R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Zouden er trouwens behalve gedumpten, ook dumpers zijn die moeite hebben met het loslaten van hun ex? Zo ja, dan zou ik graag willen weten waarom.
Mag ik meedoen aan die mini-meet @pinkpop! (Moet alleen nog iemand vinden die met me meegaat!)quote:Op zaterdag 15 januari 2011 19:05 schreef Mr.Myst het volgende:
@lagu: Eigenlijk lijkt het me ook wel leuk zo'n camping. Zou het alleen voor een vakantie helemaal niks vinden... Maar met Pinkpop zal het vast gezellig worden!
@ennudan: Popstars komt vanavond?(Geen andere vriend waarmee je naar de kroeg kan gaan? 't Is dat het Heerlen hier zover vandaan ligt, heb meer zin in de kroeg dan om op visite te gaan bij familie...)
Mini-meet @Pinkpop! Gaan we er even een paar samen drinken!
Ennudan heb gisteren niet veel meegekregen van het topic, en las het net terug. Ik snap hem alleen niet helemaal, maar dat ligt misschien aan mij. Wat is er precies aan de hand?
Je kunt tegenwoordig zoveel worden, dat ik maar gewoon blijf wie ik ben.
Dat weet ik wel zeker.quote:
Zouden er trouwens behalve gedumpten, ook dumpers zijn die moeite hebben met het loslaten van hun ex? Zo ja, dan zou ik graag willen weten waarom.
Hun hebben ook van hun partner gehouden en hun leven gedeeld.
J0ycie.. ik meen/vrees je symptomen te herkennen. Zelf ben ik net voor kerstmis ook een week thuisgebleven, totaal op, geen zin meer in iets, enz. ... ook door te véél nadenken, te véél piekeren, te véél verspilde energie.quote:
[..]
Dat zijn altijd rotte gesprekken, als er verteld word hoe leuk iets toen wel niet was. En dat ze het nooit verwacht hadden.. Dat wil je niet horen.. Zeker als je er nog niet overheen bent!
Hoop dat je vandaag weer een goede dag hebt, of je in ieder geval beter gaat voelen!
Hier hebben we ook een mevrouw met een dip, denk niet alleen door mijn ex maar gewoon teveel denken, teveel herinneringen.. En ben echt op.. Lichamelijk en geestelijk..
Hmm misschien toch maar een paar dagen vrij gaan nemen binnenkort.
Maar hey... het wordt weer beter !
Ik heb bij mezelf gemerkt dat als ik tevaak roep dat het slecht met me gaat, dat ik op ben enz. dan blijf ik er ook daadwerkelijk in hangen.
Je moet jezelf gewoon ff aanspreken en zeggen van: kom, ik ga er tegenaan, het gaat beter met me. Alles wat je jezelf vaak genoeg verteld ga je geloven en daarna ga je je werkelijk zo voelen.
Je moet jezelf gewoon ff aanspreken en zeggen van: kom, ik ga er tegenaan, het gaat beter met me. Alles wat je jezelf vaak genoeg verteld ga je geloven en daarna ga je je werkelijk zo voelen.
Cuz I'm Mr. Brightside
Ik spreek nu eventjes voor mezelf : die week waarover ik hierboven spreek, ging dat gewoonweg niet. Het was de eerste keer dat ik dat zelf meemaakte, en ik ben écht verschoten van mezelf.quote:
Ik heb bij mezelf gemerkt dat als ik tevaak roep dat het slecht met me gaat, dat ik op ben enz. dan blijf ik er ook daadwerkelijk in hangen.
Je moet jezelf gewoon ff aanspreken en zeggen van: kom, ik ga er tegenaan, het gaat beter met me. Alles wat je jezelf vaak genoeg verteld ga je geloven en daarna ga je je werkelijk zo voelen.
/edit
Ik dacht tot die week ook dat ik alles alleen aankon, dat ik sterk genoeg was, dat niemand mij kon raken, enz. ... nu weet ik dat dat niet zo is, dat sommige mensen mij blijkbaar hard kunnen raken, en/of dat ik mezelf zo kan uitputten dat er (wanneer je het minst verwacht misschien) een periode van totaal apatisch in het leven staan, kan volgen.
Ik ben niet iemand die véél achteruit kijkt in het leven, maar deze les zou ik toch graag onthouden.
[ Bericht 21% gewijzigd door Octagon op 16-01-2011 17:01:38 ]
Bijna een dag later.... nog gecommuniceerd met een vrouw waarvan je niet zeker weet wie het is ?quote:
Ik heb een "weet niet" avond gehad. Dat is nog veel knapper
Heb vanavond met een vrouw van wie ik niet zeker is wie het is 38 mails uitgewisseld.
Hoe ik dat precies bedoel?
Nou......eh...."weet niet"
En, misschien wel belangrijker, wat doet dat met een mens ?
gister van een vriend begrepdn dat hij contact met haar had gehad en dat ze veel in belgie zat nu. waar die jongen van dat spelletje woont en waar ze echt niks mee had...quote:Op zondag 16 januari 2011 15:52 schreef J0ycie88 het volgende:
[..]
Mag ik meedoen aan die mini-meet @pinkpop! (Moet alleen nog iemand vinden die met me meegaat!)
Ennudan heb gisteren niet veel meegekregen van het topic, en las het net terug. Ik snap hem alleen niet helemaal, maar dat ligt misschien aan mij. Wat is er precies aan de hand?
oh en je mag met mij mee naar pinkpop hoor heb ook nog niemand om mee te gaan. kan je zelfs een slaapplaats aanbieden
If you don't like me, remember that it's mind over matter. I don't mind, and you don't matter.
Ik had dus gisterenavond een date, waar ik al de hele week zenuwachtig voor was.
Het was leuk, gezellig, en zeker voor herhaling vatbaar
Volgens mij las ik een aantal dagen terug dat Ex ook een date had gisteren?
Ben wel benieuwd.
Het was leuk, gezellig, en zeker voor herhaling vatbaar
Volgens mij las ik een aantal dagen terug dat Ex ook een date had gisteren?
Ben wel benieuwd.
Ik ben ook echt iemand die dat tegen zichzelf zegt.. En dat helpt.. Maar nu niet meer.. Nu ben ik op omdat ik elke keer weer sterk wil zijn. En me goed wil houden. Elke keer ga ik er weer tegen aan en ga ik door. Dat helpt even. Maar nu niet..quote:
Ik heb bij mezelf gemerkt dat als ik tevaak roep dat het slecht met me gaat, dat ik op ben enz. dan blijf ik er ook daadwerkelijk in hangen.
Je moet jezelf gewoon ff aanspreken en zeggen van: kom, ik ga er tegenaan, het gaat beter met me. Alles wat je jezelf vaak genoeg verteld ga je geloven en daarna ga je je werkelijk zo voelen.
Je kunt tegenwoordig zoveel worden, dat ik maar gewoon blijf wie ik ben.
Ow dat is inderdaad vervelend, snap dat je je daar flink rot over kunt voelen. Altijd kut om er zelf achter te moeten komen en dat degene in kwestie dat alles heeft ontkent (klinkt voor mij erg herkenbaar).quote:
[..]
gister van een vriend begrepdn dat hij contact met haar had gehad en dat ze veel in belgie zat nu. waar die jongen van dat spelletje woont en waar ze echt niks mee had...
oh en je mag met mij mee naar pinkpop hoor heb ook nog niemand om mee te gaan. kan je zelfs een slaapplaats aanbieden
Het is rot, maar dit zegt heel veel over haar, en probeer dat in te zien.. Je verdient beter, en volgens mij heb ik dat ook al wel eens eerder gezegd!
Ben ook nog mijn broertje aan het overhalen om mee te gaan
Maar heb zo'n vaag vermoeden dat hij niet mee gaat haha! Ben vandaag trouwens echt een emotioneel wrak.. De tranen springen in mijn ogen om de kleinste dingetjes.. Dus ben maar veel how i met your mother aan het kijken..!
Je kunt tegenwoordig zoveel worden, dat ik maar gewoon blijf wie ik ben.
Wat leuk dat je date geslaagd was! Super!quote:
Ik had dus gisterenavond een date, waar ik al de hele week zenuwachtig voor was.
Het was leuk, gezellig, en zeker voor herhaling vatbaar
Volgens mij las ik een aantal dagen terug dat Ex ook een date had gisteren?
Ben wel benieuwd.
Je kunt tegenwoordig zoveel worden, dat ik maar gewoon blijf wie ik ben.
quote:
[..]
Ik spreek nu eventjes voor mezelf : die week waarover ik hierboven spreek, ging dat gewoonweg niet. Het was de eerste keer dat ik dat zelf meemaakte, en ik ben écht verschoten van mezelf.
/edit
Ik dacht tot die week ook dat ik alles alleen aankon, dat ik sterk genoeg was, dat niemand mij kon raken, enz. ... nu weet ik dat dat niet zo is, dat sommige mensen mij blijkbaar hard kunnen raken, en/of dat ik mezelf zo kan uitputten dat er (wanneer je het minst verwacht misschien) een periode van totaal apatisch in het leven staan, kan volgen.
Ik ben niet iemand die véél achteruit kijkt in het leven, maar deze les zou ik toch graag onthouden.
Misschien dat ik wat bot overkwam, maar ik bedoel gewoon: goed, ff kapot zijn, rustig op adem komen en dan gewoon weer opnieuw sterk zijn.quote:
[..]
Ik ben ook echt iemand die dat tegen zichzelf zegt.. En dat helpt.. Maar nu niet meer.. Nu ben ik op omdat ik elke keer weer sterk wil zijn. En me goed wil houden. Elke keer ga ik er weer tegen aan en ga ik door. Dat helpt even. Maar nu niet..
Vorige weekw as ik degene die er ff doorheen zat, maar nu gaat het weer een stuk beter. Vertel mezelf nu ook steeds dat het goed met me gaat. Als het goed gaat moet je dat ook echt voor jezelf erkennen zodat je van die momenten beter kunt genieten. De slechte tijden worden dan steeds zeldzamer.
Cuz I'm Mr. Brightside
Ik weet niet of dit het juiste topic is, maar ik wijt mijn 'issue' toch aan iets dat onder de noemer 'liefdesverdriet' te plaatsen valt. Er komt een relatief lange voorgeschiedenis bij kijken, maar volgens mij is het wel allemaal relevant. So here goes:
Wat er gebeurd is
Ik was al jaren bevriend met een meisje dat mij in veel opzichten perfect complementeerde. Ze was intelligent, ambitieus, sociaal, aantrekkelijk, betrouwbaar en had een fantastisch gevoel voor humor. Ze was ook een deel van mijn meest hechte vriendengroep en de ex-vriendin van mijn beste vriend. Deze vriend maakte ook deel uit van de groep, had al een nieuwe vriendin en ging gewoon met zijn ex om alsof ze nooit meer dan hele goede vrienden geweest waren.
Ongeveer 2,5 jaar geleden zat zij in haar laatste jaar van geneeskunde en was ik bezig HBO-V af te ronden om het komende jaar BMW te gaan studeren. Zij had les in het AMC, ik in het gebouw ernaast, dus we zagen elkaar steeds vaker en begonnen, door gemeenschappelijke interesses, steeds meer naar elkaar toe te groeien. Dit ging enkele weken zo door en we zagen elkaar steeds vaker, converseerden urenlang over medische en ethische vraagstukken en aangezien zij zoveel verder in haar studie was (en een stuk intelligenter), hielp ze mij waar en wanneer ze kon. Uiteindelijk werd ik verliefd op haar, en bleek het gevoel wederzijds. Aangezien zij het daaropvolgende studiejaar coschappen zou gaan lopen in Breda, en ik in Antwerpen ging studeren, besloten wij dat de afstand klein genoeg was, en wij samen de potentie hadden uit te groeien tot meer dan hele goede vrienden met gelijke interesses.
Het enige probleem was een opvatting die ik had ten opzichte van vriendschap: een relatie vriendinnen of ex-vriendinnen van je beste vrienden is not done. Dit leek ons beiden echter een uitzonderlijk geval, aangezien wij alledrie deel uitmaakten van dezelfde (kleine) vriendengroep, zij zonder nare gevoelens uit elkaar waren gegaan en al bijna twee jaar niets meer waren dan goede vrienden. Toch vonden we het wel zo netjes de situatie met onze vriend te bespreken voordat wij officieel een relatie zouden beginnen. Ik zat in mijn tentamenperiode, net als die vriend, en zij stond op het punt om twee weken op vakantie te gaan met haar familie. Het was de laatste vakantie zie het gezin zou nemen voor haar kleine zusje (die net haar VWO had gehaald) het huis uit zou gaan. "Geen probleem, dan praten we wel met Kev als je terug bent" was mijn reactie. Ik had al maanden gewacht tot het serieus werd tussen ons, dus die twee weken konden er ook nog wel bij.
In die twee weken rondde ik mijn tentamens af, schreef ik mij in bij de universiteit van Antwerpen, en bleef ik contact met haar houden via sms. Vier dagen voor ze terug zou komen, belde ze me om te vertellen hoe geweldig haar vakantie was, hoe prachtig het landschap en dat ze met haar broertje op 2000 meter hoogte in een tentje zou slapen, omdat ze de dag erna vroeg op moesten om de Mont Dolent te beklimmen. Ze had al talloze foto's gemaakt en we hadden al afgesproken om deze te bekijken in het eerstkomende weekend dat ze thuis was. Dat was de laatste keer dat ik haar sprak..
Twee dagen later zat ik op mijn werk toen ik op de radio hoorde dat een huisarts uit Almere, samen met zijn drie kinderen, verongelukt was tijdens een klim in het Mont Blanc-gebergte. De moeder had zien gebeuren hoe haar man en kinderen, in de leeftijd van 17 tot 22, uitgleden en naar beneden stortten. Ik meteen in paniek Fuck, die leeftijden kloppen! Die plaats klopt! Laat het ze alsjeblieft niet zijn!
Maar het waren ze wel. Een paar uur nadat ik het nieuws hoorde, kreeg ik van een vriend (die samen met de eerste vriend bij dezelfde schaatsvereniging zat als de drie kinderen) een sms met bevestiging: Ja man, het zijn ze! We hebben contact gehad met de moeder. M'n wereld stortte in, en dat werd nog erger toen ik tegen negen uur 's avonds Kevin (de eerste vriend) eindelijk aan de telefoon kreeg, en ik hem door de telefoon het nieuws moest brengen. Het is een rare gewaarwording om letterlijk te horen hoe iemand in elkaar stort na het horen van slechts drie woorden: Els is dood. Hij meldde zich meteen ziek van zijn werk en ik ben naar zijn huis gegaan. Daar werd op het nieuws (inclusief beelden van de berg met afgescheurde kleerstukken en bloedsporen) nogmaals bevestigd dat we d'r echt kwijt waren.
Het heeft weken, maanden zelfs, geduurd voor ik bij die vriend aan durfde te kaarten dat er voor haar dood meer tussen haar en mij speelde dan alleen vriendschap. Uiteindelijk ben ik er tijdens uitgaan toch over begonnen, om doodleuk als reactie te krijgen: "Dat wist ik al, dat had ze al gezegd voor ze op vakantie ging".
Wat het probleem is
Sinds haar dood, 2,5 jaar geleden, heb ik min of meer het vertrouwen in serieuze relaties verloren. Vreemd genoeg heeft deze instelling in sterk groeiende mate voor veel meer succes bij het andere geslacht gezorgd en heb ik er zeker de laatste anderhalf jaar flink op los geleefd. Ik ben wel bij elke scharrel/fling eerlijk over dat ik niet op zoek ben naar, of zelfs maar open sta voor, een serieuze relatie, en dat ze daar ook niet op moeten rekenen. Hoewel ze allemaal zeggen dat ze daar OK mee zijn, blijkt na een tijdje toch altijd het tegendeel, wordt ik gepusht om toch serieus te worden en eindig ik met een schuldgevoel. Het zit niet in mijn natuur misbruik van mensen te maken, en dacht dat ik dat kon voorkomen door zo eerlijk mogelijk te zijn over mijn bedoelingen. Ik scharrel wel veel, maar ben eerlijk over wat ik doe, en scharrel niet met meerderen tegelijk, dus zelfs in een relatie die niet verder gaat dan het fysieke ben ik, for all intents and purposes, monogaam.
Nu het probleem: hoewel er hier en daar een aantal one night stands tussen zitten, heb ik ook een paar meisjes leren kennen die ik heel leuk vind, en waar ik onder andere omstandigheden waarschijnlijk wel een serieuzere relatie mee aan zou gaan. Nu betrap ik mezelf er echter op dat ik consequent de boot afhoud als het serieuzer begint te worden. In de eerste plaats omdat ik niet open wil staan voor een serieuze relatie, in de tweede plaats omdat geen enkel meisje de vergelijking met mijn laatste vriendin kan doorstaan:
Ze was zelfstandig genoeg om op zichzelf te wonen, twee banen te hebben, drie sporten te beoefenen, vrijwel elke week met ons mee uit te gaan, vrijwilligerswerk te doen en toch cum laude haar geneeskunde (zonder studieschuld) af te ronden. Ik weet dat mensen die vroegtijdig sterven sneller op een voetstuk geplaatst worden, maar zelfs toen ik bijna dagelijks met haar omging kon ik niet geloven hoe zij de dingen die zij deed allemaal voor elkaar kreeg, en bijna altijd met een lach op d'r gezicht. Ik heb nooit iemand leren kennen die zo altruistisch, down to earth, intelligent en interessant was als zij, en het feit dat wij aan het begin stonden van een relatie met zoveel belofte, maakt het alleen maar moeilijker voor andere meisjes om de vergelijking met haar te doorstaan.
Natuurlijk, ze is dood. Ze is er niet meer, en hoe veelbelovend wij samen ook waren, het zal geen realiteit meer worden. En zelfs als het wel realiteit geworden was, welke garantie heb ik dan dat wij niet na enkele maanden of een paar jaar weer uit elkaar zouden groeien? Het rationaliseren van situaties is makkelijk, het accepteren minder.
Vrienden van me zeggen dat ik mezelf tekort doe door niet open te staan voor een serieuze relatie en alles als vergankelijk te zien. Misschien hebben ze ook wel een punt, maar ik zie ook de keerzijde: ik snap zelf ook wel dat ik er niets mee op schiet andere meisjes met haar te vergelijken, maar haar dood zit mij, zelfs nu, nog te hoog om mezelf in een echte serieuze relatie met iemand anders te storten. Als ik dit toch ga forceren, lijkt het mij juist dat ik de ander tekort doe door een relatie aan te gaan waar ik niet klaar voor ben.
Kan iemand hier wat mee?
Wat er gebeurd is
Ik was al jaren bevriend met een meisje dat mij in veel opzichten perfect complementeerde. Ze was intelligent, ambitieus, sociaal, aantrekkelijk, betrouwbaar en had een fantastisch gevoel voor humor. Ze was ook een deel van mijn meest hechte vriendengroep en de ex-vriendin van mijn beste vriend. Deze vriend maakte ook deel uit van de groep, had al een nieuwe vriendin en ging gewoon met zijn ex om alsof ze nooit meer dan hele goede vrienden geweest waren.
Ongeveer 2,5 jaar geleden zat zij in haar laatste jaar van geneeskunde en was ik bezig HBO-V af te ronden om het komende jaar BMW te gaan studeren. Zij had les in het AMC, ik in het gebouw ernaast, dus we zagen elkaar steeds vaker en begonnen, door gemeenschappelijke interesses, steeds meer naar elkaar toe te groeien. Dit ging enkele weken zo door en we zagen elkaar steeds vaker, converseerden urenlang over medische en ethische vraagstukken en aangezien zij zoveel verder in haar studie was (en een stuk intelligenter), hielp ze mij waar en wanneer ze kon. Uiteindelijk werd ik verliefd op haar, en bleek het gevoel wederzijds. Aangezien zij het daaropvolgende studiejaar coschappen zou gaan lopen in Breda, en ik in Antwerpen ging studeren, besloten wij dat de afstand klein genoeg was, en wij samen de potentie hadden uit te groeien tot meer dan hele goede vrienden met gelijke interesses.
Het enige probleem was een opvatting die ik had ten opzichte van vriendschap: een relatie vriendinnen of ex-vriendinnen van je beste vrienden is not done. Dit leek ons beiden echter een uitzonderlijk geval, aangezien wij alledrie deel uitmaakten van dezelfde (kleine) vriendengroep, zij zonder nare gevoelens uit elkaar waren gegaan en al bijna twee jaar niets meer waren dan goede vrienden. Toch vonden we het wel zo netjes de situatie met onze vriend te bespreken voordat wij officieel een relatie zouden beginnen. Ik zat in mijn tentamenperiode, net als die vriend, en zij stond op het punt om twee weken op vakantie te gaan met haar familie. Het was de laatste vakantie zie het gezin zou nemen voor haar kleine zusje (die net haar VWO had gehaald) het huis uit zou gaan. "Geen probleem, dan praten we wel met Kev als je terug bent" was mijn reactie. Ik had al maanden gewacht tot het serieus werd tussen ons, dus die twee weken konden er ook nog wel bij.
In die twee weken rondde ik mijn tentamens af, schreef ik mij in bij de universiteit van Antwerpen, en bleef ik contact met haar houden via sms. Vier dagen voor ze terug zou komen, belde ze me om te vertellen hoe geweldig haar vakantie was, hoe prachtig het landschap en dat ze met haar broertje op 2000 meter hoogte in een tentje zou slapen, omdat ze de dag erna vroeg op moesten om de Mont Dolent te beklimmen. Ze had al talloze foto's gemaakt en we hadden al afgesproken om deze te bekijken in het eerstkomende weekend dat ze thuis was. Dat was de laatste keer dat ik haar sprak..
Twee dagen later zat ik op mijn werk toen ik op de radio hoorde dat een huisarts uit Almere, samen met zijn drie kinderen, verongelukt was tijdens een klim in het Mont Blanc-gebergte. De moeder had zien gebeuren hoe haar man en kinderen, in de leeftijd van 17 tot 22, uitgleden en naar beneden stortten. Ik meteen in paniek Fuck, die leeftijden kloppen! Die plaats klopt! Laat het ze alsjeblieft niet zijn!
Maar het waren ze wel. Een paar uur nadat ik het nieuws hoorde, kreeg ik van een vriend (die samen met de eerste vriend bij dezelfde schaatsvereniging zat als de drie kinderen) een sms met bevestiging: Ja man, het zijn ze! We hebben contact gehad met de moeder. M'n wereld stortte in, en dat werd nog erger toen ik tegen negen uur 's avonds Kevin (de eerste vriend) eindelijk aan de telefoon kreeg, en ik hem door de telefoon het nieuws moest brengen. Het is een rare gewaarwording om letterlijk te horen hoe iemand in elkaar stort na het horen van slechts drie woorden: Els is dood. Hij meldde zich meteen ziek van zijn werk en ik ben naar zijn huis gegaan. Daar werd op het nieuws (inclusief beelden van de berg met afgescheurde kleerstukken en bloedsporen) nogmaals bevestigd dat we d'r echt kwijt waren.
Het heeft weken, maanden zelfs, geduurd voor ik bij die vriend aan durfde te kaarten dat er voor haar dood meer tussen haar en mij speelde dan alleen vriendschap. Uiteindelijk ben ik er tijdens uitgaan toch over begonnen, om doodleuk als reactie te krijgen: "Dat wist ik al, dat had ze al gezegd voor ze op vakantie ging".
Wat het probleem is
Sinds haar dood, 2,5 jaar geleden, heb ik min of meer het vertrouwen in serieuze relaties verloren. Vreemd genoeg heeft deze instelling in sterk groeiende mate voor veel meer succes bij het andere geslacht gezorgd en heb ik er zeker de laatste anderhalf jaar flink op los geleefd. Ik ben wel bij elke scharrel/fling eerlijk over dat ik niet op zoek ben naar, of zelfs maar open sta voor, een serieuze relatie, en dat ze daar ook niet op moeten rekenen. Hoewel ze allemaal zeggen dat ze daar OK mee zijn, blijkt na een tijdje toch altijd het tegendeel, wordt ik gepusht om toch serieus te worden en eindig ik met een schuldgevoel. Het zit niet in mijn natuur misbruik van mensen te maken, en dacht dat ik dat kon voorkomen door zo eerlijk mogelijk te zijn over mijn bedoelingen. Ik scharrel wel veel, maar ben eerlijk over wat ik doe, en scharrel niet met meerderen tegelijk, dus zelfs in een relatie die niet verder gaat dan het fysieke ben ik, for all intents and purposes, monogaam.
Nu het probleem: hoewel er hier en daar een aantal one night stands tussen zitten, heb ik ook een paar meisjes leren kennen die ik heel leuk vind, en waar ik onder andere omstandigheden waarschijnlijk wel een serieuzere relatie mee aan zou gaan. Nu betrap ik mezelf er echter op dat ik consequent de boot afhoud als het serieuzer begint te worden. In de eerste plaats omdat ik niet open wil staan voor een serieuze relatie, in de tweede plaats omdat geen enkel meisje de vergelijking met mijn laatste vriendin kan doorstaan:
Ze was zelfstandig genoeg om op zichzelf te wonen, twee banen te hebben, drie sporten te beoefenen, vrijwel elke week met ons mee uit te gaan, vrijwilligerswerk te doen en toch cum laude haar geneeskunde (zonder studieschuld) af te ronden. Ik weet dat mensen die vroegtijdig sterven sneller op een voetstuk geplaatst worden, maar zelfs toen ik bijna dagelijks met haar omging kon ik niet geloven hoe zij de dingen die zij deed allemaal voor elkaar kreeg, en bijna altijd met een lach op d'r gezicht. Ik heb nooit iemand leren kennen die zo altruistisch, down to earth, intelligent en interessant was als zij, en het feit dat wij aan het begin stonden van een relatie met zoveel belofte, maakt het alleen maar moeilijker voor andere meisjes om de vergelijking met haar te doorstaan.
Natuurlijk, ze is dood. Ze is er niet meer, en hoe veelbelovend wij samen ook waren, het zal geen realiteit meer worden. En zelfs als het wel realiteit geworden was, welke garantie heb ik dan dat wij niet na enkele maanden of een paar jaar weer uit elkaar zouden groeien? Het rationaliseren van situaties is makkelijk, het accepteren minder.
Vrienden van me zeggen dat ik mezelf tekort doe door niet open te staan voor een serieuze relatie en alles als vergankelijk te zien. Misschien hebben ze ook wel een punt, maar ik zie ook de keerzijde: ik snap zelf ook wel dat ik er niets mee op schiet andere meisjes met haar te vergelijken, maar haar dood zit mij, zelfs nu, nog te hoog om mezelf in een echte serieuze relatie met iemand anders te storten. Als ik dit toch ga forceren, lijkt het mij juist dat ik de ander tekort doe door een relatie aan te gaan waar ik niet klaar voor ben.
Kan iemand hier wat mee?
dank je...ergens voel en wedt ik dat ookquote:Op zondag 16 januari 2011 17:22 schreef J0ycie88 het volgende:
[..]
Ow dat is inderdaad vervelend, snap dat je je daar flink rot over kunt voelen. Altijd kut om er zelf achter te moeten komen en dat degene in kwestie dat alles heeft ontkent (klinkt voor mij erg herkenbaar).
Het is rot, maar dit zegt heel veel over haar, en probeer dat in te zien.. Je verdient beter, en volgens mij heb ik dat ook al wel eens eerder gezegd!
Ben ook nog mijn broertje aan het overhalen om mee te gaan
Ben vandaag trouwens echt een emotioneel wrak.. De tranen springen in mijn ogen om de kleinste dingetjes.. Dus ben maar veel how i met your mother aan het kijken..!
je kunt niet altijd sterk zijn. jij mag je ook best eens laten gaan en gewoon even de tijd nemen weer op het goeie spoor te komen. das geen schande!
pinkpop is geregeld dus
If you don't like me, remember that it's mind over matter. I don't mind, and you don't matter.
Ik weet hetquote:
[..]
dank je...ergens voel en wedt ik dat ook
je kunt niet altijd sterk zijn. jij mag je ook best eens laten gaan en gewoon even de tijd nemen weer op het goeie spoor te komen. das geen schande!
pinkpop is geregeld dus
Ga morgen ook eens op mijn werk kijken wanneer het mogelijk is dat ik eens een paar daagjes vrij kan zijn als ik het alleen ma en di.. Heb ik toch 5 dagen aan een stuk vrij Even bijtanken.. Ik merk dat het sterk zijn, zijn tol gaan eisen..
Je kunt tegenwoordig zoveel worden, dat ik maar gewoon blijf wie ik ben.
Heeft het er bij jou misschien een beetje mee te maken dat je sinds je brake een vrij ''actieve'' leefstijl hebt gehad, en dat je daardoor niet echt hebt leren ''stilzitten'', waardoor je nu misschien je wat minder te doen hebt je weer rot gaat voelen?quote:
[..]
Ik weet het
Lijkt me opzich best goed om zo bezig te zijn eigenlijk, je kunt je gevoelens zo wat aan de kant zetten en doorgaan met je leven, maar misschien wen je daardoor aan het ''druk'' zijn, en ga je daardoor veel meer malen op dagen waarop je het minder druk hebt, omdat je dat niet echt gewend bent ?!
Mijn ex zit ook alweer de hele dag in mn hoofd sinds we gisteren samen in de kroeg waren. De laatste keer dat we elkaar eens rustig hebben kunnen spreken voor gisteren (dus niet een van de 2 aan het werk/met andere mensen erbij), was begin september. Vond het fijn haar weer eens te spreken, al liep het gesprek niet zo soepel, beetje onwennig van beide kanten denk ik...
Toch vreemd dat ze wederom sms contact en daardoor- oogcontact zocht in de kroeg door grapjes te maken over andere mensen die er ook waren. Vind het enerzijds wel leuk, maar heb ook zoiets als je toch niets van me wilt heb ik liever dat je de afstand bewaart, dit is nu de tweede keer in 2 weken dat ze op haar initiatief contact zoekt, ik raak er erg van in de war...
Ben er ook achter gekomen dat het me nog steeds vreselijk lijkt om haar met een andere jongen te zien, als ik haar zoals gisteren weer spreek voelt het echt heel erg als ''mijn'' ex
Juist vooral omdat ik het zo raar vind dat ze, wanneer we elkaar zien, ze echt heel expliciet contact met me zoekt, maar als ze me niet ziet hoor ik ook weken lang niet van haar...
Vind het zon rot idee dat het zomaar weer een paar maanden kan duren voordat ik haar weer ns zie...
Deze dag 8 mails en nog steeds dat "weet niet" gevoel. Ik weet dat ik voor velen hier in raadsels praat maar het verloopt 'volgens het boekje'.quote:
[..]
Bijna een dag later.... nog gecommuniceerd met een vrouw waarvan je niet zeker weet wie het is ?
En, misschien wel belangrijker, wat doet dat met een mens ?
Nu ken ik dat boekje alleen maar van horen zeggen en doen boekjeswijsheden me ook niet zoveel. Wat het boekje zegt is dat ze langzamerhand het contact weer wilt opzoeken maar het te confronterend vindt om dat rechtstreeks te doen, dus gaat ze op zoek naar andere mogelijkheden. Het brengt haar wat meer terug naar een comfort zone waarna een volgende stap genomen kan worden.
Mmh....als ik het zo teruglees idd complex... Tja, wat het met mij doet? Beetje tussen hoop en vrees in. Daarbij blijft het vooralsnog speculeren en dus dat "weet niet"-gevoel.
Als de wereld een groot vraagteken voor je is ?
Strek je eens uit !
Strek je eens uit !
Nee dat valt wel mee.. In het begin wel wat vaak wezen stappen en afleiding gezocht.. Maar heb ook zeker wel mijn rust gepakt.. Maar ik ben iemand die dan erg is van hup Joyce, doorgaan.. En ik hou mezelf sterk voor anderen.quote:
[..]
Heeft het er bij jou misschien een beetje mee te maken dat je sinds je brake een vrij ''actieve'' leefstijl hebt gehad, en dat je daardoor niet echt hebt leren ''stilzitten'', waardoor je nu misschien je wat minder te doen hebt je weer rot gaat voelen?
Lijkt me opzich best goed om zo bezig te zijn eigenlijk, je kunt je gevoelens zo wat aan de kant zetten en doorgaan met je leven, maar misschien wen je daardoor aan het ''druk'' zijn, en ga je daardoor veel meer malen op dagen waarop je het minder druk hebt, omdat je dat niet echt gewend bent ?!
Mijn ex zit ook alweer de hele dag in mn hoofd sinds we gisteren samen in de kroeg waren. De laatste keer dat we elkaar eens rustig hebben kunnen spreken voor gisteren (dus niet een van de 2 aan het werk/met andere mensen erbij), was begin september. Vond het fijn haar weer eens te spreken, al liep het gesprek niet zo soepel, beetje onwennig van beide kanten denk ik...
Toch vreemd dat ze wederom sms contact en daardoor- oogcontact zocht in de kroeg door grapjes te maken over andere mensen die er ook waren. Vind het enerzijds wel leuk, maar heb ook zoiets als je toch niets van me wilt heb ik liever dat je de afstand bewaart, dit is nu de tweede keer in 2 weken dat ze op haar initiatief contact zoekt, ik raak er erg van in de war...
Ben er ook achter gekomen dat het me nog steeds vreselijk lijkt om haar met een andere jongen te zien, als ik haar zoals gisteren weer spreek voelt het echt heel erg als ''mijn'' ex
Juist vooral omdat ik het zo raar vind dat ze, wanneer we elkaar zien, ze echt heel expliciet contact met me zoekt, maar als ze me niet ziet hoor ik ook weken lang niet van haar...
Vind het zon rot idee dat het zomaar weer een paar maanden kan duren voordat ik haar weer ns zie...
Dat breekt me denk ik op dit moment op.. Want eigenlijk maal en pieker ik nog geen eens zo om mijn ex op het moment.. Alleen de emoties zitten er wel..
Kan het niet zo goed uitleggen denk ik..
Je kunt tegenwoordig zoveel worden, dat ik maar gewoon blijf wie ik ben.
Had je ook vaak het gevoel dat je uit ''moest'' gaan zeg maar, die eerste weken? Puur om jezelf op te peppen of je negatieve emoties een beetje aan de kant te kunnen zetten?quote:
[..]
Nee dat valt wel mee.. In het begin wel wat vaak wezen stappen en afleiding gezocht.. Maar heb ook zeker wel mijn rust gepakt.. Maar ik ben iemand die dan erg is van hup Joyce, doorgaan.. En ik hou mezelf sterk voor anderen.
Dat breekt me denk ik op dit moment op.. Want eigenlijk maal en pieker ik nog geen eens zo om mijn ex op het moment.. Alleen de emoties zitten er wel..
Kan het niet zo goed uitleggen denk ik..
Dat herken ik ook heel erg van die eerste weken (maanden) hoor, ik was vaak op dinsdag al doodsbang dat ik niets te doen zou hebben dat weekend, en als ik thuis zat was ik echt een brok emotie en zat ik mezelf op te vreten... Pas sinds de laatste weken is dat eigenlijk over gegaan....
Dat laatste kan ik ook heel goed begrijpen hoor. Alle angsten die ik die eerste weken had zijn inmiddels weggevaagd, en de situatie zoals deze nu is was zoals ik toen in mijn stoutste dromen niet had durven hopen..
Zelfs met mijn ex is de situatie eigenlijk inmiddels perfect. We zijn nog wel degelijk op een bepaalde manier ''vrienden'' met elkaar. We mogen elkaar nog graag, zij neemt inmiddels zelfs weer contact op, ik heb 2 andere hele leuke meiden die het wel in me zien zitten.
Ik wil niet eens meer een relatie met mijn ex, alles wat ik wou zoals het zou lopen tussen ons is inmiddels gebeurd, maar toch zit er ergens nog '' iets'', ik zit ergens mee maar zou eigenlijk niet eens weten waarmee ?!
Ik ben vandaag ( doordat we gisteravond gebabbeld hebben ) ook weer enorm emotioneel, maar volgens mij mis ik haar niet, we hadden leuk contact, ik wil haar niet terug maar Wtf is er dan aan de hand
Ik meld me hier ook maar weer eens. Ik heb namelijk hetzelfde Joyce. Het ging echt goed met me, was er helemaal van overtuigd dat het goed ging komen en dat het alleen maar beter kon worden. Maar vandaag heb ik weer echt zo'n klotedag, ongekend. En ik kan niet goed uitleggen waarom. Natuurlijk denk ik nog wel aan d'r, maar denk ook dat het komt omdat het stappen van gisteravond niet doorging. We zijn wel een lokale kroeg ingedoken, maar de rest van de groep had geen zin om de stad in te gaan, terwijl ik dat juist wel had. Niet eens zozeer om daar nieuwe vrouwen te ontmoeten, maar ik heb gewoon echt zo'n zin om weer eens een ECHT feestje te bouwen, helemaal los te gaan, al dan niet dronken.quote:
[..]
Ik ben ook echt iemand die dat tegen zichzelf zegt.. En dat helpt.. Maar nu niet meer.. Nu ben ik op omdat ik elke keer weer sterk wil zijn. En me goed wil houden. Elke keer ga ik er weer tegen aan en ga ik door. Dat helpt even. Maar nu niet..
Gister was het wel gezellig hoor, met een stel vrienden drankje doen in die lokale kroeg, maar het was er vrij rustig. En als ik kan kiezen tussen de stad, waar het toch wat drukker is en keiharde muziek opstaat, en een rustige kroeg waar ik een kaartje leg, dan weet ik het wel. Misschien voel ik me wel zo kut omdat ik vandaag weer alleen was. Misschien is het juist de eenzaamheid waar ik het momenteel zo moeilijk mee heb, en niet eens zozeer haar. Plus dat ik het niet eerlijk vind dat juist zij helemaal los gaat met vriendinnen en wie weet ook gasten (ik wil het niet eens weten) terwijl het mij al weken niet lukt om echt uit te gaan omdat m'n vrienden de laatste weken niet willen/kunnen. En ik ga echt niet alleen...
Komende vrijdag ga ik sowieso met een vriend de stad in, naar een kroeg waar een feestje is en waar ik hoogstwaarschijnlijk ook een hoop vrienden (oud-collega's) zal zien van een jaar of 2-3 terug. Ik heb daar wel zin in en probeer daar maar naartoe te leven
Nice om te horen dat het goed met je gaat! Zeker als je zegt dat "het beter gaat dan je in je stoutste dromen had durven hopen" Dat geeft mij in ieder geval moed, en waarschijnlijk nog wel meer mensen in dit topic.quote:
[..]
Had je ook vaak het gevoel dat je uit ''moest'' gaan zeg maar, die eerste weken? Puur om jezelf op te peppen of je negatieve emoties een beetje aan de kant te kunnen zetten?
Dat herken ik ook heel erg van die eerste weken (maanden) hoor, ik was vaak op dinsdag al doodsbang dat ik niets te doen zou hebben dat weekend, en als ik thuis zat was ik echt een brok emotie en zat ik mezelf op te vreten... Pas sinds de laatste weken is dat eigenlijk over gegaan....
Dat laatste kan ik ook heel goed begrijpen hoor. Alle angsten die ik die eerste weken had zijn inmiddels weggevaagd, en de situatie zoals deze nu is was zoals ik toen in mijn stoutste dromen niet had durven hopen..
Zelfs met mijn ex is de situatie eigenlijk inmiddels perfect. We zijn nog wel degelijk op een bepaalde manier ''vrienden'' met elkaar. We mogen elkaar nog graag, zij neemt inmiddels zelfs weer contact op, ik heb 2 andere hele leuke meiden die het wel in me zien zitten.
Ik wil niet eens meer een relatie met mijn ex, alles wat ik wou zoals het zou lopen tussen ons is inmiddels gebeurd, maar toch zit er ergens nog '' iets'', ik zit ergens mee maar zou eigenlijk niet eens weten waarmee ?!
Ik ben vandaag ( doordat we gisteravond gebabbeld hebben ) ook weer enorm emotioneel, maar volgens mij mis ik haar niet, we hadden leuk contact, ik wil haar niet terug maar Wtf is er dan aan de hand
Wat je in je laatste alinea zegt herken ik trouwens wel. Het ging met mij supergoed, tot ik haar weer zag na ruim een maand en ik had het eigenlijk meteen weer moeilijk. Alle verstandssensoren riepen "nee, doe het niet, je wil dit niet" terwijl m'n gevoelens toch op een bepaalde manier weer opspeelden en ik dat echt niet wilde.
Wel eens aan psycholoog gedacht. Zo'n ervaring is natuurlijk niet niks.quote:
Ik weet niet of dit het juiste topic is, maar ik wijt mijn 'issue' toch aan iets dat onder de noemer 'liefdesverdriet' te plaatsen valt. Er komt een relatief lange voorgeschiedenis bij kijken, maar volgens mij is het wel allemaal relevant. So here goes:
[verhaal]
Kan iemand hier wat mee?
why didn't the kid see the pirate movie? because it was rated Aarrh!
Psychologen heb ik niets mee. Psychiaters wel, maar ook die kunnen mij niets vertellen wat ik niet zelf ook kan bedenken. Dus nee, niet echt nodig vind ik.quote:
Wel eens aan psycholoog gedacht. Zo'n ervaring is natuurlijk niet niks.
Hoezo heb je niks met Psychologen maar wel met Psychiaters? Het enige (maar wel redelijk grote) verschil is dat Psychiaters medicijnen kunnen en mogen voorschrijven en Psychologen niet. Dus tenzij je graag medicijnen wil (wat ik ten alle tijde zou willen voorkomen als dat zou kunnen) is een psycholoog echt wel nuttig.quote:
[..]
Psychologen heb ik niets mee. Psychiaters wel, maar ook die kunnen mij niets vertellen wat ik niet zelf ook kan bedenken. Dus nee, niet echt nodig vind ik.
