R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik zit er doorheen, weet niet meer wat te doen!
slapen doe ik op zich wel goed. Mischien neit op normale tijden, maar op dit moment hoef ik me niet aan vaste tijden te houden. En om de dagen wat in te korten slaap ik gewoon van later 's nachts tot later overdag.
Ik sta gemiddeld rond een uur of 11 op, soms ga ik de stad in als ik iets nodig heb, en soms zit ikg ewoon de hele dag achter de pc.
Verder ter info, de alcohol ik heb wel de neiging, maar ik weet dondersgoed dat het niks oplost, dus blijf ik er ook deels vanaf, oké zoals de meeste mensen drink ik soms wel wat, maar aangezien ik niet uitga of, blijft het gebruik heel erg beperkt. En soms thuis drink ik wel wat, maar dat blijft dan echt 3 max. 4 biertjes. Waarna ik meestal gewoon op bed ga liggen.
En dit doe ik eigenlijk allemaal uit verveling het slapen en de alchol, maar die verveling zit in mij. Want ik heb geen motivatie om ook maar iets te ondernemen.
Zo wilde ik gister de stad ingaan omdat ik iets nodig had, maar doordat ik op een gegeven moment weer begon te piekeren.
En het is niet echt piekeren het is meer gesprekken in mijn hoofd/gedachten voeren met anderen, ga ik me weer depri voelen, en dan zakt alle motivatie helemaal de grond in.
En dat is altijd een terugkerend probleem geweest, ik heb heel veel moeite met motivatie. Als ik ergens aan begin met motivatie zakt die motivatie steeds verder weg ook al zijn de resultaten positief, maar dit alles hangt samen met verveling. Dingen worden snel saai, en dan ga ik me vervelen, en dan zakt de motivatie en doordat die motivatie zakt wordt ik sneller geiiriteerd/afgeleid/depri als ik met datgene bezig ben. Tot ik het niet meer uithou en er maar mee kap.
En als ik iets leuk vindt heb ik moeite met het doseren. Mijn intereses wisselen zo vaak af, dat het onmogelijk is om een lijn kwa activiteiten vol te houden.
En vroeger wist ik op zijn minst een motivatie voor studeren en of werken te vinden, die ik nu helemaal niet meer heb. Omdat het gene dat ik ermee wilde bereiken toch al van de kaart is.
Want vroeger wist ik mij altijd te motiveren door de redenering: als ik dit succesvol afrond dan kan ik weg naar het buitenland, dat was mijn motivatie voor studie.
En zowat de enige motivatie die ik had. En of ik nou met een 5,5 of 8 overging kon/kan me niks schelen, zolang ik het maar haal.
En voor school heb ik nooit echt motivatie gehad, basischool rond groep 4 zodra het minder spelen werd, begon ik volgens mijn moeder iedere dag te klagen en had ik er niet veel zin in.
En dat is eigenlijk altijd zo gebleven, naar school gaan heb ik nooit echt leuk gevonden, de lessen vondt ik saai en wanneer ik de kans ging ik gewoon lekker op mijn rugzak of armen leunen en niksen en gewoon vervelen. Sociaal leventje op school had ik ook niet, dus school was voor mij gewoon een last en dat is het eigenlijk altijd geweest. Tot de laatste x dat ik naar school ging toe.
De enige momenten waar ik me ¨vermaakte¨ op school, waren de informatica en techniek lessen, maar informatica had ik alleen in de brugklas en techniek had ik na de 2e al niet meer. Maar ik vondt school saai, en dan naar de praatjes van een leraar te moeten luisteren vondt ik zo slaapverwekkend.
En uiteindelijk ging ik toch altijd wel over, al was het kantje boord..maar ik had gewoon geen motivatie om er meer energie-tijd in te steken.
Het lijkt net alsof ik geen energie heb..voor niks. En deels is dat nog zo. Ik kan geen ene reden vinden waarom school leuk zou zijn, voor mij dan.
Maar nu is mijn hele toekomst leeg, en ik probeer iets te vinden wat mij motiveert maar kan gewoon echt niks vinden. Zowieso echte hobby´s heb ik niet meer, mijn hobby was een beetje knutselen achter de pc en zo, maar dat ben ik ook gewoon zat.
Dus ik zit in feite de hele dag te niksen..omdat bijna alles wat ik kan doen mij gewoon niet veel kan intereseren.
En een normaal leven opbouwen ik heb gewoon het idee dat dat van de kaart is zolang ik tussen de 2 landen in leef. Ik moet uiteindelijk op 1 plek mijn leven opbouwen en de ander zal een vakantieplek ofzo moeten worden, maar dat voelt voor mij als onmogelijk.
Omdat ik geen van beide plekken echt mijn plek vindt.
En iedere dag loop ik wel te piekeren en dat piekeren kan ik gewoon niet stopzetten, daarbij is het niet eens echt piekeren in de vorm van gedachten maar meer echt gesprekken met iemand anders in mijn hoofd. En die draaien altijd om hetzelfde en door die gesprekken raak ik gewoon depressief. En wat ik ook doe om afleiding te vinden en het allemaal ff te vergeten-van me af te zetten gaat gewoon niet.
Ik kan in de winkel schoenen aan het passen zijn, maar nog zit ik onbewust te ¨piekeren¨ met het hier en daar. En de hele dag loop ik het constant te vergelijken. En ik wil dat niet meer, ik wil gewoon kunnen leven waar ik ben, en van het moment genieten maar dat gaat gewoon niet.
En dan krijg ik weer het fenomeen dat het me allemaal geen ene moer meer kan schelen wat er gebeurd. En ik gewoon maar de tijd moet uitzitten tot ik gewoon niet meer leef.
Terwijl ik weet dat iig op de eeen of andere manier geld moet binnenkrijgen en dat kan ik doen dmv. studeren of werken en dan kies ik gewoon voor studeren want dat ik van 9 tot 4 en dan ben ik ervanaf.
Maar dat is niet meer uit tehouden want als ik ga studeren wordt het hbo en dan krijg je veel zelfstudie en ik weet echt niet hoe ik mezelf zo ver moet krijgen.
En een binding met mijn omgeving heb ik niet, en heb ik eigenlijk ook nooit gehad, ik funccioneer in de omgeving en maatschappij maar die 2 dingen interesseren me gewoon niet. Het draait mij bij alles gewoon om de funccionaliteit. Als ik al een stoel heb ga ik niet nog een stoel kopen als ik hem toch niet nodig heb.
En sommige mensen zouden zeggen, ach het ziet er leuk uit. Maar dat boeit mij gewoon niet.
En dat ligt aan mij en niet de omgeving want dat is overal zo. En dit is heel lastig uit te leggen. Maar bijvoorbeeld kwa politiek is er nou een linkse of rechtse regering wat boeit mij dat nou.
Of er een grote of kleine bank staat maakt mij ook niet uit, zolang ik maar iets heb om te zitten.
En zo zelf met studie, studeren gaat er bij om om gewoon een stabiele baan te hebben maar wat voor baan boeit mij niks...oké sommige banen wil ik gewoon niet. Omdat ze te saai/simpel ofzo zijn.
Maar verder intereseert het me alleemaal niet, en doordat ik totaal geen dingen heb waar ik naar uitkijk kan ik me ook nergens toe zetten.
Tja..dit schrijf ik nu allemaal omdatik dit nu ook voel. Ik heb wel bekenden via facebook en msn, maar het liefst zou ik die gewoon wissen en nooit meer contact met niks/niemand zoeken.
Maar ik weet dat dat nu is, maar morgen wil ik misschien juist wel contact, en zo gaat rolt het balletje constant.
Ik sta gemiddeld rond een uur of 11 op, soms ga ik de stad in als ik iets nodig heb, en soms zit ikg ewoon de hele dag achter de pc.
Verder ter info, de alcohol ik heb wel de neiging, maar ik weet dondersgoed dat het niks oplost, dus blijf ik er ook deels vanaf, oké zoals de meeste mensen drink ik soms wel wat, maar aangezien ik niet uitga of, blijft het gebruik heel erg beperkt. En soms thuis drink ik wel wat, maar dat blijft dan echt 3 max. 4 biertjes. Waarna ik meestal gewoon op bed ga liggen.
En dit doe ik eigenlijk allemaal uit verveling het slapen en de alchol, maar die verveling zit in mij. Want ik heb geen motivatie om ook maar iets te ondernemen.
Zo wilde ik gister de stad ingaan omdat ik iets nodig had, maar doordat ik op een gegeven moment weer begon te piekeren.
En het is niet echt piekeren het is meer gesprekken in mijn hoofd/gedachten voeren met anderen, ga ik me weer depri voelen, en dan zakt alle motivatie helemaal de grond in.
En dat is altijd een terugkerend probleem geweest, ik heb heel veel moeite met motivatie. Als ik ergens aan begin met motivatie zakt die motivatie steeds verder weg ook al zijn de resultaten positief, maar dit alles hangt samen met verveling. Dingen worden snel saai, en dan ga ik me vervelen, en dan zakt de motivatie en doordat die motivatie zakt wordt ik sneller geiiriteerd/afgeleid/depri als ik met datgene bezig ben. Tot ik het niet meer uithou en er maar mee kap.
En als ik iets leuk vindt heb ik moeite met het doseren. Mijn intereses wisselen zo vaak af, dat het onmogelijk is om een lijn kwa activiteiten vol te houden.
En vroeger wist ik op zijn minst een motivatie voor studeren en of werken te vinden, die ik nu helemaal niet meer heb. Omdat het gene dat ik ermee wilde bereiken toch al van de kaart is.
Want vroeger wist ik mij altijd te motiveren door de redenering: als ik dit succesvol afrond dan kan ik weg naar het buitenland, dat was mijn motivatie voor studie.
En zowat de enige motivatie die ik had. En of ik nou met een 5,5 of 8 overging kon/kan me niks schelen, zolang ik het maar haal.
En voor school heb ik nooit echt motivatie gehad, basischool rond groep 4 zodra het minder spelen werd, begon ik volgens mijn moeder iedere dag te klagen en had ik er niet veel zin in.
En dat is eigenlijk altijd zo gebleven, naar school gaan heb ik nooit echt leuk gevonden, de lessen vondt ik saai en wanneer ik de kans ging ik gewoon lekker op mijn rugzak of armen leunen en niksen en gewoon vervelen. Sociaal leventje op school had ik ook niet, dus school was voor mij gewoon een last en dat is het eigenlijk altijd geweest. Tot de laatste x dat ik naar school ging toe.
De enige momenten waar ik me ¨vermaakte¨ op school, waren de informatica en techniek lessen, maar informatica had ik alleen in de brugklas en techniek had ik na de 2e al niet meer. Maar ik vondt school saai, en dan naar de praatjes van een leraar te moeten luisteren vondt ik zo slaapverwekkend.
En uiteindelijk ging ik toch altijd wel over, al was het kantje boord..maar ik had gewoon geen motivatie om er meer energie-tijd in te steken.
Het lijkt net alsof ik geen energie heb..voor niks. En deels is dat nog zo. Ik kan geen ene reden vinden waarom school leuk zou zijn, voor mij dan.
Maar nu is mijn hele toekomst leeg, en ik probeer iets te vinden wat mij motiveert maar kan gewoon echt niks vinden. Zowieso echte hobby´s heb ik niet meer, mijn hobby was een beetje knutselen achter de pc en zo, maar dat ben ik ook gewoon zat.
Dus ik zit in feite de hele dag te niksen..omdat bijna alles wat ik kan doen mij gewoon niet veel kan intereseren.
En een normaal leven opbouwen ik heb gewoon het idee dat dat van de kaart is zolang ik tussen de 2 landen in leef. Ik moet uiteindelijk op 1 plek mijn leven opbouwen en de ander zal een vakantieplek ofzo moeten worden, maar dat voelt voor mij als onmogelijk.
Omdat ik geen van beide plekken echt mijn plek vindt.
En iedere dag loop ik wel te piekeren en dat piekeren kan ik gewoon niet stopzetten, daarbij is het niet eens echt piekeren in de vorm van gedachten maar meer echt gesprekken met iemand anders in mijn hoofd. En die draaien altijd om hetzelfde en door die gesprekken raak ik gewoon depressief. En wat ik ook doe om afleiding te vinden en het allemaal ff te vergeten-van me af te zetten gaat gewoon niet.
Ik kan in de winkel schoenen aan het passen zijn, maar nog zit ik onbewust te ¨piekeren¨ met het hier en daar. En de hele dag loop ik het constant te vergelijken. En ik wil dat niet meer, ik wil gewoon kunnen leven waar ik ben, en van het moment genieten maar dat gaat gewoon niet.
En dan krijg ik weer het fenomeen dat het me allemaal geen ene moer meer kan schelen wat er gebeurd. En ik gewoon maar de tijd moet uitzitten tot ik gewoon niet meer leef.
Terwijl ik weet dat iig op de eeen of andere manier geld moet binnenkrijgen en dat kan ik doen dmv. studeren of werken en dan kies ik gewoon voor studeren want dat ik van 9 tot 4 en dan ben ik ervanaf.
Maar dat is niet meer uit tehouden want als ik ga studeren wordt het hbo en dan krijg je veel zelfstudie en ik weet echt niet hoe ik mezelf zo ver moet krijgen.
En een binding met mijn omgeving heb ik niet, en heb ik eigenlijk ook nooit gehad, ik funccioneer in de omgeving en maatschappij maar die 2 dingen interesseren me gewoon niet. Het draait mij bij alles gewoon om de funccionaliteit. Als ik al een stoel heb ga ik niet nog een stoel kopen als ik hem toch niet nodig heb.
En sommige mensen zouden zeggen, ach het ziet er leuk uit. Maar dat boeit mij gewoon niet.
En dat ligt aan mij en niet de omgeving want dat is overal zo. En dit is heel lastig uit te leggen. Maar bijvoorbeeld kwa politiek is er nou een linkse of rechtse regering wat boeit mij dat nou.
Of er een grote of kleine bank staat maakt mij ook niet uit, zolang ik maar iets heb om te zitten.
En zo zelf met studie, studeren gaat er bij om om gewoon een stabiele baan te hebben maar wat voor baan boeit mij niks...oké sommige banen wil ik gewoon niet. Omdat ze te saai/simpel ofzo zijn.
Maar verder intereseert het me alleemaal niet, en doordat ik totaal geen dingen heb waar ik naar uitkijk kan ik me ook nergens toe zetten.
Tja..dit schrijf ik nu allemaal omdatik dit nu ook voel. Ik heb wel bekenden via facebook en msn, maar het liefst zou ik die gewoon wissen en nooit meer contact met niks/niemand zoeken.
Maar ik weet dat dat nu is, maar morgen wil ik misschien juist wel contact, en zo gaat rolt het balletje constant.
Hoi,
ik heb niet alles gelezen, het is me ietwat te overweldigend op dit moment. Ik kan me op de meeste punten relateren met je situatie. Ik-zelf heb PDD-NOS, waarbij ik van mezelf merk dat ik erg veel moeite heb met het aanpassen aan nieuwe situaties zo wel omgevingen als gebeurtenissen die zich onverwacht aandienen. Daarnaast dat ik ook helemaal niks geef om welke kleding, inrichting van huizen. Ik zit daar ook helemaal niet mee, of ik dat wel of niet heb. Je kan er zoveel voordelen in zien dat je het niet hebt. Maar goed, door het feit dat ik enkel maar alleen thuis zit, in mijn veilige omgeving, heb ik vaak last van depressie/of ook wel gebrek aan sociale 'zuurstof' waardoor ik extra prikkelbaar word voor angsten.
Though ik wil niet teveel over mezelf vertellen aangezien dit jouw topic is en ik zelf persoonlijk niet de volledige voldoening er uit haal om dit met onbekende mensen te delen, of mensen waarvan je in je achterhoofd al weet dat ze er te neutraal tegenover staan om echt die momentele voldoening te geven.
Jaloers zijn op iedereen, is wat je niet moet zijn. Uit je verhaal kan ik al halen dat je een sterk vermogen hebt ontwikkeld om te reflecteren op jezelf. Helaas nog niet met de juiste uitkomst, maar op 23 jaar zit je nog in een ontwikkelingsreis. Ik ga niet met een verhaal komen van ooit komt het goed. Degene die het goed moet maken kan jij zijn, maar daarvoor heb je waarschijnlijk wel hulp nodig. Hoe langer je in dat drijfzand blijft staan, hoe dieper je gaat. Niemand ziet je onder dat zand aangezien wij gelimiteerd zijn als mens in het waarnemen. Psychiaters gaan je enkel medicatie toe dienen uiteindelijk. Jouw 'situatie' heeft hoogstwaarschijnlijk een proces nodig met een duidelijke lijn waar je, je aan kan vasthouden.
Ik kan hier uren over doorpraten, want ik herken het maar al te goed. Alhoewel ik wel heel veel voldoening haal uit mijn hobby's(gamen,anime,schrijven, filosoferen) die voornamelijk solo of via een tussenmuur(lees internet) worden beoefend. Ik weet niet of jij zoiets hebt? Zo ja, gebruik dat als je basis oppervlakte, je moet ten minste ergens op kunnen staan ook al zal het je geen levensvoldoening geven.
+ het is niet raar dat je emotie schommelt, het kan geen kant op als je het niet kan delen. We leven als we delen, als we niets vrij laten van binnen, kropt dat op. Dat is met ieder aspect zo. Wat het ook niet raar maakt dat je geen mentale conditie meer hebt, of dat het gewoon niet in je zit.
ik heb niet alles gelezen, het is me ietwat te overweldigend op dit moment. Ik kan me op de meeste punten relateren met je situatie. Ik-zelf heb PDD-NOS, waarbij ik van mezelf merk dat ik erg veel moeite heb met het aanpassen aan nieuwe situaties zo wel omgevingen als gebeurtenissen die zich onverwacht aandienen. Daarnaast dat ik ook helemaal niks geef om welke kleding, inrichting van huizen. Ik zit daar ook helemaal niet mee, of ik dat wel of niet heb. Je kan er zoveel voordelen in zien dat je het niet hebt. Maar goed, door het feit dat ik enkel maar alleen thuis zit, in mijn veilige omgeving, heb ik vaak last van depressie/of ook wel gebrek aan sociale 'zuurstof' waardoor ik extra prikkelbaar word voor angsten.
Though ik wil niet teveel over mezelf vertellen aangezien dit jouw topic is en ik zelf persoonlijk niet de volledige voldoening er uit haal om dit met onbekende mensen te delen, of mensen waarvan je in je achterhoofd al weet dat ze er te neutraal tegenover staan om echt die momentele voldoening te geven.
Jaloers zijn op iedereen, is wat je niet moet zijn. Uit je verhaal kan ik al halen dat je een sterk vermogen hebt ontwikkeld om te reflecteren op jezelf. Helaas nog niet met de juiste uitkomst, maar op 23 jaar zit je nog in een ontwikkelingsreis. Ik ga niet met een verhaal komen van ooit komt het goed. Degene die het goed moet maken kan jij zijn, maar daarvoor heb je waarschijnlijk wel hulp nodig. Hoe langer je in dat drijfzand blijft staan, hoe dieper je gaat. Niemand ziet je onder dat zand aangezien wij gelimiteerd zijn als mens in het waarnemen. Psychiaters gaan je enkel medicatie toe dienen uiteindelijk. Jouw 'situatie' heeft hoogstwaarschijnlijk een proces nodig met een duidelijke lijn waar je, je aan kan vasthouden.
Ik kan hier uren over doorpraten, want ik herken het maar al te goed. Alhoewel ik wel heel veel voldoening haal uit mijn hobby's(gamen,anime,schrijven, filosoferen) die voornamelijk solo of via een tussenmuur(lees internet) worden beoefend. Ik weet niet of jij zoiets hebt? Zo ja, gebruik dat als je basis oppervlakte, je moet ten minste ergens op kunnen staan ook al zal het je geen levensvoldoening geven.
+ het is niet raar dat je emotie schommelt, het kan geen kant op als je het niet kan delen. We leven als we delen, als we niets vrij laten van binnen, kropt dat op. Dat is met ieder aspect zo. Wat het ook niet raar maakt dat je geen mentale conditie meer hebt, of dat het gewoon niet in je zit.
"That is not a dream, that is a substitute for reality"
quote:Op zondag 30 mei 2010 19:56 schreef SeanDaley het volgende:
Hoi,
ik heb niet alles gelezen, het is me ietwat te overweldigend op dit moment. Ik kan me op de meeste punten relateren met je situatie. Ik-zelf heb PDD-NOS, waarbij ik van mezelf merk dat ik erg veel moeite heb met het aanpassen aan nieuwe situaties zo wel omgevingen als gebeurtenissen die zich onverwacht aandienen. Daarnaast dat ik ook helemaal niks geef om welke kleding, inrichting van huizen. Ik zit daar ook helemaal niet mee, of ik dat wel of niet heb. Je kan er zoveel voordelen in zien dat je het niet hebt. Maar goed, door het feit dat ik enkel maar alleen thuis zit, in mijn veilige omgeving, heb ik vaak last van depressie/of ook wel gebrek aan sociale 'zuurstof' waardoor ik extra prikkelbaar word voor angsten.
Though ik wil niet teveel over mezelf vertellen aangezien dit jouw topic is en ik zelf persoonlijk niet de volledige voldoening er uit haal om dit met onbekende mensen te delen, of mensen waarvan je in je achterhoofd al weet dat ze er te neutraal tegenover staan om echt die momentele voldoening te geven.
Jaloers zijn op iedereen, is wat je niet moet zijn. Uit je verhaal kan ik al halen dat je een sterk vermogen hebt ontwikkeld om te reflecteren op jezelf. Helaas nog niet met de juiste uitkomst, maar op 23 jaar zit je nog in een ontwikkelingsreis. Ik ga niet met een verhaal komen van ooit komt het goed. Degene die het goed moet maken kan jij zijn, maar daarvoor heb je waarschijnlijk wel hulp nodig. Hoe langer je in dat drijfzand blijft staan, hoe dieper je gaat. Niemand ziet je onder dat zand aangezien wij gelimiteerd zijn als mens in het waarnemen. Psychiaters gaan je enkel medicatie toe dienen uiteindelijk. Jouw 'situatie' heeft hoogstwaarschijnlijk een proces nodig met een duidelijke lijn waar je, je aan kan vasthouden.
Ik kan hier uren over doorpraten, want ik herken het maar al te goed. Alhoewel ik wel heel veel voldoening haal uit mijn hobby's(gamen,anime,schrijven, filosoferen) die voornamelijk solo of via een tussenmuur(lees internet) worden beoefend. Ik weet niet of jij zoiets hebt? Zo ja, gebruik dat als je basis oppervlakte, je moet ten minste ergens op kunnen staan ook al zal het je geen levensvoldoening geven.
+ het is niet raar dat je emotie schommelt, het kan geen kant op als je het niet kan delen. We leven als we delen, als we niets vrij laten van binnen, kropt dat op. Dat is met ieder aspect zo. Wat het ook niet raar maakt dat je geen mentale conditie meer hebt, of dat het gewoon niet in je zit.
Hmm, ik besef dat ik niet jaloers moet zijn op iedereen, maar onbewust ben ik het toch. En onbewust probeeer ik de ander dan onderuit te halen in mijn hoofd, om mezelf beter te voelen.
Maar ik ben jaloers omdat ik zo baal van de situatie en deels niet meer weet hoe deze te veranderen, en soms ben ik zo boos. Op de familie in het buitenland, omdat ik ben zo ver, en weet dondersgoed wat ik mis.(dit kan ik zeggen omdat ik het ken) en al die familieleden daar die verdoen hun tijd, ipv. vanelkaar te genieten, zit ieder zo in zijn eigen frustraties dat ze het geheel niet zien. De meesten geven zelfs aan dat hun heel graag in mijn situatie zouden willen zitten, alleen vanwege het feit dat je hier volgens hun beter verdiend en dus beter leeft. Nou...kom maar eens kijken, de levenstandaard zit hier hoger dus moet het loon wel hoger zijn, wil je uberhaubt je basisvoorzieningen kunnen betalen.
Daar wordt ik zo pissed van.
En tegelijkertijd wordt ik jaloers als ik zie hoe mijn nicht haar verjaardag viert met een bbq met de familie erbij, en dan kijk ik naar mijn verjaardagen sinds mijn 15e, zijn de meest doodnormale dagen van het jaar. Net alsof er niks is gebeurd. Hetzelfde met kerst/oud en nieuw. Mischien is de grootste fout ook geweest omdat ik geen vrienden heb die deels door familie vervangen. En zo had ik 1 familielid, die voor mij zo gigantisch belangerijk was, en toen ik daar was is die persoon gewoon gigantisch veranderd( tegenover iedereen) maar nu sinds ik terug ben heb ik 1x iets van die persoon gehoord en dat was na de dag van mijn verjaardag letterlijk het volgende:"hoi, ik hoop dat je een fijne verjaardag hebt gehad." Terwijl vroeger deed die persoon altijd heel lief ook al was "op papier".
En tja, die ontwikkelingsreis, ik vraagme echt af hoe lang deze nog gaat duren, want ik ken mezelf aardig. Maar ik weet niet wat ik wil, ik wil eigenlijk niks.
En ik moet kiezen tussen beide plaatsen maar ik wil niet kiezen, want ze zijn allebei even belangerijk.
En tja, dat drijfzand hoe kom je er uit, ik weet dat ik erin zit ik weet bepaalde knelpunten, maar ik mis de middelen om me eruit te trekken.
En hulp krijg ik van mijn ouder en psycholoog. Mijn ouder kan me ook niet veel helpen, want die snapt het allemaal niet zo goed. En die is zo anders dan mij, die zou nu gewoon een ticket kopen en morgen vertrekken en ik zie wel.
Maar die ik zie wel mentaliteit daar wordt ik zwaar wanhopig van, deels miss mijn karakter om alles zo goed mogelijk onder controle te houden en de zekerheid te zoeken.
En wat ik vooral wil is gewoon normaal te kunnen funccioneren zonder bij het 1e beste "gevoelig" ietes overstuur te raken.
Ik kan een film kijken waarin een van de personages dood gaat, en dan moet ik gewoon huilen..en vroeger had ik niet. Alles raakt mij zo veel dat ik 9 van de 10x moet huilen. Ik kan niet eens normaal een film kijken, die miss droevige momenten kent. Omdat ik daar gewoon overstuur van raak.
Als ik hier wat typ 9 van de 10x vloeien de tranen er ook gewoon uit. En oké ik heb bepaalde onprettige gebeurtenissen meegemaakt als klein kind, zoals sterfte van iemand die je als tante/oma beschouwd, dood van je meest geliefde huisdier die eigenlijk je beste vriend was etc. En nog een paar die ik jullie bespaar.
En hoe graag zou ik een hobby willen hebben, maar die heb ik gewoon niet(meer)ik vraag me af of ik ooit wel een hobby heb gehad. Mijn hobby was chatten, met familieleden en bekenden uit het buitenland, maar door een miljoen verschillende redenen, zijn de anderen nooit online en of spreken zij mij niet meer aan.
Waardoor zelf dat niet mogelijk is. En dat is hetgene wat mij door mijn opleiding heen heeft geloodst, het tijdens lesuren chatten met familie
dat was mijn grootste activiteit tijdens mijn MBO opleiding 
.En ach, ik heb wel wat virtuele contacten, maar het zijn maar virtuele contacten die verwateren door de afstand die ertussen zit. En uiteindelijk kijk ik irl als virtueel om me heen en zie ik mezelf en mijn ouder en that's it.
Ik besef nu ook eigenlijk dat mijn jeugd voorbij is, en die jaren van "feesten, onbezorgd" doen etc. al voorbij zijn omdat ik toch al bijna 24 ben, en totaal geen richting in mijn leven heb.
En hulp krijg ik wel van de psycholoog, tenminste dat is de bedoeling, maar ik vraag me soms echt af wat je aan praten hebt, het veranderd niks..en het helpt me ook niet vooruit. En de psych zegt wel van:"ja, maar dit is miss. zus of zo". En ik snap het dan wel, maar toch veranderd mijn manier van tegen de dingen aan kijken niet.
En ik zit er gewoon steeds vaker doorheen, vroeger had ik op zijn minst een paar goede dagen achter elkaar, maar nu kan mijn stemming echt ieder moment omschakelen. En slechte momenten lijken zwaarder te worden, en mijn ouder merkt dat. En die begint er dan over te praten, maar snapt niet dat ik niet wil praten, dat ik daar niks mee opschiet..en dat het me mischien ff een dagje oplucht, maar de volgende dag is toch weer hetzelfde.
Voorbeeld, ik was net aan het denken over evt. studies hierzo en was sites van de hogescholen aan het bekijken, en ik merk gewoon dat ik gewoon niet weet wat ik wil, oké geen probleem zou je dneken probeer te kijken wat je wilt. Maar ik raak gewoon helemaal overstuur omdat ik dan weer denk aan wat ik met die studie kan gaan doen enz. En dan besef ik toch dat ik moet kiezen maar niet wil kiezen.
Het is net als kiezen tussen 2 ouders, dat is imo toch het onmogelijke vragen van een kind/tiener. Zo voel ik mij, ik moet wel kiezen. Als ik ergens iets wil opbouwen, maar ik wil niet kiezen...beiden kanten zijn voor mij belangerijk. En het gevolg: Overstuur/huilirig/moe/depressief.
En dit loopt al een jaar zo
Ik weet gewoon niet meer wat ik met mezelf aan moet. En net zoals hier al eerder is gezegd, weet ik niet eens of de psycholoog mij wel serieus neemt, zowieso ziet ze niet hoe ik me echt voel. Ik kan alles zo goed onder woorden brengen enverklaren, en ik kom dan heel koel over, dat het net lijkt alsof er niks aan de hand is
Maar deels moet de psycholoog er toch wel wat van snappen, anders zou het geen psycholoog zijn
Praten kan alleen helpen als je dat doet met iemand die de situatie ECHT kent!quote:Op zondag 30 mei 2010 23:40 schreef rocio het volgende:
[..]
En hulp krijg ik wel van de psycholoog, tenminste dat is de bedoeling, maar ik vraag me soms echt af wat je aan praten hebt, het veranderd niks..en het helpt me ook niet vooruit. En de psych zegt wel van:"ja, maar dit is miss. zus of zo". En ik snap het dan wel, maar toch veranderd mijn manier van tegen de dingen aan kijken niet.
Maar deels moet de psycholoog er toch wel wat van snappen, anders zou het geen psycholoog zijn
Ik zeg niet dat alles wat een psiech zegt onwaar is maar ik zeg wel dat hij of zij geen waterdichte oplossing heeft of kan hebben. En dan nog, elk mens heeft een iets andere manier van beleven.
شبح متسابق
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
hier ben ik het wel mee eens. En bijvoorbeeld met mijn ouder praat ik veel over de situatie enzo, maar het lucht momenteel wel wat op. Maar thats it. Ik kom geen steek verder met mijn gedachten. En mijn twijfels.quote:Op maandag 31 mei 2010 05:35 schreef theghostrider het volgende:
[..]
Praten kan alleen helpen als je dat doet met iemand die de situatie ECHT kent!
Ik zeg niet dat alles wat een psiech zegt onwaar is maar ik zeg wel dat hij of zij geen waterdichte oplossing heeft of kan hebben. En dan nog, elk mens heeft een iets andere manier van beleven.
En tja, ik krijg vaak genoeg het idee dat de dingen heel luchtig opgenomen worden, maar niemand duidelijk heeft hoe ik het allemaal beleef. En ik kan het gewoon niet uitleggen om het aan de psycholoog uit te leggen zou het makkelijkste zijn om een gesprek te hebben op het moment dat ik weer eens dichtbij de afgrond sta.
Ik loop al ruim 8maanden zo, en veel beter wordt het niet, want zodra ik aan de toekomst denk begin ik me weer raar te voelen en daarna weer snel geirriteerd en daarna weer depri.
En ik ben het gewoon zo zat om geen moment rust te hebben in mijn hoofd en constant met die 2 deling te lopen.
En zo lang ik die heb kan ik niet verder vooruit. Ik sta al ruim 9 maanden stil en krijg er gewoon geen beweging in.
En dan neem ik het besluit ik kijk wel wat er gebeurd, als ik begin augustus geen ticket heb omte vertrekken blijf ik maar en pak ik hier maar alles op..maar dat werkt niet, emotioneel is dat niet acceptabel. Maar vertrekken is ook niet acceptabel. EN ik zit er gewoon doorheen en loop steeds tegen hetzelfde knelpunt aan.
Het enige dat ik deels wil is mezelf vrij voelen, maar ik voel me constant opgsloten en kan het ook niet goed uitleggen.
Het liefst was ik nu een kat met een geheugen van een paar seconden, als ik alles kon vergeten zou het zo makkelijk zijn om weer vanaf 0 te beginnen. EN dan gewoon alles vanuit de emotie/intuitie/gevoel kunnen doen en niet nadenken over dingen
En ik voel het al aankomen vandaag gaat de bom weer barsten(tuurlijk meer emotioneel en er gebeurd niks heel ergs) op het feit na dat ik gewoon het liefst zou verdwijnen.
Wat ik denk is dat je helemaal geen egoist bent ( het jaloers op anderen).quote:Op maandag 31 mei 2010 17:14 schreef rocio het volgende:
[..]
hier ben ik het wel mee eens. En bijvoorbeeld met mijn ouder praat ik veel over de situatie enzo, maar het lucht momenteel wel wat op. Maar thats it. Ik kom geen steek verder met mijn gedachten. En mijn twijfels.
En tja, ik krijg vaak genoeg het idee dat de dingen heel luchtig opgenomen worden, maar niemand duidelijk heeft hoe ik het allemaal beleef. En ik kan het gewoon niet uitleggen om het aan de psycholoog uit te leggen zou het makkelijkste zijn om een gesprek te hebben op het moment dat ik weer eens dichtbij de afgrond sta.
Ik loop al ruim 8maanden zo, en veel beter wordt het niet, want zodra ik aan de toekomst denk begin ik me weer raar te voelen en daarna weer snel geirriteerd en daarna weer depri.
En ik ben het gewoon zo zat om geen moment rust te hebben in mijn hoofd en constant met die 2 deling te lopen.
En zo lang ik die heb kan ik niet verder vooruit. Ik sta al ruim 9 maanden stil en krijg er gewoon geen beweging in.
En dan neem ik het besluit ik kijk wel wat er gebeurd, als ik begin augustus geen ticket heb omte vertrekken blijf ik maar en pak ik hier maar alles op..maar dat werkt niet, emotioneel is dat niet acceptabel. Maar vertrekken is ook niet acceptabel. EN ik zit er gewoon doorheen en loop steeds tegen hetzelfde knelpunt aan.
Het enige dat ik deels wil is mezelf vrij voelen, maar ik voel me constant opgsloten en kan het ook niet goed uitleggen.
Het liefst was ik nu een kat met een geheugen van een paar seconden, als ik alles kon vergeten zou het zo makkelijk zijn om weer vanaf 0 te beginnen. EN dan gewoon alles vanuit de emotie/intuitie/gevoel kunnen doen en niet nadenken over dingen
En ik voel het al aankomen vandaag gaat de bom weer barsten(tuurlijk meer emotioneel en er gebeurd niks heel ergs) op het feit na dat ik gewoon het liefst zou verdwijnen.
Waar jij op dit moment alleen op let is het geluk dat zij ' uitstralen' .
Dat jij je ook gellukig wilt voelen heeft niks met egoisme te maken.
Als jij zou willen dat alle geluk alleen maar naar jou toe zou moeten, dat zou je wel egoist maken.
Maar zo bedoel je het denk ik niet...
Ze stralen het uit maar vergis je niet... als ze echt zo zielsgelukkig zijn op school of op hun werk, hoeveel houden zij dan daadwerkelijk van hun vrouw/man?
Dat betekent dat ze de gevoelens van ware liefde makkelijk opzij kunnen zetten voor iets wat het ego streelt... de meerderheid op je hand proberen te krijgen door iets grappigs te vertellen bijvoorbeeld.
Als er om een opmerking gelachen wordt zal de opmerkingmaker bezig gaan met het volgende grappige iets. Ik zeg niet dat humor verkeerd is, god zij dank niet. Maar er zit verschil tussen...
Of verbergen ze hun gemis op die manier? In een noodgedwongen situatie kun je altijd proberen er maar het beste van te maken.... of diep blijven treuren om het gemis...Maar ik hoop niet dat je teveel jaloers wordt op het ego van een ander mens.. die kun je beter kwijt dan rijk zijn namelijk, het ego...
Ik weet het is veel makkelijker gezegd dan gedaan, absoluut!
En het in de toekomst kijken. Ik weet maar al te goed wat je bedoelt. Alleen, het blijft een gedachte en die gedachte kan je maar beter zoveel mognlijk tot bedaren brengen. Nieuwschierigheid is niet slecht, positieve nieuwschierigheid wel te verstaan. Het andere krijg je aleen maar meer zorgen door, zonder dat je er echt voor kiest, ik weet het, ik snap je verhaal.... maar nu is nog altijd nu en de toekomst kunnen wij toch niet vormen naar onze persoonlijke wensen... Misschien een paar wensen die je hebt, en toch niet haalbaar zijn aan de kant schuiven, voor nu, je kan ze altijd nog weer oppakken.
Ik kan me herinneren dat die tom cruise zo populair was onder de meisjes. cocktail de film waardoor het kwam.
Al die meiden die gek op hem waren toendertijd wensten zich tom cruise... niet een bijna kopie, nee de enige echte natuurlijk. Want ze moest wel heel bijzonder zijn dat mr cruise haar zou kiezen...de wens die nooit uitkwam moor 99,99999999999999999999999999999999999999, nogwat % iig niet.
En toch hebben vele meiden verdrietige tijden beleeft, innerlijk wel te verstaan. En misschien wel met vriendinetjes onder elkaar besproken, wee ik veel/// Maar iig, probeer met weinig tevreden te zijn dan heb je meer dan die denken veel te hebben
En dan zouden zij eigenlijk jaloers op jou zijn.
Iedereen heeft zorgen, degene die het ontkent in het openbaar leeft niet zorgeloos. Iedereen is wel ergens bang voor. Om van je probleempjes af te komen LIJKT MIJ dat een van de vereisten om het om te buigen naar een grappigere kant van het leven... een grap maken is niet per defenitie verkeerd, je kan het om 2 redenen doen. A omdat je graag ziet dat een ander ook lacht en dus plezier heeft. B. om jezelf op een voetstuk te plaatsen.
Beide gaan samen maar niet letterlijk
Ok have fun.
شبح متسابق
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
Rocio, ik kan het verkeerd hebben. Maar uit je OP meen ik te begrijpen dat de HAVO je makkelijk afging en je dus niet echt geleerd hebt om te leren? Dat kan al een belemmering zijn om te studeren. En dan is het ook moeilijker om sowieso een studie te kiezen. Maar daar kan je vast praktische hulp bij krijgen.
En je moet niet bang zijn om te overdrijven als je tegen de psych vertelt hoe je je voelt. Dat kan voor jou wel overdrijven lijken, maar zo is het niet. Diegene is er voor opgeleid om je te helpen, maar nog steeds niet helderziend. Het RIAGG is een soort reisgids. Ze kunnen je een kompas en een wandelstok geven, maar je zult zelf moeten lopen.
Zou je samen met de psycholoog het probleem niet in stukjes kunnen hakken? Het bovenstaande over studeren is daar een voorbeeld van. Misschien helpt praktische hulp bij die stukjes beter dan alleen maar praten over het grote geheel.
Als je depressief bent, heb je de neiging om alsmaar over hetzelfde te piekeren. Niet zo gek dat je niet kunt kiezen dus. En als klap op de vuurpijl ga je natuurlijk piekeren over het feit dat je niet kan kiezen.
De psych kan je wel leren om met dat gepieker om te gaan.
Het kan je misschien helpen om een lijstje te maken van de voor- en nadelen van elke keus. Niet in je hoofd, dat is piekeren, maar op papier.
Zoals hierboven al gezegd, het kan ook helpen om meer op je intuitie af te gaan. Iedereen moet weleens een beslissing nemen, waarbij je er niet uitkomt met rationele argumenten.
Die intuitie kan je trainen met kleine dingen. Als er kipfilet op je lijstje staat en je hebt opeens zin in ham, koop dan die ham. Meestal komt het dan van pas. Of je eet gewoon waar je zin in hebt.....
Als je leert vertrouwen op je intuitie, kan je daar bij een moeilijke beslissing ook op vertrouwen.
Daarvan groeit ook je zelfvertrouwen.
Ik kleed me ook vaak zoals ik wil en ik houd niet van make-up. Toch vinden mensen me leuk, omdat ik straal als ik het naar m'n zin heb.
Tenslotte: het is moeilijk om iets leuk te vinden en je ergens voor in te zetten als je je slecht voelt. Maar het is belangrijk, het is iets om meer energie te krijgen.
Is er niks wat je vroeger heerlijk vond en wat je weer op wilt pakken?
Ik wens je sterkte, want ik schrijf dit niet over uit een boek, maar omdat ik er veel in herken.
En je moet niet bang zijn om te overdrijven als je tegen de psych vertelt hoe je je voelt. Dat kan voor jou wel overdrijven lijken, maar zo is het niet. Diegene is er voor opgeleid om je te helpen, maar nog steeds niet helderziend. Het RIAGG is een soort reisgids. Ze kunnen je een kompas en een wandelstok geven, maar je zult zelf moeten lopen.
Zou je samen met de psycholoog het probleem niet in stukjes kunnen hakken? Het bovenstaande over studeren is daar een voorbeeld van. Misschien helpt praktische hulp bij die stukjes beter dan alleen maar praten over het grote geheel.
Als je depressief bent, heb je de neiging om alsmaar over hetzelfde te piekeren. Niet zo gek dat je niet kunt kiezen dus. En als klap op de vuurpijl ga je natuurlijk piekeren over het feit dat je niet kan kiezen.
De psych kan je wel leren om met dat gepieker om te gaan.
Het kan je misschien helpen om een lijstje te maken van de voor- en nadelen van elke keus. Niet in je hoofd, dat is piekeren, maar op papier.
Zoals hierboven al gezegd, het kan ook helpen om meer op je intuitie af te gaan. Iedereen moet weleens een beslissing nemen, waarbij je er niet uitkomt met rationele argumenten.
Die intuitie kan je trainen met kleine dingen. Als er kipfilet op je lijstje staat en je hebt opeens zin in ham, koop dan die ham. Meestal komt het dan van pas. Of je eet gewoon waar je zin in hebt.....
Als je leert vertrouwen op je intuitie, kan je daar bij een moeilijke beslissing ook op vertrouwen.
Daarvan groeit ook je zelfvertrouwen.
Ik kleed me ook vaak zoals ik wil en ik houd niet van make-up. Toch vinden mensen me leuk, omdat ik straal als ik het naar m'n zin heb.
Tenslotte: het is moeilijk om iets leuk te vinden en je ergens voor in te zetten als je je slecht voelt. Maar het is belangrijk, het is iets om meer energie te krijgen.
Is er niks wat je vroeger heerlijk vond en wat je weer op wilt pakken?
Ik wens je sterkte, want ik schrijf dit niet over uit een boek, maar omdat ik er veel in herken.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Avond HBO doen
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Alleen maar mooi dat een psych je zo heeft kunnen helpen. Maar dat neemt niet weg dat dat maar voor weinigen is weggelegd. Je weet op den duur wel hoe een psych het bedoelt. Daar ben je naar een paar maanden wel achter.quote:Op maandag 31 mei 2010 18:12 schreef krakkemieke het volgende:
Rocio, ik kan het verkeerd hebben. Maar uit je OP meen ik te begrijpen dat de HAVO je makkelijk afging en je dus niet echt geleerd hebt om te leren? Dat kan al een belemmering zijn om te studeren. En dan is het ook moeilijker om sowieso een studie te kiezen. Maar daar kan je vast praktische hulp bij krijgen.
En je moet niet bang zijn om te overdrijven als je tegen de psych vertelt hoe je je voelt. Dat kan voor jou wel overdrijven lijken, maar zo is het niet. Diegene is er voor opgeleid om je te helpen, maar nog steeds niet helderziend. Het RIAGG is een soort reisgids. Ze kunnen je een kompas en een wandelstok geven, maar je zult zelf moeten lopen.
Zou je samen met de psycholoog het probleem niet in stukjes kunnen hakken? Het bovenstaande over studeren is daar een voorbeeld van. Misschien helpt praktische hulp bij die stukjes beter dan alleen maar praten over het grote geheel.
Als je depressief bent, heb je de neiging om alsmaar over hetzelfde te piekeren. Niet zo gek dat je niet kunt kiezen dus. En als klap op de vuurpijl ga je natuurlijk piekeren over het feit dat je niet kan kiezen.
De psych kan je wel leren om met dat gepieker om te gaan.
Het kan je misschien helpen om een lijstje te maken van de voor- en nadelen van elke keus. Niet in je hoofd, dat is piekeren, maar op papier.
Zoals hierboven al gezegd, het kan ook helpen om meer op je intuitie af te gaan. Iedereen moet weleens een beslissing nemen, waarbij je er niet uitkomt met rationele argumenten.
Die intuitie kan je trainen met kleine dingen. Als er kipfilet op je lijstje staat en je hebt opeens zin in ham, koop dan die ham. Meestal komt het dan van pas. Of je eet gewoon waar je zin in hebt.....
Als je leert vertrouwen op je intuitie, kan je daar bij een moeilijke beslissing ook op vertrouwen.
Daarvan groeit ook je zelfvertrouwen.
Ik kleed me ook vaak zoals ik wil en ik houd niet van make-up. Toch vinden mensen me leuk, omdat ik straal als ik het naar m'n zin heb.
Tenslotte: het is moeilijk om iets leuk te vinden en je ergens voor in te zetten als je je slecht voelt. Maar het is belangrijk, het is iets om meer energie te krijgen.
Is er niks wat je vroeger heerlijk vond en wat je weer op wilt pakken?
Ik wens je sterkte, want ik schrijf dit niet over uit een boek, maar omdat ik er veel in herken.
En ook ik kan het weten
En ook ik ben blij maar dan met een andere reden... weer wat geleerd is mijn blijheid die ik eruit haal. Ik weet immers beter nu dat het op mij niet het positieve effect had wat het bij jou wel gebracht heeft. Ik zou never nooit niet iets bestrijden waarvan ik niet persoonlijk op de hoogte ben.
Een ieder is persoonlijk op de hoogte. Maar iedereen heeft er een ander beeld bij... het zogenaamde babylonische spraakverwarrings syndroom.
En aan de ene kant is dat maar goed ook... anders zouden we nooit geen keuzes kunnen maken... waar daarnaar je het meest nieuwschierig bent zul je het meeste van op willen steken... ik weet nu wel de betekenis van spreken is zilver zwijgen is goud. Beiden niks mis mee alleen met het goud wordt bedoeld dat niks zeggen nog beter is. Zeg ik niks? Oordeel zelf. Ik ben niet perfect! Zoals een ander kwaad kan worden imperfect genoemd te worden... logisch ook dat doe ik, ik heb de 2e plaats, zilver behaald. Ik SSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSPREEK!!!!!!
wordt ik ook kwaad vergeleken te worden met perfectie
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt. Maar daarmee ben ik niet kwaad op perfectie! Perfect is nu eenmaal perfect... kwaad op God dus... nee kwaad om de woorden van een persoon die zich sowieso beter voelt dan mij. Die trollend komen met opmerkingen van ' je hebt proffesionele hulp nodig" . Daarom vind ik het ook mooi dat jij komt met feiten. Maar helaas gaat die vlieger dus niet voor iedereen op
Ok, dat het aan de trollen gericht was moge duidelijk zijn. Zonder onderbouwingen iets roepen om zich vervolgens nog van een paar oneliners te bedienen met meer van die trollende opmerkingen... zo jammer dat ze al zo lang niet meer orgineel zijn...doet me aan die smiley denken... dat gebeurt er namelijk als je alleen maar onelinertjes niet zelf verzonnen strooit... OF
zoiets natuurlijk. Tel tot 10 enzo... (10 geboden?
Om daarna een middel toe te dienen die de kortsluiting lam legt door een omleiding te plaatsen. Probleem opgelost? Kortsluiting is foetsie...toch? Ja het is idd INGESLOTEN dat deeltje vj brain. Maar het had echt wel nut...de oorzaak is niet aangepakt maar er is een paardemiddel gebruikt.
Iemand die last van zn vinger heeft ook er maar gelijk afhakken? Of heeft hij dan ' fantoompijn' ?
Jeuk aan het topje van zn vinger... dit keer geloofde men hem en gaf het een passende nam
Ik weet dus ook wat dat is. Het fijne ervan is dat de meesten OOK wel iest bijzonders meegemaakt hadden.
En ze drongen maar op dat ik stemmen hoorde.. ik zei NEE! De enige stemmen die ik hoor is de denkbeeldige stem van mezelf! Alsof je een boek leest, zul je ook de woorden ' hardop' in je hoofd nazeggen. Zo is het ook met de stemmen die ik dus niet hoor wat ze zijn in mn gedachten, voor geen mens verstaanbaar alleen voor God en daarom is stem zowieso al een fout begrip... luide gedachte is beter. Je innerlijke stem die het zegt... geen oor kan dat opvangen.
Een boek lees je ook met je innerlijke stem... de woorden zijn maar kleine hulpmiddeltjes om een gedachte te doen vormen.
Dus als zon psych mij telkens weer zegt: " en hoor je nu nog stemmen?" Dan neem ik 'm toch sowieso al niet meer serieus? Volgestopt met de pammetjes. want ik was nogal ' hyper' . Vervolgens gedumpt in de isoleer, 7 dagen lang
Daarna nog steeds die pammetjes. Ik dronk expresso koffie maar dan nog vele malen sterker om wakker te kunnen blijven. Want het bezoek kwam rond 7 uur avonds dus wilde dan niet slapen als een blok door toedoen van dat Oxazepam. Een middel dat tegen angsten en slapeloosheid gebruikt wordt met name. Willen de idioten me dus laten slapen op bezoekuur.. mafkezen. Ik heb op den duur geweigerd te nemen daar ik eracchter kwam waarvoor het bedoeld was... Ik ben never niet bang geweest toen. Nog steeds niet, maar voor het schrijven op een forum ben je ook niet veel moed nodig btw:P Ze hadden er helemaal geen oog voor. Onder het eten, aan tafel dus daar hoorden ze ons op ' geniepige' wijze uit. Constant reakties uitlokken... ze motten wel verslag van ons uitbrengen he
Nog een reden hun drugs te gebruiken: uit de isoleer blijven..
Niet alles hoeft te verklaren te zijn. Kan iemand met een aanloopje normaliter 3 meter hoogspringen? (over een hek. en is meerdere malen gebeurt.)
Je moet het gezien hebben anders zul je het niet geloven of... geloven omdat je het gelooft. Uiteraard was hier nooit een opzichter bij... wel andere ' patienten'
Of met een klein aanloopje letterlijk als een spiderman tegen een muurtje opklimmen en vervolgens via de dakrand het dak op klimt.
Ik kan je verzekeren dat er engelen onder de ' patienten' aanwezig waren. Hun steunen de mensen. Willen de ervaring vd mens delen op een eerlijke manier...zelf ondervinden. En andere mensen daardoor laten weten niet de enige te zijn. Dat ik niet precies hetzelfde fenomeen heb waargenomen kan nooit zeggen dat het fenomeen niet bestaat. Dat ik fenomenen heb waargenomen is een feit. Wonderbaarlijke fenomenen.
IIG je kan er idd veel leren op zon psychiatrische afdeling, maar dan wel van degenen die ook een eigen kamertje op de afdeling hebben met je naam op den deur geplakt
IIg hoop dat ik duidelijk was.
[ Bericht 0% gewijzigd door theghostrider op 31-05-2010 20:50:08 ]شبح متسابق
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
Wat ik die 7 dagen gedaan heb? praten met God...de situatie op menselijke manier duidelijk proberen te maken.quote:Dus als zon psych mij telkens weer zegt: " en hoor je nu nog stemmen?" Dan neem ik 'm toch sowieso al niet meer serieus? Volgestopt met de pammetjes. want ik was nogal ' hyper' . Vervolgens gedumpt in de isoleer, 7 dagen lang
Meer dan je best kan je niet doen. Dat iemand NU anders denkt dan TOEN wil niet zeggen dat er TOEN geen NU was.
Overal waar TE voor staat is slecht.. wat jammerlijk niet altijd even duidelijk is dat TE door een ieder anders wordt opgevat
Lekker wazig taaltje he
Wordt niet vaak zo gechreven iig, deze bewoordingen En PS< + bijna vergeten... ik trainde die week als een BEZETENE, wat je ook vaak ziet in de gevangenissen... niet beters te doen met mn lichaam...je kunt geen kant uit alleen een klok waarnaar je kijken kan. Dan weet je na 10 minuten staren naar dat ding dat 10 minuten heel lang kan zijn... geketend worden door randdebielen, met 7 van die randdebielen die je naar de isoleer brengen.
1 lukte het niet, 2 niet 3 niet 4 niet 5 niet 6 niet en 7 lukte het... vervolgens to the bone gestript worden en een jurk aankrijgt. Nog wel 1 van hem tijdje ziektewet aangedaan... trap tegen zn bovenbeendijspier... je moest een weten hoe hard ze in m'n armen geknepen hadden, in het begin kwam het bloed eruit, naar een paar weken was het van lichtrood tot donkerblauw tot geel nog zichtbaar. Het enige wat ik gedaan heb is terug tracteren. Het tracteren deed ik pas NAdat er zo geknepen was.
Wat hun doel is? Jou gedrag (gedachten) als ongeoorloofd zien en er een straf aan verbinden.
Wat ze niet weten, ze hebben me wel weer laten gaan na een tijdje lol, is dat ik gewoon wist om de gouden regel toe te passen, in die situatie. wiezneuznzoad...
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt. Je kent hun besef van ' jou' probleem inmiddels. Ik gun het niemand om erachter te moeten komen via de isloeer en op zo'n manier... ook gun ik het niemand platgespoten te worden zodat je erbij zit als een zombie. Je vrije wil proberen af te pakken en door de omleidingen mbv chemische drugs, een stukje ontvanger afnemen... het SLECHTE is qua afstand DICHERBIJ dan het GOEDE. Op een gegeven moment mits je doorgaat met die chemotherapie (chemisch!) zal het slechte de overhand krijgen... niet dat het jou slechtmaakt, neen, je erkent enkel en alleen nog het slechte.
Dat maakt spraakeloos en zeer verdrietig. De psych zegt: zie je wel...probleem opgelost, hij klaagt niks niet. En als hij klaagt zal een buitenstaander het gekaag opvatten als gezeur. Dus houd hij wijsenlijk z'n mond.
Als je platgespoten bent... wordt je vrije wil constant aangevallen. Zij denken dat je die ideeen niet meer hebt, in mijn geval dan he
En als ik iets verzwijg voor hun
Hoe ik me erzelf bovenop geholpen heb... ik wilde dat eigenlijk zo min mogelijk toepassen in topics als deze maar ok dan in een spoiler, wie het weten wil mag het wetenSPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 30% gewijzigd door theghostrider op 31-05-2010 21:34:01 ]شبح متسابق
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
Heb niet het hele topic gelezen, maar wel de OP en nog wat posts door TS.
Een behoorlijk deel van je verhaal is vrij herkenbaar. Ik heb het af en toe ook niet makkelijk en heb weinig vrienden en sociale contacten IRL, maar wel een groep mensen waar ik bijna dagelijks mee chat. Misschien ook een idee voor jou? Ik vind het zelf in ieder geval een stuk makkelijker om via internet met mensen te praten.
Een behoorlijk deel van je verhaal is vrij herkenbaar. Ik heb het af en toe ook niet makkelijk en heb weinig vrienden en sociale contacten IRL, maar wel een groep mensen waar ik bijna dagelijks mee chat. Misschien ook een idee voor jou? Ik vind het zelf in ieder geval een stuk makkelijker om via internet met mensen te praten.
dat ik geen eogist ben is duidelijk, want ik ben in staat mezelf of dingen links te laten liggen om anderen een hand te geven.quote:Op maandag 31 mei 2010 17:45 schreef theghostrider het volgende:
[..]
Wat ik denk is dat je helemaal geen egoist bent ( het jaloers op anderen).
Waar jij op dit moment alleen op let is het geluk dat zij ' uitstralen' .
Dat jij je ook gellukig wilt voelen heeft niks met egoisme te maken.
Als jij zou willen dat alle geluk alleen maar naar jou toe zou moeten, dat zou je wel egoist maken.
Maar zo bedoel je het denk ik niet...
Ze stralen het uit maar vergis je niet... als ze echt zo zielsgelukkig zijn op school of op hun werk, hoeveel houden zij dan daadwerkelijk van hun vrouw/man?
Dat betekent dat ze de gevoelens van ware liefde makkelijk opzij kunnen zetten voor iets wat het ego streelt... de meerderheid op je hand proberen te krijgen door iets grappigs te vertellen bijvoorbeeld.
Als er om een opmerking gelachen wordt zal de opmerkingmaker bezig gaan met het volgende grappige iets. Ik zeg niet dat humor verkeerd is, god zij dank niet. Maar er zit verschil tussen...
Of verbergen ze hun gemis op die manier? In een noodgedwongen situatie kun je altijd proberen er maar het beste van te maken.... of diep blijven treuren om het gemis...Maar ik hoop niet dat je teveel jaloers wordt op het ego van een ander mens.. die kun je beter kwijt dan rijk zijn namelijk, het ego...
Ik weet het is veel makkelijker gezegd dan gedaan, absoluut!
En het in de toekomst kijken. Ik weet maar al te goed wat je bedoelt. Alleen, het blijft een gedachte en die gedachte kan je maar beter zoveel mognlijk tot bedaren brengen. Nieuwschierigheid is niet slecht, positieve nieuwschierigheid wel te verstaan. Het andere krijg je aleen maar meer zorgen door, zonder dat je er echt voor kiest, ik weet het, ik snap je verhaal.... maar nu is nog altijd nu en de toekomst kunnen wij toch niet vormen naar onze persoonlijke wensen... Misschien een paar wensen die je hebt, en toch niet haalbaar zijn aan de kant schuiven, voor nu, je kan ze altijd nog weer oppakken.
Ik kan me herinneren dat die tom cruise zo populair was onder de meisjes. cocktail de film waardoor het kwam.
Al die meiden die gek op hem waren toendertijd wensten zich tom cruise... niet een bijna kopie, nee de enige echte natuurlijk. Want ze moest wel heel bijzonder zijn dat mr cruise haar zou kiezen...de wens die nooit uitkwam moor 99,99999999999999999999999999999999999999, nogwat % iig niet.
En toch hebben vele meiden verdrietige tijden beleeft, innerlijk wel te verstaan. En misschien wel met vriendinetjes onder elkaar besproken, wee ik veel/// Maar iig, probeer met weinig tevreden te zijn dan heb je meer dan die denken veel te hebben
En dan zouden zij eigenlijk jaloers op jou zijn.
Iedereen heeft zorgen, degene die het ontkent in het openbaar leeft niet zorgeloos. Iedereen is wel ergens bang voor. Om van je probleempjes af te komen LIJKT MIJ dat een van de vereisten om het om te buigen naar een grappigere kant van het leven... een grap maken is niet per defenitie verkeerd, je kan het om 2 redenen doen. A omdat je graag ziet dat een ander ook lacht en dus plezier heeft. B. om jezelf op een voetstuk te plaatsen.
Beide gaan samen maar niet letterlijk
Ok have fun.
Hoe vaak liet ik huiswerk in het buitenland niet links liggen, om mijn tante ff een hand te geven door mijn nichtjes te gaan halen van school, of hoe vaak ging ik wel niet dingen voor mijn oma halen omdat ze zelf niet kon.
Ik liet mijn eigen plezier links liggen om een tante die veel problemen had emotioneel te steunen en fysiek, met de middelen en methodes die ik kon.
Maar vaak goed kreeg ik wanneer ik het nodig had niks terug...omdat anderen het gewoon niet zagen, ze zagen iemand die bezig is die haar dingen doet, maar meer niet.
En iedereen heeft problemen, maar dat hoef je niet op anderen af te reageren, als ik me slecht voel ga ik toch niet iedereen afkraken/ruzie zoeken enz. en als ik dat wel doe..dan gaat het per ongeluk.
Maar ik proberen anderen gewoon niet in mijn shit mee te trekken.
EN over het vooruit denken/plannen ik probeer alleen maar 2 maandjes vooruit te kijken, om een doel te hebben en weten wt ik wil bereiken, maar ik wil eigenlijk niks. ZOdra ik denk oké als ik heir blijf ga ik x studie doen...maar daar raak ik al overstuur van.
IK heb totaal geen doel in mijn leven, ook al is het maar een keine. EN het doel dat ik altijd voor ogen had, vindt ik niet reel meer.
Ik wordt wakker piekerend/ik val in slaap piekerend. EN voor en nadelen lijstje heb ik tig keer gedaan ik heb er hier ergens nog een liggen, maar het voordeel van het een is het nadeel van de ander en het nadeel van de ander het voordeel weer van het een.
EN zo blijft het circeltje maar doorgaan.
Ik voel me onder druk gezet door mezelf en de tijd, en ik heb er geen zin meer in.
Als ik denk aanheir blijven, moet automatisch weer denken aan hoe het was, en besef ik dat ik weer terugga naar het routine leventje. Waarin iedere dag hetzelfde is, studie--> huis-->studie.
En dan om maar niet aan de feestdagen(kerst/oud&nieuw)te denken, zijn de stomste dagen per jaar, is thuis samen met mijn moeder zoals iedere avond tv kijken en daarna ff toto12 uur wachten, en gewoon zo snel mogelijk mijn bed in.
Terwijl bij de familie, gezellig bij elkaar, eten, wat cadeau's uitpakken(waarbij de cadeaus leuk zijn maar de gezelligheid interesanter), oud en nieuw hetzelfde, maar anders je viert het, hier lijkt het niks bijzonders te zijn.Verjaardagen hetzelfde, na school naar huis eten/drinken ff gegroet worden door mijn ouder en klaar.
En om nou naar grote feesten ofzo te gaan, niks voor mij, maar er valt dan niks te vieren hier. Mijn ouders is inmiddels 62 dus tja, een groot verschil met 23/24.
Ik mis de gezelligheid gewoon.
Nu probeer ik al sinds vrijdag motivatie te vinden om ff naar de bank te gaan, maar krijg het niet voorelkaar, blijf gewoon lekker thuis zitten. NIksen, wat muziek luisteren, omdat ik toch al de hele tijd pieker en er niet vanaf kom, zijn de ontspannen dingen niet meer ontspannen.
Overmorgen mag ik naar de psych dan ik ga duidelijk aangeven dat ik het niet meer weet, en dat ik ook niet weet wat ik daar ga doen.
Volg dit topic een beetje, maar ik vraag me af, wat hetgene is dat je hierhoudt, en wat "duwt" jou naar het buitenland.
Als je daar een duidelijk antwoord op hebt kan je Miss makkelijker kiezen.
Je moet eerst wel weten wat voor jou het meeste weegt.
Als je daar een duidelijk antwoord op hebt kan je Miss makkelijker kiezen.
Je moet eerst wel weten wat voor jou het meeste weegt.
Ik heb geen zin om al die lange verhalen door te lezen, maar is havo op het Vavo niet wat voor je om een uitdaging te hebben?
In haar op of verderop staat dat ze havo afgerond heeft, en het eigenlijk saai vondt.quote:Op dinsdag 1 juni 2010 18:34 schreef Kandidaatzoveel het volgende:
Ik heb geen zin om al die lange verhalen door te lezen, maar is havo op het Vavo niet wat voor je om een uitdaging te hebben?
Tja.....dan blijft er ook niet veel over.quote:Op dinsdag 1 juni 2010 18:44 schreef francis998 het volgende:
[..]
In haar op of verderop staat dat ze havo afgerond heeft, en het eigenlijk saai vond.
quote:Op maandag 31 mei 2010 21:02 schreef theghostrider het volgende:
[..]
Wat ik die 7 dagen gedaan heb? praten met God...de situatie op menselijke manier duidelijk proberen te maken.
Meer dan je best kan je niet doen. Dat iemand NU anders denkt dan TOEN wil niet zeggen dat er TOEN geen NU was.
Overal waar TE voor staat is slecht.. wat jammerlijk niet altijd even duidelijk is dat TE door een ieder anders wordt opgevat
Lekker wazig taaltje he
En PS< + bijna vergeten... ik trainde die week als een BEZETENE, wat je ook vaak ziet in de gevangenissen... niet beters te doen met mn lichaam...je kunt geen kant uit alleen een klok waarnaar je kijken kan. Dan weet je na 10 minuten staren naar dat ding dat 10 minuten heel lang kan zijn... geketend worden door randdebielen, met 7 van die randdebielen die je naar de isoleer brengen.
1 lukte het niet, 2 niet 3 niet 4 niet 5 niet 6 niet en 7 lukte het... vervolgens to the bone gestript worden en een jurk aankrijgt. Nog wel 1 van hem tijdje ziektewet aangedaan... trap tegen zn bovenbeendijspier... je moest een weten hoe hard ze in m'n armen geknepen hadden, in het begin kwam het bloed eruit, naar een paar weken was het van lichtrood tot donkerblauw tot geel nog zichtbaar. Het enige wat ik gedaan heb is terug tracteren. Het tracteren deed ik pas NAdat er zo geknepen was.
Wat hun doel is? Jou gedrag (gedachten) als ongeoorloofd zien en er een straf aan verbinden.
Wat ze niet weten, ze hebben me wel weer laten gaan na een tijdje lol, is dat ik gewoon wist om de gouden regel toe te passen, in die situatie. wiezneuznzoad...SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt. Je kent hun besef van ' jou' probleem inmiddels. Ik gun het niemand om erachter te moeten komen via de isloeer en op zo'n manier... ook gun ik het niemand platgespoten te worden zodat je erbij zit als een zombie. Je vrije wil proberen af te pakken en door de omleidingen mbv chemische drugs, een stukje ontvanger afnemen... het SLECHTE is qua afstand DICHERBIJ dan het GOEDE. Op een gegeven moment mits je doorgaat met die chemotherapie (chemisch!) zal het slechte de overhand krijgen... niet dat het jou slechtmaakt, neen, je erkent enkel en alleen nog het slechte.
Dat maakt spraakeloos en zeer verdrietig. De psych zegt: zie je wel...probleem opgelost, hij klaagt niks niet. En als hij klaagt zal een buitenstaander het gekaag opvatten als gezeur. Dus houd hij wijsenlijk z'n mond.
Als je platgespoten bent... wordt je vrije wil constant aangevallen. Zij denken dat je die ideeen niet meer hebt, in mijn geval dan he
En als ik iets verzwijg voor hun
Hoe ik me erzelf bovenop geholpen heb... ik wilde dat eigenlijk zo min mogelijk toepassen in topics als deze maar ok dan in een spoiler, wie het weten wil mag het wetenWhat_the_fuck?SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
En ik ga me bijna afvragen of meneer Dokelaar misschien ook wel ervaringsdeskundige is op dat gebied.quote:Op dinsdag 1 juni 2010 22:49 schreef Fortitude het volgende:
[..]
Mmm al dat gelul dat psychiaters niet te vertrouwen zijn komt betekend voor.
Ok je mist de gezelligheid. Dat betekent dat je echt wel weet wat gezelligheid is... waanneer vond je het wel gezellig? Niet dat ik daar antwoord op wil maar misschien proberen te herpakken waar je toen gestopt bent met accepteren v gezelligheid?quote:Op dinsdag 1 juni 2010 12:15 schreef rocio het volgende:
[..]
dat ik geen eogist ben is duidelijk, want ik ben in staat mezelf of dingen links te laten liggen om anderen een hand te geven.
Hoe vaak liet ik huiswerk in het buitenland niet links liggen, om mijn tante ff een hand te geven door mijn nichtjes te gaan halen van school, of hoe vaak ging ik wel niet dingen voor mijn oma halen omdat ze zelf niet kon.
Ik liet mijn eigen plezier links liggen om een tante die veel problemen had emotioneel te steunen en fysiek, met de middelen en methodes die ik kon.
Maar vaak goed kreeg ik wanneer ik het nodig had niks terug...omdat anderen het gewoon niet zagen, ze zagen iemand die bezig is die haar dingen doet, maar meer niet.
En iedereen heeft problemen, maar dat hoef je niet op anderen af te reageren, als ik me slecht voel ga ik toch niet iedereen afkraken/ruzie zoeken enz. en als ik dat wel doe..dan gaat het per ongeluk.
Maar ik proberen anderen gewoon niet in mijn shit mee te trekken.
EN over het vooruit denken/plannen ik probeer alleen maar 2 maandjes vooruit te kijken, om een doel te hebben en weten wt ik wil bereiken, maar ik wil eigenlijk niks. ZOdra ik denk oké als ik heir blijf ga ik x studie doen...maar daar raak ik al overstuur van.
IK heb totaal geen doel in mijn leven, ook al is het maar een keine. EN het doel dat ik altijd voor ogen had, vindt ik niet reel meer.
Ik wordt wakker piekerend/ik val in slaap piekerend. EN voor en nadelen lijstje heb ik tig keer gedaan ik heb er hier ergens nog een liggen, maar het voordeel van het een is het nadeel van de ander en het nadeel van de ander het voordeel weer van het een.
EN zo blijft het circeltje maar doorgaan.
Ik voel me onder druk gezet door mezelf en de tijd, en ik heb er geen zin meer in.
Als ik denk aanheir blijven, moet automatisch weer denken aan hoe het was, en besef ik dat ik weer terugga naar het routine leventje. Waarin iedere dag hetzelfde is, studie--> huis-->studie.
En dan om maar niet aan de feestdagen(kerst/oud&nieuw)te denken, zijn de stomste dagen per jaar, is thuis samen met mijn moeder zoals iedere avond tv kijken en daarna ff toto12 uur wachten, en gewoon zo snel mogelijk mijn bed in.
Terwijl bij de familie, gezellig bij elkaar, eten, wat cadeau's uitpakken(waarbij de cadeaus leuk zijn maar de gezelligheid interesanter), oud en nieuw hetzelfde, maar anders je viert het, hier lijkt het niks bijzonders te zijn.Verjaardagen hetzelfde, na school naar huis eten/drinken ff gegroet worden door mijn ouder en klaar.
En om nou naar grote feesten ofzo te gaan, niks voor mij, maar er valt dan niks te vieren hier. Mijn ouders is inmiddels 62 dus tja, een groot verschil met 23/24.
Ik mis de gezelligheid gewoon.
Nu probeer ik al sinds vrijdag motivatie te vinden om ff naar de bank te gaan, maar krijg het niet voorelkaar, blijf gewoon lekker thuis zitten. NIksen, wat muziek luisteren, omdat ik toch al de hele tijd pieker en er niet vanaf kom, zijn de ontspannen dingen niet meer ontspannen.
Overmorgen mag ik naar de psych dan ik ga duidelijk aangeven dat ik het niet meer weet, en dat ik ook niet weet wat ik daar ga doen.
Klinkt heel makkelijk.. maar dat gepieker over je opleiding heeft alleen maar gezorgd voor meer gepieker.
Je hebt er op dit moment geen zin in dus ga er ook niet over denken. Je kan het altijd nog weer oppakken mocht je wel weer de motivatie krijgen.
Je moet je zo min mogelijk gedwongen voelen. dat is uiterst moeilijk in onze maatschappij, je moet namelijk : normaal zijn wil je volledig geaccepteerd worden.
Je moet ook aan allerlij maatstaven voldoen om er bij te horen. Probeer niet 'normaal' te zijn omdat een ander dat van je verlangt. Je mag je best een beetje boos maken als je weer eens ondervind dat 'men' jou niet accepteert. Voel je een mens. Voel je geen kuddedier... in de huidige kudde is voor jou weinig plaats ben je al wel achter. Probeer niet alles op alles te zetten om er bij te horen, werkt averechts ben je al wel achter.
Heb er gewoon schijt aan dat je een tikkeltje anders bent dan 'the average'. BTW, denk niet dat veel mensen echt zichzelf zijn.. als je goed oplet valt dat op.
De meesten zijn echt bezig zich bij een 'groep' te scharen..
Maar natuurlijk geld dat niet voor iedereen.
Je hoeft het niet met iedereen eens te zijn want dat is een onmogelijke opgaaf.
IIG ik zie hier heel veel racties over je studie. En dat daar de uitkomst zou liggen je beter te gaan voelen.
Het is al wel gebleken dat daar niet de kern van het probleem zit.
شبح متسابق
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
Virtuele contacten heb ik wel. Maar na jaren van alleen virtuele contacten weten opte bouwen wil ik eigenlijk gewoon iemand irl hebben, iemand waarmee ik kan afspreken om wat te gaan drinken ofzo.quote:Op maandag 31 mei 2010 22:37 schreef moomoo het volgende:
Heb niet het hele topic gelezen, maar wel de OP en nog wat posts door TS.
Een behoorlijk deel van je verhaal is vrij herkenbaar. Ik heb het af en toe ook niet makkelijk en heb weinig vrienden en sociale contacten IRL, maar wel een groep mensen waar ik bijna dagelijks mee chat. Misschien ook een idee voor jou? Ik vind het zelf in ieder geval een stuk makkelijker om via internet met mensen te praten.
En via internet is het ook makkelijker praten dan irl, maar toch mis ik dat stukje contact.
En iedereen die ik ken die woont in het buitenland, ik heb daar 2 bekenden aan overgehouden waar ik heel sporadisch wat contact mee heb en mee chat.
maar die zijn zo ver, en ik zoek gewoon iemand in de buurt. Ik ben het zat dat iedereen altijd zo ver weg is, om te beginnen bijn 1 van mijn ouders, mijn familie, 2 bekenden die ik heb.
Hoewel ik ook niet heel veel heb aan die 2 bekenden want een die woont als ik in het buitenland ben altijd nog heel ver weg, en de andere die leeft in de homoseksuele gemeenschap en die houdt zijn homoseksuele kring bij homoseksuelen en de hetero's zijn gewoon voor op school enz.
Dus tja...ben ik alsnog alleen
En, goede vraag. De laatste keer dat ik gezeligheid "voelde" hier in Nederland kan ik me niet herinneren, ik weet dat toen ik klein we altijd kerst/oud&nieuw/verjaardagen vierden met da familie van mijn ouders beste vriendin, maar al dat contact is heel erg verwaterd. O.a. doordat een persoon ooit heel duidelijk aangaven dat wij geen familie waren, hoewel we het wel zo voelden en ervaarden. En mijn ouder kan die persoon niet meer uitstaan, en ik ben 2x alleen naar zo'n verjaardag geweest maar ik verveel me gigantisch. Iedereen is heel druk met iedereen aan het praten, en de 2 personen die kwa leeftijd het dischte bij mij hangen zijn of ruim 10 jaar ouder(en zijn in het huisje/boompje/beestjes leventje beland) en de ander is nu pas 7. Dus schommel ik er nogal tussenin..quote:Op woensdag 2 juni 2010 07:35 schreef theghostrider het volgende:
[..]
Ok je mist de gezelligheid. Dat betekent dat je echt wel weet wat gezelligheid is... waanneer vond je het wel gezellig? Niet dat ik daar antwoord op wil maar misschien proberen te herpakken waar je toen gestopt bent met accepteren v gezelligheid?
Klinkt heel makkelijk.. maar dat gepieker over je opleiding heeft alleen maar gezorgd voor meer gepieker.
Je hebt er op dit moment geen zin in dus ga er ook niet over denken. Je kan het altijd nog weer oppakken mocht je wel weer de motivatie krijgen.
Je moet je zo min mogelijk gedwongen voelen. dat is uiterst moeilijk in onze maatschappij, je moet namelijk : normaal zijn wil je volledig geaccepteerd worden.
Je moet ook aan allerlij maatstaven voldoen om er bij te horen. Probeer niet 'normaal' te zijn omdat een ander dat van je verlangt. Je mag je best een beetje boos maken als je weer eens ondervind dat 'men' jou niet accepteert. Voel je een mens. Voel je geen kuddedier... in de huidige kudde is voor jou weinig plaats ben je al wel achter. Probeer niet alles op alles te zetten om er bij te horen, werkt averechts ben je al wel achter.
Heb er gewoon schijt aan dat je een tikkeltje anders bent dan 'the average'. BTW, denk niet dat veel mensen echt zichzelf zijn.. als je goed oplet valt dat op.
De meesten zijn echt bezig zich bij een 'groep' te scharen..
Maar natuurlijk geld dat niet voor iedereen.
Je hoeft het niet met iedereen eens te zijn want dat is een onmogelijke opgaaf.
IIG ik zie hier heel veel racties over je studie. En dat daar de uitkomst zou liggen je beter te gaan voelen.
Het is al wel gebleken dat daar niet de kern van het probleem zit.
En in het buitenland is er altijd wel wat gezelligheid, het is kwestie van opeens bij die bekende of dat familielid langsgaan, en tenzij die persoon dingen buitenshuis moet doen ben ik altijd welken. Een famielid heeft mij gewoon sleutel van het huis gegeven zodat ik langskan gaan wanneer ik wil. En er is altijd wel iemand om ff mee te praten. Of iemand om je samen mee te vervelen(dus dat je beide je verveelt).
En verder is het niet dat ik perse normaal wil zijn, maar gewoon een normaal leventje leiden, dus zonder iedere keer de neiging hebben af te haken te studeren. EN gewoon een baan kunnen vinden zonder me telkens te vervelelen. Maar ik ben tevreden met hoe ik ben, alleen niet met de situatie.
EN het is niet zo dat ik geen zin heb in een opleiding ik heb er wel zin in, maar kan je niet de drijfveer vinden. En zolang ik niet duidelijk heb waar ik blijf kan ik er ook niet veel aan doen.
Ik voel me zwaar in 2 gedeeld, aan de ene kant mijn"achtergrond", en aan de andere mijn toekomst en wat ik wil bereiken. Want kwa profesionele toekomst heb ik hier gewoon veel betere kansen, maar op persoonlijk aspect zit ik daar juist wat beter.
Ik moet eigenlijk kiezen tussen die 2, maar kan niet kiezen. En erover praten zorgt er alleen voor dat hetgene waar ik mee zit alleen meer naar boven komt drijven.
En zowieso moet ik eind deze maand kiezen, en tickets zijn zowat onbetaalbaar nu.
EN ik krijg mezelf gewoon momenteel niet zo ver om dingen te doen, ik probeer al 4 dagen mezelf zover te krijgen om wat bankzaken te gaan regelen, die niet urgent zijn. Maar iedere dag begint weer met piekeren en eindigd met piekeren en daardoor zakt de energie die ik heb weg. En doordat ik toch constant loop te piekeren heeft het niet vele nut om toch dingen te doen als ik toch met mijn gedachten ergens ander ben.
En hoe ik ook probeer te stoppen met piekeren het lukt niet. Ik zeg tegen mezelf, stop ermee, ik doe muziek aan om me daar op te richten maar niks helpt.
EN ik weet ook niet meer wat te doen!
En als ik ga wil ik niet moeten terugkeren omdat ik weet dat ik dan weer in hetzelfde "spelletje"terechtkom iedere x na terugkeer al was het maar van 4 weekjes vakantie viel ik in een zware dip(depressie) waar ik pas na 1 jaar uit kwam.
Kan me héél goed in je verhaal vinden. Zelf heb ik IRL ook heel weinig contacten, heb eigenlijk maar één vriend, en een paar bekenden die ik eigenlijk alleen via MSN spreek. Deze vriend zou ik echter ook niet echt een 'vriend' willen noemen, aangezien ik me vaak aan hem irriteer en hem ook niet uit kan leggen hoe ik me voel. Sowieso is er niemand in mijn omgeving waarbij ik het idee heb dat ik mijn verhaal kwijt kan, ik heb het nog nooit aan iemand verteld.
Net als jou voel ik me op veel plekken ongemakkelijk. Op school (HBO) kan ik me gewoon heel vrolijk gedragen, en kom ik ook totaal niet apart over op de rest. Echter is het moeilijk om echt vrienden met ze te worden, omdat ze allemaal buiten mijn studiestad wonen, en daar hun eigen vriendengroep hebben. Toch voel ik me anders in de omgang met ze, ze maken constant grappen etc., daar heb ik zelf weinig inbreng in, waardoor ik me af en toe toch buiten de groep vind vallen. Kan me ook totaal niet motiveren voor school, echter heb ik dat ook nooit hoeven doen, haal eigenlijk al mijn tentamens als ik eventjes het boek doorblader, zit inmiddels in het derde jaar en loop volledig op schema.
Verder heb ik een bijbaantje, ook daar kom ik niet over als een 'loner', toch voel ik me tijdens de pauze's enorm ongemakkelijk. Iedereen kan maar met elkaar praten, terwijl ik echt niets weet in te brengen. Gisteren was er een bedrijfsfeest, iedereen was constant aan het converseren en ik stond er maar een beetje bij, te bedenken wat ik moet zeggen. Ook het drinken van alcohol mocht niet baten, aangezien ik gewoon 'normaal' blijf nadenken.
Toch weet ik dit goed te verbergen, aangezien ik mijn emoties goed weet te onderdrukken, ik kom gewoon heel vrolijk over op iedereen. Wanneer ik echter weer thuis zit voel ik me vaak zwaar kut, en vraag ik me wel eens af waarom ik nog leef. Heb veel vrije dagen op mijn studie, zoals vandaag, dan zit ik gewoon de hele dag een beetje achter mijn computer te internetten, te msn'en met max. 1 of 2 man en een beetje te gamen. Terwijl ik veel liever wat onderneem, echter geen flauw idee wat.
Ook doet het me gewoon pijn wanneer ik zie hoe gelukkig anderen zijn. Bijvoorbeeld op het bedrijfsuitje van gisteravond zie ik gewoon allemaal stelletjes etc., iedereen heel vrolijk converseren, dat maakt me enorm jaloers. Of toen een vriendin aangaf dat ze een examenfeest geeft, en dat er zo'n 60 man komen, ik zou op een feestje niet meer dan 4 man kunnen uitnodigen. (: That hurts.
Sorry dat ik mijn verhaal dump in jouw topic, maar het is fijn om mijn verhaal een keer 'kwijt' te kunnen aan iemand die mij eventueel kan begrijpen.
Net als jou voel ik me op veel plekken ongemakkelijk. Op school (HBO) kan ik me gewoon heel vrolijk gedragen, en kom ik ook totaal niet apart over op de rest. Echter is het moeilijk om echt vrienden met ze te worden, omdat ze allemaal buiten mijn studiestad wonen, en daar hun eigen vriendengroep hebben. Toch voel ik me anders in de omgang met ze, ze maken constant grappen etc., daar heb ik zelf weinig inbreng in, waardoor ik me af en toe toch buiten de groep vind vallen. Kan me ook totaal niet motiveren voor school, echter heb ik dat ook nooit hoeven doen, haal eigenlijk al mijn tentamens als ik eventjes het boek doorblader, zit inmiddels in het derde jaar en loop volledig op schema.
Verder heb ik een bijbaantje, ook daar kom ik niet over als een 'loner', toch voel ik me tijdens de pauze's enorm ongemakkelijk. Iedereen kan maar met elkaar praten, terwijl ik echt niets weet in te brengen. Gisteren was er een bedrijfsfeest, iedereen was constant aan het converseren en ik stond er maar een beetje bij, te bedenken wat ik moet zeggen. Ook het drinken van alcohol mocht niet baten, aangezien ik gewoon 'normaal' blijf nadenken.
Toch weet ik dit goed te verbergen, aangezien ik mijn emoties goed weet te onderdrukken, ik kom gewoon heel vrolijk over op iedereen. Wanneer ik echter weer thuis zit voel ik me vaak zwaar kut, en vraag ik me wel eens af waarom ik nog leef. Heb veel vrije dagen op mijn studie, zoals vandaag, dan zit ik gewoon de hele dag een beetje achter mijn computer te internetten, te msn'en met max. 1 of 2 man en een beetje te gamen. Terwijl ik veel liever wat onderneem, echter geen flauw idee wat.
Ook doet het me gewoon pijn wanneer ik zie hoe gelukkig anderen zijn. Bijvoorbeeld op het bedrijfsuitje van gisteravond zie ik gewoon allemaal stelletjes etc., iedereen heel vrolijk converseren, dat maakt me enorm jaloers. Of toen een vriendin aangaf dat ze een examenfeest geeft, en dat er zo'n 60 man komen, ik zou op een feestje niet meer dan 4 man kunnen uitnodigen. (: That hurts.
Sorry dat ik mijn verhaal dump in jouw topic, maar het is fijn om mijn verhaal een keer 'kwijt' te kunnen aan iemand die mij eventueel kan begrijpen.
Heb hier nog wel een filmpje.
Is van een of andere bijbelgeleerde, maar dit gaat vooral over: Studie
En hoe hij ertegen aankijkt. Ik geef 'm geen ongelijk
http://www.realtruth.org/wtc_061_100521.html
Is van een of andere bijbelgeleerde, maar dit gaat vooral over: Studie
En hoe hij ertegen aankijkt. Ik geef 'm geen ongelijk
http://www.realtruth.org/wtc_061_100521.html
شبح متسابق
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
ゴーストライダー
幽靈騎士
भूत सवार
|
|
Ik zit er doorheen, weet niet meer wat te doen!
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |