Japan, maar dan niet in Tokyo, deel III

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 16:03 schreef Tito_Makani het volgende:
Ga over een jaar naar japan voor een jaar.

Zijn sportscholen daar duur? En hoeveel duurder zijn voedingsmiddelen zoals vlees(voornamelijk kip)eieren en melk? Hebben ze zoiets als Brinta daar of heb je webshops/winkels die nederlandse producten leveren vanuit Japan zelf?

Voor de sportschool bij ons in de buurt betaalden we zo'n 6000 yen per maand. Daarmee hadden we overdag onbeperkte toegang (zondag en donderdag gesloten). Een lidmaatschap om ook 's avonds te kunnen sporten kostte zo'n 9000 yen per maand (pp).

Als je in Japan leeft, dan kun je het beste als de Japanners eten. Op een Nederlandse manier eten is peperduur. Voor vier boterhammen ben je al snel 200 yen kwijt. Een blokje kaas kost iets van 400 yen. Voedsel is duur, vooral verse groenten en fruit. Vis is goedkoop. Rijst ook. Zeewier ook. Daarom eten Japanners veel vis, rijst en zeewier.

Ik heb nog geen dropje geimporteerd, maar neem wel altijd een flink stuk komijnenkaas mee als ik terugkom uit Nederland.

Zaken doen in Japan?

Het kan goed zijn dat er hier FOKkers meelezen die een eigen zaak hebben, en die ideeen krijgen om een handeltje of zaak in Japan op te zetten. Je weet het niet. Of beter, ik weet het wel, want ik heb in het verleden wel eens een PMmetje over gehad. Maar is dat wel zo'n goed idee?

We hadden laatst een Amerikaanse professor op bezoek, die een goede band met de baas van ons instituut heeft. Die man heeft een enorme staat van dienst, en het is eigenlijk best wel apart dat hij bij ons op bezoek komt. Hij had voorgesteld om een praktische cursus op te zetten, waarbij de studenten sterk gemotiveerd werden om ook de theorie grondig te begrijpen. Een heel goed idee: het praktische deel van de cursus zou heel goed bij de Japanse studenten passen. Theoretisch zit het wel snor bij die jongens, maar praktisch gezien is het vaak een drama, en deze cursus zou dus zeker een verschil kunnen maken.

Ik hoor u vragen, maar hoe zit het nou met het opzetten van een zaak in Japan?

De manier waarop deze gerenomeerde professor aan het lijntje werd gehouden, is illustratief voor de manier waarop Japanners met buitenlanders omgaan. Ik had mezelf ook als voorbeeld kunnen nemen, maar in dit geval was ik de observerende buitenstaander, en dan krijg je er een betere kijk op.

Je hebt dus een professor die aan MIT gestudeerd heeft, die in een Japans shitty achteraf universiteitje een cursus komt opzetten, en echt heel goed werk aflevert. Maar als hij volgend jaar niet terug komt, wat gebeurt er dan met die cursus? Denk er maar eens over na. Iemand zal die cursus moeten geven, maar wie gaat dat doen? Nu is zoiets op iedere andere universiteit waarschijnlijk ook een probleem, maar dan neemt het boerenverstand over: we hebben de beschikking over een topcursus - Kees of Henk gaat die cursus volgend jaar geven. Einde verhaal.

Hoe anders gaat zoiets in Japan. Op de laatste dag van zijn bezoek hadden we een leuke party waarbij iedereen enorm enthousiast was. De cursus was geslaagd! Hij vertelde hoe hij die cursus had opgezet, en dat hij verwachtte dat de Japanners de cursus over zouden nemen. Dan zie je dus iedereen driftig ja knikken, de baas van het instituut zegt dat ze er over na gaan denken hoe ze het op gaan lossen.

En dan gebeurt er dus helemaal niets.



Ze zeggen ja, gaan de discussie niet aan maar doen daarna gewoon waar ze zelf zin in hebben.

Het achterliggende probleem in dit geval is dat er een buitenlandse professor "wel even komt vertellen hoe het moet". Als er iets is waar Japanners een hekel aan hebben, dan is het aan buitenlanders die het wel beter weten. Let wel, zo zit het natuurlijk helemaal niet in elkaar: de goede man is hier alleen maar naar toegekomen om te helpen, maar helaas voor hem zien de Japanners dat heel anders.

Terugkijkend heb ik indertijd ook wel eens zo'n blunder gemaakt. Een collega van me doet heel goed werk, publiceert meer en beter werk dan ik. Maar op conferenties komt het er niet uit, omdat hij en z'n groep niet kunnen presenteren. Ik heb op een nuchtere Hollandse manier uitgelegd dat het ook op een andere manier kan, die veel effectiever is. Dat vonden ze helemaal niet zo leuk om te horen.

Kortom, als je zaken met de Japanners wil doen, houd er dan rekening mee dat ze er een meester in zijn om vooral niet te doen wat jij wil. Ik heb op dit moment drie Japanse studenten en drie studenten uit andere landen; met de "buitenlanders" is het geen enkel probleem om iets gedaan te krijgen. De Japanse studenten zijn helaas super lui. Precies dezelfde tactiek: de discussie niet aangaan, ja en amen roepen, maar uiteindelijk gewoon doen waar ze zelf zin in hebben.

Houd er ook rekening mee dat Japanners heel goed weten hoe ze iets aan willen pakken, en helemaal niet op jouw goed bedoelde advies zitten te wachten. Japan is eeuwenlang afgesloten geweest van de rest van de wereld. De drang om daar naar terug te gaan zit nog in de Japanse samenleving.

U bent gewaarschuwd!

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 18-08-2012 14:19:05 ]

quote:

Op maandag 20 augustus 2012 06:39 schreef Kill_em_all het volgende:
Ah ja... Japanners, flexibiliteit, aanpassend vermogen... ze hebben het totaal niet. Ook net klaar met het afronden van een project maar ook constant problemen omdat de Japanners geen vertrouwen hadden in het ontwerp. Waarom? Omdat Japanners het anders doen (wij kennen het niet, dus het moet wel fout zijn).

Japanners zijn moeilijk te overtuigen.

Europeanen blijven oeverloos ouwehoeren over een concept zo dat ze geen beslissing hoeven te nemen. Amerikanen zien veel sneller geld in een concept en zijn bereid risico's te nemen. Japanners hebben een bloedhekel aan risico. Die gaan pas investeren als ze er zeker van zijn dat er ook daadwerkelijk geld mee te verdienen valt. Dan wordt er een knoop doorgehakt, en binnen de kortste keren (echt ongelofelijk hoe snel) is het concept gecommercialiseerd.

Maar voordat die knoop wordt doorgehakt kun je in Japan jaren verder zijn.

In de jaren 70 en 80 was dat een manier van werken die paste bij de markt, maar nu kan het eigenlijk niet meer.

Zonder dat je alle belangrijke informatie hebt, moet je nu veel eerder dan toen knopen gaan doorhakken. Als jij het niet, doet de concurrentie het wel.

quote:

Op maandag 20 augustus 2012 13:41 schreef StraatSoldaat het volgende:
Merk je trouwens nog wat van die Amerikaanse militairen?

In Guam ben ik na de aardbeving/Fukushima veel Amerikaanse soldaten tegengekomen, die in Japan gelegerd waren, maar die net als wij uit voorzorg vertrokken waren.

In ons slaperige stadje zie je geen Amerikaanse militairen, maar in Tokyo kom je ze wel tegen.

Boon legashi

Of beter ボ-ン レガシ-. Nee, dat is geen vogelpoep op uw scherm (hoe origneel), het is Katakana, het schrift dat de Japanners gebruiken om enge buitenlandse woorden te maken.

Afgelopen weekend ben ik met mevrouw Lyrebird naar de film gegaan. Of dat verstandig was om te doen is een tweede; het stormde nogal vanwege een typhoon, en jullie hebben vast het filmpje van die weggewaaide auto op Okinawa gezien. Zo erg ging het bij ons gelukkig niet te keer, maar het waaide wel heel erg hard. Vlak bij de bioscoop staat een groot flatgebouw, en dat gebouw leek te fungeren als een groot zeil. We werden er gezandstraald, en de hogespanningsleidingen vlak voor het gebouw trilden zo hard, dat het net leek alsof er duizend mensen heel hard aan het fluiten waren. Dat konden we zelfs in de bioscoop nog horen.

Kaartje voor de film gekocht. We gaan regelmatig naar de film. Meestal de laatste voorstelling van de dag, want dan krijg je een klein beetje korting. Goed oppassen dat het er eentje is met Japanse ondertiteling, want anders is het zaakje nagesynchroniseerd en snap je er helemaal niets van. Pas ook op met films waarin Jacky Chan meespeelt. Die zijn namelijk in het Chinees, en dan heb je helemaal niets aan de Japanse ondertiteling. Uiteindelijk werd de film aangekondigd. Dat gaat als volgt: Okyaksama blahdieblahdieblah ボ-ン レガシ-. Ik had niks in de gaten, maar mevrouw Lyrebird riep dat we naar binnen mochten. Wat blijkt, de Japanners vertalen Amerikaanse titels in het Japans en gebruiken daarbij het katakana. Dat wordt daarna op een Japanse manier geinterpreteerd, zonder dat men terugdenkt aan de originele Engelse titel.

Zo kan het dus gebeuren dat een toch wel mooie filmtitel als the Bourne Legacy wordt verkracht tot boon legashi.

In onze bioscoop hebben we voordat de pre-views worden gespeeld heel wat reclame van plaatselijke middenstanders. Die ken ik onderhand uit m'n hoofd. Er is een bedrijf dat groente kweekt, en altijd op zoek lijkt te zijn naar werknemers. Hun motto is "Keepoooon... innovating". Dan is er nog een ander bedrijf, met een heel oninteressante commercial. Het motto van dat bedrijf is "No ploblem". De plaatselijke bank heeft een reclame waarin een van hun baliemedewerksters zo onnatuurlijk vriendelijk lacht, dat je het idee krijgt dat ze 's avonds een heel moe gezicht moet hebben. Ondanks dat ik ze tientallen keren gezien heb, blijft deze plaatselijke folklore wel geinig. Minder geinig is de anti-piracy reclame. Een heel irritant deuntje en een hele foute actrice (dit is toch geen acteren meer?) blijven nog dagenlang in mijn hoofd rondklotsen. Meestal sluit ik ogen en oren zodra die reclame voorbij komt.


Qua films was deze zomer niet veel soeps, met de overgewaardeerde Spider- en Batman films. Aardig hoor, maar niet meer dan dat. Laatst in de VS Lawless gezien, en ondanks dat mevrouw Lyrebird bijna onder haar stoel kroop van schrik, viel die reuze mee; hetzelfde kan gezegd worden van boon legashi (die heel wat minder eng was). We hebben ons goed vermaakt.

[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 02-10-2012 08:59:50 ]

Is dat een filmpje met van die icoontjes die je er op wijzen dat je telefoon uit moet staan, dat je de andere bezoekers niet mag schoppen (of hun stoelen), dat je niet moet praten, etc.? En daar wordt dan acapella over gezongen? En het eindigt met een irritante zoemer?

quote:

Op woensdag 3 oktober 2012 05:29 schreef Kill_em_all het volgende:

[..]

Je realiseert je dat dit puur word gedaan omdat ze anders geen flauw idee hebben hoe ze het moeten uitspreken?

Nou is Japans redelijk makkelijk uit te spreken voor buitenlanders maar probeer bv eens een Koreaanse film titel uit te spreken die direct van het koreaans in het alfabet is geschreven.

Het is ook logisch, maar het zorgt wel voor spraakverwarring. Als de Engelse lessen op school wat beter waren, dan kon de titel van de film in de bioscoop gewoon "the Bourne Legacy" zijn, in letters, en wist iedere Japanner waar het over ging. Doordat ze krampachtig vasthouden aan het Katakana blijft de vertaling gehandicapt.

We hebben onze studenten nu zo ver gekregen (dat heeft me bijna drie jaar gekost) om een keer per jaar een presentatie in het Engels te geven. Vaak worden Engelse woorden door de studenten vanuit het Katakana direct in Engels omgezet, waardoor hun presentaties volstaan met Engrish. Begrijpelijk en best geinig, maar dat moet toch beter kunnen?

Ik hoorde vanmiddag bij de lunch dat de anti-piracy laws in Japan zijn aangescherpt. Tot nu toe werd er gedoogd en niet ingegrepen. Dat wordt nu anders. De Piratebay bijvoorbeeld wordt vanaf 1 oktober niet meer doorgegeven.

Ergens kan ik het wel begrijpen. Als wij naar de bioscoop gaan (let wel, de laatste film van de dag), dan zitten we meestal met 4 of 5 Japanners in zo'n bioscoopzaal. En blijkbaar zijn de verkopen van de Japanse muziek helemaal ingestort. Voor ieder liedje dat verkocht wordt, zijn er tien illegale versies in gebruik.

Het gerucht gaat dat het wel mee zal vallen met de straffen, zo lang je je met buitenlands materiaal bezig houdt.

Jonge Duitsers spreken perfect Engels. Jonge Japanners niet. Denk ook dat de Duitsland een ongrijpbaar economisch fenomeen is. Zij zijn als een van de weinige landen in de wereld in staat om meer te produceren in eigen land. Daar waar zo'n beetje ieder ander land de productie naar lage lonen landen verplaatst, produceert Duitsland juist steeds meer.

[ Bericht 48% gewijzigd door Lyrebird op 03-10-2012 10:14:46 ]

Je merkt dat Japan eeuwen lang een enorm geisoleerde samenleving is geweest. En als ze de kans zouden krijgen om in dat isolement terug te zakken, dan zou 90% van de bevolking dat nog doen ook.

Weet je wat het is, Japanners zijn enorm vriendelijke mensen. Maar die vriendelijkheid zet ons nuchtere Nederlanders wel op het verkeerde been: je denkt dat vriendelijke mensen wel vriendelijk moeten zijn. Het is lastig om te doorgronden dat er redenen zijn waarom men zo vriendelijk lijkt. Door de jaren heen ben ik die vriendelijkheid gaan wantrouwen, omdat dit niets anders is dan een vermoeiende facade. Een facade om zo lang mogelijk door te kunnen gaan met waar men al jaren mee bezig is, zonder veranderingen door te hoeven voeren.

De buitenlander stelt een vraag. Wat wil hij van ons? Kunnen we hier op een gemakkelijke manier vanaf komen? De gemakkelijkste manier is om ja te zeggen, en dan niets te doen. En als daar op gewezen wordt, aangeven dat je het verkeerd begrepen hebt. Ondertussen vriendelijk lachend. Totale kolder - ze lopen je gewoon aan het lijntje te houden. Keiharde discussies waar de vonken vanaf slaan, bestaan niet in Japan. Wat de baas zegt is wet, en wat de buitenlander van je wil, het zal ze worst wezen.

Ik werk met een Japans bedrijf samen dat het al een tijdje moeilijk heeft. Op deze site heb ik wel eens wat over de cultuur binnen het bedrijf geschreven. Het afgelopen jaar is daar iets ongelofelijks gebeurd: de nieuwe CEO heeft bevolen dat alle gesprekken op bestuursniveau (tussen board members) niet in het Japans, maar Engels moeten. Dit betekent dat alle oude managers waar ik mee samenwerkten meteen op Engelse cursus zijn gestuurd. Die mannen spraken geen woord Engels, en iedere keer als ze me een e-mail stuurden, moest ik die door Google translate halen (dat doe ik met liefde hoor, ik ben me er van bewust dat ik als buitenlander gewoon Japans zou moeten spreken en lezen). We zijn nu een half jaar verder, en ik krijg e-mails in het Engels van ze! Die CEO heeft door dat de kennis waarom dit bedrijf zit te springen, in het buitenland te vinden is. Maar als managers in Japan blijven zoeken naar die kennis, dan zal er niets veranderen. En dan is het bedrijf binnen nu en twee jaar zo dood als een pier.

Kennis van de Engelse taal is van levensbelang voor het land. Met boon legashi zullen ze niet ver komen.

quote:

Op woensdag 3 oktober 2012 12:00 schreef Kill_em_all het volgende:
Dus na 6 maanden kunnen hun al in het engels naar je mailen maar na jaren in Japan kan jij nog steeds geen fatsoenlijk word japans spreken? Als dat zo is heb je wat mij betreft absoluut geen recht om wat van het gebrekkige engels van japanners te zeggen.

Zit wat in, maar het is een constatering die iedereen kan doen die wel eens zaken heeft gedaan met de Japanners. Je hoeft geen Japans te kunnen spreken, om te begrijpen dat het hier een aflopende zaak is, als ze zich niet heel snel het Engels meester maken.

quote:

Ik begrijp de situatie die jij beschrijft, maar is het niet een beetje hetzelfde als zeggen dat heel nederland maar japans moet leren voor die paar enkele japanner die in nederland komt werken?

Nee, er is wel degelijk een verschil. Omdat Japanners geen Engels spreken, zijn ze enorm gehandicapt in deze globaliserende wereld. De Koreanen en de Chinezen concurreren de Japanners uit de markt, omdat zij wel investeren in hun talen, en daarmee a) talent binnen halen en b) kennis binnenhalen.

Hade en Jimi

De titel doet misschien vermoeden dat het hier om twee vrienden of twee broertjes gaat, maar dat is niet zo. Het gaat om het schrijven van een goed Japans onderzoeksvoorstel.

Vorig jaar rond deze tijd had ik een week lang keihard gewerkt aan een onderzoeksvoorstel. In vergelijking met de VS is het gemakkelijker om een onderzoeksvoorstel gehonoreerd te krijgen, omdat de Japanse overheid harder investeert in R&D dan de Amerikaanse. Zo is de kans dat je je onderzoeksgeld krijgt toegewezen voor jonge onderzoekers (en dat ben ik nog net) meer dan 50%, terwijl het in de VS voor jonge onderzoekers net boven de 20% ligt.

Het idee dat ik had voor het onderzoeksvoorstel was gewoon goed, vorig jaar. Waarom weet ik dat? Op onze grootste conferentie die in Feb/2013 gepland staat, zullen maar liefst 6 verschillende sprekers over iets soortgelijks gaan spreken, wat aangeeft dat het een belangrijk probleem is, en wij hebben verreweg de goedkoopste (en daarom beste) oplossing. Vind ik dan. Een soortgelijk voorstel als dat ik in Japan had geschreven, heb ik met Nederlandse collega's in Nederland ingediend, en die scoorde erg goed.

De score in Japan was bedroevend laag. Ten minste, dat begreep ik uit de vertaling, want de review was volledig in het Japans. Het geld werd niet toegewezen.

Op zo'n moment ga ik wel aan mezelf twijfelen (dat doe ik anders nooit ). Was het wel zo verstandig om een PhD te doen, 4 jaar lang in een postdoc te buffelen en daarna naar een land te gaan met een volledig andere cultuur, om daar onderzoek te doen?

Zoals wel vaker doen de details je de das om. Een ervaring rijker geworden door de afwijzing afgelopen jaar, besloot ik om het dit jaar beter aan te pakken. Een nieuw idee, en vroeg begonnen met het schrijven, om daarna het onderzoeksvoorstel voor te leggen aan een oudere professor die op onze universiteit van z'n pensioen aan het genieten is. Zijn antwoord: jimi (地味), te weinig hade (派手). Betrouwbaar en degelijk voorstel, maar niet echt flashy. Japanse onderzoeksvoorstellen van jonge onderzoekers staan vaak vol met kleurrijke diagrammen en als je Japans kunt lezen, dan begrijp je dat het vaak om hele "blue sky ideeen" gaat. Veel beloven, maar of het echt zal werken... In Japan maakt dat namelijk weinig uit: of je ook daadwerkelijk gaat doen wat je beloofd hebt, wordt niet gecontroleerd. Het gevolg daarvan is dat jonge Japanse onderzoekers wilde/flashy ideeen voorstellen. Een voorstel van een nuchtere Nederlander, die 100% van plan is om ook daadwerkelijk het idee in het voorstel te realiseren, raakt dan ondergesneeuwd. Vooral ook als het voorstel niet genoeg kleurrijke plaatjes heeft. Nu kwam de lage score van vorig jaar ook in een heel ander perspectief te staan.

Conclusie: ondanks dat het moeilijk is in Japan, blijft communicatie de sleutel tot succes. Probeer een oudere professor te vinden die je onder je hoede kan nemen, en die de tijd kan nemen om je de kneepjes van het vak bij te brengen. A bit less jimi, more hade!

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 05-10-2012 08:00:57 ]

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2012 16:14 schreef StraatSoldaat het volgende:
Val je nou erg op als je 1,90 en best breed bent of negeren mensen je gewoon?

Moet in januari voor een jaar na japan voor stage en universiteit en heb van een oudere jaars gehoord die iets nog langer dan mij was constant werd gevraagd op de foto te gaan met mensen en hij een soort attractie was, daar heb ik dus geen zin in

Vorige jaar hadden we een Fin en een Pool op bezoek, die allebei meer dan 1,90 m lang waren. Als we dan door het winkelcentrum liepen, dan zag je de mensen wel kijken. Foto's? Dat niet.

Niet dat het nooit gebeurt. Als je er goed uitziet (en Japanners vinden dat al snel) dan kan het gebeuren dat vrouwen (maar ook mannen) met je op de foto willen. Vooral als er alcohol in het spel is.

Arrigato

Binnenkort gaan we weer naar Nederland, en dan brengen we natuurlijk een bezoek aan mijn ouders. Ze wonen in een keurige buurt, maar het is wel eens anders geweest. Terugkijkend heeft mijn jeugd in Eindhoven wel wat weg gehad van een scene uit New Kids. Er liepen een aantal van die types rond, met van dat voetbalhaar. Met name onze zomers werden verstoord door inbraken en geweld op straat.

Als 10-jarige op vakantie aan de kust van Bretagne in Frankrijk had ik een bijna magische tijd. Prachtig weer daar, en bijzonder vriendelijke mensen. Ik sprak maar een mondvol Frans, maar dat was voldoende om elkaar te begrijpen. Ik kwam in een wereld terecht waarbij mensen op een andere manier met elkaar omgingen. De ouders van een van die jongens had een klein eettentje, en hij moest helpen bij de afwas. Ik dus ook. Ondertussen stiekem wijn proeven, wat erg vies was. Binnen de kortste keren bestond mijn ochtendritueel uit handen schudden en ca va? Ca va! roepen. Op de camping liepen hele leuke meisjes rond, die iets ouder waren, en mijn Franse kameraad scheen het heel normaal te vinden om die meisjes 's ochtends te kussen. Op een verlegen kereltje zoals ik maakte dat enorm veel indruk. Een hele andere wereld, waarin mensen met respect en vriendschap met elkaar omgingen. Heel wat anders dan wat we bij ons in de straat zagen. Zone grote vuurbal, jonguh!

Onbewust heb ik altijd gepoogd om in die andere wereld van mijn Franse vakanties terecht te komen. Op het VWO Frans in mijn vakkenpakket genomen, ondanks dat ik geen talent had voor talen. Tijdens mijn tijd bij Philips zo veel mogelijk op reis gegaan, en uiteindelijk naar de VS verhuisd, omdat ik had gemerkt dat Amerikanen ook heel erg vriendelijk en respectvol kunnen zijn.

Ik dwaal een beetje af.

Afgelopen week stak ik bij het winkelcentrum de weg over. Daar stond zo'n neppolitieagent van het winkelcentrum het verkeer te regelen. Die lui staan er helemaal voor niks, pure werkverschaffing. Er stond een Japans kereltje aan de andere kant van de weg te twijfelen of ie nog over kon steken of niet. De verkeersregelaar zei 'irrasheimasei' (welkom bij onze winkel) tegen me, en wuifde naar het jongetje dat hij gerust kon oversteken. Het jongetje begon te rennen, en terwijl hij overstak, zei het jongetje arrigato (dankjewel).

Ik begeef me op glad ijs nu, maar alleen arrigato is een woord dat ik eigenlijk zelden hoor in Japan. In ons deel van Japan zijn de mensen uitermate stijf en formeel, en men zegt altijd arrigato gozaimasu, net als de Fransen bijna altijd vousvoyeren, of je moet een bekende zijn. Onze studenten gebruiken het onderling. Misschien dat Japanse kinderen nog niet zo gebrainwashed zijn, maar op mij kwam het arrigato van het jongetje uitermate warm over, alsof het ventje het uit het diepst van z'n hard meende, dat hij die verkeersregelaar uitermate dankbaar was dat hij veilig kon oversteken.

En ik heb het over "neppolitieagent" en "pure werkverschaffing".

Eens een Sjonnie, altijd een Sjonnie?

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 14-10-2012 07:36:57 ]

quote:

Op dinsdag 16 oktober 2012 11:26 schreef Kill_em_all het volgende:
Yep (alleen is het arigatou, niet arrigato)

Het klinkt als arrigato.

Idd wel een verbeterpuntje, de Japanse woorden in de tekst.

lesgeven

Als je onderzoek doet aan het menselijk oog, dan kan het wel eens handig zijn om een oog zo stabiel mogelijk te fixeren, voordat je er met een speciale camera naar gaat kijken. Een manier om dat te doen, is door het gebit en het voorhoofd te fixeren. Voorhoofd is eenvoudig: je laat de patient/proefpersoon met het voorhoofd tegen een voorhoofdssteun leunen. Gebit is minder eenvoudig. In sommige onderzoekslaboratoria wordt een zogenaamde bite bar gebruikt. Uit tandartsrubber wordt een negatief van je gebit gemaakt, waar je op mag bijten. Op die manier zitten je boventanden vast, en als je voorhoofd dan ook vast zit, dan kan het hoofd geen kant op. Als de proefpersoon z'n ogen dan nog een beetje rustig kan houden, zitten wij als onderzoekers gebakken.

Het probleem in deze is echter het woord bite bar. Geen idee wie dat woord bedacht heeft, maar het zet proefpersonen - die altijd graag willen helpen - aan om zo hard mogelijk op het ding te bijten. Misschien heb je zelf wel eens hard op iets gebeten, maar echt lekker ontspannen, nee dat doet het niet. Het gevolg is dat onze plaatjes heel erg onrustig worden. Een geroutineerde onderzoeker vermijdt het woord bite bar en zegt tegen de proefpersoon dat er een rest bar wordt gemaakt, om je tanden te laten rusten.

Een hele lange intro, en nu terug naar de titel. Het werkwoord is lesgeven. Als nietsvermoedende leraar, zo een die nog nooit een PABO van binnen heeft gezien, ga je er dan van uit dat je iets moet geven. Les. Praten dus, zo veel mogelijk. Al mijn leraren die ik ooit ben tegengekomen, deden dat ook. En maar praten, vaak tot ver in de pauze. Echt veel geleerd heb ik nooit op school. Vaak was ik na een paar minuten al het spoor bijster. En dan had ik nog 40 minuten om aan leuke meisjes te denken.

In mijn lab heb ik 6 jonge would-be ingenieurs onder mijn hoede. 3 Japanners, 2 Maleisiers en een Indische. Hoe ouder, hoe slimmer en hoe minder Japans, hoe gemakkelijker ze leren. De Japanners willen je niet tot last zijn, en knikken dus altijd driftig om te laten zien dat ze het snappen, maar helaas snappen ze er 9 van de 10 keer geen hout van. Vaak zit 'm dat dan in het Engels, maar ook hebben ze regelmatig moeite met hele basale materie, die een Nederlandse student in de 1e van het HBO krijgt. We hebben het hier over M.Sc. studenten.

Lescontroleren zou een betere omschrijving zijn. Als je iets uitlegt, dan heeft al dat uitleggen totaal geen zin als je niet controleert of studenten het ook oppikken. Vandaag heb ik twee uur lang met een student gebakkeleid, die al een tijdje aan een project werkt, dat we fasemicroscopie noemen. Nou ja, werken, er gebeurde helemaal niks. De aap kwam vandaag uit de mouw: de student weet niet wat fase is. Kan iedereen overkomen, maar als dit jouw project is, dan zou je op wikipedia op kunnen zoeken wat fase is. Kost je 5 minuten. Doe het op de eerste dag van je project, je kunt er profijt van hebben. Blijkbaar hebben sommige Japanse studenten een lescontroleur nodig die vraagt of je zoiets basaals hebt gedaan. Om er dan achter te komen dat de onvolprezen student het niet weet, en het nooit heeft opgezocht.

Harde werkers? Ja. Eigen initiatief? Nee. Welkom in Japan!