De kunst van het loslaten van je ex # 147 - Alles komt goed!

quote:

Op zondag 16 januari 2011 00:40 schreef Neo-Mullen het volgende:

[..]

Zo negatief als jij overkomt bij het lezen van mijn eerste reactie, doet me wel sterk vermoeden dat je een ellendige dag hebt gehad ja
Maar nogmaals, ik heb een goeie dag gehad Die mogen ook wel eens voorkomen, jippie!

Neuh, het verbaast me gewoon dat, na alles wat je hebt meegemaakt met je ex, je toch nog steeds koppig vriendjes wil blijven met haar. Dan vraag ik me af: 'Waarom?'

quote:

Op zondag 16 januari 2011 00:33 schreef Wanderingwhy het volgende:
....denk dat t m'n ex is

edit: iig iemand met erg veel aandacht en kennis voor/over me of anders....veel vrije tijd

Ze heeft zichzelf een ander e-mailadres aangemeten ofzo?

quote:

Op zondag 16 januari 2011 01:23 schreef goofy_goober het volgende:

[..]

Neuh, het verbaast me gewoon dat, na alles wat je hebt meegemaakt met je ex, je toch nog steeds koppig vriendjes wil blijven met haar. Dan vraag ik me af: 'Waarom?'

Die 'meeting' van vandaag stond al maanden gepland. Nogmaals, we waren met een hele groep vrienden en hebben dus ook met zn alles opgetrokken. Het is het geval dat ik steeds met haar zat.
Daarbij zijn er intussen ook wat dingen besproken geworden aan de telefoon een paar dagen terug. Heb daarbij wat harder m'n mening doorgedrukt. Lijkt tot nu toe te werken.

quote:

Op zondag 16 januari 2011 01:14 schreef HendrikDeVogelaar het volgende:
@ toothless: Klinkt als een ingewikkelde driehoeksrelatie vriend-vriendin-schoonouders. Wat was er precies gebeurd als ik vragen mag?

Dat mag,

Ik ben 23 jaar oud en mijn ex is 21 jaar.
Wij hadden een relatie met elkaar van 1 jaar.
Haar ouders hebben mij van dag 1 nooit de kans gegeven om te laten zien wie ik ben.
Ze hebben op dag 1 gezegd dat ze een "grijze wolkje" zien bij mij.
De eerste 2 maanden ging het wel goed.
Al voelde ik mij nooit echt op mijn gemak bij hun thuis dat komt omdat ze in mijn bijzijn vriendelijk doen en dat ze mij mogen maar achter mijn rug naar mijn ex negatief praten.

In Augustus 2010 kreeg ik ruzie met mijn ex over wel een heel stom onderwerp "haar zus"
Daar wil ik niet over uitwijken maar om een lang verhaal kort te maken, haar zus was zwaar beledigd door mij en sindsdien was ik niet meer welkom.
(het onderwerp was dat haar oudere zus als die thuis was altijd maar samen sliep in 1 bed met mijn ex en dat vond ik wel gek).

Sindsdien konden wij elkaar alleen maar op straat ontmoeten of bij mij thuis (ik woon op mezelf)
Toen ging het ook bergafwaards, de druk die haar ouders op haar uitoefende en negatief doen.
Als ik mijn ex belde en haar moeder wist dat kwam ze haar altijd storen en zeggen dat ze moest ophangen.
Ze wilden nooit luisteren naar haar wat wij allemaal doen.
Uitgaan, uitstapjes, reisjes etc dat wilde ze nooit aanhoren.
"geen tijd, we zijn moe" dat soort excuusjes.

Mijn ex raakte er gestrest door en emotioneel en ik kreeg daar ook last van.
Tot afgelopen week was het de druppel.

Mijn ex weet wat zij wil maar durft de stappen niet te nemen omdat ze heel erg bang is voor haar ouders.

Afgelopen donderdag hadden wij afgesproken om te gaan praten wat wij gaan doen.
Gaan wij stoppen met de relatie of gaan wij door met de relatie en hoe.

Om 8 uur savonds hadden wij afgesproken in de stad en het gesprek ging heel erg goed.
We kwamen erop uit dat wij met elkaar door wilde gaan en dat wij dan daarbij hulp wilden zoeken.
Een psycholoog bijvoorbeeld die ons kunnen steunen hoe wij met die druk om kunnen gaan.
Het was 23 uur en we besloten naar huis te gaan.
Ik naar mijn huis en zij terug naar haar ouders.

We kuste elkaar en knuffelde en toen belde haar oudere zus.
jaa waar hang jij uit ik kom je nu ophalen en breng je naar huis.

Mijn ex zei dat wij in gesprek waren waarop haar zus zei erbij te willen zijn om te kijken hoe wij met elkaar praten.
Ik zei dat ik dat niet wilde hebben en mijn ex wilde dat ook niet.
En toch kwam haar zus.
Ze kwam erbij staan en zei: zus als dat echt jou wens en keus is dan moet je dat doen!
Mijn ex zei dat ze heel bang is voor dr ouders.
Dat ging zo tot half 12 door dat herhalen en toen raakte haar zus geïrriteerd en zei:
Als het jouw keus is om met hem verder te aan dan moet je dat doen en kom dan niet meer bij ons zeiken we zullen je dan ook niet meer steunen.

Mijn ex sloeg dicht en kon amper nog wat zeggen.
Haar zus bleef zo tot kart voor 12 snachts zo doorrazen (15 min).
Waarop ik toen zei: Sorry dat ik je onderbreek maar ik moet gaan, om 12 uur gaat de laatste trein en die moet ik halen.

Haar zus werd razend: Waar haal jij het lef vandaan om zo onbeschoft te doen.
Je wil gewoon vluchten voor dit gesprek.
Dat is niet waar zei ik, ik wil niet een hele nacht buiten op straat in de regen doorbrengen.

Haar zus liep weg en mijn ex rende er huilend achteraan en riep naar mij "Stel geen vragen, stel geen vragen alsjeblieft"

En weg was ze, daar stond ik verbaasd en geschokt ook wel.

Ik ging naar huis en om 2 uur snachts belde ze mij nog op en boos.
en zei precies wat haar zus zei met waar ik het lef vandaan haalde haar te onderbreken en dat het heel onbeschoft was.
Ik wil niet meer met je doorgaan, het is klaar nu, ik wil je nooit meer spreken en zien.
Maar ik hou wel enorm van je en je bent de ware voor mij.

Ik snapte er niks meer van toen zij dat allemaal zei.

Ik zei als ik de ware voor je ben waarom verbreek je dan het contact.
En daar had ze geen antwoord op.

We hebben elkaar gedag gezegd en tot nu niet meer gesproken.

(PS. als zij helemaal niks meer met mij te maken wilt hebben, waarom verwijderd ze mij niet van facebook? en andere sites, ze komt er dagelijks)

quote:

Op zondag 16 januari 2011 01:23 schreef goofy_goober het volgende:
Ze heeft zichzelf een ander e-mailadres aangemeten ofzo?

Denk 't ja

En dan opeens kom je je ex na weken niet gesproken te hebben irl weer eens tegen in de dorpskroeg. Ik stond verdomme helemaal te shaken zelfs een uur nog nadat ze binnen kwam, wat hou ik stiekem toch nog veel van haar....

Merk dat het ook van haar kant nog steeds onwennig is, en ook vanavond zocht ze weer sms contact ( zij zat bij haar vriendinnen, ik bij vrienden in dezelfde kroeg ), toen ze wegging gabaarde ik naar haar of ze ging slapen toen wees ze naar haar telefoon en later kreeg ik nog wat smsjes dat ze lekker in bed lag en lekker ging slapen en of het nog leuk was etc etc...

Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken, waarschijnlijk gewoon vriendschappelijk bedoeld maar vind het toch wat vreemd allemaal...

Waarom ben ik toch zon watje als het op haar aankomt

quote:

Op zondag 16 januari 2011 01:44 schreef Toothless het volgende:

[..]

Zo, quite a story!

Snap dat je het er moeilijk mee hebt, en dat je het raar vindt, maar ik zal mijn mening ervan geven.
Ik neem aan dat ze zelf een goede relatie met haar ouders heeft, aangezien ze nog (steeds) thuis woont. Haar familie heeft zon invloed op haar, dat ze niet tegen hen in wil gaan. Al houdt ze nog zo veel van je, ze wil haar ouders niet teleurstellen. Persoonlijk vind ik dat die ouders er niets mee te maken hebben, maar die ouders denken daar anders over. Ga nog een keer een goed gesprek met haar aan, en vraag wat ZIJ wil, en wat ZIJ van de situatie vindt..

Hoop dat je er wat aan hebt

quote:

Op zondag 16 januari 2011 02:27 schreef St-Dakota het volgende:

[..]

Zo, quite a story!

Snap dat je het er moeilijk mee hebt, en dat je het raar vindt, maar ik zal mijn mening ervan geven.
Ik neem aan dat ze zelf een goede relatie met haar ouders heeft, aangezien ze nog (steeds) thuis woont. Haar familie heeft zon invloed op haar, dat ze niet tegen hen in wil gaan. Al houdt ze nog zo veel van je, ze wil haar ouders niet teleurstellen. Persoonlijk vind ik dat die ouders er niets mee te maken hebben, maar die ouders denken daar anders over. Ga nog een keer een goed gesprek met haar aan, en vraag wat ZIJ wil, en wat ZIJ van de situatie vindt..

Hoop dat je er wat aan hebt

Ik herken het verhaal, heb hetzelfde meegemaakt, in een iets minder dramatische vorm gelukkig. Maar wat betreft dat laatste punt van Dakota, daar ben ik het niet mee eens. Jij had voor haar gekozen, zij moet ook voor jou kiezen, maar wordt door haar ouders tegengehouden. Dat doen haar ouders verkeerd, maar als je haar daarvan gaat overtuigen, dan werkt dat averechts. Zij heeft nu voor haar ouders gekozen en daar moet je je helaas bij neerleggen. Als ze echt veel van je zou houden, komt ze vanzelf terug, maar reken daar iig niet op. Je kunt wel een gesprek aangaan, maar praat dan over je gevoelens, maar door te vragen wat ZIJ wil, maak je de spanningen en haar onzekerheid alleen nog maar groter, waardoor ze nog meer voor haar ouders kiest.

[ Bericht 6% gewijzigd door HendrikDeVogelaar op 16-01-2011 03:14:37 ]

quote:

Op zondag 16 januari 2011 02:27 schreef St-Dakota het volgende:

[..]

Zo, quite a story!

Snap dat je het er moeilijk mee hebt, en dat je het raar vindt, maar ik zal mijn mening ervan geven.
Ik neem aan dat ze zelf een goede relatie met haar ouders heeft, aangezien ze nog (steeds) thuis woont. Haar familie heeft zon invloed op haar, dat ze niet tegen hen in wil gaan. Al houdt ze nog zo veel van je, ze wil haar ouders niet teleurstellen. Persoonlijk vind ik dat die ouders er niets mee te maken hebben, maar die ouders denken daar anders over. Ga nog een keer een goed gesprek met haar aan, en vraag wat ZIJ wil, en wat ZIJ van de situatie vindt..

Hoop dat je er wat aan hebt

Op dit moment weigerd ze ieder contact.
negeert berichten en telefoontjes.

quote:

Op zondag 16 januari 2011 03:07 schreef HendrikDeVogelaar het volgende:

[..]

Ik herken het verhaal, heb hetzelfde meegemaakt, in een iets minder dramatische vorm gelukkig. Maar wat betreft dat laatste punt van Dakota, daar ben ik het niet mee eens. Jij had voor haar gekozen, zij moet ook voor jou kiezen, maar wordt door haar ouders tegengehouden. Dat doen haar ouders verkeerd, maar als je haar daarvan gaat overtuigen, dan werkt dat averechts. Zij heeft nu voor haar ouders gekozen en daar moet je je helaas bij neerleggen. Als ze echt veel van je zou houden, komt ze vanzelf terug, maar reken daar iig niet op. Je kunt wel een gesprek aangaan, maar praat dan over je gevoelens, maar door te vragen wat ZIJ wil, maak je de spanningen en haar onzekerheid alleen nog maar groter, waardoor ze nog meer voor haar ouders kiest.

@Toothless: HDV heeft het perfect verwoord.

Een toevoeging: Het gaat niet om de liefde tussen jou en je "ex" maar het gaat hier om macht. Haar ouders - en haar zus - hebben op een machtsbasis hun zienswijze bij je ex door de strot gedrukt. Ze heeft niet 'besloten' maar is gezwicht uit loyaliteit en zwakte.

Plaats haar niet in een loyaliteitsconflict maar geef haar de rust en het vertrouwen. Dat krijgt ze blijkbaar niet van haar ouders en zus en dat gaat haar zeker opvallen. Dat kan uiteindelijk wel eens een extra reden worden, naast haar gevoelens voor jou, om jou weer op te gaan zoeken.

quote:

Op zondag 16 januari 2011 11:09 schreef Wanderingwhy het volgende:

[..]

@Toothless: HDV heeft het perfect verwoord.

Een toevoeging: Het gaat niet om de liefde tussen jou en je "ex" maar het gaat hier om macht. Haar ouders - en haar zus - hebben op een machtsbasis hun zienswijze bij je ex door de strot gedrukt. Ze heeft niet 'besloten' maar is gezwicht uit loyaliteit en zwakte.

Plaats haar niet in een loyaliteitsconflict maar geef haar de rust en het vertrouwen. Dat krijgt ze blijkbaar niet van haar ouders en zus en dat gaat haar zeker opvallen. Dat kan uiteindelijk wel eens een extra reden worden, naast haar gevoelens voor jou, om jou weer op te gaan zoeken.

bedankt en zo zie ik het ook wel.
Ik vind het alleen heel erg dat ze zo hard op haar inpraten dat ze het is gaan geloven.

Die angst komt waarschijnlijk vandaan uit hun verleden.
Haar oudere zus heeft heel erge problemen gehad in een vroegere relatie.
Sindsdien houden ze haar klein.

quote:

Op zondag 16 januari 2011 09:14 schreef Toothless het volgende:

[..]

Op dit moment weigerd ze ieder contact.
negeert berichten en telefoontjes.

Dat is te confronterend voor haar. Ze zit in een spagaat tussen haar gevoelens voor jou en de druk van haar ouders.... Stuur haar een kaart en schrijf dat je haar wilt begrijpen en dat je hoopt dat ze je eens meer wilt vertellen over de situatie waar ze nu inzit (want haar situatie nu begrijpen kan je echt niet...). Laat haar weten dat je nu weinig kunt betekenen maar er wel bent voor haar. Dat soort dingen. Succes!

quote:

Op zondag 16 januari 2011 11:14 schreef Wanderingwhy het volgende:

[..]

Dat is te confronterend voor haar. Ze zit in een spagaat tussen haar gevoelens voor jou en de druk van haar ouders.... Stuur haar een kaart en schrijf dat je haar wilt begrijpen en dat je hoopt dat ze je eens meer wilt vertellen over de situatie waar ze nu inzit (want haar situatie nu begrijpen kan je echt niet...). Laat haar weten dat je nu weinig kunt betekenen maar er wel bent voor haar. Dat soort dingen. Succes!

Ik heb gewoon nog hoop dat het goedkomt maar ben daarnaast enorm bang dat het niet gaat gebeuren waardoor ik mezelf weer pijn ga doen met die valse hoop.

pff wat een verhaal toothless, maar ben je niet bang dat zou het goedkomen, je je hele relatie lang last krijgt van die ouders en zus?.

quote:

Op zondag 16 januari 2011 11:38 schreef MelR het volgende:
pff wat een verhaal toothless, maar ben je niet bang dat zou het goedkomen, je je hele relatie lang last krijgt van die ouders en zus?.

Stel dat het goedkomt dan ben ik daar niet zo bang voor.
Ik geloof dan wel dat ze dan goed heeft nagedacht.

quote:

Op zaterdag 15 januari 2011 01:14 schreef Wanderingwhy het volgende:

[..]

Proficiat! Hoeveel tijd zat er tussen?

4 maanden. Altijd goed contact gehouden

@toothless: Ik zie in je woorden dat je te veel hoop hebt. Dat lijkt me in jouw geval, net als in alle andere, niet zo verstandig. Je zou je te veel op die wellicht valse hoop gaan richten. Het enige wat ik je kan adviseren is om haar in een brief of in een gesprek jouw gevoelens te uiten, en het daarna los te laten. Want het kan misschien nog wel jaren duren voor de band met haar ouders een keer verbreekt en misschien gebeurt dat wel helemaal niet. Dus uit je gevoel, richt je energie daarna weer op je eigen toekomst en heb geen valse hoop.

quote:

Op zondag 16 januari 2011 13:39 schreef Mr.Myst het volgende:

[..]

Gefeliciteerd, fijn dat jullie weer bij elkaar zijn!

_{Het kan dus toch, er is nog hoop...}

Doe eens niet.

quote:

Op zondag 16 januari 2011 13:39 schreef Mr.Myst het volgende:

[..]

_{Het kan dus toch, er is nog hoop...}

@Myst: Dat er hoop is, betekent niet dat je daarin moet/mag geloven. Kost veel te veel energie en werkt averechts.

quote:

Op zondag 16 januari 2011 13:42 schreef HendrikDeVogelaar het volgende:

[..]

@Myst: Dat er hoop is, betekent niet dat je daarin moet/mag geloven. Kost veel te veel energie en werkt averechts.

Ach ja...

Hoe was het ook alweer?

"Hoop doet leven" wordt "Hoop geeft je geen leven" na een relatiebreuk

quote:

Op zondag 16 januari 2011 14:04 schreef Wanderingwhy het volgende:

[..]

Ach ja...

Hoe was het ook alweer?

"Hoop doet leven" wordt "Hoop geeft je geen leven" na een relatiebreuk

Hoop doet leven. Valse hoop ook

quote:

Op zondag 16 januari 2011 13:48 schreef Mr.Myst het volgende:
Oei. Meteen een boel reacties op dat zinnetje. Had er misschien een smiley achter moeten zetten.
Ik geloof er namelijk niet meer in dat het goed gaat komen (bij mij), althans niet binnenkort. Dat maakt het niet makkelijker, maar het zenuwachtige gevoel is daardoor wel een beetje weg.

Ik moet wel eerlijk zeggen dat het sinds gisteravond weer minder gaat, hoewel het ergste wel weer voorbij is. Gisteren waren we op visite bij familie, de hele avond over andere dingen gepraat. Rond een uur of twaalf vond iemand het echter nodig een opmerking te maken over carnaval. Dat was nog niet zo erg, maar het ging over de manier van vieren. Dat mijn nichtje met haar vriend, mijn neefje met zijn vriendin en ik met m'n ex het vorig jaar zo leuk hadden. Dat niemand had verwacht dat het uitging, hij het niet begreep...
Hoe krijg je iemand weer in een dip.
De zin in carnaval was er al niet, die is nu helemaal weg. En vannacht had ik weer echt zo'n moment dat ik me afvroeg wat het allemaal nog voor zin heeft.
Gelukkig is dat nu weer wat afgezwakt. Het zal de rollercoaster zijn...

Dat zijn altijd rotte gesprekken, als er verteld word hoe leuk iets toen wel niet was. En dat ze het nooit verwacht hadden.. Dat wil je niet horen.. Zeker als je er nog niet overheen bent!
Hoop dat je vandaag weer een goede dag hebt, of je in ieder geval beter gaat voelen!

Hier hebben we ook een mevrouw met een dip, denk niet alleen door mijn ex maar gewoon teveel denken, teveel herinneringen.. En ben echt op.. Lichamelijk en geestelijk..
Hmm misschien toch maar een paar dagen vrij gaan nemen binnenkort.

Halve crosspost:

Heb haar donderdag weer gesproken voor mijn verjaardag en ze heeft echt een leuk cadeau gestuurd. We hadden afgesproken het er niet over te hebben en dat we dat de vrijdag zouden doen.

Vrijdag verliep eigenlijk tegen alle verwachtingen in zeer goed, geen ruzie alleen wat dingen verhelderd.

Ze heeft aan haar moeder gevraagd waarom haar vader mij niet mocht en dat blijkt niet zo te zijn, ze zien alleen de religie als onoverkomelijk.

Ik spreek haar bijna dagelijks alleen niet meer altijd via de webcam. Ze lijkt het er moeilijker mee te hebben dan ik en ergens geeft me dat een gevoel van hoop omdat het niet echt haar beslissing is geweest.

Ik heb met een andere Singaporese vriendin gepraat en die heeft het qua cultuur beter uit kunnen leggen. Op een of andere manier heb ik een rust gevonden vorige week en ben ik er verrassend snel overheen. Niet dat ik haar zou weigeren wanneer ze vroeg om het toch weer op te pakken maar ik voel me er gelaten bij en ik lijk de situatie te hebben geaccepteerd.

Ik heb er voor gekozen om vrienden te blijven en ze komt mij ook nog steeds opzoeken. Ik heb de hoop weggestopt maar ergens denk ik dat het nog goed kan komen als ik zie hoe moeilijk zij het er mee heeft. Ondertussen ga ik mijn eigen gang en zie wel waar het schip strandt.

Het moeilijkste is dat je al plannen aan het maken was voor wanneer we elkaar zouden zien maar dat veel van die dingen niet door kunnen gaan of dat ze anders beleeft gaan worden.

Al met al gaat het mij makkelijk af en haar niet, dus dat is een teken.

het "nieuws" van gister over mijn ex doet me toch meer als ik dacht. weet niet goed wat er mee moet. mis haar ineens heel erg. terwijl ik weet dat dat zinloos is en het ook helemaal niet wil na alles wat is gebeurd

Zouden er trouwens behalve gedumpten, ook dumpers zijn die moeite hebben met het loslaten van hun ex? Zo ja, dan zou ik graag willen weten waarom.

quote:

Op zaterdag 15 januari 2011 19:05 schreef Mr.Myst het volgende:
@lagu: Eigenlijk lijkt het me ook wel leuk zo'n camping. Zou het alleen voor een vakantie helemaal niks vinden... Maar met Pinkpop zal het vast gezellig worden!

@ennudan: Popstars komt vanavond? (Geen andere vriend waarmee je naar de kroeg kan gaan? 't Is dat het Heerlen hier zover vandaan ligt, heb meer zin in de kroeg dan om op visite te gaan bij familie...)
Mini-meet @Pinkpop! Gaan we er even een paar samen drinken!

Mag ik meedoen aan die mini-meet @pinkpop! (Moet alleen nog iemand vinden die met me meegaat!)

Ennudan heb gisteren niet veel meegekregen van het topic, en las het net terug. Ik snap hem alleen niet helemaal, maar dat ligt misschien aan mij. Wat is er precies aan de hand?

quote:

Op zondag 16 januari 2011 15:48 schreef HendrikDeVogelaar het volgende:
Zouden er trouwens behalve gedumpten, ook dumpers zijn die moeite hebben met het loslaten van hun ex? Zo ja, dan zou ik graag willen weten waarom.

Dat weet ik wel zeker.
Hun hebben ook van hun partner gehouden en hun leven gedeeld.

quote:

Op zondag 16 januari 2011 14:42 schreef J0ycie88 het volgende:

[..]

Dat zijn altijd rotte gesprekken, als er verteld word hoe leuk iets toen wel niet was. En dat ze het nooit verwacht hadden.. Dat wil je niet horen.. Zeker als je er nog niet overheen bent!
Hoop dat je vandaag weer een goede dag hebt, of je in ieder geval beter gaat voelen!

Hier hebben we ook een mevrouw met een dip, denk niet alleen door mijn ex maar gewoon teveel denken, teveel herinneringen.. En ben echt op.. Lichamelijk en geestelijk..
Hmm misschien toch maar een paar dagen vrij gaan nemen binnenkort.

J0ycie.. ik meen/vrees je symptomen te herkennen. Zelf ben ik net voor kerstmis ook een week thuisgebleven, totaal op, geen zin meer in iets, enz. ... ook door te véél nadenken, te véél piekeren, te véél verspilde energie.

Maar hey... het wordt weer beter !

Ik heb bij mezelf gemerkt dat als ik tevaak roep dat het slecht met me gaat, dat ik op ben enz. dan blijf ik er ook daadwerkelijk in hangen.
Je moet jezelf gewoon ff aanspreken en zeggen van: kom, ik ga er tegenaan, het gaat beter met me. Alles wat je jezelf vaak genoeg verteld ga je geloven en daarna ga je je werkelijk zo voelen.

quote:

Op zondag 16 januari 2011 16:46 schreef Neo-Mullen het volgende:
Ik heb bij mezelf gemerkt dat als ik tevaak roep dat het slecht met me gaat, dat ik op ben enz. dan blijf ik er ook daadwerkelijk in hangen.
Je moet jezelf gewoon ff aanspreken en zeggen van: kom, ik ga er tegenaan, het gaat beter met me. Alles wat je jezelf vaak genoeg verteld ga je geloven en daarna ga je je werkelijk zo voelen.

Ik spreek nu eventjes voor mezelf : die week waarover ik hierboven spreek, ging dat gewoonweg niet. Het was de eerste keer dat ik dat zelf meemaakte, en ik ben écht verschoten van mezelf.

/edit
Ik dacht tot die week ook dat ik alles alleen aankon, dat ik sterk genoeg was, dat niemand mij kon raken, enz. ... nu weet ik dat dat niet zo is, dat sommige mensen mij blijkbaar hard kunnen raken, en/of dat ik mezelf zo kan uitputten dat er (wanneer je het minst verwacht misschien) een periode van totaal apatisch in het leven staan, kan volgen.

Ik ben niet iemand die véél achteruit kijkt in het leven, maar deze les zou ik toch graag onthouden.

[ Bericht 21% gewijzigd door Octagon op 16-01-2011 17:01:38 ]

quote:

Op zondag 16 januari 2011 00:27 schreef Wanderingwhy het volgende:
Ik heb een "weet niet" avond gehad. Dat is nog veel knapper

Heb vanavond met een vrouw van wie ik niet zeker is wie het is 38 mails uitgewisseld.

Hoe ik dat precies bedoel?

Nou......eh...."weet niet"

Bijna een dag later.... nog gecommuniceerd met een vrouw waarvan je niet zeker weet wie het is ?
En, misschien wel belangrijker, wat doet dat met een mens ?

quote:

Op zondag 16 januari 2011 15:52 schreef J0ycie88 het volgende:

[..]

Mag ik meedoen aan die mini-meet @pinkpop! (Moet alleen nog iemand vinden die met me meegaat!)

Ennudan heb gisteren niet veel meegekregen van het topic, en las het net terug. Ik snap hem alleen niet helemaal, maar dat ligt misschien aan mij. Wat is er precies aan de hand?

gister van een vriend begrepdn dat hij contact met haar had gehad en dat ze veel in belgie zat nu. waar die jongen van dat spelletje woont en waar ze echt niks mee had...

oh en je mag met mij mee naar pinkpop hoor heb ook nog niemand om mee te gaan. kan je zelfs een slaapplaats aanbieden

Ik had dus gisterenavond een date, waar ik al de hele week zenuwachtig voor was.
Het was leuk, gezellig, en zeker voor herhaling vatbaar

Volgens mij las ik een aantal dagen terug dat Ex ook een date had gisteren?
Ben wel benieuwd.

quote:

Op zondag 16 januari 2011 16:46 schreef Neo-Mullen het volgende:
Ik heb bij mezelf gemerkt dat als ik tevaak roep dat het slecht met me gaat, dat ik op ben enz. dan blijf ik er ook daadwerkelijk in hangen.
Je moet jezelf gewoon ff aanspreken en zeggen van: kom, ik ga er tegenaan, het gaat beter met me. Alles wat je jezelf vaak genoeg verteld ga je geloven en daarna ga je je werkelijk zo voelen.

Ik ben ook echt iemand die dat tegen zichzelf zegt.. En dat helpt.. Maar nu niet meer.. Nu ben ik op omdat ik elke keer weer sterk wil zijn. En me goed wil houden. Elke keer ga ik er weer tegen aan en ga ik door. Dat helpt even. Maar nu niet..

quote:

Op zondag 16 januari 2011 17:09 schreef ennudan het volgende:

[..]

gister van een vriend begrepdn dat hij contact met haar had gehad en dat ze veel in belgie zat nu. waar die jongen van dat spelletje woont en waar ze echt niks mee had...

oh en je mag met mij mee naar pinkpop hoor heb ook nog niemand om mee te gaan. kan je zelfs een slaapplaats aanbieden

Ow dat is inderdaad vervelend, snap dat je je daar flink rot over kunt voelen. Altijd kut om er zelf achter te moeten komen en dat degene in kwestie dat alles heeft ontkent (klinkt voor mij erg herkenbaar).
Het is rot, maar dit zegt heel veel over haar, en probeer dat in te zien.. Je verdient beter, en volgens mij heb ik dat ook al wel eens eerder gezegd!

Ben ook nog mijn broertje aan het overhalen om mee te gaan Maar heb zo'n vaag vermoeden dat hij niet mee gaat haha!
_{Ben vandaag trouwens echt een emotioneel wrak.. De tranen springen in mijn ogen om de kleinste dingetjes.. Dus ben maar veel how i met your mother aan het kijken..!}

quote:

Op zondag 16 januari 2011 17:14 schreef melanie_x het volgende:
Ik had dus gisterenavond een date, waar ik al de hele week zenuwachtig voor was.
Het was leuk, gezellig, en zeker voor herhaling vatbaar

Volgens mij las ik een aantal dagen terug dat Ex ook een date had gisteren?
Ben wel benieuwd.

Wat leuk dat je date geslaagd was! Super!

quote:

Op zondag 16 januari 2011 16:49 schreef Octagon het volgende:

[..]

Ik spreek nu eventjes voor mezelf : die week waarover ik hierboven spreek, ging dat gewoonweg niet. Het was de eerste keer dat ik dat zelf meemaakte, en ik ben écht verschoten van mezelf.

/edit
Ik dacht tot die week ook dat ik alles alleen aankon, dat ik sterk genoeg was, dat niemand mij kon raken, enz. ... nu weet ik dat dat niet zo is, dat sommige mensen mij blijkbaar hard kunnen raken, en/of dat ik mezelf zo kan uitputten dat er (wanneer je het minst verwacht misschien) een periode van totaal apatisch in het leven staan, kan volgen.

Ik ben niet iemand die véél achteruit kijkt in het leven, maar deze les zou ik toch graag onthouden.

quote:

Op zondag 16 januari 2011 17:19 schreef J0ycie88 het volgende:

[..]

Ik ben ook echt iemand die dat tegen zichzelf zegt.. En dat helpt.. Maar nu niet meer.. Nu ben ik op omdat ik elke keer weer sterk wil zijn. En me goed wil houden. Elke keer ga ik er weer tegen aan en ga ik door. Dat helpt even. Maar nu niet..

Misschien dat ik wat bot overkwam, maar ik bedoel gewoon: goed, ff kapot zijn, rustig op adem komen en dan gewoon weer opnieuw sterk zijn.
Vorige weekw as ik degene die er ff doorheen zat, maar nu gaat het weer een stuk beter. Vertel mezelf nu ook steeds dat het goed met me gaat. Als het goed gaat moet je dat ook echt voor jezelf erkennen zodat je van die momenten beter kunt genieten. De slechte tijden worden dan steeds zeldzamer.

Ik weet niet of dit het juiste topic is, maar ik wijt mijn 'issue' toch aan iets dat onder de noemer 'liefdesverdriet' te plaatsen valt. Er komt een relatief lange voorgeschiedenis bij kijken, maar volgens mij is het wel allemaal relevant. So here goes:

Wat er gebeurd is
Ik was al jaren bevriend met een meisje dat mij in veel opzichten perfect complementeerde. Ze was intelligent, ambitieus, sociaal, aantrekkelijk, betrouwbaar en had een fantastisch gevoel voor humor. Ze was ook een deel van mijn meest hechte vriendengroep en de ex-vriendin van mijn beste vriend. Deze vriend maakte ook deel uit van de groep, had al een nieuwe vriendin en ging gewoon met zijn ex om alsof ze nooit meer dan hele goede vrienden geweest waren.

Ongeveer 2,5 jaar geleden zat zij in haar laatste jaar van geneeskunde en was ik bezig HBO-V af te ronden om het komende jaar BMW te gaan studeren. Zij had les in het AMC, ik in het gebouw ernaast, dus we zagen elkaar steeds vaker en begonnen, door gemeenschappelijke interesses, steeds meer naar elkaar toe te groeien. Dit ging enkele weken zo door en we zagen elkaar steeds vaker, converseerden urenlang over medische en ethische vraagstukken en aangezien zij zoveel verder in haar studie was (en een stuk intelligenter), hielp ze mij waar en wanneer ze kon. Uiteindelijk werd ik verliefd op haar, en bleek het gevoel wederzijds. Aangezien zij het daaropvolgende studiejaar coschappen zou gaan lopen in Breda, en ik in Antwerpen ging studeren, besloten wij dat de afstand klein genoeg was, en wij samen de potentie hadden uit te groeien tot meer dan hele goede vrienden met gelijke interesses.

Het enige probleem was een opvatting die ik had ten opzichte van vriendschap: een relatie vriendinnen of ex-vriendinnen van je beste vrienden is not done. Dit leek ons beiden echter een uitzonderlijk geval, aangezien wij alledrie deel uitmaakten van dezelfde (kleine) vriendengroep, zij zonder nare gevoelens uit elkaar waren gegaan en al bijna twee jaar niets meer waren dan goede vrienden. Toch vonden we het wel zo netjes de situatie met onze vriend te bespreken voordat wij officieel een relatie zouden beginnen. Ik zat in mijn tentamenperiode, net als die vriend, en zij stond op het punt om twee weken op vakantie te gaan met haar familie. Het was de laatste vakantie zie het gezin zou nemen voor haar kleine zusje (die net haar VWO had gehaald) het huis uit zou gaan. "Geen probleem, dan praten we wel met Kev als je terug bent" was mijn reactie. Ik had al maanden gewacht tot het serieus werd tussen ons, dus die twee weken konden er ook nog wel bij.

In die twee weken rondde ik mijn tentamens af, schreef ik mij in bij de universiteit van Antwerpen, en bleef ik contact met haar houden via sms. Vier dagen voor ze terug zou komen, belde ze me om te vertellen hoe geweldig haar vakantie was, hoe prachtig het landschap en dat ze met haar broertje op 2000 meter hoogte in een tentje zou slapen, omdat ze de dag erna vroeg op moesten om de Mont Dolent te beklimmen. Ze had al talloze foto's gemaakt en we hadden al afgesproken om deze te bekijken in het eerstkomende weekend dat ze thuis was. Dat was de laatste keer dat ik haar sprak..

Twee dagen later zat ik op mijn werk toen ik op de radio hoorde dat een huisarts uit Almere, samen met zijn drie kinderen, verongelukt was tijdens een klim in het Mont Blanc-gebergte. De moeder had zien gebeuren hoe haar man en kinderen, in de leeftijd van 17 tot 22, uitgleden en naar beneden stortten. Ik meteen in paniek Fuck, die leeftijden kloppen! Die plaats klopt! Laat het ze alsjeblieft niet zijn!

Maar het waren ze wel. Een paar uur nadat ik het nieuws hoorde, kreeg ik van een vriend (die samen met de eerste vriend bij dezelfde schaatsvereniging zat als de drie kinderen) een sms met bevestiging: Ja man, het zijn ze! We hebben contact gehad met de moeder. M'n wereld stortte in, en dat werd nog erger toen ik tegen negen uur 's avonds Kevin (de eerste vriend) eindelijk aan de telefoon kreeg, en ik hem door de telefoon het nieuws moest brengen. Het is een rare gewaarwording om letterlijk te horen hoe iemand in elkaar stort na het horen van slechts drie woorden: Els is dood. Hij meldde zich meteen ziek van zijn werk en ik ben naar zijn huis gegaan. Daar werd op het nieuws (inclusief beelden van de berg met afgescheurde kleerstukken en bloedsporen) nogmaals bevestigd dat we d'r echt kwijt waren.

Het heeft weken, maanden zelfs, geduurd voor ik bij die vriend aan durfde te kaarten dat er voor haar dood meer tussen haar en mij speelde dan alleen vriendschap. Uiteindelijk ben ik er tijdens uitgaan toch over begonnen, om doodleuk als reactie te krijgen: "Dat wist ik al, dat had ze al gezegd voor ze op vakantie ging".

Wat het probleem is
Sinds haar dood, 2,5 jaar geleden, heb ik min of meer het vertrouwen in serieuze relaties verloren. Vreemd genoeg heeft deze instelling in sterk groeiende mate voor veel meer succes bij het andere geslacht gezorgd en heb ik er zeker de laatste anderhalf jaar flink op los geleefd. Ik ben wel bij elke scharrel/fling eerlijk over dat ik niet op zoek ben naar, of zelfs maar open sta voor, een serieuze relatie, en dat ze daar ook niet op moeten rekenen. Hoewel ze allemaal zeggen dat ze daar OK mee zijn, blijkt na een tijdje toch altijd het tegendeel, wordt ik gepusht om toch serieus te worden en eindig ik met een schuldgevoel. Het zit niet in mijn natuur misbruik van mensen te maken, en dacht dat ik dat kon voorkomen door zo eerlijk mogelijk te zijn over mijn bedoelingen. Ik scharrel wel veel, maar ben eerlijk over wat ik doe, en scharrel niet met meerderen tegelijk, dus zelfs in een relatie die niet verder gaat dan het fysieke ben ik, for all intents and purposes, monogaam.

Nu het probleem: hoewel er hier en daar een aantal one night stands tussen zitten, heb ik ook een paar meisjes leren kennen die ik heel leuk vind, en waar ik onder andere omstandigheden waarschijnlijk wel een serieuzere relatie mee aan zou gaan. Nu betrap ik mezelf er echter op dat ik consequent de boot afhoud als het serieuzer begint te worden. In de eerste plaats omdat ik niet open wil staan voor een serieuze relatie, in de tweede plaats omdat geen enkel meisje de vergelijking met mijn laatste vriendin kan doorstaan:

Ze was zelfstandig genoeg om op zichzelf te wonen, twee banen te hebben, drie sporten te beoefenen, vrijwel elke week met ons mee uit te gaan, vrijwilligerswerk te doen en toch cum laude haar geneeskunde (zonder studieschuld) af te ronden. Ik weet dat mensen die vroegtijdig sterven sneller op een voetstuk geplaatst worden, maar zelfs toen ik bijna dagelijks met haar omging kon ik niet geloven hoe zij de dingen die zij deed allemaal voor elkaar kreeg, en bijna altijd met een lach op d'r gezicht. Ik heb nooit iemand leren kennen die zo altruistisch, down to earth, intelligent en interessant was als zij, en het feit dat wij aan het begin stonden van een relatie met zoveel belofte, maakt het alleen maar moeilijker voor andere meisjes om de vergelijking met haar te doorstaan.

Natuurlijk, ze is dood. Ze is er niet meer, en hoe veelbelovend wij samen ook waren, het zal geen realiteit meer worden. En zelfs als het wel realiteit geworden was, welke garantie heb ik dan dat wij niet na enkele maanden of een paar jaar weer uit elkaar zouden groeien? Het rationaliseren van situaties is makkelijk, het accepteren minder.

Vrienden van me zeggen dat ik mezelf tekort doe door niet open te staan voor een serieuze relatie en alles als vergankelijk te zien. Misschien hebben ze ook wel een punt, maar ik zie ook de keerzijde: ik snap zelf ook wel dat ik er niets mee op schiet andere meisjes met haar te vergelijken, maar haar dood zit mij, zelfs nu, nog te hoog om mezelf in een echte serieuze relatie met iemand anders te storten. Als ik dit toch ga forceren, lijkt het mij juist dat ik de ander tekort doe door een relatie aan te gaan waar ik niet klaar voor ben.

Kan iemand hier wat mee?

quote:

Op zondag 16 januari 2011 17:22 schreef J0ycie88 het volgende:

[..]

Ow dat is inderdaad vervelend, snap dat je je daar flink rot over kunt voelen. Altijd kut om er zelf achter te moeten komen en dat degene in kwestie dat alles heeft ontkent (klinkt voor mij erg herkenbaar).
Het is rot, maar dit zegt heel veel over haar, en probeer dat in te zien.. Je verdient beter, en volgens mij heb ik dat ook al wel eens eerder gezegd!

Ben ook nog mijn broertje aan het overhalen om mee te gaan Maar heb zo'n vaag vermoeden dat hij niet mee gaat haha!
_{Ben vandaag trouwens echt een emotioneel wrak.. De tranen springen in mijn ogen om de kleinste dingetjes.. Dus ben maar veel how i met your mother aan het kijken..!}

dank je...ergens voel en wedt ik dat ook

je kunt niet altijd sterk zijn. jij mag je ook best eens laten gaan en gewoon even de tijd nemen weer op het goeie spoor te komen. das geen schande!

pinkpop is geregeld dus

quote:

Op zondag 16 januari 2011 17:59 schreef ennudan het volgende:

[..]

dank je...ergens voel en wedt ik dat ook

je kunt niet altijd sterk zijn. jij mag je ook best eens laten gaan en gewoon even de tijd nemen weer op het goeie spoor te komen. das geen schande!

pinkpop is geregeld dus

Ik weet het Ga morgen ook eens op mijn werk kijken wanneer het mogelijk is dat ik eens een paar daagjes vrij kan zijn als ik het alleen ma en di.. Heb ik toch 5 dagen aan een stuk vrij Even bijtanken.. Ik merk dat het sterk zijn, zijn tol gaan eisen..

quote:

Op zondag 16 januari 2011 18:03 schreef J0ycie88 het volgende:

[..]

Ik weet het Ga morgen ook eens op mijn werk kijken wanneer het mogelijk is dat ik eens een paar daagjes vrij kan zijn als ik het alleen ma en di.. Heb ik toch 5 dagen aan een stuk vrij Even bijtanken.. Ik merk dat het sterk zijn, zijn tol gaan eisen..

Heeft het er bij jou misschien een beetje mee te maken dat je sinds je brake een vrij ''actieve'' leefstijl hebt gehad, en dat je daardoor niet echt hebt leren ''stilzitten'', waardoor je nu misschien je wat minder te doen hebt je weer rot gaat voelen?
Lijkt me opzich best goed om zo bezig te zijn eigenlijk, je kunt je gevoelens zo wat aan de kant zetten en doorgaan met je leven, maar misschien wen je daardoor aan het ''druk'' zijn, en ga je daardoor veel meer malen op dagen waarop je het minder druk hebt, omdat je dat niet echt gewend bent ?!

Mijn ex zit ook alweer de hele dag in mn hoofd sinds we gisteren samen in de kroeg waren. De laatste keer dat we elkaar eens rustig hebben kunnen spreken voor gisteren (dus niet een van de 2 aan het werk/met andere mensen erbij), was begin september. Vond het fijn haar weer eens te spreken, al liep het gesprek niet zo soepel, beetje onwennig van beide kanten denk ik...

Toch vreemd dat ze wederom sms contact en daardoor- oogcontact zocht in de kroeg door grapjes te maken over andere mensen die er ook waren. Vind het enerzijds wel leuk, maar heb ook zoiets als je toch niets van me wilt heb ik liever dat je de afstand bewaart, dit is nu de tweede keer in 2 weken dat ze op haar initiatief contact zoekt, ik raak er erg van in de war...

Ben er ook achter gekomen dat het me nog steeds vreselijk lijkt om haar met een andere jongen te zien, als ik haar zoals gisteren weer spreek voelt het echt heel erg als ''mijn'' ex
Juist vooral omdat ik het zo raar vind dat ze, wanneer we elkaar zien, ze echt heel expliciet contact met me zoekt, maar als ze me niet ziet hoor ik ook weken lang niet van haar...
Vind het zon rot idee dat het zomaar weer een paar maanden kan duren voordat ik haar weer ns zie...

quote:

Op zondag 16 januari 2011 17:08 schreef Octagon het volgende:

[..]

Bijna een dag later.... nog gecommuniceerd met een vrouw waarvan je niet zeker weet wie het is ?
En, misschien wel belangrijker, wat doet dat met een mens ?

Deze dag 8 mails en nog steeds dat "weet niet" gevoel. Ik weet dat ik voor velen hier in raadsels praat maar het verloopt 'volgens het boekje'.
Nu ken ik dat boekje alleen maar van horen zeggen en doen boekjeswijsheden me ook niet zoveel. Wat het boekje zegt is dat ze langzamerhand het contact weer wilt opzoeken maar het te confronterend vindt om dat rechtstreeks te doen, dus gaat ze op zoek naar andere mogelijkheden. Het brengt haar wat meer terug naar een comfort zone waarna een volgende stap genomen kan worden.
Mmh....als ik het zo teruglees idd complex... Tja, wat het met mij doet? Beetje tussen hoop en vrees in. Daarbij blijft het vooralsnog speculeren en dus dat "weet niet"-gevoel.

quote:

Op zondag 16 januari 2011 18:21 schreef Bartinhoo het volgende:

[..]

Heeft het er bij jou misschien een beetje mee te maken dat je sinds je brake een vrij ''actieve'' leefstijl hebt gehad, en dat je daardoor niet echt hebt leren ''stilzitten'', waardoor je nu misschien je wat minder te doen hebt je weer rot gaat voelen?
Lijkt me opzich best goed om zo bezig te zijn eigenlijk, je kunt je gevoelens zo wat aan de kant zetten en doorgaan met je leven, maar misschien wen je daardoor aan het ''druk'' zijn, en ga je daardoor veel meer malen op dagen waarop je het minder druk hebt, omdat je dat niet echt gewend bent ?!

Mijn ex zit ook alweer de hele dag in mn hoofd sinds we gisteren samen in de kroeg waren. De laatste keer dat we elkaar eens rustig hebben kunnen spreken voor gisteren (dus niet een van de 2 aan het werk/met andere mensen erbij), was begin september. Vond het fijn haar weer eens te spreken, al liep het gesprek niet zo soepel, beetje onwennig van beide kanten denk ik...

Toch vreemd dat ze wederom sms contact en daardoor- oogcontact zocht in de kroeg door grapjes te maken over andere mensen die er ook waren. Vind het enerzijds wel leuk, maar heb ook zoiets als je toch niets van me wilt heb ik liever dat je de afstand bewaart, dit is nu de tweede keer in 2 weken dat ze op haar initiatief contact zoekt, ik raak er erg van in de war...

Ben er ook achter gekomen dat het me nog steeds vreselijk lijkt om haar met een andere jongen te zien, als ik haar zoals gisteren weer spreek voelt het echt heel erg als ''mijn'' ex
Juist vooral omdat ik het zo raar vind dat ze, wanneer we elkaar zien, ze echt heel expliciet contact met me zoekt, maar als ze me niet ziet hoor ik ook weken lang niet van haar...
Vind het zon rot idee dat het zomaar weer een paar maanden kan duren voordat ik haar weer ns zie...

Nee dat valt wel mee.. In het begin wel wat vaak wezen stappen en afleiding gezocht.. Maar heb ook zeker wel mijn rust gepakt.. Maar ik ben iemand die dan erg is van hup Joyce, doorgaan.. En ik hou mezelf sterk voor anderen.
Dat breekt me denk ik op dit moment op.. Want eigenlijk maal en pieker ik nog geen eens zo om mijn ex op het moment.. Alleen de emoties zitten er wel..
Kan het niet zo goed uitleggen denk ik..

quote:

Op zondag 16 januari 2011 18:42 schreef J0ycie88 het volgende:

[..]

Nee dat valt wel mee.. In het begin wel wat vaak wezen stappen en afleiding gezocht.. Maar heb ook zeker wel mijn rust gepakt.. Maar ik ben iemand die dan erg is van hup Joyce, doorgaan.. En ik hou mezelf sterk voor anderen.
Dat breekt me denk ik op dit moment op.. Want eigenlijk maal en pieker ik nog geen eens zo om mijn ex op het moment.. Alleen de emoties zitten er wel..
Kan het niet zo goed uitleggen denk ik..

Had je ook vaak het gevoel dat je uit ''moest'' gaan zeg maar, die eerste weken? Puur om jezelf op te peppen of je negatieve emoties een beetje aan de kant te kunnen zetten?

Dat herken ik ook heel erg van die eerste weken (maanden) hoor, ik was vaak op dinsdag al doodsbang dat ik niets te doen zou hebben dat weekend, en als ik thuis zat was ik echt een brok emotie en zat ik mezelf op te vreten... Pas sinds de laatste weken is dat eigenlijk over gegaan....

Dat laatste kan ik ook heel goed begrijpen hoor. Alle angsten die ik die eerste weken had zijn inmiddels weggevaagd, en de situatie zoals deze nu is was zoals ik toen in mijn stoutste dromen niet had durven hopen..
Zelfs met mijn ex is de situatie eigenlijk inmiddels perfect. We zijn nog wel degelijk op een bepaalde manier ''vrienden'' met elkaar. We mogen elkaar nog graag, zij neemt inmiddels zelfs weer contact op, ik heb 2 andere hele leuke meiden die het wel in me zien zitten.

Ik wil niet eens meer een relatie met mijn ex, alles wat ik wou zoals het zou lopen tussen ons is inmiddels gebeurd, maar toch zit er ergens nog '' iets'', ik zit ergens mee maar zou eigenlijk niet eens weten waarmee ?!
Ik ben vandaag ( doordat we gisteravond gebabbeld hebben ) ook weer enorm emotioneel, maar volgens mij mis ik haar niet, we hadden leuk contact, ik wil haar niet terug maar Wtf is er dan aan de hand

quote:

Op zondag 16 januari 2011 17:19 schreef J0ycie88 het volgende:

[..]

Ik ben ook echt iemand die dat tegen zichzelf zegt.. En dat helpt.. Maar nu niet meer.. Nu ben ik op omdat ik elke keer weer sterk wil zijn. En me goed wil houden. Elke keer ga ik er weer tegen aan en ga ik door. Dat helpt even. Maar nu niet..

Ik meld me hier ook maar weer eens. Ik heb namelijk hetzelfde Joyce. Het ging echt goed met me, was er helemaal van overtuigd dat het goed ging komen en dat het alleen maar beter kon worden. Maar vandaag heb ik weer echt zo'n klotedag, ongekend. En ik kan niet goed uitleggen waarom. Natuurlijk denk ik nog wel aan d'r, maar denk ook dat het komt omdat het stappen van gisteravond niet doorging. We zijn wel een lokale kroeg ingedoken, maar de rest van de groep had geen zin om de stad in te gaan, terwijl ik dat juist wel had. Niet eens zozeer om daar nieuwe vrouwen te ontmoeten, maar ik heb gewoon echt zo'n zin om weer eens een ECHT feestje te bouwen, helemaal los te gaan, al dan niet dronken.

Gister was het wel gezellig hoor, met een stel vrienden drankje doen in die lokale kroeg, maar het was er vrij rustig. En als ik kan kiezen tussen de stad, waar het toch wat drukker is en keiharde muziek opstaat, en een rustige kroeg waar ik een kaartje leg, dan weet ik het wel. Misschien voel ik me wel zo kut omdat ik vandaag weer alleen was. Misschien is het juist de eenzaamheid waar ik het momenteel zo moeilijk mee heb, en niet eens zozeer haar. Plus dat ik het niet eerlijk vind dat juist zij helemaal los gaat met vriendinnen en wie weet ook gasten (ik wil het niet eens weten) terwijl het mij al weken niet lukt om echt uit te gaan omdat m'n vrienden de laatste weken niet willen/kunnen. En ik ga echt niet alleen...

Komende vrijdag ga ik sowieso met een vriend de stad in, naar een kroeg waar een feestje is en waar ik hoogstwaarschijnlijk ook een hoop vrienden (oud-collega's) zal zien van een jaar of 2-3 terug. Ik heb daar wel zin in en probeer daar maar naartoe te leven

quote:

Op zondag 16 januari 2011 19:58 schreef Bartinhoo het volgende:

[..]

Had je ook vaak het gevoel dat je uit ''moest'' gaan zeg maar, die eerste weken? Puur om jezelf op te peppen of je negatieve emoties een beetje aan de kant te kunnen zetten?

Dat herken ik ook heel erg van die eerste weken (maanden) hoor, ik was vaak op dinsdag al doodsbang dat ik niets te doen zou hebben dat weekend, en als ik thuis zat was ik echt een brok emotie en zat ik mezelf op te vreten... Pas sinds de laatste weken is dat eigenlijk over gegaan....

Dat laatste kan ik ook heel goed begrijpen hoor. Alle angsten die ik die eerste weken had zijn inmiddels weggevaagd, en de situatie zoals deze nu is was zoals ik toen in mijn stoutste dromen niet had durven hopen..
Zelfs met mijn ex is de situatie eigenlijk inmiddels perfect. We zijn nog wel degelijk op een bepaalde manier ''vrienden'' met elkaar. We mogen elkaar nog graag, zij neemt inmiddels zelfs weer contact op, ik heb 2 andere hele leuke meiden die het wel in me zien zitten.

Ik wil niet eens meer een relatie met mijn ex, alles wat ik wou zoals het zou lopen tussen ons is inmiddels gebeurd, maar toch zit er ergens nog '' iets'', ik zit ergens mee maar zou eigenlijk niet eens weten waarmee ?!
Ik ben vandaag ( doordat we gisteravond gebabbeld hebben ) ook weer enorm emotioneel, maar volgens mij mis ik haar niet, we hadden leuk contact, ik wil haar niet terug maar Wtf is er dan aan de hand

Nice om te horen dat het goed met je gaat! Zeker als je zegt dat "het beter gaat dan je in je stoutste dromen had durven hopen" Dat geeft mij in ieder geval moed, en waarschijnlijk nog wel meer mensen in dit topic.

Wat je in je laatste alinea zegt herken ik trouwens wel. Het ging met mij supergoed, tot ik haar weer zag na ruim een maand en ik had het eigenlijk meteen weer moeilijk. Alle verstandssensoren riepen "nee, doe het niet, je wil dit niet" terwijl m'n gevoelens toch op een bepaalde manier weer opspeelden en ik dat echt niet wilde.

quote:

Op zondag 16 januari 2011 17:59 schreef Splackavellie02 het volgende:
Ik weet niet of dit het juiste topic is, maar ik wijt mijn 'issue' toch aan iets dat onder de noemer 'liefdesverdriet' te plaatsen valt. Er komt een relatief lange voorgeschiedenis bij kijken, maar volgens mij is het wel allemaal relevant. So here goes:

[verhaal]

Kan iemand hier wat mee?

Wel eens aan psycholoog gedacht. Zo'n ervaring is natuurlijk niet niks.

quote:

Op zondag 16 januari 2011 20:21 schreef goofy_goober het volgende:
Wel eens aan psycholoog gedacht. Zo'n ervaring is natuurlijk niet niks.

Psychologen heb ik niets mee. Psychiaters wel, maar ook die kunnen mij niets vertellen wat ik niet zelf ook kan bedenken. Dus nee, niet echt nodig vind ik.

quote:

Op zondag 16 januari 2011 20:53 schreef Splackavellie02 het volgende:

[..]

Psychologen heb ik niets mee. Psychiaters wel, maar ook die kunnen mij niets vertellen wat ik niet zelf ook kan bedenken. Dus nee, niet echt nodig vind ik.

Hoezo heb je niks met Psychologen maar wel met Psychiaters? Het enige (maar wel redelijk grote) verschil is dat Psychiaters medicijnen kunnen en mogen voorschrijven en Psychologen niet. Dus tenzij je graag medicijnen wil (wat ik ten alle tijde zou willen voorkomen als dat zou kunnen) is een psycholoog echt wel nuttig.