De kunst van het loslaten van je ex: Deel 141.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 10:57 schreef Faerie het volgende:

[..]

She's playing games with your heart.

Ze heeft wel het recht om haar eigen pad te kiezen. Liefde is ook loslaten. Als je heel veel om iemand geeft moet je daar niet kwaad om zijn, of onbegrip voor hebben. Dat iemand anders zijn of haar leven op een bepaalde manier leeft, wil niet zeggen dat jij dat ook zo moet doen. Toen het de vorige keer uitging met mijn ex dacht ik hetzelfde als jij, maar op een gegeven moment zie je alles meer in perspectief, en ga je juist denken dat je wil dat je ex gelukkig wordt.

Ik heb mijn ex gister ook een e-mail gestuurd dat ik echt hoop dat hij gelukkig wordt en een nieuwe liefde vindt, en dat ik het erg fijn vind die mooie dingen met hem te hebben mogen meemaken. En dat geeft echt zoveel rust. Ik heb geaccepteerd dat hij een nieuw 'pad' op is gegaan, dat moet hij zelf weten, het is zijn leven.

Mooie gedachte - en ik wens ook echt dat mijn ex gelukkiger is als ze ooit met mij geweest is.

Toch wel een bedenking : moest zij mij zo'n email sturen (zij heeft mij gedumpt), ik zou er niet mee omkunnen. Het zou mij ook niet rustig maken. Nu niet, en mezelf kennende ook in de toekomst niet.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 11:01 schreef Octagon het volgende:

[..]

Lijkt mij, en als buitenstaander is het altijd simpel om de situatie van de ander te analyseren/becommentariëren, dat zij een probleem heeft, dat ze niet weet wat ze wilt.
Natuurlijk ben jij daar niks mee, want zo'n uitspraak neemt jouw gevoelens voor haar niet weg. (ik spreek uit ervaring - ook tegen mij is gezegd dat zij een probleem heeft/het probleem is)

Als ik je toch één raad mag geven : als je echt dat gevoel hebt, dat je het niet meer gaat trekken, zoek dan op tijd hulp.
Zelf heb ik het niet voelen aankomen - ineens was het er - mijn omgeving dacht dat ik "domme dingen" (lees : zelfmoord) ging doen - dat wil je je omgeving ook niet aandoen

tja... we hebben het inderdaad al wel vaker over problemen gehad... zelfs misschien borderline... ach ze is zogenaamd heel sociaal, past zich overal en aan iedereen aan en verliest daarbij zichzelf uit het oog..ik was de eerste en enige die daar dwars doorheen prikte (zoals ze zelf ook zei) . Heb heel erg het idee dat ze nu weer zoiets heeft en heel sterk het idee iets te missen vanwege een relatie. Dat ze dingen niet kan doen... Nou ben ik de laatste geweest om haar tegen te houden dingen te doen (zelfs aangemoedigd in het buitenland te studeren etc) maar goed.. haar perceptie verander je niet zomaar....
Als ik er nog op wil hopen is de enige hoop dat ze gaat realizeren dat het gras niet groener is bij de buren en dat het allemaal zo slecht nog niet was....
Vraag is natuurlijk of je daar nog op wil hopen na wat er allemaal is gebeurd...

En wees gerust ik was niet van plan domme dingen te gaan doen.... heb al een aantal bezoeken bij de psycholoog achter de rug dus.... dat komt wel goed.. (hoop ik)

quote:

Op maandag 3 januari 2011 00:57 schreef backgammon het volgende:

[..]

Dit

--

Dit klink misschien een beetje hard maar vraag jezelf eens af; zou jij een relatie met jezelf willen? je bent op het moment een wrak.

Ik geloof niet echt in AD, dat onderdrukt/verzacht en lost het niet op. Het zou misschien een idee zijn om aan de dokter door te geven dat je graag hulp wilt. In de vorm van een praatgroep of coach.

Denk er ook aan dat een relatie een balans nodig heeft.. je bent veelste afhankelijk van haar als ik zo een beetje je posts lees dus als je er nu voor kiest om haar eens op de 2e of 3e plek te zetten,
Jezelf altijd op de 1e plek. Werk aan jezelf, zorg dat je alles op een rijtje hebt, stabiel werk, misschien je opleiding alsnog afronden of een opleiding beginnen.
Onafhankelijk worden.

Iemand die onafhankelijk in het leven staat is een aantrekkelijk iemand ( dat straal je ook uit, je hebt dan een bepaalde uitstraling, kijk maar eens naar wat mensen op straat, je ziet dat sommige mensen gewoon goed in hun vel zitten en sterk in het leven staan, en andere niet).

Je kunt geen relatie hebben waarbij je afhankelijk bent van de ander, als die te veel voor je moet zorgen werkt het niet.
Ik zie het altijd zo; iedereen draagt een grote wereld bol op zn rug en het is fijn om die even tegen de ander aan te laten leunen maar dat kan maar voor even want die ander heeft ook zijn eigen bol te dragen.
De een kan meer dragen dan de ander, maar nooit alles. je zult echt zelf op eigen benen moeten kunnen staan anders werkt het niet, dan is de balans weg.

Dus wat ik wil zeggen is, zoek hulp, werk aan jezelf want werkelijk, ben je haar wel waard zoals je nu bent? Heb je haar iets te bieden? Nee? -> work on it. Ja? vergeet wat ik heb gezegt.

Eerst even mijn reactie op jouw post, voordat ik vertel hoe het bij de huisarts gegaan is.

Ik zal de laatste zijn die zal ontkennen dat ik op dit moment een wrak ben. Wie wil er een relatie met een wrak? Niemand. Ik weet echter niet hoe ik er uit moet komen op dit moment.

Over die afhankelijkheid: NU, nadat het uit is gegaan, ben ik ontzettend afhankelijk van haar. Op het moment voel ik me zo dat ik niet gelukkig kan zijn zonder haar. Een verkeerde gedachte, maar zo denk ik er nu over.

Onze relatie was wat dat betreft in balans. Ik was zelfverzekerd, ondanks de tegenslagen die ik dit jaar heb gekregen. Zij was onzeker, maar dat is de aard van het beestje, dat ligt in haar achtergrond. Hoe graag ik ook zou willen, het zou niet netjes zijn om dat hier te bespreken.
Ik was er altijd voor haar, en andersom ook. Al had ik die moment veel minder vaak, dan dat zij die had. We konden overal met elkaar over praten, zonder dat we aan elkaar vasthingen. Tijdens onze relatie was er dus echt geen sprake van een ongezonde afhankelijkheid.

Ik moet mezelf op dit moment op de eerste plek zetten, maar het lukt me niet, ik weet niet hoe. Door haar op de eerste plek te zetten, kom ik er niet. Feit is, dat ik de situatie niet kan accepteren, daardoor aan haar blijf denken, en me af blijf vragen 'Waarom????'. Dit kan niet, dit kan gewoonweg niet waar zijn. Niet op deze manier, niet zo, zonder echte reden.

Het kan blijkbaar wel... maar dat gaat er verdomme niet in bij mij!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Vanmorgen ben ik bij de huisarts geweest. Ik heb de situatie uitgelegd, en ze denkt aan een soort burn-out. Vaak is dat werkgerelateerd, maar ook door een aantal tegenslagen die niets met werk te maken hebben, kun je een burn-out krijgen.

Ik heb slaaptabletten voorgeschreven gekregen, voor een week. Puur om tot rust te komen, een klein beetje ritme te krijgen. Volgende week moet ik terugkomen, om te laten weten hoe het is gegaan.

Op dit moment staat er een afspraak met een SPW'er, maar dat kan pas op 25 januari. Ook een reden waarom ik volgende week terug moet komen: Als het niet beter gaat, moet ik er eerder terecht kunnen. Dit kon nu niet overlegd worden, vanwege vakanties.

Ik ben het met CP en backgammon eens, AD zijn niet de oplossing. Ik zou het liever ook niet willen. Praten lucht echter ook niet op, en de stappen die ik moet maken, kan ik niet maken. Ik zak alleen maar verder weg.

Ik kreeg ook de vraag of ik nog plezier had in mijn leven. Ik heb daar eerlijk op geantwoord dat dat niet zo is. Ik kan nergens iets van voldoening of plezier uithalen, en geloof me, ik probeer het wel. Als ik de kans krijg, ga ik bijvoorbeeld wel stappen. Ik probeer er dan ook het beste van te maken, het lukt me alleen niet. Ik krijg haar niet uit mijn gedachten, ik kan de knop niet omdraaien. Ik blijf dingen denken als: 'Hoe was het geweest als ze hier was?' 'Deze situatie klopt niet, ik hoor hier niet alleen te staan'.

Voorlopig moet ik maar even zien hoe het gaat, maar op dit moment trek ik het allemaal niet meer. De drang om contact te zoeken om te laten weten hoe het met mij gaat is zo enorm groot. Maar het is onverstandig... Ik heb me de afgelopen dagen slecht gevoeld, maar dit, dit gevoel is niet te beschrijven.

Nogmaals, de wil om er iets aan te doen is er.
Ik besef me heel goed dat ik er op deze manier niet ga komen. Ik heb alleen de kracht niet om er iets aan te doen...

quote:

Op maandag 3 januari 2011 10:57 schreef Viking84 het volgende:
Goedemorgen . Voor Mr. Myst.

Dank je wel.
Daar heb ik op dit moment écht behoefte aan. Maar ik zal het niet krijgen van degene van wie ik het het meest wil.

[ Bericht 2% gewijzigd door Mr.Myst op 03-01-2011 12:25:23 ]

@Mr.Myst: Ik heb vanochtend je uitgebreide post al gelezen en het een aantal uren laten liggen. Het is een heftige post....

Waar ik woorden voor tracht te vinden is mijn gevoel dat je een verkeerd beeld lijkt te hebben van je 'ideale relatie' die je tot kort geleden dacht te hebben.
Je geeft eerder namelijk al aan dat je niet in de meest ideale omstandigheden zat - ook tijdens je relatie - en dat je ex je ook de doelstelling meegaf om werk te gaan zoeken.
Wat je daarnaast zegt is dat je ex zelf ook de nodige dingen had in haar leven.

Wat mij daaruit naar voren komt - en ik hoop dat ik het mis heb? - is een beeld waarbij je onbewust toch meer aan je ex bent gaan hangen dan je zelf denkt. Je ex had zichzelf al, maar daarnaast ook jou in verre van ideale omstandigheden met dan ook je ouders in verre van ideale omstandigheden. Jullie hebben zoveel kunnen praten zeg je. Hoeveel van jouw zorgen heb je met haar gedeeld?
Zij heeft je geholpen jou weer doelstellingen te geven en jou gezegd een baan te zoeken? Mmh...wat ik denk is dat een van de redenen dat je nu in de situatie zit waarin je zit is dat zij het op een gegeven moment gewoon niet meer trok. Haar eigen problemen niet meer met jou kon of durfde te bespreken vanwege alles wat er al bij jou lag. Ze gaf nog veel om jou en trachtte jou ook nog te helpen.
Daarmee was het voor jou een ideale relatie, maar voor haar niet meer....

Ik hoop dat er eruit komt. Je geeft zelf al aan waar het start en dat kun je nu niet. Het begint immers bij "willen". Dat je zegt dat de wil er wel is moet ik toch tegenspreken. "Waar een wil is, is een weg" en zolang je de weg niet gevonden hebt moet je het toch meer willen.

No offence. Je zit in een heel lastig parket maar het begint altijd met een begin, hoe klein dan ook.
Maak voor jezelf voor vandaag 3 dingen die je eind van de dag gedaan wilt hebben en doe dat dan ook. Moet je eens kijken wat dat van een tevredenheid geeft als je dat einde van de dag ook gedaan hebt.
(denk aan bijv. post bijgewerkt hebben, studie-info hebben aangevraagd en dat je kamer weer spik en span is...datzelfde doe je morgen dan weer. het hoeven geen grote dingen te zijn, zolang je steeds maar elke dag wat vooruitgang weet te boeken)

quote:

Op maandag 3 januari 2011 12:36 schreef Wanderingwhy het volgende:
maar het begint altijd met een begin, hoe klein dan ook.
Maak voor jezelf voor vandaag 3 dingen die je eind van de dag gedaan wilt hebben en doe dat dan ook. Moet je eens kijken wat dat van een tevredenheid geeft als je dat einde van de dag ook gedaan hebt.
(denk aan bijv. post bijgewerkt hebben, studie-info hebben aangevraagd en dat je kamer weer spik en span is...datzelfde doe je morgen dan weer. het hoeven geen grote dingen te zijn, zolang je steeds maar elke dag wat vooruitgang weet te boeken)

Goeie tip... Ik merk ook dat ik ontzettende moeite heb iets te beginnen, het af te maken en mezelf te motiveren

quote:

Op maandag 3 januari 2011 12:36 schreef Wanderingwhy het volgende:
maar het begint altijd met een begin, hoe klein dan ook.
Maak voor jezelf voor vandaag 3 dingen die je eind van de dag gedaan wilt hebben en doe dat dan ook. Moet je eens kijken wat dat van een tevredenheid geeft als je dat einde van de dag ook gedaan hebt.
(denk aan bijv. post bijgewerkt hebben, studie-info hebben aangevraagd en dat je kamer weer spik en span is...datzelfde doe je morgen dan weer. het hoeven geen grote dingen te zijn, zolang je steeds maar elke dag wat vooruitgang weet te boeken)

Inderdaad een goeie tip - al is het voor mensen die depressief zijn (in het algemeen - ik beschuldig hier niemand dat hij/zij aan een depressie lijdt) niet makkelijk om de gedachte "waar een wil is, is een weg" waar te maken.
Ik heb van dichtbij depressiviteit meegemaakt, en ik kan je vertellen dat 'zich herpakken' niet altijd zonder professionele hulp kan gebeuren. En dat het ook niet op een persoon zijn/haar gezicht af te lezen is of hij/zij depressief is.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 12:36 schreef Wanderingwhy het volgende:
@Mr.Myst: Ik heb vanochtend je uitgebreide post al gelezen en het een aantal uren laten liggen. Het is een heftige post....

Waar ik woorden voor tracht te vinden is mijn gevoel dat je een verkeerd beeld lijkt te hebben van je 'ideale relatie' die je tot kort geleden dacht te hebben.
Je geeft eerder namelijk al aan dat je niet in de meest ideale omstandigheden zat - ook tijdens je relatie - en dat je ex je ook de doelstelling meegaf om werk te gaan zoeken.
Wat je daarnaast zegt is dat je ex zelf ook de nodige dingen had in haar leven.

Wat mij daaruit naar voren komt - en ik hoop dat ik het mis heb? - is een beeld waarbij je onbewust toch meer aan je ex bent gaan hangen dan je zelf denkt. Je ex had zichzelf al, maar daarnaast ook jou in verre van ideale omstandigheden met dan ook je ouders in verre van ideale omstandigheden. Jullie hebben zoveel kunnen praten zeg je. Hoeveel van jouw zorgen heb je met haar gedeeld?
Zij heeft je geholpen jou weer doelstellingen te geven en jou gezegd een baan te zoeken? Mmh...wat ik denk is dat een van de redenen dat je nu in de situatie zit waarin je zit is dat zij het op een gegeven moment gewoon niet meer trok. Haar eigen problemen niet meer met jou kon of durfde te bespreken vanwege alles wat er al bij jou lag. Ze gaf nog veel om jou en trachtte jou ook nog te helpen.
Daarmee was het voor jou een ideale relatie, maar voor haar niet meer....

Ik hoop dat er eruit komt. Je geeft zelf al aan waar het start en dat kun je nu niet. Het begint immers bij "willen". Dat je zegt dat de wil er wel is moet ik toch tegenspreken. "Waar een wil is, is een weg" en zolang je de weg niet gevonden hebt moet je het toch meer willen.

No offence. Je zit in een heel lastig parket maar het begint altijd met een begin, hoe klein dan ook.
Maak voor jezelf voor vandaag 3 dingen die je eind van de dag gedaan wilt hebben en doe dat dan ook. Moet je eens kijken wat dat van een tevredenheid geeft als je dat einde van de dag ook gedaan hebt.
(denk aan bijv. post bijgewerkt hebben, studie-info hebben aangevraagd en dat je kamer weer spik en span is...datzelfde doe je morgen dan weer. het hoeven geen grote dingen te zijn, zolang je steeds maar elke dag wat vooruitgang weet te boeken)

Heel goed stuk om te lezen, ik heb het zelf ook zo ervaren.
Ik ben echt naar onze relatie gaan kijken, naar de kleinste dingen en zag al gouw dat het niet o rooskleurig was als dat ik dacht.
Meda daarom kan ik me er nu beter bij neerleggen.

Wat betreft je bezoek aan de dokter, als je echt een burnout dan heb je echt een zware tijd voor de boeg! Zorg dat je niet ge-isoleerd raakt en praten praten praten.

Het maken van een simpel lijstje met kleine doelstelling is overigens ook een hele goeie.
Ik haal al voldoening uit het doen van de was en de afwas, als ik daarbij nog eens stofzuig dan voel ik me al een heel stuk beter

quote:

Op maandag 3 januari 2011 02:35 schreef goofy_goober het volgende:

[..]

Zou je niet gewoon eens vragen aan haar wat ze nou van je wil en verwacht? Dat gespeculeer de hele tijd... Zoals je het hier vertelt klinkt het alsof haar barman luchtbel uitéén is gespat en ze je terug probeert te winnen.

Ik wacht eerst wel af hoe het gesprek loopt, maar als ze zelf niet duidelijk wordt dan ga ik dat wel vragen ja. Grappig, want toen ik dit verhaal aan een kennis vertelde was haar eerste reactie ook: "weet je of ze nog contact heeft met die gozer?". Ik durf het niet te zeggen, volgens m'n moeder, die haar profiel nog wel eens bekijkt op Hyves, is hij inmiddels wel uit haar vriendenlijst verdwenen, maar staat hij nog wel tussen de vrienden op haar werk Hyves. Daar valt dus eigenlijk ook niks uit op te maken. Ik bekijk haar Hyves overigens al tijden niet meer, wil ik ook niet.

Het is trouwens niet dat ik nog hoop heb ofzo, maar ik ben toch benieuwd naar de achterliggende gedachte van een etentje. Het is meer... beladen, als ik het zo mag noemen? Ligt het aan mij of is een etentje vreemder dan gewoon "even wat drinken ergens"?

quote:

Op maandag 3 januari 2011 12:36 schreef Wanderingwhy het volgende:
@Mr.Myst: Ik heb vanochtend je uitgebreide post al gelezen en het een aantal uren laten liggen. Het is een heftige post....

Waar ik woorden voor tracht te vinden is mijn gevoel dat je een verkeerd beeld lijkt te hebben van je 'ideale relatie' die je tot kort geleden dacht te hebben.
Je geeft eerder namelijk al aan dat je niet in de meest ideale omstandigheden zat - ook tijdens je relatie - en dat je ex je ook de doelstelling meegaf om werk te gaan zoeken.
Wat je daarnaast zegt is dat je ex zelf ook de nodige dingen had in haar leven.

Wat mij daaruit naar voren komt - en ik hoop dat ik het mis heb? - is een beeld waarbij je onbewust toch meer aan je ex bent gaan hangen dan je zelf denkt. Je ex had zichzelf al, maar daarnaast ook jou in verre van ideale omstandigheden met dan ook je ouders in verre van ideale omstandigheden. Jullie hebben zoveel kunnen praten zeg je. Hoeveel van jouw zorgen heb je met haar gedeeld?
Zij heeft je geholpen jou weer doelstellingen te geven en jou gezegd een baan te zoeken? Mmh...wat ik denk is dat een van de redenen dat je nu in de situatie zit waarin je zit is dat zij het op een gegeven moment gewoon niet meer trok. Haar eigen problemen niet meer met jou kon of durfde te bespreken vanwege alles wat er al bij jou lag. Ze gaf nog veel om jou en trachtte jou ook nog te helpen.
Daarmee was het voor jou een ideale relatie, maar voor haar niet meer....

Ik hoop dat er eruit komt. Je geeft zelf al aan waar het start en dat kun je nu niet. Het begint immers bij "willen". Dat je zegt dat de wil er wel is moet ik toch tegenspreken. "Waar een wil is, is een weg" en zolang je de weg niet gevonden hebt moet je het toch meer willen.

No offence. Je zit in een heel lastig parket maar het begint altijd met een begin, hoe klein dan ook.
Maak voor jezelf voor vandaag 3 dingen die je eind van de dag gedaan wilt hebben en doe dat dan ook. Moet je eens kijken wat dat van een tevredenheid geeft als je dat einde van de dag ook gedaan hebt.
(denk aan bijv. post bijgewerkt hebben, studie-info hebben aangevraagd en dat je kamer weer spik en span is...datzelfde doe je morgen dan weer. het hoeven geen grote dingen te zijn, zolang je steeds maar elke dag wat vooruitgang weet te boeken)

Misschien was de relatie niet zo ideaal als ik dacht, maar ik kan met de beste wil van de wereld me niet bedenken waar het dan aan lag. Ik heb mijn zorgen met haar gedeeld, maar het is niet zo dat ik op die momenten huilend in haar armen lag en het niet meer zag zitten.
Je deelt je zorgen, in de zin van: Het is lastig om werk te krijgen, weer een afwijzing gehad, het financiële aspect gaat een rol spelen, daar moet ik uit zien te komen. Alles met een positieve insteek, en zelf was ze daar ook positief over. Nogmaals, ik had mijn problemen, die deelde ik met haar, maar niet op een afhankelijke, depressieve manier. Want ik was niet depressief.
Ook al zat ik op dagen ook voornamelijk thuis, ik had de hoop en de instelling dat het allemaal goed zou komen. Die hadden we beiden.
Van wat ik mij kan herinneren heb ik ooit één keer het idee gehad dat ik het niet meer zag zitten (afgewezen voor werk, slechte dag), ik heb er toen met haar over gepraat en voelde me opgelucht.

Naar mijn idee besprak ze haar problemen ook met mij, het belangrijkste heeft ze echter niet besproken: Haar twijfels.
Je hoeft het niet van me aan te nemen, maar ik weet 100% zeker dat we een gelijkwaardige relatie hadden, waarin we niet teveel aan elkaar hingen.
Ik herinner me nog wel vaak de woorden die ze tot het laatste moment heeft gezegd: 'Ik weet zeker dat ik met niemand anders zo gelukkig kan zijn als met jou. Ik wil je nooit meer kwijt, ik weet niet wat ik zonder jou zou moeten in mijn leven.' Dit zijn woorden, die ik daarna ook gezegd heb, en hoe klote het ook is, ik sta daar nog steeds achter en kan die woorden niet loslaten.

Ze heeft ook duidelijk tegen mij gezegd dat het niet aan mij ligt. Ze vond het niet erg dat ik geen werk, studie of opleiding had. Het ging erom dat ze van me hield, om wie ik ben, en de randzaken waren niet belangrijk. Ze wist dat ik het anders zou willen, dat was genoeg.
Dit heb ik een paar dagen geleden ook al gezegd. Bij haar rezen er twijfels: Wat wil ik, wil ik me al binden, houd ik nog genoeg van je om door te gaan? Is dat gevoel minder geworden?
Dat ligt ook in haar aard. Zo zal ze altijd, maar dan ook altijd, blijven denken.

Wat dat betreft is het niet zo dat zij tegen mij gezegd heeft dat ik een baan moest zoeken, een opleiding moest gaan volgen e.d. Ik heb me daar altijd voor ingespannen, die motivatie had ik, en dat zag ze ook. Ze werd er af en toe wel radeloos van dat het maar niet wilde lukken, en ze probeerde mij dan ook actief te helpen. Ik wist zelf heel goed wat ik wilde, en ik heb altijd geprobeerd er positief in te blijven staan wat betreft het zoeken naar werk.

Ik heb je ook uitgelegd hoe de situatie in elkaar steekt betreffende mijn ex. Ik denk dat de conclusie die jij daaruit getrokken hebt de juiste is.

Edit: Ik heb me de afgelopen 7 weken zo ontzettend afgevraagd wat er niet goed zat tussen ons. Ik weet het echt niet, ik kan het niet benoemen. Ik kan gewoon geen dingen vinden. Er waren geen signalen, ik kan zelfs geen kleine dingen benoemen die niet goed waren. Dat maakt het zo ontzettend frustrerend.

[ Bericht 2% gewijzigd door Mr.Myst op 03-01-2011 13:19:05 ]

quote:

Op maandag 3 januari 2011 12:45 schreef ennudan het volgende:

[..]

Goeie tip... Ik merk ook dat ik ontzettende moeite heb iets te beginnen, het af te maken en mezelf te motiveren

Ik kan me nergens toe zetten. Ik sta op met de gedachte: 'Laat ik vandaag eens ... gaan doen'. Vanavond is het nog niet gebeurd. Wat heb ik dan gedaan de hele dag? Na zitten denken, achter de computer gezeten, gegeten, tv gekeken. Dus ik herken me daar volledig in.

Dan kun je inderdaad zeggen: 'Waar een wil is, is een weg'. Dat is zo, maar de weg is spekglad en mistig, ik weet niet goed hoe ik op de weg kan komen en erop kan blijven. [/beeldspraak]

quote:

Op maandag 3 januari 2011 12:54 schreef Octagon het volgende:

[..]

Inderdaad een goeie tip - al is het voor mensen die depressief zijn (in het algemeen - ik beschuldig hier niemand dat hij/zij aan een depressie lijdt) niet makkelijk om de gedachte "waar een wil is, is een weg" waar te maken.
Ik heb van dichtbij depressiviteit meegemaakt, en ik kan je vertellen dat 'zich herpakken' niet altijd zonder professionele hulp kan gebeuren. En dat het ook niet op een persoon zijn/haar gezicht af te lezen is of hij/zij depressief is.

Daarom baal ik dat het nog 22 dagen duurt voordat ik het eerste gesprek kan hebben, met de Sociaal Pedagogisch Werker... Ik weet niet of ik het nog zo lang trek. Op het moment word ik gek van radeloosheid...

quote:

Op maandag 3 januari 2011 12:57 schreef backgammon het volgende:

[..]

Heel goed stuk om te lezen, ik heb het zelf ook zo ervaren.
Ik ben echt naar onze relatie gaan kijken, naar de kleinste dingen en zag al gouw dat het niet o rooskleurig was als dat ik dacht.
Meda daarom kan ik me er nu beter bij neerleggen.

Wat betreft je bezoek aan de dokter, als je echt een burnout dan heb je echt een zware tijd voor de boeg! Zorg dat je niet ge-isoleerd raakt en praten praten praten.

Het maken van een simpel lijstje met kleine doelstelling is overigens ook een hele goeie.
Ik haal al voldoening uit het doen van de was en de afwas, als ik daarbij nog eens stofzuig dan voel ik me al een heel stuk beter

Ik wil weer een studie oppakken. Ik heb al brochures gedownload, ik kan me alleen niet concentreren op de tekst, ik kan mijn gedachten er niet bijhouden. Ik vind geen afleiding in het doen van de afwas, laat staan voldoening.
Dat is geen reden om het dan maar te laten staan, dat zou ik dan ook weer niet doen. Maar toch, op het moment kan ik nergens tevreden mee zijn. En dat moet veranderen, ik moet anders gaan denken.

Mr. Myst: ik weet precies wat je doormaakt nu. Mij komt ook niks uit handen.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 12:59 schreef jeice het volgende:

[..]

Ik wacht eerst wel af hoe het gesprek loopt, maar als ze zelf niet duidelijk wordt dan ga ik dat wel vragen ja. Grappig, want toen ik dit verhaal aan een kennis vertelde was haar eerste reactie ook: "weet je of ze nog contact heeft met die gozer?". Ik durf het niet te zeggen, volgens m'n moeder, die haar profiel nog wel eens bekijkt op Hyves, is hij inmiddels wel uit haar vriendenlijst verdwenen, maar staat hij nog wel tussen de vrienden op haar werk Hyves. Daar valt dus eigenlijk ook niks uit op te maken. Ik bekijk haar Hyves overigens al tijden niet meer, wil ik ook niet.

Het is trouwens niet dat ik nog hoop heb ofzo, maar ik ben toch benieuwd naar de achterliggende gedachte van een etentje. Het is meer... beladen, als ik het zo mag noemen? Ligt het aan mij of is een etentje vreemder dan gewoon "even wat drinken ergens"?

@Jeice: Je hebt wel gelijk dat een etentje wat minder los is dan even ergens wat drinken. Er is wat minder afstand en daarnaast is het wat lastiger om een gesprek af te kappen. Wel tekenend dat je ex er mee komt
Goofy heeft een punt. Wil je hierover gaan speculeren of weet je zelf al zeker wat je wilt? Dat is toch de belangrijkste vraag waar je vooralsnog wel/niet helemaal duidelijk over bent.

@ Mr.Myst. Het heeft ook geen zin om heel de tijd naar verklaringen te zoeken. Ze had nou eenmaal twijfels, en het is nou eenmaal uitgegaan. Hoe hard het ook klinkt, maar niets verandert het feit dat het uit is. Dingen lopen niet altijd zoals je zelf zou willen. Als iemand overlijdt wil je dat natuurlijk ook niet, maar dat zul je ook moeten accepteren, zonder dat je er ooit een verklaring voor krijgt waarom iemand nou is overleden.

Ik denk dat dit een goede levensles is voor je Mr.Myst. Ik weet zeker dat je hier uiteindelijk zo sterk van wordt! En nog iets: soms moet je, figuurlijk gesproken natuurlijk, echt tot het diepste van de put komen, en op een gegeven moment kom je niet meer verder. Vanaf dan kan het alleen beter gaan. Aan alles komt een eind, dus ook aan jouw verdriet. Ook aan verdriet zit een grens. Dat is een kracht die elk mens in zich heeft, en jij ook als ik je berichten zo zie want ergens in jou weet je wel wat je moet doen. Sterkte!

@Mr.Myst:

Een concrete vraag aan jou: Even los van je ex; bedenk 1 simpel punt uit de tijd voor je ex waarvan je weet dat dat iets was wat je vrolijk maakte en benoem dat hier.

Tot laterzzz!

Poeh, ik vind die posts van Mr. Myst echt heel erg heftig om te lezen. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik me 2 jaar geleden exact hetzelfde heb gevoeld. Hoewel ik nu in dezelfde situatie zit als toen voel ik me wel minder ellendig. Woon nu in een andere stad, misschien dat dat ermee te maken heeft (wilde al een tijdje hiernaartoe nml). Bovendien had ik toen geen slaapproblemen en nu wel: al een week of 3, 4. Ik heb alleen bij mijn ouders 2 nachten goed kunnen slapen vorige week, maar hier lukt het gewoon niet. De hele nacht woelen en zodra ik even in slaap val en weer wakker word, begint het gepieker weer.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 13:25 schreef Viking84 het volgende:
Poeh, ik vind die posts van Mr. Myst echt heel erg heftig om te lezen. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik me 2 jaar geleden exact hetzelfde heb gevoeld. Hoewel ik nu in dezelfde situatie zit als toen voel ik me wel minder ellendig. Woon nu in een andere stad, misschien dat dat ermee te maken heeft (wilde al een tijdje hiernaartoe nml). Bovendien had ik toen geen slaapproblemen en nu wel: al een week of 3, 4. Ik heb alleen bij mijn ouders 2 nachten goed kunnen slapen vorige week, maar hier lukt het gewoon niet. De hele nacht woelen en zodra ik even in slaap val en weer wakker word, begint het gepieker weer.

Denk dat er wel meerdere mensen zich kunnen identificeren met wat Mr.Myst beschrijft. (bv. het niet zien hoe je verder kan zonder, hoe je ooit weer gelukkig gaat worden zonder...)

Zelf word ik al 3 maand zonder wekker wakker, en ja - ik moet opstaan , ... de laatste 2 weken zelfs nog vroeger als anders, nl. rond 5u00.
Voor mij een bewijs dat het onderbewustzijn iets 'vies' is... je kiest er niet voor om wakker te liggen, om te piekeren... en toch gebeurt het tegen je zin.

Even een kijkje in mijn keuken:

Vanochtend vroeg opgestaan en lekker gedoucht. De honden naar buiten, de waterbakken van de dieren buiten bijgevuld, voer gegeven en wat stro erbij gegooid.
Naar binnen en mezelf een ontbijtje gemaakt. Belangrijk want dat is het moment dat je lichaam de bloedsuikerspiegel vaststelt. Ontbijt je goed, dan voelt je lichaam zich goed!

Naar mijn werk gegaan, veel gezichten en veel handen te schudden, we komen eindelijk de crisis uit en de verwachtingen voor dit jaar zijn positief. Van enkelen de vraag hoe het met mijn ex is. Geglimlacht en gezegd dat het niet meer bij mij ligt, dat ik het kut vind maar dat ik wel meer te doen heb. Uiteraard ook het nodige aangehoord. Heerlijk om mensen om me heen te hebben!

Vandaag geen afspraken en binnen. Mijn postvakken bijgewerkt en gekeken naar de verdere weekplanning. (Onderwijl ook fok aan )

Ik ben bezig. Ik voel me goed omdat ik bezig ben. Dat is het woord dat ik jullie wil meegeven. Bezig zijn doet veel voor een mens. Het maakt dat je weer voldoening krijgt over jezelf.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 12:59 schreef jeice het volgende:

[..]

Ik wacht eerst wel af hoe het gesprek loopt, maar als ze zelf niet duidelijk wordt dan ga ik dat wel vragen ja. Grappig, want toen ik dit verhaal aan een kennis vertelde was haar eerste reactie ook: "weet je of ze nog contact heeft met die gozer?". Ik durf het niet te zeggen, volgens m'n moeder, die haar profiel nog wel eens bekijkt op Hyves, is hij inmiddels wel uit haar vriendenlijst verdwenen, maar staat hij nog wel tussen de vrienden op haar werk Hyves. Daar valt dus eigenlijk ook niks uit op te maken. Ik bekijk haar Hyves overigens al tijden niet meer, wil ik ook niet.

Het is trouwens niet dat ik nog hoop heb ofzo, maar ik ben toch benieuwd naar de achterliggende gedachte van een etentje. Het is meer... beladen, als ik het zo mag noemen? Ligt het aan mij of is een etentje vreemder dan gewoon "even wat drinken ergens"?

Ik denk dat ze spijt heeft en probeert om een opening te vinden bij je. Als dat zo is dan is de vraag natuurlijk: ben jij bereid om haar terug te nemen? Let wel: er is nu een grotere kans aanwezig dat ze je dit weer zal flikken.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 13:20 schreef Faerie het volgende:
@ Mr.Myst. Het heeft ook geen zin om heel de tijd naar verklaringen te zoeken. Ze had nou eenmaal twijfels, en het is nou eenmaal uitgegaan. Hoe hard het ook klinkt, maar niets verandert het feit dat het uit is. Dingen lopen niet altijd zoals je zelf zou willen. Als iemand overlijdt wil je dat natuurlijk ook niet, maar dat zul je ook moeten accepteren, zonder dat je er ooit een verklaring voor krijgt waarom iemand nou is overleden.

Ik denk dat dit een goede levensles is voor je Mr.Myst. Ik weet zeker dat je hier uiteindelijk zo sterk van wordt! En nog iets: soms moet je, figuurlijk gesproken natuurlijk, echt tot het diepste van de put komen, en op een gegeven moment kom je niet meer verder. Vanaf dan kan het alleen beter gaan. Aan alles komt een eind, dus ook aan jouw verdriet. Ook aan verdriet zit een grens. Dat is een kracht die elk mens in zich heeft, en jij ook als ik je berichten zo zie want ergens in jou weet je wel wat je moet doen. Sterkte!

Ik moet ook niet naar een verklaring zoeken. Ze heeft me keer op keer duidelijk gemaakt dat het aan haar ligt, niet aan mij. Toch knaagt dat aan me. Toch ga ik dingen bij mij zoeken. Terwijl het niet aan mij ligt. Maar dan denk ik: 'Lag het maar aan mij, kon ik er maar wat mee doen, zodat ik er een beter persoon van kan worden'.

Natuurlijk is dit een harde les, en de gebruikelijke dooddoener (no offense, je wilt niet weten hoeveel mensen dit al tegen me gezegd hebben, en ik weet ook dat het waar is!) dat ik er sterker uit kom, is waar, dat zal ook gaan gebeuren.
Ik vraag me op dit moment af wanneer ik de bodem heb bereikt. Ik denk dat ik er niet ver meer vanaf zit. Ik kan me in ieder geval niet voorstellen dat ik me nog veel slechter kan gaan voelen.
Als dat zo is, ben ik waarschijnlijk rijp voor een opname, of spring ik voor een trein. Dat klinkt wel heel erg dramatisch, maar ik weet van mezelf dat beide dingen niet gaan gebeuren. Ik probeer me ook af te vragen: 'Is het dit allemaal waard?' Nee natuurlijk is dit het allemaal niet waard, maar verdomme, waarom voel ik me dan zo?

Ik weet dat ik anders moet gaan denken, ik weet dat ik het helemaal zelf moet gaan doen.
Het lukt alleen niet.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 13:25 schreef Viking84 het volgende:
Poeh, ik vind die posts van Mr. Myst echt heel erg heftig om te lezen. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik me 2 jaar geleden exact hetzelfde heb gevoeld. Hoewel ik nu in dezelfde situatie zit als toen voel ik me wel minder ellendig. Woon nu in een andere stad, misschien dat dat ermee te maken heeft (wilde al een tijdje hiernaartoe nml). Bovendien had ik toen geen slaapproblemen en nu wel: al een week of 3, 4. Ik heb alleen bij mijn ouders 2 nachten goed kunnen slapen vorige week, maar hier lukt het gewoon niet. De hele nacht woelen en zodra ik even in slaap val en weer wakker word, begint het gepieker weer.

Ik heb dan ook heel erg zitten twijfelen of ik al deze gevoelens wel moest beschrijven, hier op dit forum. Niet dat ik 'bang' ben voor de reacties, maar - hoewel het de 'anonimiteit' van het internet is - je geeft toch een heel groot deel van je ziel bloot. Ik stel me enorm kwetsbaar op, en wanneer je dat zou willen, zou je daar gebruik van maken en iemand echt kunnen beschadigen.

Aan de ene kant denk ik ook, wanneer ik lees dat mensen zich kunnen herkennen in mijn gevoel, dat het fijn is om met mensen te kunnen praten die hetzelfde voelen. Aan de andere kant gun ik dit gevoel helemaal niemand...

@Wandering: Bezig zijn. Dat is waar, dat kan helpen. Op het moment kan ik nergens afleiding in vinden helaas. Hoe ik het ook probeer. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik vandaag ook echt een emotionele rotdag heb, dus misschien moet ik het vandaag ook even niet willen.

Wat mij vrolijk maakte was het maken van muziek, piano/gitaar spelen en zingen. Een goed boek lezen, een film kijken of een stom computerspelletje spelen.
Ik heb ook al geprobeerd om dat soort dingen te gaan doen. Ik word er op dit moment niet vrolijker van, hoewel ik het écht probeer.

Octagon en ennudan hadden vandaag weer zo'n raar gevoel. Ik kreeg het vanmiddag weer. Zenuwachtig, alsof er iets staat te gebeuren. Dan denk je: 'Zou ze aan me denken?' 'Zou ze contact willen opnemen, of heeft het zin om nu te bellen?' Ik heb ze weerstaan, heb er niet aan toegegeven. Al kost het mij zo veel moeite. Ik wil zo graag laten weten hoe het met mij gaat, het met haar delen. Maar ik schiet er niks mee op. Als er al een kans is dat het goed zou kunnen komen, dan moet ik dit al helemaal niet doen.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 14:09 schreef Mr.Myst het volgende:
Octagon en ennudan hadden vandaag weer zo'n raar gevoel. Ik kreeg het vanmiddag weer. Zenuwachtig, alsof er iets staat te gebeuren. Dan denk je: 'Zou ze aan me denken?' 'Zou ze contact willen opnemen, of heeft het zin om nu te bellen?' Ik heb ze weerstaan, heb er niet aan toegegeven. Al kost het mij zo veel moeite. Ik wil zo graag laten weten hoe het met mij gaat, het met haar delen. Maar ik schiet er niks mee op. Als er al een kans is dat het goed zou kunnen komen, dan moet ik dit al helemaal niet doen.

Mijn persoonlijke ervaring (hoe langer ik hier op dit forum zit, hoe openhartiger ik lijk te worden ) :
ex had 2 maand lang niet gevraagd hoe het met mij ging (ik ook niet aan haar for that matter). Toen ik haar daar attent op maakte, kreeg ik een paar dagen later de vraag "Gaat het een beetje met jou ?". Op dat moment zat ik ongeveer het diepste dat ik gezeten heb, en heb ik haar ook eerlijk gemaild hoe en wat ik voelde.

Het resultaat ?
Ik kreeg te lezen dat ze me niet kon helpen, dat ze het contact toch maar ging verbreken en dat ik moest zorgen dat ik erbovenop kwam. (en neen, mijn ex is geen heks )

Het gevoel dat ik toen gekregen heb, had ik mezelf beter bespaard !

Ik denk dat mijn verhaal jouw vermoeden om het niet te doen bevestigt... wou dat ik zelf ook tot die conclusie (en aantal andere conclusies die ik hier al heb zien passeren) was gekomen

[ Bericht 3% gewijzigd door Octagon op 03-01-2011 14:28:51 ]

quote:

Op maandag 3 januari 2011 14:23 schreef Octagon het volgende:

[..]

Mijn persoonlijke ervaring (hoe langer ik hier op dit forum zit, hoe openhartiger ik lijk te worden ) :
ex had 2 maand lang niet gevraagd hoe het met mij ging (ik ook niet aan haar for that matter). Toen ik haar daar attent op maakte, kreeg ik een paar dagen later de vraag "Gaat het een beetje met jou ?". Op dat moment zat ik ongeveer het diepste dat ik gezeten heb, en heb ik haar ook eerlijk gemaild hoe en wat ik voelde.

Het resultaat ?
Ik kreeg te lezen dat ze me niet kon helpen, dat ze het contact toch maar ging verbreken en dat ik moest zorgen dat ik erbovenop kwam. (en neen, mijn ex is geen heks )

Het gevoel dat ik toen gekregen heb, had ik mezelf beter bespaard !

Ja, hoe had ze jou dan kunnen helpen? Eigenlijk moet je dit ook alleen oplossen, dat is de realiteit. Ze is je ex. Maar kan wel begrijpen dat het hard aankomt..

quote:

Op maandag 3 januari 2011 14:31 schreef Faerie het volgende:

[..]

Ja, hoe had ze jou dan kunnen helpen? Eigenlijk moet je dit ook alleen oplossen, dat is de realiteit. Ze is je ex. Maar kan wel begrijpen dat het hard aankomt..

Ik heb het ook alleen opgelost hoor _{(in zoverre dat ik nu terug 'normaal' functionneer - allez, wat is 'normaal' natuurlijk )}

Natuurlijk kon ze me niet helpen, of beter : ze wou mij niet helpen - op dat moment waren we al een 5 à 6-tal weken uitsluitend via email aan het communiceren. Zij wou mij niet IRL zien terwijl ik daar wel behoefte aan had.
Het hard aankomen kwam eerder door het gevoel dat mijn (eerlijke) antwoord niet was wat ze wou horen.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 14:23 schreef Octagon het volgende:

[..]

Mijn persoonlijke ervaring (hoe langer ik hier op dit forum zit, hoe openhartiger ik lijk te worden ) :
ex had 2 maand lang niet gevraagd hoe het met mij ging (ik ook niet aan haar for that matter). Toen ik haar daar attent op maakte, kreeg ik een paar dagen later de vraag "Gaat het een beetje met jou ?". Op dat moment zat ik ongeveer het diepste dat ik gezeten heb, en heb ik haar ook eerlijk gemaild hoe en wat ik voelde.
Het resultaat ?
Ik kreeg te lezen dat ze me niet kon helpen, dat ze het contact toch maar ging verbreken en dat ik moest zorgen dat ik erbovenop kwam. (en neen, mijn ex is geen heks )

Het gevoel dat ik toen gekregen heb, had ik mezelf beter bespaard !

Ik denk dat mijn verhaal jouw vermoeden om het niet te doen bevestigt... wou dat ik zelf ook tot die conclusie (en aantal andere conclusies die ik hier al heb zien passeren) was gekomen

Daar zit ik dus radicaal anders in. Wat moet mijn ex met mijn bagger? Waarom moet zij weten hoe kut ik me voel? Dat doe ik mezelf dan toch aan?
Het staat hier heel hard, maar denken jullie nu echt dat het leven voor jullie ex'en allemaal vioolmuziek en tralala is en dat ze allemaal hartstikke blij zijn dat ze een relatie verbroken hebben?
Dat vind ik een verkeerde veronderstelling en al zou het wel zo zijn, dan is dat voor mij des te meer een reden om het niet bij mijn ex neer te willen leggen. Daar ben ik te trots voor.

De keren dat het mij overkwam vanuit de andere kant vond ik ook echt niet prettig. Dat ik zelf een relatie had uitgemaakt en mijn ex nadien wou praten over een herkansing en wel om de reden dat ze zoveel van me hield en dat ze zich zo rottig voelde dat het uit was inclusief huilie-huilie. Ik vond het heel rot voor haar maar het was tevens de bevestiging dat ik er goed aan gedaan had. Opnieuw was ze bezig de zorg en aandacht te vragen die ze al zoveel had ontvangen en er was geen enkele vraag geweest van haar hoe ik me voelde onder dat alles. Het was toen voor mij een reden nog verder afstand te nemen.

@Wanderingwhy : ik had het feit dat we aan elkaar al zo lang niet gevraagd hadden hoe het ging niet bij haar neergelegd als verwijt, eerder als constatering.

Maar, als ze aan mij vraagt "Hoe gaat het ?" (ook al zegt zij op dat moment gelukkig te zijn), dan antwoord ik daar naar waarheid op. Ik ga toch niet liegen tegen haar ?! Heb ik nooit gedaan, waarom zou ik er op dat moment mee beginnen ?

ps. elke individuele case is anders

quote:

Op maandag 3 januari 2011 14:53 schreef Octagon het volgende:
@Wanderingwhy : ik had het feit dat we aan elkaar al zo lang niet gevraagd hadden hoe het ging niet bij haar neergelegd als verwijt, eerder als constatering.

Maar, als ze aan mij vraagt "Hoe gaat het ?", dan antwoord ik daar naar waarheid op. Ik ga toch niet liegen tegen haar ?! Heb ik nooit gedaan, waarom zou ik er op dat moment mee beginnen ?

ps. elke individuele case is anders

No offence Octagon. Ik zeg ook niet dat jij het anders had moeten doen. Ik zeg alleen dat ik er voor mezelf anders inzit