TV Televisie
Kookprogramma's, Actualiteitenprogramma's, Spelprogramma's en Documentaires. Praat er gezellig over mee, live of achteraf!
Het gaat dan ook om de Amerikanen. Anders was het wel een Japanse serie geweest.quote:Op maandag 10 mei 2010 01:52 schreef spermanent het volgende:
Wat me ook opgevallen is, en waar ik me aan erger:
Er wordt nooit een Amerikaan neergeknald door een Jap die we te zien krijgen. Altijd door willekeurig geknal van mortieren of machinegeweren waarvan de schutters uit beeld blijven omdat ze in een bunker zitten ofzo.
Elke 'face to face' confrontatie wordt eenvoudig gewonnen door een amerikaan, omdat de Jap alleen maar kan schreeuwen om vervolgens zwaar onbekwaam te handelen, door bijvoorbeeld niet te kunnen laden, te laat reageert, te slap is, etc...
Was in BoB volgens mij ook al zo. Ik word daar een beetje moe van. Kunnen Amerikanen het niet aan om te zien hoe er een stel yanks neergeschoten worden door een vermoeide Japanner die nog net op tijd zijn gun kan pakken en bekwaam reageert?
Zo'n dingen vind ik gewoon jammer. Verder vond ik de Basilone EP ook te zoetsappig en lag het laagje 'hero' er te dik bovenop, omringd door de clichés.
Nee daar ben ik het niet mee eens.quote:Op maandag 10 mei 2010 09:12 schreef Roflpantoffel het volgende:
[..]
Het gaat dan ook om de Amerikanen. Anders was het wel een Japanse serie geweest.
Het is nu een aantal keer voorgekomen dat een Amerikaan ineens face to face komt te staan met een Japanner en elke keer weer reageert de Jap als ene mongool die nog nooit een geweer vast gehad heeft. Het hoeft hier niet meteen om de hoofdrolspeler te gaan ofzo, maar een keer een paar jappen fatsoenlijk oorlog zien voeren zou het realisme wel verhogen.
Er wordt meerdere keren in de serie wel degelijk respect afgedwongen ten opzichte van de Jappaners!quote:Op maandag 10 mei 2010 12:46 schreef spermanent het volgende:
[..]
Nee daar ben ik het niet mee eens.
Het is nu een aantal keer voorgekomen dat een Amerikaan ineens face to face komt te staan met een Japanner en elke keer weer reageert de Jap als ene mongool die nog nooit een geweer vast gehad heeft. Het hoeft hier niet meteen om de hoofdrolspeler te gaan ofzo, maar een keer een paar jappen fatsoenlijk oorlog zien voeren zou het realisme wel verhogen.
quote:Op maandag 10 mei 2010 14:12 schreef horned_reaper het volgende:
[..]
Er wordt meerdere keren in de serie wel degelijk respect afgedwongen ten opzichte van de Jappaners!
Kijk naar Sledge in de nieuwste aflevering.
Geweldig ook hoe eerst Eugene's morele strubbelingen worden laten zien, waaruit blijkt dat 'jappen ook mensen zijn'; daarna 'they obliterated an entire city with one bomb' - wie in The Pacific geen pacifisme (haha) kan ontdekken, kijkt met z'n neus.quote:
dacht even dat die vrouw een granaat los liet.. maar het was maar een poppetje..volgende week laatste aflevering 
Dan had Eugene toch nooit z'n boek kunnen schrijven?quote:Op maandag 10 mei 2010 16:13 schreef rooneyelst het volgende:
dacht even dat die vrouw een granaat los liet..
ik kijk alleen de serie heb me verder niet echt verdiept in het wie wat heeft geschreven enz.. dus voor mij was het spannend haha
Een heel aantal van ons wist door een eikel die het spoil-de, al vanaf het begin dat Basilone dood zou gaan en de andere 2 main characters overleven.Moet zeggen dat ik gedurende de serie herhaaldelijk momenten tegenkwam die een stuk spannender waren geweest als ik de afloop niet al wist, zoals bijv ep. 8; hele opbouw naar het laatste moment, maar vanaf het begin weet je het al.quote:Op maandag 10 mei 2010 16:17 schreef rooneyelst het volgende:
ik kijk alleen de serie heb me verder niet echt verdiept in het wie wat heeft geschreven enz.. dus voor mij was het spannend haha
Ah ja dat is wel triest. Maar ja als je in zo`n topic kijkt weet je vantevoren ook wel een beetje dat er een kans is dat er spoilers in staan.
Moet wel bekennen dat ik niet zo onder de indruk ben van deze serie, is voor mij toch een beetje los van elkaar allemaal. Ze hadden denk ik toch beter 1 persoon kunnen volgen ipv 3. Heb vaak dat ik tijdens een aflevering nog met andere dingen bezig ben en niet zo in het verhaal zit. Dit in tegenstelling tot BOB.
Misschien iets teveel in de hype meegelopen van "opvolger" van bob..
Moet wel bekennen dat ik niet zo onder de indruk ben van deze serie, is voor mij toch een beetje los van elkaar allemaal. Ze hadden denk ik toch beter 1 persoon kunnen volgen ipv 3. Heb vaak dat ik tijdens een aflevering nog met andere dingen bezig ben en niet zo in het verhaal zit. Dit in tegenstelling tot BOB.
Misschien iets teveel in de hype meegelopen van "opvolger" van bob..
Ik hoop toch niet dat de volgende aflevering gaat over hun thuiskomst en alle problemen die ze dan hebben met het "gewone leven".
Ik vind die "morele strubbelingen", net als een groot deel van de rest van de serie, veel te gehaast. Het ene moment schreeuwt die tegen zijn officier dat hij daar toch om jappen dood te knallen is en 2 seconden later zit hij zelf te bitchen op mensen die jappen doodschieten.quote:Op maandag 10 mei 2010 16:05 schreef superworm het volgende:
[..]
Geweldig ook hoe eerst Eugene's morele strubbelingen worden laten zien, waaruit blijkt dat 'jappen ook mensen zijn'; daarna 'they obliterated an entire city with one bomb' - wie in The Pacific geen pacifisme (haha) kan ontdekken, kijkt met z'n neus.
Hier kan je een artikel lezen van één van de producers. Hij verteld o.a. over de vergelijkingen met BoB.
quote:Band may be "Truer" to the events depicted (maybe 10 percent truer), but in many ways I believe the Pacific to be more accurate to the actual experience of the men in combat because of its psychological acumen. I know some fans will prefer Band because they are more "historicallly minded". And some will prefer TP because it is more "morally accurate." Our desire to really nail the emotional cost of war is what informed our decisions to compress the books, or change details of the books.
The one thing I will say as that most (not all, but most) of the vetarans I have spoken with either of WWII or Korea or Vietnam or Gulf 1+ 2 have lauded the Pacific because the veterans think that TP captures their terror, loneliness, fear and moral corruption in ways that no other war movie has. Including BoB. It's an interesting discussion because it gets to a pretty big question: What is Truth? What strategies do you adopt to capture it on film? To sum up, I would say that BoB and TP were after different Truths...and both shows do an admirable job of capturing the Truth they were after.
DAAR gaat het juist om, dat hij zelf niet meer weet wat nou goed is en wat niet. Deze momenten laten juist zien dat je continu anders gaat denken in de oorlog omdat je het gewoon niet meer weet wat nou moraal goed is, want dat bestaat daar niet meer.quote:Ik vind die "morele strubbelingen", net als een groot deel van de rest van de serie, veel te gehaast. Het ene moment schreeuwt die tegen zijn officier dat hij daar toch om jappen dood te knallen is en 2 seconden later zit hij zelf te bitchen op mensen die jappen doodschieten.
En hij realiseerde het trouwens zelf ook dat hij precies hetzelfde had gedaan, vandaar ook die blik. Hij schrok er eigenlijk zelf van.
Dit is onterechte, maar in deze topics en elders (enkelen in mijn vriendenkring noemden het ook al een 'warrig verteld slap aftreksel van BOB') vaak geuite kritiek. BoB en deze serie zijn nu eenmaal niet te vergelijken. Om te beginnen is het 'warrige' te verklaren door de tien jaar die er tussen zit. Vergelijk voor het gemak 'Hit Me Baby One More Time' met 'Poker Face'. Het moet allemaal sneller, compacter, gecomprimeerder.quote:Op maandag 10 mei 2010 18:59 schreef schijffie het volgende:
Ik hoop toch niet dat de volgende aflevering gaat over hun thuiskomst en alle problemen die ze dan hebben met het "gewone leven".
[..]
Ik vind die "morele strubbelingen", net als een groot deel van de rest van de serie, veel te gehaast. Het ene moment schreeuwt die tegen zijn officier dat hij daar toch om jappen dood te knallen is en 2 seconden later zit hij zelf te bitchen op mensen die jappen doodschieten.
Maar dat is niet eens de echte oorzaak; ik vind de moderne technieken juist een pluspunt overigens. Feit is dat deze serie niet om één company gaat, zoals BoB en Easy, maar over drie hoofdpersonen met elk een eigen verhaal. Je kunt halfgek worden verklaard (Leckie), je kunt teruggesleept worden naar de States om bonds te verkopen (Basilone), je kunt het ook gewoon allemaal tot in den treure meemaken (Eugene).
De karakters worden flink diep uitgewerkt, omdat twee van de drie verhalen op boeken gebaseerd zijn, nl. die van Eugene en Leckie. Sledge's "With The Old Breed" lees ik momenteel en ongeveer halverwege het boek begrijp ik heel goed hoe de serie zo tot stand is gekomen. Sledge (en Leckie in zijn boek "Helmet for My Pillow") beschrijft zijn complete oorlogservaring - van aanmelding in '43 tot mortier-training, overschepen, maanden trainen op Pavuvu en uiteindelijk Peleliu en Okinawa, én nog de terugkomst in de States, in 250 pagina's.
Bijna geen enkel verhaal, behalve bijvoorbeeld wanneer Sledge vertelt over Bill die tijdens een nachtelijke Japanner-in-je-putje-aanval schreeuwend uit zn putje rende en door een andere Marine werd doodgeschoten, is echt één verhaal, zeker niet op het slagveld. Beide mannen schreven aan de hand van brieven en notities decennia later pas hun boeken, dus herinneringen zijn nu eenmaal vaak op zichzelf staand en onderdeel van een groter narratief.
Sledge's boek draait volkomen om hoe nutteloos oorlog is, hoe het alles in een blinde waas kapotmaakt en maar één ding kan doen, leed veroorzaken. Dat komt helemaal terug in de serie. Je ziet hem veranderen; ook in het boek beschrijft hij dat zeer nauwkeurig. Bij Leckie zal ik bij nogmaals kijken vast ook parallellen ondekken, maar die moet ik nog lezen
quote:Op maandag 10 mei 2010 18:59 schreef schijffie het volgende:
Ik hoop toch niet dat de volgende aflevering gaat over hun thuiskomst en alle problemen die ze dan hebben met het "gewone leven".
[..]
Ik vind die "morele strubbelingen", net als een groot deel van de rest van de serie, veel te gehaast. Het ene moment schreeuwt die tegen zijn officier dat hij daar toch om jappen dood te knallen is en 2 seconden later zit hij zelf te bitchen op mensen die jappen doodschieten.
Dit is onterechte, maar in deze topics en elders (enkelen in mijn vriendenkring noemden het ook al een 'warrig verteld slap aftreksel van BOB') vaak geuite kritiek. BoB en deze serie zijn nu eenmaal niet te vergelijken. Om te beginnen is het 'warrige' te verklaren door de tien jaar die er tussen zit. Vergelijk voor het gemak 'Hit Me Baby One More Time' met 'Poker Face'. Het moet allemaal sneller, compacter, gecomprimeerder.
Maar dat is niet eens de echte oorzaak; ik vind de moderne technieken juist een pluspunt overigens. Feit is dat deze serie niet om één company gaat, zoals BoB en Easy, maar over drie hoofdpersonen met elk een eigen verhaal. Je kunt halfgek worden verklaard (Leckie), je kunt teruggesleept worden naar de States om bonds te verkopen (Basilone), je kunt het ook gewoon allemaal tot in den treure meemaken (Eugene).
De karakters worden flink diep uitgewerkt, omdat twee van de drie verhalen op boeken gebaseerd zijn, nl. die van Eugene en Leckie. Sledge's "With The Old Breed" lees ik momenteel en ongeveer halverwege het boek begrijp ik heel goed hoe de serie zo tot stand is gekomen. Sledge (en Leckie in zijn boek "Helmet for My Pillow") beschrijft zijn complete oorlogservaring - van aanmelding in '43 tot mortier-training, overschepen, maanden trainen op Pavuvu en uiteindelijk Peleliu en Okinawa, én nog de terugkomst in de States, in 250 pagina's.
Bijna geen enkel verhaal, behalve bijvoorbeeld wanneer Sledge vertelt over Bill die tijdens een nachtelijke Japanner-in-je-putje-aanval schreeuwend uit zn putje rende en door een andere Marine werd doodgeschoten, is echt één verhaal, zeker niet op het slagveld. Beide mannen schreven aan de hand van brieven en notities decennia later pas hun boeken, dus herinneringen zijn nu eenmaal vaak op zichzelf staand en onderdeel van een groter narratief.
Sledge's boek draait volkomen om hoe nutteloos oorlog is, hoe het alles in een blinde waas kapotmaakt en maar één ding kan doen, leed veroorzaken. Dat komt helemaal terug in de serie. Je ziet hem veranderen; ook in het boek beschrijft hij dat zeer nauwkeurig. Bij Leckie zal ik bij nogmaals kijken vast ook parallellen ondekken, maar die moet ik nog lezen
Kijk de wolken zijn de golven van de zee, dus ik moet zwemmen om te zorgen dat ik leef.
Overigens kijk ik omdat ik het vandaag in het boek heb gelezen, opnieuw deel 7. Meteen valt me een 'leugentje' van de producers op. In de beginscène, waar ze langs een kolom terugkerende soldaten lopen, ziet Eugene zijn vriend van het trainingskamp op een brancard voorbij komen. Hij zegt Hey, Hey, maar de andere jongen staart glazig voor zich uit.
In het boek hebben ze een gesprek, waarin de vriend niet meer lijkt te geloven dat hij Eugene ooit nog zal zien, en dat alle 'mortierschool-buddy's' in zijn regiment waren gesneuveld. Niet in shock op een brancard dus
In het boek hebben ze een gesprek, waarin de vriend niet meer lijkt te geloven dat hij Eugene ooit nog zal zien, en dat alle 'mortierschool-buddy's' in zijn regiment waren gesneuveld. Niet in shock op een brancard dus
??quote:Op maandag 10 mei 2010 20:37 schreef Jason__ het volgende:
[..]
Dit is onterechte, maar in deze topics en elders (enkelen in mijn vriendenkring noemden het ook al een 'warrig verteld slap aftreksel van BOB') vaak geuite kritiek. BoB en deze serie zijn nu eenmaal niet te vergelijken. Om te beginnen is het 'warrige' te verklaren door de tien jaar die er tussen zit. Vergelijk voor het gemak 'Hit Me Baby One More Time' met 'Poker Face'. Het moet allemaal sneller, compacter, gecomprimeerder.
Maar dat is niet eens de echte oorzaak; ik vind de moderne technieken juist een pluspunt overigens. Feit is dat deze serie niet om één company gaat, zoals BoB en Easy, maar over drie hoofdpersonen met elk een eigen verhaal. Je kunt halfgek worden verklaard (Leckie), je kunt teruggesleept worden naar de States om bonds te verkopen (Basilone), je kunt het ook gewoon allemaal tot in den treure meemaken (Eugene).
De karakters worden flink diep uitgewerkt, omdat twee van de drie verhalen op boeken gebaseerd zijn, nl. die van Eugene en Leckie. Sledge's "With The Old Breed" lees ik momenteel en ongeveer halverwege het boek begrijp ik heel goed hoe de serie zo tot stand is gekomen. Sledge (en Leckie in zijn boek "Helmet for My Pillow") beschrijft zijn complete oorlogservaring - van aanmelding in '43 tot mortier-training, overschepen, maanden trainen op Pavuvu en uiteindelijk Peleliu en Okinawa, én nog de terugkomst in de States, in 250 pagina's.
Bijna geen enkel verhaal, behalve bijvoorbeeld wanneer Sledge vertelt over Bill die tijdens een nachtelijke Japanner-in-je-putje-aanval schreeuwend uit zn putje rende en door een andere Marine werd doodgeschoten, is echt één verhaal, zeker niet op het slagveld. Beide mannen schreven aan de hand van brieven en notities decennia later pas hun boeken, dus herinneringen zijn nu eenmaal vaak op zichzelf staand en onderdeel van een groter narratief.
Sledge's boek draait volkomen om hoe nutteloos oorlog is, hoe het alles in een blinde waas kapotmaakt en maar één ding kan doen, leed veroorzaken. Dat komt helemaal terug in de serie. Je ziet hem veranderen; ook in het boek beschrijft hij dat zeer nauwkeurig. Bij Leckie zal ik bij nogmaals kijken vast ook parallellen ondekken, maar die moet ik nog lezen
quote:Op maandag 10 mei 2010 20:35 schreef superworm het volgende:
[..]
Dit is onterechte, maar in deze topics en elders (enkelen in mijn vriendenkring noemden het ook al een 'warrig verteld slap aftreksel van BOB') vaak geuite kritiek. BoB en deze serie zijn nu eenmaal niet te vergelijken. Om te beginnen is het 'warrige' te verklaren door de tien jaar die er tussen zit. Vergelijk voor het gemak 'Hit Me Baby One More Time' met 'Poker Face'. Het moet allemaal sneller, compacter, gecomprimeerder.
Maar dat is niet eens de echte oorzaak; ik vind de moderne technieken juist een pluspunt overigens. Feit is dat deze serie niet om één company gaat, zoals BoB en Easy, maar over drie hoofdpersonen met elk een eigen verhaal. Je kunt halfgek worden verklaard (Leckie), je kunt teruggesleept worden naar de States om bonds te verkopen (Basilone), je kunt het ook gewoon allemaal tot in den treure meemaken (Eugene).
De karakters worden flink diep uitgewerkt, omdat twee van de drie verhalen op boeken gebaseerd zijn, nl. die van Eugene en Leckie. Sledge's "With The Old Breed" lees ik momenteel en ongeveer halverwege het boek begrijp ik heel goed hoe de serie zo tot stand is gekomen. Sledge (en Leckie in zijn boek "Helmet for My Pillow") beschrijft zijn complete oorlogservaring - van aanmelding in '43 tot mortier-training, overschepen, maanden trainen op Pavuvu en uiteindelijk Peleliu en Okinawa, én nog de terugkomst in de States, in 250 pagina's.
Bijna geen enkel verhaal, behalve bijvoorbeeld wanneer Sledge vertelt over Bill die tijdens een nachtelijke Japanner-in-je-putje-aanval schreeuwend uit zn putje rende en door een andere Marine werd doodgeschoten, is echt één verhaal, zeker niet op het slagveld. Beide mannen schreven aan de hand van brieven en notities decennia later pas hun boeken, dus herinneringen zijn nu eenmaal vaak op zichzelf staand en onderdeel van een groter narratief.
Sledge's boek draait volkomen om hoe nutteloos oorlog is, hoe het alles in een blinde waas kapotmaakt en maar één ding kan doen, leed veroorzaken. Dat komt helemaal terug in de serie. Je ziet hem veranderen; ook in het boek beschrijft hij dat zeer nauwkeurig. Bij Leckie zal ik bij nogmaals kijken vast ook parallellen ondekken, maar die moet ik nog lezen
??
Waarom pik je mijn tekst
Troll
Kijk de wolken zijn de golven van de zee, dus ik moet zwemmen om te zorgen dat ik leef.
Ik ben het helemaal met je eens. Ben blij dat er toch nog mensen zijn die deze serie begrijpen. Ik denk wel dat als je een beetje research doet en/of ook de boeken leest dat de serie dan veel duidelijker wordt.quote:Op maandag 10 mei 2010 20:35 schreef superworm het volgende:
[..]
Dit is onterechte, maar in deze topics en elders (enkelen in mijn vriendenkring noemden het ook al een 'warrig verteld slap aftreksel van BOB') vaak geuite kritiek. BoB en deze serie zijn nu eenmaal niet te vergelijken. Om te beginnen is het 'warrige' te verklaren door de tien jaar die er tussen zit. Vergelijk voor het gemak 'Hit Me Baby One More Time' met 'Poker Face'. Het moet allemaal sneller, compacter, gecomprimeerder.
Maar dat is niet eens de echte oorzaak; ik vind de moderne technieken juist een pluspunt overigens. Feit is dat deze serie niet om één company gaat, zoals BoB en Easy, maar over drie hoofdpersonen met elk een eigen verhaal. Je kunt halfgek worden verklaard (Leckie), je kunt teruggesleept worden naar de States om bonds te verkopen (Basilone), je kunt het ook gewoon allemaal tot in den treure meemaken (Eugene).
De karakters worden flink diep uitgewerkt, omdat twee van de drie verhalen op boeken gebaseerd zijn, nl. die van Eugene en Leckie. Sledge's "With The Old Breed" lees ik momenteel en ongeveer halverwege het boek begrijp ik heel goed hoe de serie zo tot stand is gekomen. Sledge (en Leckie in zijn boek "Helmet for My Pillow") beschrijft zijn complete oorlogservaring - van aanmelding in '43 tot mortier-training, overschepen, maanden trainen op Pavuvu en uiteindelijk Peleliu en Okinawa, én nog de terugkomst in de States, in 250 pagina's.
Bijna geen enkel verhaal, behalve bijvoorbeeld wanneer Sledge vertelt over Bill die tijdens een nachtelijke Japanner-in-je-putje-aanval schreeuwend uit zn putje rende en door een andere Marine werd doodgeschoten, is echt één verhaal, zeker niet op het slagveld. Beide mannen schreven aan de hand van brieven en notities decennia later pas hun boeken, dus herinneringen zijn nu eenmaal vaak op zichzelf staand en onderdeel van een groter narratief.
Sledge's boek draait volkomen om hoe nutteloos oorlog is, hoe het alles in een blinde waas kapotmaakt en maar één ding kan doen, leed veroorzaken. Dat komt helemaal terug in de serie. Je ziet hem veranderen; ook in het boek beschrijft hij dat zeer nauwkeurig. Bij Leckie zal ik bij nogmaals kijken vast ook parallellen ondekken, maar die moet ik nog lezen
Was dat niet "Chuckler" Juergens, de maat van Leckie en niet zozeer zijn eigen maat?quote:Op maandag 10 mei 2010 20:40 schreef superworm het volgende:
Overigens kijk ik omdat ik het vandaag in het boek heb gelezen, opnieuw deel 7. Meteen valt me een 'leugentje' van de producers op. In de beginscène, waar ze langs een kolom terugkerende soldaten lopen, ziet Eugene zijn vriend van het trainingskamp op een brancard voorbij komen. Hij zegt Hey, Hey, maar de andere jongen staart glazig voor zich uit.
In het boek hebben ze een gesprek, waarin de vriend niet meer lijkt te geloven dat hij Eugene ooit nog zal zien, en dat alle 'mortierschool-buddy's' in zijn regiment waren gesneuveld. Niet in shock op een brancard dus
"Niet-wielrenners. De leegheid van die levens schokt me." - T. Krabbé
Hoop cliché's en tamelijk voorspelbaar, maar toch een goede aflevering.
Oeps.
Oeps
.
President Camacho
TV series: Boardwalk Empire | Burn Notice | Dexter | Game of Thrones | Impractical Jokers | Luther | Sherlock | Sons of Anarchy
TV series: Boardwalk Empire | Burn Notice | Dexter | Game of Thrones | Impractical Jokers | Luther | Sherlock | Sons of Anarchy
|
|
