvoeren of ik echt zeker was dat ik zwanger ben geweest. Ik zat eerst echt aan mezelf te twijfelen. Daarna moest ik bloed prikken. Dezelfde dag was ik laat in de avond terug gebeld. Het niveau van HCG hormoon was te hoog voor een miskraam. Men dacht aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik moest verplicht maandag terug komen om weer bloed te gaan prikken.
HCG waarde was gedaald maar niet goed genoeg. Ik moest weer naar de echo. Er was geconstateerd dat ik een miskraam in gang heb. Ze vertellen dit allemaal zo doodleuk. Er is wat weefsel wat nog uit moet komen. Ik hoefde gelukkig niet gecuretteerd te worden. De dokter kon helaas niet zeggen hoe lang nog de bloeding zou duren. Ik bloed nog steeds. Ik had zoveel pijn deze week. Gelukkig moet ik morgen terug voor controle.
Sterkte!
Vandaag zou mijn uitgerekende datum zijn. Ik zag er erg tegenop maar het valt mee. Het maakt me een beetje verdrietig maar meer ook (nog) niet. Bizar, al bijna 6 maanden geleden dat we definitief afscheid moesten nemen..
Sparkling; een dikke knuffel voor jou, ookal valt het vandaag mee.
SPOILERIk kreeg onlangs van een vriendin te horen dat ze zwanger is, terwijl ze in een ingewikkelde relatie zit, nu weet ze niet of ze het kindje wil houden. Ookal weet ik dat dit aan de orde van de dag is, als het dan zo dichtbij gebeurd, maakt het me toch van slag. Ik vind het gewoon stom en oneerlijk, waarom zij wel terwijl het kindje ongepland en enigzins ongewenst is, terwijl het bij ons zo ontzettend gewenst is. Vooral nu hakt dat er ontzettend hard in terwijl ik er normaal rationeler mee om kan gaan. Maar dat is ook logisch denk ik...
[ Bericht 8% gewijzigd door Poezebeest op 19-09-2012 20:07:24 (Even een spoiler gemaakt) ]
Huilen: van de schrik, van de teleurstelling, maar ook dat mijn lichaam blijkbaar al vijf weken iets in mijn baarmoeder vasthoudt. Dan is er toch echt iets mis? Gelukkig kon de vk mij de volgende dag geruststellen. Het kan best zijn dat het vruchtje zo langzaam groeide dat het uiteindelijk in tien weken niet groter is geworden dan vijf weken. En dat klopte ook veel meer met mijn eigen gevoel: dat ik zo onwel werd dat ik door mijn man uit een parkje opgehaald moest worden en dat ik bruinverlies had. Ik heb namelijk nooit bruinverlies gehad. Niet in de eerste weken van mijn zwangerschap en ook niet als ik ongesteld moet worden.
Ik had eerder besloten om dit weekend iedereen te vertellen dat ik zwanger was. Ik heb de afspraken laten staan, maar nu een iets minder prettig verhaal verteld. Het voelde goed om met mijn moeder, zusje en vriendinnen te kunnen huilen.
Gisteravond is mijn lichaam dan ook uiteindelijk begonnen om het eruit te werken. En ik voel me best verdrietig daarover. Dat had ik niet verwacht. Want eigenlijk is het toch alleen maar goed, dat je lichaam foutjes herstelt? Maar ik voel me mies en onzeker.
Wat ongelofelijk snoeihard... Fijn dat jullie het ook vinden. Ik twijfel soms een beetje aan mijn eigen emoties.
Veel sterkte lieve Limone, mijn gedachten zijn bij jou!
En wat verdrietig dat het mis is gegaan... sterkte meid!
Gut Sparkling, ik schrok me net wild toen ik zag dat jij als laatste in dit topic gepost had...
En inderdaad Shandaly, ik schrok ook even toen ik zag dat Sparkling gepost had.
Nergens voor nodig! Wat een lompe reactiequote:
Fijn dat jullie het ook vinden. Ik twijfel soms een beetje aan mijn eigen emoties.
Als je in een echocentrum werkt, dan weet je toch inmiddels wat een impact dit op mensen kan hebben
Sterkte!
vind het echt zo rot voor je..En woon je per ongeluk in Den Haag? Ik heb ook een keer zo'n echoscopist gehad terwijl ik verder bij de vk-echopraktijk nooit een vent heb gezien. Hij weigerde gewoon te geloven dat ik zwanger was en riep telkens 'nou, dan bent u te vroeg hier hoor, ik zie niks.' En hield daar pas mee op toen ik half huilend riep dat we twee weken eerder in exact dezelfde stoel een kloppend hartje hadden gezien
Alleen had ik wel een dame bij die bewuste praktijk maar ook tegen mij afschuwelijk gedrag
Knuffels Limone
Vooral die klacht indienen!
Poezebeest
wat anderen al zeiden: jij hebt recht op je verdriet! Singi
Ik hoop dat je je lichamelijk snel beter voelt. Dikke knuffel voor jullie:*
Het was in Amsterdam... Goh zeg, ik dacht dat dat juist een beroep was dat door mensen werd uitgevoerd met compassie en empathie. En waarom ik niet zeker wist of ik nou overdreef met deze echo-hork: ik ken mezelf onderhand en ik weet dat ik dingen veel makkelijker verwerk als er een zondebok is, waar ik al mijn emoties op kan botvieren (klinkt dat iemand bekend?). Uiteindelijk kan hij niets aan mijn miskraam doen, maar het klagen voelt als een goed onderdeel van het verwerkingsproces.
Tegenover deze ervaring staan er bij mij ook tig met wél hele meelevende echoscopistes hoorquote:
En waarom ik niet zeker wist of ik nou overdreef met deze echo-hork: ik ken mezelf onderhand en ik weet dat ik dingen veel makkelijker verwerk als er een zondebok is, waar ik al mijn emoties op kan botvieren (klinkt dat iemand bekend?). Uiteindelijk kan hij niets aan mijn miskraam doen, maar het klagen voelt als een goed onderdeel van het verwerkingsproces.
en nee mop, je overdrijft niet, je hebt gewoon keihard gelijk dat je hier boos over bent. Zondebok of niet, hij had het m.i. nóóit zo mogen brengen, ik zou absoluut die klacht indienen! Hoe is je vriend eronder? Heel veel sterkte meis Leuk dat je dat vraagt L0t! We hadden het er vanavond over. Vrijdag zei de vk nog tegen mij dat ik nu een rouwproces door zou maken en dat vond ik toen nogal overdreven. Gister en vandaag merkte ik toch wel dat het best wel impact heeft. Mijn man vertelde dat hij het ook merkte. Dat het niet in de koude kleren is gaan zitten. We verwerken het ieder in onze eigen tijd, maar wel op dezelfde manier namelijk met een enorme opruimwoede
Overigens: die kerel die heeft bedacht dat maanverband een geurtje moet hebben, mag wel even tussen mijn benen komen ruiken of hij dat nog steeds een briljant plan vindt..
Ik had er liever minder ervaring mee gehadquote:
Oh dat is ook fijn om te horen Icantrix!
Leuk dat je dat vraagt L0t! We hadden het er vanavond over. Vrijdag zei de vk nog tegen mij dat ik nu een rouwproces door zou maken en dat vond ik toen nogal overdreven. Gister en vandaag merkte ik toch wel dat het best wel impact heeft. Mijn man vertelde dat hij het ook merkte. Dat het niet in de koude kleren is gaan zitten. We verwerken het ieder in onze eigen tijd, maar wel op dezelfde manier namelijk met een enorme opruimwoede
Overigens: die kerel die heeft bedacht dat maanverband een geurtje moet hebben, mag wel even tussen mijn benen komen ruiken of hij dat nog steeds een briljant plan vindt..
Maar ik snap je hoor, en dat is denk ik ook de reden dat ik er nooit echt mee heb gezeten, omdat hij zo uit de toon viel vergeleken bij de anderen. En een opgeruimd huis helpt met een opgeruimd hoofd! Het is heel moeilijk om uit te leggen en wordt vaak onderschat denk ik. Ik hoop dat jullie het beiden een plekje zullen kunnen geven
(En dat laatste
Ik vraag me dat ook al eeuwen af met van dat geparfumeerde toiletpapier, echt wtf?) ! misschien kan ik me om laten scholen tot echoscopist? Opgeruimd huis betekent ook een weer een nieuwe start ofzo. Afsluiting van de oude start
Tja, van die geparfurmeerde 'intiem' sheit wordt ik altijd even een paar seconde heel erg feministisch.
Whehe, no worries, de intentie was duidelijkquote:
Ohja, shit sorry! Dat klinkt echt veel lomper dan het bedoeld is
Opgeruimd huis betekent ook een weer een nieuwe start ofzo. Afsluiting van de oude start
Tja, van die geparfurmeerde 'intiem' sheit wordt ik altijd even een paar seconde heel erg feministisch.
En goed zo, doen wat goed voelt
Maar doe vooral wat je zelf het fijnste vind, want ik heb vanuit mijn positie natuurlijk makkelijk praten.
Dat gezegd hebbende, wel even een klacht in dienen, want zijn communicatieskills mogen wel even flink bijgeschaafd worden. Doe je niet alleen de vrouwen na jou, maar ook die man zelf een plezier mee.
Wij hebben gisteren slecht nieuws gehad bij de eerste echo, er was alleen een vruchtzakje te zien en geen kindje. De grond zakte onder mijn voeten vandaan... Vannacht had ik al wat licht bloedverlies, dus het zal vandaag of morgen wel doorzetten, en ik ben zo bang voor wat me te wachten staat...
. zandsculptuurHeb je al besproken met je gyn/vk wat jullie nu willen gaan doen? Heb je een idee wat je te wachten staat? Onzekerheid is altijd vreselijk... Sterkte meid!
Dat is het ergste wat je te horen kunt krijgen op zo'n moment.. Ik hoop voor je dat het snel doorzet. Kunnen jullie er samen goed over praten? Dikke kus .Overigens had ik al een paar dagen niet meer dat fijne 'roze wolk' gevoel. Ik dacht dat dat door de zenuwen kwam, maar nu twijfel ik of het niet een soort voorgevoel was.
Ergens heb ik er wel vrede mee (zo is de natuur), maar ben ook erg teleurgesteld. En vooral erg bang voor de miskraam zelf en de nasleep daarvan. De emoties lopen erg door elkaar, verwarrend.
Ik ben vooral bang dat het lang duurt of zelfs helemaal niet vanzelf komt. En ik ben bang voor "wat" er dan uit zou komen, dat het er eng uitziet (beetje plastisch, sorry), en dat het erg veel pijn gaat doen. Ik heb gewoon geen idee wat me te wachten staat. Ik weet ook nog niet hoe lang ik het wil afwachten, het ene moment denk ik twee weken, het andere moment wil ik het liever vandaag dan morgen kwijt. Ik zit nu in zo'n "niks" periode, kan niet vooruit. Dat vind ik zwaar.quote:
Ach zand wat verschrikkelijk naar. Waar ben je precies bang voor? Ik was zelf verschrikkelijk bang voor dat het er niet uitkwam en dat het heel lang zou duren. Die angst is, zoals het nu lijkt, ongegrond gebleken. Ik hoop dat het voor jou ook zo snel gaat als bij mij. Dat klinkt misschien stom of hard, maar dat is het niet. Heel veel sterkte de komende tijd!
Qua verdriet gaat het wisselend, ik kan het gemakkelijker accepteren dan ik van te voren had gedacht, maar voel me zo leeg...
Bedankt voor het meeleven, fijn mijn verhaal een beetje kwijt te kunnen hier
.Dank jequote:
Och zandsculptuur wat ontzettend naar! Dat moment dat jullie toekomstdroom die na je positieve test vorm kreeg ineens uiteenspat is zo verdrietig. Ik wens je heel veel sterkte toe!
Maar voor iedere vrouw spelen er natuurlijk andere afwegingen. Alleen jij kunt de beslissing nemen, doe wat 'goed' voelt is het enige advies dat hout snijdt. Ik wens je er nogmaals veel sterkte bij! Ook voor je partner.
Ja, ik herken dat allemaal wel.quote:
[..]
Ik ben vooral bang dat het lang duurt of zelfs helemaal niet vanzelf komt. En ik ben bang voor "wat" er dan uit zou komen, dat het er eng uitziet (beetje plastisch, sorry), en dat het erg veel pijn gaat doen. Ik heb gewoon geen idee wat me te wachten staat. Ik weet ook nog niet hoe lang ik het wil afwachten, het ene moment denk ik twee weken, het andere moment wil ik het liever vandaag dan morgen kwijt. Ik zit nu in zo'n "niks" periode, kan niet vooruit. Dat vind ik zwaar.
Qua verdriet gaat het wisselend, ik kan het gemakkelijker accepteren dan ik van te voren had gedacht, maar voel me zo leeg...
Bedankt voor het meeleven, fijn mijn verhaal een beetje kwijt te kunnen hier
Hoe gaat het nu met je?
Wat betreft het lang duren of er niet vanzelf uitkomen, daar heb ik geen ervaring mee (bij mij kwam de miskraam een week na een goede echo met kloppend hartje vanzelf op gang). Ik kan je wel vertellen hoe mijn ervaring was qua pijn en hoe het uitziet.quote:
[..]
Ik ben vooral bang dat het lang duurt of zelfs helemaal niet vanzelf komt. En ik ben bang voor "wat" er dan uit zou komen, dat het er eng uitziet (beetje plastisch, sorry), en dat het erg veel pijn gaat doen. Ik heb gewoon geen idee wat me te wachten staat. Ik weet ook nog niet hoe lang ik het wil afwachten, het ene moment denk ik twee weken, het andere moment wil ik het liever vandaag dan morgen kwijt. Ik zit nu in zo'n "niks" periode, kan niet vooruit. Dat vind ik zwaar.
Qua verdriet gaat het wisselend, ik kan het gemakkelijker accepteren dan ik van te voren had gedacht, maar voel me zo leeg...
Bedankt voor het meeleven, fijn mijn verhaal een beetje kwijt te kunnen hier
In ieder geval sterkte meidenSPOILERIk was overigens ongeveer 8 weken zwanger. Qua pijn vond ik het lijken op een zware menstruatie. Flinke krampen (waarschijnlijk vergelijkbaar met lichte weeën, dat laat het ergens erger klinken dan het is, maar in principe zijn die flinke krampen dat natuurlijk wel). Ik heb mezelf toen gewoon zoveel mogelijk verwend en laten verwennen. In bed met slagroomtaart en cola (had mijn man voor me gehaald), met een leuke film op en een lekker warme kruik (dat hielp, net als bij mijn menstruatieklachten, tegen de krampen).
De rugpijnen begonnen op zaterdagavond op te komen, en zondagochtend verloor ik het vruchtzakje. Ik vond het er totaal NIET eng uitzien. Het was gewoon een klein bolletje, en ik vond het zelf een soort van troostend/geruststellend om te zien juist. Soort afsluiting & afscheid nemen denk ik? Eng was het in ieder geval absoluut niet.
Sterkte
Sterkte in de komende weken, het is heftig.
Ik heb afgelopen half jaar 2 miskramen gehad. De eerste is het kindje gestopt met 8 weken maar de vruchtzak door blijven groeien tot 13 weken, toen stond er curretage gepland maar precies die dag verloor ik het natuurlijk. Deze miskraam was lichamelijk erg zwaar, heel veel pijn, wel vrij weinig bloed. Wel een flinke vruchtzak met vruchtwater er nog in. Ik heb het niet open durven maken dus niet gezien hoe het kindje eruit zag.
Vorige maand heb ik nog een miskraam gehad bij 4 weken en 6 dagen. Dit was gewoon vergelijkbaar met een menstruatie, net zoveel bloed en het totale bloeden duurde ook maar 4 dagen. Het vruchtzakje was niet meer dan een fliebertje die ik ook direct verloor op de dag dat ik begon met bloeden. Verder kon ik er niets uithalen.
Ik vind beide keren ook niet eng wat ik verloor. De eerste miskraam schrok ik omdat het veel groter was dan verwacht maar daarna heb ik het nog een tijd bekeken.
De enige wijsheid die ik je kan meegeven is dat je niet je grenzen voorbij gaat. Vind jij dat het te lang duurt, trek aan de bel! Laat je lekker vertroetelen en patacetamol mag je nemen mocht je erg pijn krijgen. Heel veel sterkte!!
. De ergste schrik is voorbij inmiddels, en het leven gaat intussen weer een beetje 'als normaal' verder. Ik voel me ook niet zwanger meer, hoewel ik wel het idee heb dat mijn buik nog wel weer wat is gegroeid. De mk zelf is nog niet doorgezet (het rommelt wel af en toe, maar niets wat erop lijkt dat het zich echt al aandient). Komende vrijdag gaan we in het ziekenhuis bespreken wat de opties zijn. Ik zou zelf denk ik wel graag medicijnen gebruiken om het op te wekken, heeft iemand hier daar misschien ervaring mee?
Ik heb Cytotec ingebracht de ochtend dat mijn curretage gepland stond om de baarmoedermond te verweken. Ik had toen al ruim een week krampen en bloedingen en door deze tabletten werd het erger. Ik heb toen een uurtje of 2 tot 3, weet ik niet precies meer, erge krampen gehad en veel bloedverlies. Bij een nies verloor ik het vruchtje en zakje ineens en hoefde er geen curretage meer plaats te vinden. Alles is er in 1 keer uitgekomen bij mij bleek op de echo direct erna en mijn ervaring is dus ook wel positief! Maar mijn baarmoedermond stond dus al wel een stukje open en heeft alleen het laatste zetje nodig gehad door de tabletten. Mijn ziekenhuis heeft trouwens geen voorstel gedaan om de tabletten te gebruiken. Ik kon alleen kiezen tussen afwachten en curretage, dat vond ik toen heel jammer..
Sterkte!! Hopelijk duurt het niet te lang allemaal!
Ik heb steeds het idee dat het gaat doorzetten, en dan zwakt de buikpijn weer af, dus ik ben blij dat we vrijdag naar het ziekenhuis gaan. Het voelt goed om weer een beetje het heft in eigen hand te hebben voor wat betreft het verdere verloop.
Mentaal gaat het trouwens erg goed, bijna alsof er nooit iets gebeurd is. Bizar hoe flexibel je geest in zo'n situatie toch kan blijken te zijn (had het echt heel anders verwacht).
Hebben jullie trouwens nog iets gedaan (een ritueel, of iets gekocht) als 'aandenken' aan de zwangerschap?
Wij hebben er zelf niks aan gedaan, was voor ons persoonlijk niet nodig.quote:
Bedankt voor het delen van je ervaring, Sparkling
Ik heb steeds het idee dat het gaat doorzetten, en dan zwakt de buikpijn weer af, dus ik ben blij dat we vrijdag naar het ziekenhuis gaan. Het voelt goed om weer een beetje het heft in eigen hand te hebben voor wat betreft het verdere verloop.
Mentaal gaat het trouwens erg goed, bijna alsof er nooit iets gebeurd is. Bizar hoe flexibel je geest in zo'n situatie toch kan blijken te zijn (had het echt heel anders verwacht).
Hebben jullie trouwens nog iets gedaan (een ritueel, of iets gekocht) als 'aandenken' aan de zwangerschap?
hier geen aandenken of ritueel ofzo, alleen bij Gabriël (as uitgestrooid). Limone, hoe gaat het nu bij jou?
Wij hebben een klein beeldje van een baby in de baarmoeder gekocht na de eerste miskraam. Bij de tweede niets gedaan, alleen het in de tuin begraven.
Je man en jij moeten doen waar jullie je goed bij voelen!
Het rouwproces is ook afgesloten nu. We hebben niets speciaals gedaan, behalve er veel over praten. Het is goed zo.
Zandsculptuur, heel veel sterkte nogmaals.
Zandsculptuur, hoe is het vandaag gegaan?
een maand of twee nadat wijzelf erachter kwamen dat we een kindje zouden krijgen waren de vrienden ook zwanger. Zo blij, ze waren namelijk al even bezig met proberen, maar bij de eerste echo was het mis... Geen kloppend hartje. Er was uit onderzoeken gebleken dat er iets was met zijn zaadcellen de kans op een zwangerschap was eigenlijk bijna nihil. Nu waren ze dan tóch voor de tweede keer zwanger, helemaal op natuurlijke wijze, een echt wondertje dus! Maar gisteren bij de twaalf weken echo bleek dat dit kindje een open schedeltje heeft...maandag vlokkentest. Ik vind het zooo sneu voor ze... Nu heeft zij op zich al twee kindjes uit een eerdere relatie, maar ze wilden zo graag samen ook een kindje. Ik gun het ze zo!
Waren wijzelf ook nog op verjaardag gisteravond bij andere vrienden en hadden wij net te horen gekregen dat het mis was bij ze, gaat er iemand tegen me kletsen dat het zo leuk was dat die vrienden zwanger waren (die vriend had het nieuws namelijk een week of twee eerder verteld aan de vriendengroep, bij tien weken echo leek alles nog ok namelijk) en over dat ze niet eens wist dat die al kindjes wilde etc. Ik heb maar een beetje kort geantwoord en ben niet echt er op ingegaan, vond het niet aan mij om te vertellen dat het mis was. Maar man... Besef wel dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is.
Meiden hier, ik wens jullie ook heel veel sterkte...
Lief dat je het vraagtquote:
Zandsculptuur, hoe is het vandaag gegaan?
even onder een spoiler ivm lang verhaal .SPOILERGisteren in het ziekenhuis heb ik allereerst nog weer een echo gehad, en die zag er nog altijd hetzelfde uit als een week geleden. Hiermee werd bevestigd dat het echt niet goed was, en ook niet meer goed zou komen en dat de echoscopiste vorige week niet verkeerd had gekeken (niet dat we daar nog veel hoop op hadden, maar het is wel iets wat we nog als mogelijkheid in ons achterhoofd hielden).
Omdat ik niet langer meer wilde wachten en ook geen currettage wilde, kreeg ik van de gyneacoloog cytotec mee. Dat zijn medicijnen die je kunt gebruiken om de miskraam op te wekken. Ik vond het een eng idee, maar het minst enge van de opties.
Mijn vriend en ik zijn eerst nog even ergens gaan lunchen, en daarna heb ik bij thuiskomst een heerlijk hoekje op de bank klaar gemaakt met kussens, dekentjes, chocola, etc. Joggingbroek aan, TV paraat met een aantal geestdodende programma's, paracetamol onder handbereik, en de tabletjes ingebracht.
Vrij snel daarna kwamen de krampen op gang en nog geen 2 uur later begon het bloeden. Een kwartiertje later ongeveer verloor ik het vruchtzakje (die viel meteen in het toilet, dus ik heb het niet goed kunnen bekijken, maar het was duidelijk een vruchtzakje) en in de uren daarna de rest.
Dit was allemaal qua krampen en pijn geen feestje, maar ik had het heftiger verwacht, dus kon het allemaal goed hebben. Mijn vriend was er ook de hele tijd bij en die heeft me lekker verzorgd en verwend met chocolade, verse sapjes, etc. Op een gegeven moment verloor ik geen stolsels meer, en toen besloot ik lekker warm te gaan douchen. Vriendlief is toen voor ons beiden een heerlijke steak gaan halen, met een biertje erbij (ik vond bier alleen niet lekker meer, dus heb de helft laten staan
In de loop van de avond werd het bloedverlies minder en de krampen ook. Vannacht was het ook lekker rustig, en inmiddels is het bloedverlies ook weer bijna gestopt. Ik voel me nog niet helemaal optimaal (slapjes, spierpijn in m'n buik en algeheel 'niet helemaal lekker' gevoel) maar dat hoort er denk ik bij. Het was een achtbaan. Ik had het allemaal niet zó snel en (daardoor) zó intens verwacht. Ik moet er echt nog even van bijkomen, mijn hoofd zit er ook nog helemaal van vol.
Komende week moet ik nog terug naar het ziekenhuis om met een echo te controleren of de boel schoon is van binnen, maar ik verwacht dat eigenlijk wel. En dan is het ineens voorbij. En kunnen we weer vooruit. Eigenlijk heb ik daar best wel weer zin in
Lieve vent heb je ook
Ik hoop op een mooie schone echo voor je, en snel een nieuwe kans!
Logisch dat je hier even van moet bijkomen, het is niet niks. Hopelijk is alles op de echo inderdaad schoon en kunnen jullie verder. Fijn ook dat je daar wel weer naar uitkijkt Sterkte!Vorige week stopte het bloeden bij mij en ik ben gister ongesteld geworden.
Was dit bij jullie ook zo snel? . Het ging bij mij ook wel echt super snel, zelfs de verloskundige zei dat ze het zo snel nog nooit had meegemaakt. Van mij had het ook wel iets minder snel gemogen hoor
.@Limone, ik heb nog geen flauw idee hoe zoiets werkt... heb ook geen idee wanneer ik weer een eisprong kan verwachten. En wanneer de HCG weer volledig uit mijn lijf verdwenen is.
Ik heb wel begrepen dat je al snel weer bloedingen kan krijgen maar daar heb ik dus geen ervaring mee. Ik neem niet aan dat je nu al een eisprong hebt gehad toch?
Dat is zeker snel! Bij mij duurde het na de miskraam 5,5 week voordat ik ongesteld werd, maand erna was ik (gelukkig) weer zwanger.quote:
Zandsculptuur, wat een verhaal en wat heb je alles duidelijk beschreven! Veel sterkte de komende tijd.
Vorige week stopte het bloeden bij mij en ik ben gister ongesteld geworden.
Kan je de mk zien als 1e dag van je laatste ongesteldheid of werkt dat niet zo?
Ik weet niet meer precies wanneer ik de test deed maar een het was een paar dagen na de miskraam en toen was hij negatief. Ik weet nog dat het bij Fieder toen veel langer duurde, die heeft best een tijdje positief getest nog.quote:
Hoe lang na een miskraam is eigenlijk het hcg weer uit je bloed en kan je weer een ovulatietest of zwangerschapstest doen? Ik ben namelijk wel erg benieuwd wanneer mijn cyclus weer opstart.
Kan je de mk zien als 1e dag van je laatste ongesteldheid of werkt dat niet zo?
En ja, volgens mij kun je de dag van het begin van de miskraam zien als de eerste nieuwe dag van je cyclus. Dus bij echt bloedverlies, nog niet bij alleen bruinverlies.
) en zal het dan voor het gemak eens gaan testen met een aantal goedkope thuistestjes van internet.Bij mij waren alle zwangerschapskwaaltjes al een week weg, dus misschien zijn de hormonen ook al een heel eind verdwenen.
Tenminste, dat gok ik, ik heb die maand geen ovutesten gedaan, maar werd wel weer volgens mijn normale cyclus ongesteld.
je wil zo graag verder na deze ervaring hè?Over in bad gaan.. Bij mij zei de gyn toen dat je niet in bad mag of seks hebben of zwemmen (je snapt me
) zolang je nog bloed verliest, bruinverlies valt hier ook onder. Bij de eerste miskraam bij mij duurde dat wel een aantal weken, de vorige ben ik na een week al in bad geweest.Mijn vriend en ik willen heel graag een dagje naar de thermen/de sauna, om samen even lekker te ontspannen na dit alles, maar dan moet het dus wel eerst echt helemaal voorbij en veilig zijn. En ja, ik wil ook graag weer verder.
Bizar trouwens, hoe hard mijn lichaam lijkt te schreeuwen dat het weer zwanger wil zijn
. Terwijl ik er hiervoor nooit zo mee bezig ben geweest.Bij mij waren inderdaad juist de paar zwangerschapssymptomen die ik had (gespannen borsten & heel moe) een paar dagen weg en toen kwam de mk op gang.quote:
Ok bedankt. Ik zal het van de week ook even aan de gynaecoloog vragen (ik wil ook graag weten wanneer ik weer in bad mag en weer seks mag hebben enzo
Bij mij waren alle zwangerschapskwaaltjes al een week weg, dus misschien zijn de hormonen ook al een heel eind verdwenen.
Qua bloedverlies leek het (na het verliezen van het vruchtzakje) overigens op een vrij normale ongesteldheid, wat lichter zelfs. Heeft denk ik een dag of 3 a 4 geduurd en toen had ik helemaal geen bloedverlies meer (ook geen bruinverlies).
Twee weken na de mk werd ik weer ongesteld.
Oh fijn, ik ben dus niet helemaal gek dat ik zo weinig bloed verlies heb na de miskraamquote:
[..]
Bij mij waren inderdaad juist de paar zwangerschapssymptomen die ik had (gespannen borsten & heel moe) een paar dagen weg en toen kwam de mk op gang.
Qua bloedverlies leek het (na het verliezen van het vruchtzakje) overigens op een vrij normale ongesteldheid, wat lichter zelfs. Heeft denk ik een dag of 3 a 4 geduurd en toen had ik helemaal geen bloedverlies meer (ook geen bruinverlies).
Twee weken na de mk werd ik weer ongesteld.
.Nee hoor, zoals ik al zei heb ik de laatste keer in totaal nog geen 5 dagen bloedverlies gehad. Hoeveel weken was je zwanger toen het mis ging? Dat heb ik even gemist.quote:
[..]
Oh fijn, ik ben dus niet helemaal gek dat ik zo weinig bloed verlies heb na de miskraam
Het kan volgens mij echt zó ontzettend verschillend zijn van vrouw tot vrouw. Kan idd behoorlijk, ehrm, 'veronzekerend' werken. Niet tof, nee. Maar ik heb bij de gyn ook gewoon alles gevraagd wat ik maar wilde weten bij de check-upquote:
[..]
Oh fijn, ik ben dus niet helemaal gek dat ik zo weinig bloed verlies heb na de miskraam
Toch fijn om ook antwoorden te krijgen van een 'professional'.Ik was 8w2d zwanger toen we de foute echo kregen, de miskraam was een week later. Het vruchtzakje had het formaat van ongeveer 7 weken zwangerschap.quote:
Nee hoor, zoals ik al zei heb ik de laatste keer in totaal nog geen 5 dagen bloedverlies gehad. Hoeveel weken was je zwanger toen het mis ging? Dat heb ik even gemist.
Ik ga inderdaad een lijstje met vragen maken en ook alle genante dingen maar gewoon vragen, die man zie ik toch voorlopig niet nog eens (hoop ikquote:
Het kan volgens mij echt zó ontzettend verschillend zijn van vrouw tot vrouw. Kan idd behoorlijk, ehrm, 'veronzekerend' werken. Niet tof, nee. Maar ik heb bij de gyn ook gewoon alles gevraagd wat ik maar wilde weten bij de check-up
) en die zal ook wel wat gewend zijn 
.Ik denk eerlijk gezegd niet eens dat je écht gênante dingen kunt vragenquote:
Ik ga inderdaad een lijstje met vragen maken en ook alle genante dingen maar gewoon vragen, die man zie ik toch voorlopig niet nog eens (hoop ik
Althans, niet in de ogen van zo'n gyn/specialist. Die zijn zeker wel wat gewend Verdrietig dat er weer nieuwe aanwas in dit topic is. Sterkte Poezebeest, Limone en Zandsculptuur. Alle drie een ander verhaal en een andere ervaring, maar ik hoop dat jullie wat aan elkaar en dit topic hebben met vragen en de verwerking.
Er zijn de laatste weken diverse onderwerpen besproken, maar ik heb ze niet allemaal meer goed in m'n hoofd. Dan maar beginnen met de laatste vragen. Zoals Sparkling aangeeft dat in bad gaan en gemeenschap weer mogen als het bloedverlies over is, zo heb ik het na mijn curettage ook te horen gekregen. Het bloedverlies kan heel verschillend zijn. Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat er ook een verschil is tussen een spontane miskraam of een opgewekte miskraam. Het meest belangrijk is in ieder geval hCG. hCG moet tot een bepaald niveau dalen voordat de baarmoederbekleding wordt afgestoten bij de miskraam, dat hoeft dus niet precies gelijk op te gaan met de miskraam als die chemisch/mechanisch tot stand wordt gebracht (zoals met pillen of curettage). Daarnaast start je lichaam weer met de normale cyclus als hCG richting normaal gaat. Ook dit kan dus verschillend.
Ik had het "voordeel" dat mijn hCG strak opgevolgd moest (en nog steeds moet) worden, dus had ook inzicht in wanneer mijn cyclus weer op gang kwam en dat werd toen ook nog met een echo gecontroleerd. Voor ik de diagnose mola had adviseerde de verloskundige om een aantal weken (ik geloof 3-4) na de curettage een zwangerschapstest te doen. Die zou dan wel negatief moeten zijn. Uiteindelijk ging dit voor mij niet op. Bloed/bruinverlies ging bij mij tot zo'n vijf weken na de curettage door, terwijl ik de eerste paar dagen nauwelijks iets verloor (maar mogelijk niet representatief).
Dan nog iets als "herdenking". Voor mezelf heb ik het wel nodig aangezien de mola zo'n ontzettend raar verhaal is en ik er ook nog steeds dagelijks mee geconfronteerd wordt. Het staat heel ver van het verwachten van een kindje af. We hebben het weer teruggebracht naar de wens voor een kindje. We hebben het een naam gegeven en ter herinnering heb ik twee dezelfde kleine lappenpopjes. Eentje hadden we gekregen bij de intake bij de verloskundige en toen bij de eerste echo de gedachte was dat het een missed abortion van een tweeling was heb ik er nog eentje bijgevraagd. Ze zijn heel belangrijk voor me. Ik denk nog aan een sieraad, maar heb nog geen ideeen. Ieder z'n eigen manier. Ik weet nog niet of dit het makkelijker maakt voor mezelf of juist zwaarder, meer beladen.
Afgelopen pilcyclus liep eindelijk volgens het boekje. Twee dagen na de laatste pil een onttrekkingsbloeding. Tjee, wat wordt je daar onzeker van als het de eerdere strips steeds een week eerder al was. En vroeg wakker en slecht slapen...ik zat echt even in de stress!
Juist omdat alles normaal ging. Nu aan de laatste strip bezig en dan nog twee eigen cycli afwachten. Even eruit met vakantie heeft me goed gedaan, maar nu weer thuis gaat het helaas alweer minder. Ik ben er meer mee bezig, een goed zichtbaar zwangere collega op een paar meter afstand en een cursus die ik nu alsnog ga doen (vorige keer af moeten melden ivm de miskraam) zijn niet bevorderlijk. Het is gewoon weer druk in m'n hoofd.
Vorige week op m'n werk nog wel naar een lecture voor geneeskundestudenten geweest over molazwangerschap. Collega (voormalig geneeskundestudent) had me verteld wat ik kon verwachten, maar had me afgeraden te gaan. Toch doen he. Overgrote deel was theorie, tja die ken ik ondertussen wel voor voor naar achter. De spreekster, een gynaecoloog, eindigde met een patientenverhaal. Dat was even teveel. Achteraf nog even met haar gesproken, was wel prettig. Het gebrek aan bekendheid, lotgenoten en de psychische impact zijn bekend als grote struikelblokken. Fijn dat dat onderkent en begrepen wordt.
Ik ben erg aan het toe werken naar een mogelijke nieuwe zwangerschap. Voor m'n vakantie intake gehad bij een cesartherapeute en nu beginnen met een behandelplan. Nu heb ik niet/nauwelijks last van m'n bekkenklachten, maar aan m'n houding/beweging kon ze veel afzien. Kort gezegd was het niet verwonderlijk dat ik zo snel zoveel last had bij de afgelopen zwangerschap...er gaat nogal het een en ander verkeerd. Ik ben een hypermobiele stijve hark. Ze kan me zeker helpen.
ik heb ook een zichtabaar zwangere collega op een meter afstand en ik vind het maar moeilijk merk ik.
Een sieraad twijfelde ik ook over. Uiteindelijk heb ik afgelopen verjaardag een armband gekregen van mijn man met bedeltjes eraan, waaronder een vlindertje die toen nog stond voor het ene verloren kindje maar nu staat voor beide misgelopen zwangerschappen. Daar ben ik wel heel blij mee. Voor de buitenwereld is het niet direct zichtbaar dat het een betekenis heeft en dat vind ik fijn.
Wat knap dat je naar die lecture bent geweest, ik weet niet of ik dat had kunnen doen in jouw schoenen.
En nog maar 2 controle's te gaan. Je zal wel blij zijn als je er klaar mee bent zeker? Hopelijk voelen jullie tegen die tijd wat goed is om te doen!
Bij mij zat er iets minder dan 2 weken tussen.quote:
Zandsculptuur, wat een verhaal en wat heb je alles duidelijk beschreven! Veel sterkte de komende tijd.
Vorige week stopte het bloeden bij mij en ik ben gister ongesteld geworden.
echo was niet schoon. Ik heb weer een ronde cytotec mee gekregen, vanmiddag is het dus weer feest. Morgen weer een echo, en indien nodig volgende week curettage. Ik baal
Ik hoop dat het na deze ronde cytotec dan wel goed schoon is. Sterkte
Hopelijk is het hierna wel helemaal schoon en hoef je niet ook nog eens een curretage te ondergaan.. Ben benieuwd of het nu weer meteen zo heftig op gang komt..Limone, fijn dat het vlot weer op gang komt! Bij mij ging het ook altijd wel heel vlot hoor!
Wat fijn dat je toch aan een nieuwe zwangerschap durft te denken, al zal dat helemaal niet makkelijk worden. Nog 2 controles!
Zand
ga duimen dat t schoon is nu .Ik ben er echt heel bang voor
Oh nee!quote:
Nou, de pillen hebben wel het grootste deel er uit gewerkt (wat echt geen grappige ervaring was), maar dus niet alles. Woensdag ga ik terug voor een curettage
Ik ben er echt heel bang voor
Dikke knuffel! Waar ben je precies bang voor? Pijn of meer gewoon het hele emotionele rond zo'n ingreep?
Ik ben gelukkig niet al te laat aan de beurt, en krijg meteen bij het melden een flinke dosis kalmeringsmiddelen, en mijn vriend mag er de hele tijd bij blijven. We moeten het er maar mee doen
. Ben je bang voor de naald/ pijn van het infuus? Ik heb zelf verdovende zalf gehad en daardoor de prik niet gevoeld. Misschien een idee?
Verder een praktische tip: doe lekker warme sokken aan. Het is koud op de OK.
(Achteraf gezien vond ik de ingreep ontzettend meevallen, maar daar kun je nu waarschijnlijk niet zoveel mee.)
Fijn dat je vriend mag blijven, dat heeft mij toen ook veel steun gegeven.
Mocht je nog vragen hebben dan zitten hier (helaas) genoeg ervaringsdeskundigen. Of je pm't me even.
Ik hoop dat het allemaal goed zal verlopen en dat je daarna eindelijk kunt beginnen het af te sluiten.
Sterkte meid!
Ik vond het toen ook verschrikkelijk dat het ingepland moest worden en ik was echt bang. En niemand kon mij vooraf vertellen of mijn man steeds bij me mocht en op de dag zelf moest ik me melden om half 8 en de OK stond pas om half 4 gepland.
Nu heb ik uiteindelijk geen curretage nodig gehad maar achteraf vond ik de dag ziekenhuis toen heel erg meevallen. Ik kreeg een kamer waar ik alleen op lag en mijn man mocht de hele dag bij me blijven. En de verpleegsters waren hartstikke lief en zorgzaam. Hopelijk kan je er achteraf met een goed gevoel aan terug denken voor zover dat lukt!
Sterkte!
Dat viel mij eerlijk gezegd heel erg mee, ook het gevoel niet meer zwanger zijn was niet vreemd ofzo.quote:
Nou, de pillen hebben wel het grootste deel er uit gewerkt (wat echt geen grappige ervaring was), maar dus niet alles. Woensdag ga ik terug voor een curettage
Ik ben er echt heel bang voor
Sterkte
Ik lees overal dat ik er niet tegen op hoef te zien, maar de angst gaat niet heel gemakkelijk weg (merk wel dat het minder wordt). Morgen heb ik een gesprek in het ziekenhuis, ik heb een lijstje gemaakt met vragen en opmerkingen om te bespreken, ik hoop zo dat ze er rekening mee willen houden... Zo wil ik bijvoorbeeld absoluut niet zelf in zo'n stoel gaan zitten of er uit klimmen, en ik wil ook absoluut niet de instrumenten zien die ze gaan gebruiken.
De narcose, daar ben ik wel een beetje bang voor. Wat nou als ik een nachtmerrie of paniekaanval krijg tijdens de operatie? Kan dat tijdens een narcose? Een ruggeprik wil ik niet, ik wil gewoon helemaal niets mee krijgen van de ingreep, vind het al spannend genoeg.
Ergens kijk ik er ook wel weer een beetje naar uit dat het straks achter de rug is, want ik heb nu eigenlijk de hele dag door zo'n doffe, zeurende buikpijn. Ik hoop dat ik snel weer op de been ben na afloop. Hoe lang duurde dat bij jullie?
[ Bericht 0% gewijzigd door zandsculptuur op 14-10-2012 16:21:29 ]
Joh, maak je daarover maar geen zorgen hoor, in het ziekenhuis zien ze alle coupes voorbij komen en er wordt eigenlijk niet eens naar gekeken.quote:
Oh, en hebben jullie je vooraf nog een beetje opgekuist/geschoren 'down there'? Door alles van de afgelopen weken heb ik weinig prioriteit gegeven aan wat TLC in die regionen, maar nu vraag ik me af of het misschien wel zo netjes is om er een beetje verzorgd bij te liggen
Over die angst voor een nachtmerrie of paniekaanval tijdens de narcose kan ik je alleen vertellen dat ik de twee keer dat ik onder narcose ben geweest het eigenlijk heerlijk vond. Totaal niets van gemerkt, geen dromen of wat dan ook. Je bent gewoon helemaal 'weg', geen gedachtes meer. Ik ben er achteraf ook niet ziek van geweest.
Hopelijk staat het ziekenhuis open voor je wensen en gaat het je allemaal heel erg meevallen
Nachtmerries of paniekaanvallen ben ik zelf sowieso niet echt bekend mee, maar narcose vind ik prima. Lekker slapen, de wereld draait wel door en als je wakker word kan jij ook weer mee draaien zoals je wil.
Ik heb verder niet zoveel overgehouden aan mijn curettage, geen pijn, geen naar gevoel, helemaal niets. Alleen nog een week of 3 bloed/bruin verlies.
Het is inderdaad wel retekoud op de OK, die sokken had ik ook graag gehad toen...
Ik wilde ook heel bewust niks meekrijgen, dus volledige narcose. De instrumenten liggen volgens mij afgedekt onder een doek? Heb niks gezien iig.
Ik moest van het ziekenhuisbed op de operatietafel schuiven, gewoon plat op mn rug. Waarschijnlijk kon die operatietafel veranderen in zo'n gynaecologenstoel (volg je me
), want ik hoefde niet mn benen in die beugels te leggen. Neem aan dat dat tijdens de ingreep wel zo was. Had me trouwens wel geschoren, maar meer voor mezelf.
Ik mocht geloof ik een week niet tillen/ stofzuigen. En tot het bloeden over was niet in bad of 'vrijen' . Kennelijk keek ik nogal walgend bij het idee van seks want die zuster moest onwijs lachen.
Heb nog wel een tijd thuis gezeten maar dat was meer psychisch. Het was een onwijze opluchting dat 'het' weg was, maar toch nog wel een klap gehad dat het nou echt voorbij was. En heb t nog steeds bij vlagen moeilijk. Ik zou woensdag uitgerekend zijn als die zwangerschap goed was gelopen. Probeer ik niet teveel aan te denken. Kortom; neem vooral je tijd.
Heel verhaal, sorry
Je zei het zelf al: je wilt er ook een punt achter zetten. Sterkte!!'Fijn' dat dit topic er is.
Ik zie er iets minder tegen op nu.
en pfft, wat vind ik het lastig om andere mensen blij zwanger te zien zijn. Ik wil helemaal niet jaloers zijn, maar het steekt toch
Fijn dat je een goed gesprek hebt gehadquote:
Vanmorgen een prettig gesprek gehad in het ziekenhuis. We hebben het een en ander toegelicht en doorgesproken en ze houden rekening met mijn wensen en angsten, heel fijn.
Ik zie er iets minder tegen op nu.
en pfft, wat vind ik het lastig om andere mensen blij zwanger te zien zijn. Ik wil helemaal niet jaloers zijn, maar het steekt toch
Ach, ik kan me goed voorstellen dat het steekt hoor. Lijkt me gewoon menselijk. Ik was een paar weken terug in het ziekenhuis voor controle, en toen zat er ook een meisje in haar eentje aan een tafel, zachtjes te huilen. Nou, ik voelde me bijna schuldig dat ik daar met mijn bolle buik zat. En toen ik er zelf zat na mijn miskraam, hield ik me maar voor dat je niet weet waarvoor die mensen met bolle buik in het ziekenhuis lopen (zo probeerde ik het te relativeren). Er is vaak toch een reden voor een medische indicatie.
Maar heel handig/prettig is het niet altijd, nee, dat dat in het zhuis één grote afdeling is.
En ook buiten het zhuis, heel normaal dat je niet alleen maar blij bent voor andere zwangere vrouwen. Blijven mixed emotions zoiets. Denk nu in eerste instantie maar vooral even aan jezelf
Nogmaals sterkte!
En dat je jaloers bent is hartstikke normaal hoor!
Ik weet nog heel goed dat ik, toen de MA vastgesteld werd, ook door dezelfde wachtkamer terug moest als de blije zwangere vrouwen zaten. Ik heb er toen niet bij stil gestaan maar voor die vrouwen zal het vast ook ongemakkelijk zijn een intens verdrietige vrouw de spreekkamer uit te zien komen.
En jaloezie naar andere vrouwen had ik ook heel erg terwijl ik dat zo onterecht vond. Ik schaam me soms nog best voor de gevoelens die ik toen had en ik weet ook wel dat dat kwam door verdriet.
Sta het verdriet, de woede of de jaloezie gewoon af en toe even toe! Niets mis mee en het kan je wel helpen.
Fieder, ik dacht dat jouw uitgerekende datum al lang geweest was! Maar jij liep dus een maand achter op mij. Dat komt denk ik omdat je nu alweer zo'n tijd zwanger bent, wondervrouw!
Sterkte woensdag, ik vond het een verdrietige datum.
. Voor al het andere zit je in een algemene wachtruimte voor gynaecologie. Dus wel wat bolle buiken, maar ook vrouwen die komen met een baarmoederverzakking, incontinentie of voor het plaatsen van een spiraaltje.Vanmiddag even een flinke huilbui gehad. Ik wou dat het woensdagmiddag was, dan was het voorbij. Ik heb ook al een paar dagen enorme buikpijn en voel me lamlendig, helpt ook niet erg mee.
Nog maar twee dagen, zand, dan is het voorbij. Fijn dat je vanochtend zo'n goed gesprek hebt gehad. Sterkte woensdag!
Je angst voor de ingreep is heel herkenbaar, ook al was ik juist weer bang voor hele andere dingen. De ervaringsdeskundigen hier hebben me toen ook gerust proberen te stellen en het een en ander uitgelegd. Het hielp mij ook dat ik goed kenbaar heb gemaakt dat ik heel bang was. Ik werd serieus genomen. Dat scheelde al heel veel.
De voorbereidingsruimte vond ik heel onoverzichtelijk en had ik geen flauw idee wat er allemaal gebeurde (maar dat lag meer aan het feit dat m'n bril niet mee mocht en ik heb -6). Op de OK moest ik "overstappen" van bed naar operatietafel. M'n naam en de ingreep en dergelijke werden gecheckt. Narcosevloeistof werd ingespoten...enige gedachte was wat duurt dat lang voordat dat werkt....en toen werd ik weer "wakker" op de uitslaapkamer. (Dus echt nauwelijks iets meegekregen.) Ik was me half bewust van iets bij m'n arm. Dat bleek de bloeddrukmeter te zijn die eens in de zoveel tijd vanzelf ging meten. Weer terug naar de kamer (die ik moest delen) gereden. M'n man mocht voor en na de curettage gelukkig blijven (was voor mij een absolute voorwaarde). De eerste twee uur erna was ik echt niet helder. Een tijdschrift lezen of een gesprek voeren lukte niet. Vier uur na terugkomst op de kamer mocht ik naar huis (toen moest ik wel naar de wc geweest zijn).
De dag erna heb ik me echt ziek gedragen, met een dekentje op de bank. Zou niet nodig zijn, maar had ik voor mezelf wel nodig. Ik ben daarna nog twee weken ziek thuis geweest (en daarvoor ook een week). Psychisch niet in staat om te werken (en ik mocht ook niet werken van m'n leidinggevende). Lichamelijk ging het wel goed. Na een dag gestopt met de pijnstillers die ik voorgeschreven had gekregen. Na vier dagen wel vreselijke pijn. Moest acuut op de bank gaan liggen en heb daar opgekruld gelegen tot m'n man thuis kwam. Hij heeft me toen de sterke pijnstilling gegeven. Navraag bij de gynaecoloog leerde dat dat het gele lichaam was dat ten gronde ging. Ik heb dit verder niet bij anderen gelezen en ik schrok er erg van.
Ik merk dat ik het lastig vind om dit op te schrijven. Het is daarom ook erg hak-op-de-tak. Wil je het echt lezen hoe ik het ervaren heb, dan moet je op zoek naar half april 2012 in deze topicreeks. (Niet leuk, wel leerzaam).
@Limone, ik hou geen dagboek bij, maar probeer op goede momenten wel te schrijven over wat er is gebeurd. Het schiet alleen niet zo op...ik ben pas bij een week na de curettage. Ik baal daar zelf vreselijk van dat ik het niet op papier krijg, want nu moet ik het maar blijven onthouden. Over m'n negatieve gedachten schrijven lukt me ook niet goed, ik kom er zelf niet uit en zak dan verder weg. Wat ik wel probeer te doen is tegen mensen heel dichtbij me zeggen wat me dwars zit. Gelukkig lukt dat vaak wel. Alhoewel begrijpen, dat kunnen ze niet echt. Ik probeer (op advies van de psycholoog waar ik tijdens deze periode onder behandeling was [voor iets anders, maar die me hiermee ook wel wat geholpen/geleerd heeft]) mezelf toe te staan dat ik verdrietig mag zijn. Ontzettend moeilijk, maar ik denk er wel aan op momenten dat het niet wil.
En wat baal ik toch vreselijk van de pil zeg. Nu alweer bloedverlies en ik heb gewoon nog een week in de strip te gaan. Hoop dat ik de volgende cyclus weer m'n eigen vertrouwde regelmatige cyclus heb, want zo is het echt helemaal niets. Ontzettend raar idee dat ik vanaf volgende week weer foliumzuur ga slikken (ik weet het, erg vroeg als we pas over twee ronden weer mogen).
Ik denk dat ze inmiddels in het ziekenhuis wel door hebben dat ik bang ben, heb al een paar bijna-paniekaanvallen en huilbuien gehad bij de gesprekken vooraf (in het ziekenhuis zelf)quote:
Je angst voor de ingreep is heel herkenbaar, ook al was ik juist weer bang voor hele andere dingen. De ervaringsdeskundigen hier hebben me toen ook gerust proberen te stellen en het een en ander uitgelegd. Het hielp mij ook dat ik goed kenbaar heb gemaakt dat ik heel bang was. Ik werd serieus genomen. Dat scheelde al heel veel.
.Wat zal ik blij zijn als het morgenavond is en ik weer lekker thuis ben...
Ik heb je verhaal gelezen (heb wat topics doorgespit om ervaringen te zoeken), wat heftig...quote:En wat baal ik toch vreselijk van de pil zeg. Nu alweer bloedverlies en ik heb gewoon nog een week in de strip te gaan. Hoop dat ik de volgende cyclus weer m'n eigen vertrouwde regelmatige cyclus heb, want zo is het echt helemaal niets. Ontzettend raar idee dat ik vanaf volgende week weer foliumzuur ga slikken (ik weet het, erg vroeg als we pas over twee ronden weer mogen).
Het lijkt me ook heel lastig om je cyclus niet (meer) te weten. Dat is ook iets waar ik niet naar uitkijk, ik heb al ovulatietests etc. in huis gehaald, maar ik heb begrepen dat er geen enkele methode echt betrouwbaar is zolang er nog hCG in je lichaam zit (ook temperaturen niet).
Nog even wat anders, hoe lang waren jullie verdrietig na de miskraam...? Ik dacht er emotioneel 'klaar' mee te zijn, maar heb sinds gisteren steeds weer huilbuien en verdriet
.(Zou het schelen als het straks fysiek ook echt helemaal achter de rug is?)
Over hoe lang verdriet.. Volgens mij is dat zo verschillend bij iedereen.
Ik ben er nog best wel een flinke tijd door van slag geweest, een aantal weken dat ik echt veel huilde en verdriet heb ik nu nog steeds af en toe. Ik ging aftellen naar de uitgerekende datum en op die datum had ik ook veel verdriet, terwijl de uiteindelijke miskraam toch 25 weken ervoor was. Het verdriet is nu niet meer vaak aanwezig maar soms bedenk ik me ineens dat ik nu een kindje van ongeveer een maand oud zou hebben en dat maakt me verdrietig. Ik denk in ieder geval dat het niet abnormaal is om er in jouw geval nog verdriet door te hebben want je zit er nog middenin.
Ik denk wel dat het scheelt als het fysiek ook is afgesloten hoor! Nu is het gewoon nog niet helemaal voorbij.quote:
Nog even wat anders, hoe lang waren jullie verdrietig na de miskraam...? Ik dacht er emotioneel 'klaar' mee te zijn, maar heb sinds gisteren steeds weer huilbuien en verdriet
(Zou het schelen als het straks fysiek ook echt helemaal achter de rug is?)
En hoe lang verdriet, dat is inderdaad zo ontzettend verschillend.
Ik heb de za-avond/zo (het ging zaterdagavond mis) in bed doorgebracht, en flink gehuild en even heel veel medelijden met mezelf gehad. Even al het verdriet eruit gegooid. Daarna had ik toevallig een weekje herfstvakantie, dus heb ik lekker rustig aan gedaan en samen met M. gerelaxt: filmpjes, lekker eten, gamen, dat soort dingen.
Maar het ergste was eigenlijk na die zondag al voorbij, toen was het 'goed' (ik heb die dag ook met veel mensen erover gepraat: ouders/schoonouders/vrienden die me belden of langskwamen, en op die manier verwerk ik dingen heel goed/kan ik ze goed een plaatsje geven).
Wat overigens niet wil zeggen dat ik me daarna helemaal nóóit meer rot/verdrietig erover heb gevoeld. Acceptatie/loslaten/verwerken is niet hetzelfde als er nooit meer aan denken.
Ik had overigens geen probleem met de uitgerekende datum, dat was voor mij niet extra beladen gelukkig,