R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Leven in de leegte [lang verhaal; geen samenvatting]
Leven in de leegte
De aanleiding van dit topic is mijn jarenlange zoektocht die ook nu nog steeds bezig is. Het beschrijft een deel van mijn leven na mijn 17e toen alles wel een beetje erg begon te veranderen.
Het is voor mij genoeg dat ik even mijn verhaal hier kan droppen en dat mensen het lezen. Het doel is niet om reacties (van meeleven o.i.d.) uit te lokken, maar ik zal ook niet weglopen voor eventuele vragen of advies. In dit stadium verwacht ook niet echt meer dat er nog iets van 'hulp' bestaat.
Met veel verschillende mensen heb ik inmiddels gesproken over wat hen nou eigenlijk gelukkig maakt. Eigenlijk wat het leven leven voor hen de moeite waard maakt. Als antwoord zijn het altijd de standaard dingen als vrienden, familie, hobby’s, passies, sport, geloof, werk, partner en kinderen.
De meerderheid van die dingen is ook aanwezig in mijn leven. Mijn (christelijke) geloof heb ik alleen laten vallen, aan kinderen moet ik echt NIET denken en een partner zal ik nooit ‘hebben’. Niet dat dat laatste overigens erg zou moeten zijn, want ik zal me toch alleen moeten redden. Naar mijn mening kun je verder ook niet verwachten dat dat je bron van geluk kan zijn.
Het probleem hier is dat ik niet echt meer raad weet met mijzelf. Sinds mijn 17e ervaar ik een enorme ‘leegte’ in mijzelf die vaak ook gepaard gaat met een enorme onrust. Waar mensen om mij heen rust, tevredenheid en ontspanning halen uit de dingen die ze doen, is dat alles voor mij een soort ‘fix’. Precies zoals drugsgebruikers die hun shot heroïne innemen als ze zich ongelukkig voelen. Zolang ze ‘off the world’ zijn gaat alles lekker, maar wanneer de trip over is, komen ze weer terug in de suffe realiteit. Ik heb dan zelf niets met drugs, maar wel hobby’s, sport en contact met vrienden en familie wat een zelfde soort vlucht is.
Mijn leven is al lang niet meer iets waar ik nog van ‘geniet’. Waarom ik dan nog leef.. Goede vraag. Elke nieuwe dag komt voor mij ook weer als een verrassing. Sowieso zijn er al niet eens meer dingen die ik nog ‘gedaan moet hebben’. Als ik vandaag te horen zou krijgen dat ik nog maar een week te leven had, zou mijn enige wens zijn dat het vernietigende proces even een tandje sneller zou gaan.
Uitspraken als deze triggerden bij bekenden van mij natuurlijk meteen reacties als ‘wil je niet nog iets bereiken’, ‘de wereld zien’, ‘je werk gepubliceerd zien worden’ of ‘jennifer aniston ontmoeten’? Het zijn interessante dingen, dat wel, die helaas maar een heel kleine impuls geven. Dingen die sowieso niet opwegen en al helemaal niets veranderen aan mijn normale, humeurige en verveelde mood.
Grappig is trouwens wel dat je dit aan mij aan de buitenkant (haast?) niet ziet. Ik doe nog wel dingen, maar gewoon omdat ik iets ‘moet’ doen. Net dat wanneer je totaal geen trek hebt toch eet, gewoon omdat je na verloop van tijd honger krijgt.
In het verleden heb ik trouwens met aardig wat mensen uit de hulpverlening e.d. gesproken. Via decanaat van school, vertrouwenspersonsen, de huisarts, soort tussenpersoon bij GGZ, psychologen uiteindelijk voor behandeling bij de GGZ zelf terecht gekomen. Het liep allemaal uit op onbruikbare adviezen, onnodige speurtochten in mijn verleden, het slikken van antidepressiva die (behalve de zeer effectieve bijwerkingen
) niet aansloegen en later het lezen van suffe mindfulness boeken.
Wel mag ik mij nu officieel ‘depressief’ noemen, weet ik dat ik geen bloedarmoede heb (i.v.m. mijn lusteloosheid) en is het ook wel vrij zeker dat het allemaal niet te maken heeft met iets specifieks uit mijn jeugd.
De kans dat ik er ooit nog achter kom wat er speelt, schat ik nu nog heel laag in. Wat ik wel weet zijn de oorzaken waarom ik hier nog op aarde ben.
- Angst voor de dood.
- Zelfmoord geeft wel iets van een gevoel van harteloosheid t.o.v. de nabestaanden.
- De enige zingeving van mijn leven: er nog kunnen ‘zijn’ voor anderen.
Vooral factor #1 is toch wel key hier. Allemaal te danken aan mijn perfectionistische en ‘control freak achtige’ natuur. Waarschijnlijk zou ik dit al niet eens meer getypt hebben als ik die eigenschappen niet had gehad. Verder speelt #2 ook nog mee en op de achtergrond ergens nog iets van #3. Mijn gevoel van affectie is dus nog niet helemaal vervaagd.
Ik ben pas 21 en het lijkt alsof ik nu al in mijn midlife crisis ben. Makes sense, gezien ik misschien niet eens meer zo lang heb.
Aan de andere kant heb ik gelukkig wel dingen bereikt, dus ik hoef de wereld in ieder geval niet helemaal geruisloos te verlaten.
Dit schrijven geeft in ieder geval weer een tijdelijke opluchting. Bedankt als je het (helemaal) gelezen hebt.
P.s. Please don't state the obvious. Ik ben me goed bewust van de impact van zelfmoord e.d.
De aanleiding van dit topic is mijn jarenlange zoektocht die ook nu nog steeds bezig is. Het beschrijft een deel van mijn leven na mijn 17e toen alles wel een beetje erg begon te veranderen.
Het is voor mij genoeg dat ik even mijn verhaal hier kan droppen en dat mensen het lezen. Het doel is niet om reacties (van meeleven o.i.d.) uit te lokken, maar ik zal ook niet weglopen voor eventuele vragen of advies. In dit stadium verwacht ook niet echt meer dat er nog iets van 'hulp' bestaat.
Met veel verschillende mensen heb ik inmiddels gesproken over wat hen nou eigenlijk gelukkig maakt. Eigenlijk wat het leven leven voor hen de moeite waard maakt. Als antwoord zijn het altijd de standaard dingen als vrienden, familie, hobby’s, passies, sport, geloof, werk, partner en kinderen.
De meerderheid van die dingen is ook aanwezig in mijn leven. Mijn (christelijke) geloof heb ik alleen laten vallen, aan kinderen moet ik echt NIET denken en een partner zal ik nooit ‘hebben’. Niet dat dat laatste overigens erg zou moeten zijn, want ik zal me toch alleen moeten redden. Naar mijn mening kun je verder ook niet verwachten dat dat je bron van geluk kan zijn.
Het probleem hier is dat ik niet echt meer raad weet met mijzelf. Sinds mijn 17e ervaar ik een enorme ‘leegte’ in mijzelf die vaak ook gepaard gaat met een enorme onrust. Waar mensen om mij heen rust, tevredenheid en ontspanning halen uit de dingen die ze doen, is dat alles voor mij een soort ‘fix’. Precies zoals drugsgebruikers die hun shot heroïne innemen als ze zich ongelukkig voelen. Zolang ze ‘off the world’ zijn gaat alles lekker, maar wanneer de trip over is, komen ze weer terug in de suffe realiteit. Ik heb dan zelf niets met drugs, maar wel hobby’s, sport en contact met vrienden en familie wat een zelfde soort vlucht is.
Mijn leven is al lang niet meer iets waar ik nog van ‘geniet’. Waarom ik dan nog leef.. Goede vraag. Elke nieuwe dag komt voor mij ook weer als een verrassing. Sowieso zijn er al niet eens meer dingen die ik nog ‘gedaan moet hebben’. Als ik vandaag te horen zou krijgen dat ik nog maar een week te leven had, zou mijn enige wens zijn dat het vernietigende proces even een tandje sneller zou gaan.
Uitspraken als deze triggerden bij bekenden van mij natuurlijk meteen reacties als ‘wil je niet nog iets bereiken’, ‘de wereld zien’, ‘je werk gepubliceerd zien worden’ of ‘jennifer aniston ontmoeten’? Het zijn interessante dingen, dat wel, die helaas maar een heel kleine impuls geven. Dingen die sowieso niet opwegen en al helemaal niets veranderen aan mijn normale, humeurige en verveelde mood.
Grappig is trouwens wel dat je dit aan mij aan de buitenkant (haast?) niet ziet. Ik doe nog wel dingen, maar gewoon omdat ik iets ‘moet’ doen. Net dat wanneer je totaal geen trek hebt toch eet, gewoon omdat je na verloop van tijd honger krijgt.
In het verleden heb ik trouwens met aardig wat mensen uit de hulpverlening e.d. gesproken. Via decanaat van school, vertrouwenspersonsen, de huisarts, soort tussenpersoon bij GGZ, psychologen uiteindelijk voor behandeling bij de GGZ zelf terecht gekomen. Het liep allemaal uit op onbruikbare adviezen, onnodige speurtochten in mijn verleden, het slikken van antidepressiva die (behalve de zeer effectieve bijwerkingen
) niet aansloegen en later het lezen van suffe mindfulness boeken. Wel mag ik mij nu officieel ‘depressief’ noemen, weet ik dat ik geen bloedarmoede heb (i.v.m. mijn lusteloosheid) en is het ook wel vrij zeker dat het allemaal niet te maken heeft met iets specifieks uit mijn jeugd.
De kans dat ik er ooit nog achter kom wat er speelt, schat ik nu nog heel laag in. Wat ik wel weet zijn de oorzaken waarom ik hier nog op aarde ben.
- Angst voor de dood.
- Zelfmoord geeft wel iets van een gevoel van harteloosheid t.o.v. de nabestaanden.
- De enige zingeving van mijn leven: er nog kunnen ‘zijn’ voor anderen.
Vooral factor #1 is toch wel key hier. Allemaal te danken aan mijn perfectionistische en ‘control freak achtige’ natuur. Waarschijnlijk zou ik dit al niet eens meer getypt hebben als ik die eigenschappen niet had gehad. Verder speelt #2 ook nog mee en op de achtergrond ergens nog iets van #3. Mijn gevoel van affectie is dus nog niet helemaal vervaagd.
Ik ben pas 21 en het lijkt alsof ik nu al in mijn midlife crisis ben. Makes sense, gezien ik misschien niet eens meer zo lang heb.
Aan de andere kant heb ik gelukkig wel dingen bereikt, dus ik hoef de wereld in ieder geval niet helemaal geruisloos te verlaten.Dit schrijven geeft in ieder geval weer een tijdelijke opluchting. Bedankt als je het (helemaal) gelezen hebt.
P.s. Please don't state the obvious. Ik ben me goed bewust van de impact van zelfmoord e.d.
Emperor Meiji: I am a living god. As long as I do what they think is right.
Erg herkenbaar op mijn 21ste had ik dat ook heel erg (nu bijna 23). Ik zie het dat wij meer realistisch naar de wereld kijken dan anderen. Een hoop mensen nemen genoeg met middelmatigheid en verlangen naar onzinnige dingen (in mijn ogen). De enige reden waarvoor ik nog leef is om plezier te hebben en omdat het leven me ook niet echt echt tegenzit .Ik vul mijn dagen op het moment met dingen die ik leuk vind om te doen films, muziek, lezen, sporten en met vrienden omgaan. Ik denk dat de enige verlossing echt liefde voor een persoon zal zijn. Dat die de dagen wat meer betekenis geven en iets speciaals aan mijn leven zullen toevoegen. Want als ik straks moet gaan werken, wat in mijn ogen een onzinnige tijdverspilling is, dan zal ik veel minder tijd hebben voor de leuke dingen en mij gaan afvragen of het dit wel waard is.
Ik kan je slechts een advies geven. Leef gewoon, hou op met denken over het nut/de waarde van het alles. Zie veel van de wereld en doe gewoon wat je leuk vind. Hopelijk kom je iets tegen dat je bevalt en dan kan je daar mee verder. Het leven is relatief kort dus gewoon zoveel mogelijk plezier maken. Ga je ondertussen dood aan iets so be it.
Ik kan je slechts een advies geven. Leef gewoon, hou op met denken over het nut/de waarde van het alles. Zie veel van de wereld en doe gewoon wat je leuk vind. Hopelijk kom je iets tegen dat je bevalt en dan kan je daar mee verder. Het leven is relatief kort dus gewoon zoveel mogelijk plezier maken. Ga je ondertussen dood aan iets so be it.
Science flies you to the moon. Religion flies you into buildings.
100% herkenbaar.
Ben zelf ook bang voor de dood. Ik heb de angst omgezet in de aanname dat je na de dood opnieuw wordt herboren als een ander mens; reïncarnatie. Dat de herinneringen die je had in je 'vorige leven' (dit leven) naar mate je verder opgroeit vergeet, omdat mensen vanaf een bepaald levensjaar pas dingen kunnen herinneren.
Telkens als ik ruzie heb met mijn ouders en zus, en dat gebeurt wel regelmatig, denk ik om uit het luxe leventje te stappen en met een backpack Nederland rond te reizen. Mezelf terugvinden in de natuur, waar het oorspronkelijk bij de mens is begonnen. Alle problemen lossen zichzelf niet op, nee, je moet het aanpakken bij de bron. Dat van het backpacken komt overigens omdat het een van mijn interesses is, zo min mogelijk afhankelijk zijn van andere mensen om me heen. Niet dat ik ze kwijt wil, maar puur alleen om het feit dat ik mezelf moet leren kennen om de keiharde wereld (want dat is het) aan te kunnen. De natuur zou een goede oefening zijn, want urban survival is in de basis niets anders dan overleven in de natuur.
Vroeg of laat ga ik het uitvoeren, dat wel. De situatie hier barst zowat uit zijn voegen, en dat is geen grapje. We wonen in een twee-onder-een-dak, de buren kunnen vaak meegenieten met wat we te zeggen hebben. Het zijn aardige mensen, dat wel.
Ik heb mijn sociale buitenleven opgegeven naar mate mijn gedachten afdwaalden naar het subjectieve feit dat het hele dorp tegen me was, althans, zo leek het op een gegeven moment. Iedereen wordt op den duur ouder, maar de gedachten blijven. Op de manier waardoor ik vroeger ben gepest en hier de littekens van draag. In mijn eigen rugzakje, op welke plek ik ook ben. Soms gaat dat van mijn rug af en leeg ik het, en stop de dingen er weer in die bij me horen. Het heeft me wel gevormd, maar niet aan de buitenkant. Oké ik ben nog steeds zwaarlijvig, maar ook lang. Gepest word ik allang niet meer, meer van die flauwe grapjes van mensen.
Ik heb zelf ook een regiment aan hulpinstanties te hulp gevraagd; huisarts, psychologen, GGZ (onder behandeling), en daarna VNN. Daar bleek het dat ik ADD had, een autismespectrumstoornis. Houdt in dat ik bepaalde aspecten van het autisme heb, maar andere ook weer niet. Is per stoornis verschillend.
Ik gebruik het topic van je om mijn eigen gal te spuien, maar dat is niet hoofdzakelijk mijn bedoeling. Eerder zoiets van, 'hey, je bent niet de enige', ongeacht of je dat nu wilt of niet. Als je onverhoopt de gedachte hebt dat jouw problemen in het niet worden gezet, dan moet je mijn verhaal vergeten. Ieder mens is anders, niemand is gelijk, maar toch ook hetzelfde. Klinkt misschien als een simpele verkooptruc voor bedrijven, maar het is wel zo. Je kan over dingen gaan praten, met lotgenoten bijvoorbeeld. Langzaam maar zeker jezelf openstellen voor de wereld, stappen zetten om uit die stomme depressie te komen.
Ik typ dit uit ervaring. Je kan beter de uitspraken van iemand die hetzelfde meemaakt vertrouwen, dan die achterlijke ingestudeerde teksten van een hulpverlener. Ze willen ook mensen helpen, maar dan niet uit het perspectief dat ze hebben meegekregen vanuit hun eigen ervaringen. Houd vooral de waarde bij jezelf, maak keuzes die voortvloeien uit instinct en haal je voldoening uit eigen behaalde resultaten.
Succes.
[ Bericht 8% gewijzigd door Metalfrost op 23-04-2010 02:36:33 (stukje toegevoegd) ]
Ben zelf ook bang voor de dood. Ik heb de angst omgezet in de aanname dat je na de dood opnieuw wordt herboren als een ander mens; reïncarnatie. Dat de herinneringen die je had in je 'vorige leven' (dit leven) naar mate je verder opgroeit vergeet, omdat mensen vanaf een bepaald levensjaar pas dingen kunnen herinneren.
Telkens als ik ruzie heb met mijn ouders en zus, en dat gebeurt wel regelmatig, denk ik om uit het luxe leventje te stappen en met een backpack Nederland rond te reizen. Mezelf terugvinden in de natuur, waar het oorspronkelijk bij de mens is begonnen. Alle problemen lossen zichzelf niet op, nee, je moet het aanpakken bij de bron. Dat van het backpacken komt overigens omdat het een van mijn interesses is, zo min mogelijk afhankelijk zijn van andere mensen om me heen. Niet dat ik ze kwijt wil, maar puur alleen om het feit dat ik mezelf moet leren kennen om de keiharde wereld (want dat is het) aan te kunnen. De natuur zou een goede oefening zijn, want urban survival is in de basis niets anders dan overleven in de natuur.
Vroeg of laat ga ik het uitvoeren, dat wel. De situatie hier barst zowat uit zijn voegen, en dat is geen grapje. We wonen in een twee-onder-een-dak, de buren kunnen vaak meegenieten met wat we te zeggen hebben. Het zijn aardige mensen, dat wel.
Ik heb mijn sociale buitenleven opgegeven naar mate mijn gedachten afdwaalden naar het subjectieve feit dat het hele dorp tegen me was, althans, zo leek het op een gegeven moment. Iedereen wordt op den duur ouder, maar de gedachten blijven. Op de manier waardoor ik vroeger ben gepest en hier de littekens van draag. In mijn eigen rugzakje, op welke plek ik ook ben. Soms gaat dat van mijn rug af en leeg ik het, en stop de dingen er weer in die bij me horen. Het heeft me wel gevormd, maar niet aan de buitenkant. Oké ik ben nog steeds zwaarlijvig, maar ook lang. Gepest word ik allang niet meer, meer van die flauwe grapjes van mensen.
Ik heb zelf ook een regiment aan hulpinstanties te hulp gevraagd; huisarts, psychologen, GGZ (onder behandeling), en daarna VNN. Daar bleek het dat ik ADD had, een autismespectrumstoornis. Houdt in dat ik bepaalde aspecten van het autisme heb, maar andere ook weer niet. Is per stoornis verschillend.
Ik gebruik het topic van je om mijn eigen gal te spuien, maar dat is niet hoofdzakelijk mijn bedoeling. Eerder zoiets van, 'hey, je bent niet de enige', ongeacht of je dat nu wilt of niet. Als je onverhoopt de gedachte hebt dat jouw problemen in het niet worden gezet, dan moet je mijn verhaal vergeten. Ieder mens is anders, niemand is gelijk, maar toch ook hetzelfde. Klinkt misschien als een simpele verkooptruc voor bedrijven, maar het is wel zo. Je kan over dingen gaan praten, met lotgenoten bijvoorbeeld. Langzaam maar zeker jezelf openstellen voor de wereld, stappen zetten om uit die stomme depressie te komen.
Ik typ dit uit ervaring. Je kan beter de uitspraken van iemand die hetzelfde meemaakt vertrouwen, dan die achterlijke ingestudeerde teksten van een hulpverlener. Ze willen ook mensen helpen, maar dan niet uit het perspectief dat ze hebben meegekregen vanuit hun eigen ervaringen. Houd vooral de waarde bij jezelf, maak keuzes die voortvloeien uit instinct en haal je voldoening uit eigen behaalde resultaten.
Succes.
[ Bericht 8% gewijzigd door Metalfrost op 23-04-2010 02:36:33 (stukje toegevoegd) ]
Google is your friend, abuse your friends
Ik ben daarentegen niet bang voor de dood. Als het komt so be it. Ik heb mij tenminste vermaakt.
Ik kan de reacties morgen eigenlijk al wel voorspellen van de mensen die totaal geen besef hebben van de situatie.
[ Bericht 19% gewijzigd door mirved op 23-04-2010 02:31:03 ]
Ik kan de reacties morgen eigenlijk al wel voorspellen van de mensen die totaal geen besef hebben van de situatie.
[ Bericht 19% gewijzigd door mirved op 23-04-2010 02:31:03 ]
Science flies you to the moon. Religion flies you into buildings.
Ik denk dat het tijd wordt om op jezelf te gaan. Het geeft je een hoop vrijheid en ik denk dat het de relatie met je ouders ook zou bevorderen omdat je dan niet meer ruzies hebt om kleine dingetjes. Misschien zelf ergens buiten je huidige woonplaats waar niemand je kent. Het zou je als het ware een nieuwe frisse start geven.quote:
Science flies you to the moon. Religion flies you into buildings.
In de 6 jaar waarin ik inmiddels met regelmaat topics in R&P lees, ben ik zelden een topic tegengekomen waarin ik me zo herken als deze. Bijna alsof ik het zelf heb geschreven.
Je vraagt niet om advies, ik ben ook niet in staat het je te geven omdat ik anders zelf waarschijnlijk niet met deze problemen zou kampen.. Maar wellicht is het een pleister op de wond om te weten dat er meer mensen op de wereld zijn als jij.
Ik wil je in ieder geval een goede toekomst toewensen. Ik begrijp hoe hulpeloos je je moet voelen als je de bevestiging krijgt dat er geen andere aanleiding is voor hoe je je voelt, anders dan je depressie.
.
Je vraagt niet om advies, ik ben ook niet in staat het je te geven omdat ik anders zelf waarschijnlijk niet met deze problemen zou kampen.
. Maar wellicht is het een pleister op de wond om te weten dat er meer mensen op de wereld zijn als jij.Ik wil je in ieder geval een goede toekomst toewensen. Ik begrijp hoe hulpeloos je je moet voelen als je de bevestiging krijgt dat er geen andere aanleiding is voor hoe je je voelt, anders dan je depressie.
.
[i]Isolation pushes past self-hatred, guilt, and shame
To a place where suffering is just a game
But everybody's scared of this place, they're staying away
Your little house on Memory Lane.[/i]
To a place where suffering is just a game
But everybody's scared of this place, they're staying away
Your little house on Memory Lane.[/i]
Ik zit daar al een tijdje aan te denken, aan dat op mezelf wonen. Ik heb daar nu de middelen niet voor, anders had ik het allang verwezenlijkt. Ben er wel mee bezig, dat wel. Vooruitgang met mezelf. Ik vind dat als je een actie uitvoert voor langere onbepaalde tijd, zoals dat 'op mezelf wonen' dat daar eerst een basis voor moet komen. Zien hoe ik mezelf red in sommige omstandigheden. Daar komt dat backpacken vandaan, plus het al aangegeven feit dat ik zwaar een hekel heb aan afhankelijk zijn van andere mensen, dat overigens weinig te maken heeft met het idee dat ik nog bij mijn ouders woon.quote:Op vrijdag 23 april 2010 02:27 schreef mirved het volgende:
[..]
Ik denk dat het tijd wordt om op jezelf te gaan. Het geeft je een hoop vrijheid en ik denk dat het de relatie met je ouders ook zou bevorderen omdat je dan niet meer ruzies hebt om kleine dingetjes. Misschien zelf ergens buiten je huidige woonplaats waar niemand je kent. Het zou je als het ware een nieuwe frisse start geven.
Laat dit topic een plek zijn voor TS.
Google is your friend, abuse your friends
Zie jij het ook als depressie? Ik zie het gewoon als geen voldoening halen uit oppervlakkige dingen. Ik streef niet naar een groot huis of dure auto. Het zijn leuke hebbedingetjes maar wat heb je er meer aan? Waarom zou ik op het werk streven om zo hoog mogelijk te komen. Wat heb ik daar aan. Ik geef niets om macht of aanzien van anderen. Dat is wat in mijn ogen zo'n leegte veroorzaakt, je probeert je te conformeren aan datgene waar je door de massa ingedrukt wordt. Je probeert te voldoen aan de maatschappelijke verwachtingen maar die geven geen enkele voldoening. Daarom moet je die naar mijn mening gewoon loslaten en lekker doen wat je zelf wilt. Niet alles meer overpeinzen maar gewoon zien wat je nu weer gaat beleven. Geen verwachtingen hebben van de toekomst, alles op je pad is meegenomen.quote:Op vrijdag 23 april 2010 02:40 schreef Chowi het volgende:
Ik wil je in ieder geval een goede toekomst toewensen. Ik begrijp hoe hulpeloos je je moet voelen als je de bevestiging krijgt dat er geen andere aanleiding is voor hoe je je voelt, anders dan je depressie.
Science flies you to the moon. Religion flies you into buildings.
De gemiddelde mens is behoorlijk oppervlakkig en de meeste psychologen kennen de theorie maar schieten op emotionele intelligentie tekort om jou echt te begrijpen. Jij hebt waarschijnlijk al zoveel innerlijk jezelf onderzocht dat maar weinigen je iets nieuws kunnen vertellen. En dat is nog eens extra ontmoedigend.
Gezelligheid met vrienden en familie is leuk voor eventjes, maar de klik ontbreekt meestal om op een hoger niveau te komen. Iedereen van jouw vrienden en familie heeft wel iets wat voldoening geeft in jullie band, maar je mist een of enkele personen waarmee je alles kunt delen.
Als dat ook op voor jou van toepassing bent, kun je de gok wagen verder te lezen.
Een aantal jaar geleden sprak ik met iemand die me op weg moest helpen naar de arbeidsmarkt... Ik vertelde haar dat ik voor allerlei ingewikkelde problemen razendsnel een oplossing zag... maar dat ik dit niet kon overbrengen op anderen, zodat ik altijd vast kwam te zitten (want tegelijkertijd had ik moeite met het aanleren van 'relatief' makkelijke dingen -> formules of regels etc).
Zij adviseerde me eens te googelen op "beelddenken"
Ik zeg niet dat dit ook voor jou geldt... maar wat ik wel wil zeggen is dat een verklaring voor jouw depressiviteit niet altijd iets hoeft te zijn uit het verleden. En als je weet wat die verklaring dan is, veel dingen op hun plaats doet vallen en je meer innerlijke rust geeft.
Verder bleek al eerder dat ik ook nog eens hoog sensitief ben. Hierdoor kwamen bijvoorbeeld allerlei prikkels van buitenaf veel harder binnen, als bij andere mensen. Ik raak sneller vermoeid bij drukte van mensen, geluiden of visuele beelden.
Ook kan dat zich uiten in dat je heel snel moe wordt van een negatief iemand in jouw buurt, op werk of op school of wat dan ook. Je energie wordt als het ware uit je geslurpt door negatieve of juist heel drukke personen. Dat is iets wat je leeg van binnen kan maken. Of leeg is het woord eigenlijk niet... het vervangen van positieve energie door negatieve energie is het eerder.
Kijk gewoon of je er iets aan hebt. Zo ja, dan probeer ik je graag wat verder te helpen met mijn ervaringen en inzichten en vragen.
Maar voor nu; hou nog even vol!
Gezelligheid met vrienden en familie is leuk voor eventjes, maar de klik ontbreekt meestal om op een hoger niveau te komen. Iedereen van jouw vrienden en familie heeft wel iets wat voldoening geeft in jullie band, maar je mist een of enkele personen waarmee je alles kunt delen.
Als dat ook op voor jou van toepassing bent, kun je de gok wagen verder te lezen.
Een aantal jaar geleden sprak ik met iemand die me op weg moest helpen naar de arbeidsmarkt... Ik vertelde haar dat ik voor allerlei ingewikkelde problemen razendsnel een oplossing zag... maar dat ik dit niet kon overbrengen op anderen, zodat ik altijd vast kwam te zitten (want tegelijkertijd had ik moeite met het aanleren van 'relatief' makkelijke dingen -> formules of regels etc).
Zij adviseerde me eens te googelen op "beelddenken"
Ik zeg niet dat dit ook voor jou geldt... maar wat ik wel wil zeggen is dat een verklaring voor jouw depressiviteit niet altijd iets hoeft te zijn uit het verleden. En als je weet wat die verklaring dan is, veel dingen op hun plaats doet vallen en je meer innerlijke rust geeft.
Verder bleek al eerder dat ik ook nog eens hoog sensitief ben. Hierdoor kwamen bijvoorbeeld allerlei prikkels van buitenaf veel harder binnen, als bij andere mensen. Ik raak sneller vermoeid bij drukte van mensen, geluiden of visuele beelden.
Ook kan dat zich uiten in dat je heel snel moe wordt van een negatief iemand in jouw buurt, op werk of op school of wat dan ook. Je energie wordt als het ware uit je geslurpt door negatieve of juist heel drukke personen. Dat is iets wat je leeg van binnen kan maken. Of leeg is het woord eigenlijk niet... het vervangen van positieve energie door negatieve energie is het eerder.
Kijk gewoon of je er iets aan hebt. Zo ja, dan probeer ik je graag wat verder te helpen met mijn ervaringen en inzichten en vragen.
Maar voor nu; hou nog even vol!
Liever goed bedacht dan slecht gejat.
Ik ben nooit officieel gediagnosticeerd als zijnde depressief. Maar de laatste keer dat ik psychologische hulp gekregen heb, was dan ook op mijn dertiende. Wel kreeg ik toen te horen dat ik Asperger heb.quote:Op vrijdag 23 april 2010 02:49 schreef mirved het volgende:
[..]
Zie jij het ook als depressie? Ik zie het gewoon als geen voldoening halen uit oppervlakkige dingen. Ik streef niet naar een groot huis of dure auto. Het zijn leuke hebbedingetjes maar wat heb je er meer aan? Waarom zou ik op het werk streven om zo hoog mogelijk te komen. Wat heb ik daar aan. Ik geef niets om macht of aanzien van anderen. Dat is wat in mijn ogen zo'n leegte veroorzaakt, je probeert je te conformeren aan datgene waar je door de massa ingedrukt wordt. Je probeert te voldoen aan de maatschappelijke verwachtingen maar die geven geen enkele voldoening. Daarom moet je die naar mijn mening gewoon loslaten en lekker doen wat je zelf wilt. Niet alles meer overpeinzen maar gewoon zien wat je nu weer gaat beleven. Geen verwachtingen hebben van de toekomst, alles op je pad is meegenomen.
Je hebt voor de rest volkomen gelijk wanneer je spreekt over het loslaten van maatschappelijke druk. Dat is me ook al zo vaak verteld. Maar er zijn enkele factoren - en mijn 'aandoening' is er één van - die die maatschappelijke druk enorm verzwaren. Een andere factor is dat ik me niet anders kan herinneren dan dat mijn omgeving (ouders en familie) torenhoge verwachtingen van mij hebben die ik niet kan waarmaken. Onbewust neem je dat over. Ik ben een echte streber, een wereldverbeteraar. Die eigenschap ervaar ik als heel dubbel, want voor mij is het zowel een kwelling als een zege. Het speelt een hele grote rol in die oneindige leegte, maar tegelijkertijd heeft het er voor gezorgd dat ik goed ben in best veel dingen, en daar trots op kan zijn.
Het is zo frustrerend, want ik weet dat je helemaal gelijk hebt. Het in de praktijk brengen is me tot dusver echter nog niet gelukt.
[i]Isolation pushes past self-hatred, guilt, and shame
To a place where suffering is just a game
But everybody's scared of this place, they're staying away
Your little house on Memory Lane.[/i]
To a place where suffering is just a game
But everybody's scared of this place, they're staying away
Your little house on Memory Lane.[/i]
Ah! De quarterlife-crisis:
http://en.wikipedia.org/wiki/Quarter-life_crisis
Zelf ook gehad wat jij beschrijft en ben er uit gekomen door "suffe" boeken te lezen over met name psychologie.
Misschien een goed topic voor jou:
Teveel nadenken - Kracht van het Nu topic #5
http://en.wikipedia.org/wiki/Quarter-life_crisis
Zelf ook gehad wat jij beschrijft en ben er uit gekomen door "suffe" boeken te lezen over met name psychologie.
Misschien een goed topic voor jou:
Teveel nadenken - Kracht van het Nu topic #5
"An educated citizenry is a vital requisite for our survival as a free people."
Kracht van het nu heeft mij ook erg geholpen.quote:Op vrijdag 23 april 2010 03:03 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Misschien een goed topic voor jou:
Teveel nadenken - Kracht van het Nu topic #5
Er zijn zoveel dingen waar ik in dit topic graag op in zou willen gaan maar misschien heb ik al op teveel gereageerd. Uit respect voor TS zal ik me inhouden, het is toch zijn uitlaatklep.
[ Bericht 17% gewijzigd door mirved op 23-04-2010 03:19:04 ]
Science flies you to the moon. Religion flies you into buildings.
Zéér herkenbaar,
wat ik doe?
Ik gebruik punt 3 om mijn tijd "zinnig" te besteden, er "zijn" voor mijn dierbaren.
wat ik doe?
Ik gebruik punt 3 om mijn tijd "zinnig" te besteden, er "zijn" voor mijn dierbaren.
"Nothing astonishes people so much as common-sense and plain dealing."
Waarom?quote:Mijn (christelijke) geloof heb ik alleen laten vallen, aan kinderen moet ik echt NIET denken en een partner zal ik nooit ‘hebben’. Niet dat dat laatste overigens erg zou moeten zijn, want ik zal me toch alleen moeten redden.
Natuurlijk moet je niet een vriendin als je enige bron van geluk zien, maar het is wel een van de leukste dingen in het leven: liefde. Al denk ik dat je met je huidige houding niet snel een vriendin zal vinden, inderdaad. Praatgroepen misschien iets? Met mensen die hetzelfde probleem hebben.
Toch klinkt je verhaal enigszins als iets waar ik mogelijk later ook last van kan krijgen. Ik voel me nu ook soms al behoorlijk lusteloos en ik zie het nut nergens meer van in. Ben daarnaast wel enorm bang voor de dood, dus uit het leven stappen zal sowieso niet gebeuren.
Hier sluit ik me ook bij aan.quote:Op vrijdag 23 april 2010 02:40 schreef Chowi het volgende:
In de 6 jaar waarin ik inmiddels met regelmaat topics in R&P lees, ben ik zelden een topic tegengekomen waarin ik me zo herken als deze. Bijna alsof ik het zelf heb geschreven.
Je vraagt niet om advies, ik ben ook niet in staat het je te geven omdat ik anders zelf waarschijnlijk niet met deze problemen zou kampen.
Ik wil je in ieder geval een goede toekomst toewensen. Ik begrijp hoe hulpeloos je je moet voelen als je de bevestiging krijgt dat er geen andere aanleiding is voor hoe je je voelt, anders dan je depressie.
TS, je bent niet de enige.
Verhaal is voor mij ook heel erg herkenbaar.
Hoop dat je mee blijft posten in dit topic!!!
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
Datquote:Op vrijdag 23 april 2010 02:52 schreef Paginabeheerder het volgende:
De gemiddelde mens is behoorlijk oppervlakkig en de meeste psychologen kennen de theorie maar schieten op emotionele intelligentie tekort om jou echt te begrijpen. Jij hebt waarschijnlijk al zoveel innerlijk jezelf onderzocht dat maar weinigen je iets nieuws kunnen vertellen. En dat is nog eens extra ontmoedigend.
Gezelligheid met vrienden en familie is leuk voor eventjes, maar de klik ontbreekt meestal om op een hoger niveau te komen. Iedereen van jouw vrienden en familie heeft wel iets wat voldoening geeft in jullie band, maar je mist een of enkele personen waarmee je alles kunt delen.
Als dat ook op voor jou van toepassing bent, kun je de gok wagen verder te lezen.
Een aantal jaar geleden sprak ik met iemand die me op weg moest helpen naar de arbeidsmarkt... Ik vertelde haar dat ik voor allerlei ingewikkelde problemen razendsnel een oplossing zag... maar dat ik dit niet kon overbrengen op anderen, zodat ik altijd vast kwam te zitten (want tegelijkertijd had ik moeite met het aanleren van 'relatief' makkelijke dingen -> formules of regels etc).
Zij adviseerde me eens te googelen op "beelddenken"
Ik zeg niet dat dit ook voor jou geldt... maar wat ik wel wil zeggen is dat een verklaring voor jouw depressiviteit niet altijd iets hoeft te zijn uit het verleden. En als je weet wat die verklaring dan is, veel dingen op hun plaats doet vallen en je meer innerlijke rust geeft.
Verder bleek al eerder dat ik ook nog eens hoog sensitief ben. Hierdoor kwamen bijvoorbeeld allerlei prikkels van buitenaf veel harder binnen, als bij andere mensen. Ik raak sneller vermoeid bij drukte van mensen, geluiden of visuele beelden.
Ook kan dat zich uiten in dat je heel snel moe wordt van een negatief iemand in jouw buurt, op werk of op school of wat dan ook. Je energie wordt als het ware uit je geslurpt door negatieve of juist heel drukke personen. Dat is iets wat je leeg van binnen kan maken. Of leeg is het woord eigenlijk niet... het vervangen van positieve energie door negatieve energie is het eerder.
Kijk gewoon of je er iets aan hebt. Zo ja, dan probeer ik je graag wat verder te helpen met mijn ervaringen en inzichten en vragen.
Maar voor nu; hou nog even vol!
En dat.quote:Op vrijdag 23 april 2010 03:03 schreef Chowi het volgende:
[..]
Ik ben nooit officieel gediagnosticeerd als zijnde depressief. Maar de laatste keer dat ik psychologische hulp gekregen heb, was dan ook op mijn dertiende. Wel kreeg ik toen te horen dat ik Asperger heb.
Je hebt voor de rest volkomen gelijk wanneer je spreekt over het loslaten van maatschappelijke druk. Dat is me ook al zo vaak verteld. Maar er zijn enkele factoren - en mijn 'aandoening' is er één van - die die maatschappelijke druk enorm verzwaren. Een andere factor is dat ik me niet anders kan herinneren dan dat mijn omgeving (ouders en familie) torenhoge verwachtingen van mij hebben die ik niet kan waarmaken. Onbewust neem je dat over. Ik ben een echte streber, een wereldverbeteraar. Die eigenschap ervaar ik als heel dubbel, want voor mij is het zowel een kwelling als een zege. Het speelt een hele grote rol in die oneindige leegte, maar tegelijkertijd heeft het er voor gezorgd dat ik goed ben in best veel dingen, en daar trots op kan zijn.
Het is zo frustrerend, want ik weet dat je helemaal gelijk hebt. Het in de praktijk brengen is me tot dusver echter nog niet gelukt.
Leegslurpen en prestatiedrang. Terrific.
ps: heb PDD-NOS, dus ja
Hoi, ik ben robuust89 en ik ben nieuw!
Wow, zoveel reacties van herkenning had ik echt niet verwacht. Zal de suggesties afgaan en later verder reageren.
Zal de suggesties afgaan en later verder reageren.
Emperor Meiji: I am a living god. As long as I do what they think is right.
Je hebt een heel zwaar leven, ja ontzettend zwaar. Moeilijk, moeilijk, moeilijk moeilijk moeilijk.
Je bent helaas niet depressief, maar ongelukkig. Da's iets anders.
Je zit in een sleur. Da's lastig. En ongelukkig makend.
Ook zit er een kronkel in je kop die niet klopt. Da's ook lastig. En dat moet je oplossen.
Maar je bent niet depressief.
Je bent helaas niet depressief, maar ongelukkig. Da's iets anders.
Je zit in een sleur. Da's lastig. En ongelukkig makend.
Ook zit er een kronkel in je kop die niet klopt. Da's ook lastig. En dat moet je oplossen.
Maar je bent niet depressief.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Er zit geen kronkel in zijn hoofd hij bekijkt de situatie alleen een stuk realistischer dan de meeste mensen.quote:Op vrijdag 23 april 2010 16:31 schreef Maanvis het volgende:
Je hebt een heel zwaar leven, ja ontzettend zwaar. Moeilijk, moeilijk, moeilijk moeilijk moeilijk.
Je bent helaas niet depressief, maar ongelukkig. Da's iets anders.
Je zit in een sleur. Da's lastig. En ongelukkig makend.
Ook zit er een kronkel in je kop die niet klopt. Da's ook lastig. En dat moet je oplossen.
Maar je bent niet depressief.
Science flies you to the moon. Religion flies you into buildings.
Je hebt gelijk, wij hebben een kronkel in onze kop. En daardoor zijn we gelukkig en tevreden.quote:
[..]
Er zit geen kronkel in zijn hoofd hij bekijkt de situatie alleen een stuk realistischer dan de meeste mensen.
Onze afvoerpijp heeft een zwanehals zodat je het riool niet ruikt
.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Haha echt fout die psychologen. Je bent in ieder geval NIET depressief. Wat jij zou moeten doen jongeman..heel simpel:
Zoek en vind (je) passie!
Zoek en vind (je) passie!
"Show me how you do that trick -- The one that makes me scream" she said
weet je niet wat je moet kopen voor sinterklaas? Bekijk de leukste sinterklaascadeaus en tips
... of ontwerp je eigen schilderij
weet je niet wat je moet kopen voor sinterklaas? Bekijk de leukste sinterklaascadeaus en tips
... of ontwerp je eigen schilderij
Wie is wij? Ik vermoed dat heel veel mensen niet gelukkig zijn. Daarnaast is 80% van de samenleving gewoon een stel schapen dus wat de meerderheid betreft moet je echt niet blij zijn dat jij daarbij hoortquote:Op vrijdag 23 april 2010 16:34 schreef Maanvis het volgende:
[..]
Je hebt gelijk, wij hebben een kronkel in onze kop. En daardoor zijn we gelukkig en tevreden.
Onze afvoerpijp heeft een zwanehals zodat je het riool niet ruikt
Science flies you to the moon. Religion flies you into buildings.
De realisatie dat heel mijn bestaan behoorlijk nutteloos is heb ik al heel lang. Ik ervaar dit echter niet als een probleem. Ik leef mijn leven gewoon en probeer zo mijn tijd door te komen.
Voor mij is het niet zo erg moeilijk. Mijn interesses zijn breed, genoeg om nu al meerdere levens te vullen. Daarnaast ben ik ook erg snel tevreden, hierdoor kan ik veel dingen aanpakken en daarvan genieten.
[ Bericht 0% gewijzigd door Fortitude op 23-04-2010 17:25:57 ]
Voor mij is het niet zo erg moeilijk. Mijn interesses zijn breed, genoeg om nu al meerdere levens te vullen. Daarnaast ben ik ook erg snel tevreden, hierdoor kan ik veel dingen aanpakken en daarvan genieten.
[ Bericht 0% gewijzigd door Fortitude op 23-04-2010 17:25:57 ]
Klinkt als een zingevingsprobleem. Dat kan reden zijn voor en overlap hebben met een depressie, en wordt er vaak mee verward. Kenmerken hiervan zijn dat je het als kind al had zodra je hier bewust over na kunt denken.
Het is vaak iets van creatieve, perfectionistische mensen met een vrij hoge intelligentie.
Let wel: dit is maar één etiketje op wat je beschrijft. Ik ben geen psycholoog of deskundige.
Het is vaak iets van creatieve, perfectionistische mensen met een vrij hoge intelligentie.
Let wel: dit is maar één etiketje op wat je beschrijft. Ik ben geen psycholoog of deskundige.
If you have a problem, if no-one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team
Hoe groter de schaal waarop je dingen bekijkt hoe nuttelozer alles lijkt. Maar betekenis voor je eigen leven zal je zelf moeten zoeken, of aanwijzen. Hoewel ik veel herken in je verhaal, is mijn emotionele staat slechts af en toe melancholisch tot depressief. Ik haal zelf veel genoegdoening uit het helpen van anderen in hun zoektocht naar de axioma's die voor hun waarde aan hun eigen leven geven. De vraag die je vooral moet stellen is of alles een diepzinnige verklaring moet hebben en of plat geluk/genot ook niet van grote waarde voor je kan zijn?quote:
Wij = De meeste mensen. Begrijpend teruglezen en ej weet precies waar ik het over hebquote:
[..]
Wie is wij? Ik vermoed dat heel veel mensen niet gelukkig zijn. Daarnaast is 80% van de samenleving gewoon een stel schapen dus wat de meerderheid betreft moet je echt niet blij zijn dat jij daarbij hoort
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Precies wat hij zegt geldt ook voor mij.quote:Op vrijdag 23 april 2010 02:40 schreef Chowi het volgende:
In de 6 jaar waarin ik inmiddels met regelmaat topics in R&P lees, ben ik zelden een topic tegengekomen waarin ik me zo herken als deze. Bijna alsof ik het zelf heb geschreven.
Je vraagt niet om advies, ik ben ook niet in staat het je te geven omdat ik anders zelf waarschijnlijk niet met deze problemen zou kampen.
Ik wil je in ieder geval een goede toekomst toewensen. Ik begrijp hoe hulpeloos je je moet voelen als je de bevestiging krijgt dat er geen andere aanleiding is voor hoe je je voelt, anders dan je depressie.
Ook zeer herkenbaar van mijn kant. Door de gedachten die ik had, kon het plezier van dingen die ik deed mij geen voldoening geven. Ik ergerde mij aan iedereen, omdat ze me totaal niet begrijpten. Ga wat doen, zoek een hobby enz. Als je je ergens mee bezighoudt dat zo 'groot' is, kan niets daar tegen op wegen. Ik heb toen een half jaar niets gedaan. Ik ben alleen maar dieper gaan denken, maar realiseerde me ook dat ik steeds verder van de sociale wereld raakte. Best jammer vind ik, maar hoe de wereld nu is, is iedereen afhankelijk van wat andere mensen vinden mbt je voldoening. Op het moment dat ik nergens meer zin had, me doodergerde aan iedereen die iets zei, omdat ik daar een andere gedachte bijhad, kwam ik weer in contact met mijn neef. Die had ik al 5 jaar niet gezien of gesproken. Na wat verplichte feestjes zaten wij altijd nog op het laatst en we praten of het zo hoorde, meteen over de dingen die mij (en dus ook hem) dwarszaten. Nu spreek ik hem elke week en ik ben nog niets tegengekomen waar we anders over denken. Sinds dat mij de voldoening heeft gegeven, kon ik ook weer langzamerhand genieten van andere dingen. Omdat ik me daar niet meer zo mee bezig houdt, omdat ik weet dat het nu beter is, maakt het weer plaats voor andere dingen. Nu ben ik geen prater, maar niets geeft zoveel voldoening als met iemand praten die je door en door begrijpt, je zelfs aanvult als je het juiste woord niet kan vinden.
tvp. Het voelt alsof ik de OP zelf niet beter had kunnen schrijven. Het is bij mij zo dat mijn leven perfect is, ik heb geen problemen en daardoor ga ik juist over dit soort nadenken terwijl andere mensen, bv mijn vrienden, genoeg problemen hebben. Ik heb ook niet een passie of levensambitie, misschien is dit bij jou ook het geval; dat je iets moet vinden om voor te leven.
Depressief is trouwens niet het juiste woord zoals eerder gezegd, eerder ongelukkig...
Depressief is trouwens niet het juiste woord zoals eerder gezegd, eerder ongelukkig...
What de fuck . Ook al die mensen herkennen.
Wat denken jullie? Dat Gaston van de Postcodeloterij aanbelt en je vertelt dat hij je leven leuk komt maken? Maak er verdomme wat van. Zoek een relatie, ga met haar naar de Efteling, maak een roadtrip door de US, probeer een nieuwe baan, ga cricket spelen of ga bij een whiskeyclub. Wat dan ook.
Help jezelf alsjeblieft verder i.p.v. zo te janken.
. Ook al die mensen herkennen.Wat denken jullie? Dat Gaston van de Postcodeloterij aanbelt en je vertelt dat hij je leven leuk komt maken? Maak er verdomme wat van
. Zoek een relatie, ga met haar naar de Efteling, maak een roadtrip door de US, probeer een nieuwe baan, ga cricket spelen of ga bij een whiskeyclub. Wat dan ook. Help jezelf alsjeblieft verder i.p.v. zo te janken.
zwakken overleven moeilijk, sterken zitten in de wolken
In zeker mate heeft Skylark. wel gelijk, je kan natuurlijk wel achter je computer gaan zitten, en zo nu en dan naar buiten. Maar je kan ook dingen gaan doen, alles kan. Als je geen vrienden hebt stap je op een groepje collega's af en ga je daar mee buurten, en ga je daar dingen mee doen. Heel veel dingen heb je zelf in de hand, en je kan er zelf voor kiezen om er iets van te maken.quote:Op vrijdag 23 april 2010 19:37 schreef Skylark. het volgende:
What de fuck
Wat denken jullie? Dat Gaston van de Postcodeloterij aanbelt en je vertelt dat hij je leven leuk komt maken? Maak er verdomme wat van
Help jezelf alsjeblieft verder i.p.v. zo te janken.
Ik heb vrienden, ik heb een goede baan, ik doe een opleiding en ik heb zelfs een dikke auto, toch interesseert het me eigenlijk niet.
Tot nu toe heeft alles waar ik een (grote) verwachting van had teleurgesteld in de zin dat het mij niets deed op het moment dat ik het waarmaakte (Auto, eerste keer, goed salaris)
Ik heb gewoon sterk het gevoel dat ik eigenlijk iets anders zou moeten doen dan ik nu doe omdat ik daar dan wel voldoening uit zou krijgen.
Tot nu toe heeft alles waar ik een (grote) verwachting van had teleurgesteld in de zin dat het mij niets deed op het moment dat ik het waarmaakte (Auto, eerste keer, goed salaris)
Ik heb gewoon sterk het gevoel dat ik eigenlijk iets anders zou moeten doen dan ik nu doe omdat ik daar dan wel voldoening uit zou krijgen.
Ga vrijwilligerswerk doen, zoek een relatie en krijg een zoon en word bij zijn team voetbaltrainer, ga oefenen met wielrennen en maak een trip in je eentje naar Spanje, verdiep je in psychologie, probeer een religie, ga op yoga.quote:
Ik heb vrienden, ik heb een goede baan, ik doe een opleiding en ik heb zelfs een dikke auto, toch interesseert het me eigenlijk niet.
Tot nu toe heeft alles waar ik een (grote) verwachting van had teleurgesteld in de zin dat het mij niets deed op het moment dat ik het waarmaakte (Auto, eerste keer, goed salaris)
Ik heb gewoon sterk het gevoel dat ik eigenlijk iets anders zou moeten doen dan ik nu doe omdat ik daar dan wel voldoening uit zou krijgen.
zwakken overleven moeilijk, sterken zitten in de wolken
Als je het niet begrijpt, blijf dan weg uit dit topic. Het is echt niet zo dat de mensen die hier reageren, een stel computernerds zijn die binnen blijven zitten en niks doen. Ja dan is het logisch dat het leven niet zo veel waard is. Het gaat er juist om dat als je alles hebt wat je wilt hebben en wat als normaal wordt gezien door de maatschappij, je nog steeds ongelukkig bent terwijl je dat niet hoort te zijn aangezien je omgeving wel gelukkig is met dezelfde dingen.quote:Op vrijdag 23 april 2010 19:37 schreef Skylark. het volgende:
What de fuck
Wat denken jullie? Dat Gaston van de Postcodeloterij aanbelt en je vertelt dat hij je leven leuk komt maken? Maak er verdomme wat van
Help jezelf alsjeblieft verder i.p.v. zo te janken.
Jullie doen allemaal alsof jullie geval zo speciaal en uniek is. I present you, the mid-life crisis.quote:
[..]
Als je het niet begrijpt, blijf dan weg uit dit topic. Het is echt niet zo dat de mensen die hier reageren, een stel computernerds zijn die binnen blijven zitten en niks doen. Ja dan is het logisch dat het leven niet zo veel waard is. Het gaat er juist om dat als je alles hebt wat je wilt hebben en wat als normaal wordt gezien door de maatschappij, je nog steeds ongelukkig bent terwijl je dat niet hoort te zijn aangezien je omgeving wel gelukkig is met dezelfde dingen.
zwakken overleven moeilijk, sterken zitten in de wolken
Geen tijd voor vrijwillegerswerk ik werk al 50 tot 80 uur in de week mede om aan iets anders te denken.quote:Op vrijdag 23 april 2010 20:02 schreef Skylark. het volgende:
[..]
Ga vrijwilligerswerk doen, zoek een relatie en krijg een zoon en word bij zijn team voetbaltrainer, ga oefenen met wielrennen en maak een trip in je eentje naar Spanje, verdiep je in psychologie, probeer een religie, ga op yoga.
Ik ga regelmatig naar de sportschool en ik ben geen mensen-mens, ik erger me al gauw aan iemand zoals in een relatie waar ik altijd al heel snel uit wilde.
Ja, we willen ons ook zo graag speciaal en uniek voelen. /sarcasm Daarom zijn er ook zoveel mensen die zich hierin volledig herkennen.quote:Op vrijdag 23 april 2010 20:06 schreef Skylark. het volgende:
[..]
Jullie doen allemaal alsof jullie geval zo speciaal en uniek is. I present you, the mid-life crisis.
En trouwens, mid-life crisis als je 20 bent? Juist...
Zoals ik al zei, als je het niet begrijpt, kun je beter niets zeggen. Je verprutst dit topic alleen maar door te doen alsof het 'vaag hippie gelul' is. Dat is wat jammer.
Wat Skylark hierboven zegt, maar ook, je zegt dat je een dikke auto hebt, en een goede opleiding en een leuke baan. Haal er dan ook godverdomme wat uit! Je moet niet alles wegwuiven, of "niet interesseren" als iemand lacht omdat je hem of haar geholpen hebt moet je daar voldoening en geluk uit halen. Je moet niet bij de pakken neer gaan zitten en er iets uit halen. En als jij je iets op een bepaalde manier voorstelt, en het blijkt anders te zijn. Betekend dat niet meteen dat het slecht is.quote:
Ik heb vrienden, ik heb een goede baan, ik doe een opleiding en ik heb zelfs een dikke auto, toch interesseert het me eigenlijk niet.
Tot nu toe heeft alles waar ik een (grote) verwachting van had teleurgesteld in de zin dat het mij niets deed op het moment dat ik het waarmaakte (Auto, eerste keer, goed salaris)
Ik heb gewoon sterk het gevoel dat ik eigenlijk iets anders zou moeten doen dan ik nu doe omdat ik daar dan wel voldoening uit zou krijgen.
Niewetijdskinderen Skylark.quote:Op vrijdag 23 april 2010 20:06 schreef Skylark. het volgende:
[..]
Jullie doen allemaal alsof jullie geval zo speciaal en uniek is. I present you, the mid-life crisis.
Mid-life crisis vanaf mijn twaalfde?quote:Op vrijdag 23 april 2010 20:06 schreef Skylark. het volgende:
[..]
Jullie doen allemaal alsof jullie geval zo speciaal en uniek is. I present you, the mid-life crisis.
ik wist vroeger niet eens wat ik moest studeren omdat geen enkel vak mijn interesse had, ik doe nu enkel een opleiding omdat ik daarvan verwacht een baangarantie te hebben met groeimogelijkheden.
Dat zei hij zelf in de OP al. Dat je gewoon iets moet gaan doen is een open deur.quote:Op vrijdag 23 april 2010 20:06 schreef Skylark. het volgende:
[..]
Jullie doen allemaal alsof jullie geval zo speciaal en uniek is. I present you, the mid-life crisis.
quote:
[..]
Je hebt gelijk, wij hebben een kronkel in onze kop. En daardoor zijn we gelukkig en tevreden.
Onze afvoerpijp heeft een zwanehals zodat je het riool niet ruikt
Maar goed, een serieus antwoord. Dit is 'de nederlandse ziekte'. Een hele generatie 20'ers kan het zich veroorloven om 'realistischer' te zijn dan de rest en 'geen genoegen te nemen met middelmatigheid' en werk 'een onzinnige tijdverspilling' vinden omdat er altijd wel een papa, wajong of ander vangnet is.
De leegte die je voelt is gebrek aan voldoening omdat alles je in de schoot geworpen wordt. Wat dat betreft mag die crisis er wel lekker stevig inhakken. Zal een aantal mensen met de voetjes op de grond zetten.
De leegte die je voelt is gebrek aan voldoening omdat alles je in de schoot geworpen wordt. Wat dat betreft mag die crisis er wel lekker stevig inhakken. Zal een aantal mensen met de voetjes op de grond zetten.
+1 voor skylark. Ookal brengt hij het wat bot, er zit iets in.
tip: krijg een kind. Dat is wel een singeving aan je leven...
tip: krijg een kind. Dat is wel een singeving aan je leven...
Whatever...
Ehhhh,quote:Op vrijdag 23 april 2010 20:25 schreef Swetsenegger het volgende:
Maar goed, een serieus antwoord. Dit is 'de nederlandse ziekte'. Een hele generatie 20'ers kan het zich veroorloven om 'realistischer' te zijn dan de rest en 'geen genoegen te nemen met middelmatigheid' en werk 'een onzinnige tijdverspilling' vinden omdat er altijd wel een papa, wajong of ander vangnet is.
De leegte die je voelt is gebrek aan voldoening omdat alles je in de schoot geworpen wordt. Wat dat betreft mag die crisis er wel lekker stevig inhakken. Zal een aantal mensen met de voetjes op de grond zetten.
Ik werk al vanaf mijn 16e en sindsdien betaal ik ook alles zelf zoals kleding, school, rijbewijs, auto, en alles wat er in mijn kamer staat.
Bovendien vindt ik werk geen onzinnige tijdverspilling omdat ik dan juist mijn gedachten kan verplaatsen.
Mijn posts waren trouwens geen klaagzang, maar gewoon een reactie dat ik op een aantal punten hetzelfde voel.
Das fijn, ik reageer ook niet op 1 specifiek persoon, maar op de algehele sfeer in dit topic en heb daarom een aantal steekwoorden uit een aantal posts genomen.quote:
[..]
Ehhhh,
Ik werk al vanaf mijn 16e en sindsdien betaal ik ook alles zelf zoals kleding, school, rijbewijs, auto, en alles wat er in mijn kamer staat.
Bovendien vindt ik werk geen onzinnige tijdverspilling omdat ik dan juist mijn gedachten kan verplaatsen.
Mijn posts waren trouwens geen klaagzang, maar gewoon een reactie dat ik op een aantal punten hetzelfde voel.
Ik hoop het van harte. Back to basics.quote:Op vrijdag 23 april 2010 20:25 schreef Swetsenegger het volgende:
Maar goed, een serieus antwoord. Dit is 'de nederlandse ziekte'. Een hele generatie 20'ers kan het zich veroorloven om 'realistischer' te zijn dan de rest en 'geen genoegen te nemen met middelmatigheid' en werk 'een onzinnige tijdverspilling' vinden omdat er altijd wel een papa, wajong of ander vangnet is.
De leegte die je voelt is gebrek aan voldoening omdat alles je in de schoot geworpen wordt. Wat dat betreft mag die crisis er wel lekker stevig inhakken. Zal een aantal mensen met de voetjes op de grond zetten.
Google is your friend, abuse your friends
Op welke posts heb je dit gebaseerd? De mensen die reageren gaan gewoon naar school/werk, zitten niet in een hoekje te huilen om één of andere subsidie.quote:Op vrijdag 23 april 2010 20:25 schreef Swetsenegger het volgende:
Maar goed, een serieus antwoord. Dit is 'de nederlandse ziekte'. Een hele generatie 20'ers kan het zich veroorloven om 'realistischer' te zijn dan de rest en 'geen genoegen te nemen met middelmatigheid' en werk 'een onzinnige tijdverspilling' vinden omdat er altijd wel een papa, wajong of ander vangnet is.
De leegte die je voelt is gebrek aan voldoening omdat alles je in de schoot geworpen wordt. Wat dat betreft mag die crisis er wel lekker stevig inhakken. Zal een aantal mensen met de voetjes op de grond zetten.
Het voelt alsof je op fok nergens over mag praten tenzij iedereen het begrijpt of hetzelfde voelt. Beetje raar dat dit subforum dan uberhaupt bestaat.
quote:Op vrijdag 23 april 2010 20:55 schreef Slickk het volgende:
[..]
Op welke posts heb je dit gebaseerd? De mensen die reageren gaan gewoon naar school/werk, zitten niet in een hoekje te huilen om één of andere subsidie.
Het voelt alsof je op fok nergens over mag praten tenzij iedereen het begrijpt of hetzelfde voelt. Beetje raar dat dit subforum dan uberhaupt bestaat.
Jij bent hier juist degene dat degenen die iets anders vinden wegblijven?quote:Op vrijdag 23 april 2010 20:09 schreef Slickk het volgende:
[..]
Zoals ik al zei, als je het niet begrijpt, kun je beter niets zeggen.
De stukken tussen quotes heb ik letterlijk overgenomen dus je zou ze moeten kunnen vinden.quote:
Blijkbaar niet.quote:De mensen die reageren gaan gewoon naar school/werk, zitten niet in een hoekje te huilen om één of andere subsidie.
Wie zegt dat? Jij doet alleen alsof in een topic geen andere meningen gegeven mogen worden dan degene die door de grote gemene deler in dat topic op prijs zal worden gesteld. Het leven is niet maakbaar, wen er maar aan.quote:Het voelt alsof je op fok nergens over mag praten tenzij iedereen het begrijpt of hetzelfde voelt. Beetje raar dat dit subforum dan uberhaupt bestaat.
Dan heb ik dat waarschijnlijk verkeerd geformuleerd, maar ik bedoelde dat TS ergens mee zit en een persoon als Skylark gewoon in dit topic komt om de TS af te zeiken in plaats het op een normale manier te zeggen. Er zijn een paar die wel de goede adviezen geven, zoals de link met het artikel over het vinden van je passie, dat is beter.
Een andere mening is prima natuurlijk, maar verwoord het dan wel op een normale manier ipv de overheersende toon dat de OP alleen maar uit onzin bestaat.
Een andere mening is prima natuurlijk, maar verwoord het dan wel op een normale manier ipv de overheersende toon dat de OP alleen maar uit onzin bestaat.
Volgens mij is de overheersende toon toch vooral begrip en herkenning. En mensen die zich er niet in herkennen zijn minder realistisch en oppervlakkiger.quote:Op vrijdag 23 april 2010 21:32 schreef Slickk het volgende:
Dan heb ik dat waarschijnlijk verkeerd geformuleerd, maar ik bedoelde dat TS ergens mee zit en een persoon als Skylark gewoon in dit topic komt om de TS af te zeiken in plaats het op een normale manier te zeggen. Er zijn een paar die wel de goede adviezen geven, zoals de link met het artikel over het vinden van je passie, dat is beter.
Een andere mening is prima natuurlijk, maar verwoord het dan wel op een normale manier ipv de overheersende toon dat de OP alleen maar uit onzin bestaat.
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 23-04-2010 21:35:25 ]
Och, als je een topique moet verprutsen om mensen te laten inzien dat ze zichzelf verprutsen, dan zij dat zo.quote:
[..]
Ja, we willen ons ook zo graag speciaal en uniek voelen. /sarcasm Daarom zijn er ook zoveel mensen die zich hierin volledig herkennen.
En trouwens, mid-life crisis als je 20 bent? Juist...
Zoals ik al zei, als je het niet begrijpt, kun je beter niets zeggen. Je verprutst dit topic alleen maar door te doen alsof het 'vaag hippie gelul' is. Dat is wat jammer.
Je kunt er altijd voor kiezen om jezelf op te knopen met het reddingstouw dat wij hier voor jullie uitwerpen, dat is jullie eigen keuze, maar we staan klaar om te helpen mocht je weer naar boven willen klimmen
.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Ik doelde op de overheersende toon in de posts zoals die van Skylark, niet over topic in het algemeen.quote:Op vrijdag 23 april 2010 21:34 schreef Chai het volgende:
[..]
Volgens mij is de overheersende toon toch vooral begrip en herkenning.
Zoals je ziet gaat dit allemaal erg offtopic en dat is jammer.
Ik begrijp niet helemaal wat je met die laatste zin bedoelt...quote:Op vrijdag 23 april 2010 21:35 schreef Maanvis het volgende:
[..]
Och, als je een topique moet verprutsen om mensen te laten inzien dat ze zichzelf verprutsen, dan zij dat zo.
Je kunt er altijd voor kiezen om jezelf op te knopen met het reddingstouw dat wij hier voor jullie uitwerpen, dat is jullie eigen keuze, maar we staan klaar om te helpen mocht je weer naar boven willen klimmen
Ik zeg alleen maar dat het beter is om advies te geven of een mening met enige onderbouwing te geven in plaats van alleen maar afzeiken. Daar schiet niemand iets mee op.
Eens, maar jij laat wel overkomen alsof mensen nu overdreven zweverig zijn. Wanneer ze hard moeten werken dan zullen ze inderdaad geen tijd meer hebben om hier aandacht aan te besteden. Maar ik zou dat een achteruit gang vinden, niet normalisering ofzo.quote:Op vrijdag 23 april 2010 20:25 schreef Swetsenegger het volgende:
Maar goed, een serieus antwoord. Dit is 'de nederlandse ziekte'. Een hele generatie 20'ers kan het zich veroorloven om 'realistischer' te zijn dan de rest en 'geen genoegen te nemen met middelmatigheid' en werk 'een onzinnige tijdverspilling' vinden omdat er altijd wel een papa, wajong of ander vangnet is.
De leegte die je voelt is gebrek aan voldoening omdat alles je in de schoot geworpen wordt. Wat dat betreft mag die crisis er wel lekker stevig inhakken. Zal een aantal mensen met de voetjes op de grond zetten.
Dit is gewoon een luxeprobleem die plaatsvindt bij intelligente / rationele mensen die in een sterke maatschappij leven. In deze gedachtegang kunnen we allemaal net zo goed weer boer worden, dan hebben we helemaal geen tijd meer om dit soort problemen te ontwikkelen.
Overigens was Skylarks post erg kort door de bocht. Maar hij had wel gelijk. Het leven mag redelijk nutteloos zijn, er is wel genoeg te beleven. Maak er gewoon het beste van. Zo simpel is het gewoon.
Dat is dus wat er mis is met deze generatie. Wat DOEN is achteruitgang.quote:
[..]
Eens, maar jij laat wel overkomen alsof mensen nu overdreven zweverig zijn. Wanneer ze hard moeten werken dan zullen ze inderdaad geen tijd meer hebben om hier aandacht aan te besteden. Maar ik zou dat een achteruit gang vinden, niet normalisering ofzo.
Het gaat niet over geen tijd het gaat over voldoening. Mensen halen weinig voldoening uit niets doen of dingen in de schoot geworpen krijgen.quote:Dit is gewoon een luxeprobleem die plaatsvindt bij intelligente / rationele mensen die in een sterke maatschappij leven. In deze gedachtegang kunnen we allemaal net zo goed weer boer worden, dan hebben we helemaal geen tijd meer om dit soort problemen te ontwikkelen.
Johquote:Overigens was Skylarks post erg kort door de bocht. Maar hij had wel gelijk. Het leven mag redelijk nutteloos zijn, er is wel genoeg te beleven. Maak er gewoon het beste van. Zo simpel is het gewoon.
Volgens mij krijgen mensen de basisbehoefte inderdaad makkelijker aangeleverd. Dit betekend niet dat ze uiteindelijk minder doen. Vooral bij vrouwen vind ik de nieuwere generaties helemaal zo gek nog niet. Al die huismoeders van 45+, die zijn onderhand zwakzinnig.quote:Op vrijdag 23 april 2010 22:58 schreef Swetsenegger het volgende:
Dat is dus wat er mis is met deze generatie. Wat DOEN is achteruitgang.
Het gaat niet over geen tijd het gaat over voldoening. Mensen halen weinig voldoening uit niets doen of dingen in de schoot geworpen krijgen.
Overigens hadden babyboomers en generatie x het zover ik weet nog ruimer met subsidies.
De babyboomers hadden in hun jeugd geen ruk hoor, en generatie X was werkloos.quote:
[..]
Volgens mij krijgen mensen de basisbehoefte inderdaad makkelijker aangeleverd. Dit betekend niet dat ze uiteindelijk minder doen. Vooral bij vrouwen vind ik de nieuwere generaties helemaal zo gek nog niet. Al die huismoeders van 45+, die zijn onderhand zwakzinnige.
Overigens hadden babyboomers en generatie x het zover ik weet nog ruimer met subsidies.
Mensen zijn nu ook massaal werkloos.quote:Op vrijdag 23 april 2010 23:11 schreef Swetsenegger het volgende:
[..]
De babyboomers hadden in hun jeugd geen ruk hoor, en generatie X was werkloos.
Er is nu géén jeugdwerkloos zoals in de jaren 80.quote:
[..]
Mensen zijn nu ook massaal werkloos.
Naja ok zal best, heb eigenlijk weinig behoefte om de geschiedenisboeken in te duiken. Ik geloof er weinig van dat die generaties financieel zoveel minder hadden. Waar komen anders al die verhalen vandaan dat die generaties het land hebben opgeleefd. De huizenmarkt is ook niet bepaald gunstig voor starters, en als ik die bedragen van 25 jaar geleden dan hoor.quote:Op vrijdag 23 april 2010 23:12 schreef Swetsenegger het volgende:
[..]
Er is nu géén jeugdwerkloos zoals in de jaren 80.
25 jaar geleden verdiende je minder. Ik BEN van die generatie. Ik woon in een huurhuis.quote:
[..]
Naja ok zal best, heb eigenlijk weinig behoefte om de geschiedenisboeken in te duiken. Ik geloof er weinig van dat die generaties financieel zoveel minder hadden. Waar komen anders al die verhalen vandaan dat die generaties het land hebben opgeleefd. De huizenmarkt is ook niet bepaald gunstig voor starters, en als ik die bedragen van 25 jaar geleden dan hoor.
En dat is vergelijkbaar met hoeveel de huizenprijzen gestegen zijn?quote:Op vrijdag 23 april 2010 23:18 schreef Swetsenegger het volgende:
[..]
25 jaar geleden verdiende je minder. Ik BEN van die generatie. Ik woon in een huurhuis.
Maakt dat wat uit? Of je een huis net niet kan kopen of ruim niet kan kopen? Daarnaast wat heeft het met je 'leegheid' te maken? Als huizen betaalbaarder zijn voel je je opeens wel goed? Is dat dan opeens geen materialisme en met de massa mee doen en je conformeren aan de standaard?quote:
[..]
En dat is vergelijkbaar met hoeveel de huizenprijzen gestegen zijn?
Zo is / was het voor de meeste mensen volgens mij niet. Maar dan nog zou dat natuurlijk wel uitmaken, net niet zou je nog kunnen overbruggen met geld van ouders of spaargeld.quote:Op vrijdag 23 april 2010 23:23 schreef Swetsenegger het volgende:
Of je een huis net niet kan kopen of ruim niet kan kopen?
Tja jij begon er over dat wij het zo erg makkelijk hebben. We lopen inderdaad weg van de discussie dus laten er we mee ophouden.quote:Op vrijdag 23 april 2010 23:23 schreef Swetsenegger het volgende:
Daarnaast wat heeft het met je 'leegheid' te maken?
Ik vind trouwens wel dat wij nu veel meer vrijheid hebben om onszelf te ontwikkelen. 25 jaar geleden was iets als geloof een stuk nadrukkelijker aanwezig.
net niet is bij het kopen van een huis sowieso relatief, en in de jaren 80 hadden de meeste ouders het ook niet breed. Daarnaast zaten we nog eens met een enorme hypotheek rente. Dus lagere relatief lagere huisprijzen, maar wel enorme maandlasten.quote:
[..]
Zo is / was het voor de meeste mensen volgens mij niet. Maar dan nog zou dat natuurlijk wel uitmaken, net niet zou je nog kunnen overbruggen met geld van ouders of spaargeld.
Nee ik heb het erover dat 'jullie' het blijkbaar TE makkelijk hebben. En dat zie ik ook direct op de werkvloer, waar 20'ers grote moeite hebben met het accepteren van opdrachten, met motivatie, met de schouders eronder.quote:Tja jij begon er over dat wij het zo erg makkelijk hebben.
quote:We lopen inderdaad weg van de discussie dus laten er we mee ophouden.
Ik vind trouwens wel dat wij nu veel meer vrijheid hebben om onszelf te ontwikkelen. 25 jaar geleden was iets als geloof een stuk nadrukkelijker aanwezig.
25 jaar geleden was geloof veel minder aanwezig. Maar goed, als je vind dat je de ruimte hebt om je te ontwikkelen.... waarom ontwikkel je je dan niet en voel je je zo 'leeg??
Anyway, ga wat doen. Geef je niks om materialisme, doe dan wat ideologisch. En laat je niet onderhouden. NIet door ouders of uitkering of iets anders.
Dat is mijn tip.
Dat is mijn tip.
Voor de kick als je een vriendin gevonden hebt
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Wat ik haal uit de OP en ook herken, is dat TS zich juist wel ontwikkelt. Vooral logisch rationeel denken. Daarom heeft hij waarschijnlijk ook zijn geloof laten vallen. En dan begin je jezelf allemaal dingen te realiseren. Bijvoorbeeld dat er een grote kans is dat er helemaal niks is na de dood, en wat niks zou betekenen voor jou bestaan. Daar ben ik wel een aantal keer redelijk hard in de stress door geschoten, gelukkig niet langdurig. Of realiseren dat heel jouw bestaan nutteloos is. Intelligentie zit in deze situaties een beetje in de weg.quote:Op vrijdag 23 april 2010 23:31 schreef Swetsenegger het volgende:
Maar goed, als je vind dat je de ruimte hebt om je te ontwikkelen.... waarom ontwikkel je je dan niet en voel je je zo 'leeg??
Ignorance is bliss = soms gewoon de waarheid.
Als je dat gaat zien als 'verlossing' ben ik bang dat je bedrogen uit gaat komen..quote:Op vrijdag 23 april 2010 02:21 schreef mirved het volgende:
Ik denk dat de enige verlossing echt liefde voor een persoon zal zijn. Dat die de dagen wat meer betekenis geven en iets speciaals aan mijn leven zullen toevoegen.
Want als ik straks moet gaan werken, wat in mijn ogen een onzinnige tijdverspilling is, dan zal ik veel minder tijd hebben voor de leuke dingen en mij gaan afvragen of het dit wel waard is.
Ik zie werken trouwens ook niet echt iets als iets onzinnigs. Als je maar ergens terecht komt waar je het naar je zin hebt. Al realiseer ik me nu dat dat wel moeilijk gaat worden.
Ik doe ook voornamelijk wat ik zelf graag wil. Anders had ik o.a. mijn geloof nooit laten vallen.quote:Op vrijdag 23 april 2010 02:49 schreef mirved het volgende:
Dat is wat in mijn ogen zo'n leegte veroorzaakt, je probeert je te conformeren aan datgene waar je door de massa ingedrukt wordt. Je probeert te voldoen aan de maatschappelijke verwachtingen maar die geven geen enkele voldoening. Daarom moet je die naar mijn mening gewoon loslaten en lekker doen wat je zelf wilt. Niet alles meer overpeinzen maar gewoon zien wat je nu weer gaat beleven. Geen verwachtingen hebben van de toekomst, alles op je pad is meegenomen.
Klopt inderdaad.quote:Op vrijdag 23 april 2010 02:52 schreef Paginabeheerder het volgende:
Jij hebt waarschijnlijk al zoveel innerlijk jezelf onderzocht dat maar weinigen je iets nieuws kunnen vertellen.
Ik herken het zien van 'beelden' wel, maar niet de rest van de beschrijving. Een verklaring zou idd wel rust geven.quote:Op vrijdag 23 april 2010 02:52 schreef Paginabeheerder het volgende:
Zij adviseerde me eens te googelen op "beelddenken"
Ik zeg niet dat dit ook voor jou geldt... maar wat ik wel wil zeggen is dat een verklaring voor jouw depressiviteit niet altijd iets hoeft te zijn uit het verleden. En als je weet wat die verklaring dan is, veel dingen op hun plaats doet vallen en je meer innerlijke rust geeft.
Ik had wel eens eerder hierover gehoord, maar me er eigenlijk nooit in verdiept.quote:Op vrijdag 23 april 2010 02:52 schreef Paginabeheerder het volgende:
Verder bleek al eerder dat ik ook nog eens hoog sensitief ben. Hierdoor kwamen bijvoorbeeld allerlei prikkels van buitenaf veel harder binnen, als bij andere mensen. Ik raak sneller vermoeid bij drukte van mensen, geluiden of visuele beelden.
Herken me wel in deze kenmerken:
- Dit kan zich bijvoorbeeld uiten in een verhoogde sensitiviteit voor kunst en muziek en ergens snel door ontroerd raken. Dit is wel helemaal de spijker op z'n kop.
- Gewoonlijk zijn ze ook opmerkzamer dan de gemiddelde persoon. Dit zeggen mensen vaak tegen mij.
- In het dagelijks leven raken zij vlug uit balans door signalen van de buitenwereld die een ander mens niet zo diep tot zich laat doordringen. Soms wel, soms niet. Ik raak ook niet snel compleet ontregeld o.i.d.
- Mensen met interne gevoeligheid verdragen geen drukke menigten. Kan me daar over het algemeen wel in handlen, maar raak er wel sneller geïrriteerd door.
Wel jammer dat het nog maar een theorie is en verder nog niet heel erg onderbouwd is...
Ik heb dit boek gelezen, maar had zelf niet het idee dat ik er praktisch iets mee kon. Maar zeker wel een interessant boek.quote:Op vrijdag 23 april 2010 03:03 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Misschien een goed topic voor jou:
Teveel nadenken - Kracht van het Nu topic #5
Ik kwam erachter dat er niets meer was in het geloof waar ik nog iets aan 'had'. Kinderen zijn irritant en geven meer zorgen en stress dan wat je er voor terugkrijgt. Een vriendin krijgen is heel misschien nog wel mogelijk, maar haar 'houden' niet. Wie is er op zoek naar iemand best vaak gewoon geen zin heeft om iets te doen of gewoon liever alleen wil zijn? Daarnaast is er ook niets wat ik haar te geven heb.quote:Op vrijdag 23 april 2010 09:12 schreef -Strawberry- het volgende:
Waarom?
Natuurlijk moet je niet een vriendin als je enige bron van geluk zien, maar het is wel een van de leukste dingen in het leven: liefde. Al denk ik dat je met je huidige houding niet snel een vriendin zal vinden, inderdaad. Praatgroepen misschien iets? Met mensen die hetzelfde probleem hebben.
Verder is die 'liefde' ook niet meer dan een zeer goede vriendschap + seks.
Het is geconstateerd door zowel een psycholoog als lui bij de GGZ. Verder maakt het dan alsnog niet zoveel uit welk label je er aan hangt. Wat zie jij als sleur? Er zijn zeker nog dingen waar ik me mee bezig houd.quote:Op vrijdag 23 april 2010 16:31 schreef Maanvis het volgende:
Je bent helaas niet depressief, maar ongelukkig. Da's iets anders.
Je zit in een sleur. Da's lastig. En ongelukkig makend.
Ook zit er een kronkel in je kop die niet klopt. Da's ook lastig. En dat moet je oplossen.
Maar je bent niet depressief.
En wat als je al passies hebt? Dan zijn het niet de 'goede' passies?quote:Op vrijdag 23 april 2010 16:56 schreef DeuceFour het volgende:
Wat jij zou moeten doen jongeman..heel simpel:
Zoek en vind (je) passie!
Emperor Meiji: I am a living god. As long as I do what they think is right.
Ik denk dat dit de basis is van veel van dit soort problemen. Veel mensen uit de generatie's na de jaren '80 hebben voor weinig meer hoeven "vechten". De wederopbouw van Nederland was lang geleden, sociale voorzieningen waren prima in orde, de rol van man en vrouw was allang ter discussie geweest, de sexuele revolutie was achter de rug; je werd als het ware geboren in een gespreid bedje.quote:Op vrijdag 23 april 2010 02:21 schreef Metalfrost het volgende:
Telkens als ik ruzie heb met mijn ouders en zus, en dat gebeurt wel regelmatig, denk ik om uit het luxe leventje te stappen en met een backpack Nederland rond te reizen. Mezelf terugvinden in de natuur, waar het oorspronkelijk bij de mens is begonnen. Alle problemen lossen zichzelf niet op, nee, je moet het aanpakken bij de bron. Dat van het backpacken komt overigens omdat het een van mijn interesses is, zo min mogelijk afhankelijk zijn van andere mensen om me heen. Niet dat ik ze kwijt wil, maar puur alleen om het feit dat ik mezelf moet leren kennen om de keiharde wereld (want dat is het) aan te kunnen. De natuur zou een goede oefening zijn, want urban survival is in de basis niets anders dan overleven in de natuur.
Vroeg of laat ga ik het uitvoeren, dat wel.
Wat Metalfrost beschrijft is het leren van je eigen kunnen; en dan niet van je schoolse of maatschappelijke kunnen, maar puur je menselijke vaardigheden. "Wat kan ik als er bv een oorlog uitbreekt of als er een wereldwijde catastrofe zich voordoet en (ik noem maar iets) 3 kwart van de wereldbevolking uitsterft en er geen mobieltjes, internet ed meer bestaan en ik puur moet overleven" , waarbij je dus terug wordt geworpen op je fysieke kunnen.
Ik heb een tijdje terug een mooie docu gezien over een jonge man uit Kosovo (of zoiets). Daar kon hij niet leren (was een leerling met problemen), liep zijn leven te verkloten en alles te doen om het zijn ouders maar zo lastig mogelijk te maken, wilde nergens voor deugen. Toen kwam er oorlog en uiteindelijk, nadat zijn halve familie was uitgemoord, kwam hij naar Nederland, bleek hij ineens een briljant student, ging medicijnen studeren en zijn grootste droom was toen om als arts uitgezonden te worden naar oorlogsgebieden. Ik vond dat zo typerend; toen hij alles had zag hij de zin van het bestaan niet in en toen hij ineens niets meer had wilde hij voor een bestaan en doel vechten.
Het is voor mij ook wel dat het leven nutteloos lijkt, maar daarnaast ook dat ik er geen plezier meer uithaal. Ik leef ook mijn leven, maar zonder doel of positieve 'output'. Ik heb trouwens ook aardig wat interesses.quote:Op vrijdag 23 april 2010 17:20 schreef Fortitude het volgende:
De realisatie dat heel mijn bestaan behoorlijk nutteloos is heb ik al heel lang. Ik ervaar dit echter niet als een probleem. Ik leef mijn leven gewoon en probeer zo mijn tijd door te komen.
Voor mij is het niet zo erg moeilijk. Mijn interesses zijn breed, genoeg om nu al meerdere levens te vullen. Daarnaast ben ik ook erg snel tevreden, hierdoor kan ik veel dingen aanpakken en daarvan genieten.
Is deels ook zingeving zoals ook staat in de reactie op de quote hierboven. Als kind dacht en analyseerde ik al veel, maar ik had toen nog mijn geloof wat de basis was voor mijn wereldbeeld. Toen was ik nog vrij blij en onbezorgd.quote:Op vrijdag 23 april 2010 17:29 schreef Mwanatabu het volgende:
Klinkt als een zingevingsprobleem. Dat kan reden zijn voor en overlap hebben met een depressie, en wordt er vaak mee verward. Kenmerken hiervan zijn dat je het als kind al had zodra je hier bewust over na kunt denken.
Het is vaak iets van creatieve, perfectionistische mensen met een vrij hoge intelligentie.
Wat je zegt over creatief en perfectionistisch klopt helemaal.. Wat betreft hoge intelligentie denk ik ook wel, maar dat is zo raar om van jezelf te zeggen.
Ik ben bang van niet.. Waarschijnlijk moet daarvoor eerst een radicale verandering komen in mijn denken.quote:Op vrijdag 23 april 2010 17:40 schreef EviL_AleX het volgende:
of plat geluk/genot ook niet van grote waarde voor je kan zijn?
Wat is groot? DJ-ing, fotografie, photoshop/design, lezen over sociale interacties van mensen, contact met vrienden? Het enige wat mensen bij mij niet vatten zijn de issues uit de openingspost.quote:Op vrijdag 23 april 2010 18:50 schreef Sportex het volgende:
Ga wat doen, zoek een hobby enz. Als je je ergens mee bezighoudt dat zo 'groot' is, kan niets daar tegen op wegen.
Je doet net alsof ik en de mensen die dit herkennen zich bewust zich afsluiten voor geluk en voldoening en alleen maar in een hoekje zitten te janken.quote:Op vrijdag 23 april 2010 20:09 schreef Mozy het volgende:
Je moet niet alles wegwuiven, of "niet interesseren" als iemand lacht omdat je hem of haar geholpen hebt moet je daar voldoening en geluk uit halen. Je moet niet bij de pakken neer gaan zitten en er iets uit halen.
Emperor Meiji: I am a living god. As long as I do what they think is right.
Wat ik dan toch niet begrijp, is dat als je het gevoel hebt dat je leven hol en doelloos is en je het ervaart als "als figurant" in een film te spelen (want dat is een beetje wat jullie omschrijven "ik loop hier rond en heb geen echte feeling met het hele verhaal) je dan toch bang bent om dood te gaan. Als het leven zo doelloos en onecht zou zijn, zou ik daar niet zoveel moeite mee hebben. Dan zou er geen meerwaarde meer zijn en zou ik het nut er niet van inzien er nog langer bij te moeten "hangen". Wat is er dan dat er voor zorgt dat jullie iedere dag je bed uit komen, je ding doet en vervolgens weer je bed in duikt (want als je het zo bekijkt dan zou ik mezelf allang iets aangedaan hebben). Dat kan niet het feit zijn dat je het niet eerlijk vindt tegenover anderen; je hebt er zelf namelijk geen voldoening van dat die anderen om je heen zijn, waarom zou je er dan wel vanuit gaan dat zij er wel voldoening uithalen dat jij in hun leven bent?
De angst voor de dood blijft ook al is het leven nog zo kut. Waarschijnlijk een soort lichamelijke drijfveer tot overleven. En misschien staat mij hierna nog wel iets veel ergers te wachten? Dit is een beetje overdreven vergelijking misschien, maar ook niet alle mensen die in WO2 in concentratiekampen zaten, sprongen tegen de hekken die onder stroom stonden om zichzelf van het leven te beroven.
Zij leefden daar ook niet onder de allerbeste omstandigheden.
Zij leefden daar ook niet onder de allerbeste omstandigheden.
Emperor Meiji: I am a living god. As long as I do what they think is right.
Ik heb niet alles gelezen ( Ga ik zometeen doen) Ik post hier niet voor mezelf maar voor een vriend van mij.
HIj heeft ook het idee dat zijn leven 'doel loos is' en snapt niet wat hij hier nou doet.
Bijvoorbeeld; Ik wil heel graag de wereld in, in New York wonen en leven, alles zien, maar hij heeft dat totaal niet.
Dus ik ga hier een beetje meelezen, want ik wil hem heel graag helpen.
Helaas wil hij ook graag sex ( Is 24) maar dit lukt maar niet, contact met meisjes is sowieso moeilijk.
Ik wil hem heel graag helpen omdat ik WEL 100% In het leven sta.
Met heel veel dingen connect ik met hem, we hebben echt een aparte band, ik ben ook heel erg realistisch maar erg vrolijk.
Als mensen tips hebben hoe je bijvoorbeeld zou willen geholpen worden door een vriend dan draagt dat wat bij.
Succes jullie!
HIj heeft ook het idee dat zijn leven 'doel loos is' en snapt niet wat hij hier nou doet.
Bijvoorbeeld; Ik wil heel graag de wereld in, in New York wonen en leven, alles zien, maar hij heeft dat totaal niet.
Dus ik ga hier een beetje meelezen, want ik wil hem heel graag helpen.
Helaas wil hij ook graag sex ( Is 24) maar dit lukt maar niet, contact met meisjes is sowieso moeilijk.
Ik wil hem heel graag helpen omdat ik WEL 100% In het leven sta.
Met heel veel dingen connect ik met hem, we hebben echt een aparte band, ik ben ook heel erg realistisch maar erg vrolijk.
Als mensen tips hebben hoe je bijvoorbeeld zou willen geholpen worden door een vriend dan draagt dat wat bij.
Succes jullie!
I'm the definition of high.
Ik heb geen idee of ik je kan helpen, maar als jij jouw handen niet van jouw probleem aftrekt, dan doe ik dat ook niet. Ik ben geen God of opper psycholoog... Ik weet niet eens wat ik je kan leren... iedereen heeft z'n eigen voorgeschiedenis en opleiding en denkbeelden.quote:Op vrijdag 23 april 2010 10:17 schreef robuust89 het volgende:
[..]
Dat
[..]
En dat.
Leegslurpen en prestatiedrang. Terrific.
ps: heb PDD-NOS, dus ja
Ik kan het volledig verkeerd hebben, dus help mij om jou te begrijpen... wie weet wat het nog oplevert?
Liever goed bedacht dan slecht gejat.
Ik kom hier graag nog op terug. TZT zal ik per PM contact met je opnemen.quote:Op vrijdag 23 april 2010 23:56 schreef IceBeach het volgende:
[..]
Als je dat gaat zien als 'verlossing' ben ik bang dat je bedrogen uit gaat komen..
Ik zie werken trouwens ook niet echt iets als iets onzinnigs. Als je maar ergens terecht komt waar je het naar je zin hebt. Al realiseer ik me nu dat dat wel moeilijk gaat worden.
[..]
Ik doe ook voornamelijk wat ik zelf graag wil. Anders had ik o.a. mijn geloof nooit laten vallen.
[..]
Klopt inderdaad.
[..]
Ik herken het zien van 'beelden' wel, maar niet de rest van de beschrijving. Een verklaring zou idd wel rust geven.
[..]
Ik had wel eens eerder hierover gehoord, maar me er eigenlijk nooit in verdiept.
Herken me wel in deze kenmerken:
- Dit kan zich bijvoorbeeld uiten in een verhoogde sensitiviteit voor kunst en muziek en ergens snel door ontroerd raken. Dit is wel helemaal de spijker op z'n kop.
- Gewoonlijk zijn ze ook opmerkzamer dan de gemiddelde persoon. Dit zeggen mensen vaak tegen mij.
- In het dagelijks leven raken zij vlug uit balans door signalen van de buitenwereld die een ander mens niet zo diep tot zich laat doordringen. Soms wel, soms niet. Ik raak ook niet snel compleet ontregeld o.i.d.
- Mensen met interne gevoeligheid verdragen geen drukke menigten. Kan me daar over het algemeen wel in handlen, maar raak er wel sneller geïrriteerd door.
Wel jammer dat het nog maar een theorie is en verder nog niet heel erg onderbouwd is...
[..]
Ik heb dit boek gelezen, maar had zelf niet het idee dat ik er praktisch iets mee kon. Maar zeker wel een interessant boek.
[..]
Ik kwam erachter dat er niets meer was in het geloof waar ik nog iets aan 'had'. Kinderen zijn irritant en geven meer zorgen en stress dan wat je er voor terugkrijgt. Een vriendin krijgen is heel misschien nog wel mogelijk, maar haar 'houden' niet. Wie is er op zoek naar iemand best vaak gewoon geen zin heeft om iets te doen of gewoon liever alleen wil zijn? Daarnaast is er ook niets wat ik haar te geven heb.
Verder is die 'liefde' ook niet meer dan een zeer goede vriendschap + seks.
[..]
Het is geconstateerd door zowel een psycholoog als lui bij de GGZ. Verder maakt het dan alsnog niet zoveel uit welk label je er aan hangt. Wat zie jij als sleur? Er zijn zeker nog dingen waar ik me mee bezig houd.
[..]
En wat als je al passies hebt? Dan zijn het niet de 'goede' passies?
En betreft pschychologen... ze doe hun best naar hun beste kunnen.. maar de beste psycholoog gaat niet verder dan ze zelf in de praktijk hebben geleerd. En dat is in de praktijk doorgaans lang niet genoeg.
[ Bericht 0% gewijzigd door Paginabeheerder op 25-04-2010 03:30:55 ]
Liever goed bedacht dan slecht gejat.
Ben ik het niet mee eens. Iemand die bij het einde van een doodlopende weg aankomt en dan concludeert dat het leven zinloos is, zo'n iemand wil ik niet intelligent noemen.quote:Op vrijdag 23 april 2010 23:48 schreef Fortitude het volgende:
[..]
Wat ik haal uit de OP en ook herken, is dat TS zich juist wel ontwikkelt. Vooral logisch rationeel denken. Daarom heeft hij waarschijnlijk ook zijn geloof laten vallen. En dan begin je jezelf allemaal dingen te realiseren. Bijvoorbeeld dat er een grote kans is dat er helemaal niks is na de dood, en wat niks zou betekenen voor jou bestaan. Daar ben ik wel een aantal keer redelijk hard in de stress door geschoten, gelukkig niet langdurig. Of realiseren dat heel jouw bestaan nutteloos is. Intelligentie zit in deze situaties een beetje in de weg.
Een intelligent persoon beseft zich namelijk dat er andere mensen zijn die het op de een of andere manier wel voor elkaar krijgen om hun leven zin te geven. In plaats van bij de pakken neer te gaan zitten, moet je juist het pad weer teruglopen en een ander pad bewandelen.
Er is veel meer informatie voorhanden omtrent geluk en zingeving dan de meeste mensen denken. Maar de meeste mensen zijn dan ook zo geconditioneerd dat ze denken dat wat ze binnen krijgen via de tv en het internet, de belangrijkste dingen zijn die een mens kan weten. Wat ze zich niet beseffen is dat wanneer ze boeken gaan lezen die misschien niemand anders in hun omgeving leest, ze belangrijke nieuwe dingen kunnen leren.
Er is zoveel nuttige informatie voorhanden, je moet het alleen weten te vinden en je moet vooral niet verwachten dat dit in je schoot wordt geworpen. Mensen moeten wel moeite doen bij hun zoektocht naar antwoorden en zoveel mogelijk opties openlaten en serieus nemen. Ook al zijn dat opties die niet "sociaal geaccepteerd" zijn, in die zin dat je veel mensen erover hoort praten in het dagelijks leven.
In de Oosterse filosofie is een schat van informatie te vinden over onderwerpen als geluk en zingeving, alleen hier in het Westen staan we daar nogal argwanend tegenover. Onze manier van leven is nl. superieur in de ogen van de meeste westerlingen, dus wat kan de Oosterse filosofie ons nou vertellen?
Wat deze mensen niet beseffen is dat de Oosterse filosofie zo'n 20.000 jaar teruggaat en deze Oosterse filosofie is zo betrouwbaar omdat de steunpilaar hierin is dat je een open mind moet hebben. Daarom blijft de informatie puur en betrouwbaar, ook al is deze informatie via introspectie en dus subjectieve weg verkregen.
"An educated citizenry is a vital requisite for our survival as a free people."
Wat precies intelligentie precies is is een discussie die beter ergens anders plaats kan vinden, om nou direct te zeggen dat deze persoon niet intelligent is vind ik erg kort door de bocht. Maar ik snap wat je zegt en ben het ook wel met je eens. Maar dat persoon moet in eerste instantie toch redelijk intelligent zijn geweest anders was hij nooit tot die conclusies gekomen.quote:Op zaterdag 24 april 2010 05:54 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Ben ik het niet mee eens. Iemand die bij het einde van een doodlopende weg aankomt en dan concludeert dat het leven zinloos is, zo'n iemand wil ik niet intelligent noemen.
Een intelligent persoon beseft zich namelijk dat er andere mensen zijn die het op de een of andere manier wel voor elkaar krijgen om hun leven zin te geven. In plaats van bij de pakken neer te gaan zitten, moet je juist het pad weer teruglopen en een ander pad bewandelen.
Hej,
Heel erg herkenbaar.
Ik ben 23 jaar, ik heb hier last van sinds mijn 20e. Grappig dat je het noemt, bloedarmoede, zo begon het bij mij: ik begon met down te voelen en heb me allereerst op pfeiffer/bloedarmoede laten testen, omdat ik erg neerslachtig en moe was. Vervolgens besloot ik mijn studie op een laag pitje te zetten en heb ik me via decaan/studentenpsychologen laten doorverwijzen naar een psychtherapeut. Hier een jaar in therapie gezeten en hierna ook nog een kort aantal sessies bij een hypnotherapeut. Ik voelde me namelijk al maanden verschrikkelijk ongelukkig, neerslachtig en alleen, maar het lukte me niet om het te uiten middels een simpele huilbui. Ik hoopte dat de hypnotherapeut me hierbij kon helpen, heeft wel enigszins geholpen. Je alleen voelen en niet verbonden met de mensen (fam/vrienden) om je heen voelen ken ik ook, dat had ik vooral toen heel erg.
Ik ben de afgelopen jaren veel gaan doen om me weer gelukkig te voelen en van mijn gevoel van alleen zijn af te komen: in therapie gegaan, zelfhulpboeken en boeken over zingeving gelezen, yoga/meditatie... Daarnaast heb ik heel erg ontdekt bij welke activiteiten ik me wel/niet goed voel, in welke omgeving (drukke stad of rustige natuur) ik me wel goed/niet goed voel... En ik heb me 3x in de rondte ge-zelfreflecteerd, dus ik ken mezelf wel aardig. Denk ik. Want dat verandert ook continu: toen ik 20 was en me net down ging voelen was ik een ander mens dan wie ik nu ben.
Er zijn bij mij wel dingen verbeterd. Die hele crisis die vanaf mn 20e begon, overviel me heel erg. Daarvoor voelde ik me goed. Ik leefde als een doorsnee jongere: ik ging uit, had vriendjes, deed veel dingen met vrienden... Ik voldeed dus aan de maatschappelijke verwachtingen.. En opeens voelde ik me klote, heel erg alleen, totaal niet meer verbonden met mn omgeving... Dat zorgde voor heel veel onzekerheid, ik had opeens totaal geen zelfvertrouwen en eigenwaarde meer. Doordat ik zo weinig zelfvertrouwen had vertrouwde ik mn omgeving ook niet meer, waardoor ik me ook minder verbonden met hen voelde.
Toen ik 22 was veranderde dat zichtbaar, ik bouwde steeds iets meer zelfvertrouwen op waardoor ik steeds meer vertrouwen ipv wantrouwen richting mijn vrienden voelde en waardoor ik me weer iets meer verbonden met ze voelde.
Dat stukje heeft zichzelf gaandeweg dus opgelost, en in principe voel ik me weer redelijk verbonden met mn omgeving.
Maar ik voel me nog steeds alleen. Dat is dus niet veranderd. Ik ben rustiger geworden, heb niet meer zo de behoefte om elke avond te hort op te gaan... Ik creëer nu een wereld waarin ik druk met mijn studie en werk ben, leuke dingen met vrienden doe, maar waarin ik ook wel een avondjes alleen thuis ben. In het weekend ben ik ook niet altijd even druk, af en toe naar familie of vrienden en af en toe werken. Soms denk ik dat dat letterlijke alleen zijn het alleen zijn veroorzaakt.
Onzin. Want als ik dan een heleboel afspraken inplan om maar niet alleen te zijn, dan haal ik daar weer geen voldoening uit. Tuurlijk ben ik tijdens de afspraak wel even afgeleid en heb ik even geen tijd om het gevoel van alleen zijn te voelen, maar als ik vervolgens thuiskom voel ik me weer ellendig. Het lost het niet op. En ik wil mijn week juist helemaal niet volplannen, ik wil leven naar wie ik nu ben: een rustiger persoon, met een rustigere agenda. Dat volplannen voelt als een vlucht. Net zoals het "nemen" van een vriendje zou voelen als een vlucht. Je moet de oplossing niet aan externe factoren ophangen: want wat als al je geplande afspraken die week niet doorgaan ,wat als het uitgaat met je vriendje? Wat als de sportvereniging waar je lid van bent opeens wordt opgeheven? Dan wacht het probleem je weer op. Je moet het bij jezelf zoeken, innerlijke rust vinden. Denk ik.
Wat mij daarbij helpt is yoga/meditatie en boeken over zingeving lezen. Eerlijk gezegd is dat van alles wat ik heb geprobeerd (therapie, wel mijn week volplannen, stappen terwijl ik dat eigenlijk niet wil, lid worden bij een studenten(sport)vereniging, bijbanen hebben waarbij ik heel veel moest werken) de enige manier waarbij het niet als een vlucht voelt. Het voelt alsof ik daarmee het echte probleem aanpak. Het is toch veel fijner om echte rust te vinden en geen last van dat gevoel van leegte/alleen zijn te hebben, in plaats van het probleem op te lossen door te vluchten in vanalles?
Eigenlijk denk ik dat de oplossing van het probleem in jezelf ligt. Je moet zelf innerlijke rust vinden.
Ik ken een heleboel mensen die dit allemaal niet begrijpen en het zien als gezeur, die vinden dat je je eigen ongelukkigheid veroorzaakt en dat je niet moet zeuren maar het op moet lossen.
Praat niet met deze mensen Want die snappen het niet. Ook mensen die dingen zeggen als: goh, als ik me zo zou voelen, zou ik er allang een einde aan hebben gemaakt. Dat is een hele domme opmerking. Jij weet helemaal niet wat je zou doen als je je zo zou voelen, dat heb je nooit meegemaakt. En daarbij: je weet uberhaupt niet eens hoe het voelt.
Succes!
Heel erg herkenbaar.
Ik ben 23 jaar, ik heb hier last van sinds mijn 20e. Grappig dat je het noemt, bloedarmoede, zo begon het bij mij: ik begon met down te voelen en heb me allereerst op pfeiffer/bloedarmoede laten testen, omdat ik erg neerslachtig en moe was. Vervolgens besloot ik mijn studie op een laag pitje te zetten en heb ik me via decaan/studentenpsychologen laten doorverwijzen naar een psychtherapeut. Hier een jaar in therapie gezeten en hierna ook nog een kort aantal sessies bij een hypnotherapeut. Ik voelde me namelijk al maanden verschrikkelijk ongelukkig, neerslachtig en alleen, maar het lukte me niet om het te uiten middels een simpele huilbui. Ik hoopte dat de hypnotherapeut me hierbij kon helpen, heeft wel enigszins geholpen. Je alleen voelen en niet verbonden met de mensen (fam/vrienden) om je heen voelen ken ik ook, dat had ik vooral toen heel erg.
Ik ben de afgelopen jaren veel gaan doen om me weer gelukkig te voelen en van mijn gevoel van alleen zijn af te komen: in therapie gegaan, zelfhulpboeken en boeken over zingeving gelezen, yoga/meditatie... Daarnaast heb ik heel erg ontdekt bij welke activiteiten ik me wel/niet goed voel, in welke omgeving (drukke stad of rustige natuur) ik me wel goed/niet goed voel... En ik heb me 3x in de rondte ge-zelfreflecteerd, dus ik ken mezelf wel aardig. Denk ik. Want dat verandert ook continu: toen ik 20 was en me net down ging voelen was ik een ander mens dan wie ik nu ben.
Er zijn bij mij wel dingen verbeterd. Die hele crisis die vanaf mn 20e begon, overviel me heel erg. Daarvoor voelde ik me goed. Ik leefde als een doorsnee jongere: ik ging uit, had vriendjes, deed veel dingen met vrienden... Ik voldeed dus aan de maatschappelijke verwachtingen.. En opeens voelde ik me klote, heel erg alleen, totaal niet meer verbonden met mn omgeving... Dat zorgde voor heel veel onzekerheid, ik had opeens totaal geen zelfvertrouwen en eigenwaarde meer. Doordat ik zo weinig zelfvertrouwen had vertrouwde ik mn omgeving ook niet meer, waardoor ik me ook minder verbonden met hen voelde.
Toen ik 22 was veranderde dat zichtbaar, ik bouwde steeds iets meer zelfvertrouwen op waardoor ik steeds meer vertrouwen ipv wantrouwen richting mijn vrienden voelde en waardoor ik me weer iets meer verbonden met ze voelde.
Dat stukje heeft zichzelf gaandeweg dus opgelost, en in principe voel ik me weer redelijk verbonden met mn omgeving.
Maar ik voel me nog steeds alleen. Dat is dus niet veranderd. Ik ben rustiger geworden, heb niet meer zo de behoefte om elke avond te hort op te gaan... Ik creëer nu een wereld waarin ik druk met mijn studie en werk ben, leuke dingen met vrienden doe, maar waarin ik ook wel een avondjes alleen thuis ben. In het weekend ben ik ook niet altijd even druk, af en toe naar familie of vrienden en af en toe werken. Soms denk ik dat dat letterlijke alleen zijn het alleen zijn veroorzaakt.
Onzin. Want als ik dan een heleboel afspraken inplan om maar niet alleen te zijn, dan haal ik daar weer geen voldoening uit. Tuurlijk ben ik tijdens de afspraak wel even afgeleid en heb ik even geen tijd om het gevoel van alleen zijn te voelen, maar als ik vervolgens thuiskom voel ik me weer ellendig. Het lost het niet op. En ik wil mijn week juist helemaal niet volplannen, ik wil leven naar wie ik nu ben: een rustiger persoon, met een rustigere agenda. Dat volplannen voelt als een vlucht. Net zoals het "nemen" van een vriendje zou voelen als een vlucht. Je moet de oplossing niet aan externe factoren ophangen: want wat als al je geplande afspraken die week niet doorgaan ,wat als het uitgaat met je vriendje? Wat als de sportvereniging waar je lid van bent opeens wordt opgeheven? Dan wacht het probleem je weer op. Je moet het bij jezelf zoeken, innerlijke rust vinden. Denk ik.
Wat mij daarbij helpt is yoga/meditatie en boeken over zingeving lezen. Eerlijk gezegd is dat van alles wat ik heb geprobeerd (therapie, wel mijn week volplannen, stappen terwijl ik dat eigenlijk niet wil, lid worden bij een studenten(sport)vereniging, bijbanen hebben waarbij ik heel veel moest werken) de enige manier waarbij het niet als een vlucht voelt. Het voelt alsof ik daarmee het echte probleem aanpak. Het is toch veel fijner om echte rust te vinden en geen last van dat gevoel van leegte/alleen zijn te hebben, in plaats van het probleem op te lossen door te vluchten in vanalles?
Eigenlijk denk ik dat de oplossing van het probleem in jezelf ligt. Je moet zelf innerlijke rust vinden.
Ik ken een heleboel mensen die dit allemaal niet begrijpen en het zien als gezeur, die vinden dat je je eigen ongelukkigheid veroorzaakt en dat je niet moet zeuren maar het op moet lossen.
Praat niet met deze mensen
Want die snappen het niet. Ook mensen die dingen zeggen als: goh, als ik me zo zou voelen, zou ik er allang een einde aan hebben gemaakt. Dat is een hele domme opmerking. Jij weet helemaal niet wat je zou doen als je je zo zou voelen, dat heb je nooit meegemaakt. En daarbij: je weet uberhaupt niet eens hoe het voelt. Succes!
jouw hele verhaalquote:Op zaterdag 24 april 2010 13:18 schreef deesje92 het volgende:
Hej,
Heel erg herkenbaar.
.................
ik denk inderdaad dat dat een goeie manier is om dichter bij jezelf te komen (hoe cliche dat ook weer klinkt).
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
Tsja, ook erg herkenbaar voor mij. Moest ook gelijk aan een citaat denken van Dimitri Verhulst uit De helaasheid der dingen:
"God schiep de dag, en wij sleepten ons erdoorheen."
Je lijkt wel een beetje volgens dat adagium te leven.
Zelf zat (en zit) ik hier ook al voor een hele tijd mee. Dat ik een heleboel dingen doe en die dingen wel rationeel kan rechtvaardigen, maar wanneer men blijft doorvragen 'waarom' ik iets moet ik ze het antwoord schuldig blijven. Ik doe gewoon dingen omdat ik ze doe. Deels om die reden ben ik ook filosofie gaan studeren; dan kon ik het leven in al zijn facetten gaan doordenken en beter 'begrijpen'.
Maar helaas helpt filosofie je maar deels. Een filosoof (Maurice Merleau-Ponty om precies te zijn) verwoordde dat wel krachtig toen hij zei dat filosofie geen hospitaal is. Mensen die ethiek bestuderen worden niet ethischer (pijnlijk voorbeeld), mensen die esthetiek studeren worden niet kunstenaars en mensen die veel levensbeschouwingen onderzoeken hebben niet alle betekenis of zingeving in pacht. Het punt is dat je het uiteindelijk zelf moet doen. Iets als het leven of de dood begrijp je ineens niet beter.
Eén ding wat me wel daarbij geholpen heeft (en wat toevallig uit de filosofie komt) is levenskunst. Met name de boeken Filosofie van de levenskunst van Wilhelm Schmid en Tegen de onverschilligheid van Joep Dohmen. Wat me vooral daarin hielp was namelijk het idee dat in een mooi leven er ook plaats is voor melancholie, ironie en negatief denken. Je hoort dat wel eens van mensen, dat je vooral 'positief' moet blijven, maar niet wetende dat daardoor je recht om juist eens ongelukkig te zijn of om juist eens de zin er niet van in te zien zowat vervalt. We leven nu in een cultuur waarin het positieve denken een soort totalitair regime heeft opgebouwd.
Deze post is trouwens niet bedoeld om je weer twee boeken aan te smeren over dit onderwerp, maar meer om te laten zien hoe ik ermee omga. Mijn streven is om uiteindelijk een mooi leven te leiden of (sterker uitgedrukt) er een kunstwerk van te maken. Dat hoeft allemaal niet op de grootse, bombastische manieren, maar ook kleine, bijna onopgemerkte manieren waarin jij rust vindt bij de dingen die je doet.
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 24-04-2010 14:15:53 ]
"God schiep de dag, en wij sleepten ons erdoorheen."
Je lijkt wel een beetje volgens dat adagium te leven.Zelf zat (en zit) ik hier ook al voor een hele tijd mee. Dat ik een heleboel dingen doe en die dingen wel rationeel kan rechtvaardigen, maar wanneer men blijft doorvragen 'waarom' ik iets moet ik ze het antwoord schuldig blijven. Ik doe gewoon dingen omdat ik ze doe. Deels om die reden ben ik ook filosofie gaan studeren; dan kon ik het leven in al zijn facetten gaan doordenken en beter 'begrijpen'.
Maar helaas helpt filosofie je maar deels. Een filosoof (Maurice Merleau-Ponty om precies te zijn) verwoordde dat wel krachtig toen hij zei dat filosofie geen hospitaal is. Mensen die ethiek bestuderen worden niet ethischer (pijnlijk voorbeeld), mensen die esthetiek studeren worden niet kunstenaars en mensen die veel levensbeschouwingen onderzoeken hebben niet alle betekenis of zingeving in pacht. Het punt is dat je het uiteindelijk zelf moet doen. Iets als het leven of de dood begrijp je ineens niet beter.
Eén ding wat me wel daarbij geholpen heeft (en wat toevallig uit de filosofie komt) is levenskunst. Met name de boeken Filosofie van de levenskunst van Wilhelm Schmid en Tegen de onverschilligheid van Joep Dohmen. Wat me vooral daarin hielp was namelijk het idee dat in een mooi leven er ook plaats is voor melancholie, ironie en negatief denken. Je hoort dat wel eens van mensen, dat je vooral 'positief' moet blijven, maar niet wetende dat daardoor je recht om juist eens ongelukkig te zijn of om juist eens de zin er niet van in te zien zowat vervalt. We leven nu in een cultuur waarin het positieve denken een soort totalitair regime heeft opgebouwd.
Deze post is trouwens niet bedoeld om je weer twee boeken aan te smeren over dit onderwerp, maar meer om te laten zien hoe ik ermee omga. Mijn streven is om uiteindelijk een mooi leven te leiden of (sterker uitgedrukt) er een kunstwerk van te maken. Dat hoeft allemaal niet op de grootse, bombastische manieren, maar ook kleine, bijna onopgemerkte manieren waarin jij rust vindt bij de dingen die je doet.
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 24-04-2010 14:15:53 ]
Ik vind dit een beetje rare opmerking. Nihilistische mensen zijn stuk voor stuk onintelligente figuren?quote:Op zaterdag 24 april 2010 05:54 schreef Probably_on_pcp het volgende:
[..]
Ben ik het niet mee eens. Iemand die bij het einde van een doodlopende weg aankomt en dan concludeert dat het leven zinloos is, zo'n iemand wil ik niet intelligent noemen.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 24-04-2010 14:42:45 ]
Ik weet niet zo goed wat je bedoelt met nihilstische mensen?quote:Op zaterdag 24 april 2010 14:42 schreef Friek_ het volgende:
[..]
Ik vind dit een beetje rare opmerking. Nihilistische mensen zijn stuk voor stuk onintelligente figuren?
Verder leg ik na deze quote uit hoe waarom ik dat denk. Misschien had ik wel anders moeten verwoorden. Ik wil natuurlijk niet zeggen dat zo'n persoon dan gelijk geheel een dom persoon is, maar de beslissing om bij de pakken neer te gaan zitten vind ik niet een erg intelligente beslissing. Wel een begrijpelijke in eerste instantie maar na een tijdje moet er toch de realisatie komen dat er anderen zijn die het wel voor elkaar krijgen. Maar ja, we zijn allemaal van jongs af aan geconditioneerd dat het verkeerd is om ongelijk te hebben. Daardoor ontstaat er een zekere starheid, zeker bij intelligente mensen die gewend zijn vrijwel altijd gelijk te hebben.
Vergelijk het een beetje met hoogbegaafden. Een deel van de mensen die hoogbegaafd zijn nemen een slachtoffer rol aan, terwijl ze hun bovengemiddelde intelligentie juist kunnen gebruiken om hun problemen op te lossen. Ik heb zelf een redelijk hoog iq (heb ook een officiele test gedaan) en dit heeft mij een deel van mijn leven idd parten gespeeld. Maar mijn houding was om op onderzoek uit te gaan en mijn intelligentie te gebruiken bij het zoeken naar oplossingen. En ik kan alleen maar zeggen dat dat heel goed gelukt is.
Een slachtofferrol aannemen of bij de pakken neer gaan zitten, dat is de perfecte manier om nooit tot een oplossing te komen. Dat is eigenlijk wat ik probeer te zeggen.
"An educated citizenry is a vital requisite for our survival as a free people."
Ik heb er zelf al 4 jaar last van en heb me er ondertussen bij neergelegd. Ik ga er tegenwoordig een beetje cynisch mee om, neem het niet meer zo serieus als vroeger. Of het een goede tactiek van me is weet ik niet, soms roept het nogal wat irritaties op bij mensen, omdat ik simpelweg gewoon moeite heb om tegenwoordig nog dingen serieus te nemen. Echter is het voor mij op dit moment een verzachtende manier om met deze 'fase' om te gaan.
Zelf vind ik het nogal verontrustend dat veel mensen zich hierin herkennen.
Zelf vind ik het nogal verontrustend dat veel mensen zich hierin herkennen.
Verontrustend zou ik niet willen zeggen. De vraag van zingeving komt bij veel mensen op een bepaald moment in hun leven voor. Dat heet voor velen de Midlife-crisis. Tegenwoordig is er ook de term Quarterlife-crisis wat precies hetzelfde is alleen het vindt eerder in je leven plaats.quote:Op zaterdag 24 april 2010 17:54 schreef Nee het volgende:
Ik heb er zelf al 4 jaar last van en heb me er ondertussen bij neergelegd. Ik ga er tegenwoordig een beetje cynisch mee om, neem het niet meer zo serieus als vroeger. Of het een goede tactiek van me is weet ik niet, soms roept het nogal wat irritaties op bij mensen, omdat ik simpelweg gewoon moeite heb om tegenwoordig nog dingen serieus te nemen. Echter is het voor mij op dit moment een verzachtende manier om met deze 'fase' om te gaan.
Zelf vind ik het nogal verontrustend dat veel mensen zich hierin herkennen.
Het is verontrustend wanneer mensen er niet mee om weten te gaan. Het is zo dat zelfmoord in de westerse wereld doodsoorzaak nummer 2 of 3 is onder jonge mensen (met name mannen). Dat is toch raar omdat we het hier zo goed hebben en dat zou je idd verontrustend kunnen noemen.
Aan de andere kant is het goed dat steeds meer en meer mensen in de westerse wereld tegen het probleem van zingeving aanlopen. Er zijn namelijk genoeg handvatten om dit probleem aan te pakken, alleen de meeste mensen willen dit niet zien. Zie ook mijn post hierboven over Oosterse filosofie.
Wat mij vooral verontrust is dat de meeste mensen die worstelen met zingeving de ideeen uit de Oosterse filosofie afwijzen terwijl hier zoveel uit te halen is. We zijn zo geconditioneerd dat we niet met een open mind durven, willen of kunnen kijken naar nieuwe informatie.
Dat volgens mij het land Bhutan het Nationaal Product meet in termen van geluk en niet geld, zien wij hier als een rariteit, maar geluk is toch echt belangrijker dan geld. Mensen die niet willen inzien dat sommige van die "primitieve mensen" uit Tibet en India meer weten over wat geluk is, die mensen daar heb ik medelijden mee. Wel klagen en zeuren over dat het leven kut is, maar niet alle mogelijke oplossingen willen onderzoeken. Prima, maar dan moeten die mensen mij niet lastig vallen met hun gezeik.
"An educated citizenry is a vital requisite for our survival as a free people."
Ik begrijp hieruit dat je vooral trots bent op je eigen kennis, die graag voor je zelf wil houden zodat je je heerlijk boven andere mensen verheven voelt? Zo komt het iig op mij wel over. Ik denk dat ik (en wrs ook meer mensen in dit topic) meer gebaat zijn bij een klein voorzetje van wat artikelen of boeken dan dat je iedereen toch al afschrijft als niet open minded of 'zij begrijpen het toch niet'..quote:Op zaterdag 24 april 2010 05:54 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Er is veel meer informatie voorhanden omtrent geluk en zingeving dan de meeste mensen denken.
[..]
Er is zoveel nuttige informatie voorhanden, je moet het alleen weten te vinden en je moet vooral niet verwachten dat dit in je schoot wordt geworpen. Mensen moeten wel moeite doen bij hun zoektocht naar antwoorden en zoveel mogelijk opties openlaten en serieus nemen. Ook al zijn dat opties die niet "sociaal geaccepteerd" zijn, in die zin dat je veel mensen erover hoort praten in het dagelijks leven.
Bedoel je dat het bij jou zo was dat je je ineens onzeker ging voelen en dat je daarom af ging vragen of je omgeving je nog wel boeiend vond of was het meer van dat je ineens meer depri ging voelen en je daarom juist je omgeving meer ging afstoten?quote:Op zaterdag 24 april 2010 13:18 schreef deesje92 het volgende:
En opeens voelde ik me klote, heel erg alleen, totaal niet meer verbonden met mn omgeving... Dat zorgde voor heel veel onzekerheid, ik had opeens totaal geen zelfvertrouwen en eigenwaarde meer. Doordat ik zo weinig zelfvertrouwen had vertrouwde ik mn omgeving ook niet meer, waardoor ik me ook minder verbonden met hen voelde.
[..]
Dat stukje heeft zichzelf gaandeweg dus opgelost, en in principe voel ik me weer redelijk verbonden met mn omgeving.
[..]
Je moet het bij jezelf zoeken, innerlijke rust vinden. Denk ik.
Wat mij daarbij helpt is yoga/meditatie en boeken over zingeving lezen.
Het is toch veel fijner om echte rust te vinden en geen last van dat gevoel van leegte/alleen zijn te hebben, in plaats van het probleem op te lossen door te vluchten in vanalles?
Eigenlijk denk ik dat de oplossing van het probleem in jezelf ligt. Je moet zelf innerlijke rust vinden.
Ik ken een heleboel mensen die dit allemaal niet begrijpen en het zien als gezeur, die vinden dat je je eigen ongelukkigheid veroorzaakt en dat je niet moet zeuren maar het op moet lossen.
Praat niet met deze mensen
Wat je zegt over innerlijke rust klopt denk ik wel ja. Dat zal de enige lange termijn oplossing zijn.
Ik zou graag wat horen over welke literatuur je hebt bestudeerd. Misschien zit er voor mij iets bruikbaars bij.
Klopt het ook dat je een echte oplossing nog niet hebt gevonden, maar dat je alleen wel weer goed voelt bij vrienden/familie?Het gevoel van alleen zijn is ook wel heel herkenbaar. Ik heb dat het sterkst als ik bijv. op in een uitgaansgelegenheid ben met wat lui of bij vrienden zit. Wanneer je ziet dat iedereen het duidelijk meer naar z'n zin heeft dan jijzelf. Dan word ik iig heel hard geconfronteerd met mezelf.
Gelukkig kan ik mezelf vaak wel goed bezig houden en heb ik ook niet altijd anderen per se 'nodig'. Dat scheelt gelukkig wel. Moet er niet aan denken om echt elke week uit te gaan o.i.d. Een keer per maand is wel zat.
Veel mensen (bijna iedereen) hebben inderdaad geen idee wat er in mijn hoofd omgaat. Ik vertel ze ook dat ze niet met advies hoeven komen, maar dat luisteren voldoende is. Een discussie heeft nog nooit iets opgeleverd iig.
Ja, dat inderdaad.quote:Op zaterdag 24 april 2010 14:08 schreef Friek_ het volgende:
"God schiep de dag, en wij sleepten ons erdoorheen."
Bedankt voor de tips.quote:Op zaterdag 24 april 2010 14:08 schreef Friek_ het volgende:
Eén ding wat me wel daarbij geholpen heeft (en wat toevallig uit de filosofie komt) is levenskunst. Met name de boeken Filosofie van de levenskunst van Wilhelm Schmid en Tegen de onverschilligheid van Joep Dohmen. Wat me vooral daarin hielp was namelijk het idee dat in een mooi leven er ook plaats is voor melancholie, ironie en negatief denken. Je hoort dat wel eens van mensen, dat je vooral 'positief' moet blijven, maar niet wetende dat daardoor je recht om juist eens ongelukkig te zijn of om juist eens de zin er niet van in te zien zowat vervalt. We leven nu in een cultuur waarin het positieve denken een soort totalitair regime heeft opgebouwd.
Deze post is trouwens niet bedoeld om je weer twee boeken aan te smeren over dit onderwerp, maar meer om te laten zien hoe ik ermee omga. Mijn streven is om uiteindelijk een mooi leven te leiden of (sterker uitgedrukt) er een kunstwerk van te maken. Dat hoeft allemaal niet op de grootse, bombastische manieren, maar ook kleine, bijna onopgemerkte manieren waarin jij rust vindt bij de dingen die je doet.
Ik ben ook van mening dat niet alles per se 'positief' en 'happy' moet zijn. Je moet inderdaad ook gewoon af en toe eens je frustratie kunnen uiten of je verdriet een plaats kunnen geven. Mij maakt het al lang niet meer uit wat 'de maatschappij' nou allemaal verwacht van mij. Daar maak ik m'n eigen keuzes nu wel in. Ik moet de gulden middenweg gaan vinden, denk ik.
Het probleem is dat mensen die wel goed in hun vel zitten precies dezelfde dingen doen als ik, maar zelf niet kunnen aangeven wat hen zo 'anders' maakt t.o.v. mij. Op een gegeven moment weet je gewoon niet meer waar je het zoeken moet. Ik ben me echt wel bewust dat het ook anders kan (bij anderen), alleen weet ik gewoon niet meer hoe.quote:Op zaterdag 24 april 2010 16:40 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Maar de beslissing om bij de pakken neer te gaan zitten vind ik niet een erg intelligente beslissing. Wel een begrijpelijke in eerste instantie maar na een tijdje moet er toch de realisatie komen dat er anderen zijn die het wel voor elkaar krijgen. Maar ja, we zijn allemaal van jongs af aan geconditioneerd dat het verkeerd is om ongelijk te hebben. Daardoor ontstaat er een zekere starheid, zeker bij intelligente mensen die gewend zijn vrijwel altijd gelijk te hebben.
Je zegt het zelf al, een verzachtende manier. Ook een soort vlucht eigenlijk..quote:Op zaterdag 24 april 2010 17:54 schreef Nee het volgende:
Ik heb er zelf al 4 jaar last van en heb me er ondertussen bij neergelegd. Ik ga er tegenwoordig een beetje cynisch mee om, neem het niet meer zo serieus als vroeger. Of het een goede tactiek van me is weet ik niet, soms roept het nogal wat irritaties op bij mensen, omdat ik simpelweg gewoon moeite heb om tegenwoordig nog dingen serieus te nemen. Echter is het voor mij op dit moment een verzachtende manier om met deze 'fase' om te gaan.
Zelf vind ik het nogal verontrustend dat veel mensen zich hierin herkennen.
Emperor Meiji: I am a living god. As long as I do what they think is right.
Ik vind die labeltjes maar bullshit, midlife crisis en quarterlife crisis zijn een poging vanuit de psychologie om het probleem op het individu af te schuiven, dat vind ik een gevaarlijke ontwikkeling. Er wordt geen rekening gehouden met maatschappelijke en culturele veranderingen. En dat is juist een belangrijk punt om naar te kijken, in tegenstelling tot depressies of psychoses, hebben we het hier over een nieuw fenomeen. De psychologie is ontzettend incompetent hierin, houdt naar mijn mening geen rekening met de invloed van versnelde ontwikkeling op cultureel en maatschappelijk gebied.quote:Op zaterdag 24 april 2010 18:52 schreef Probably_on_pcp het volgende:
[..]
Verontrustend zou ik niet willen zeggen. De vraag van zingeving komt bij veel mensen op een bepaald moment in hun leven voor. Dat heet voor velen de Midlife-crisis. Tegenwoordig is er ook de term Quarterlife-crisis wat precies hetzelfde is alleen het vindt eerder in je leven plaats.
Het is verontrustend wanneer mensen er niet mee om weten te gaan. Het is zo dat zelfmoord in de westerse wereld doodsoorzaak nummer 2 of 3 is onder jonge mensen (met name mannen). Dat is toch raar omdat we het hier zo goed hebben en dat zou je idd verontrustend kunnen noemen.
Aan de andere kant is het goed dat steeds meer en meer mensen in de westerse wereld tegen het probleem van zingeving aanlopen. Er zijn namelijk genoeg handvatten om dit probleem aan te pakken, alleen de meeste mensen willen dit niet zien. Zie ook mijn post hierboven over Oosterse filosofie.
Wat mij vooral verontrust is dat de meeste mensen die worstelen met zingeving de ideeen uit de Oosterse filosofie afwijzen terwijl hier zoveel uit te halen is. We zijn zo geconditioneerd dat we niet met een open mind durven, willen of kunnen kijken naar nieuwe informatie.
Dat volgens mij het land Bhutan het Nationaal Product meet in termen van geluk en niet geld, zien wij hier als een rariteit, maar geluk is toch echt belangrijker dan geld. Mensen die niet willen inzien dat sommige van die "primitieve mensen" uit Tibet en India meer weten over wat geluk is, die mensen daar heb ik medelijden mee. Wel klagen en zeuren over dat het leven kut is, maar niet alle mogelijke oplossingen willen onderzoeken. Prima, maar dan moeten die mensen mij niet lastig vallen met hun gezeik.
Persoonlijk denk ik dat hier gewoon sprake is van een natuurlijke psychologische reactie op de moderne samenleving, waarin mensen niet tot nauwelijks meer geprikkeld worden. Een zogenaamde quarterlife crisis komt niet zomaar aanwaaien, en het is duidelijk iets van deze tijd. Het is dus van belang om te weten waar het vandaan komt voordat je gaat beginnen om het probleem van binnen op te lossen.
Jeetje....Voor mij was het zo simpel... Toen ik op dat punt aankwam van wat voor zin heeft het leven en wat is de meerwaarde ervan kreeg ik kanker (was toen 26) en bleek binnen een paar maanden (onbedoeld) zwanger te zijn.....De vraag wat dan de zin van je leven is; na zo dicht bij de dood en het leven gestaan te hebben is dan niet meer relevant. Je leeft je leven anders; bewust van het zo dicht bij de dood gestaan te hebben en toch een kans te krijgen dit "anders" te doen. En het risico te moeten nemen een kind op de wereld te zetten terwijl je niet weet of je er een jaar later zelf nog wel zult zijn. Als ik dit soort dingen lees dan denk ik dat deze mensen nog heel wat levenservaring nodig hebben om tot een bevredigend gevoel kunnen komen.
Wow... ben ik ff stil van... wow... just wow.quote:Op zondag 25 april 2010 03:12 schreef childintime het volgende:
Jeetje....Voor mij was het zo simpel... Toen ik op dat punt aankwam van wat voor zin heeft het leven en wat is de meerwaarde ervan kreeg ik kanker (was toen 26) en bleek binnen een paar maanden (onbedoeld) zwanger te zijn.....De vraag wat dan de zin van je leven is; na zo dicht bij de dood en het leven gestaan te hebben is dan niet meer relevant. Je leeft je leven anders; bewust van het zo dicht bij de dood gestaan te hebben en toch een kans te krijgen dit "anders" te doen. En het risico te moeten nemen een kind op de wereld te zetten terwijl je niet weet of je er een jaar later zelf nog wel zult zijn. Als ik dit soort dingen lees dan denk ik dat deze mensen nog heel wat levenservaring nodig hebben om tot een bevredigend gevoel kunnen komen.
I'm the definition of high.
Ice Beach schreef;
En je hoeft niet per se ontregeld te raken door al die prikkels. Dat is bi iedereen weer anders; de ene raakt er ontregeld door, de ander paniekerig weer anderen raken hierdoor geïrriteerd of het kost energie... (en wat al niet nog meer).
Ikzelf bijvoorbeeld ga wel bijvoorbeeld naar Lowlands. Zoveel last van de drukte heb ik dan niet... maar ik trek me later wel weer extra lang terug in mijn tent, gewoon om een beetje bij te komen. Ik kan het handelen omdat het een paar dagen is, en ik me kan terugtrekken in mijn tent als het me te gek wordt.
Maar wat je zegt over muziek en kunst... dat kan een handvat zijn. Je hebt een grote innerlijke belevingswereld.
Ik ga het nu wat simplistisch en sarcastisch brengen, maar goed bedoeld; hoeveel kunst heb je in jouw leven al gezien en hoeveel muziek heb je al gehoord? Nog bijna helemaal niets! Niets vergeleken met alle kunst en muziek die er op de wereld zijn gemaakt en waarvan je het bestaan niet kent.
Je hebt nog geen honderdste van de ontroeringen meegemaakt die voor jou voor het oprapen liggen, hier en nu, in dit leven!
Ik weet niet of je wat geld achter de hand hebt... of dat je familie hebt die je een tijdje wil ondersteunen.
Maar probeer van die passies jouw werk te maken. Vroeger had je overal diploma's voor nodig, maar dit is de internet generatie...
Met jouw passies kun je geld verdienen op het net (of gratis reizen) om musea of kunstgalerieën over de hele wereld te zien... of juist bands en orkesten. Wat je nodig hebt is een goede digitale fotocamera, een filmcamera, een beetje schrijfvaardigheden... en jouw unieke belevingswereld om dat via een website of weblog wereldkundig te maken.
Dit is weliswaar niet de volledige oplossing voor jouw problemen, misschien zelfs helemaal niet... maar denk er eens over na.
De theorie is al redelijk onderbouwd... maar nog niet door de gehele wetenschap aanvaard.quote:Ik had wel eens eerder hierover gehoord, maar me er eigenlijk nooit in verdiept.
Herken me wel in deze kenmerken:
- Dit kan zich bijvoorbeeld uiten in een verhoogde sensitiviteit voor kunst en muziek en ergens snel door ontroerd raken. Dit is wel helemaal de spijker op z'n kop.
- Gewoonlijk zijn ze ook opmerkzamer dan de gemiddelde persoon. Dit zeggen mensen vaak tegen mij.
- In het dagelijks leven raken zij vlug uit balans door signalen van de buitenwereld die een ander mens niet zo diep tot zich laat doordringen. Soms wel, soms niet. Ik raak ook niet snel compleet ontregeld o.i.d.
- Mensen met interne gevoeligheid verdragen geen drukke menigten. Kan me daar over het algemeen wel in handlen, maar raak er wel sneller geïrriteerd door.
Wel jammer dat het nog maar een theorie is en verder nog niet heel erg onderbouwd is...
En je hoeft niet per se ontregeld te raken door al die prikkels. Dat is bi iedereen weer anders; de ene raakt er ontregeld door, de ander paniekerig weer anderen raken hierdoor geïrriteerd of het kost energie... (en wat al niet nog meer).
Ikzelf bijvoorbeeld ga wel bijvoorbeeld naar Lowlands. Zoveel last van de drukte heb ik dan niet... maar ik trek me later wel weer extra lang terug in mijn tent, gewoon om een beetje bij te komen. Ik kan het handelen omdat het een paar dagen is, en ik me kan terugtrekken in mijn tent als het me te gek wordt.
Maar wat je zegt over muziek en kunst... dat kan een handvat zijn. Je hebt een grote innerlijke belevingswereld.
Ik ga het nu wat simplistisch en sarcastisch brengen, maar goed bedoeld; hoeveel kunst heb je in jouw leven al gezien en hoeveel muziek heb je al gehoord? Nog bijna helemaal niets! Niets vergeleken met alle kunst en muziek die er op de wereld zijn gemaakt en waarvan je het bestaan niet kent.
Je hebt nog geen honderdste van de ontroeringen meegemaakt die voor jou voor het oprapen liggen, hier en nu, in dit leven!
Ik weet niet of je wat geld achter de hand hebt... of dat je familie hebt die je een tijdje wil ondersteunen.
Maar probeer van die passies jouw werk te maken. Vroeger had je overal diploma's voor nodig, maar dit is de internet generatie...
Met jouw passies kun je geld verdienen op het net (of gratis reizen) om musea of kunstgalerieën over de hele wereld te zien... of juist bands en orkesten. Wat je nodig hebt is een goede digitale fotocamera, een filmcamera, een beetje schrijfvaardigheden... en jouw unieke belevingswereld om dat via een website of weblog wereldkundig te maken.
Dit is weliswaar niet de volledige oplossing voor jouw problemen, misschien zelfs helemaal niet... maar denk er eens over na.
Liever goed bedacht dan slecht gejat.
Dat is dan de manier waarop jij het leest. Wat ik alleen maar probeer te zeggen is dat mensen eerst tot de realisatie moeten komen dat ze open-minded moeten zijn, dat ze voor alles open moeten staan. De boeken die ik kan aanraden zijn daaraan ondergeschikt. Iedereen kan tegenwoordig door het internet vrij makkelijk zelf op onderzoek uitgaan.quote:Op zaterdag 24 april 2010 21:48 schreef IceBeach het volgende:
[..]
Ik begrijp hieruit dat je vooral trots bent op je eigen kennis, die graag voor je zelf wil houden zodat je je heerlijk boven andere mensen verheven voelt? Zo komt het iig op mij wel over. Ik denk dat ik (en wrs ook meer mensen in dit topic) meer gebaat zijn bij een klein voorzetje van wat artikelen of boeken dan dat je iedereen toch al afschrijft als niet open minded of 'zij begrijpen het toch niet'..
En serieus, het komt op jou over alsof ik informatie voor mezelf wil behouden zodat ik me verheven kan voelen boven anderen?? Heb eerder al een link geplaatst naar een topic waar uitgebreid van alles gedeeld wordt.
"An educated citizenry is a vital requisite for our survival as a free people."
Welke boeken heb je de laatste tijd gelezen die je meer inzicht kunnen verschaffen mbt deze materie?quote:Op zaterdag 24 april 2010 21:48 schreef IceBeach het volgende:
Het probleem is dat mensen die wel goed in hun vel zitten precies dezelfde dingen doen als ik, maar zelf niet kunnen aangeven wat hen zo 'anders' maakt t.o.v. mij. Op een gegeven moment weet je gewoon niet meer waar je het zoeken moet. Ik ben me echt wel bewust dat het ook anders kan (bij anderen), alleen weet ik gewoon niet meer hoe.
[..]
"An educated citizenry is a vital requisite for our survival as a free people."
Ik weet hoe je daar zo bij komt? Midlife-crisis is gewoon een term om iemands staat van zijn te beschrijven. Daarbij worden echt geen uitspraken gedaan over of die persoon zelf geheel verantwoordeljk is voor dit probleem of dat het probleem ook deels van buitenaf komt.quote:Op zaterdag 24 april 2010 22:00 schreef Nee het volgende:
Ik vind die labeltjes maar bullshit, midlife crisis en quarterlife crisis zijn een poging vanuit de psychologie om het probleem op het individu af te schuiven, dat vind ik een gevaarlijke ontwikkeling.
Ik vraag me echt af hoe jij tot deze conclusies komt? Een goede psycholoog zal nl. echt niet ontkennen dat de veranderende maatschappij een invloed op onze psychologie heeft.quote:Er wordt geen rekening gehouden met maatschappelijke en culturele veranderingen. En dat is juist een belangrijk punt om naar te kijken, in tegenstelling tot depressies of psychoses, hebben we het hier over een nieuw fenomeen. De psychologie is ontzettend incompetent hierin, houdt naar mijn mening geen rekening met de invloed van versnelde ontwikkeling op cultureel en maatschappelijk gebied.
Het is ook een natuurlijke psychologische reactie op de moderne samenleving. De maatschappij is erg materialistisch geworden, de kerk heeft niet meer zo' n prominente rol als zingever en onbewust worden we allemaal geconditioneerd te geloven dat geld en materiele zaken ons geluk brengen.quote:Persoonlijk denk ik dat hier gewoon sprake is van een natuurlijke psychologische reactie op de moderne samenleving, waarin mensen niet tot nauwelijks meer geprikkeld worden. Een zogenaamde quarterlife crisis komt niet zomaar aanwaaien, en het is duidelijk iets van deze tijd.
Dat lijkt me niet perse nodig. Tuurlijk moet je ook naar de omgeving kijken, maar waarom zou je niet kijken of je iets aan de eigen denken kunt veranderen om je zo aan te passen aan je veranderende omgeving? En misschien is het wel zo dat elk mens voor zichzelf moet beslissen om te veranderen.quote:Het is dus van belang om te weten waar het vandaan komt voordat je gaat beginnen om het probleem van binnen op te lossen.
Je kunt natuurlijk heel makkelijk zeggen dat het aan de maatschappij ligt, maar de maatschappij bestaat uit individuen. Jij en ik dus. En als ik verander en geluk vind in m'n leven en ik weet anderen daarmee positief te beinvloeden, en die anderen beinvloeden weer andere mensen enz. dan veranderen we toch de maatschappij?
"An educated citizenry is a vital requisite for our survival as a free people."
Fantastisch boek!quote:Op zaterdag 24 april 2010 14:08 schreef Friek_ het volgende:
Tsja, ook erg herkenbaar voor mij. Moest ook gelijk aan een citaat denken van Dimitri Verhulst uit De helaasheid der dingen:
"God schiep de dag, en wij sleepten ons erdoorheen."
Whatever...
Bij het lezen van dit topic valt het me niet zozeer op dat ik niet de enige ben die zo leeft, maar dat er zóveel gelijkdenkenden zijn.
Ik vergelijk mijn levensinstelling vaak met Marvin uit Hitchhikers Guide to the Galaxy:
Ik vergelijk mijn levensinstelling vaak met Marvin uit Hitchhikers Guide to the Galaxy:
Anderzijds doet een uitspraak van Tony uit Skins me vaak wel iets beter voelen:quote:What's the point?
Ach, wat maakt het ook allemaal uit? Ik geloof dat je ook gelukkig kan worden in je eentje, net als dat je ook samen met iemand ongelukkig kan zijn. Ik 'go with the flow' en laat alle getijden eigen worden. Eb en vloed, zonneschijn en regen. Wat moet je anders?quote:Sure, I was feeling depressed at times, but it didn't get me anywhere.
Probleem is dat ik geen kans meer hoef om het nog 'anders' te doen. Als ik een ongeneselijke ziekte zou krijgen, zou dat voor mij okee zijn.quote:Op zondag 25 april 2010 03:12 schreef childintime het volgende:
De vraag wat dan de zin van je leven is; na zo dicht bij de dood en het leven gestaan te hebben is dan niet meer relevant. Je leeft je leven anders; bewust van het zo dicht bij de dood gestaan te hebben en toch een kans te krijgen dit "anders" te doen.
[..]
Als ik dit soort dingen lees dan denk ik dat deze mensen nog heel wat levenservaring nodig hebben om tot een bevredigend gevoel kunnen komen.
Het zit veel dieper dan 'zien dat het leven ook mooi / anders kan zijn' of een doel hebben als 'een kind opvoeden'.
Heel veel kunst heb ik nog niet gezien inderdaad. Qua muziek ligt dat wel wat anders, aangezien ik al best veel gehoord heb van wat binnen mijn straatje past (trance en wat substijlen daarvan). Dan kun je eventueel nog zeggen dat je voor de rest ook open moet staan, maar op een gegeven moment weet je wel wat je raakt en wat niet.quote:Op zondag 25 april 2010 04:14 schreef Paginabeheerder het volgende:
Ice Beach schreef;
Maar wat je zegt over muziek en kunst... dat kan een handvat zijn. Je hebt een grote innerlijke belevingswereld.
Ik ga het nu wat simplistisch en sarcastisch brengen, maar goed bedoeld; hoeveel kunst heb je in jouw leven al gezien en hoeveel muziek heb je al gehoord? Nog bijna helemaal niets! Niets vergeleken met alle kunst en muziek die er op de wereld zijn gemaakt en waarvan je het bestaan niet kent.
Je hebt nog geen honderdste van de ontroeringen meegemaakt die voor jou voor het oprapen liggen, hier en nu, in dit leven!
Geld is op zich niet een probleem en ik heb een goede camera. Schrijfvaardigheden zijn redelijk.quote:Op zondag 25 april 2010 04:14 schreef Paginabeheerder het volgende:
Ik weet niet of je wat geld achter de hand hebt... of dat je familie hebt die je een tijdje wil ondersteunen.
Maar probeer van die passies jouw werk te maken. Vroeger had je overal diploma's voor nodig, maar dit is de internet generatie...
Met jouw passies kun je geld verdienen op het net (of gratis reizen) om musea of kunstgalerieën over de hele wereld te zien... of juist bands en orkesten. Wat je nodig hebt is een goede digitale fotocamera, een filmcamera, een beetje schrijfvaardigheden... en jouw unieke belevingswereld om dat via een website of weblog wereldkundig te maken.
Dit is weliswaar niet de volledige oplossing voor jouw problemen, misschien zelfs helemaal niet... maar denk er eens over na.
Dit is misschien wel een goed idee inderdaad. Al weet ik niet of dit de innerlijke rust gaat geven die ik zoek.
Ik zal er iig zeker verder over denken!
Net wat je zegt, het is natuurlijk ook maar mijn interpretatie. Misschien komt het doordat ik het verleden zulk soort mensen gekend heb.. Ik zie nu inderdaad dat jij degene was die de link had gepost naar het 'kracht van het nu' topic. Ik trok mijn conclusie dan iets te snel, sorry daarvoor.quote:Op zondag 25 april 2010 20:14 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Dat is dan de manier waarop jij het leest. Wat ik alleen maar probeer te zeggen is dat mensen eerst tot de realisatie moeten komen dat ze open-minded moeten zijn, dat ze voor alles open moeten staan. De boeken die ik kan aanraden zijn daaraan ondergeschikt. Iedereen kan tegenwoordig door het internet vrij makkelijk zelf op onderzoek uitgaan.
En serieus, het komt op jou over alsof ik informatie voor mezelf wil behouden zodat ik me verheven kan voelen boven anderen?? Heb eerder al een link geplaatst naar een topic waar uitgebreid van alles gedeeld wordt.
Ik ben het helemaal met je eens dat je niet van te voren dingen al meteen moet afschrijven. Voor mij blijf het iig lastig om op het internet te weten welke informatie echt waardevol / zinvol is. Iedereen kan spuien wat hij / zij wil. Vaak zat gratis PDF's gelezen die naar mijn mening echt helemaal nergens over gingen.
Ik ben nu een (gratis) PDF aan het doornemen met een titel in de trant van 'how to be happy' en verder ben ik opnieuw begonnen in 'The Happiness Trap'.quote:Op zondag 25 april 2010 20:15 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Welke boeken heb je de laatste tijd gelezen die je meer inzicht kunnen verschaffen mbt deze materie?
De quote gaat er vanuit dat depressie altijd een (bewuste) keuze is..quote:Op zondag 25 april 2010 21:28 schreef Gray het volgende:
Sure, I was feeling depressed at times, but it didn't get me anywhere.
Ach, wat maakt het ook allemaal uit? Ik geloof dat je ook gelukkig kan worden in je eentje, net als dat je ook samen met iemand ongelukkig kan zijn. Ik 'go with the flow' en laat alle getijden eigen worden. Eb en vloed, zonneschijn en regen. Wat moet je anders?
Je kunt ook niet veel anders dan gaan met de stroom, al zijn er wel dingen waar je zelf invloed op hebt.
Ik denk dat het in het kort neerkomt op het leren accepteren of eruit stappen.
Emperor Meiji: I am a living god. As long as I do what they think is right.
Maar je neerleggen bij een depressie is ook een keuze maken. Je kan daardoor ook in een neerwaartse spiraal stappen. In dat geval kies ik ervoor om te zeggen: Klaar daarmee! Niet bij de pakken neer zitten, maar iets doen waar je je beter van voelt (of iig minder slecht).quote:Op maandag 26 april 2010 14:25 schreef IceBeach het volgende:
De quote gaat er vanuit dat depressie altijd een (bewuste) keuze is..
Ofwel keuzes maken. Ik kies voor de eerste, maar dan wel open blijven staan voor betere tijden.quote:Je kunt ook niet veel anders dan gaan met de stroom, al zijn er wel dingen waar je zelf invloed op hebt.
Ik denk dat het in het kort neerkomt op het leren accepteren of eruit stappen.
Al zoek ik ze niet op, maar laat ik ze wel lekker op me afkomen. Passief genieten noem ik dat.
Ik laat het nu hierbij, ik wil je nu even niet verder pushen. Nu is het jouw tijd om te ontdekken wat jouw triggert. Geef jezelf hiervoor een paar maanden of een paar jaar... het is niet dat je iets te verliezen hebt, dus bouw het op naar jouw idee. En blijf tegelijkertijd ook verder kijken naar andere ambities..., jij hebt alle mogelijkheden om te veranderen van optie... maak het ene project af, en start tegelijkertijd met een nieuw project... Het ene project bekostigt het andere.. tijdens een week in Afrike kun je nog altijd 3 dagen werken aan een eigen project.quote:Op maandag 26 april 2010 14:25 schreef IceBeach het volgende:
[..]
Heel veel kunst heb ik nog niet gezien inderdaad. Qua muziek ligt dat wel wat anders, aangezien ik al best veel gehoord heb van wat binnen mijn straatje past (trance en wat substijlen daarvan). Dan kun je eventueel nog zeggen dat je voor de rest ook open moet staan, maar op een gegeven moment weet je wel wat je raakt en wat niet.
[..]
Geld is op zich niet een probleem en ik heb een goede camera. Schrijfvaardigheden zijn redelijk.
Dit is misschien wel een goed idee inderdaad. Al weet ik niet of dit de innerlijke rust gaat geven die ik zoek.
Ik zal er iig zeker verder over denken!
[..]
En kom je helemaal tot jezelf, dan zal de innerlijke rust ook zijn weg vinden in jouw aderen.Je voelt jouw energie toppen als je ermee bezig bent...
En ook al zet dat weinig zoden aan de dijk, dan nog weet je dat je geschiedenis maakt... want jouw film zal ooit ergens terug te vinden zijn in een film van iemand anders...
Liever goed bedacht dan slecht gejat.
Zo sta ik ook exact in het leven. Ik heb werkelijk geen idee waar ik over vijf of tien jaar sta; ik kijk eigenlijk hooguit een week vooruit. Ik hecht idd ook weinig waarde aan zaken als: dure auto, groot huis, dik salaris etc., het doet mij gewoon niks.quote:Op vrijdag 23 april 2010 02:49 schreef mirved het volgende:
[..]
Zie jij het ook als depressie? Ik zie het gewoon als geen voldoening halen uit oppervlakkige dingen. Ik streef niet naar een groot huis of dure auto. Het zijn leuke hebbedingetjes maar wat heb je er meer aan? Waarom zou ik op het werk streven om zo hoog mogelijk te komen. Wat heb ik daar aan. Ik geef niets om macht of aanzien van anderen. Dat is wat in mijn ogen zo'n leegte veroorzaakt, je probeert je te conformeren aan datgene waar je door de massa ingedrukt wordt. Je probeert te voldoen aan de maatschappelijke verwachtingen maar die geven geen enkele voldoening. Daarom moet je die naar mijn mening gewoon loslaten en lekker doen wat je zelf wilt. Niet alles meer overpeinzen maar gewoon zien wat je nu weer gaat beleven. Geen verwachtingen hebben van de toekomst, alles op je pad is meegenomen.
Daarnaast heb ik in mijn omgeving ook genoeg mensen meegemaakt die er van de ene op de andere dag niet meer waren, met andere woorden: Je bent maar een mens van de dag. En dan maakt het niet uit of je maatschappelijk geslaagd bent of niet.
Soms lukt het mij echter niet om geheel te ontkomen aan die beschreven maatschappelijke druk. Je wordt toch altijd een beetje raar aangekeken als je zegt dat je geen idee hebt wat je in het leven wilt gaan doen. Voor de rest leef ik eigenlijk ook gewoon een heel normaal leventje: opleiding, bijbaan, regelmatig uitgaan...wat dat betreft heel gewoon. Maar ik heb geen hoger doel of plan wat ik ooit nog eens bereikt wil hebben of moet hebben gezien. Ik zie het allemaal wel.
Ik vraag me dan serieus af of al deze mensen, die dit zo ervaren een codicil bij zich dragen? Dus mocht je een ernstig ongeluk krijgen, hersenbloeding of wat dan ook, dat je er dan voor kiest om niet behandeld te worden? Laat je je ook niet behandelen als je bv kanker mocht krijgen? Want dat lijkt me een logisch gevolg van je levensinstelling. Waarom zul je alle "registers" open trekken als je toch geen zin in het leven ziet?
Dat doel was ook mijn doel niet. Ik werd ziek en dat was het. Tot ik me ineens te pletter schrok toen bleek dat ik onbedoeld zwanger was. Dan moet je een andere draai aan je leven geven; of je wil of niet. Ineens bestaat het leven niet meer alleen uit jou, maar ook uit een ander mens. Juist doordat ik ziek was geweest kort daarvoor vond ik dat ik niet kon gaan beslissen over leven of dood. Het was misschien de makkelijkste en de weg van de minste weerstand geweest als ik had gezegd "maak het maar weg", maar ik vond juist dat ik dat op dat moment niet meer te beslissen had. Dit overkwam me, op zowat het "slechtste" moment van mijn leven waarop zoiets je kan overkomen. Het was dus geen bewuste keuze, maar wel iets wat mijn leven en inzicht in dit leven compleet verandert heeft. Wat niet wil zeggen dat eenieder die geen toekomstperspectief ziet maar "een kind moet nemen" maar je inzicht in je leven kan dus van dag tot dag verschillen.quote:Op maandag 26 april 2010 14:25 schreef IceBeach het volgende:
[..]
Probleem is dat ik geen kans meer hoef om het nog 'anders' te doen. Als ik een ongeneselijke ziekte zou krijgen, zou dat voor mij okee zijn.
Het zit veel dieper dan 'zien dat het leven ook mooi / anders kan zijn' of een doel hebben als 'een kind opvoeden'.
[..]
met een codicil bepaal je toch niet of je ZELF behandeld wilt worden?quote:Op woensdag 28 april 2010 00:20 schreef childintime het volgende:
Ik vraag me dan serieus af of al deze mensen, die dit zo ervaren een codicil bij zich dragen? Dus mocht je een ernstig ongeluk krijgen, hersenbloeding of wat dan ook, dat je er dan voor kiest om niet behandeld te worden? Laat je je ook niet behandelen als je bv kanker mocht krijgen? Want dat lijkt me een logisch gevolg van je levensinstelling. Waarom zul je alle "registers" open trekken als je toch geen zin in het leven ziet?
dat is er toch juist voor dat je zelf organen AFSTAAT??
beetje rare redenering.
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
Ik heb mijn donor formulier al een tijdje geleden ingevuld en opgestuurd. Wist niet dat zo'n ander codicil ook bestond? Mocht ik een zware of ongeneselijke ziekte krijgen dan zal ik me daar ook niet voor laten behandelen. Daar zie ik de waarde niet van in.quote:Op woensdag 28 april 2010 00:20 schreef childintime het volgende:
Ik vraag me dan serieus af of al deze mensen, die dit zo ervaren een codicil bij zich dragen? Dus mocht je een ernstig ongeluk krijgen, hersenbloeding of wat dan ook, dat je er dan voor kiest om niet behandeld te worden? Laat je je ook niet behandelen als je bv kanker mocht krijgen? Want dat lijkt me een logisch gevolg van je levensinstelling. Waarom zul je alle "registers" open trekken als je toch geen zin in het leven ziet?
Waarom was het geen bewuste keuze? Omdat je je vooral liet leiden door je gevoel?quote:Op woensdag 28 april 2010 01:51 schreef childintime het volgende:
Dat doel was ook mijn doel niet. Ik werd ziek en dat was het. Tot ik me ineens te pletter schrok toen bleek dat ik onbedoeld zwanger was. Dan moet je een andere draai aan je leven geven; of je wil of niet. Ineens bestaat het leven niet meer alleen uit jou, maar ook uit een ander mens. Juist doordat ik ziek was geweest kort daarvoor vond ik dat ik niet kon gaan beslissen over leven of dood. Het was misschien de makkelijkste en de weg van de minste weerstand geweest als ik had gezegd "maak het maar weg", maar ik vond juist dat ik dat op dat moment niet meer te beslissen had. Dit overkwam me, op zowat het "slechtste" moment van mijn leven waarop zoiets je kan overkomen. Het was dus geen bewuste keuze, maar wel iets wat mijn leven en inzicht in dit leven compleet verandert heeft. Wat niet wil zeggen dat eenieder die geen toekomstperspectief ziet maar "een kind moet nemen" maar je inzicht in je leven kan dus van dag tot dag verschillen.
Je hebt het zelf in de hand of je bijv. abortus wil plegen of dat je vind dat je het leven wel gezien hebt en hoe je daar naar handelt. Dat kan misschien idd de weg van de minste weerstand zijn, maar dat hoeft imo niet altijd slecht te zijn.
Verder toekomstperspectieven genoeg.. Ik vind het alleen heel lastig om in te zien hoe dat een verschil zou moeten maken.
Emperor Meiji: I am a living god. As long as I do what they think is right.
Als ik voor m'n gevoel zou moeten spreken kan ik het niet niet anders opvatten dan een overgangsfase, een proces waarin gevestigde normen en ideeën niet langer meer van toepassing zijn en opzij moeten worden gezet voor nieuwe inzichten. Ergens is het ook een stiekeme hoop, maar ook weer niet.
Echter als ik vanuit m'n verstand beredeneer, dan kom tot een dood spoor... omdat ik toch m'n oude manier van leven wil behouden en proberen te status quo in stand te houden terwijl ik diep van binnen weet dat dit niet meer gaat. Dit gevoel heeft mij, hoe ironisch het ook klinkt, er toe geleid om er nuchter tegenaan te kijken en het te beschouwen als een proces. Ik ben daardoor ook niet meer bang voor de toekomst.
Het klinkt allemaal wat zweverig en onsamenhangend, maar toch geef ik je het advies om het te laten rusten door te gaan met leven en te beschouwen als een ontwikkelingsproces waar je doorheen moet.
Echter als ik vanuit m'n verstand beredeneer, dan kom tot een dood spoor... omdat ik toch m'n oude manier van leven wil behouden en proberen te status quo in stand te houden terwijl ik diep van binnen weet dat dit niet meer gaat. Dit gevoel heeft mij, hoe ironisch het ook klinkt, er toe geleid om er nuchter tegenaan te kijken en het te beschouwen als een proces. Ik ben daardoor ook niet meer bang voor de toekomst.
Het klinkt allemaal wat zweverig en onsamenhangend, maar toch geef ik je het advies om het te laten rusten door te gaan met leven en te beschouwen als een ontwikkelingsproces waar je doorheen moet.
Die onrust valt me op. Was die onrust sinds je zeventiende daar, of was die al er voor? Wat is die aard van de onrust? Dat vraag ik mezelf af. Ik herken dit zelf en krijg het gevoel dat ik langzaamaan (24 jaar) echt rustiger begin te worden, te leven...quote:Op vrijdag 23 april 2010 02:00 schreef IceBeach het volgende:
Sinds mijn 17e ervaar ik een enorme leegte in mijzelf die vaak ook gepaard gaat met een enorme onrust.
'Wie in Mij gelooft! Zoals de Schrift zegt: Uit zijn binnenste zullen stromen levend water vloeien.’
In een codicil kun je vast leggen wat je wensen zijn na (of voor) je dood. Een donorcodicil is iets anders, daarmee geef je toestemming je organen wel of niet te laten gebruiken na je dood.
@ IceBeach, hiermee bedoelde ik vooral het gevoel. Ik was ziek, werd daarvoor behandelt. Ik was toen 28 en mijn leven bestond voornamelijk uit mezelf en wat ik ervan vond. Toen ik ziek was, koos ik er wel voor me te laten behandelen; ik had een vriend die ik niet wilde laten barsten en familie die mij nog even in hun midden wilde houden. Toen was ik ineens onbedoeld zwanger en door mijn ziekte vond ik dat de beslissing aan het wel of niet krijgen van een kind niet meer aan mij was. Het feit alleen al dat ik volop behandeld en bestraald werd en zomaar ineens zwanger was op zowat het slechtste moment in mijn leven. Ik wist niet eens of ik er een jaar later nog wel zou zijn. En misschien is dat nou juist de uitdaging, de prikkel geweest die ervoor gezorgd heeft dat ik op een andere manier naar het leven keek. Het ene moment hoor je dat je serieus ziek bent en hou je er rekening mee dat je er misschien niet lang meer zult zijn en het andere moment hoor je dat er een nieuw leven begint en je minstens 18 jaar beschikbaar moet zijn.....Dat is echt bizar, zo tegenstrijdig, maar vraagt wel het uiterste van je als mens.
@ IceBeach, hiermee bedoelde ik vooral het gevoel. Ik was ziek, werd daarvoor behandelt. Ik was toen 28 en mijn leven bestond voornamelijk uit mezelf en wat ik ervan vond. Toen ik ziek was, koos ik er wel voor me te laten behandelen; ik had een vriend die ik niet wilde laten barsten en familie die mij nog even in hun midden wilde houden. Toen was ik ineens onbedoeld zwanger en door mijn ziekte vond ik dat de beslissing aan het wel of niet krijgen van een kind niet meer aan mij was. Het feit alleen al dat ik volop behandeld en bestraald werd en zomaar ineens zwanger was op zowat het slechtste moment in mijn leven. Ik wist niet eens of ik er een jaar later nog wel zou zijn. En misschien is dat nou juist de uitdaging, de prikkel geweest die ervoor gezorgd heeft dat ik op een andere manier naar het leven keek. Het ene moment hoor je dat je serieus ziek bent en hou je er rekening mee dat je er misschien niet lang meer zult zijn en het andere moment hoor je dat er een nieuw leven begint en je minstens 18 jaar beschikbaar moet zijn.....Dat is echt bizar, zo tegenstrijdig, maar vraagt wel het uiterste van je als mens.
oh ok dat wist ik niet. kun je dat gewoon zelf beslissen ja, of je organen wilt of niet?quote:Op donderdag 29 april 2010 02:32 schreef childintime het volgende:
In een codicil kun je vast leggen wat je wensen zijn na (of voor) je dood. Een donorcodicil is iets anders, daarmee geef je toestemming je organen wel of niet te laten gebruiken na je dood.
en nog een vraagje: ben je nu genezen?
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
Waarom zou je per se van alles overboord moeten gooien?quote:Op woensdag 28 april 2010 13:54 schreef Nee het volgende:
[..] een proces waarin gevestigde normen en ideeën niet langer meer van toepassing zijn en opzij moeten worden gezet voor nieuwe inzichten. Ergens is het ook een stiekeme hoop, maar ook weer niet.
Ja, dat is ook het enige wat ik kan doen.quote:Op woensdag 28 april 2010 13:54 schreef Nee het volgende:
Het klinkt allemaal wat zweverig en onsamenhangend, maar toch geef ik je het advies om het te laten rusten door te gaan met leven en te beschouwen als een ontwikkelingsproces waar je doorheen moet.
Goede vraag. Je zette me wel even aan het denken hierover.quote:Op woensdag 28 april 2010 22:51 schreef poldergeist het volgende:
Die onrust valt me op. Was die onrust sinds je zeventiende daar, of was die al er voor? Wat is die aard van de onrust? Dat vraag ik mezelf af. Ik herken dit zelf en krijg het gevoel dat ik langzaamaan (24 jaar) echt rustiger begin te worden, te leven...
Ik denk dat dat allemaal begon op mijn 17e.
Het startte als twijfels over het geloof (toen ik nog christelijk was) en ook veel vragen of ik door andere mensen überhaupt wel geaccepteerd werd. Nu is dat nog steeds de onrust dankzij vragen als 'wat is er na dit leven?' en maak ik me verder veel zorgen over mijn leven op zich.
Dat zijn nu dingen geworden als 'wat moet er in godsnaam van mij worden op deze manier?', 'wat doen andere mensen zo anders, wat ik dan verkeerd doe?', 'haal ik wel het uiterste uit dit leven?', 'zal ik mijn vrienden en familie niet enorm teleurstellen als ik er straks niet meer ben?' en soms ook wel eens van 'wat heb ik misdaan?'.
Nu nog van minder belang, maar wat ik me ook wel eens afvraag of het haalbaar is om als eeuwige single door het leven te gaan en dat ik later meer en meer op mezelf aangewezen te zijn als mijn vrienden allemaal kinderen krijgen e.d.
Wat veroorzaakte die onrust bij jou dan?
Okee, ik snap wat je bedoelt. Ben blij dat dat jou weer verder heeft geholpen.quote:Op donderdag 29 april 2010 02:32 schreef childintime het volgende:
Hiermee bedoelde ik vooral het gevoel. Ik was ziek, werd daarvoor behandelt. Ik was toen 28 en mijn leven bestond voornamelijk uit mezelf en wat ik ervan vond. Toen ik ziek was, koos ik er wel voor me te laten behandelen; ik had een vriend die ik niet wilde laten barsten en familie die mij nog even in hun midden wilde houden. Toen was ik ineens onbedoeld zwanger en door mijn ziekte vond ik dat de beslissing aan het wel of niet krijgen van een kind niet meer aan mij was. Het feit alleen al dat ik volop behandeld en bestraald werd en zomaar ineens zwanger was op zowat het slechtste moment in mijn leven. Ik wist niet eens of ik er een jaar later nog wel zou zijn. En misschien is dat nou juist de uitdaging, de prikkel geweest die ervoor gezorgd heeft dat ik op een andere manier naar het leven keek. Het ene moment hoor je dat je serieus ziek bent en hou je er rekening mee dat je er misschien niet lang meer zult zijn en het andere moment hoor je dat er een nieuw leven begint en je minstens 18 jaar beschikbaar moet zijn.....Dat is echt bizar, zo tegenstrijdig, maar vraagt wel het uiterste van je als mens.
Emperor Meiji: I am a living god. As long as I do what they think is right.
Je beantwoord eigenlijk zelf de vraag al. Je hoeft niet alles overboord te gooien, maar bewust worden van bepaalde denkpatronen.quote:Op donderdag 29 april 2010 12:44 schreef IceBeach het volgende:
[..]
Waarom zou je per se van alles overboord moeten gooien?
=
Dat zijn nu dingen geworden als 'wat moet er in godsnaam van mij worden op deze manier?', 'wat doen andere mensen zo anders, wat ik dan verkeerd doe?', 'haal ik wel het uiterste uit dit leven?', 'zal ik mijn vrienden en familie niet enorm teleurstellen als ik er straks niet meer ben?' en soms ook wel eens van 'wat heb ik misdaan?'.
Nu nog van minder belang, maar wat ik me ook wel eens afvraag of het haalbaar is om als eeuwige single door het leven te gaan en dat ik later meer en meer op mezelf aangewezen te zijn als mijn vrienden allemaal kinderen krijgen e.d.
In principe moet er gedaan worden wat er in je codicil staat. Als je bv een ongeluk zult krijgen en daar ernstige gevolgen aan overhoudt (ik kende iemand die na een ongeluk halfzijdig verlamd was, hersenbeschadiging had en blind was) dan zou je in een codicil vast kunnen laten leggen dat je dan niet behandeld zou willen worden (als je er logischerwijs vanuit kunt gaan dat je nooit meer een "normaal" leven zult leiden). En kiezen voor organen kan volgens mij gewoon altijd. Zodra je wilsbekwaam bent kun je kiezen of je wel of geen orgaandonatie zou willen. Ik vraag me alleen af, als je bv nierpatient bent, je dan iets "kan" kiezen. 3 Keer per week dialyse en zo streng moeten leven is zwaar. Lijkt mij dat als je geen nieuwe nier zou willen, je ook niet als nierpatient zo een tijd zult willen leven.quote:Op donderdag 29 april 2010 08:51 schreef NouMooiNiet het volgende:
[..]
oh ok dat wist ik niet. kun je dat gewoon zelf beslissen ja, of je organen wilt of niet?
en nog een vraagje: ben je nu genezen?
Ik ben genezen ja
Het is een nadeel van de huidige tijd, je leven is geregeld en ligt vast van wieg tot graf. Alles is mogelijk, maar daardoor is ook alles al eens gedaan en bovendien bij velen bekend omdat het al op tv is geweest of op internet te vinden. Nergens iets onbereikbaars meer. Tenzij je de mazzel hebt om een exceptioneel talent voor het een of ander te hebben, ben je toch redelijk gedoemd om een middle-of-the-road bestaan te leiden, net zoals alle andere papzakken in datzelfde Vinexwijkje. Toch kun je morgen ook weer gefascineerd en met een glimlach op je mond staan te genieten van een vogel die een of andere stunt aan het uithalen is.
heeft de hoop dat het allemaal stiekum toch nog goed komt...
Fotoboek
Fotoboek
Ja, helaas is dat een vervelend gevolg van onze huidige maatschappij. Ik neem vaak bewust geen telefoon mee als ik een uur met de hond ga wandelen. Ik vond de stillegging van het vliegverkeer helemaal geweldig en ik kan niet wachten tot er zich een ramp voordoet zoals bv in het boek van Stephen King, The stand. Afgelopen winter, toen het 3 weken (ofzo) sneeuwde raakte half Nederland in paniek; hoezo; laat de winkels maar leeg zijn, laat de helft van het land maar niet op zijn werk kunnen komen. We hebben het toch allemaal overleefd, dus waar doet iedereen zo dramatisch over Er gebeurt eindelijk eens iets.
Er gebeurt eindelijk eens iets.
quote:Op donderdag 29 april 2010 12:44 schreef IceBeach het volgende:
Ik denk dat dat allemaal begon op mijn 17e.
Het startte als twijfels over het geloof (toen ik nog christelijk was) en ook veel vragen of ik door andere mensen überhaupt wel geaccepteerd werd. Nu is dat nog steeds de onrust dankzij vragen als 'wat is er na dit leven?' en maak ik me verder veel zorgen over mijn leven op zich.
Ik krijg de indruk dat je jarenlang met een systeem bent opgegroeid. Met een bepaalde geloofsopvatting die zich mogelijk tegen sprak met je dagelijks leven, gevoelsmatig of rationeel, maar waar je aan de andere kant toch nog grote emotionele waarde aan hechtte omdat het je van jongs af hebt meegekregen en dat het mogelijk een belangrijk onderdeel vormde in je familie, misschien ten opzichte van je ouders en andere naasten.quote:Dat zijn nu dingen geworden als 'wat moet er in godsnaam van mij worden op deze manier?', 'wat doen andere mensen zo anders, wat ik dan verkeerd doe?', 'haal ik wel het uiterste uit dit leven?', 'zal ik mijn vrienden en familie niet enorm teleurstellen als ik er straks niet meer ben?' en soms ook wel eens van 'wat heb ik misdaan?'.
Ik denk dat het niet erg is om rationeel erna te kijken en te kijken wat gevoelsmatig bij je past. Je geloof kan daardoor juist sterker worden, omdat je bijvoorbeeld minder het geloof letterlijk interpreteert en dat daardoor de toepasselijke zeggingskracht in je leven meer waarde krijgt. De kern van het geloof wordt mogelijk beter benadrukt als je het minder beschouwd als de absolute waarheid. Ik denk dat veel gelovigen in hun achterhoofd toch zo door het leven gaan, maar er niet altijd over durven te praten. Praat er dan ook over.
Gevoelsmatig ben je bang voor het leven na de dood, dat je misschien eindigt en er achter komt dat je het verkeerd hebt gedaan, dat je misschien zelfs gestraft wordt. Of je bent inderdaad bang om dood te zijn voor je nabestaanden. Dat ken ik ook.
De rationele vragen die je bij het geloof kunt stellen zijn ook: waar komt het geloof vandaan? Waar komen andere religies vandaan en waarom kennen ze gemeenschappelijke componenten, terwijl zij toch door hun ver overtrokken beeldspraak zichzelf beschouwen als de absolute waarheid? Denk na over de universele spirituele kenmerken van religies en probeer daar je kracht in je leven uit te halen. Geloof als instrument, als werkwijze, in plaats van absolute waarheid is meer geschikt voor de kritisch ingestelde, rationele mens van tegenwoordig. De strijd tussen rationaliteit en (angst)gevoel om buiten de boot te vallen kan daardoor vermindert raken.
Ik heb persoonlijk de overtuiging dat als er iets transcendent boven ons bestaan is dat het iets goeds is dat buiten ons bevattingsvermogen is, dat geen beeldspraak goed genoeg kan verwoorden. Religies hebben allemaal een kern maar zijn beperkt qua begripsvermogen. Als het niet bestaat, dan is het toch geen illussie omdat zoveel mensen dezelfde spirituele behoeften hebben en daar kennelijk waarde aan hechten. Soms is wat waarde heeft belangrijker dan waarheid.
Durf keuzes te maken in religie en overtuigingen en kijk wat bij jou past en wat je kunt toepassen. Een levensbeschouwende manier waar je echt wat aan hebt.
Ik herken het, ik zit in dezelfde situatie. Ik weet daar ook niet de antwoorden op. Maar bedenk je maar dat het altijd nog kan plaatsvinden, op de meest onverwachte momenten. Je situatie kan snel anders zijn.quote:...maar wat ik me ook wel eens afvraag of het haalbaar is om als eeuwige single door het leven te gaan en dat ik later meer en meer op mezelf aangewezen te zijn als mijn vrienden allemaal kinderen krijgen e.d.
Een woord: ontevredenheid. Ontevredenheid over mezelf. Weinig zelfvertrouwen en faalangst. Het is een kunst om jezelf te accepteren, evenals je beperkingen en je krachten.quote:Wat veroorzaakte die onrust bij jou dan?
Als je qua gewicht bent aangekomen, dan moet je niet verwachten dat je morgen een topsporter wordt, maar dan moet je tevreden zijn als je al een half uurtje kunt joggen. Je moet dus niet te hoge verwachtingen hebben als je je tekortkomingen wilt verminderen. Geduld hebben is ook belangrijk. Die ontevredenheid vanuit mezelf leidde er ook toe dat ik ontevreden was over de wereld, dat ik frustratie, woede en jaloezie kende. Negativiteit in jezelf leidt ertoe dat je andere zaken negatief bekijkt.
Ik heb zelf minder met God, ik geloof eerder in een soort Verlichting, maar toch wil ik met een citaat eindigen dat mogelijk de spijker op zijn kop slaat;
Ik zie in God eerder het bestaan zelf en haar scheppingen.quote:Gij zult de Here, uw God, liefhebben met geheel uw hart en met geheel uw ziel en met geheel uw verstand. Dit is het grote en eerste gebod. Het tweede, daaraan gelijk, is: Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf.
Houd hiervan met je hart en durf ook rationeel na te denken. Houdt en accepteer jezelf, je tekortkomingen en je krachten. Je bent ook onderdeel van het bestaan of schepping. Je bent zoals je bent, evenals andere zielen met hun krachten en tekortkomingen waar je ook van moet leren houden.
[ Bericht 1% gewijzigd door poldergeist op 30-04-2010 02:15:45 ]
'Wie in Mij gelooft! Zoals de Schrift zegt: Uit zijn binnenste zullen stromen levend water vloeien.’
Veel hoef ik er niet over kwijt, ik heb dit rond dezelfde leeftijd ook doorgemaakt en ik herken vrijwel alles in de TS, behalve geloof want dat had ik al niet.
Wat ik wil zeggen is dat het schijnbaar ook weer vanzelf kan overgaan zoals bij mij gebeurd is. Tegelijkertijd ben ik van mening dat euthanasie ook een optie zou kunnen/moeten? zijn bij depressie, want ik zou het niet nog eens willen/kunnen doormaken en zelfmoord is vrijwel niet te doen wanneer je intelligent en normaal denkend bent, niet onder invloed bent en niet in een psychose zit en het is ook nog eens illegaal.
Ik zou maar niet te veel naar verklaringen zoeken, die zijn er allicht maar wat heb je eraan? Vooral gelul over 'verwend zijn' qua levenskeuzes en dat je e.e.a. zou hebben moeten meemaken moet je maar negeren want als het al iets met je doet, maakt het je slechter voelen over jezelf. Dingen zijn zoals ze zijn. Voor sommige mensen zijn emoties niet sprankelend en ziet het leven er vooral leeg uit en hoe oneerlijk dat ook is, je zou je erbij kunnen neerleggen, het kunnen dragen. Ik herinner me de cynische gedachten, het nergens het werkelijke nut van inzien en tegelijkertijd het besef dat alles toch gewoon doorgaat of je nou meedoet of niet, het geen verwachtingen hebben, de leegte waar je mee opstaat en mee naar bed gaat, het bizarre vanzelfsprekende dat deze leegte op den duur krijgt en vervolgens het afvragen waarom het zo moet zijn.
Misschien vooruitlopend op jouw situatie op dit moment, ging ik mij er vervolgens bij neerleggen en nam ik me voor om mezelf te zien zoals anderen mij waarschijnlijk zouden zien en te doen alsof mijn gedachten en innerlijke belevingswereld er niet toe deden. Gewoon 'leuk meedoen' als het ware, dat is schijnbaar ook wat men van je verwacht en dat is dan nog *iets* om het voor te doen. Of dat laatste ergens toe leidt, weet ik eigenlijk niet... niets is uiteindelijk lang vol te houden, maar je kijk op situaties verandert wel en je creëert zo ook wat afstand van je gedachten.
Ik dacht zelf dat ik de 25 niet zou halen omdat ik simpelweg niet in het leven thuishoorde, gek genoeg werd die 25 stiekem tóch een soort mijlpaal om naartoe te leven, al was het uit een soort eigenwijsheid om m'n gelijk te kunnen krijgen en uiteindelijk zag hij er anders uit dan ik toen had kunnen vermoeden. Ene been voor het andere blijven zetten en wellicht kom je eens op een punt dat je achterom kunt kijken om te constateren dat er iets veranderd is.
Wat ik wil zeggen is dat het schijnbaar ook weer vanzelf kan overgaan zoals bij mij gebeurd is. Tegelijkertijd ben ik van mening dat euthanasie ook een optie zou kunnen/moeten? zijn bij depressie, want ik zou het niet nog eens willen/kunnen doormaken en zelfmoord is vrijwel niet te doen wanneer je intelligent en normaal denkend bent, niet onder invloed bent en niet in een psychose zit en het is ook nog eens illegaal.
Ik zou maar niet te veel naar verklaringen zoeken, die zijn er allicht maar wat heb je eraan? Vooral gelul over 'verwend zijn' qua levenskeuzes en dat je e.e.a. zou hebben moeten meemaken moet je maar negeren want als het al iets met je doet, maakt het je slechter voelen over jezelf. Dingen zijn zoals ze zijn. Voor sommige mensen zijn emoties niet sprankelend en ziet het leven er vooral leeg uit en hoe oneerlijk dat ook is, je zou je erbij kunnen neerleggen, het kunnen dragen. Ik herinner me de cynische gedachten, het nergens het werkelijke nut van inzien en tegelijkertijd het besef dat alles toch gewoon doorgaat of je nou meedoet of niet, het geen verwachtingen hebben, de leegte waar je mee opstaat en mee naar bed gaat, het bizarre vanzelfsprekende dat deze leegte op den duur krijgt en vervolgens het afvragen waarom het zo moet zijn.
Misschien vooruitlopend op jouw situatie op dit moment, ging ik mij er vervolgens bij neerleggen en nam ik me voor om mezelf te zien zoals anderen mij waarschijnlijk zouden zien en te doen alsof mijn gedachten en innerlijke belevingswereld er niet toe deden. Gewoon 'leuk meedoen' als het ware, dat is schijnbaar ook wat men van je verwacht en dat is dan nog *iets* om het voor te doen. Of dat laatste ergens toe leidt, weet ik eigenlijk niet... niets is uiteindelijk lang vol te houden, maar je kijk op situaties verandert wel en je creëert zo ook wat afstand van je gedachten.
Ik dacht zelf dat ik de 25 niet zou halen omdat ik simpelweg niet in het leven thuishoorde, gek genoeg werd die 25 stiekem tóch een soort mijlpaal om naartoe te leven, al was het uit een soort eigenwijsheid om m'n gelijk te kunnen krijgen en uiteindelijk zag hij er anders uit dan ik toen had kunnen vermoeden. Ene been voor het andere blijven zetten en wellicht kom je eens op een punt dat je achterom kunt kijken om te constateren dat er iets veranderd is.
Springfield's looking pretty dusty today
Ik ben inderdaad met zo'n 'systeem' opgegroeid. Bepaalde elementen daarvan zijn nog steeds duidelijk aanwezig in mijn leven, maar daar heb ik wel voor gekozen. Voor de rest heb ik het nu wel achter me gelaten.quote:Op vrijdag 30 april 2010 01:53 schreef poldergeist het volgende:
Ik krijg de indruk dat je jarenlang met een systeem bent opgegroeid. Met een bepaalde geloofsopvatting die zich mogelijk tegen sprak met je dagelijks leven, gevoelsmatig of rationeel, maar waar je aan de andere kant toch nog grote emotionele waarde aan hechtte omdat het je van jongs af hebt meegekregen en dat het mogelijk een belangrijk onderdeel vormde in je familie, misschien ten opzichte van je ouders en andere naasten.
Voor een groot deel van mijn familie en een paar vrienden van mij is dit inderdaad nog een belangrijk onderdeel van hun leven.
Dat staat gelukkig een goede verstandhouding niet meer in de weg.
Ja, precies.quote:Op vrijdag 30 april 2010 01:53 schreef poldergeist het volgende:
Gevoelsmatig ben je bang voor het leven na de dood, dat je misschien eindigt en er achter komt dat je het verkeerd hebt gedaan, dat je misschien zelfs gestraft wordt. Of je bent inderdaad bang om dood te zijn voor je nabestaanden. Dat ken ik ook.
Ja, zijn herkenbare vragen. Ik denk zelf dat religies bedoeld zijn om antwoord te kunnen geven op alle onbeantwoorde vragen. 'God heeft het zo bestuurd.' Naar mijn mening zitten er in veel levensovertuigingen elementen waar ieder mens wat aan kan hebben.quote:Op vrijdag 30 april 2010 01:53 schreef poldergeist het volgende:
De rationele vragen die je bij het geloof kunt stellen zijn ook: waar komt het geloof vandaan? Waar komen andere religies vandaan en waarom kennen ze gemeenschappelijke componenten, terwijl zij toch door hun ver overtrokken beeldspraak zichzelf beschouwen als de absolute waarheid? Denk na over de universele spirituele kenmerken van religies en probeer daar je kracht in je leven uit te halen. Geloof als instrument, als werkwijze, in plaats van absolute waarheid is meer geschikt voor de kritisch ingestelde, rationele mens van tegenwoordig. De strijd tussen rationaliteit en (angst)gevoel om buiten de boot te vallen kan daardoor vermindert raken.
Ik heb persoonlijk de overtuiging dat als er iets transcendent boven ons bestaan is dat het iets goeds is dat buiten ons bevattingsvermogen is, dat geen beeldspraak goed genoeg kan verwoorden. Religies hebben allemaal een kern maar zijn beperkt qua begripsvermogen. Als het niet bestaat, dan is het toch geen illussie omdat zoveel mensen dezelfde spirituele behoeften hebben en daar kennelijk waarde aan hechten. Soms is wat waarde heeft belangrijker dan waarheid.
Durf keuzes te maken in religie en overtuigingen en kijk wat bij jou past en wat je kunt toepassen. Een levensbeschouwende manier waar je echt wat aan hebt.
Ben er zelf alleen nog niet over uit of er nou wel of niet 'iets tussen hemel en aarde' is.
Okee dan.. Ik hoop het van harte voor jou, maar voor mij gaat dat echt niet gebeuren. Dingen kunnen soms inderdaad snel veranderen, maar dat is vaak niet ten goede.quote:Op vrijdag 30 april 2010 01:53 schreef poldergeist het volgende:
Ik herken het, ik zit in dezelfde situatie. Ik weet daar ook niet de antwoorden op. Maar bedenk je maar dat het altijd nog kan plaatsvinden, op de meest onverwachte momenten. Je situatie kan snel anders zijn.
Hmm, ik denk dat ik mijzelf wel aardig heb leren accepteren door de jaren heen. Behalve dit ene issue waar het hele topic over gaat dan. Het is inderdaad belangrijk om de lat niet meteen te hoog te leggen; iets waar ik mezelf nogal eens op betrap..quote:Op vrijdag 30 april 2010 01:53 schreef poldergeist het volgende:
Een woord: ontevredenheid. Ontevredenheid over mezelf. Weinig zelfvertrouwen en faalangst. Het is een kunst om jezelf te accepteren, evenals je beperkingen en je krachten.
Als je qua gewicht bent aangekomen, dan moet je niet verwachten dat je morgen een topsporter wordt, maar dan moet je tevreden zijn als je al een half uurtje kunt joggen. Je moet dus niet te hoge verwachtingen hebben als je je tekortkomingen wilt verminderen. Geduld hebben is ook belangrijk. Die ontevredenheid vanuit mezelf leidde er ook toe dat ik ontevreden was over de wereld, dat ik frustratie, woede en jaloezie kende. Negativiteit in jezelf leidt ertoe dat je andere zaken negatief bekijkt.
Waarschijnlijk zal het idee van 'overal het lege van inzien' ook wel een soort negativiteit zijn. Of misschien meer teleurstelling.
Dat is een zeer interessante gedachte imo. Ook logischer als je bedenkt dat iemand die zich altijd heeft ingezet voor de ander / deze wereld eerder 'de hemel' verdient dan iemand die er maar een puinzooi van gemaakt heeft, maar zich op het laatste moment nog even snel bekeert.quote:Op vrijdag 30 april 2010 01:53 schreef poldergeist het volgende:
Ik zie in God eerder het bestaan zelf en haar scheppingen.
Emperor Meiji: I am a living god. As long as I do what they think is right.
quote:Op vrijdag 30 april 2010 00:41 schreef childintime het volgende:
[..]
In principe moet er gedaan worden wat er in je codicil staat. Als je bv een ongeluk zult krijgen en daar ernstige gevolgen aan overhoudt (ik kende iemand die na een ongeluk halfzijdig verlamd was, hersenbeschadiging had en blind was) dan zou je in een codicil vast kunnen laten leggen dat je dan niet behandeld zou willen worden (als je er logischerwijs vanuit kunt gaan dat je nooit meer een "normaal" leven zult leiden). En kiezen voor organen kan volgens mij gewoon altijd. Zodra je wilsbekwaam bent kun je kiezen of je wel of geen orgaandonatie zou willen. Ik vraag me alleen af, als je bv nierpatient bent, je dan iets "kan" kiezen. 3 Keer per week dialyse en zo streng moeten leven is zwaar. Lijkt mij dat als je geen nieuwe nier zou willen, je ook niet als nierpatient zo een tijd zult willen leven.
Ik ben genezen ja
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
Het kwam dus gewoon uit de lucht vallen? Zonder bijkomende verklaringen of realisaties?quote:Op vrijdag 30 april 2010 21:21 schreef -marz- het volgende:
Wat ik wil zeggen is dat het schijnbaar ook weer vanzelf kan overgaan zoals bij mij gebeurd is.
Als ik geen verklaringen vind dan weet ik ook niet hoe dit ooit op te lossen is.. Na een aantal jaar geloof je echt niet meer dat het van de een op de andere dag ineens over is.quote:Op vrijdag 30 april 2010 21:21 schreef -marz- het volgende:
Ik zou maar niet te veel naar verklaringen zoeken, die zijn er allicht maar wat heb je eraan?
[..]
Voor sommige mensen zijn emoties niet sprankelend en ziet het leven er vooral leeg uit en hoe oneerlijk dat ook is, je zou je erbij kunnen neerleggen, het kunnen dragen. Ik herinner me de cynische gedachten, het nergens het werkelijke nut van inzien en tegelijkertijd het besef dat alles toch gewoon doorgaat of je nou meedoet of niet, het geen verwachtingen hebben, de leegte waar je mee opstaat en mee naar bed gaat, het bizarre vanzelfsprekende dat deze leegte op den duur krijgt en vervolgens het afvragen waarom het zo moet zijn.
Waarschijnlijk ben ik ook een van 'hen', alleen weet ik nu wel dat ik me daar niet bij neer kan leggen. Het is het een of het ander. Of een oplossing vinden of een dodelijk 'ongeluk' krijgen.
Het 'leuk meedoen' wat je beschrijft doe ik al jaren. Denk ook wel met succes, want mensen kijken vaak verbaast als ze later te horen krijgen wat er daadwerkelijk in mij omgaat. Het leidt bij mij iig nergens toe.quote:Op vrijdag 30 april 2010 21:21 schreef -marz- het volgende:
Misschien vooruitlopend op jouw situatie op dit moment, ging ik mij er vervolgens bij neerleggen en nam ik me voor om mezelf te zien zoals anderen mij waarschijnlijk zouden zien en te doen alsof mijn gedachten en innerlijke belevingswereld er niet toe deden. Gewoon 'leuk meedoen' als het ware, dat is schijnbaar ook wat men van je verwacht en dat is dan nog *iets* om het voor te doen. Of dat laatste ergens toe leidt, weet ik eigenlijk niet... niets is uiteindelijk lang vol te houden, maar je kijk op situaties verandert wel en je creëert zo ook wat afstand van je gedachten.
Ik kan het alleen maar hopen.quote:Op vrijdag 30 april 2010 21:21 schreef -marz- het volgende:
Ene been voor het andere blijven zetten en wellicht kom je eens op een punt dat je achterom kunt kijken om te constateren dat er iets veranderd is.
Emperor Meiji: I am a living god. As long as I do what they think is right.
Ben je een enigsinds nieuwsgierig persoon? Ook al is het maar een klein beetje?
Een baan in de wetenschap zoeken kan (heel?) misschien jou de impuls geven om iets te gaan doen.
Mijn honger voor kennis is iets dat mij zeer gemotiveerd houd. Het is mijn drugs om het zo maar te noemen. Het heeft mij ook zeker van de angst voor de dood af geholpen!
You need drugs!
Een baan in de wetenschap zoeken kan (heel?) misschien jou de impuls geven om iets te gaan doen.
Mijn honger voor kennis is iets dat mij zeer gemotiveerd houd. Het is mijn drugs om het zo maar te noemen.
Het heeft mij ook zeker van de angst voor de dood af geholpen!You need drugs!
You sunk my battleship! :o
Dit blijft toch een pijnlijk herkenbaar topic Momenteel heb ik echt weer zo'n leegte-bui zoals in de OP wordt beschreven.
Momenteel heb ik echt weer zo'n leegte-bui zoals in de OP wordt beschreven.
Wat helpt je?quote:Op zondag 4 juli 2010 16:22 schreef Urquhart het volgende:
Dit blijft toch een pijnlijk herkenbaar topic
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Effe een serieuze reactie, hebben die mensen die hier langs komen geen ouders, oom/tante, neef/nicht of broer/zus die afentoe een keer langs komt en waar je altijd langs kan?
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Ik heb een hele weg afgelegd. Me niet verbonden gevoeld met het leven en ook niet met mensen. Ik heb veel gezocht in de hulpverlening en dan kon ik weer even verder maar het hielp me niet werkelijk. Het was steeds tijdelijk. 2 jaar geleden was ik bij een astroloog (o.a.) die mij vertelde dat er een periode aan ging komen waarin ik mijzelf zou gaan leren kennen. Nu is het dus de tijd en hele goede begeleiding is in mijn leven gekomen. Ik ga steeds meer voelen in mijn lichaam en stapje voor stapje leer ik hoe belangrijk het is om emoties te leven. Door emoties te leven maak ik contact met mijzelf en op zo’n moment voel ik mij ook verbonden met andere mensen en met het leven. Ik ben gaan zien dat het probleem waardoor mensen zo vast lopen in hun leven te maken heeft met het wegstoppen van emoties. Dan kan je geen contact meer maken. Niet met jezelf en dan ook niet met de ander. Bij veel mensen ligt een verbod op het uiten van emoties. Gaan we dat wel doen dan gaan we ons bevrijden van oude overtuigingen, van angst, pijn, verdriet en boosheid.
Geluk ligt niet in het hebben van een partner of kinderen. Als dat het geluk is dan is het vastklampen, afhankelijk zijn. Het is me niet onbekend maar als je eenmaal het pad van bewustzijn gaat, het pad naar binnen, naar jezelf toe dan ga je ervaren dat alles van binnen zit.
De weg naar binnen is de enige weg om de liefde voor onszelf vrij te laten komen en dan gaan we automatisch houden van de ander, in vrijheid.
Geluk ligt niet in het hebben van een partner of kinderen. Als dat het geluk is dan is het vastklampen, afhankelijk zijn. Het is me niet onbekend maar als je eenmaal het pad van bewustzijn gaat, het pad naar binnen, naar jezelf toe dan ga je ervaren dat alles van binnen zit.
De weg naar binnen is de enige weg om de liefde voor onszelf vrij te laten komen en dan gaan we automatisch houden van de ander, in vrijheid.
Zelf ben ik echt doodmoe van het leven, soms denk ik echt dat ik het niet meer aan kan.
Vandaag heb ik weer zo een dipje, hartstikke chagrijnig, niet te genieten.
Mijn vrienden laten me in de steek, door die frustratie gaat het thuis ook niet goed meer.
Natuurlijk moet ik andere vrienden zoeken, maar op dit moment heb ik er echt geen behoefte aan.
Het verhaal van TS herken ik ook erg, alsof ik het zelf kon schrijven inderdaad.
Vandaag heb ik weer zo een dipje, hartstikke chagrijnig, niet te genieten.
Mijn vrienden laten me in de steek, door die frustratie gaat het thuis ook niet goed meer.
Natuurlijk moet ik andere vrienden zoeken, maar op dit moment heb ik er echt geen behoefte aan.
Het verhaal van TS herken ik ook erg, alsof ik het zelf kon schrijven inderdaad.
Life is Music
Je kunt je ook eenzaam en niet verbonden voelen als je TE VEEL emoties hebt.quote:Op woensdag 7 juli 2010 00:11 schreef Zonnebloem1 het volgende:
Ik heb een hele weg afgelegd. Me niet verbonden gevoeld met het leven en ook niet met mensen. Ik heb veel gezocht in de hulpverlening en dan kon ik weer even verder maar het hielp me niet werkelijk. Het was steeds tijdelijk. 2 jaar geleden was ik bij een astroloog (o.a.) die mij vertelde dat er een periode aan ging komen waarin ik mijzelf zou gaan leren kennen. Nu is het dus de tijd en hele goede begeleiding is in mijn leven gekomen. Ik ga steeds meer voelen in mijn lichaam en stapje voor stapje leer ik hoe belangrijk het is om emoties te leven. Door emoties te leven maak ik contact met mijzelf en op zo’n moment voel ik mij ook verbonden met andere mensen en met het leven. Ik ben gaan zien dat het probleem waardoor mensen zo vast lopen in hun leven te maken heeft met het wegstoppen van emoties. Dan kan je geen contact meer maken. Niet met jezelf en dan ook niet met de ander. Bij veel mensen ligt een verbod op het uiten van emoties. Gaan we dat wel doen dan gaan we ons bevrijden van oude overtuigingen, van angst, pijn, verdriet en boosheid.
...
Ik heb nl het tegenovergestelde van wat jij beschrijft.
Door de constante stroom aan emoties die ik voel en waar ik me (onbewust) door laat meeslepen, krijgen reeele gedachten geen grip meer op mij. Ik zie / voel niet aankomen dat de emotie mij overneemt en kan dit dus ook niet tegenhouden. Ik raak het contact met mezelf en de ander helemaal kwijt.
Pas wanneer de emotie is gezakt (soms na een paar dagen pas), kan ik weer een beetje helder denken en dan is t vaak al te laat, heb ik ruzie gemaakt met vrienden oid.
Ik ben hier dood en dood moe van.
Ik denk dat als de emoties bij mij niet zo heftig zouden zijn, ik me wel meer verbonden had gevoeld omdat mensen zo niet normaal met mij om kunnen gaan.
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
Daar ligt het bij mij niet aan. Ik kom genoeg onder de mensen en doe vaak genoeg activiteiten zoals uitgaan, maar ook dan kan zo'n bui van leegheidsgevoelens ontstaan.quote:Op zondag 4 juli 2010 21:05 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Effe een serieuze reactie, hebben die mensen die hier langs komen geen ouders, oom/tante, neef/nicht of broer/zus die afentoe een keer langs komt en waar je altijd langs kan?
Ik weet niet of ik hier beter een apart topic voor kan openen, maar probeer het toch eerst hier.
Zijn er mensen die (veel dingen uit) de OP herkennen en hier ooit uit zijn gekomen? Zo ja, hoe?
Zijn er mensen die (veel dingen uit) de OP herkennen en hier ooit uit zijn gekomen? Zo ja, hoe?
Emperor Meiji: I am a living god. As long as I do what they think is right.
Maar dan ga je toch een keer onverwachts bij iemand langs of probeer je iets te doen te regelen?quote:Op vrijdag 9 juli 2010 15:28 schreef Urquhart het volgende:
[..]
Daar ligt het bij mij niet aan. Ik kom genoeg onder de mensen en doe vaak genoeg activiteiten zoals uitgaan, maar ook dan kan zo'n bui van leegheidsgevoelens ontstaan.
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
De kern van het probleem is (voor mij iig)dat je die leegte ook vaak voelt als je bijv. bij vrienden bent of terwijl je bezig bent met je hobby's. Dat doet er dan niet heel veel aan af.quote:Op donderdag 15 juli 2010 01:11 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:Maar dan ga je toch een keer onverwachts bij iemand langs of probeer je iets te doen te regelen?
Emperor Meiji: I am a living god. As long as I do what they think is right.
Met lichte verbazing heb ik je verhaal gelezen. Ikzelf heb vroeger wel een depressieve periode gehad (es en am), maar op den duur besloot ik dat ik gelukkig wilde zijn en dat ik anders mijn vriend zou verliezen. Ik heb een knop omgezet en ben gaan leven. En ik ben wisselvallig en wil wel eens dood, maar negen van de tien keer ben ik gelukkig.
Geluk is een keuze, je beslist zelf of je het toestaat in je leven. En er kunnen heel veel nare dingen gebeuren die je geluk onderdrukken; dan moet je leren kijken naar de kleine, mooie dingen. Je kan niet elke dag de jackpot winnen...
Eigenlijk heb ik bij het lezen van jouw bericht het idee dat je gewoon erg ondankbaar bent met de dingen die je hebt. Een typisch gevalletje van "het moet altijd meer, beter en mooier, dan kan ik klagen over wat ik nu heb" en ondertussen niks ondernemen. Depressief en ontdankbaar liggen voor sommige dicht bij elkaar.
Geluk is een keuze, je beslist zelf of je het toestaat in je leven. En er kunnen heel veel nare dingen gebeuren die je geluk onderdrukken; dan moet je leren kijken naar de kleine, mooie dingen. Je kan niet elke dag de jackpot winnen...
Eigenlijk heb ik bij het lezen van jouw bericht het idee dat je gewoon erg ondankbaar bent met de dingen die je hebt. Een typisch gevalletje van "het moet altijd meer, beter en mooier, dan kan ik klagen over wat ik nu heb" en ondertussen niks ondernemen. Depressief en ontdankbaar liggen voor sommige dicht bij elkaar.
Denkt teveel, is te gelukkig en leeft teveel
Exact. Maar gelukkig is het bij mij geen situatie die continue voortduurt, maar zijn het 'buien' van leegheidgevoelens die mij weleens overvallen.quote:Op donderdag 15 juli 2010 01:18 schreef IceBeach het volgende:
[..]
De kern van het probleem is (voor mij iig)dat je die leegte ook vaak voelt als je bijv. bij vrienden bent of terwijl je bezig bent met je hobby's. Dat doet er dan niet heel veel aan af.
De OP is afgezonderd van het zelfmoord gedeelte zeer herkenbaar voor mij. Maar dan wel van jaren terug. Ik begreep niet hoe mensen vervulling konden vinden in hun hobbies en relalties. Zelf ben ik iemand die snel verveeld is in hobbies. Om de zoveel tijd heb ik weer een nieuwe, dus om daar m'n leven mee te vullen gaat niet lukken. Relaties zijn leuk en het zeker waard, maar je krijgt de zorgen van 2 personen ipv 1, dus om zorgeloos te worden is dat ook niet de oplossing.quote:Op donderdag 15 juli 2010 01:03 schreef IceBeach het volgende:
Ik weet niet of ik hier beter een apart topic voor kan openen, maar probeer het toch eerst hier.
Zijn er mensen die (veel dingen uit) de OP herkennen en hier ooit uit zijn gekomen? Zo ja, hoe?
Wat bij mij wel hielp? Ervoor zorgen dat ik altijd gelukkig kan zijn ongeacht wat er gebeurd. En na wat nadenken kwam ik erachter dat dat alleen kon als ik gelukkig was met mezelf. Maar dan niet zomaar gelukkig, maar gewoon echt héél gelukkig. Toen heb ik mezelf omgedoopt tot m'n eigen beste vriend (mensen die ik het vertelde vonden het maar een raar iets
) en een grote dosis zelfvertrouwen en respect gekweekt. En positief naar alle dingen gaan kijken. Dit alles natuurlijk niet in 1 dag.. het was eigenlijk best lastig. En niet dat ik nu de eeuwig gelukkige guru ben, maar het heeft wel ongelofelijk veel geholpen. Ook tegenslagen kan ik nu heel makkelijk aan.Het is ook niet zo raar dat we dit gevoel hebben. Het is ons imo gewoon verkeerd aangeleerd door de westerse samenleving. Hier wordt werkelijk alle aandacht gegeven aan externe dingen: Je moet je diploma's halen, werken, een echtgenoot zoeken, van god houden, een mooi huis hebben, veel kennis hebben, een grote vriendenkring e.d. Allemaal vast heel leuk, maar nooit heeft iemand het over houden van zichzelf. In Oosterse culturen en religies gebeurt dat echter wel en daar heb ik dan ook veel inspiratie vandaan. Als je (of iemand anders) meer info wil hierover, stuur gerust een PM.
[ Bericht 0% gewijzigd door rijsttafel op 15-07-2010 12:57:48 ]
Fok!-reputatiemeter van Rijsttafel:
Slecht [-----X----------------------------------------------------------] Goed
Slecht [-----X----------------------------------------------------------] Goed
Jij bent je eigen BV en moet er zelf voor zorgen dat hij goed draait
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Hoe zette je dan praktisch gezien die knop om? Daar ben ik heel erg benieuwd naar.quote:Op donderdag 15 juli 2010 09:24 schreef boekenworm het volgende:
Ik heb een knop omgezet en ben gaan leven.
[..]
Geluk is een keuze, je beslist zelf of je het toestaat in je leven. En er kunnen heel veel nare dingen gebeuren die je geluk onderdrukken; dan moet je leren kijken naar de kleine, mooie dingen. Je kan niet elke dag de jackpot winnen...
Eigenlijk heb ik bij het lezen van jouw bericht het idee dat je gewoon erg ondankbaar bent met de dingen die je hebt. Een typisch gevalletje van "het moet altijd meer, beter en mooier, dan kan ik klagen over wat ik nu heb" en ondertussen niks ondernemen. Depressief en ontdankbaar liggen voor sommige dicht bij elkaar.
Ik hoef verder ook niet de jackpot te winnen of een spectaculair leven te hebben. Zelfs als ik dat het geval was, zou ik me waarschijnlijk ook niet anders voelen.
Misschien is ondankbaar niet het goede woord, maar eerder dat veel dingen me gewoon koud laten. Ik wil juist heel graag kunnen dingen kunnen waarderen.
Sowieso een gebrek aan motivatie, ja. Voor vrijwel alles. Maar dat is denk ook niet zo heel gek gezien de OP. Wat geeft mij voldoening? Andere mensen advies geven of helpen of bezig zijn met hobbies. Al is dat gevoel van voldoening daarna vrijwel meteen weer weg. Ik hou dat niet vast.quote:Op donderdag 15 juli 2010 12:30 schreef Mercer het volgende:
TS heeft gebrek aan motivatie? Wat geeft je voldoening? Niets? Kan je je nergens boos om maken?
Me ergens boos om maken kan ik wel, maar dat gebeurt niet zo heel vaak. Mezelf ergeren aan dingen dat is wel een stuk meer.
Door de jaren heen heb ik mijzelf toch wel vrij goed leren accepteren. Net als ieder ander mens faal ik ook wel eens heel hard. Dat is voor mij nu alleen lang zo erg niet meer als eerst.quote:Op donderdag 15 juli 2010 12:49 schreef rijsttafel het volgende:
[..]
Wat bij mij wel hielp? Ervoor zorgen dat ik altijd gelukkig kan zijn ongeacht wat er gebeurd. En na wat nadenken kwam ik erachter dat dat alleen kon als ik gelukkig was met mezelf. Maar dan niet zomaar gelukkig, maar gewoon echt héél gelukkig. Toen heb ik mezelf omgedoopt tot m'n eigen beste vriend (mensen die ik het vertelde vonden het maar een raar iets
Het is ook niet zo raar dat we dit gevoel hebben. Het is ons imo gewoon verkeerd aangeleerd door de westerse samenleving. Hier wordt werkelijk alle aandacht gegeven aan externe dingen: Je moet je diploma's halen, werken, een echtgenoot zoeken, van god houden, een mooi huis hebben, veel kennis hebben, een grote vriendenkring e.d. Allemaal vast heel leuk, maar nooit heeft iemand het over houden van zichzelf. In Oosterse culturen en religies gebeurt dat echter wel en daar heb ik dan ook veel inspiratie vandaan. Als je (of iemand anders) meer info wil hierover, stuur gerust een PM.
Kun je nog iets meer toelichten hoe je veranderde zelfbeeld invloed had op je depressieve gedachten?
Veel mensen zoeken inderdaad naar sociale bevestiging en naar financiële rijkdom. Veel daarvan kan mij echt gestolen worden.
Emperor Meiji: I am a living god. As long as I do what they think is right.
Stel dat dit depressieve overgaat TS? En je verkloot nu de komende 5 jaar? Dan voel je je daarna ECHT depressief. Dat wil je niet hè! 
Ik was niet depressief, laat dat iig duidelijk zijn. Maar herkende wel het gevoel van de OP dat er geluk moet zijn buiten hobbies e.d. Hoe het hielp kan ik niet precies uitleggen, maar weet wel dat wat er ook gebeurt ik altijd een basis van geluk heb omdat ik altijd op mezelf terug kan vallen. Sinds ik dat besefte gaat voor mij persoonlijk m'n leven een stuk relaxer.quote:Op donderdag 15 juli 2010 20:13 schreef IceBeach het volgende:
Kun je nog iets meer toelichten hoe je veranderde zelfbeeld invloed had op je depressieve gedachten?
Veel mensen zoeken inderdaad naar sociale bevestiging en naar financiële rijkdom. Veel daarvan kan mij echt gestolen worden.
Fok!-reputatiemeter van Rijsttafel:
Slecht [-----X----------------------------------------------------------] Goed
Slecht [-----X----------------------------------------------------------] Goed
Die knop om kunnen zetten is een bewuste keuzen en het heeft voor mij heel lang geduurd tot ik het kon. En soms heb ik nu ook momenten waarin ik me helemaal down voel.quote:Op donderdag 15 juli 2010 20:13 schreef IceBeach het volgende:
[..]
Hoe zette je dan praktisch gezien die knop om? Daar ben ik heel erg benieuwd naar.
Ik hoef verder ook niet de jackpot te winnen of een spectaculair leven te hebben. Zelfs als ik dat het geval was, zou ik me waarschijnlijk ook niet anders voelen.
Misschien is ondankbaar niet het goede woord, maar eerder dat veel dingen me gewoon koud laten. Ik wil juist heel graag kunnen dingen kunnen waarderen.
[..]
Een van de dingen die ik echt bewust ben gaan doen, en nu vanzelf gaan, is het kijken naar de kleine mooie dingen. Het klinkt clichématig, maar werkt wel. Niet alleen denken, goh die struik bloeit. Maar er ook gewoon even naar blijven kijken en het op je in laten werken, gewoon even genieten en bedenken hoe mooi het wel niet is. En dat kan natuurlijk met heel veel dingen: mooie film, goede muziek, goed boek, mooie wandeling enzovoorts. Niet alleen kijken; maar kijken en genieten en je daarbij bedenken hoe mooi iets is. Het wordt vanzelf gewoonte; en mensen in je omgeving vinden het alleen maar leuk als je blij reageert op kleine mooie dingen.
Verder helpt het om scheppend bezig te gaan, en ik bedoel geen God spelen, maar gewoon een hobby zoeken waarbij je echt dingen maakt (schilderen, tekenen, schrijven enzovoorts). Wanneer je ergens mee bezig bent geweest en je ziet het resultaat, geeft dat voldoening en een goed gevoel. Maar anderen halen dat weer uit bijvoorbeeld sporten of zo... zoek iets dat voldoening geeft bij jou en blijf nieuwe dingen proberen en doen!
En probeer veel sociale dingen te doen en daar van te genieten. Niet alles in het leven moet een reden hebben of een doel. En als je al vindt dat iets een doel moet hebben: genot en gelukkig worden zelf zijn al goede doelen op zich. Zoek de leuke dingen en mensen op en doe gewoon leuk mee. Probeer daar van te genieten!
En zo zijn er duizenden dingen te verzinnen. Dit werkt voor mij om gelukkig te zijn, misschien vind jij dit gezwijmel, maar waar het op neer komt is dat je moet zoeken naar leuke dingen en dat je moet genieten van wat je hebt.
Denkt teveel, is te gelukkig en leeft teveel
Ook voor mij zijn sommige verhalen hier heel erg herkenbaar. Misschien komt het wel door de zomer waardoor je opeens de tijd hebt om de balans in je leven op te maken. En soms kom je er dan achter dat sommige dingen niet helemaal zijn of lopen zoals jij dat zou willen. Het volgen van een opleiding verloopt traag en soms heb ik het idee dat mensen mijn hbo opleiding wat te laag vinden en dus niet respectabel. Dat ligt waarschijnlijk ook aan de omgeving waarin ik verkeer. Maar die opleiding is nou eenmaal even zo omdat ik punt 1. een stapje terug wilde doen om nu eindelijk eens een startkwalificatie te hebben en punt 2. omdat ik leuk werk en gelukkig en evenwichtig kunnen leven naast mijn studie ook belangrijk vind. Niet iedereen begrijpt dat lijkt het wel, jonge mensen zijn zo bezig met presteren.
Ik heb het gevoel alsof mijn vrienden me niet echt waarderen zoals ik dat zou willen en dat zit me best dwars. Kwestie van gewoon wat meer tijd erin steken en vertellen wat me dwars zit denk ik. Ook het contact met mijn ouders verloopt niet altijd op rolletjes, dit alles en nog eens problemen in de liefde (kan ik wel de juiste partner vinden voor mij waar ik een mooie liefde mee kan hebben?) en met mijn zelfbeeld (vind het andere geslacht mij wel mooi, leuk, aantrekkelijk genoeg?), zorgen ervoor dat ik niet zo happy ben momenteel.
Ook ik dacht laatst bij mezelf, waar doe ik het allemaal nog voor? Mensen zijn toch nooit tevreden lijkt het wel, ik ben nooit eens goed genoeg. Ik denk dat ik gewoon maar weer ga beginnen bij het begin, met niet geven of ik er woest aantrekkelijk uitzie of niet maar gewoon genieten van samenzijn met vrienden en uitgaan. Ik ga beginnen met wat minder eten, misschien dat dat op de lange termijn wat helpt. Soms wilde ik gewoon dat dingen wat makkelijker maken maar helaas werkt het zo niet. Wat mij rest momenteel is veel praten met mijn ouders en mijn hulpverleners (die ik, dat is dan wel weer positief, een jaar niet echt heb hoeven zien) en hopen dat ik weer gelukkig wordt met mijn leven.
[ Bericht 8% gewijzigd door Mishu op 16-07-2010 16:28:20 ]
Ik heb het gevoel alsof mijn vrienden me niet echt waarderen zoals ik dat zou willen en dat zit me best dwars. Kwestie van gewoon wat meer tijd erin steken en vertellen wat me dwars zit denk ik. Ook het contact met mijn ouders verloopt niet altijd op rolletjes, dit alles en nog eens problemen in de liefde (kan ik wel de juiste partner vinden voor mij waar ik een mooie liefde mee kan hebben?) en met mijn zelfbeeld (vind het andere geslacht mij wel mooi, leuk, aantrekkelijk genoeg?), zorgen ervoor dat ik niet zo happy ben momenteel.
Ook ik dacht laatst bij mezelf, waar doe ik het allemaal nog voor? Mensen zijn toch nooit tevreden lijkt het wel, ik ben nooit eens goed genoeg. Ik denk dat ik gewoon maar weer ga beginnen bij het begin, met niet geven of ik er woest aantrekkelijk uitzie of niet maar gewoon genieten van samenzijn met vrienden en uitgaan. Ik ga beginnen met wat minder eten, misschien dat dat op de lange termijn wat helpt. Soms wilde ik gewoon dat dingen wat makkelijker maken maar helaas werkt het zo niet. Wat mij rest momenteel is veel praten met mijn ouders en mijn hulpverleners (die ik, dat is dan wel weer positief, een jaar niet echt heb hoeven zien) en hopen dat ik weer gelukkig wordt met mijn leven.
[ Bericht 8% gewijzigd door Mishu op 16-07-2010 16:28:20 ]
tvp
Op woensdag 29 september 2010 14:34 schreef Nikmans het volgende:
TS [Knevelt] is een van die zeldzame posters die de grens tussen trollen en serieus posten uitgegumd heeft _O_
TS [Knevelt] is een van die zeldzame posters die de grens tussen trollen en serieus posten uitgegumd heeft _O_
Ik zou je lekker wat minder aantrekken van de restquote:Op vrijdag 16 juli 2010 16:22 schreef Mishu het volgende:
Ook voor mij zijn sommige verhalen hier heel erg herkenbaar. Misschien komt het wel door de zomer waardoor je opeens de tijd hebt om de balans in je leven op te maken. En soms kom je er dan achter dat sommige dingen niet helemaal zijn of lopen zoals jij dat zou willen. Het volgen van een opleiding verloopt traag en soms heb ik het idee dat mensen mijn hbo opleiding wat te laag vinden en dus niet respectabel. Dat ligt waarschijnlijk ook aan de omgeving waarin ik verkeer. Maar die opleiding is nou eenmaal even zo omdat ik punt 1. een stapje terug wilde doen om nu eindelijk eens een startkwalificatie te hebben en punt 2. omdat ik leuk werk en gelukkig en evenwichtig kunnen leven naast mijn studie ook belangrijk vind. Niet iedereen begrijpt dat lijkt het wel, jonge mensen zijn zo bezig met presteren.
Ik heb het gevoel alsof mijn vrienden me niet echt waarderen zoals ik dat zou willen en dat zit me best dwars. Kwestie van gewoon wat meer tijd erin steken en vertellen wat me dwars zit denk ik. Ook het contact met mijn ouders verloopt niet altijd op rolletjes, dit alles en nog eens problemen in de liefde (kan ik wel de juiste partner vinden voor mij waar ik een mooie liefde mee kan hebben?) en met mijn zelfbeeld (vind het andere geslacht mij wel mooi, leuk, aantrekkelijk genoeg?), zorgen ervoor dat ik niet zo happy ben momenteel.
Ook ik dacht laatst bij mezelf, waar doe ik het allemaal nog voor? Mensen zijn toch nooit tevreden lijkt het wel, ik ben nooit eens goed genoeg. Ik denk dat ik gewoon maar weer ga beginnen bij het begin, met niet geven of ik er woest aantrekkelijk uitzie of niet maar gewoon genieten van samenzijn met vrienden en uitgaan. Ik ga beginnen met wat minder eten, misschien dat dat op de lange termijn wat helpt. Soms wilde ik gewoon dat dingen wat makkelijker maken maar helaas werkt het zo niet. Wat mij rest momenteel is veel praten met mijn ouders en mijn hulpverleners (die ik, dat is dan wel weer positief, een jaar niet echt heb hoeven zien) en hopen dat ik weer gelukkig wordt met mijn leven.
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Ik herken het ook maar niet meer zoals ik nu leef.
Toen ik me zo voelde was ik depressief (vanaf mijn 13e denk ik zo'n beetje).
Inmiddels heb ik geleerd mezelf te zijn. Dus wel te denken aan al die realistische dingen. En ook aan de onzin die mensen denken nodig te hebben om te leven en om gelukkig te zijn.
Maar ik heb ook geleerd om gewoon mens te zijn zoals 80% van de mensen om me heen en geluk te halen uit die onzindingen of uit liefde, vrienden,kinderen etc etc.
Je moet je wel openstellen. Iets wat je als je depressief bent volgens mij niet echt door hebt.
Maar ja misschien zit je wel op de juiste lijn en is het leven meer bedoeld zoals jij hem leeft.
Zo geweldig zijn mensen nou ook weer niet.
Toen ik me zo voelde was ik depressief (vanaf mijn 13e denk ik zo'n beetje).
Inmiddels heb ik geleerd mezelf te zijn. Dus wel te denken aan al die realistische dingen. En ook aan de onzin die mensen denken nodig te hebben om te leven en om gelukkig te zijn.
Maar ik heb ook geleerd om gewoon mens te zijn zoals 80% van de mensen om me heen en geluk te halen uit die onzindingen of uit liefde, vrienden,kinderen etc etc.
Je moet je wel openstellen. Iets wat je als je depressief bent volgens mij niet echt door hebt.
Maar ja misschien zit je wel op de juiste lijn en is het leven meer bedoeld zoals jij hem leeft.
Zo geweldig zijn mensen nou ook weer niet.
Dit.quote:Op vrijdag 23 april 2010 17:20 schreef Fortitude het volgende:
De realisatie dat heel mijn bestaan behoorlijk nutteloos is heb ik al heel lang. Ik ervaar dit echter niet als een probleem. Ik leef mijn leven gewoon en probeer zo mijn tijd door te komen.
Voor mij is het niet zo erg moeilijk. Mijn interesses zijn breed, genoeg om nu al meerdere levens te vullen. Daarnaast ben ik ook erg snel tevreden, hierdoor kan ik veel dingen aanpakken en daarvan genieten.
En: We leven in een universum waarin alles veranderlijk is. Waarin alles door de tand des tijds vergaat en opnieuw wordt. Over 100 jaar liggen wij en al onze familieleden en vrienden onder de grond. Je kunt daaruit twee conclusies trekken. 1) Doordat alles uiteindelijk toch wel vergaat, is alles wat wij doen nutteloos. 2) Juist het feit dat alles op den duur vergaat maakt het mooi dat jij dit unieke puntje in de eeuwigheid en oneindigheid van het universum met die andere mensen (voor wie hetzelfde geldt) doormaakt. en er wat leuks van mag/kunt maken.
Op woensdag 29 september 2010 14:34 schreef Nikmans het volgende:
TS [Knevelt] is een van die zeldzame posters die de grens tussen trollen en serieus posten uitgegumd heeft _O_
TS [Knevelt] is een van die zeldzame posters die de grens tussen trollen en serieus posten uitgegumd heeft _O_
Dat denk ik indeed zeker ook. Depressies kunnen gerelateerd zijn aan het seizoen: http://health.indiatimes.com/articleshow/1150188.cmsquote:Op vrijdag 16 juli 2010 16:22 schreef Mishu het volgende:
Ook voor mij zijn sommige verhalen hier heel erg herkenbaar. Misschien komt het wel door de zomer waardoor je opeens de tijd hebt om de balans in je leven op te maken.
Op woensdag 29 september 2010 14:34 schreef Nikmans het volgende:
TS [Knevelt] is een van die zeldzame posters die de grens tussen trollen en serieus posten uitgegumd heeft _O_
TS [Knevelt] is een van die zeldzame posters die de grens tussen trollen en serieus posten uitgegumd heeft _O_
Klopt, ik heb er vaker last van in de zomer of vakantieperiode, met veel vrije tijd dan in de andere tijd van het jaar.quote:Op zaterdag 31 juli 2010 20:44 schreef Knevelt het volgende:
[..]
Dat denk ik indeed zeker ook. Depressies kunnen gerelateerd zijn aan het seizoen: http://health.indiatimes.com/articleshow/1150188.cms
Als alles echt nutteloos is, kan je de leegte ook gewoon over je heen laten komen, jezelf een leven lang vervelen en dan zeggen dat je hebt geleefd. Juist die stap van het leven is kort/nutteloos naar laten we er daarom maar het beste van maken vind ik niet zo logisch. Waarom niet: het leven is zinloos, dus ik ga de hele dag kabanossi worstjes op duiven gooien?quote:Op zaterdag 31 juli 2010 20:35 schreef Knevelt het volgende:
[..]
Dit.
En: We leven in een universum waarin alles veranderlijk is. Waarin alles door de tand des tijds vergaat en opnieuw wordt. Over 100 jaar liggen wij en al onze familieleden en vrienden onder de grond. Je kunt daaruit twee conclusies trekken. 1) Doordat alles uiteindelijk toch wel vergaat, is alles wat wij doen nutteloos. 2) Juist het feit dat alles op den duur vergaat maakt het mooi dat jij dit unieke puntje in de eeuwigheid en oneindigheid van het universum met die andere mensen (voor wie hetzelfde geldt) doormaakt. en er wat leuks van mag/kunt maken.
Omdat het samen aanschouwen en erkennen van die leegte het allemaal wat draaglijker maakt, ja, zelfs lachwekkend ende aangenaam.quote:Op donderdag 5 augustus 2010 18:26 schreef peeperklip het volgende:
[..]
Als alles echt nutteloos is, kan je de leegte ook gewoon over je heen laten komen, jezelf een leven lang vervelen en dan zeggen dat je hebt geleefd. Juist die stap van het leven is kort/nutteloos naar laten we er daarom maar het beste van maken vind ik niet zo logisch. Waarom niet: het leven is zinloos, dus ik ga de hele dag kabanossi worstjes op duiven gooien?
Op woensdag 29 september 2010 14:34 schreef Nikmans het volgende:
TS [Knevelt] is een van die zeldzame posters die de grens tussen trollen en serieus posten uitgegumd heeft _O_
TS [Knevelt] is een van die zeldzame posters die de grens tussen trollen en serieus posten uitgegumd heeft _O_
Ik kan natuurlijk gaan zeuren dat aangenaam niet belangrijk is zo lang alles zinloos is, maar ik kies toch liever voor jouw optie.quote:Op vrijdag 6 augustus 2010 01:41 schreef Knevelt het volgende:
[..]
Omdat het samen aanschouwen en erkennen van die leegte het allemaal wat draaglijker maakt, ja, zelfs lachwekkend ende aangenaam.
Gelukkig.quote:Op zaterdag 7 augustus 2010 16:49 schreef peeperklip het volgende:
[..]
Ik kan natuurlijk gaan zeuren dat aangenaam niet belangrijk is zo lang alles zinloos is, maar ik kies toch liever voor jouw optie.
Met het oog op de eeuwige leegheid van ons bestaan is menselijke logica ook in vain.
Op woensdag 29 september 2010 14:34 schreef Nikmans het volgende:
TS [Knevelt] is een van die zeldzame posters die de grens tussen trollen en serieus posten uitgegumd heeft _O_
TS [Knevelt] is een van die zeldzame posters die de grens tussen trollen en serieus posten uitgegumd heeft _O_
|
|
Leven in de leegte [lang verhaal; geen samenvatting]
