WAO/Wajong en de scrupules eromheen.

quote:

Op donderdag 29 april 2010 01:23 schreef FkTwkGs2012 het volgende:

[..]

Je probeert een antwoord voor iemand anders te geven. Dat is niet netjes plus weet je niet hoe hij hier tegenaan kijkt.

Schenkstroop, ik ben nog steeds nieuwsgierig

De niet-werkenden worden steeds vaker gezien als de paria's van de 21e eeuw. Het lijkt me ietwat gemakkelijk om iemand naar een reden uitkering te vragen en hem vervolgens te vertellen dat hij gewoon kan werken. De beste stuurlui staan vaak aan wal.

[ Bericht 6% gewijzigd door sempron2400 op 29-04-2010 07:21:14 ]

quote:

Op donderdag 29 april 2010 01:12 schreef barthol het volgende:

[..]

Jij hoeft dat ook niet te begrijpen, het is je zaak niet. Het gaat je heulegaar niets aan.
Iemand heeft te maken met de keuringsarts en de arbeidsdeskundige. Die behoren oordeelkundig te zijn, worden ze ook voor betaald. Verder kan een behandelend arts wat in de melk te brokkelen hebben, of een bedrijfsarts. Kwestie van autoriteit en competenties wie oordeelkundig wordt geacht,

Tjee, toen ik afgekeurd werd, (geef toe dat het lang geleden is) was het dus zelfs helemaal niet relevant wat ik er zelf van vond. Niet relevant hoe ik er zelf over oordeelde als direkt betrokkene.

Ben jij niet herkeurd dan, een jaar of 2 geleden? Toen is toch iedereen tot 46 jaar herkeurd!

quote:

Op donderdag 29 april 2010 08:56 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Ik snap niet dat je je daar niet zo in interesseert... Als iemand onterecht in de WIA/WAO zit dan betekent dat dat er minder geld is om ook jouw uitkering te betalen.

Maanvis, soms gaat het helemaal niet over geld. Soms zijn er belangrijker dingen dan geld.
Ik ga niet de a.o. beoordelen van anderen, ik ga niet op de stoel van de arbeidsdeskundige zitten, of in de huid van de verzekeringsarts kruipen. Heb al genoeg aan mijn eigen situatie, genoeg vragen waar ik maar steeds mee blijf zitten over mijn eigen a.o. Genoeg morele vraagstukken ook, soms dilemma's, waar ik telkens keuzes in maak, Keuzes die ik mezelf wil kunnen verantwoorden en waarvoor ik verantwoordelijkheid neem, welke consequenties voor mij er ook aan vast zitten.

Ik wil niet nog eens de morele verantwoordelijkheid over de uitkeringen van anderen op mijn schouders krijgen, als ik tegelijkertijd in al die jaren steeds kreeg ingeprent dat ik mijn afkeuring eens moet leren accepteren.

Ik heb al dat ik allerlei hobby's heb moeten laten varen, niet vanwege beperkingen door ziekte van mij, maar omdat ik verantwoordelijk heb om om geen dingen dingen te doen die mogelijk maatschappelijk sentimenten kunnen ontlokken waar andere arbeidsongeschikten mogelijk de dupe van kunnen worden.
Mensen die misschien met veel ernstiger beperkingen kampen dan ik.

quote:

Op donderdag 29 april 2010 09:41 schreef Gia het volgende:

[..]

Ben jij niet herkeurd dan, een jaar of 2 geleden? Toen is toch iedereen tot 46 jaar herkeurd!

Ik heb wel de eenmalige herbeoordeling van 1996 meegemaakt. Maar daar was al bij voorbaat besloten dat ik afgekeurd bleef. En na die tijd ben ik naast telefonisch contact, ook nog twee keer op eigen initiatief bij het UWV verschenen. De eerste keer omdat ik zelf een herkeuring had aangevraagd, en een tweede keer (ook op eigen aanvraag) nog een gesprek met de VA en de AD tegelijkertijd, bij een gelegenheid waarin ik ook de bijverdiensten van dat jaar opgaf en toelichtte. Ben daarna ook nog een keertje op het matje geroepen door de GGZ vanweger m'n reintegratie activiteiten waar ze het niet mee eens waren.

Maar dat was allemaal vlak voor er aan de gang werd gegaan met de laatste herbeoordelingscampagne. Daar viel ik (in eerste instantie niet, maar in tweede instantie wel) af vanwege mijn leeftijd.

quote:

Op donderdag 29 april 2010 01:12 schreef barthol het volgende:

[..]

Jij hoeft dat ook niet te begrijpen, het is je zaak niet. Het gaat je heulegaar niets aan.
Iemand heeft te maken met de keuringsarts en de arbeidsdeskundige. Die behoren oordeelkundig te zijn, worden ze ook voor betaald. Verder kan een behandelend arts wat in de melk te brokkelen hebben, of een bedrijfsarts. Kwestie van autoriteit en competenties wie oordeelkundig wordt geacht,

Tjee, toen ik afgekeurd werd, (geef toe dat het lang geleden is) was het dus zelfs helemaal niet relevant wat ik er zelf van vond. Niet relevant hoe ik er zelf over oordeelde als direkt betrokkene.

MAAR dat zijn WEL de gevallen die tot onbegrip lijden. We betalen belasting voor iemand met een teer huidje? Daar bestaat die afkeer uit, omdat er dus mensen zijn de ledematen missen die wel werken. En als het UVW je nergens kwijt kan als schoonmaker of fabrieksarbeider, moeten ze beter hun best doen daar.

quote:

Op donderdag 29 april 2010 14:49 schreef Yreal het volgende:

[..]

MAAR dat zijn WEL de gevallen die tot onbegrip lijden. We betalen belasting voor iemand met een teer huidje? Daar bestaat die afkeer uit, omdat er dus mensen zijn de ledematen missen die wel werken. En als het UVW je nergens kwijt kan als schoonmaker of fabrieksarbeider, moeten ze beter hun best doen daar.

Weet je, begrip verwachten van die verschrikkelijke Calimero's is een onbegonnen zaak. Die kijken alleen maar met argusogen naar anderen, zijn altijd aan het vergelijken, zijn bang dat ze tekort komen en zien overal onrechtvaardigeid. Voelen zich altijd het slachtoffer, en het gras is in hun ogen overal groener.

Projecteren hun eigen tegenzin om zich uit te sloven op anderen, projecteren hun eigen opportunistische karakter op anderen, En projecteren ook hun eigen slinksheid op anderen. En oordelen met simplisme.

Weet je, ik ben zo'n geval dat tot onbegrip leidt.

quote:

Op donderdag 29 april 2010 15:32 schreef barthol het volgende:

Weet je, ik ben zo'n geval dat tot onbegrip leidt.

Ik ook, ga me ook nergens meer lopen verdedigen.

Wanneer leren we nu eens te accepteren dat er nu eenmaal een bepaalde werkloosheid is? Een werkloosheid die hier tot de laagste van Europa behoort. Misschien is arbeid zaligmakend, maar een 100 procent arbeidsparticipatie is nu eenmaal een utopie.

Het aantal Wajongers gaat naar verwachting verder stijgen. Tot bijna 400.000 in de structurele situatie in 2040. Dat vraagt om maatregelen, want door de vergrijzing gaan we donkere tijden tegemoet. Maar het is niet aan de burger om te oordelen wie er wel of geen recht heeft op een uitkering, maar aan het UWV.

Je kan wel solliciteren op de vervelende baan die er bestaat, maar het is de vraag of je ook daadwerkelijk aangenomen wordt. Werkloosheid zal er blijven.

quote:

Op donderdag 29 april 2010 20:34 schreef sempron2400 het volgende:
Wanneer leren we nu eens te accepteren dat er nu eenmaal een bepaalde werkloosheid is? Een werkloosheid die hier tot de laagste van Europa behoort. Misschien is arbeid zaligmakend, maar een 100 procent arbeidsparticipatie is nu eenmaal een utopie.

Het aantal Wajongers gaat naar verwachting verder stijgen. Tot bijna 400.000 in de structurele situatie in 2040. Dat vraagt om maatregelen, want door de vergrijzing gaan we donkere tijden tegemoet. Maar het is niet aan de burger om te oordelen wie er wel of geen recht heeft op een uitkering, maar aan het UWV.

Je kan wel solliciteren op de vervelende baan die er bestaat, maar het is de vraag of je ook daadwerkelijk aangenomen wordt. Werkloosheid zal er blijven.

Helemaal mee eens Sempron. Ook over dat oordelen. Het is geen Idols, en er mag niet ge-sms't worden.

quote:

Op donderdag 29 april 2010 21:00 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Maar we zouden er wel naar moeten streven. Het is hetzelfde als je familielid kanker heeft, dan kun je ook zeggen we doen geen chemo/bestraling, maar je kunt ook je best doen om het te genezen. Zo zouden we ook meoten streven naar 100% arbeidsparticipatie, zodat die arme mensen niet meer thuis hoeven te zitten.

Ik denk dat je arbeid een beetje overwaardeert. Het is heel leuk en aardig dat je met je bovenmodale inkomen dan 4 in plaats van 3 keer op vakantie kan, omdat je minder belasting betaalt. Maar: ons arbeidsethos behoort al tot het beste ter wereld. De tijdsdruk is enorm, mensen korten in dit land zelfs hun lunch in om maar op tijd te zijn. Een probleem is dat er veel werkende armen zijn (32 uur werken voor een bijstandsuitkering) en dan is er nog de armoedeval.

quote:

Op donderdag 29 april 2010 20:34 schreef sempron2400 het volgende:
Wanneer leren we nu eens te accepteren dat er nu eenmaal een bepaalde werkloosheid is? Een werkloosheid die hier tot de laagste van Europa behoort. Misschien is arbeid zaligmakend, maar een 100 procent arbeidsparticipatie is nu eenmaal een utopie.

Het aantal Wajongers gaat naar verwachting verder stijgen. Tot bijna 400.000 in de structurele situatie in 2040. Dat vraagt om maatregelen, want door de vergrijzing gaan we donkere tijden tegemoet. Maar het is niet aan de burger om te oordelen wie er wel of geen recht heeft op een uitkering, maar aan het UWV.

Je kan wel solliciteren op de vervelende baan die er bestaat, maar het is de vraag of je ook daadwerkelijk aangenomen wordt. Werkloosheid zal er blijven.

Exact. Volledige werkgelegenheid is een utopie in een marktbestel als deze. Afhankelijk van de conjunctuur schommelt dit percentage.

Gemiddeld in Nederland zal tegenover iedere 10 werkenden er minstens 1 aan de kant staan. Door werkloosheids of ziek zwak of misselijk.

De VVD zal dat toch eens is moetne inzien dat ze een achterhoede gevecht voeren. Bashen heeft dus geen zin.

quote:

Op donderdag 29 april 2010 21:00 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Maar we zouden er wel naar moeten streven. Het is hetzelfde als je familielid kanker heeft, dan kun je ook zeggen we doen geen chemo/bestraling, maar je kunt ook je best doen om het te genezen. Zo zouden we ook meoten streven naar 100% arbeidsparticipatie, zodat die arme mensen niet meer thuis hoeven te zitten.

Onzin. Frictiewerkloosheid is nodig, anders vliegen de loonkosten de pan uit.

Maanvis, heb jij verstand van economie?

quote:

Op donderdag 29 april 2010 21:15 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Mensen die aan het werk zijn moeten gewoon een normaal loon krijgen, desnoods het minimumloon, geen bijstandsuitkering waardoor ze nog elk duppie moeten omdraaien terwijl ze gewoon 32 uur per week werken. En ik denk dat veel mensen veel relaxter zouden werken als ze een gesubsidieerd 'hulpje' uit de WAO of uit de bijstand zouden hebben die als hij/zij een 'goede dag' heeft aardig wat werk uit handen neemt.

Dat lijkt me al een stap vooruit. Dat die mensen die vanuit de bijstand gaan werken, gewoon werknemersrechten hebben, volwaardig collega worden en arbeidskorting krijgen. Gesubsidieerde arbeid, maar wel dat de werkgever ook een deel van het salaris betaalt voor daadwerkelijk gewerkte uren. Een eventuele sollicitatieplicht (naar een reguliere baan) kan prima in die 32 uur worden ingevuld.

quote:

Op donderdag 29 april 2010 21:07 schreef sempron2400 het volgende:

[..]

Ik denk dat je arbeid een beetje overwaardeert. Het is heel leuk en aardig dat je met je bovenmodale inkomen dan 4 in plaats van 3 keer op vakantie kan, omdat je minder belasting betaalt. Maar: ons arbeidsethos behoort al tot het beste ter wereld. De tijdsdruk is enorm, mensen korten in dit land zelfs hun lunch in om maar op tijd te zijn. Een probleem is dat er veel werkende armen zijn (32 uur werken voor een bijstandsuitkering) en dan is er nog de armoedeval.

Nederlanders en Europeanen zijn juist ontzettend lui. 32 - 40 uur/week veel werken noemen, kom aan zeg. Ik ken genoeg mensen die maar 4 dagen per week werken, nou nou wat een tijdsdruk zeg.

quote:

Op donderdag 29 april 2010 21:19 schreef EchtGaaf het volgende:
Maanvis, heb jij verstand van economie?

Geduld heb ik.

quote:

Op donderdag 29 april 2010 21:28 schreef Schuifpui het volgende:

[..]

Nederlanders en Europeanen zijn juist ontzettend lui. 32 - 40 uur/week veel werken noemen, kom aan zeg. Ik ken genoeg mensen die maar 4 dagen per week werken, nou nou wat een tijdsdruk zeg.

Maar in die uren wordt wel een ver bovengemiddelde arbeidsproductiviteit verwacht. Dat vergeet je even

quote:

Op donderdag 29 april 2010 21:28 schreef Schuifpui het volgende:

[..]

Nederlanders en Europeanen zijn juist ontzettend lui. 32 - 40 uur/week veel werken noemen, kom aan zeg. Ik ken genoeg mensen die maar 4 dagen per week werken, nou nou wat een tijdsdruk zeg.

Volgens mij wordt er in Zuid-Europa minder hard gewerkt dan in Nederland, het land waar mensen vooral op de klok kijken. De uren die men in Nederland werkt, wordt er ook flink gewerkt. De levensstandaard in Zuid-Europa ligt niet eens zoveel lager dan hier (ze gaan er bijvoorbeeld veel vaker uit eten).

Kijk naar Amerika... gemiddeld 10 vakantiedagen per jaar waarbij je wordt gestimuleerd om ze vooral niet op te nemen. Dan lijkt me het leven ook niet echt leuk meer.

Ik heb soms een beetje mot met uurloon en urenroosters. Kan onbetaald vaak ook beter werken dan betaald.

quote:

Op donderdag 29 april 2010 21:15 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Mensen die aan het werk zijn moeten gewoon een normaal loon krijgen, desnoods het minimumloon, geen bijstandsuitkering waardoor ze nog elk duppie moeten omdraaien terwijl ze gewoon 32 uur per week werken. En ik denk dat veel mensen veel relaxter zouden werken als ze een gesubsidieerd 'hulpje' uit de WAO of uit de bijstand zouden hebben die als hij/zij een 'goede dag' heeft aardig wat werk uit handen neemt.

Ik heb nu ook wel bedenkelijke gevoelens t.a.v. gesubsidieerd werk. Er is soms ook financieel opportunisme rond gesubsidieerde arbeidskrachten. Ik kom nu niet meer aan het werk, maar als ik aan het werk zou gaan wil ik niet dat een werkgever me kiest omdat er allemaal aantrekkelijke subsidies rond mijn aanstelling hangen of omdat ik een goedkope arbeidskracht ben, ik wil dat de werkgever me kiest omdat ik een goeie kracht ben.

Op mijn oude werk werd bijna niemand gewoon betaald, Toen ik er kwam had ik twee collega's die ook via een WSW regeling daar waren gekomen, en later kwam er mensen bij die uit allerlei potjes en met contracten die steeds verlengd moesten worden werden betaald. Voor de rest werkten we met heel veel vrijwilligers en stagiaires.

Mijn ene WSW-collega is ook in de WAO verdwenen. En tegen de andere werd op gegeven moment stemming gekweekt. Er was gekonkel. Ik heb er bijgestaan dat tegen vrijwilligers letterlijk werd gezegd
"Het zou fijn zijn als we R eens zouden kunnen lozen". Dat bracht mij in loyaliteits conflicten. Ik kon er niet aan meedoen, Kon niet zonder me duidelijk te distancieren in dat wij versus hem sfeertje meegaan. Het was de laatste collega van me die net als ik ook via de WSW werkte. Ondertussen kwamen er ook mensen tijdelijk via andere werkervaringsregelingen. Weet goed dat er eens knipogend werd gesproken over "slaafjes uitzoeken"

Op gegeven moment kwam ik in conflict. En ik weet goed hoe opeens werk wat al jaren onder mijn verantwoordelijkheid viel als opdracht aan vrijwilligers werd gegeven. Of eigenlijk werd steeds mijn werk gefrustreerd. Enfin..... uiteindelijk ben ik dus ook in de WAO gekomen, Weggeparkeerd.

Soms denk ik wel eens, had ik maar niet via de WSW gewerkt, ook al was het werk jarenlang het werk waar ik me als een vis in het water voelde, en was ik jarenlang de hemel ingeprezen. Het was uiteindelijk niet goed voor mijn toekomst. Het had ook nooit naar een vaste baan of regulier werk geleid.

quote:

Op vrijdag 30 april 2010 14:13 schreef barthol het volgende:

[..]

Ik heb nu ook wel bedenkelijke gevoelens t.a.v. gesubsidieerd werk. Er is soms ook financieel opportunisme rond gesubsidieerde arbeidskrachten. Ik kom nu niet meer aan het werk, maar als ik aan het werk zou gaan wil ik niet dat een werkgever me kiest omdat er allemaal aantrekkelijke subsidies rond mijn aanstelling hangen of omdat ik een goedkope arbeidskracht ben, ik wil dat de werkgever me kiest omdat ik een goeie kracht ben.

Op mijn oude werk werd bijna niemand gewoon betaald, Toen ik er kwam had ik twee collega's die ook via een WSW regeling daar waren gekomen, en later kwam er mensen bij die uit allerlei potjes en met contracten die steeds verlengd moesten worden werden betaald. Voor de rest werkten we met heel veel vrijwilligers en stagiaires.

Mijn ene WSW-collega is ook in de WAO verdwenen. En tegen de andere werd op gegeven moment stemming gekweekt. Er was gekonkel. Ik heb er bijgestaan dat tegen vrijwilligers letterlijk werd gezegd
"Het zou fijn zijn als we R eens zouden kunnen lozen". Dat bracht mij in loyaliteits conflicten. Ik kon er niet aan meedoen, Kon niet zonder me duidelijk te distancieren in dat wij versus hem sfeertje meegaan. Het was de laatste collega van me die net als ik ook via de WSW werkte. Ondertussen kwamen er ook mensen tijdelijk via andere werkervaringsregelingen. Weet goed dat er eens knipogend werd gesproken over "slaafjes uitzoeken"

Op gegeven moment kwam ik in conflict. En ik weet goed hoe opeens werk wat al jaren onder mijn verantwoordelijkheid viel als opdracht aan vrijwilligers werd gegeven. Of eigenlijk werd steeds mijn werk gefrustreerd. Enfin..... uiteindelijk ben ik dus ook in de WAO gekomen, Weggeparkeerd.

Soms denk ik wel eens, had ik maar niet via de WSW gewerkt, ook al was het werk jarenlang het werk waar ik me als een vis in het water voelde, en was ik jarenlang de hemel ingeprezen. Het was uiteindelijk niet goed voor mijn toekomst. Het had ook nooit naar een vaste baan of regulier werk geleid.

Je taalvaardigheid lijkt iig prima op orde. En dom lijk je ook al niet.

Kun je niet aan je autoriteitsprobleem werken?

quote:

Op vrijdag 30 april 2010 20:32 schreef FkTwkGs2012 het volgende:

[..]

Je taalvaardigheid lijkt iig prima op orde. En dom lijk je ook al niet.

Kun je niet aan je autoriteitsprobleem werken?

Haha, je hebt wat gevonden

Mijn authoriteitsprobleem. Waarschijnlijk heb je je daarover een eigen voorstelling gemaakt.
Ik neem even Daniel D. Ofman erbij. Bezieling en kwaliteit in organisaties. ISBN 90-215-8518-9
(Gaat over kernkwaliteiten dus)

Het is me namelijk opgevallen dat er een patroon is, Niet alleen iets incidenteels op m'n oude
werk maar ook vele andere voorbeelden bij vrijwillige werkzaamheden daarna. Iets wat keer
op keer op mijn pad kwam.
Mensen met overeenkomende kernkwaliteiten die altijd op me af komen, me tot een persoonlijke
assistent maken, maar met wie ik ook in conflict kan komen. Kernkwaliteiten die deels tegengesteld
maar vooral aanvullend zijn aan de mijne, en voor een ander deel overeenkomen.
De kernkwaliteiten van die anderen die tegengesteld maar aanvullend zijn op de mijne:
- Regelen, - alleen in de grote lijnen denken, - planningen maken, - delegeren.

Ze komen op me af als vliegen op de stront Ook toen ik al afgekeurd was. Meerdere voorbeelden.

Ik kan het verder uitwerken... maar dan word het zo'n verhaal. Dus laat ik het hier voorlopig bij .

[ Bericht 0% gewijzigd door barthol op 30-04-2010 21:31:09 ]

quote:

Op donderdag 29 april 2010 17:49 schreef Maanvis het volgende:

[..]

da's ook niet nodig want niemand valt je aan, niet in dit topique of in het vorige. en als dat toch je indruk was dan moet je iets doen aan je perceptie of het verhaal zelf van het begin goed uitleggen.

Ik heb het wat dat betreft dan ook niet over Fok, maar IRL.
En ja, als je dit soort opmerkingen dan op Fok leest, komen die IRL-opmerkingen toch boven.

quote:

Op zaterdag 1 mei 2010 00:03 schreef Gia het volgende:

[..]

Ik heb het wat dat betreft dan ook niet over Fok, maar IRL.
En ja, als je dit soort opmerkingen dan op Fok leest, komen die IRL-opmerkingen toch boven.

Ik snap dat volkomen Gia,
Ik heb zelf ook vaak onder vuur gelegen, mede omdat ik op psychische gronden was afgekeurd, maar ook heel duidelijk liet zien dat ik van alles kon. Ik ben ook een beetje allergisch voor lieden die denken dat ze een WAO'er ter verantwoording moeten roepen, Zat met mijn gevoelens over mijn afkeuring, tussen twee tegengestelde invloeden die op me werden uitgeoefend. Een pushende en een remmende invloed. Als ik het me teveel had aangetrokken zou ik een pingpongbal geweest zijn, of me als zo'n heen en weer gemept speelballetje gevoeld hebben.

quote:

Op zaterdag 1 mei 2010 00:41 schreef barthol het volgende:

[..]

Ik snap dat volkomen Gia,
Ik heb zelf ook vaak onder vuur gelegen, mede omdat ik op psychische gronden was afgekeurd, maar ook heel duidelijk liet zien dat ik van alles kon. Ik ben ook een beetje allergisch voor lieden die denken dat ze een WAO'er ter verantwoording moeten roepen, Zat met mijn gevoelens over mijn afkeuring, tussen twee tegengestelde invloeden die op me werden uitgeoefend. Een pushende en een remmende invloed. Als ik het me teveel had aangetrokken zou ik een pingpongbal geweest zijn, of me als zo'n heen en weer gemept speelballetje gevoeld hebben.

Daarom zeg ik het vaak al niet eens.
Kom ik ergens en vragen ze wat ik doe. Zeg ik: "Ik werk niet". Klaar. Kunnen ze er zelf van denken wat ze willen.
Maar ja, familie en aangetrouwde familie weten dat wel en daar wordt het op feestjes wel eens op het woord gegooid. En tja, dan krijg je dus allemaal van die opmerkingen als: 'je kunt toch ook hier komen, kun je toch ook op een kantoor komen'. "Je mankeert niks aan je handen en je hoofd, jij kunt best werken!"
En in die opmerkingen heb ik dus geen zin in. Ik verwijs ze dan voor klachten door naar het UWV en als ze dan nog doorgaan, ga ik naar huis.

quote:

Op zaterdag 1 mei 2010 10:42 schreef Gia het volgende:

[..]

Daarom zeg ik het vaak al niet eens.
Kom ik ergens en vragen ze wat ik doe. Zeg ik: "Ik werk niet". Klaar. Kunnen ze er zelf van denken wat ze willen.
Maar ja, familie en aangetrouwde familie weten dat wel en daar wordt het op feestjes wel eens op het woord gegooid. En tja, dan krijg je dus allemaal van die opmerkingen als: 'je kunt toch ook hier komen, kun je toch ook op een kantoor komen'. "Je mankeert niks aan je handen en je hoofd, jij kunt best werken!"
En in die opmerkingen heb ik dus geen zin in. Ik verwijs ze dan voor klachten door naar het UWV en als ze dan nog doorgaan, ga ik naar huis.

Gia, Zoveel WAO-ers die dezelfde ervaring hebben....

Ik heb er ook wel eens mee gegeind op momenten dat er na feestjes even aangepakt moest worden om op te ruimen. Vooral mannen kunnen daar soms wat te lui voor zijn. Ik ben vaak wat proactiever dan de rest wat dat betreft. En als er zulke figuren tussen zitten is het wel eens gebeurd dat ik met een vrolijk gezicht me tot een ware slavendrijver ontpop en de rollen omdraai.
Dat ik als WAO-er tegen hen zeg. "Hup aanpakken! Äls je kan feesten kan je ook werken",

Maar bij mij heb ik er bij familie bijeenkomsten geen last van. Want ze weten wat ik allemaal doe.

[ Bericht 26% gewijzigd door barthol op 01-05-2010 12:27:08 ]