Leven in de leegte [lang verhaal; geen samenvatting]

Leven is willen, willen is lijden; leven is lijden.

Dit blijft toch een pijnlijk herkenbaar topic Momenteel heb ik echt weer zo'n leegte-bui zoals in de OP wordt beschreven.

quote:

Op zondag 4 juli 2010 16:22 schreef Urquhart het volgende:
Dit blijft toch een pijnlijk herkenbaar topic Momenteel heb ik echt weer zo'n leegte-bui zoals in de OP wordt beschreven.

Wat helpt je?

Effe een serieuze reactie, hebben die mensen die hier langs komen geen ouders, oom/tante, neef/nicht of broer/zus die afentoe een keer langs komt en waar je altijd langs kan?

Ik heb een hele weg afgelegd. Me niet verbonden gevoeld met het leven en ook niet met mensen. Ik heb veel gezocht in de hulpverlening en dan kon ik weer even verder maar het hielp me niet werkelijk. Het was steeds tijdelijk. 2 jaar geleden was ik bij een astroloog (o.a.) die mij vertelde dat er een periode aan ging komen waarin ik mijzelf zou gaan leren kennen. Nu is het dus de tijd en hele goede begeleiding is in mijn leven gekomen. Ik ga steeds meer voelen in mijn lichaam en stapje voor stapje leer ik hoe belangrijk het is om emoties te leven. Door emoties te leven maak ik contact met mijzelf en op zo’n moment voel ik mij ook verbonden met andere mensen en met het leven. Ik ben gaan zien dat het probleem waardoor mensen zo vast lopen in hun leven te maken heeft met het wegstoppen van emoties. Dan kan je geen contact meer maken. Niet met jezelf en dan ook niet met de ander. Bij veel mensen ligt een verbod op het uiten van emoties. Gaan we dat wel doen dan gaan we ons bevrijden van oude overtuigingen, van angst, pijn, verdriet en boosheid.

Geluk ligt niet in het hebben van een partner of kinderen. Als dat het geluk is dan is het vastklampen, afhankelijk zijn. Het is me niet onbekend maar als je eenmaal het pad van bewustzijn gaat, het pad naar binnen, naar jezelf toe dan ga je ervaren dat alles van binnen zit.
De weg naar binnen is de enige weg om de liefde voor onszelf vrij te laten komen en dan gaan we automatisch houden van de ander, in vrijheid.

Zelf ben ik echt doodmoe van het leven, soms denk ik echt dat ik het niet meer aan kan.
Vandaag heb ik weer zo een dipje, hartstikke chagrijnig, niet te genieten.
Mijn vrienden laten me in de steek, door die frustratie gaat het thuis ook niet goed meer.

Natuurlijk moet ik andere vrienden zoeken, maar op dit moment heb ik er echt geen behoefte aan.
Het verhaal van TS herken ik ook erg, alsof ik het zelf kon schrijven inderdaad.

quote:

Op woensdag 7 juli 2010 00:11 schreef Zonnebloem1 het volgende:
Ik heb een hele weg afgelegd. Me niet verbonden gevoeld met het leven en ook niet met mensen. Ik heb veel gezocht in de hulpverlening en dan kon ik weer even verder maar het hielp me niet werkelijk. Het was steeds tijdelijk. 2 jaar geleden was ik bij een astroloog (o.a.) die mij vertelde dat er een periode aan ging komen waarin ik mijzelf zou gaan leren kennen. Nu is het dus de tijd en hele goede begeleiding is in mijn leven gekomen. Ik ga steeds meer voelen in mijn lichaam en stapje voor stapje leer ik hoe belangrijk het is om emoties te leven. Door emoties te leven maak ik contact met mijzelf en op zo’n moment voel ik mij ook verbonden met andere mensen en met het leven. Ik ben gaan zien dat het probleem waardoor mensen zo vast lopen in hun leven te maken heeft met het wegstoppen van emoties. Dan kan je geen contact meer maken. Niet met jezelf en dan ook niet met de ander. Bij veel mensen ligt een verbod op het uiten van emoties. Gaan we dat wel doen dan gaan we ons bevrijden van oude overtuigingen, van angst, pijn, verdriet en boosheid.

...

Je kunt je ook eenzaam en niet verbonden voelen als je TE VEEL emoties hebt.
Ik heb nl het tegenovergestelde van wat jij beschrijft.
Door de constante stroom aan emoties die ik voel en waar ik me (onbewust) door laat meeslepen, krijgen reeele gedachten geen grip meer op mij. Ik zie / voel niet aankomen dat de emotie mij overneemt en kan dit dus ook niet tegenhouden. Ik raak het contact met mezelf en de ander helemaal kwijt.
Pas wanneer de emotie is gezakt (soms na een paar dagen pas), kan ik weer een beetje helder denken en dan is t vaak al te laat, heb ik ruzie gemaakt met vrienden oid.
Ik ben hier dood en dood moe van.
Ik denk dat als de emoties bij mij niet zo heftig zouden zijn, ik me wel meer verbonden had gevoeld omdat mensen zo niet normaal met mij om kunnen gaan.

quote:

Op zondag 4 juli 2010 21:05 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Effe een serieuze reactie, hebben die mensen die hier langs komen geen ouders, oom/tante, neef/nicht of broer/zus die afentoe een keer langs komt en waar je altijd langs kan?

Daar ligt het bij mij niet aan. Ik kom genoeg onder de mensen en doe vaak genoeg activiteiten zoals uitgaan, maar ook dan kan zo'n bui van leegheidsgevoelens ontstaan.

quote:

Op vrijdag 9 juli 2010 15:28 schreef Urquhart het volgende:

[..]

Daar ligt het bij mij niet aan. Ik kom genoeg onder de mensen en doe vaak genoeg activiteiten zoals uitgaan, maar ook dan kan zo'n bui van leegheidsgevoelens ontstaan.

Maar dan ga je toch een keer onverwachts bij iemand langs of probeer je iets te doen te regelen?

Met lichte verbazing heb ik je verhaal gelezen. Ikzelf heb vroeger wel een depressieve periode gehad (es en am), maar op den duur besloot ik dat ik gelukkig wilde zijn en dat ik anders mijn vriend zou verliezen. Ik heb een knop omgezet en ben gaan leven. En ik ben wisselvallig en wil wel eens dood, maar negen van de tien keer ben ik gelukkig.

Geluk is een keuze, je beslist zelf of je het toestaat in je leven. En er kunnen heel veel nare dingen gebeuren die je geluk onderdrukken; dan moet je leren kijken naar de kleine, mooie dingen. Je kan niet elke dag de jackpot winnen...

Eigenlijk heb ik bij het lezen van jouw bericht het idee dat je gewoon erg ondankbaar bent met de dingen die je hebt. Een typisch gevalletje van "het moet altijd meer, beter en mooier, dan kan ik klagen over wat ik nu heb" en ondertussen niks ondernemen. Depressief en ontdankbaar liggen voor sommige dicht bij elkaar.

quote:

Op donderdag 15 juli 2010 01:18 schreef IceBeach het volgende:

[..]

De kern van het probleem is (voor mij iig)dat je die leegte ook vaak voelt als je bijv. bij vrienden bent of terwijl je bezig bent met je hobby's. Dat doet er dan niet heel veel aan af.

Exact. Maar gelukkig is het bij mij geen situatie die continue voortduurt, maar zijn het 'buien' van leegheidgevoelens die mij weleens overvallen.

TS heeft gebrek aan motivatie? Wat geeft je voldoening? Niets? Kan je je nergens boos om maken?

quote:

Op donderdag 15 juli 2010 01:03 schreef IceBeach het volgende:
Ik weet niet of ik hier beter een apart topic voor kan openen, maar probeer het toch eerst hier.

Zijn er mensen die (veel dingen uit) de OP herkennen en hier ooit uit zijn gekomen? Zo ja, hoe?

De OP is afgezonderd van het zelfmoord gedeelte zeer herkenbaar voor mij. Maar dan wel van jaren terug. Ik begreep niet hoe mensen vervulling konden vinden in hun hobbies en relalties. Zelf ben ik iemand die snel verveeld is in hobbies. Om de zoveel tijd heb ik weer een nieuwe, dus om daar m'n leven mee te vullen gaat niet lukken. Relaties zijn leuk en het zeker waard, maar je krijgt de zorgen van 2 personen ipv 1, dus om zorgeloos te worden is dat ook niet de oplossing.

Wat bij mij wel hielp? Ervoor zorgen dat ik altijd gelukkig kan zijn ongeacht wat er gebeurd. En na wat nadenken kwam ik erachter dat dat alleen kon als ik gelukkig was met mezelf. Maar dan niet zomaar gelukkig, maar gewoon echt héél gelukkig. Toen heb ik mezelf omgedoopt tot m'n eigen beste vriend (mensen die ik het vertelde vonden het maar een raar iets ) en een grote dosis zelfvertrouwen en respect gekweekt. En positief naar alle dingen gaan kijken. Dit alles natuurlijk niet in 1 dag.. het was eigenlijk best lastig. En niet dat ik nu de eeuwig gelukkige guru ben, maar het heeft wel ongelofelijk veel geholpen. Ook tegenslagen kan ik nu heel makkelijk aan.

Het is ook niet zo raar dat we dit gevoel hebben. Het is ons imo gewoon verkeerd aangeleerd door de westerse samenleving. Hier wordt werkelijk alle aandacht gegeven aan externe dingen: Je moet je diploma's halen, werken, een echtgenoot zoeken, van god houden, een mooi huis hebben, veel kennis hebben, een grote vriendenkring e.d. Allemaal vast heel leuk, maar nooit heeft iemand het over houden van zichzelf. In Oosterse culturen en religies gebeurt dat echter wel en daar heb ik dan ook veel inspiratie vandaan. Als je (of iemand anders) meer info wil hierover, stuur gerust een PM.

[ Bericht 0% gewijzigd door rijsttafel op 15-07-2010 12:57:48 ]

Jij bent je eigen BV en moet er zelf voor zorgen dat hij goed draait

Stel dat dit depressieve overgaat TS? En je verkloot nu de komende 5 jaar? Dan voel je je daarna ECHT depressief. Dat wil je niet hè!

quote:

Op donderdag 15 juli 2010 20:13 schreef IceBeach het volgende:
Kun je nog iets meer toelichten hoe je veranderde zelfbeeld invloed had op je depressieve gedachten?
Veel mensen zoeken inderdaad naar sociale bevestiging en naar financiële rijkdom. Veel daarvan kan mij echt gestolen worden.

Ik was niet depressief, laat dat iig duidelijk zijn. Maar herkende wel het gevoel van de OP dat er geluk moet zijn buiten hobbies e.d. Hoe het hielp kan ik niet precies uitleggen, maar weet wel dat wat er ook gebeurt ik altijd een basis van geluk heb omdat ik altijd op mezelf terug kan vallen. Sinds ik dat besefte gaat voor mij persoonlijk m'n leven een stuk relaxer.

quote:

Op donderdag 15 juli 2010 20:13 schreef IceBeach het volgende:

[..]

Hoe zette je dan praktisch gezien die knop om? Daar ben ik heel erg benieuwd naar.
Ik hoef verder ook niet de jackpot te winnen of een spectaculair leven te hebben. Zelfs als ik dat het geval was, zou ik me waarschijnlijk ook niet anders voelen.

Misschien is ondankbaar niet het goede woord, maar eerder dat veel dingen me gewoon koud laten. Ik wil juist heel graag kunnen dingen kunnen waarderen.
[..]

Die knop om kunnen zetten is een bewuste keuzen en het heeft voor mij heel lang geduurd tot ik het kon. En soms heb ik nu ook momenten waarin ik me helemaal down voel.

Een van de dingen die ik echt bewust ben gaan doen, en nu vanzelf gaan, is het kijken naar de kleine mooie dingen. Het klinkt clichématig, maar werkt wel. Niet alleen denken, goh die struik bloeit. Maar er ook gewoon even naar blijven kijken en het op je in laten werken, gewoon even genieten en bedenken hoe mooi het wel niet is. En dat kan natuurlijk met heel veel dingen: mooie film, goede muziek, goed boek, mooie wandeling enzovoorts. Niet alleen kijken; maar kijken en genieten en je daarbij bedenken hoe mooi iets is. Het wordt vanzelf gewoonte; en mensen in je omgeving vinden het alleen maar leuk als je blij reageert op kleine mooie dingen.

Verder helpt het om scheppend bezig te gaan, en ik bedoel geen God spelen, maar gewoon een hobby zoeken waarbij je echt dingen maakt (schilderen, tekenen, schrijven enzovoorts). Wanneer je ergens mee bezig bent geweest en je ziet het resultaat, geeft dat voldoening en een goed gevoel. Maar anderen halen dat weer uit bijvoorbeeld sporten of zo... zoek iets dat voldoening geeft bij jou en blijf nieuwe dingen proberen en doen!

En probeer veel sociale dingen te doen en daar van te genieten. Niet alles in het leven moet een reden hebben of een doel. En als je al vindt dat iets een doel moet hebben: genot en gelukkig worden zelf zijn al goede doelen op zich. Zoek de leuke dingen en mensen op en doe gewoon leuk mee. Probeer daar van te genieten!

En zo zijn er duizenden dingen te verzinnen. Dit werkt voor mij om gelukkig te zijn, misschien vind jij dit gezwijmel, maar waar het op neer komt is dat je moet zoeken naar leuke dingen en dat je moet genieten van wat je hebt.

Ook voor mij zijn sommige verhalen hier heel erg herkenbaar. Misschien komt het wel door de zomer waardoor je opeens de tijd hebt om de balans in je leven op te maken. En soms kom je er dan achter dat sommige dingen niet helemaal zijn of lopen zoals jij dat zou willen. Het volgen van een opleiding verloopt traag en soms heb ik het idee dat mensen mijn hbo opleiding wat te laag vinden en dus niet respectabel. Dat ligt waarschijnlijk ook aan de omgeving waarin ik verkeer. Maar die opleiding is nou eenmaal even zo omdat ik punt 1. een stapje terug wilde doen om nu eindelijk eens een startkwalificatie te hebben en punt 2. omdat ik leuk werk en gelukkig en evenwichtig kunnen leven naast mijn studie ook belangrijk vind. Niet iedereen begrijpt dat lijkt het wel, jonge mensen zijn zo bezig met presteren.

Ik heb het gevoel alsof mijn vrienden me niet echt waarderen zoals ik dat zou willen en dat zit me best dwars. Kwestie van gewoon wat meer tijd erin steken en vertellen wat me dwars zit denk ik. Ook het contact met mijn ouders verloopt niet altijd op rolletjes, dit alles en nog eens problemen in de liefde (kan ik wel de juiste partner vinden voor mij waar ik een mooie liefde mee kan hebben?) en met mijn zelfbeeld (vind het andere geslacht mij wel mooi, leuk, aantrekkelijk genoeg?), zorgen ervoor dat ik niet zo happy ben momenteel.

Ook ik dacht laatst bij mezelf, waar doe ik het allemaal nog voor? Mensen zijn toch nooit tevreden lijkt het wel, ik ben nooit eens goed genoeg. Ik denk dat ik gewoon maar weer ga beginnen bij het begin, met niet geven of ik er woest aantrekkelijk uitzie of niet maar gewoon genieten van samenzijn met vrienden en uitgaan. Ik ga beginnen met wat minder eten, misschien dat dat op de lange termijn wat helpt. Soms wilde ik gewoon dat dingen wat makkelijker maken maar helaas werkt het zo niet. Wat mij rest momenteel is veel praten met mijn ouders en mijn hulpverleners (die ik, dat is dan wel weer positief, een jaar niet echt heb hoeven zien) en hopen dat ik weer gelukkig wordt met mijn leven.

[ Bericht 8% gewijzigd door Mishu op 16-07-2010 16:28:20 ]

tvp

quote:

Op vrijdag 16 juli 2010 16:22 schreef Mishu het volgende:
Ook voor mij zijn sommige verhalen hier heel erg herkenbaar. Misschien komt het wel door de zomer waardoor je opeens de tijd hebt om de balans in je leven op te maken. En soms kom je er dan achter dat sommige dingen niet helemaal zijn of lopen zoals jij dat zou willen. Het volgen van een opleiding verloopt traag en soms heb ik het idee dat mensen mijn hbo opleiding wat te laag vinden en dus niet respectabel. Dat ligt waarschijnlijk ook aan de omgeving waarin ik verkeer. Maar die opleiding is nou eenmaal even zo omdat ik punt 1. een stapje terug wilde doen om nu eindelijk eens een startkwalificatie te hebben en punt 2. omdat ik leuk werk en gelukkig en evenwichtig kunnen leven naast mijn studie ook belangrijk vind. Niet iedereen begrijpt dat lijkt het wel, jonge mensen zijn zo bezig met presteren.

Ik heb het gevoel alsof mijn vrienden me niet echt waarderen zoals ik dat zou willen en dat zit me best dwars. Kwestie van gewoon wat meer tijd erin steken en vertellen wat me dwars zit denk ik. Ook het contact met mijn ouders verloopt niet altijd op rolletjes, dit alles en nog eens problemen in de liefde (kan ik wel de juiste partner vinden voor mij waar ik een mooie liefde mee kan hebben?) en met mijn zelfbeeld (vind het andere geslacht mij wel mooi, leuk, aantrekkelijk genoeg?), zorgen ervoor dat ik niet zo happy ben momenteel.

Ook ik dacht laatst bij mezelf, waar doe ik het allemaal nog voor? Mensen zijn toch nooit tevreden lijkt het wel, ik ben nooit eens goed genoeg. Ik denk dat ik gewoon maar weer ga beginnen bij het begin, met niet geven of ik er woest aantrekkelijk uitzie of niet maar gewoon genieten van samenzijn met vrienden en uitgaan. Ik ga beginnen met wat minder eten, misschien dat dat op de lange termijn wat helpt. Soms wilde ik gewoon dat dingen wat makkelijker maken maar helaas werkt het zo niet. Wat mij rest momenteel is veel praten met mijn ouders en mijn hulpverleners (die ik, dat is dan wel weer positief, een jaar niet echt heb hoeven zien) en hopen dat ik weer gelukkig wordt met mijn leven.

Ik zou je lekker wat minder aantrekken van de rest

Ik herken het ook maar niet meer zoals ik nu leef.
Toen ik me zo voelde was ik depressief (vanaf mijn 13e denk ik zo'n beetje).
Inmiddels heb ik geleerd mezelf te zijn. Dus wel te denken aan al die realistische dingen. En ook aan de onzin die mensen denken nodig te hebben om te leven en om gelukkig te zijn.
Maar ik heb ook geleerd om gewoon mens te zijn zoals 80% van de mensen om me heen en geluk te halen uit die onzindingen of uit liefde, vrienden,kinderen etc etc.
Je moet je wel openstellen. Iets wat je als je depressief bent volgens mij niet echt door hebt.
Maar ja misschien zit je wel op de juiste lijn en is het leven meer bedoeld zoals jij hem leeft.
Zo geweldig zijn mensen nou ook weer niet.

quote:

Op vrijdag 23 april 2010 17:20 schreef Fortitude het volgende:
De realisatie dat heel mijn bestaan behoorlijk nutteloos is heb ik al heel lang. Ik ervaar dit echter niet als een probleem. Ik leef mijn leven gewoon en probeer zo mijn tijd door te komen.

Voor mij is het niet zo erg moeilijk. Mijn interesses zijn breed, genoeg om nu al meerdere levens te vullen. Daarnaast ben ik ook erg snel tevreden, hierdoor kan ik veel dingen aanpakken en daarvan genieten.

Dit.

En: We leven in een universum waarin alles veranderlijk is. Waarin alles door de tand des tijds vergaat en opnieuw wordt. Over 100 jaar liggen wij en al onze familieleden en vrienden onder de grond. Je kunt daaruit twee conclusies trekken. 1) Doordat alles uiteindelijk toch wel vergaat, is alles wat wij doen nutteloos. 2) Juist het feit dat alles op den duur vergaat maakt het mooi dat jij dit unieke puntje in de eeuwigheid en oneindigheid van het universum met die andere mensen (voor wie hetzelfde geldt) doormaakt. en er wat leuks van mag/kunt maken.