R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Leven in de leegte [lang verhaal; geen samenvatting]
Probleem is dat ik geen kans meer hoef om het nog 'anders' te doen. Als ik een ongeneselijke ziekte zou krijgen, zou dat voor mij okee zijn.quote:Op zondag 25 april 2010 03:12 schreef childintime het volgende:
De vraag wat dan de zin van je leven is; na zo dicht bij de dood en het leven gestaan te hebben is dan niet meer relevant. Je leeft je leven anders; bewust van het zo dicht bij de dood gestaan te hebben en toch een kans te krijgen dit "anders" te doen.
[..]
Als ik dit soort dingen lees dan denk ik dat deze mensen nog heel wat levenservaring nodig hebben om tot een bevredigend gevoel kunnen komen.
Het zit veel dieper dan 'zien dat het leven ook mooi / anders kan zijn' of een doel hebben als 'een kind opvoeden'.
Heel veel kunst heb ik nog niet gezien inderdaad. Qua muziek ligt dat wel wat anders, aangezien ik al best veel gehoord heb van wat binnen mijn straatje past (trance en wat substijlen daarvan). Dan kun je eventueel nog zeggen dat je voor de rest ook open moet staan, maar op een gegeven moment weet je wel wat je raakt en wat niet.quote:Op zondag 25 april 2010 04:14 schreef Paginabeheerder het volgende:
Ice Beach schreef;
Maar wat je zegt over muziek en kunst... dat kan een handvat zijn. Je hebt een grote innerlijke belevingswereld.
Ik ga het nu wat simplistisch en sarcastisch brengen, maar goed bedoeld; hoeveel kunst heb je in jouw leven al gezien en hoeveel muziek heb je al gehoord? Nog bijna helemaal niets! Niets vergeleken met alle kunst en muziek die er op de wereld zijn gemaakt en waarvan je het bestaan niet kent.
Je hebt nog geen honderdste van de ontroeringen meegemaakt die voor jou voor het oprapen liggen, hier en nu, in dit leven!
Geld is op zich niet een probleem en ik heb een goede camera. Schrijfvaardigheden zijn redelijk.quote:Op zondag 25 april 2010 04:14 schreef Paginabeheerder het volgende:
Ik weet niet of je wat geld achter de hand hebt... of dat je familie hebt die je een tijdje wil ondersteunen.
Maar probeer van die passies jouw werk te maken. Vroeger had je overal diploma's voor nodig, maar dit is de internet generatie...
Met jouw passies kun je geld verdienen op het net (of gratis reizen) om musea of kunstgalerieën over de hele wereld te zien... of juist bands en orkesten. Wat je nodig hebt is een goede digitale fotocamera, een filmcamera, een beetje schrijfvaardigheden... en jouw unieke belevingswereld om dat via een website of weblog wereldkundig te maken.
Dit is weliswaar niet de volledige oplossing voor jouw problemen, misschien zelfs helemaal niet... maar denk er eens over na.
Dit is misschien wel een goed idee inderdaad. Al weet ik niet of dit de innerlijke rust gaat geven die ik zoek.
Ik zal er iig zeker verder over denken!
Net wat je zegt, het is natuurlijk ook maar mijn interpretatie. Misschien komt het doordat ik het verleden zulk soort mensen gekend heb.. Ik zie nu inderdaad dat jij degene was die de link had gepost naar het 'kracht van het nu' topic. Ik trok mijn conclusie dan iets te snel, sorry daarvoor.quote:Op zondag 25 april 2010 20:14 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Dat is dan de manier waarop jij het leest. Wat ik alleen maar probeer te zeggen is dat mensen eerst tot de realisatie moeten komen dat ze open-minded moeten zijn, dat ze voor alles open moeten staan. De boeken die ik kan aanraden zijn daaraan ondergeschikt. Iedereen kan tegenwoordig door het internet vrij makkelijk zelf op onderzoek uitgaan.
En serieus, het komt op jou over alsof ik informatie voor mezelf wil behouden zodat ik me verheven kan voelen boven anderen?? Heb eerder al een link geplaatst naar een topic waar uitgebreid van alles gedeeld wordt.
Ik ben het helemaal met je eens dat je niet van te voren dingen al meteen moet afschrijven. Voor mij blijf het iig lastig om op het internet te weten welke informatie echt waardevol / zinvol is. Iedereen kan spuien wat hij / zij wil. Vaak zat gratis PDF's gelezen die naar mijn mening echt helemaal nergens over gingen.
Ik ben nu een (gratis) PDF aan het doornemen met een titel in de trant van 'how to be happy' en verder ben ik opnieuw begonnen in 'The Happiness Trap'.quote:Op zondag 25 april 2010 20:15 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Welke boeken heb je de laatste tijd gelezen die je meer inzicht kunnen verschaffen mbt deze materie?
De quote gaat er vanuit dat depressie altijd een (bewuste) keuze is..quote:Op zondag 25 april 2010 21:28 schreef Gray het volgende:
Sure, I was feeling depressed at times, but it didn't get me anywhere.
Ach, wat maakt het ook allemaal uit? Ik geloof dat je ook gelukkig kan worden in je eentje, net als dat je ook samen met iemand ongelukkig kan zijn. Ik 'go with the flow' en laat alle getijden eigen worden. Eb en vloed, zonneschijn en regen. Wat moet je anders?
Je kunt ook niet veel anders dan gaan met de stroom, al zijn er wel dingen waar je zelf invloed op hebt.
Ik denk dat het in het kort neerkomt op het leren accepteren of eruit stappen.
Emperor Meiji: I am a living god. As long as I do what they think is right.
Maar je neerleggen bij een depressie is ook een keuze maken. Je kan daardoor ook in een neerwaartse spiraal stappen. In dat geval kies ik ervoor om te zeggen: Klaar daarmee! Niet bij de pakken neer zitten, maar iets doen waar je je beter van voelt (of iig minder slecht).quote:Op maandag 26 april 2010 14:25 schreef IceBeach het volgende:
De quote gaat er vanuit dat depressie altijd een (bewuste) keuze is..
Ofwel keuzes maken. Ik kies voor de eerste, maar dan wel open blijven staan voor betere tijden.quote:Je kunt ook niet veel anders dan gaan met de stroom, al zijn er wel dingen waar je zelf invloed op hebt.
Ik denk dat het in het kort neerkomt op het leren accepteren of eruit stappen.
Al zoek ik ze niet op, maar laat ik ze wel lekker op me afkomen. Passief genieten noem ik dat.
Ik laat het nu hierbij, ik wil je nu even niet verder pushen. Nu is het jouw tijd om te ontdekken wat jouw triggert. Geef jezelf hiervoor een paar maanden of een paar jaar... het is niet dat je iets te verliezen hebt, dus bouw het op naar jouw idee. En blijf tegelijkertijd ook verder kijken naar andere ambities..., jij hebt alle mogelijkheden om te veranderen van optie... maak het ene project af, en start tegelijkertijd met een nieuw project... Het ene project bekostigt het andere.. tijdens een week in Afrike kun je nog altijd 3 dagen werken aan een eigen project.quote:Op maandag 26 april 2010 14:25 schreef IceBeach het volgende:
[..]
Heel veel kunst heb ik nog niet gezien inderdaad. Qua muziek ligt dat wel wat anders, aangezien ik al best veel gehoord heb van wat binnen mijn straatje past (trance en wat substijlen daarvan). Dan kun je eventueel nog zeggen dat je voor de rest ook open moet staan, maar op een gegeven moment weet je wel wat je raakt en wat niet.
[..]
Geld is op zich niet een probleem en ik heb een goede camera. Schrijfvaardigheden zijn redelijk.
Dit is misschien wel een goed idee inderdaad. Al weet ik niet of dit de innerlijke rust gaat geven die ik zoek.
Ik zal er iig zeker verder over denken!
[..]
En kom je helemaal tot jezelf, dan zal de innerlijke rust ook zijn weg vinden in jouw aderen.Je voelt jouw energie toppen als je ermee bezig bent...
En ook al zet dat weinig zoden aan de dijk, dan nog weet je dat je geschiedenis maakt... want jouw film zal ooit ergens terug te vinden zijn in een film van iemand anders...
Liever goed bedacht dan slecht gejat.
Zo sta ik ook exact in het leven. Ik heb werkelijk geen idee waar ik over vijf of tien jaar sta; ik kijk eigenlijk hooguit een week vooruit. Ik hecht idd ook weinig waarde aan zaken als: dure auto, groot huis, dik salaris etc., het doet mij gewoon niks.quote:Op vrijdag 23 april 2010 02:49 schreef mirved het volgende:
[..]
Zie jij het ook als depressie? Ik zie het gewoon als geen voldoening halen uit oppervlakkige dingen. Ik streef niet naar een groot huis of dure auto. Het zijn leuke hebbedingetjes maar wat heb je er meer aan? Waarom zou ik op het werk streven om zo hoog mogelijk te komen. Wat heb ik daar aan. Ik geef niets om macht of aanzien van anderen. Dat is wat in mijn ogen zo'n leegte veroorzaakt, je probeert je te conformeren aan datgene waar je door de massa ingedrukt wordt. Je probeert te voldoen aan de maatschappelijke verwachtingen maar die geven geen enkele voldoening. Daarom moet je die naar mijn mening gewoon loslaten en lekker doen wat je zelf wilt. Niet alles meer overpeinzen maar gewoon zien wat je nu weer gaat beleven. Geen verwachtingen hebben van de toekomst, alles op je pad is meegenomen.
Daarnaast heb ik in mijn omgeving ook genoeg mensen meegemaakt die er van de ene op de andere dag niet meer waren, met andere woorden: Je bent maar een mens van de dag. En dan maakt het niet uit of je maatschappelijk geslaagd bent of niet.
Soms lukt het mij echter niet om geheel te ontkomen aan die beschreven maatschappelijke druk. Je wordt toch altijd een beetje raar aangekeken als je zegt dat je geen idee hebt wat je in het leven wilt gaan doen. Voor de rest leef ik eigenlijk ook gewoon een heel normaal leventje: opleiding, bijbaan, regelmatig uitgaan...wat dat betreft heel gewoon. Maar ik heb geen hoger doel of plan wat ik ooit nog eens bereikt wil hebben of moet hebben gezien. Ik zie het allemaal wel.
Ik vraag me dan serieus af of al deze mensen, die dit zo ervaren een codicil bij zich dragen? Dus mocht je een ernstig ongeluk krijgen, hersenbloeding of wat dan ook, dat je er dan voor kiest om niet behandeld te worden? Laat je je ook niet behandelen als je bv kanker mocht krijgen? Want dat lijkt me een logisch gevolg van je levensinstelling. Waarom zul je alle "registers" open trekken als je toch geen zin in het leven ziet?
Dat doel was ook mijn doel niet. Ik werd ziek en dat was het. Tot ik me ineens te pletter schrok toen bleek dat ik onbedoeld zwanger was. Dan moet je een andere draai aan je leven geven; of je wil of niet. Ineens bestaat het leven niet meer alleen uit jou, maar ook uit een ander mens. Juist doordat ik ziek was geweest kort daarvoor vond ik dat ik niet kon gaan beslissen over leven of dood. Het was misschien de makkelijkste en de weg van de minste weerstand geweest als ik had gezegd "maak het maar weg", maar ik vond juist dat ik dat op dat moment niet meer te beslissen had. Dit overkwam me, op zowat het "slechtste" moment van mijn leven waarop zoiets je kan overkomen. Het was dus geen bewuste keuze, maar wel iets wat mijn leven en inzicht in dit leven compleet verandert heeft. Wat niet wil zeggen dat eenieder die geen toekomstperspectief ziet maar "een kind moet nemen" maar je inzicht in je leven kan dus van dag tot dag verschillen.quote:Op maandag 26 april 2010 14:25 schreef IceBeach het volgende:
[..]
Probleem is dat ik geen kans meer hoef om het nog 'anders' te doen. Als ik een ongeneselijke ziekte zou krijgen, zou dat voor mij okee zijn.
Het zit veel dieper dan 'zien dat het leven ook mooi / anders kan zijn' of een doel hebben als 'een kind opvoeden'.
[..]
met een codicil bepaal je toch niet of je ZELF behandeld wilt worden?quote:Op woensdag 28 april 2010 00:20 schreef childintime het volgende:
Ik vraag me dan serieus af of al deze mensen, die dit zo ervaren een codicil bij zich dragen? Dus mocht je een ernstig ongeluk krijgen, hersenbloeding of wat dan ook, dat je er dan voor kiest om niet behandeld te worden? Laat je je ook niet behandelen als je bv kanker mocht krijgen? Want dat lijkt me een logisch gevolg van je levensinstelling. Waarom zul je alle "registers" open trekken als je toch geen zin in het leven ziet?
dat is er toch juist voor dat je zelf organen AFSTAAT??
beetje rare redenering.
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
Ik heb mijn donor formulier al een tijdje geleden ingevuld en opgestuurd. Wist niet dat zo'n ander codicil ook bestond? Mocht ik een zware of ongeneselijke ziekte krijgen dan zal ik me daar ook niet voor laten behandelen. Daar zie ik de waarde niet van in.quote:Op woensdag 28 april 2010 00:20 schreef childintime het volgende:
Ik vraag me dan serieus af of al deze mensen, die dit zo ervaren een codicil bij zich dragen? Dus mocht je een ernstig ongeluk krijgen, hersenbloeding of wat dan ook, dat je er dan voor kiest om niet behandeld te worden? Laat je je ook niet behandelen als je bv kanker mocht krijgen? Want dat lijkt me een logisch gevolg van je levensinstelling. Waarom zul je alle "registers" open trekken als je toch geen zin in het leven ziet?
Waarom was het geen bewuste keuze? Omdat je je vooral liet leiden door je gevoel?quote:Op woensdag 28 april 2010 01:51 schreef childintime het volgende:
Dat doel was ook mijn doel niet. Ik werd ziek en dat was het. Tot ik me ineens te pletter schrok toen bleek dat ik onbedoeld zwanger was. Dan moet je een andere draai aan je leven geven; of je wil of niet. Ineens bestaat het leven niet meer alleen uit jou, maar ook uit een ander mens. Juist doordat ik ziek was geweest kort daarvoor vond ik dat ik niet kon gaan beslissen over leven of dood. Het was misschien de makkelijkste en de weg van de minste weerstand geweest als ik had gezegd "maak het maar weg", maar ik vond juist dat ik dat op dat moment niet meer te beslissen had. Dit overkwam me, op zowat het "slechtste" moment van mijn leven waarop zoiets je kan overkomen. Het was dus geen bewuste keuze, maar wel iets wat mijn leven en inzicht in dit leven compleet verandert heeft. Wat niet wil zeggen dat eenieder die geen toekomstperspectief ziet maar "een kind moet nemen" maar je inzicht in je leven kan dus van dag tot dag verschillen.
Je hebt het zelf in de hand of je bijv. abortus wil plegen of dat je vind dat je het leven wel gezien hebt en hoe je daar naar handelt. Dat kan misschien idd de weg van de minste weerstand zijn, maar dat hoeft imo niet altijd slecht te zijn.
Verder toekomstperspectieven genoeg.. Ik vind het alleen heel lastig om in te zien hoe dat een verschil zou moeten maken.
Emperor Meiji: I am a living god. As long as I do what they think is right.
Als ik voor m'n gevoel zou moeten spreken kan ik het niet niet anders opvatten dan een overgangsfase, een proces waarin gevestigde normen en ideeën niet langer meer van toepassing zijn en opzij moeten worden gezet voor nieuwe inzichten. Ergens is het ook een stiekeme hoop, maar ook weer niet.
Echter als ik vanuit m'n verstand beredeneer, dan kom tot een dood spoor... omdat ik toch m'n oude manier van leven wil behouden en proberen te status quo in stand te houden terwijl ik diep van binnen weet dat dit niet meer gaat. Dit gevoel heeft mij, hoe ironisch het ook klinkt, er toe geleid om er nuchter tegenaan te kijken en het te beschouwen als een proces. Ik ben daardoor ook niet meer bang voor de toekomst.
Het klinkt allemaal wat zweverig en onsamenhangend, maar toch geef ik je het advies om het te laten rusten door te gaan met leven en te beschouwen als een ontwikkelingsproces waar je doorheen moet.
Echter als ik vanuit m'n verstand beredeneer, dan kom tot een dood spoor... omdat ik toch m'n oude manier van leven wil behouden en proberen te status quo in stand te houden terwijl ik diep van binnen weet dat dit niet meer gaat. Dit gevoel heeft mij, hoe ironisch het ook klinkt, er toe geleid om er nuchter tegenaan te kijken en het te beschouwen als een proces. Ik ben daardoor ook niet meer bang voor de toekomst.
Het klinkt allemaal wat zweverig en onsamenhangend, maar toch geef ik je het advies om het te laten rusten door te gaan met leven en te beschouwen als een ontwikkelingsproces waar je doorheen moet.
Die onrust valt me op. Was die onrust sinds je zeventiende daar, of was die al er voor? Wat is die aard van de onrust? Dat vraag ik mezelf af. Ik herken dit zelf en krijg het gevoel dat ik langzaamaan (24 jaar) echt rustiger begin te worden, te leven...quote:Op vrijdag 23 april 2010 02:00 schreef IceBeach het volgende:
Sinds mijn 17e ervaar ik een enorme leegte in mijzelf die vaak ook gepaard gaat met een enorme onrust.
'Wie in Mij gelooft! Zoals de Schrift zegt: Uit zijn binnenste zullen stromen levend water vloeien.’
In een codicil kun je vast leggen wat je wensen zijn na (of voor) je dood. Een donorcodicil is iets anders, daarmee geef je toestemming je organen wel of niet te laten gebruiken na je dood.
@ IceBeach, hiermee bedoelde ik vooral het gevoel. Ik was ziek, werd daarvoor behandelt. Ik was toen 28 en mijn leven bestond voornamelijk uit mezelf en wat ik ervan vond. Toen ik ziek was, koos ik er wel voor me te laten behandelen; ik had een vriend die ik niet wilde laten barsten en familie die mij nog even in hun midden wilde houden. Toen was ik ineens onbedoeld zwanger en door mijn ziekte vond ik dat de beslissing aan het wel of niet krijgen van een kind niet meer aan mij was. Het feit alleen al dat ik volop behandeld en bestraald werd en zomaar ineens zwanger was op zowat het slechtste moment in mijn leven. Ik wist niet eens of ik er een jaar later nog wel zou zijn. En misschien is dat nou juist de uitdaging, de prikkel geweest die ervoor gezorgd heeft dat ik op een andere manier naar het leven keek. Het ene moment hoor je dat je serieus ziek bent en hou je er rekening mee dat je er misschien niet lang meer zult zijn en het andere moment hoor je dat er een nieuw leven begint en je minstens 18 jaar beschikbaar moet zijn.....Dat is echt bizar, zo tegenstrijdig, maar vraagt wel het uiterste van je als mens.
@ IceBeach, hiermee bedoelde ik vooral het gevoel. Ik was ziek, werd daarvoor behandelt. Ik was toen 28 en mijn leven bestond voornamelijk uit mezelf en wat ik ervan vond. Toen ik ziek was, koos ik er wel voor me te laten behandelen; ik had een vriend die ik niet wilde laten barsten en familie die mij nog even in hun midden wilde houden. Toen was ik ineens onbedoeld zwanger en door mijn ziekte vond ik dat de beslissing aan het wel of niet krijgen van een kind niet meer aan mij was. Het feit alleen al dat ik volop behandeld en bestraald werd en zomaar ineens zwanger was op zowat het slechtste moment in mijn leven. Ik wist niet eens of ik er een jaar later nog wel zou zijn. En misschien is dat nou juist de uitdaging, de prikkel geweest die ervoor gezorgd heeft dat ik op een andere manier naar het leven keek. Het ene moment hoor je dat je serieus ziek bent en hou je er rekening mee dat je er misschien niet lang meer zult zijn en het andere moment hoor je dat er een nieuw leven begint en je minstens 18 jaar beschikbaar moet zijn.....Dat is echt bizar, zo tegenstrijdig, maar vraagt wel het uiterste van je als mens.
oh ok dat wist ik niet. kun je dat gewoon zelf beslissen ja, of je organen wilt of niet?quote:Op donderdag 29 april 2010 02:32 schreef childintime het volgende:
In een codicil kun je vast leggen wat je wensen zijn na (of voor) je dood. Een donorcodicil is iets anders, daarmee geef je toestemming je organen wel of niet te laten gebruiken na je dood.
en nog een vraagje: ben je nu genezen?
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
Waarom zou je per se van alles overboord moeten gooien?quote:Op woensdag 28 april 2010 13:54 schreef Nee het volgende:
[..] een proces waarin gevestigde normen en ideeën niet langer meer van toepassing zijn en opzij moeten worden gezet voor nieuwe inzichten. Ergens is het ook een stiekeme hoop, maar ook weer niet.
Ja, dat is ook het enige wat ik kan doen.quote:Op woensdag 28 april 2010 13:54 schreef Nee het volgende:
Het klinkt allemaal wat zweverig en onsamenhangend, maar toch geef ik je het advies om het te laten rusten door te gaan met leven en te beschouwen als een ontwikkelingsproces waar je doorheen moet.
Goede vraag. Je zette me wel even aan het denken hierover.quote:Op woensdag 28 april 2010 22:51 schreef poldergeist het volgende:
Die onrust valt me op. Was die onrust sinds je zeventiende daar, of was die al er voor? Wat is die aard van de onrust? Dat vraag ik mezelf af. Ik herken dit zelf en krijg het gevoel dat ik langzaamaan (24 jaar) echt rustiger begin te worden, te leven...
Ik denk dat dat allemaal begon op mijn 17e.
Het startte als twijfels over het geloof (toen ik nog christelijk was) en ook veel vragen of ik door andere mensen überhaupt wel geaccepteerd werd. Nu is dat nog steeds de onrust dankzij vragen als 'wat is er na dit leven?' en maak ik me verder veel zorgen over mijn leven op zich.
Dat zijn nu dingen geworden als 'wat moet er in godsnaam van mij worden op deze manier?', 'wat doen andere mensen zo anders, wat ik dan verkeerd doe?', 'haal ik wel het uiterste uit dit leven?', 'zal ik mijn vrienden en familie niet enorm teleurstellen als ik er straks niet meer ben?' en soms ook wel eens van 'wat heb ik misdaan?'.
Nu nog van minder belang, maar wat ik me ook wel eens afvraag of het haalbaar is om als eeuwige single door het leven te gaan en dat ik later meer en meer op mezelf aangewezen te zijn als mijn vrienden allemaal kinderen krijgen e.d.
Wat veroorzaakte die onrust bij jou dan?
Okee, ik snap wat je bedoelt. Ben blij dat dat jou weer verder heeft geholpen.quote:Op donderdag 29 april 2010 02:32 schreef childintime het volgende:
Hiermee bedoelde ik vooral het gevoel. Ik was ziek, werd daarvoor behandelt. Ik was toen 28 en mijn leven bestond voornamelijk uit mezelf en wat ik ervan vond. Toen ik ziek was, koos ik er wel voor me te laten behandelen; ik had een vriend die ik niet wilde laten barsten en familie die mij nog even in hun midden wilde houden. Toen was ik ineens onbedoeld zwanger en door mijn ziekte vond ik dat de beslissing aan het wel of niet krijgen van een kind niet meer aan mij was. Het feit alleen al dat ik volop behandeld en bestraald werd en zomaar ineens zwanger was op zowat het slechtste moment in mijn leven. Ik wist niet eens of ik er een jaar later nog wel zou zijn. En misschien is dat nou juist de uitdaging, de prikkel geweest die ervoor gezorgd heeft dat ik op een andere manier naar het leven keek. Het ene moment hoor je dat je serieus ziek bent en hou je er rekening mee dat je er misschien niet lang meer zult zijn en het andere moment hoor je dat er een nieuw leven begint en je minstens 18 jaar beschikbaar moet zijn.....Dat is echt bizar, zo tegenstrijdig, maar vraagt wel het uiterste van je als mens.
Emperor Meiji: I am a living god. As long as I do what they think is right.
Je beantwoord eigenlijk zelf de vraag al. Je hoeft niet alles overboord te gooien, maar bewust worden van bepaalde denkpatronen.quote:Op donderdag 29 april 2010 12:44 schreef IceBeach het volgende:
[..]
Waarom zou je per se van alles overboord moeten gooien?
=
Dat zijn nu dingen geworden als 'wat moet er in godsnaam van mij worden op deze manier?', 'wat doen andere mensen zo anders, wat ik dan verkeerd doe?', 'haal ik wel het uiterste uit dit leven?', 'zal ik mijn vrienden en familie niet enorm teleurstellen als ik er straks niet meer ben?' en soms ook wel eens van 'wat heb ik misdaan?'.
Nu nog van minder belang, maar wat ik me ook wel eens afvraag of het haalbaar is om als eeuwige single door het leven te gaan en dat ik later meer en meer op mezelf aangewezen te zijn als mijn vrienden allemaal kinderen krijgen e.d.
In principe moet er gedaan worden wat er in je codicil staat. Als je bv een ongeluk zult krijgen en daar ernstige gevolgen aan overhoudt (ik kende iemand die na een ongeluk halfzijdig verlamd was, hersenbeschadiging had en blind was) dan zou je in een codicil vast kunnen laten leggen dat je dan niet behandeld zou willen worden (als je er logischerwijs vanuit kunt gaan dat je nooit meer een "normaal" leven zult leiden). En kiezen voor organen kan volgens mij gewoon altijd. Zodra je wilsbekwaam bent kun je kiezen of je wel of geen orgaandonatie zou willen. Ik vraag me alleen af, als je bv nierpatient bent, je dan iets "kan" kiezen. 3 Keer per week dialyse en zo streng moeten leven is zwaar. Lijkt mij dat als je geen nieuwe nier zou willen, je ook niet als nierpatient zo een tijd zult willen leven.quote:Op donderdag 29 april 2010 08:51 schreef NouMooiNiet het volgende:
[..]
oh ok dat wist ik niet. kun je dat gewoon zelf beslissen ja, of je organen wilt of niet?
en nog een vraagje: ben je nu genezen?
Ik ben genezen ja
Het is een nadeel van de huidige tijd, je leven is geregeld en ligt vast van wieg tot graf. Alles is mogelijk, maar daardoor is ook alles al eens gedaan en bovendien bij velen bekend omdat het al op tv is geweest of op internet te vinden. Nergens iets onbereikbaars meer. Tenzij je de mazzel hebt om een exceptioneel talent voor het een of ander te hebben, ben je toch redelijk gedoemd om een middle-of-the-road bestaan te leiden, net zoals alle andere papzakken in datzelfde Vinexwijkje. Toch kun je morgen ook weer gefascineerd en met een glimlach op je mond staan te genieten van een vogel die een of andere stunt aan het uithalen is.
heeft de hoop dat het allemaal stiekum toch nog goed komt...
Fotoboek
Fotoboek
Ja, helaas is dat een vervelend gevolg van onze huidige maatschappij. Ik neem vaak bewust geen telefoon mee als ik een uur met de hond ga wandelen. Ik vond de stillegging van het vliegverkeer helemaal geweldig en ik kan niet wachten tot er zich een ramp voordoet zoals bv in het boek van Stephen King, The stand. Afgelopen winter, toen het 3 weken (ofzo) sneeuwde raakte half Nederland in paniek; hoezo; laat de winkels maar leeg zijn, laat de helft van het land maar niet op zijn werk kunnen komen. We hebben het toch allemaal overleefd, dus waar doet iedereen zo dramatisch over 
Er gebeurt eindelijk eens iets.
Er gebeurt eindelijk eens iets.
quote:Op donderdag 29 april 2010 12:44 schreef IceBeach het volgende:
Ik denk dat dat allemaal begon op mijn 17e.
Het startte als twijfels over het geloof (toen ik nog christelijk was) en ook veel vragen of ik door andere mensen überhaupt wel geaccepteerd werd. Nu is dat nog steeds de onrust dankzij vragen als 'wat is er na dit leven?' en maak ik me verder veel zorgen over mijn leven op zich.
Ik krijg de indruk dat je jarenlang met een systeem bent opgegroeid. Met een bepaalde geloofsopvatting die zich mogelijk tegen sprak met je dagelijks leven, gevoelsmatig of rationeel, maar waar je aan de andere kant toch nog grote emotionele waarde aan hechtte omdat het je van jongs af hebt meegekregen en dat het mogelijk een belangrijk onderdeel vormde in je familie, misschien ten opzichte van je ouders en andere naasten.quote:Dat zijn nu dingen geworden als 'wat moet er in godsnaam van mij worden op deze manier?', 'wat doen andere mensen zo anders, wat ik dan verkeerd doe?', 'haal ik wel het uiterste uit dit leven?', 'zal ik mijn vrienden en familie niet enorm teleurstellen als ik er straks niet meer ben?' en soms ook wel eens van 'wat heb ik misdaan?'.
Ik denk dat het niet erg is om rationeel erna te kijken en te kijken wat gevoelsmatig bij je past. Je geloof kan daardoor juist sterker worden, omdat je bijvoorbeeld minder het geloof letterlijk interpreteert en dat daardoor de toepasselijke zeggingskracht in je leven meer waarde krijgt. De kern van het geloof wordt mogelijk beter benadrukt als je het minder beschouwd als de absolute waarheid. Ik denk dat veel gelovigen in hun achterhoofd toch zo door het leven gaan, maar er niet altijd over durven te praten. Praat er dan ook over.
Gevoelsmatig ben je bang voor het leven na de dood, dat je misschien eindigt en er achter komt dat je het verkeerd hebt gedaan, dat je misschien zelfs gestraft wordt. Of je bent inderdaad bang om dood te zijn voor je nabestaanden. Dat ken ik ook.
De rationele vragen die je bij het geloof kunt stellen zijn ook: waar komt het geloof vandaan? Waar komen andere religies vandaan en waarom kennen ze gemeenschappelijke componenten, terwijl zij toch door hun ver overtrokken beeldspraak zichzelf beschouwen als de absolute waarheid? Denk na over de universele spirituele kenmerken van religies en probeer daar je kracht in je leven uit te halen. Geloof als instrument, als werkwijze, in plaats van absolute waarheid is meer geschikt voor de kritisch ingestelde, rationele mens van tegenwoordig. De strijd tussen rationaliteit en (angst)gevoel om buiten de boot te vallen kan daardoor vermindert raken.
Ik heb persoonlijk de overtuiging dat als er iets transcendent boven ons bestaan is dat het iets goeds is dat buiten ons bevattingsvermogen is, dat geen beeldspraak goed genoeg kan verwoorden. Religies hebben allemaal een kern maar zijn beperkt qua begripsvermogen. Als het niet bestaat, dan is het toch geen illussie omdat zoveel mensen dezelfde spirituele behoeften hebben en daar kennelijk waarde aan hechten. Soms is wat waarde heeft belangrijker dan waarheid.
Durf keuzes te maken in religie en overtuigingen en kijk wat bij jou past en wat je kunt toepassen. Een levensbeschouwende manier waar je echt wat aan hebt.
Ik herken het, ik zit in dezelfde situatie. Ik weet daar ook niet de antwoorden op. Maar bedenk je maar dat het altijd nog kan plaatsvinden, op de meest onverwachte momenten. Je situatie kan snel anders zijn.quote:...maar wat ik me ook wel eens afvraag of het haalbaar is om als eeuwige single door het leven te gaan en dat ik later meer en meer op mezelf aangewezen te zijn als mijn vrienden allemaal kinderen krijgen e.d.
Een woord: ontevredenheid. Ontevredenheid over mezelf. Weinig zelfvertrouwen en faalangst. Het is een kunst om jezelf te accepteren, evenals je beperkingen en je krachten.quote:Wat veroorzaakte die onrust bij jou dan?
Als je qua gewicht bent aangekomen, dan moet je niet verwachten dat je morgen een topsporter wordt, maar dan moet je tevreden zijn als je al een half uurtje kunt joggen. Je moet dus niet te hoge verwachtingen hebben als je je tekortkomingen wilt verminderen. Geduld hebben is ook belangrijk. Die ontevredenheid vanuit mezelf leidde er ook toe dat ik ontevreden was over de wereld, dat ik frustratie, woede en jaloezie kende. Negativiteit in jezelf leidt ertoe dat je andere zaken negatief bekijkt.
Ik heb zelf minder met God, ik geloof eerder in een soort Verlichting, maar toch wil ik met een citaat eindigen dat mogelijk de spijker op zijn kop slaat;
Ik zie in God eerder het bestaan zelf en haar scheppingen.quote:Gij zult de Here, uw God, liefhebben met geheel uw hart en met geheel uw ziel en met geheel uw verstand. Dit is het grote en eerste gebod. Het tweede, daaraan gelijk, is: Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf.
Houd hiervan met je hart en durf ook rationeel na te denken. Houdt en accepteer jezelf, je tekortkomingen en je krachten. Je bent ook onderdeel van het bestaan of schepping. Je bent zoals je bent, evenals andere zielen met hun krachten en tekortkomingen waar je ook van moet leren houden.
[ Bericht 1% gewijzigd door poldergeist op 30-04-2010 02:15:45 ]
'Wie in Mij gelooft! Zoals de Schrift zegt: Uit zijn binnenste zullen stromen levend water vloeien.’
Veel hoef ik er niet over kwijt, ik heb dit rond dezelfde leeftijd ook doorgemaakt en ik herken vrijwel alles in de TS, behalve geloof want dat had ik al niet.
Wat ik wil zeggen is dat het schijnbaar ook weer vanzelf kan overgaan zoals bij mij gebeurd is. Tegelijkertijd ben ik van mening dat euthanasie ook een optie zou kunnen/moeten? zijn bij depressie, want ik zou het niet nog eens willen/kunnen doormaken en zelfmoord is vrijwel niet te doen wanneer je intelligent en normaal denkend bent, niet onder invloed bent en niet in een psychose zit en het is ook nog eens illegaal.
Ik zou maar niet te veel naar verklaringen zoeken, die zijn er allicht maar wat heb je eraan? Vooral gelul over 'verwend zijn' qua levenskeuzes en dat je e.e.a. zou hebben moeten meemaken moet je maar negeren want als het al iets met je doet, maakt het je slechter voelen over jezelf. Dingen zijn zoals ze zijn. Voor sommige mensen zijn emoties niet sprankelend en ziet het leven er vooral leeg uit en hoe oneerlijk dat ook is, je zou je erbij kunnen neerleggen, het kunnen dragen. Ik herinner me de cynische gedachten, het nergens het werkelijke nut van inzien en tegelijkertijd het besef dat alles toch gewoon doorgaat of je nou meedoet of niet, het geen verwachtingen hebben, de leegte waar je mee opstaat en mee naar bed gaat, het bizarre vanzelfsprekende dat deze leegte op den duur krijgt en vervolgens het afvragen waarom het zo moet zijn.
Misschien vooruitlopend op jouw situatie op dit moment, ging ik mij er vervolgens bij neerleggen en nam ik me voor om mezelf te zien zoals anderen mij waarschijnlijk zouden zien en te doen alsof mijn gedachten en innerlijke belevingswereld er niet toe deden. Gewoon 'leuk meedoen' als het ware, dat is schijnbaar ook wat men van je verwacht en dat is dan nog *iets* om het voor te doen. Of dat laatste ergens toe leidt, weet ik eigenlijk niet... niets is uiteindelijk lang vol te houden, maar je kijk op situaties verandert wel en je creëert zo ook wat afstand van je gedachten.
Ik dacht zelf dat ik de 25 niet zou halen omdat ik simpelweg niet in het leven thuishoorde, gek genoeg werd die 25 stiekem tóch een soort mijlpaal om naartoe te leven, al was het uit een soort eigenwijsheid om m'n gelijk te kunnen krijgen en uiteindelijk zag hij er anders uit dan ik toen had kunnen vermoeden. Ene been voor het andere blijven zetten en wellicht kom je eens op een punt dat je achterom kunt kijken om te constateren dat er iets veranderd is.
Wat ik wil zeggen is dat het schijnbaar ook weer vanzelf kan overgaan zoals bij mij gebeurd is. Tegelijkertijd ben ik van mening dat euthanasie ook een optie zou kunnen/moeten? zijn bij depressie, want ik zou het niet nog eens willen/kunnen doormaken en zelfmoord is vrijwel niet te doen wanneer je intelligent en normaal denkend bent, niet onder invloed bent en niet in een psychose zit en het is ook nog eens illegaal.
Ik zou maar niet te veel naar verklaringen zoeken, die zijn er allicht maar wat heb je eraan? Vooral gelul over 'verwend zijn' qua levenskeuzes en dat je e.e.a. zou hebben moeten meemaken moet je maar negeren want als het al iets met je doet, maakt het je slechter voelen over jezelf. Dingen zijn zoals ze zijn. Voor sommige mensen zijn emoties niet sprankelend en ziet het leven er vooral leeg uit en hoe oneerlijk dat ook is, je zou je erbij kunnen neerleggen, het kunnen dragen. Ik herinner me de cynische gedachten, het nergens het werkelijke nut van inzien en tegelijkertijd het besef dat alles toch gewoon doorgaat of je nou meedoet of niet, het geen verwachtingen hebben, de leegte waar je mee opstaat en mee naar bed gaat, het bizarre vanzelfsprekende dat deze leegte op den duur krijgt en vervolgens het afvragen waarom het zo moet zijn.
Misschien vooruitlopend op jouw situatie op dit moment, ging ik mij er vervolgens bij neerleggen en nam ik me voor om mezelf te zien zoals anderen mij waarschijnlijk zouden zien en te doen alsof mijn gedachten en innerlijke belevingswereld er niet toe deden. Gewoon 'leuk meedoen' als het ware, dat is schijnbaar ook wat men van je verwacht en dat is dan nog *iets* om het voor te doen. Of dat laatste ergens toe leidt, weet ik eigenlijk niet... niets is uiteindelijk lang vol te houden, maar je kijk op situaties verandert wel en je creëert zo ook wat afstand van je gedachten.
Ik dacht zelf dat ik de 25 niet zou halen omdat ik simpelweg niet in het leven thuishoorde, gek genoeg werd die 25 stiekem tóch een soort mijlpaal om naartoe te leven, al was het uit een soort eigenwijsheid om m'n gelijk te kunnen krijgen en uiteindelijk zag hij er anders uit dan ik toen had kunnen vermoeden. Ene been voor het andere blijven zetten en wellicht kom je eens op een punt dat je achterom kunt kijken om te constateren dat er iets veranderd is.
Springfield's looking pretty dusty today
Ik ben inderdaad met zo'n 'systeem' opgegroeid. Bepaalde elementen daarvan zijn nog steeds duidelijk aanwezig in mijn leven, maar daar heb ik wel voor gekozen. Voor de rest heb ik het nu wel achter me gelaten.quote:Op vrijdag 30 april 2010 01:53 schreef poldergeist het volgende:
Ik krijg de indruk dat je jarenlang met een systeem bent opgegroeid. Met een bepaalde geloofsopvatting die zich mogelijk tegen sprak met je dagelijks leven, gevoelsmatig of rationeel, maar waar je aan de andere kant toch nog grote emotionele waarde aan hechtte omdat het je van jongs af hebt meegekregen en dat het mogelijk een belangrijk onderdeel vormde in je familie, misschien ten opzichte van je ouders en andere naasten.
Voor een groot deel van mijn familie en een paar vrienden van mij is dit inderdaad nog een belangrijk onderdeel van hun leven.
Dat staat gelukkig een goede verstandhouding niet meer in de weg.
Ja, precies.quote:Op vrijdag 30 april 2010 01:53 schreef poldergeist het volgende:
Gevoelsmatig ben je bang voor het leven na de dood, dat je misschien eindigt en er achter komt dat je het verkeerd hebt gedaan, dat je misschien zelfs gestraft wordt. Of je bent inderdaad bang om dood te zijn voor je nabestaanden. Dat ken ik ook.
Ja, zijn herkenbare vragen. Ik denk zelf dat religies bedoeld zijn om antwoord te kunnen geven op alle onbeantwoorde vragen. 'God heeft het zo bestuurd.' Naar mijn mening zitten er in veel levensovertuigingen elementen waar ieder mens wat aan kan hebben.quote:Op vrijdag 30 april 2010 01:53 schreef poldergeist het volgende:
De rationele vragen die je bij het geloof kunt stellen zijn ook: waar komt het geloof vandaan? Waar komen andere religies vandaan en waarom kennen ze gemeenschappelijke componenten, terwijl zij toch door hun ver overtrokken beeldspraak zichzelf beschouwen als de absolute waarheid? Denk na over de universele spirituele kenmerken van religies en probeer daar je kracht in je leven uit te halen. Geloof als instrument, als werkwijze, in plaats van absolute waarheid is meer geschikt voor de kritisch ingestelde, rationele mens van tegenwoordig. De strijd tussen rationaliteit en (angst)gevoel om buiten de boot te vallen kan daardoor vermindert raken.
Ik heb persoonlijk de overtuiging dat als er iets transcendent boven ons bestaan is dat het iets goeds is dat buiten ons bevattingsvermogen is, dat geen beeldspraak goed genoeg kan verwoorden. Religies hebben allemaal een kern maar zijn beperkt qua begripsvermogen. Als het niet bestaat, dan is het toch geen illussie omdat zoveel mensen dezelfde spirituele behoeften hebben en daar kennelijk waarde aan hechten. Soms is wat waarde heeft belangrijker dan waarheid.
Durf keuzes te maken in religie en overtuigingen en kijk wat bij jou past en wat je kunt toepassen. Een levensbeschouwende manier waar je echt wat aan hebt.
Ben er zelf alleen nog niet over uit of er nou wel of niet 'iets tussen hemel en aarde' is.
Okee dan.. Ik hoop het van harte voor jou, maar voor mij gaat dat echt niet gebeuren. Dingen kunnen soms inderdaad snel veranderen, maar dat is vaak niet ten goede.quote:Op vrijdag 30 april 2010 01:53 schreef poldergeist het volgende:
Ik herken het, ik zit in dezelfde situatie. Ik weet daar ook niet de antwoorden op. Maar bedenk je maar dat het altijd nog kan plaatsvinden, op de meest onverwachte momenten. Je situatie kan snel anders zijn.
Hmm, ik denk dat ik mijzelf wel aardig heb leren accepteren door de jaren heen. Behalve dit ene issue waar het hele topic over gaat dan. Het is inderdaad belangrijk om de lat niet meteen te hoog te leggen; iets waar ik mezelf nogal eens op betrap..quote:Op vrijdag 30 april 2010 01:53 schreef poldergeist het volgende:
Een woord: ontevredenheid. Ontevredenheid over mezelf. Weinig zelfvertrouwen en faalangst. Het is een kunst om jezelf te accepteren, evenals je beperkingen en je krachten.
Als je qua gewicht bent aangekomen, dan moet je niet verwachten dat je morgen een topsporter wordt, maar dan moet je tevreden zijn als je al een half uurtje kunt joggen. Je moet dus niet te hoge verwachtingen hebben als je je tekortkomingen wilt verminderen. Geduld hebben is ook belangrijk. Die ontevredenheid vanuit mezelf leidde er ook toe dat ik ontevreden was over de wereld, dat ik frustratie, woede en jaloezie kende. Negativiteit in jezelf leidt ertoe dat je andere zaken negatief bekijkt.
Waarschijnlijk zal het idee van 'overal het lege van inzien' ook wel een soort negativiteit zijn. Of misschien meer teleurstelling.
Dat is een zeer interessante gedachte imo. Ook logischer als je bedenkt dat iemand die zich altijd heeft ingezet voor de ander / deze wereld eerder 'de hemel' verdient dan iemand die er maar een puinzooi van gemaakt heeft, maar zich op het laatste moment nog even snel bekeert.quote:Op vrijdag 30 april 2010 01:53 schreef poldergeist het volgende:
Ik zie in God eerder het bestaan zelf en haar scheppingen.
Emperor Meiji: I am a living god. As long as I do what they think is right.
quote:Op vrijdag 30 april 2010 00:41 schreef childintime het volgende:
[..]
In principe moet er gedaan worden wat er in je codicil staat. Als je bv een ongeluk zult krijgen en daar ernstige gevolgen aan overhoudt (ik kende iemand die na een ongeluk halfzijdig verlamd was, hersenbeschadiging had en blind was) dan zou je in een codicil vast kunnen laten leggen dat je dan niet behandeld zou willen worden (als je er logischerwijs vanuit kunt gaan dat je nooit meer een "normaal" leven zult leiden). En kiezen voor organen kan volgens mij gewoon altijd. Zodra je wilsbekwaam bent kun je kiezen of je wel of geen orgaandonatie zou willen. Ik vraag me alleen af, als je bv nierpatient bent, je dan iets "kan" kiezen. 3 Keer per week dialyse en zo streng moeten leven is zwaar. Lijkt mij dat als je geen nieuwe nier zou willen, je ook niet als nierpatient zo een tijd zult willen leven.
Ik ben genezen ja
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
Het kwam dus gewoon uit de lucht vallen? Zonder bijkomende verklaringen of realisaties?quote:Op vrijdag 30 april 2010 21:21 schreef -marz- het volgende:
Wat ik wil zeggen is dat het schijnbaar ook weer vanzelf kan overgaan zoals bij mij gebeurd is.
Als ik geen verklaringen vind dan weet ik ook niet hoe dit ooit op te lossen is.. Na een aantal jaar geloof je echt niet meer dat het van de een op de andere dag ineens over is.quote:Op vrijdag 30 april 2010 21:21 schreef -marz- het volgende:
Ik zou maar niet te veel naar verklaringen zoeken, die zijn er allicht maar wat heb je eraan?
[..]
Voor sommige mensen zijn emoties niet sprankelend en ziet het leven er vooral leeg uit en hoe oneerlijk dat ook is, je zou je erbij kunnen neerleggen, het kunnen dragen. Ik herinner me de cynische gedachten, het nergens het werkelijke nut van inzien en tegelijkertijd het besef dat alles toch gewoon doorgaat of je nou meedoet of niet, het geen verwachtingen hebben, de leegte waar je mee opstaat en mee naar bed gaat, het bizarre vanzelfsprekende dat deze leegte op den duur krijgt en vervolgens het afvragen waarom het zo moet zijn.
Waarschijnlijk ben ik ook een van 'hen', alleen weet ik nu wel dat ik me daar niet bij neer kan leggen. Het is het een of het ander. Of een oplossing vinden of een dodelijk 'ongeluk' krijgen.
Het 'leuk meedoen' wat je beschrijft doe ik al jaren. Denk ook wel met succes, want mensen kijken vaak verbaast als ze later te horen krijgen wat er daadwerkelijk in mij omgaat. Het leidt bij mij iig nergens toe.quote:Op vrijdag 30 april 2010 21:21 schreef -marz- het volgende:
Misschien vooruitlopend op jouw situatie op dit moment, ging ik mij er vervolgens bij neerleggen en nam ik me voor om mezelf te zien zoals anderen mij waarschijnlijk zouden zien en te doen alsof mijn gedachten en innerlijke belevingswereld er niet toe deden. Gewoon 'leuk meedoen' als het ware, dat is schijnbaar ook wat men van je verwacht en dat is dan nog *iets* om het voor te doen. Of dat laatste ergens toe leidt, weet ik eigenlijk niet... niets is uiteindelijk lang vol te houden, maar je kijk op situaties verandert wel en je creëert zo ook wat afstand van je gedachten.
Ik kan het alleen maar hopen.quote:Op vrijdag 30 april 2010 21:21 schreef -marz- het volgende:
Ene been voor het andere blijven zetten en wellicht kom je eens op een punt dat je achterom kunt kijken om te constateren dat er iets veranderd is.
Emperor Meiji: I am a living god. As long as I do what they think is right.
Ben je een enigsinds nieuwsgierig persoon? Ook al is het maar een klein beetje?
Een baan in de wetenschap zoeken kan (heel?) misschien jou de impuls geven om iets te gaan doen.
Mijn honger voor kennis is iets dat mij zeer gemotiveerd houd. Het is mijn drugs om het zo maar te noemen. Het heeft mij ook zeker van de angst voor de dood af geholpen!
You need drugs!
Een baan in de wetenschap zoeken kan (heel?) misschien jou de impuls geven om iets te gaan doen.
Mijn honger voor kennis is iets dat mij zeer gemotiveerd houd. Het is mijn drugs om het zo maar te noemen.
Het heeft mij ook zeker van de angst voor de dood af geholpen!You need drugs!
You sunk my battleship! :o
|
|
Leven in de leegte [lang verhaal; geen samenvatting]
