Drugs, kom op nou. #2

quote:

Op woensdag 29 december 2010 00:35 schreef Scorpie het volgende:

[..]

Ben ik met je eens maar de geschetste oplossing zal ook niet zaligmakend werken, regulatie werkt niet en volledige legalisatie lijkt me niet wenselijk. Daarnaast is alcohol nog steeds een maatschappelijk probleem van ongekende grootte maar is onze overhaeid te afhankelijk van de accijns hierop om er wat aan te doen.

quote:

Op woensdag 29 december 2010 00:38 schreef Observer86 het volgende:

[..]

[..]

[..]

Omdat onze landen met een visie bestuurd worden, een toekomstbeeld. Een visie van een gezond, sportief en hoogopgeleid Nederland, bijvoorbeeld.

Tussen een visie en de huidige situatie bestaat vrijwel altijd discrepantie. Die discrepantie moet overbrugd worden, en de moeilijkheidsgraad hangt af van de mate van verandering die de gewone man moet ondergaan en het tijdsbestek waarvan wordt uitgegaan.

De geschiedenis van de mens is bezaaid met voorbeelden van ingrijpende veranderingen die zeer onwelkom werden ontvangen door burgers, maar op de lange termijn van grote waarde waren voor het desbetreffende volk.

quote:

Op woensdag 29 december 2010 01:02 schreef arucard het volgende:

[..]

Het is misschien een cliché in deze discussie, maar hoe kijk jij tegen het fenomeen alcohol aan?
Want alcohol is ook een drug, en als alle andere drugs verboden moeten worden, dan vind ik dat je de vraag mag stellen waarom alcohol dan niet. En ik weet zeker dat het merendeel van de Nederlanders tegen een alcoholverbod zou zijn (dit is een aanname maar hier ben je het denk ik wel mee eens ).

quote:

Op woensdag 29 december 2010 01:13 schreef Observer86 het volgende:

[..]
Ik maak uit het feit dat je alcohol erbij haalt op dat je het met mij eens bent, of in ieder geval niet om mijn punt heen kan?

quote:

Op woensdag 29 december 2010 01:10 schreef Rechtse_Hippie het volgende:

[..]

Ik denk dat het hem niet gaat worden met die visie. Die visie komt op mij een beetje over als een poging tot een maakbare samenleving, maar ik geloof hier niet zo in. Er zullen altijd mensen zijn die niet binnen de maat willen lopen en ik vind dat die mogelijkheid er ook moet zijn, mits deze mensen anderen geen kwaad doen.

quote:

Op woensdag 29 december 2010 01:21 schreef arucard het volgende:

[..]

Nee ik ben het niet me je eens, ik kan me wel vinden in de post van RechtseHippie hierboven.

quote:

Op woensdag 29 december 2010 01:24 schreef Observer86 het volgende:

[..]

Ik haal een extreem voorbeeld erbij door de Russische industrialisatie te noemen. Een periode waarin een natie van honderden miljoenen mensen binnen enkele generatie werd omgetoverd van een analfabete boerensamenleving tot een moderne industriemacht. De transformatie kostte onnoemelijk veel levens, maar bewijst wel dat de samenleving wel degelijk maakbaar is.

quote:

Op woensdag 29 december 2010 01:24 schreef Observer86 het volgende:

[..]

Ik haal een extreem voorbeeld erbij door de Russische industrialisatie te noemen. Een periode waarin een natie van honderden miljoenen mensen binnen enkele generatie werd omgetoverd van een analfabete boerensamenleving tot een moderne industriemacht. De transformatie kostte onnoemelijk veel levens, maar bewijst wel dat de samenleving wel degelijk maakbaar is.

quote:

Enige politieagent Guadalupe verdwenen
(Novum/AP) - De enige politieagent die in de Mexicaanse grensplaats Guadalupe nog resteerde, is verdwenen. De 28-jarige Ericka Gandara is sinds 23 december niet meer gezien. Gevreesd wordt dat zij door leden van een drugsbende is ontvoerd.

Gandara was de laatst overgebleven politiefunctionaris in Guadalupe. Vorig jaar telde het stadje in de deelstaat Chihuahua nog acht politiemensen. Zeven hebben in de loop van het jaar uit angst voor de drugsbendes ontslag genomen of werden ontvoerd of vermoord.

In het naburige Praxedis G. Guerrero is een vrouw van 20 sinds oktober politiechef. Haar voorganger werd in juli 2009 vermoord. Het kostte het stadje meer dan een jaar om iemand te vinden die zijn plaats wilde innemen.

quote:

Op woensdag 29 december 2010 11:06 schreef arucard het volgende:

[..]

_{http://www.trouw.nl/nieuw(...)alupe_verdwenen.html}

quote:

Overal in de wereld vallen niet-westerse landen ten prooi aan corruptie en geweld om te kunnen voorzien in de drugsbehoefte van het Westen. Misschien kan de Mexicaanse drugsoorlog voor een omslag zorgen. Verder in deze kleine special: een interview met Misha Glenny, schrijver van McMaffia, en een overzicht van het Nederlandse drugsbeleid.

_{RUTGER VAN DER HOEVEN} TERWIJL HET NEDERLANDSE kabinet zich de afgelopen maanden boog over pasjes voor coffeeshops worstelde Mexico met zijn eigen drugsprobleem: het land vocht voor zijn voortbestaan als vrije democratie en rechtsstaat. Niet figuurlijk maar letterlijk, met inzet van het leger tegen een vijand die bijna evenveel mannen onder de wapens heeft, en die met een wassende stroom zwart geld de Mexicaanse instituties corrumpeert. Mexico lijkt aan de verliezende hand tegen drugskartels die soms aan de fantasie van een scriptschrijver lijken te zijn ontsproten: één kartel was voortgekomen uit een commando-eenheid van de politie die voor zichzelf was begonnen, een tweede ontstond uit een fusie die in een maximaal beveiligde gevangenis was gesmeed, een derde kartel bouwt een sociale basis op door buurtwerk te doen, leningen uit te schrijven, recht te spreken en krantenadvertenties te plaatsen. Naar schatting spekken hun Amerikaanse klanten hun kas met tien miljard dollar per jaar.
Het gaat hier niet om een vergeten achterwatertje: Mexico is zowel qua inwonertal als qua economie het elfde land ter wereld, behoort tot de rijkste en meest ontwikkelde landen van Latijns-Amerika en wordt tot de ‘opkomende machten’ van de 21ste eeuw gerekend. Toch loopt het land volgens een rapport van het Amerikaanse opperbevel samen met Pakistan het grootste risico om zich bij landen als Somalië te voegen als ‘mislukte staat’, omdat Mexico niet in staat is zijn grondgebied te controleren en zijn instituties te beschermen tegen de kartels.
Mexico loopt dit gevaar omdat er enorm veel geld te verdienen is met drugshandel. En dát komt weer doordat er in rijke landen een grote, niet te onderdrukken vraag naar drugs bestaat, terwijl drugshandel verboden is. De economische logica is simpel: grote vraag + beperkt aanbod = hoge prijs en dus een grote aanmoediging om die bedrijfstak in te gaan. Een andere economische wijsheid is dat waar vraag is, altijd aanbod komt, goedschiks of kwaadschiks.
Het verbod op drugs zou drugsgebruik moeten bestrijden, maar zelfs de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) concludeerde vorig jaar dat ‘landen met strenger beleid geen lager niveau van drugsgebruik hebben dan landen met liberaler beleid’. Wel zeker is dat het drugsverbod hoge kosten met zich meebrengt. Als de drugsproblematiek wordt besproken in de Verenigde Staten, Frankrijk of Nederland lijkt het alsof die kosten enkel daar worden betaald, in de vorm van verslaving van westerse burgers en misdaad die ‘narcostaten’ naar ons zouden exporteren. Maar de ellende-export voltrekt zich eerder andersom: van de diepe zakken van westerse consumenten naar landen die in het Westen vaak als onverbeterlijk corrupt en gewelddadig te boek staan.

DE INTERNATIONALE AANPAK van drugs is precies honderd jaar oud en niet toevallig was een Amerikaanse zendeling de drijvende kracht achter het eerste drugsverdrag. In 1909 beloofden dertien landen ‘steeds toenemende strengheid’ tegen drugsgebruik, al had Groot-Brittannië een halve eeuw ervoor nog twee Opiumoorlogen uitgevochten om toegang tot de Chinese drugsmarkt te krijgen. Drie jaar later besloten dezelfde landen in Den Haag tot een verbod op drugshandel, dat later in de Vrede van Versailles werd opgenomen. In 1961 werd dit vervangen door de Narcotica Conventie van de Verenigde Naties, die het drugsverbod tot internationale wet maakte.
Dit verbod was geen dode letter: het werd de hoeksteen van internationale politiesamenwerking, waar de opsporing van oorlogsmisdadigers en terroristen later bij aanhaakte. De hele eeuw bestookten de VS internationale fora met hun visie op het probleem: drugsgebruik is een moreel en crimineel probleem (geen medische of sociale kwestie); de beste aanpak is de productie bestrijden. Dezelfde benadering hanteerde Amerika ten aanzien van alcohol, en dat pakte rampzalig uit toen dat in de jaren twintig leidde tot de Drooglegging. Die stopte het alcoholgebruik niet maar baarde wel georganiseerde misdaad op een ongekende schaal. De les werd niet doorgetrokken naar drugs.
‘Het internationale drugsregime wordt zowel gedreven door macht als door moraliteit – de macht en moraliteit van de VS. Zij hebben als grootste voorstander van het verbodsregime hun visie op het probleem tot de internationale norm gemaakt’, zegt Peter Andreas in een telefonisch gesprek. Andreas is hoofd van de school voor internationale betrekkingen aan Brown University in Providence, Rhode Island en co-auteur van Policing the Globe: Criminalization and Crime Control in International Relations. ‘De basis van dit internationale drugsregime is dat het drugs criminaliseert. Het is altijd nuttig eraan te herinneren dat dit een keuze is, niet een voor zichzelf sprekend feit. Criminaliseren van een bepaalde praktijk heeft namelijk grote implicaties, voor mensen, economieën en staten. Zeker in het geval van de War on Drugs: de collateral damage is de afgelopen decennia enorm geweest.’
De War on Drugs werd in 1969 uitgeroepen door Richard Nixon, die drugsgebruik beschreef als een plaag van bijbelse proporties die Amerika’s binnensteden onleefbaar maakte. Zijn opvolgers konden prima met die insteek overweg – Ronald Reagan, wiens minimumstraffen voor drugsmisdrijven in Amerikaanse gevangenissen tot grote rassenongelijkheid leidden; George Bush senior, die drugssmokkel gebruikte als aanleiding voor de invasie van Panama; Bill Clinton, die de mensenrechteneisen wegstreepte uit Plan Colombia.
De War on Drugs leidde in de VS tot een explosie van de gevangenispopulatie – het aantal drugsgerelateerde arrestaties bedraagt jaarlijks anderhalf miljoen, en een kwart van alle gevangenen ter wereld zit in Amerika vast –, tot een toename van het Amerikaanse ‘oorlogsbudget’ tot tientallen miljarden dollars per jaar, en tot grote bureaucratische belangen bij een reeks agentschappen en ministeries in Washington, een stad waar immense drugsproblemen het falen van de War on Drugs dagelijks onderstrepen. Al die tijd bleven de VS veruit de grootste drugsmarkt ter wereld en de drugshandel breidde zich alleen maar uit. Vooral de economische mondialisering maakte de handel internationaler en grootschaliger. Schommelde het aantal gerapporteerde drugsonderscheppingen lang rond de driehonderdduizend per jaar, in de jaren negentig nam dat toe tot bijna anderhalf miljoen.
‘Het aantal inbeslagnames blijft een belangrijke indicator van het drugsprobleem in de wereld’, analyseert het UNODC, het VN-bureau voor drugs en een van de vele organisaties die met cijfers schermen om beurtelings het succes of de urgentie van de drugsoorlog te onderstrepen. Onafhankelijke experts vinden het vaak maar een slag in de lucht over een verboden praktijk waarover per definitie geen harde cijfers bestaan. Maar zelfs het UNODC stelt niet meer dat het aantal drugsgebruikers daalt. Het claimt nu als succes dat hun aantal ‘gestabiliseerd’ is op zo’n tweehonderd miljoen, oftewel vijf procent van de volwassen wereldbevolking. Maar waar cijfers geen uitsluitsel geven, suggereert indirect bewijsmateriaal dat de drugsproblemen in de wereld groeien. In verschillende delen van de wereld bestaan nu drugsproblemen die tien, twintig jaar geleden nog niet bestonden. In de traditionele ‘drugsregio’s’ van de wereld, maar ook in doorvoerlanden. En vanwege de mondialisering worden dat er steeds meer.

DE DRIE TRADITIONELE drugsregio’s zijn de Gouden Driehoek in Oost-Azië, de Gouden Sikkel in West-Azië en de noordelijke Andes in Zuid-Amerika. Dat in deze regio’s wetteloze gebieden zijn waar drugsbazen of afscheidingsbewegingen drugs telen, is bij een breed publiek wel bekend. Minder bekend is welke problemen dat lokaal veroorzaakt, en vooral welke problemen er de afgelopen vijftien jaar bij zijn gekomen.
In de Gouden Driehoek is een wereldwijd patroon te zien: in landen waar drugs worden geteeld of doorgevoerd, zijn ze gemakkelijk verkrijgbaar voor de lokale bevolking. Kleine handelaren betalen elkaar in drugs, omdat dit gemakkelijker en veiliger is dan geld. Zij zoeken vervolgens lokale markten om die drugs in geld om te zetten. Langs aanvoerroutes naar het Westen bestaan dan ook overal verslavingsproblemen – in Thailand, Laos, Vietnam – en nieuwe, oorspronkelijk voor de export bedoelde drugs zijn op sommige plaatsen enorm aangeslagen. Zo kreeg Thailand binnen een paar jaar een enorm amfetamineprobleem. Dat zette de inmiddels verdreven president Thaksin Shinawatra aan tot de beruchte drugsoorlog in 2003, waarbij leger en politie honderden executies uitvoerden in de achterafsteegjes van Thaise drugswijken.
Een ander wereldwijd patroon dat in de Gouden Driehoek is terug te vinden, is dat hiv-verspreiding de smokkelroutes van heroïne volgt, vanwege het gebruik van besmette naalden. In Zuidoost-Azië komen veel hiv-infecties voor, met opnieuw Thailand boven aan de lijst. Ook landen in de regio die hun drugsproblemen ontkenden, zoals Vietnam, geven schoorvoetend toe dat ze hulp nodig hebben bij de hiv-bestrijding. Niet toevallig begon de Chinese opmars van hiv in Yunnan, een Zuid-Chinese provincie, grenzend aan Birma, die op de opiumroute ligt. De verslavingsproblemen zijn hier zo uit de hand gelopen dat in de ergste wijken tieners seks aanbieden voor minder dan een euro.
De Gouden Sikkel, die van Zuid-Turkije via Iran en Afghanistan naar Pakistan loopt, illustreert een derde bijeffect van de drugsvraag: omdat landen geen drugs mogen telen, trekken rebellengroepen en krijgsheren die vaak naar zich toe om zo hun oorlogen te bekostigen. Sinds het begin van de oorlog in Afghanistan, dertig jaar geleden, is opiumproductie er een van de motors van het geweld. De escalatie van de oorlog ging gepaard met een verdrievoudiging van de Afghaanse opiumteelt in de afgelopen tien jaar. Negentig procent van ’s werelds opium groeit nu hier.
‘Het verhaal van opium in Afghanistan is simpelweg een absolute ramp’, zegt journaliste Gretchen Peters vanuit India in een telefonisch gesprek. Peters schrijft al tien jaar reportages uit Zuid-Azië en publiceerde dit jaar Seeds of Terror: How Heroin is Bankrolling the Taliban and Al Qaeda. ‘Langs de hele smokkelroute vanuit Afghanistan zijn de laatste tien jaar de verslavingsproblemen de pan uit gerezen, zelfs in landen waar drugsgebruik nauwelijks bestond, zoals Kazachstan en Tadzjikistan. In Iran is heroïnegebruik het hoogste ter wereld, met vijf miljoen drugsgebruikers op zeventig miljoen mensen. Ook in Pakistan en Afghanistan neemt het toe, vanwege de smokkel maar ook omdat de medische ngo’s uit Afghanistan zijn gevlucht. Mensen gebruiken opium als pijnstiller, soms zelfs voor kinderen. In Afghanistan is de corruptie overal, en als je kijkt welke bedragen er gemoeid zijn met opium is dat ook niet gek. In Afghanistan, maar ook in Pakistan en Iran, perverteert drugsgeld de politiek tot op de hoogste niveaus.’ Volgens Peters wordt zelfs de broer van president Karzai genoemd in onderzoeken naar drugshandel. ‘Maar mijn grootste zorg is de Taliban, die met opiuminkomsten de oorlogskansen hebben gekeerd. Volgens mijn berekeningen verdienen de Taliban jaarlijks een half miljard aan drugs en andere misdaad en dat geld gaat niet op aan een patserige levensstijl van de commandanten: het gaat naar salarissen, bommen, smeergeld, munitie. Elke keer dat een Navo-soldaat wordt opgeblazen, heeft drugsgeld daaraan bijgedragen.’
Het wordt in de toekomst alleen maar slechter, verwacht Peters: ‘Er zijn aanwijzingen dat de Taliban hun drugsinkomsten gebruiken om een sociale basis op te bouwen in Pakistan. Dat is een nucleaire staat, dus dit gaat de hele wereld aan. Verder lijken de Taliban zich ook in de smokkel en handel te begeven die ze voorheen aan drugssyndicaten overlieten. En in handel zit het grootste geld. Zuid-Azië kan nooit stabiel worden zolang veertig procent van alle economische activiteit in Afghanistan drugsgerelateerd is.’

DE DERDE GROTE drugsregio is Latijns-Amerika, traditioneel speerpunt van de Amerikaanse strategie. Hier illustreert Colombia hoe drugswinsten zelfs relatief dynamische en ontwikkelde landen kunnen corrumperen en gewelddadig maken. Toen de VS in de jaren tachtig een cocaïnerage beleefden, plantten Colombiaanse kartels de drugs op hun zonnige heuvels. Twintig jaar militaire assistentie en de miljarden dollars die de VS aan het probleem spendeerden, leverden af en toe succes op: cultheld Pablo Escobar en andere drugsbazen zijn dood of zitten achter de tralies. Maar elke keer stond een vervanger klaar, vaak nog gevaarlijker dan de rivalen die met Amerikaanse hulp waren opgeruimd. Zo betraden in de jaren negentig linkse guerrilla’s en rechtse strijdgroepen de Colombiaanse drugsmarkt. Ze zogen het land een wrede semi-burgeroorlog in met terroristische aanslagen en vergeldingen. Dankzij de drugswinsten groeide de Farc uit tot een serieuze bedreiging voor de Colombiaanse staat.
Ondertussen werden de mensenrechten in Colombia regelmatig verwaarloosd en liep de integriteit van de staat flinke deuken op. Wat de corruptie betreft is veelzeggend hoe Escobar aan zijn eind kwam: hij werd doodgeschoten door een elite-eenheid binnen een elite-eenheid van de politie die werd bekostigd, aangestuurd en van afgeluisterde informatie voorzien door het volledig in het staatsapparaat vertakte Cali-kartel. Offensieven zoals het op grote schaal besproeien en uittrekken van Colombiaanse coca hielpen nauwelijks.
Wel verplaatste de cocaïneproductie zich deels naar Peru, waar Lichtend Pad het voorbeeld van de Farc probeert te imiteren, en naar Bolivia, waar de War on Drugs de boerenbevolking vervreemdde van de zittende partijen en waar nu een cocaboer tot president is verkozen. Hij heeft voorspelbaar weinig zin in de drugsoorlog en hij is niet alleen. Eerder dit jaar verklaarden drie prominente oud-presidenten van Brazilië, Mexico en Colombia onomwonden dat de drugsoorlog ‘had gefaald’. Steeds meer politici en rechters zitten op die lijn: sinds vorige maand is het bezit van kleine hoeveelheden marihuana niet meer strafbaar in Argentinië en Mexico, en ook in Colombia, Bolivia en Ecuador worden de drugswetten milder.

JAMMER GENOEG beperken drugsproblemen zich niet tot de drie grote drugsregio’s. De voornaamste ontwikkeling van de laatste vijftien jaar is juist het opduiken van drugsproblemen op nieuwe plekken, zoals Tadzjikistan en Yunnan. Op sommige plaatsen komt dat doordat nieuwe rijkdom een drugsmarkt heeft gecreëerd, zoals in Brazilië of Rusland. Op andere plaatsen is het een bijproduct van een grotere economische dynamiek. Want net als voor andere bedrijfstakken betekende mondialisering voor de drugshandel dat niet langer controle over de grondstof doorslaggevend was, maar toegang tot de afzetmarkt.
Een van de plekken waar dit vroeg duidelijk werd was de Balkan, die in de jaren negentig uitgroeide tot de toegangspoort voor Aziatische en Zuid-Amerikaanse drugs naar Europa. Weinig verrassend is corruptie in landen als Moldavië een centraal politiek probleem. En net als in andere regio’s van de wereld doken legers en strijdgroepen in de drugshandel om hun oorlogen te betalen. Mede door de verstrengeling van leger en politiek, zoals in Kosovo, hebben drugshandelaren tentakels tot ver in de nieuwe staten.
Een andere plek die vanuit het niets diep in de drugshandel doordrong, is West-Afrika. Tien jaar geleden ontdekten Colombiaanse kartels en Nigeriaanse bendes de regio als ideale doorvoerzone voor cocaïne naar Europa. Er gaan nu zoveel drugs oostwaarts dat de tiende breedtegraad, die Latijns-Amerika met Afrika verbindt, spottend de ‘Interstate 10’ wordt genoemd.
Canada is zo’n andere onwaarschijnlijke plek die plotseling met drugscriminaliteit kampt, enkel en alleen vanwege de gemakkelijke toegang tot de Amerikaanse markt. De export van B.C. Bud, de Canadese tegenhanger van nederwiet, naar de VS wordt geschat op ruim zeven miljard dollar per jaar.
Maar nergens zijn de problemen zo gevaarlijk uitgegroeid als in Mexico. De afgelopen vijftien jaar smokkelden Colombiaanse kartels cocaïne via Mexico naar de VS, maar die kartels werden er gemakkelijk uitgewerkt door bendes van Mexicaanse bodem. Zij doorliepen dezelfde stadia als hun Colombiaanse tegenhangers. Eerst waren daar de flamboyante opperbazen. Toen die dood of gevangen waren, begonnen de schimmige, gedecentraliseerde netwerken elkaar snoeihard te bestrijden. Het dodental ligt boven de zesduizend per jaar, met vaak gruwelijke moorden. Nog sterkere wapens dan de uit Amerika gesmokkelde, zijn de eindeloze fondsen die de sterkste knieën doen buigen. Zo kreeg een openbaar aanklager van Mexico’s ministerie van Justitie maandelijks 450.000 dollar van het Sinaloa-kartel in ruil voor informatie.
Mexico begon met zijn drugsoorlog in Michoacán, een relatief mild aangetaste provincie waarvan de regering dacht dat die in ieder geval wel terug te winnen was – een stilzwijgende bekentenis dat Tijuana, Ciudad Juarez en Culiacán in feite al verloren zijn. Maar tweeënhalf jaar later lijkt La Familia, Michoacáns sinistere drugssyndicaat, ondanks de inzet van duizenden militairen alleen maar te zijn gegroeid.
Toch zou de moeizame Mexicaanse drugsoorlog het begin van een omslag kunnen zijn, want behalve de ernst wordt in Washington nu ook de oorzaak onderkend. Eerder dit jaar zei Hillary Clinton, de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, dat Amerika’s ‘onstilbare vraag naar illegale drugs de drugshandel voedt’ en dat ‘ons onvermogen om te voorkomen dat criminelen wapens de grens over smokkelen de dood van Mexicaanse agenten, soldaten en burgers veroorzaakt’. Het lijkt een alleszins redelijke erkenning van de misère die de westerse drugsbehoefte wereldwijd veroorzaakt.

quote:

In Afghanistan is de War on Drugs de belangrijkste steunpilaar van de Talibaan: de straatarme bevolking ziet met lede ogen aan hoe de drugsbestrijders hun belangrijkste bron van inkomsten om zeep helpen. ,,The “War on Drugs” is defeating the War on terror”, schrijft oud-BBC-journalist Misha Glenny in een gedegen opiniestuk in de Washington Post (gratis registratie verplicht), getiteld The Lost War. Glenny heeft de wereld rondgereisd om onderzoek te doen voor een boek over de georganiseerde misdaad. ,,The trade in illegal narcotics begets violence, poverty and tragedy. And wherever I went around the world, gangsters, cops, victims, academics and politicians delivered the same message: The war on drugs is the underlying cause of the misery.” Overal, behalve in Washington waar politici van beide partijen weigeren dat onder ogen te zien. ,,The drug war is undermining Western security throughout the world.”

quote:

Stel we legaliseren drugs, dan halen we straks onze ‘uppers’ en ‘downers’ bij de dichtstbijzijnde smartshop en geven we onze kinderen niet alleen seksuele maar ook drugvoorlichting. Volgens Peter Cohen, directeur van het onderzoekscentrum voor drugs van de Universiteit van Amsterdam (CEDRA), is het legaliseren van genotsmiddelen als drank en drugs een vorm van emancipatie van de burger, vergelijkbaar met het legaliseren van abortus en de seksuele revolutie. Ben van de Wetering, psychiater verbonden aan het Boumanhuis (een instelling voor geestelijke gezondheidszorg) is daar niet voor. “De prijs die je daarvoor als samenleving betaalt is de ellende van de groep mensen die afglijdt in verslaving”.

Het drugsvraagstuk is zo oud als de oude Grieken. Plato stuitte erop toen hij nadacht over de rol van de wetgever. Moest hij het misbruik van opium, belladona en wijn verbieden of juist vrijgeven? Hij vond een tussenweg: de normalisering. Plato pleitte voor matigheid, niet voor abstinentie. Zijn redenering was dat een verbod de autonomie en oordeelkundigheid van de burger op het spel zette. Dat vond hij een te hoge prijs. Bovendien geloofde hij dat verbod zou leidden tot verslaving: “Als onze burgers van jongs af aan onbekend blijven met de grootste genoegens (…) zullen zij de slaven worden van hen die pal weten te blijven te midden van de geneugten”.
Sinds 1976 maakt de Nederlandse wet inzake verdovende middelen (de Opiumwet) onderscheidt tussen twee categorieën drugs. Categorie I: middelen met onaanvaardbaar gezondheidsrisico, bijvoorbeeld heroïne, cocaïne, XTC en amfetamine, ook wel aangeduid als harddrugs. Categorie II: middelen die aanzienlijk minder gezondheidsproblemen veroorzaken; dit zijn cannabisproducten (afkomstig van de hennepplant), te weten marihuana en hasjiesj. Softdrugs dus. In feite is dit een vorm van platonische normalisering.

Die normalisering gaat echter niet ver genoeg, vindt Peter Cohen: “Er zou geen onderscheid moeten worden gemaakt tussen zogenaamde soft- en harddrugs. Natuurlijk ga je dood als je teveel XTC pillen slikt, maar je gaat ook dood als je een fles whisky in één keer opdrinkt. Bij bescheiden dosering is geen enkele stof schadelijk, zelfs alcohol niet. Mensen kunnen zelf het beste bepalen wat ze gebruiken.”
Uit onderzoek blijkt echter dat niet iedereen zijn of haar drugsgebruik in de hand kan houden. Sommigen onder ons blijken aanleg te hebben voor verslaving. "Als drugs overal te verkrijgen zijn, is de kans groter dat meer mensen uit de ‘risicogroep’ in aanraking komt met drugs en verslaafd raakt", zegt van de Wetering. Cohen gelooft niet dat er door liberalisering van drugs meer gebruikers komen. Bovendien vindt hij niet dat een kleine groep verslaafden het uitgangspunt zou moeten zijn voor de wetgeving. Dat gebeurt bij alcohol immers ook niet. Van de Wetering, die werkt met verslaafden ziet dat anders. Hij vindt dat de wet er juist moet zijn om die groep potentiële verslaafden te beschermen.

De tussenkomst van medici en van de overheid zoals we die nu kennen, moet burgers tegen zichzelf beschermen en is erop gericht de sociale orde te handhaven. Maar het beleid schiet te kort, vinden zowel Cohen als van de Wetering. Over hoe het anders moet zijn ze het vervolgens volkomen oneens. Cohen vindt dat alle drugs toegankelijk moet worden gemaakt. De hypothese dat illegaliteit de mensen van de drugs afhoudt, klopt niet, zegt hij: “Alle illegale stoffen zijn heel makkelijk te krijgen. De illegale markt draait 24 uur per dag en is uitermate goed georganiseerd. Mensen worden aan het criminele circuit uitgeleverd”. Als iedereen toch aan drugs kan komen, kun je het net zo goed legaliseren vindt Cohen. Het zuiver houden van de drugs en het reguleren van de distributie, dat zou de voornaamste taak van de overheid moeten zijn. “Net zoals de overheid het maximale zoutgehalte van haring vaststelt, kan ze kwaliteitseisen stellen aan drugs”.
Van de Wetering is het met Cohen eens dat de huidige wetgeving veel mensen het illegale circuit indrijft en dat het ellendige situaties oplevert. Die ellende zit vooral bij de harde kern verslaafden die in de prostitutie of de criminaliteit belanden. Legalisering is niet het antwoord op die ellende, meent van de Wetering. Recreatief druggebruik is inderdaad niet lager wanneer er een drugsverbod op is. Dat blijkt als je de cijfers van druggebruik van de Verenigde Staten vergelijkt met die van Nederland. Druggebruik bij verslaafden daarentegen is wel geringer af als de drugs verboden zijn. Nederland telt 800.000 alcoholverslaafden en ‘maar’ 30.000 drugsverslaafden. De drempel van het verbod levert dus wel iets op vindt van de Wetering. Volgens hem zouden de problemen van het huidige strafrechtelijke verbod op drugs opgelost kunnen worden door drugs door als medicijn op te nemen binnen de opiumwet. De verstrekking van drugs is dan in handen van gespecialiseerde centra. Dat alternatief geeft verslaafden een meer menswaardig bestaan en vermindert drugsgerelateerde criminaliteit.

Cohen beschouwt verslaving niet als een ziekte, maar als aangeleerd gedrag. Daarmee staat hij lijnrecht tegenover neuro-wetenschappers (en tegenover van de Wetering) die biologische factoren in de (aanleg van) verslaving hebben aangetoond. Hij hanteert daarom niet de term verslaafde, maar gebruikt de meer sociologische term ‘intensieve gebruiker’.
Verslaving hangt samen met sociale factoren, zegt Cohen: “Er ontstonden pas junkies toen drugs gemarginaliseerd werden”. Daarom moet er volgens Cohen een cultuuromslag plaatsvinden. De burger moet voor zichzelf kunnen beslissen. “Vroeger vonden we het ook revolutionair dat mensen zelf kozen met wie ze trouwden, of wat ze geloofden en of ze kinderen kregen of niet.”
Van Wetering vindt dat de negatieve gevolgen van liberalisering niet opwegen tegen die zogenaamde verworvenheid. Emancipatie is mooi vanuit een filosofisch oogpunt zegt hij, maar als het gevolg is dat er meer mensen verslaafd raken is dat de ‘gebruikersvrijheid’ niet waard. Bovendien vraagt hij zich af of het nodig is dat we alle middelen gebruiken die we kennen en kunnen maken.
Dus wat te doen? Moeten we harteloos zijn en de groep verslaafden wegcijferen en gaan voor individuele vrijheid? Of moeten we de wetgeving baseren op de risico’s die de zwakkeren in de samenleving lopen? Als we voor het tweede kiezen moeten we eigenlijk ook een ontmoedigingsbeleid voeren tegen alcoholgebruik zoals nu gebeurt bij tabak. Misschien moeten we het verbod op softdrugs weer invoeren. Hoe ver willen we daar in gaan? Voeren we een praktische of een filosofische discussie?
En Plato, die draait zich om in zijn graf: is burgerschap de vrijheid om te kiezen of is het de vrijheid om de juiste keuzes te maken?

quote:

In Nederland lijkt de oorlog tegen drugs opnieuw aan te wakkeren.

De messen worden geslepen: coffeeshops moeten dicht, voor dance events geldt een zero tolerance beleid, paddo's worden verboden. Niemand lijkt zich af te vragen of het verder wegdrukken van drugs in de criminaliteit een heilzame weg is, laat staan dat men zich bekommert om de invloed die de heksenjacht heeft op problemen door gebruik. De instellingen voor verslavingszorg willen zich in dit maatschappelijke debat niet afzijdig houden. Er is in het belang van de volksgezondheid een grote noodzaak tot reguleren en decriminaliseren.

Enkele weken geleden besloten de burgemeesters van Roosendaal en Bergen op Zoom om het drugstoerisme tegen te gaan door de coffeeshops te sluiten. Daarop ontstond een breed debat over het gedoogbeleid rond coffeeshops, uitmondend in de 'wiettop' van 21 november. De lokale overheden hebben hun standpunten scherp voor het voetlicht gebracht. Politieke partijen herhalen op landelijk niveau steeds luider hun bekende standpunten. Ze lijken nauwelijks gevoelig voor de waarneming dat de tegenstellingen tussen gemeentes in het geheel niet meer langs de partijpolitieke lijnen lopen. Er is slechts één conclusie te trekken: er is voortgang bij ons kabinet nodig om tot goed beleid te komen.

Ook voor de verslavingszorg is de criminaliteit en de toestroom van met name Belgische en Franse drugstoeristen een zorgelijke ontwikkeling. Om als reactie daarop de coffeeshops te sluiten leidt van kwaad tot erger.

Het huidige gedoogbeleid vindt zijn oorsprong in 1976. In dat jaar is in de wetgeving een scheiding gemaakt in soft- en harddrugs en werd kleinschalige handel en bezit van softdrugs gedoogd. De komst van de coffeeshops creëerde meer mogelijkheden om de handel te reguleren. De regelgeving verbood de verkoop van harddrugs, de verkoop aan jongeren onder de 18 jaar en de verkoop van grote hoeveelheden. Met de coffeeshops als belangrijk gegeven is door verslavingsinstellingen een breed preventiebeleid opgezet. Onderdeel daarvan is het systematisch monitoren en vroegtijdig signaleren van gevaren door vervuiling, nieuwe trends en nieuwe middelen. Deze werkwijze levert belangrijke beleidsinformatie op voor politie, justitie en zorginstellingen.

Het sluiten van coffeeshops heeft nadelige effecten voor de volksgezondheid. Coffeeshops hebben belang bij een positief imago. De branche wordt ook door de verslavingszorg scherp in de gaten gehouden en bij overtreding van de regels of het niet handhaven van de kwaliteitseisen dreigt sluiting. Samen met de onderlinge concurrentie zorgt dit ervoor dat de shops zorgvuldig met hun klanten omgaan. De coffeeshops verkopen kwalitatief goede hasj en wiet, die niet vervuild is met andere stoffen, zoals insecten- en onkruidverdelgers. Bij goed ondernemerschap past ook gedegen consumentenvoorlichting.

Weinig tegenstander van het huidige beleid hebben de illusie dat het gebruik van cannabis zal afnemen door de sluiting van coffeeshops. Uit de Nationale Drugs Monitor 2007 en onderzoek van de World Health Organisation blijkt dat het aantal gebruikers in Nederland gelijk is aan of zelfs lager is dan in landen als Frankrijk, Spanje en Italië die een repressief beleid voeren.

Bestuurders zouden zich ook de vraag moeten stellen of het alleen om cannabis gaat? Hoe staat het met andere (meer) riskante middelen, denk aan cocaïne, xtc of speed gebruiken en lijm snuiven, en met dodelijke ongelukken als gevolg van vervuilde middelen. We weten dat in landen met een streng repressief beleid veel meer calamiteiten plaatsvinden met dergelijke middelen dan in Nederland.

En hoe staat het met het gebruik van legale middelen, zoals alcohol en tabak? We weten dat Nederlandse jongeren op alcoholmisbruik juist hoog scoren. Hieruit volgt de logische vraag of er samenhangend over moet worden nagedacht. Moeten er wellicht maatregelen worden genomen die de leefstijl van jongeren beïnvloeden? Elke hulpverlener zal vertellen dat een verslaving zelden beperkt is tot één middel. Wel is het ene middel meer verslavend dan het andere (cannabis staat daarbij overigens ver onder alcohol).

Bestuurders moeten verder gaan dan de politieke hype en zich de vraag stellen wat de meest effectieve middelen zijn om het gebruik van genotmiddelen te reguleren en te beteugelen. Zowel de focus die zorginstellingen kiezen als de handhaving door politie en justitie is gebaat met een consistente en degelijke aansturing. De politiek pakt dit onderwerp telkens verkokerd op. Over zorgbeleid en justitiebeleid wordt op landelijk niveau zelden in samenhang gesproken. Zorg, politie en justitie organiseren hun werk regionaal vaak veel samenhangender dan op landelijk niveau wordt herkend.

In het regeerakkoord staat dat het beleid ten aanzien van softdrugs gehandhaafd blijft. Niettemin is het nu tijd voor een degelijke herijking van het gedoogbeleid en een breed maatschappelijk debat over het drugsbeleid. Dat maakt het mogelijk om weloverwogen keuzes te maken. -

quote:

Op woensdag 29 december 2010 11:45 schreef Papierversnipperaar het volgende:
Ik hoef niet op Scorpie te wachten, ik ga hardlopen

quote:

Op woensdag 29 december 2010 12:31 schreef KoosVogels het volgende:
Papier

quote:

je gaat ook dood als je een fles whisky in één keer opdrinkt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op woensdag 29 december 2010 11:45 schreef Papierversnipperaar het volgende:
Ik hoef niet op Scorpie te wachten, ik ga hardlopen

quote:

Op woensdag 29 december 2010 13:33 schreef waht het volgende:

[..]

Wat voor junk ben jij als je aan hardlopen doet?!?!?!

quote:

Op woensdag 29 december 2010 13:33 schreef waht het volgende:

[..]

Wat voor junk ben jij als je aan hardlopen doet?!?!?!