[USA] The Pacific #5 - Schedels en steentjes.

quote:

Op dinsdag 4 mei 2010 16:41 schreef Roflpantoffel het volgende:

[..]

Weet ik veel, die aflevering heb ik toch nog niet gezien. Kan pas maandag.

Ja duh , maar vooraf zeiden de makers dat er één episode zou komen die vanaf moment 1 tot het einde keiharde actie zou hebben. Nou had episode 7 daar wel een handje van, maar ook daar zaten wat zijtakken van het verhaal in. Nu Leckie weg is en Basilone dood, zou episode 9 dan wel eens de klapper kunnen zijn...

Maarja, met deze serie weet je het nooit.

quote:

Op dinsdag 4 mei 2010 17:39 schreef =HellFire= het volgende:

[..]

Ja duh , maar vooraf zeiden de makers dat er één episode zou komen die vanaf moment 1 tot het einde keiharde actie zou hebben. Nou had episode 7 daar wel een handje van, maar ook daar zaten wat zijtakken van het verhaal in. Nu Leckie weg is en Basilone dood, zou episode 9 dan wel eens de klapper kunnen zijn...

Maarja, met deze serie weet je het nooit.

Ah, dat zal deze wel zijn dan. De making of staat trouwens op niewsgroepen.

13 jarige jongetjes kijken natuurlijk alleen maar cowboy films om de kogels en scheldwoorden.....

tvp

quote:

Op dinsdag 4 mei 2010 17:49 schreef horned_reaper het volgende:
13 jarige jongetjes kijken natuurlijk alleen maar cowboy films om de kogels en scheldwoorden.....

En geef ze eens ongelijk. Zo gaan die dingen! Maar slaat dat ook op mij? Ik vond juist episode 3 bijvoorbeeld gewoon erg goed, en ook episode 8 met Basilone was zeer goed te doen. Maar over-all waren er verwachtingen geschept die gewoon niet waar worden gemaakt (voor mij?), denk ik. Er zijn gewoon teveel losse flarden die soms krampachtig aan elkaar worden gezet. Komt waarschijnlijk door het bronmateriaal. Dat boek van Stephen E. Ambrose over de Band of Brothers had waarschijnlijk een beter begin en einde (en zal ongetwijfeld ook al wat geromantiseerd zijn, wat makkelijker vertaald naar een serie?). Oja, wat ik ook zo sterk vond aan BoB is het feit dat je iedereen vanaf dag 1 al ziet, maar gaandeweg worden ze per episode beter belicht. Maar goed, dat zal nogmaals wel aan het bronmateriaal liggen.

Or maybe I'm just rambling.

[ Bericht 6% gewijzigd door =HellFire= op 04-05-2010 18:19:52 ]

In Band of Brothers konden ze het verhaal niet goed afmaken, de situatie thuis e.d. konden ze niet laten zien. (Wordt ook verteld in de making of) Daarom doen ze dat nu dus wel, ze laten niet alleen het front zien, maar ook de thuis situatie.

quote:

Op dinsdag 4 mei 2010 18:12 schreef Roflpantoffel het volgende:
In Band of Brothers konden ze het verhaal niet goed afmaken, de situatie thuis e.d. konden ze niet laten zien. (Wordt ook verteld in de making of) Daarom doen ze dat nu dus wel, ze laten niet alleen het front zien, maar ook de thuis situatie.

Ja, juist die thuissituatie lijkt me wel weer interessant. Ach ja, don't get me wrong here, The Pacific staat mijns inziens nog steeds in de top 10 van beste oorlogsfilms en -series, het is, zoals al vaker beweerd in deze reeks van topics, alleen niet zo briljant als het eerdere Band of Brothers. En dat ligt niét aan het type oorlog of de vijand, want ik ben blij dat ze deze kant van de oorlog ook hebben laten zien.

En wie weet verrast The Pacific me nog bij de laatste episodes.

quote:

Op dinsdag 4 mei 2010 18:19 schreef =HellFire= het volgende:

[..]

Ja, juist die thuissituatie lijkt me wel weer interessant. Ach ja, don't get me wrong here, The Pacific staat mijns inziens nog steeds in de top 10 van beste oorlogsfilms en -series, het is, zoals al vaker beweerd in deze reeks van topics, alleen niet zo briljant als het eerdere Band of Brothers. En dat ligt niét aan het type oorlog of de vijand, want ik ben blij dat ze deze kant van de oorlog ook hebben laten zien.

En wie weet verrast The Pacific me nog bij de laatste episodes.

Helemaal mee eens Goed verwoord.

die thuissituatie interesseert me geen fuck

als de snelheid er dan toch uit moet zie ik liever dat ze bij de troepen blijven en laten zien wat ze doen als daar nix te beleven valt want dat is ook echt niet 100% actie ... op deze manier vergeet je gewoon wat er ook weer aan de hand was
ze vertellen het verhaal niet goed

quote:

Op dinsdag 4 mei 2010 18:54 schreef sp3c het volgende:

als de snelheid er dan toch uit moet zie ik liever dat ze bij de troepen blijven en laten zien wat ze doen als daar nix te beleven valt want dat is ook echt niet 100% actie ...

Ik niet.

Vind het goed zo.
Misschien is het te soft voor de hardcore legerfanaten, maar ik volg gewoon een serie en als die gast een hele tijd thuis als reclameobject rond heeft gelopen om geld in te zamelen dan vind ik het prima om dat zo te zien.

quote:

Op dinsdag 4 mei 2010 18:54 schreef sp3c het volgende:
die thuissituatie interesseert me geen fuck

als de snelheid er dan toch uit moet zie ik liever dat ze bij de troepen blijven en laten zien wat ze doen als daar nix te beleven valt want dat is ook echt niet 100% actie ... op deze manier vergeet je gewoon wat er ook weer aan de hand was
ze vertellen het verhaal niet goed

Als je dat niet interesseert ga je toch lekker een film kijken. Deze serie laat tenminste de oorlog van 2 kanten zien en niet alleen van het front.

Ik vond het wel een mooie aflevering.

quote:

Op dinsdag 4 mei 2010 21:54 schreef PirE het volgende:
Ik vond het wel een mooie aflevering.

Ik vond het voor het eerst écht spannend en indrukwekkend. Jammer dat ze het einde van aangepast hebben...

Christus, dat einde

quote:

Op dinsdag 4 mei 2010 19:13 schreef APK het volgende:

[..]

Ik niet.

Vind het goed zo.
Misschien is het te soft voor de hardcore legerfanaten, maar ik volg gewoon een serie en als die gast een hele tijd thuis als reclameobject rond heeft gelopen om geld in te zamelen dan vind ik het prima om dat zo te zien.

En wat zie je dan precies? Je ziet hem 1, 2 keer iets zeggen tegenover het thuisfront en 1 scene later zit hij bij wijze van spreke alweer in de actie. Het is gewoon zo net-niet, doe het dan zoals in Flags of Our Fathers waarin de thuisfront-warbonds situatie goed word weergeven.

Een beetje zoals de hele serie is vind ik, Ik heb het idee dat ik een 100 uur durende film kijk waarvan je slechts 10% van de scenes ziet. Het springt van hot naar her waardoor je niks echt goed uit de verf komt.

Hopeljik krijgt Snafu een spinoff

quote:

Op dinsdag 4 mei 2010 23:11 schreef schijffie het volgende:

En wat zie je dan precies? Je ziet hem 1, 2 keer iets zeggen tegenover het thuisfront en 1 scene later zit hij bij wijze van spreke alweer in de actie.

Je kent de context toch?
Volgens mij zit hij al een aflevering of 4 thuis.

quote:

Op maandag 3 mei 2010 19:03 schreef pberends het volgende:
Wat een baggeraflevering weer, die John Basilone heeft een paar vage gesprekken met een of andere stafmember en hoppa ze zijn getrouwd! Dat huwelijk van hem is zo'n beetje de one-night-stand-versie van het instituut dat een huwelijk heet. Ik had nu niet het idee dat ze echt verliefd waren ofzo (eerder wanhopig op zoek naar liefde omdat het oorlog is).

Gelukkig is Basilone nu dood, dan hoeven er geen tergend en tegenkrommend lange minuten aan zijn liefdesleven besteed te worden. Next.

Dus episode 8 kan ik wel overslaan?

Ik heb me alleen vermaakt met episode 6 en 7. Voor de rest vind ik het niet bijzonder sterk.

guadalcanal vond ik ook wel tof eigenlijk, geen idee welke aflevering het zat

eerste paar afleveringen ofzo, blijft me niet zo goed bij met die serie

quote:

Op woensdag 5 mei 2010 21:41 schreef De_Dorstige het volgende:

[..]

Dus episode 8 kan ik wel overslaan?

Ik heb me alleen vermaakt met episode 6 en 7. Voor de rest vind ik het niet bijzonder sterk.

Ik was in slaap gevallen met deeltje 8

Ben nu Sledgehammer's "With the Old Breed" aan het lezen. Prachtig boek. Alles wordt met dusdanige understatements gezegd, dat het er alleen maar gruwelijker op wordt. Sledge begint met de training natuurlijk, maar vrijwel het hele boek gaan over Peleliu en Okinawa.

Ik heb het even laten verslonzen, maar ben vannacht weer bij aan het kijken, vond de Gloucester/Pavuvu/Banika aflevering erg goed, nu de Peleliu afleveringen zien.

Die acteur die sledge speelt, maanden in de tropen aan het vechten en nog steeds ziet hij er uit als een bleek scharminkel.

quote:

Op zondag 9 mei 2010 13:46 schreef schijffie het volgende:
Die acteur die sledge speelt, maanden in de tropen aan het vechten en nog steeds ziet hij er uit als een bleek scharminkel.

Dat is omdat je van maanden in de jungle vechten met bijzonder weinig voedsel en water nou ook niet bepaald een kleerkast wordt.

Wat me ook opgevallen is, en waar ik me aan erger:

Er wordt nooit een Amerikaan neergeknald door een Jap die we te zien krijgen. Altijd door willekeurig geknal van mortieren of machinegeweren waarvan de schutters uit beeld blijven omdat ze in een bunker zitten ofzo.
Elke 'face to face' confrontatie wordt eenvoudig gewonnen door een amerikaan, omdat de Jap alleen maar kan schreeuwen om vervolgens zwaar onbekwaam te handelen, door bijvoorbeeld niet te kunnen laden, te laat reageert, te slap is, etc...

Was in BoB volgens mij ook al zo. Ik word daar een beetje moe van. Kunnen Amerikanen het niet aan om te zien hoe er een stel yanks neergeschoten worden door een vermoeide Japanner die nog net op tijd zijn gun kan pakken en bekwaam reageert?

Zo'n dingen vind ik gewoon jammer. Verder vond ik de Basilone EP ook te zoetsappig en lag het laagje 'hero' er te dik bovenop, omringd door de clichés.

quote:

Op maandag 10 mei 2010 01:52 schreef spermanent het volgende:
Wat me ook opgevallen is, en waar ik me aan erger:

Er wordt nooit een Amerikaan neergeknald door een Jap die we te zien krijgen. Altijd door willekeurig geknal van mortieren of machinegeweren waarvan de schutters uit beeld blijven omdat ze in een bunker zitten ofzo.
Elke 'face to face' confrontatie wordt eenvoudig gewonnen door een amerikaan, omdat de Jap alleen maar kan schreeuwen om vervolgens zwaar onbekwaam te handelen, door bijvoorbeeld niet te kunnen laden, te laat reageert, te slap is, etc...

Was in BoB volgens mij ook al zo. Ik word daar een beetje moe van. Kunnen Amerikanen het niet aan om te zien hoe er een stel yanks neergeschoten worden door een vermoeide Japanner die nog net op tijd zijn gun kan pakken en bekwaam reageert?

Zo'n dingen vind ik gewoon jammer. Verder vond ik de Basilone EP ook te zoetsappig en lag het laagje 'hero' er te dik bovenop, omringd door de clichés.

Het gaat dan ook om de Amerikanen. Anders was het wel een Japanse serie geweest.

Afl. 9 is weer

quote:

Op maandag 10 mei 2010 09:12 schreef Roflpantoffel het volgende:

[..]

Het gaat dan ook om de Amerikanen. Anders was het wel een Japanse serie geweest.

Nee daar ben ik het niet mee eens.

Het is nu een aantal keer voorgekomen dat een Amerikaan ineens face to face komt te staan met een Japanner en elke keer weer reageert de Jap als ene mongool die nog nooit een geweer vast gehad heeft. Het hoeft hier niet meteen om de hoofdrolspeler te gaan ofzo, maar een keer een paar jappen fatsoenlijk oorlog zien voeren zou het realisme wel verhogen.

quote:

Op maandag 10 mei 2010 12:46 schreef spermanent het volgende:

[..]

Nee daar ben ik het niet mee eens.

Het is nu een aantal keer voorgekomen dat een Amerikaan ineens face to face komt te staan met een Japanner en elke keer weer reageert de Jap als ene mongool die nog nooit een geweer vast gehad heeft. Het hoeft hier niet meteen om de hoofdrolspeler te gaan ofzo, maar een keer een paar jappen fatsoenlijk oorlog zien voeren zou het realisme wel verhogen.

Er wordt meerdere keren in de serie wel degelijk respect afgedwongen ten opzichte van de Jappaners!

quote:

Op maandag 10 mei 2010 14:12 schreef horned_reaper het volgende:

[..]

Er wordt meerdere keren in de serie wel degelijk respect afgedwongen ten opzichte van de Jappaners!

Kijk naar Sledge in de nieuwste aflevering.

quote:

Op maandag 10 mei 2010 10:05 schreef Drugshond het volgende:
Afl. 9 is weer

Geweldig ook hoe eerst Eugene's morele strubbelingen worden laten zien, waaruit blijkt dat 'jappen ook mensen zijn'; daarna 'they obliterated an entire city with one bomb' - wie in The Pacific geen pacifisme (haha) kan ontdekken, kijkt met z'n neus.

http://blog.beliefnet.com(...)rom-the-pacific.html

Stukje van iemand die Snafu's buurman is geweest.

dacht even dat die vrouw een granaat los liet.. maar het was maar een poppetje..volgende week laatste aflevering

quote:

Op maandag 10 mei 2010 16:13 schreef rooneyelst het volgende:
dacht even dat die vrouw een granaat los liet..

Dan had Eugene toch nooit z'n boek kunnen schrijven?

ik kijk alleen de serie heb me verder niet echt verdiept in het wie wat heeft geschreven enz.. dus voor mij was het spannend haha

quote:

Op maandag 10 mei 2010 16:17 schreef rooneyelst het volgende:
ik kijk alleen de serie heb me verder niet echt verdiept in het wie wat heeft geschreven enz.. dus voor mij was het spannend haha

Een heel aantal van ons wist door een eikel die het spoil-de, al vanaf het begin dat Basilone dood zou gaan en de andere 2 main characters overleven.Moet zeggen dat ik gedurende de serie herhaaldelijk momenten tegenkwam die een stuk spannender waren geweest als ik de afloop niet al wist, zoals bijv ep. 8; hele opbouw naar het laatste moment, maar vanaf het begin weet je het al.

Ah ja dat is wel triest. Maar ja als je in zo`n topic kijkt weet je vantevoren ook wel een beetje dat er een kans is dat er spoilers in staan.

Moet wel bekennen dat ik niet zo onder de indruk ben van deze serie, is voor mij toch een beetje los van elkaar allemaal. Ze hadden denk ik toch beter 1 persoon kunnen volgen ipv 3. Heb vaak dat ik tijdens een aflevering nog met andere dingen bezig ben en niet zo in het verhaal zit. Dit in tegenstelling tot BOB.

Misschien iets teveel in de hype meegelopen van "opvolger" van bob..

Ik hoop toch niet dat de volgende aflevering gaat over hun thuiskomst en alle problemen die ze dan hebben met het "gewone leven".

quote:

Op maandag 10 mei 2010 16:05 schreef superworm het volgende:

[..]

Geweldig ook hoe eerst Eugene's morele strubbelingen worden laten zien, waaruit blijkt dat 'jappen ook mensen zijn'; daarna 'they obliterated an entire city with one bomb' - wie in The Pacific geen pacifisme (haha) kan ontdekken, kijkt met z'n neus.

Ik vind die "morele strubbelingen", net als een groot deel van de rest van de serie, veel te gehaast. Het ene moment schreeuwt die tegen zijn officier dat hij daar toch om jappen dood te knallen is en 2 seconden later zit hij zelf te bitchen op mensen die jappen doodschieten.

Hier kan je een artikel lezen van één van de producers. Hij verteld o.a. over de vergelijkingen met BoB.

quote:

Band may be "Truer" to the events depicted (maybe 10 percent truer), but in many ways I believe the Pacific to be more accurate to the actual experience of the men in combat because of its psychological acumen. I know some fans will prefer Band because they are more "historicallly minded". And some will prefer TP because it is more "morally accurate." Our desire to really nail the emotional cost of war is what informed our decisions to compress the books, or change details of the books.

The one thing I will say as that most (not all, but most) of the vetarans I have spoken with either of WWII or Korea or Vietnam or Gulf 1+ 2 have lauded the Pacific because the veterans think that TP captures their terror, loneliness, fear and moral corruption in ways that no other war movie has. Including BoB. It's an interesting discussion because it gets to a pretty big question: What is Truth? What strategies do you adopt to capture it on film? To sum up, I would say that BoB and TP were after different Truths...and both shows do an admirable job of capturing the Truth they were after.

quote:

Ik vind die "morele strubbelingen", net als een groot deel van de rest van de serie, veel te gehaast. Het ene moment schreeuwt die tegen zijn officier dat hij daar toch om jappen dood te knallen is en 2 seconden later zit hij zelf te bitchen op mensen die jappen doodschieten.

DAAR gaat het juist om, dat hij zelf niet meer weet wat nou goed is en wat niet. Deze momenten laten juist zien dat je continu anders gaat denken in de oorlog omdat je het gewoon niet meer weet wat nou moraal goed is, want dat bestaat daar niet meer.
En hij realiseerde het trouwens zelf ook dat hij precies hetzelfde had gedaan, vandaar ook die blik. Hij schrok er eigenlijk zelf van.

quote:

Op maandag 10 mei 2010 18:59 schreef schijffie het volgende:
Ik hoop toch niet dat de volgende aflevering gaat over hun thuiskomst en alle problemen die ze dan hebben met het "gewone leven".
[..]

Ik vind die "morele strubbelingen", net als een groot deel van de rest van de serie, veel te gehaast. Het ene moment schreeuwt die tegen zijn officier dat hij daar toch om jappen dood te knallen is en 2 seconden later zit hij zelf te bitchen op mensen die jappen doodschieten.

Dit is onterechte, maar in deze topics en elders (enkelen in mijn vriendenkring noemden het ook al een 'warrig verteld slap aftreksel van BOB') vaak geuite kritiek. BoB en deze serie zijn nu eenmaal niet te vergelijken. Om te beginnen is het 'warrige' te verklaren door de tien jaar die er tussen zit. Vergelijk voor het gemak 'Hit Me Baby One More Time' met 'Poker Face'. Het moet allemaal sneller, compacter, gecomprimeerder.

Maar dat is niet eens de echte oorzaak; ik vind de moderne technieken juist een pluspunt overigens. Feit is dat deze serie niet om één company gaat, zoals BoB en Easy, maar over drie hoofdpersonen met elk een eigen verhaal. Je kunt halfgek worden verklaard (Leckie), je kunt teruggesleept worden naar de States om bonds te verkopen (Basilone), je kunt het ook gewoon allemaal tot in den treure meemaken (Eugene).

De karakters worden flink diep uitgewerkt, omdat twee van de drie verhalen op boeken gebaseerd zijn, nl. die van Eugene en Leckie. Sledge's "With The Old Breed" lees ik momenteel en ongeveer halverwege het boek begrijp ik heel goed hoe de serie zo tot stand is gekomen. Sledge (en Leckie in zijn boek "Helmet for My Pillow") beschrijft zijn complete oorlogservaring - van aanmelding in '43 tot mortier-training, overschepen, maanden trainen op Pavuvu en uiteindelijk Peleliu en Okinawa, én nog de terugkomst in de States, in 250 pagina's.

Bijna geen enkel verhaal, behalve bijvoorbeeld wanneer Sledge vertelt over Bill die tijdens een nachtelijke Japanner-in-je-putje-aanval schreeuwend uit zn putje rende en door een andere Marine werd doodgeschoten, is echt één verhaal, zeker niet op het slagveld. Beide mannen schreven aan de hand van brieven en notities decennia later pas hun boeken, dus herinneringen zijn nu eenmaal vaak op zichzelf staand en onderdeel van een groter narratief.

Sledge's boek draait volkomen om hoe nutteloos oorlog is, hoe het alles in een blinde waas kapotmaakt en maar één ding kan doen, leed veroorzaken. Dat komt helemaal terug in de serie. Je ziet hem veranderen; ook in het boek beschrijft hij dat zeer nauwkeurig. Bij Leckie zal ik bij nogmaals kijken vast ook parallellen ondekken, maar die moet ik nog lezen

quote:

Op maandag 10 mei 2010 18:59 schreef schijffie het volgende:
Ik hoop toch niet dat de volgende aflevering gaat over hun thuiskomst en alle problemen die ze dan hebben met het "gewone leven".
[..]

Ik vind die "morele strubbelingen", net als een groot deel van de rest van de serie, veel te gehaast. Het ene moment schreeuwt die tegen zijn officier dat hij daar toch om jappen dood te knallen is en 2 seconden later zit hij zelf te bitchen op mensen die jappen doodschieten.

Dit is onterechte, maar in deze topics en elders (enkelen in mijn vriendenkring noemden het ook al een 'warrig verteld slap aftreksel van BOB') vaak geuite kritiek. BoB en deze serie zijn nu eenmaal niet te vergelijken. Om te beginnen is het 'warrige' te verklaren door de tien jaar die er tussen zit. Vergelijk voor het gemak 'Hit Me Baby One More Time' met 'Poker Face'. Het moet allemaal sneller, compacter, gecomprimeerder.

Maar dat is niet eens de echte oorzaak; ik vind de moderne technieken juist een pluspunt overigens. Feit is dat deze serie niet om één company gaat, zoals BoB en Easy, maar over drie hoofdpersonen met elk een eigen verhaal. Je kunt halfgek worden verklaard (Leckie), je kunt teruggesleept worden naar de States om bonds te verkopen (Basilone), je kunt het ook gewoon allemaal tot in den treure meemaken (Eugene).

De karakters worden flink diep uitgewerkt, omdat twee van de drie verhalen op boeken gebaseerd zijn, nl. die van Eugene en Leckie. Sledge's "With The Old Breed" lees ik momenteel en ongeveer halverwege het boek begrijp ik heel goed hoe de serie zo tot stand is gekomen. Sledge (en Leckie in zijn boek "Helmet for My Pillow") beschrijft zijn complete oorlogservaring - van aanmelding in '43 tot mortier-training, overschepen, maanden trainen op Pavuvu en uiteindelijk Peleliu en Okinawa, én nog de terugkomst in de States, in 250 pagina's.

Bijna geen enkel verhaal, behalve bijvoorbeeld wanneer Sledge vertelt over Bill die tijdens een nachtelijke Japanner-in-je-putje-aanval schreeuwend uit zn putje rende en door een andere Marine werd doodgeschoten, is echt één verhaal, zeker niet op het slagveld. Beide mannen schreven aan de hand van brieven en notities decennia later pas hun boeken, dus herinneringen zijn nu eenmaal vaak op zichzelf staand en onderdeel van een groter narratief.

Sledge's boek draait volkomen om hoe nutteloos oorlog is, hoe het alles in een blinde waas kapotmaakt en maar één ding kan doen, leed veroorzaken. Dat komt helemaal terug in de serie. Je ziet hem veranderen; ook in het boek beschrijft hij dat zeer nauwkeurig. Bij Leckie zal ik bij nogmaals kijken vast ook parallellen ondekken, maar die moet ik nog lezen

Overigens kijk ik omdat ik het vandaag in het boek heb gelezen, opnieuw deel 7. Meteen valt me een 'leugentje' van de producers op. In de beginscène, waar ze langs een kolom terugkerende soldaten lopen, ziet Eugene zijn vriend van het trainingskamp op een brancard voorbij komen. Hij zegt Hey, Hey, maar de andere jongen staart glazig voor zich uit.

In het boek hebben ze een gesprek, waarin de vriend niet meer lijkt te geloven dat hij Eugene ooit nog zal zien, en dat alle 'mortierschool-buddy's' in zijn regiment waren gesneuveld. Niet in shock op een brancard dus

quote:

Op maandag 10 mei 2010 20:37 schreef Jason__ het volgende:

[..]

Dit is onterechte, maar in deze topics en elders (enkelen in mijn vriendenkring noemden het ook al een 'warrig verteld slap aftreksel van BOB') vaak geuite kritiek. BoB en deze serie zijn nu eenmaal niet te vergelijken. Om te beginnen is het 'warrige' te verklaren door de tien jaar die er tussen zit. Vergelijk voor het gemak 'Hit Me Baby One More Time' met 'Poker Face'. Het moet allemaal sneller, compacter, gecomprimeerder.

Maar dat is niet eens de echte oorzaak; ik vind de moderne technieken juist een pluspunt overigens. Feit is dat deze serie niet om één company gaat, zoals BoB en Easy, maar over drie hoofdpersonen met elk een eigen verhaal. Je kunt halfgek worden verklaard (Leckie), je kunt teruggesleept worden naar de States om bonds te verkopen (Basilone), je kunt het ook gewoon allemaal tot in den treure meemaken (Eugene).

De karakters worden flink diep uitgewerkt, omdat twee van de drie verhalen op boeken gebaseerd zijn, nl. die van Eugene en Leckie. Sledge's "With The Old Breed" lees ik momenteel en ongeveer halverwege het boek begrijp ik heel goed hoe de serie zo tot stand is gekomen. Sledge (en Leckie in zijn boek "Helmet for My Pillow") beschrijft zijn complete oorlogservaring - van aanmelding in '43 tot mortier-training, overschepen, maanden trainen op Pavuvu en uiteindelijk Peleliu en Okinawa, én nog de terugkomst in de States, in 250 pagina's.

Bijna geen enkel verhaal, behalve bijvoorbeeld wanneer Sledge vertelt over Bill die tijdens een nachtelijke Japanner-in-je-putje-aanval schreeuwend uit zn putje rende en door een andere Marine werd doodgeschoten, is echt één verhaal, zeker niet op het slagveld. Beide mannen schreven aan de hand van brieven en notities decennia later pas hun boeken, dus herinneringen zijn nu eenmaal vaak op zichzelf staand en onderdeel van een groter narratief.

Sledge's boek draait volkomen om hoe nutteloos oorlog is, hoe het alles in een blinde waas kapotmaakt en maar één ding kan doen, leed veroorzaken. Dat komt helemaal terug in de serie. Je ziet hem veranderen; ook in het boek beschrijft hij dat zeer nauwkeurig. Bij Leckie zal ik bij nogmaals kijken vast ook parallellen ondekken, maar die moet ik nog lezen

??

quote:

Op maandag 10 mei 2010 20:35 schreef superworm het volgende:

[..]

Dit is onterechte, maar in deze topics en elders (enkelen in mijn vriendenkring noemden het ook al een 'warrig verteld slap aftreksel van BOB') vaak geuite kritiek. BoB en deze serie zijn nu eenmaal niet te vergelijken. Om te beginnen is het 'warrige' te verklaren door de tien jaar die er tussen zit. Vergelijk voor het gemak 'Hit Me Baby One More Time' met 'Poker Face'. Het moet allemaal sneller, compacter, gecomprimeerder.

Maar dat is niet eens de echte oorzaak; ik vind de moderne technieken juist een pluspunt overigens. Feit is dat deze serie niet om één company gaat, zoals BoB en Easy, maar over drie hoofdpersonen met elk een eigen verhaal. Je kunt halfgek worden verklaard (Leckie), je kunt teruggesleept worden naar de States om bonds te verkopen (Basilone), je kunt het ook gewoon allemaal tot in den treure meemaken (Eugene).

De karakters worden flink diep uitgewerkt, omdat twee van de drie verhalen op boeken gebaseerd zijn, nl. die van Eugene en Leckie. Sledge's "With The Old Breed" lees ik momenteel en ongeveer halverwege het boek begrijp ik heel goed hoe de serie zo tot stand is gekomen. Sledge (en Leckie in zijn boek "Helmet for My Pillow") beschrijft zijn complete oorlogservaring - van aanmelding in '43 tot mortier-training, overschepen, maanden trainen op Pavuvu en uiteindelijk Peleliu en Okinawa, én nog de terugkomst in de States, in 250 pagina's.

Bijna geen enkel verhaal, behalve bijvoorbeeld wanneer Sledge vertelt over Bill die tijdens een nachtelijke Japanner-in-je-putje-aanval schreeuwend uit zn putje rende en door een andere Marine werd doodgeschoten, is echt één verhaal, zeker niet op het slagveld. Beide mannen schreven aan de hand van brieven en notities decennia later pas hun boeken, dus herinneringen zijn nu eenmaal vaak op zichzelf staand en onderdeel van een groter narratief.

Sledge's boek draait volkomen om hoe nutteloos oorlog is, hoe het alles in een blinde waas kapotmaakt en maar één ding kan doen, leed veroorzaken. Dat komt helemaal terug in de serie. Je ziet hem veranderen; ook in het boek beschrijft hij dat zeer nauwkeurig. Bij Leckie zal ik bij nogmaals kijken vast ook parallellen ondekken, maar die moet ik nog lezen

??
Waarom pik je mijn tekst
Troll

quote:

Op maandag 10 mei 2010 20:35 schreef superworm het volgende:

[..]

Dit is onterechte, maar in deze topics en elders (enkelen in mijn vriendenkring noemden het ook al een 'warrig verteld slap aftreksel van BOB') vaak geuite kritiek. BoB en deze serie zijn nu eenmaal niet te vergelijken. Om te beginnen is het 'warrige' te verklaren door de tien jaar die er tussen zit. Vergelijk voor het gemak 'Hit Me Baby One More Time' met 'Poker Face'. Het moet allemaal sneller, compacter, gecomprimeerder.

Maar dat is niet eens de echte oorzaak; ik vind de moderne technieken juist een pluspunt overigens. Feit is dat deze serie niet om één company gaat, zoals BoB en Easy, maar over drie hoofdpersonen met elk een eigen verhaal. Je kunt halfgek worden verklaard (Leckie), je kunt teruggesleept worden naar de States om bonds te verkopen (Basilone), je kunt het ook gewoon allemaal tot in den treure meemaken (Eugene).

De karakters worden flink diep uitgewerkt, omdat twee van de drie verhalen op boeken gebaseerd zijn, nl. die van Eugene en Leckie. Sledge's "With The Old Breed" lees ik momenteel en ongeveer halverwege het boek begrijp ik heel goed hoe de serie zo tot stand is gekomen. Sledge (en Leckie in zijn boek "Helmet for My Pillow") beschrijft zijn complete oorlogservaring - van aanmelding in '43 tot mortier-training, overschepen, maanden trainen op Pavuvu en uiteindelijk Peleliu en Okinawa, én nog de terugkomst in de States, in 250 pagina's.

Bijna geen enkel verhaal, behalve bijvoorbeeld wanneer Sledge vertelt over Bill die tijdens een nachtelijke Japanner-in-je-putje-aanval schreeuwend uit zn putje rende en door een andere Marine werd doodgeschoten, is echt één verhaal, zeker niet op het slagveld. Beide mannen schreven aan de hand van brieven en notities decennia later pas hun boeken, dus herinneringen zijn nu eenmaal vaak op zichzelf staand en onderdeel van een groter narratief.

Sledge's boek draait volkomen om hoe nutteloos oorlog is, hoe het alles in een blinde waas kapotmaakt en maar één ding kan doen, leed veroorzaken. Dat komt helemaal terug in de serie. Je ziet hem veranderen; ook in het boek beschrijft hij dat zeer nauwkeurig. Bij Leckie zal ik bij nogmaals kijken vast ook parallellen ondekken, maar die moet ik nog lezen

Ik ben het helemaal met je eens. Ben blij dat er toch nog mensen zijn die deze serie begrijpen. Ik denk wel dat als je een beetje research doet en/of ook de boeken leest dat de serie dan veel duidelijker wordt.

quote:

Op maandag 10 mei 2010 20:40 schreef superworm het volgende:
Overigens kijk ik omdat ik het vandaag in het boek heb gelezen, opnieuw deel 7. Meteen valt me een 'leugentje' van de producers op. In de beginscène, waar ze langs een kolom terugkerende soldaten lopen, ziet Eugene zijn vriend van het trainingskamp op een brancard voorbij komen. Hij zegt Hey, Hey, maar de andere jongen staart glazig voor zich uit.

In het boek hebben ze een gesprek, waarin de vriend niet meer lijkt te geloven dat hij Eugene ooit nog zal zien, en dat alle 'mortierschool-buddy's' in zijn regiment waren gesneuveld. Niet in shock op een brancard dus

Was dat niet "Chuckler" Juergens, de maat van Leckie en niet zozeer zijn eigen maat?

Hoop cliché's en tamelijk voorspelbaar, maar toch een goede aflevering.







Oeps .

Een serie hoort niet pas leuk te worden als je de achtergrond kent.

Pfff tegen Duitsers waren ze allemaal dood geweest, al in de pilot.