Leven in de leegte [lang verhaal; geen samenvatting]

Wat ik dan toch niet begrijp, is dat als je het gevoel hebt dat je leven hol en doelloos is en je het ervaart als "als figurant" in een film te spelen (want dat is een beetje wat jullie omschrijven "ik loop hier rond en heb geen echte feeling met het hele verhaal) je dan toch bang bent om dood te gaan. Als het leven zo doelloos en onecht zou zijn, zou ik daar niet zoveel moeite mee hebben. Dan zou er geen meerwaarde meer zijn en zou ik het nut er niet van inzien er nog langer bij te moeten "hangen". Wat is er dan dat er voor zorgt dat jullie iedere dag je bed uit komen, je ding doet en vervolgens weer je bed in duikt (want als je het zo bekijkt dan zou ik mezelf allang iets aangedaan hebben). Dat kan niet het feit zijn dat je het niet eerlijk vindt tegenover anderen; je hebt er zelf namelijk geen voldoening van dat die anderen om je heen zijn, waarom zou je er dan wel vanuit gaan dat zij er wel voldoening uithalen dat jij in hun leven bent?

Ik heb niet alles gelezen ( Ga ik zometeen doen) Ik post hier niet voor mezelf maar voor een vriend van mij.
HIj heeft ook het idee dat zijn leven 'doel loos is' en snapt niet wat hij hier nou doet.

Bijvoorbeeld; Ik wil heel graag de wereld in, in New York wonen en leven, alles zien, maar hij heeft dat totaal niet.
Dus ik ga hier een beetje meelezen, want ik wil hem heel graag helpen.

Helaas wil hij ook graag sex ( Is 24) maar dit lukt maar niet, contact met meisjes is sowieso moeilijk.
Ik wil hem heel graag helpen omdat ik WEL 100% In het leven sta.

Met heel veel dingen connect ik met hem, we hebben echt een aparte band, ik ben ook heel erg realistisch maar erg vrolijk.

Als mensen tips hebben hoe je bijvoorbeeld zou willen geholpen worden door een vriend dan draagt dat wat bij.

Succes jullie!

quote:

Op vrijdag 23 april 2010 10:17 schreef robuust89 het volgende:

[..]

Dat
[..]

En dat.

Leegslurpen en prestatiedrang. Terrific.

ps: heb PDD-NOS, dus ja

Ik heb geen idee of ik je kan helpen, maar als jij jouw handen niet van jouw probleem aftrekt, dan doe ik dat ook niet. Ik ben geen God of opper psycholoog... Ik weet niet eens wat ik je kan leren... iedereen heeft z'n eigen voorgeschiedenis en opleiding en denkbeelden.

Ik kan het volledig verkeerd hebben, dus help mij om jou te begrijpen... wie weet wat het nog oplevert?

quote:

Op vrijdag 23 april 2010 23:56 schreef IceBeach het volgende:

[..]

Als je dat gaat zien als 'verlossing' ben ik bang dat je bedrogen uit gaat komen..
Ik zie werken trouwens ook niet echt iets als iets onzinnigs. Als je maar ergens terecht komt waar je het naar je zin hebt. Al realiseer ik me nu dat dat wel moeilijk gaat worden.
[..]

Ik doe ook voornamelijk wat ik zelf graag wil. Anders had ik o.a. mijn geloof nooit laten vallen.
[..]

Klopt inderdaad.
[..]

Ik herken het zien van 'beelden' wel, maar niet de rest van de beschrijving. Een verklaring zou idd wel rust geven.
[..]

Ik had wel eens eerder hierover gehoord, maar me er eigenlijk nooit in verdiept.
Herken me wel in deze kenmerken:

- Dit kan zich bijvoorbeeld uiten in een verhoogde sensitiviteit voor kunst en muziek en ergens snel door ontroerd raken. Dit is wel helemaal de spijker op z'n kop.
- Gewoonlijk zijn ze ook opmerkzamer dan de gemiddelde persoon. Dit zeggen mensen vaak tegen mij.
- In het dagelijks leven raken zij vlug uit balans door signalen van de buitenwereld die een ander mens niet zo diep tot zich laat doordringen. Soms wel, soms niet. Ik raak ook niet snel compleet ontregeld o.i.d.
- Mensen met interne gevoeligheid verdragen geen drukke menigten. Kan me daar over het algemeen wel in handlen, maar raak er wel sneller geïrriteerd door.

Wel jammer dat het nog maar een theorie is en verder nog niet heel erg onderbouwd is...
[..]

Ik heb dit boek gelezen, maar had zelf niet het idee dat ik er praktisch iets mee kon. Maar zeker wel een interessant boek.
[..]

Ik kwam erachter dat er niets meer was in het geloof waar ik nog iets aan 'had'. Kinderen zijn irritant en geven meer zorgen en stress dan wat je er voor terugkrijgt. Een vriendin krijgen is heel misschien nog wel mogelijk, maar haar 'houden' niet. Wie is er op zoek naar iemand best vaak gewoon geen zin heeft om iets te doen of gewoon liever alleen wil zijn? Daarnaast is er ook niets wat ik haar te geven heb.

Verder is die 'liefde' ook niet meer dan een zeer goede vriendschap + seks.
[..]

Het is geconstateerd door zowel een psycholoog als lui bij de GGZ. Verder maakt het dan alsnog niet zoveel uit welk label je er aan hangt. Wat zie jij als sleur? Er zijn zeker nog dingen waar ik me mee bezig houd.
[..]

En wat als je al passies hebt? Dan zijn het niet de 'goede' passies?

Ik kom hier graag nog op terug. TZT zal ik per PM contact met je opnemen.
En betreft pschychologen... ze doe hun best naar hun beste kunnen.. maar de beste psycholoog gaat niet verder dan ze zelf in de praktijk hebben geleerd. En dat is in de praktijk doorgaans lang niet genoeg.

[ Bericht 0% gewijzigd door Paginabeheerder op 25-04-2010 03:30:55 ]

quote:

Op vrijdag 23 april 2010 23:48 schreef Fortitude het volgende:

[..]

Wat ik haal uit de OP en ook herken, is dat TS zich juist wel ontwikkelt. Vooral logisch rationeel denken. Daarom heeft hij waarschijnlijk ook zijn geloof laten vallen. En dan begin je jezelf allemaal dingen te realiseren. Bijvoorbeeld dat er een grote kans is dat er helemaal niks is na de dood, en wat niks zou betekenen voor jou bestaan. Daar ben ik wel een aantal keer redelijk hard in de stress door geschoten, gelukkig niet langdurig. Of realiseren dat heel jouw bestaan nutteloos is. Intelligentie zit in deze situaties een beetje in de weg.

Ben ik het niet mee eens. Iemand die bij het einde van een doodlopende weg aankomt en dan concludeert dat het leven zinloos is, zo'n iemand wil ik niet intelligent noemen.

Een intelligent persoon beseft zich namelijk dat er andere mensen zijn die het op de een of andere manier wel voor elkaar krijgen om hun leven zin te geven. In plaats van bij de pakken neer te gaan zitten, moet je juist het pad weer teruglopen en een ander pad bewandelen.

Er is veel meer informatie voorhanden omtrent geluk en zingeving dan de meeste mensen denken. Maar de meeste mensen zijn dan ook zo geconditioneerd dat ze denken dat wat ze binnen krijgen via de tv en het internet, de belangrijkste dingen zijn die een mens kan weten. Wat ze zich niet beseffen is dat wanneer ze boeken gaan lezen die misschien niemand anders in hun omgeving leest, ze belangrijke nieuwe dingen kunnen leren.

Er is zoveel nuttige informatie voorhanden, je moet het alleen weten te vinden en je moet vooral niet verwachten dat dit in je schoot wordt geworpen. Mensen moeten wel moeite doen bij hun zoektocht naar antwoorden en zoveel mogelijk opties openlaten en serieus nemen. Ook al zijn dat opties die niet "sociaal geaccepteerd" zijn, in die zin dat je veel mensen erover hoort praten in het dagelijks leven.

In de Oosterse filosofie is een schat van informatie te vinden over onderwerpen als geluk en zingeving, alleen hier in het Westen staan we daar nogal argwanend tegenover. Onze manier van leven is nl. superieur in de ogen van de meeste westerlingen, dus wat kan de Oosterse filosofie ons nou vertellen?

Wat deze mensen niet beseffen is dat de Oosterse filosofie zo'n 20.000 jaar teruggaat en deze Oosterse filosofie is zo betrouwbaar omdat de steunpilaar hierin is dat je een open mind moet hebben. Daarom blijft de informatie puur en betrouwbaar, ook al is deze informatie via introspectie en dus subjectieve weg verkregen.

quote:

Op zaterdag 24 april 2010 05:54 schreef Probably_on_pcp het volgende:

Ben ik het niet mee eens. Iemand die bij het einde van een doodlopende weg aankomt en dan concludeert dat het leven zinloos is, zo'n iemand wil ik niet intelligent noemen.

Een intelligent persoon beseft zich namelijk dat er andere mensen zijn die het op de een of andere manier wel voor elkaar krijgen om hun leven zin te geven. In plaats van bij de pakken neer te gaan zitten, moet je juist het pad weer teruglopen en een ander pad bewandelen.

Wat precies intelligentie precies is is een discussie die beter ergens anders plaats kan vinden, om nou direct te zeggen dat deze persoon niet intelligent is vind ik erg kort door de bocht. Maar ik snap wat je zegt en ben het ook wel met je eens. Maar dat persoon moet in eerste instantie toch redelijk intelligent zijn geweest anders was hij nooit tot die conclusies gekomen.

Hej,

Heel erg herkenbaar.

Ik ben 23 jaar, ik heb hier last van sinds mijn 20e. Grappig dat je het noemt, bloedarmoede, zo begon het bij mij: ik begon met down te voelen en heb me allereerst op pfeiffer/bloedarmoede laten testen, omdat ik erg neerslachtig en moe was. Vervolgens besloot ik mijn studie op een laag pitje te zetten en heb ik me via decaan/studentenpsychologen laten doorverwijzen naar een psychtherapeut. Hier een jaar in therapie gezeten en hierna ook nog een kort aantal sessies bij een hypnotherapeut. Ik voelde me namelijk al maanden verschrikkelijk ongelukkig, neerslachtig en alleen, maar het lukte me niet om het te uiten middels een simpele huilbui. Ik hoopte dat de hypnotherapeut me hierbij kon helpen, heeft wel enigszins geholpen. Je alleen voelen en niet verbonden met de mensen (fam/vrienden) om je heen voelen ken ik ook, dat had ik vooral toen heel erg.

Ik ben de afgelopen jaren veel gaan doen om me weer gelukkig te voelen en van mijn gevoel van alleen zijn af te komen: in therapie gegaan, zelfhulpboeken en boeken over zingeving gelezen, yoga/meditatie... Daarnaast heb ik heel erg ontdekt bij welke activiteiten ik me wel/niet goed voel, in welke omgeving (drukke stad of rustige natuur) ik me wel goed/niet goed voel... En ik heb me 3x in de rondte ge-zelfreflecteerd, dus ik ken mezelf wel aardig. Denk ik. Want dat verandert ook continu: toen ik 20 was en me net down ging voelen was ik een ander mens dan wie ik nu ben.

Er zijn bij mij wel dingen verbeterd. Die hele crisis die vanaf mn 20e begon, overviel me heel erg. Daarvoor voelde ik me goed. Ik leefde als een doorsnee jongere: ik ging uit, had vriendjes, deed veel dingen met vrienden... Ik voldeed dus aan de maatschappelijke verwachtingen.. En opeens voelde ik me klote, heel erg alleen, totaal niet meer verbonden met mn omgeving... Dat zorgde voor heel veel onzekerheid, ik had opeens totaal geen zelfvertrouwen en eigenwaarde meer. Doordat ik zo weinig zelfvertrouwen had vertrouwde ik mn omgeving ook niet meer, waardoor ik me ook minder verbonden met hen voelde.

Toen ik 22 was veranderde dat zichtbaar, ik bouwde steeds iets meer zelfvertrouwen op waardoor ik steeds meer vertrouwen ipv wantrouwen richting mijn vrienden voelde en waardoor ik me weer iets meer verbonden met ze voelde.
Dat stukje heeft zichzelf gaandeweg dus opgelost, en in principe voel ik me weer redelijk verbonden met mn omgeving.

Maar ik voel me nog steeds alleen. Dat is dus niet veranderd. Ik ben rustiger geworden, heb niet meer zo de behoefte om elke avond te hort op te gaan... Ik creëer nu een wereld waarin ik druk met mijn studie en werk ben, leuke dingen met vrienden doe, maar waarin ik ook wel een avondjes alleen thuis ben. In het weekend ben ik ook niet altijd even druk, af en toe naar familie of vrienden en af en toe werken. Soms denk ik dat dat letterlijke alleen zijn het alleen zijn veroorzaakt.

Onzin. Want als ik dan een heleboel afspraken inplan om maar niet alleen te zijn, dan haal ik daar weer geen voldoening uit. Tuurlijk ben ik tijdens de afspraak wel even afgeleid en heb ik even geen tijd om het gevoel van alleen zijn te voelen, maar als ik vervolgens thuiskom voel ik me weer ellendig. Het lost het niet op. En ik wil mijn week juist helemaal niet volplannen, ik wil leven naar wie ik nu ben: een rustiger persoon, met een rustigere agenda. Dat volplannen voelt als een vlucht. Net zoals het "nemen" van een vriendje zou voelen als een vlucht. Je moet de oplossing niet aan externe factoren ophangen: want wat als al je geplande afspraken die week niet doorgaan ,wat als het uitgaat met je vriendje? Wat als de sportvereniging waar je lid van bent opeens wordt opgeheven? Dan wacht het probleem je weer op. Je moet het bij jezelf zoeken, innerlijke rust vinden. Denk ik.

Wat mij daarbij helpt is yoga/meditatie en boeken over zingeving lezen. Eerlijk gezegd is dat van alles wat ik heb geprobeerd (therapie, wel mijn week volplannen, stappen terwijl ik dat eigenlijk niet wil, lid worden bij een studenten(sport)vereniging, bijbanen hebben waarbij ik heel veel moest werken) de enige manier waarbij het niet als een vlucht voelt. Het voelt alsof ik daarmee het echte probleem aanpak. Het is toch veel fijner om echte rust te vinden en geen last van dat gevoel van leegte/alleen zijn te hebben, in plaats van het probleem op te lossen door te vluchten in vanalles?
Eigenlijk denk ik dat de oplossing van het probleem in jezelf ligt. Je moet zelf innerlijke rust vinden.

Ik ken een heleboel mensen die dit allemaal niet begrijpen en het zien als gezeur, die vinden dat je je eigen ongelukkigheid veroorzaakt en dat je niet moet zeuren maar het op moet lossen.

Praat niet met deze mensen Want die snappen het niet. Ook mensen die dingen zeggen als: goh, als ik me zo zou voelen, zou ik er allang een einde aan hebben gemaakt. Dat is een hele domme opmerking. Jij weet helemaal niet wat je zou doen als je je zo zou voelen, dat heb je nooit meegemaakt. En daarbij: je weet uberhaupt niet eens hoe het voelt.

Succes!

quote:

Op zaterdag 24 april 2010 13:18 schreef deesje92 het volgende:
Hej,

Heel erg herkenbaar.

.................

jouw hele verhaal
ik denk inderdaad dat dat een goeie manier is om dichter bij jezelf te komen (hoe cliche dat ook weer klinkt).

quote:

Op zaterdag 24 april 2010 14:42 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Ik vind dit een beetje rare opmerking. Nihilistische mensen zijn stuk voor stuk onintelligente figuren?

Ik weet niet zo goed wat je bedoelt met nihilstische mensen?

Verder leg ik na deze quote uit hoe waarom ik dat denk. Misschien had ik wel anders moeten verwoorden. Ik wil natuurlijk niet zeggen dat zo'n persoon dan gelijk geheel een dom persoon is, maar de beslissing om bij de pakken neer te gaan zitten vind ik niet een erg intelligente beslissing. Wel een begrijpelijke in eerste instantie maar na een tijdje moet er toch de realisatie komen dat er anderen zijn die het wel voor elkaar krijgen. Maar ja, we zijn allemaal van jongs af aan geconditioneerd dat het verkeerd is om ongelijk te hebben. Daardoor ontstaat er een zekere starheid, zeker bij intelligente mensen die gewend zijn vrijwel altijd gelijk te hebben.

Vergelijk het een beetje met hoogbegaafden. Een deel van de mensen die hoogbegaafd zijn nemen een slachtoffer rol aan, terwijl ze hun bovengemiddelde intelligentie juist kunnen gebruiken om hun problemen op te lossen. Ik heb zelf een redelijk hoog iq (heb ook een officiele test gedaan) en dit heeft mij een deel van mijn leven idd parten gespeeld. Maar mijn houding was om op onderzoek uit te gaan en mijn intelligentie te gebruiken bij het zoeken naar oplossingen. En ik kan alleen maar zeggen dat dat heel goed gelukt is.

Een slachtofferrol aannemen of bij de pakken neer gaan zitten, dat is de perfecte manier om nooit tot een oplossing te komen. Dat is eigenlijk wat ik probeer te zeggen.

Ik heb er zelf al 4 jaar last van en heb me er ondertussen bij neergelegd. Ik ga er tegenwoordig een beetje cynisch mee om, neem het niet meer zo serieus als vroeger. Of het een goede tactiek van me is weet ik niet, soms roept het nogal wat irritaties op bij mensen, omdat ik simpelweg gewoon moeite heb om tegenwoordig nog dingen serieus te nemen. Echter is het voor mij op dit moment een verzachtende manier om met deze 'fase' om te gaan.

Zelf vind ik het nogal verontrustend dat veel mensen zich hierin herkennen.

quote:

Op zaterdag 24 april 2010 17:54 schreef Nee het volgende:
Ik heb er zelf al 4 jaar last van en heb me er ondertussen bij neergelegd. Ik ga er tegenwoordig een beetje cynisch mee om, neem het niet meer zo serieus als vroeger. Of het een goede tactiek van me is weet ik niet, soms roept het nogal wat irritaties op bij mensen, omdat ik simpelweg gewoon moeite heb om tegenwoordig nog dingen serieus te nemen. Echter is het voor mij op dit moment een verzachtende manier om met deze 'fase' om te gaan.

Zelf vind ik het nogal verontrustend dat veel mensen zich hierin herkennen.

Verontrustend zou ik niet willen zeggen. De vraag van zingeving komt bij veel mensen op een bepaald moment in hun leven voor. Dat heet voor velen de Midlife-crisis. Tegenwoordig is er ook de term Quarterlife-crisis wat precies hetzelfde is alleen het vindt eerder in je leven plaats.

Het is verontrustend wanneer mensen er niet mee om weten te gaan. Het is zo dat zelfmoord in de westerse wereld doodsoorzaak nummer 2 of 3 is onder jonge mensen (met name mannen). Dat is toch raar omdat we het hier zo goed hebben en dat zou je idd verontrustend kunnen noemen.

Aan de andere kant is het goed dat steeds meer en meer mensen in de westerse wereld tegen het probleem van zingeving aanlopen. Er zijn namelijk genoeg handvatten om dit probleem aan te pakken, alleen de meeste mensen willen dit niet zien. Zie ook mijn post hierboven over Oosterse filosofie.

Wat mij vooral verontrust is dat de meeste mensen die worstelen met zingeving de ideeen uit de Oosterse filosofie afwijzen terwijl hier zoveel uit te halen is. We zijn zo geconditioneerd dat we niet met een open mind durven, willen of kunnen kijken naar nieuwe informatie.

Dat volgens mij het land Bhutan het Nationaal Product meet in termen van geluk en niet geld, zien wij hier als een rariteit, maar geluk is toch echt belangrijker dan geld. Mensen die niet willen inzien dat sommige van die "primitieve mensen" uit Tibet en India meer weten over wat geluk is, die mensen daar heb ik medelijden mee. Wel klagen en zeuren over dat het leven kut is, maar niet alle mogelijke oplossingen willen onderzoeken. Prima, maar dan moeten die mensen mij niet lastig vallen met hun gezeik.

quote:

Op zaterdag 24 april 2010 18:52 schreef Probably_on_pcp het volgende:

[..]

Verontrustend zou ik niet willen zeggen. De vraag van zingeving komt bij veel mensen op een bepaald moment in hun leven voor. Dat heet voor velen de Midlife-crisis. Tegenwoordig is er ook de term Quarterlife-crisis wat precies hetzelfde is alleen het vindt eerder in je leven plaats.

Het is verontrustend wanneer mensen er niet mee om weten te gaan. Het is zo dat zelfmoord in de westerse wereld doodsoorzaak nummer 2 of 3 is onder jonge mensen (met name mannen). Dat is toch raar omdat we het hier zo goed hebben en dat zou je idd verontrustend kunnen noemen.

Aan de andere kant is het goed dat steeds meer en meer mensen in de westerse wereld tegen het probleem van zingeving aanlopen. Er zijn namelijk genoeg handvatten om dit probleem aan te pakken, alleen de meeste mensen willen dit niet zien. Zie ook mijn post hierboven over Oosterse filosofie.

Wat mij vooral verontrust is dat de meeste mensen die worstelen met zingeving de ideeen uit de Oosterse filosofie afwijzen terwijl hier zoveel uit te halen is. We zijn zo geconditioneerd dat we niet met een open mind durven, willen of kunnen kijken naar nieuwe informatie.

Dat volgens mij het land Bhutan het Nationaal Product meet in termen van geluk en niet geld, zien wij hier als een rariteit, maar geluk is toch echt belangrijker dan geld. Mensen die niet willen inzien dat sommige van die "primitieve mensen" uit Tibet en India meer weten over wat geluk is, die mensen daar heb ik medelijden mee. Wel klagen en zeuren over dat het leven kut is, maar niet alle mogelijke oplossingen willen onderzoeken. Prima, maar dan moeten die mensen mij niet lastig vallen met hun gezeik.

Ik vind die labeltjes maar bullshit, midlife crisis en quarterlife crisis zijn een poging vanuit de psychologie om het probleem op het individu af te schuiven, dat vind ik een gevaarlijke ontwikkeling. Er wordt geen rekening gehouden met maatschappelijke en culturele veranderingen. En dat is juist een belangrijk punt om naar te kijken, in tegenstelling tot depressies of psychoses, hebben we het hier over een nieuw fenomeen. De psychologie is ontzettend incompetent hierin, houdt naar mijn mening geen rekening met de invloed van versnelde ontwikkeling op cultureel en maatschappelijk gebied.

Persoonlijk denk ik dat hier gewoon sprake is van een natuurlijke psychologische reactie op de moderne samenleving, waarin mensen niet tot nauwelijks meer geprikkeld worden. Een zogenaamde quarterlife crisis komt niet zomaar aanwaaien, en het is duidelijk iets van deze tijd. Het is dus van belang om te weten waar het vandaan komt voordat je gaat beginnen om het probleem van binnen op te lossen.

Jeetje....Voor mij was het zo simpel... Toen ik op dat punt aankwam van wat voor zin heeft het leven en wat is de meerwaarde ervan kreeg ik kanker (was toen 26) en bleek binnen een paar maanden (onbedoeld) zwanger te zijn.....De vraag wat dan de zin van je leven is; na zo dicht bij de dood en het leven gestaan te hebben is dan niet meer relevant. Je leeft je leven anders; bewust van het zo dicht bij de dood gestaan te hebben en toch een kans te krijgen dit "anders" te doen. En het risico te moeten nemen een kind op de wereld te zetten terwijl je niet weet of je er een jaar later zelf nog wel zult zijn. Als ik dit soort dingen lees dan denk ik dat deze mensen nog heel wat levenservaring nodig hebben om tot een bevredigend gevoel kunnen komen.

quote:

Op zondag 25 april 2010 03:12 schreef childintime het volgende:
Jeetje....Voor mij was het zo simpel... Toen ik op dat punt aankwam van wat voor zin heeft het leven en wat is de meerwaarde ervan kreeg ik kanker (was toen 26) en bleek binnen een paar maanden (onbedoeld) zwanger te zijn.....De vraag wat dan de zin van je leven is; na zo dicht bij de dood en het leven gestaan te hebben is dan niet meer relevant. Je leeft je leven anders; bewust van het zo dicht bij de dood gestaan te hebben en toch een kans te krijgen dit "anders" te doen. En het risico te moeten nemen een kind op de wereld te zetten terwijl je niet weet of je er een jaar later zelf nog wel zult zijn. Als ik dit soort dingen lees dan denk ik dat deze mensen nog heel wat levenservaring nodig hebben om tot een bevredigend gevoel kunnen komen.

Wow... ben ik ff stil van... wow... just wow.

Ice Beach schreef;

quote:

Ik had wel eens eerder hierover gehoord, maar me er eigenlijk nooit in verdiept.
Herken me wel in deze kenmerken:

- Dit kan zich bijvoorbeeld uiten in een verhoogde sensitiviteit voor kunst en muziek en ergens snel door ontroerd raken. Dit is wel helemaal de spijker op z'n kop.
- Gewoonlijk zijn ze ook opmerkzamer dan de gemiddelde persoon. Dit zeggen mensen vaak tegen mij.
- In het dagelijks leven raken zij vlug uit balans door signalen van de buitenwereld die een ander mens niet zo diep tot zich laat doordringen. Soms wel, soms niet. Ik raak ook niet snel compleet ontregeld o.i.d.
- Mensen met interne gevoeligheid verdragen geen drukke menigten. Kan me daar over het algemeen wel in handlen, maar raak er wel sneller geïrriteerd door.

Wel jammer dat het nog maar een theorie is en verder nog niet heel erg onderbouwd is...

De theorie is al redelijk onderbouwd... maar nog niet door de gehele wetenschap aanvaard.
En je hoeft niet per se ontregeld te raken door al die prikkels. Dat is bi iedereen weer anders; de ene raakt er ontregeld door, de ander paniekerig weer anderen raken hierdoor geïrriteerd of het kost energie... (en wat al niet nog meer).

Ikzelf bijvoorbeeld ga wel bijvoorbeeld naar Lowlands. Zoveel last van de drukte heb ik dan niet... maar ik trek me later wel weer extra lang terug in mijn tent, gewoon om een beetje bij te komen. Ik kan het handelen omdat het een paar dagen is, en ik me kan terugtrekken in mijn tent als het me te gek wordt.

Maar wat je zegt over muziek en kunst... dat kan een handvat zijn. Je hebt een grote innerlijke belevingswereld.
Ik ga het nu wat simplistisch en sarcastisch brengen, maar goed bedoeld; hoeveel kunst heb je in jouw leven al gezien en hoeveel muziek heb je al gehoord? Nog bijna helemaal niets! Niets vergeleken met alle kunst en muziek die er op de wereld zijn gemaakt en waarvan je het bestaan niet kent.
Je hebt nog geen honderdste van de ontroeringen meegemaakt die voor jou voor het oprapen liggen, hier en nu, in dit leven!

Ik weet niet of je wat geld achter de hand hebt... of dat je familie hebt die je een tijdje wil ondersteunen.
Maar probeer van die passies jouw werk te maken. Vroeger had je overal diploma's voor nodig, maar dit is de internet generatie...
Met jouw passies kun je geld verdienen op het net (of gratis reizen) om musea of kunstgalerieën over de hele wereld te zien... of juist bands en orkesten. Wat je nodig hebt is een goede digitale fotocamera, een filmcamera, een beetje schrijfvaardigheden... en jouw unieke belevingswereld om dat via een website of weblog wereldkundig te maken.

Dit is weliswaar niet de volledige oplossing voor jouw problemen, misschien zelfs helemaal niet... maar denk er eens over na.

quote:

Op zaterdag 24 april 2010 21:48 schreef IceBeach het volgende:

[..]

Ik begrijp hieruit dat je vooral trots bent op je eigen kennis, die graag voor je zelf wil houden zodat je je heerlijk boven andere mensen verheven voelt? Zo komt het iig op mij wel over. Ik denk dat ik (en wrs ook meer mensen in dit topic) meer gebaat zijn bij een klein voorzetje van wat artikelen of boeken dan dat je iedereen toch al afschrijft als niet open minded of 'zij begrijpen het toch niet'..

Dat is dan de manier waarop jij het leest. Wat ik alleen maar probeer te zeggen is dat mensen eerst tot de realisatie moeten komen dat ze open-minded moeten zijn, dat ze voor alles open moeten staan. De boeken die ik kan aanraden zijn daaraan ondergeschikt. Iedereen kan tegenwoordig door het internet vrij makkelijk zelf op onderzoek uitgaan.

En serieus, het komt op jou over alsof ik informatie voor mezelf wil behouden zodat ik me verheven kan voelen boven anderen?? Heb eerder al een link geplaatst naar een topic waar uitgebreid van alles gedeeld wordt.

quote:

Op zaterdag 24 april 2010 21:48 schreef IceBeach het volgende:

Het probleem is dat mensen die wel goed in hun vel zitten precies dezelfde dingen doen als ik, maar zelf niet kunnen aangeven wat hen zo 'anders' maakt t.o.v. mij. Op een gegeven moment weet je gewoon niet meer waar je het zoeken moet. Ik ben me echt wel bewust dat het ook anders kan (bij anderen), alleen weet ik gewoon niet meer hoe.
[..]

Welke boeken heb je de laatste tijd gelezen die je meer inzicht kunnen verschaffen mbt deze materie?

quote:

Op zaterdag 24 april 2010 22:00 schreef Nee het volgende:

Ik vind die labeltjes maar bullshit, midlife crisis en quarterlife crisis zijn een poging vanuit de psychologie om het probleem op het individu af te schuiven, dat vind ik een gevaarlijke ontwikkeling.

Ik weet hoe je daar zo bij komt? Midlife-crisis is gewoon een term om iemands staat van zijn te beschrijven. Daarbij worden echt geen uitspraken gedaan over of die persoon zelf geheel verantwoordeljk is voor dit probleem of dat het probleem ook deels van buitenaf komt.

quote:

Er wordt geen rekening gehouden met maatschappelijke en culturele veranderingen. En dat is juist een belangrijk punt om naar te kijken, in tegenstelling tot depressies of psychoses, hebben we het hier over een nieuw fenomeen. De psychologie is ontzettend incompetent hierin, houdt naar mijn mening geen rekening met de invloed van versnelde ontwikkeling op cultureel en maatschappelijk gebied.

Ik vraag me echt af hoe jij tot deze conclusies komt? Een goede psycholoog zal nl. echt niet ontkennen dat de veranderende maatschappij een invloed op onze psychologie heeft.

quote:

Persoonlijk denk ik dat hier gewoon sprake is van een natuurlijke psychologische reactie op de moderne samenleving, waarin mensen niet tot nauwelijks meer geprikkeld worden. Een zogenaamde quarterlife crisis komt niet zomaar aanwaaien, en het is duidelijk iets van deze tijd.

Het is ook een natuurlijke psychologische reactie op de moderne samenleving. De maatschappij is erg materialistisch geworden, de kerk heeft niet meer zo' n prominente rol als zingever en onbewust worden we allemaal geconditioneerd te geloven dat geld en materiele zaken ons geluk brengen.

quote:

Het is dus van belang om te weten waar het vandaan komt voordat je gaat beginnen om het probleem van binnen op te lossen.

Dat lijkt me niet perse nodig. Tuurlijk moet je ook naar de omgeving kijken, maar waarom zou je niet kijken of je iets aan de eigen denken kunt veranderen om je zo aan te passen aan je veranderende omgeving? En misschien is het wel zo dat elk mens voor zichzelf moet beslissen om te veranderen.

Je kunt natuurlijk heel makkelijk zeggen dat het aan de maatschappij ligt, maar de maatschappij bestaat uit individuen. Jij en ik dus. En als ik verander en geluk vind in m'n leven en ik weet anderen daarmee positief te beinvloeden, en die anderen beinvloeden weer andere mensen enz. dan veranderen we toch de maatschappij?

quote:

Op zaterdag 24 april 2010 14:08 schreef Friek_ het volgende:
Tsja, ook erg herkenbaar voor mij. Moest ook gelijk aan een citaat denken van Dimitri Verhulst uit De helaasheid der dingen:

"God schiep de dag, en wij sleepten ons erdoorheen."

Fantastisch boek!

Bij het lezen van dit topic valt het me niet zozeer op dat ik niet de enige ben die zo leeft, maar dat er zóveel gelijkdenkenden zijn.

Ik vergelijk mijn levensinstelling vaak met Marvin uit Hitchhikers Guide to the Galaxy:

quote:

What's the point?

Anderzijds doet een uitspraak van Tony uit Skins me vaak wel iets beter voelen:

quote:

Sure, I was feeling depressed at times, but it didn't get me anywhere.

Ach, wat maakt het ook allemaal uit? Ik geloof dat je ook gelukkig kan worden in je eentje, net als dat je ook samen met iemand ongelukkig kan zijn. Ik 'go with the flow' en laat alle getijden eigen worden. Eb en vloed, zonneschijn en regen. Wat moet je anders?

Herkenbaar!