Maeghan, het heeft even geduurd, maar hier mijn reactie. quote:
Op vrijdag 12 februari 2010 23:55 schreef Maeghan het volgende:[..]
Met m'n ouders heb ik juist veel problemen gehad. Zij zeggen nooit aan mij gemerkt te hebben wat er allemaal mis was. Ik ben daar eigenlijk juist heel boos over.
Sorry dat het even heeft geduurd. Maar hier toch een reactie.
Nu inhoudelijk. Ik weet niet hoe oud je bent. Het syndroom van Asperger werd ergens in de 40-er jaren door dr. Hans Asperger als zodanig benoemd en beschreven. En vervolgens is het voor jaren in de la belandt en is het in de laatste decennia weer serieus genomen door de professie. Het kan zijn toen je geboren was, dat artsen niet eens weten dat het bestond. Hooguit dat anderen je slechts hooguit als "anders"hebben beschouwd. Het beestje had geen naam.
Nu is dat anders. Er is veel meer over bekend. Artsen zijn alerter, ook peuterleidsters, onderwijzers, leraren.
Geloof me, Maeghan, hordes ouders van ouders hebben niets door. of hadden niks door als je 25,30+ bent... Dat maakt het allemaal niet minder triest voor je, maar ik hoop dat je ook met een zekere mildheid daar naar kan kijken.
Vergeet ook niet, dat ouders al gauw de neiging hebben om in de ontkenningsfase belanden. Ze willen niks liever dat hun kindjes niks mankeren....
quote:
Heb dat wel gemaild, maar geen reactie op gehad. Ik heb met m'n vader een half jaar geen contact gehad, met m'n moeder bijna een jaar.
Begrijp me niet verkeerd, ik bedoel het goed: maar kan je dit niet beter in een gesprekje met hen doen? Het liefst ijzer smeden als het heet is?
quote:
Broers en zussen heb ik niet, vrienden weinig.
Och, wat jammers. Zeker als het gaat om broers en zussen. Familieband is zo belangrijk.
Tja, vrienden heb ik eigenlijk ook niet en haast inherent aan het syndroom waaraan we leiden. Ik hoop je te kunnen troosten met de zegeningen van het WWW. Ook dit contact, hoe klein dan ook, kan waardevol voor je zijn.

quote:
Met m'n vriend kan ik wel praten, maar die tja... Het is niet dat hij het niet wil begrijpen, maar soms begrijpt ie het gewoon echt niet. Hij is niet iemand die kan doorpraten over dat soort dingen, maar probeert eerder om me gerust te stellen/te kalmeren, wat soms dan weer niet is wat ik wil. Soms wil ik het gewoon kwijt, of er een andere mening over horen om het beter te kunnen begrijpen. Bijv. vwb Asperger had hij zoiets van 'ach, wat een onzin, er is niks met met je'. En da's goedbedoeld, maar niet wat ik wilde horen, omdat ik me daardoor niet serieusgenomen voelde en het idee had dat mijn problemen ook niet begrepen/serieus genomen werden.
Ik weet uit eigen ervaring hoe onbegrepen je kan voelen. Ik had het gisteren weer op een verjaardagsfeestje. Zat een vreemde meneer bij me, ik voerde een gesprek met een andere academicus (zo op dezelfde golflengte!) Mende een andere meneer, ik zou zeggen zeggen een typeje Henk van Zon

lekker genuanceerd.

Hij was natuurlijk benieuwd wat ik in het dagelijks leven doe.

Tja, zo politicus als ik ben, net Wouter Bos die vervaardheid heb ik mezelf aangeleerd. Het is werkelijk een kunst om eea in goede banen te leiden. Het gevoel was er niet minder kut om. Toch geluk

Mijn punt is dit: mensen snappen het gewoon niet. Je ziet en merkt niks aan Aspergers. (tenzij je veel kennis hebt op dit punt).
Ik begrijp je muurtje donders goed. Het onbegrip van anderen kan je onveilig voor voelen.
Tip: is het geen idee om over dit probleem na te denken, Maeghan? jezelf ahw programmeren? Zelf een debatje in hoofd voeren? Het wapent je wel? Maar ik geef toe, je moet half politicus zijn om het kunnen.

quote:
Verder heb ik eigenlijk weinig contact met mensen, alhoewel ik het wel probeer te veranderen.
Ik ook. Ik kan het gewoon niet aan. ik raak oververhit en doe geen oog dicht. alles gloeit na.
Rumineren heet dat. Herkauwen van gesprekken..
Ik voel bij hou ook iets van een spagaat: je hebt wel de wens om contact en tegelijkertijd loop je tegen een muur. klopt dit?
quote:
Maar met mensen die je niet lang kent kun je dit soort dingen ook moeilijk bespreken.
Dat is niet zo raar. Ik hoop zo dat je een kleine kring kan vinden van mensen die je wel kunt vertrouwen. Daar begin tet mee. Jij moet een clubje mensen hebben waar je je veilig bij voelt.
quote:
Want als ik vertel over m'n thuissituatie zijn mensen vaak zo verbaasd, ze kunnen zich niet voorstellen hoe zoiets is. Ze vinden het zo heftig, dat ze niet doorhebben waar ik wél over wil praten. Vroeger aan de kindertelefoon al, dan vertelde ik over de problemen die ik had, toevallig kwam iets ter sprake wat voor mij 'normaal' was en dan wilden ze het precies DAAR over hebben, omdat zij dat ernstig vonden, terwijl dat helemaal niet hetgene was waar ik mee zat. Daarnaast vinden mensen het gewoon niet leuk om het erover te hebben en ik kan het ze niet kwalijk nemen.
Vergis je niet hoe oppervlakkig de mensheid grosso modo is.......Een enkeling heeft echt het vermogen om het op te pakken.
Dit geldt niet voor de professie uiteraard. Mensen bij de kindertelefoon moeten in staat zijn om de juiste vragen te stellen....Het is jammer dat ze kennelijk de vinger niet op de gevoelige plek konden leggen
quote:
Veel mensen hebben een leuke jeugd gehad, vonden school leuk, hebben een gezellige familie. Mijn leven was zo anders dan dat van hun: ik ben tot m'n 8e niet naar school geweest en daarna haatte ik het gewoon, ik werd gepest, had weinig vrienden, had thuis problemen, was op m'n 11e al depressief, mijn ouders zijn allebei ziek, etc. Dus als zij het hebben over dat ze zo leuk met hun moeder naar de stad zijn geweest om te winkelen, dan denk ik alleen maar 'goh, ik wou dat ik dat ook eens had kunnen doen' en het steekt me gewoon enorm. En zij hebben omgekeerd geen begrip voor hoe ik me voel over mijn familie, want ja 'het blijven toch je ouders'. En depressies vinden mensen maar gewoon eng of zo.
[..]
Het is niet mis wat je allemaal beschrijft. Nu hebben veel mensen een rugzak, maar jij heb ook wel een behoorlijke.....
Het verleden kan je niet uitwissen. Die rugzak die heb je. Maar in hoeverre gaat die rugzak je verdere leven bepalen? Niet dat ik het wil bagatelliseren. Maar dat is wel een vraag?
Cijfer je niet weg, zou ik zeggen. Het is ongelofelijk wat je allemaal hebt gedaan en wat je hebt bereikt. Je hebt het tot academicus geschopt. Je werkt. (als is het niet je niveau, je doet het toch maar, en dat is echt een geweldige prestatie!) . Je doet wat bij ene politieke partij, en stukje bij beetje vertrouwen ze meer aan je toe.
Dit alles ondanks je beroerde start. Je handicap. Geef jezelf maar gerust een schouderklop, ik vind het toch knap wat je ondanks je rugzak allemaal weet te doen. Waardeer je zelf gerust om wie je bent, om wat je doet. dat geef je een beter gevoel.

quote:
Dat denken mensen vaak. Dat ik er allemaal wel mee om kan gaan. Vorige week vertelde ik iets aan mensen die ik nog niet zo heel lang ken. Toevallig kwamen we erop en ik kan nu eenmaal niet zeggen dat alles vroeger heel tof was, dus ik vertelde dat mijn moeder vroeger vaak zei dat ze alleen maar bij ons bleef vanwege de honden, en dat ze anders allang weggegaan was bij mijn vader en mij. Als je ouder bent begrijp je dat dat gewoon frustratie is van iemand, maar als je jong bent komt dat verrot hard aan. En zij reageerden toen met dat ik het er toch nog zo goed vanaf gebracht had. Terwijl ik me eigenlijk alleen maar eenzaam, onbegrepen en mislukt voel. En een groot deel van de tijd ongelukkig. Er zijn momenten dat ik me zo ongelukkig en eenzaam voel, dat het fysiek zeer doet. Maar blijkbaar ziet niemand dat. En ergens wil ik dat natuurlijk ook helemaal niet, want ik hou niet van aandachttrekkerij, maar ergens wil ik natuurlijk ook weer wél dat iemand ziet dat ik het niet alleen kan.
Hier is iemand die je wel ziet, Maeghan! Wil je een ding van mij aannemen? Je bent NIET mislukt! onderbouwing: zie hierboven. Moet je eens zien wat je bereikt hebt

ondanks je handicap. Ondanks je ronduit beroerde kindertijd. Neem je dit van mij aan?
quote:
Mjah, die mensen zijn heel erg schaars.
Klopt hoor. En heel herkenbaar. Ze zijn schaars, maar zijn er wel.....
quote:
Sociaal gedoe is echt mijn grootste probleem, ik heb enorm veel moeite om een connectie te voelen met andere mensen.
[..]
Neem het je niet kwalijk, lastig is het wel. Het is voor mij ook koorddansen en bovenal erg slopend. Je kan wel wat oefenen, maar je ziet de sociale wereld ahw als ene soort zwart wit tv. De kleurschakeringen mis je nl... Begrijp je wat ik bedoel?
quote:
Nee, ik heb nooit hulp gehad (behalve antidepressiva lang geleden). Ergens wil ik dat wel, maar ergens vind ik het ook niet nodig ('want er zijn tenslotte mensen die het erger hebben') en het is ook een deel uitstelgedrag/angst. Ik moet ook al twee jaar naar de tandarts en ik moet ook al twee jaar een nieuwe huisarts zoeken. Tsja.
Je trekt denk ik een juiste analyse. Je bent hele eerlijk naar jezelf en hier naar anderen. Dat is alleen maar goed

Je angsten doet je aan vermijdingsgedrag.
Ik voel je wel lijden, Maeghan. Je voel je worstelen. Je zit gevangen.....in angst. Begrijpelijk, je bent ook vele beschaamd het vertrouwen in andere mensen...Je bent angstig geworden.
Dat kan behandeld worden. En antidepressiva, is slechts een ondersteuning. Maar geen oplossing.
Ik denk dat je met (cognitieve) gedragstherapie jou best kan helpen. (herformulering van spanningopwekkende cognities?? ). Het liefst in een groepsverband of anders individueel. Om je kwaliteit van leven te verbeteren .
Ik begrijp best dat het een drempel is. toch is het misschien goed om eens met je huisarts te praten. Er zijn ambulant tig mogelijkheden. Vaak gewoon heel laagdrempelig bij ene psycholoog aan huis

We hebben het in NL erg goed voor elkaar op dit punt.
quote:
Edit: Uiteindelijk komt het er op neer dat ik gewoon altijd alleen ben. Want ik weet dat er niemand is op wie je altijd kan terugvallen, dus ben ik alleen. En met wie ik ook praat, ik blijf altijd alleen. En waar ik ook ben, ik ben nooit 'onderdeel van' maar 'ik op die locatie' of 'ik in die groep', ik blijf me altijd bewust van mijn alleen-zijn.
Het muurtje om je een is een thema waaraan gewerkt kan worden. Kleine stapjes, zie wat je hier doet. Je durft je toch kwetsbaar op te stellen.....
Echt, Maeghan ga naar je huisarts. Zeer laagdrempelig. En vergeet niet: jij bent de master, jij bepaalt wat je wel en niet wilt. Blijf niet hiermee zitten. Je kan niet zonder anderen.
quote:
Ik vraag me heel erg af hoe ik me zou voelen op het moment dat er iemand in m'n omgeving dood gaat. Want ik kan zo weinig voelen naar mensen, dat ik niet weet of ik nou echt niks voel, of dat ik het wegstop. Of ik nu emotieloos zal reageren op een sterfgeval, en gewoon verder zal gaan met m'n leven, of dat ik opeens in elkaar zou storten. Ik weet het niet. Ik weet soms niet eens of ik uberhaupt van mensen hou, of kan houden. Ik weet niet of ik van m'n familie hou, of van m'n vriend.
Dit zijn nou precies thema's waarbij je best met hulp wat verder kan komen. Maar niet alles tegelijk.
Vraagje: ben je bereid om het eerste kleine stapje te zetten?
Wat "houden van" betreft: kan je ook van jezelf houden? Kan je liefde ontvangen? Want daar begin het mee. Voordat je liefde kan geven, moet je eerst in staat zijn om ook liefde te kunnen ontvangen.

Hiervoor moet eerst het muurtje om je heen worden afgebroken. (cirkeltje doorbreken etc.)
Veel succes en sterkte
[ Bericht 0% gewijzigd door EchtGaaf op 14-02-2010 15:05:54 ]