De kunst van het loslaten van je ex: Deel 141.

quote:

Op zondag 2 januari 2011 23:36 schreef Johnfuckinmayer het volgende:
Weetje
Ik kan wel hier zeggen:' Don't worry, be happy, genoeg vissen in de zee,maak je geen zorgen, er zijn meer mensen op de wereld!Zij is jou niet waard, verspil je tijd niet etc.' En duizenden anderen zinnetjes,mantra's uit zelfhelp boeken op nachtkastjes van zoveel vrouwen maar als het op dat moment niet helpt,dan helpt het niet.

ik heb een vriendin die zegt altijd op het zwaarste moment: JohnfuckinMayer,laat het.
En dat helpt niet. Je moet gewoon fucking hard je kaken op elkaar houden en jezelf onder controle houden want anders knap je & dan heb je niks meer.

Verdomme ik word zo boos nu.

@JFM: En nu kan ik jou 100% volgen. Ik word zo gek van die kutmuren! Ik heb al twee-en-een-halve maand 'geduld' en alles en iedereen die er meer van weet zegt "geduld hebben" en ja, ik heb best geduld merk ik nu, maar ergens tijdens dat hele geduld hebben ben ik wel heel erg alleen aan het worden/zijn nu....

als je er niet in zit of hebt gezeten,zal je er geen fuck van snappen.

Jullie zijn allemaal toe aan een potje sex, dat werkt heel goed.

quote:

Op zondag 2 januari 2011 23:50 schreef backgammon het volgende:
Jullie zijn allemaal toe aan een potje sex, dat werkt heel goed.

Nee.
ik wil een dikke knuffel.

quote:

Op zondag 2 januari 2011 23:50 schreef Johnfuckinmayer het volgende:

[..]

Nee.
ik wil een dikke knuffel.

Ik wil je best knuffelen maar dat wil jij niet

quote:

Op zondag 2 januari 2011 23:51 schreef backgammon het volgende:

[..]

Ik wil je best knuffelen maar dat wil jij niet

want JFM heeft smetvrees?

quote:

Op zondag 2 januari 2011 23:49 schreef Johnfuckinmayer het volgende:
als je er niet in zit of hebt gezeten,zal je er geen fuck van snappen.

Ik snap jouw omstandigheden niet, daar reageerde ik niet op. Ik snap je boosheid, je kaken op elkaar moeten houden omdat je er geen fuck aan kunt doen. Gewoon die onmacht. Al zou je willen, je kunt niets 0,0 doen.

Ik wil ook een knuffel!
JFM, knuffelen?

Nee dat denk ik niet, maar dan moeten we ergens afspreken

quote:

Op zondag 2 januari 2011 23:52 schreef Neo-Mullen het volgende:
Ik wil ook een knuffel!
JFM, knuffelen?

-hug-

quote:

Op zondag 2 januari 2011 23:52 schreef Neo-Mullen het volgende:
Ik wil ook een knuffel!
JFM, knuffelen?

Alles klaar voor morgen Neo?

quote:

Op zondag 2 januari 2011 23:55 schreef Johnfuckinmayer het volgende:

[..]

-hug-

-huggle-

quote:

Op zondag 2 januari 2011 23:58 schreef Wanderingwhy het volgende:

[..]

Alles klaar voor morgen Neo?

Jep, papiertje nog ff doornemen en zo ff uitprinten.

Stilgevallen hier?

@JFM: Is je ex nog steeds in je leven of heb je nu een punt bereikt waardoor je nu wel verder kunt?

Hij zocht contact vandaag enzo,huilend aan de telefoon.

ik heb zojuist besloten dat ik hem nooit meer terug wil.

quote:

Op zondag 2 januari 2011 23:44 schreef Wanderingwhy het volgende:

[..]

@JFM: En nu kan ik jou 100% volgen. Ik word zo gek van die kutmuren! Ik heb al twee-en-een-halve maand 'geduld' en alles en iedereen die er meer van weet zegt "geduld hebben" en ja, ik heb best geduld merk ik nu, maar ergens tijdens dat hele geduld hebben ben ik wel heel erg alleen aan het worden/zijn nu....

Dat vind ik zo moeilijk. Ik laat niks van me horen om afstand te nemen, maar hoewel iedereen zegt dat ik er goed aan doe, voelt het zo verkeerd... 'Geef haar de tijd om te beseffen wat ze mist'. Ja leuk, maar helpt het dan als ik zo goed als uit haar leven verdwijn....?

Anderzijds, met contact houden komt het ook niet goed. Zo ziet het er tenminste niet naar uit. Ik word er radeloos van...

quote:

Op maandag 3 januari 2011 00:16 schreef Johnfuckinmayer het volgende:
Hij zocht contact vandaag enzo,huilend aan de telefoon.

ik heb zojuist besloten dat ik hem nooit meer terug wil.

Een knuffel kan veel doen! zo ben je ineens genezen

quote:

Op maandag 3 januari 2011 00:24 schreef Cocktailprikker het volgende:

[..]

Sex ook dunkt me. Mja dat zal voorlopig nog wel niet gebeuren

Dat zei ik net al, iedereen is toe aan een potje sex.
Misschien klinkt dat heel stom maar dat breekt een soort band die je nog hebt met die persoon.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 00:20 schreef Cocktailprikker het volgende:

[..]

Ja. Je geeft haar daardoor de ruimte om zélf te gaan denken. Zonder dat ze direct vanuit emoties reageert Ze zal ongetwijfeld ook nog veel aan jou denken hoor.

Dank je. Ik denk, en hoop, dat je gelijk hebt. Ik heb vanavond bij familie gezeten, veel gepraat, het was erg emotioneel. Iedereen om mij heen zit vol onbegrip over de situatie, en aan de ene kant doet het mij goed dat ik niet de enige ben die het niet begrijpt. Aan de andere kant is dat des te frustrerender.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 00:26 schreef backgammon het volgende:

[..]

Dat zei ik net al, iedereen is toe aan een potje sex.
Misschien klinkt dat heel stom maar dat breekt een soort band die je nog hebt met die persoon.

Dat zal misschien zo zijn, maar ik heb op dit moment echt geen behoefte aan sex met iemand anders dan mijn ex. Ik denk niet dat ik er op dit moment gelukkiger van zou worden. Eerder het tegenovergestelde.
Dat betekent niet dat ik het niet mis, dat wel. Maar dan wel met mijn vriendin... mijn ex, bedoel ik.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 00:20 schreef Cocktailprikker het volgende:

[..]

Ja. Je geeft haar daardoor de ruimte om zélf te gaan denken. Zonder dat ze direct vanuit emoties reageert Ze zal ongetwijfeld ook nog veel aan jou denken hoor.

Echt Mr.Myst: In jouw situatie is wat CP zegt zo ontzettend waar.

Even open kaart Mr.Myst, ik weet echt wel dat mijn ex heel veel over me nadenkt. Dat weet ik omdat de weinige signalen die ik wel krijg duidelijk afwijkend zijn van haar 'gewone' doen. Daar zitten bakken emotie in.
Er geldt nog een andere 'wet' bij jou Mr.Myst; zolang jij je armen blijft uitstrekken zal zij het tegenovergestelde willen doen. Zie dat in de figuurlijke zin.
Wat CP zegt is alles waar je je op moet richten. En als je haar een keer ziet zorg dan dat je niet 'zielig' bent maar wees juist de vent waar ze verliefd op werd. Je wilt immers haar medelijden niet maar haar liefde

quote:

Op maandag 3 januari 2011 00:18 schreef Mr.Myst het volgende:

[..]

Dat vind ik zo moeilijk. Ik laat niks van me horen om afstand te nemen, maar hoewel iedereen zegt dat ik er goed aan doe, voelt het zo verkeerd... 'Geef haar de tijd om te beseffen wat ze mist'. Ja leuk, maar helpt het dan als ik zo goed als uit haar leven verdwijn....?

Anderzijds, met contact houden komt het ook niet goed. Zo ziet het er tenminste niet naar uit. Ik word er radeloos van...

Mr.Myst:
Ergens zal dit zo ontzettend goed voor je zijn.Als jij jezelf niet kunt zijn zonder haar is dat iets waar je serieus over na moet gaan denken. Dat is dan geen liefde meer die in balans is, maar een liefde waarin je een enorme afhankelijkheid bent gaan ontwikkelen.

Benut deze periode om jezelf weer te gaan zijn. Om al die plannen die je hebt in jezelf te steken. Stop met denken dat zij dat goed van je zou vinden. Vind het goed van en voor jezelf. Deze periode is daar perfect voor. Want je moet haar die rust en ruimte nu geven en al die energie die je in haar en jouw relatie wilt steken kun je nu voor jezelf gebruiken.

Je zult gaan merken dat door die dingen ook echt te gaan doen je weer meer zelfrespect gaat krijgen en je zult gaan zien dat je lang niet zo afhankelijk van haar hoeft te zijn om gelukkig te zijn. Jouw geluk moet niet afhangen van alleen haar in jouw leven. Jouw geluk moet ook afhangen van dingen en doelen die je voor jezelf weet te bereiken. Ik weet dat je dat kunt. Succes!

Lieve iedereen, ik ga naar bed.

Succes met morgen!

quote:

Op maandag 3 januari 2011 00:42 schreef Johnfuckinmayer het volgende:
Lieve iedereen, ik ga naar bed.

Succes met morgen!

Al met al; slaap ze JFM

quote:

Op maandag 3 januari 2011 00:30 schreef Wanderingwhy het volgende:

[..]

Echt Mr.Myst: In jouw situatie is wat CP zegt zo ontzettend waar.

Even open kaart Mr.Myst, ik weet echt wel dat mijn ex heel veel over me nadenkt. Dat weet ik omdat de weinige signalen die ik wel krijg duidelijk afwijkend zijn van haar 'gewone' doen. Daar zitten bakken emotie in.
Er geldt nog een andere 'wet' bij jou Mr.Myst; zolang jij je armen blijft uitstrekken zal zij het tegenovergestelde willen doen. Zie dat in de figuurlijke zin.
Wat CP zegt is alles waar je je op moet richten. En als je haar een keer ziet zorg dan dat je niet 'zielig' bent maar wees juist de vent waar ze verliefd op werd. Je wilt immers haar medelijden niet maar haar liefde

Ik hoop dat ze veel over mij nadenkt. Ik weet het niet, want ik krijg die signalen niet. Ik kan me echter niet voorstellen dat ze mij zo maar uit mijn hoofd kan zetten. Niet na alles wat er gebeurd is in die twee jaar, niet na de manier waarop we uit elkaar zijn gegaan en ik mijn ziel aan haar heb blootgelegd. Ik denk tenminste dat mij zoiets niet onberoerd zou laten.
Feit is dat het op dit moment met mij niet goed gaat. Nogmaals zonder zelfmedelijden, maar ik ga hier voorlopig niet uitkomen. Niet door op deze manier verder te gaan.
Misschien is dit íets te openhartig, maar mijn vermoeden (en die van mij omgeving) is dat ik depressief ben. Ik ben door deze situatie depressief geworden.

Een korte schets: 2010 was een rot jaar, in alle opzichten. In januari moest ik tijdens mijn afstudeerfase stoppen met mijn studie. Ik heb mijn diploma nét niet gehaald, en zal de opleiding nooit kunnen voltooien. Daar baal ik ontzettend van.
Daardoor heb ik ook een flinke studieschuld gekregen. Niet onoverkomelijk, maar ook echt niet fijn. In de tijd erna heb ik naar werk gezocht. Twee korte baantjes gehad, tijdelijk werk.
Bij de laatste baan ben ik ontslagen omdat ik voor het uitzendbureau geen dubbele baan wilde nemen, en ik geen vrij kreeg voor de crematie van de oma van mijn vriendin.

Daarna druk op zoek naar werk, zonder resultaat vooralsnog. Mijn vader is werkloos, mijn moeder heeft reuma gekregen, is aan de beterende hand.

Mijn vriendin gaf mij een doel: Ik moet zorgen dat ik werk vind, weer kan gaan studeren, want we moeten samen een toekomst opbouwen.
Dat valt nu weg, en vooral de manier waarop het gegaan is kan ik niet accepteren...
Alles bij elkaar opgeteld denk ik niet dat ik er op dit moment zelf uit kan komen. Ik loop over van emoties, geniet nergens meer van en zie het allemaal niet meer positief in. Dat is de laatste tijd alleen maar erger geworden. Mijn familie ziet me wegglijden en ze maken zich zorgen. Daar ga ik me alleen maar slechter door voelen.

Morgen ga ik naar de dokter. Kijken wat hij er van vindt. Hoewel ik er geen voorstander van ben, hoop ik dat hij me anti-depressiva voorschrijft. Om 'het topje' wat af te schaven. Zodat ik daardoor verder kan met mijn leven. Niet dat het verdriet er minder om zal worden, maar puur vanwege het feit dat ik op dit moment niet verder kan.
Als ik morgen een sollicitatiegesprek heb, word ik afgewezen. Ik kan me niet voor de volle 100% inzetten, hoe graag ik dat ook wil. Vrijdag heb ik een gesprek voor werkervaringstraject. Dat wil ik niet verpesten. Maar als ik daar in deze situatie ga zitten, gaat het mis. Stel dat ik word aangenomen, gaat het nog mis. Dat is niet negatief gedacht, eerder realistisch. Omdat ik absoluut niet goed in mijn vel zit. Door medicijnen te krijgen, hoop ik nogmaals dat het randje er een beetje vanaf gaat, waardoor ik me íets beter ga voelen.

Misschien is dit iets te openhartig, maar goed, zo is de situatie op dit moment.
Ik weet donders goed dat ik niet de enige ben die in een rotsituatie zit, en dat er mensen zijn die veel ergere dingen hebben meegemaakt. Misschien vinden mensen dat ik me aanstel, maar feit is, dat voor mij de emmer vol zit, zo kan ik niet verder.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 00:31 schreef Cocktailprikker het volgende:

[..]

Ja ik geloofde zelf ook niet toen mij dat gezegd werd hoor. Maar ik deed het wel, en na 3 maanden nam ze contact met me op. Niet dat er genoeg veranderd was om een succesvolle relatie voort te zetten, maar het gebeurde In de tijd hebben onszelf een stuk beter leren kennen.

Dat is het énige wat je wel kan doen, naar jezelf kijken en voor jezelf stappen vooruit zetten. Waar je niks aan kan doen , is zonde van je tijd om je druk over te maken. Zoals een ander tegen mij zij, energie die je in jezelf steekt is nooit verloren.

Precies, ik moet zorgen dat ik weer energie krijg, en dat ik die dan in mezelf kan gaan steken. Doorgaan met mijn leven/een nieuwe start maken, hoe je het ook wilt noemen.

Wie weet neemt ze contact op. Ik heb het bovenstaande verhaal wel aan een vriendin van haar verteld. Mijn ex mag weten hoe ik me voel, al denk ik niet dat die vriendin het snel doorbrieft aan mijn ex, want zo'n type is het niet. In hetzelfde gesprek kwam echter ook naar voren dat ik wel verder wil met mijn leven, een studie wil gaan doen/wil gaan werken. Dus dat is ook weer positief op te vatten.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 00:39 schreef Wanderingwhy het volgende:

[..]

Mr.Myst:
Ergens zal dit zo ontzettend goed voor je zijn.Als jij jezelf niet kunt zijn zonder haar is dat iets waar je serieus over na moet gaan denken. Dat is dan geen liefde meer die in balans is, maar een liefde waarin je een enorme afhankelijkheid bent gaan ontwikkelen.

Benut deze periode om jezelf weer te gaan zijn. Om al die plannen die je hebt in jezelf te steken. Stop met denken dat zij dat goed van je zou vinden. Vind het goed van en voor jezelf. Deze periode is daar perfect voor. Want je moet haar die rust en ruimte nu geven en al die energie die je in haar en jouw relatie wilt steken kun je nu voor jezelf gebruiken.

Je zult gaan merken dat door die dingen ook echt te gaan doen je weer meer zelfrespect gaat krijgen en je zult gaan zien dat je lang niet zo afhankelijk van haar hoeft te zijn om gelukkig te zijn. Jouw geluk moet niet afhangen van alleen haar in jouw leven. Jouw geluk moet ook afhangen van dingen en doelen die je voor jezelf weet te bereiken. Ik weet dat je dat kunt. Succes!

Op dit moment kan ik mezelf niet zijn omdat ik de situatie niet kan accepteren. Afhankelijkheid is daarin niet het goede woord, al begrijp ik heel goed wat je ermee bedoelt te zeggen. Onze relatie was zo ontzettend goed. Een relatie moet een aanvulling zijn op je leven, geen invulling. In deze relatie zaten beide kanten: Doordat het zo'n goede aanvulling was, gaf het invulling aan mijn leven.

Hopelijk gaat dat, door dat kleine beetje hulp wat ik morgen hoop te krijgen, wel lukken om het proces van acceptatie in gang te zetten. Ik verwacht niet dat het meteen gaat werken, of dat het een wondermiddel is. Ik hoop dat het mijn gedachten wat positiever kan stemmen, zodat ik zelf de stap kan maken om verder te gaan.

Nogmaals, de wil is er, maar ik kan de stap niet maken. En zolang ik de stap niet kan maken, blijf ik in die negatieve spiraal hangen, en wordt deze niet doorbroken. Dan zal het alleen maar slechter gaan, en dat is iets wat niemand wil.
Als ik die spiraal kan doorbreken, zal ik mijn eigenwaarde en zelfrespect ook terugkrijgen. Ik was enorm gegroeid als persoon, doordat ik deze relatie had, en dat is nu weg. Dat kan en zal weer terugkomen, als ik die stap kan maken.

En ja, doordat ik dan positiever in het leven sta, kan ik (haar) laten zien wat ik waard ben. Dan heeft het meer kans dat het goed komt, al besef ik me dat dat absoluut geen garantie is.

Nu wordt het tijd om m'n bed in te duiken...

[ Bericht 1% gewijzigd door Mr.Myst op 03-01-2011 01:24:41 ]

quote:

Op maandag 3 januari 2011 00:39 schreef Wanderingwhy het volgende:

[..]

Mr.Myst:
Ergens zal dit zo ontzettend goed voor je zijn.Als jij jezelf niet kunt zijn zonder haar is dat iets waar je serieus over na moet gaan denken. Dat is dan geen liefde meer die in balans is, maar een liefde waarin je een enorme afhankelijkheid bent gaan ontwikkelen.

Dit

--

Dit klink misschien een beetje hard maar vraag jezelf eens af; zou jij een relatie met jezelf willen? je bent op het moment een wrak.

Ik geloof niet echt in AD, dat onderdrukt/verzacht en lost het niet op. Het zou misschien een idee zijn om aan de dokter door te geven dat je graag hulp wilt. In de vorm van een praatgroep of coach.

Denk er ook aan dat een relatie een balans nodig heeft.. je bent veelste afhankelijk van haar als ik zo een beetje je posts lees dus als je er nu voor kiest om haar eens op de 2e of 3e plek te zetten,
Jezelf altijd op de 1e plek. Werk aan jezelf, zorg dat je alles op een rijtje hebt, stabiel werk, misschien je opleiding alsnog afronden of een opleiding beginnen.
Onafhankelijk worden.

Iemand die onafhankelijk in het leven staat is een aantrekkelijk iemand ( dat straal je ook uit, je hebt dan een bepaalde uitstraling, kijk maar eens naar wat mensen op straat, je ziet dat sommige mensen gewoon goed in hun vel zitten en sterk in het leven staan, en andere niet).

Je kunt geen relatie hebben waarbij je afhankelijk bent van de ander, als die te veel voor je moet zorgen werkt het niet.
Ik zie het altijd zo; iedereen draagt een grote wereld bol op zn rug en het is fijn om die even tegen de ander aan te laten leunen maar dat kan maar voor even want die ander heeft ook zijn eigen bol te dragen.
De een kan meer dragen dan de ander, maar nooit alles. je zult echt zelf op eigen benen moeten kunnen staan anders werkt het niet, dan is de balans weg.

Dus wat ik wil zeggen is, zoek hulp, werk aan jezelf want werkelijk, ben je haar wel waard zoals je nu bent? Heb je haar iets te bieden? Nee? -> work on it. Ja? vergeet wat ik heb gezegt.

[ Bericht 57% gewijzigd door backgammon op 03-01-2011 01:26:36 ]

Ik heb doordat ik mijn ex-vriendin alles liet doen en te afhankelijk van haar was verloren terwijl zij eigenlijk dat helemaal niet aan kon, ik heb daar zo een spijt van gehad want ik wist goed dat zij het erg zwaar had en aan haarzelf meer dan te veel had.

Helaas was ik blind en zag het allemaal niet voor me gebeuren.

Ze was wel blij dat ik het alsnog zag wat er mis is gegaan, maar goed het heeft een hele hoop schade aangericht en een vertrouwens-breuk repareer je niet zo maar met woorden.
En daarbij is er zoveel gebeurt dat het beter ik haar "negeer"

quote:

Op zondag 2 januari 2011 21:13 schreef jeice het volgende:
* jeice meldt zich ook maar weer eens in dit topic...

O&N redelijk goed doorgekomen, al vond ik het wel lichtelijk vreemd dat ik 2 uur voor de jaarwisseling een smsje van m'n ex kreeg met daarin een gedichtje waarin het er op neer kwam dat ze hoopte dat ik een goed,gelukkig,vrolijk nieuwjaar had. Het was een beetje dubbel, aan de ene kant vond ik het lief dat ze nog aan me dacht en een best wel lief smsje stuurde, maar na alles wat er gebeurd is vond ik het moeilijk om die gedachte vast te houden en vond dat eigenlijk ook wel prima, een terugval is niet echt wat ik kan gebruiken nu.

Het is haar nog steeds niet gelukt om langer dan 5-6 dagen geen contact op te nemen met me. Vandaag liep ik ff door de stad om wat dingen te kopen, en ik kwam toevallig een vrouwelijke oud-collega tegen, (waar ik ook nog wel eens mee sms en chat, maar die al wel een vriend heeft en sinds kort zelfs samenwoont) erg leuke meid! We gaan binnenkort ergens een hapje eten en wat drinken om eens bij te kletsen. Toevallig liep de beste vriendin van m'n ex-schoonmoeder ook langs toen ik met haar stond te praten, maar die durfde niks te zeggen volgens mij. Alsof m'n ex ROOK dat ik met een leuke meid stond te praten kreeg ik tijdens dat gesprek weer een sms van haar. Ik heb tijdens het gesprek niet gekeken, maar zag het later. Ze vroeg of ik komende week tijd had om wat te gaan drinken om over het huis te gaan praten...

Dit had ze begin van deze week ook al gevraagd, ik had haar toen te kennen gegeven dat ik geen tijd had. Dat had ik stiekem wel, maar geen zin om de afgelopen week haar te zien of spreken, ik wilde vrolijk naar O&N toe, en ik had het idee dat zij wel eens roet in het eten kon gooien. Ik stuurde haar een smsje terug: "deze week heb ik geen tijd, misschien volgende week of de week erop" om nog maar eens te kennen te geven dat ik geen haast had. Maar ja, aan de andere kant kan ik er ook niet onderuit, we hebben tenslotte nog een huis samen, en spullen te verdelen. Het zou niet fair van mij zijn als ik haar lange tijd in onzekerheid laat daarover, want ze moet tenslotte wel meebetalen (wat ze nog niet gedaan heeft, dus die schuld loopt alvast op). Dus ik stuurde vandaag terug dat ik komende week waarschijnlijk wel tijd had en dat zij maar moest zeggen welke avond. We hadden de vorige keer afgesproken wat te gaan drinken op neutraal terrein, zoals een cafe of kroeg.

Maar gek genoeg kwam in het SMSje daarop van haar kant het voorstel om ergens een hapje te gaan eten. Ik mocht uitzoeken waar en haar dat laten weten als ik het wist. Misschien ligt het aan mij maar is uit eten gaan niet een tikkeltje, hoe noem je dat, "relatie-achtig"? Kijk, ergens maakt het me niet uit, of we nou gaan drinken of eten, het gesprek zal wel even duren lijkt me. Dus of we nou alleen drinken of er ook een hapje bij eten maakt niet uit, maar ik vond het ergens wel vreemd eigenlijk. Uit eten gaan is toch "anders" dan alleen ergens een drankje doen, maar goed...

Zou je niet gewoon eens vragen aan haar wat ze nou van je wil en verwacht? Dat gespeculeer de hele tijd... Zoals je het hier vertelt klinkt het alsof haar barman luchtbel uitéén is gespat en ze je terug probeert te winnen.

* Octagon needs to get a grip
Vanochtend alweer wakker geworden met haar in mijn hoofd

(wat is het hard gegaan vannacht - alweer een nieuw topic ! )

quote:

Op maandag 3 januari 2011 00:26 schreef backgammon het volgende:

[..]

Dat zei ik net al, iedereen is toe aan een potje sex.
Misschien klinkt dat heel stom maar dat breekt een soort band die je nog hebt met die persoon.

Ja het helpt.. Voor een uurtje. En daarna ist weer net zo kut..

Nou ik ga maar eens aankleden en werken. Yes!!

Afstand nemen/geven, allemaal goed en wel. Maar ben je er dan ook van bewust dat er een kans is dat je ex, terwijl jij afstaand neemt/geeft, verder gaat met haar leven.
Ze denkt dan misschien nog wel aan jou, maar misschien niet meer in termen van 'relatiemateriaal'.

Ik spreek ook maar uit eigen ervaring - ik denk dat er geen geijkte procedure ('de manier waarop je zeker goed doet') bestaat 'Hoe je te gedragen na een breuk ?'

goedemorgen iedereen... vandaag weer eens verschrikkelijk wakker geworden met haar in mijn hoofd... ontzettend slecht geslapen. Mag gelukkig wel weer naar het werk vandaag maar krijg haar niet uit mijn hoofd.
Blijf maar nadenken, analyseren en gissen naar wat er nou is, waarom dingen zo zijn gelopen en hoe dit nou kan. Haar totale stilte en keihard negeren helpen hier ook niet echt bij.
Ik begrijp nog steeds niet hoe dit heeft kunnen gebeuren (zelfs niet bij de 3de keer) maar ik kan blijkbaar zelf heel slecht accepteren dat ik er nooit achter ga komen. Als typische man wil je alles aanpakken met ratio en dat lijkt hier niet in te zetten. Ik blijf maar hangen in dit denken, redeneren en zoeken naar uitleg....
Ondertussen zie ik weer een unblock op msn, allerlei toegevoegde vrienden bij haar.... en dus nog meer om jezelf helemaal gek mee te maken... het wordt er op deze manier allemaal niet leuker op.
Aan de andere kant heb ik sinds juni vorig jaar (toen ze de 2de keer wegging) wel allerlei dingen opgeschreven, gedachtes, gebeurtenissen, uitspraken, waarvan ik zeg als ik ze nu teruglees dat moet je allemaal niet willen. Ze is bezig je te manipuleren, voor de kar te spannen hoe je het ook noemen wil....
En blijkbaar ben ik bereid dat allemaal te accepteren. De laatste keer zei ze zelfs dat het vreemd was weer in mijn armen te liggen, alsof ik het haar allemaal had vergeven. Ze snapte niet dat dat zomaar kon.
Maakt liefde dan werkelijk blind? Of is het gewoon de angst nooit meer zoiets te vinden, te weten dat je social skills niet van dien aard zijn dat je zomaar een nieuwe vriendin vindt, dat het met 30 steeds moeilijker word. Is het geen afscheid kunnen nemen van je comfortzone waarin alles makkelijk was en geregeld leek.... Ik weet het niet.....
En kom er op het moment ook niet uit....

quote:

Op maandag 3 januari 2011 08:15 schreef ennudan het volgende:
goedemorgen iedereen... vandaag weer eens verschrikkelijk wakker geworden met haar in mijn hoofd... ontzettend slecht geslapen. Mag gelukkig wel weer naar het werk vandaag maar krijg haar niet uit mijn hoofd.

Zou er iets in de lucht zitten ? Hier nl. net hetzelfde : wakker worden met haar in de gedachten, tijdens de 100km lange rit naar het werk is het er niet beter op geworden... ben er nog zenuwachtig bij geworden ook Maar haar contacteren : no way ! Ik moet sterk blijven... ze wil me niet aan haar zijde, dus zoekt ze het maar uit !

quote:

Op maandag 3 januari 2011 08:15 schreef ennudan het volgende:
Blijf maar nadenken, analyseren en gissen naar wat er nou is, waarom dingen zo zijn gelopen en hoe dit nou kan. Haar totale stilte en keihard negeren helpen hier ook niet echt bij.
Ik begrijp nog steeds niet hoe dit heeft kunnen gebeuren (zelfs niet bij de 3de keer) maar ik kan blijkbaar zelf heel slecht accepteren dat ik er nooit achter ga komen.

Een typische handeling als je gedumpt wordt... gaat wel weg hoor.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 08:15 schreef ennudan het volgende:
Als typische man wil je alles aanpakken met ratio en dat lijkt hier niet in te zetten. Ik blijf maar hangen in dit denken, redeneren en zoeken naar uitleg....

Ik ga me op voorhand excuseren bij de vrouwen die dit topic meelezen... Vrouwen handelen meestal niet uit ratio.
Blijkt mijn ex net de uitzondering te zijn die de regel bevestigt : ze heeft niet haar hart, maar wel haar verstand gevolgd.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 08:15 schreef ennudan het volgende:
Maakt liefde dan werkelijk blind? Of is het gewoon de angst nooit meer zoiets te vinden, te weten dat je social skills niet van dien aard zijn dat je zomaar een nieuwe vriendin vindt, dat het met 30 steeds moeilijker word. Is het geen afscheid kunnen nemen van je comfortzone waarin alles makkelijk was en geregeld leek.... Ik weet het niet.....
En kom er op het moment ook niet uit....

Ja, liefde maakt blind. Da's een welgekend fenomeen.
Die angst niemand meer te vinden, heb ik rond mijn 30ste ook gekend. En heb ik sinsdien (zo'n 8-tal jaar ;-)), ook al zijn mijn social skills ook niet echt 'je-dat' en kom ik zogoed als niet buiten, bijna altijd een vriendin gehad... so, don't worry

@Octagon ik weet niet of er iets in de lucht hangt of dat het iets anders is... misschien zijn het wel de zenuwen en het terugkrabbelen van mijn goeie voornemens om dit jaar voor mezelf te kiezen, actie te ondernemen etc....
Ik weet wel dat het er op het moment even niet beter van wordt.... en ik weet ook wel dat het allemaal niet zo erg is, dat er nog zoveel meer vissen zijn, dat ik allerlei dingen wel heb etc etc...
Maar dat wil er op het moment nog niet zo in in die stomme kop.
Ik hoop inderdaad dat je gelijk hebt en dat al dat denken en analyseren weggaat.... je schiet er uiteindelijk niks mee op (antwoorden krijg je toch niet) en sterker nog je maakt het alleen maar ergen voor jezelf (makkelijk gezegd, moeilijk gedaan)

Misschien wordt het dan toch eens tijd voor een cursus social skills voor dummies...

Weet echt neven niet wat ik met mezelf aan moet... ondanks al mijn goeie voornemens, to do lijstjes voor dit jaar etc...
Zeggen dat je gaat veranderen is makkelijk... uitvoering is niet altijd zo simpel...
Zeker niet als zij ook nog vaak de enige was waarmee je over dit soort dingen kon praten.
Heb sterk de neiging contact met haar te zoeken. Te vragen hoe het met haar gaat, gewoon praten. Zeker omdat ze straks in maart voor 8 weken naar India vertrekt (studie) en dan hebben we zeker geen contact meer ben ik bang. Aan de andere kant.. zij zwijgt mij dood (logische reactie voor haar zo ken ik haar ook wel) en dan denk ik... dan moet je het dus ook niet willen als zij er al zo op reageert

Sorry voor de wat verwarrend post.....even lastig op een rijtje te krijgen hier

Goedemorgen iedereen, wakker geworden met verdomde zenuwen voor mijn eerste tentamen,dat ik niet eens aan wat anders kán denken.


Grab a coffee and a cigarette en laat je dag goed beginnen,iedereen:)

* Octagon is a stupid f*ck

Net de laatste 2 emails van ex teruggelezen... waarom toch ?!

quote:

Op maandag 3 januari 2011 09:01 schreef Johnfuckinmayer het volgende:
Goedemorgen iedereen, wakker geworden met verdomde zenuwen voor mijn eerste tentamen,dat ik niet eens aan wat anders kán denken.

Grab a coffee and a cigarette en laat je dag goed beginnen,iedereen:)

Verdomme toch... moet ik naast beginnen roken, ook nog eens koffie leren drinken

quote:

Op maandag 3 januari 2011 10:01 schreef Octagon het volgende:
* Octagon is a stupid f*ck

Net de laatste 2 emails van ex teruggelezen... waarom toch ?!

[..]

Verdomme toch... moet ik naast beginnen roken, ook nog eens koffie leren drinken

Ach emails teruglezen, msn checken, profielen, hyves, facebook, smsjes teruglezen.... heb het allemaal gedaan/doe het nog.... en schiet er niks mee op... je maakt jezelf er alleen maar gekker mee....
krijg hier op het werk even niks gedaan... ben er met de gedachte echt niet bij. Behoorlijk vervelend en lastig.
Wil graag met haar praten, contact zoeken, weer eens spreken met de persoon die je altijd begreep maar weet ook dat het geen zin heeft. Begrijp alleen de ommezwaai niet. Ik weet dat het echt iets voor haar is om heel hard de andere kant op te rennen als ze iets niet geregeld krijgt (om daar weer tegen dezelfde muur te lopen). Maar ik kan maar niet begrijpen dat ze hier de de zaken niet onder ogen kan/wil/durft te zien.

Koffie helpt niet .... wordt er alleen maar nog gekker van en 1 van mijn goeie voornemens was minder koffie....
En beginnen met roken lijkt me ook niet het beste voornemen

Ik moet zeggen dat ik op mn werk nou juist minder aan haar dacht, als ik thuis alleen ben dan is er geen afleiding.

Anyways, Goeie morguh !

Beetje een kater, gistere naar theatre show can mn zus geweest en daarna wat gedronken in de foyer, te veel dus maar wel gezellig geweest

Ik voel me helemaal super vandaag!

haha

Kom op he mensen, blijven door gaaaaan !

stug blijven doorgaan ja.... maar dit kan niet veel langer zo.... daar ga ik aan onderdoor.... ik blijf wel functioneren maar wordt er niet vrolijker van....

quote:

Op maandag 3 januari 2011 10:28 schreef ennudan het volgende:
stug blijven doorgaan ja.... maar dit kan niet veel langer zo.... daar ga ik aan onderdoor.... ik blijf wel functioneren maar wordt er niet vrolijker van....

Ik wil je niet de stuipen op het lijf jagen, alleen ik herken véél van wat je zegt - en half vorige maand ben ik er aan onderdoor gegaan.
Ik was ook stug blijven doorgaan (lees : hoop hebben op een goede afloop, alles analyseren, terugblikken, mezelf aan haar proberen uitleggen, ...) gedurende 2,5 maand. Ook op het werk bleef ik "redelijk" presteren. Blijkbaar heeft die periode me zovéél energie gekost dat ik -toen bleek dat ze een nieuwe vriend had- een week en half apatisch in de zetel gehangen heb.

'k Hoop voor jou dat je jezelf daar tegen wapent... want (zoals een vriend van me zei op 0&N) "geen enkele vrouw is dat waard".

@octagon weet je wat nou het stomme is.... die onzin speelt dus al sinds juni vorig jaar.... toen is ze (de tweede keer de eerste was maart 2009 en duurde een maand of 4/5) weggegaan al haar spull verhuisd etc... wel contact, nog wat eten, praten je weet het wel... ik een maand op vakantie en toen was het iedere dag smsen missen contact relatie noem maar op dus ik was nog geen uur thuis toen ze al op de stoep stond... weer 8 weken leuk en toen weer hetzelfde maar goed...
ik ben dus eigenlijk al 6 maanden aan het rommelen... wel niet wel niet... en heb eigenlijk al die tijd het gevoel dat ik stil sta...kom maar niet vooruit... heb een nieuwe baan maar dat is het ook niet helemaal en zo lijkt eigenlijk alles uit elkaar te vallen....
Ik ben bang dat ik binnenkort wel iets langer als een week in die stoel moet/ga hangen...

Verdomme, kom ik op school aan,is het tentamen afgelast.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 10:44 schreef Johnfuckinmayer het volgende:
Verdomme, kom ik op school aan,is het tentamen afgelast.

Das balen.... aan de andere kant... kun je er ook niet voor zakken...

quote:

Op maandag 3 januari 2011 10:39 schreef ennudan het volgende:
@octagon weet je wat nou het stomme is.... die onzin speelt dus al sinds juni vorig jaar.... toen is ze (de tweede keer de eerste was maart 2009 en duurde een maand of 4/5) weggegaan al haar spull verhuisd etc... wel contact, nog wat eten, praten je weet het wel... ik een maand op vakantie en toen was het iedere dag smsen missen contact relatie noem maar op dus ik was nog geen uur thuis toen ze al op de stoep stond... weer 8 weken leuk en toen weer hetzelfde maar goed...
ik ben dus eigenlijk al 6 maanden aan het rommelen... wel niet wel niet... en heb eigenlijk al die tijd het gevoel dat ik stil sta...kom maar niet vooruit... heb een nieuwe baan maar dat is het ook niet helemaal en zo lijkt eigenlijk alles uit elkaar te vallen....
Ik ben bang dat ik binnenkort wel iets langer als een week in die stoel moet/ga hangen...

She's playing games with your heart.

Ze heeft wel het recht om haar eigen pad te kiezen. Liefde is ook loslaten. Als je heel veel om iemand geeft moet je daar niet kwaad om zijn, of onbegrip voor hebben. Dat iemand anders zijn of haar leven op een bepaalde manier leeft, wil niet zeggen dat jij dat ook zo moet doen. Toen het de vorige keer uitging met mijn ex dacht ik hetzelfde als jij, maar op een gegeven moment zie je alles meer in perspectief, en ga je juist denken dat je wil dat je ex gelukkig wordt.

Ik heb mijn ex gister ook een e-mail gestuurd dat ik echt hoop dat hij gelukkig wordt en een nieuwe liefde vindt, en dat ik het erg fijn vind die mooie dingen met hem te hebben mogen meemaken. En dat geeft echt zoveel rust. Ik heb geaccepteerd dat hij een nieuw 'pad' op is gegaan, dat moet hij zelf weten, het is zijn leven.

Goedemorgen . Voor Mr. Myst.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 10:39 schreef ennudan het volgende:
@octagon weet je wat nou het stomme is.... die onzin speelt dus al sinds juni vorig jaar.... toen is ze (de tweede keer de eerste was maart 2009 en duurde een maand of 4/5) weggegaan al haar spull verhuisd etc... wel contact, nog wat eten, praten je weet het wel... ik een maand op vakantie en toen was het iedere dag smsen missen contact relatie noem maar op dus ik was nog geen uur thuis toen ze al op de stoep stond... weer 8 weken leuk en toen weer hetzelfde maar goed...
ik ben dus eigenlijk al 6 maanden aan het rommelen... wel niet wel niet... en heb eigenlijk al die tijd het gevoel dat ik stil sta...kom maar niet vooruit... heb een nieuwe baan maar dat is het ook niet helemaal en zo lijkt eigenlijk alles uit elkaar te vallen....
Ik ben bang dat ik binnenkort wel iets langer als een week in die stoel moet/ga hangen...

Lijkt mij, en als buitenstaander is het altijd simpel om de situatie van de ander te analyseren/becommentariëren, dat zij een probleem heeft, dat ze niet weet wat ze wilt.
Natuurlijk ben jij daar niks mee, want zo'n uitspraak neemt jouw gevoelens voor haar niet weg. (ik spreek uit ervaring - ook tegen mij is gezegd dat zij een probleem heeft/het probleem is)

Als ik je toch één raad mag geven : als je echt dat gevoel hebt, dat je het niet meer gaat trekken, zoek dan op tijd hulp.
Zelf heb ik het niet voelen aankomen - ineens was het er - mijn omgeving dacht dat ik "domme dingen" (lees : zelfmoord) ging doen - dat wil je je omgeving ook niet aandoen

quote:

Op maandag 3 januari 2011 10:57 schreef Faerie het volgende:

[..]

She's playing games with your heart.

Ze heeft wel het recht om haar eigen pad te kiezen. Liefde is ook loslaten. Als je heel veel om iemand geeft moet je daar niet kwaad om zijn, of onbegrip voor hebben. Dat iemand anders zijn of haar leven op een bepaalde manier leeft, wil niet zeggen dat jij dat ook zo moet doen. Toen het de vorige keer uitging met mijn ex dacht ik hetzelfde als jij, maar op een gegeven moment zie je alles meer in perspectief, en ga je juist denken dat je wil dat je ex gelukkig wordt.

Ik heb mijn ex gister ook een e-mail gestuurd dat ik echt hoop dat hij gelukkig wordt en een nieuwe liefde vindt, en dat ik het erg fijn vind die mooie dingen met hem te hebben mogen meemaken. En dat geeft echt zoveel rust. Ik heb geaccepteerd dat hij een nieuw 'pad' op is gegaan, dat moet hij zelf weten, het is zijn leven.

Mooie gedachte - en ik wens ook echt dat mijn ex gelukkiger is als ze ooit met mij geweest is.

Toch wel een bedenking : moest zij mij zo'n email sturen (zij heeft mij gedumpt), ik zou er niet mee omkunnen. Het zou mij ook niet rustig maken. Nu niet, en mezelf kennende ook in de toekomst niet.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 11:01 schreef Octagon het volgende:

[..]

Lijkt mij, en als buitenstaander is het altijd simpel om de situatie van de ander te analyseren/becommentariëren, dat zij een probleem heeft, dat ze niet weet wat ze wilt.
Natuurlijk ben jij daar niks mee, want zo'n uitspraak neemt jouw gevoelens voor haar niet weg. (ik spreek uit ervaring - ook tegen mij is gezegd dat zij een probleem heeft/het probleem is)

Als ik je toch één raad mag geven : als je echt dat gevoel hebt, dat je het niet meer gaat trekken, zoek dan op tijd hulp.
Zelf heb ik het niet voelen aankomen - ineens was het er - mijn omgeving dacht dat ik "domme dingen" (lees : zelfmoord) ging doen - dat wil je je omgeving ook niet aandoen

tja... we hebben het inderdaad al wel vaker over problemen gehad... zelfs misschien borderline... ach ze is zogenaamd heel sociaal, past zich overal en aan iedereen aan en verliest daarbij zichzelf uit het oog..ik was de eerste en enige die daar dwars doorheen prikte (zoals ze zelf ook zei) . Heb heel erg het idee dat ze nu weer zoiets heeft en heel sterk het idee iets te missen vanwege een relatie. Dat ze dingen niet kan doen... Nou ben ik de laatste geweest om haar tegen te houden dingen te doen (zelfs aangemoedigd in het buitenland te studeren etc) maar goed.. haar perceptie verander je niet zomaar....
Als ik er nog op wil hopen is de enige hoop dat ze gaat realizeren dat het gras niet groener is bij de buren en dat het allemaal zo slecht nog niet was....
Vraag is natuurlijk of je daar nog op wil hopen na wat er allemaal is gebeurd...

En wees gerust ik was niet van plan domme dingen te gaan doen.... heb al een aantal bezoeken bij de psycholoog achter de rug dus.... dat komt wel goed.. (hoop ik)

quote:

Op maandag 3 januari 2011 00:57 schreef backgammon het volgende:

[..]

Dit

--

Dit klink misschien een beetje hard maar vraag jezelf eens af; zou jij een relatie met jezelf willen? je bent op het moment een wrak.

Ik geloof niet echt in AD, dat onderdrukt/verzacht en lost het niet op. Het zou misschien een idee zijn om aan de dokter door te geven dat je graag hulp wilt. In de vorm van een praatgroep of coach.

Denk er ook aan dat een relatie een balans nodig heeft.. je bent veelste afhankelijk van haar als ik zo een beetje je posts lees dus als je er nu voor kiest om haar eens op de 2e of 3e plek te zetten,
Jezelf altijd op de 1e plek. Werk aan jezelf, zorg dat je alles op een rijtje hebt, stabiel werk, misschien je opleiding alsnog afronden of een opleiding beginnen.
Onafhankelijk worden.

Iemand die onafhankelijk in het leven staat is een aantrekkelijk iemand ( dat straal je ook uit, je hebt dan een bepaalde uitstraling, kijk maar eens naar wat mensen op straat, je ziet dat sommige mensen gewoon goed in hun vel zitten en sterk in het leven staan, en andere niet).

Je kunt geen relatie hebben waarbij je afhankelijk bent van de ander, als die te veel voor je moet zorgen werkt het niet.
Ik zie het altijd zo; iedereen draagt een grote wereld bol op zn rug en het is fijn om die even tegen de ander aan te laten leunen maar dat kan maar voor even want die ander heeft ook zijn eigen bol te dragen.
De een kan meer dragen dan de ander, maar nooit alles. je zult echt zelf op eigen benen moeten kunnen staan anders werkt het niet, dan is de balans weg.

Dus wat ik wil zeggen is, zoek hulp, werk aan jezelf want werkelijk, ben je haar wel waard zoals je nu bent? Heb je haar iets te bieden? Nee? -> work on it. Ja? vergeet wat ik heb gezegt.

Eerst even mijn reactie op jouw post, voordat ik vertel hoe het bij de huisarts gegaan is.

Ik zal de laatste zijn die zal ontkennen dat ik op dit moment een wrak ben. Wie wil er een relatie met een wrak? Niemand. Ik weet echter niet hoe ik er uit moet komen op dit moment.

Over die afhankelijkheid: NU, nadat het uit is gegaan, ben ik ontzettend afhankelijk van haar. Op het moment voel ik me zo dat ik niet gelukkig kan zijn zonder haar. Een verkeerde gedachte, maar zo denk ik er nu over.

Onze relatie was wat dat betreft in balans. Ik was zelfverzekerd, ondanks de tegenslagen die ik dit jaar heb gekregen. Zij was onzeker, maar dat is de aard van het beestje, dat ligt in haar achtergrond. Hoe graag ik ook zou willen, het zou niet netjes zijn om dat hier te bespreken.
Ik was er altijd voor haar, en andersom ook. Al had ik die moment veel minder vaak, dan dat zij die had. We konden overal met elkaar over praten, zonder dat we aan elkaar vasthingen. Tijdens onze relatie was er dus echt geen sprake van een ongezonde afhankelijkheid.

Ik moet mezelf op dit moment op de eerste plek zetten, maar het lukt me niet, ik weet niet hoe. Door haar op de eerste plek te zetten, kom ik er niet. Feit is, dat ik de situatie niet kan accepteren, daardoor aan haar blijf denken, en me af blijf vragen 'Waarom????'. Dit kan niet, dit kan gewoonweg niet waar zijn. Niet op deze manier, niet zo, zonder echte reden.

Het kan blijkbaar wel... maar dat gaat er verdomme niet in bij mij!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Vanmorgen ben ik bij de huisarts geweest. Ik heb de situatie uitgelegd, en ze denkt aan een soort burn-out. Vaak is dat werkgerelateerd, maar ook door een aantal tegenslagen die niets met werk te maken hebben, kun je een burn-out krijgen.

Ik heb slaaptabletten voorgeschreven gekregen, voor een week. Puur om tot rust te komen, een klein beetje ritme te krijgen. Volgende week moet ik terugkomen, om te laten weten hoe het is gegaan.

Op dit moment staat er een afspraak met een SPW'er, maar dat kan pas op 25 januari. Ook een reden waarom ik volgende week terug moet komen: Als het niet beter gaat, moet ik er eerder terecht kunnen. Dit kon nu niet overlegd worden, vanwege vakanties.

Ik ben het met CP en backgammon eens, AD zijn niet de oplossing. Ik zou het liever ook niet willen. Praten lucht echter ook niet op, en de stappen die ik moet maken, kan ik niet maken. Ik zak alleen maar verder weg.

Ik kreeg ook de vraag of ik nog plezier had in mijn leven. Ik heb daar eerlijk op geantwoord dat dat niet zo is. Ik kan nergens iets van voldoening of plezier uithalen, en geloof me, ik probeer het wel. Als ik de kans krijg, ga ik bijvoorbeeld wel stappen. Ik probeer er dan ook het beste van te maken, het lukt me alleen niet. Ik krijg haar niet uit mijn gedachten, ik kan de knop niet omdraaien. Ik blijf dingen denken als: 'Hoe was het geweest als ze hier was?' 'Deze situatie klopt niet, ik hoor hier niet alleen te staan'.

Voorlopig moet ik maar even zien hoe het gaat, maar op dit moment trek ik het allemaal niet meer. De drang om contact te zoeken om te laten weten hoe het met mij gaat is zo enorm groot. Maar het is onverstandig... Ik heb me de afgelopen dagen slecht gevoeld, maar dit, dit gevoel is niet te beschrijven.

Nogmaals, de wil om er iets aan te doen is er.
Ik besef me heel goed dat ik er op deze manier niet ga komen. Ik heb alleen de kracht niet om er iets aan te doen...

quote:

Op maandag 3 januari 2011 10:57 schreef Viking84 het volgende:
Goedemorgen . Voor Mr. Myst.

Dank je wel.
Daar heb ik op dit moment écht behoefte aan. Maar ik zal het niet krijgen van degene van wie ik het het meest wil.

[ Bericht 2% gewijzigd door Mr.Myst op 03-01-2011 12:25:23 ]

@Mr.Myst: Ik heb vanochtend je uitgebreide post al gelezen en het een aantal uren laten liggen. Het is een heftige post....

Waar ik woorden voor tracht te vinden is mijn gevoel dat je een verkeerd beeld lijkt te hebben van je 'ideale relatie' die je tot kort geleden dacht te hebben.
Je geeft eerder namelijk al aan dat je niet in de meest ideale omstandigheden zat - ook tijdens je relatie - en dat je ex je ook de doelstelling meegaf om werk te gaan zoeken.
Wat je daarnaast zegt is dat je ex zelf ook de nodige dingen had in haar leven.

Wat mij daaruit naar voren komt - en ik hoop dat ik het mis heb? - is een beeld waarbij je onbewust toch meer aan je ex bent gaan hangen dan je zelf denkt. Je ex had zichzelf al, maar daarnaast ook jou in verre van ideale omstandigheden met dan ook je ouders in verre van ideale omstandigheden. Jullie hebben zoveel kunnen praten zeg je. Hoeveel van jouw zorgen heb je met haar gedeeld?
Zij heeft je geholpen jou weer doelstellingen te geven en jou gezegd een baan te zoeken? Mmh...wat ik denk is dat een van de redenen dat je nu in de situatie zit waarin je zit is dat zij het op een gegeven moment gewoon niet meer trok. Haar eigen problemen niet meer met jou kon of durfde te bespreken vanwege alles wat er al bij jou lag. Ze gaf nog veel om jou en trachtte jou ook nog te helpen.
Daarmee was het voor jou een ideale relatie, maar voor haar niet meer....

Ik hoop dat er eruit komt. Je geeft zelf al aan waar het start en dat kun je nu niet. Het begint immers bij "willen". Dat je zegt dat de wil er wel is moet ik toch tegenspreken. "Waar een wil is, is een weg" en zolang je de weg niet gevonden hebt moet je het toch meer willen.

No offence. Je zit in een heel lastig parket maar het begint altijd met een begin, hoe klein dan ook.
Maak voor jezelf voor vandaag 3 dingen die je eind van de dag gedaan wilt hebben en doe dat dan ook. Moet je eens kijken wat dat van een tevredenheid geeft als je dat einde van de dag ook gedaan hebt.
(denk aan bijv. post bijgewerkt hebben, studie-info hebben aangevraagd en dat je kamer weer spik en span is...datzelfde doe je morgen dan weer. het hoeven geen grote dingen te zijn, zolang je steeds maar elke dag wat vooruitgang weet te boeken)

quote:

Op maandag 3 januari 2011 12:36 schreef Wanderingwhy het volgende:
maar het begint altijd met een begin, hoe klein dan ook.
Maak voor jezelf voor vandaag 3 dingen die je eind van de dag gedaan wilt hebben en doe dat dan ook. Moet je eens kijken wat dat van een tevredenheid geeft als je dat einde van de dag ook gedaan hebt.
(denk aan bijv. post bijgewerkt hebben, studie-info hebben aangevraagd en dat je kamer weer spik en span is...datzelfde doe je morgen dan weer. het hoeven geen grote dingen te zijn, zolang je steeds maar elke dag wat vooruitgang weet te boeken)

Goeie tip... Ik merk ook dat ik ontzettende moeite heb iets te beginnen, het af te maken en mezelf te motiveren

quote:

Op maandag 3 januari 2011 12:36 schreef Wanderingwhy het volgende:
maar het begint altijd met een begin, hoe klein dan ook.
Maak voor jezelf voor vandaag 3 dingen die je eind van de dag gedaan wilt hebben en doe dat dan ook. Moet je eens kijken wat dat van een tevredenheid geeft als je dat einde van de dag ook gedaan hebt.
(denk aan bijv. post bijgewerkt hebben, studie-info hebben aangevraagd en dat je kamer weer spik en span is...datzelfde doe je morgen dan weer. het hoeven geen grote dingen te zijn, zolang je steeds maar elke dag wat vooruitgang weet te boeken)

Inderdaad een goeie tip - al is het voor mensen die depressief zijn (in het algemeen - ik beschuldig hier niemand dat hij/zij aan een depressie lijdt) niet makkelijk om de gedachte "waar een wil is, is een weg" waar te maken.
Ik heb van dichtbij depressiviteit meegemaakt, en ik kan je vertellen dat 'zich herpakken' niet altijd zonder professionele hulp kan gebeuren. En dat het ook niet op een persoon zijn/haar gezicht af te lezen is of hij/zij depressief is.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 12:36 schreef Wanderingwhy het volgende:
@Mr.Myst: Ik heb vanochtend je uitgebreide post al gelezen en het een aantal uren laten liggen. Het is een heftige post....

Waar ik woorden voor tracht te vinden is mijn gevoel dat je een verkeerd beeld lijkt te hebben van je 'ideale relatie' die je tot kort geleden dacht te hebben.
Je geeft eerder namelijk al aan dat je niet in de meest ideale omstandigheden zat - ook tijdens je relatie - en dat je ex je ook de doelstelling meegaf om werk te gaan zoeken.
Wat je daarnaast zegt is dat je ex zelf ook de nodige dingen had in haar leven.

Wat mij daaruit naar voren komt - en ik hoop dat ik het mis heb? - is een beeld waarbij je onbewust toch meer aan je ex bent gaan hangen dan je zelf denkt. Je ex had zichzelf al, maar daarnaast ook jou in verre van ideale omstandigheden met dan ook je ouders in verre van ideale omstandigheden. Jullie hebben zoveel kunnen praten zeg je. Hoeveel van jouw zorgen heb je met haar gedeeld?
Zij heeft je geholpen jou weer doelstellingen te geven en jou gezegd een baan te zoeken? Mmh...wat ik denk is dat een van de redenen dat je nu in de situatie zit waarin je zit is dat zij het op een gegeven moment gewoon niet meer trok. Haar eigen problemen niet meer met jou kon of durfde te bespreken vanwege alles wat er al bij jou lag. Ze gaf nog veel om jou en trachtte jou ook nog te helpen.
Daarmee was het voor jou een ideale relatie, maar voor haar niet meer....

Ik hoop dat er eruit komt. Je geeft zelf al aan waar het start en dat kun je nu niet. Het begint immers bij "willen". Dat je zegt dat de wil er wel is moet ik toch tegenspreken. "Waar een wil is, is een weg" en zolang je de weg niet gevonden hebt moet je het toch meer willen.

No offence. Je zit in een heel lastig parket maar het begint altijd met een begin, hoe klein dan ook.
Maak voor jezelf voor vandaag 3 dingen die je eind van de dag gedaan wilt hebben en doe dat dan ook. Moet je eens kijken wat dat van een tevredenheid geeft als je dat einde van de dag ook gedaan hebt.
(denk aan bijv. post bijgewerkt hebben, studie-info hebben aangevraagd en dat je kamer weer spik en span is...datzelfde doe je morgen dan weer. het hoeven geen grote dingen te zijn, zolang je steeds maar elke dag wat vooruitgang weet te boeken)

Heel goed stuk om te lezen, ik heb het zelf ook zo ervaren.
Ik ben echt naar onze relatie gaan kijken, naar de kleinste dingen en zag al gouw dat het niet o rooskleurig was als dat ik dacht.
Meda daarom kan ik me er nu beter bij neerleggen.

Wat betreft je bezoek aan de dokter, als je echt een burnout dan heb je echt een zware tijd voor de boeg! Zorg dat je niet ge-isoleerd raakt en praten praten praten.

Het maken van een simpel lijstje met kleine doelstelling is overigens ook een hele goeie.
Ik haal al voldoening uit het doen van de was en de afwas, als ik daarbij nog eens stofzuig dan voel ik me al een heel stuk beter

quote:

Op maandag 3 januari 2011 02:35 schreef goofy_goober het volgende:

[..]

Zou je niet gewoon eens vragen aan haar wat ze nou van je wil en verwacht? Dat gespeculeer de hele tijd... Zoals je het hier vertelt klinkt het alsof haar barman luchtbel uitéén is gespat en ze je terug probeert te winnen.

Ik wacht eerst wel af hoe het gesprek loopt, maar als ze zelf niet duidelijk wordt dan ga ik dat wel vragen ja. Grappig, want toen ik dit verhaal aan een kennis vertelde was haar eerste reactie ook: "weet je of ze nog contact heeft met die gozer?". Ik durf het niet te zeggen, volgens m'n moeder, die haar profiel nog wel eens bekijkt op Hyves, is hij inmiddels wel uit haar vriendenlijst verdwenen, maar staat hij nog wel tussen de vrienden op haar werk Hyves. Daar valt dus eigenlijk ook niks uit op te maken. Ik bekijk haar Hyves overigens al tijden niet meer, wil ik ook niet.

Het is trouwens niet dat ik nog hoop heb ofzo, maar ik ben toch benieuwd naar de achterliggende gedachte van een etentje. Het is meer... beladen, als ik het zo mag noemen? Ligt het aan mij of is een etentje vreemder dan gewoon "even wat drinken ergens"?

quote:

Op maandag 3 januari 2011 12:36 schreef Wanderingwhy het volgende:
@Mr.Myst: Ik heb vanochtend je uitgebreide post al gelezen en het een aantal uren laten liggen. Het is een heftige post....

Waar ik woorden voor tracht te vinden is mijn gevoel dat je een verkeerd beeld lijkt te hebben van je 'ideale relatie' die je tot kort geleden dacht te hebben.
Je geeft eerder namelijk al aan dat je niet in de meest ideale omstandigheden zat - ook tijdens je relatie - en dat je ex je ook de doelstelling meegaf om werk te gaan zoeken.
Wat je daarnaast zegt is dat je ex zelf ook de nodige dingen had in haar leven.

Wat mij daaruit naar voren komt - en ik hoop dat ik het mis heb? - is een beeld waarbij je onbewust toch meer aan je ex bent gaan hangen dan je zelf denkt. Je ex had zichzelf al, maar daarnaast ook jou in verre van ideale omstandigheden met dan ook je ouders in verre van ideale omstandigheden. Jullie hebben zoveel kunnen praten zeg je. Hoeveel van jouw zorgen heb je met haar gedeeld?
Zij heeft je geholpen jou weer doelstellingen te geven en jou gezegd een baan te zoeken? Mmh...wat ik denk is dat een van de redenen dat je nu in de situatie zit waarin je zit is dat zij het op een gegeven moment gewoon niet meer trok. Haar eigen problemen niet meer met jou kon of durfde te bespreken vanwege alles wat er al bij jou lag. Ze gaf nog veel om jou en trachtte jou ook nog te helpen.
Daarmee was het voor jou een ideale relatie, maar voor haar niet meer....

Ik hoop dat er eruit komt. Je geeft zelf al aan waar het start en dat kun je nu niet. Het begint immers bij "willen". Dat je zegt dat de wil er wel is moet ik toch tegenspreken. "Waar een wil is, is een weg" en zolang je de weg niet gevonden hebt moet je het toch meer willen.

No offence. Je zit in een heel lastig parket maar het begint altijd met een begin, hoe klein dan ook.
Maak voor jezelf voor vandaag 3 dingen die je eind van de dag gedaan wilt hebben en doe dat dan ook. Moet je eens kijken wat dat van een tevredenheid geeft als je dat einde van de dag ook gedaan hebt.
(denk aan bijv. post bijgewerkt hebben, studie-info hebben aangevraagd en dat je kamer weer spik en span is...datzelfde doe je morgen dan weer. het hoeven geen grote dingen te zijn, zolang je steeds maar elke dag wat vooruitgang weet te boeken)

Misschien was de relatie niet zo ideaal als ik dacht, maar ik kan met de beste wil van de wereld me niet bedenken waar het dan aan lag. Ik heb mijn zorgen met haar gedeeld, maar het is niet zo dat ik op die momenten huilend in haar armen lag en het niet meer zag zitten.
Je deelt je zorgen, in de zin van: Het is lastig om werk te krijgen, weer een afwijzing gehad, het financiële aspect gaat een rol spelen, daar moet ik uit zien te komen. Alles met een positieve insteek, en zelf was ze daar ook positief over. Nogmaals, ik had mijn problemen, die deelde ik met haar, maar niet op een afhankelijke, depressieve manier. Want ik was niet depressief.
Ook al zat ik op dagen ook voornamelijk thuis, ik had de hoop en de instelling dat het allemaal goed zou komen. Die hadden we beiden.
Van wat ik mij kan herinneren heb ik ooit één keer het idee gehad dat ik het niet meer zag zitten (afgewezen voor werk, slechte dag), ik heb er toen met haar over gepraat en voelde me opgelucht.

Naar mijn idee besprak ze haar problemen ook met mij, het belangrijkste heeft ze echter niet besproken: Haar twijfels.
Je hoeft het niet van me aan te nemen, maar ik weet 100% zeker dat we een gelijkwaardige relatie hadden, waarin we niet teveel aan elkaar hingen.
Ik herinner me nog wel vaak de woorden die ze tot het laatste moment heeft gezegd: 'Ik weet zeker dat ik met niemand anders zo gelukkig kan zijn als met jou. Ik wil je nooit meer kwijt, ik weet niet wat ik zonder jou zou moeten in mijn leven.' Dit zijn woorden, die ik daarna ook gezegd heb, en hoe klote het ook is, ik sta daar nog steeds achter en kan die woorden niet loslaten.

Ze heeft ook duidelijk tegen mij gezegd dat het niet aan mij ligt. Ze vond het niet erg dat ik geen werk, studie of opleiding had. Het ging erom dat ze van me hield, om wie ik ben, en de randzaken waren niet belangrijk. Ze wist dat ik het anders zou willen, dat was genoeg.
Dit heb ik een paar dagen geleden ook al gezegd. Bij haar rezen er twijfels: Wat wil ik, wil ik me al binden, houd ik nog genoeg van je om door te gaan? Is dat gevoel minder geworden?
Dat ligt ook in haar aard. Zo zal ze altijd, maar dan ook altijd, blijven denken.

Wat dat betreft is het niet zo dat zij tegen mij gezegd heeft dat ik een baan moest zoeken, een opleiding moest gaan volgen e.d. Ik heb me daar altijd voor ingespannen, die motivatie had ik, en dat zag ze ook. Ze werd er af en toe wel radeloos van dat het maar niet wilde lukken, en ze probeerde mij dan ook actief te helpen. Ik wist zelf heel goed wat ik wilde, en ik heb altijd geprobeerd er positief in te blijven staan wat betreft het zoeken naar werk.

Ik heb je ook uitgelegd hoe de situatie in elkaar steekt betreffende mijn ex. Ik denk dat de conclusie die jij daaruit getrokken hebt de juiste is.

Edit: Ik heb me de afgelopen 7 weken zo ontzettend afgevraagd wat er niet goed zat tussen ons. Ik weet het echt niet, ik kan het niet benoemen. Ik kan gewoon geen dingen vinden. Er waren geen signalen, ik kan zelfs geen kleine dingen benoemen die niet goed waren. Dat maakt het zo ontzettend frustrerend.

[ Bericht 2% gewijzigd door Mr.Myst op 03-01-2011 13:19:05 ]

quote:

Op maandag 3 januari 2011 12:45 schreef ennudan het volgende:

[..]

Goeie tip... Ik merk ook dat ik ontzettende moeite heb iets te beginnen, het af te maken en mezelf te motiveren

Ik kan me nergens toe zetten. Ik sta op met de gedachte: 'Laat ik vandaag eens ... gaan doen'. Vanavond is het nog niet gebeurd. Wat heb ik dan gedaan de hele dag? Na zitten denken, achter de computer gezeten, gegeten, tv gekeken. Dus ik herken me daar volledig in.

Dan kun je inderdaad zeggen: 'Waar een wil is, is een weg'. Dat is zo, maar de weg is spekglad en mistig, ik weet niet goed hoe ik op de weg kan komen en erop kan blijven. [/beeldspraak]

quote:

Op maandag 3 januari 2011 12:54 schreef Octagon het volgende:

[..]

Inderdaad een goeie tip - al is het voor mensen die depressief zijn (in het algemeen - ik beschuldig hier niemand dat hij/zij aan een depressie lijdt) niet makkelijk om de gedachte "waar een wil is, is een weg" waar te maken.
Ik heb van dichtbij depressiviteit meegemaakt, en ik kan je vertellen dat 'zich herpakken' niet altijd zonder professionele hulp kan gebeuren. En dat het ook niet op een persoon zijn/haar gezicht af te lezen is of hij/zij depressief is.

Daarom baal ik dat het nog 22 dagen duurt voordat ik het eerste gesprek kan hebben, met de Sociaal Pedagogisch Werker... Ik weet niet of ik het nog zo lang trek. Op het moment word ik gek van radeloosheid...

quote:

Op maandag 3 januari 2011 12:57 schreef backgammon het volgende:

[..]

Heel goed stuk om te lezen, ik heb het zelf ook zo ervaren.
Ik ben echt naar onze relatie gaan kijken, naar de kleinste dingen en zag al gouw dat het niet o rooskleurig was als dat ik dacht.
Meda daarom kan ik me er nu beter bij neerleggen.

Wat betreft je bezoek aan de dokter, als je echt een burnout dan heb je echt een zware tijd voor de boeg! Zorg dat je niet ge-isoleerd raakt en praten praten praten.

Het maken van een simpel lijstje met kleine doelstelling is overigens ook een hele goeie.
Ik haal al voldoening uit het doen van de was en de afwas, als ik daarbij nog eens stofzuig dan voel ik me al een heel stuk beter

Ik wil weer een studie oppakken. Ik heb al brochures gedownload, ik kan me alleen niet concentreren op de tekst, ik kan mijn gedachten er niet bijhouden. Ik vind geen afleiding in het doen van de afwas, laat staan voldoening.
Dat is geen reden om het dan maar te laten staan, dat zou ik dan ook weer niet doen. Maar toch, op het moment kan ik nergens tevreden mee zijn. En dat moet veranderen, ik moet anders gaan denken.

Mr. Myst: ik weet precies wat je doormaakt nu. Mij komt ook niks uit handen.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 12:59 schreef jeice het volgende:

[..]

Ik wacht eerst wel af hoe het gesprek loopt, maar als ze zelf niet duidelijk wordt dan ga ik dat wel vragen ja. Grappig, want toen ik dit verhaal aan een kennis vertelde was haar eerste reactie ook: "weet je of ze nog contact heeft met die gozer?". Ik durf het niet te zeggen, volgens m'n moeder, die haar profiel nog wel eens bekijkt op Hyves, is hij inmiddels wel uit haar vriendenlijst verdwenen, maar staat hij nog wel tussen de vrienden op haar werk Hyves. Daar valt dus eigenlijk ook niks uit op te maken. Ik bekijk haar Hyves overigens al tijden niet meer, wil ik ook niet.

Het is trouwens niet dat ik nog hoop heb ofzo, maar ik ben toch benieuwd naar de achterliggende gedachte van een etentje. Het is meer... beladen, als ik het zo mag noemen? Ligt het aan mij of is een etentje vreemder dan gewoon "even wat drinken ergens"?

@Jeice: Je hebt wel gelijk dat een etentje wat minder los is dan even ergens wat drinken. Er is wat minder afstand en daarnaast is het wat lastiger om een gesprek af te kappen. Wel tekenend dat je ex er mee komt
Goofy heeft een punt. Wil je hierover gaan speculeren of weet je zelf al zeker wat je wilt? Dat is toch de belangrijkste vraag waar je vooralsnog wel/niet helemaal duidelijk over bent.

@ Mr.Myst. Het heeft ook geen zin om heel de tijd naar verklaringen te zoeken. Ze had nou eenmaal twijfels, en het is nou eenmaal uitgegaan. Hoe hard het ook klinkt, maar niets verandert het feit dat het uit is. Dingen lopen niet altijd zoals je zelf zou willen. Als iemand overlijdt wil je dat natuurlijk ook niet, maar dat zul je ook moeten accepteren, zonder dat je er ooit een verklaring voor krijgt waarom iemand nou is overleden.

Ik denk dat dit een goede levensles is voor je Mr.Myst. Ik weet zeker dat je hier uiteindelijk zo sterk van wordt! En nog iets: soms moet je, figuurlijk gesproken natuurlijk, echt tot het diepste van de put komen, en op een gegeven moment kom je niet meer verder. Vanaf dan kan het alleen beter gaan. Aan alles komt een eind, dus ook aan jouw verdriet. Ook aan verdriet zit een grens. Dat is een kracht die elk mens in zich heeft, en jij ook als ik je berichten zo zie want ergens in jou weet je wel wat je moet doen. Sterkte!

@Mr.Myst:

Een concrete vraag aan jou: Even los van je ex; bedenk 1 simpel punt uit de tijd voor je ex waarvan je weet dat dat iets was wat je vrolijk maakte en benoem dat hier.

Tot laterzzz!

Poeh, ik vind die posts van Mr. Myst echt heel erg heftig om te lezen. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik me 2 jaar geleden exact hetzelfde heb gevoeld. Hoewel ik nu in dezelfde situatie zit als toen voel ik me wel minder ellendig. Woon nu in een andere stad, misschien dat dat ermee te maken heeft (wilde al een tijdje hiernaartoe nml). Bovendien had ik toen geen slaapproblemen en nu wel: al een week of 3, 4. Ik heb alleen bij mijn ouders 2 nachten goed kunnen slapen vorige week, maar hier lukt het gewoon niet. De hele nacht woelen en zodra ik even in slaap val en weer wakker word, begint het gepieker weer.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 13:25 schreef Viking84 het volgende:
Poeh, ik vind die posts van Mr. Myst echt heel erg heftig om te lezen. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik me 2 jaar geleden exact hetzelfde heb gevoeld. Hoewel ik nu in dezelfde situatie zit als toen voel ik me wel minder ellendig. Woon nu in een andere stad, misschien dat dat ermee te maken heeft (wilde al een tijdje hiernaartoe nml). Bovendien had ik toen geen slaapproblemen en nu wel: al een week of 3, 4. Ik heb alleen bij mijn ouders 2 nachten goed kunnen slapen vorige week, maar hier lukt het gewoon niet. De hele nacht woelen en zodra ik even in slaap val en weer wakker word, begint het gepieker weer.

Denk dat er wel meerdere mensen zich kunnen identificeren met wat Mr.Myst beschrijft. (bv. het niet zien hoe je verder kan zonder, hoe je ooit weer gelukkig gaat worden zonder...)

Zelf word ik al 3 maand zonder wekker wakker, en ja - ik moet opstaan , ... de laatste 2 weken zelfs nog vroeger als anders, nl. rond 5u00.
Voor mij een bewijs dat het onderbewustzijn iets 'vies' is... je kiest er niet voor om wakker te liggen, om te piekeren... en toch gebeurt het tegen je zin.

Even een kijkje in mijn keuken:

Vanochtend vroeg opgestaan en lekker gedoucht. De honden naar buiten, de waterbakken van de dieren buiten bijgevuld, voer gegeven en wat stro erbij gegooid.
Naar binnen en mezelf een ontbijtje gemaakt. Belangrijk want dat is het moment dat je lichaam de bloedsuikerspiegel vaststelt. Ontbijt je goed, dan voelt je lichaam zich goed!

Naar mijn werk gegaan, veel gezichten en veel handen te schudden, we komen eindelijk de crisis uit en de verwachtingen voor dit jaar zijn positief. Van enkelen de vraag hoe het met mijn ex is. Geglimlacht en gezegd dat het niet meer bij mij ligt, dat ik het kut vind maar dat ik wel meer te doen heb. Uiteraard ook het nodige aangehoord. Heerlijk om mensen om me heen te hebben!

Vandaag geen afspraken en binnen. Mijn postvakken bijgewerkt en gekeken naar de verdere weekplanning. (Onderwijl ook fok aan )

Ik ben bezig. Ik voel me goed omdat ik bezig ben. Dat is het woord dat ik jullie wil meegeven. Bezig zijn doet veel voor een mens. Het maakt dat je weer voldoening krijgt over jezelf.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 12:59 schreef jeice het volgende:

[..]

Ik wacht eerst wel af hoe het gesprek loopt, maar als ze zelf niet duidelijk wordt dan ga ik dat wel vragen ja. Grappig, want toen ik dit verhaal aan een kennis vertelde was haar eerste reactie ook: "weet je of ze nog contact heeft met die gozer?". Ik durf het niet te zeggen, volgens m'n moeder, die haar profiel nog wel eens bekijkt op Hyves, is hij inmiddels wel uit haar vriendenlijst verdwenen, maar staat hij nog wel tussen de vrienden op haar werk Hyves. Daar valt dus eigenlijk ook niks uit op te maken. Ik bekijk haar Hyves overigens al tijden niet meer, wil ik ook niet.

Het is trouwens niet dat ik nog hoop heb ofzo, maar ik ben toch benieuwd naar de achterliggende gedachte van een etentje. Het is meer... beladen, als ik het zo mag noemen? Ligt het aan mij of is een etentje vreemder dan gewoon "even wat drinken ergens"?

Ik denk dat ze spijt heeft en probeert om een opening te vinden bij je. Als dat zo is dan is de vraag natuurlijk: ben jij bereid om haar terug te nemen? Let wel: er is nu een grotere kans aanwezig dat ze je dit weer zal flikken.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 13:20 schreef Faerie het volgende:
@ Mr.Myst. Het heeft ook geen zin om heel de tijd naar verklaringen te zoeken. Ze had nou eenmaal twijfels, en het is nou eenmaal uitgegaan. Hoe hard het ook klinkt, maar niets verandert het feit dat het uit is. Dingen lopen niet altijd zoals je zelf zou willen. Als iemand overlijdt wil je dat natuurlijk ook niet, maar dat zul je ook moeten accepteren, zonder dat je er ooit een verklaring voor krijgt waarom iemand nou is overleden.

Ik denk dat dit een goede levensles is voor je Mr.Myst. Ik weet zeker dat je hier uiteindelijk zo sterk van wordt! En nog iets: soms moet je, figuurlijk gesproken natuurlijk, echt tot het diepste van de put komen, en op een gegeven moment kom je niet meer verder. Vanaf dan kan het alleen beter gaan. Aan alles komt een eind, dus ook aan jouw verdriet. Ook aan verdriet zit een grens. Dat is een kracht die elk mens in zich heeft, en jij ook als ik je berichten zo zie want ergens in jou weet je wel wat je moet doen. Sterkte!

Ik moet ook niet naar een verklaring zoeken. Ze heeft me keer op keer duidelijk gemaakt dat het aan haar ligt, niet aan mij. Toch knaagt dat aan me. Toch ga ik dingen bij mij zoeken. Terwijl het niet aan mij ligt. Maar dan denk ik: 'Lag het maar aan mij, kon ik er maar wat mee doen, zodat ik er een beter persoon van kan worden'.

Natuurlijk is dit een harde les, en de gebruikelijke dooddoener (no offense, je wilt niet weten hoeveel mensen dit al tegen me gezegd hebben, en ik weet ook dat het waar is!) dat ik er sterker uit kom, is waar, dat zal ook gaan gebeuren.
Ik vraag me op dit moment af wanneer ik de bodem heb bereikt. Ik denk dat ik er niet ver meer vanaf zit. Ik kan me in ieder geval niet voorstellen dat ik me nog veel slechter kan gaan voelen.
Als dat zo is, ben ik waarschijnlijk rijp voor een opname, of spring ik voor een trein. Dat klinkt wel heel erg dramatisch, maar ik weet van mezelf dat beide dingen niet gaan gebeuren. Ik probeer me ook af te vragen: 'Is het dit allemaal waard?' Nee natuurlijk is dit het allemaal niet waard, maar verdomme, waarom voel ik me dan zo?

Ik weet dat ik anders moet gaan denken, ik weet dat ik het helemaal zelf moet gaan doen.
Het lukt alleen niet.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 13:25 schreef Viking84 het volgende:
Poeh, ik vind die posts van Mr. Myst echt heel erg heftig om te lezen. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik me 2 jaar geleden exact hetzelfde heb gevoeld. Hoewel ik nu in dezelfde situatie zit als toen voel ik me wel minder ellendig. Woon nu in een andere stad, misschien dat dat ermee te maken heeft (wilde al een tijdje hiernaartoe nml). Bovendien had ik toen geen slaapproblemen en nu wel: al een week of 3, 4. Ik heb alleen bij mijn ouders 2 nachten goed kunnen slapen vorige week, maar hier lukt het gewoon niet. De hele nacht woelen en zodra ik even in slaap val en weer wakker word, begint het gepieker weer.

Ik heb dan ook heel erg zitten twijfelen of ik al deze gevoelens wel moest beschrijven, hier op dit forum. Niet dat ik 'bang' ben voor de reacties, maar - hoewel het de 'anonimiteit' van het internet is - je geeft toch een heel groot deel van je ziel bloot. Ik stel me enorm kwetsbaar op, en wanneer je dat zou willen, zou je daar gebruik van maken en iemand echt kunnen beschadigen.

Aan de ene kant denk ik ook, wanneer ik lees dat mensen zich kunnen herkennen in mijn gevoel, dat het fijn is om met mensen te kunnen praten die hetzelfde voelen. Aan de andere kant gun ik dit gevoel helemaal niemand...

@Wandering: Bezig zijn. Dat is waar, dat kan helpen. Op het moment kan ik nergens afleiding in vinden helaas. Hoe ik het ook probeer. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik vandaag ook echt een emotionele rotdag heb, dus misschien moet ik het vandaag ook even niet willen.

Wat mij vrolijk maakte was het maken van muziek, piano/gitaar spelen en zingen. Een goed boek lezen, een film kijken of een stom computerspelletje spelen.
Ik heb ook al geprobeerd om dat soort dingen te gaan doen. Ik word er op dit moment niet vrolijker van, hoewel ik het écht probeer.

Octagon en ennudan hadden vandaag weer zo'n raar gevoel. Ik kreeg het vanmiddag weer. Zenuwachtig, alsof er iets staat te gebeuren. Dan denk je: 'Zou ze aan me denken?' 'Zou ze contact willen opnemen, of heeft het zin om nu te bellen?' Ik heb ze weerstaan, heb er niet aan toegegeven. Al kost het mij zo veel moeite. Ik wil zo graag laten weten hoe het met mij gaat, het met haar delen. Maar ik schiet er niks mee op. Als er al een kans is dat het goed zou kunnen komen, dan moet ik dit al helemaal niet doen.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 14:09 schreef Mr.Myst het volgende:
Octagon en ennudan hadden vandaag weer zo'n raar gevoel. Ik kreeg het vanmiddag weer. Zenuwachtig, alsof er iets staat te gebeuren. Dan denk je: 'Zou ze aan me denken?' 'Zou ze contact willen opnemen, of heeft het zin om nu te bellen?' Ik heb ze weerstaan, heb er niet aan toegegeven. Al kost het mij zo veel moeite. Ik wil zo graag laten weten hoe het met mij gaat, het met haar delen. Maar ik schiet er niks mee op. Als er al een kans is dat het goed zou kunnen komen, dan moet ik dit al helemaal niet doen.

Mijn persoonlijke ervaring (hoe langer ik hier op dit forum zit, hoe openhartiger ik lijk te worden ) :
ex had 2 maand lang niet gevraagd hoe het met mij ging (ik ook niet aan haar for that matter). Toen ik haar daar attent op maakte, kreeg ik een paar dagen later de vraag "Gaat het een beetje met jou ?". Op dat moment zat ik ongeveer het diepste dat ik gezeten heb, en heb ik haar ook eerlijk gemaild hoe en wat ik voelde.

Het resultaat ?
Ik kreeg te lezen dat ze me niet kon helpen, dat ze het contact toch maar ging verbreken en dat ik moest zorgen dat ik erbovenop kwam. (en neen, mijn ex is geen heks )

Het gevoel dat ik toen gekregen heb, had ik mezelf beter bespaard !

Ik denk dat mijn verhaal jouw vermoeden om het niet te doen bevestigt... wou dat ik zelf ook tot die conclusie (en aantal andere conclusies die ik hier al heb zien passeren) was gekomen

[ Bericht 3% gewijzigd door Octagon op 03-01-2011 14:28:51 ]

quote:

Op maandag 3 januari 2011 14:23 schreef Octagon het volgende:

[..]

Mijn persoonlijke ervaring (hoe langer ik hier op dit forum zit, hoe openhartiger ik lijk te worden ) :
ex had 2 maand lang niet gevraagd hoe het met mij ging (ik ook niet aan haar for that matter). Toen ik haar daar attent op maakte, kreeg ik een paar dagen later de vraag "Gaat het een beetje met jou ?". Op dat moment zat ik ongeveer het diepste dat ik gezeten heb, en heb ik haar ook eerlijk gemaild hoe en wat ik voelde.

Het resultaat ?
Ik kreeg te lezen dat ze me niet kon helpen, dat ze het contact toch maar ging verbreken en dat ik moest zorgen dat ik erbovenop kwam. (en neen, mijn ex is geen heks )

Het gevoel dat ik toen gekregen heb, had ik mezelf beter bespaard !

Ja, hoe had ze jou dan kunnen helpen? Eigenlijk moet je dit ook alleen oplossen, dat is de realiteit. Ze is je ex. Maar kan wel begrijpen dat het hard aankomt..

quote:

Op maandag 3 januari 2011 14:31 schreef Faerie het volgende:

[..]

Ja, hoe had ze jou dan kunnen helpen? Eigenlijk moet je dit ook alleen oplossen, dat is de realiteit. Ze is je ex. Maar kan wel begrijpen dat het hard aankomt..

Ik heb het ook alleen opgelost hoor _{(in zoverre dat ik nu terug 'normaal' functionneer - allez, wat is 'normaal' natuurlijk )}

Natuurlijk kon ze me niet helpen, of beter : ze wou mij niet helpen - op dat moment waren we al een 5 à 6-tal weken uitsluitend via email aan het communiceren. Zij wou mij niet IRL zien terwijl ik daar wel behoefte aan had.
Het hard aankomen kwam eerder door het gevoel dat mijn (eerlijke) antwoord niet was wat ze wou horen.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 14:23 schreef Octagon het volgende:

[..]

Mijn persoonlijke ervaring (hoe langer ik hier op dit forum zit, hoe openhartiger ik lijk te worden ) :
ex had 2 maand lang niet gevraagd hoe het met mij ging (ik ook niet aan haar for that matter). Toen ik haar daar attent op maakte, kreeg ik een paar dagen later de vraag "Gaat het een beetje met jou ?". Op dat moment zat ik ongeveer het diepste dat ik gezeten heb, en heb ik haar ook eerlijk gemaild hoe en wat ik voelde.
Het resultaat ?
Ik kreeg te lezen dat ze me niet kon helpen, dat ze het contact toch maar ging verbreken en dat ik moest zorgen dat ik erbovenop kwam. (en neen, mijn ex is geen heks )

Het gevoel dat ik toen gekregen heb, had ik mezelf beter bespaard !

Ik denk dat mijn verhaal jouw vermoeden om het niet te doen bevestigt... wou dat ik zelf ook tot die conclusie (en aantal andere conclusies die ik hier al heb zien passeren) was gekomen

Daar zit ik dus radicaal anders in. Wat moet mijn ex met mijn bagger? Waarom moet zij weten hoe kut ik me voel? Dat doe ik mezelf dan toch aan?
Het staat hier heel hard, maar denken jullie nu echt dat het leven voor jullie ex'en allemaal vioolmuziek en tralala is en dat ze allemaal hartstikke blij zijn dat ze een relatie verbroken hebben?
Dat vind ik een verkeerde veronderstelling en al zou het wel zo zijn, dan is dat voor mij des te meer een reden om het niet bij mijn ex neer te willen leggen. Daar ben ik te trots voor.

De keren dat het mij overkwam vanuit de andere kant vond ik ook echt niet prettig. Dat ik zelf een relatie had uitgemaakt en mijn ex nadien wou praten over een herkansing en wel om de reden dat ze zoveel van me hield en dat ze zich zo rottig voelde dat het uit was inclusief huilie-huilie. Ik vond het heel rot voor haar maar het was tevens de bevestiging dat ik er goed aan gedaan had. Opnieuw was ze bezig de zorg en aandacht te vragen die ze al zoveel had ontvangen en er was geen enkele vraag geweest van haar hoe ik me voelde onder dat alles. Het was toen voor mij een reden nog verder afstand te nemen.

@Wanderingwhy : ik had het feit dat we aan elkaar al zo lang niet gevraagd hadden hoe het ging niet bij haar neergelegd als verwijt, eerder als constatering.

Maar, als ze aan mij vraagt "Hoe gaat het ?" (ook al zegt zij op dat moment gelukkig te zijn), dan antwoord ik daar naar waarheid op. Ik ga toch niet liegen tegen haar ?! Heb ik nooit gedaan, waarom zou ik er op dat moment mee beginnen ?

ps. elke individuele case is anders

quote:

Op maandag 3 januari 2011 14:53 schreef Octagon het volgende:
@Wanderingwhy : ik had het feit dat we aan elkaar al zo lang niet gevraagd hadden hoe het ging niet bij haar neergelegd als verwijt, eerder als constatering.

Maar, als ze aan mij vraagt "Hoe gaat het ?", dan antwoord ik daar naar waarheid op. Ik ga toch niet liegen tegen haar ?! Heb ik nooit gedaan, waarom zou ik er op dat moment mee beginnen ?

ps. elke individuele case is anders

No offence Octagon. Ik zeg ook niet dat jij het anders had moeten doen. Ik zeg alleen dat ik er voor mezelf anders inzit

Een manier om uit de negatieve spiraal te komen is misschien om je niet meer in al die negativiteit te begeven. Begrijp me niet verkeerd, ook ik ben naar dit topic gekomen voor steun. Alle verhalen doen goed, je realiseert je dat je niet de enige bent. Maar op een gegeven moment moet je ook daar mee kappen, dan is het klaar. Zorg ervoor dat je uit die negatieve spiraal komt. Want hoe goed het ook bedoeld is, dit topic is negatief van aard. Iedereen bestookt elkaar met hoe kut ze zich voelen. Dat kan opluchtend voelen, maar kan je ook andere inzichten geven. Andere inzichten zijn vaak positief, maar deze kunnen ook negatief zijn. Vaak als ik dit topic een beetje doorlees krijg ik ook weer een beetje negatieve, sombere gevoelens, terwijl het eerst wel lekker ging.

En ja, ik weet hoe kut het is. Het is bij mij officieel nu drie weken uit (onofficieel vier weken), en ik zie haar nog veel te vaak (zelfde vriendengroep... echt een gigantische afrader om verkering te nemen met iemand uit je vriendengroep! Heeft alleen voordelen als het aan is, als het uit is is het superkut). Ik kom er ook niet gemakkelijk overheen maar ik probeer mezelf wel uit die sleur van negativiteit te trekken. En het feit dat ik dit topic lees geeft wel aan dat dit niet helemaal lukt en ik snap jullie uiteraard allemaal, weet wat jullie voelen. Morgen moet ik mijn (school)werkzaamheden ook weer oppakken en weer op en neer gaan treinen etc. Ik heb er ook totaal geen zin in, wil bij mijn ex zijn. Maar dat zal niet gebeuren. Die tijd ga ik dus lekker in mezelf steken, dat is misschien het laatste waar ik zin in heb, maar ik las al in dit topic dat wij mannen rationeel redeneren; nou, rationeel gezien is dit de beste keuze die je kunt maken!

Succes allen (Y)