R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik zit er doorheen, weet niet meer wat te doen!
Zo, heb maar een kloon aangemaakt om dit hier te posten, na heel wat getwijfel.Maar ik moet dit gewoon kwijt, als mensen er wat zinnigs over te zeggen hebben mooi, zo niet maakt niet uit ik wil dit gewoon van me af gooien.
Het zit zo, ik heb momenteel echt geen "interesant" leven, dit omdat ik zelf
het neit interesant vindt. En ik wil best veranderen en probeer dit al sinds
2006 maar ik schiet geen moer op.
Situatie is ik ben nu 23 jaar, heb eigenlijk totaal geen vrienden en die heb
ik maar 1x in mijn leven gehad,maar heb die vriendschap moeten breken uit
bescherming voor mezelf. Maar sinds dat moment ben ik gewoon helemaal
alleen, heb nog wel een ouder over maar meer niet. Familie woont allemaal
ver weg, en contact is er weinig.
Ik ben altijd het buitenbeentje geweest, de pauzes bracht ik meestal sinds de brugklas alleen door en ging gewoon maar huiswerk doen om me niet te vervelen, maar was altijd jaloers en voelde me een nerd.
Kan me herinneren dat ik sinds kind altijd liever met jongens speelde, dan meisjes ik vondt de meisjes maar saai.
IK ging veel liever voetballen of rennen ofzo tijdens de pauze dan met andere meisjes te kletsen.
Ik heb altijd achter gelopen kwa ontwikkeling, zoals echt veel interesses in jongens heb ik nooit gehad, nu wel wat meer dan vroeger maar nog steeds niet zo veel. Ik snap het leuke er niet van van andere meisjes die bijv. naar de stad gaan en naar de jongens kijken enzo..ik zie meer een persoon, die zich lelijk of redelijk oké kleed maar meer niet.
Kleding is voor mij ook echt functioneel, hou totaal niet van strakke kleding en veel mensen vinden mij dan ook te jongensachtig, maar zelf heb ik er geen problemen mee.
maar doordat mensen vaak wat erover te zeggen hadden ben ik gigantisch onzeker geworden, nu is het wel wat minder maar toch heb ik nog wat last van maar veel minder dan vroeger.
Brugklas was echt een ramp zat op een school met allemaal kleine asos, en crimineeltje.
Goed in die tijd hele hechte vrienschap gebouwd buiten school met een
jongetje dat zo'n 4 jaar jonger is, in de vrije tijd waren we altijd samen
te vinden, voetballen, gamen, fietsen etc. Die vrienschap ging goed ik
voelde me prima en had het idee een "perfect"leventje te hebben.
Na de brugklas ben ik naar andere school gegaan, waar ik me goed voelde kwa leren
enzo, maar kwa klasgenoten 0 aansluiting weer. er was 1 groepje waar ik me
wel redelijk op mijn gemak voelde maar ik had totaal geen inbreng en ging me
vervelen, waardoor ik uiteindelijk de pauze's gebruikte om mijn hw te maken
vlak voor de les, en verzon meestal maar gewoon wat. Verder de HAVO afgerond
zonder echt al te veel moeite. Deed buitenschool op proefwerkweken bijna
nooit wat aan hw.
Daarna ff hbo gedaan maar dat kon ik niet bijbenen, heb sinds de basischool
moeite met het tempo gehad, ben redelijk langzaam doordat ik gewoon erg
perfectionistisch ingesteld ben sinds klein kind.
Dus ben MBO gedaan, wat onder mijn niveau was, verveelde me dood ops chool
opdrachten maakte ik meestal vanuit eigen logica dan lesstof.
Halverwege het 2e en laatste jaar ingestort, depresief had geen motivatie,
dus gestopt en in behandeling bij de psycholoog....uiteindelijk het
schooljaar erna MBO weer opgepakt en afgemaakt en nog in behandeling. En toen
zag ik iets wat ik wilde nl. naar familie in het buitenland en daar verder
leren, kon sf meenemen dus ideaal.
Door familieomstandigheden is dat anders gelopen en heb ik niks kunnen
voorbereiden dus werd dat een vakantie, van ruim 6 maanden, heb het erg naar
mijn zin gehad, het was daar zomer, dus genoeg te doen. Met nichten uitgaan,
strand enz. KOrtom vondt het leuk.
Dus utiendelijk weer terug naar NL, en baan gezocht ruim 10 maandjes mezelf
kapot gewerkt en alles gespaard, en heel veel dingen samen met mijn ouder
doen, excursies en naar brussel/antwerpen, weekendjes weg enz.
Daarna weer vertrokken, en in het begin had ik het in het buitenland naar
mijn zin, stappen met mijn nichten, veel naar het strand. Maar heel veel
dingen veranderen, een oom waar ik altijd goed me overweg kon en kon praten
al het ff minder ging, daar viel niks mee te doen, zijn persoonlijke
situatie heeft hem heel erg veanderd.
Voelde mee steeds meer alleen, nichten en neven gingen allemaal eigen gang
en het sociale hield ik nog op de been via klasgenoten.
Nou als vrouw in een mannengroep funccioneren is lastig, in een it
opleiding. Maar ik hield me staande, maar als eer verjaardag off feest was
werd ik niet uitgenodigd in het begin wel, maar daarna niet meer. En had ik
eigenlijk bijna niemand over op da familie na.
Dus het beste terugkeren naar NL, maar eigenlijk wilde ik dit niet maar
tegelijk wel en voelde ik mij verplicht terugtekeren omdat dat het beste
was.
Eenamaal terug loopt alles mis, ik krijg het niet voor elkaar om me in te
schrijven voor een opleiding en alle hoop die ik had verloor ik toen. Zwaar
depressief geworden, wilde het liefst de hele dag slapen ik ging niet naar
buiten enz. Tot het niet meer houdbaar was, de situatie en mijn ouder naa de
HA besloot te gaan, die weer dooverwees naar het riagg, uiteindelijk wel
gegaan en ga nog.
Maar ik vraag me echt af wat ik daar doe, want ik heb niet het idee dat het
me helpt, dit is zowieso de 3e keer dat ik naar het riagg ga, en weet dat ik
hulp nodig heb maar het idee/gevoel dat de hulp niet helpt...ik kan het niet
echt goed uitleggen. Nu zou ik op gesprek gaan bij een psichiater naar de psycholoog maar daar komt tot nu toe niks van, afgelopen keer bij de psych heeft ze er niks over vermeld.
Het gaat wel wat beter dan eerst, maar nog steeds heb ik momenten waar ik me
zwaar klote voel, zoals nu.
Het punt is eigenlijk ik ben dit stomme leventje zat, maar heb niet echt de
energie om dingen daadwerkelijk te veranderen, daarbij heb ik het gevoel te
moeten tussen Nederland en Het land waar familie vandaan komt, maar ik wil
niet kiezen want in geen van beiden voel ik me echt thuis.
Maar nu weet ik dat ik mezelf in augustus dusdanig zover moet krijgen om aan
een studie te beginnen maar zoals het nu gaat, besef ik gewoon dat dat niet
gaat lukken, iig niet als ik er zo gigantisch tegenop kijk.
Terwijl ik wel mijn leventje wil veranderen, maar ik heb het gevoel/idee dat
niet te kunnen zolang ik niet van mijn 2deling af ben, waar ik al ruim 10
jaar mee rond loop.
Want als ik hier ben zit ik constant met hoofd in het buitenland en luister
ik alleen naar muziek van daar en wil ik terug. Maar uit ervaring weet ik
dat het andersom ook zo is. Ben ik daar zit ik constant met mijn hoofd hier,
kijk ik naar films van hier en luister ik muziek van hier en wil ik alleen
hierheen. En dat maakt mij kapot....ik kan daar niet meer tegen.
Het fei is gewoon dat ik het alleen zijn meer dan zat ben, altijd alles
alleen doen..en aan geld ligt het niet, momenteel leef ik van een uitkering
omdat ik niet kon/wilde werken en studeren ging al niet.
Kortom geld heb ik wel maar niemand om het mee te delen.
En die reacties van ga een sport doen ofzo, heb ik niks aan want ik heb 2x
aan karate gedaan, sportschool en voetbal, maar ik haak na bepaalde tijd
altijd af. Dan verlies ik alle motivatie, zo ook met school. Ik begin eraan
met zin en allerlei voornemens om dingen op orde te krijgen maar ik krijg
het niet voor elkaar na een tijdje ben ik de school/studie weer zat, en
meestal weet ik wel door te zetten, maar dat doorzetten vreet gewoon zoveel
energie dat ik nergens meer zin in heb.
VErder heb ik altijd wel stomme excuses, wordt ik uitgenodigd voro een
verjaardag van een klasgenoot is het altijd wel van nee sorry ik kan niet,
of nee, het is te ver weg en ikheb geen vervoer etc.En vaak zijn dat excuses
om niet nerveus te wordne, en als ik besluit te gaan haak ik op laatste
moment wel af.
EN dat is zo sinds de basischool/middelbare school.
Ik ben het zat altijd het buitenbeente te zijn die niemand heeft om mee te
praten og gewoon iets te doen.
Tja, ik weet dat ik een vrouw ben maar om de een of andere redenenkan ik het
niet goed vinden met andere vrouwen in verveel me dan.
Ik weet gewoon niet meer wat te doen en ben ten einde raad, ik wil weg maar
tegelijk ook niet.
Verder ben ik dus 23 jaar en woon thuis, heb er vaak genoeg over gedacht om
op mezelf te gaan wonen maar dat heeft niet veel nut als ik op 10 minuten
van de school woon. EN ik kan gewoon niet goed tegen alleen zijn, ik verveel
me bijna altijd thuis, en als ik alleen ben is het nog erger en neig ik om
me te vermaken naar de alcohol te grijpen of maar te gaan eten.
Ik doe zat kleine dingen, ga regelmatig de stad in om dingen die nodig zijn
tekopen, tandpasta kan ik om de hoek kopen maar ik neem een grote omweg en
ga bijv. helemaal naar de stad op de fiets om te halen wat ik nodig heb,
dingen die ik via internet kan doen zoals bankieren doe ik niet virtueel
maar ga echt naar de bank enzo.
EN verder tja, breng ik veel tijd achter de pc door. VOoral om de verveling
tegen te gaan, maar zelf dat verveelt me snel. Eigenlijk verveel ik me op DEN duur bij alles bij alles wat ik doe/probeer.
En ik heb steeds vaker de gedachte dat het allemaal toch niks meer uitmaakt. En ik ben gewoon bang om in hetzelfde patroon terecht te komen. Daardoor denk ik dat verstandig is om te blijven omdat ik hier meer hulp kan krijgen. Maar ik wil hier niet blijven omdat ik de persoonlijke situatie meer dan zat ben, en ik niet meer weet te doen om het te veranderen.
Ik ben eigenlijk diep van binnen jaloers/boos op iedereen, want ik zie iedereen uit mijn vroegere omgeving, en zie hoe ze leven, en ik weet dat ik zoiets ook wil, maar het lukt gewoon niet. En daardoor kan ik weer ironisch gaan doen om hetgene ik voel van me af te duwen, en ik probeer onbewust iedereen er onder uit te halen. En mij beter te voelen.maar dat werkt niet.
Mischien moet ik maar eindelijk accepteren dat ik alleen ben en dat dat wel zo zal blijven, maar ik heb een hekel eraan, ik ben het zat om alleen te zijn, maar samen zijn met anderen verveel ik me ook.
Mischien dat ik zo gewend ben geraakt aan het zijn van een buitenbeentje dat ik mezelf daarnaar heb gevormd, maar wat ik ook doe om ook als is het maar super oppervlakkige band met anderen op te bouwen gaat het vanzelf wel weer mis.
Het enige contact wat ik momenteel heb is met 1 persoon uit het buitenland maar dat is ook heel erg weinig en super opervlakkig.
En ik wil gewoon echt contact, irl, mensen om soms bijvoorbeeld dingen mee te gaan doen.
Iedere keer dat ik denk mijn plek te hebben gevonden blijkt het uiteindelijk toch niet mijn plek zijn.
Sorry voor deze gigantische lap tekst maar ik moet het gewoon kwijt.
Het zit zo, ik heb momenteel echt geen "interesant" leven, dit omdat ik zelf
het neit interesant vindt. En ik wil best veranderen en probeer dit al sinds
2006 maar ik schiet geen moer op.
Situatie is ik ben nu 23 jaar, heb eigenlijk totaal geen vrienden en die heb
ik maar 1x in mijn leven gehad,maar heb die vriendschap moeten breken uit
bescherming voor mezelf. Maar sinds dat moment ben ik gewoon helemaal
alleen, heb nog wel een ouder over maar meer niet. Familie woont allemaal
ver weg, en contact is er weinig.
Ik ben altijd het buitenbeentje geweest, de pauzes bracht ik meestal sinds de brugklas alleen door en ging gewoon maar huiswerk doen om me niet te vervelen, maar was altijd jaloers en voelde me een nerd.
Kan me herinneren dat ik sinds kind altijd liever met jongens speelde, dan meisjes ik vondt de meisjes maar saai.
IK ging veel liever voetballen of rennen ofzo tijdens de pauze dan met andere meisjes te kletsen.
Ik heb altijd achter gelopen kwa ontwikkeling, zoals echt veel interesses in jongens heb ik nooit gehad, nu wel wat meer dan vroeger maar nog steeds niet zo veel. Ik snap het leuke er niet van van andere meisjes die bijv. naar de stad gaan en naar de jongens kijken enzo..ik zie meer een persoon, die zich lelijk of redelijk oké kleed maar meer niet.
Kleding is voor mij ook echt functioneel, hou totaal niet van strakke kleding en veel mensen vinden mij dan ook te jongensachtig, maar zelf heb ik er geen problemen mee.
maar doordat mensen vaak wat erover te zeggen hadden ben ik gigantisch onzeker geworden, nu is het wel wat minder maar toch heb ik nog wat last van maar veel minder dan vroeger.
Brugklas was echt een ramp zat op een school met allemaal kleine asos, en crimineeltje.
Goed in die tijd hele hechte vrienschap gebouwd buiten school met een
jongetje dat zo'n 4 jaar jonger is, in de vrije tijd waren we altijd samen
te vinden, voetballen, gamen, fietsen etc. Die vrienschap ging goed ik
voelde me prima en had het idee een "perfect"leventje te hebben.
Na de brugklas ben ik naar andere school gegaan, waar ik me goed voelde kwa leren
enzo, maar kwa klasgenoten 0 aansluiting weer. er was 1 groepje waar ik me
wel redelijk op mijn gemak voelde maar ik had totaal geen inbreng en ging me
vervelen, waardoor ik uiteindelijk de pauze's gebruikte om mijn hw te maken
vlak voor de les, en verzon meestal maar gewoon wat. Verder de HAVO afgerond
zonder echt al te veel moeite. Deed buitenschool op proefwerkweken bijna
nooit wat aan hw.
Daarna ff hbo gedaan maar dat kon ik niet bijbenen, heb sinds de basischool
moeite met het tempo gehad, ben redelijk langzaam doordat ik gewoon erg
perfectionistisch ingesteld ben sinds klein kind.
Dus ben MBO gedaan, wat onder mijn niveau was, verveelde me dood ops chool
opdrachten maakte ik meestal vanuit eigen logica dan lesstof.
Halverwege het 2e en laatste jaar ingestort, depresief had geen motivatie,
dus gestopt en in behandeling bij de psycholoog....uiteindelijk het
schooljaar erna MBO weer opgepakt en afgemaakt en nog in behandeling. En toen
zag ik iets wat ik wilde nl. naar familie in het buitenland en daar verder
leren, kon sf meenemen dus ideaal.
Door familieomstandigheden is dat anders gelopen en heb ik niks kunnen
voorbereiden dus werd dat een vakantie, van ruim 6 maanden, heb het erg naar
mijn zin gehad, het was daar zomer, dus genoeg te doen. Met nichten uitgaan,
strand enz. KOrtom vondt het leuk.
Dus utiendelijk weer terug naar NL, en baan gezocht ruim 10 maandjes mezelf
kapot gewerkt en alles gespaard, en heel veel dingen samen met mijn ouder
doen, excursies en naar brussel/antwerpen, weekendjes weg enz.
Daarna weer vertrokken, en in het begin had ik het in het buitenland naar
mijn zin, stappen met mijn nichten, veel naar het strand. Maar heel veel
dingen veranderen, een oom waar ik altijd goed me overweg kon en kon praten
al het ff minder ging, daar viel niks mee te doen, zijn persoonlijke
situatie heeft hem heel erg veanderd.
Voelde mee steeds meer alleen, nichten en neven gingen allemaal eigen gang
en het sociale hield ik nog op de been via klasgenoten.
Nou als vrouw in een mannengroep funccioneren is lastig, in een it
opleiding. Maar ik hield me staande, maar als eer verjaardag off feest was
werd ik niet uitgenodigd in het begin wel, maar daarna niet meer. En had ik
eigenlijk bijna niemand over op da familie na.
Dus het beste terugkeren naar NL, maar eigenlijk wilde ik dit niet maar
tegelijk wel en voelde ik mij verplicht terugtekeren omdat dat het beste
was.
Eenamaal terug loopt alles mis, ik krijg het niet voor elkaar om me in te
schrijven voor een opleiding en alle hoop die ik had verloor ik toen. Zwaar
depressief geworden, wilde het liefst de hele dag slapen ik ging niet naar
buiten enz. Tot het niet meer houdbaar was, de situatie en mijn ouder naa de
HA besloot te gaan, die weer dooverwees naar het riagg, uiteindelijk wel
gegaan en ga nog.
Maar ik vraag me echt af wat ik daar doe, want ik heb niet het idee dat het
me helpt, dit is zowieso de 3e keer dat ik naar het riagg ga, en weet dat ik
hulp nodig heb maar het idee/gevoel dat de hulp niet helpt...ik kan het niet
echt goed uitleggen. Nu zou ik op gesprek gaan bij een psichiater naar de psycholoog maar daar komt tot nu toe niks van, afgelopen keer bij de psych heeft ze er niks over vermeld.
Het gaat wel wat beter dan eerst, maar nog steeds heb ik momenten waar ik me
zwaar klote voel, zoals nu.
Het punt is eigenlijk ik ben dit stomme leventje zat, maar heb niet echt de
energie om dingen daadwerkelijk te veranderen, daarbij heb ik het gevoel te
moeten tussen Nederland en Het land waar familie vandaan komt, maar ik wil
niet kiezen want in geen van beiden voel ik me echt thuis.
Maar nu weet ik dat ik mezelf in augustus dusdanig zover moet krijgen om aan
een studie te beginnen maar zoals het nu gaat, besef ik gewoon dat dat niet
gaat lukken, iig niet als ik er zo gigantisch tegenop kijk.
Terwijl ik wel mijn leventje wil veranderen, maar ik heb het gevoel/idee dat
niet te kunnen zolang ik niet van mijn 2deling af ben, waar ik al ruim 10
jaar mee rond loop.
Want als ik hier ben zit ik constant met hoofd in het buitenland en luister
ik alleen naar muziek van daar en wil ik terug. Maar uit ervaring weet ik
dat het andersom ook zo is. Ben ik daar zit ik constant met mijn hoofd hier,
kijk ik naar films van hier en luister ik muziek van hier en wil ik alleen
hierheen. En dat maakt mij kapot....ik kan daar niet meer tegen.
Het fei is gewoon dat ik het alleen zijn meer dan zat ben, altijd alles
alleen doen..en aan geld ligt het niet, momenteel leef ik van een uitkering
omdat ik niet kon/wilde werken en studeren ging al niet.
Kortom geld heb ik wel maar niemand om het mee te delen.
En die reacties van ga een sport doen ofzo, heb ik niks aan want ik heb 2x
aan karate gedaan, sportschool en voetbal, maar ik haak na bepaalde tijd
altijd af. Dan verlies ik alle motivatie, zo ook met school. Ik begin eraan
met zin en allerlei voornemens om dingen op orde te krijgen maar ik krijg
het niet voor elkaar na een tijdje ben ik de school/studie weer zat, en
meestal weet ik wel door te zetten, maar dat doorzetten vreet gewoon zoveel
energie dat ik nergens meer zin in heb.
VErder heb ik altijd wel stomme excuses, wordt ik uitgenodigd voro een
verjaardag van een klasgenoot is het altijd wel van nee sorry ik kan niet,
of nee, het is te ver weg en ikheb geen vervoer etc.En vaak zijn dat excuses
om niet nerveus te wordne, en als ik besluit te gaan haak ik op laatste
moment wel af.
EN dat is zo sinds de basischool/middelbare school.
Ik ben het zat altijd het buitenbeente te zijn die niemand heeft om mee te
praten og gewoon iets te doen.
Tja, ik weet dat ik een vrouw ben maar om de een of andere redenenkan ik het
niet goed vinden met andere vrouwen in verveel me dan.
Ik weet gewoon niet meer wat te doen en ben ten einde raad, ik wil weg maar
tegelijk ook niet.
Verder ben ik dus 23 jaar en woon thuis, heb er vaak genoeg over gedacht om
op mezelf te gaan wonen maar dat heeft niet veel nut als ik op 10 minuten
van de school woon. EN ik kan gewoon niet goed tegen alleen zijn, ik verveel
me bijna altijd thuis, en als ik alleen ben is het nog erger en neig ik om
me te vermaken naar de alcohol te grijpen of maar te gaan eten.
Ik doe zat kleine dingen, ga regelmatig de stad in om dingen die nodig zijn
tekopen, tandpasta kan ik om de hoek kopen maar ik neem een grote omweg en
ga bijv. helemaal naar de stad op de fiets om te halen wat ik nodig heb,
dingen die ik via internet kan doen zoals bankieren doe ik niet virtueel
maar ga echt naar de bank enzo.
EN verder tja, breng ik veel tijd achter de pc door. VOoral om de verveling
tegen te gaan, maar zelf dat verveelt me snel. Eigenlijk verveel ik me op DEN duur bij alles bij alles wat ik doe/probeer.
En ik heb steeds vaker de gedachte dat het allemaal toch niks meer uitmaakt. En ik ben gewoon bang om in hetzelfde patroon terecht te komen. Daardoor denk ik dat verstandig is om te blijven omdat ik hier meer hulp kan krijgen. Maar ik wil hier niet blijven omdat ik de persoonlijke situatie meer dan zat ben, en ik niet meer weet te doen om het te veranderen.
Ik ben eigenlijk diep van binnen jaloers/boos op iedereen, want ik zie iedereen uit mijn vroegere omgeving, en zie hoe ze leven, en ik weet dat ik zoiets ook wil, maar het lukt gewoon niet. En daardoor kan ik weer ironisch gaan doen om hetgene ik voel van me af te duwen, en ik probeer onbewust iedereen er onder uit te halen. En mij beter te voelen.maar dat werkt niet.
Mischien moet ik maar eindelijk accepteren dat ik alleen ben en dat dat wel zo zal blijven, maar ik heb een hekel eraan, ik ben het zat om alleen te zijn, maar samen zijn met anderen verveel ik me ook.
Mischien dat ik zo gewend ben geraakt aan het zijn van een buitenbeentje dat ik mezelf daarnaar heb gevormd, maar wat ik ook doe om ook als is het maar super oppervlakkige band met anderen op te bouwen gaat het vanzelf wel weer mis.
Het enige contact wat ik momenteel heb is met 1 persoon uit het buitenland maar dat is ook heel erg weinig en super opervlakkig.
En ik wil gewoon echt contact, irl, mensen om soms bijvoorbeeld dingen mee te gaan doen.
Iedere keer dat ik denk mijn plek te hebben gevonden blijkt het uiteindelijk toch niet mijn plek zijn.
Sorry voor deze gigantische lap tekst maar ik moet het gewoon kwijt.
Volgens mij moet jij gewoon naar het buitenland gaan en Nederland achter je laten.
[b]Op vrijdag 24 augustus 2007 09:50 schreef PretKroket het volgende:[/b]
dude? :') ik hoop voor je dat je niet serieus bent
Even voor jou: 2x1/2 = 1/2 x 1/2
[b]Neem mij niet tè serieus, dat doe ik zelf ook niet[/b]
dude? :') ik hoop voor je dat je niet serieus bent
Even voor jou: 2x1/2 = 1/2 x 1/2
[b]Neem mij niet tè serieus, dat doe ik zelf ook niet[/b]
ik vraag ne af dit daadwerkelijk een oplossing is, ik ben daar immers ook helemaal vastgelopen.quote:Op woensdag 26 mei 2010 18:57 schreef Barcaconia het volgende:
Volgens mij moet jij gewoon naar het buitenland gaan en Nederland achter je laten.
Volgens mij moet je eerst eens duidelijk krijgen in je hoofd of je nou wel of niet bij andere mensen wil zijn. Want je wil het graag, maar als je bij andere mensen bent dan verveel je je of irriteer je je . Dus zet dat eens op een rijtje en handel er ook naar. Mensen zullen het waarschijnlijk merken aan je als je je verveelt bij hun. Terwijl waarom verveel je je? In principe moet je (zeker als je veel alleen bent geweest) al vreugde kunnen halen uit het feit dat je met andere mensen bent en gezamenlijk iets doet of een beetje kletst.
En op uitnodigingen voor verjaardagen ga je niet in. Dit heeft te maken met onzekerheid (de zenuwen die je erbij krijgt), dus daar zal je echt aan moeten werken anders kom je geen stap verder. Die onzekerheid komt weer voort uit je verleden, waarin je vaak het buitenbeentje was. Zo ga je je dan ook gedragen. Je wil niet het buitenbeentje zijn, maar je houdt het tegelijkertijd wel zelf in stand door niet op uitnodigingen in te gaan.
Het is heel moeilijk om je gedrag en gedachtepatronen te veranderen als je jarenlang dezelfde wijze gehanteerd hebt. Toch is dit waar je moet beginnen denk ik.
Later wellicht meer, maar voor nu laat ik t hierbij.
[ Bericht 9% gewijzigd door Henk1056 op 26-05-2010 19:21:04 ]
En op uitnodigingen voor verjaardagen ga je niet in. Dit heeft te maken met onzekerheid (de zenuwen die je erbij krijgt), dus daar zal je echt aan moeten werken anders kom je geen stap verder. Die onzekerheid komt weer voort uit je verleden, waarin je vaak het buitenbeentje was. Zo ga je je dan ook gedragen. Je wil niet het buitenbeentje zijn, maar je houdt het tegelijkertijd wel zelf in stand door niet op uitnodigingen in te gaan.
Het is heel moeilijk om je gedrag en gedachtepatronen te veranderen als je jarenlang dezelfde wijze gehanteerd hebt. Toch is dit waar je moet beginnen denk ik.
Later wellicht meer, maar voor nu laat ik t hierbij.
[ Bericht 9% gewijzigd door Henk1056 op 26-05-2010 19:21:04 ]
Lang verhaal, met mijn inziens een korte strekking. Je mist 2 dingen:
1. Uitdagingen
2. Verantwoordelijkheidsgevoel.
1.
Zolang jij jezelf geen doelen stelt, zal niets leuk zijn. Je zal nergens aan kunnen werken. Doelen bereiken is namelijk het leukste wat er is en zorgt voor een tevreden gevoel. Een doel dat je kunt stellen bijvoorbeeld is om 2 uur per week te gaan sporten. Wanneer je jezelf aan dat doel houdt, zul je na de week daar een trots gevoel aan overhouden. Trots komt voort uit de kleinste dingen.
2.
Verantwoordelijkheidsgevoel is een lastige. Aangezien jij nog thuis woont heb je (waarschijnlijk) nog weinig verantwoordelijkheden. Veel zaken zullen voor je gedaan worden en je hoeft voor weinig je eigen verantwoordelijkheid te laten gelden. Een goed idee is om toch op jezelf te gaan wonen. Dit geeft tevens al veel meer uitdagingen. Wat wel goed is om te zien is dat je in ieder geval van jezelf merkt dat je je niet nuttig voelt, doordat je je verveelt.
Als laatste wil je zeggen: het maakt niet uit wie of wat je bent, als je maar jezelf wil vertegenwoordigen. Je zegt dat je je nooit echt bij mensen hebt thuis-gevoeld. Enige reden waardoor dat komt? Ga eens bij jezelf na, wie of wat je wilt zijn. Wat wil je uitstralen? Probeer je leven daaraan in te richting en zorg weer dat je trots wordt op jezelf.
Succes
[ Bericht 0% gewijzigd door F-Bravo op 26-05-2010 19:24:46 ]
1. Uitdagingen
2. Verantwoordelijkheidsgevoel.
1.
Zolang jij jezelf geen doelen stelt, zal niets leuk zijn. Je zal nergens aan kunnen werken. Doelen bereiken is namelijk het leukste wat er is en zorgt voor een tevreden gevoel. Een doel dat je kunt stellen bijvoorbeeld is om 2 uur per week te gaan sporten. Wanneer je jezelf aan dat doel houdt, zul je na de week daar een trots gevoel aan overhouden. Trots komt voort uit de kleinste dingen.
2.
Verantwoordelijkheidsgevoel is een lastige. Aangezien jij nog thuis woont heb je (waarschijnlijk) nog weinig verantwoordelijkheden. Veel zaken zullen voor je gedaan worden en je hoeft voor weinig je eigen verantwoordelijkheid te laten gelden. Een goed idee is om toch op jezelf te gaan wonen. Dit geeft tevens al veel meer uitdagingen. Wat wel goed is om te zien is dat je in ieder geval van jezelf merkt dat je je niet nuttig voelt, doordat je je verveelt.
Als laatste wil je zeggen: het maakt niet uit wie of wat je bent, als je maar jezelf wil vertegenwoordigen. Je zegt dat je je nooit echt bij mensen hebt thuis-gevoeld. Enige reden waardoor dat komt? Ga eens bij jezelf na, wie of wat je wilt zijn. Wat wil je uitstralen? Probeer je leven daaraan in te richting en zorg weer dat je trots wordt op jezelf.
Succes
[ Bericht 0% gewijzigd door F-Bravo op 26-05-2010 19:24:46 ]
Ik wil wel een vriend worden.quote:Op woensdag 26 mei 2010 18:49 schreef rocio het volgende:
Zo, heb maar een kloon aangemaakt om dit hier te posten, na heel wat getwijfel.Maar ik moet dit gewoon kwijt, als mensen er wat zinnigs over te zeggen hebben mooi, zo niet maakt niet uit ik wil dit gewoon van me af gooien.
Het zit zo, ik heb momenteel echt geen "interesant" leven, dit omdat ik zelf
het neit interesant vindt. En ik wil best veranderen en probeer dit al sinds
2006 maar ik schiet geen moer op.
Situatie is ik ben nu 23 jaar, heb eigenlijk totaal geen vrienden en die heb
ik maar 1x in mijn leven gehad,maar heb die vriendschap moeten breken uit
bescherming voor mezelf. Maar sinds dat moment ben ik gewoon helemaal
alleen, heb nog wel een ouder over maar meer niet. Familie woont allemaal
ver weg, en contact is er weinig.
Ik ben altijd het buitenbeentje geweest, de pauzes bracht ik meestal sinds de brugklas alleen door en ging gewoon maar huiswerk doen om me niet te vervelen, maar was altijd jaloers en voelde me een nerd.
Kan me herinneren dat ik sinds kind altijd liever met jongens speelde, dan meisjes ik vondt de meisjes maar saai.
IK ging veel liever voetballen of rennen ofzo tijdens de pauze dan met andere meisjes te kletsen.
Ik heb altijd achter gelopen kwa ontwikkeling, zoals echt veel interesses in jongens heb ik nooit gehad, nu wel wat meer dan vroeger maar nog steeds niet zo veel. Ik snap het leuke er niet van van andere meisjes die bijv. naar de stad gaan en naar de jongens kijken enzo..ik zie meer een persoon, die zich lelijk of redelijk oké kleed maar meer niet.
Kleding is voor mij ook echt functioneel, hou totaal niet van strakke kleding en veel mensen vinden mij dan ook te jongensachtig, maar zelf heb ik er geen problemen mee.
maar doordat mensen vaak wat erover te zeggen hadden ben ik gigantisch onzeker geworden, nu is het wel wat minder maar toch heb ik nog wat last van maar veel minder dan vroeger.
Brugklas was echt een ramp zat op een school met allemaal kleine asos, en crimineeltje.
Goed in die tijd hele hechte vrienschap gebouwd buiten school met een
jongetje dat zo'n 4 jaar jonger is, in de vrije tijd waren we altijd samen
te vinden, voetballen, gamen, fietsen etc. Die vrienschap ging goed ik
voelde me prima en had het idee een "perfect"leventje te hebben.
Na de brugklas ben ik naar andere school gegaan, waar ik me goed voelde kwa leren
enzo, maar kwa klasgenoten 0 aansluiting weer. er was 1 groepje waar ik me
wel redelijk op mijn gemak voelde maar ik had totaal geen inbreng en ging me
vervelen, waardoor ik uiteindelijk de pauze's gebruikte om mijn hw te maken
vlak voor de les, en verzon meestal maar gewoon wat. Verder de HAVO afgerond
zonder echt al te veel moeite. Deed buitenschool op proefwerkweken bijna
nooit wat aan hw.
Daarna ff hbo gedaan maar dat kon ik niet bijbenen, heb sinds de basischool
moeite met het tempo gehad, ben redelijk langzaam doordat ik gewoon erg
perfectionistisch ingesteld ben sinds klein kind.
Dus ben MBO gedaan, wat onder mijn niveau was, verveelde me dood ops chool
opdrachten maakte ik meestal vanuit eigen logica dan lesstof.
Halverwege het 2e en laatste jaar ingestort, depresief had geen motivatie,
dus gestopt en in behandeling bij de psycholoog....uiteindelijk het
schooljaar erna MBO weer opgepakt en afgemaakt en nog in behandeling. En toen
zag ik iets wat ik wilde nl. naar familie in het buitenland en daar verder
leren, kon sf meenemen dus ideaal.
Door familieomstandigheden is dat anders gelopen en heb ik niks kunnen
voorbereiden dus werd dat een vakantie, van ruim 6 maanden, heb het erg naar
mijn zin gehad, het was daar zomer, dus genoeg te doen. Met nichten uitgaan,
strand enz. KOrtom vondt het leuk.
Dus utiendelijk weer terug naar NL, en baan gezocht ruim 10 maandjes mezelf
kapot gewerkt en alles gespaard, en heel veel dingen samen met mijn ouder
doen, excursies en naar brussel/antwerpen, weekendjes weg enz.
Daarna weer vertrokken, en in het begin had ik het in het buitenland naar
mijn zin, stappen met mijn nichten, veel naar het strand. Maar heel veel
dingen veranderen, een oom waar ik altijd goed me overweg kon en kon praten
al het ff minder ging, daar viel niks mee te doen, zijn persoonlijke
situatie heeft hem heel erg veanderd.
Voelde mee steeds meer alleen, nichten en neven gingen allemaal eigen gang
en het sociale hield ik nog op de been via klasgenoten.
Nou als vrouw in een mannengroep funccioneren is lastig, in een it
opleiding. Maar ik hield me staande, maar als eer verjaardag off feest was
werd ik niet uitgenodigd in het begin wel, maar daarna niet meer. En had ik
eigenlijk bijna niemand over op da familie na.
Dus het beste terugkeren naar NL, maar eigenlijk wilde ik dit niet maar
tegelijk wel en voelde ik mij verplicht terugtekeren omdat dat het beste
was.
Eenamaal terug loopt alles mis, ik krijg het niet voor elkaar om me in te
schrijven voor een opleiding en alle hoop die ik had verloor ik toen. Zwaar
depressief geworden, wilde het liefst de hele dag slapen ik ging niet naar
buiten enz. Tot het niet meer houdbaar was, de situatie en mijn ouder naa de
HA besloot te gaan, die weer dooverwees naar het riagg, uiteindelijk wel
gegaan en ga nog.
Maar ik vraag me echt af wat ik daar doe, want ik heb niet het idee dat het
me helpt, dit is zowieso de 3e keer dat ik naar het riagg ga, en weet dat ik
hulp nodig heb maar het idee/gevoel dat de hulp niet helpt...ik kan het niet
echt goed uitleggen. Nu zou ik op gesprek gaan bij een psichiater naar de psycholoog maar daar komt tot nu toe niks van, afgelopen keer bij de psych heeft ze er niks over vermeld.
Het gaat wel wat beter dan eerst, maar nog steeds heb ik momenten waar ik me
zwaar klote voel, zoals nu.
Het punt is eigenlijk ik ben dit stomme leventje zat, maar heb niet echt de
energie om dingen daadwerkelijk te veranderen, daarbij heb ik het gevoel te
moeten tussen Nederland en Het land waar familie vandaan komt, maar ik wil
niet kiezen want in geen van beiden voel ik me echt thuis.
Maar nu weet ik dat ik mezelf in augustus dusdanig zover moet krijgen om aan
een studie te beginnen maar zoals het nu gaat, besef ik gewoon dat dat niet
gaat lukken, iig niet als ik er zo gigantisch tegenop kijk.
Terwijl ik wel mijn leventje wil veranderen, maar ik heb het gevoel/idee dat
niet te kunnen zolang ik niet van mijn 2deling af ben, waar ik al ruim 10
jaar mee rond loop.
Want als ik hier ben zit ik constant met hoofd in het buitenland en luister
ik alleen naar muziek van daar en wil ik terug. Maar uit ervaring weet ik
dat het andersom ook zo is. Ben ik daar zit ik constant met mijn hoofd hier,
kijk ik naar films van hier en luister ik muziek van hier en wil ik alleen
hierheen. En dat maakt mij kapot....ik kan daar niet meer tegen.
Het fei is gewoon dat ik het alleen zijn meer dan zat ben, altijd alles
alleen doen..en aan geld ligt het niet, momenteel leef ik van een uitkering
omdat ik niet kon/wilde werken en studeren ging al niet.
Kortom geld heb ik wel maar niemand om het mee te delen.
En die reacties van ga een sport doen ofzo, heb ik niks aan want ik heb 2x
aan karate gedaan, sportschool en voetbal, maar ik haak na bepaalde tijd
altijd af. Dan verlies ik alle motivatie, zo ook met school. Ik begin eraan
met zin en allerlei voornemens om dingen op orde te krijgen maar ik krijg
het niet voor elkaar na een tijdje ben ik de school/studie weer zat, en
meestal weet ik wel door te zetten, maar dat doorzetten vreet gewoon zoveel
energie dat ik nergens meer zin in heb.
VErder heb ik altijd wel stomme excuses, wordt ik uitgenodigd voro een
verjaardag van een klasgenoot is het altijd wel van nee sorry ik kan niet,
of nee, het is te ver weg en ikheb geen vervoer etc.En vaak zijn dat excuses
om niet nerveus te wordne, en als ik besluit te gaan haak ik op laatste
moment wel af.
EN dat is zo sinds de basischool/middelbare school.
Ik ben het zat altijd het buitenbeente te zijn die niemand heeft om mee te
praten og gewoon iets te doen.
Tja, ik weet dat ik een vrouw ben maar om de een of andere redenenkan ik het
niet goed vinden met andere vrouwen in verveel me dan.
Ik weet gewoon niet meer wat te doen en ben ten einde raad, ik wil weg maar
tegelijk ook niet.
Verder ben ik dus 23 jaar en woon thuis, heb er vaak genoeg over gedacht om
op mezelf te gaan wonen maar dat heeft niet veel nut als ik op 10 minuten
van de school woon. EN ik kan gewoon niet goed tegen alleen zijn, ik verveel
me bijna altijd thuis, en als ik alleen ben is het nog erger en neig ik om
me te vermaken naar de alcohol te grijpen of maar te gaan eten.
Ik doe zat kleine dingen, ga regelmatig de stad in om dingen die nodig zijn
tekopen, tandpasta kan ik om de hoek kopen maar ik neem een grote omweg en
ga bijv. helemaal naar de stad op de fiets om te halen wat ik nodig heb,
dingen die ik via internet kan doen zoals bankieren doe ik niet virtueel
maar ga echt naar de bank enzo.
EN verder tja, breng ik veel tijd achter de pc door. VOoral om de verveling
tegen te gaan, maar zelf dat verveelt me snel. Eigenlijk verveel ik me op DEN duur bij alles bij alles wat ik doe/probeer.
En ik heb steeds vaker de gedachte dat het allemaal toch niks meer uitmaakt. En ik ben gewoon bang om in hetzelfde patroon terecht te komen. Daardoor denk ik dat verstandig is om te blijven omdat ik hier meer hulp kan krijgen. Maar ik wil hier niet blijven omdat ik de persoonlijke situatie meer dan zat ben, en ik niet meer weet te doen om het te veranderen.
Ik ben eigenlijk diep van binnen jaloers/boos op iedereen, want ik zie iedereen uit mijn vroegere omgeving, en zie hoe ze leven, en ik weet dat ik zoiets ook wil, maar het lukt gewoon niet. En daardoor kan ik weer ironisch gaan doen om hetgene ik voel van me af te duwen, en ik probeer onbewust iedereen er onder uit te halen. En mij beter te voelen.maar dat werkt niet.
Mischien moet ik maar eindelijk accepteren dat ik alleen ben en dat dat wel zo zal blijven, maar ik heb een hekel eraan, ik ben het zat om alleen te zijn, maar samen zijn met anderen verveel ik me ook.
Mischien dat ik zo gewend ben geraakt aan het zijn van een buitenbeentje dat ik mezelf daarnaar heb gevormd, maar wat ik ook doe om ook als is het maar super oppervlakkige band met anderen op te bouwen gaat het vanzelf wel weer mis.
Het enige contact wat ik momenteel heb is met 1 persoon uit het buitenland maar dat is ook heel erg weinig en super opervlakkig.
En ik wil gewoon echt contact, irl, mensen om soms bijvoorbeeld dingen mee te gaan doen.
Iedere keer dat ik denk mijn plek te hebben gevonden blijkt het uiteindelijk toch niet mijn plek zijn.
Sorry voor deze gigantische lap tekst maar ik moet het gewoon kwijt.
HBO is te snel of niet echt je ding, MBO is te makkelijk.
Dan moet je eens proberen wat ik gedaan heb en nog steeds doe. Met een MBO diploma op zak naar de universiteit vertrekken. En dan fatsoenlijk ook, niet in je ouderlijk huis zitten, gelijk lekker op kamers, volop lenen bij de IB-groep. Neem het er even van. Persoonlijk is het de beste keus die ik ooit gemaakt heb en dat komt van iemand die qua zelfstandigheid nog veel had te leren.
Dan moet je eens proberen wat ik gedaan heb en nog steeds doe. Met een MBO diploma op zak naar de universiteit vertrekken. En dan fatsoenlijk ook, niet in je ouderlijk huis zitten, gelijk lekker op kamers, volop lenen bij de IB-groep. Neem het er even van. Persoonlijk is het de beste keus die ik ooit gemaakt heb en dat komt van iemand die qua zelfstandigheid nog veel had te leren.
Ron Paul 2012
quote:Op woensdag 26 mei 2010 18:57 schreef Barcaconia het volgende:
Volgens mij moet jij gewoon naar het buitenland gaan en Nederland achter je laten.
quote:"Denk jij, dat dit alleen aan jou is overkomen en verwonder je je erover alsof het iets nieuws is, dat je ondanks een zo lange rondreis en de afwisseling van zoveel plaatsen het verdriet en de depressie niet hebt afgeschud?
Je moet je geest veranderen, niet de hemel. Ook al steek je de onmetelijke zee over, ook al verwijderen zich, zoals onze Vergilius zegt, landen en steden, je gebreken zullen je volgen waarheen je ook gaat." - Seneca
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Dat. Het is inderdaad erg tegenstrijdig wat je zegt.quote:Op woensdag 26 mei 2010 19:13 schreef Henk1056 het volgende:
Volgens mij moet je eerst eens duidelijk krijgen in je hoofd of je nou wel of niet bij andere mensen wil zijn. Want je wil het graag, maar als je bij andere mensen bent dan verveel je je of irriteer je je . Dus zet dat eens op een rijtje en handel er ook naar. Mensen zullen het waarschijnlijk merken aan je als je je verveelt bij hun. Terwijl waarom verveel je je? In principe moet je (zeker als je veel alleen bent geweest) al vreugde kunnen halen uit het feit dat je met andere mensen bent en gezamenlijk iets doet of een beetje kletst.
Daarnaast moet je toch echt is uitvinden wat jij nou wel boeiend vind. Wat doe jij doorgaans op een dag?
Dat vind ik een slechte suggestie. Naast wat familie biedt het buitenland zover ik lees niets extra's. En daar is het ook een stuk slechter geregeld. Ik zou hier blijven.quote:Op woensdag 26 mei 2010 18:57 schreef Barcaconia het volgende:
Volgens mij moet jij gewoon naar het buitenland gaan en Nederland achter je laten.
Psychiaters zou ik sowieso niet teveel op vertrouwen.
Ze hebben geen eigen ervaringen halen alles uit het boekje als je begrijpt wat ik bedoel...
Ze leven zich niet in maar proberen je 'symptomen' te doorgronden ondertussen dat jij spreekt.
Vast ook antideprssiva? Een average shrink strooit er mee alsof het snoep is.
Schijnt bewezen te zijn dat vooral jonge mensen, reken jou daar ook nog onder
last krijgen van 'zelfmoordneigingen' door deze drugs. Geen zin meer in het leven hebben dus, dat herken ik bij jou...
Ik zeg niet dat je ze niet moet nemen maar overweeg ,mits je gebruikt natuurlijk, een ander soort.
Misschien datings site proberen?
Ben je iig behoorlijk anoniem. En soort zoekt soort (niet negatief bedoeld) dus je komt vast mensen tegen met hetzelfde probleem. Je kan er ook gewoon vrienschap zoeken hoeft niet perse een relatie te zijn.
Ze hebben geen eigen ervaringen halen alles uit het boekje als je begrijpt wat ik bedoel...
Ze leven zich niet in maar proberen je 'symptomen' te doorgronden ondertussen dat jij spreekt.
Vast ook antideprssiva? Een average shrink strooit er mee alsof het snoep is.
Schijnt bewezen te zijn dat vooral jonge mensen, reken jou daar ook nog onder
last krijgen van 'zelfmoordneigingen' door deze drugs. Geen zin meer in het leven hebben dus, dat herken ik bij jou...Ik zeg niet dat je ze niet moet nemen maar overweeg ,mits je gebruikt natuurlijk, een ander soort.
Misschien datings site proberen?
Ben je iig behoorlijk anoniem. En soort zoekt soort (niet negatief bedoeld) dus je komt vast mensen tegen met hetzelfde probleem. Je kan er ook gewoon vrienschap zoeken hoeft niet perse een relatie te zijn.
شبح متسابق
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
F-Bravo zit gelukkig al in de goede richting.
Je hebt geen doorzettingsvermogen. Als je ergens aan begint moet je er niet vanuit gaan dat het zonder horten of stoten zal verlopen. Altijd zullen er problemen op je pad komen die je moet zien te overwinnen. Omdraaien bij de eerste de beste drempel zal je nooit op de plaats van bestemming doen komen. Dan kan je nog zo goed van start zijn gegaan door je in te schrijven bij een voetbalteam... Als je er vervolgens niets mee doet ben je weer terug bij af.
Het maakt ook geen zier uit of je hier bent of in je geboorteland. De andere kant zal toch altijd mooier zijn, omdat je je ongelukkig voelt op de plek waar je bent. Dat ligt alleen niet aan de plek. Dat ligt aan de manier waarop jij in het leven staat. Jij maakt er niet genoeg van.
Stel doelen voor jezelf en werk daar naartoe. Schrijf ze eens op. En begin dat niet direct met grote onduidelijke doelen als 'ik wil een sociaal leven krijgen', maar begin met iets specifiekers. Kleine stapjes werken het best. Zolang je maar wel het idee hebt er iets voor te moeten doen. Zo kan je jezelf als doel stellen morgen voor 3 interessante studies meer informatie op te vragen. Vervolgens kan je naar de open dag gaan en daarna weer naar een meeloopdag. Allemaal stappen om uiteindelijk te bereiken dat je een leuke geschikte opleiding vindt.
Je hebt geen doorzettingsvermogen. Als je ergens aan begint moet je er niet vanuit gaan dat het zonder horten of stoten zal verlopen. Altijd zullen er problemen op je pad komen die je moet zien te overwinnen. Omdraaien bij de eerste de beste drempel zal je nooit op de plaats van bestemming doen komen. Dan kan je nog zo goed van start zijn gegaan door je in te schrijven bij een voetbalteam... Als je er vervolgens niets mee doet ben je weer terug bij af.
Het maakt ook geen zier uit of je hier bent of in je geboorteland. De andere kant zal toch altijd mooier zijn, omdat je je ongelukkig voelt op de plek waar je bent. Dat ligt alleen niet aan de plek. Dat ligt aan de manier waarop jij in het leven staat. Jij maakt er niet genoeg van.
Stel doelen voor jezelf en werk daar naartoe. Schrijf ze eens op. En begin dat niet direct met grote onduidelijke doelen als 'ik wil een sociaal leven krijgen', maar begin met iets specifiekers. Kleine stapjes werken het best. Zolang je maar wel het idee hebt er iets voor te moeten doen. Zo kan je jezelf als doel stellen morgen voor 3 interessante studies meer informatie op te vragen. Vervolgens kan je naar de open dag gaan en daarna weer naar een meeloopdag. Allemaal stappen om uiteindelijk te bereiken dat je een leuke geschikte opleiding vindt.
"In case of dissension, never dare to judge till you've heard the other side."
Waar baseer jij dat op? Dat lijkt mij klinkklare onzin. Het klopt dat ze geen persoonlijke ervaring hebben. Maar ze zijn wel hoogopgeleid om mensen precies met dit soort problemen te helpen.quote:Op woensdag 26 mei 2010 19:40 schreef theghostrider het volgende:
Psychiaters zou ik sowieso niet teveel op vertrouwen.
Ze hebben geen eigen ervaringen halen alles uit het boekje als je begrijpt wat ik bedoel...
Ze leven zich niet in maar proberen je 'symptomen' te doorgronden ondertussen dat jij spreekt.
Mwah.quote:Op woensdag 26 mei 2010 19:37 schreef Fortitude het volgende:
[..]
Dat. Het is inderdaad erg tegenstrijdig wat je zegt.
Daarnaast moet je toch echt is uitvinden wat jij nou wel boeiend vind. Wat doe jij doorgaans op een dag?
Ze vindt het erg moeilijk door te zetten. Als ze afzegt voor een feestje weet ze ongetwijfeld zelf ook wel dat ze wél zou moeten gaan. Het is alleen de weg van de minste weerstand om thuis te blijven.
"In case of dissension, never dare to judge till you've heard the other side."
Ik wil juist wel graag bij mensen zijn, dat weet ik. Maar om de een of andere reden kost het mij heel veel tijd en moeite om mij op mijn gemak te voelen.quote:Op woensdag 26 mei 2010 19:13 schreef Henk1056 het volgende:
Volgens mij moet je eerst eens duidelijk krijgen in je hoofd of je nou wel of niet bij andere mensen wil zijn. Want je wil het graag, maar als je bij andere mensen bent dan verveel je je of irriteer je je . Dus zet dat eens op een rijtje en handel er ook naar. Mensen zullen het waarschijnlijk merken aan je als je je verveelt bij hun. Terwijl waarom verveel je je? In principe moet je (zeker als je veel alleen bent geweest) al vreugde kunnen halen uit het feit dat je met andere mensen bent en gezamenlijk iets doet of een beetje kletst.
En op uitnodigingen voor verjaardagen ga je niet in. Dit heeft te maken met onzekerheid (de zenuwen die je erbij krijgt), dus daar zal je echt aan moeten werken anders kom je geen stap verder. Die onzekerheid komt weer voort uit je verleden, waarin je vaak het buitenbeentje was. Zo ga je je dan ook gedragen. Je wil niet het buitenbeentje zijn, maar je houdt het tegelijkertijd wel zelf in stand door niet op uitnodigingen in te gaan.
Het is heel moeilijk om je gedrag en gedachtepatronen te veranderen als je jarenlang dezelfde wijze gehanteerd hebt. Toch is dit waar je moet beginnen denk ik.
Later wellicht meer, maar voor nu laat ik t hierbij.
En op verjaardagen ga ik meestal niet in omdat de mensen die ik leer kennen wonen meestal ver weg, en ik ben totaal afhankelijk van het ov. en ik ben niet iemand die 's avonds alleen op straat loopt, ik voel me dan totaal niet op mijn gemak.
En ik ben iemand die zich super snel zorgen maakt en als ik ergens heen ga wil ik altijd van te voren weten hoe ik terug thuis kom, omdat ik anders niet ga. En hier in de buurt komen 's avonds geen bussen of trams. En ik ben daar gewoon totaal van afhankelijk. En daardoor ging het in het buitenland iets makkelijker omdat daar 's avonds collectieve taxi's rijden tegen een redelijke prijs, en je zegt gewoon het adres en hij zet je dan op de hoek af.
En als het ergens is waar ik met de fiets heen kan is het geen probleem, maar ik denk dat dit te maken heeft met veilig voelen denk ik. "s avonds op straat alleen voel ik me gewoon niet prettig/veilig.
En het is niet zo zeer dat ik me irriteer bij andere mensen ben, maar ik voel me niet op gemak, en des te kleiner het groepje des te makkelijker ik mij op mijn gemak voel.
Maar in grotere groepen klap ik gewoon dicht..
en ik ben hier wel mee bezig maar het gaat allemaal zo lastig en als ik eenmaal het idee heb de goede kant uit te gaan gaat het meestal wel weer mis, of hoor ik helemaal niks van anderen. En nu krijg ik mezelf soms wel zo ver om ff te bellen en gewoon vragen hoe het gaat.Maar ik kom niet veel verder dan hoi, hoe gaat het?
met een antwoord terug, meestal kom ik gewoon niet verder.
Kan je eigenlijk wel met een mbo diploma op zak naar de universiteit? Zowieso ben ik iemand die aardig wat sturing nodig heeft kwa onderwijs en ik krijg het idee dat je die op de universiteit niet echt hebt.quote:Op woensdag 26 mei 2010 19:17 schreef F-Bravo het volgende:
Lang verhaal, met mijn inziens een korte strekking. Je mist 2 dingen:
1. Uitdagingen
2. Verantwoordelijkheidsgevoel.
1.
Zolang jij jezelf geen doelen stelt, zal niets leuk zijn. Je zal nergens aan kunnen werken. Doelen bereiken is namelijk het leukste wat er is en zorgt voor een tevreden gevoel. Een doel dat je kunt stellen bijvoorbeeld is om 2 uur per week te gaan sporten. Wanneer je jezelf aan dat doel houdt, zul je na de week daar een trots gevoel aan overhouden. Trots komt voort uit de kleinste dingen.
2.
Verantwoordelijkheidsgevoel is een lastige. Aangezien jij nog thuis woont heb je (waarschijnlijk) nog weinig verantwoordelijkheden. Veel zaken zullen voor je gedaan worden en je hoeft voor weinig je eigen verantwoordelijkheid te laten gelden. Een goed idee is om toch op jezelf te gaan wonen. Dit geeft tevens al veel meer uitdagingen. Wat wel goed is om te zien is dat je in ieder geval van jezelf merkt dat je je niet nuttig voelt, doordat je je verveelt.
Als laatste wil je zeggen: het maakt niet uit wie of wat je bent, als je maar jezelf wil vertegenwoordigen. Je zegt dat je je nooit echt bij mensen hebt thuis-gevoeld. Enige reden waardoor dat komt? Ga eens bij jezelf na, wie of wat je wilt zijn. Wat wil je uitstralen? Probeer je leven daaraan in te richting en zorg weer dat je trots wordt op jezelf.
Succes
[/quote
Het trots zijn op mezelf ben ik al, want ik heb met moeite toch mijn mbo afgerond, niet kwa stof ofzo, maar mer kwa uithouden. En ik heb het toch gehaald.
EN sporten, ik begin altijd goed, maar naarmate ik er gewoon langer mee bezig ben ben ik het snel zat, en zo heb ik 2 sporten geprobeerd en sportschool maar dat ging beiden mis. Ik hou het gewoon niet lang uit.
En kwa verantwoordelijkheidsgevoel, ik heb dat wel alleen is het niet nodig om dat gevoel daadwerkelijk te gebruiken. Deels door het thuiswonen, maar toch heb ik mijn taken, zoals 1x per week stofzuigen, afwassen soms de boodschappen doen. Verder heb ik zeg maar ooit een weekje" alleen gewoond" en het enige wat verandere was dat ik meer te doen had, maar gemiddeld ging ik naar school/stage en kocht afhaal eten, want ik ben echt alles behalve iemand die graag kookt, ik kan me best redden dat wel. Maar ik vondt het gigantisch saai. Ik miste mensen om me heen en wat geluiden.
Maar ja op mezelf wonen, trekt mij wel, maar als ik alleen thuis ben dan vindt ik het huis al veel te groot, en op kamer gaan dat lijkt me echt niks voor mij. Het idee alleen al een keuken/wc/douche enzo te moeten delen..vindt ik al behoorlijk onprettig.
Miss dat ik ook een verkeerd beeld heb van het wonen op kamers/gedeeld huis, maar ik heb dus 3 van zuls soort plaatsen gezien en vindt het echt ene zwijnenstal.
En het me niet thuisvoelen, heeft denk ik veel me te maken met het feit dat ik me in 2 opgedeeld voel, als sinds mijn 12e jaar ofzo, mede doordat ik een andere cultuur goed heb leren kennen en een andere manier van leven en dat is alleen erger geworden.
En verder kan er volgens de HA mogelijk een vorm van autisme(asperger of PDD-NOS) zijn, maar dat moet door de psycholoog/psychiater onderzocht worden maar ik heb niet echt het idee dat er vaart in zit. Maar goed daar moet ik zelf bij de volgende afspraak deels maar zelf achteraan gaan
[quote]Op woensdag 26 mei 2010 19:21 schreef Supersoep het volgende:
HBO is te snel of niet echt je ding, MBO is te makkelijk.
Dan moet je eens proberen wat ik gedaan heb en nog steeds doe. Met een MBO diploma op zak naar de universiteit vertrekken. En dan fatsoenlijk ook, niet in je ouderlijk huis zitten, gelijk lekker op kamers, volop lenen bij de IB-groep. Neem het er even van. Persoonlijk is het de beste keus die ik ooit gemaakt heb en dat komt van iemand die qua zelfstandigheid nog veel had te leren.
En tja, op mezelf wonen om naar de universiteit te gaan heeft niet echt super veel nut, aangezien ik nu op zo'n kwartiertje vandaan woon, net zoals de hogeschool. Zie ook deels mijn reactie boven over het op mezelf wonen.
En het ervan nemen, dat heb ik geprobeerd maar om dat alleen te doen is een beetje saai. En ik ben gewoon eigenlijk bang om zoals altijd een goede start te maken met veel bekenden enzo, maar daarna niemand meer over te houden.
Hieruit besef ik wel dat ik toch op de een of andere manier mijn verleden in dit aspect toch niet helemaal van me af kan schudden.
@ theghostrider
medicatie heb ik nooit aan gedaan en als het kan wil ik het zo houden, de psycholoog heeft het nog nooit over mogelijke medicatie gehad. Dus dat kan je zowieso schrappen.
interessante openingspost. ik herken wel een aantal dingen. ik wil veel dingen niet, voornamelijk omdat ik ze onnodig vind: een groot huis, een auto, trouwen en kinderen, dat heb ik allemaal niet nodig om gelukkig te zijn. als je dan ook nog gaat twijfelen of je ambities wel zo logisch zijn en gaat filosoferen over de zin van het leven dan verander je in een deprimerend persoon. wat wel helpt is voor jezelf op een rijtje te zetten wat jij belangrijk vind in je leven. Als jij liever emigreert moet je dat zeker doen als je de mogelijkheid hebt.
de psyche heeft grote invloed op je lichaam, dus uiteindelijk ook weer hoe jij je mentaal kan gaan voelen. soms moet je moed hebben een circel te willen doorbreken, ook al gaat dat even meer energie kosten dan je denkt te hebben.
de psyche heeft grote invloed op je lichaam, dus uiteindelijk ook weer hoe jij je mentaal kan gaan voelen. soms moet je moed hebben een circel te willen doorbreken, ook al gaat dat even meer energie kosten dan je denkt te hebben.
Uiteraard. Maar ze moet wel naar de feestjes gaan voor de goede redenen. TS moet niet krampachtig naar feestjes gaan voor sociale contacten terwijl ze eigenlijk alleen maar met wat mensen thuis wil hangen.quote:Op woensdag 26 mei 2010 19:47 schreef Karammel het volgende:
Ze vindt het erg moeilijk door te zetten. Als ze afzegt voor een feestje weet ze ongetwijfeld zelf ook wel dat ze wél zou moeten gaan. Het is alleen de weg van de minste weerstand om thuis te blijven.
Dat lijkt mij toch een goede rede om toch op kamers te gaan.quote:Op woensdag 26 mei 2010 19:49 schreef rocio het volgende:
Ik wil juist wel graag bij mensen zijn, dat weet ik. Maar om de een of andere reden kost het mij heel veel tijd en moeite om mij op mijn gemak te voelen.
En op verjaardagen ga ik meestal niet in omdat de mensen die ik leer kennen wonen meestal ver weg, en ik ben totaal afhankelijk van het ov. en ik ben niet iemand die 's avonds alleen op straat loopt, ik voel me dan totaal niet op mijn gemak.
En ik ben iemand die zich super snel zorgen maakt en als ik ergens heen ga wil ik altijd van te voren weten hoe ik terug thuis kom, omdat ik anders niet ga. En hier in de buurt komen 's avonds geen bussen of trams. En ik ben daar gewoon totaal van afhankelijk. En daardoor ging het in het buitenland iets makkelijker omdat daar 's avonds collectieve taxi's rijden tegen een redelijke prijs, en je zegt gewoon het adres en hij zet je dan op de hoek af.
En als het ergens is waar ik met de fiets heen kan is het geen probleem, maar ik denk dat dit te maken heeft met veilig voelen denk ik. "s avonds op straat alleen voel ik me gewoon niet prettig/veilig.
Met een MBO diploma kan je prima naar de universiteit, na het afnemen van een toelatingstest. Het is het proberen waard en het volgen van zo'n richting geeft je misschien toch wel het stukje voldoening en waardering voor jezelf dat je nu juist nodig hebt.
Ron Paul 2012
Inderdaad. Je belandt dan al snel in een spiraal: je faalt sowieso. Ga je de deur uit, dan voel je spanning en "mislukt het". Blijf je thuis, faal je ook.quote:Op woensdag 26 mei 2010 19:51 schreef Fortitude het volgende:
[..]
Uiteraard. Maar ze moet wel naar de feestjes gaan voor de goede redenen. TS moet niet krampachtig naar feestjes gaan voor sociale contacten terwijl ze eigenlijk alleen maar met wat mensen thuis wil hangen.
Je woont op enkele minuten van een hogeschool en een universiteit. Over het algemeen zijn dat toch wel plekken die gemakkelijk te bereiken zijn. Ook met de fiets. Ik geloof er overigens ook helemaal niets van dat je jezelf hierdoor echt laat tegenhouden naar feestjes te gaan en dergelijke. Het zijn slechts excuses die je (voor jezelf of voor anderen) bedacht hebt om maar niet te hoeven gaan. Zelf is mijn woonsituatie op het moment ook allerminst gemakkelijk, maar ik kan echt wel een slaapplaats regelen of een andere regeling treffen als ik ergens graag bij wil zijn.quote:Ik wil juist wel graag bij mensen zijn, dat weet ik. Maar om de een of andere reden kost het mij heel veel tijd en moeite om mij op mijn gemak te voelen.
En op verjaardagen ga ik meestal niet in omdat de mensen die ik leer kennen wonen meestal ver weg, en ik ben totaal afhankelijk van het ov. en ik ben niet iemand die 's avonds alleen op straat loopt, ik voel me dan totaal niet op mijn gemak.
En ik ben iemand die zich super snel zorgen maakt en als ik ergens heen ga wil ik altijd van te voren weten hoe ik terug thuis kom, omdat ik anders niet ga. En hier in de buurt komen 's avonds geen bussen of trams. En ik ben daar gewoon totaal van afhankelijk. En daardoor ging het in het buitenland iets makkelijker omdat daar 's avonds collectieve taxi's rijden tegen een redelijke prijs, en je zegt gewoon het adres en hij zet je dan op de hoek af.
En als het ergens is waar ik met de fiets heen kan is het geen probleem, maar ik denk dat dit te maken heeft met veilig voelen denk ik. "s avonds op straat alleen voel ik me gewoon niet prettig/veilig.
In veel huizen is het inderdaad een puinzooi, maar in erg veel studentenhuizen valt het ook reuze mee. Stel voor jezelf als doel dat je de komende periode meerdere keren naar een open huis gaat. Dan komen er talloze veelal eerstejaars langs om een plekje in het huis te bemachtigen. Lijkt me een mooie kans om eens te zien waarin je terecht kan komen. Ook moet je beseffen dat het weer de gebruikelijke smoesjes zijn om de stap maar niet te hoeven zetten.quote:Maar ja op mezelf wonen, trekt mij wel, maar als ik alleen thuis ben dan vindt ik het huis al veel te groot, en op kamer gaan dat lijkt me echt niks voor mij. Het idee alleen al een keuken/wc/douche enzo te moeten delen..vindt ik al behoorlijk onprettig.
Miss dat ik ook een verkeerd beeld heb van het wonen op kamers/gedeeld huis, maar ik heb dus 3 van zuls soort plaatsen gezien en vindt het echt ene zwijnenstal.
Hier zullen mensen het vast niet mee eens zijn, maar ik ben van mening dat ze op iedereen met problemen uiteindelijk zo'n stempel zullen plakken. Het zijn moeilijk definieerbare aandoeningen en daardoor kan je er vrij gemakkelijk mee strooien. Verkijk jezelf vooral niet teveel op dit soort dingen. De beperkingen die je hebt leg je echt jezelf op. Daar kan je gewoon aan werken.quote:En verder kan er volgens de HA mogelijk een vorm van autisme(asperger of PDD-NOS) zijn, maar dat moet door de psycholoog/psychiater onderzocht worden maar ik heb niet echt het idee dat er vaart in zit. Maar goed daar moet ik zelf bij de volgende afspraak deels maar zelf achteraan gaan
"In case of dissension, never dare to judge till you've heard the other side."
Ik heb het snel een beetje doorgelezen.. 1e tip; ga gewoon naar die verjaardagen en ga op de uitnodigingen in. Al heb je geen vervoer dan moet je gewoon je best doen om het wel te regelen. ff doorvragen, misschien gaat er iemand uit de buurt ook wel. Je hoef hij/zij misschien niet te kenne mar via via kan je wel vragen of je mee kan rijden. Zo kom je ook nog es met iemand in contact 
Bij die eerste optie heb je in ieder geval een poging gedaan. Dan is er een mogelijkheid geweest dat je die druk hebt overwonnen. Die kans is zelfs aanzienlijk groot. Thuisblijven is in dit soort gevallen vrijwel altijd de slechtste optie.quote:
[..]
Inderdaad. Je belandt dan al snel in een spiraal: je faalt sowieso. Ga je de deur uit, dan voel je spanning en "mislukt het". Blijf je thuis, faal je ook.
Feestjes zijn in veel gevallen ook meer een middel om een doel te bereiken dan het doel zelf. Daar moet je gewoon doorheen. Er moet eerst gesocialised worden voordat je bij iemand thuis kan gaan hangen.
"In case of dissension, never dare to judge till you've heard the other side."
Ik denk gewoon dat je een keuze moet maken tussen Nederland en Het Buitenland en daar voor moet gaan. Waar je precies voor kiest maakt niet eens zoveel uit, maar zolang je geen keuze maakt sta je er voortdurend tussenin.
Óf je kiest voor Nederland en gaat hier proberen iets van je leven te maken, óf je kiest voor het buitenland en bouwt daar iets op. En wat je kiest, je moet er dan 100% voor gaan.
Óf je kiest voor Nederland en gaat hier proberen iets van je leven te maken, óf je kiest voor het buitenland en bouwt daar iets op. En wat je kiest, je moet er dan 100% voor gaan.
The End Times are wild
Blijven er niet soms mensen pitten na zo'n verjaardag? Zo ja, dan kan jij misschien ook wel blijven slapen? Vervoersprobleem is dan opgelost. Dat je je 's avonds alleen op straat niet veilig voelt kan ik me voorstellen. En ook logisch dat je over de manier hoe je thuis komt nadenkt en dat je dat geregeld wilt hebben. Als je voldoende geld hebt is een autootje kopen misschien een optie. Enige nadeel is dat je dan geen/weinig alcohol kan drinken..quote:Op woensdag 26 mei 2010 19:49 schreef rocio het volgende:
[..]
Ik wil juist wel graag bij mensen zijn, dat weet ik. Maar om de een of andere reden kost het mij heel veel tijd en moeite om mij op mijn gemak te voelen.
En op verjaardagen ga ik meestal niet in omdat de mensen die ik leer kennen wonen meestal ver weg, en ik ben totaal afhankelijk van het ov. en ik ben niet iemand die 's avonds alleen op straat loopt, ik voel me dan totaal niet op mijn gemak.
En ik ben iemand die zich super snel zorgen maakt en als ik ergens heen ga wil ik altijd van te voren weten hoe ik terug thuis kom, omdat ik anders niet ga. En hier in de buurt komen 's avonds geen bussen of trams. En ik ben daar gewoon totaal van afhankelijk. En daardoor ging het in het buitenland iets makkelijker omdat daar 's avonds collectieve taxi's rijden tegen een redelijke prijs, en je zegt gewoon het adres en hij zet je dan op de hoek af.
En als het ergens is waar ik met de fiets heen kan is het geen probleem, maar ik denk dat dit te maken heeft met veilig voelen denk ik. "s avonds op straat alleen voel ik me gewoon niet prettig/veilig.
En het is niet zo zeer dat ik me irriteer bij andere mensen ben, maar ik voel me niet op gemak, en des te kleiner het groepje des te makkelijker ik mij op mijn gemak voel.
Maar in grotere groepen klap ik gewoon dicht..
Maar ik kom niet veel verder dan hoi, hoe gaat het?
met een antwoord terug, meestal kom ik gewoon niet verder.
[..]
Je zegt dat je in grotere groepen dichtklapt. Maar als je naar zo'n verjaardag gaat, ken je dan een aantal mensen? Dus bijv. je kent 5 van de 20 personen. Dan maak je de groep toch kleiner voor jezelf? Je praat toch niet met iedereen. Praat gewoon met de mensen die je kent en bijv. met 1 of 2 die je niet kent. Probeer gewoon te weten te komen wat zo iemand doet. Stel vragen, probeer je een beeld te vormen van zo iemand, toon simpelweg interesse. Zo voorkom je dat je dichtklapt. En als je op een gegeven moment niet meer weet waar je 't over moet hebben, prima toch. Die verantwoordelijkheid ligt niet alleen maar bij jou.
Bel gewoon eens iemand als die bijv op vakantie is geweest, zodat je kan vragen hoe die vakantie was. Ik ga ook niet iemand bellen om te vragen hoe het is en verder niets. Er is een reden of er zijn redenen dat ik bel. Ik wil weten hoe iets gegaan is, iemand succes wensen of bijv plannen maken voor 't weekend. Als je bij voorbaat weet dat het gesprek kansloos gaat zijn dan heeft het weinig zin om te bellen. Niet dat het een lang gesprek moet zijn, maar alleen vragen hoe het gaat heeft weinig zin.
Als je het verhaal nog eens leest moet je opvallen dat dat geen baat bracht.quote:Op woensdag 26 mei 2010 19:47 schreef Karammel het volgende:
[..]
Mwah.
Ze vindt het erg moeilijk door te zetten. Als ze afzegt voor een feestje weet ze ongetwijfeld zelf ook wel dat ze wél zou moeten gaan. Het is alleen de weg van de minste weerstand om thuis te blijven.
شبح متسابق
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
dit is eigenlijk momenteel het meest lastige.quote:Op woensdag 26 mei 2010 20:21 schreef LXIV het volgende:
Ik denk gewoon dat je een keuze moet maken tussen Nederland en Het Buitenland en daar voor moet gaan. Waar je precies voor kiest maakt niet eens zoveel uit, maar zolang je geen keuze maakt sta je er voortdurend tussenin.
Óf je kiest voor Nederland en gaat hier proberen iets van je leven te maken, óf je kiest voor het buitenland en bouwt daar iets op. En wat je kiest, je moet er dan 100% voor gaan.
Want ik probeer nu al 2 maanden tot een keuze te komen, maar kom maar niet verder. Ik ben nog steeds evenver als ik was.
Dat ik moet kiezen dat was ook de rede dat ik vertrokken was, maar dat is een van mijn karakteristieken niet kunnen kiezen. En het lijkt net of ik niet wil kiezen, en dat wordt door bijvoorbeeld mijn ouder sinds peuter herkend.
En nu begint de druk ook groter te worden want ik weet dat ik binnen nu en eind juni/begin juli moet kiezen, omdat ik begin augustus zou moeten vertrekken, omdat in het buitenland de lessen rond. 10 augustus beginnen, en ik weet dat ik een ticket zo ver mogelijk van te voren moet boeken/kopen omdat het anders onbetaalbaar wordt.
En dit jaar vertrekken lijkt er gewoon niet in te zitten..dus daardoor neig ik te zeggen ik blijf, maar ik krijg het niet voorelkaar om ergens achter te staan.
En krijg ik het niet voor elkaar om te zeggen Dit doe ik.
En ik had gedacht dat de psycholoog mij er deels bij zou kunnen helpen bij de besluitvorming, maar dat is dus echt niks geworden, en die gaat er wel op in, maar toch blijf ik constant twijfelen, en ik ga allleen meer en meer twijfelen, met als gevolg dat ik onbewust dag en nacht over pieker. En er zelf door overstuur raak en begin te huilen enz.
En daar schiet ik ook niks mee op.
Al je problemen komen doordat je niet kan kiezen. In plaats van voor- en nadelen bedenken en maar blijven wikken en wegen, moet je gewoon die beslissing maken. Om nog maar eens terug te komen op het stellen van doelen voor jezelf. Schrijf op dat je eind deze week, zondag dus, een beslissing gemaakt wil hebben omtrent je verblijfplaats. Meer tijd gaat je echt niet op andere denkbeelden zetten.
Wees eens wat harder voor jezelf. Kom op zeg!
Wees eens wat harder voor jezelf. Kom op zeg!
"In case of dissension, never dare to judge till you've heard the other side."
Tja, mezelf een deadline stellen heb ik ook wel gedaan.
Maar het punt is zodra ik denk een besluit te hebben genomen raak ik emotioneel totaal van slag.
Dus ik krijg het wel voor elkaar om rationeel te kiezen, maar om er emotioneel ook achter te kunnen staan is momenteel gewoon een ramp.
En daardoor verwerp ik het besluit weer.
En ik denk dat ik nu maar even wat anders moet gaan doen en afleiding zoeken want momenteel begin ik weer totaal van streek van te raken, en huilirig en geirriteerd te raken, en als dat zo is krijg ik op den duur weer conflicten met mijn ouder.
Dus ik reageer morgen wel weer
En harder voor mezelf zijn, gezien het feit dat mijn emotionele en rationele kant in dit opzicht elkaar tegenwerken, gaat dat gewoon niet..
Maar het punt is zodra ik denk een besluit te hebben genomen raak ik emotioneel totaal van slag.
Dus ik krijg het wel voor elkaar om rationeel te kiezen, maar om er emotioneel ook achter te kunnen staan is momenteel gewoon een ramp.
En daardoor verwerp ik het besluit weer.
En ik denk dat ik nu maar even wat anders moet gaan doen en afleiding zoeken want momenteel begin ik weer totaal van streek van te raken, en huilirig en geirriteerd te raken, en als dat zo is krijg ik op den duur weer conflicten met mijn ouder.
Dus ik reageer morgen wel weer
En harder voor mezelf zijn, gezien het feit dat mijn emotionele en rationele kant in dit opzicht elkaar tegenwerken, gaat dat gewoon niet..
Die emotionele kant komt volledig door onzekerheid. Het is heel moeilijk je daar overheen te zetten, maar door die zure appel moet je toch echt even heen. Het maakt geen flikker uit wat je beslist. Het gaat erom dát je beslist.
Zijn er geen kleinere 'dilemma's' waarmee je kan beginnen?
Ik heb er eigenlijk weinig zin in om een psycholoog aan te raden, maar dat is omdat ik altijd uitga van de kracht van de mens. Veel mensen zijn echter behoorlijk zwak. Een psycholoog is wat dat betreft net zoals een diëtist. Het heeft pas zin als je zelf ook inziet dat er echt iets moet gaan gebeuren. Zonder de wil iets te veranderen is het net alsof ze aan een dood paard aan het trekken zijn.
Zijn er geen kleinere 'dilemma's' waarmee je kan beginnen?
Ik heb er eigenlijk weinig zin in om een psycholoog aan te raden, maar dat is omdat ik altijd uitga van de kracht van de mens. Veel mensen zijn echter behoorlijk zwak. Een psycholoog is wat dat betreft net zoals een diëtist. Het heeft pas zin als je zelf ook inziet dat er echt iets moet gaan gebeuren. Zonder de wil iets te veranderen is het net alsof ze aan een dood paard aan het trekken zijn.
"In case of dissension, never dare to judge till you've heard the other side."
Kleinere dillema's heb ik eigenlijk niet echt. Degene die ik heb/had ben ik al duidelijk mee aan de slag en dat heeft te maken met uiterlijk, en op mijn manier ben ik daar al mee bezig om het bij te werken, d.m.v. wat beter passende kleding geen echte tenten meer dragen enzo.quote:Op woensdag 26 mei 2010 22:37 schreef Karammel het volgende:
Die emotionele kant komt volledig door onzekerheid. Het is heel moeilijk je daar overheen te zetten, maar door die zure appel moet je toch echt even heen. Het maakt geen flikker uit wat je beslist. Het gaat erom dát je beslist.
Zijn er geen kleinere 'dilemma's' waarmee je kan beginnen?
Ik heb er eigenlijk weinig zin in om een psycholoog aan te raden, maar dat is omdat ik altijd uitga van de kracht van de mens. Veel mensen zijn echter behoorlijk zwak. Een psycholoog is wat dat betreft net zoals een diëtist. Het heeft pas zin als je zelf ook inziet dat er echt iets moet gaan gebeuren. Zonder de wil iets te veranderen is het net alsof ze aan een dood paard aan het trekken zijn.
maar meer eigenlijk niet, en deels hangt alles weer af van het besluit, want het heeft weinig nut om nu hier keihard aan de slag te gaan als ik over paar maanden zou vertrekken.
En deels denk ik ook dat het emotionele door onzekerheid komt, en deels hangt dat natuurlijk weer samen met de depressie, en deels uit angst..en ik denk dan vooral uit angst weer het buitenbeentje te worden. Omdat ik nu eenmaal in een mannenwereldje zit kwa studie, val je als vrouw sneller buiten de boot. En dat heb ik op het mbo meer dan duidelijk gemerkt. En deels hangt heel veel bij mij van een studie af, aangezien het de bedoeling is om via een studie meer mensen te leren kennen, maar in een klas met alleen mannen is het lastiger.
En dat ik door die zure appel heen moet, tja dat is duidelijk, maar het hebben van nog die 1,5 maand helpt denk ik niet helemaal mee, omdat ik daardoor toch constant weer van besluit kan veranderen, en op bepaald moment weet ik dat een van de 2 opties zal afvallen. En iig kwa studie weet ik al welke afvalt, maar kwa persoonlijk aspect is dat het lastigste.
Deels is het gewoon het herinrichten van mijn leven en eigenlijk geen flauw idee hebben van wat ik ermee wil. Want hetgene dat ik weet wat ik wil is een goede baan, wat bij mij inhoudt het werk interesant te vinden en me er op mijn gemak voelen kwa collega's, en zo goed mogelijk verdienen in ieder geval om zonder al te grote geldzorgen te kunnen leven.
En de rest daar heb echt duidenden fantasieen en ideen over maar niet echt iets wat mij motiveert.
IK heb net deels de openingspost gelezen, en in veel dingen kan ik mijzelf herkennen. Ik worstel zelf ook al een behoorlijke tijd met het leven in 2 culturen en toch bewust in een te moeten funccioneren en leven.
Sociaal ben ik ook al niet al te vaardig en onzekerheid acht, daar heb ik tijden ook last van gehad terwijl die onzekerheid nu heel soms opspeelt.
Maar ik denk dat het belangerijkste o dit moment is zorgen voor ontspanningn en activiteit waardoor je je verplicht even van de huidige situatie moet vervreemden.
En je komt er vanzelf wel achter wat je moet/wilt doen.
En zoals eerder is gezegd, moet je gewoon op een gegeven moment een keuze nemen, en daar achter gaan staan. Ook al is het niet moeilijk, de mens bestaat uit allerlei gewoontes.
net zoals je een gewoonte hebt gemaakt van het zijn van een buitenbeentje moet je jezelf nu leren om een gewoonte te maken van je "nieuwe" ik-persoon.
En zoals je aangeeft, als je hier je studie afrond en je merkt dat je het hier maar niks vindt, kan je alsnog vertrekken.
Verder iig veel sterkte en succes bij het kiezen!
Sociaal ben ik ook al niet al te vaardig en onzekerheid acht, daar heb ik tijden ook last van gehad terwijl die onzekerheid nu heel soms opspeelt.
Maar ik denk dat het belangerijkste o dit moment is zorgen voor ontspanningn en activiteit waardoor je je verplicht even van de huidige situatie moet vervreemden.
En je komt er vanzelf wel achter wat je moet/wilt doen.
En zoals eerder is gezegd, moet je gewoon op een gegeven moment een keuze nemen, en daar achter gaan staan. Ook al is het niet moeilijk, de mens bestaat uit allerlei gewoontes.
net zoals je een gewoonte hebt gemaakt van het zijn van een buitenbeentje moet je jezelf nu leren om een gewoonte te maken van je "nieuwe" ik-persoon.
En zoals je aangeeft, als je hier je studie afrond en je merkt dat je het hier maar niks vindt, kan je alsnog vertrekken.
Verder iig veel sterkte en succes bij het kiezen!
Nog niet alles compleet gelezen, maar vroeg me af,
Waarom nog nooit medicatie gedaan? Je hebt te maken met een erge depressie, een goede anti-depressiva zou je kunnen helpen weer meer motivatie terug te vinden en weer het nut van dingen in te gaan zien.
Ook vroeg ik me af, welk land is precies dat 'Buitenland" waar de rest van je familie woont? Welke landen ben je opgegroeid en voor hoelang? Welke culturele achtergrond heb je?
Qua je persoonlijkheid kan ik merken dat je heel idealistisch en onderhandelend bent. In alle situaties druk voelen zelf afhankelijk te zijn voor goed verloop van situaties en terugtrekken bij situaties waar je gevoel hebt dat het niet lukt. Leer te ontspannen. Door het hoofd vrij te maken, gedachten even los te laten, kun je erna de belangrijke argumenten terug halen en betere beslissingen maken.
Ook kun je door moment te ontspannen en gewoon de situatie even in je op te nemen, een beter overzicht van alles om je heen krijgen en beter controle leren krijgen hoe op de dingen in te spelen. Je moet je niet laten overweldigen op feestjes door alle mensen om je heen, hou het desnoods bij praten met die 1 a 2 man. Dat is al beter dan heel het feestje te ontlopen en thuis alleen met je gedachten te zitten.
Voor de beslissingen is het ook belangrijk niet meteen op de grote beslissingen te richten en denken dat de beslissingen die je vandaag maakt, de rest van je leven zo moeten zijn en voor de rest van je leven van invloed moeten zijn. Als je je vandaag anders wilt kleden en de paar mensen aan wilt spreken, doe dat, het maakt niet uit als je over een paar maanden uit nederland gehaald zou worden, dan heb je nu tenminste een betere dag gehad. Niet in de toekomst, of de slechte herrineringen van het verleden leven maar meer richten op het nu.
[ Bericht 9% gewijzigd door 0oGhosto0 op 27-05-2010 00:40:42 ]
Waarom nog nooit medicatie gedaan? Je hebt te maken met een erge depressie, een goede anti-depressiva zou je kunnen helpen weer meer motivatie terug te vinden en weer het nut van dingen in te gaan zien.
Ook vroeg ik me af, welk land is precies dat 'Buitenland" waar de rest van je familie woont? Welke landen ben je opgegroeid en voor hoelang? Welke culturele achtergrond heb je?
Qua je persoonlijkheid kan ik merken dat je heel idealistisch en onderhandelend bent. In alle situaties druk voelen zelf afhankelijk te zijn voor goed verloop van situaties en terugtrekken bij situaties waar je gevoel hebt dat het niet lukt. Leer te ontspannen. Door het hoofd vrij te maken, gedachten even los te laten, kun je erna de belangrijke argumenten terug halen en betere beslissingen maken.
Ook kun je door moment te ontspannen en gewoon de situatie even in je op te nemen, een beter overzicht van alles om je heen krijgen en beter controle leren krijgen hoe op de dingen in te spelen. Je moet je niet laten overweldigen op feestjes door alle mensen om je heen, hou het desnoods bij praten met die 1 a 2 man. Dat is al beter dan heel het feestje te ontlopen en thuis alleen met je gedachten te zitten.
Voor de beslissingen is het ook belangrijk niet meteen op de grote beslissingen te richten en denken dat de beslissingen die je vandaag maakt, de rest van je leven zo moeten zijn en voor de rest van je leven van invloed moeten zijn. Als je je vandaag anders wilt kleden en de paar mensen aan wilt spreken, doe dat, het maakt niet uit als je over een paar maanden uit nederland gehaald zou worden, dan heb je nu tenminste een betere dag gehad. Niet in de toekomst, of de slechte herrineringen van het verleden leven maar meer richten op het nu.
[ Bericht 9% gewijzigd door 0oGhosto0 op 27-05-2010 00:40:42 ]
Oke 
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Medicatie heb ik niet gedaan omdat het deels echt overbodig was, ik had nu niet veel te doen dagelijks, aangezien de hulpverlening pas echt op gang kwam rond begin october, en ik toen al niet meer kon instromen bij een opleiding.quote:Op donderdag 27 mei 2010 00:26 schreef 0oGhosto0 het volgende:
Nog niet alles compleet gelezen, maar vroeg me af,
Waarom nog nooit medicatie gedaan? Je hebt te maken met een erge depressie, een goede anti-depressiva zou je kunnen helpen weer meer motivatie terug te vinden en weer het nut van dingen in te gaan zien.
Ook vroeg ik me af, welk land is precies dat 'Buitenland" waar de rest van je familie woont? Welke landen ben je opgegroeid en voor hoelang? Welke culturele achtergrond heb je?
Qua je persoonlijkheid kan ik merken dat je heel idealistisch en onderhandelend bent. In alle situaties druk voelen zelf afhankelijk te zijn voor goed verloop van situaties en terugtrekken bij situaties waar je gevoel hebt dat het niet lukt. Leer te ontspannen. Door het hoofd vrij te maken, gedachten even los te laten, kun je erna de belangrijke argumenten terug halen en betere beslissingen maken.
Ook kun je door moment te ontspannen en gewoon de situatie even in je op te nemen, een beter overzicht van alles om je heen krijgen en beter controle leren krijgen hoe op de dingen in te spelen. Je moet je niet laten overweldigen op feestjes door alle mensen om je heen, hou het desnoods bij praten met die 1 a 2 man. Dat is al beter dan heel het feestje te ontlopen en thuis alleen met je gedachten te zitten.
Voor de beslissingen is het ook belangrijk niet meteen op de grote beslissingen te richten en denken dat de beslissingen die je vandaag maakt, de rest van je leven zo moeten zijn en voor de rest van je leven van invloed moeten zijn. Als je je vandaag anders wilt kleden en de paar mensen aan wilt spreken, doe dat, het maakt niet uit als je over een paar maanden uit nederland gehaald zou worden, dan heb je nu tenminste een betere dag gehad. Niet in de toekomst, of de slechte herrineringen van het verleden leven maar meer richten op het nu.
En ik momenteel niet wilde gaan werken omdat ik het ten eerste niet aankon, en me liever ging richten op studie-orientatie, aangezien ik heel veel twijfels had over welke studie te volgen.
En ik toch dusdanig de hele dag thuis kon zitten wanneer nodig.
En kwa persoonlijkheid heb je met het idealistisch zijn iig gelijk, ik maak vantevoren altijd een beeld van de dingen die uiteindelijk 9 op de 10x blijkt tegen te vallen.
EN op feestjes enzo tegen mensen praten doe ik wel maar het gaat er meer om dat ik nooit verder kom dan wat "slap gelul" dus met die persoon die ik dan leer kennen afspreken lukt me gewoon niet.
En kleine dagelijkse beslissingen gaan wat makkelijker maar als ook heel lastig, als bijv. naar de supermarkt ga om een kant en klaar maaltijd te kopen dan kan ik ook makkelijk een kwartier staat te kiezen.
Datr is gewoon een algemeen probleem, en vaak op het laatste moment verander ik alsnog van keuze.
En kwa sociale situaties heb ik al wat meer vooruitgang geboekt, ik praat nu iets makkelijker en spreek iemand ook eerder aan zonder al te lang te staan te wikken en wegen.
Maar nu het besluit vertrekken/gaan daar kom ik totaal niet mee vooruit, op ieder moment voel ik me ermee geconfronteerd. EN ik val ermee in slaap en wordt ermee wakker en meestal krijg ik het dan niet meer uit mijn hoofd.
En de onzekerheid kwa vertrekken of blijven wordt deels denk ik veroorzaakt door geen daginvulling te hebben, maar aan de andere kant heb ik allerlei stomme excuses om niet te willen blijven zoals bijv. het weer, het kan toch niet zijn dat het weer je leven deels bepaald
.En me richten op het nu is gewoon lastig aangezien de manier voor mij om met het nu bezig te zijn altijd via studie/werk was, maar nu heb ik geen van beiden dus is dat lastig. En ik denk altijd vooruit, al mijn hele leven doe ik dat. Hoewel ik nu minder ver vooruit kijk, maar als vertrek/blijf heeft dat iig invloed op mijn leven de komende 3 tot 5 jaar.
En ik denk vaan genoeg van oké ik begin hier aan een studie en zie wel wat er van het "leventje" terechtkomt en anders vertrek ik over 3/4 jaar na mijn studie alsnog, maar ik ben bang dan alles hier op te geven om daar opnieuw te beginnen en uiteindelijk daar in dezelfde situatie terecht te komen als degene die altijd is geweest.
Nu doe ik het weer, ik ga weer het verleden halen naar het heden/toekomst.
Een vraag heb ik nog altijd geen antwoord op gezien, om welk buitenland gaat het hier? Welke culturele achtergrond heb je?
Je culturele achtergrond, of de genen waar je uit opgebouwd bent, bepaalt hoe je de wereld ziet/ervaart en hoe je denkt. Jij zal op een andere manier beslissingen maken dan iemand uit Uganda of een Amerikaan. Er is daarom ook geen ideale manier van redeneren die iemand je kan aanleren, enigste waar anderen je bij kunnen helpen is fouten in je eigen redeneer stijl te vinden waarna je die voor jezelf al dan niet kan aanpassen. Je zult ook uiteindelijk met de kracht in jezelf beter moeten worden, maar vaak zit je zelf vast in je eigen denkstijl. Anderen kunnen je helpen dingen net van een iets andere kant te bekijken, waarna je misschien uiteindelijk de visies kan combineren en een ideale uitkomst krijgt.
Wat ik wel zo kan zien is dat je veel te veel op vuistregeltjes en simpele wegen wil redeneren. Misschien mede omdat je door helemaal alles te overwegen er niet uitkomt.
Weet wel, geen enkele keuze die je maakt zal ideaal zijn. Niks waar je voor kiest is helemaal goed en zal zonder nadelen uitlopen. Voor niemand niet, niemand heeft ook maar in 51% van de gevallen dat die iets zegt altijd gelijk. Als je dat wel had moet je de beurs/casino opgaan, je zou gegarandeerd rijk worden
Dus weet ook dat als je een keuze hebt gemaakt en dingen lopen niet helemaal zoals je verwacht word, het nog geen verkeerde keuze was op dat moment. We leven gewoon in een veranderlijke wereld, wat 2 minuten geleden klopte, geld nu misschien helemaal niet meer doordat dingen om ons heen constant veranderen.
Dat gezegd hebbende voor je probleem met grotere keuzes, je kleinere keuzes bij je supermarkt aarzel je lang over omdat je naar mijn gevoel de keuze diep van binnen helemaal niet wil maken. Als je je boodschappen in 5 minuten klaar hebt, heb je de rest van de dag niks meer te doen. Zorg voor meer een planning op een dag, meer dingen om erna ook nog te doen te hebben en je zult meer motivatie hebben om de keuzes sneller te maken.
Wat werk betreft, er moet toch zeker wel iets van werk te vinden zijn met ICT kennis? Die is waardevol en vaak benodigd. Zoek een baan, creeer ermee doelen en zorg dat je op de dag zelf tenminste naar iets toe kan werken. Ook al zal de baan misschien niks zijn, zul je binnen 3 maanden moeten stoppen of wat dan ook, dan heb je in ieder geval een ervaring op gedaan en een tijd lang iets nuttigs gedaan.
Zorg ook dat je minder in de toekomst en in het verleden leeft. Lees dit topic eens na.
Leer te mediteren. Dus de kracht van het moment van nu te ervaren, aanvoelen hoe je lichaam nu op dit moment aanvoelt en leeft. Als je dat een langere tijd zou trainen (~2 maanden), kun je ook op momenten waar je word overvallen door twijfels over het verleden/toekomst op de meditatietraining terug komen, focussen op het nu en het overzicht weer deels terug krijgen.
Je blijft wel hoe dan ook een mens, je kunt nooit iets van alle kanten bekijken en alle voors en tegens overwegen, maar dat kan geen enkel mens. That's life.
In je hele antwoord over medicatie heb ik ook alleen een antwoord uit te toekomst gehoord.
Hoe voel je je NU, op dit moment? Zou het fijner zijn wat meer motivatie te hebben nu, wat meer energie te hebben om dingen uit te voeren?
Dan is medicatie een goede overweging. Je hoeft niet dingen tot de toekomst uit te stellen, omdat je dan wel iets op een dag te doen zult hebben. Als je nu meer motivatie zou hebben, zou je nu meer op een dag kunnen doen & zouden de medicijnen je al helpen.
Dat je op feestjes niet verder komt dan slap gelul, who cares, lul maar wat aan. Kijk op hyves, hoeveel krabbels die mensen elkaar sturen zijn niet anders dan wat aanlullen, zonder echt persoonlijk iets te vertellen? Je word echt niet verwacht dat als je iemand anders pas ontmoet, je je hele levensverhaal gaat vertellen, dat zou zelfs wat afschrikken.
In het begin van het contact kun je nog lang over koetjes en kalfjes praten, wat je van de muziek vind, welke drank je lekker vind en hoe je de gene van het feest eigenlijk kent. Zoveel zal dat mensen niet boeien, maar niet alles wat je zegt hoeft een dieper praktisch nut te dienen.
Als je mensen langer leert kennen, moet je wel langzaam iets openen om het contact vast te houden en zorgen dat je echt een band ontwikkelt. Omdat je al vele jaren lang slecht enkele goede contacten hier en daan hebt ontwikkelt, denk ik dat je een heel moeilijk hechtingspatroon hebt. Dat is wel waard om je psycholoog naar te vragen, die kan je langzaam aan helpen meer naar mensen te kunnen openen als de tijd er goed voor is.
Dan nog iets over je grote dilemma. Je wilt altijd naar dat buitenland, en als je in het buitenland bent terug om dezelfde reden waarom je beschreef dat je zag dat mensen om je heen wél een goed leven zouden hebben en bij hun alles beter zou zijn. Je denkt altijd dat het ergens anders beter is.
Iedereen heeft problemen, elke plek heeft nadelen, nergens zul je zorgeloos kunnen leven. Enigste reden die je zou kunnen helpen met kiezen, zou kunnen zijn in welk land je de meeste culturele binding vind en de meeste mensen zijn die net als jou denken. Als dat NL is, prima, bouw hier iets van je leven op. Begin nu, vandaag is echt niet veel slechter om te beginnen dat morgen of oktober of wanneer dan ook.
Hoop dat je hier iets een beetje aan hebt, ik verwacht ook niet dat ik het overal bij het juiste eind heb, maar hoop alleen je iets te kunnen helpen
Je culturele achtergrond, of de genen waar je uit opgebouwd bent, bepaalt hoe je de wereld ziet/ervaart en hoe je denkt. Jij zal op een andere manier beslissingen maken dan iemand uit Uganda of een Amerikaan. Er is daarom ook geen ideale manier van redeneren die iemand je kan aanleren, enigste waar anderen je bij kunnen helpen is fouten in je eigen redeneer stijl te vinden waarna je die voor jezelf al dan niet kan aanpassen. Je zult ook uiteindelijk met de kracht in jezelf beter moeten worden, maar vaak zit je zelf vast in je eigen denkstijl. Anderen kunnen je helpen dingen net van een iets andere kant te bekijken, waarna je misschien uiteindelijk de visies kan combineren en een ideale uitkomst krijgt.
Wat ik wel zo kan zien is dat je veel te veel op vuistregeltjes en simpele wegen wil redeneren. Misschien mede omdat je door helemaal alles te overwegen er niet uitkomt.
Weet wel, geen enkele keuze die je maakt zal ideaal zijn. Niks waar je voor kiest is helemaal goed en zal zonder nadelen uitlopen. Voor niemand niet, niemand heeft ook maar in 51% van de gevallen dat die iets zegt altijd gelijk. Als je dat wel had moet je de beurs/casino opgaan, je zou gegarandeerd rijk worden
Dus weet ook dat als je een keuze hebt gemaakt en dingen lopen niet helemaal zoals je verwacht word, het nog geen verkeerde keuze was op dat moment. We leven gewoon in een veranderlijke wereld, wat 2 minuten geleden klopte, geld nu misschien helemaal niet meer doordat dingen om ons heen constant veranderen.
Dat gezegd hebbende voor je probleem met grotere keuzes, je kleinere keuzes bij je supermarkt aarzel je lang over omdat je naar mijn gevoel de keuze diep van binnen helemaal niet wil maken. Als je je boodschappen in 5 minuten klaar hebt, heb je de rest van de dag niks meer te doen. Zorg voor meer een planning op een dag, meer dingen om erna ook nog te doen te hebben en je zult meer motivatie hebben om de keuzes sneller te maken.
Wat werk betreft, er moet toch zeker wel iets van werk te vinden zijn met ICT kennis? Die is waardevol en vaak benodigd. Zoek een baan, creeer ermee doelen en zorg dat je op de dag zelf tenminste naar iets toe kan werken. Ook al zal de baan misschien niks zijn, zul je binnen 3 maanden moeten stoppen of wat dan ook, dan heb je in ieder geval een ervaring op gedaan en een tijd lang iets nuttigs gedaan.
Zorg ook dat je minder in de toekomst en in het verleden leeft. Lees dit topic eens na.
Leer te mediteren. Dus de kracht van het moment van nu te ervaren, aanvoelen hoe je lichaam nu op dit moment aanvoelt en leeft. Als je dat een langere tijd zou trainen (~2 maanden), kun je ook op momenten waar je word overvallen door twijfels over het verleden/toekomst op de meditatietraining terug komen, focussen op het nu en het overzicht weer deels terug krijgen.
Je blijft wel hoe dan ook een mens, je kunt nooit iets van alle kanten bekijken en alle voors en tegens overwegen, maar dat kan geen enkel mens. That's life.
In je hele antwoord over medicatie heb ik ook alleen een antwoord uit te toekomst gehoord.
Hoe voel je je NU, op dit moment? Zou het fijner zijn wat meer motivatie te hebben nu, wat meer energie te hebben om dingen uit te voeren?
Dan is medicatie een goede overweging. Je hoeft niet dingen tot de toekomst uit te stellen, omdat je dan wel iets op een dag te doen zult hebben. Als je nu meer motivatie zou hebben, zou je nu meer op een dag kunnen doen & zouden de medicijnen je al helpen.
Dat je op feestjes niet verder komt dan slap gelul, who cares, lul maar wat aan. Kijk op hyves, hoeveel krabbels die mensen elkaar sturen zijn niet anders dan wat aanlullen, zonder echt persoonlijk iets te vertellen? Je word echt niet verwacht dat als je iemand anders pas ontmoet, je je hele levensverhaal gaat vertellen, dat zou zelfs wat afschrikken.
In het begin van het contact kun je nog lang over koetjes en kalfjes praten, wat je van de muziek vind, welke drank je lekker vind en hoe je de gene van het feest eigenlijk kent. Zoveel zal dat mensen niet boeien, maar niet alles wat je zegt hoeft een dieper praktisch nut te dienen.
Als je mensen langer leert kennen, moet je wel langzaam iets openen om het contact vast te houden en zorgen dat je echt een band ontwikkelt. Omdat je al vele jaren lang slecht enkele goede contacten hier en daan hebt ontwikkelt, denk ik dat je een heel moeilijk hechtingspatroon hebt. Dat is wel waard om je psycholoog naar te vragen, die kan je langzaam aan helpen meer naar mensen te kunnen openen als de tijd er goed voor is.
Dan nog iets over je grote dilemma. Je wilt altijd naar dat buitenland, en als je in het buitenland bent terug om dezelfde reden waarom je beschreef dat je zag dat mensen om je heen wél een goed leven zouden hebben en bij hun alles beter zou zijn. Je denkt altijd dat het ergens anders beter is.
Iedereen heeft problemen, elke plek heeft nadelen, nergens zul je zorgeloos kunnen leven. Enigste reden die je zou kunnen helpen met kiezen, zou kunnen zijn in welk land je de meeste culturele binding vind en de meeste mensen zijn die net als jou denken. Als dat NL is, prima, bouw hier iets van je leven op. Begin nu, vandaag is echt niet veel slechter om te beginnen dat morgen of oktober of wanneer dan ook.
Hoop dat je hier iets een beetje aan hebt, ik verwacht ook niet dat ik het overal bij het juiste eind heb, maar hoop alleen je iets te kunnen helpen
ben net thuis, heb je post doorgelezen. En over werk tja, een vaste baan heb ik niet en zoek ik niet, maar ik klus vaak bij zoals vandaag. Een bekende heeft een heel klein bedrijfje en heeft daar zo'n 4 a 5 computertjes staan, en als er iets probeert hij via mij altijd de zaakjes op orde te krijgen.quote:Op donderdag 27 mei 2010 16:33 schreef 0oGhosto0 het volgende:
Een vraag heb ik nog altijd geen antwoord op gezien, om welk buitenland gaat het hier? Welke culturele achtergrond heb je?
Je culturele achtergrond, of de genen waar je uit opgebouwd bent, bepaalt hoe je de wereld ziet/ervaart en hoe je denkt. Jij zal op een andere manier beslissingen maken dan iemand uit Uganda of een Amerikaan. Er is daarom ook geen ideale manier van redeneren die iemand je kan aanleren, enigste waar anderen je bij kunnen helpen is fouten in je eigen redeneer stijl te vinden waarna je die voor jezelf al dan niet kan aanpassen. Je zult ook uiteindelijk met de kracht in jezelf beter moeten worden, maar vaak zit je zelf vast in je eigen denkstijl. Anderen kunnen je helpen dingen net van een iets andere kant te bekijken, waarna je misschien uiteindelijk de visies kan combineren en een ideale uitkomst krijgt.
Wat ik wel zo kan zien is dat je veel te veel op vuistregeltjes en simpele wegen wil redeneren. Misschien mede omdat je door helemaal alles te overwegen er niet uitkomt.
Weet wel, geen enkele keuze die je maakt zal ideaal zijn. Niks waar je voor kiest is helemaal goed en zal zonder nadelen uitlopen. Voor niemand niet, niemand heeft ook maar in 51% van de gevallen dat die iets zegt altijd gelijk. Als je dat wel had moet je de beurs/casino opgaan, je zou gegarandeerd rijk worden
Dus weet ook dat als je een keuze hebt gemaakt en dingen lopen niet helemaal zoals je verwacht word, het nog geen verkeerde keuze was op dat moment. We leven gewoon in een veranderlijke wereld, wat 2 minuten geleden klopte, geld nu misschien helemaal niet meer doordat dingen om ons heen constant veranderen.
Dat gezegd hebbende voor je probleem met grotere keuzes, je kleinere keuzes bij je supermarkt aarzel je lang over omdat je naar mijn gevoel de keuze diep van binnen helemaal niet wil maken. Als je je boodschappen in 5 minuten klaar hebt, heb je de rest van de dag niks meer te doen. Zorg voor meer een planning op een dag, meer dingen om erna ook nog te doen te hebben en je zult meer motivatie hebben om de keuzes sneller te maken.
Wat werk betreft, er moet toch zeker wel iets van werk te vinden zijn met ICT kennis? Die is waardevol en vaak benodigd. Zoek een baan, creeer ermee doelen en zorg dat je op de dag zelf tenminste naar iets toe kan werken. Ook al zal de baan misschien niks zijn, zul je binnen 3 maanden moeten stoppen of wat dan ook, dan heb je in ieder geval een ervaring op gedaan en een tijd lang iets nuttigs gedaan.
Zorg ook dat je minder in de toekomst en in het verleden leeft. Lees dit topic eens na.
Leer te mediteren. Dus de kracht van het moment van nu te ervaren, aanvoelen hoe je lichaam nu op dit moment aanvoelt en leeft. Als je dat een langere tijd zou trainen (~2 maanden), kun je ook op momenten waar je word overvallen door twijfels over het verleden/toekomst op de meditatietraining terug komen, focussen op het nu en het overzicht weer deels terug krijgen.
Je blijft wel hoe dan ook een mens, je kunt nooit iets van alle kanten bekijken en alle voors en tegens overwegen, maar dat kan geen enkel mens. That's life.
In je hele antwoord over medicatie heb ik ook alleen een antwoord uit te toekomst gehoord.
Hoe voel je je NU, op dit moment? Zou het fijner zijn wat meer motivatie te hebben nu, wat meer energie te hebben om dingen uit te voeren?
Dan is medicatie een goede overweging. Je hoeft niet dingen tot de toekomst uit te stellen, omdat je dan wel iets op een dag te doen zult hebben. Als je nu meer motivatie zou hebben, zou je nu meer op een dag kunnen doen & zouden de medicijnen je al helpen.
Dat je op feestjes niet verder komt dan slap gelul, who cares, lul maar wat aan. Kijk op hyves, hoeveel krabbels die mensen elkaar sturen zijn niet anders dan wat aanlullen, zonder echt persoonlijk iets te vertellen? Je word echt niet verwacht dat als je iemand anders pas ontmoet, je je hele levensverhaal gaat vertellen, dat zou zelfs wat afschrikken.
In het begin van het contact kun je nog lang over koetjes en kalfjes praten, wat je van de muziek vind, welke drank je lekker vind en hoe je de gene van het feest eigenlijk kent. Zoveel zal dat mensen niet boeien, maar niet alles wat je zegt hoeft een dieper praktisch nut te dienen.
Als je mensen langer leert kennen, moet je wel langzaam iets openen om het contact vast te houden en zorgen dat je echt een band ontwikkelt. Omdat je al vele jaren lang slecht enkele goede contacten hier en daan hebt ontwikkelt, denk ik dat je een heel moeilijk hechtingspatroon hebt. Dat is wel waard om je psycholoog naar te vragen, die kan je langzaam aan helpen meer naar mensen te kunnen openen als de tijd er goed voor is.
Dan nog iets over je grote dilemma. Je wilt altijd naar dat buitenland, en als je in het buitenland bent terug om dezelfde reden waarom je beschreef dat je zag dat mensen om je heen wél een goed leven zouden hebben en bij hun alles beter zou zijn. Je denkt altijd dat het ergens anders beter is.
Iedereen heeft problemen, elke plek heeft nadelen, nergens zul je zorgeloos kunnen leven. Enigste reden die je zou kunnen helpen met kiezen, zou kunnen zijn in welk land je de meeste culturele binding vind en de meeste mensen zijn die net als jou denken. Als dat NL is, prima, bouw hier iets van je leven op. Begin nu, vandaag is echt niet veel slechter om te beginnen dat morgen of oktober of wanneer dan ook.
Hoop dat je hier iets een beetje aan hebt, ik verwacht ook niet dat ik het overal bij het juiste eind heb, maar hoop alleen je iets te kunnen helpen
En echt verdienen nou, nee maar ik haal er mijn zakcenten mee, en mede doordat ik het technische aan de it totaal zat ben, is dit momenteel ideaal.
Maar later ga ik op je post in, en geloof me op jou manier help al aardig wat
je geeft me dingen om over na te denken en zowieso andere meningen en met anderen over dingen praten helpt altijd al..al is het om het ff van je af te schuiven.
Kijk, je bent optimistisch, daar kunnen anderen een voorbeeld aan nemenquote:
[..]
ben net thuis, heb je post doorgelezen. En over werk tja, een vaste baan heb ik niet en zoek ik niet, maar ik klus vaak bij zoals vandaag. Een bekende heeft een heel klein bedrijfje en heeft daar zo'n 4 a 5 computertjes staan, en als er iets probeert hij via mij altijd de zaakjes op orde te krijgen.
En echt verdienen nou, nee maar ik haal er mijn zakcenten mee, en mede doordat ik het technische aan de it totaal zat ben, is dit momenteel ideaal.
Maar later ga ik op je post in, en geloof me op jou manier help al aardig wat
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Voor antwoord op dit check je pm, heb geen zin om het aan de grote klok te hangen ivm. herkenning van andere users.quote:Op donderdag 27 mei 2010 16:33 schreef 0oGhosto0 het volgende:
Een vraag heb ik nog altijd geen antwoord op gezien, om welk buitenland gaat het hier? Welke culturele achtergrond heb je?
Interessante OP. Ik heb het dan niet zo erg als jou gehad, TS, maar ik heb 'vroeger' ook nooit echt mijn plek gehad in het 'normale' circuit. Ik was altijd meer op mezelf en vond het wel welletjes zo. Voor mij werd het pas 'leuk' toen ik op 15-jarige leeftijd een sport ging beoefenen, een bijbaantje in een ijssalon nam en een redelijk succesvolle en drukke website op richte, waardoor ik enorm veel mensen leerde kennen en min of meer gedwongen was om ook een sociale kant van mezelf te uiten, al dan niet ontwikkelen.
Het klinkt misschien cliché, maar geef het tijd. Ik heb op den duur een hele lieve meid ontmoet die nu, bijna 6 jaartjes later, nog steeds mijn vriendin is, ik heb sinds een aantal jaren een leuke baan met leuke collega's en ik moet tegenwoordig elk weekend weer een keuze maken met welke van de vele vriendengroepjes die ik er nu op nahoud, ik eens iets onderneem.
Wel hebben mijn vriendin en ik het momenteel even gehad met Nederland en de hele sfeer/het materialistische klilmaat van Nederland, dus hebben we besloten om een rondreis door Australië te gaan maken (soort van work & travel vakantie). Wellicht is dat ook iets voor jou? Even een paar maanden helemaal "d'r uit".
Het klinkt misschien cliché, maar geef het tijd. Ik heb op den duur een hele lieve meid ontmoet die nu, bijna 6 jaartjes later, nog steeds mijn vriendin is, ik heb sinds een aantal jaren een leuke baan met leuke collega's en ik moet tegenwoordig elk weekend weer een keuze maken met welke van de vele vriendengroepjes die ik er nu op nahoud, ik eens iets onderneem.
Wel hebben mijn vriendin en ik het momenteel even gehad met Nederland en de hele sfeer/het materialistische klilmaat van Nederland, dus hebben we besloten om een rondreis door Australië te gaan maken (soort van work & travel vakantie). Wellicht is dat ook iets voor jou? Even een paar maanden helemaal "d'r uit".
Ik weet dat ik het tijd moet geven, en dat ben ik ook wel van plan, alleen soms heb je toch van die momenten dat je er echt doorheen zit en je kapot"voelt" dat je de batterijen moet zien op te laden.quote:Op donderdag 27 mei 2010 23:01 schreef calamares het volgende:
Interessante OP. Ik heb het dan niet zo erg als jou gehad, TS, maar ik heb 'vroeger' ook nooit echt mijn plek gehad in het 'normale' circuit. Ik was altijd meer op mezelf en vond het wel welletjes zo. Voor mij werd het pas 'leuk' toen ik op 15-jarige leeftijd een sport ging beoefenen, een bijbaantje in een ijssalon nam en een redelijk succesvolle en drukke website op richte, waardoor ik enorm veel mensen leerde kennen en min of meer gedwongen was om ook een sociale kant van mezelf te uiten, al dan niet ontwikkelen.
Het klinkt misschien cliché, maar geef het tijd. Ik heb op den duur een hele lieve meid ontmoet die nu, bijna 6 jaartjes later, nog steeds mijn vriendin is, ik heb sinds een aantal jaren een leuke baan met leuke collega's en ik moet tegenwoordig elk weekend weer een keuze maken met welke van de vele vriendengroepjes die ik er nu op nahoud, ik eens iets onderneem.
Wel hebben mijn vriendin en ik het momenteel even gehad met Nederland en de hele sfeer/het materialistische klilmaat van Nederland, dus hebben we besloten om een rondreis door Australië te gaan maken (soort van work & travel vakantie). Wellicht is dat ook iets voor jou? Even een paar maanden helemaal "d'r uit".
En een groot probleem is bij mij dat ik me niet hier in Nederland echt op mijn plek voel, maar daar in het buitenland ook niet.
En dat van er een tijdje op uit gaan is in mijn situatie lastig. Zowieso kamp ik met wat stemmingswisselingen, de ene dag ben ik de hele dag op straat van alles en nog aan het regelen, en de andere dag kan ik me juist totaal afzonderen van de buitenwereld, en kan alles me vrij snel irriteren(vooral andere mensen).
En je moet er de middelen voor hebben om erop uit te gaan, en een goede economische situatie kan ik niet van spreken ook al is de situatie niet heel erg slecht.
Maar goed, een ouder die altijd de kleine extra's voorelkaar kreeg dmv. economische steun van de andere ouder, maar zelf van uitkering moet leven(door het niet vinden van een baan door de leeftijd, en deels arbeidsongeschikt te zijn) heeft het niet breed. En sinds een paar jaartjes zit de andere ouder ook zwaar in een economische crisis, dus zit je gewoon heel krap.
En ik ben dusdanig altijd afhankelijk geweest van studiefinanciering, bijstand, en werk. En werk en studie combineren bij mij lukt niet, dan eindig ik echt helemaal met een burn out.
En ik ben er voordat ik naar het buitenland vertrok eigenlijk 3 maanden op uit geweest, heb dat land leren kennen, van top tot teen, een beetje rondgereist enzo.
En het is toch echt tijd om met 23/24 jaar een studie te beginnenn want eer ik die afrond ben ik ook alweer 4 jaartjes verder, en mijn uitiendelijke hoge doel is toch een studie af te ronden.
Verder even algemeen,. ik ben iemand die heel rationeel funccioneert, tot voor kort leek het zelf of ik geen emoties had, citaat van mijn ouder.
En het grootste probleem is dat bij de ratio en emotie elkaar eigenlijk tegenspelen, als ik rationeel weet dat ik voor X ga, merk ik dat vaak mijn emoties toch voor Y gaan.
En mijn ouder probeerde mij sinds kind juist deels het emotionele een beetje aan te leren, want ik heb altijd gigantisch goed met de ratio gefunccioneerd, maar nu dat er vooral emoties bij komen spelen gaat het mis, en dat is blijkbaar een patroon sinds kind.
En het problem met hechten aan personen kan er miss. mee te maken hebben met het feit dat ik beiden ouders ken, maar er is een ouder, die al voor mijn geboorte geen partner relatie meer had met mijn moeder. Door persoonlijke situatie in zijn land van herkomst.
En met die ouder heb ik een goede maar slechte band, de ouder bestaat en is er. En kwam gemiddeld altijd 2 a 3x per jaar, maar dat is nu 1x per jaar met geluk. En zie de ouder dus al niet meer sinds 2008. En heb er naarmate ik ouder werd steeds meer moeite gehad met het afscheid nemen als die ouder weer terug ging naar zijn leventje in het buitenland.
Dus als ik het nu zie heeft dat miss. invloed op mijn"hechtingsissue".
Want ter info, ik een mix van 2 buitenlandse ouders, allebei uit een ander land, maar opgegroeid in nederland.
[ Bericht 17% gewijzigd door rocio op 27-05-2010 23:39:34 ]
Ik heb in ieder geval optimistische momentenquote:Op donderdag 27 mei 2010 19:58 schreef Maanvis het volgende:
[..]
Kijk, je bent optimistisch, daar kunnen anderen een voorbeeld aan nemen
trouwens heb je het er al met je psycholoog over gehad over die 2 deling, en ik vraag me wel af of de psycholoog echt door heeft hoe de situatie in elkaar zit in jou.
En verder tja, moet je eigenlijk een keuze maken door je jezelf te vragen wat je nou eigenlijk wilt, en waar je denkt jezelf het beste te kunnen ontplooien en zowel op zakelijk als persoonlijk gebied.
En de tweedeling daar kan je je echt actief mee bezig houden op het moment dat je voor 1 van de 2 kiest, dan kan je gaan kijken en werken aan hoe je ervoor kan zorgen dat je je in je land van keuze thuis gaat voelen.
En verder tja, moet je eigenlijk een keuze maken door je jezelf te vragen wat je nou eigenlijk wilt, en waar je denkt jezelf het beste te kunnen ontplooien en zowel op zakelijk als persoonlijk gebied.
En de tweedeling daar kan je je echt actief mee bezig houden op het moment dat je voor 1 van de 2 kiest, dan kan je gaan kijken en werken aan hoe je ervoor kan zorgen dat je je in je land van keuze thuis gaat voelen.
Je stemmingswisselingen hangen waarschijnlijk samen met je depressie, depressieve mensen kunnen snel van slag raken.quote:Op donderdag 27 mei 2010 23:26 schreef rocio het volgende:
[..]
Ik weet dat ik het tijd moet geven, en dat ben ik ook wel van plan, alleen soms heb je toch van die momenten dat je er echt doorheen zit en je kapot"voelt" dat je de batterijen moet zien op te laden.
En een groot probleem is bij mij dat ik me niet hier in Nederland echt op mijn plek voel, maar daar in het buitenland ook niet.
En dat van er een tijdje op uit gaan is in mijn situatie lastig. Zowieso kamp ik met wat stemmingswisselingen, de ene dag ben ik de hele dag op straat van alles en nog aan het regelen, en de andere dag kan ik me juist totaal afzonderen van de buitenwereld, en kan alles me vrij snel irriteren(vooral andere mensen).
En je moet er de middelen voor hebben om erop uit te gaan, en een goede economische situatie kan ik niet van spreken ook al is de situatie niet heel erg slecht.
Maar goed, een ouder die altijd de kleine extra's voorelkaar kreeg dmv. economische steun van de andere ouder, maar zelf van uitkering moet leven(door het niet vinden van een baan door de leeftijd, en deels arbeidsongeschikt te zijn) heeft het niet breed. En sinds een paar jaartjes zit de andere ouder ook zwaar in een economische crisis, dus zit je gewoon heel krap.
En ik ben dusdanig altijd afhankelijk geweest van studiefinanciering, bijstand, en werk. En werk en studie combineren bij mij lukt niet, dan eindig ik echt helemaal met een burn out.
En ik ben er voordat ik naar het buitenland vertrok eigenlijk 3 maanden op uit geweest, heb dat land leren kennen, van top tot teen, een beetje rondgereist enzo.
En het is toch echt tijd om met 23/24 jaar een studie te beginnenn want eer ik die afrond ben ik ook alweer 4 jaartjes verder, en mijn uitiendelijke hoge doel is toch een studie af te ronden.
Verder even algemeen,. ik ben iemand die heel rationeel funccioneert, tot voor kort leek het zelf of ik geen emoties had, citaat van mijn ouder.
En het grootste probleem is dat bij de ratio en emotie elkaar eigenlijk tegenspelen, als ik rationeel weet dat ik voor X ga, merk ik dat vaak mijn emoties toch voor Y gaan.
En mijn ouder probeerde mij sinds kind juist deels het emotionele een beetje aan te leren, want ik heb altijd gigantisch goed met de ratio gefunccioneerd, maar nu dat er vooral emoties bij komen spelen gaat het mis, en dat is blijkbaar een patroon sinds kind.
En het problem met hechten aan personen kan er miss. mee te maken hebben met het feit dat ik beiden ouders ken, maar er is een ouder, die al voor mijn geboorte geen partner relatie meer had met mijn moeder. Door persoonlijke situatie in zijn land van herkomst.
En met die ouder heb ik een goede maar slechte band, de ouder bestaat en is er. En kwam gemiddeld altijd 2 a 3x per jaar, maar dat is nu 1x per jaar met geluk. En zie de ouder dus al niet meer sinds 2008. En heb er naarmate ik ouder werd steeds meer moeite gehad met het afscheid nemen als die ouder weer terug ging naar zijn leventje in het buitenland.
Dus als ik het nu zie heeft dat miss. invloed op mijn"hechtingsissue".
Want ter info, ik een mix van 2 buitenlandse ouders, allebei uit een ander land, maar opgegroeid in nederland.
Wat je hectingsissue zou je inderdaad gelijk kunnen hebben en moet je langzaam aan aanleren mensen meer te vertrouwen.
Wat je rationele houding betreft, dat heeft naar mijn gevoel met je idealistische karakter te maken. Mensen overwegen bij belangrijke beslissingen meer informatie en doen er langer over om tot een beslissing te komen. Bij belangrijke zaken willen ze enige zekerheid dat ze voor het juiste kiezen, door de langere gevolgen.
Jij bent idealistisch en wil dus in elke situatie zo ideaal mogelijk handelen. Jij acht té veel beslissingen als belangrijk en gaat teveel beslissingen met ratio aan. Je moet aanleren vaker met kleinere dingen je gevoel te volgen, ondanks wat je ratio zegt, bij kleine dingen waar weinig fout kan gaan. Dan kun je aanleren om vaker op je gevoel & intuitie te vertrouwen.
Wat je emoties betreft, ik heb nu een mening van je psycholoog & je ouders gehad, wat denk je zelf?
Hoe goed kun je inleven in anderen? Hoeveel emoties voel je bij dingen? Hoevaak voel je je opgelaten/schuldig/beschaamd?
Tja, die stemmingswisselingen die heb ik al heel erg lang, en die hangen deels ook weer samen met slaap. Als ik niet goed of heel weinig heb geslapen dan ben ik de volgende emtioneel een ramp. Zo als ik bijvoorbeeld de afgelopen 3 dagen vergelijk met vandaa is vandaag gewoon een goede dag geweest, maar er bestaat de kans dat het morgen weer een slechte is enz.quote:Op vrijdag 28 mei 2010 22:56 schreef 0oGhosto0 het volgende:
[..]
Je stemmingswisselingen hangen waarschijnlijk samen met je depressie, depressieve mensen kunnen snel van slag raken.
Wat je hectingsissue zou je inderdaad gelijk kunnen hebben en moet je langzaam aan aanleren mensen meer te vertrouwen.
Wat je rationele houding betreft, dat heeft naar mijn gevoel met je idealistische karakter te maken. Mensen overwegen bij belangrijke beslissingen meer informatie en doen er langer over om tot een beslissing te komen. Bij belangrijke zaken willen ze enige zekerheid dat ze voor het juiste kiezen, door de langere gevolgen.
Jij bent idealistisch en wil dus in elke situatie zo ideaal mogelijk handelen. Jij acht té veel beslissingen als belangrijk en gaat teveel beslissingen met ratio aan. Je moet aanleren vaker met kleinere dingen je gevoel te volgen, ondanks wat je ratio zegt, bij kleine dingen waar weinig fout kan gaan. Dan kun je aanleren om vaker op je gevoel & intuitie te vertrouwen.
Wat je emoties betreft, ik heb nu een mening van je psycholoog & je ouders gehad, wat denk je zelf?
Hoe goed kun je inleven in anderen? Hoeveel emoties voel je bij dingen? Hoevaak voel je je opgelaten/schuldig/beschaamd?
Maar op normale dagen kan ik soms ook wel omslaan, maar daar kan ik al redelijk mee overweg. Het enige probleem is dat ik dan neig richting alcohol te grijpen en soms de sigaret, maar die sigaret kan ik al laten staan. En het alchol gebeuren hou ik redelijk onder controle.
EN hechten gaat nu iets makkelijker, maar het kost me nog veel moeite.
EN over dat stuk over het op zeker te willen spelen en idealisme heb je wel gelijk, ik doe dingen meestal pas als ik iig 80% zeker van de zaak ben. En op mijn gevoel vertrouwen probeer ik wel maar is lastig, vooral omdat ik pas weet wat ik voel achteraf.
Inleven in anderen is voor mij best lastig en ik moet de persoon heel goed kennen en heel vaak gezien hebben om die persoon te snappen, maar echt inleven ik weet niet eens of ik dat wel doe. Het inleven vindt ik gewoon iets heel vaags en lastig.
En emoties voelen, ik weet dat ik dat wel doe, alleen meestal achteraf pas, ik besef nadat een bepaalde handeling/actie of besluit genomen is pas wat ik er bij voelde.
Zo bij mijn terugkeer ik ben mij nu pas bewust van alles wat ik daar voelde, zowel kwa positieve dingen als negatieve dingen. Ik neig gewoon heel snel een reactie op wat ik voel te doen, en dat kan bij mij vrolijk voelen zich uiten in heel actief zijn en bij mij slecht voelen totaal terugtrekken en extreem introvert te reageren, in sommige situaties neig ik dan alchol erbij te pakken(dit heb ik momenteel dondersgoed in de gaten en hou het dus ook gigantisch onder controle)
En me opgelaten voelen, gebeurd niet zo heel vaak, ik ben juist vrij vaak somber/droog/serieus, en schuldig voelen daar heb ik vrij vaak last van ik heb heel snel last van schuldgevoel.
Bijvoorbeeld mijn ouder houdt veel van vakantie, en ik heb bijvoorbeeld geen zin om mee te gaan, dan is de kans bijna 90% dat mijn ouder ook niet gaat, omdat die persoon weet dat ik het niet prettig vindt om alleen te zijn en omdat hij het zelf minder leuk vindt alleen op vakantie.
In zo'n situatie kan ik me dusdanig schuldig gaan voelen dat ik uiteindelijk maar meega om de ander een plezier te doen. Maar schuldgevoel is iets wat ik heel vaak heb.
En me schamen dat valt wel mee, soms heb ik er last van, maar niet zo gigantisch veel. En mij schamen voor bepaalde acties van mezelf heb ik tot nu toe meestal meegemaakt als ik een beejte beschonken was, maar echt over het algemeen valt de schaamte wel mee. Het enige waarom ik soms schaamte heb is voor hoe ik eruit zie, maar dat is mijn onzekerheid die speelt, en in de grote lijnen en dat is vergeleken met vroeger echt al duidelijk gehalveerd. Maar vooral in sociale situaties kan ik me nog onzeker voelen, wat weer resulteerd in ongemak, en wat er bijvoorbeeldd voor zorgt dat ik echt zonder behoefte eraan heel erf frequent naar de wc ga, of constant doe alsof ik ergens mee bezig ben zonder dat te zijn.
Ok, duidelijk verhaal, de diagnose van autisme kunnen we wel buitensluiten, dat lijkt mij erg onwaarschijnlijk.quote:Op zaterdag 29 mei 2010 00:10 schreef rocio het volgende:
[..]
Tja, die stemmingswisselingen die heb ik al heel erg lang, en die hangen deels ook weer samen met slaap. Als ik niet goed of heel weinig heb geslapen dan ben ik de volgende emtioneel een ramp. Zo als ik bijvoorbeeld de afgelopen 3 dagen vergelijk met vandaa is vandaag gewoon een goede dag geweest, maar er bestaat de kans dat het morgen weer een slechte is enz.
Maar op normale dagen kan ik soms ook wel omslaan, maar daar kan ik al redelijk mee overweg. Het enige probleem is dat ik dan neig richting alcohol te grijpen en soms de sigaret, maar die sigaret kan ik al laten staan. En het alchol gebeuren hou ik redelijk onder controle.
EN hechten gaat nu iets makkelijker, maar het kost me nog veel moeite.
EN over dat stuk over het op zeker te willen spelen en idealisme heb je wel gelijk, ik doe dingen meestal pas als ik iig 80% zeker van de zaak ben. En op mijn gevoel vertrouwen probeer ik wel maar is lastig, vooral omdat ik pas weet wat ik voel achteraf.
Inleven in anderen is voor mij best lastig en ik moet de persoon heel goed kennen en heel vaak gezien hebben om die persoon te snappen, maar echt inleven ik weet niet eens of ik dat wel doe. Het inleven vindt ik gewoon iets heel vaags en lastig.
En emoties voelen, ik weet dat ik dat wel doe, alleen meestal achteraf pas, ik besef nadat een bepaalde handeling/actie of besluit genomen is pas wat ik er bij voelde.
Zo bij mijn terugkeer ik ben mij nu pas bewust van alles wat ik daar voelde, zowel kwa positieve dingen als negatieve dingen. Ik neig gewoon heel snel een reactie op wat ik voel te doen, en dat kan bij mij vrolijk voelen zich uiten in heel actief zijn en bij mij slecht voelen totaal terugtrekken en extreem introvert te reageren, in sommige situaties neig ik dan alchol erbij te pakken(dit heb ik momenteel dondersgoed in de gaten en hou het dus ook gigantisch onder controle)
En me opgelaten voelen, gebeurd niet zo heel vaak, ik ben juist vrij vaak somber/droog/serieus, en schuldig voelen daar heb ik vrij vaak last van ik heb heel snel last van schuldgevoel.
Bijvoorbeeld mijn ouder houdt veel van vakantie, en ik heb bijvoorbeeld geen zin om mee te gaan, dan is de kans bijna 90% dat mijn ouder ook niet gaat, omdat die persoon weet dat ik het niet prettig vindt om alleen te zijn en omdat hij het zelf minder leuk vindt alleen op vakantie.
In zo'n situatie kan ik me dusdanig schuldig gaan voelen dat ik uiteindelijk maar meega om de ander een plezier te doen. Maar schuldgevoel is iets wat ik heel vaak heb.
En me schamen dat valt wel mee, soms heb ik er last van, maar niet zo gigantisch veel. En mij schamen voor bepaalde acties van mezelf heb ik tot nu toe meestal meegemaakt als ik een beejte beschonken was, maar echt over het algemeen valt de schaamte wel mee. Het enige waarom ik soms schaamte heb is voor hoe ik eruit zie, maar dat is mijn onzekerheid die speelt, en in de grote lijnen en dat is vergeleken met vroeger echt al duidelijk gehalveerd. Maar vooral in sociale situaties kan ik me nog onzeker voelen, wat weer resulteerd in ongemak, en wat er bijvoorbeeldd voor zorgt dat ik echt zonder behoefte eraan heel erf frequent naar de wc ga, of constant doe alsof ik ergens mee bezig ben zonder dat te zijn.
Je verhaal van je slaap is ook duidelijk een oorzakelijk verband, je hebt een vast dagritme nodig wil je normaler functioneren. Een goede slaap helpt je beter te presteren, blijer te voelen, sneller te kunnen handelen en veel meer. Nog belangrijker, een verstoord slaapritme kan leiden tot ontstaan van een depressie of een heviger worden van een depressie.
Slaapritmestoornissen heersen erg veel en zou je voor hulp bij een huisarts/psycholoog/psychiater aan moeten kaarten, psycholoog zodat hij het depressieve gedeelte kan bekijken, huisarts zodat hij mogelijk mildere melatonine middelen kan voorschrijven, psychiater als sterekere middelen nodig zijn.
En ik geloof je zeer zeker dat slaap je dag kan beinvloeden, ik heb vannacht 2 uur geslapen en mijn hele dag was zwaar slecht
Voelde me vanmiddag/vanavond net een nutteloze zombie.Overigens moet je zo'n processen niet onderschatten, nu je leert kennen waar je problemen zitten duurt het nog maanden lang voor je aan nieuwe patronen kan werken. Je moet op tientallen feestjes oefenen gewoon te gaan en zien wat er komt, voordat je er makkelijker kan voelen en meer op je gemak. Zelfde voor je aanhechting, het patroon is over vele jaren ontstaan, het duurt dan ook lang voor je het aangepast hebt.
Op je gevoel vertrouwen is ook heel lastig, en je gaat ook teleurgesteld worden, maar gewoon door gaan en doorzetten en je zal beter gevoel in the end over jezelf voelen omdat je nu situaties té rationeel aangaat. Dat is net zo als te emotioneel nadelig.
Nog een laatste opmerking over je post, pas inderdaad erg goed op met alcohol! Ten eerste, niet drinken voor je gaat slapen, je tast je REM slaap aan en zult je de volgende dag miserabel en slecht voelen.
Ten tweede versterkt het je innerlijke gevoelens, en als die gevoelens depressief zijn als je de drang krijgt om ernaar te grijpen, is een versterking van die gevoelens het laatste wat je kan gebruiken.
Blijf zoeken naar oplossingen voor hoe je voelt, probeer nieuwe dingen uit, zorg dat je uit deze slechte sleur in je leven komt. Ook voor jou is een zonnige mooie toekomst mogelijk
Misschien een beetje kortzichtig, maarre;
Ga gewoon eens een keer van bil, denk dat je daar ook al een stuk relaxter van wordt.
[ Bericht 28% gewijzigd door #ANONIEM op 29-05-2010 00:30:47 ]
Ga gewoon eens een keer van bil, denk dat je daar ook al een stuk relaxter van wordt.
[ Bericht 28% gewijzigd door #ANONIEM op 29-05-2010 00:30:47 ]
slapen doe ik op zich wel goed. Mischien neit op normale tijden, maar op dit moment hoef ik me niet aan vaste tijden te houden. En om de dagen wat in te korten slaap ik gewoon van later 's nachts tot later overdag.
Ik sta gemiddeld rond een uur of 11 op, soms ga ik de stad in als ik iets nodig heb, en soms zit ikg ewoon de hele dag achter de pc.
Verder ter info, de alcohol ik heb wel de neiging, maar ik weet dondersgoed dat het niks oplost, dus blijf ik er ook deels vanaf, oké zoals de meeste mensen drink ik soms wel wat, maar aangezien ik niet uitga of, blijft het gebruik heel erg beperkt. En soms thuis drink ik wel wat, maar dat blijft dan echt 3 max. 4 biertjes. Waarna ik meestal gewoon op bed ga liggen.
En dit doe ik eigenlijk allemaal uit verveling het slapen en de alchol, maar die verveling zit in mij. Want ik heb geen motivatie om ook maar iets te ondernemen.
Zo wilde ik gister de stad ingaan omdat ik iets nodig had, maar doordat ik op een gegeven moment weer begon te piekeren.
En het is niet echt piekeren het is meer gesprekken in mijn hoofd/gedachten voeren met anderen, ga ik me weer depri voelen, en dan zakt alle motivatie helemaal de grond in.
En dat is altijd een terugkerend probleem geweest, ik heb heel veel moeite met motivatie. Als ik ergens aan begin met motivatie zakt die motivatie steeds verder weg ook al zijn de resultaten positief, maar dit alles hangt samen met verveling. Dingen worden snel saai, en dan ga ik me vervelen, en dan zakt de motivatie en doordat die motivatie zakt wordt ik sneller geiiriteerd/afgeleid/depri als ik met datgene bezig ben. Tot ik het niet meer uithou en er maar mee kap.
En als ik iets leuk vindt heb ik moeite met het doseren. Mijn intereses wisselen zo vaak af, dat het onmogelijk is om een lijn kwa activiteiten vol te houden.
En vroeger wist ik op zijn minst een motivatie voor studeren en of werken te vinden, die ik nu helemaal niet meer heb. Omdat het gene dat ik ermee wilde bereiken toch al van de kaart is.
Want vroeger wist ik mij altijd te motiveren door de redenering: als ik dit succesvol afrond dan kan ik weg naar het buitenland, dat was mijn motivatie voor studie.
En zowat de enige motivatie die ik had. En of ik nou met een 5,5 of 8 overging kon/kan me niks schelen, zolang ik het maar haal.
En voor school heb ik nooit echt motivatie gehad, basischool rond groep 4 zodra het minder spelen werd, begon ik volgens mijn moeder iedere dag te klagen en had ik er niet veel zin in.
En dat is eigenlijk altijd zo gebleven, naar school gaan heb ik nooit echt leuk gevonden, de lessen vondt ik saai en wanneer ik de kans ging ik gewoon lekker op mijn rugzak of armen leunen en niksen en gewoon vervelen. Sociaal leventje op school had ik ook niet, dus school was voor mij gewoon een last en dat is het eigenlijk altijd geweest. Tot de laatste x dat ik naar school ging toe.
De enige momenten waar ik me ¨vermaakte¨ op school, waren de informatica en techniek lessen, maar informatica had ik alleen in de brugklas en techniek had ik na de 2e al niet meer. Maar ik vondt school saai, en dan naar de praatjes van een leraar te moeten luisteren vondt ik zo slaapverwekkend.
En uiteindelijk ging ik toch altijd wel over, al was het kantje boord..maar ik had gewoon geen motivatie om er meer energie-tijd in te steken.
Het lijkt net alsof ik geen energie heb..voor niks. En deels is dat nog zo. Ik kan geen ene reden vinden waarom school leuk zou zijn, voor mij dan.
Maar nu is mijn hele toekomst leeg, en ik probeer iets te vinden wat mij motiveert maar kan gewoon echt niks vinden. Zowieso echte hobby´s heb ik niet meer, mijn hobby was een beetje knutselen achter de pc en zo, maar dat ben ik ook gewoon zat.
Dus ik zit in feite de hele dag te niksen..omdat bijna alles wat ik kan doen mij gewoon niet veel kan intereseren.
En een normaal leven opbouwen ik heb gewoon het idee dat dat van de kaart is zolang ik tussen de 2 landen in leef. Ik moet uiteindelijk op 1 plek mijn leven opbouwen en de ander zal een vakantieplek ofzo moeten worden, maar dat voelt voor mij als onmogelijk.
Omdat ik geen van beide plekken echt mijn plek vindt.
En iedere dag loop ik wel te piekeren en dat piekeren kan ik gewoon niet stopzetten, daarbij is het niet eens echt piekeren in de vorm van gedachten maar meer echt gesprekken met iemand anders in mijn hoofd. En die draaien altijd om hetzelfde en door die gesprekken raak ik gewoon depressief. En wat ik ook doe om afleiding te vinden en het allemaal ff te vergeten-van me af te zetten gaat gewoon niet.
Ik kan in de winkel schoenen aan het passen zijn, maar nog zit ik onbewust te ¨piekeren¨ met het hier en daar. En de hele dag loop ik het constant te vergelijken. En ik wil dat niet meer, ik wil gewoon kunnen leven waar ik ben, en van het moment genieten maar dat gaat gewoon niet.
En dan krijg ik weer het fenomeen dat het me allemaal geen ene moer meer kan schelen wat er gebeurd. En ik gewoon maar de tijd moet uitzitten tot ik gewoon niet meer leef.
Terwijl ik weet dat iig op de eeen of andere manier geld moet binnenkrijgen en dat kan ik doen dmv. studeren of werken en dan kies ik gewoon voor studeren want dat ik van 9 tot 4 en dan ben ik ervanaf.
Maar dat is niet meer uit tehouden want als ik ga studeren wordt het hbo en dan krijg je veel zelfstudie en ik weet echt niet hoe ik mezelf zo ver moet krijgen.
En een binding met mijn omgeving heb ik niet, en heb ik eigenlijk ook nooit gehad, ik funccioneer in de omgeving en maatschappij maar die 2 dingen interesseren me gewoon niet. Het draait mij bij alles gewoon om de funccionaliteit. Als ik al een stoel heb ga ik niet nog een stoel kopen als ik hem toch niet nodig heb.
En sommige mensen zouden zeggen, ach het ziet er leuk uit. Maar dat boeit mij gewoon niet.
En dat ligt aan mij en niet de omgeving want dat is overal zo. En dit is heel lastig uit te leggen. Maar bijvoorbeeld kwa politiek is er nou een linkse of rechtse regering wat boeit mij dat nou.
Of er een grote of kleine bank staat maakt mij ook niet uit, zolang ik maar iets heb om te zitten.
En zo zelf met studie, studeren gaat er bij om om gewoon een stabiele baan te hebben maar wat voor baan boeit mij niks...oké sommige banen wil ik gewoon niet. Omdat ze te saai/simpel ofzo zijn.
Maar verder intereseert het me alleemaal niet, en doordat ik totaal geen dingen heb waar ik naar uitkijk kan ik me ook nergens toe zetten.
Tja..dit schrijf ik nu allemaal omdatik dit nu ook voel. Ik heb wel bekenden via facebook en msn, maar het liefst zou ik die gewoon wissen en nooit meer contact met niks/niemand zoeken.
Maar ik weet dat dat nu is, maar morgen wil ik misschien juist wel contact, en zo gaat rolt het balletje constant.
Ik sta gemiddeld rond een uur of 11 op, soms ga ik de stad in als ik iets nodig heb, en soms zit ikg ewoon de hele dag achter de pc.
Verder ter info, de alcohol ik heb wel de neiging, maar ik weet dondersgoed dat het niks oplost, dus blijf ik er ook deels vanaf, oké zoals de meeste mensen drink ik soms wel wat, maar aangezien ik niet uitga of, blijft het gebruik heel erg beperkt. En soms thuis drink ik wel wat, maar dat blijft dan echt 3 max. 4 biertjes. Waarna ik meestal gewoon op bed ga liggen.
En dit doe ik eigenlijk allemaal uit verveling het slapen en de alchol, maar die verveling zit in mij. Want ik heb geen motivatie om ook maar iets te ondernemen.
Zo wilde ik gister de stad ingaan omdat ik iets nodig had, maar doordat ik op een gegeven moment weer begon te piekeren.
En het is niet echt piekeren het is meer gesprekken in mijn hoofd/gedachten voeren met anderen, ga ik me weer depri voelen, en dan zakt alle motivatie helemaal de grond in.
En dat is altijd een terugkerend probleem geweest, ik heb heel veel moeite met motivatie. Als ik ergens aan begin met motivatie zakt die motivatie steeds verder weg ook al zijn de resultaten positief, maar dit alles hangt samen met verveling. Dingen worden snel saai, en dan ga ik me vervelen, en dan zakt de motivatie en doordat die motivatie zakt wordt ik sneller geiiriteerd/afgeleid/depri als ik met datgene bezig ben. Tot ik het niet meer uithou en er maar mee kap.
En als ik iets leuk vindt heb ik moeite met het doseren. Mijn intereses wisselen zo vaak af, dat het onmogelijk is om een lijn kwa activiteiten vol te houden.
En vroeger wist ik op zijn minst een motivatie voor studeren en of werken te vinden, die ik nu helemaal niet meer heb. Omdat het gene dat ik ermee wilde bereiken toch al van de kaart is.
Want vroeger wist ik mij altijd te motiveren door de redenering: als ik dit succesvol afrond dan kan ik weg naar het buitenland, dat was mijn motivatie voor studie.
En zowat de enige motivatie die ik had. En of ik nou met een 5,5 of 8 overging kon/kan me niks schelen, zolang ik het maar haal.
En voor school heb ik nooit echt motivatie gehad, basischool rond groep 4 zodra het minder spelen werd, begon ik volgens mijn moeder iedere dag te klagen en had ik er niet veel zin in.
En dat is eigenlijk altijd zo gebleven, naar school gaan heb ik nooit echt leuk gevonden, de lessen vondt ik saai en wanneer ik de kans ging ik gewoon lekker op mijn rugzak of armen leunen en niksen en gewoon vervelen. Sociaal leventje op school had ik ook niet, dus school was voor mij gewoon een last en dat is het eigenlijk altijd geweest. Tot de laatste x dat ik naar school ging toe.
De enige momenten waar ik me ¨vermaakte¨ op school, waren de informatica en techniek lessen, maar informatica had ik alleen in de brugklas en techniek had ik na de 2e al niet meer. Maar ik vondt school saai, en dan naar de praatjes van een leraar te moeten luisteren vondt ik zo slaapverwekkend.
En uiteindelijk ging ik toch altijd wel over, al was het kantje boord..maar ik had gewoon geen motivatie om er meer energie-tijd in te steken.
Het lijkt net alsof ik geen energie heb..voor niks. En deels is dat nog zo. Ik kan geen ene reden vinden waarom school leuk zou zijn, voor mij dan.
Maar nu is mijn hele toekomst leeg, en ik probeer iets te vinden wat mij motiveert maar kan gewoon echt niks vinden. Zowieso echte hobby´s heb ik niet meer, mijn hobby was een beetje knutselen achter de pc en zo, maar dat ben ik ook gewoon zat.
Dus ik zit in feite de hele dag te niksen..omdat bijna alles wat ik kan doen mij gewoon niet veel kan intereseren.
En een normaal leven opbouwen ik heb gewoon het idee dat dat van de kaart is zolang ik tussen de 2 landen in leef. Ik moet uiteindelijk op 1 plek mijn leven opbouwen en de ander zal een vakantieplek ofzo moeten worden, maar dat voelt voor mij als onmogelijk.
Omdat ik geen van beide plekken echt mijn plek vindt.
En iedere dag loop ik wel te piekeren en dat piekeren kan ik gewoon niet stopzetten, daarbij is het niet eens echt piekeren in de vorm van gedachten maar meer echt gesprekken met iemand anders in mijn hoofd. En die draaien altijd om hetzelfde en door die gesprekken raak ik gewoon depressief. En wat ik ook doe om afleiding te vinden en het allemaal ff te vergeten-van me af te zetten gaat gewoon niet.
Ik kan in de winkel schoenen aan het passen zijn, maar nog zit ik onbewust te ¨piekeren¨ met het hier en daar. En de hele dag loop ik het constant te vergelijken. En ik wil dat niet meer, ik wil gewoon kunnen leven waar ik ben, en van het moment genieten maar dat gaat gewoon niet.
En dan krijg ik weer het fenomeen dat het me allemaal geen ene moer meer kan schelen wat er gebeurd. En ik gewoon maar de tijd moet uitzitten tot ik gewoon niet meer leef.
Terwijl ik weet dat iig op de eeen of andere manier geld moet binnenkrijgen en dat kan ik doen dmv. studeren of werken en dan kies ik gewoon voor studeren want dat ik van 9 tot 4 en dan ben ik ervanaf.
Maar dat is niet meer uit tehouden want als ik ga studeren wordt het hbo en dan krijg je veel zelfstudie en ik weet echt niet hoe ik mezelf zo ver moet krijgen.
En een binding met mijn omgeving heb ik niet, en heb ik eigenlijk ook nooit gehad, ik funccioneer in de omgeving en maatschappij maar die 2 dingen interesseren me gewoon niet. Het draait mij bij alles gewoon om de funccionaliteit. Als ik al een stoel heb ga ik niet nog een stoel kopen als ik hem toch niet nodig heb.
En sommige mensen zouden zeggen, ach het ziet er leuk uit. Maar dat boeit mij gewoon niet.
En dat ligt aan mij en niet de omgeving want dat is overal zo. En dit is heel lastig uit te leggen. Maar bijvoorbeeld kwa politiek is er nou een linkse of rechtse regering wat boeit mij dat nou.
Of er een grote of kleine bank staat maakt mij ook niet uit, zolang ik maar iets heb om te zitten.
En zo zelf met studie, studeren gaat er bij om om gewoon een stabiele baan te hebben maar wat voor baan boeit mij niks...oké sommige banen wil ik gewoon niet. Omdat ze te saai/simpel ofzo zijn.
Maar verder intereseert het me alleemaal niet, en doordat ik totaal geen dingen heb waar ik naar uitkijk kan ik me ook nergens toe zetten.
Tja..dit schrijf ik nu allemaal omdatik dit nu ook voel. Ik heb wel bekenden via facebook en msn, maar het liefst zou ik die gewoon wissen en nooit meer contact met niks/niemand zoeken.
Maar ik weet dat dat nu is, maar morgen wil ik misschien juist wel contact, en zo gaat rolt het balletje constant.
Hoi,
ik heb niet alles gelezen, het is me ietwat te overweldigend op dit moment. Ik kan me op de meeste punten relateren met je situatie. Ik-zelf heb PDD-NOS, waarbij ik van mezelf merk dat ik erg veel moeite heb met het aanpassen aan nieuwe situaties zo wel omgevingen als gebeurtenissen die zich onverwacht aandienen. Daarnaast dat ik ook helemaal niks geef om welke kleding, inrichting van huizen. Ik zit daar ook helemaal niet mee, of ik dat wel of niet heb. Je kan er zoveel voordelen in zien dat je het niet hebt. Maar goed, door het feit dat ik enkel maar alleen thuis zit, in mijn veilige omgeving, heb ik vaak last van depressie/of ook wel gebrek aan sociale 'zuurstof' waardoor ik extra prikkelbaar word voor angsten.
Though ik wil niet teveel over mezelf vertellen aangezien dit jouw topic is en ik zelf persoonlijk niet de volledige voldoening er uit haal om dit met onbekende mensen te delen, of mensen waarvan je in je achterhoofd al weet dat ze er te neutraal tegenover staan om echt die momentele voldoening te geven.
Jaloers zijn op iedereen, is wat je niet moet zijn. Uit je verhaal kan ik al halen dat je een sterk vermogen hebt ontwikkeld om te reflecteren op jezelf. Helaas nog niet met de juiste uitkomst, maar op 23 jaar zit je nog in een ontwikkelingsreis. Ik ga niet met een verhaal komen van ooit komt het goed. Degene die het goed moet maken kan jij zijn, maar daarvoor heb je waarschijnlijk wel hulp nodig. Hoe langer je in dat drijfzand blijft staan, hoe dieper je gaat. Niemand ziet je onder dat zand aangezien wij gelimiteerd zijn als mens in het waarnemen. Psychiaters gaan je enkel medicatie toe dienen uiteindelijk. Jouw 'situatie' heeft hoogstwaarschijnlijk een proces nodig met een duidelijke lijn waar je, je aan kan vasthouden.
Ik kan hier uren over doorpraten, want ik herken het maar al te goed. Alhoewel ik wel heel veel voldoening haal uit mijn hobby's(gamen,anime,schrijven, filosoferen) die voornamelijk solo of via een tussenmuur(lees internet) worden beoefend. Ik weet niet of jij zoiets hebt? Zo ja, gebruik dat als je basis oppervlakte, je moet ten minste ergens op kunnen staan ook al zal het je geen levensvoldoening geven.
+ het is niet raar dat je emotie schommelt, het kan geen kant op als je het niet kan delen. We leven als we delen, als we niets vrij laten van binnen, kropt dat op. Dat is met ieder aspect zo. Wat het ook niet raar maakt dat je geen mentale conditie meer hebt, of dat het gewoon niet in je zit.
ik heb niet alles gelezen, het is me ietwat te overweldigend op dit moment. Ik kan me op de meeste punten relateren met je situatie. Ik-zelf heb PDD-NOS, waarbij ik van mezelf merk dat ik erg veel moeite heb met het aanpassen aan nieuwe situaties zo wel omgevingen als gebeurtenissen die zich onverwacht aandienen. Daarnaast dat ik ook helemaal niks geef om welke kleding, inrichting van huizen. Ik zit daar ook helemaal niet mee, of ik dat wel of niet heb. Je kan er zoveel voordelen in zien dat je het niet hebt. Maar goed, door het feit dat ik enkel maar alleen thuis zit, in mijn veilige omgeving, heb ik vaak last van depressie/of ook wel gebrek aan sociale 'zuurstof' waardoor ik extra prikkelbaar word voor angsten.
Though ik wil niet teveel over mezelf vertellen aangezien dit jouw topic is en ik zelf persoonlijk niet de volledige voldoening er uit haal om dit met onbekende mensen te delen, of mensen waarvan je in je achterhoofd al weet dat ze er te neutraal tegenover staan om echt die momentele voldoening te geven.
Jaloers zijn op iedereen, is wat je niet moet zijn. Uit je verhaal kan ik al halen dat je een sterk vermogen hebt ontwikkeld om te reflecteren op jezelf. Helaas nog niet met de juiste uitkomst, maar op 23 jaar zit je nog in een ontwikkelingsreis. Ik ga niet met een verhaal komen van ooit komt het goed. Degene die het goed moet maken kan jij zijn, maar daarvoor heb je waarschijnlijk wel hulp nodig. Hoe langer je in dat drijfzand blijft staan, hoe dieper je gaat. Niemand ziet je onder dat zand aangezien wij gelimiteerd zijn als mens in het waarnemen. Psychiaters gaan je enkel medicatie toe dienen uiteindelijk. Jouw 'situatie' heeft hoogstwaarschijnlijk een proces nodig met een duidelijke lijn waar je, je aan kan vasthouden.
Ik kan hier uren over doorpraten, want ik herken het maar al te goed. Alhoewel ik wel heel veel voldoening haal uit mijn hobby's(gamen,anime,schrijven, filosoferen) die voornamelijk solo of via een tussenmuur(lees internet) worden beoefend. Ik weet niet of jij zoiets hebt? Zo ja, gebruik dat als je basis oppervlakte, je moet ten minste ergens op kunnen staan ook al zal het je geen levensvoldoening geven.
+ het is niet raar dat je emotie schommelt, het kan geen kant op als je het niet kan delen. We leven als we delen, als we niets vrij laten van binnen, kropt dat op. Dat is met ieder aspect zo. Wat het ook niet raar maakt dat je geen mentale conditie meer hebt, of dat het gewoon niet in je zit.
"That is not a dream, that is a substitute for reality"
quote:Op zondag 30 mei 2010 19:56 schreef SeanDaley het volgende:
Hoi,
ik heb niet alles gelezen, het is me ietwat te overweldigend op dit moment. Ik kan me op de meeste punten relateren met je situatie. Ik-zelf heb PDD-NOS, waarbij ik van mezelf merk dat ik erg veel moeite heb met het aanpassen aan nieuwe situaties zo wel omgevingen als gebeurtenissen die zich onverwacht aandienen. Daarnaast dat ik ook helemaal niks geef om welke kleding, inrichting van huizen. Ik zit daar ook helemaal niet mee, of ik dat wel of niet heb. Je kan er zoveel voordelen in zien dat je het niet hebt. Maar goed, door het feit dat ik enkel maar alleen thuis zit, in mijn veilige omgeving, heb ik vaak last van depressie/of ook wel gebrek aan sociale 'zuurstof' waardoor ik extra prikkelbaar word voor angsten.
Though ik wil niet teveel over mezelf vertellen aangezien dit jouw topic is en ik zelf persoonlijk niet de volledige voldoening er uit haal om dit met onbekende mensen te delen, of mensen waarvan je in je achterhoofd al weet dat ze er te neutraal tegenover staan om echt die momentele voldoening te geven.
Jaloers zijn op iedereen, is wat je niet moet zijn. Uit je verhaal kan ik al halen dat je een sterk vermogen hebt ontwikkeld om te reflecteren op jezelf. Helaas nog niet met de juiste uitkomst, maar op 23 jaar zit je nog in een ontwikkelingsreis. Ik ga niet met een verhaal komen van ooit komt het goed. Degene die het goed moet maken kan jij zijn, maar daarvoor heb je waarschijnlijk wel hulp nodig. Hoe langer je in dat drijfzand blijft staan, hoe dieper je gaat. Niemand ziet je onder dat zand aangezien wij gelimiteerd zijn als mens in het waarnemen. Psychiaters gaan je enkel medicatie toe dienen uiteindelijk. Jouw 'situatie' heeft hoogstwaarschijnlijk een proces nodig met een duidelijke lijn waar je, je aan kan vasthouden.
Ik kan hier uren over doorpraten, want ik herken het maar al te goed. Alhoewel ik wel heel veel voldoening haal uit mijn hobby's(gamen,anime,schrijven, filosoferen) die voornamelijk solo of via een tussenmuur(lees internet) worden beoefend. Ik weet niet of jij zoiets hebt? Zo ja, gebruik dat als je basis oppervlakte, je moet ten minste ergens op kunnen staan ook al zal het je geen levensvoldoening geven.
+ het is niet raar dat je emotie schommelt, het kan geen kant op als je het niet kan delen. We leven als we delen, als we niets vrij laten van binnen, kropt dat op. Dat is met ieder aspect zo. Wat het ook niet raar maakt dat je geen mentale conditie meer hebt, of dat het gewoon niet in je zit.
Hmm, ik besef dat ik niet jaloers moet zijn op iedereen, maar onbewust ben ik het toch. En onbewust probeeer ik de ander dan onderuit te halen in mijn hoofd, om mezelf beter te voelen.
Maar ik ben jaloers omdat ik zo baal van de situatie en deels niet meer weet hoe deze te veranderen, en soms ben ik zo boos. Op de familie in het buitenland, omdat ik ben zo ver, en weet dondersgoed wat ik mis.(dit kan ik zeggen omdat ik het ken) en al die familieleden daar die verdoen hun tijd, ipv. vanelkaar te genieten, zit ieder zo in zijn eigen frustraties dat ze het geheel niet zien. De meesten geven zelfs aan dat hun heel graag in mijn situatie zouden willen zitten, alleen vanwege het feit dat je hier volgens hun beter verdiend en dus beter leeft. Nou...kom maar eens kijken, de levenstandaard zit hier hoger dus moet het loon wel hoger zijn, wil je uberhaubt je basisvoorzieningen kunnen betalen.
Daar wordt ik zo pissed van.
En tegelijkertijd wordt ik jaloers als ik zie hoe mijn nicht haar verjaardag viert met een bbq met de familie erbij, en dan kijk ik naar mijn verjaardagen sinds mijn 15e, zijn de meest doodnormale dagen van het jaar. Net alsof er niks is gebeurd. Hetzelfde met kerst/oud en nieuw. Mischien is de grootste fout ook geweest omdat ik geen vrienden heb die deels door familie vervangen. En zo had ik 1 familielid, die voor mij zo gigantisch belangerijk was, en toen ik daar was is die persoon gewoon gigantisch veranderd( tegenover iedereen) maar nu sinds ik terug ben heb ik 1x iets van die persoon gehoord en dat was na de dag van mijn verjaardag letterlijk het volgende:"hoi, ik hoop dat je een fijne verjaardag hebt gehad." Terwijl vroeger deed die persoon altijd heel lief ook al was "op papier".
En tja, die ontwikkelingsreis, ik vraagme echt af hoe lang deze nog gaat duren, want ik ken mezelf aardig. Maar ik weet niet wat ik wil, ik wil eigenlijk niks.
En ik moet kiezen tussen beide plaatsen maar ik wil niet kiezen, want ze zijn allebei even belangerijk.
En tja, dat drijfzand hoe kom je er uit, ik weet dat ik erin zit ik weet bepaalde knelpunten, maar ik mis de middelen om me eruit te trekken.
En hulp krijg ik van mijn ouder en psycholoog. Mijn ouder kan me ook niet veel helpen, want die snapt het allemaal niet zo goed. En die is zo anders dan mij, die zou nu gewoon een ticket kopen en morgen vertrekken en ik zie wel.
Maar die ik zie wel mentaliteit daar wordt ik zwaar wanhopig van, deels miss mijn karakter om alles zo goed mogelijk onder controle te houden en de zekerheid te zoeken.
En wat ik vooral wil is gewoon normaal te kunnen funccioneren zonder bij het 1e beste "gevoelig" ietes overstuur te raken.
Ik kan een film kijken waarin een van de personages dood gaat, en dan moet ik gewoon huilen..en vroeger had ik niet. Alles raakt mij zo veel dat ik 9 van de 10x moet huilen. Ik kan niet eens normaal een film kijken, die miss droevige momenten kent. Omdat ik daar gewoon overstuur van raak.
Als ik hier wat typ 9 van de 10x vloeien de tranen er ook gewoon uit. En oké ik heb bepaalde onprettige gebeurtenissen meegemaakt als klein kind, zoals sterfte van iemand die je als tante/oma beschouwd, dood van je meest geliefde huisdier die eigenlijk je beste vriend was etc. En nog een paar die ik jullie bespaar.
En hoe graag zou ik een hobby willen hebben, maar die heb ik gewoon niet(meer)ik vraag me af of ik ooit wel een hobby heb gehad. Mijn hobby was chatten, met familieleden en bekenden uit het buitenland, maar door een miljoen verschillende redenen, zijn de anderen nooit online en of spreken zij mij niet meer aan.
Waardoor zelf dat niet mogelijk is. En dat is hetgene wat mij door mijn opleiding heen heeft geloodst, het tijdens lesuren chatten met familie
dat was mijn grootste activiteit tijdens mijn MBO opleiding 
.En ach, ik heb wel wat virtuele contacten, maar het zijn maar virtuele contacten die verwateren door de afstand die ertussen zit. En uiteindelijk kijk ik irl als virtueel om me heen en zie ik mezelf en mijn ouder en that's it.
Ik besef nu ook eigenlijk dat mijn jeugd voorbij is, en die jaren van "feesten, onbezorgd" doen etc. al voorbij zijn omdat ik toch al bijna 24 ben, en totaal geen richting in mijn leven heb.
En hulp krijg ik wel van de psycholoog, tenminste dat is de bedoeling, maar ik vraag me soms echt af wat je aan praten hebt, het veranderd niks..en het helpt me ook niet vooruit. En de psych zegt wel van:"ja, maar dit is miss. zus of zo". En ik snap het dan wel, maar toch veranderd mijn manier van tegen de dingen aan kijken niet.
En ik zit er gewoon steeds vaker doorheen, vroeger had ik op zijn minst een paar goede dagen achter elkaar, maar nu kan mijn stemming echt ieder moment omschakelen. En slechte momenten lijken zwaarder te worden, en mijn ouder merkt dat. En die begint er dan over te praten, maar snapt niet dat ik niet wil praten, dat ik daar niks mee opschiet..en dat het me mischien ff een dagje oplucht, maar de volgende dag is toch weer hetzelfde.
Voorbeeld, ik was net aan het denken over evt. studies hierzo en was sites van de hogescholen aan het bekijken, en ik merk gewoon dat ik gewoon niet weet wat ik wil, oké geen probleem zou je dneken probeer te kijken wat je wilt. Maar ik raak gewoon helemaal overstuur omdat ik dan weer denk aan wat ik met die studie kan gaan doen enz. En dan besef ik toch dat ik moet kiezen maar niet wil kiezen.
Het is net als kiezen tussen 2 ouders, dat is imo toch het onmogelijke vragen van een kind/tiener. Zo voel ik mij, ik moet wel kiezen. Als ik ergens iets wil opbouwen, maar ik wil niet kiezen...beiden kanten zijn voor mij belangerijk. En het gevolg: Overstuur/huilirig/moe/depressief.
En dit loopt al een jaar zo
Ik weet gewoon niet meer wat ik met mezelf aan moet. En net zoals hier al eerder is gezegd, weet ik niet eens of de psycholoog mij wel serieus neemt, zowieso ziet ze niet hoe ik me echt voel. Ik kan alles zo goed onder woorden brengen enverklaren, en ik kom dan heel koel over, dat het net lijkt alsof er niks aan de hand is
Maar deels moet de psycholoog er toch wel wat van snappen, anders zou het geen psycholoog zijn
Praten kan alleen helpen als je dat doet met iemand die de situatie ECHT kent!quote:Op zondag 30 mei 2010 23:40 schreef rocio het volgende:
[..]
En hulp krijg ik wel van de psycholoog, tenminste dat is de bedoeling, maar ik vraag me soms echt af wat je aan praten hebt, het veranderd niks..en het helpt me ook niet vooruit. En de psych zegt wel van:"ja, maar dit is miss. zus of zo". En ik snap het dan wel, maar toch veranderd mijn manier van tegen de dingen aan kijken niet.
Maar deels moet de psycholoog er toch wel wat van snappen, anders zou het geen psycholoog zijn
Ik zeg niet dat alles wat een psiech zegt onwaar is maar ik zeg wel dat hij of zij geen waterdichte oplossing heeft of kan hebben. En dan nog, elk mens heeft een iets andere manier van beleven.
شبح متسابق
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
hier ben ik het wel mee eens. En bijvoorbeeld met mijn ouder praat ik veel over de situatie enzo, maar het lucht momenteel wel wat op. Maar thats it. Ik kom geen steek verder met mijn gedachten. En mijn twijfels.quote:Op maandag 31 mei 2010 05:35 schreef theghostrider het volgende:
[..]
Praten kan alleen helpen als je dat doet met iemand die de situatie ECHT kent!
Ik zeg niet dat alles wat een psiech zegt onwaar is maar ik zeg wel dat hij of zij geen waterdichte oplossing heeft of kan hebben. En dan nog, elk mens heeft een iets andere manier van beleven.
En tja, ik krijg vaak genoeg het idee dat de dingen heel luchtig opgenomen worden, maar niemand duidelijk heeft hoe ik het allemaal beleef. En ik kan het gewoon niet uitleggen om het aan de psycholoog uit te leggen zou het makkelijkste zijn om een gesprek te hebben op het moment dat ik weer eens dichtbij de afgrond sta.
Ik loop al ruim 8maanden zo, en veel beter wordt het niet, want zodra ik aan de toekomst denk begin ik me weer raar te voelen en daarna weer snel geirriteerd en daarna weer depri.
En ik ben het gewoon zo zat om geen moment rust te hebben in mijn hoofd en constant met die 2 deling te lopen.
En zo lang ik die heb kan ik niet verder vooruit. Ik sta al ruim 9 maanden stil en krijg er gewoon geen beweging in.
En dan neem ik het besluit ik kijk wel wat er gebeurd, als ik begin augustus geen ticket heb omte vertrekken blijf ik maar en pak ik hier maar alles op..maar dat werkt niet, emotioneel is dat niet acceptabel. Maar vertrekken is ook niet acceptabel. EN ik zit er gewoon doorheen en loop steeds tegen hetzelfde knelpunt aan.
Het enige dat ik deels wil is mezelf vrij voelen, maar ik voel me constant opgsloten en kan het ook niet goed uitleggen.
Het liefst was ik nu een kat met een geheugen van een paar seconden, als ik alles kon vergeten zou het zo makkelijk zijn om weer vanaf 0 te beginnen. EN dan gewoon alles vanuit de emotie/intuitie/gevoel kunnen doen en niet nadenken over dingen
En ik voel het al aankomen vandaag gaat de bom weer barsten(tuurlijk meer emotioneel en er gebeurd niks heel ergs) op het feit na dat ik gewoon het liefst zou verdwijnen.
Wat ik denk is dat je helemaal geen egoist bent ( het jaloers op anderen).quote:Op maandag 31 mei 2010 17:14 schreef rocio het volgende:
[..]
hier ben ik het wel mee eens. En bijvoorbeeld met mijn ouder praat ik veel over de situatie enzo, maar het lucht momenteel wel wat op. Maar thats it. Ik kom geen steek verder met mijn gedachten. En mijn twijfels.
En tja, ik krijg vaak genoeg het idee dat de dingen heel luchtig opgenomen worden, maar niemand duidelijk heeft hoe ik het allemaal beleef. En ik kan het gewoon niet uitleggen om het aan de psycholoog uit te leggen zou het makkelijkste zijn om een gesprek te hebben op het moment dat ik weer eens dichtbij de afgrond sta.
Ik loop al ruim 8maanden zo, en veel beter wordt het niet, want zodra ik aan de toekomst denk begin ik me weer raar te voelen en daarna weer snel geirriteerd en daarna weer depri.
En ik ben het gewoon zo zat om geen moment rust te hebben in mijn hoofd en constant met die 2 deling te lopen.
En zo lang ik die heb kan ik niet verder vooruit. Ik sta al ruim 9 maanden stil en krijg er gewoon geen beweging in.
En dan neem ik het besluit ik kijk wel wat er gebeurd, als ik begin augustus geen ticket heb omte vertrekken blijf ik maar en pak ik hier maar alles op..maar dat werkt niet, emotioneel is dat niet acceptabel. Maar vertrekken is ook niet acceptabel. EN ik zit er gewoon doorheen en loop steeds tegen hetzelfde knelpunt aan.
Het enige dat ik deels wil is mezelf vrij voelen, maar ik voel me constant opgsloten en kan het ook niet goed uitleggen.
Het liefst was ik nu een kat met een geheugen van een paar seconden, als ik alles kon vergeten zou het zo makkelijk zijn om weer vanaf 0 te beginnen. EN dan gewoon alles vanuit de emotie/intuitie/gevoel kunnen doen en niet nadenken over dingen
En ik voel het al aankomen vandaag gaat de bom weer barsten(tuurlijk meer emotioneel en er gebeurd niks heel ergs) op het feit na dat ik gewoon het liefst zou verdwijnen.
Waar jij op dit moment alleen op let is het geluk dat zij ' uitstralen' .
Dat jij je ook gellukig wilt voelen heeft niks met egoisme te maken.
Als jij zou willen dat alle geluk alleen maar naar jou toe zou moeten, dat zou je wel egoist maken.
Maar zo bedoel je het denk ik niet...
Ze stralen het uit maar vergis je niet... als ze echt zo zielsgelukkig zijn op school of op hun werk, hoeveel houden zij dan daadwerkelijk van hun vrouw/man?
Dat betekent dat ze de gevoelens van ware liefde makkelijk opzij kunnen zetten voor iets wat het ego streelt... de meerderheid op je hand proberen te krijgen door iets grappigs te vertellen bijvoorbeeld.
Als er om een opmerking gelachen wordt zal de opmerkingmaker bezig gaan met het volgende grappige iets. Ik zeg niet dat humor verkeerd is, god zij dank niet. Maar er zit verschil tussen...
Of verbergen ze hun gemis op die manier? In een noodgedwongen situatie kun je altijd proberen er maar het beste van te maken.... of diep blijven treuren om het gemis...Maar ik hoop niet dat je teveel jaloers wordt op het ego van een ander mens.. die kun je beter kwijt dan rijk zijn namelijk, het ego...
Ik weet het is veel makkelijker gezegd dan gedaan, absoluut!
En het in de toekomst kijken. Ik weet maar al te goed wat je bedoelt. Alleen, het blijft een gedachte en die gedachte kan je maar beter zoveel mognlijk tot bedaren brengen. Nieuwschierigheid is niet slecht, positieve nieuwschierigheid wel te verstaan. Het andere krijg je aleen maar meer zorgen door, zonder dat je er echt voor kiest, ik weet het, ik snap je verhaal.... maar nu is nog altijd nu en de toekomst kunnen wij toch niet vormen naar onze persoonlijke wensen... Misschien een paar wensen die je hebt, en toch niet haalbaar zijn aan de kant schuiven, voor nu, je kan ze altijd nog weer oppakken.
Ik kan me herinneren dat die tom cruise zo populair was onder de meisjes. cocktail de film waardoor het kwam.
Al die meiden die gek op hem waren toendertijd wensten zich tom cruise... niet een bijna kopie, nee de enige echte natuurlijk. Want ze moest wel heel bijzonder zijn dat mr cruise haar zou kiezen...de wens die nooit uitkwam moor 99,99999999999999999999999999999999999999, nogwat % iig niet.
En toch hebben vele meiden verdrietige tijden beleeft, innerlijk wel te verstaan. En misschien wel met vriendinetjes onder elkaar besproken, wee ik veel/// Maar iig, probeer met weinig tevreden te zijn dan heb je meer dan die denken veel te hebben
En dan zouden zij eigenlijk jaloers op jou zijn.
Iedereen heeft zorgen, degene die het ontkent in het openbaar leeft niet zorgeloos. Iedereen is wel ergens bang voor. Om van je probleempjes af te komen LIJKT MIJ dat een van de vereisten om het om te buigen naar een grappigere kant van het leven... een grap maken is niet per defenitie verkeerd, je kan het om 2 redenen doen. A omdat je graag ziet dat een ander ook lacht en dus plezier heeft. B. om jezelf op een voetstuk te plaatsen.
Beide gaan samen maar niet letterlijk
Ok have fun.
شبح متسابق
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
Rocio, ik kan het verkeerd hebben. Maar uit je OP meen ik te begrijpen dat de HAVO je makkelijk afging en je dus niet echt geleerd hebt om te leren? Dat kan al een belemmering zijn om te studeren. En dan is het ook moeilijker om sowieso een studie te kiezen. Maar daar kan je vast praktische hulp bij krijgen.
En je moet niet bang zijn om te overdrijven als je tegen de psych vertelt hoe je je voelt. Dat kan voor jou wel overdrijven lijken, maar zo is het niet. Diegene is er voor opgeleid om je te helpen, maar nog steeds niet helderziend. Het RIAGG is een soort reisgids. Ze kunnen je een kompas en een wandelstok geven, maar je zult zelf moeten lopen.
Zou je samen met de psycholoog het probleem niet in stukjes kunnen hakken? Het bovenstaande over studeren is daar een voorbeeld van. Misschien helpt praktische hulp bij die stukjes beter dan alleen maar praten over het grote geheel.
Als je depressief bent, heb je de neiging om alsmaar over hetzelfde te piekeren. Niet zo gek dat je niet kunt kiezen dus. En als klap op de vuurpijl ga je natuurlijk piekeren over het feit dat je niet kan kiezen.
De psych kan je wel leren om met dat gepieker om te gaan.
Het kan je misschien helpen om een lijstje te maken van de voor- en nadelen van elke keus. Niet in je hoofd, dat is piekeren, maar op papier.
Zoals hierboven al gezegd, het kan ook helpen om meer op je intuitie af te gaan. Iedereen moet weleens een beslissing nemen, waarbij je er niet uitkomt met rationele argumenten.
Die intuitie kan je trainen met kleine dingen. Als er kipfilet op je lijstje staat en je hebt opeens zin in ham, koop dan die ham. Meestal komt het dan van pas. Of je eet gewoon waar je zin in hebt.....
Als je leert vertrouwen op je intuitie, kan je daar bij een moeilijke beslissing ook op vertrouwen.
Daarvan groeit ook je zelfvertrouwen.
Ik kleed me ook vaak zoals ik wil en ik houd niet van make-up. Toch vinden mensen me leuk, omdat ik straal als ik het naar m'n zin heb.
Tenslotte: het is moeilijk om iets leuk te vinden en je ergens voor in te zetten als je je slecht voelt. Maar het is belangrijk, het is iets om meer energie te krijgen.
Is er niks wat je vroeger heerlijk vond en wat je weer op wilt pakken?
Ik wens je sterkte, want ik schrijf dit niet over uit een boek, maar omdat ik er veel in herken.
En je moet niet bang zijn om te overdrijven als je tegen de psych vertelt hoe je je voelt. Dat kan voor jou wel overdrijven lijken, maar zo is het niet. Diegene is er voor opgeleid om je te helpen, maar nog steeds niet helderziend. Het RIAGG is een soort reisgids. Ze kunnen je een kompas en een wandelstok geven, maar je zult zelf moeten lopen.
Zou je samen met de psycholoog het probleem niet in stukjes kunnen hakken? Het bovenstaande over studeren is daar een voorbeeld van. Misschien helpt praktische hulp bij die stukjes beter dan alleen maar praten over het grote geheel.
Als je depressief bent, heb je de neiging om alsmaar over hetzelfde te piekeren. Niet zo gek dat je niet kunt kiezen dus. En als klap op de vuurpijl ga je natuurlijk piekeren over het feit dat je niet kan kiezen.
De psych kan je wel leren om met dat gepieker om te gaan.
Het kan je misschien helpen om een lijstje te maken van de voor- en nadelen van elke keus. Niet in je hoofd, dat is piekeren, maar op papier.
Zoals hierboven al gezegd, het kan ook helpen om meer op je intuitie af te gaan. Iedereen moet weleens een beslissing nemen, waarbij je er niet uitkomt met rationele argumenten.
Die intuitie kan je trainen met kleine dingen. Als er kipfilet op je lijstje staat en je hebt opeens zin in ham, koop dan die ham. Meestal komt het dan van pas. Of je eet gewoon waar je zin in hebt.....
Als je leert vertrouwen op je intuitie, kan je daar bij een moeilijke beslissing ook op vertrouwen.
Daarvan groeit ook je zelfvertrouwen.
Ik kleed me ook vaak zoals ik wil en ik houd niet van make-up. Toch vinden mensen me leuk, omdat ik straal als ik het naar m'n zin heb.
Tenslotte: het is moeilijk om iets leuk te vinden en je ergens voor in te zetten als je je slecht voelt. Maar het is belangrijk, het is iets om meer energie te krijgen.
Is er niks wat je vroeger heerlijk vond en wat je weer op wilt pakken?
Ik wens je sterkte, want ik schrijf dit niet over uit een boek, maar omdat ik er veel in herken.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Avond HBO doen
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Alleen maar mooi dat een psych je zo heeft kunnen helpen. Maar dat neemt niet weg dat dat maar voor weinigen is weggelegd. Je weet op den duur wel hoe een psych het bedoelt. Daar ben je naar een paar maanden wel achter.quote:Op maandag 31 mei 2010 18:12 schreef krakkemieke het volgende:
Rocio, ik kan het verkeerd hebben. Maar uit je OP meen ik te begrijpen dat de HAVO je makkelijk afging en je dus niet echt geleerd hebt om te leren? Dat kan al een belemmering zijn om te studeren. En dan is het ook moeilijker om sowieso een studie te kiezen. Maar daar kan je vast praktische hulp bij krijgen.
En je moet niet bang zijn om te overdrijven als je tegen de psych vertelt hoe je je voelt. Dat kan voor jou wel overdrijven lijken, maar zo is het niet. Diegene is er voor opgeleid om je te helpen, maar nog steeds niet helderziend. Het RIAGG is een soort reisgids. Ze kunnen je een kompas en een wandelstok geven, maar je zult zelf moeten lopen.
Zou je samen met de psycholoog het probleem niet in stukjes kunnen hakken? Het bovenstaande over studeren is daar een voorbeeld van. Misschien helpt praktische hulp bij die stukjes beter dan alleen maar praten over het grote geheel.
Als je depressief bent, heb je de neiging om alsmaar over hetzelfde te piekeren. Niet zo gek dat je niet kunt kiezen dus. En als klap op de vuurpijl ga je natuurlijk piekeren over het feit dat je niet kan kiezen.
De psych kan je wel leren om met dat gepieker om te gaan.
Het kan je misschien helpen om een lijstje te maken van de voor- en nadelen van elke keus. Niet in je hoofd, dat is piekeren, maar op papier.
Zoals hierboven al gezegd, het kan ook helpen om meer op je intuitie af te gaan. Iedereen moet weleens een beslissing nemen, waarbij je er niet uitkomt met rationele argumenten.
Die intuitie kan je trainen met kleine dingen. Als er kipfilet op je lijstje staat en je hebt opeens zin in ham, koop dan die ham. Meestal komt het dan van pas. Of je eet gewoon waar je zin in hebt.....
Als je leert vertrouwen op je intuitie, kan je daar bij een moeilijke beslissing ook op vertrouwen.
Daarvan groeit ook je zelfvertrouwen.
Ik kleed me ook vaak zoals ik wil en ik houd niet van make-up. Toch vinden mensen me leuk, omdat ik straal als ik het naar m'n zin heb.
Tenslotte: het is moeilijk om iets leuk te vinden en je ergens voor in te zetten als je je slecht voelt. Maar het is belangrijk, het is iets om meer energie te krijgen.
Is er niks wat je vroeger heerlijk vond en wat je weer op wilt pakken?
Ik wens je sterkte, want ik schrijf dit niet over uit een boek, maar omdat ik er veel in herken.
En ook ik kan het weten
En ook ik ben blij maar dan met een andere reden... weer wat geleerd is mijn blijheid die ik eruit haal. Ik weet immers beter nu dat het op mij niet het positieve effect had wat het bij jou wel gebracht heeft. Ik zou never nooit niet iets bestrijden waarvan ik niet persoonlijk op de hoogte ben.
Een ieder is persoonlijk op de hoogte. Maar iedereen heeft er een ander beeld bij... het zogenaamde babylonische spraakverwarrings syndroom.
En aan de ene kant is dat maar goed ook... anders zouden we nooit geen keuzes kunnen maken... waar daarnaar je het meest nieuwschierig bent zul je het meeste van op willen steken... ik weet nu wel de betekenis van spreken is zilver zwijgen is goud. Beiden niks mis mee alleen met het goud wordt bedoeld dat niks zeggen nog beter is. Zeg ik niks? Oordeel zelf. Ik ben niet perfect! Zoals een ander kwaad kan worden imperfect genoemd te worden... logisch ook dat doe ik, ik heb de 2e plaats, zilver behaald. Ik SSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSPREEK!!!!!!
wordt ik ook kwaad vergeleken te worden met perfectie
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt. Maar daarmee ben ik niet kwaad op perfectie! Perfect is nu eenmaal perfect... kwaad op God dus... nee kwaad om de woorden van een persoon die zich sowieso beter voelt dan mij. Die trollend komen met opmerkingen van ' je hebt proffesionele hulp nodig" . Daarom vind ik het ook mooi dat jij komt met feiten. Maar helaas gaat die vlieger dus niet voor iedereen op
Ok, dat het aan de trollen gericht was moge duidelijk zijn. Zonder onderbouwingen iets roepen om zich vervolgens nog van een paar oneliners te bedienen met meer van die trollende opmerkingen... zo jammer dat ze al zo lang niet meer orgineel zijn...doet me aan die smiley denken... dat gebeurt er namelijk als je alleen maar onelinertjes niet zelf verzonnen strooit... OF
zoiets natuurlijk. Tel tot 10 enzo... (10 geboden?
Om daarna een middel toe te dienen die de kortsluiting lam legt door een omleiding te plaatsen. Probleem opgelost? Kortsluiting is foetsie...toch? Ja het is idd INGESLOTEN dat deeltje vj brain. Maar het had echt wel nut...de oorzaak is niet aangepakt maar er is een paardemiddel gebruikt.
Iemand die last van zn vinger heeft ook er maar gelijk afhakken? Of heeft hij dan ' fantoompijn' ?
Jeuk aan het topje van zn vinger... dit keer geloofde men hem en gaf het een passende nam
Ik weet dus ook wat dat is. Het fijne ervan is dat de meesten OOK wel iest bijzonders meegemaakt hadden.
En ze drongen maar op dat ik stemmen hoorde.. ik zei NEE! De enige stemmen die ik hoor is de denkbeeldige stem van mezelf! Alsof je een boek leest, zul je ook de woorden ' hardop' in je hoofd nazeggen. Zo is het ook met de stemmen die ik dus niet hoor wat ze zijn in mn gedachten, voor geen mens verstaanbaar alleen voor God en daarom is stem zowieso al een fout begrip... luide gedachte is beter. Je innerlijke stem die het zegt... geen oor kan dat opvangen.
Een boek lees je ook met je innerlijke stem... de woorden zijn maar kleine hulpmiddeltjes om een gedachte te doen vormen.
Dus als zon psych mij telkens weer zegt: " en hoor je nu nog stemmen?" Dan neem ik 'm toch sowieso al niet meer serieus? Volgestopt met de pammetjes. want ik was nogal ' hyper' . Vervolgens gedumpt in de isoleer, 7 dagen lang
Daarna nog steeds die pammetjes. Ik dronk expresso koffie maar dan nog vele malen sterker om wakker te kunnen blijven. Want het bezoek kwam rond 7 uur avonds dus wilde dan niet slapen als een blok door toedoen van dat Oxazepam. Een middel dat tegen angsten en slapeloosheid gebruikt wordt met name. Willen de idioten me dus laten slapen op bezoekuur.. mafkezen. Ik heb op den duur geweigerd te nemen daar ik eracchter kwam waarvoor het bedoeld was... Ik ben never niet bang geweest toen. Nog steeds niet, maar voor het schrijven op een forum ben je ook niet veel moed nodig btw
Nog een reden hun drugs te gebruiken: uit de isoleer blijven..
Niet alles hoeft te verklaren te zijn. Kan iemand met een aanloopje normaliter 3 meter hoogspringen? (over een hek. en is meerdere malen gebeurt.)
Je moet het gezien hebben anders zul je het niet geloven of... geloven omdat je het gelooft. Uiteraard was hier nooit een opzichter bij... wel andere ' patienten'
Of met een klein aanloopje letterlijk als een spiderman tegen een muurtje opklimmen en vervolgens via de dakrand het dak op klimt.
Ik kan je verzekeren dat er engelen onder de ' patienten' aanwezig waren. Hun steunen de mensen. Willen de ervaring vd mens delen op een eerlijke manier...zelf ondervinden. En andere mensen daardoor laten weten niet de enige te zijn. Dat ik niet precies hetzelfde fenomeen heb waargenomen kan nooit zeggen dat het fenomeen niet bestaat. Dat ik fenomenen heb waargenomen is een feit. Wonderbaarlijke fenomenen.
IIG je kan er idd veel leren op zon psychiatrische afdeling, maar dan wel van degenen die ook een eigen kamertje op de afdeling hebben met je naam op den deur geplakt
IIg hoop dat ik duidelijk was.
[ Bericht 0% gewijzigd door theghostrider op 31-05-2010 20:50:08 ]شبح متسابق
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
Wat ik die 7 dagen gedaan heb? praten met God...de situatie op menselijke manier duidelijk proberen te maken.quote:Dus als zon psych mij telkens weer zegt: " en hoor je nu nog stemmen?" Dan neem ik 'm toch sowieso al niet meer serieus? Volgestopt met de pammetjes. want ik was nogal ' hyper' . Vervolgens gedumpt in de isoleer, 7 dagen lang
Meer dan je best kan je niet doen. Dat iemand NU anders denkt dan TOEN wil niet zeggen dat er TOEN geen NU was.
Overal waar TE voor staat is slecht.. wat jammerlijk niet altijd even duidelijk is dat TE door een ieder anders wordt opgevat
Lekker wazig taaltje he
Wordt niet vaak zo gechreven iig, deze bewoordingen En PS< + bijna vergeten... ik trainde die week als een BEZETENE, wat je ook vaak ziet in de gevangenissen... niet beters te doen met mn lichaam...je kunt geen kant uit alleen een klok waarnaar je kijken kan. Dan weet je na 10 minuten staren naar dat ding dat 10 minuten heel lang kan zijn... geketend worden door randdebielen, met 7 van die randdebielen die je naar de isoleer brengen.
1 lukte het niet, 2 niet 3 niet 4 niet 5 niet 6 niet en 7 lukte het... vervolgens to the bone gestript worden en een jurk aankrijgt. Nog wel 1 van hem tijdje ziektewet aangedaan... trap tegen zn bovenbeendijspier... je moest een weten hoe hard ze in m'n armen geknepen hadden, in het begin kwam het bloed eruit, naar een paar weken was het van lichtrood tot donkerblauw tot geel nog zichtbaar. Het enige wat ik gedaan heb is terug tracteren. Het tracteren deed ik pas NAdat er zo geknepen was.
Wat hun doel is? Jou gedrag (gedachten) als ongeoorloofd zien en er een straf aan verbinden.
Wat ze niet weten, ze hebben me wel weer laten gaan na een tijdje lol, is dat ik gewoon wist om de gouden regel toe te passen, in die situatie. wiezneuznzoad...
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt. Je kent hun besef van ' jou' probleem inmiddels. Ik gun het niemand om erachter te moeten komen via de isloeer en op zo'n manier... ook gun ik het niemand platgespoten te worden zodat je erbij zit als een zombie. Je vrije wil proberen af te pakken en door de omleidingen mbv chemische drugs, een stukje ontvanger afnemen... het SLECHTE is qua afstand DICHERBIJ dan het GOEDE. Op een gegeven moment mits je doorgaat met die chemotherapie (chemisch!) zal het slechte de overhand krijgen... niet dat het jou slechtmaakt, neen, je erkent enkel en alleen nog het slechte.
Dat maakt spraakeloos en zeer verdrietig. De psych zegt: zie je wel...probleem opgelost, hij klaagt niks niet. En als hij klaagt zal een buitenstaander het gekaag opvatten als gezeur. Dus houd hij wijsenlijk z'n mond.
Als je platgespoten bent... wordt je vrije wil constant aangevallen. Zij denken dat je die ideeen niet meer hebt, in mijn geval dan he
En als ik iets verzwijg voor hun
Hoe ik me erzelf bovenop geholpen heb... ik wilde dat eigenlijk zo min mogelijk toepassen in topics als deze maar ok dan in een spoiler, wie het weten wil mag het wetenSPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 30% gewijzigd door theghostrider op 31-05-2010 21:34:01 ]شبح متسابق
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
Heb niet het hele topic gelezen, maar wel de OP en nog wat posts door TS.
Een behoorlijk deel van je verhaal is vrij herkenbaar. Ik heb het af en toe ook niet makkelijk en heb weinig vrienden en sociale contacten IRL, maar wel een groep mensen waar ik bijna dagelijks mee chat. Misschien ook een idee voor jou? Ik vind het zelf in ieder geval een stuk makkelijker om via internet met mensen te praten.
Een behoorlijk deel van je verhaal is vrij herkenbaar. Ik heb het af en toe ook niet makkelijk en heb weinig vrienden en sociale contacten IRL, maar wel een groep mensen waar ik bijna dagelijks mee chat. Misschien ook een idee voor jou? Ik vind het zelf in ieder geval een stuk makkelijker om via internet met mensen te praten.
dat ik geen eogist ben is duidelijk, want ik ben in staat mezelf of dingen links te laten liggen om anderen een hand te geven.quote:Op maandag 31 mei 2010 17:45 schreef theghostrider het volgende:
[..]
Wat ik denk is dat je helemaal geen egoist bent ( het jaloers op anderen).
Waar jij op dit moment alleen op let is het geluk dat zij ' uitstralen' .
Dat jij je ook gellukig wilt voelen heeft niks met egoisme te maken.
Als jij zou willen dat alle geluk alleen maar naar jou toe zou moeten, dat zou je wel egoist maken.
Maar zo bedoel je het denk ik niet...
Ze stralen het uit maar vergis je niet... als ze echt zo zielsgelukkig zijn op school of op hun werk, hoeveel houden zij dan daadwerkelijk van hun vrouw/man?
Dat betekent dat ze de gevoelens van ware liefde makkelijk opzij kunnen zetten voor iets wat het ego streelt... de meerderheid op je hand proberen te krijgen door iets grappigs te vertellen bijvoorbeeld.
Als er om een opmerking gelachen wordt zal de opmerkingmaker bezig gaan met het volgende grappige iets. Ik zeg niet dat humor verkeerd is, god zij dank niet. Maar er zit verschil tussen...
Of verbergen ze hun gemis op die manier? In een noodgedwongen situatie kun je altijd proberen er maar het beste van te maken.... of diep blijven treuren om het gemis...Maar ik hoop niet dat je teveel jaloers wordt op het ego van een ander mens.. die kun je beter kwijt dan rijk zijn namelijk, het ego...
Ik weet het is veel makkelijker gezegd dan gedaan, absoluut!
En het in de toekomst kijken. Ik weet maar al te goed wat je bedoelt. Alleen, het blijft een gedachte en die gedachte kan je maar beter zoveel mognlijk tot bedaren brengen. Nieuwschierigheid is niet slecht, positieve nieuwschierigheid wel te verstaan. Het andere krijg je aleen maar meer zorgen door, zonder dat je er echt voor kiest, ik weet het, ik snap je verhaal.... maar nu is nog altijd nu en de toekomst kunnen wij toch niet vormen naar onze persoonlijke wensen... Misschien een paar wensen die je hebt, en toch niet haalbaar zijn aan de kant schuiven, voor nu, je kan ze altijd nog weer oppakken.
Ik kan me herinneren dat die tom cruise zo populair was onder de meisjes. cocktail de film waardoor het kwam.
Al die meiden die gek op hem waren toendertijd wensten zich tom cruise... niet een bijna kopie, nee de enige echte natuurlijk. Want ze moest wel heel bijzonder zijn dat mr cruise haar zou kiezen...de wens die nooit uitkwam moor 99,99999999999999999999999999999999999999, nogwat % iig niet.
En toch hebben vele meiden verdrietige tijden beleeft, innerlijk wel te verstaan. En misschien wel met vriendinetjes onder elkaar besproken, wee ik veel/// Maar iig, probeer met weinig tevreden te zijn dan heb je meer dan die denken veel te hebben
En dan zouden zij eigenlijk jaloers op jou zijn.
Iedereen heeft zorgen, degene die het ontkent in het openbaar leeft niet zorgeloos. Iedereen is wel ergens bang voor. Om van je probleempjes af te komen LIJKT MIJ dat een van de vereisten om het om te buigen naar een grappigere kant van het leven... een grap maken is niet per defenitie verkeerd, je kan het om 2 redenen doen. A omdat je graag ziet dat een ander ook lacht en dus plezier heeft. B. om jezelf op een voetstuk te plaatsen.
Beide gaan samen maar niet letterlijk
Ok have fun.
Hoe vaak liet ik huiswerk in het buitenland niet links liggen, om mijn tante ff een hand te geven door mijn nichtjes te gaan halen van school, of hoe vaak ging ik wel niet dingen voor mijn oma halen omdat ze zelf niet kon.
Ik liet mijn eigen plezier links liggen om een tante die veel problemen had emotioneel te steunen en fysiek, met de middelen en methodes die ik kon.
Maar vaak goed kreeg ik wanneer ik het nodig had niks terug...omdat anderen het gewoon niet zagen, ze zagen iemand die bezig is die haar dingen doet, maar meer niet.
En iedereen heeft problemen, maar dat hoef je niet op anderen af te reageren, als ik me slecht voel ga ik toch niet iedereen afkraken/ruzie zoeken enz. en als ik dat wel doe..dan gaat het per ongeluk.
Maar ik proberen anderen gewoon niet in mijn shit mee te trekken.
EN over het vooruit denken/plannen ik probeer alleen maar 2 maandjes vooruit te kijken, om een doel te hebben en weten wt ik wil bereiken, maar ik wil eigenlijk niks. ZOdra ik denk oké als ik heir blijf ga ik x studie doen...maar daar raak ik al overstuur van.
IK heb totaal geen doel in mijn leven, ook al is het maar een keine. EN het doel dat ik altijd voor ogen had, vindt ik niet reel meer.
Ik wordt wakker piekerend/ik val in slaap piekerend. EN voor en nadelen lijstje heb ik tig keer gedaan ik heb er hier ergens nog een liggen, maar het voordeel van het een is het nadeel van de ander en het nadeel van de ander het voordeel weer van het een.
EN zo blijft het circeltje maar doorgaan.
Ik voel me onder druk gezet door mezelf en de tijd, en ik heb er geen zin meer in.
Als ik denk aanheir blijven, moet automatisch weer denken aan hoe het was, en besef ik dat ik weer terugga naar het routine leventje. Waarin iedere dag hetzelfde is, studie--> huis-->studie.
En dan om maar niet aan de feestdagen(kerst/oud&nieuw)te denken, zijn de stomste dagen per jaar, is thuis samen met mijn moeder zoals iedere avond tv kijken en daarna ff toto12 uur wachten, en gewoon zo snel mogelijk mijn bed in.
Terwijl bij de familie, gezellig bij elkaar, eten, wat cadeau's uitpakken(waarbij de cadeaus leuk zijn maar de gezelligheid interesanter), oud en nieuw hetzelfde, maar anders je viert het, hier lijkt het niks bijzonders te zijn.Verjaardagen hetzelfde, na school naar huis eten/drinken ff gegroet worden door mijn ouder en klaar.
En om nou naar grote feesten ofzo te gaan, niks voor mij, maar er valt dan niks te vieren hier. Mijn ouders is inmiddels 62 dus tja, een groot verschil met 23/24.
Ik mis de gezelligheid gewoon.
Nu probeer ik al sinds vrijdag motivatie te vinden om ff naar de bank te gaan, maar krijg het niet voorelkaar, blijf gewoon lekker thuis zitten. NIksen, wat muziek luisteren, omdat ik toch al de hele tijd pieker en er niet vanaf kom, zijn de ontspannen dingen niet meer ontspannen.
Overmorgen mag ik naar de psych dan ik ga duidelijk aangeven dat ik het niet meer weet, en dat ik ook niet weet wat ik daar ga doen.
Volg dit topic een beetje, maar ik vraag me af, wat hetgene is dat je hierhoudt, en wat "duwt" jou naar het buitenland.
Als je daar een duidelijk antwoord op hebt kan je Miss makkelijker kiezen.
Je moet eerst wel weten wat voor jou het meeste weegt.
Als je daar een duidelijk antwoord op hebt kan je Miss makkelijker kiezen.
Je moet eerst wel weten wat voor jou het meeste weegt.
Ik heb geen zin om al die lange verhalen door te lezen, maar is havo op het Vavo niet wat voor je om een uitdaging te hebben?
In haar op of verderop staat dat ze havo afgerond heeft, en het eigenlijk saai vondt.quote:Op dinsdag 1 juni 2010 18:34 schreef Kandidaatzoveel het volgende:
Ik heb geen zin om al die lange verhalen door te lezen, maar is havo op het Vavo niet wat voor je om een uitdaging te hebben?
Tja.....dan blijft er ook niet veel over.quote:Op dinsdag 1 juni 2010 18:44 schreef francis998 het volgende:
[..]
In haar op of verderop staat dat ze havo afgerond heeft, en het eigenlijk saai vond.
quote:Op maandag 31 mei 2010 21:02 schreef theghostrider het volgende:
[..]
Wat ik die 7 dagen gedaan heb? praten met God...de situatie op menselijke manier duidelijk proberen te maken.
Meer dan je best kan je niet doen. Dat iemand NU anders denkt dan TOEN wil niet zeggen dat er TOEN geen NU was.
Overal waar TE voor staat is slecht.. wat jammerlijk niet altijd even duidelijk is dat TE door een ieder anders wordt opgevat
Lekker wazig taaltje he
En PS< + bijna vergeten... ik trainde die week als een BEZETENE, wat je ook vaak ziet in de gevangenissen... niet beters te doen met mn lichaam...je kunt geen kant uit alleen een klok waarnaar je kijken kan. Dan weet je na 10 minuten staren naar dat ding dat 10 minuten heel lang kan zijn... geketend worden door randdebielen, met 7 van die randdebielen die je naar de isoleer brengen.
1 lukte het niet, 2 niet 3 niet 4 niet 5 niet 6 niet en 7 lukte het... vervolgens to the bone gestript worden en een jurk aankrijgt. Nog wel 1 van hem tijdje ziektewet aangedaan... trap tegen zn bovenbeendijspier... je moest een weten hoe hard ze in m'n armen geknepen hadden, in het begin kwam het bloed eruit, naar een paar weken was het van lichtrood tot donkerblauw tot geel nog zichtbaar. Het enige wat ik gedaan heb is terug tracteren. Het tracteren deed ik pas NAdat er zo geknepen was.
Wat hun doel is? Jou gedrag (gedachten) als ongeoorloofd zien en er een straf aan verbinden.
Wat ze niet weten, ze hebben me wel weer laten gaan na een tijdje lol, is dat ik gewoon wist om de gouden regel toe te passen, in die situatie. wiezneuznzoad...SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt. Je kent hun besef van ' jou' probleem inmiddels. Ik gun het niemand om erachter te moeten komen via de isloeer en op zo'n manier... ook gun ik het niemand platgespoten te worden zodat je erbij zit als een zombie. Je vrije wil proberen af te pakken en door de omleidingen mbv chemische drugs, een stukje ontvanger afnemen... het SLECHTE is qua afstand DICHERBIJ dan het GOEDE. Op een gegeven moment mits je doorgaat met die chemotherapie (chemisch!) zal het slechte de overhand krijgen... niet dat het jou slechtmaakt, neen, je erkent enkel en alleen nog het slechte.
Dat maakt spraakeloos en zeer verdrietig. De psych zegt: zie je wel...probleem opgelost, hij klaagt niks niet. En als hij klaagt zal een buitenstaander het gekaag opvatten als gezeur. Dus houd hij wijsenlijk z'n mond.
Als je platgespoten bent... wordt je vrije wil constant aangevallen. Zij denken dat je die ideeen niet meer hebt, in mijn geval dan he
En als ik iets verzwijg voor hun
Hoe ik me erzelf bovenop geholpen heb... ik wilde dat eigenlijk zo min mogelijk toepassen in topics als deze maar ok dan in een spoiler, wie het weten wil mag het wetenWhat_the_fuck?SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
En ik ga me bijna afvragen of meneer Dokelaar misschien ook wel ervaringsdeskundige is op dat gebied.quote:Op dinsdag 1 juni 2010 22:49 schreef Fortitude het volgende:
[..]
Mmm al dat gelul dat psychiaters niet te vertrouwen zijn komt betekend voor.
Ok je mist de gezelligheid. Dat betekent dat je echt wel weet wat gezelligheid is... waanneer vond je het wel gezellig? Niet dat ik daar antwoord op wil maar misschien proberen te herpakken waar je toen gestopt bent met accepteren v gezelligheid?quote:Op dinsdag 1 juni 2010 12:15 schreef rocio het volgende:
[..]
dat ik geen eogist ben is duidelijk, want ik ben in staat mezelf of dingen links te laten liggen om anderen een hand te geven.
Hoe vaak liet ik huiswerk in het buitenland niet links liggen, om mijn tante ff een hand te geven door mijn nichtjes te gaan halen van school, of hoe vaak ging ik wel niet dingen voor mijn oma halen omdat ze zelf niet kon.
Ik liet mijn eigen plezier links liggen om een tante die veel problemen had emotioneel te steunen en fysiek, met de middelen en methodes die ik kon.
Maar vaak goed kreeg ik wanneer ik het nodig had niks terug...omdat anderen het gewoon niet zagen, ze zagen iemand die bezig is die haar dingen doet, maar meer niet.
En iedereen heeft problemen, maar dat hoef je niet op anderen af te reageren, als ik me slecht voel ga ik toch niet iedereen afkraken/ruzie zoeken enz. en als ik dat wel doe..dan gaat het per ongeluk.
Maar ik proberen anderen gewoon niet in mijn shit mee te trekken.
EN over het vooruit denken/plannen ik probeer alleen maar 2 maandjes vooruit te kijken, om een doel te hebben en weten wt ik wil bereiken, maar ik wil eigenlijk niks. ZOdra ik denk oké als ik heir blijf ga ik x studie doen...maar daar raak ik al overstuur van.
IK heb totaal geen doel in mijn leven, ook al is het maar een keine. EN het doel dat ik altijd voor ogen had, vindt ik niet reel meer.
Ik wordt wakker piekerend/ik val in slaap piekerend. EN voor en nadelen lijstje heb ik tig keer gedaan ik heb er hier ergens nog een liggen, maar het voordeel van het een is het nadeel van de ander en het nadeel van de ander het voordeel weer van het een.
EN zo blijft het circeltje maar doorgaan.
Ik voel me onder druk gezet door mezelf en de tijd, en ik heb er geen zin meer in.
Als ik denk aanheir blijven, moet automatisch weer denken aan hoe het was, en besef ik dat ik weer terugga naar het routine leventje. Waarin iedere dag hetzelfde is, studie--> huis-->studie.
En dan om maar niet aan de feestdagen(kerst/oud&nieuw)te denken, zijn de stomste dagen per jaar, is thuis samen met mijn moeder zoals iedere avond tv kijken en daarna ff toto12 uur wachten, en gewoon zo snel mogelijk mijn bed in.
Terwijl bij de familie, gezellig bij elkaar, eten, wat cadeau's uitpakken(waarbij de cadeaus leuk zijn maar de gezelligheid interesanter), oud en nieuw hetzelfde, maar anders je viert het, hier lijkt het niks bijzonders te zijn.Verjaardagen hetzelfde, na school naar huis eten/drinken ff gegroet worden door mijn ouder en klaar.
En om nou naar grote feesten ofzo te gaan, niks voor mij, maar er valt dan niks te vieren hier. Mijn ouders is inmiddels 62 dus tja, een groot verschil met 23/24.
Ik mis de gezelligheid gewoon.
Nu probeer ik al sinds vrijdag motivatie te vinden om ff naar de bank te gaan, maar krijg het niet voorelkaar, blijf gewoon lekker thuis zitten. NIksen, wat muziek luisteren, omdat ik toch al de hele tijd pieker en er niet vanaf kom, zijn de ontspannen dingen niet meer ontspannen.
Overmorgen mag ik naar de psych dan ik ga duidelijk aangeven dat ik het niet meer weet, en dat ik ook niet weet wat ik daar ga doen.
Klinkt heel makkelijk.. maar dat gepieker over je opleiding heeft alleen maar gezorgd voor meer gepieker.
Je hebt er op dit moment geen zin in dus ga er ook niet over denken. Je kan het altijd nog weer oppakken mocht je wel weer de motivatie krijgen.
Je moet je zo min mogelijk gedwongen voelen. dat is uiterst moeilijk in onze maatschappij, je moet namelijk : normaal zijn wil je volledig geaccepteerd worden.
Je moet ook aan allerlij maatstaven voldoen om er bij te horen. Probeer niet 'normaal' te zijn omdat een ander dat van je verlangt. Je mag je best een beetje boos maken als je weer eens ondervind dat 'men' jou niet accepteert. Voel je een mens. Voel je geen kuddedier... in de huidige kudde is voor jou weinig plaats ben je al wel achter. Probeer niet alles op alles te zetten om er bij te horen, werkt averechts ben je al wel achter.
Heb er gewoon schijt aan dat je een tikkeltje anders bent dan 'the average'. BTW, denk niet dat veel mensen echt zichzelf zijn.. als je goed oplet valt dat op.
De meesten zijn echt bezig zich bij een 'groep' te scharen..
Maar natuurlijk geld dat niet voor iedereen.
Je hoeft het niet met iedereen eens te zijn want dat is een onmogelijke opgaaf.
IIG ik zie hier heel veel racties over je studie. En dat daar de uitkomst zou liggen je beter te gaan voelen.
Het is al wel gebleken dat daar niet de kern van het probleem zit.
شبح متسابق
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
Virtuele contacten heb ik wel. Maar na jaren van alleen virtuele contacten weten opte bouwen wil ik eigenlijk gewoon iemand irl hebben, iemand waarmee ik kan afspreken om wat te gaan drinken ofzo.quote:Op maandag 31 mei 2010 22:37 schreef moomoo het volgende:
Heb niet het hele topic gelezen, maar wel de OP en nog wat posts door TS.
Een behoorlijk deel van je verhaal is vrij herkenbaar. Ik heb het af en toe ook niet makkelijk en heb weinig vrienden en sociale contacten IRL, maar wel een groep mensen waar ik bijna dagelijks mee chat. Misschien ook een idee voor jou? Ik vind het zelf in ieder geval een stuk makkelijker om via internet met mensen te praten.
En via internet is het ook makkelijker praten dan irl, maar toch mis ik dat stukje contact.
En iedereen die ik ken die woont in het buitenland, ik heb daar 2 bekenden aan overgehouden waar ik heel sporadisch wat contact mee heb en mee chat.
maar die zijn zo ver, en ik zoek gewoon iemand in de buurt. Ik ben het zat dat iedereen altijd zo ver weg is, om te beginnen bijn 1 van mijn ouders, mijn familie, 2 bekenden die ik heb.
Hoewel ik ook niet heel veel heb aan die 2 bekenden want een die woont als ik in het buitenland ben altijd nog heel ver weg, en de andere die leeft in de homoseksuele gemeenschap en die houdt zijn homoseksuele kring bij homoseksuelen en de hetero's zijn gewoon voor op school enz.
Dus tja...ben ik alsnog alleen
En, goede vraag. De laatste keer dat ik gezeligheid "voelde" hier in Nederland kan ik me niet herinneren, ik weet dat toen ik klein we altijd kerst/oud&nieuw/verjaardagen vierden met da familie van mijn ouders beste vriendin, maar al dat contact is heel erg verwaterd. O.a. doordat een persoon ooit heel duidelijk aangaven dat wij geen familie waren, hoewel we het wel zo voelden en ervaarden. En mijn ouder kan die persoon niet meer uitstaan, en ik ben 2x alleen naar zo'n verjaardag geweest maar ik verveel me gigantisch. Iedereen is heel druk met iedereen aan het praten, en de 2 personen die kwa leeftijd het dischte bij mij hangen zijn of ruim 10 jaar ouder(en zijn in het huisje/boompje/beestjes leventje beland) en de ander is nu pas 7. Dus schommel ik er nogal tussenin..quote:Op woensdag 2 juni 2010 07:35 schreef theghostrider het volgende:
[..]
Ok je mist de gezelligheid. Dat betekent dat je echt wel weet wat gezelligheid is... waanneer vond je het wel gezellig? Niet dat ik daar antwoord op wil maar misschien proberen te herpakken waar je toen gestopt bent met accepteren v gezelligheid?
Klinkt heel makkelijk.. maar dat gepieker over je opleiding heeft alleen maar gezorgd voor meer gepieker.
Je hebt er op dit moment geen zin in dus ga er ook niet over denken. Je kan het altijd nog weer oppakken mocht je wel weer de motivatie krijgen.
Je moet je zo min mogelijk gedwongen voelen. dat is uiterst moeilijk in onze maatschappij, je moet namelijk : normaal zijn wil je volledig geaccepteerd worden.
Je moet ook aan allerlij maatstaven voldoen om er bij te horen. Probeer niet 'normaal' te zijn omdat een ander dat van je verlangt. Je mag je best een beetje boos maken als je weer eens ondervind dat 'men' jou niet accepteert. Voel je een mens. Voel je geen kuddedier... in de huidige kudde is voor jou weinig plaats ben je al wel achter. Probeer niet alles op alles te zetten om er bij te horen, werkt averechts ben je al wel achter.
Heb er gewoon schijt aan dat je een tikkeltje anders bent dan 'the average'. BTW, denk niet dat veel mensen echt zichzelf zijn.. als je goed oplet valt dat op.
De meesten zijn echt bezig zich bij een 'groep' te scharen..
Maar natuurlijk geld dat niet voor iedereen.
Je hoeft het niet met iedereen eens te zijn want dat is een onmogelijke opgaaf.
IIG ik zie hier heel veel racties over je studie. En dat daar de uitkomst zou liggen je beter te gaan voelen.
Het is al wel gebleken dat daar niet de kern van het probleem zit.
En in het buitenland is er altijd wel wat gezelligheid, het is kwestie van opeens bij die bekende of dat familielid langsgaan, en tenzij die persoon dingen buitenshuis moet doen ben ik altijd welken. Een famielid heeft mij gewoon sleutel van het huis gegeven zodat ik langskan gaan wanneer ik wil. En er is altijd wel iemand om ff mee te praten. Of iemand om je samen mee te vervelen(dus dat je beide je verveelt).
En verder is het niet dat ik perse normaal wil zijn, maar gewoon een normaal leventje leiden, dus zonder iedere keer de neiging hebben af te haken te studeren. EN gewoon een baan kunnen vinden zonder me telkens te vervelelen. Maar ik ben tevreden met hoe ik ben, alleen niet met de situatie.
EN het is niet zo dat ik geen zin heb in een opleiding ik heb er wel zin in, maar kan je niet de drijfveer vinden. En zolang ik niet duidelijk heb waar ik blijf kan ik er ook niet veel aan doen.
Ik voel me zwaar in 2 gedeeld, aan de ene kant mijn"achtergrond", en aan de andere mijn toekomst en wat ik wil bereiken. Want kwa profesionele toekomst heb ik hier gewoon veel betere kansen, maar op persoonlijk aspect zit ik daar juist wat beter.
Ik moet eigenlijk kiezen tussen die 2, maar kan niet kiezen. En erover praten zorgt er alleen voor dat hetgene waar ik mee zit alleen meer naar boven komt drijven.
En zowieso moet ik eind deze maand kiezen, en tickets zijn zowat onbetaalbaar nu.
EN ik krijg mezelf gewoon momenteel niet zo ver om dingen te doen, ik probeer al 4 dagen mezelf zover te krijgen om wat bankzaken te gaan regelen, die niet urgent zijn. Maar iedere dag begint weer met piekeren en eindigd met piekeren en daardoor zakt de energie die ik heb weg. En doordat ik toch constant loop te piekeren heeft het niet vele nut om toch dingen te doen als ik toch met mijn gedachten ergens ander ben.
En hoe ik ook probeer te stoppen met piekeren het lukt niet. Ik zeg tegen mezelf, stop ermee, ik doe muziek aan om me daar op te richten maar niks helpt.
EN ik weet ook niet meer wat te doen!
En als ik ga wil ik niet moeten terugkeren omdat ik weet dat ik dan weer in hetzelfde "spelletje"terechtkom iedere x na terugkeer al was het maar van 4 weekjes vakantie viel ik in een zware dip(depressie) waar ik pas na 1 jaar uit kwam.
Kan me héél goed in je verhaal vinden. Zelf heb ik IRL ook heel weinig contacten, heb eigenlijk maar één vriend, en een paar bekenden die ik eigenlijk alleen via MSN spreek. Deze vriend zou ik echter ook niet echt een 'vriend' willen noemen, aangezien ik me vaak aan hem irriteer en hem ook niet uit kan leggen hoe ik me voel. Sowieso is er niemand in mijn omgeving waarbij ik het idee heb dat ik mijn verhaal kwijt kan, ik heb het nog nooit aan iemand verteld.
Net als jou voel ik me op veel plekken ongemakkelijk. Op school (HBO) kan ik me gewoon heel vrolijk gedragen, en kom ik ook totaal niet apart over op de rest. Echter is het moeilijk om echt vrienden met ze te worden, omdat ze allemaal buiten mijn studiestad wonen, en daar hun eigen vriendengroep hebben. Toch voel ik me anders in de omgang met ze, ze maken constant grappen etc., daar heb ik zelf weinig inbreng in, waardoor ik me af en toe toch buiten de groep vind vallen. Kan me ook totaal niet motiveren voor school, echter heb ik dat ook nooit hoeven doen, haal eigenlijk al mijn tentamens als ik eventjes het boek doorblader, zit inmiddels in het derde jaar en loop volledig op schema.
Verder heb ik een bijbaantje, ook daar kom ik niet over als een 'loner', toch voel ik me tijdens de pauze's enorm ongemakkelijk. Iedereen kan maar met elkaar praten, terwijl ik echt niets weet in te brengen. Gisteren was er een bedrijfsfeest, iedereen was constant aan het converseren en ik stond er maar een beetje bij, te bedenken wat ik moet zeggen. Ook het drinken van alcohol mocht niet baten, aangezien ik gewoon 'normaal' blijf nadenken.
Toch weet ik dit goed te verbergen, aangezien ik mijn emoties goed weet te onderdrukken, ik kom gewoon heel vrolijk over op iedereen. Wanneer ik echter weer thuis zit voel ik me vaak zwaar kut, en vraag ik me wel eens af waarom ik nog leef. Heb veel vrije dagen op mijn studie, zoals vandaag, dan zit ik gewoon de hele dag een beetje achter mijn computer te internetten, te msn'en met max. 1 of 2 man en een beetje te gamen. Terwijl ik veel liever wat onderneem, echter geen flauw idee wat.
Ook doet het me gewoon pijn wanneer ik zie hoe gelukkig anderen zijn. Bijvoorbeeld op het bedrijfsuitje van gisteravond zie ik gewoon allemaal stelletjes etc., iedereen heel vrolijk converseren, dat maakt me enorm jaloers. Of toen een vriendin aangaf dat ze een examenfeest geeft, en dat er zo'n 60 man komen, ik zou op een feestje niet meer dan 4 man kunnen uitnodigen. (: That hurts.
Sorry dat ik mijn verhaal dump in jouw topic, maar het is fijn om mijn verhaal een keer 'kwijt' te kunnen aan iemand die mij eventueel kan begrijpen.
Net als jou voel ik me op veel plekken ongemakkelijk. Op school (HBO) kan ik me gewoon heel vrolijk gedragen, en kom ik ook totaal niet apart over op de rest. Echter is het moeilijk om echt vrienden met ze te worden, omdat ze allemaal buiten mijn studiestad wonen, en daar hun eigen vriendengroep hebben. Toch voel ik me anders in de omgang met ze, ze maken constant grappen etc., daar heb ik zelf weinig inbreng in, waardoor ik me af en toe toch buiten de groep vind vallen. Kan me ook totaal niet motiveren voor school, echter heb ik dat ook nooit hoeven doen, haal eigenlijk al mijn tentamens als ik eventjes het boek doorblader, zit inmiddels in het derde jaar en loop volledig op schema.
Verder heb ik een bijbaantje, ook daar kom ik niet over als een 'loner', toch voel ik me tijdens de pauze's enorm ongemakkelijk. Iedereen kan maar met elkaar praten, terwijl ik echt niets weet in te brengen. Gisteren was er een bedrijfsfeest, iedereen was constant aan het converseren en ik stond er maar een beetje bij, te bedenken wat ik moet zeggen. Ook het drinken van alcohol mocht niet baten, aangezien ik gewoon 'normaal' blijf nadenken.
Toch weet ik dit goed te verbergen, aangezien ik mijn emoties goed weet te onderdrukken, ik kom gewoon heel vrolijk over op iedereen. Wanneer ik echter weer thuis zit voel ik me vaak zwaar kut, en vraag ik me wel eens af waarom ik nog leef. Heb veel vrije dagen op mijn studie, zoals vandaag, dan zit ik gewoon de hele dag een beetje achter mijn computer te internetten, te msn'en met max. 1 of 2 man en een beetje te gamen. Terwijl ik veel liever wat onderneem, echter geen flauw idee wat.
Ook doet het me gewoon pijn wanneer ik zie hoe gelukkig anderen zijn. Bijvoorbeeld op het bedrijfsuitje van gisteravond zie ik gewoon allemaal stelletjes etc., iedereen heel vrolijk converseren, dat maakt me enorm jaloers. Of toen een vriendin aangaf dat ze een examenfeest geeft, en dat er zo'n 60 man komen, ik zou op een feestje niet meer dan 4 man kunnen uitnodigen. (: That hurts.
Sorry dat ik mijn verhaal dump in jouw topic, maar het is fijn om mijn verhaal een keer 'kwijt' te kunnen aan iemand die mij eventueel kan begrijpen.
Heb hier nog wel een filmpje.
Is van een of andere bijbelgeleerde, maar dit gaat vooral over: Studie
En hoe hij ertegen aankijkt. Ik geef 'm geen ongelijk
http://www.realtruth.org/wtc_061_100521.html
Is van een of andere bijbelgeleerde, maar dit gaat vooral over: Studie
En hoe hij ertegen aankijkt. Ik geef 'm geen ongelijk
http://www.realtruth.org/wtc_061_100521.html
شبح متسابق
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
Zoek een baan waar je je volledig in kan onderdompelen en die je richting geeft. Ga bijvoorbeeld het leger in. Zij geven regel en discipline mee, dat geeft rust en voldoening en je bent voor een gericht doel bezig (bv. op uitzending), en je wordt gedwongen om sociaal te zijn in de groep, dus dan wordt je gedwongen om uit je isolement te komen.
En verder, hoe zit het met je sexualiteit? Val je op mannen of vrouwen?
Heel veel succes!
En verder, hoe zit het met je sexualiteit? Val je op mannen of vrouwen?
Heel veel succes!
hmmm..het leger lijkt mij dus echt totaal niks. De dicipline enzo lijkt me wel handig, maar ik zie me daar echt niet als geschikt voor.
Mede doordat ik in bepaald opzicht een beetje een angsthaas ben, en niet denk goed te kunnen funccioneren onder stress. En ik kan absoluut niet tegen geweld.
Verder mijn seksualiteit, daar twijfel ik soms wel over. Maar voor zover ik weet gewoon heteroseksueel.
Hoewel echt bevestigen dmv. relaties, verkering en als dat soort dingen gaat niet. Omdat ik die nooit heb gehad.
Wel heb ik 1x in mijn leven met een jongen gezoend, en ik vondt het niet al te leuk, maar het idee alleen al met een andere meid te zoenen ofzo lijkt me al helemaal niks
Mede doordat ik in bepaald opzicht een beetje een angsthaas ben, en niet denk goed te kunnen funccioneren onder stress. En ik kan absoluut niet tegen geweld.
Verder mijn seksualiteit, daar twijfel ik soms wel over. Maar voor zover ik weet gewoon heteroseksueel.
Hoewel echt bevestigen dmv. relaties, verkering en als dat soort dingen gaat niet. Omdat ik die nooit heb gehad.
Wel heb ik 1x in mijn leven met een jongen gezoend, en ik vondt het niet al te leuk, maar het idee alleen al met een andere meid te zoenen ofzo lijkt me al helemaal niks
Euhh heb je OP gelezen en moet nu echt iets anders gaan doen maar zal kijken of ik later de rest kan lezen.
In ieder geval: ik denk dat ik 1 a 2 jaar geleden ongeveer net zo in de put zat als jij dat nu zit. Een jaar geleden was ik sowieso depressief. Nu, vandaag de dag, is de kwaliteit m'n leven wat mij betreft uitstekend. Je kan zeker vanuit een diep dal opstaan, alleen hoe je dat moet doen is de vraag.
Voorlopige tips van mijn kant:
Zoek uit of er iets is dat je intereseert, en steek daar veel tijd in. Je moet iets hebben dat je leven richting geeft, voor veel mensen is dat sociaal leven, maar het kan netzogoed een studie zijn. Iedereen voelt zich kut als ze alleen zijn.. ook de mensen met een sociaal leven, en daarom grijpen ze zo graag naar zinloze interactie met elkaar. Maar als jij je zelfstandig bezig kan houden heb je vrijwel geen last meer van die rot momenten van verveling, en heb je ook geen behoefte aan een sociaal leven. En lees goede boeken die je daarbij kunnen helpen!
In ieder geval: ik denk dat ik 1 a 2 jaar geleden ongeveer net zo in de put zat als jij dat nu zit. Een jaar geleden was ik sowieso depressief. Nu, vandaag de dag, is de kwaliteit m'n leven wat mij betreft uitstekend. Je kan zeker vanuit een diep dal opstaan, alleen hoe je dat moet doen is de vraag.
Voorlopige tips van mijn kant:
Zoek uit of er iets is dat je intereseert, en steek daar veel tijd in. Je moet iets hebben dat je leven richting geeft, voor veel mensen is dat sociaal leven, maar het kan netzogoed een studie zijn. Iedereen voelt zich kut als ze alleen zijn.. ook de mensen met een sociaal leven, en daarom grijpen ze zo graag naar zinloze interactie met elkaar. Maar als jij je zelfstandig bezig kan houden heb je vrijwel geen last meer van die rot momenten van verveling, en heb je ook geen behoefte aan een sociaal leven. En lees goede boeken die je daarbij kunnen helpen!
hmmm...ik heb een paar redelijke dagen achter de rug.
Ik weet niet wat het is, maar het lijkt net alsof het weer deels mijn geluk bepaald.
Op dit moment gaat het gewoon klote. Ik weet nu niet meer wat te doen, zit te stressen als een gek.
Alles begon gisteren echt op te laaien, doordat we gebeld werden door familie, doordat oma ademhalingsproblemen had. En met spoed naar 't ziekenhuis gebracht werd.
Uiteindelijk kwam dat wel goed, oma is weer thuis. En het blijkt gewoon een soort paniekaanval ofzo te zijn geweest. Doordat ze heel erg strest vanwege familiare situaties.
Aangezien het daar in familierelaties niet echt heel goed gaat.
Een oom gaat een paar dagen bij oma blijven wss, vanwege zware relatieproblemen, de zoveelste crisis in 5 jaar. En hij en zijn gezin tijdelijk bij iemand onderdak moesten zoeken omdat ze het huis uit zijn gezet, door de nicht van mijn tante. Door een wraakactie.
Mijn andere oom, zit nu al bijna 2 jaar zonder werk, en woonde tijdelijk bij mijn oma, maar is terug naar zijn familie in het zuiden. In de hoop daar wat beters te vinden.
Mijn andere oom, is totaal gefrustreerd en het scheelt weinig of hij mishaldeld zijn eigen gezin, heeft zowat iedereen buitengesloten. En het zo buitengesloten worden doet mij al zeer, laat staan mijn oma.
Die oom vernederd zijn eigen vrouw in bijzijn van mijn oma, geeft zijn kind klappen, op dusdanige manier dat een andere tante hem moet confronteren met het feit dat hij verkeerd bezig is.
En tuurlijk het is allemaal hun probleem, en zou niet zoveel effect op mij moeten hebben. Maar dit heeft het wel, en ik zit al met het dillema gaan/blijven.
En dit maakt het allemaal nog moeilijker, want van de familie hoef ik momenteel niet veel te verwachten en dat is toch een van de voornaamste redenen om te vertrekken. En me daar vrijvoelen, en iets gelukkiger dan hier.
Maar ook niet zo super veel. en gezien al deze situaties vraag ik me af, waarom zou ik willen vertrekken.
En ik hoorde mijn moeder met mijn tante praten en zeggen dat zij het idee heeft dat ik uiteindelijk toch ga vertrekken, maar op de momenten dat zij dat zegt wil ik niet meer vertrekken. En toen ik dat hoorde raakte ik deels weer eens overstuur.
En tegelijkertijd weet ik dat ik mijn oma gigantisch zou helpen ermee, omdat ze dan iemand heeft om haar heen, die iets meer tijd heeft. En haar ook leuke momenten kan geven.
En tegelijk weet ik dat ik hier betere kansen heb en een betere economische situatie heb, wat toch belangerijk is voor mij.
En ik nu dus totaal niet weet wat te doen,en alleen nog verwarrender raak.
Ik weet niet wat het is, maar het lijkt net alsof het weer deels mijn geluk bepaald.
Op dit moment gaat het gewoon klote. Ik weet nu niet meer wat te doen, zit te stressen als een gek.
Alles begon gisteren echt op te laaien, doordat we gebeld werden door familie, doordat oma ademhalingsproblemen had. En met spoed naar 't ziekenhuis gebracht werd.
Uiteindelijk kwam dat wel goed, oma is weer thuis. En het blijkt gewoon een soort paniekaanval ofzo te zijn geweest. Doordat ze heel erg strest vanwege familiare situaties.
Aangezien het daar in familierelaties niet echt heel goed gaat.
Een oom gaat een paar dagen bij oma blijven wss, vanwege zware relatieproblemen, de zoveelste crisis in 5 jaar. En hij en zijn gezin tijdelijk bij iemand onderdak moesten zoeken omdat ze het huis uit zijn gezet, door de nicht van mijn tante. Door een wraakactie.
Mijn andere oom, zit nu al bijna 2 jaar zonder werk, en woonde tijdelijk bij mijn oma, maar is terug naar zijn familie in het zuiden. In de hoop daar wat beters te vinden.
Mijn andere oom, is totaal gefrustreerd en het scheelt weinig of hij mishaldeld zijn eigen gezin, heeft zowat iedereen buitengesloten. En het zo buitengesloten worden doet mij al zeer, laat staan mijn oma.
Die oom vernederd zijn eigen vrouw in bijzijn van mijn oma, geeft zijn kind klappen, op dusdanige manier dat een andere tante hem moet confronteren met het feit dat hij verkeerd bezig is.
En tuurlijk het is allemaal hun probleem, en zou niet zoveel effect op mij moeten hebben. Maar dit heeft het wel, en ik zit al met het dillema gaan/blijven.
En dit maakt het allemaal nog moeilijker, want van de familie hoef ik momenteel niet veel te verwachten en dat is toch een van de voornaamste redenen om te vertrekken. En me daar vrijvoelen, en iets gelukkiger dan hier.
Maar ook niet zo super veel. en gezien al deze situaties vraag ik me af, waarom zou ik willen vertrekken.
En ik hoorde mijn moeder met mijn tante praten en zeggen dat zij het idee heeft dat ik uiteindelijk toch ga vertrekken, maar op de momenten dat zij dat zegt wil ik niet meer vertrekken. En toen ik dat hoorde raakte ik deels weer eens overstuur.
En tegelijkertijd weet ik dat ik mijn oma gigantisch zou helpen ermee, omdat ze dan iemand heeft om haar heen, die iets meer tijd heeft. En haar ook leuke momenten kan geven.
En tegelijk weet ik dat ik hier betere kansen heb en een betere economische situatie heb, wat toch belangerijk is voor mij.
En ik nu dus totaal niet weet wat te doen,en alleen nog verwarrender raak.
Je blijft zitten waar je zit maar je moet op eigen benen staan
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Geen ervaring met alle problemen die je hier beschrijft met familie enzo maar ik zou zeggen fuck dat en hou je met jezelf bezig in plaats van met andermans ellende. Ga in hemelsnaam ook niet je leven omgooien omdat je je oma daarmee helpt, het enige wat écht telt ben jezelf. Vertel jezelf dat jij het belangrijkste in de wereld bent. Anderen komen niet op de eerste plek. Je kan anderen niet helpen als je niet eerst jezelf kan helpen, begin dus bij jezelf.
Het is niet alsof je jouw problemen even oplost en er is geen simpel medicijn voor. Je kijk op de wereld moet grondig veranderd worden anders blijf je op een mistekende manier tegen de wereld aankijken.
///
Dit boek kan je daar enorm bij helpen. Zoals ik al zei, ook ik heb slechtere tijden gekend. Dit boek heeft me echter direct in laten zien dat het ook anders kan. Flow heeft mij de kracht gegeven om dingen te veranderen, en ik ben ervan overtuigd dat het dat voor iedereen kan doen.
Link naar BOL
Het is niet alsof je jouw problemen even oplost en er is geen simpel medicijn voor. Je kijk op de wereld moet grondig veranderd worden anders blijf je op een mistekende manier tegen de wereld aankijken.
///
Dit boek kan je daar enorm bij helpen. Zoals ik al zei, ook ik heb slechtere tijden gekend. Dit boek heeft me echter direct in laten zien dat het ook anders kan. Flow heeft mij de kracht gegeven om dingen te veranderen, en ik ben ervan overtuigd dat het dat voor iedereen kan doen.
quote:"Geluk is de uitkomst van een leven dat volledig geleefd wordt en wanneer je volledig leeft dan maak je je helemaal geen zorgen of je gelukkig bent of niet."
Link naar BOL
|
|
Ik zit er doorheen, weet niet meer wat te doen!
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |