PDD [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #65: Actie, Francis!

quote:

Op donderdag 19 augustus 2010 22:26 schreef Toppiet het volgende:
Vraag aan autist, wat is voor jouw makkelijker

1. Socialiseren
2. De tafel van 100 uit je hoofd leren

Goeie vergelijking De tafel van 100 is ook erg moeilijk inderdaad


Socialiseren is en blijft moeilijk. Omdat het niet vanzelf gaat maar er steeds iedere keer over nagedacht moet worden.

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 18:36 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Goeie vergelijking De tafel van 100 is ook erg moeilijk inderdaad


Socialiseren is en blijft moeilijk. Omdat het niet vanzelf gaat maar er steeds iedere keer over nagedacht moet worden.

hm, het hangt er ook maar net vanaf wat er onder socializen verstaan wordt, dnek ik. Er zijn meerdere mates, eentje is onder de mensen komen en soms gewoon een babbeltje maken, en het andere is er wat dieper op in gaan.
En de tafel van 100 is idd wel simpel, want dat gewoon de tafel van 1 met honderd erachter op de duizend na

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 18:39 schreef francis998 het volgende:

[..]

hm, het hangt er ook maar net vanaf wat er onder socializen verstaan wordt, dnek ik. Er zijn meerdere mates, eentje is onder de mensen komen en soms gewoon een babbeltje maken, en het andere is er wat dieper op in gaan.
En de tafel van 100 is idd wel simpel, want dat gewoon de tafel van 1 met honderd erachter op de duizend na

Ik bedoel als wat onder de noemer sociaal valt. Dus praatje maken, omgang met collega's, etc

Oh en om antwoord op je vraag te geven. Ik krijg nu begeleiding bij mijn loopbaan, en heb van tijd tot tijd steungesprekken.

De tafel van 100 en een sociaal gesprekje zijn natuurlijk wel heel erg abstract.
Volgens mij worden er hier stereotypes bedoeld; goed met getallen of goed met mensen.
En voor de een is een sociaal babbeltje makkelijk en inhoudelijk sociaal doen een verschil, een ander heeft moeite met beide dingen.

Voor mij: Met getallen ben ik een ramp. Wel grappig overigens, bij het toekennen van Langdurigheidstoeslag kan ik vrij simpel uitrekenen of iemand boven of onder de norm zit, bedragen onthoud ik na een paar keer, de rekenregels ook.
Bij aanvragen kinderopvang is het andere koek. De wet ken ik uit mijn duimpje, de toekenningen (1/6e deel, 4,5% e.d.) ook, ik weet hóe ik ze bereken maar bij het noteren ervan ga ik iedere keer de mist in. Alsof ik cijfers door elkaar haal (discalculie?) Ook bij hoofdrekenen ontstaat er al gauw een paniekgevoel, heel apart. Terwijl ik dondersgoed kan rekenen. Ik verlies alleen overzicht.

Met sociale contacten ben ik weer heel goed (maar ja, geen autisme). Ik weet snel en makkelijk het ijs te breken, ik raak makkelijk in contact.
Punt is alleen.. Ik heb er zelden zin in..

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 19:12 schreef Cassandra87 het volgende:
De tafel van 100 en een sociaal gesprekje zijn natuurlijk wel heel erg abstract.
Volgens mij worden er hier stereotypes bedoeld; goed met getallen of goed met mensen.
En voor de een is een sociaal babbeltje makkelijk en inhoudelijk sociaal doen een verschil, een ander heeft moeite met beide dingen.

Voor mij: Met getallen ben ik een ramp. Wel grappig overigens, bij het toekennen van Langdurigheidstoeslag kan ik vrij simpel uitrekenen of iemand boven of onder de norm zit, bedragen onthoud ik na een paar keer, de rekenregels ook.
Bij aanvragen kinderopvang is het andere koek. De wet ken ik uit mijn duimpje, de toekenningen (1/6e deel, 4,5% e.d.) ook, ik weet hóe ik ze bereken maar bij het noteren ervan ga ik iedere keer de mist in. Alsof ik cijfers door elkaar haal (discalculie?) Ook bij hoofdrekenen ontstaat er al gauw een paniekgevoel, heel apart. Terwijl ik dondersgoed kan rekenen. Ik verlies alleen overzicht.

Met sociale contacten ben ik weer heel goed (maar ja, geen autisme). Ik weet snel en makkelijk het ijs te breken, ik raak makkelijk in contact.
Punt is alleen.. Ik heb er zelden zin in..

Dit zeg ik als mogelijke autist...


Ik ben dus een vrij grote ramp in rekenen, mijn financien en budget berekenen enzo daar ben ik dus wel goed in.
Maar echt wiskunde daar bak ik niet veel van, en hoofdrekenen kost me al helemaal moeite, ach ik kom ook uit de rekenmachine generatie, maar over de rekentafels moet ik nog regelmatig denken over sommige.

Verder tja, socialiceren in de zin van contact maken gaat me wel redelijk af, alleen ik kijk heel veel de kat uit de boom..en kan soms als ik overvallen wordt nogal vaag reageren zonder er echt erg in te hebben.
Maar dat contact wat meer te verdiepen kost me meer moeite..vooral telefonisch, via de mail en msn gaat het wel prima maar verder kost het me meer moeite.
En echt diepe contacten maak ik ook niet zo heel veel en snel.

Ik sprak laatst per toeval iemand over dat onderwerp die psychologie had gestudeerd, in hoeverre ik mogelijk autisme had omdat ik veel herkende. Maar ook met name over het feit dat ik geen zin had in oogcontact of contact met mensen, dat dat dan wel weer apart was.
Het is niet in hoeverre iets in je zit, was zijn antwoord, maar in hoeverre je er last van hebt in het dagelijks leven.
Stof tot nadenken. Iemand met autisme, die door schade en schande wijs wordt, misschien wel door een stabiele leefomgeving, een partner, een goede vriend, collega's die achter je staan, bijv. sociale angst grotendeels overwint..
Zou diegene het labeltje autisme niet krijgen, of autisme in mindere mate aanwezig, dan wanneer hij/zij jaren geleden getest zou zijn terwijl er nog geen sprake was van stabiele omgeving?

k voel mij momenteel een beetje vaag, onbestemd gevoel. t gevoel iemand te missen, en zeer zeker de aanwezigheid van mijn vriend. Maar ik ben niet eenzaam, vind t aan de andere kant wel lekker rustig. Heel vaag

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 22:56 schreef Cassandra87 het volgende:
Ik sprak laatst per toeval iemand over dat onderwerp die psychologie had gestudeerd, in hoeverre ik mogelijk autisme had omdat ik veel herkende. Maar ook met name over het feit dat ik geen zin had in oogcontact of contact met mensen, dat dat dan wel weer apart was.
Het is niet in hoeverre iets in je zit, was zijn antwoord, maar in hoeverre je er last van hebt in het dagelijks leven.
Stof tot nadenken. Iemand met autisme, die door schade en schande wijs wordt, misschien wel door een stabiele leefomgeving, een partner, een goede vriend, collega's die achter je staan, bijv. sociale angst grotendeels overwint..
Zou diegene het labeltje autisme niet krijgen, of autisme in mindere mate aanwezig, dan wanneer hij/zij jaren geleden getest zou zijn terwijl er nog geen sprake was van stabiele omgeving?

k voel mij momenteel een beetje vaag, onbestemd gevoel. t gevoel iemand te missen, en zeer zeker de aanwezigheid van mijn vriend. Maar ik ben niet eenzaam, vind t aan de andere kant wel lekker rustig. Heel vaag

hm, dat is wel interesant wat je daar zegt/stelt. Over de diagnose ervan.
Het is inderdaad hoe meer last je hebt hoe meer mogelijkheid op dat labeltje, want als je er geen last van hebt, kom je veel minder snel in de hulpverlening waar ze het juiste labeltje kunnen opzoeken.
Dat is het vage van bijv. autisme In sommige situaties kan je het duidelijk merken en in andere situaties niet.

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 11:06 schreef ikke043 het volgende:
@ Ferrobar, wat is er raar aan de gedachtegang van cassandra's leidinggevende. Hij doet zijn taak toch goed uitvoeren, zijn team laten functioneren. En Cassandra levert geen problemen op, dus laten zitten. Of er meer in haar zit is niet zijn afdeling, en dus niet zijn probleem.

In vrijwel iedere CAO staat dat de werkgever ook de taak heeft een goede werkgever te zijn - dat is wat vaag, maar het houdt wel in dat een werkgever wel degelijk iets te maken heeft met hoe een individuele werknemer zicj voelt. Daarnaast is het ook niet bevorderlijk voor het team als Cassandra gedemotiveerd raakt of ander werk zoekt. Kortom, de teamleider is gewoon een sukkel.

Ik heb ergens in mijn kinderjaren (denk rond mijn tiende) een diagnose autisme gekregen, meer bepaald het syndroom van Asperger. Toen ik bijna 14 was kreeg ik te horen "jij bent auw-ties-ties". Meteen ging ik informatie zoeken. Het eerste wat ik las, een ziekelijk vasthouden aan routines en een extreme weerstand tegen eender welke verandering, herkende ik helemaal niet bij mezelf. Maar toen ik meer ging lezen, ging ik sommige dingen toch herkennen, vooral dan de moeilijkheden in de omgang met andere mensen. Al moet je wat er beweerd wordt vaak wel met een korreltje zout nemen. Sommige bronnen zeggen bijvoorbeeld dat iemand met "autisme" helemaal niet zou begrijpen dat als iemand weent die persoon verdrietig is, het zou slechts water zijn dat uit de ogen komt. Dat is kletskoek.

Ik heb al bij al een vrij moeilijke jeugd gehad. Diverse keren van school gestuurd, in het buitengewoon onderwijs beland, moeilijk vrienden maken, soms gepest.
Ik ben nu 27, en de moeilijkheden die ik nog ervaar, zijn voornamelijk op het gebied van sociale omgang. Ik kan niet zo goed als de meeste mensen over koetjes en kalfjes praten, durf in groep vaak niet veel zeggen, begrijp soms niet goed wat mensen precies van me verlangen, word snel moe als heel veel mensen door elkaar babbelen,...

Een gevolg van de sociale beperkingen en het compleet ontspoorde schoolverleden is, dat een betaalde baan er voor mij niet in zit. Maar, omdat mijn moeilijkheden niet zichtbaar zijn, begrijpen de meeste mensen dat niet en zien ze me gewoon als iemand die te lui is om te werken. Van iemand die in een rolstoel zit aanvaarden de meeste mensen het dat die geen (betaald) werk doet, van iemand met niet-zichtbare beperkingen niet. Probeer als gezond uitziend persoon de mensen maar eens uit te leggen dat je het wegens medische redenen al 8 jaar met een uitkering doet.

quote:

Op zondag 22 augustus 2010 14:43 schreef Varuw het volgende:
Ik heb ergens in mijn kinderjaren (denk rond mijn tiende) een diagnose autisme gekregen, meer bepaald het syndroom van Asperger. Toen ik bijna 14 was kreeg ik te horen "jij bent auw-ties-ties". Meteen ging ik informatie zoeken. Het eerste wat ik las, een ziekelijk vasthouden aan routines en een extreme weerstand tegen eender welke verandering, herkende ik helemaal niet bij mezelf. Maar toen ik meer ging lezen, ging ik sommige dingen toch herkennen, vooral dan de moeilijkheden in de omgang met andere mensen. Al moet je wat er beweerd wordt vaak wel met een korreltje zout nemen. Sommige bronnen zeggen bijvoorbeeld dat iemand met "autisme" helemaal niet zou begrijpen dat als iemand weent die persoon verdrietig is, het zou slechts water zijn dat uit de ogen komt. Dat is kletskoek.

Ik heb al bij al een vrij moeilijke jeugd gehad. Diverse keren van school gestuurd, in het buitengewoon onderwijs beland, moeilijk vrienden maken, soms gepest.
Ik ben nu 27, en de moeilijkheden die ik nog ervaar, zijn voornamelijk op het gebied van sociale omgang. Ik kan niet zo goed als de meeste mensen over koetjes en kalfjes praten, durf in groep vaak niet veel zeggen, begrijp soms niet goed wat mensen precies van me verlangen, word snel moe als heel veel mensen door elkaar babbelen,...

Een gevolg van de sociale beperkingen en het compleet ontspoorde schoolverleden is, dat een betaalde baan er voor mij niet in zit. Maar, omdat mijn moeilijkheden niet zichtbaar zijn, begrijpen de meeste mensen dat niet en zien ze me gewoon als iemand die te lui is om te werken. Van iemand die in een rolstoel zit aanvaarden de meeste mensen het dat die geen (betaald) werk doet, van iemand met niet-zichtbare beperkingen niet. Probeer als gezond uitziend persoon de mensen maar eens uit te leggen dat je het wegens medische redenen al 8 jaar met een uitkering doet.

Tja, dat van het niet kunnen werken en dat de meeste mensen je als lui ervaren. Komt natuurlijk door meerdere redenen. Want veel mensen begrijpen dus niet wat autisme is, en het is makkelijker een fysieke handicap te "erkennen" dan een "psychische"handicap, doordat de psychische handicap niet duidelijk zichtbaar is. En je merkt bijvoorbeeld wel dingen in de intensievere omgang, maar voor wat ik begrepen heb vooral met asperger is het lastiger doordat aspergers vooral last hebben van het sociale aspect. En op het werk speelt het sociale niet zo een gigantisch grote rol.
Dus is het gewoon lastiger te begrijpen, en mensen moeten in de meeste gevallen "zien" om te geloven en begrijpen, en autisme is niet heel duidelijk zichtbaar

quote:

Op zondag 22 augustus 2010 14:53 schreef francis998 het volgende:

[..]
En op het werk speelt het sociale niet zo een gigantisch grote rol.

Net wel! Om tegenwoordig iets te bereiken op de arbeidsmarkt moeten mensen meer dan ooit sociaal vaardig, communicatief, flexibel en bestand tegen veel prikkels zijn. Net díe eigenschappen waar mensen met "Asperger" meestal net iets minder sterk in zijn. Voor zulk soort gebreken heeft maar een handvol mensen begrip.

quote:

Op zondag 22 augustus 2010 14:58 schreef Varuw het volgende:

[..]

Net wel! Om tegenwoordig iets te bereiken op de arbeidsmarkt moeten mensen meer dan ooit sociaal vaardig, communicatief en flexibel zijn. Net díe eigenschappen waar mensen met "Asperger" meestal net iets minder sterk in zijn.

Helaas is dat maar al te waar.

quote:

Op zondag 22 augustus 2010 14:58 schreef Varuw het volgende:

[..]

Net wel! Om tegenwoordig iets te bereiken op de arbeidsmarkt moeten mensen meer dan ooit sociaal vaardig, communicatief, flexibel en bestand tegen veel prikkels zijn. Net díe eigenschappen waar mensen met "Asperger" meestal net iets minder sterk in zijn. Voor zulk soort gebreken heeft maar een handvol mensen begrip.

hier heb je gelijk in. Heb me net verkeerd uitgedrukt het sociale is er wel van belang, maar op andere manier dan in het prive leven.
En meestal worden personen die niet zo heel goed sociaal vaardig zijn vaak snel geetiketiteerd met anti-sociaal.

Klopt. Er is bijna geen werk te noemen waarbij je géén contact hebt met anderen. Zelfs in mijn freelance fotografiebedrijfje want ik alleen doe, heb ik contact met anderen.

En hoe sociaal ik ook ben, ik heb echt periodes dat ik mij terugtrek. Ik heb geen zin in geklets, elke maandagochtend koffie met elkaar en tot laat in de ochtend over t weekend bijkletsen.
Ik kan zelfs een gesprek starten en na 2 minuten volledig van het gesprek afzijdig houden. Zelfs dat valt op van een sociale jongere, heb dikwijls een opmerking gehad dat ik mijzelf buiten de groep plaats.

Wat ik nog geregeld voor heb, is dat ik onbedoeld grappig ben, mensen doe lachen terwijl dat helemaal niet de bedoeling is. En langs de andere kant, als ik dan eens opzettelijk grappig probeer te zijn mislukt dat dan weer vaak. Iemand met maar 1 been die valt uitlachen vinden de meeste mensen zeer onbeleefd. Iemand met "Asperger" uitlachen omdat hij onbedoeld grappig is, daar heeft natuurlijk niemand een probleem mee.

quote:

Op zondag 22 augustus 2010 11:12 schreef Satsuma het volgende:

[..]

In vrijwel iedere CAO staat dat de werkgever ook de taak heeft een goede werkgever te zijn - dat is wat vaag, maar het houdt wel in dat een werkgever wel degelijk iets te maken heeft met hoe een individuele werknemer zicj voelt. Daarnaast is het ook niet bevorderlijk voor het team als Cassandra gedemotiveerd raakt of ander werk zoekt. Kortom, de teamleider is gewoon een sukkel.

Het is natuurlijk niet in het belang van het bedrijf om zo te denken, maar als je manager van een team bent dan is het niet belangrijk of het goed voor het bedrijf is. Het enigste wat dan belangrijk is, is of je team functioneert want daar word je op afgerekend.

En fftjes tussen de regels door lezen, waarom zou je je aan een regel houden die haast niet te controleren si.

Ik heb morgen een intake gesprek met het GGZ. Kan ik er iets van verwachten, of moet ik er gewoon niks van verwachten?

Overigens top weekend gehad; Decibel Outdoor Festival!

Liedje van de dag :

quote:

Op zondag 22 augustus 2010 19:42 schreef robuust89 het volgende:
Ik heb morgen een intake gesprek met het GGZ. Kan ik er iets van verwachten, of moet ik er gewoon niks van verwachten?

Overigens top weekend gehad; Decibel Outdoor Festival!

Liedje van de dag :

Max Enforcer - Gold (HQ Preview)

veel succes in ieder geval morgen. En wat je zeker kan verwachten denk ik zijn vragen, veel vragen. En wat te moeten vertellen over de situatie ofzo.

quote:

Op zondag 22 augustus 2010 14:58 schreef Varuw het volgende:

[..]

Net wel! Om tegenwoordig iets te bereiken op de arbeidsmarkt moeten mensen meer dan ooit sociaal vaardig, communicatief, flexibel en bestand tegen veel prikkels zijn. Net díe eigenschappen waar mensen met "Asperger" meestal net iets minder sterk in zijn. Voor zulk soort gebreken heeft maar een handvol mensen begrip.

Klopt. Wat dat betreft kun je beter twee benen missen, dan kun je bij wijze van spreken nog ministerpresident of bankdirecteur worden. En krijg je begrip voor je beperking. Maar Asperger grijpt jammer genoeg zo diep in in de persoonlijkheid, dat mensen met Asperger soms zelfs moeite hebben met sociale basisvaardigheden. Ik durf te geloven dat mensen met autisme gemiddeld tot de minst gelukkige mensen behoren, juist vanwege de moeite met het sociale aspect, ofwel: zo'n beetje de basis van wat het leven zin geeft.

Wat het sociale betreft ben ik voor 99% van de standaard ellende bespaard gebleven, maar genoeg mensen met autisme die het gevoel hebben nergens bij te horen. Soms zijn ze verbaal heel sterk en lijken ze wel een specialist op het gebied van autisme.

quote:

Op zondag 22 augustus 2010 20:27 schreef schaal_9 het volgende:

[..]

Klopt. Wat dat betreft kun je beter twee benen missen, dan kun je bij wijze van spreken nog ministerpresident of bankdirecteur worden. En krijg je begrip voor je beperking. Maar Asperger grijpt jammer genoeg zo diep in in de persoonlijkheid, dat mensen met Asperger soms zelfs moeite hebben met sociale basisvaardigheden. Ik durf te geloven dat mensen met autisme gemiddeld tot de minst gelukkige mensen behoren, juist vanwege de moeite met het sociale aspect, ofwel: zo'n beetje de basis van wat het leven zin geeft.

Wat het sociale betreft ben ik voor 99% van de standaard ellende bespaard gebleven, maar genoeg mensen met autisme die het gevoel hebben nergens bij te horen. Soms zijn ze verbaal heel sterk en lijken ze wel een specialist op het gebied van autisme.

Ben ik blij dat ik dat gemiddelde iets omhoog kan halen

Oh leuk, morgen voor 't eerst naar m'n nieuwe school... Ken er voor de rest ook nauwelijks mensen, word weer leuk nieuwe vrienden zoeken..

Iemand zin om op IRC beetje bij te praten?

quote:

Op zondag 22 augustus 2010 22:00 schreef Spoortie het volgende:
Oh leuk, morgen voor 't eerst naar m'n nieuwe school... Ken er voor de rest ook nauwelijks mensen, word weer leuk nieuwe vrienden zoeken..

Iemand zin om op IRC beetje bij te praten?

succes morgen!

quote:

Op zondag 22 augustus 2010 15:04 schreef Cassandra87 het volgende:
Klopt. Er is bijna geen werk te noemen waarbij je géén contact hebt met anderen. Zelfs in mijn freelance fotografiebedrijfje want ik alleen doe, heb ik contact met anderen.

En hoe sociaal ik ook ben, ik heb echt periodes dat ik mij terugtrek. Ik heb geen zin in geklets, elke maandagochtend koffie met elkaar en tot laat in de ochtend over t weekend bijkletsen.
Ik kan zelfs een gesprek starten en na 2 minuten volledig van het gesprek afzijdig houden. Zelfs dat valt op van een sociale jongere, heb dikwijls een opmerking gehad dat ik mijzelf buiten de groep plaats.

Is het terugtrekken omdat je autistisch bent, of omdat je negatieve ervaringen hebt met sociale omgang? In het tweede geval gebruik je autisme als excuus om niks te doen aan je situatie.

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 00:31 schreef Toppiet het volgende:

[..]

Is het terugtrekken omdat je autistisch bent, of omdat je negatieve ervaringen hebt met sociale omgang? In het tweede geval gebruik je autisme als excuus om niks te doen aan je situatie.

Cassandra is niet autistisch. Ze praat hier gewoon gezellig mee.

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 00:31 schreef Toppiet het volgende:

[..]

Is het terugtrekken omdat je autistisch bent, of omdat je negatieve ervaringen hebt met sociale omgang? In het tweede geval gebruik je autisme als excuus om niks te doen aan je situatie.

Zoals satsuma al zegt, geen autisme.
Ik ben heel sociaal hoor Maar op t werk gaat gewoon de knop om.
Ik wist al dat ik mij afzijdig hield van gezellig kletsen maar kwam er laatst achter dat ik zelf de gesprekken start en als ik t na 2 minuten mooi vind, verwijder ik mijzelf uit het gesprek.
En ík vind er niets mis mee, maar mijn collega's vinden mij iets minder gezellig.
Buiten t werk om ga ik gezellig mee borrelen en in de weekenden zijn we helaas té sociaal, we zijn of wel elk weekend weg, of hebben elk weekend iemand bij ons.

Vanochtend een goed gesprek gehad met het UWV
Ze gaan op een goede manier kijken hoe nu verder en het ook persoonlijk op mij afstemmen.
Overigens houd ik zelf de arbeidsmarkt ook in de gaten (heb zoveel informatie gegeven dat ik niet eens vertelde dat ik zelf ook naar werk zocht toen er gevraagd werd wat doe je nu, maar je moet ook zoveel informatie geven, communiceren, verwoorden en uitleggen )
Goed gesprek al met al ik heb er een goed gevoel over.

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 12:31 schreef ScarFace- het volgende:
Vanochtend een goed gesprek gehad met het UWV
Ze gaan op een goede manier kijken hoe nu verder en het ook persoonlijk op mij afstemmen.
Overigens houd ik zelf de arbeidsmarkt ook in de gaten (heb zoveel informatie gegeven dat ik niet eens vertelde dat ik zelf ook naar werk zocht toen er gevraagd werd wat doe je nu, maar je moet ook zoveel informatie geven, communiceren, verwoorden en uitleggen )
Goed gesprek al met al ik heb er een goed gevoel over.

dat gebeurd meestal, ze willen de situatie zo snel mogelijk compleet in kaart hebben en dan vergeet je nog al eens wat te vermelden.
Wel mooi dat je er een goed gevoel aan hebt overgehouden.



Hier gaat het nu minder goed. Heb gisteren in een opwelling een mail gestuurd naar de persoon met wie ik een tijd geleden een gesprek heb gehad bij het CWI. Meldende dat ik wil afwachten tot half september en dan een baan wil gaan zoeken met een mogelijke diagnose op zak.
Maar nu heb ik daar echt gigantische spijt van, want ik wil helemaal niet werken, ik wil studeren. Maar tegelijk niet ik wil me niet binden aan een opleiding of baan enz.

Maar ja een opleiding is het te laat voor, en zodra ik eraan denk ga ik weer wisselen van stemming. Want nu aan de opleiding beginnen houdt weer in ongeveer 300 schuld per maand opbouwen.
En ik ben er gewoon bang voor dat ik het niet zal redden en de motivatie weer wegzakt.
En er met de psycholoog over praten gaat dus niet meer lukken want de volgende afspraak is pas 2 september, en ondertussen zit ik hier te stressen en weer depressief te worden en met koppijn en probeer ontspanning te vinden door te gaan fietsen maar dat werkt niet. Mijn hersenen stoppen niet met doorlaten van gedachten.
Enzo door....
En tegelijk ben ik bang voor de diagnose, ben bang voor gevolgen. En ik zie mijn moeder al voor me doe dan nog meer de dingen wil gaan regelen.
En tegelijk heb ik steeds meer het idee dat ik gewoon NT' er ben, omdat ik sociaal juist vrij makkelijk ben, en juist wel makkelijk praatjes maak, maar zelf moeite heb met initiatief nemen. En werken ging mij altijd makkelijk af, nooit problemen op het werk kwa stress of met collega's.

En juist op het werk makkelijk 4 dingen tegelijk deed zonder
moeite maar dat ik dan hyper wordt en dat lijkt me geen ass.

Kortom ik weet het ff niet meer.


Sorry maar dit moest ik ff kwijt.

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 13:37 schreef francis998 het volgende:

[..]
Maar nu heb ik daar echt gigantische spijt van, want ik wil helemaal niet werken, ik wil studeren. Maar tegelijk niet ik wil me niet binden aan een opleiding of baan enz.

En ik ben er gewoon bang voor dat ik het niet zal redden en de motivatie weer wegzakt.

Wat wil je nou wel? Je wilt studeren maar je niet binden aan een baan of studie? Dan moet je in de AH gaan vakken vullen en een cursus chinees gaan doen in je vrije tijd.
In 'de echte wereld' zul je wel iets moeten doen wil je ergens komen. Of studeren, of werken. Ik zou ook koppijn krijgen van dat gedraai.
En over die laatste zin die ik heb gequote: Selffulfilling prophecy!

Werken ging je makkelijk af, blijkbaar niet meer

quote:

Op zaterdag 14 augustus 2010 22:01 schreef Cassandra87 het volgende:

[..]

Dan heb je je alvast ingedekt voor t geval die 12% de overhand krijgt en alles toch maar niet doorgaat.

Nouja, selffulfilling, had t al verwacht............

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 16:17 schreef Ferrobarr het volgende:
Zucht...
Je leidt aan zelfdestructie...
Even om weer tot de orde te komen: studeren kan pas weer vanaf februari, toch?
Ga dan gewoon tijdelijk werken tot februari, spaar wat geld/los je schuld wat af.
En vanaf februari 100% voor je studie gaan.

ik kan ook gewoon nu nog in september beginnen wil ik hier in rotterdam studeren. En ik zou evt. in februari kunnen beginnen in den haag. Maar ik zie er een beetje tegenop om iedere heen en weer te moeten naar den haag. En om nou in den haag te gaan wonen lijkt me niks.

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 16:21 schreef Cassandra87 het volgende:

[..]

Wat wil je nou wel? Je wilt studeren maar je niet binden aan een baan of studie? Dan moet je in de AH gaan vakken vullen en een cursus chinees gaan doen in je vrije tijd.
In 'de echte wereld' zul je wel iets moeten doen wil je ergens komen. Of studeren, of werken. Ik zou ook koppijn krijgen van dat gedraai.
En over die laatste zin die ik heb gequote: Selffulfilling prophecy!

Werken ging je makkelijk af, blijkbaar niet meer

Het is lastig uit te leggen, maar ik wil dus wel studeren, maar ben bang om in herhaling van vroeger te vallen. Iedere keer dat ik aan een nieuwe oppleiding begon, begin ik met een te grote motivatie en energie, maar naderhand ik meer op weg raak ik meer energie kwijt en krjg die niet bijgevuld..waardoor ik weer minder interese had, minder motivatie, het een vaste routine begon te worden(waar ik moeite mee heb) en me dus begin te vervelen erbij. En toch zet ik door maar op bepaald moment dan eindig ik depressief en krijg ik mezelf met goed geluk zo ver om tijdens lessen erbij te blijven.

En het grootste probleem voor mij is meer ergens aan beginnen, ik kijk altijd heel erg tegen dingen op. En soms als ik eenmaal bezig ben valt het wel mee, maar het punt is dat ik alles na een bepaalde tijd zat ben en me erbij ga vervelene

maar goed ik heb gewoon een mailtje gestuurd naar de opleidingsinstelling wanneer de allerlaatste inschrijf mogelijkheid is, in de hoop dat ik voor die datum nog een kans kan vinden om het er met de psycholoog over te hebben..en te kijken wat de psycholoog ook het beste lijkt.

En wat ik wel duidelijk heb is dat ik niet nog een half jaar thuis wil zitten, ik verveel me gewoon te pletter waardoor ik weer depresief wordt en tijd te veel heb om te piekeren want denk ik toch nadelig is.

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 16:27 schreef Ferrobarr het volgende:
Mijn mond viel ook niet open van verbazing.
En koop die laptop nou gewoon pas als je echt daadwerkelijk aan het studeren bent (waar haal je trouwens het geld vandaan?)

dat ga ik dus ook doen...ik ga inmiddels nu geen laptop kopen ik wacht even af, vooral gezien het feit dat ik niet weet of ik ga werken. En het geld haal ik uit een "potje" dat ik heb opgebouwd voor de studie(collegegeld) en andere kosten. Of voor als ik besluit te vertrekken

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 16:37 schreef francis998 het volgende:

[..]

En het grootste probleem voor mij is meer ergens aan beginnen, ik kijk altijd heel erg tegen dingen op. En soms als ik eenmaal bezig ben valt het wel mee, maar het punt is dat ik alles na een bepaalde tijd zat ben en me erbij ga vervelene

Het is minder pijnlijk om je hoofd te breken over een vergissing dan het onbekende.

Je hebt het aan jezelf verplicht om te kunnen groeien. Een slechte ervaring is en blijft nog steeds een ervaring rijker. Kies voor iets waar je jezelf kunt ontplooien en iedere dag verschillend is van de dag daarvoor. Dat gedraai en destructief denken van je komt enorm bekend op me over, dus ik herken je situatie.

Recentelijk ben ik begonnen met een opleiding journalistiek - juist omwegen redenen die ik je net gegeven heb. Ik ben van mening dat het voor ieder individu de verplichting aan zichzelf is om alles eruit te halen wat in hem/haar zit, zowel biologisch, psychisch, sociaal, etc. De keuze voor journalistiek was zowel een ideologische als een pragmatische. Aan de hand van deze opleiding forceer ik mezelf tot zowel die introverte zelfontplooiing als de extroverte.

Het jaar voor dit jaar ben ik door een diep dal geklommen, zodat er alleen nog maar de weg omhoog was. Het komt op mij over alsof jij je nu in dat dal bevindt. Een uitermate pijnlijke romance, die mijn nog steeds doorzettende proces van herstel extra maanden schade heeft berokkent, wist me naast een pijnlijke en vernederende ervaring ook iets moois mee te geven; zo ben ik de ervaring rijker dat er niemand is die de dingen voor je kan doen, jij bent de schrijver van je eigen boek.

[ Bericht 0% gewijzigd door NJN op 23-08-2010 17:21:27 ]

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 17:16 schreef NJN het volgende:

[..]

Het jaar voor het afgelopen jaar ben ik door een diep dal geklommen, zodat er alleen nog maar de weg omhoog was. Het komt op mij over alsof jij je nu in dat dal bevindt. Een uitermate pijnlijke romance, die mijn proces van herstel maanden schaden heeft berokkent, wist me naast een pijnlijke en vernederende ervaring ook iets moois mee te geven; zo ben ik de ervaring rijker dat er niemand is die de dingen voor je kan doen, jij bent de schrijver van je eigen boek.

Precies. Hier ben ik het mee eens. Maar ik wil gewoon de "beste" keuze maken. En dan bedoel ik niet dat het de perfecte keuze moet zijn, maar meer een logische keuze waar ik voor kan gaan.
Maar ieder moment wissel ik weer van mening wat nou de "beste" keuze is. En daardoor wissel ik constant van mening..en door al dat geschommel ga ik me alleen slechter voelen.
En ik heb iets in mij, wat zich constant herhaald dat ik altijd spijt heb van mijn keuzes..wat ik ook doe.

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 17:22 schreef francis998 het volgende:

[..]

Precies. Hier ben ik het mee eens. Maar ik wil gewoon de "beste" keuze maken. En dan bedoel ik niet dat het de perfecte keuze moet zijn, maar meer een logische keuze waar ik voor kan gaan.
*snip*

Alle mogelijke opties afvinken, alle potentiële mogelijkheden in kaart willen hebben - het klinkt allemaal angstvallig bekend. Maar ik heb voor mezelf geleerd dat er alleen keuzes bestaan. Er zijn hierin geen slechte of goede keuzes.

Een keuze maken is namelijk ergens actie in ondernemen - en dat is je enige 'keuze' op vooruitgang.

Francis geen idee wat ik hier nu op moet zeggen. Maar hak een knop door. Dit kan niet zo langer doorgaan.

Mijn ouders zijn volgende maand 30 jaar getrouwd. Ze vieren het alleen met het gezin(ouders, ik, zusje+vriend, broertje, jongste zusje) Ze hebben geen behoefte aan een groot feest en dergelijke. Nooit gehad ook.
Nu wilt mijn jongenste zusje op het laatste moment nog iets regelen voor dat feest. Cadeau of iets anders. Goed dat zij dat wilt. Alleen ik daar dus totaal geen behoefte aan. Ik vind het al meer dan genoeg dat ik langs kom en mee uit eten ga.
Is dit raar?

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 17:22 schreef francis998 het volgende:

[..]

Precies. Hier ben ik het mee eens. Maar ik wil gewoon de "beste" keuze maken. En dan bedoel ik niet dat het de perfecte keuze moet zijn, maar meer een logische keuze waar ik voor kan gaan.
Maar ieder moment wissel ik weer van mening wat nou de "beste" keuze is. En daardoor wissel ik constant van mening..en door al dat geschommel ga ik me alleen slechter voelen.
En ik heb iets in mij, wat zich constant herhaald dat ik altijd spijt heb van mijn keuzes..wat ik ook doe.

Welke keuze je ook maakt, er is altijd wel iets tegen in te brengen.
Niet leuk en heel erg lastig.

Kan je er wat aan doen?
Ja, veel keuzes maken zodat je ervaring krijgt.
Of soms een rust inbouwen, even wat anders doen zodat je er niet aan hoeft te denken, en dan nog eens kijken.
_{Maar goed, echt heel veel helpt dat bij mij ook niet}

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 19:18 schreef tijnbrein het volgende:
Francis geen idee wat ik hier nu op moet zeggen. Maar hak een knop door. Dit kan niet zo langer doorgaan.

Mijn ouders zijn volgende maand 30 jaar getrouwd. Ze vieren het alleen met het gezin(ouders, ik, zusje+vriend, broertje, jongste zusje) Ze hebben geen behoefte aan een groot feest en dergelijke. Nooit gehad ook.
Nu wilt mijn jongenste zusje op het laatste moment nog iets regelen voor dat feest. Cadeau of iets anders. Goed dat zij dat wilt. Alleen ik daar dus totaal geen behoefte aan. Ik vind het al meer dan genoeg dat ik langs kom en mee uit eten ga.
Is dit raar?

deels is dit ongebruikelijk, bij verjaardagen en in dit geval 30 jarige trouwdag hoort er in mijn ogen wel bij.

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 19:51 schreef francis998 het volgende:

[..]

deels is dit ongebruikelijk, bij verjaardagen en in dit geval 30 jarige trouwdag hoort er in mijn ogen wel bij.

Alleen een beetje jammer dat mijn zusje nu mijn een schuldgevoel probeerdt aan te praten. Terwijl als voor haar geen bij belang heeft zij er niet aan mee wilt werken. En ik heb nu ook niet echt een goeie relatie met mijn ouders.
Best moeilijk dit.

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 19:56 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Alleen een beetje jammer dat mijn zusje nu mijn een schuldgevoel probeerdt aan te praten. Terwijl als voor haar geen bij belang heeft zij er niet aan mee wilt werken. En ik heb nu ook niet echt een goeie relatie met mijn ouders.
Best moeilijk dit.

Tijn niet schuldig voelen hoor, je ouders hebben ook geen behoefte aan een groot feest. Als je je zelf voorbij loopt ga je er alleen maar meer tegenop zien.
Dus als ik jou was zou ik gewoon bij het originele plan blijven, lekker mee uit eten gaan
Als dat is wat je ouders ook willen.

Ik weet niet hoe zij erin staan. Mijn vriend houdt ook niet van verjaardagen vieren, als ik een surprise party plan heb ik echt ruzie!
Dus zijn verjaardag wordt ook alleen met gezin gevierd, (wel komisch overigens, alle feestjes die ze hadden in de familie, of dagje uit, was met oom erbij. Dus voor mij hoort zijn oom er echt bij, ontzettend toffe gast ook. Ik had voor verjaardag een dag uit gepland, bleek t de eerste keer te zijn dat zn oom er bij was. Ja weet ik veel maar dat terzijde vond t wel grappig) en mijn verjaardag vieren we groots.

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 19:56 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Alleen een beetje jammer dat mijn zusje nu mijn een schuldgevoel probeerdt aan te praten. Terwijl als voor haar geen bij belang heeft zij er niet aan mee wilt werken. En ik heb nu ook niet echt een goeie relatie met mijn ouders.
Best moeilijk dit.

ik zou zeggen bespreek met je ouders of ze nog iets willen voor die dag. En geef iig een leuk Kaartje en bosje bloemen.

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 20:03 schreef Cassandra87 het volgende:

[..]

Tijn niet schuldig voelen hoor, je ouders hebben ook geen behoefte aan een groot feest. Als je je zelf voorbij loopt ga je er alleen maar meer tegenop zien.
Dus als ik jou was zou ik gewoon bij het originele plan blijven, lekker mee uit eten gaan
Als dat is wat je ouders ook willen.

Ik weet niet hoe zij erin staan. Mijn vriend houdt ook niet van verjaardagen vieren, als ik een surprise party plan heb ik echt ruzie!
Dus zijn verjaardag wordt ook alleen met gezin gevierd, (wel komisch overigens, alle feestjes die ze hadden in de familie, of dagje uit, was met oom erbij. Dus voor mij hoort zijn oom er echt bij, ontzettend toffe gast ook. Ik had voor verjaardag een dag uit gepland, bleek t de eerste keer te zijn dat zn oom er bij was. Ja weet ik veel maar dat terzijde vond t wel grappig) en mijn verjaardag vieren we groots.

Ik was ook van plan om alleen naar dat etentje te gaan.
Alleen de manier hoe mijn zusje zich opstelt zint mij totaal niet. Dit gaat ze in de toekomst zeker vaker doen. 5 jaar geleden toen mijn ouders 25 jaar getrouwd waren heeft ze niets gedaan en wilde eigenlijk niet mee.

Ach ik wacht af wat mijn andere zusje zegt.

quote:

Op maandag 23 augustus 2010 20:03 schreef francis998 het volgende:

[..]

ik zou zeggen bespreek met je ouders of ze nog iets willen voor die dag. En geef iig een leuk Kaartje en bosje bloemen.

Dan is het geen verassing meer Maar een kaartje ofzo is een goed idee

Spoortie, hoe was je eerste schooldag op je nieuwe school?

Tijd geleden dat ik hier gepost heb

AHDH/pdd-nos hier, ben ik er trots op?, mwaaah maar ik kan er godzijdank nu mee omgaan op mijn 21ste.

quote:

Op dinsdag 24 augustus 2010 11:31 schreef Ferrobarr het volgende:

[..]

Wat me niet duidelijk is (of wat ik gemist heb in je posts) is wat je psycholoog nu vindt van je keuze / (gebrek aan) daadkracht probleem?
[..]

Precies: het gaat er niet om wat jij of je zus leuk lijkt voor je ouders, maar wat ze zelf leuk vinden.Dat hoeft zeker niet altijd hetzelfde te zijn.

hm, dat is het punt het vorige gesprek was er geen tijd voor. Omdat mijn moeder erbij was en we tijd te kort kwamen om over mijn ontwikkeling te praten.
En wat ze wel zegt is dat ze merkt dat ik geen besluiten kan nemen en aan het kijken is waar dat mee te maken kan hebben, en volgens haar zou het iets met ass gerelateerd kunnen zijn, omdat ik heel erg onrustig wordt en een soort van angstig zodra ik een keuze moet maken en dit bewust probeer te doen.
Terwijl als ik het impulsief doe, dan valt het wel mee.
Bijvoorbeeld als ik zonder te denken een ticket koop om te vertrekken heb ik er minder last van dan wanneer ik er eerst goed over probeer na te denken. Dan krijg ik last van schommelingen en begin ik een ping-pong balletje te worden wat op een neer gaat.
En verder speelt het volgens de psychologe een grote rol dat ik niet echt weet waar ik met mijn leven heen wil en dat ik soms te perfectionistisch kan zijn ik wil alles goed doen, en heb er moeite mee als dat niet lukt.

Uit ervaring weet ik dat impulsief beslissen, of niet impulsief maar niet lang blijven hangen bij keuzes, inderdaad makkelijker werkt. Maar daar gaat écht een hele lange weg overheen omdat je zo makkelijk terug kunt vallen in die gewoonte van gedraai en blijven hangen bij dingen, en vervolgens maar voor de makkelijkste weg kiezen.
En wat heel belangrijk is: Steuntje in je rug. Of het nu via een vriend, vriendin, partner of je moeder is.. Relativeren is heel belangrijk, het helpt je keuzes te maken en je gedachte achter die keuze te versterken.

Als je er echt niet meer uitkomt: Just flip a coin!

En als je je héél rot voelt bij keuze a, die eruit kwam via muntje opwerpen, kun je alsnog voor keuze b kiezen.

quote:

Op dinsdag 24 augustus 2010 12:56 schreef Cassandra87 het volgende:
Uit ervaring weet ik dat impulsief beslissen, of niet impulsief maar niet lang blijven hangen bij keuzes, inderdaad makkelijker werkt. Maar daar gaat écht een hele lange weg overheen omdat je zo makkelijk terug kunt vallen in die gewoonte van gedraai en blijven hangen bij dingen, en vervolgens maar voor de makkelijkste weg kiezen.
En wat heel belangrijk is: Steuntje in je rug. Of het nu via een vriend, vriendin, partner of je moeder is.. Relativeren is heel belangrijk, het helpt je keuzes te maken en je gedachte achter die keuze te versterken.

Als je er echt niet meer uitkomt: Just flip a coin!

En als je je héél rot voelt bij keuze a, die eruit kwam via muntje opwerpen, kun je alsnog voor keuze b kiezen.

ik heb mezelf gewoon nu een deadline gesteld, uiterlijk volgende week vrijdag, dan kan ik er donderdag nog ff goed met de psycholoog over praten.
Het probleem is ook dat ik teveel tijd heb om te denken en twijfelen. En ik heb een tijdelijk besluit dat is afwachten tot het gesprek met de psycholoog, en dan of de volgende dag inschrijven of niet. En aan het werk zoeken beginnen op een rustig tempo, afhangend van de diagnose.
Want het vertrekken heb ik in ieder geval tijdelijk maar links laten liggen, want dat gaat zowieso niet kunnen tot en met Juli.
Dus dat is van het keuze lijstje af voor nu, nu gaat het echt meer om wil ik de studie proberen of ga ik voor een baan en dan in februari/juli beginnen aan een studie.

trouwens wat ik me afvraag, is het moeilijk nemen van keuzes enigsinds geralateerd aan autisme?