OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Eigenlijk alles er omheen. Een infuus lijkt me verschrikkelijk. De narcose ook. Maar het engste vind ik nog wel het idee dat iemand 'down there' bezig is terwijl ik slaap. En ik ben bang voor complicaties, maar dat heb ik uitgebreid besproken met de gynaecoloog.
Ik ben gelukkig niet al te laat aan de beurt, en krijg meteen bij het melden een flinke dosis kalmeringsmiddelen, en mijn vriend mag er de hele tijd bij blijven. We moeten het er maar mee doen
.
Ik ben gelukkig niet al te laat aan de beurt, en krijg meteen bij het melden een flinke dosis kalmeringsmiddelen, en mijn vriend mag er de hele tijd bij blijven. We moeten het er maar mee doen
.
Zandsculptuur; wat ontzettend naar dat zelfs na de 2e keer pillen niet alles weg is en je nu voor een curretage moet. Ik hoop dat het allemaal mee valt woensdag en je het daarna een plekje kunt geven. Heel veel succes en sterkte en een hele dikke knuffel 
Zandsculptuur wat kl*te voor je! Alsof het nog niet genoeg is geweest. 
Ben je bang voor de naald/ pijn van het infuus? Ik heb zelf verdovende zalf gehad en daardoor de prik niet gevoeld. Misschien een idee?
Verder een praktische tip: doe lekker warme sokken aan. Het is koud op de OK.
(Achteraf gezien vond ik de ingreep ontzettend meevallen, maar daar kun je nu waarschijnlijk niet zoveel mee.)
Fijn dat je vriend mag blijven, dat heeft mij toen ook veel steun gegeven.
Mocht je nog vragen hebben dan zitten hier (helaas) genoeg ervaringsdeskundigen. Of je pm't me even.
Ik hoop dat het allemaal goed zal verlopen en dat je daarna eindelijk kunt beginnen het af te sluiten.
Sterkte meid!
Ben je bang voor de naald/ pijn van het infuus? Ik heb zelf verdovende zalf gehad en daardoor de prik niet gevoeld. Misschien een idee?
Verder een praktische tip: doe lekker warme sokken aan. Het is koud op de OK.
(Achteraf gezien vond ik de ingreep ontzettend meevallen, maar daar kun je nu waarschijnlijk niet zoveel mee.)
Fijn dat je vriend mag blijven, dat heeft mij toen ook veel steun gegeven.
Mocht je nog vragen hebben dan zitten hier (helaas) genoeg ervaringsdeskundigen. Of je pm't me even.
Ik hoop dat het allemaal goed zal verlopen en dat je daarna eindelijk kunt beginnen het af te sluiten.
Sterkte meid!
Zand, wat verdrietig dat er toch nog een curretage nodig is 
Ik vond het toen ook verschrikkelijk dat het ingepland moest worden en ik was echt bang. En niemand kon mij vooraf vertellen of mijn man steeds bij me mocht en op de dag zelf moest ik me melden om half 8 en de OK stond pas om half 4 gepland.
Nu heb ik uiteindelijk geen curretage nodig gehad maar achteraf vond ik de dag ziekenhuis toen heel erg meevallen. Ik kreeg een kamer waar ik alleen op lag en mijn man mocht de hele dag bij me blijven. En de verpleegsters waren hartstikke lief en zorgzaam. Hopelijk kan je er achteraf met een goed gevoel aan terug denken voor zover dat lukt!
Sterkte!
Ik vond het toen ook verschrikkelijk dat het ingepland moest worden en ik was echt bang. En niemand kon mij vooraf vertellen of mijn man steeds bij me mocht en op de dag zelf moest ik me melden om half 8 en de OK stond pas om half 4 gepland.
Nu heb ik uiteindelijk geen curretage nodig gehad maar achteraf vond ik de dag ziekenhuis toen heel erg meevallen. Ik kreeg een kamer waar ik alleen op lag en mijn man mocht de hele dag bij me blijven. En de verpleegsters waren hartstikke lief en zorgzaam. Hopelijk kan je er achteraf met een goed gevoel aan terug denken voor zover dat lukt!
Sterkte!
Zand, ik ben als de dood voor een narcose en word er ziek van, dus ik heb m'n curretage destijds met een ruggeprik gedaan. Ik vond het daardoor lang niet zo erg, misschien ook nog een tip? En ja, dat is ook met een naald, maar die zie je niet. En het prikken vond ik reuze meevallen.
* Mama van Driekus (0909) en Tienus (0611) *
*waarom hebben konijnen zulke grote oren als ze toch niet luisteren? *
*waarom hebben konijnen zulke grote oren als ze toch niet luisteren? *
Dat viel mij eerlijk gezegd heel erg mee, ook het gevoel niet meer zwanger zijn was niet vreemd ofzo.quote:Op vrijdag 12 oktober 2012 13:24 schreef zandsculptuur het volgende:
Nou, de pillen hebben wel het grootste deel er uit gewerkt (wat echt geen grappige ervaring was), maar dus niet alles. Woensdag ga ik terug voor een curettage.
Ik ben er echt heel bang voor
Sterkte
Bedankt weer voor alle lieve reacties
Ik lees overal dat ik er niet tegen op hoef te zien, maar de angst gaat niet heel gemakkelijk weg (merk wel dat het minder wordt). Morgen heb ik een gesprek in het ziekenhuis, ik heb een lijstje gemaakt met vragen en opmerkingen om te bespreken, ik hoop zo dat ze er rekening mee willen houden... Zo wil ik bijvoorbeeld absoluut niet zelf in zo'n stoel gaan zitten of er uit klimmen, en ik wil ook absoluut niet de instrumenten zien die ze gaan gebruiken.
De narcose, daar ben ik wel een beetje bang voor. Wat nou als ik een nachtmerrie of paniekaanval krijg tijdens de operatie? Kan dat tijdens een narcose? Een ruggeprik wil ik niet, ik wil gewoon helemaal niets mee krijgen van de ingreep, vind het al spannend genoeg.
Ergens kijk ik er ook wel weer een beetje naar uit dat het straks achter de rug is, want ik heb nu eigenlijk de hele dag door zo'n doffe, zeurende buikpijn. Ik hoop dat ik snel weer op de been ben na afloop. Hoe lang duurde dat bij jullie?
[ Bericht 0% gewijzigd door zandsculptuur op 14-10-2012 16:21:29 ]
Ik lees overal dat ik er niet tegen op hoef te zien, maar de angst gaat niet heel gemakkelijk weg (merk wel dat het minder wordt). Morgen heb ik een gesprek in het ziekenhuis, ik heb een lijstje gemaakt met vragen en opmerkingen om te bespreken, ik hoop zo dat ze er rekening mee willen houden... Zo wil ik bijvoorbeeld absoluut niet zelf in zo'n stoel gaan zitten of er uit klimmen, en ik wil ook absoluut niet de instrumenten zien die ze gaan gebruiken.
De narcose, daar ben ik wel een beetje bang voor. Wat nou als ik een nachtmerrie of paniekaanval krijg tijdens de operatie? Kan dat tijdens een narcose? Een ruggeprik wil ik niet, ik wil gewoon helemaal niets mee krijgen van de ingreep, vind het al spannend genoeg.
Ergens kijk ik er ook wel weer een beetje naar uit dat het straks achter de rug is, want ik heb nu eigenlijk de hele dag door zo'n doffe, zeurende buikpijn. Ik hoop dat ik snel weer op de been ben na afloop. Hoe lang duurde dat bij jullie?
[ Bericht 0% gewijzigd door zandsculptuur op 14-10-2012 16:21:29 ]
Oh, en hebben jullie je vooraf nog een beetje opgekuist/geschoren 'down there'? Door alles van de afgelopen weken heb ik weinig prioriteit gegeven aan wat TLC in die regionen, maar nu vraag ik me af of het misschien wel zo netjes is om er een beetje verzorgd bij te liggen 
Joh, maak je daarover maar geen zorgen hoor, in het ziekenhuis zien ze alle coupes voorbij komen en er wordt eigenlijk niet eens naar gekeken.quote:
Oh, en hebben jullie je vooraf nog een beetje opgekuist/geschoren 'down there'? Door alles van de afgelopen weken heb ik weinig prioriteit gegeven aan wat TLC in die regionen, maar nu vraag ik me af of het misschien wel zo netjes is om er een beetje verzorgd bij te liggen
Over die angst voor een nachtmerrie of paniekaanval tijdens de narcose kan ik je alleen vertellen dat ik de twee keer dat ik onder narcose ben geweest het eigenlijk heerlijk vond. Totaal niets van gemerkt, geen dromen of wat dan ook. Je bent gewoon helemaal 'weg', geen gedachtes meer. Ik ben er achteraf ook niet ziek van geweest.
Hopelijk staat het ziekenhuis open voor je wensen en gaat het je allemaal heel erg meevallen
Als je het doet, doe je het puur voor jezelf. In het ziekenhuis zal het ze weinig boeien. Maar als het jou een beter, zekerder gevoel geeft zou ik het zeker niet laten...
Nachtmerries of paniekaanvallen ben ik zelf sowieso niet echt bekend mee, maar narcose vind ik prima. Lekker slapen, de wereld draait wel door en als je wakker word kan jij ook weer mee draaien zoals je wil.
Ik heb verder niet zoveel overgehouden aan mijn curettage, geen pijn, geen naar gevoel, helemaal niets. Alleen nog een week of 3 bloed/bruin verlies.
Het is inderdaad wel retekoud op de OK, die sokken had ik ook graag gehad toen...
Nachtmerries of paniekaanvallen ben ik zelf sowieso niet echt bekend mee, maar narcose vind ik prima. Lekker slapen, de wereld draait wel door en als je wakker word kan jij ook weer mee draaien zoals je wil.
Ik heb verder niet zoveel overgehouden aan mijn curettage, geen pijn, geen naar gevoel, helemaal niets. Alleen nog een week of 3 bloed/bruin verlies.
Het is inderdaad wel retekoud op de OK, die sokken had ik ook graag gehad toen...
Mama van Lars & Femke
Ik was tijdens de narcose helemaal weg, geen dromen of niks gehad. Toen ze het spul inspoten werd ik even heel draaierig maar het ging zo snel! En opeens was ik weer wakker.
Ik wilde ook heel bewust niks meekrijgen, dus volledige narcose. De instrumenten liggen volgens mij afgedekt onder een doek? Heb niks gezien iig.
Ik moest van het ziekenhuisbed op de operatietafel schuiven, gewoon plat op mn rug. Waarschijnlijk kon die operatietafel veranderen in zo'n gynaecologenstoel (volg je me
), want ik hoefde niet mn benen in die beugels te leggen. Neem aan dat dat tijdens de ingreep wel zo was.
Had me trouwens wel geschoren, maar meer voor mezelf.
Ik mocht geloof ik een week niet tillen/ stofzuigen. En tot het bloeden over was niet in bad of 'vrijen' . Kennelijk keek ik nogal walgend bij het idee van seks want die zuster moest onwijs lachen.
Heb nog wel een tijd thuis gezeten maar dat was meer psychisch. Het was een onwijze opluchting dat 'het' weg was, maar toch nog wel een klap gehad dat het nou echt voorbij was. En heb t nog steeds bij vlagen moeilijk. Ik zou woensdag uitgerekend zijn als die zwangerschap goed was gelopen. Probeer ik niet teveel aan te denken. Kortom; neem vooral je tijd.
Heel verhaal, sorry
Ik wilde ook heel bewust niks meekrijgen, dus volledige narcose. De instrumenten liggen volgens mij afgedekt onder een doek? Heb niks gezien iig.
Ik moest van het ziekenhuisbed op de operatietafel schuiven, gewoon plat op mn rug. Waarschijnlijk kon die operatietafel veranderen in zo'n gynaecologenstoel (volg je me
), want ik hoefde niet mn benen in die beugels te leggen. Neem aan dat dat tijdens de ingreep wel zo was. Had me trouwens wel geschoren, maar meer voor mezelf.
Ik mocht geloof ik een week niet tillen/ stofzuigen. En tot het bloeden over was niet in bad of 'vrijen' . Kennelijk keek ik nogal walgend bij het idee van seks want die zuster moest onwijs lachen.
Heb nog wel een tijd thuis gezeten maar dat was meer psychisch. Het was een onwijze opluchting dat 'het' weg was, maar toch nog wel een klap gehad dat het nou echt voorbij was. En heb t nog steeds bij vlagen moeilijk. Ik zou woensdag uitgerekend zijn als die zwangerschap goed was gelopen. Probeer ik niet teveel aan te denken. Kortom; neem vooral je tijd.
Heel verhaal, sorry
Zandsculpuur, ik mocht hier van jou niet lezen maar ik wilde toch even kijken hoe het nou met je ging, meissie wat een stress! Ze zijn vast heel begripvol in het ziekenhuis, en ik zou álle vragen gewoon stellen! En geen zorgen maken over eventuele oerwouden 
Je zei het zelf al: je wilt er ook een punt achter zetten. Sterkte!!
Je zei het zelf al: je wilt er ook een punt achter zetten. Sterkte!!
Vanmorgen een prettig gesprek gehad in het ziekenhuis. We hebben het een en ander toegelicht en doorgesproken en ze houden rekening met mijn wensen en angsten, heel fijn.
Ik zie er iets minder tegen op nu.
en pfft, wat vind ik het lastig om andere mensen blij zwanger te zien zijn. Ik wil helemaal niet jaloers zijn, maar het steekt toch
Ik zie er iets minder tegen op nu.
en pfft, wat vind ik het lastig om andere mensen blij zwanger te zien zijn. Ik wil helemaal niet jaloers zijn, maar het steekt toch
Fijn dat je een goed gesprek hebt gehadquote:Op maandag 15 oktober 2012 11:09 schreef zandsculptuur het volgende:
Vanmorgen een prettig gesprek gehad in het ziekenhuis. We hebben het een en ander toegelicht en doorgesproken en ze houden rekening met mijn wensen en angsten, heel fijn.
Ik zie er iets minder tegen op nu.
en pfft, wat vind ik het lastig om andere mensen blij zwanger te zien zijn. Ik wil helemaal niet jaloers zijn, maar het steekt toch
Ach, ik kan me goed voorstellen dat het steekt hoor. Lijkt me gewoon menselijk. Ik was een paar weken terug in het ziekenhuis voor controle, en toen zat er ook een meisje in haar eentje aan een tafel, zachtjes te huilen. Nou, ik voelde me bijna schuldig dat ik daar met mijn bolle buik zat. En toen ik er zelf zat na mijn miskraam, hield ik me maar voor dat je niet weet waarvoor die mensen met bolle buik in het ziekenhuis lopen (zo probeerde ik het te relativeren). Er is vaak toch een reden voor een medische indicatie.
Maar heel handig/prettig is het niet altijd, nee, dat dat in het zhuis één grote afdeling is.
En ook buiten het zhuis, heel normaal dat je niet alleen maar blij bent voor andere zwangere vrouwen. Blijven mixed emotions zoiets. Denk nu in eerste instantie maar vooral even aan jezelf
Nogmaals sterkte!
Zand, fijn dat je je angsten kwijt kon en ze er iets mee gaan doen. Het blijft eng en rot maar hopelijk kunnen ze het zo maken dat je er goed op terug kan kijken.
En dat je jaloers bent is hartstikke normaal hoor!
Ik weet nog heel goed dat ik, toen de MA vastgesteld werd, ook door dezelfde wachtkamer terug moest als de blije zwangere vrouwen zaten. Ik heb er toen niet bij stil gestaan maar voor die vrouwen zal het vast ook ongemakkelijk zijn een intens verdrietige vrouw de spreekkamer uit te zien komen.
En jaloezie naar andere vrouwen had ik ook heel erg terwijl ik dat zo onterecht vond. Ik schaam me soms nog best voor de gevoelens die ik toen had en ik weet ook wel dat dat kwam door verdriet.
Sta het verdriet, de woede of de jaloezie gewoon af en toe even toe! Niets mis mee en het kan je wel helpen.
Fieder, ik dacht dat jouw uitgerekende datum al lang geweest was! Maar jij liep dus een maand achter op mij. Dat komt denk ik omdat je nu alweer zo'n tijd zwanger bent, wondervrouw!
Sterkte woensdag, ik vond het een verdrietige datum.
En dat je jaloers bent is hartstikke normaal hoor!
Ik weet nog heel goed dat ik, toen de MA vastgesteld werd, ook door dezelfde wachtkamer terug moest als de blije zwangere vrouwen zaten. Ik heb er toen niet bij stil gestaan maar voor die vrouwen zal het vast ook ongemakkelijk zijn een intens verdrietige vrouw de spreekkamer uit te zien komen.
En jaloezie naar andere vrouwen had ik ook heel erg terwijl ik dat zo onterecht vond. Ik schaam me soms nog best voor de gevoelens die ik toen had en ik weet ook wel dat dat kwam door verdriet.
Sta het verdriet, de woede of de jaloezie gewoon af en toe even toe! Niets mis mee en het kan je wel helpen.
Fieder, ik dacht dat jouw uitgerekende datum al lang geweest was! Maar jij liep dus een maand achter op mij. Dat komt denk ik omdat je nu alweer zo'n tijd zwanger bent, wondervrouw!
Sterkte woensdag, ik vond het een verdrietige datum.
Wat dat betreft hebben ze dat bij ons wel netjes gedaan, toen bij de echo bleek dat het hartje niet meer klopte, werd er bij een van de gynaecologen die spreekuur had gelijk na de patient die hij op dat moment sprak een plekje vrijgemaakt voor ons, we werden direct van de echoruimte naar de spreekkamer van de gynaecoloog geleid, maar goed kwestie van indeling van de afdeling denk ik, nu hoefden we niet door de wachtkamer.
Hier houden ze ook de vrouwen die voor een curettage komen ook bewust bij de afdeling verloskunde vandaan, ik vind dat wel netjes . Voor al het andere zit je in een algemene wachtruimte voor gynaecologie. Dus wel wat bolle buiken, maar ook vrouwen die komen met een baarmoederverzakking, incontinentie of voor het plaatsen van een spiraaltje.
Vanmiddag even een flinke huilbui gehad. Ik wou dat het woensdagmiddag was, dan was het voorbij. Ik heb ook al een paar dagen enorme buikpijn en voel me lamlendig, helpt ook niet erg mee.
. Voor al het andere zit je in een algemene wachtruimte voor gynaecologie. Dus wel wat bolle buiken, maar ook vrouwen die komen met een baarmoederverzakking, incontinentie of voor het plaatsen van een spiraaltje.Vanmiddag even een flinke huilbui gehad. Ik wou dat het woensdagmiddag was, dan was het voorbij. Ik heb ook al een paar dagen enorme buikpijn en voel me lamlendig, helpt ook niet erg mee.
Dat was bij mij toen dus wel anders helaas. Mijn curettage werd 'er ergens tussendoor' gepland, en is drie keer verzet ofzo. Ik mocht de hele dag wachten, in een kamertje op de kraamafdeling, met allerlei minibabygehuil om me heen. Daar had en heb ik nog steeds de meeste moeite mee. De ingreep zelf stelde geen drol voor, maar dat wachten (terwijl je al sinds de avond ervoor nuchter moest blijven, en dus ook onderhand nog eens kotsmisselijk was van de honger) tussen al dat verse babygeluk was hell.
Nog maar twee dagen, zand, dan is het voorbij. Fijn dat je vanochtend zo'n goed gesprek hebt gehad. Sterkte woensdag!
Nog maar twee dagen, zand, dan is het voorbij. Fijn dat je vanochtend zo'n goed gesprek hebt gehad. Sterkte woensdag!
Mama van Lars & Femke
Zandsculptuur, wat ontzettend vervelend dat de cytotec niet voldoende heeft geholpen en dat een curettage toch nog nodig is. Zo wordt het wel een langslepend verhaal. Begrijpelijk dat je er een keer klaar mee wilt zijn. Ik wil je vast sterkte wensen voor woensdag. Ik hoop dat er goed naar je geluisterd wordt en dat jij je een klein beetje kunt overgeven aan de nare situatie.
Je angst voor de ingreep is heel herkenbaar, ook al was ik juist weer bang voor hele andere dingen. De ervaringsdeskundigen hier hebben me toen ook gerust proberen te stellen en het een en ander uitgelegd. Het hielp mij ook dat ik goed kenbaar heb gemaakt dat ik heel bang was. Ik werd serieus genomen. Dat scheelde al heel veel.
De voorbereidingsruimte vond ik heel onoverzichtelijk en had ik geen flauw idee wat er allemaal gebeurde (maar dat lag meer aan het feit dat m'n bril niet mee mocht en ik heb -6). Op de OK moest ik "overstappen" van bed naar operatietafel. M'n naam en de ingreep en dergelijke werden gecheckt. Narcosevloeistof werd ingespoten...enige gedachte was wat duurt dat lang voordat dat werkt....en toen werd ik weer "wakker" op de uitslaapkamer. (Dus echt nauwelijks iets meegekregen.) Ik was me half bewust van iets bij m'n arm. Dat bleek de bloeddrukmeter te zijn die eens in de zoveel tijd vanzelf ging meten. Weer terug naar de kamer (die ik moest delen) gereden. M'n man mocht voor en na de curettage gelukkig blijven (was voor mij een absolute voorwaarde). De eerste twee uur erna was ik echt niet helder. Een tijdschrift lezen of een gesprek voeren lukte niet. Vier uur na terugkomst op de kamer mocht ik naar huis (toen moest ik wel naar de wc geweest zijn).
De dag erna heb ik me echt ziek gedragen, met een dekentje op de bank. Zou niet nodig zijn, maar had ik voor mezelf wel nodig. Ik ben daarna nog twee weken ziek thuis geweest (en daarvoor ook een week). Psychisch niet in staat om te werken (en ik mocht ook niet werken van m'n leidinggevende). Lichamelijk ging het wel goed. Na een dag gestopt met de pijnstillers die ik voorgeschreven had gekregen. Na vier dagen wel vreselijke pijn. Moest acuut op de bank gaan liggen en heb daar opgekruld gelegen tot m'n man thuis kwam. Hij heeft me toen de sterke pijnstilling gegeven. Navraag bij de gynaecoloog leerde dat dat het gele lichaam was dat ten gronde ging. Ik heb dit verder niet bij anderen gelezen en ik schrok er erg van.
Ik merk dat ik het lastig vind om dit op te schrijven. Het is daarom ook erg hak-op-de-tak. Wil je het echt lezen hoe ik het ervaren heb, dan moet je op zoek naar half april 2012 in deze topicreeks. (Niet leuk, wel leerzaam).
@Limone, ik hou geen dagboek bij, maar probeer op goede momenten wel te schrijven over wat er is gebeurd. Het schiet alleen niet zo op...ik ben pas bij een week na de curettage. Ik baal daar zelf vreselijk van dat ik het niet op papier krijg, want nu moet ik het maar blijven onthouden. Over m'n negatieve gedachten schrijven lukt me ook niet goed, ik kom er zelf niet uit en zak dan verder weg. Wat ik wel probeer te doen is tegen mensen heel dichtbij me zeggen wat me dwars zit. Gelukkig lukt dat vaak wel. Alhoewel begrijpen, dat kunnen ze niet echt. Ik probeer (op advies van de psycholoog waar ik tijdens deze periode onder behandeling was [voor iets anders, maar die me hiermee ook wel wat geholpen/geleerd heeft]) mezelf toe te staan dat ik verdrietig mag zijn. Ontzettend moeilijk, maar ik denk er wel aan op momenten dat het niet wil.
En wat baal ik toch vreselijk van de pil zeg. Nu alweer bloedverlies en ik heb gewoon nog een week in de strip te gaan. Hoop dat ik de volgende cyclus weer m'n eigen vertrouwde regelmatige cyclus heb, want zo is het echt helemaal niets. Ontzettend raar idee dat ik vanaf volgende week weer foliumzuur ga slikken (ik weet het, erg vroeg als we pas over twee ronden weer mogen).
Je angst voor de ingreep is heel herkenbaar, ook al was ik juist weer bang voor hele andere dingen. De ervaringsdeskundigen hier hebben me toen ook gerust proberen te stellen en het een en ander uitgelegd. Het hielp mij ook dat ik goed kenbaar heb gemaakt dat ik heel bang was. Ik werd serieus genomen. Dat scheelde al heel veel.
De voorbereidingsruimte vond ik heel onoverzichtelijk en had ik geen flauw idee wat er allemaal gebeurde (maar dat lag meer aan het feit dat m'n bril niet mee mocht en ik heb -6). Op de OK moest ik "overstappen" van bed naar operatietafel. M'n naam en de ingreep en dergelijke werden gecheckt. Narcosevloeistof werd ingespoten...enige gedachte was wat duurt dat lang voordat dat werkt....en toen werd ik weer "wakker" op de uitslaapkamer. (Dus echt nauwelijks iets meegekregen.) Ik was me half bewust van iets bij m'n arm. Dat bleek de bloeddrukmeter te zijn die eens in de zoveel tijd vanzelf ging meten. Weer terug naar de kamer (die ik moest delen) gereden. M'n man mocht voor en na de curettage gelukkig blijven (was voor mij een absolute voorwaarde). De eerste twee uur erna was ik echt niet helder. Een tijdschrift lezen of een gesprek voeren lukte niet. Vier uur na terugkomst op de kamer mocht ik naar huis (toen moest ik wel naar de wc geweest zijn).
De dag erna heb ik me echt ziek gedragen, met een dekentje op de bank. Zou niet nodig zijn, maar had ik voor mezelf wel nodig. Ik ben daarna nog twee weken ziek thuis geweest (en daarvoor ook een week). Psychisch niet in staat om te werken (en ik mocht ook niet werken van m'n leidinggevende). Lichamelijk ging het wel goed. Na een dag gestopt met de pijnstillers die ik voorgeschreven had gekregen. Na vier dagen wel vreselijke pijn. Moest acuut op de bank gaan liggen en heb daar opgekruld gelegen tot m'n man thuis kwam. Hij heeft me toen de sterke pijnstilling gegeven. Navraag bij de gynaecoloog leerde dat dat het gele lichaam was dat ten gronde ging. Ik heb dit verder niet bij anderen gelezen en ik schrok er erg van.
Ik merk dat ik het lastig vind om dit op te schrijven. Het is daarom ook erg hak-op-de-tak. Wil je het echt lezen hoe ik het ervaren heb, dan moet je op zoek naar half april 2012 in deze topicreeks. (Niet leuk, wel leerzaam).
@Limone, ik hou geen dagboek bij, maar probeer op goede momenten wel te schrijven over wat er is gebeurd. Het schiet alleen niet zo op...ik ben pas bij een week na de curettage. Ik baal daar zelf vreselijk van dat ik het niet op papier krijg, want nu moet ik het maar blijven onthouden. Over m'n negatieve gedachten schrijven lukt me ook niet goed, ik kom er zelf niet uit en zak dan verder weg. Wat ik wel probeer te doen is tegen mensen heel dichtbij me zeggen wat me dwars zit. Gelukkig lukt dat vaak wel. Alhoewel begrijpen, dat kunnen ze niet echt. Ik probeer (op advies van de psycholoog waar ik tijdens deze periode onder behandeling was [voor iets anders, maar die me hiermee ook wel wat geholpen/geleerd heeft]) mezelf toe te staan dat ik verdrietig mag zijn. Ontzettend moeilijk, maar ik denk er wel aan op momenten dat het niet wil.
En wat baal ik toch vreselijk van de pil zeg. Nu alweer bloedverlies en ik heb gewoon nog een week in de strip te gaan. Hoop dat ik de volgende cyclus weer m'n eigen vertrouwde regelmatige cyclus heb, want zo is het echt helemaal niets. Ontzettend raar idee dat ik vanaf volgende week weer foliumzuur ga slikken (ik weet het, erg vroeg als we pas over twee ronden weer mogen).
Ik denk dat ze inmiddels in het ziekenhuis wel door hebben dat ik bang ben, heb al een paar bijna-paniekaanvallen en huilbuien gehad bij de gesprekken vooraf (in het ziekenhuis zelf)quote:
Je angst voor de ingreep is heel herkenbaar, ook al was ik juist weer bang voor hele andere dingen. De ervaringsdeskundigen hier hebben me toen ook gerust proberen te stellen en het een en ander uitgelegd. Het hielp mij ook dat ik goed kenbaar heb gemaakt dat ik heel bang was. Ik werd serieus genomen. Dat scheelde al heel veel.
.Wat zal ik blij zijn als het morgenavond is en ik weer lekker thuis ben...
Ik heb je verhaal gelezen (heb wat topics doorgespit om ervaringen te zoeken), wat heftig...quote:En wat baal ik toch vreselijk van de pil zeg. Nu alweer bloedverlies en ik heb gewoon nog een week in de strip te gaan. Hoop dat ik de volgende cyclus weer m'n eigen vertrouwde regelmatige cyclus heb, want zo is het echt helemaal niets. Ontzettend raar idee dat ik vanaf volgende week weer foliumzuur ga slikken (ik weet het, erg vroeg als we pas over twee ronden weer mogen).
Het lijkt me ook heel lastig om je cyclus niet (meer) te weten. Dat is ook iets waar ik niet naar uitkijk, ik heb al ovulatietests etc. in huis gehaald, maar ik heb begrepen dat er geen enkele methode echt betrouwbaar is zolang er nog hCG in je lichaam zit (ook temperaturen niet).
Nog even wat anders, hoe lang waren jullie verdrietig na de miskraam...? Ik dacht er emotioneel 'klaar' mee te zijn, maar heb sinds gisteren steeds weer huilbuien en verdriet
.(Zou het schelen als het straks fysiek ook echt helemaal achter de rug is?)
Zand, nog een dagje en dan is dat deel voorbij.. Ik denk in ieder geval aan je!
Over hoe lang verdriet.. Volgens mij is dat zo verschillend bij iedereen.
Ik ben er nog best wel een flinke tijd door van slag geweest, een aantal weken dat ik echt veel huilde en verdriet heb ik nu nog steeds af en toe. Ik ging aftellen naar de uitgerekende datum en op die datum had ik ook veel verdriet, terwijl de uiteindelijke miskraam toch 25 weken ervoor was. Het verdriet is nu niet meer vaak aanwezig maar soms bedenk ik me ineens dat ik nu een kindje van ongeveer een maand oud zou hebben en dat maakt me verdrietig. Ik denk in ieder geval dat het niet abnormaal is om er in jouw geval nog verdriet door te hebben want je zit er nog middenin.
Over hoe lang verdriet.. Volgens mij is dat zo verschillend bij iedereen.
Ik ben er nog best wel een flinke tijd door van slag geweest, een aantal weken dat ik echt veel huilde en verdriet heb ik nu nog steeds af en toe. Ik ging aftellen naar de uitgerekende datum en op die datum had ik ook veel verdriet, terwijl de uiteindelijke miskraam toch 25 weken ervoor was. Het verdriet is nu niet meer vaak aanwezig maar soms bedenk ik me ineens dat ik nu een kindje van ongeveer een maand oud zou hebben en dat maakt me verdrietig. Ik denk in ieder geval dat het niet abnormaal is om er in jouw geval nog verdriet door te hebben want je zit er nog middenin.
Ik denk wel dat het scheelt als het fysiek ook is afgesloten hoor! Nu is het gewoon nog niet helemaal voorbij.quote:
Nog even wat anders, hoe lang waren jullie verdrietig na de miskraam...? Ik dacht er emotioneel 'klaar' mee te zijn, maar heb sinds gisteren steeds weer huilbuien en verdriet
(Zou het schelen als het straks fysiek ook echt helemaal achter de rug is?)
En hoe lang verdriet, dat is inderdaad zo ontzettend verschillend.
Ik heb de za-avond/zo (het ging zaterdagavond mis) in bed doorgebracht, en flink gehuild en even heel veel medelijden met mezelf gehad. Even al het verdriet eruit gegooid. Daarna had ik toevallig een weekje herfstvakantie, dus heb ik lekker rustig aan gedaan en samen met M. gerelaxt: filmpjes, lekker eten, gamen, dat soort dingen.
Maar het ergste was eigenlijk na die zondag al voorbij, toen was het 'goed' (ik heb die dag ook met veel mensen erover gepraat: ouders/schoonouders/vrienden die me belden of langskwamen, en op die manier verwerk ik dingen heel goed/kan ik ze goed een plaatsje geven).
Wat overigens niet wil zeggen dat ik me daarna helemaal nóóit meer rot/verdrietig erover heb gevoeld. Acceptatie/loslaten/verwerken is niet hetzelfde als er nooit meer aan denken.
Ik had overigens geen probleem met de uitgerekende datum, dat was voor mij niet extra beladen gelukkig,
