PDD [Autisme, Asperger, PDD-NOS] deel 36 : Diploma's

quote:

Op vrijdag 12 februari 2010 22:24 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Ik vond en vind hem echt topartiest.

Maar hij was wel erg apart. En tja, en van die kinderen hoop ik maar dat het niet waar is.

Ik geloof dat MJ er niet zo helemaal bij was, en dat hij bijv dat kindje van dat balkon verhaal inderdaad aan de wereld wilde laten zien, maar zich later bedacht ivm gevaar. Noem t maar een beetje kinds en traag van begrip. Evenals die andere verhalen. Neem nooit een snoepje aan van een vreemde, maar wat als je je van geen kwaad bewust bent? (metaforisch)

quote:

Op vrijdag 12 februari 2010 22:23 schreef Maeghan het volgende:

[..]

IRL vinden mensen mij niet aardig, vinden me een bitch, afstandelijk, arrogant, etc. Duurt altijd erg lang voordat mensen daar een beetje doorheen prikken. En dan nog vinden mensen me maar raar en weinig stabiel, en vaak nog steeds afstandelijk. Dus ik ben het niet zo gewend dat mensen vriendelijk doen.

En eerlijkgezegd is dat ergens ook wel fijn. 'Veilig' zeg maar.

Een vroegere beste vriend van mij heb ik zo leren kennen. die werd erg gepest, vertrouwde niemand. Ik zei m altijd gedag, 6 weken lang elke dag. Werd altijd begroet met 'rot op kutwijf' tot hij na die tijd zijn zelfbescherming liet vallen en mij binnen liet. Ik ben een van die zeldzame stugge aanhouders. Bij hem was het gevoel dat ik kreeg wat telde, en dat gevoel was goed.
Ik kan mij bij jou ook niet voorstellen dat je irl het tegenovergestelde bent van hier op t forum. Maar dan moet iemand wel verder kijken dan de eerste indruk en dat is moeilijk. Verhaaltje ruwe bolster blanke pit.

En toch heb ik door dat stugge aanhouden (breed incasseringsvermogen noemt vriendlief dat ) hele mooie mensen leren kennen, gelukkig maar.

quote:

Op vrijdag 12 februari 2010 22:28 schreef Cassandra87 het volgende:

[..]

Ik geloof dat MJ er niet zo helemaal bij was, en dat hij bijv dat kindje van dat balkon verhaal inderdaad aan de wereld wilde laten zien, maar zich later bedacht ivm gevaar. Noem t maar een beetje kinds en traag van begrip. Evenals die andere verhalen. Neem nooit een snoepje aan van een vreemde, maar wat als je je van geen kwaad bewust bent? (metaforisch)

Hmm, MJ was grenzeloos naïef. Hij was net een kind wat dat betreft, en een beetje wereld vreemd. Maar zo begenadigd met talent. Ik luister graag naar zijn nummers.

Qua lichaamsbouw lijkt ie wel op mij

Op deze video fiepte ik gigantisch. En nog steeds. Wel duizend keer afgedraaid



[ Bericht 0% gewijzigd door EchtGaaf op 12-02-2010 23:25:39 ]

quote:

Op vrijdag 12 februari 2010 22:28 schreef EchtGaaf het volgende:
Ik denk dat je met het laatste zinnetje eigenlijk heel veel verklaart. Je afstandelijkheid gebruikt je wrs voor zelfbescherming. Misschien ben je vroeger gekrenkt, gekwetst, ik weet het niet.

Zeg maar een soort muurtje om je heen gebouwd. Herken je dit?

Ja, absoluut. Ik voel me eigenlijk gewoon door praktisch iedereen in de steek gelaten, en daarnaast inderdaad vroeger gepest en allerhanden problemen gehad met zelfvertrouwen, eetprobleem, etc. Hoewel ik redelijk goed weet wat ik wel en niet kan, blijf ik ergens toch onzeker - als mensen je maar lang genoeg vertellen/laten voelen dat je niet leuk bent, dan blijft dat hangen, en het duurt jaren voor het eruit slijt. En ik vertrouwen mensen idd niet. Heb bij m'n moeder gezien dat iedereen haar liet vallen toen ze ziek werd, en ook in mijn eigen omgeving waar ik juist mensen die ziek waren gewoon normaal bleef behandelen merkte ik dat zodra die mensen beter waren en ze mij niet meer 'nodig' hadden omdat ik de enige was die gewoon langskwam, ze me lieten vallen als een baksteen.

quote:

Op vrijdag 12 februari 2010 22:32 schreef Cassandra87 het volgende:
Een vroegere beste vriend van mij heb ik zo leren kennen. die werd erg gepest, vertrouwde niemand. Ik zei m altijd gedag, 6 weken lang elke dag. Werd altijd begroet met 'rot op kutwijf' tot hij na die tijd zijn zelfbescherming liet vallen en mij binnen liet. Ik ben een van die zeldzame stugge aanhouders. Bij hem was het gevoel dat ik kreeg wat telde, en dat gevoel was goed.

Da's wel erg grof, zo ben ik niet.

quote:

Ik kan mij bij jou ook niet voorstellen dat je irl het tegenovergestelde bent van hier op t forum. Maar dan moet iemand wel verder kijken dan de eerste indruk en dat is moeilijk. Verhaaltje ruwe bolster blanke pit.

Nee, absoluut niet. Sterker nog, ik erger me er nogal eens aan dat ik zo weinig voor me kan houden en alles vertel. Qua privacy, stel dat een bekende of collega dit soort dingen zou lezen en mij erin zou herkennen, dat zou heel vervelend zijn. Maar zo ben ik gewoon. Ik zeg wat ik denk.

Niet leuk allemaal.. In moeilijke tijden kom je erachter wie je echte vrienden zijn dat is zo waar. Nou mag ik van geluk spreken dat ik het zelf nooit moeilijk heb gehad (of ik ben daar gewoon te nonchalant voor dat kan ook, ik ben een beetje te erg een optimist) en in dat geval kom ik mijzelf nog wel eens tegen.
Ik herken dat wel, als iedereen je verteld dat je niet leuk bent ga je t geloven. En dat is typisch voor mij, daar walste ik ook over heen hoewel onzekerheid af en toe nog komt opspelen..
Maar dan wordt t juíst tijd dat je positieve dingen te horen krijgt!

Iig ik ga te bed, al denk ik dat dit een origineel latertje voor mij gaat worden, maar eens zien of ik de slaap te pakken krijg (en dan mis ik de goede invloed van vriendlief want als ik alleen ben wil ik nog wel eens tot 4 uur snachts wakker blijven..)
Weltrusten allemaal

quote:

Op vrijdag 12 februari 2010 22:46 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Da's wel erg grof, zo ben ik niet.
[..]

Hij was t ook niet maar die arme jongen was compleet t vertrouwen kwijt in mensen, wat die allemaal had meegemaakt..
Funny thing, 2 jaar later liet ie míj vallen als een baksteen. Heb m nog opgezocht, hij wil geen contact. Ben er al overheen hoor _{Not. Kom er bij tijd en wijlen achter dat t gebeuren mij nog steeds dwars zit}

MJ was een "gecamoufleerde" borderliner.

quote:

Op vrijdag 12 februari 2010 22:46 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Ja, absoluut. Ik voel me eigenlijk gewoon door praktisch iedereen in de steek gelaten, en daarnaast inderdaad vroeger gepest en allerhanden problemen gehad met zelfvertrouwen, eetprobleem, etc.

Goh, ik vermoedde het al. Het is echt heel naar om te voelen als mensen je in de steek laten, en juist op die momenten dat je ze het hardste nodig hebt.

En ja, pesten is gewoon verschrikkelijk. Kinderen kunnen zo hard zijn tegen elkaar, zeker tegen buitenbeentjes. Ze beseffen niet hoe schadelijk dit kan zijn voor iemands verdere leven. Vroeger werd daar minder aandacht aan geschonken als vandaag de dag. Nu men wat het effect teweeg kan brengen.

Het pesten kan juist ook een oorzaak zijn dat je problemen hebt/had mbt je zelfvertrouwen. Want als kind heb je bevestiging nodig. Heel menselijk. En dat alles kan weer ene eet probleem geven (onzekerheid, uiterlijk kan ook een rol spelen).

Maar hoe wordt je nu opgevangen Maeghan? Heb je ouders nog? Broers,zussen? Heb je vrienden met wie je kan praten? Die je wel kan vertrouwen?

quote:

Hoewel ik redelijk goed weet wat ik wel en niet kan, blijf ik ergens toch onzeker - als mensen je maar lang genoeg vertellen/laten voelen dat je niet leuk bent, dan blijft dat hangen, en het duurt jaren voor het eruit slijt.

Hmmmm. Heeft onzekerheid te maken met dingen die jewel en niet kan? Je mag ergewoon zijn Maeghan. Je mag zijn wie je bent. Je bent tenslotte wie je bent. Je hebt je gaves, (je hebt uni gedaan, kan echt niet iedereen) , maar je hebt ook je beperkingen. En je hebt toch het vermogen om daar goed mee o te gaan. Want ondanks je beperking doe je van alles. Ook sociaal.

Begrijp me goed: je mag jezelf ook een schouderklop geven. Je leerpunt is misschien jezelf te leren waarderen om wie je bent. Misschien laat je het teveel van anderen afhangen. Je kracht zit in jezelf.

quote:

En ik vertrouwen mensen idd niet. Heb bij m'n moeder gezien dat iedereen haar liet vallen toen ze ziek werd, en ook in mijn eigen omgeving waar ik juist mensen die ziek waren gewoon normaal bleef behandelen merkte ik dat zodra die mensen beter waren en ze mij niet meer 'nodig' hadden omdat ik de enige was die gewoon langskwam, ze me lieten vallen als een baksteen.
[..]

Ik kan goed begrijpen dat je mensen na dit verschrikkelijke gebeuren niet meer vertrouwt. Maar vergeet niet, dat het zoveel over die mensen zegt dat ze jou en je moeder zo kunnen laten vallen. Natuurlijk heel lullig als ze dat doen en het schaad je vertrouwen. Helaas gebeuren dit soort dingen en is ook niet goed te praten. Echter dit hoor je vaker. Misschien ene tip: om je met die mensen te omringen waar je echt wat mee hebt. Als backup, want dat heb je wel nodig.

Ik hoop van ganser harte dat je toch een kleine kring hebt

Verder heb je hulp gehad, Maeghan? Want dit is wel iets voor een psycholoog.

Thema's: vertrouwen in anderen. En wat cognitieve dingetjes. Sociale vaardigheidstrainging assertiviteit etc?

[ Bericht 0% gewijzigd door EchtGaaf op 12-02-2010 23:24:42 ]

quote:

Op vrijdag 12 februari 2010 23:11 schreef Major-Balls het volgende:
MJ was een "gecamoufleerde" borderliner.

Ja, best triest.
Hij had ook wel wat krasjes op zijn ziel

Veel mensen hebben psychisch ongemak. in iedere familie wel ....

Er zijn vaak bijeenkomsten voor familie met borderliners bij GGZ. Het is voor familie ook best lastig als je zo'n iemand in de familie hebt enzo.

[ Bericht 4% gewijzigd door EchtGaaf op 12-02-2010 23:25:07 ]

quote:

Op vrijdag 12 februari 2010 23:18 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Ja, best triest.
Hij had ook wel wat krasjes op zijn ziel

Veel mensen hebben psychisch ongemak. in iedere familie wel ....

Er zijn vaak bijeenkomsten voor familie met borderliners bij GGZ. Het is voor familie ook best lastig als je zo'n iemand in de familie hebt enzo.

Ik weet er alles van.. Daarom herken ik het ook in MJ.
Borderline is net als Autisme een groot taboe en erg eng of raar voor mensen. En dat is zonde,
want het helpt niet mee.
Men schijnt niet in te zien dat het een stoornis is, een vretende stoornis. Want in tegenstelling tot volledige debielheid (als ik het zo mag noemen) is er dus wel het normale besef. Maar die stoornis schakelt dat normale besef soms even uit, en dat gaat niet bewust. Dát is die stoornis, en door onbegrip van mensen wordt dat alleen maar aangewoekerd.

Het is heel lastig uit te leggen omdat het al gauw wordt gezien als aanstellerij, en dat is het inprincipe ook.. maar dan op een ziekelijke en onbewuste wijze.. nogmaals, heel lastig te omschrijven.
Het lijkt op aanstellerij, maar het is wel degelijk een ziekte.

quote:

Op vrijdag 12 februari 2010 23:17 schreef EchtGaaf het volgende:
Maar hoe wordt je nu opgevangen Maeghan? Heb je ouders nog? Broers,zussen? Heb je vrienden met wie je kan praten? Die je wel kan vertrouwen?

Met m'n ouders heb ik juist veel problemen gehad. Zij zeggen nooit aan mij gemerkt te hebben wat er allemaal mis was. Ik ben daar eigenlijk juist heel boos over. Heb dat wel gemaild, maar geen reactie op gehad. Ik heb met m'n vader een half jaar geen contact gehad, met m'n moeder bijna een jaar. Broers en zussen heb ik niet, vrienden weinig. Met m'n vriend kan ik wel praten, maar die tja... Het is niet dat hij het niet wil begrijpen, maar soms begrijpt ie het gewoon echt niet. Hij is neit iemand die kan doorpraten over dat soort dingen, maar probeert eerder om me gerust te stellen/te kalmeren, wat soms dan weer niet is wat ik wil. Soms wil ik het gewoon kwijt, of er een andere mening over horen om het beter te kunnen begrijpen. Bijv. vwb Asperger had hij zoiets van 'ach, wat een onzin, er is niks met met je'. En da's goedbedoeld, maar niet wat ik wilde horen, omdat ik me daardoor niet serieusgenomen voelde en het idee had dat mijn problemen ook niet begrepen/serieus genomen werden. Verder heb ik eigenlijk weinig contact met mensen, alhoewel ik het wel probeer te veranderen. Maar met mensen die je niet lang kent kun je dit soort dingen ook moeilijk bespreken. Want als ik vertel over m'n thuissituatie zijn mensen vaak zo verbaasd, ze kunnen zich niet voorstellen hoe zoiets is. Ze vinden het zo heftig, dat ze niet doorhebben waar ik wél over wil praten. Vroeger aan de kindertelefoon al, dan vertelde ik over de problemen die ik had, toevallig kwam iets ter sprake wat voor mij 'normaal' was en dan wilden ze het precies DAAR over hebben, omdat zij dat ernstig vonden, terwijl dat helemaal niet hetgene was waar ik mee zat. Daarnaast vinden mensen het gewoon niet leuk om het erover te hebben en ik kan het ze niet kwalijk nemen.

Veel mensen hebben een leuke jeugd gehad, vonden school leuk, hebben een gezellige familie. Mijn leven was zo anders dan dat van hun: ik ben tot m'n 8e niet naar school geweest en daarna haatte ik het gewoon, ik werd gepest, had weinig vrienden, had thuis problemen, was op m'n 11e al depressief, mijn ouders zijn allebei ziek, etc. Dus als zij het hebben over dat ze zo leuk met hun moeder naar de stad zijn geweest om te winkelen, dan denk ik alleen maar 'goh, ik wou dat ik dat ook eens had kunnen doen' en het steekt me gewoon enorm. En zij hebben omgekeerd geen begrip voor hoe ik me voel over mijn familie, want ja 'het blijven toch je ouders'. En depressies vinden mensen maar gewoon eng of zo.

quote:

Hmmmm. Heeft onzekerheid te maken met dingen die jewel en niet kan?

Nee, niet echt denk ik.

quote:

En je hebt toch het vermogen om daar goed mee o te gaan. Want ondanks je beperking doe je van alles. Ook sociaal.

Dat denken mensen vaak. Dat ik er allemaal wel mee om kan gaan. Vorige week vertelde ik iets aan mensen die ik nog niet zo heel lang ken. Toevallig kwamen we erop en ik kan nu eenmaal niet zeggen dat alles vroeger heel tof was, dus ik vertelde dat mijn moeder vroeger vaak zei dat ze alleen maar bij ons bleef vanwege de honden, en dat ze anders allang weggegaan was bij mijn vader en mij. Als je ouder bent begrijp je dat dat gewoon frustratie is van iemand, maar als je jong bent komt dat verrot hard aan. En zij reageerden toen met dat ik het er toch nog zo goed vanaf gebracht had. Terwijl ik me eigenlijk alleen maar eenzaam, onbegrepen en mislukt voel. En een groot deel van de tijd ongelukkig. Er zijn momenten dat ik me zo ongelukkig en eenzaam voel, dat het fysiek zeer doet. Maar blijkbaar ziet niemand dat. En ergens wil ik dat natuurlijk ook helemaal niet, want ik hou niet van aandachttrekkerij, maar ergens wil ik natuurlijk ook weer wél dat iemand ziet dat ik het niet alleen kan.

quote:

Misschien ene tip: om je met die mensen te omringen waar je echt wat mee hebt. Als backup, want dat heb je wel nodig.

Mjah, die mensen zijn heel erg schaars. Sociaal gedoe is echt mijn grootste probleem, ik heb enorm veel moeite om een connectie te voelen met andere mensen.

quote:

Verder heb je hulp gehad, Maeghan? Want dit is wel iets voor een psycholoog.

Nee, ik heb nooit hulp gehad (behalve antidepressiva lang geleden). Ergens wil ik dat wel, maar ergens vind ik het ook niet nodig ('want er zijn tenslotte mensen die het erger hebben') en het is ook een deel uitstelgedrag/angst. Ik moet ook al twee jaar naar de tandarts en ik moet ook al twee jaar een nieuwe huisarts zoeken. Tsja.

Edit: Uiteindelijk komt het er op neer dat ik gewoon altijd alleen ben. Want ik weet dat er niemand is op wie je altijd kan terugvallen, dus ben ik alleen. En met wie ik ook praat, ik blijf altijd alleen. En waar ik ook ben, ik ben nooit 'onderdeel van' maar 'ik op die locatie' of 'ik in die groep', ik blijf me altijd bewust van mijn alleen-zijn.

Ik vraag me heel erg af hoe ik me zou voelen op het moment dat er iemand in m'n omgeving dood gaat. Want ik kan zo weinig voelen naar mensen, dat ik niet weet of ik nou echt niks voel, of dat ik het wegstop. Of ik nu emotieloos zal reageren op een sterfgeval, en gewoon verder zal gaan met m'n leven, of dat ik opeens in elkaar zou storten. Ik weet het niet. Ik weet soms niet eens of ik uberhaupt van mensen hou, of kan houden. Ik weet niet of ik van m'n familie hou, of van m'n vriend.

[ Bericht 7% gewijzigd door Maeghan op 13-02-2010 00:00:19 ]

Het was mijn verjaardag, vandaag/gisteren de 12e februari. _{Nee, je hoeft me echt niet te feliciteren, echnie!}
Maar alhoewel ik een stortvloed aan gelukwensen online kreeg op facebook en hyves en 1 lief smsje van een meisje waarvan wie ik het niet had verwacht...

Voel ik me ondanks dit alles toch teleurgesteld omdat mijn vader uit Spanje niet heeft gebeld, terwijl hij dat bij mijn broer en zus (en ook mij wel) altijd doet. Er was ook geen vlaai, omdat mijn moeder waarschijnlijk Q-koorts heeft en al langer ziek is. Maar toch wel leuk al met al!

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 00:40 schreef Perico het volgende:
Het was mijn verjaardag, vandaag/gisteren de 12e februari. _{Nee, je hoeft me echt niet te feliciteren, echnie!}
Maar alhoewel ik een stortvloed aan gelukwensen online kreeg op facebook en hyves en 1 lief smsje van een meisje waarvan wie ik het niet had verwacht...

Voel ik me ondanks dit alles toch teleurgesteld omdat mijn vader uit Spanje niet heeft gebeld, terwijl hij dat bij mijn broer en zus (en ook mij wel) altijd doet. Er was ook geen vlaai, omdat mijn moeder waarschijnlijk Q-koorts heeft en al langer ziek is. Maar toch wel leuk al met al!

Gefeliciteerd!

wow...hele hoop gepost sinds ik ff weg was. Was een drag queen gala op spaanse tv aan 't kijken..echt een gigantische show.

Heb nog niet alles gelezen, maar wel over dat zelfvertrouwen en wat anderen je kunnen aanpraten. Geloof me mensen weten soms niet wat ze aanrichten..in de brugklas ben ik lichtelijk gepest..maar aangezien ik het buiten school zo naar mn zin had..viel de impact wel mee...alleen ben ik aansluiting beetje verloren en shuwer geworden.
Maar mij zijn zoveel dingen aangepraat..dingen waarmee ik werd lastiggevallen..dat ik ze ben gaan geloven..gelukkig nu niet meer...maar het is en blijft lastig.
Verder meagan ik snap je wel..want hier op mijn ma na ben ik ook alleen(emotioneel dan) en dat is lastig..maar net zoals gezegd word in slechte tijden leer je je vrienden kennen..en bij mij is het duidelijk dat ik 1 vriend heb(op duizenden km afstand)..maar van de 2 personen die ik hier in NL ken..zodra ik zei het gaat wat minder..nooit meer wat van ze gehoord!
Maar ach..voor mij is dat niet zo'n punt...heb mijn ma en dat is mijn allergrootste steun.

Verder perico ik ken dat gevoel wel..ik heb daar ook last van...vader woont nl ook in spanje en de rest van de familie zit ook in het buitenland..en van de meest belangerijke personen heb ik niks gehoord..maar ach..mijn tante/oma en lievelingsoom herinerden het zich, en mijn pa wel 2 dagen later..maar ach..iets is iets..

na..ja ik ga mijn bed in...en lees morgen wel verder bij..doeiiii

Interessant, zie dat het hier over werk gaat...
Ik vroeg me af, zijn er hier lui die zich een beetje herkennen in mijn verhaal?
Ik moet namelijk werk zoeken maar dat gaat helaas niet zo makkelijk...

Ten eerste weet ik niet zo goed wat voor werk ik zoek. Of eigelijk ook wel, maar daarvoor kom ik veel in aanraking met mensen... wat ons brengt naar punt 2...
...Ik vind contact met anderen heel moeilijk. Het is iets wat ik graag wil maar op de een of andere manier niet goed kan. Ik heb al vaak hulp gehad hierbij in de vorm van speciaal onderwijs, therapieën en medicijnen, maar de effecten zijn minimaal
Hierdoor heb ik eigelijk geen vrienden, op een enkel contact op internet na, en heb ik in het verleden altijd veel te maken gehad met pesterijtjes op school (waardoor ik uiteindelijk ook maar gestopt ben met school, en echt diploma's dus ook mis) maar dat terzijde...

Ik moet dus werk hebben, maar voor hetgene wat ik eigelijk wil doen sta ik dus veel in contact met anderen. En nu het steeds dichterbij komt dat ik die baan ook kán gaan doen (je moet er een bepaalde leeftijd voor hebben), ga ik er ook steeds minder in zien.
Iets doen waar ik geen plezier aan heb kan ik niet, been there done that...
Beroepskeuzetest en al dat heb ik ook al eens gedaan, kwam ook vrij weinig uit en terug naar school heb ik al helemaal geen motivatie voor...

Iemand?

quote:

Op vrijdag 12 februari 2010 23:39 schreef Major-Balls het volgende:

[..]

Ik weet er alles van.. Daarom herken ik het ook in MJ.
Borderline is net als Autisme een groot taboe en erg eng of raar voor mensen. En dat is zonde,
want het helpt niet mee.
Men schijnt niet in te zien dat het een stoornis is, een vretende stoornis. Want in tegenstelling tot volledige debielheid (als ik het zo mag noemen) is er dus wel het normale besef. Maar die stoornis schakelt dat normale besef soms even uit, en dat gaat niet bewust. Dát is die stoornis, en door onbegrip van mensen wordt dat alleen maar aangewoekerd.

Het is heel lastig uit te leggen omdat het al gauw wordt gezien als aanstellerij, en dat is het inprincipe ook.. maar dan op een ziekelijke en onbewuste wijze.. nogmaals, heel lastig te omschrijven.
Het lijkt op aanstellerij, maar het is wel degelijk een ziekte.

Zeker. Ik ken diverse borderliners van een tijdje terug. Het is -net als autisme- een onbegrepen stoornis. Het is een stoornis waar je op het eerste gezicht misschien niet zoveel merkt, maar wel opeens in situaties flink manifesteert. Ik moet toegeven dat het bij mij ook wel even duurde voordat ik het doorhad wat het precies allemaal inhield...

Net als autisme is de stoornis aan anderen lastig uit te leggen. Men vindt het vaak ongrijpbaar en eng, ze klappen ineens dicht. Mensen die het hebben voelen zich dan snel onbegrepen (heb ik ook erg last van).

Niet zelden lijden borderliners aan automutilatie (zelfbeschadiging). Er zijn zelfs artsen op de eerste hulp of huisartsenpost die het niet begrijpen als een patiënt zichzelf bijvoorbeeld snijdt.

@ Maeghan: ik ben aan het nadenken over een reactie voor je. Het is niet simpel, en je verdient een goede reactie.

Ik kom er zo snel mogelijk op terug.

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 01:36 schreef Tatra het volgende:
Interessant, zie dat het hier over werk gaat...
Ik vroeg me af, zijn er hier lui die zich een beetje herkennen in mijn verhaal?
Ik moet namelijk werk zoeken maar dat gaat helaas niet zo makkelijk...

Ten eerste weet ik niet zo goed wat voor werk ik zoek. Of eigelijk ook wel, maar daarvoor kom ik veel in aanraking met mensen... wat ons brengt naar punt 2...
...Ik vind contact met anderen heel moeilijk. Het is iets wat ik graag wil maar op de een of andere manier niet goed kan. Ik heb al vaak hulp gehad hierbij in de vorm van speciaal onderwijs, therapieën en medicijnen, maar de effecten zijn minimaal
Hierdoor heb ik eigelijk geen vrienden, op een enkel contact op internet na, en heb ik in het verleden altijd veel te maken gehad met pesterijtjes op school (waardoor ik uiteindelijk ook maar gestopt ben met school, en echt diploma's dus ook mis) maar dat terzijde...

Ik moet dus werk hebben, maar voor hetgene wat ik eigelijk wil doen sta ik dus veel in contact met anderen. En nu het steeds dichterbij komt dat ik die baan ook kán gaan doen (je moet er een bepaalde leeftijd voor hebben), ga ik er ook steeds minder in zien.
Iets doen waar ik geen plezier aan heb kan ik niet, been there done that...
Beroepskeuzetest en al dat heb ik ook al eens gedaan, kwam ook vrij weinig uit en terug naar school heb ik al helemaal geen motivatie voor...

Iemand?

Als je niet naar school wilt, dan zou ik zeggen neem die baan. Kijk het een tijdje aan op zn minst, je hebt altijd nog de kans om iets anders te zoeken..miss niet erg veel keus maar iets moet te vinden zijn.
En ach...droombaan..bestaat dat eigenlijk wel? Imo niet...je maakt er zelf een plezierige baan van..je moet gewoon van 't vak houden...en dan komt het miss wel vanzelf wel goed.
Ik zou het iig proberen..niet geschoten is altijd mis, voordat je straks met spijt komt te zitten dat je het niet gedaan hebt.

En contact maken en hebben met anderen is iets wat je leert...en leren doe je met vallen en opstaan...ik snap dat het lastig kan zijn. En je wilt contacct met anderen maar het lukt niet..ik zou zeggen blijf proberen...ja..ja..'t is makkelijker gezegd dan gedaan..kijk anders of je evt. ondersteuning kunt krijgen..van een bedrijfspsych of gewone psych..maar uiteindelijk moet jij het allemaal doen.

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 00:40 schreef Perico het volgende:
Het was mijn verjaardag, vandaag/gisteren de 12e februari. _{Nee, je hoeft me echt niet te feliciteren, echnie!}

En als ik het nou toch doe

quote:

Maar alhoewel ik een stortvloed aan gelukwensen online kreeg op facebook en hyves en 1 lief smsje van een meisje waarvan wie ik het niet had verwacht...

Je staat versteld hoe hele vriendschappen online kunnen ontstaan. Koningin Beatrix sloeg de plank echt goed mis met haar Kersttoespraak. Ik vind internet en forums een zegen!

quote:

Voel ik me ondanks dit alles toch teleurgesteld omdat mijn vader uit Spanje niet heeft gebeld, terwijl hij dat bij mijn broer en zus (en ook mij wel) altijd doet. Er was ook geen vlaai, omdat mijn moeder waarschijnlijk Q-koorts heeft en al langer ziek is. Maar toch wel leuk al met al!

Hartstikke goed. Maar je moeder q-koorts? Sterkte, want het wordt onderschat.

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 00:40 schreef Perico het volgende:
Het was mijn verjaardag, vandaag/gisteren de 12e februari. _{Nee, je hoeft me echt niet te feliciteren, echnie!}
Maar alhoewel ik een stortvloed aan gelukwensen online kreeg op facebook en hyves en 1 lief smsje van een meisje waarvan wie ik het niet had verwacht...

Voel ik me ondanks dit alles toch teleurgesteld omdat mijn vader uit Spanje niet heeft gebeld, terwijl hij dat bij mijn broer en zus (en ook mij wel) altijd doet. Er was ook geen vlaai, omdat mijn moeder waarschijnlijk Q-koorts heeft en al langer ziek is. Maar toch wel leuk al met al!

Hoe jong ben je geworden?

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 11:36 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Zeker. Ik ken diverse borderliners van een tijdje terug. Het is -net als autisme- een onbegrepen stoornis. Het is een stoornis waar je op het eerste gezicht misschien niet zoveel merkt, maar wel opeens in situaties flink manifesteert. Ik moet toegeven dat het bij mij ook wel even duurde voordat ik het doorhad wat het precies allemaal inhield...

Net als autisme is de stoornis aan anderen lastig uit te leggen. Men vindt het vaak ongrijpbaar en eng, ze klappen ineens dicht. Mensen die het hebben voelen zich dan snel onbegrepen (heb ik ook erg last van).

Niet zelden lijden borderliners aan automutilatie (zelfbeschadiging). Er zijn zelfs artsen op de eerste hulp of huisartsenpost die het niet begrijpen als een patiënt zichzelf bijvoorbeeld snijdt.

Bordeliners zijn hele leuke en aardige mensen zo lang het maar om hun gaat en hun alle aandachte hebben.

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 12:45 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Hoe jong ben je geworden?

ssssst. _{Hij is van '73 las ik net in z'n profiel}

quote:

[..]

Bordeliners zijn hele leuke en aardige mensen zo lang het maar om hun gaat en hun alle aandachte hebben.

Het is voor de omgeving ook heel zwaar. Ze lijden ook erg hard mee, ze hebben het wel te verduren....

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 12:50 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

ssssst. _{Hij is van '73 las ik net in z'n profiel}

37

quote:

[..]

Het is voor de omgeving ook heel zwaar. Ze lijden ook erg hard mee, ze hebben het wel te verduren....

Daar kan ik over meepraten. Mijn moeder heeft bordeline gelukkig gaat het de laatste jaren goed. Er wordt gezegd dat de klachten na het 40ste levensjaar afnemen.

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 12:55 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

37

Je kan goed rekenen

quote:

Daar kan ik over meepraten. Mijn moeder heeft bordeline gelukkig gaat het de laatste jaren goed.

Erg vervelend, en ja dat bemoeilijk het contact. Zeker las je zelf een lastig syndroom hebt.... Ik hoop dat je daar binnen de mogelijkheden toch ene beetje contact kan hebben. hoe moelijk dat soms ook is....

quote:

Er wordt gezegd dat de klachten na het 40ste levensjaar afnemen.

Dat wist ik niet......ik hoop dat dit voor je moeder dit ook zo is.....Zal wel rond de vijftig zijn, denk ik....

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 12:55 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

37

[..]

Daar kan ik over meepraten. Mijn moeder heeft bordeline gelukkig gaat het de laatste jaren goed. Er wordt gezegd dat de klachten na het 40ste levensjaar afnemen.

Oei...tijn dat is niet echt prettig...moet ook zwaar voor je zijn geweest.
En hetgene wat je zei dat borderliners leuke en aardige mensen zijn zolang het maar over hun gaat, ben ik het niet helemaal mee eens.
Ik heb zelf een neef die dus borderline heeft(hij is rond 32) en heeft net zijn studie afgerond...en het is waar er zit heel veel ikke..ikke..ikke tussen..maar het hangt waarschijnlijk ook van de persoon af deels, want mijn neef was dan weer super behulpzaam, als ik ergens mee zat ..zij het persoonlijk of kwa studie..dan deed hij altijd wat hij kon om te helpen, ook al had het niks met hem te maken.
Maar als ze omlaag vallen om het ff zo te zeggen..dan kunnen ze gigantisch arrogant, anti-sociaal, egoistisch zijn..maar dat heeft dan weer te merken met dat stofje in de hersenenen..maar gelukkig valt het met medicatie redelijk te beheersen.

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 13:02 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Je kan goed rekenen

Met behulp van een rekenmachine wel ja

quote:

[..]

Erg vervelend, en ja dat bemoeilijk het contact. Zeker las je zelf een lastig syndroom hebt.... Ik hoop dat je daar binnen de mogelijkheden toch ene beetje contact kan hebben. hoe moelijk dat soms ook is....

Nu is het contact goed. Gewoon af en toe op bezoek gaan bij mijn ouders.
Het probleem vroeger was vaak dat onze manier van communiceren nogal botste met elkaar en daar kwam dan weer ruzie van.
Gelukkig gebeurd dat nu vrijwel nooit meer. Mede door dat ik ze niet meer zo vaak zie. En ik ben ook ouder en (eigen)wijzer geworden. Zij ook natuurlijk.

quote:

[..]

Dat wist ik niet......ik hoop dat dit voor je moeder dit ook zo is.....Zal wel rond de vijftig zijn, denk ik....

Mijn moeder wordt dit jaar 53.
Of dit echt waar is weet ik ook eigenlijk niet. Ik dacht het een keer gehoord te hebben ergens.

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 13:04 schreef francis998 het volgende:

[..]

Oei...tijn dat is niet echt prettig...moet ook zwaar voor je zijn geweest.
En hetgene wat je zei dat borderliners leuke en aardige mensen zijn zolang het maar over hun gaat, ben ik het niet helemaal mee eens.
Ik heb zelf een neef die dus borderline heeft(hij is rond 32) en heeft net zijn studie afgerond...en het is waar er zit heel veel ikke..ikke..ikke tussen..maar het hangt waarschijnlijk ook van de persoon af deels, want mijn neef was dan weer super behulpzaam, als ik ergens mee zat ..zij het persoonlijk of kwa studie..dan deed hij altijd wat hij kon om te helpen, ook al had het niks met hem te maken.
Maar als ze omlaag vallen om het ff zo te zeggen..dan kunnen ze gigantisch arrogant, anti-sociaal, egoistisch zijn..maar dat heeft dan weer te merken met dat stofje in de hersenenen..maar gelukkig valt het met medicatie redelijk te beheersen.

Het was ook een beetje sarcastisch bedoeld.

Het was inderdaad zwaar. De mensen die je als kind blindings zou moeten kunnen vertrouwen kan je niet vertrouwen.

Mijn moeder vindt het heel fijn om over haar leven te praten. Daar kan ze uren over praten Ook dingen die liever niet wilt weten. Darmproblemen
Die lieve en behulpzamen kant heeft mijn moeder ook. Het is niet zo dat ik zonder aandacht en liefde ben opgegroeid. Gelukkig niet.

Zo ff bijlezen net de gordijnenman uitgelaten.
Internetcontact: Ik heb mijn via internet leren kennen. We zijn nog een leuk 'love at first sight-verhaal' aan t bedenken maar de waarheid was dat we zo'n 5 uur achter elkaar hadden gechat, dag erna naar de film zijn geweest, ik een beetje afgeknapt, na lang aarzelen en een paar chatsessies tussendoor ben ik nog een keer langs geweest en toen was ik verkocht.
Nadeel is wel dat ik nog snel naar pen en papier grijp (of mail, as u wish) om mijn diepste gevoelens Dus dingen die mij dwars zitten, te uiten. Ik begin dit steeds beter rechtstreeks te kunnen hoor maar het is nog een overblijfsel van 22 jaar slechte communicatie.

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 13:34 schreef Cassandra87 het volgende:
Zo ff bijlezen net de gordijnenman uitgelaten.
Internetcontact: Ik heb mijn via internet leren kennen. We zijn nog een leuk 'love at first sight-verhaal' aan t bedenken maar de waarheid was dat we zo'n 5 uur achter elkaar hadden gechat, dag erna naar de film zijn geweest, ik een beetje afgeknapt, na lang aarzelen en een paar chatsessies tussendoor ben ik nog een keer langs geweest en toen was ik verkocht.
Nadeel is wel dat ik nog snel naar pen en papier grijp (of mail, as u wish) om mijn diepste gevoelens Dus dingen die mij dwars zitten, te uiten. Ik begin dit steeds beter rechtstreeks te kunnen hoor maar het is nog een overblijfsel van 22 jaar slechte communicatie.

contact via pen &papier, mail etc. is gewoon makkelijker, omdat als je rechtstreeks dingne bespreekt komen veel emoties naar buiten en via pen&papier heb je eerst de tijd om over dingen te denken..en ze daarna te bespreken.
En dat heb ik zelf gemerkt toen ik in het buitenland was..met mijn moeder kon ik gewoon veel beter toen..nu juist niet. Nu probeer ik die soort gesprekken eigenlijk zo veel mogelijk uit de weg te gaan

Neuj dat nog niet eens, heb geleerd mijn emoties onder controle te houden. Heb nooit geleerd om te communiceren.
Zelfs 'ruzies' gaan heel rustig, weet niet waar dat aan ligt. Eigenlijk hebben we nooit discussies we kibbelen wel wat maar dit hele concept van communicatie is gigantisch nieuw voor me

En ook met anderen, heb blijkbaar rust gevonden. Kan nu aangeven waar de pijnlijke plek zit en randvoorwaarden scheppen. Deed ik voorheen niet maar mijn vriend probeert dat bij te brengen. Nu moet hij er alleen zelf nog af en toe naar luisteren

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 11:50 schreef EchtGaaf het volgende:
@ Maeghan: ik ben aan het nadenken over een reactie voor je. Het is niet simpel, en je verdient een goede reactie.

Ik kom er zo snel mogelijk op terug.

Dat geldt ook voor mij.

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 14:34 schreef Cassandra87 het volgende:
Neuj dat nog niet eens, heb geleerd mijn emoties onder controle te houden. Heb nooit geleerd om te communiceren.
Zelfs 'ruzies' gaan heel rustig, weet niet waar dat aan ligt. Eigenlijk hebben we nooit discussies we kibbelen wel wat maar dit hele concept van communicatie is gigantisch nieuw voor me

En ook met anderen, heb blijkbaar rust gevonden. Kan nu aangeven waar de pijnlijke plek zit en randvoorwaarden scheppen. Deed ik voorheen niet maar mijn vriend probeert dat bij te brengen. Nu moet hij er alleen zelf nog af en toe naar luisteren

Communiceren moet ik ook nog leren. Of althans op een andere en betere manier dan ik nu doe.

Het is nog veel erger: alle autisten moeten communiceren nog leren. Moeite met communiceren is een basiskenmerk van autisme. Maar liever autisme dan twee benen missen: in dat laatste geval kun je je heel moeilijk verplaatsen, wel zo lastig als Nederland voorgoed verandert in de West-Siberische laagvlakte.

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 15:05 schreef sempron2400 het volgende:
Het is nog veel erger: alle autisten moeten communiceren nog leren. Moeite met communiceren is een basiskenmerk van autisme. Maar liever autisme dan twee benen missen: in dat laatste geval kun je je heel moeilijk verplaatsen, wel zo lastig als Nederland voorgoed verandert in de West-Siberische laagvlakte.

tja..communiceren kan je aanleren, en lopen ook..alleen als je 2 benen mist niet.
Dus tja..dan is het wel te snappen dat je liever autisme hebt.
en siberische laagvlakte..praat me er niet over..ik ben deze winter nou zo zat..wil snel zomer/lente..vooral gezien het feit dat ik steeds vaker denk om in Juli te vertrekken..(alleen durf het nog niet echt met mijnma te bespreken)en da kom ik weer in een winter terecht..nou dan ik heb 2 winters achterelkaar zowat..dus hopelijk ...snel lente.

Wat is eigenlijk jullie status/standpunt op het gebied van wonen cq begeleid wonen?

Status: woon nog thuis en zoekende naar een andere baan.
Het liefst woon ik gewoon op mezelf in een klein appartementje, ik sta al 3 jaar ingeschreven bij een woningbouwvereniging. Begeleid wonen? Waarvoor heb je begeleiding nodig dan

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 17:13 schreef ScarFace- het volgende:
Wat is eigenlijk jullie status/standpunt op het gebied van wonen cq begeleid wonen?

mag ik hier als niet autist ook op reageren?
Ik wil uiteindelijk op mezelf wonen alleen zie ik dat de komende 3 jaar niet gebeuren.

maar kijkende vanuit mijn ogen over autisme, is begeleid wonen een goede zaak..althans voor degenen die het alleen miss niet reden. Want het geeft ze de vrijheid die ieder mens nodig heeft/wilt op den duur...maar toch krijgen ze de hulp die ze nodig hebben.
Maar als je het als persoon aankan..is dat beter dan begeleid wonen..maar tja..echt veel kan ik niet zeggen..ik ben met 23 nog een thuiswoner..en zoals 't gaat blijf ik nog ff thuis(bij ma of familie) tot minimaal 26/27

Enne...op jezelf wonen op kamers..lijkt me echt 3x niks..dat is mijn voornaamste reden om nog lekker bij mama te wonen...

communicatie is poep.

ik bedoel, ik noem maar wat, als je bijvoorbeeld een leuk gesprek heb met een meid (het mythische versieren) dan komt er vroeg of laat een moment dat je je moet verontschuldigen omdat je iets niet aardigs heb gezegd, maar bij god niet weet wat

en dat voelt raar, waarom moet ik me verontschuldigen voor wat ik denk (en uitspreek dus) want het klinkt voor mij logisch... hm

kwa wonen, ik wil niet echt begeleid wonen, dat zo'n figuur je 24 uur per dag op de vingers kijkt, lijkt me niks.
daarentegen, als iemand bv 2x per week langskomt om te checken of ik wel hygiënisch bezig ben, de boodschappen gedaan heb en een beetje leuk (lees: gezond) kookt , dan vind ik dat wel tof nu alleen nog een onderkomen zien te regelen, want dat wil niet echt bij studentenwoningweb.
ben je potdikkie de eerste die reageert, wordt je niet eens uitgenodigd om te kijken, laat staan een meeltje! vaag.

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 17:13 schreef ScarFace- het volgende:
Wat is eigenlijk jullie status/standpunt op het gebied van wonen cq begeleid wonen?

Ik woon momenteel onder 24-uurs begeleiding. Opzich is het wel fijn al heb ik persoonlijk weiniig begeleiding nodig. Aan de andere kant is het in het pand te druk voor me. Er wonen 21 andere mensen en daar ondervind ik veel hinder van. Dus is men nu opzoek naar een andere zelfstandige woonruimte.

En om eerlijk te zijn heb ik er voor mijn gevoel niet veel aan gehad op het gebied van vaardigheden dan. Ik kon al poetsen/koken/financien regelen. Maar het is wel een goede opstap geweest naar zelfstandig wonen. Ik denk dat ik als ik de stap in 1 keer had gezet (van thuis naar zelfstandig wonen) ik het zeer moeilijk zou hebben gehad en het niet aan had gekund.

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 17:13 schreef ScarFace- het volgende:
Wat is eigenlijk jullie status/standpunt op het gebied van wonen cq begeleid wonen?

Voor een zekere groep auti’s is het lood om oud ijzer: zelfstandig wonen is te hoog gegrepen en begeleid wonen mislukt vanwege het groepsaspect (te veel prikkeltjes). Wat dat betreft zijn mensen met bijvoorbeeld schizofrenie of het syndroom van Down beter af.

Ik woon nu ruim twee jaar zelfstandig en dat heeft zo zijn voordelen. Als ik al op mijn 24ste een baan had gehad, had ik al veel langer zelfstandig kunnen wonen. Maar goed, die jaren zijn dus verloren.

Mijn standpunt: begeleid wonen met dagbesteding, ergens heeft het wel wat vind ik. Geen stress, geen keuzes hoeven te maken, weinig verplichtingen.

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 18:48 schreef sempron2400 het volgende:

[..]

Voor een zekere groep auti’s is het lood om oud ijzer: zelfstandig wonen is te hoog gegrepen en begeleid wonen mislukt vanwege het groepsaspect (te veel prikkeltjes). Wat dat betreft zijn mensen met bijvoorbeeld schizofrenie of het syndroom van Down beter af.

Ik woon nu ruim twee jaar zelfstandig en dat heeft zo zijn voordelen. Als ik al op mijn 24ste een baan had gehad, had ik al veel langer zelfstandig kunnen wonen. Maar goed, die jaren zijn dus verloren.

Mijn standpunt: begeleid wonen met dagbesteding, ergens heeft het wel wat vind ik. Geen stress, geen keuzes hoeven te maken, weinig verplichtingen.

Het hangt gewoon heel veel van de capaciteiten van iemand af...en natuurlijk deels net als thuiswonen..weinig verplichtingen, geen tot weinig keuzes en geen stress.

Maar ja..ik zou dan liever zoiets hebben van deeltijd ondersteuning..dus 2 a 3x per week iemand die je ff steund ofzo.
Maar ik denk dat ik het zelf niet nodig zou hebben..hoewel ik een hoop mag leren..waaronder koken,wasmachine gebruiken..enz.

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 17:13 schreef ScarFace- het volgende:
Wat is eigenlijk jullie status/standpunt op het gebied van wonen cq begeleid wonen?

Ik woon al ruim 2,5 jaar zelfstandig zonder enige begeleiding daarbij. Ik zou ook geen begeleiding willen. En dat heb ik ook niet nodig. Ik kan goed voor mijzelf zorgen.

Gelukkig is die mogelijkheid er om begeleid te wonen. Begeleiding kan ook bestaan uit een x aantal uur per week terwijl je wel zelfstandig woont. Die begeleiding bestaat bijvoorbeeld uit hulp met de financiën, boodschappen, schoonmaken, etc.
Waarschijnlijk heeft mijn broertje die begeleiding nodig als hij zelfstandig gaat wonen. Maar dit kan natuurlijk ook door familie worden gedaan als het alleen financiën gaat bijvoorbeeld.
Dus familie kan hier ook een rol in spelen.(alleen als dat mogelijk is natuurlijk)

Ik ben 18 jaar en thuis ben ik het helemaal zat.
Ik kan wel op mezelf wonen dit word ook bevestigd maar daar heb ik het geld nog niet voor, begeleid wonen kost nu eenmaal minder, en je hebt ook wat sociale contacten mensen die hetzelfde hebben zulke dingen.
Dat is wel even wat anders dan thuis al X jaar hetzelfde.
Dus ik denk dat ik binnenkort maar eens ergens ga kijken

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 20:21 schreef ScarFace- het volgende:
Ik ben 18 jaar en thuis ben ik het helemaal zat.
Ik kan wel op mezelf wonen dit word ook bevestigd maar daar heb ik het geld nog niet voor, begeleid wonen kost nu eenmaal minder, en je hebt ook wat sociale contacten mensen die hetzelfde hebben zulke dingen.
Dat is wel even wat anders dan thuis al X jaar hetzelfde.
Dus ik denk dat ik binnenkort maar eens ergens ga kijken

Succes. Een eigen plekje is erg fijn

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 20:36 schreef ikke043 het volgende:
Ik ben 19, maar ga niet op mezelf wonen i.v.m. de kosten. Ik wil wel, maar had laatst berekend dat studeren en op kamers me eenflinke studieschuld gaat kosten

Daarom studeer je ook om die studie schuld te kunnen afbetalen later

quote:

Op zaterdag 13 februari 2010 21:28 schreef ikke043 het volgende:

[..]

Ik was van plan om een studie te volgen voor m'n hobbie. Een baan wil ik ergens anders zoeken. Klinkt nogal bizar maar ik ben niet iemand die graag studeert, maar wel graag hard werkt. Dus volg ik een studie om later als constructeur/tekenaar voor mezelf aan het werk kan gaan. Ik verbouw namelijk graag en als ik dat kan dan bespaar ik een hoop kosten bij m'n hobbie.

Als baan wil ik nog altijd soldaar worden

Op zo'n fiets. Leuk en handig. Als ik ooit eens ga verbouwen weet ik wie ik moet bellen

Grappige instelling, ikke, hoor je niet veel. T leger, brrr niets voor mij

Ik woon officieel weer thuis. heb 2 jaar samengewoond, ben terug gegaan naar mijn ouders, maar was maar voor korte duur, laatste 2 maanden ben ik 3 nachten thuis geweest en meer bij mijn vriend. Alleen ivm reiskosten die ik niet vergoed krijg (tenzij ik me inschrijf) hebben we afgesproken dat ik door de weeks weer thuis zal zijn helaas. Maar rond augustus is mijn eigen woning klaar als t goed is.

Vind t trouwens wel irritant, mijn ouders weten dingen altijd zo te draaien dat ze hun zin krijgen, nu ook. Ik zei dat ik zondag vermoedelijk in a'dam bleef omdat ik wel veel hechtte aan mijn eenzame weekend, had er echt zin in. Als ik tóch bij mijn ouders zou eten zou ik bellen. Belt mijn moeder, of ik nog kwam dus ik zeg nee maandag pas. Oooh maar je had t beloofd!
Nou nee dat had ik dus niet.. Maar ik ben een beetje bang dat mijn ouders dan zeggen, weet je wat, blijf maar definitief bij je vriend hier ben je niet welkom. En hoewel ik daar toch al praktisch altijd ben is dat op vrijwillige basis, t feit dat ik niet wil opdringen of opgedrongen wil worden aan mijn vriend zorgt voor sub-assertiviteit tegenover mijn ouders. Maar het is wel verrekte irritant.