Ik zit er doorheen, weet niet meer wat te doen!

Zo, heb maar een kloon aangemaakt om dit hier te posten, na heel wat getwijfel.Maar ik moet dit gewoon kwijt, als mensen er wat zinnigs over te zeggen hebben mooi, zo niet maakt niet uit ik wil dit gewoon van me af gooien.

Het zit zo, ik heb momenteel echt geen "interesant" leven, dit omdat ik zelf
het neit interesant vindt. En ik wil best veranderen en probeer dit al sinds
2006 maar ik schiet geen moer op.

Situatie is ik ben nu 23 jaar, heb eigenlijk totaal geen vrienden en die heb
ik maar 1x in mijn leven gehad,maar heb die vriendschap moeten breken uit
bescherming voor mezelf. Maar sinds dat moment ben ik gewoon helemaal
alleen, heb nog wel een ouder over maar meer niet. Familie woont allemaal
ver weg, en contact is er weinig.

Ik ben altijd het buitenbeentje geweest, de pauzes bracht ik meestal sinds de brugklas alleen door en ging gewoon maar huiswerk doen om me niet te vervelen, maar was altijd jaloers en voelde me een nerd.
Kan me herinneren dat ik sinds kind altijd liever met jongens speelde, dan meisjes ik vondt de meisjes maar saai.
IK ging veel liever voetballen of rennen ofzo tijdens de pauze dan met andere meisjes te kletsen.
Ik heb altijd achter gelopen kwa ontwikkeling, zoals echt veel interesses in jongens heb ik nooit gehad, nu wel wat meer dan vroeger maar nog steeds niet zo veel. Ik snap het leuke er niet van van andere meisjes die bijv. naar de stad gaan en naar de jongens kijken enzo..ik zie meer een persoon, die zich lelijk of redelijk oké kleed maar meer niet.
Kleding is voor mij ook echt functioneel, hou totaal niet van strakke kleding en veel mensen vinden mij dan ook te jongensachtig, maar zelf heb ik er geen problemen mee.
maar doordat mensen vaak wat erover te zeggen hadden ben ik gigantisch onzeker geworden, nu is het wel wat minder maar toch heb ik nog wat last van maar veel minder dan vroeger.
Brugklas was echt een ramp zat op een school met allemaal kleine asos, en crimineeltje.
Goed in die tijd hele hechte vrienschap gebouwd buiten school met een
jongetje dat zo'n 4 jaar jonger is, in de vrije tijd waren we altijd samen
te vinden, voetballen, gamen, fietsen etc. Die vrienschap ging goed ik
voelde me prima en had het idee een "perfect"leventje te hebben.
Na de brugklas ben ik naar andere school gegaan, waar ik me goed voelde kwa leren
enzo, maar kwa klasgenoten 0 aansluiting weer. er was 1 groepje waar ik me
wel redelijk op mijn gemak voelde maar ik had totaal geen inbreng en ging me
vervelen, waardoor ik uiteindelijk de pauze's gebruikte om mijn hw te maken
vlak voor de les, en verzon meestal maar gewoon wat. Verder de HAVO afgerond
zonder echt al te veel moeite. Deed buitenschool op proefwerkweken bijna
nooit wat aan hw.

Daarna ff hbo gedaan maar dat kon ik niet bijbenen, heb sinds de basischool
moeite met het tempo gehad, ben redelijk langzaam doordat ik gewoon erg
perfectionistisch ingesteld ben sinds klein kind.
Dus ben MBO gedaan, wat onder mijn niveau was, verveelde me dood ops chool
opdrachten maakte ik meestal vanuit eigen logica dan lesstof.
Halverwege het 2e en laatste jaar ingestort, depresief had geen motivatie,
dus gestopt en in behandeling bij de psycholoog....uiteindelijk het
schooljaar erna MBO weer opgepakt en afgemaakt en nog in behandeling. En toen
zag ik iets wat ik wilde nl. naar familie in het buitenland en daar verder
leren, kon sf meenemen dus ideaal.
Door familieomstandigheden is dat anders gelopen en heb ik niks kunnen
voorbereiden dus werd dat een vakantie, van ruim 6 maanden, heb het erg naar
mijn zin gehad, het was daar zomer, dus genoeg te doen. Met nichten uitgaan,
strand enz. KOrtom vondt het leuk.
Dus utiendelijk weer terug naar NL, en baan gezocht ruim 10 maandjes mezelf
kapot gewerkt en alles gespaard, en heel veel dingen samen met mijn ouder
doen, excursies en naar brussel/antwerpen, weekendjes weg enz.
Daarna weer vertrokken, en in het begin had ik het in het buitenland naar
mijn zin, stappen met mijn nichten, veel naar het strand. Maar heel veel
dingen veranderen, een oom waar ik altijd goed me overweg kon en kon praten
al het ff minder ging, daar viel niks mee te doen, zijn persoonlijke
situatie heeft hem heel erg veanderd.
Voelde mee steeds meer alleen, nichten en neven gingen allemaal eigen gang
en het sociale hield ik nog op de been via klasgenoten.
Nou als vrouw in een mannengroep funccioneren is lastig, in een it
opleiding. Maar ik hield me staande, maar als eer verjaardag off feest was
werd ik niet uitgenodigd in het begin wel, maar daarna niet meer. En had ik
eigenlijk bijna niemand over op da familie na.
Dus het beste terugkeren naar NL, maar eigenlijk wilde ik dit niet maar
tegelijk wel en voelde ik mij verplicht terugtekeren omdat dat het beste
was.
Eenamaal terug loopt alles mis, ik krijg het niet voor elkaar om me in te
schrijven voor een opleiding en alle hoop die ik had verloor ik toen. Zwaar
depressief geworden, wilde het liefst de hele dag slapen ik ging niet naar
buiten enz. Tot het niet meer houdbaar was, de situatie en mijn ouder naa de
HA besloot te gaan, die weer dooverwees naar het riagg, uiteindelijk wel
gegaan en ga nog.

Maar ik vraag me echt af wat ik daar doe, want ik heb niet het idee dat het
me helpt, dit is zowieso de 3e keer dat ik naar het riagg ga, en weet dat ik
hulp nodig heb maar het idee/gevoel dat de hulp niet helpt...ik kan het niet
echt goed uitleggen. Nu zou ik op gesprek gaan bij een psichiater naar de psycholoog maar daar komt tot nu toe niks van, afgelopen keer bij de psych heeft ze er niks over vermeld.

Het gaat wel wat beter dan eerst, maar nog steeds heb ik momenten waar ik me
zwaar klote voel, zoals nu.

Het punt is eigenlijk ik ben dit stomme leventje zat, maar heb niet echt de
energie om dingen daadwerkelijk te veranderen, daarbij heb ik het gevoel te
moeten tussen Nederland en Het land waar familie vandaan komt, maar ik wil
niet kiezen want in geen van beiden voel ik me echt thuis.
Maar nu weet ik dat ik mezelf in augustus dusdanig zover moet krijgen om aan
een studie te beginnen maar zoals het nu gaat, besef ik gewoon dat dat niet
gaat lukken, iig niet als ik er zo gigantisch tegenop kijk.
Terwijl ik wel mijn leventje wil veranderen, maar ik heb het gevoel/idee dat
niet te kunnen zolang ik niet van mijn 2deling af ben, waar ik al ruim 10
jaar mee rond loop.
Want als ik hier ben zit ik constant met hoofd in het buitenland en luister
ik alleen naar muziek van daar en wil ik terug. Maar uit ervaring weet ik
dat het andersom ook zo is. Ben ik daar zit ik constant met mijn hoofd hier,
kijk ik naar films van hier en luister ik muziek van hier en wil ik alleen
hierheen. En dat maakt mij kapot....ik kan daar niet meer tegen.
Het fei is gewoon dat ik het alleen zijn meer dan zat ben, altijd alles
alleen doen..en aan geld ligt het niet, momenteel leef ik van een uitkering
omdat ik niet kon/wilde werken en studeren ging al niet.
Kortom geld heb ik wel maar niemand om het mee te delen.
En die reacties van ga een sport doen ofzo, heb ik niks aan want ik heb 2x
aan karate gedaan, sportschool en voetbal, maar ik haak na bepaalde tijd
altijd af. Dan verlies ik alle motivatie, zo ook met school. Ik begin eraan
met zin en allerlei voornemens om dingen op orde te krijgen maar ik krijg
het niet voor elkaar na een tijdje ben ik de school/studie weer zat, en
meestal weet ik wel door te zetten, maar dat doorzetten vreet gewoon zoveel
energie dat ik nergens meer zin in heb.
VErder heb ik altijd wel stomme excuses, wordt ik uitgenodigd voro een
verjaardag van een klasgenoot is het altijd wel van nee sorry ik kan niet,
of nee, het is te ver weg en ikheb geen vervoer etc.En vaak zijn dat excuses
om niet nerveus te wordne, en als ik besluit te gaan haak ik op laatste
moment wel af.
EN dat is zo sinds de basischool/middelbare school.
Ik ben het zat altijd het buitenbeente te zijn die niemand heeft om mee te
praten og gewoon iets te doen.
Tja, ik weet dat ik een vrouw ben maar om de een of andere redenenkan ik het
niet goed vinden met andere vrouwen in verveel me dan.

Ik weet gewoon niet meer wat te doen en ben ten einde raad, ik wil weg maar
tegelijk ook niet.

Verder ben ik dus 23 jaar en woon thuis, heb er vaak genoeg over gedacht om
op mezelf te gaan wonen maar dat heeft niet veel nut als ik op 10 minuten
van de school woon. EN ik kan gewoon niet goed tegen alleen zijn, ik verveel
me bijna altijd thuis, en als ik alleen ben is het nog erger en neig ik om
me te vermaken naar de alcohol te grijpen of maar te gaan eten.

Ik doe zat kleine dingen, ga regelmatig de stad in om dingen die nodig zijn
tekopen, tandpasta kan ik om de hoek kopen maar ik neem een grote omweg en
ga bijv. helemaal naar de stad op de fiets om te halen wat ik nodig heb,
dingen die ik via internet kan doen zoals bankieren doe ik niet virtueel
maar ga echt naar de bank enzo.
EN verder tja, breng ik veel tijd achter de pc door. VOoral om de verveling
tegen te gaan, maar zelf dat verveelt me snel. Eigenlijk verveel ik me op DEN duur bij alles bij alles wat ik doe/probeer.

En ik heb steeds vaker de gedachte dat het allemaal toch niks meer uitmaakt. En ik ben gewoon bang om in hetzelfde patroon terecht te komen. Daardoor denk ik dat verstandig is om te blijven omdat ik hier meer hulp kan krijgen. Maar ik wil hier niet blijven omdat ik de persoonlijke situatie meer dan zat ben, en ik niet meer weet te doen om het te veranderen.

Ik ben eigenlijk diep van binnen jaloers/boos op iedereen, want ik zie iedereen uit mijn vroegere omgeving, en zie hoe ze leven, en ik weet dat ik zoiets ook wil, maar het lukt gewoon niet. En daardoor kan ik weer ironisch gaan doen om hetgene ik voel van me af te duwen, en ik probeer onbewust iedereen er onder uit te halen. En mij beter te voelen.maar dat werkt niet.

Mischien moet ik maar eindelijk accepteren dat ik alleen ben en dat dat wel zo zal blijven, maar ik heb een hekel eraan, ik ben het zat om alleen te zijn, maar samen zijn met anderen verveel ik me ook.
Mischien dat ik zo gewend ben geraakt aan het zijn van een buitenbeentje dat ik mezelf daarnaar heb gevormd, maar wat ik ook doe om ook als is het maar super oppervlakkige band met anderen op te bouwen gaat het vanzelf wel weer mis.
Het enige contact wat ik momenteel heb is met 1 persoon uit het buitenland maar dat is ook heel erg weinig en super opervlakkig.
En ik wil gewoon echt contact, irl, mensen om soms bijvoorbeeld dingen mee te gaan doen.
Iedere keer dat ik denk mijn plek te hebben gevonden blijkt het uiteindelijk toch niet mijn plek zijn.

Sorry voor deze gigantische lap tekst maar ik moet het gewoon kwijt.

quote:

Op woensdag 26 mei 2010 18:57 schreef Barcaconia het volgende:
Volgens mij moet jij gewoon naar het buitenland gaan en Nederland achter je laten.

ik vraag ne af dit daadwerkelijk een oplossing is, ik ben daar immers ook helemaal vastgelopen.

quote:

Op woensdag 26 mei 2010 19:13 schreef Henk1056 het volgende:
Volgens mij moet je eerst eens duidelijk krijgen in je hoofd of je nou wel of niet bij andere mensen wil zijn. Want je wil het graag, maar als je bij andere mensen bent dan verveel je je of irriteer je je . Dus zet dat eens op een rijtje en handel er ook naar. Mensen zullen het waarschijnlijk merken aan je als je je verveelt bij hun. Terwijl waarom verveel je je? In principe moet je (zeker als je veel alleen bent geweest) al vreugde kunnen halen uit het feit dat je met andere mensen bent en gezamenlijk iets doet of een beetje kletst.

En op uitnodigingen voor verjaardagen ga je niet in. Dit heeft te maken met onzekerheid (de zenuwen die je erbij krijgt), dus daar zal je echt aan moeten werken anders kom je geen stap verder. Die onzekerheid komt weer voort uit je verleden, waarin je vaak het buitenbeentje was. Zo ga je je dan ook gedragen. Je wil niet het buitenbeentje zijn, maar je houdt het tegelijkertijd wel zelf in stand door niet op uitnodigingen in te gaan.

Het is heel moeilijk om je gedrag en gedachtepatronen te veranderen als je jarenlang dezelfde wijze gehanteerd hebt. Toch is dit waar je moet beginnen denk ik.

Later wellicht meer, maar voor nu laat ik t hierbij.

Ik wil juist wel graag bij mensen zijn, dat weet ik. Maar om de een of andere reden kost het mij heel veel tijd en moeite om mij op mijn gemak te voelen.
En op verjaardagen ga ik meestal niet in omdat de mensen die ik leer kennen wonen meestal ver weg, en ik ben totaal afhankelijk van het ov. en ik ben niet iemand die 's avonds alleen op straat loopt, ik voel me dan totaal niet op mijn gemak.
En ik ben iemand die zich super snel zorgen maakt en als ik ergens heen ga wil ik altijd van te voren weten hoe ik terug thuis kom, omdat ik anders niet ga. En hier in de buurt komen 's avonds geen bussen of trams. En ik ben daar gewoon totaal van afhankelijk. En daardoor ging het in het buitenland iets makkelijker omdat daar 's avonds collectieve taxi's rijden tegen een redelijke prijs, en je zegt gewoon het adres en hij zet je dan op de hoek af.
En als het ergens is waar ik met de fiets heen kan is het geen probleem, maar ik denk dat dit te maken heeft met veilig voelen denk ik. "s avonds op straat alleen voel ik me gewoon niet prettig/veilig.

En het is niet zo zeer dat ik me irriteer bij andere mensen ben, maar ik voel me niet op gemak, en des te kleiner het groepje des te makkelijker ik mij op mijn gemak voel.
Maar in grotere groepen klap ik gewoon dicht.. en ik ben hier wel mee bezig maar het gaat allemaal zo lastig en als ik eenmaal het idee heb de goede kant uit te gaan gaat het meestal wel weer mis, of hoor ik helemaal niks van anderen. En nu krijg ik mezelf soms wel zo ver om ff te bellen en gewoon vragen hoe het gaat.
Maar ik kom niet veel verder dan hoi, hoe gaat het?
met een antwoord terug, meestal kom ik gewoon niet verder.

quote:

Op woensdag 26 mei 2010 19:17 schreef F-Bravo het volgende:
Lang verhaal, met mijn inziens een korte strekking. Je mist 2 dingen:

1. Uitdagingen
2. Verantwoordelijkheidsgevoel.

1.
Zolang jij jezelf geen doelen stelt, zal niets leuk zijn. Je zal nergens aan kunnen werken. Doelen bereiken is namelijk het leukste wat er is en zorgt voor een tevreden gevoel. Een doel dat je kunt stellen bijvoorbeeld is om 2 uur per week te gaan sporten. Wanneer je jezelf aan dat doel houdt, zul je na de week daar een trots gevoel aan overhouden. Trots komt voort uit de kleinste dingen.

2.
Verantwoordelijkheidsgevoel is een lastige. Aangezien jij nog thuis woont heb je (waarschijnlijk) nog weinig verantwoordelijkheden. Veel zaken zullen voor je gedaan worden en je hoeft voor weinig je eigen verantwoordelijkheid te laten gelden. Een goed idee is om toch op jezelf te gaan wonen. Dit geeft tevens al veel meer uitdagingen. Wat wel goed is om te zien is dat je in ieder geval van jezelf merkt dat je je niet nuttig voelt, doordat je je verveelt.

Als laatste wil je zeggen: het maakt niet uit wie of wat je bent, als je maar jezelf wil vertegenwoordigen. Je zegt dat je je nooit echt bij mensen hebt thuis-gevoeld. Enige reden waardoor dat komt? Ga eens bij jezelf na, wie of wat je wilt zijn. Wat wil je uitstralen? Probeer je leven daaraan in te richting en zorg weer dat je trots wordt op jezelf.

Succes
[/quote

Het trots zijn op mezelf ben ik al, want ik heb met moeite toch mijn mbo afgerond, niet kwa stof ofzo, maar mer kwa uithouden. En ik heb het toch gehaald.
EN sporten, ik begin altijd goed, maar naarmate ik er gewoon langer mee bezig ben ben ik het snel zat, en zo heb ik 2 sporten geprobeerd en sportschool maar dat ging beiden mis. Ik hou het gewoon niet lang uit.

En kwa verantwoordelijkheidsgevoel, ik heb dat wel alleen is het niet nodig om dat gevoel daadwerkelijk te gebruiken. Deels door het thuiswonen, maar toch heb ik mijn taken, zoals 1x per week stofzuigen, afwassen soms de boodschappen doen. Verder heb ik zeg maar ooit een weekje" alleen gewoond" en het enige wat verandere was dat ik meer te doen had, maar gemiddeld ging ik naar school/stage en kocht afhaal eten, want ik ben echt alles behalve iemand die graag kookt, ik kan me best redden dat wel. Maar ik vondt het gigantisch saai. Ik miste mensen om me heen en wat geluiden.
Maar ja op mezelf wonen, trekt mij wel, maar als ik alleen thuis ben dan vindt ik het huis al veel te groot, en op kamer gaan dat lijkt me echt niks voor mij. Het idee alleen al een keuken/wc/douche enzo te moeten delen..vindt ik al behoorlijk onprettig.
Miss dat ik ook een verkeerd beeld heb van het wonen op kamers/gedeeld huis, maar ik heb dus 3 van zuls soort plaatsen gezien en vindt het echt ene zwijnenstal.

En het me niet thuisvoelen, heeft denk ik veel me te maken met het feit dat ik me in 2 opgedeeld voel, als sinds mijn 12e jaar ofzo, mede doordat ik een andere cultuur goed heb leren kennen en een andere manier van leven en dat is alleen erger geworden.
En verder kan er volgens de HA mogelijk een vorm van autisme(asperger of PDD-NOS) zijn, maar dat moet door de psycholoog/psychiater onderzocht worden maar ik heb niet echt het idee dat er vaart in zit. Maar goed daar moet ik zelf bij de volgende afspraak deels maar zelf achteraan gaan

[quote]Op woensdag 26 mei 2010 19:21 schreef Supersoep het volgende:
HBO is te snel of niet echt je ding, MBO is te makkelijk.

Dan moet je eens proberen wat ik gedaan heb en nog steeds doe. Met een MBO diploma op zak naar de universiteit vertrekken. En dan fatsoenlijk ook, niet in je ouderlijk huis zitten, gelijk lekker op kamers, volop lenen bij de IB-groep. Neem het er even van. Persoonlijk is het de beste keus die ik ooit gemaakt heb en dat komt van iemand die qua zelfstandigheid nog veel had te leren.

Kan je eigenlijk wel met een mbo diploma op zak naar de universiteit? Zowieso ben ik iemand die aardig wat sturing nodig heeft kwa onderwijs en ik krijg het idee dat je die op de universiteit niet echt hebt.
En tja, op mezelf wonen om naar de universiteit te gaan heeft niet echt super veel nut, aangezien ik nu op zo'n kwartiertje vandaan woon, net zoals de hogeschool. Zie ook deels mijn reactie boven over het op mezelf wonen.
En het ervan nemen, dat heb ik geprobeerd maar om dat alleen te doen is een beetje saai. En ik ben gewoon eigenlijk bang om zoals altijd een goede start te maken met veel bekenden enzo, maar daarna niemand meer over te houden.
Hieruit besef ik wel dat ik toch op de een of andere manier mijn verleden in dit aspect toch niet helemaal van me af kan schudden.


@ theghostrider

medicatie heb ik nooit aan gedaan en als het kan wil ik het zo houden, de psycholoog heeft het nog nooit over mogelijke medicatie gehad. Dus dat kan je zowieso schrappen.

quote:

Op woensdag 26 mei 2010 20:21 schreef LXIV het volgende:
Ik denk gewoon dat je een keuze moet maken tussen Nederland en Het Buitenland en daar voor moet gaan. Waar je precies voor kiest maakt niet eens zoveel uit, maar zolang je geen keuze maakt sta je er voortdurend tussenin.

Óf je kiest voor Nederland en gaat hier proberen iets van je leven te maken, óf je kiest voor het buitenland en bouwt daar iets op. En wat je kiest, je moet er dan 100% voor gaan.

dit is eigenlijk momenteel het meest lastige.
Want ik probeer nu al 2 maanden tot een keuze te komen, maar kom maar niet verder. Ik ben nog steeds evenver als ik was.
Dat ik moet kiezen dat was ook de rede dat ik vertrokken was, maar dat is een van mijn karakteristieken niet kunnen kiezen. En het lijkt net of ik niet wil kiezen, en dat wordt door bijvoorbeeld mijn ouder sinds peuter herkend.
En nu begint de druk ook groter te worden want ik weet dat ik binnen nu en eind juni/begin juli moet kiezen, omdat ik begin augustus zou moeten vertrekken, omdat in het buitenland de lessen rond. 10 augustus beginnen, en ik weet dat ik een ticket zo ver mogelijk van te voren moet boeken/kopen omdat het anders onbetaalbaar wordt.
En dit jaar vertrekken lijkt er gewoon niet in te zitten..dus daardoor neig ik te zeggen ik blijf, maar ik krijg het niet voorelkaar om ergens achter te staan.
En krijg ik het niet voor elkaar om te zeggen Dit doe ik.

En ik had gedacht dat de psycholoog mij er deels bij zou kunnen helpen bij de besluitvorming, maar dat is dus echt niks geworden, en die gaat er wel op in, maar toch blijf ik constant twijfelen, en ik ga allleen meer en meer twijfelen, met als gevolg dat ik onbewust dag en nacht over pieker. En er zelf door overstuur raak en begin te huilen enz.
En daar schiet ik ook niks mee op.

Tja, mezelf een deadline stellen heb ik ook wel gedaan.
Maar het punt is zodra ik denk een besluit te hebben genomen raak ik emotioneel totaal van slag.
Dus ik krijg het wel voor elkaar om rationeel te kiezen, maar om er emotioneel ook achter te kunnen staan is momenteel gewoon een ramp.
En daardoor verwerp ik het besluit weer.
En ik denk dat ik nu maar even wat anders moet gaan doen en afleiding zoeken want momenteel begin ik weer totaal van streek van te raken, en huilirig en geirriteerd te raken, en als dat zo is krijg ik op den duur weer conflicten met mijn ouder.
Dus ik reageer morgen wel weer

En harder voor mezelf zijn, gezien het feit dat mijn emotionele en rationele kant in dit opzicht elkaar tegenwerken, gaat dat gewoon niet..

quote:

Op woensdag 26 mei 2010 22:37 schreef Karammel het volgende:
Die emotionele kant komt volledig door onzekerheid. Het is heel moeilijk je daar overheen te zetten, maar door die zure appel moet je toch echt even heen. Het maakt geen flikker uit wat je beslist. Het gaat erom dát je beslist.

Zijn er geen kleinere 'dilemma's' waarmee je kan beginnen?

Ik heb er eigenlijk weinig zin in om een psycholoog aan te raden, maar dat is omdat ik altijd uitga van de kracht van de mens. Veel mensen zijn echter behoorlijk zwak. Een psycholoog is wat dat betreft net zoals een diëtist. Het heeft pas zin als je zelf ook inziet dat er echt iets moet gaan gebeuren. Zonder de wil iets te veranderen is het net alsof ze aan een dood paard aan het trekken zijn.

Kleinere dillema's heb ik eigenlijk niet echt. Degene die ik heb/had ben ik al duidelijk mee aan de slag en dat heeft te maken met uiterlijk, en op mijn manier ben ik daar al mee bezig om het bij te werken, d.m.v. wat beter passende kleding geen echte tenten meer dragen enzo.
maar meer eigenlijk niet, en deels hangt alles weer af van het besluit, want het heeft weinig nut om nu hier keihard aan de slag te gaan als ik over paar maanden zou vertrekken.

En deels denk ik ook dat het emotionele door onzekerheid komt, en deels hangt dat natuurlijk weer samen met de depressie, en deels uit angst..en ik denk dan vooral uit angst weer het buitenbeentje te worden. Omdat ik nu eenmaal in een mannenwereldje zit kwa studie, val je als vrouw sneller buiten de boot. En dat heb ik op het mbo meer dan duidelijk gemerkt. En deels hangt heel veel bij mij van een studie af, aangezien het de bedoeling is om via een studie meer mensen te leren kennen, maar in een klas met alleen mannen is het lastiger.

En dat ik door die zure appel heen moet, tja dat is duidelijk, maar het hebben van nog die 1,5 maand helpt denk ik niet helemaal mee, omdat ik daardoor toch constant weer van besluit kan veranderen, en op bepaald moment weet ik dat een van de 2 opties zal afvallen. En iig kwa studie weet ik al welke afvalt, maar kwa persoonlijk aspect is dat het lastigste.
Deels is het gewoon het herinrichten van mijn leven en eigenlijk geen flauw idee hebben van wat ik ermee wil. Want hetgene dat ik weet wat ik wil is een goede baan, wat bij mij inhoudt het werk interesant te vinden en me er op mijn gemak voelen kwa collega's, en zo goed mogelijk verdienen in ieder geval om zonder al te grote geldzorgen te kunnen leven.
En de rest daar heb echt duidenden fantasieen en ideen over maar niet echt iets wat mij motiveert.

quote:

Op donderdag 27 mei 2010 00:26 schreef 0oGhosto0 het volgende:
Nog niet alles compleet gelezen, maar vroeg me af,
Waarom nog nooit medicatie gedaan? Je hebt te maken met een erge depressie, een goede anti-depressiva zou je kunnen helpen weer meer motivatie terug te vinden en weer het nut van dingen in te gaan zien.

Ook vroeg ik me af, welk land is precies dat 'Buitenland" waar de rest van je familie woont? Welke landen ben je opgegroeid en voor hoelang? Welke culturele achtergrond heb je?

Qua je persoonlijkheid kan ik merken dat je heel idealistisch en onderhandelend bent. In alle situaties druk voelen zelf afhankelijk te zijn voor goed verloop van situaties en terugtrekken bij situaties waar je gevoel hebt dat het niet lukt. Leer te ontspannen. Door het hoofd vrij te maken, gedachten even los te laten, kun je erna de belangrijke argumenten terug halen en betere beslissingen maken.
Ook kun je door moment te ontspannen en gewoon de situatie even in je op te nemen, een beter overzicht van alles om je heen krijgen en beter controle leren krijgen hoe op de dingen in te spelen. Je moet je niet laten overweldigen op feestjes door alle mensen om je heen, hou het desnoods bij praten met die 1 a 2 man. Dat is al beter dan heel het feestje te ontlopen en thuis alleen met je gedachten te zitten.

Voor de beslissingen is het ook belangrijk niet meteen op de grote beslissingen te richten en denken dat de beslissingen die je vandaag maakt, de rest van je leven zo moeten zijn en voor de rest van je leven van invloed moeten zijn. Als je je vandaag anders wilt kleden en de paar mensen aan wilt spreken, doe dat, het maakt niet uit als je over een paar maanden uit nederland gehaald zou worden, dan heb je nu tenminste een betere dag gehad. Niet in de toekomst, of de slechte herrineringen van het verleden leven maar meer richten op het nu.

Medicatie heb ik niet gedaan omdat het deels echt overbodig was, ik had nu niet veel te doen dagelijks, aangezien de hulpverlening pas echt op gang kwam rond begin october, en ik toen al niet meer kon instromen bij een opleiding.
En ik momenteel niet wilde gaan werken omdat ik het ten eerste niet aankon, en me liever ging richten op studie-orientatie, aangezien ik heel veel twijfels had over welke studie te volgen.
En ik toch dusdanig de hele dag thuis kon zitten wanneer nodig.

En kwa persoonlijkheid heb je met het idealistisch zijn iig gelijk, ik maak vantevoren altijd een beeld van de dingen die uiteindelijk 9 op de 10x blijkt tegen te vallen.
EN op feestjes enzo tegen mensen praten doe ik wel maar het gaat er meer om dat ik nooit verder kom dan wat "slap gelul" dus met die persoon die ik dan leer kennen afspreken lukt me gewoon niet.

En kleine dagelijkse beslissingen gaan wat makkelijker maar als ook heel lastig, als bijv. naar de supermarkt ga om een kant en klaar maaltijd te kopen dan kan ik ook makkelijk een kwartier staat te kiezen.
Datr is gewoon een algemeen probleem, en vaak op het laatste moment verander ik alsnog van keuze.
En kwa sociale situaties heb ik al wat meer vooruitgang geboekt, ik praat nu iets makkelijker en spreek iemand ook eerder aan zonder al te lang te staan te wikken en wegen.

Maar nu het besluit vertrekken/gaan daar kom ik totaal niet mee vooruit, op ieder moment voel ik me ermee geconfronteerd. EN ik val ermee in slaap en wordt ermee wakker en meestal krijg ik het dan niet meer uit mijn hoofd.
En de onzekerheid kwa vertrekken of blijven wordt deels denk ik veroorzaakt door geen daginvulling te hebben, maar aan de andere kant heb ik allerlei stomme excuses om niet te willen blijven zoals bijv. het weer, het kan toch niet zijn dat het weer je leven deels bepaald .

En me richten op het nu is gewoon lastig aangezien de manier voor mij om met het nu bezig te zijn altijd via studie/werk was, maar nu heb ik geen van beiden dus is dat lastig. En ik denk altijd vooruit, al mijn hele leven doe ik dat. Hoewel ik nu minder ver vooruit kijk, maar als vertrek/blijf heeft dat iig invloed op mijn leven de komende 3 tot 5 jaar.
En ik denk vaan genoeg van oké ik begin hier aan een studie en zie wel wat er van het "leventje" terechtkomt en anders vertrek ik over 3/4 jaar na mijn studie alsnog, maar ik ben bang dan alles hier op te geven om daar opnieuw te beginnen en uiteindelijk daar in dezelfde situatie terecht te komen als degene die altijd is geweest.
Nu doe ik het weer, ik ga weer het verleden halen naar het heden/toekomst.

quote:

Op donderdag 27 mei 2010 16:33 schreef 0oGhosto0 het volgende:
Een vraag heb ik nog altijd geen antwoord op gezien, om welk buitenland gaat het hier? Welke culturele achtergrond heb je?

Je culturele achtergrond, of de genen waar je uit opgebouwd bent, bepaalt hoe je de wereld ziet/ervaart en hoe je denkt. Jij zal op een andere manier beslissingen maken dan iemand uit Uganda of een Amerikaan. Er is daarom ook geen ideale manier van redeneren die iemand je kan aanleren, enigste waar anderen je bij kunnen helpen is fouten in je eigen redeneer stijl te vinden waarna je die voor jezelf al dan niet kan aanpassen. Je zult ook uiteindelijk met de kracht in jezelf beter moeten worden, maar vaak zit je zelf vast in je eigen denkstijl. Anderen kunnen je helpen dingen net van een iets andere kant te bekijken, waarna je misschien uiteindelijk de visies kan combineren en een ideale uitkomst krijgt.
Wat ik wel zo kan zien is dat je veel te veel op vuistregeltjes en simpele wegen wil redeneren. Misschien mede omdat je door helemaal alles te overwegen er niet uitkomt.
Weet wel, geen enkele keuze die je maakt zal ideaal zijn. Niks waar je voor kiest is helemaal goed en zal zonder nadelen uitlopen. Voor niemand niet, niemand heeft ook maar in 51% van de gevallen dat die iets zegt altijd gelijk. Als je dat wel had moet je de beurs/casino opgaan, je zou gegarandeerd rijk worden
Dus weet ook dat als je een keuze hebt gemaakt en dingen lopen niet helemaal zoals je verwacht word, het nog geen verkeerde keuze was op dat moment. We leven gewoon in een veranderlijke wereld, wat 2 minuten geleden klopte, geld nu misschien helemaal niet meer doordat dingen om ons heen constant veranderen.

Dat gezegd hebbende voor je probleem met grotere keuzes, je kleinere keuzes bij je supermarkt aarzel je lang over omdat je naar mijn gevoel de keuze diep van binnen helemaal niet wil maken. Als je je boodschappen in 5 minuten klaar hebt, heb je de rest van de dag niks meer te doen. Zorg voor meer een planning op een dag, meer dingen om erna ook nog te doen te hebben en je zult meer motivatie hebben om de keuzes sneller te maken.

Wat werk betreft, er moet toch zeker wel iets van werk te vinden zijn met ICT kennis? Die is waardevol en vaak benodigd. Zoek een baan, creeer ermee doelen en zorg dat je op de dag zelf tenminste naar iets toe kan werken. Ook al zal de baan misschien niks zijn, zul je binnen 3 maanden moeten stoppen of wat dan ook, dan heb je in ieder geval een ervaring op gedaan en een tijd lang iets nuttigs gedaan.

Zorg ook dat je minder in de toekomst en in het verleden leeft. Lees dit topic eens na.
Leer te mediteren. Dus de kracht van het moment van nu te ervaren, aanvoelen hoe je lichaam nu op dit moment aanvoelt en leeft. Als je dat een langere tijd zou trainen (~2 maanden), kun je ook op momenten waar je word overvallen door twijfels over het verleden/toekomst op de meditatietraining terug komen, focussen op het nu en het overzicht weer deels terug krijgen.
Je blijft wel hoe dan ook een mens, je kunt nooit iets van alle kanten bekijken en alle voors en tegens overwegen, maar dat kan geen enkel mens. That's life.

In je hele antwoord over medicatie heb ik ook alleen een antwoord uit te toekomst gehoord.
Hoe voel je je NU, op dit moment? Zou het fijner zijn wat meer motivatie te hebben nu, wat meer energie te hebben om dingen uit te voeren?
Dan is medicatie een goede overweging. Je hoeft niet dingen tot de toekomst uit te stellen, omdat je dan wel iets op een dag te doen zult hebben. Als je nu meer motivatie zou hebben, zou je nu meer op een dag kunnen doen & zouden de medicijnen je al helpen.

Dat je op feestjes niet verder komt dan slap gelul, who cares, lul maar wat aan. Kijk op hyves, hoeveel krabbels die mensen elkaar sturen zijn niet anders dan wat aanlullen, zonder echt persoonlijk iets te vertellen? Je word echt niet verwacht dat als je iemand anders pas ontmoet, je je hele levensverhaal gaat vertellen, dat zou zelfs wat afschrikken.
In het begin van het contact kun je nog lang over koetjes en kalfjes praten, wat je van de muziek vind, welke drank je lekker vind en hoe je de gene van het feest eigenlijk kent. Zoveel zal dat mensen niet boeien, maar niet alles wat je zegt hoeft een dieper praktisch nut te dienen.
Als je mensen langer leert kennen, moet je wel langzaam iets openen om het contact vast te houden en zorgen dat je echt een band ontwikkelt. Omdat je al vele jaren lang slecht enkele goede contacten hier en daan hebt ontwikkelt, denk ik dat je een heel moeilijk hechtingspatroon hebt. Dat is wel waard om je psycholoog naar te vragen, die kan je langzaam aan helpen meer naar mensen te kunnen openen als de tijd er goed voor is.

Dan nog iets over je grote dilemma. Je wilt altijd naar dat buitenland, en als je in het buitenland bent terug om dezelfde reden waarom je beschreef dat je zag dat mensen om je heen wél een goed leven zouden hebben en bij hun alles beter zou zijn. Je denkt altijd dat het ergens anders beter is.
Iedereen heeft problemen, elke plek heeft nadelen, nergens zul je zorgeloos kunnen leven. Enigste reden die je zou kunnen helpen met kiezen, zou kunnen zijn in welk land je de meeste culturele binding vind en de meeste mensen zijn die net als jou denken. Als dat NL is, prima, bouw hier iets van je leven op. Begin nu, vandaag is echt niet veel slechter om te beginnen dat morgen of oktober of wanneer dan ook.

Hoop dat je hier iets een beetje aan hebt, ik verwacht ook niet dat ik het overal bij het juiste eind heb, maar hoop alleen je iets te kunnen helpen

ben net thuis, heb je post doorgelezen. En over werk tja, een vaste baan heb ik niet en zoek ik niet, maar ik klus vaak bij zoals vandaag. Een bekende heeft een heel klein bedrijfje en heeft daar zo'n 4 a 5 computertjes staan, en als er iets probeert hij via mij altijd de zaakjes op orde te krijgen.
En echt verdienen nou, nee maar ik haal er mijn zakcenten mee, en mede doordat ik het technische aan de it totaal zat ben, is dit momenteel ideaal.
Maar later ga ik op je post in, en geloof me op jou manier help al aardig wat je geeft me dingen om over na te denken en zowieso andere meningen en met anderen over dingen praten helpt altijd al..al is het om het ff van je af te schuiven.

quote:

Op donderdag 27 mei 2010 16:33 schreef 0oGhosto0 het volgende:
Een vraag heb ik nog altijd geen antwoord op gezien, om welk buitenland gaat het hier? Welke culturele achtergrond heb je?

Voor antwoord op dit check je pm, heb geen zin om het aan de grote klok te hangen ivm. herkenning van andere users.

quote:

Op donderdag 27 mei 2010 23:01 schreef calamares het volgende:
Interessante OP. Ik heb het dan niet zo erg als jou gehad, TS, maar ik heb 'vroeger' ook nooit echt mijn plek gehad in het 'normale' circuit. Ik was altijd meer op mezelf en vond het wel welletjes zo. Voor mij werd het pas 'leuk' toen ik op 15-jarige leeftijd een sport ging beoefenen, een bijbaantje in een ijssalon nam en een redelijk succesvolle en drukke website op richte, waardoor ik enorm veel mensen leerde kennen en min of meer gedwongen was om ook een sociale kant van mezelf te uiten, al dan niet ontwikkelen.

Het klinkt misschien cliché, maar geef het tijd. Ik heb op den duur een hele lieve meid ontmoet die nu, bijna 6 jaartjes later, nog steeds mijn vriendin is, ik heb sinds een aantal jaren een leuke baan met leuke collega's en ik moet tegenwoordig elk weekend weer een keuze maken met welke van de vele vriendengroepjes die ik er nu op nahoud, ik eens iets onderneem.

Wel hebben mijn vriendin en ik het momenteel even gehad met Nederland en de hele sfeer/het materialistische klilmaat van Nederland, dus hebben we besloten om een rondreis door Australië te gaan maken (soort van work & travel vakantie). Wellicht is dat ook iets voor jou? Even een paar maanden helemaal "d'r uit".

Ik weet dat ik het tijd moet geven, en dat ben ik ook wel van plan, alleen soms heb je toch van die momenten dat je er echt doorheen zit en je kapot"voelt" dat je de batterijen moet zien op te laden.
En een groot probleem is bij mij dat ik me niet hier in Nederland echt op mijn plek voel, maar daar in het buitenland ook niet.

En dat van er een tijdje op uit gaan is in mijn situatie lastig. Zowieso kamp ik met wat stemmingswisselingen, de ene dag ben ik de hele dag op straat van alles en nog aan het regelen, en de andere dag kan ik me juist totaal afzonderen van de buitenwereld, en kan alles me vrij snel irriteren(vooral andere mensen).
En je moet er de middelen voor hebben om erop uit te gaan, en een goede economische situatie kan ik niet van spreken ook al is de situatie niet heel erg slecht.
Maar goed, een ouder die altijd de kleine extra's voorelkaar kreeg dmv. economische steun van de andere ouder, maar zelf van uitkering moet leven(door het niet vinden van een baan door de leeftijd, en deels arbeidsongeschikt te zijn) heeft het niet breed. En sinds een paar jaartjes zit de andere ouder ook zwaar in een economische crisis, dus zit je gewoon heel krap.
En ik ben dusdanig altijd afhankelijk geweest van studiefinanciering, bijstand, en werk. En werk en studie combineren bij mij lukt niet, dan eindig ik echt helemaal met een burn out.
En ik ben er voordat ik naar het buitenland vertrok eigenlijk 3 maanden op uit geweest, heb dat land leren kennen, van top tot teen, een beetje rondgereist enzo.

En het is toch echt tijd om met 23/24 jaar een studie te beginnenn want eer ik die afrond ben ik ook alweer 4 jaartjes verder, en mijn uitiendelijke hoge doel is toch een studie af te ronden.


Verder even algemeen,. ik ben iemand die heel rationeel funccioneert, tot voor kort leek het zelf of ik geen emoties had, citaat van mijn ouder.
En het grootste probleem is dat bij de ratio en emotie elkaar eigenlijk tegenspelen, als ik rationeel weet dat ik voor X ga, merk ik dat vaak mijn emoties toch voor Y gaan.
En mijn ouder probeerde mij sinds kind juist deels het emotionele een beetje aan te leren, want ik heb altijd gigantisch goed met de ratio gefunccioneerd, maar nu dat er vooral emoties bij komen spelen gaat het mis, en dat is blijkbaar een patroon sinds kind.

En het problem met hechten aan personen kan er miss. mee te maken hebben met het feit dat ik beiden ouders ken, maar er is een ouder, die al voor mijn geboorte geen partner relatie meer had met mijn moeder. Door persoonlijke situatie in zijn land van herkomst.
En met die ouder heb ik een goede maar slechte band, de ouder bestaat en is er. En kwam gemiddeld altijd 2 a 3x per jaar, maar dat is nu 1x per jaar met geluk. En zie de ouder dus al niet meer sinds 2008. En heb er naarmate ik ouder werd steeds meer moeite gehad met het afscheid nemen als die ouder weer terug ging naar zijn leventje in het buitenland.
Dus als ik het nu zie heeft dat miss. invloed op mijn"hechtingsissue".

Want ter info, ik een mix van 2 buitenlandse ouders, allebei uit een ander land, maar opgegroeid in nederland.

[ Bericht 17% gewijzigd door rocio op 27-05-2010 23:39:34 ]

quote:

Op donderdag 27 mei 2010 19:58 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Kijk, je bent optimistisch, daar kunnen anderen een voorbeeld aan nemen

Ik heb in ieder geval optimistische momenten

quote:

Op vrijdag 28 mei 2010 22:56 schreef 0oGhosto0 het volgende:

[..]

Je stemmingswisselingen hangen waarschijnlijk samen met je depressie, depressieve mensen kunnen snel van slag raken.
Wat je hectingsissue zou je inderdaad gelijk kunnen hebben en moet je langzaam aan aanleren mensen meer te vertrouwen.
Wat je rationele houding betreft, dat heeft naar mijn gevoel met je idealistische karakter te maken. Mensen overwegen bij belangrijke beslissingen meer informatie en doen er langer over om tot een beslissing te komen. Bij belangrijke zaken willen ze enige zekerheid dat ze voor het juiste kiezen, door de langere gevolgen.
Jij bent idealistisch en wil dus in elke situatie zo ideaal mogelijk handelen. Jij acht té veel beslissingen als belangrijk en gaat teveel beslissingen met ratio aan. Je moet aanleren vaker met kleinere dingen je gevoel te volgen, ondanks wat je ratio zegt, bij kleine dingen waar weinig fout kan gaan. Dan kun je aanleren om vaker op je gevoel & intuitie te vertrouwen.
Wat je emoties betreft, ik heb nu een mening van je psycholoog & je ouders gehad, wat denk je zelf?
Hoe goed kun je inleven in anderen? Hoeveel emoties voel je bij dingen? Hoevaak voel je je opgelaten/schuldig/beschaamd?

Tja, die stemmingswisselingen die heb ik al heel erg lang, en die hangen deels ook weer samen met slaap. Als ik niet goed of heel weinig heb geslapen dan ben ik de volgende emtioneel een ramp. Zo als ik bijvoorbeeld de afgelopen 3 dagen vergelijk met vandaa is vandaag gewoon een goede dag geweest, maar er bestaat de kans dat het morgen weer een slechte is enz.
Maar op normale dagen kan ik soms ook wel omslaan, maar daar kan ik al redelijk mee overweg. Het enige probleem is dat ik dan neig richting alcohol te grijpen en soms de sigaret, maar die sigaret kan ik al laten staan. En het alchol gebeuren hou ik redelijk onder controle.
EN hechten gaat nu iets makkelijker, maar het kost me nog veel moeite.
EN over dat stuk over het op zeker te willen spelen en idealisme heb je wel gelijk, ik doe dingen meestal pas als ik iig 80% zeker van de zaak ben. En op mijn gevoel vertrouwen probeer ik wel maar is lastig, vooral omdat ik pas weet wat ik voel achteraf.

Inleven in anderen is voor mij best lastig en ik moet de persoon heel goed kennen en heel vaak gezien hebben om die persoon te snappen, maar echt inleven ik weet niet eens of ik dat wel doe. Het inleven vindt ik gewoon iets heel vaags en lastig.
En emoties voelen, ik weet dat ik dat wel doe, alleen meestal achteraf pas, ik besef nadat een bepaalde handeling/actie of besluit genomen is pas wat ik er bij voelde.
Zo bij mijn terugkeer ik ben mij nu pas bewust van alles wat ik daar voelde, zowel kwa positieve dingen als negatieve dingen. Ik neig gewoon heel snel een reactie op wat ik voel te doen, en dat kan bij mij vrolijk voelen zich uiten in heel actief zijn en bij mij slecht voelen totaal terugtrekken en extreem introvert te reageren, in sommige situaties neig ik dan alchol erbij te pakken(dit heb ik momenteel dondersgoed in de gaten en hou het dus ook gigantisch onder controle)
En me opgelaten voelen, gebeurd niet zo heel vaak, ik ben juist vrij vaak somber/droog/serieus, en schuldig voelen daar heb ik vrij vaak last van ik heb heel snel last van schuldgevoel.
Bijvoorbeeld mijn ouder houdt veel van vakantie, en ik heb bijvoorbeeld geen zin om mee te gaan, dan is de kans bijna 90% dat mijn ouder ook niet gaat, omdat die persoon weet dat ik het niet prettig vindt om alleen te zijn en omdat hij het zelf minder leuk vindt alleen op vakantie.
In zo'n situatie kan ik me dusdanig schuldig gaan voelen dat ik uiteindelijk maar meega om de ander een plezier te doen. Maar schuldgevoel is iets wat ik heel vaak heb.
En me schamen dat valt wel mee, soms heb ik er last van, maar niet zo gigantisch veel. En mij schamen voor bepaalde acties van mezelf heb ik tot nu toe meestal meegemaakt als ik een beejte beschonken was, maar echt over het algemeen valt de schaamte wel mee. Het enige waarom ik soms schaamte heb is voor hoe ik eruit zie, maar dat is mijn onzekerheid die speelt, en in de grote lijnen en dat is vergeleken met vroeger echt al duidelijk gehalveerd. Maar vooral in sociale situaties kan ik me nog onzeker voelen, wat weer resulteerd in ongemak, en wat er bijvoorbeeldd voor zorgt dat ik echt zonder behoefte eraan heel erf frequent naar de wc ga, of constant doe alsof ik ergens mee bezig ben zonder dat te zijn.