R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik denk meer dat het is omdat er nu zulke vreselijke verhalen hebben gestaan, dat de rest daarbij in het niet valt... Dus iedereen heeft nu zoiets, ja die ex was vreselijk maar als ik dit zo lees, viel het allemaal wel mee en ik zal het er dus ook maar niet neerzetten.
Dit topic is dus gedoemd om ten onder te gaan aan zijn eigen succes...
Dit topic is dus gedoemd om ten onder te gaan aan zijn eigen succes...
Na da's dan knap klote. Had juist gehoopt als TS dat ik nog wat gedeelde smart kon ophalen hier. Gelukkig dat er toch nog een aantal het verder dan mij schopten, alhoewel 'gelukkig' dan wel het verkeerde woord is want een worst case ex gun je niemandquote:Op zaterdag 25 juni 2011 22:57 schreef bioloogje het volgende:
Ik denk meer dat het is omdat er nu zulke vreselijke verhalen hebben gestaan, dat de rest daarbij in het niet valt... Dus iedereen heeft nu zoiets, ja die ex was vreselijk maar als ik dit zo lees, viel het allemaal wel mee en ik zal het er dus ook maar niet neerzetten.
Dit topic is dus gedoemd om ten onder te gaan aan zijn eigen succes...
Maar goed, met deze verse posts wordt het topic weer omhoog geschopt en mss rolt er nog een kersverse ergste ex uit
Als de wereld een groot vraagteken voor je is ?
Strek je eens uit !
Strek je eens uit !
Misschien had het niet op de "ergste" gegooid moeten worden. Want als er al een erger verhaal dan dat van jou bijstaat, hoef je jouw verhaal niet meer te posten. Dat is dan toch geen kanshebber voor de ergste.quote:Op zaterdag 25 juni 2011 23:01 schreef Wanderingwhy het volgende:
[..]
Na da's dan knap klote. Had juist gehoopt als TS dat ik nog wat gedeelde smart kon ophalen hier. Gelukkig dat er toch nog een aantal het verder dan mij schopten, alhoewel 'gelukkig' dan wel het verkeerde woord is want een worst case ex gun je niemand
Maar goed, met deze verse posts wordt het topic weer omhoog geschopt en mss rolt er nog een kersverse ergste ex uit
Er is altijd een ergere. Ben ff zn nick vergeten....maar in mn slaap tegen mn hoofd geschopt worden en zijn ex daar nog ff speciaal haar schoenen voor aantrekken? Nuh.....zoooo errug was de mijne ook weer nietquote:
[..]
Misschien had het niet op de "ergste" gegooid moeten worden. Want als er al een erger verhaal dan dat van jou bijstaat, hoef je jouw verhaal niet meer te posten. Dat is dan toch geen kanshebber voor de ergste.
Als de wereld een groot vraagteken voor je is ?
Strek je eens uit !
Strek je eens uit !
Precies... Dus stel dat ik een ex heb, waar ik het niet zo goed mee kan vinden, dan zou ik haar hier neer kunnen zetten. Maar ja ze is niet erger dan Kastanova's ex. Dus ja ergste gaat ze niet worden. en aangezien het zo is gelanceerd als wedstrijd ben ik bij voorbaat kansloos. Dus zet ik het maar niet neer, en dat kost je een verhaal.quote:
[..]
Er is altijd een ergere. Ben ff zn nick vergeten....maar in mn slaap tegen mn hoofd geschopt worden en zijn ex daar nog ff speciaal haar schoenen voor aantrekken? Nuh.....zoooo errug was de mijne ook weer niet
(Maar: Weet niet of mensen echt zo denken maar ik kan het me wel voorstellen.)
(Maar 2: Ik heb geen erge ex, dus heb sowieso geen verhaal)
Ik denk dat je daar wel gelijk in hebt je.. Dat sommige inderdaad niet posten omdat zijn/haar ex niet zo erg is als de verhalen die hier al staan..quote:
[..]
Precies... Dus stel dat ik een ex heb, waar ik het niet zo goed mee kan vinden, dan zou ik haar hier neer kunnen zetten. Maar ja ze is niet erger dan Kastanova's ex. Dus ja ergste gaat ze niet worden. en aangezien het zo is gelanceerd als wedstrijd ben ik bij voorbaat kansloos. Dus zet ik het maar niet neer, en dat kost je een verhaal.
(Maar: Weet niet of mensen echt zo denken maar ik kan het me wel voorstellen.)
(Maar 2: Ik heb geen erge ex, dus heb sowieso geen verhaal)
Kijk mijn ex bezorgt me na 7 maanden nog steeds slapeloze nachten blijkt wel.. Maar als ik hier opschrijf wat hij heeft geflikt is het lang niet zo erg als de rest.. Terwijl het voor mij echt wel de ergste ex is..
Je kunt tegenwoordig zoveel worden, dat ik maar gewoon blijf wie ik ben.
Van mij mag je het van je afschrijven hoor, als je daar behoefte aan hebt...quote:Op zondag 26 juni 2011 07:39 schreef J0ycie88 het volgende:
[..]
Ik denk dat je daar wel gelijk in hebt je.. Dat sommige inderdaad niet posten omdat zijn/haar ex niet zo erg is als de verhalen die hier al staan..
Kijk mijn ex bezorgt me na 7 maanden nog steeds slapeloze nachten blijkt wel.. Maar als ik hier opschrijf wat hij heeft geflikt is het lang niet zo erg als de rest.. Terwijl het voor mij echt wel de ergste ex is..
Naja de behoefte om er over te praten is er zeker weer de laatste dagen, alleen ik heb zo'n idee dat het niets helpt. Na 7 maanden zit ik er nog meer.. Nu is er in de 7 maanden ook wel het een en ander gebeurt maar goed..quote:
[..]
Van mij mag je het van je afschrijven hoor, als je daar behoefte aan hebt...
Na een relatie van iets meer als een jaar maakte mijn ex het uit.. Out of the blue, via msn.. En er moet ook even bij gezegd worden dat hij tijdens het verlossende woord ook nog moest gaan eten dus dat ik 3 kwartier als een spook voor mijn laptop heb gezeten.. Nadat hij terug kwam van het eten zei hij toch echt dat onze relatie meer op vriendschap begon te lijken en er dus een punt achter wilde zetten.
Dat was half november ongeveer. 2 weken daarvoor merkte ik al dat het niet lekker liep, meerdere malen naar gevraagd, maar nee dat kwam gewoon door zijn werk, hij had te horen gekregen dat hij ontslagen zou worden binnen 2 jaar door een reorganisatie. Naja goede reden dacht ik dus dat klopt wel.
Hij wilde wel graag vrienden blijven want hij hield nog echt wel van me, en ik was super voor hem.. En dat wilde hij niet kwijt..
Ik was kapot. Want ik zag echt een toekomst met hem voor me. Ik zou zo verhuizen, en mijn baan opzeggen om dichter bij hem te gaan wonen als we wat langer iets zouden hebben.
Dit werd allemaal op een woensdag gezegd.. En de ochtend daarop.. Keek ik zo als gewoonlijk op mijn twitter.. en zijn twitter.. Meneer zou eindelijk haar weer zien. Naja ik was natuurlijk heel erg kwaad toen ik dat las.. Ik dacht wat is dit.. Dus ik bel hem op, wetende dat hij onder weg is naar zijn werk en smiddags een bedrijfsuitje zou hebben.. Hij had natuurlijk de meest geweldige verklaring weer klaar ja hij ging een oude collega opzoeken die hij heel lang niet meer had gezien en heel veel voor hem had betekend.. En zij woonde in de zelfde plaats als waar het bedrijfsuitje was dus dat kon hij dan mooi combineren.. Toen hij smiddags onderweg was belde hij me op en hebben we nog een uur gepraat.. Zo gingen we nog ander halve week door. Bellen, smsen.. Ga maar door..
Toen kwam ik er achter via hyves dat hij een nieuw vriendinnetje had.. En die had hij al een maand.. Toen barste de boom bij mij, als ik ergens niet tegen kan is dat iemand niet eerlijk is tegen me.
Een paar dagen daarvoor kreeg ik nog een berichtje van hem dat hij me mijn geld nog niet kon terug geven want zijn auto was kapot en anders kon hij dat niet betalen, naja prima geef het dan volgende maand maar. Naja toen ik een beetje afgekoeld was belde ik hem op dat ik wilde dat hij per direct het geld over zou storten en dat ik helemaal klaar was met zijn leugens.. En dat hij nu echt dacht dat ik zo dom was dat ik er niet achter zou komen.
Maar nee dat was pas sinds dit weekend (naja door goed speurwerk, helaas ben ik daar goed in, wist ik dat dit niet waar was.).
Op een weekend zei hij (toen we nog iets hadden) dat hij moest werken in belgie, want daar lag het systeem plat en moesten hun gaan helpen.. Naja ok.. Weinig contact dat weekend.. Wel een berichtje op zijn tijd.. En elke dag 1 keer gebeld. Blijkt nu dus dat hij dat weekend al bij dat meisje was. En dat hij dat weekend ervoor tegen haar had gezegd dat hij toen in belgie zat, terwijl hij dus bij mij zat.
Pff het word wel een heel lang verhaal zo.. En ik weet dat het af en toe niet lekker wegleest sorry daarvoor!
Naja het meisje waarmee hij was vreemdgegaan, en dus zijn vriendinnetje was op dat moment kwam hier ook allemaal achter, en heb ik hyvescontact mee gehad.. Zij wilde weten wat er aan de hand was, en ik natuurlijk ook.. Naja samen kwamen we er achter dat hij gewoon flink aan het liegen en bedriegen was. Zij wist wel van mij af maar volgens hem zou het al 8 maanden uit zijn en zou ik een verschrikkelijk mens zijn, dat superjaloers was.. Ik zou teveel op mijn moeder beginnen te lijken en hij schaamde zich voor me..
Mijn ex was heel erg boos op me en heeft me voor alles en nog wat uitgemaakt omdat ik zijn nieuwe relatie naar de knoppen zou helpen.. Waarom ik zei dat hij dat toch echt zelf had gedaan..
Dat meisje bleef contact met mij zoeken en dingen aan mij vragen, omdat zij aanvoelde dat er dingen niet klopte tussen hem en haar.. Terwijl hij met haar had was hij dus met nog meer meiden bezig..
Uiteindelijk wilde dat meisje mij wel eens in het echt zien en dan met mijn ex erbij, ik had daar opzich geen problemen mee, het zou voor mij wel een goede manier zijn om het een en ander duidelijk te krijgen en het af te sluiten (ik had hem tenslotte niet gezien tijdens de breuk)..
Naja op een zaterdag was het dan zo ver.. Ik had een brief opgesteld voor wanneer ik niet uit mijn woorden zou komen, waarin ik mijn laatste vragen kon stellen aan hem. Het enigste wat hij kon antwoorden was ja sorry ik weet dat ik fout was en ik had het niet moeten doen.. Dat zinnetje was het enige wat hij kon zeggen. Waarop ik heel erg gefrusteerd werd en boos begon te worden.. Zijn vriendinnetje heeft hem nog een kans gegeven ondanks alles wat ze wist (sekscontact met andere meiden, vreemdgaan, liegen etc.)
In maart is dit uitgegaan en ik heb van december tot aan april geen contact met hem gehad. Daarna kwam het contact weer op gang.. Eerst over koetjes en kalfjes, toen kreeg ik zijn excuses, en daarna naief als ik was was er weer normaal contact.. Dat contact werd ook weer intiemer, hij wilde weer eens afspreken gewoon als vrienden zodat we weer een goed konden praten, naja ik had daar geen problemen mee zolang hij maar naar mij toe zou komen..
Daarna begon meneer weer te daten.. Hij was hier heel eerlijk over en ik ook.. Want ik was ook begonnen met daten.. Uiteindelijk zei hij dat het allemaal niets was.. En bleef hij vragen of we weer eens konden afspreken.. Omdat hij mij zou missen en er misschien toch nog wel wat gevoel zat aan zijn kant hij zei dat hij nog steeds van me hield.. Ondertussen kwam ik er achter dat hij op dat moment alweer een vriendin had, en hij bleef maar contact zoeken bij mij en bleef maar zeggen dat hij gevoel had voor me..
Uiteindelijk heb ik al het contact geblokkeerd.. En kreeg ik anderhalve week nadat ik dat had gedaan een smsje van hem (nu 2 weken geleden denk ik) waarom ik niets meer liet horen wat er aan de hand was en dat hij me miste..
Daarop heb ik geantwoord dat hij me met rust moet laten, dat ik geen zin heb dat hij me een 2e keer pijn zou doen en ik helemaal klaar was met zijn leugens..
Ik heb niets meer gehoord daarna, dat is niets voor hem, dus diep van binnen wacht ik denk ik nog steeds op antwoord.. Maar dat krijg ik niet, en daar moet ik me bij neerleggen.
Mijn ex heeft heel mijn zelfvertrouwen naar het nulpunt gebracht en erger nog, ik sta niet meer open op dit moment voor een nieuwe jongen in mijn leven, want ik heb heel veel wantrouwen opgebouwd..
Ik hoop dat het te lezen viel
Je kunt tegenwoordig zoveel worden, dat ik maar gewoon blijf wie ik ben.
Het viel prima te lezen, wat een klootzak die vent. Gewoon meerdere vrouwen erop na houden, en als het dan uitkomt, even "sorry, dat had ik niet moeten doen" zeggen. Om vervolgens weer door te gaan met andere meiden... Echt als man heb ik plaatsvervangende schaamte voor dit soort figuren.quote:
En dan heb ik het nog geen eens gehad over hoe hij binnen de relatie wasquote:
[..]
Het viel prima te lezen, wat een klootzak die vent. Gewoon meerdere vrouwen erop na houden, en als het dan uitkomt, even "sorry, dat had ik niet moeten doen" zeggen. Om vervolgens weer door te gaan met andere meiden... Echt als man heb ik plaatsvervangende schaamte voor dit soort figuren.
Je kunt tegenwoordig zoveel worden, dat ik maar gewoon blijf wie ik ben.
Ik kan me voorstellen dat hij niet zo geweldig is idd. Egoïstisch en manipulatief is hij wel. Daarbij liegt en bedriegt hij zo makkelijk dat hij vast iets denkt van voor jou 10 anderen. Dus hij zal wel de touwtjes in handen willen hebben gok ik zo? Hij zal Iig niet het lieve vriendje zijn wat je verdiend...quote:
[..]
En dan heb ik het nog geen eens gehad over hoe hij binnen de relatie was
Naja als ik kijk naar hoe hij binnen de relatie was.. Dan is dat inderdaad egoistisch.. En manipulatief, wat ik geloofde het als hij zij dat dat ene meisje gewoon een vriendin was..quote:
[..]
Ik kan me voorstellen dat hij niet zo geweldig is idd. Egoïstisch en manipulatief is hij wel. Daarbij liegt en bedriegt hij zo makkelijk dat hij vast iets denkt van voor jou 10 anderen. Dus hij zal wel de touwtjes in handen willen hebben gok ik zo? Hij zal Iig niet het lieve vriendje zijn wat je verdiend...
Verder had hij geen interesse in mijn vriendschappen, zagen we elkaar wanneer het hem uit kwam, vaak ging ik dan ook naar hem toe (Hij woonde zo'n 2 uur van mij vandaan met de auto)
Op sommige punten was hij ook goed voor me, toen ik hem leerde kennen durfde ik nergens tegen in te gaan, en hij heeft me wel gestimuleerd om dat vaker te doen. Maar goed dat is 1 positief punt en daar staan bij hem weer 3 negatieve punten tegenover..
Ben blij dat ik niets meer met hem te maken heb, maar het is heel lastig want ik heb ontzettend veel van hem gehouden.. En heb ook dingen met hem meegemaakt die ik nu weer de eerste keer moet meemaken waarbij ik toch wel steeds aan hem denk, bijvoorbeeld mij opa die is overleden.. Ik was samen met hem op de crematie, automatisch denk ik dan op die dag aan hem..
Maar goed uiteindelijk laat ik hem wel los
het duurt alleen even
Je kunt tegenwoordig zoveel worden, dat ik maar gewoon blijf wie ik ben.
Ik heb wel een verhaaltje, weet alleen wel dat mijn ex- dus mijn FOK! account kent en dat dit nagelezen kan worden. Maar goed, zolang er geen namen genoemd worden wordt ze ook niet bekend bij jullie.
Even een intro:
Ik heb zelf in 2005 een ongeluk gehad wat ervoor gezorgd heeft dat mijn rechtbeen uiteindelijk geamputeerd moest worden. Ik heb met het ongeluk zelf relatief weinig problemen gehad (lichte angst voor vrachtwagens die te dicht langsrijden). In schooljaar 2009-2010 ben ik van VMBO naar HAVO gegaan om vervolgens dat jaar in de vierde klas te blijven zitten, jaar daarop doorgegaan (dit schooljaar 2010-2011) met HAVO tot omstreeks Kerst 2010. Doordat ik me steeds meer zorgen begon te maken over de gevolgen van mijn amputatie (mogelijke problemen voor werk, prothese, rijbewijs, onbegrip van anderen en het ergste van alles: anderen die denken dat als je je slecht voelt het altijd aan je ongeluk ligt) en een leraar die door dingen te verdraaien en veel dingen op mijn ongeluk te betrekken - kwam ik in een depressie terecht. Alá het verhaal.
Ik had op het moment dat mijn depressie -ongeveer- begon acht maanden een relatie, opa van mijn ex- was net overleden en die twee gecombineerd zorgde voor veel stress bij mij en veel pogingen om haar te helpen zichzelf weer wat beter te voelen -wat uiteindelijk lukte- was het van haar kant een beetje beter geworden. Ik had echter door die periode zoveel problemen opgekropt om haar te helpen dat ik me zwaar ongelukkig voelde en heb op een gegeven moment tegen haar gezegd (rond Februari '11) dat ik op het moment niet alles kon hebben en mezelf op het uit mijn depressie komen wilde focussen - waarbij ik vertelde dat de relatie iets meer in haar handen kwam te liggen. Dit was begrijpelijk en geen enkel probleem.
Geregeld (door onbegrip en het niet kunnen hebben van het hebben van haar ongelijk én doordat ik mij meer bezighield met mezelf en ik eenmaal niet erg vergefelijk ben) hadden we ruzies, steeds vaker tot bijna vier á vijf keer per week - veelal praatten we dat uit maar dat werd altijd gevolgd door 's avonds (Oh ja, ik slaap ook slecht.) een vloedgolf aan smsjes waarom ik iets op welke manier deed en waaruit bleek dat ze toch niet geheel het eens was met de uitkomst, waarna zij rustig in slaap viel -incidenteel een nachtmerrie- en ik tot een uur of zes/zeven 's ochtends wakker lag.
In de periode van mijn depressie deed ik ook veel dingen om mezelf beter te voelen, ik sprak met vrienden af of mensen die ik al tijden niet gezien had - ik ben nu eenmaal minder snel bevriend met jongens/mannen dus zijn het vooral meiden/dames waar ik mee om ga, al voor de relatie overigens - wat allemaal goed was en allemaal mocht. Echter de dagen daarvoor kwamen opmerkingen als "Oh, nee - ga maar naar je hoertjes toe" of "Mag ik dan met een neger afspreken?", ging ik naar mijn beste vriend toe was het prima, als ik bleef logeren liet ik 'haar alleen wel in de steek' en was er altijd 'iets aan de hand wat ik haar niet wilde vertellen' - verschillende pogingen om dit te laten ophouden (vriendelijk vragen, rollen omdraaien, ge-agiteerd reageren) werkten tijdelijk, zoals al onze ruzies eigenlijk, drie dagen lang was het goed - daarna hield het op en was het weer vanouds.
Op een gegeven moment wilde ze naar een sponsordag van onze school (beginnende bandjes, opbrengst ging naar goed doel), waar ik ook die leraar weer zou zien - iets wat mij totaal niet aansprak en wat ik liever niet wilde. Echter was haar beste vriend daar aan het optreden dus ging ik -voor haar- toch mee. Toen ik me echter ongemakkelijker voelde doordat de leraar die mij in eerste instantie al een depressie in hielp steeds dichterbij kwam en mij voortdurend aankeek (overigens, dit is een beleving - zou nog best mee kunnen vallen, maar goed) werd ik steeds banger en nerveuzer, waartoe ik uiteindelijk mijn vriendin met tranen in mijn ogen en schuddend van angst vroeg of we alsjeblieft konden gaan. Gelukkig stemde ze daarmee in en gingen we naar mijn brommobiel om naar huis te kunnen. Toen ik haar eenmaal af wilde zetten bleef ze nog een goed half uur in de auto; huilend, verdrietig over mijn verdriet - boos omdat ik haar niet troostte tegen haar verdriet over het mijne. Uiteindelijk zorgde dit ervoor dat ik haar 'nooit vertelde waar ik last van had' (een onderwerp wat tijdenlang hetzelfde was, blijkbaar moest ik daar keer op keer hetzelfde over zeggen, vaak was het dan ook niet goed omdat ik wat 'achterhield') en woedend en huilend rende ze de brommobiel uit. Verbaasd en geschokt bleef ik daar vijf minuten geparkeerd en reed ik vervolgens naar huis, na de eerste smsjes 'Sorry' zette ik mijn telefoon uit voor rust -later belde ze mijn moeder om te kijken of ik wel thuis was gekomen- ik ging datzelfde weekend op stap met wat vrienden van vakantie en de maandag daarop wilde ik met haar praten - na een heel weekend niets van me te laten horen.
Ik meldde toen dat ik nu een relatie niet kon hebben, dat we er maar even mee moesten stoppen. Ze was d'r al op voorbereid en verweet me wel dat als ik echt van haar hield dit nooit zo gelopen zou zijn. Eenmaal thuis na vele scheldsmsjes waarin ik een klootzak bleek te zijn is het op een of andere rare manier toen weer zo gelopen dat we weer bij elkaar waren, die rust die ik wilde heb ik nooit gekregen en ik werd vrijwel direct weer in het oude schuitje geworpen.
Nu werd het erger, ik moest -nog steeds met depressie- meer voor haar doen, alles wat ik haar aangedaan had goedmaken, ik had haar nooit zo mogen negeren en ik had direct naar haar toe moeten komen na die dag dat ze wegliep om met haar erover te praten. Rust was niet nodig want zij was er toch om met me te praten? Steeds meer tijd ging in haar zitten en momenten dat ik voor mezelf wat wilde doen (afspreken (gemiddeld 2x per maand), gamen, trainen (3x per week)) waren niet goed en ze wilde me nog vaker zien - ergens lief, maar ontzettend beklemmend. Tegelijkertijd was ze nog steeds zo onvoorspelbaar als wat, als ik A deed - moest ik B doen, deed ik B was het niet goed of 'deed ik het alleen maar voor haar' - ik werd alsmaar onzekerder en kreeg steeds minder het idee dat ik nog wat goed kon doen. Wat tot vele discussies uitliep en waar vaak uit kwam dat ze er mee zou ophouden en meer rekening zou houden -wat drie dagen lukte-.
Ik wist dat ik het niet fijn had, maar mede door het mooie uitleggen van situaties door haar legde ik dat op mijn depressie. Ik realiseerde het me pas echt dat er iets fout zat toen ik en mijn ex- zouden afspreken/logeren op een zaterdag, mijn ouders wilde voor mijn stiefzusje als verjaardagscadeau uit eten - iets wat ze pas drie dagen van te voren zeiden, maar ik mocht mijn vriendin wel uitnodigen, dus dat deed ik. Mijn vriendin moest alleen op haar zusje passen omdat die anders alleen thuis was - en dat kon niet, ik zei natuurlijk dat ik direct na het eten naar haar toe zou komen maar dat hoefde niet meer.
Tijdens het eten kreeg ik smsjes als 'En, is het leuk?' en 'Fijn dat je me zo in de steek laat' - toen ik na het eten haar smste met 'Sorry, maar ik kan toch moeilijk mijn familie helemaal laten stikken? Je mocht notabene mee!' was haar reactie 'Wij hadden eerder een afspraak, laat maar, kom maar niet meer.' het goede vriendje dat ik ben/was kwam ik dus ook niet, wat de dag daarna tot nieuwe ruzies leidde en een enorme vloedgolf van problemen meenam.
Ruzies bleven vaak gebeuren, ik voelde me steeds slechter tot er op een gegeven moment onze laatste ruzie kwam:
Ze kwam bij ons, en at mee, ik haal vooral plezier uit het aan het lachen maken van anderen - schijnbaar heb ik toen iets verkeerds gezegd want mijn ex- draaide zich van me weg, waarop mijn moeder dat zag en reageerde met de opmerking 'Kijk uit, zo jaag je d'r nog weg!'. Eenmaal boven op mijn kamer mocht ik aanhoren dat ze het niet leuk vond dat ik haar belachelijk maakte ('Wat zei ik dan?' 'Weet ik niet meer, maar je deed het wel!') en dat mijn moeder zich tegen haar keerde, ik zei tegen haar dat dat allemaal best meeviel en dat voordat ze zich in een slachtofferrol zou werpen ze eerst met argumenten moest komen waardoor ik me zou kunnen bedenken wat ik precies fout deed, haar reactie was dat ik niet zo'n aandachtshoer moest zijn.
Een opmerking die bij mij redelijk hard aankwam, gezien op dat/dit moment dat nog een van de weinige dingen was/is waar ik in mijn leven plezier uit haalde/haal. Na die opmerking bleven we een tijd stil, maar na twee uur werd het teveel en raakte ik emotioneel - het speet haar en ze zei het alleen zei omdat 'ze zichzelf niet meer kon verdedigen met argumenten' - met andere woorden, ze deed me bewust pijn om niet van me 'te verliezen'.
Ik vroeg zes keer of ze weg wilde gaan, de zevende keer (twee uur na mijn eerste vraag) ging ze pas weg. Ze smste me direct dat als er wat was ik met d'r moest praten, ik reageerde met de opmerking dat ik nu niet van plan was met haar te praten na wat ze zei en dat ik met rust gelaten wilde worden. Dit laatste heb ik meerdere keren moeten zeggen omdat ze bleef smsen, ik reageerde bewust niet op 'Hoe gaat het' en dat soort geneuzel - behalve dus dat ik met rust gelaten wilde worden.
Twee dagen daarna smste ik 'Ik hou wel ontzettend veel van je, kom je straks?" - waarop een boze reactie volgde met 'Oh nu ineens wel' - na een korte ruzie per sms (bellen vond ze niet fijn - opmerkingen waren onder andere 'Ik reken helemaal nergens meer op' nadat ik haar vertelde geen excuses aan te bieden voor het feit dat ze zich gekwetst voelde door mijn geplaatste opmerkingen die ze niet meer kon herinneren) meldde ik dat ik anders mijn huissleutel en kleding wel kwam halen, dit hoefde niet en na een uur stilte kwam er vervolgens een sms met 'Ik kom je spullen nu brengen'.
Toen ze aankwam was ik boven en kwam ze naar me toe, met de mededeling dat mijn spullen 'hier' waren en dat ze wilde praten - ik meldde dat ik dacht dat praten weinig zin had als je nergens meer op rekent. Toen ik zei dat we het maar gewoon uit moeten maken omdat ik geen zin had in vijfmaal per week ruzie, mijn depressie voorrang had en het feit dat ze d'r zelf al mee kwam werd mij gemeld dat het alleen maar een test was van haar kant uit.
Toen maakte ik het uit, een kwartier later kreeg ik een sms dat ze door emotie haar benen niet meer voelde en was gevallen op de fiets, of ik haar thuis kon brengen. Ik reed direct naar d'r toe en hielp haar in de brommobiel en zette haar fiets tegen een muur zodat die later opgehaald kon worden. Toen ik zei dat ze d'r gordel om moest doen vond ze dat niet nodig want 'dan was ze meteen van alle pijn af'... voor haar huis kwam nog meer tafereel, ze zou niet weggaan voordat ik zou zeggen dat we het nog eens zouden proberen, ze zou alles beter doen - ik werd uitgescholden voor egoïst, dat ik toch nooit meer zo iemand kon krijgen als haar en weet ik veel wat. Na drie kwartier stapte ze eindelijk uit en kon ik wegrijden.
Daarna smste ze me dat ze wel wilde praten en me niet direct uit d'r leven kwijt wilde, ik heb moeten aanhoren dat ik een klootzak ben en dat ze plannen heeft gesmeed om mijn brommobiel -enige manier van vrijheid- te vernietigen, dat ze beter af was zonder mij, dat ik een egoïst ben, dat ik nog lang niet van mijn depressie af ben en dat zonder haar er ook nooit vanaf zal komen, ze begon over ziekenhuizen gespecialiseerd in liefdesverdriet, dat het lichamelijk kan uiten, dat er hartklachten van komen en dat ik haar nu ook een depressie in help. Uiteindelijk heb ik na 7 uur telefoon in een week gezegd dat ik met haar wil praten, maar niet wil aanhoren wat voor een klootzak ik ben en dat ze dat soort dingen beter met vrienden kon overleggen.
Misschien is dit niet het ergste wat iemand kan overkomen, maar dit is voor mij wel een toppunt geweest. Vooral omdat ik ook echt heel veel van haar heb gehouden en ik haar tot op de dag van vandaag (oké, nog geen maand uit - daar niet van) nog elke dag mis. Ik voel me nog dagelijks misbruikt, gemanipuleerd en voor lul gezet tegenover mijn familie en vrienden - terwijl ik aan de andere kant ook haar lieve momenten mis.
Overigens, als dit te persoonlijk is, verwijder dan maar - vond het wel even goed om dit te typen.
Even een intro:
Ik heb zelf in 2005 een ongeluk gehad wat ervoor gezorgd heeft dat mijn rechtbeen uiteindelijk geamputeerd moest worden. Ik heb met het ongeluk zelf relatief weinig problemen gehad (lichte angst voor vrachtwagens die te dicht langsrijden). In schooljaar 2009-2010 ben ik van VMBO naar HAVO gegaan om vervolgens dat jaar in de vierde klas te blijven zitten, jaar daarop doorgegaan (dit schooljaar 2010-2011) met HAVO tot omstreeks Kerst 2010. Doordat ik me steeds meer zorgen begon te maken over de gevolgen van mijn amputatie (mogelijke problemen voor werk, prothese, rijbewijs, onbegrip van anderen en het ergste van alles: anderen die denken dat als je je slecht voelt het altijd aan je ongeluk ligt) en een leraar die door dingen te verdraaien en veel dingen op mijn ongeluk te betrekken - kwam ik in een depressie terecht. Alá het verhaal.
Ik had op het moment dat mijn depressie -ongeveer- begon acht maanden een relatie, opa van mijn ex- was net overleden en die twee gecombineerd zorgde voor veel stress bij mij en veel pogingen om haar te helpen zichzelf weer wat beter te voelen -wat uiteindelijk lukte- was het van haar kant een beetje beter geworden. Ik had echter door die periode zoveel problemen opgekropt om haar te helpen dat ik me zwaar ongelukkig voelde en heb op een gegeven moment tegen haar gezegd (rond Februari '11) dat ik op het moment niet alles kon hebben en mezelf op het uit mijn depressie komen wilde focussen - waarbij ik vertelde dat de relatie iets meer in haar handen kwam te liggen. Dit was begrijpelijk en geen enkel probleem.
Geregeld (door onbegrip en het niet kunnen hebben van het hebben van haar ongelijk én doordat ik mij meer bezighield met mezelf en ik eenmaal niet erg vergefelijk ben) hadden we ruzies, steeds vaker tot bijna vier á vijf keer per week - veelal praatten we dat uit maar dat werd altijd gevolgd door 's avonds (Oh ja, ik slaap ook slecht.) een vloedgolf aan smsjes waarom ik iets op welke manier deed en waaruit bleek dat ze toch niet geheel het eens was met de uitkomst, waarna zij rustig in slaap viel -incidenteel een nachtmerrie- en ik tot een uur of zes/zeven 's ochtends wakker lag.
In de periode van mijn depressie deed ik ook veel dingen om mezelf beter te voelen, ik sprak met vrienden af of mensen die ik al tijden niet gezien had - ik ben nu eenmaal minder snel bevriend met jongens/mannen dus zijn het vooral meiden/dames waar ik mee om ga, al voor de relatie overigens - wat allemaal goed was en allemaal mocht. Echter de dagen daarvoor kwamen opmerkingen als "Oh, nee - ga maar naar je hoertjes toe" of "Mag ik dan met een neger afspreken?", ging ik naar mijn beste vriend toe was het prima, als ik bleef logeren liet ik 'haar alleen wel in de steek' en was er altijd 'iets aan de hand wat ik haar niet wilde vertellen' - verschillende pogingen om dit te laten ophouden (vriendelijk vragen, rollen omdraaien, ge-agiteerd reageren) werkten tijdelijk, zoals al onze ruzies eigenlijk, drie dagen lang was het goed - daarna hield het op en was het weer vanouds.
Op een gegeven moment wilde ze naar een sponsordag van onze school (beginnende bandjes, opbrengst ging naar goed doel), waar ik ook die leraar weer zou zien - iets wat mij totaal niet aansprak en wat ik liever niet wilde. Echter was haar beste vriend daar aan het optreden dus ging ik -voor haar- toch mee. Toen ik me echter ongemakkelijker voelde doordat de leraar die mij in eerste instantie al een depressie in hielp steeds dichterbij kwam en mij voortdurend aankeek (overigens, dit is een beleving - zou nog best mee kunnen vallen, maar goed) werd ik steeds banger en nerveuzer, waartoe ik uiteindelijk mijn vriendin met tranen in mijn ogen en schuddend van angst vroeg of we alsjeblieft konden gaan. Gelukkig stemde ze daarmee in en gingen we naar mijn brommobiel om naar huis te kunnen. Toen ik haar eenmaal af wilde zetten bleef ze nog een goed half uur in de auto; huilend, verdrietig over mijn verdriet - boos omdat ik haar niet troostte tegen haar verdriet over het mijne. Uiteindelijk zorgde dit ervoor dat ik haar 'nooit vertelde waar ik last van had' (een onderwerp wat tijdenlang hetzelfde was, blijkbaar moest ik daar keer op keer hetzelfde over zeggen, vaak was het dan ook niet goed omdat ik wat 'achterhield') en woedend en huilend rende ze de brommobiel uit. Verbaasd en geschokt bleef ik daar vijf minuten geparkeerd en reed ik vervolgens naar huis, na de eerste smsjes 'Sorry' zette ik mijn telefoon uit voor rust -later belde ze mijn moeder om te kijken of ik wel thuis was gekomen- ik ging datzelfde weekend op stap met wat vrienden van vakantie en de maandag daarop wilde ik met haar praten - na een heel weekend niets van me te laten horen.
Ik meldde toen dat ik nu een relatie niet kon hebben, dat we er maar even mee moesten stoppen. Ze was d'r al op voorbereid en verweet me wel dat als ik echt van haar hield dit nooit zo gelopen zou zijn. Eenmaal thuis na vele scheldsmsjes waarin ik een klootzak bleek te zijn is het op een of andere rare manier toen weer zo gelopen dat we weer bij elkaar waren, die rust die ik wilde heb ik nooit gekregen en ik werd vrijwel direct weer in het oude schuitje geworpen.
Nu werd het erger, ik moest -nog steeds met depressie- meer voor haar doen, alles wat ik haar aangedaan had goedmaken, ik had haar nooit zo mogen negeren en ik had direct naar haar toe moeten komen na die dag dat ze wegliep om met haar erover te praten. Rust was niet nodig want zij was er toch om met me te praten? Steeds meer tijd ging in haar zitten en momenten dat ik voor mezelf wat wilde doen (afspreken (gemiddeld 2x per maand), gamen, trainen (3x per week)) waren niet goed en ze wilde me nog vaker zien - ergens lief, maar ontzettend beklemmend. Tegelijkertijd was ze nog steeds zo onvoorspelbaar als wat, als ik A deed - moest ik B doen, deed ik B was het niet goed of 'deed ik het alleen maar voor haar' - ik werd alsmaar onzekerder en kreeg steeds minder het idee dat ik nog wat goed kon doen. Wat tot vele discussies uitliep en waar vaak uit kwam dat ze er mee zou ophouden en meer rekening zou houden -wat drie dagen lukte-.
Ik wist dat ik het niet fijn had, maar mede door het mooie uitleggen van situaties door haar legde ik dat op mijn depressie. Ik realiseerde het me pas echt dat er iets fout zat toen ik en mijn ex- zouden afspreken/logeren op een zaterdag, mijn ouders wilde voor mijn stiefzusje als verjaardagscadeau uit eten - iets wat ze pas drie dagen van te voren zeiden, maar ik mocht mijn vriendin wel uitnodigen, dus dat deed ik. Mijn vriendin moest alleen op haar zusje passen omdat die anders alleen thuis was - en dat kon niet, ik zei natuurlijk dat ik direct na het eten naar haar toe zou komen maar dat hoefde niet meer.
Tijdens het eten kreeg ik smsjes als 'En, is het leuk?' en 'Fijn dat je me zo in de steek laat' - toen ik na het eten haar smste met 'Sorry, maar ik kan toch moeilijk mijn familie helemaal laten stikken? Je mocht notabene mee!' was haar reactie 'Wij hadden eerder een afspraak, laat maar, kom maar niet meer.' het goede vriendje dat ik ben/was kwam ik dus ook niet, wat de dag daarna tot nieuwe ruzies leidde en een enorme vloedgolf van problemen meenam.
Ruzies bleven vaak gebeuren, ik voelde me steeds slechter tot er op een gegeven moment onze laatste ruzie kwam:
Ze kwam bij ons, en at mee, ik haal vooral plezier uit het aan het lachen maken van anderen - schijnbaar heb ik toen iets verkeerds gezegd want mijn ex- draaide zich van me weg, waarop mijn moeder dat zag en reageerde met de opmerking 'Kijk uit, zo jaag je d'r nog weg!'. Eenmaal boven op mijn kamer mocht ik aanhoren dat ze het niet leuk vond dat ik haar belachelijk maakte ('Wat zei ik dan?' 'Weet ik niet meer, maar je deed het wel!') en dat mijn moeder zich tegen haar keerde, ik zei tegen haar dat dat allemaal best meeviel en dat voordat ze zich in een slachtofferrol zou werpen ze eerst met argumenten moest komen waardoor ik me zou kunnen bedenken wat ik precies fout deed, haar reactie was dat ik niet zo'n aandachtshoer moest zijn.
Een opmerking die bij mij redelijk hard aankwam, gezien op dat/dit moment dat nog een van de weinige dingen was/is waar ik in mijn leven plezier uit haalde/haal. Na die opmerking bleven we een tijd stil, maar na twee uur werd het teveel en raakte ik emotioneel - het speet haar en ze zei het alleen zei omdat 'ze zichzelf niet meer kon verdedigen met argumenten' - met andere woorden, ze deed me bewust pijn om niet van me 'te verliezen'.
Ik vroeg zes keer of ze weg wilde gaan, de zevende keer (twee uur na mijn eerste vraag) ging ze pas weg. Ze smste me direct dat als er wat was ik met d'r moest praten, ik reageerde met de opmerking dat ik nu niet van plan was met haar te praten na wat ze zei en dat ik met rust gelaten wilde worden. Dit laatste heb ik meerdere keren moeten zeggen omdat ze bleef smsen, ik reageerde bewust niet op 'Hoe gaat het' en dat soort geneuzel - behalve dus dat ik met rust gelaten wilde worden.
Twee dagen daarna smste ik 'Ik hou wel ontzettend veel van je, kom je straks?" - waarop een boze reactie volgde met 'Oh nu ineens wel' - na een korte ruzie per sms (bellen vond ze niet fijn - opmerkingen waren onder andere 'Ik reken helemaal nergens meer op' nadat ik haar vertelde geen excuses aan te bieden voor het feit dat ze zich gekwetst voelde door mijn geplaatste opmerkingen die ze niet meer kon herinneren) meldde ik dat ik anders mijn huissleutel en kleding wel kwam halen, dit hoefde niet en na een uur stilte kwam er vervolgens een sms met 'Ik kom je spullen nu brengen'.
Toen ze aankwam was ik boven en kwam ze naar me toe, met de mededeling dat mijn spullen 'hier' waren en dat ze wilde praten - ik meldde dat ik dacht dat praten weinig zin had als je nergens meer op rekent. Toen ik zei dat we het maar gewoon uit moeten maken omdat ik geen zin had in vijfmaal per week ruzie, mijn depressie voorrang had en het feit dat ze d'r zelf al mee kwam werd mij gemeld dat het alleen maar een test was van haar kant uit.
Toen maakte ik het uit, een kwartier later kreeg ik een sms dat ze door emotie haar benen niet meer voelde en was gevallen op de fiets, of ik haar thuis kon brengen. Ik reed direct naar d'r toe en hielp haar in de brommobiel en zette haar fiets tegen een muur zodat die later opgehaald kon worden. Toen ik zei dat ze d'r gordel om moest doen vond ze dat niet nodig want 'dan was ze meteen van alle pijn af'... voor haar huis kwam nog meer tafereel, ze zou niet weggaan voordat ik zou zeggen dat we het nog eens zouden proberen, ze zou alles beter doen - ik werd uitgescholden voor egoïst, dat ik toch nooit meer zo iemand kon krijgen als haar en weet ik veel wat. Na drie kwartier stapte ze eindelijk uit en kon ik wegrijden.
Daarna smste ze me dat ze wel wilde praten en me niet direct uit d'r leven kwijt wilde, ik heb moeten aanhoren dat ik een klootzak ben en dat ze plannen heeft gesmeed om mijn brommobiel -enige manier van vrijheid- te vernietigen, dat ze beter af was zonder mij, dat ik een egoïst ben, dat ik nog lang niet van mijn depressie af ben en dat zonder haar er ook nooit vanaf zal komen, ze begon over ziekenhuizen gespecialiseerd in liefdesverdriet, dat het lichamelijk kan uiten, dat er hartklachten van komen en dat ik haar nu ook een depressie in help. Uiteindelijk heb ik na 7 uur telefoon in een week gezegd dat ik met haar wil praten, maar niet wil aanhoren wat voor een klootzak ik ben en dat ze dat soort dingen beter met vrienden kon overleggen.
Misschien is dit niet het ergste wat iemand kan overkomen, maar dit is voor mij wel een toppunt geweest. Vooral omdat ik ook echt heel veel van haar heb gehouden en ik haar tot op de dag van vandaag (oké, nog geen maand uit - daar niet van) nog elke dag mis. Ik voel me nog dagelijks misbruikt, gemanipuleerd en voor lul gezet tegenover mijn familie en vrienden - terwijl ik aan de andere kant ook haar lieve momenten mis.
Overigens, als dit te persoonlijk is, verwijder dan maar - vond het wel even goed om dit te typen.
Op woensdag 16 december 2009 16:29 schreef Tijgertje. het volgende:
Aandachtshoer.
Aandachtshoer.
Op maandag 27 juni 2011 03:25 schreef Len93 het volgende:Nofi, maar ik kan, zelfs als verder volledig onwetende buitenstaander zijnde, de schuld toch niet geheel bij haar leggen, integendeel.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Ik ben namelijk zelfs enigszins bang dat je jezelf meer in de slachtofferrol plaatst dan je zelf beseft, hoe terecht dat na een dergelijke impact op je leven ook moge zijn.
Ik bedoel, bij alle wissewasjes waar (volgens jou) de schuld bij haar ligt, is zij in jouw ogen de ongevoelige feeks die geen rekening met jóu houdt terwijl jij gepijnigd en vol onbegrip van de zijlijn toe staat te kijken.
Echter, bij alle zaken waar jij toch degene bent die (onnodig) vrij moeilijk lijkt te doen, kom je vervolgens ook direct met een reden die je gedrag volledig zou moeten rechtvaardigen, er dus niet eens meer een kwestie is van een eventuele schuldvraag en waarbij je vrijwel alles ook direct (waarschijnlijk onbewust) herleidt naar je ongeluk/depressie.
Voorbeelden?
Je hebt te weinig aandacht voor haar door dat je veel met anderen afspreekt en aan het gamen bent. Lijkt mij een vrij valide argument van haar kant en is ook iets wat in een groot deel van de relaties voor komt. Echter, in dit geval => Niet jouw schuld, dat is immers de enige afleiding die je op dit moment nog hebt en dat mag je dus niet afgenomen worden. Pogingen daartoe zijn zelfs egocentrisch in jouw ogen.
Je maakt, terwijl ze nota bene bij jóuw familie (blijft toch altijd een beetje een vreemde en dus ongemakkelijke omgeving) zit een voor haar lullige opmerking. En niet alleen in de ogen van je vriendin een verkeerde opmerking, maar gezien de reactie van je moeder beschouwde iedereen het als een opmerking die te ver ging. Doe ik zelf ook regelmatig, maar dan rest me ook niets anders dan een excuus. Hoe reageer jij echter? => Ook niet jouw schuld, dergelijke opmerkingen en gedrag is immers het enige waar je nog een beetje plezier uit haalt en hoe kan ze je dat nu misgunnen?
Als ik eerlijk ben en tussen jouw regels en subjectieve beschrijvingen door lees, had je een vriendin die godsgruwelijk veel van je hield, zichzelf regelmatig weggecijferd heeft omdat ze zag hoeveel moeite je nog met je huidige situatie had en ondanks dat alles er zoveel mogelijk voor je heeft willen zijn.
Als ik je dan ook een advies zou mogen geven, is het om even flink bij jezelf te rade gaan of je wel écht zo redelijk bent geweest als je zelf denkt of dat je misschien toch teveel in een waas van zelfmedelijden bent blijven hangen en haar daarmee niet altijd even redelijk behandeld hebt.
Persoonlijk ben ik namelijk van mening dat je je handjes dicht mag knijpen met een ex die, ondanks dat het ongeluk ook de nodige invloed op haar gehad zal hebben, je toch in deze mate en voor zo'n lange tijd onvoorwaardelijk is blijven steunen. Bedenk namelijk dat ook zij de nodige moeite met dit alles (en dus ook de omslag van jouw persoonlijkheid) moet hebben gehad, ondanks dat toch altijd haar best is blijven doen voor je en het nu overkomt alsof je dat continu weggewoven hebt als zijnde vanzelfsprekend. En dat heeft het waarschijnlijk uiteindelijk alleen nog maar zwaarder voor haar gemaakt.
En voor het geval het zo over mocht komen, dit is geenszins als aanval op jouw persoon bedoeld, maar puur even vanuit een objectief perspectief bekeken. Ik denk namelijk dit zonde van de relatie is geweest. Zowel voor jou als voor haar.
I was an atheist until I realized I was God
Ik ben het in deze wel met Kasta eens. Hoewel ik snap dat je in een behoorlijke kutsituatie zit, moet je niet zover gaan als dat als excuus gebruiken voor je gedrag. Dat "enige pleziertje" van je kan wel iets zijn waar je een eventuele vriendin enorm veel pijn mee kunt doen.
"[...] a large number of the teenagers claiming Asperger's are, in fact, merely dicks."
Natuurlijk mag dat Nezhi 
I am the hope of the Universe. I am the answer to all living things who cry out for peace. I am protector of the innocent. I am the light in the darkness. I am truth... ally to good, nightmare to you!
Een familielid van mij had een leuke vrouw ontmoet via internet. De eerste maanden gewoon gechat, gitaar spelen via de webcam etc. Daarna was ze een tijdje weg, toen ze terugkwam zei ze dat er in haar huis brand was waar ze alles kwijtraakte. Ze was daarnaast bedreigd door haar ex, die haar zou komen halen. Ze durfde geen aangifte te doen. Haar kinderen waren nog wel veilig (twee kinderen). Familielid vroeg of ze naar Nederland wilde komen zodat ze ergens kon verblijven terwijl ze alles regelde.
Ze woonde op dat moment nog in België, in een soort sloppenwijk. Ze durfde niet meer alleen op straat te komen in het donker, en haar kinderen waren te bang om buiten te spelen. Ze bracht een bezoek aan Nederland voor een maand, wat ze wel leuk vond door de veiligheid en mensen om mee te praten etc. Ze sprak alleen geen Nederlands, wel Frans en Vietnamees, maar dat was niet zo een probleem wanneer de kinderen in Nederland op school zouden komen. Ze was heel erg aardig, heb een paar keer met haar gesproken. Echt een vrouw waar je je welkom bij voelt, zeg maar.
Ze hadden dus afgesproken om haar weer terug naar Belgie te laten gaan, om de kinderen daar van school af te halen en naar Nederland te laten gaan, dingen aanvragen om in Nederland te mogen verblijven. Blijkbaar had iemand haar ex verteld dat ze op het punt stond om weg te gaan. Hij kwam haar weer bedreigen en was dronken, daarna vertrok hij weer, verder heeft ze er niets over gezegd.
Ongeveer een maand voordat ze weer terug zou komen ging ze haar kinderen ophalen op de fiets en is ze door haar ex vermoord met een pistool, ergens dichtbij de school. De kinderen zitten nu nog steeds in die sloppenwijk bij hun grootouders. Familielid mocht niet naar de begravenis van haar, die hem de schuld van haar dood gaven. Hij is toen een lange tijd depressief geweest en heeft continu gedronken. Hij weet ook niet of die ex is gevonden etc.
Dit is wel al een tijd geleden, maar het is toch een raar gevoel dat de vriendin van iemand in je familie is vermoord.
Ze woonde op dat moment nog in België, in een soort sloppenwijk. Ze durfde niet meer alleen op straat te komen in het donker, en haar kinderen waren te bang om buiten te spelen. Ze bracht een bezoek aan Nederland voor een maand, wat ze wel leuk vond door de veiligheid en mensen om mee te praten etc. Ze sprak alleen geen Nederlands, wel Frans en Vietnamees, maar dat was niet zo een probleem wanneer de kinderen in Nederland op school zouden komen. Ze was heel erg aardig, heb een paar keer met haar gesproken. Echt een vrouw waar je je welkom bij voelt, zeg maar.
Ze hadden dus afgesproken om haar weer terug naar Belgie te laten gaan, om de kinderen daar van school af te halen en naar Nederland te laten gaan, dingen aanvragen om in Nederland te mogen verblijven. Blijkbaar had iemand haar ex verteld dat ze op het punt stond om weg te gaan. Hij kwam haar weer bedreigen en was dronken, daarna vertrok hij weer, verder heeft ze er niets over gezegd.
Ongeveer een maand voordat ze weer terug zou komen ging ze haar kinderen ophalen op de fiets en is ze door haar ex vermoord met een pistool, ergens dichtbij de school. De kinderen zitten nu nog steeds in die sloppenwijk bij hun grootouders. Familielid mocht niet naar de begravenis van haar, die hem de schuld van haar dood gaven. Hij is toen een lange tijd depressief geweest en heeft continu gedronken. Hij weet ook niet of die ex is gevonden etc.
Dit is wel al een tijd geleden, maar het is toch een raar gevoel dat de vriendin van iemand in je familie is vermoord.
Vertel?quote:
Wow, wat een verhalen allemaalen ik dacht dat die van mij erg was.... Lijkt echt helemaal niets in vergelijking met deze verhalen (ook het vorige topic gelezen)
Als de wereld een groot vraagteken voor je is ?
Strek je eens uit !
Strek je eens uit !
Details graag....quote:
[..]
Beetje gestalkt, maar goed had het ook op een erg lullige manier uitgemaakt.
Als de wereld een groot vraagteken voor je is ?
Strek je eens uit !
Strek je eens uit !
Oke, maar verwacht er niet te veel van.quote:
Ik had dus 'relatie' met meisje, alles goed enzo. Op een gegeven moment vond ik haar niet meer leuk, ze was heel aanhankelijk en de hele tijd van 'ik hou van je', vrijwel onmogelijk om een normaal gesprek te voeren zonder dit soort dingen.
Dus ik maakte het uit, via de mail
(ze woonde nog al een eindje van me vandaan). Toen tijdje internetstalking gehad, uiteindelijk maar geblokkeerd, geen aandacht meer aan besteed.
Zoals ik al zei, niets ergs.
Ben blij dat je zelf inziet dat het nogal een lullige manier is om het zo uit te maken..quote:
[..]
Oke, maar verwacht er niet te veel van.
Ik had dus 'relatie' met meisje, alles goed enzo. Op een gegeven moment vond ik haar niet meer leuk, ze was heel aanhankelijk en de hele tijd van 'ik hou van je', vrijwel onmogelijk om een normaal gesprek te voeren zonder dit soort dingen.
Dus ik maakte het uit, via de mail
Toen tijdje internetstalking gehad, uiteindelijk maar geblokkeerd, geen aandacht meer aan besteed.
Zoals ik al zei, niets ergs.
Je kunt tegenwoordig zoveel worden, dat ik maar gewoon blijf wie ik ben.
Haha daarom snapte ik het stalken ook wel, vind het nu nogsteeds lullig, kan ik mezelf niet nomineren?quote:
[..]
Ben blij dat je zelf inziet dat het nogal een lullige manier is om het zo uit te maken..
Nou mijn ex wint het makkelijk van je dus nee ik zou je niet laten nominerenquote:
[..]
Haha daarom snapte ik het stalken ook wel, vind het nu nogsteeds lullig, kan ik mezelf niet nomineren?
Je kunt tegenwoordig zoveel worden, dat ik maar gewoon blijf wie ik ben.
Mja klopt. Echt zware shit met al die exen hier... Dan val ik en die ander ook zeker mee, echt heel veel. Maar goed, wat verwacht je voor een week 'relatie' (en ja, ik ben pas 16 ja, toen was ik 13). Ik hoop dat mensen het niet erg vinden als ik hier lees en probeer te helpen, want ik ben pas jong, dus weet er niet zoveel van.quote:
[..]
Nou mijn ex wint het makkelijk van je dus nee ik zou je niet laten nomineren
Het zo ook wel erg zijn als je op je 16e dit zou hebben meegemaakt.. Maak je borst maar nat voor wat komen gaat..quote:
[..]
Mja klopt. Echt zware shit met al die exen hier... Dan val ik en die ander ook zeker mee, echt heel veel. Maar goed, wat verwacht je voor een week 'relatie' (en ja, ik ben pas 16 ja, toen was ik 13). Ik hoop dat mensen het niet erg vinden als ik hier lees en probeer te helpen, want ik ben pas jong, dus weet er niet zoveel van.
Ik zou bijna zeggen, blijf voor altijd alleen
Je kunt tegenwoordig zoveel worden, dat ik maar gewoon blijf wie ik ben.
Hahaha, ik hoop het niet :pquote:
[..]
Het zo ook wel erg zijn als je op je 16e dit zou hebben meegemaakt.. Maak je borst maar nat voor wat komen gaat..
Ik zou bijna zeggen, blijf voor altijd alleen
Jij hebt toch ook wel goede relaties gehad, mag ik hopen...
Oh, ik ben ook niet van mening dat ik een geweldige vriend ben geweest - overigens is het voor mij misschien wel verstandig om aan te geven dat ik door de dingen die voorgevallen zijn in mijn hoofd ben blijven zitten, dat is natuurlijk grotendeels aan mezelf te verwijten - al is dat er natuurlijk niet zomaar gekomen. Echter heb ik wel meerdere keren aangegeven dat het wellicht verstandig was om even een pauze in te lassen, zodat ik haar de aandacht kon geven die ze verdient/verdiende.quote:Op maandag 27 juni 2011 09:02 schreef kastanova het volgende:Voorbeelden?
Je hebt te weinig aandacht voor haar door dat je veel met anderen afspreekt en aan het gamen bent. Lijkt mij een vrij valide argument van haar kant en is ook iets wat in een groot deel van de relaties voor komt. Echter, in dit geval => Niet jouw schuld, dat is immers de enige afleiding die je op dit moment nog hebt en dat mag je dus niet afgenomen worden. Pogingen daartoe zijn zelfs egocentrisch in jouw ogen.
Je maakt, terwijl ze nota bene bij jóuw familie (blijft toch altijd een beetje een vreemde en dus ongemakkelijke omgeving) zit een voor haar lullige opmerking. En niet alleen in de ogen van je vriendin een verkeerde opmerking, maar gezien de reactie van je moeder beschouwde iedereen het als een opmerking die te ver ging. Doe ik zelf ook regelmatig, maar dan rest me ook niets anders dan een excuus. Hoe reageer jij echter? => Ook niet jouw schuld, dergelijke opmerkingen en gedrag is immers het enige waar je nog een beetje plezier uit haalt en hoe kan ze je dat nu misgunnen?
Als ik eerlijk ben en tussen jouw regels en subjectieve beschrijvingen door lees, had je een vriendin die godsgruwelijk veel van je hield, zichzelf regelmatig weggecijferd heeft omdat ze zag hoeveel moeite je nog met je huidige situatie had en ondanks dat alles er zoveel mogelijk voor je heeft willen zijn.
Als ik je dan ook een advies zou mogen geven, is het om even flink bij jezelf te rade gaan of je wel écht zo redelijk bent geweest als je zelf denkt of dat je misschien toch teveel in een waas van zelfmedelijden bent blijven hangen en haar daarmee niet altijd even redelijk behandeld hebt.
Persoonlijk ben ik namelijk van mening dat je je handjes dicht mag knijpen met een ex die, ondanks dat het ongeluk ook de nodige invloed op haar gehad zal hebben, je toch in deze mate en voor zo'n lange tijd onvoorwaardelijk is blijven steunen. Bedenk namelijk dat ook zij de nodige moeite met dit alles (en dus ook de omslag van jouw persoonlijkheid) moet hebben gehad, ondanks dat toch altijd haar best is blijven doen voor je en het nu overkomt alsof je dat continu weggewoven hebt als zijnde vanzelfsprekend. En dat heeft het waarschijnlijk uiteindelijk alleen nog maar zwaarder voor haar gemaakt.
En voor het geval het zo over mocht komen, dit is geenszins als aanval op jouw persoon bedoeld, maar puur even vanuit een objectief perspectief bekeken. Ik denk namelijk dit zonde van de relatie is geweest. Zowel voor jou als voor haar.
De bewoording 'zelfmedelijden' is ietswat te groot, maar inderdaad - ik heb periodes meer aan mezelf gedacht. Zoals ik ook al aangaf in het oorspronkelijke bericht; ik heb al die dingen gewild (vrienden opzoeken, gamen etc.) alleen kwam dat er haast nooit van doordat mijn ex- mijn aandacht op eiste. Dat had meerdere redenen waaronder het feit dat ze zelf niet het nut zag in haar vrienden zien en dat voor onze relatie al haast nooit deed, naast werken en haar verzorgpaard tweemaal per week was ik het enige waar tijd naar uit ging.
Ik moet er ook even bij vermelden dat ik pas vanaf April 2010 een relatie met haar had, niet al voor het ongeluk zelf. Onduidelijkheid van mijn kant, excuus.
Overigens geloof ik ook dat ze ontzettend veel van me hield/houdt, alleen liggen we qua opvoeding, humor, gedachtegang en persoonlijkheid ietswat te ver uit elkaar.
Op woensdag 16 december 2009 16:29 schreef Tijgertje. het volgende:
Aandachtshoer.
Aandachtshoer.
Dit is een topic wat ik nodig eens moet lezen
Ja, met zo'n instelling blijf je natuurlijk zwakbegaafd
Jawel heb ook wel leuke vriendjes gehad hoor, maar nooi serieus.. Dit was de eerste jongen waardat ik echt een toekomst mee zag, en ook met die toekomst bezig was..quote:
[..]
Hahaha, ik hoop het niet :p
Jij hebt toch ook wel goede relaties gehad, mag ik hopen...
1 ding ik zal me nooit meer zo laten gebruiken, dus ik heb mijn lesje wel geleerd
Je kunt tegenwoordig zoveel worden, dat ik maar gewoon blijf wie ik ben.
Oke, ik doe ook mee.
Mijn ex (nu 3 jaar geleden) is nogal extreem onzeker en wantrouwend.. Als je hem leert kennen is het een extreme flirt (ik was dus ook gelijk weg van hem..), maar zodra het officieel was, werd hij een wandelende ramp. Zijn exen hebben het allemaal maximaal een week volgehouden met hem, mij is het 3 maanden gelukt (aangezien ik steeds hoopte dat hij zou veranderen..)
Ik mocht niet uitgaan, niet met jongens om gaan (zelfs niet met mijn beste vriend, die zo ongeveer homo is) en al helemaal niet over mijn exen praten.
Uiteindelijk, in de laatste paar weken van de relatie, hadden we alleen maar ruzie. Hij woonde best ver weg, dus dat was altijd via de telefoon/msn/sms. Op een gegeven moment hadden we via de telefoon ruzie (hij belde mij op mn mobiel, met de huistelefoon) en zei ik dat hij maar moest ophangen, omdat dit veel te veel geld kost. Toen maakte hij de opmerking; Je hebt me sowieso al te veel geld gekost. Dat was voor mij de druppel en toen heb ik er een punt achter gezet, zo laat ik me gewoon niet behandelen. Hij had er gelijk spijt van, belde me de volgende dag huilend op, dat hij naar me toe wilde komen, me zou laten zien dat ik bij hem hoor, bla bla bla.
Nu, 3 jaar later, is hij nog steeds niet over me heen. Ik heb al 2,5 jaar een geweldige vriend (die gelukkig dichtbij woont). Een paar maanden geleden begon hij weer tegen me, dat ik maar naar hem toe moest komen, zodat hij me zou laten zien dat hij een beter vriendje is dan mijn huidige vriend. Ik had zoiets van 'het zal wel, gewoon laten lullen en negeren'. Een week daarna bleef hij mijn vriend beledigen en uiteindelijk beweerde hij dat hij een lijst kon opstellen met redenen waarom hij een betere vriend is voor mij, dan mijn vriend. Na dat gelezen te hebben (en doorgestuurd naar mn vriend, die er commentaar op heeft geleverd) heb ik mijn ex even goed uitgelegd dat het nóóit meer iets zou kunnen worden. Hij houdt zich nu rustig, maar hij vergelijkt nog steeds ieder meisje dat hij leuk vindt, met mij. Dit laatste hoor ik steeds van gemeenschappelijke vrienden.
Op zich is mijn ex niet heel erg, eerder een beetje sneu..
Mijn ex (nu 3 jaar geleden) is nogal extreem onzeker en wantrouwend.. Als je hem leert kennen is het een extreme flirt (ik was dus ook gelijk weg van hem..), maar zodra het officieel was, werd hij een wandelende ramp. Zijn exen hebben het allemaal maximaal een week volgehouden met hem, mij is het 3 maanden gelukt (aangezien ik steeds hoopte dat hij zou veranderen..)
Ik mocht niet uitgaan, niet met jongens om gaan (zelfs niet met mijn beste vriend, die zo ongeveer homo is) en al helemaal niet over mijn exen praten.
Uiteindelijk, in de laatste paar weken van de relatie, hadden we alleen maar ruzie. Hij woonde best ver weg, dus dat was altijd via de telefoon/msn/sms. Op een gegeven moment hadden we via de telefoon ruzie (hij belde mij op mn mobiel, met de huistelefoon) en zei ik dat hij maar moest ophangen, omdat dit veel te veel geld kost. Toen maakte hij de opmerking; Je hebt me sowieso al te veel geld gekost. Dat was voor mij de druppel en toen heb ik er een punt achter gezet, zo laat ik me gewoon niet behandelen. Hij had er gelijk spijt van, belde me de volgende dag huilend op, dat hij naar me toe wilde komen, me zou laten zien dat ik bij hem hoor, bla bla bla.
Nu, 3 jaar later, is hij nog steeds niet over me heen. Ik heb al 2,5 jaar een geweldige vriend (die gelukkig dichtbij woont). Een paar maanden geleden begon hij weer tegen me, dat ik maar naar hem toe moest komen, zodat hij me zou laten zien dat hij een beter vriendje is dan mijn huidige vriend. Ik had zoiets van 'het zal wel, gewoon laten lullen en negeren'. Een week daarna bleef hij mijn vriend beledigen en uiteindelijk beweerde hij dat hij een lijst kon opstellen met redenen waarom hij een betere vriend is voor mij, dan mijn vriend. Na dat gelezen te hebben (en doorgestuurd naar mn vriend, die er commentaar op heeft geleverd) heb ik mijn ex even goed uitgelegd dat het nóóit meer iets zou kunnen worden. Hij houdt zich nu rustig, maar hij vergelijkt nog steeds ieder meisje dat hij leuk vindt, met mij. Dit laatste hoor ik steeds van gemeenschappelijke vrienden.
Op zich is mijn ex niet heel erg, eerder een beetje sneu..
Be optimistic, all the people you hate are going to eventually die :)
Trieste gast zeg.quote:
Oke, ik doe ook mee.
Mijn ex (nu 3 jaar geleden) is nogal extreem onzeker en wantrouwend.. Als je hem leert kennen is het een extreme flirt (ik was dus ook gelijk weg van hem..), maar zodra het officieel was, werd hij een wandelende ramp. Zijn exen hebben het allemaal maximaal een week volgehouden met hem, mij is het 3 maanden gelukt (aangezien ik steeds hoopte dat hij zou veranderen..)
Ik mocht niet uitgaan, niet met jongens om gaan (zelfs niet met mijn beste vriend, die zo ongeveer homo is) en al helemaal niet over mijn exen praten.
Uiteindelijk, in de laatste paar weken van de relatie, hadden we alleen maar ruzie. Hij woonde best ver weg, dus dat was altijd via de telefoon/msn/sms. Op een gegeven moment hadden we via de telefoon ruzie (hij belde mij op mn mobiel, met de huistelefoon) en zei ik dat hij maar moest ophangen, omdat dit veel te veel geld kost. Toen maakte hij de opmerking; Je hebt me sowieso al te veel geld gekost. Dat was voor mij de druppel en toen heb ik er een punt achter gezet, zo laat ik me gewoon niet behandelen. Hij had er gelijk spijt van, belde me de volgende dag huilend op, dat hij naar me toe wilde komen, me zou laten zien dat ik bij hem hoor, bla bla bla.
Nu, 3 jaar later, is hij nog steeds niet over me heen. Ik heb al 2,5 jaar een geweldige vriend (die gelukkig dichtbij woont). Een paar maanden geleden begon hij weer tegen me, dat ik maar naar hem toe moest komen, zodat hij me zou laten zien dat hij een beter vriendje is dan mijn huidige vriend. Ik had zoiets van 'het zal wel, gewoon laten lullen en negeren'. Een week daarna bleef hij mijn vriend beledigen en uiteindelijk beweerde hij dat hij een lijst kon opstellen met redenen waarom hij een betere vriend is voor mij, dan mijn vriend. Na dat gelezen te hebben (en doorgestuurd naar mn vriend, die er commentaar op heeft geleverd) heb ik mijn ex even goed uitgelegd dat het nóóit meer iets zou kunnen worden. Hij houdt zich nu rustig, maar hij vergelijkt nog steeds ieder meisje dat hij leuk vindt, met mij. Dit laatste hoor ik steeds van gemeenschappelijke vrienden.
Op zich is mijn ex niet heel erg, eerder een beetje sneu..
With my pack on my back, down the road I will stray.
Een kleine vast niet zo erge bijdrage, waarin ikzelf ook de nodige fouten heb gemaakt.
Mijn ex leerde ik via een forum kennen, (niet FOK) en toevallig was hij een keer in de buurt en dronken we iets. Dat werd al snel een soort verkering. Het leek in het begin alsof ik een engel had gevonden, hij was lief, zorgzaam, een beetje stoer en goed in bed.
Na 3 weken was het oud-en-nieuw en had hij teveel gedronken. Ik trouwens net zo goed en op een moment ging ik over mijn nek. Iemand anders moest daarom lachen en hij vloog als een dolle hond erop af, hij heeft flink gevochten. Ik heb toen meteen een taxi gebeld en we zijn naar huis gegaan. Onderweg zei hij dat hij nooit meer voor me op zou komen toen ik aangaf dat ik zijn reactie overdreven vond.
Thuis aangekomen werd hij agressief, sloeg zijn halve woonkamer in puin en gaf zijn konijn een trap en dreigde mij ook in elkaar te slaan als ik zijn moeder niet zou bellen. Ik heb dat vervolgens maar gedaan en haar gevraagd te komen. Hij ging vervolgens op de grond liggen huilen tot zijn moeder er was en hij kalmeerde. We hebben hem in bed gelegd en ik ben er naast gaan liggen op advies van zijn moeder. De volgende dag heb ik de eerste trein terug naar huis genomen.
Een paar dagen later stond ie voor de deur, huilend en vol spijt. We hebben toen gepraat en met zijn charisma wist hij mij weer in te pakken dus hadden we weer verkering. Een paar weken was hij weer die fantastische vriend en toen begon het gesodemieter. Nare opmerkingen maken, de telefoon dagen niet opnemen etcetera.
Maar omdat het zo afwisselde en hij me steeds inpakte (en ik dat liet gebeuren) besloten we dat het een goed idee was om samen te gaan wonen . Ik baan gezocht in zijn omgeving en spullen verhuisd. Op de eerste avond was hij al meteen niet thuis, terwijl ik juist graag samen met hem wilde zijn. Hij vond dat ik niet moest zeiken.
In de anderhalve week dat we hebben samengewoond gedroeg hij zich echt bizar, bleef avonden weg, lag snachts te smsen (ging vreemd kwam ik later achter), vond dat ik het huishouden moest doen en dat ik teveel toiletpapier gebruikte. Ik mocht hem ook niet meer aanraken, dat kon hij niet hebben. De laatste dag had ik een migraineaanval, ik heb m half gesmeekt ergens pijnstillers te gaan halen maar dat wilde hij niet. Uiteindelijk heeft ie dat toch gedaan en toen het weer ging wilde hij alleen zijn want ik had m al de hele dag lastiggevallen volgens hem. 's Nachts lag hij de hele tijd te smsen terwijl ik probeerde te slapen. In de ochtend barstte de bom en hem ik alle frustraties van de afgelopen week eruit gegooid en vroeg m of hij zich soms expres zo gedroeg. Zijn antwoord was 'ja' en vervolgens heb ik m een lel gegeven. Hij heeft me toen letterlijk de deur uitgezet.
Het was uit maar de kous was daarmee niet af. Ik moest mijn spullen bij hem wegkrijgen, daar deed hij heel moeilijk over en dat heb ik via zijn moeder kunnen regelen. Vervolgens was mijn pinkpop kaartje ineens weg, t lag in de la van zijn bureau. Er was niet met hem over te praten en hij begon op een moment me zelfs te bedreigen. Via zijn moeder heb ik t geld teruggekregen.
Daarna heeft hij een tijdje stalkneigingen gehad, inloggen op mijn mail om mijn adres te achterhalen, opduiken op dat ene forum terwijl hij al veel eerder vertrokken was, inloggen op mijn msn, later heeft ie me eens naar huis gevolgd met de auto. Heel creepy allemaal. Gelukkig heeft ie me nooit iets aangedaan maar ik ben daar wel een lange tijd heel bang voor geweest.
Het ergst vind ik nog dat hij mijn kat iets aangedaan heeft in de paar dagen dat het beest bij hem zat toen het uit was. Van de ene op de andere dag was het beest ineens schuw en bang voor iedereen, ik weet niet wat hij gedaan heeft met m maar er moet iets gebeurd zijn want het was altijd een heel vrolijk beest.
Korte toevoeging: in die tijd wilde ik heeeeeeeeel graag een relatie, ik was erg eenzaam en in plaats van na oud en nieuw hem direct uit te bannen ben ik dus bij hem gebleven. Deels is dit dus mijn eigen schuld, ik had kunnen weten dat dit niet goed af zou lopen.
Mijn ex leerde ik via een forum kennen, (niet FOK) en toevallig was hij een keer in de buurt en dronken we iets. Dat werd al snel een soort verkering. Het leek in het begin alsof ik een engel had gevonden, hij was lief, zorgzaam, een beetje stoer en goed in bed.
Na 3 weken was het oud-en-nieuw en had hij teveel gedronken. Ik trouwens net zo goed en op een moment ging ik over mijn nek. Iemand anders moest daarom lachen en hij vloog als een dolle hond erop af, hij heeft flink gevochten. Ik heb toen meteen een taxi gebeld en we zijn naar huis gegaan. Onderweg zei hij dat hij nooit meer voor me op zou komen toen ik aangaf dat ik zijn reactie overdreven vond.
Thuis aangekomen werd hij agressief, sloeg zijn halve woonkamer in puin en gaf zijn konijn een trap en dreigde mij ook in elkaar te slaan als ik zijn moeder niet zou bellen. Ik heb dat vervolgens maar gedaan en haar gevraagd te komen. Hij ging vervolgens op de grond liggen huilen tot zijn moeder er was en hij kalmeerde. We hebben hem in bed gelegd en ik ben er naast gaan liggen op advies van zijn moeder. De volgende dag heb ik de eerste trein terug naar huis genomen.
Een paar dagen later stond ie voor de deur, huilend en vol spijt. We hebben toen gepraat en met zijn charisma wist hij mij weer in te pakken dus hadden we weer verkering. Een paar weken was hij weer die fantastische vriend en toen begon het gesodemieter. Nare opmerkingen maken, de telefoon dagen niet opnemen etcetera.
Maar omdat het zo afwisselde en hij me steeds inpakte (en ik dat liet gebeuren) besloten we dat het een goed idee was om samen te gaan wonen
. Ik baan gezocht in zijn omgeving en spullen verhuisd. Op de eerste avond was hij al meteen niet thuis, terwijl ik juist graag samen met hem wilde zijn. Hij vond dat ik niet moest zeiken. In de anderhalve week dat we hebben samengewoond gedroeg hij zich echt bizar, bleef avonden weg, lag snachts te smsen (ging vreemd kwam ik later achter), vond dat ik het huishouden moest doen en dat ik teveel toiletpapier gebruikte. Ik mocht hem ook niet meer aanraken, dat kon hij niet hebben. De laatste dag had ik een migraineaanval, ik heb m half gesmeekt ergens pijnstillers te gaan halen maar dat wilde hij niet. Uiteindelijk heeft ie dat toch gedaan en toen het weer ging wilde hij alleen zijn want ik had m al de hele dag lastiggevallen volgens hem. 's Nachts lag hij de hele tijd te smsen terwijl ik probeerde te slapen. In de ochtend barstte de bom en hem ik alle frustraties van de afgelopen week eruit gegooid en vroeg m of hij zich soms expres zo gedroeg. Zijn antwoord was 'ja' en vervolgens heb ik m een lel gegeven. Hij heeft me toen letterlijk de deur uitgezet.
Het was uit maar de kous was daarmee niet af. Ik moest mijn spullen bij hem wegkrijgen, daar deed hij heel moeilijk over en dat heb ik via zijn moeder kunnen regelen. Vervolgens was mijn pinkpop kaartje ineens weg, t lag in de la van zijn bureau. Er was niet met hem over te praten en hij begon op een moment me zelfs te bedreigen. Via zijn moeder heb ik t geld teruggekregen.
Daarna heeft hij een tijdje stalkneigingen gehad, inloggen op mijn mail om mijn adres te achterhalen, opduiken op dat ene forum terwijl hij al veel eerder vertrokken was, inloggen op mijn msn, later heeft ie me eens naar huis gevolgd met de auto. Heel creepy allemaal. Gelukkig heeft ie me nooit iets aangedaan maar ik ben daar wel een lange tijd heel bang voor geweest.
Het ergst vind ik nog dat hij mijn kat iets aangedaan heeft in de paar dagen dat het beest bij hem zat toen het uit was. Van de ene op de andere dag was het beest ineens schuw en bang voor iedereen, ik weet niet wat hij gedaan heeft met m maar er moet iets gebeurd zijn want het was altijd een heel vrolijk beest.
Korte toevoeging: in die tijd wilde ik heeeeeeeeel graag een relatie, ik was erg eenzaam en in plaats van na oud en nieuw hem direct uit te bannen ben ik dus bij hem gebleven. Deels is dit dus mijn eigen schuld, ik had kunnen weten dat dit niet goed af zou lopen.
Een 'niet zo erge bijdrage'? Dat hij je gaat bedreigen en dieren loopt te mishandelen vind ik anders behoorlijk ver gaan. Ook dat van die pijnstillers, kom op zeg.quote:
With my pack on my back, down the road I will stray.
Vergeleken met dat verhaal van die duizenden smsjes vind ik dit meevallen. T was destijds best heftig allemaal, ik ben er zelfs voor naar een psycholoog geweest om weer een beetje mens te worden want die jongen heeft me psychisch echt half afgebroken. T bizarste aan hem vond ik de blik in zijn ogen die hij soms had, ijskoud en helemaal zonder gevoel en dan was hij daarvoor echt lief geweest, dat kon zomaar omslaan.quote:
[..]
Een 'niet zo erge bijdrage'? Dat hij je gaat bedreigen en dieren loopt te mishandelen vind ik anders behoorlijk ver gaan. Ook dat van die pijnstillers, kom op zeg.
Ik vind een konijn en kat mishandelen erger dan 1000 smsjes.quote:
[..]
Vergeleken met dat verhaal van die duizenden smsjes vind ik dit meevallen. T was destijds best heftig allemaal, ik ben er zelfs voor naar een psycholoog geweest om weer een beetje mens te worden want die jongen heeft me psychisch echt half afgebroken. T bizarste aan hem vond ik de blik in zijn ogen die hij soms had, ijskoud en helemaal zonder gevoel en dan was hij daarvoor echt lief geweest, dat kon zomaar omslaan.
Je raekt an de dinge geweun.
Het een is eigenlijk ook lastig met het ander te vergelijken. Het is gewoon diep triest om dat verhaal over je kat te lezen. We weten idd niet wat er precies gebeurd is, maar van vrolijk naar schuw en bang voor iedereen in de paar dagen bij hem? Dan hoef je geen Sherlock Holmes te zijn. Hopelijk gaat het weer wat beter met je kat en ben je inmiddels zelf ook weer over deze ex?quote:
[..]
Vergeleken met dat verhaal van die duizenden smsjes vind ik dit meevallen. T was destijds best heftig allemaal, ik ben er zelfs voor naar een psycholoog geweest om weer een beetje mens te worden want die jongen heeft me psychisch echt half afgebroken. T bizarste aan hem vond ik de blik in zijn ogen die hij soms had, ijskoud en helemaal zonder gevoel en dan was hij daarvoor echt lief geweest, dat kon zomaar omslaan.
Het is niet niets en je zou bijna het naast jou liggen sms'en met anderen gaan vergeten vanwege al dat fysiek en psychisch geweld
Wanneer speelde dit?
Als de wereld een groot vraagteken voor je is ?
Strek je eens uit !
Strek je eens uit !
Bij die duizend smsjes werden er geen dieren mishandeld en dat jij hoofdpijn hebt en hij te lam is om even pillen te halen vind ik niet normaal.quote:
[..]
Vergeleken met dat verhaal van die duizenden smsjes vind ik dit meevallen. T was destijds best heftig allemaal, ik ben er zelfs voor naar een psycholoog geweest om weer een beetje mens te worden want die jongen heeft me psychisch echt half afgebroken. T bizarste aan hem vond ik de blik in zijn ogen die hij soms had, ijskoud en helemaal zonder gevoel en dan was hij daarvoor echt lief geweest, dat kon zomaar omslaan.
With my pack on my back, down the road I will stray.
Ja, dat is eigenlijk ook wel zo. Ik had in mijn hoofd dat dat andere verhaal echt ook vreselijk was.quote:
[..]
Ik vind een konijn en kat mishandelen erger dan 1000 smsjes.
Dat denk ik ook. Het gaat weer goed met mijn kat, hij heeft een tijdje bij een vriendin gelogeerd die hem heel voorzichtig weer uit zijn schulp heeft weten te krijgen. Daarna heb ik een ander baasje voor hem gezocht, en daar is hij weer helemaal de oude geworden. Ik had in die tijd zelf geen vaste woon/verblijfplek en het zou even duren voor ik dat weer had. Ik wilde hem het geleur niet aandoen.quote:
[..]
Het een is eigenlijk ook lastig met het ander te vergelijken. Het is gewoon diep triest om dat verhaal over je kat te lezen. We weten idd niet wat er precies gebeurd is, maar van vrolijk naar schuw en bang voor iedereen in de paar dagen bij hem? Dan hoef je geen Sherlock Holmes te zijn. Hopelijk gaat het weer wat beter met je kat en ben je inmiddels zelf ook weer over deze ex?
Het is niet niets en je zou bijna het naast jou liggen sms'en met anderen gaan vergeten vanwege al dat fysiek en psychisch geweld
Ik ben er zelf weer helemaal overheen, met hulp van een fijne psychologe. In latere relaties heb ik me wel eens onzeker gevoeld als mijn partner vriendschappelijk met een andere dame omging maar gelukkig kan ik dat wel bespreekbaar maken en weet ik dat het mijn dingetje is.
Het is nu inmiddels 4 jaar geleden.
Iedereen maakt fouten. Heeft geen zin om over eigen schuld te praten. Je hebt er van geleerd zullen we maar zeggen. Bijna iedereen die verliefd is doet af en toe dingen waar je met je verstand niet bij kunt.quote:
-knip-
Korte toevoeging: in die tijd wilde ik heeeeeeeeel graag een relatie, ik was erg eenzaam en in plaats van na oud en nieuw hem direct uit te bannen ben ik dus bij hem gebleven. Deels is dit dus mijn eigen schuld, ik had kunnen weten dat dit niet goed af zou lopen.
Maarja verliefdheid en verstand heeft dan ook niet zoveel met elkaar te maken.
T is niet dat ik de schuld bij mezelf leg, hij is degene die al die rotzooi uitgehaald heeft. Het is vooral dat ik me besef dat ik het heb laten gebeuren en ik me daar bewust van ben. Ik zal het niet nog een keer accepteren dat iemand me zo behandelt.quote:
[..]
Iedereen maakt fouten. Heeft geen zin om over eigen schuld te praten. Je hebt er van geleerd zullen we maar zeggen. Bijna iedereen die verliefd is doet af en toe dingen waar je met je verstand niet bij kunt.
Maarja verliefdheid en verstand heeft dan ook niet zoveel met elkaar te maken.
iedereen heeft wel eens wat .
ik kwam ook wel eens een leuke meid tegen , uiteindelijk heeft zij het uitgemaakt . ( na 1 jaar )
voelde het niet echt aankomen behalve dat er toen een binnenbrand was die ik zo heldhaftig heb geblust bij haar in huis . waardoor ik mn armen 2e graads verbrand heb ( best flink ) , zat de nacht erna onder zware pijnstillers en kreeg te horen dat we toch niet zo bij elkaar pasten . nog aantal jaren last gehad van trillingen in mn armen wegens beschadigde pezen ofzo . inmiddels is alles wel weer ok gelukkig .
grappige was ook dat toen ze haar ouders belde , dat ze eerst vroegen hoe het met haar was ( logisch ) daarna of dat de meubels nog heel waren .
ik kwam ook wel eens een leuke meid tegen , uiteindelijk heeft zij het uitgemaakt . ( na 1 jaar )
voelde het niet echt aankomen behalve dat er toen een binnenbrand was die ik zo heldhaftig heb geblust bij haar in huis . waardoor ik mn armen 2e graads verbrand heb ( best flink ) , zat de nacht erna onder zware pijnstillers en kreeg te horen dat we toch niet zo bij elkaar pasten . nog aantal jaren last gehad van trillingen in mn armen wegens beschadigde pezen ofzo . inmiddels is alles wel weer ok gelukkig .
grappige was ook dat toen ze haar ouders belde , dat ze eerst vroegen hoe het met haar was ( logisch ) daarna of dat de meubels nog heel waren
.
En jij denkt dat dit maar "wat" is?quote:
iedereen heeft wel eens wat .
ik kwam ook wel eens een leuke meid tegen , uiteindelijk heeft zij het uitgemaakt . ( na 1 jaar )
voelde het niet echt aankomen behalve dat er toen een binnenbrand was die ik zo heldhaftig heb geblust bij haar in huis . waardoor ik mn armen 2e graads verbrand heb ( best flink ) , zat de nacht erna onder zware pijnstillers en kreeg te horen dat we toch niet zo bij elkaar pasten . nog aantal jaren last gehad van trillingen in mn armen wegens beschadigde pezen ofzo . inmiddels is alles wel weer ok gelukkig .
grappige was ook dat toen ze haar ouders belde , dat ze eerst vroegen hoe het met haar was ( logisch ) daarna of dat de meubels nog heel waren
Kun/wil je er meer over vertellen? Vind het nogal shocking, en zeker ook dat je aan niets kon merken dat ze er al mee bezig was. (Of had ze geen zin om je dankjewel te zeggen en was uitmaken makkelijker voor haar 
)
Als de wereld een groot vraagteken voor je is ?
Strek je eens uit !
Strek je eens uit !
Hoe was die binnenbrand dan gestart? Heeft ze die zelf aangestoken?
why didn't the kid see the pirate movie? because it was rated Aarrh!
Heaven+quote:
The only limit is your own imagination
Ik ben niet gelovig aangelegd en maak daarin geen onderscheid tussen dominees, imams, scharenslieps, autohandelaren, politici en massamedia
Waarom er geen vliegtuig in het WTC vloog
Ik ben niet gelovig aangelegd en maak daarin geen onderscheid tussen dominees, imams, scharenslieps, autohandelaren, politici en massamedia
Waarom er geen vliegtuig in het WTC vloog
brand was gestart na etentje , pan op warmhoudplaat gezet in de kamer ,
we liepen snel naar boven om wat leuks voor ons samen op internet op te zoeken .
ik had net de startpagina open toen brandalarm afging . tegen de tijd dat ik beneden was stond er een kolom van vuur die tegen het plafond op kroop .
toen heb ik met mn eigenwijze kop mn handen in handoeken en theedoeken gewikkeld spul beetgepakt en naar buiten gedonderd .
( brandblusser had ze zo handig genoeg geplaatst in meterkast waar een jassenrek voor stond en stapels met schoenen )
we liepen snel naar boven om wat leuks voor ons samen op internet op te zoeken .
ik had net de startpagina open toen brandalarm afging . tegen de tijd dat ik beneden was stond er een kolom van vuur die tegen het plafond op kroop .
toen heb ik met mn eigenwijze kop mn handen in handoeken en theedoeken gewikkeld spul beetgepakt en naar buiten gedonderd .
( brandblusser had ze zo handig genoeg geplaatst in meterkast waar een jassenrek voor stond en stapels met schoenen )
Ik denk dat ik kan zeggen dat ik de ergste ex heb. Het is al sinds november 2010 uit ( relatie van 2 jaar ). Ik had het uitgemaakt omdat ze vreemd ging en uiteindelijk dus ook bi bleek te zijn ..
Na een hele tijd niks te hebben gehoord kreeg ik opeens na Koninginnedag een sms dat ik een klootzak was etc. Ze had mij denk ik dus gezien dat ik met een andere meid zoende. Er was weer een periode van stilte tot vandaag ... Ik wilde lekker boodschappen doen, kom ik bij de kassa bleek ik geen saldo te hebben. Gelukkig had ik wel wat cash. Toen heel snel naar huis gegaan om te kijken hoe het zat. En ja hoor, er was dus voor enkele honderden euro's van mij rekening afgeschreven door vakantieveiling.nl.
Na wat gebel hebben de mensen van vakantieveiling.nl mij kunnen vertellen dat een persoon erachter zat met de naam toevallig ook die van mijn ex was. Volgens ING kon ik het geld niet storneren en volgens vakantieveiling.nl moet ik aangifte doen. Dus dat ga ik ook doen.
Na een hele tijd niks te hebben gehoord kreeg ik opeens na Koninginnedag een sms dat ik een klootzak was etc. Ze had mij denk ik dus gezien dat ik met een andere meid zoende. Er was weer een periode van stilte tot vandaag ... Ik wilde lekker boodschappen doen, kom ik bij de kassa bleek ik geen saldo te hebben. Gelukkig had ik wel wat cash. Toen heel snel naar huis gegaan om te kijken hoe het zat. En ja hoor, er was dus voor enkele honderden euro's van mij rekening afgeschreven door vakantieveiling.nl.
Na wat gebel hebben de mensen van vakantieveiling.nl mij kunnen vertellen dat een persoon erachter zat met de naam toevallig ook die van mijn ex was. Volgens ING kon ik het geld niet storneren en volgens vakantieveiling.nl moet ik aangifte doen. Dus dat ga ik ook doen.
|
|
