Mijn probleem loopt uit de hand

Samenvatting onderaan. Ik heb hierover al eerder een topic geopend, ging over dat ik redelijk obsessief bezig ben met het krijgen van een relatie, dit lijkt me maar niet te lukken ondanks dat ik veel te bieden heb qua uiterlijk en innerlijk. De vraag was toen hoe ik dat idee uit mijn hoofd kan krijgen, hoe ik kom tot een punt waarop ik er niet eens meer bij stil sta en dat ik in mijn eentje gelukkig kan zijn. In het vorig topic werd me aangeraden dat ik het idee zelf niet uit mijn hoofd moest zetten maar dat ik eens op datingsites moest gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan. Paar dates gehad, nooit een vervolg op gekomen. Ook in het echte leven blijven daten, dat was nóg funester. Ik blijf vastzitten in hetzelfde denkpatroon. En doordat de datingsites ondanks dat het best leuke ervaringen zijn allemaal, toch ook falen voor mij, is mijn zelfvertrouwen op gebied van relaties aangaan nog verder onderuit gehaald.

Ik zeg maar vast eerlijk dat ik een emotionele bui heb en dat ik er vandaag niet zo positief tegenaan kan kijken. Het komt erop neer dat ik me de laatste tijd betrap op rare gedachten als 'er zou niemand echt 'gebroken' zijn als ik zou springen'. Ik heb al een mogelijke locatie gespot niet ver van mijn werk zelfs .

Feit dat ik het hier post geeft natuurlijk wel aan dat dit een schreeuw om aandacht is en geen werkelijk voornemen. En zover zou het ook nooit komen. Maar sinds het voor eerst in mijn gedachten kwam, denk ik er wel steeds vaker aan.

Verduidelijking van mijn gedachtengang: dit alles komt dus voort uit de gedachte dat er geen significant other in mijn leven is en dat niemand daarvoor ook genoeg om me geeft. Ik ben altijd de begripvolle vriendin, de zelfverzekerde partychick, de collega waarmee je je slap kunt lachen en die altijd om zichzelf kan lachen, die ene chick met leuke statusupdates waar iedereen dagelijks om lacht, de zus die anders is, de zelfstandige maar tegendraadse dochter en noem mijn rollen zo maar op. Maar voor niemand ben ik die ene waarmee je de rest van je leven samen hoopt te zijn, met wie je het krijgen van kinderen niet uitsluit en met wie je je ouwe dag zou willen slijten.

Mijn leven is écht leuk. Maar het alleen zijn staat me op sommige momenten zo enorm tegen, dat ik me afvraag, in ALLE rollen die ik heb aangenomen (en die passen allemaal goed bij me in de gegeven context), ben ik dan voor niemand onmisbaar? De enigen die misschien een jaartje geknakt zouden zijn, is mijn gezin. De band is hecht en liefdevol maar niet bepaald frequent, dus echt moeten wennen aan het feit dat ik er niet meer ben, is er niet echt bij. Het enige dat ik ze echt liever niet aan zou doen is dat ze zich afvragen 'waarom?'. Dat verdienen ze ook niet, uiteindelijk hebben zij aan alle kanten hun best gedaan om van mij een gelukkig mens te maken. En grotendeels is ze dat ook gelukt. Mijn vrienden zouden enorm schrikken en me missen maar die zouden toch ook binnen no time de draad weer oppakken, daar het allemaal optimisten zijn die niet blijven hangen in het verleden (net als ik). Mijn collega's zouden me missen omdat ik de sfeermaker ben op de afdeling maar inhoudelijk ben ik zeker vervangbaar. Goed in mijn werk maar ook nog behoorlijk onervaren. Goed, ter verduidelijking, dit is dus het nieuwe gedachtenpatroon waarin ik verzeild dreig te raken. Ik sta er echt niet dagelijks bij stil maar wel een paar keer per week.

Met al die rollen kan ik echt een groot deel van mijn leven opvullen maar IETS ontbreekt en ik word er zo onderhand gestoord van. Ik begin eigenlijk, hoe langer dit duurt, de waarde van al het andere minder te waarderen omdat het voor niemand een onmisbaar onderdeel van zijn leven is.

Dit begint dus zieke vormen aan te nemen. Ik wil niet terug naar een psycholoog, ik denk namelijk dat ik zelf een heel eind kan komen. Bovendien zou voor mij de volgende stap groepstherapie zijn en dit soort dingen durf ik echt niet bloot te geven in een groep. Aan een psycholoog zou ik het wel vertellen maar met de individuele sessies maakte ik na verloop van tijd niet echt vooruitgang meer omdat de doelen die ik wilde bereiken, wel bereikt waren. Het heeft blootgelegd dat ik een enorme angst heb in het aangaan van relaties en ik weet van mezelf grotendeels wel hoe ik reageer in die situaties (niet bevorderlijk voor het aangaan van, kan ik je zeggen). Verder kwam eruit naar voren dat de familieband voor mij nu OK is, dat vriendschappen en werk OK zijn en dat ik een leuk leven heb, ik heb wel altijd veel moeite gehad met het inschatten hoe ik op anderen overkom en dat zal ik ook altijd hebben. Dus mijn beeld over die 'rollen' van hierboven is vooral gebaseerd op hoe ik hoop dat het overkomt, denk ik. Ook met mijn eigen karakter was ik tot voor kort heel OK, maar doordat dit aan sleept, komt mijn zelfvertrouwen op dat gebied ook op de helling te staan, misschien moet ik toch veranderen. Je bewust zijn van die shit is echter iets heel anders als er daadwerkelijk iets aan kunnen veranderen.

Dus mijn logische conclusie is ook dat als ik niet meer obsessief bezig ben met het krijgen van een relatie (wat op zichzelf al de doodsteek is voor het vinden van een leuke partner), dat ik dan ook geen obsessie kan ontwikkelen met het persé bijzonder willen zijn voor een ander.

Ik geloof heilig dat ik mezelf inderdaad een hoop aanpraat, hoewel het natuurlijk op waarheid berust. In mijn hoofd moet dit dus weer normale proporties aannemen, ik heb niet de illusie dat ik ooit 100% OK zal zijn met een toekomstbeeld met alleen mij, mijn familie, vrienden en werk erin. Maar hoe stop ik deze cirkel? Want het bestaat uiteindelijk alleen in mijn hoofd.

Opluchting om dit eens van me af te schrijven trouwens.

Samenvatting: TS is al bijna een jaar bezig met 'hoe strik ik een leuke partner' maar door onzekerheid in het aangaan van relaties, mislukt dit keer op keer. Het laatste half jaar beginnen deze gedachten het leven van TS te beheersen en dit uit zich ook in het gedrag. Sinds het vorige topic is het bergafwaarts gegaan en TS kampt nu zelfs met gedachten als 'niemand zou haar echt missen' en vreest met grote vrees dat zelfmoord de volgende obsessie wordt, al zou het nooit zover komen. Hoe stopt deze stroom aan gedachten?

[ Bericht 0% gewijzigd door Non.stop op 16-03-2011 00:45:50 ]

quote:

Op woensdag 16 maart 2011 00:39 schreef trovey het volgende:
Je wilt waarschijnlijk te graag? Mannen ruiken wanhoop op grote afstand. Laat het leven gewoon op je afkomen qua relaties, sta er open voor maar ga er niet wanhopig naar op zoek.

Hmm, op zich kom ik niet wanhopig over (denk ik dan). Eerder veel te sterk voor de meeste mannen . Ik ben een extravert type die dus wel degelijk heel assertief is, al kun je je dat aan de hand van de OP amper voorstellen. Maar goed, de vraag is dus hoe ik die zelfmoordgedachten stop en secundaire vraag: hoe kom ik van die wanhoop af. Het is er wel, maar ik let wel op dat ik me er niet naar gedraag.

Kijk, ik reageer bizar slecht op gemengde signalen, na 2 dagen geen contact trek ik wel de conclusie dat een ander me dus niet leuk genoeg vindt. Lang niet alle mannen die ik tegenkom, beschouw ik als relatiewaardig, maar diegenen die ik wél zo beschouw, kunnen dan ook rekenen op de boodschap dat het voor mij niet hoeft op die manier.

Ja, weet ik en ik zou dat ook niet echt doen. Maar het zijn wel deprimerende gedachten. Daar ben ik eigenlijk bang voor, dat ik door dit alles depressief word. En dat is nergens voor nodig. Ik wil ook niet veranderen omwille van een vent. Ik maak er geen geheim van dat ik onzeker ben op dat gebied en dat ik daarom wel eens vreemd reageer. Als hij dat niet kan accepteren, dan zal het sowieso niets worden. Want buiten onzeker ben ik ook erg extravert (mannen vallen sowieso eerder voor introvert), ik heb vele rollen maar ik kan niet doen alsof ik iemand anders ben. Dat hou ik nog geen week vol.

Daarnaast zijn er genoeg met wie ik vanaf minuut één wel weet dat het alleen om seks gaat, maar dat zijn nu net vaak de mensen die wél op mij vallen. . Zucht.

Ik probeer wel bewuster mijn lieve kant te laten zien, maar zodra ik onraad ruik in het geval van iemand leuk vinden, dan komt direct de assertieve kant naar boven.

Oh, nog zo'n typisch patroon: het begint met veel seks, ik hou een maand vol dat ik geen relatie wil en zodra ik toehap nadat ze zich eindeloos bewezen hebben, draaien ze om als een blad aan de boom en willen ze hun fucking vrijheid. .

De laatste maanden ben ik maar gewoon eerlijk dat ik onzeker ben en dat ik daarom wel eens idioot uit de hoek kan komen. Maar dat levert tot dusver helemaal niks op.

Wachten met seksen heeft ook nog nooit het gewenste resultaat gehad trouwens. Ik hou van seks en als ik iemand direct leuk vind, dan wil ik wel eens wachten maar meestal gebeurt het dan binnen de 2 weken en dan ben ik een korte seksrelatie rijker.

Dan vind ik dat eerste patroon nog prettiger om eerlijk te zijn.

quote:

Op woensdag 16 maart 2011 01:16 schreef Remzz het volgende:
Ben je wel eens echt verliefd geweest dan?

1 keer echt enorm verliefd geweest. Daarnaast wel vaak iemand leuk gevonden en één persoon ook wel echt heel erg warm voor gelopen, maar daar durfde ik niet aan toe te geven.

quote:

Op woensdag 16 maart 2011 01:22 schreef Premium_Quality het volgende:
Volgens mij heb je een gigantisch bitchshield en durf je je nooit kwetsbaar op te stellen.

Mannen houden wel degelijk van extraverte vrouwen, maar extravert is niet hetzelfde als altijd een grote bek geven .

Ik heb lang niet altijd gewoon een grote bek en kwetsbaar opstellen.. op zich wel, in een serieus gesprek durf ik dat zeker. En daarvoor hoef je mij ook niet goed te kennen. Anderzijds ben ik wel echt assertief, vrij sterke meningen op het gebied van vrouwelijke onafhankelijkheid. Vette afknapper maar toch zijn dat van kinds af aan al mijn eigen ideeën geweest dus de 'traditionele' man valt sowieso af, ik ben behoorlijk vrijzinnig op het gebied van seks, ik ben financieel onafhankelijk en ik zal dat ook niet opgeven, ik geloof niet zo in de traditionele rolverdelingen. The irony . Ik geloof wel in monogamie trouwens, polygamie is niet mijn ding en ook nooit geweest. Ik vind dat dat teveel onrust brengt om een stabiele relatie op te kunnen bouwen. Nou ja, veel mannen kunnen daar niet goed mee omgaan en ik weiger te doen alsof ik die ideeën niet heb omdat ik dan mezelf verloochen.

Nou ja, as you can see. Ik ben ook niet echt een match voor de meeste mannen .

quote:

Op woensdag 16 maart 2011 01:46 schreef Faxie het volgende:
Dit klinkt redelijk herkenbaar.... heb hier een paar jaar geleden last van gehad, hoewel in mindere mate.

Probeer iets minder te piekeren over alles, dat zou al iets moeten schelen. En probeer dingen te doen die je leuk lijken en waar je sowieso niet iemand verwacht te vinden.

Nog steeds vrijgezel hier overigens, maar zit wel een stuk beter in m'n vel.

Ik doe al veel dingen die me leuk lijken. Eigenlijk doe ik buiten het huishouden en enkele verplichtingen niets met tegenzin in mijn leven. De kunst van het mezelf aangenaam maken versta ik prima.

Maar hoe stop je concreet met piekeren?

quote:

Op woensdag 16 maart 2011 02:00 schreef cinnamon_M het volgende:
Een vriendin van me had dit kunnen schrijven ('t is dat je aangeeft te werken terwijl zij studeert, en dat je schrijfstijl anders is, anders had ik gedacht dat je 't was). Alleen je houding tegenover seks is wat anders.

Jij zit misschien anders in elkaar, ik ken je natuurlijk niet, maar van wat ik in je op lees lijk je op veel punten ook op die vriendin van me. En wat ik bij haar constateer is dat ze idd een extravert persoon is als je haar als man net tegenkomst, iemand die een grote bek kan hebben en ook met een flinke dosis sarcastische humor. Zodra die kerel laat blijken iets in haar te zien verandert ze -volgens mij- echter in een onzeker iemand, iemand die overal over piekert (hij heeft x dagen niets laten horen - zie je, hij hoeft me vast niet meer) en geforceert handelt en ik denk ook bevestiging nodig heeft - omdat 't zo vaak níet is gelukt. Die onzekere persoon staat in zo'n schril contrast met de enorm sterke (imo soms zelfs té sterke/aanwezige) persoon van daarvoor dat ik denk dat iemand die op de 1e valt niet op de 2e valt en ervan schrikt.

Bovendien moet je denk ik ook oppassen dat je zo gefixeerd bent op een relatie dat je na 1 flirt/date al meteen begint te piekeren over of hij je wel leuk blijft vinden, dusdanig dat je vergeet jezelf af te vragen of jíj hèm wel geschikt is. Maw, je gaat inzetten op mannen die eigenlijk niet bij je passen omdat je zo gefixeerd bent op dit wel doen slagen dat je niet meer kijkt naar of hij wel bij je past.

Dat zijn de dingen die ik bij die vriendin observeer, maar ik vind 't erg moeilijk. Zij worstelt er al een tijd mee, en tja, waar het antwoord precies ligt kan uiteindelijk alleen zijzelf - en dus ook jijzelf - het antwoord op vinden. We kunnen alleen met je meedenken

Overigens merk ik bij die vriendin dat ze inmiddels zo hiermee zit dat ze in het algemeen hier heel veel mee bezig is, zich er rot over voelt, onzeker door, etc. Daardoor is ze vaak ook érg gefocussed op haar eigen 'issues', en verliest ze die van de mensen om haar heen uit het oog. Zeg maar zoals iemand die depressief is ook feitelijk wat egocentrisch kan zijn omdat hij/zij opgeslokt wordt door zijn/haar eigen problemen. Wellicht dat dat ook doorsijpelt in haar omgang met mannen, en daardoor roet in 't eten gooit. Ik weet niet of dat mogelijk ook bij jou begint mee te spelen?

Mi ontstaat zoiets iig met enkele keren bad luck -> jij verandert/krijgt er moeite mee/iets anders -> vicieuze cirkel.

Misschien kies je ook wel gewoon de verkeerde types uit/val je op types die eigenlijk niet bij je passen/niet de types zijn die op jouw vallen?

Enfin, dit is alles wat ik kan verzinnen - ik hoop dat je er wat mee kan...

Right on, inclusief voorkeur voor foute mannen, al ben ik dus maar één keer echt verliefd geweest en gebeurt het bij mij ook vaak zat dat ik iemand niet zie zitten. Hoe kom ik er vanaf?

En relaxt dat iemand anders dit voor mij kan verwoorden trouwens, ik ben me er wel bewust van maar het is goed om het eens uitgeschreven te zien door de ogen van een ander. Met name het 'een ander ziet haar zitten en dus verandert ze daardoor'.

Waarschijnlijk heeft zij geen oog voor mannen die haar niet zien staan, de échte catches.

Ik kan je er alvast bij vertellen dat ze denkt dat normale leuke mannen ook helemaal niet op haar vallen eigenlijk. Dat ze er enerzijds te sterk voor is, anderzijds te complex en aanhankelijk en die balans is totaal verdwenen zodra er iemand interesse toont. Terwijl ze dus doorgaans die sterke persoonlijkheid is.

En jij zult je wel regelmatig afvragen 'lieve schat, wat moet je met zo'n sukkel?'.

[ Bericht 5% gewijzigd door Non.stop op 16-03-2011 02:13:46 ]

quote:

Op woensdag 16 maart 2011 01:50 schreef Thomass het volgende:
Volgens mij staat het nog nergens, dus: hoe oud ben je?

29.

quote:

Op woensdag 16 maart 2011 01:50 schreef Faxie het volgende:

[..]

Tja ik probeerde continu bewust te blijven en m'n gedachten afkappen als ik mezelf betrapte op piekeren.... werkte voor mij. En veel relativeren helpt ook wel

Zal voor de een wat makkelijker zijn dan de ander...

Eigenlijk idioot. Ik geef dit advies dus altijd aan anderen en in het verleden heb ik bepaalde denkpatronen al uit kunnen bannen. Die hingen wel samen hiermee, steeds opnieuw hetzelfde fantasietje over de droomman die mij wel even zou komen redden op een moment dat ik door een diep dal ging, maar dan steeds concretiseren op een bepaald persoon en daardoor gevoelens ontwikkelen. Dat deed ik dus in eerste instantie bij zo'n beetje iedereen met wie ik het bed deelde en sinds ik dat niet meer doe, heb ik ook voor veel minder mensen gevoelens.

Aha-erlebnis. Tijd om deze tactiek toe te passen op élke gedachte die met relaties te maken hebben dan? Nou ja, stap voor stap, het zijn er nogal wat.

Voorlopig lijstje:
-seksuele fantasietjes die toegespitst zijn op de love-interest op dat moment
-concrete voorstellingen van een relatie met de love-interest van dat moment
-concrete afwegingen anti/pro waarom iemand wel of niet bij me zou passen
-stilstaan bij hoeveel moeite iemand doet om te bewijzen dat hij écht interesse heeft (dit is véélomvattend, er is altijd wel iemand die interesse toont)
-me afvragen of ik iemand trots aan mijn ouders voor zou kunnen stellen (hoewel, meestal is het een nee en dan kap ik e.e.a. vrijwel direct af aangaande gevoelens)
-zijn achternaam keuren
-me afvragen wat ik diegene te bieden zou hebben
-in sommige gevallen me afvragen in welke talen het kind opgevoed moet worden

Meer algemeen en niet toegespitst op een persoon:
-me afvragen waarom mannen toch steeds op mij afknappen
-het denken van 'ik zit hier weer in mijn eentje' op huwelijken en sociale gelegenheden waar ik als enige single op kom dagen
-de constante innerlijke strijd tussen kwetsbaar zijn en sterk zijn => issues die iedereen wel op kan pikken

Wie weet heeft cinnamon_M daar nog aanvullingen op.

Dan nog het punt van mijn flirtgedrag: ik ben een lopende bullseye. Suggestief gedrag, toespelingen maken etc. etc. maar aangaande dat heb ik nog geen aha-erlebnis gehad waarmee ik me in één klap bewust werd van mijn gedrag. Grote angst dat ik een soort van Miranda uit Sex and the City in wording ben, in ieder geval.

[ Bericht 9% gewijzigd door Non.stop op 16-03-2011 02:35:38 ]

quote:

Op woensdag 16 maart 2011 02:35 schreef Ansu het volgende:
Of een Samantha

Eh juist, die ja.

Uit het vorige topic wilde ik hier nog even op reageren:

quote:

Op vrijdag 7 januari 2011 09:06 schreef Sander het volgende:

[..]

Dat blijkt wel. Je laat je nu beinvloeden omdat je niet doet wat "hoort" en daar word je ongelukkig van. Je "moet" een relatie hebben, een gelukkige toekomst opbouwen en gelukkig zijn met je kinderen en kleinkinderen. Dat is een maatschappelijke en sociale dwang die je echt niet moet onderschatten.

Mijn punt is, en dat blijkt ook uit je post, het lukt niet en daar ben je ongelukkig over. Of bang, voor wat de toekomst nu brengen zal. Een gezin, een lieve vriend en een huisje bieden geborgenheid en veiligheid en misschien heb je die straks wel niet. Geen gezin, geen lieve vriend, en geen huisje-boompje-beestje.

Maar of je daar ongelukkig van wordt? Ik betwijfel het. Je moet het alleen uit je kop zetten dat er iets is dat je verplicht.

Ik ervaar het zelf totaal niet als sociale dwang. Ik ben nu dik jaar alleen. Ik ben er wel achter dat alleen wonen in feite aangenamer is dan samenwonen. Maar.. het is wel degelijk iets dat ik uit mezelf nastreef. Eerlijk is eerlijk, ik had vroeger altijd een vriendje en toen ik er eenmaal echt alleen voor stond, werd ik in eerste instantie enórm bang. Toch heb ik er een tijdlang echt van genoten, na een jaar ging ik fluitend door het leven en was ik zelfs gelukkiger dan ooit, al heb ik er altijd wel voor open gestaan en zo nu en dan bij stilgestaan. Maar sinds mijn eierstokken zich roeren en ik een paar tegenslagen had die ik eigenlijk niet echt kon delen, begon het wel weer te kriebelen. Langzamerhand is dat dus uitgegroeid tot deze obsessie, die ik dus feitelijk sinds mijn 12e al heb maar waar ik om een duistere reden wel een paar jaar van verlost was. Nu is het echter in alle hevigheid terug. En ik wil weten waarom.

quote:

Op woensdag 16 maart 2011 02:37 schreef Ansu het volgende:
Het hele issue hier is onzekerheid. Ga je niet focussen dus op relaties, maar eerst op jezelf. Kijk voor jezelf of je daar hulp bij nodig hebt op professionele basis, ga anders gewoon andere activiteiten doen waarbij je je zelfvertrouwen opkrikt. (En geloof me, been there, done that.)

Ik ben geneigd om te zeggen van geen professionele hulp, maar dan moeten wel binnen een paar maanden die zelfmoordgedachten ophouden. Dát is echt een ernstig signaal dat er iets misloopt. Als ik die in mei/juni nog heb, dan meld ik me wel opnieuw aan.

Heel krampachtig niet aan die schoorsteen in de buurt van mijn werk denken als ik er langs rij . Ik zal stoppen met roken en beginnen met sporten, dat voornemen heb ik al tijden en het zal mijn zelfvertrouwen inderdaad goed doen. Nu nog beetje wilskracht (al mijn collega's roken en sporten is echt niet mijn ding maar het moet gebeuren want mijn lijf begint wat aftakeling te vertonen ).

De rest is gewoon een bewustwordingsproces en dit topic heeft me daarin ineens een enorme sprong vooruit gegeven. Simpelweg door waar je je al tijden vaag bewust van was ineens de werkelijkheid in te sleuren. Thanks Ansu en cinnamon_M en alle andere opbouwende kritiek. Ik heb het komende jaar wel weer wat te doen nu. Ugh, geen zin in maar dit kan écht niet langer zo.

quote:

Op woensdag 16 maart 2011 02:53 schreef cinnamon_M het volgende:

[..]

Dat is ook vrij spot on, volgens mij

Wbt de oplossing... ik moet nodig slapen, maar ik denk graag nog even mee (morgen dus); ik denk iig wel dat de punten die je in je post op pag 2 noemt alvast goede punten zijn...

Wordt vervolgd

Ze is zelfs te onzeker om hun aandacht proberen te trekken. Ze gaat er bij voorbaat vanuit dat dat in drama zal eindigen. Nou ja, wie weet kan zij op haar beurt weer haar lering trekken hieruit. Echt niet leuk om steeds zo geforceerd met jezelf bezig te zijn, maar dan weet je tenminste dat er een einde komt aan die innerlijke strijd. Zou mooi zijn als ik over paar maandjes al verbetering merk.

Mijn wekker gaat ook over een kleine 3 uur weer. Welterusten.

quote:

Op woensdag 16 maart 2011 08:53 schreef Bootje84 het volgende:
Kom je uit een grote stad of woon je op het platte land..?

Grote stad.

quote:

Op woensdag 16 maart 2011 10:16 schreef Swiffer het volgende:
ik heb op te zeggen dat je echt moet stoppen met jezelf een rol aannemen om 'die leuke andere' te zijn. Ben jezelf, en ben 1 'masker', en niet 100. Ik stel me zomaar voor dat jij in elke situatie iemand anders bent (of tracht te zijn), daar schiet je helemaal niets mee op. (ervaring )
Je kunt je aanpassen aan de mensen in je omgeving, waardoor je inderdaad saai en heel berekenbaar wordt. of je bent jezelf, geeft je eisen, grenzen enz aan, en mensen gaan je dan echt waarderen om wie je bent, namelijk, jezelf. 100 maskers betekenen 100 (doem)scenario's, waardoor ej niets meer spontaan laat gebeuren in een sociale situatie. Elke situatie gat dan ook nooit zoals je verwachtte, en dat levert weer gepieker op, hoe pak je het de volgende keer weer aan waardoor je wel controle lijkt te hebben over de situatie?

Wat is de reden dat je per se een relatie wilt? Om je zelf dmv die ander 1 vaste houding aan te meten? Of omdat je een levensmaatje zoekt? Wat ik nl uit jouw relaas proef is het eerste, je hebt iemand nodig die jou stabiliteit geeft, die voor jou de weg vrijmaakt, maar die vind je echt alleen bij jezelf! Stop met het negatieve zelfbeeld door jezelf niet constant een andere persoonlijkheid aan te meten, kom er eerst eens achter wie jij echt bent in het leven, pas dan kunnen andere potentiële partners de echte jou leren kennen! Stop met oppervlakkig pleasen van jou omgeving, je kunt nu eenmaal niet volhouden op alles en iedereen te anticiperen. Start met dingen te doen die JIJ wil, en leuk vind, vind jouw interesses, en probeer vanuit daar contacten op te doen.
het stapmaatje of die zus klinkt imho gewoon erg op de oppervlakte, er is veel meer! Ben allereerst eens die ene vertrouwenspersoon, vertrouw anderen ook, begin met iemand in jouw omgeving dit te vertellen, je zult zien dat er meer uit voort kan komen dan jij zelf denkt.

Ik ben niet constant niet mezelf. Ik ben een optimist en dat is een heel breed kader aan karaktereigenschappen. In de ene omgeving komt het ene meer tot uiting, in de volgende omgeving komt er iets anders sterker naar voren. Maar overal ben ik vooral mezelf. Alleen aangaande dit topic, dat deel ik niet makkelijk met anderen. Mensen weten wel dat ik graag een vriendje wil hoor, ik ben namelijk wel open over daten, klootzakken, leuke mannen die mij niet willen etc. Maar dat ik me er daadwerkelijk regelmatig kut over voel, dát zeg ik er niet bij. En om eerlijk te zijn, dat laatste hoeven mijn collega's ook niet te weten.

Mensen waarderen mij om wie ik ben, dat weet ik zeker. Maar er zit niemand tussen die in mij ook een leuke partner ziet, snap je? En dat is vanwege het Cinnamon-verhaal: ik verander zodra iemand openlijk interesse toont in mij. Ik ben ABSOLUUT niet het type dat zich afvraagt wat een ander van mij vindt in normale sociale situaties, sterker nog: ik zou dat wel eens vaker mogen doen.

En ik wil een relatie omdat het a) leuk is om samen leuke dingen te doen, ik heb letterlijk een stuk of 15 dingen die ik wil doen maar die het geschiktst zijn met een lief. B) ik heb een behoorlijk voorspoedig leven maar als het tegenzit, dan wil ik het liefst tegen iemand aan kruipen. C) Ik wil over een jaar of 10 uiterlijk kinderen. De geschikte vader leer je niet binnen een jaar goed genoeg kennen. Ik wil zeker weten dat het iemand is met wie ik de rest van mijn leven doorgaans gelukkig ben en dat houdt in dat je toch een kleine 5 jaar nodig hebt om elkaar goed te leren kennen. 5 jaar gaat rap voorbij, zo lang ben ik nu alleen en dat is echt voorbij gevlogen.

quote:

Op donderdag 17 maart 2011 01:16 schreef nurpp het volgende:
hmz... ik denk dat je al veel advies hebt gehad over het "graag willen van een relatie" dus daar ga ik maar niet over beginnen. Wel wil ik nog ff het volgende kwijt...

Je zegt wat te willen doen met dat piekeren. Mijn ervaring is dat zolang je erover gaat malen en piekeren je ook gaat blijven hangen in die gedachten...probeer je zelfs eens als het ware voor de gek te houden...Doe alsof het probleem er niet is. Je weet waar het "probleem" ligt en erkent dit ook, maar je blijft in die vicieuze cirkel van erover blijven denken, slecht voelen, nog slechter voelen omdat je eraan denkt en daardoor nog weer wat slechter voelen, houden... een concrete aanpak wb dat piekeren ed kan het volgende zijn..

op het moment dat je gaat piekeren stel jezelf de vraag...wat kan ik nú op dit moment concreet veranderen aan de situatie, is dat niets? ban het uit je gedachten. Vaak komen dit soort gedachten snachts, dus stel je dan gewoon een lege geest voor, een soort van blank papier...en probeer dit vol te houden. Daarnaast kun je net alsof gaan doen dat het je niets uitmaakt...Dit klinkt mss gek, maar de eerste stap heb je al gezet. Het probleem benoemen en erkennen, dus dat hoeft niet meer. Je kunt alleen nog niet echt wat doen om je gedachtes en het daaruitvoortvloeiende gedrag te veranderen. Dus...houdt jezelf "voor de gek" Doe alsof het je niets uitmaakt...je gedrag houdt daarmee op en met de tijd zullen die nare gedachtes dan ook minder op de voorgrond treden...

mss een beetje simpel gesteld, maar het werkt vaak wel...

Ik ben op ieder gebied dus exact zo. Behalve in de liefde . Maar het is en blijft goed advies. Zoals gezegd, ik moet zo langzamerhand proberen om al die gedachten een beetje uit te bannen, het is niet eens echt piekeren trouwens maar eerder fantaseren of zoiets. Dat moet ik gewoon minder doen en dan is na verloop van tijd mijn issue wel opgelost grotendeels. Of in ieder geval beheerst het me dan niet meer dusdanig dat ik verander zodra iemand mij leuk blijkt te vinden.

quote:

Op donderdag 17 maart 2011 03:44 schreef jstrike het volgende:

[..]

Ik zit ook in een relatie met iemand die redelijk veel overeenkomsten heeft met jou. Ja, dat is als man zijnde ook niet altijd makkelijk. Wat ik merk is dat ze daardoor heel erg op haarzelf gefocussed is. In de trant van "ik wil dit doen, ik wil dat doen" dit met het feit dat ze financieel onafhankelijk is en een sterke mening heeft gaf in het begin veel frictie.

Op een gegeven moment heb ik haar gewoon aangegeven dat ik weiger de ondergeschikte rol aan te nemen en dat ze ook goed moest nadenken over hoe ze haar eigen toekomst ziet. Dit zal een enkele man accepteren, maar dat zijn dan ook vaak de mannen die ze dan weer niet aantrekkelijk vind.

Goed er spelen ook wat andere zaken, maar in mijn mening is het vaak zo dat het bij emancipatie bij veel vrouwen doorgeschoten is. Vaak zo erg, dat ze gewoon hun kinderwens opzij schuiven voor hun eigen vrijheid. Als ze hun kinderwens al opzij schuiven, wat verwacht je dan nog als man zijnde te kunnen krijgen van zo'n vrouw.

Dit is overigens ook wel iets wat ik regelmatig aan de kaak stel aangezien ze haar hele leven zo vol planned dat haar kinderwens ook daadwerkelijk in het gedrang komt. Ik ken haar net 7 maanden en ik ben eigenlijk nog niet op de leeftijd dat ik aan kinderen wil denken (ik wil ze wel, maar hoef ze nu nog niet), je kunt je wel indenken hoe ik mij voel in zulke gesprekken. Ik wordt na 5/6 maanden geconfronteerd met jaarplanningen over trouwen/kinderen/carriere omdat haar planning zo vol zit. Het is dat ik nogal rationeel ingesteld ben, maar meeste mannen zouden volgens mij weg rennen.

Gelukkig is ze zelf ook wel zo rationeel om in te zien dat dit een lastig verhaal is, en ze is al nu zover dat ze kan toegeven dat ze wellicht niet alles kan hebben. Wat ik al een grote stap vind.

Afijn, punt van mijn anecdote is, je kunt veel willen. Je kunt veel plannen. Maar als je niet de tijd kunt/wilt vrijmaken voor een ander, en alleen maar gericht bent op jezelf, dan kan je nooit iets langdurigs verwachten.

Dingen aanpassen en opgeven voor een ander is een kwestie van nemen en geven natuurlijk. Die focus moet niet doorslaan inderdaad. En wat je nog zou kunnen krijgen van een vrouw als zij, geëmancipeerd als ze is, geen kinderen wil omdat ze carrière en haar eigen leven belangrijk vindt.. hmm, eens denken hoor... eh, wat de denken van 'liefde', iemand die om je geeft en iemand die voor je zorgt, iemand die er is voor je als alles tegenzit, iemand om gezellig samen mee te eten, een maatje om mee te lachen en te praten, een maatje om leuke dingen mee te doen, iemand op wie je je frustraties kunt afreageren en die jou daarvoor best kan vergeven, iemand om je huishouden en geld mee te delen of zo. Zomaar een greep.

Bovendien, dit alles komt voort uit haar eigen onzekerheid. Ze heeft blijkbaar het gevoel dat ze haar 'groundrules' moet aangeven omdat zijzelf anders in het gedrang komt. Ik herken dat trekje wel. 'Als je maar weet dat ...' en 'Als het zover komt, dan kies ik voor mezelf'. Maar als jij de sterkste bent in de relatie, dan zal ze dat nooit doen. Ze praat zichzelf aan van wel, maar in de praktijk is heeft ze een blinde vlek voor wat zij allemaal opgeeft. Ze draait wel bij, en hoogstwaarschijnlijk zijn al deze wilde plannen ook maar van tijdelijke aard. Na 5-6 maanden.. blijkbaar is madam wel redelijk overtuigd van een leuke toekomst met jou, anders zou ze het vast niet ter sprake brengen. Maar ze zoekt feitelijk niets anders dan garanties voor de toekomst, hoe krom het er ook uitkomt .

quote:

Op woensdag 30 maart 2011 15:03 schreef Bootje84 het volgende:
TS, hoe staat het er voor..?

Véél beter, dank je!

Ik heb de afgelopen tijd het idee eigenlijk wel aardig kunnen laten varen. Ik zit goed in mijn vel en sta er véél minder bij stil. De sombere buien zijn absoluut verdwenen, en hoewel ik in mijn dagelijks leven nog regelmatig stilsta bij relaties.. ik ben inmiddels zover dat ik het idee uitsluit bij zomaar élke kerel die me een beetje aandacht geeft. . Er is veel geflirt maar ik begin de macht van het woordje 'nee' (seks) steeds beter te begrijpen en dat doet op zijn beurt ook wonderen voor mijn zelfvertrouwen. De beloning is namelijk nóg meer aandacht en daar hou ik nu eenmaal wel van.

Ik log niet zomaar in natuurlijk, ik moet wel weer mijn hart luchten maar dat past beter in een ander topic.

quote:

Op vrijdag 1 april 2011 02:23 schreef Vitalogy het volgende:
Ik denk dat als jij je alleen maar aangetrokken voelt door foute mannen of direct afknapt op onbenullige opervlakkigheden bij een goede gozer omdat hij dan niet in een bepaald plaatje valt dat je altijd een probleem gaat hebben.

Hoe rationeel en welbespraakt je je problemen ook omschrijft, in mijn eigen ogen blijft het simpelweg onvolwassen gedrag. Als je daadwerkelijk de persoon bent die je omschrijft dan zal er ook genoeg mogelijkheden zijn geweest en nog gaan komen voor een geweldige man en een vader voor je kinderen. Maar zo'n man zal zich ook realiseren dat hij ook een bepaalde vrouw als de moeder van zijn kinderen wil hebben.

Ik doel daarmee niet op het opgeven van vrijheden, maar een bepaalde manier respect opbrengen voor mensen en waarde zien in wat iemand brengt.

Waarschijnlijk is zo'n man al 10x voorbij gekomen (want die zijn er genoeg) maar heb je hem afgekeurd op iets compleet onnozels. Had hij net witte sokken aangedaan of iets dergelijks.
Nou ja, in ieder geval het is nog lang niet te laat om daar wat aan te doen.
Succes

Je hebt gelijk.

Shadowlyse: thanks.

Thanks ondeugend!