Wat bedoelt men met 'het mobiliseren van systeemhaat'?

De opdrachtgeefster van het nu al omstreden rapport ondermijnt zelf de veiligheid van het systeem: V
Voor de linksmensch is dit vast nieuws.
http://www.telegraaf.nl/b(...)en_uitgekleed__.html

quote:

Op maandag 2 november 2009 23:05 schreef Argento het volgende:

[..]

Meen je dat? 6 miljoen op een beroepsbevolking van krap 8 miljoen?

Je zult je wel weer een nulletje vergist hebben. Handig, voor een ondernemer.

Meer inhoudelijk: zelfs de uitkeringsgerechtigden hebben in NL weinig te klagen.

neen dat cijfer klopt, van wao t/m aow en alles wat er tussen in zit

[ Bericht 0% gewijzigd door bendk op 03-11-2009 07:38:38 ]

quote:

Op maandag 2 november 2009 23:11 schreef Argento het volgende:

[..]

Prima, maar als je het wil hebben over het geluksgevoel, dan moeten we dat niet in dit subforum bespreken, maar in dat andere, dat over psychologie gaat en zo. De politiek is immers niet verantwoordelijk voor jouw geluksgevoel of van dat van wie dan ook.

Ik heb er geen enkele moeite mee dat mensen zich ongelukkig voelen, ook al wonen ze in een van de meest welvarende, best georganiseerde, meest vrije landen ter wereld. Waar ik wel moeite mee heb is dat de politiek, die dus in geen enkel opzicht verantwoordelijk is voor dat geluksgevoel, de rekening gepresenteerd krijgt in de vorm van chronisch geklaag. Gewoon die voortdurende weigerachtigheid om het heft in eigen hand te nemen en de zaken anders te gaan aanpakken als je vindt dat je huidige situatie niet goed genoeg is. De politiek zou daar sowieso ns wat scherper stelling in moeten nemen, Het is niet de schuld van de politiek als je het ns een keer met een Marokkaan aan de stok krijgt. Het is niet de schuld van de politiek dat je gevaarlijke leningen aangaat omdat je eigenlijk geen geld hebt om die nutteloze spullen gewoon in één keer (van je eigen geld) te betalen.

Nekklets, de overheid is mede verantwoordelijk voor het welzijn, dus geluk en ongeluk, van de burger.
Bijv door de regelgeving die pdf veel beperkingen opleggen. Simpel voorbeeld: door de strakke regelgeing kunnen teveel mensen niet meer aan een baan komen.
Wat denk je dat er gebeurt met het geluksgevoel van iemand als je na 6 maanden, want daar ligt al een omslaggrens, je opeens realiseert dat het arbeidsproces is afgelopen voor je terwijl je dolgraag dat wel wil ?

De overheid en de politiek moet nadenken over oorzaak en gevolg van hun handelen

[ Bericht 0% gewijzigd door bendk op 03-11-2009 07:41:11 ]

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 04:50 schreef DikVoormekaar het volgende:
Ondermijnt de Volkskrant de democratie?
Ja 7003 73.3%
Nee 2548 26.7%
Totaal 9551

http://www.geenstijl.nl/poll/pollresult.php

Verder kwam ik dit tegen:

31okt

Toch een magere score voor een poll op de Wildersfanclubpagina. Zou de populariteit van je grote idool dan toch afnemen?

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 08:32 schreef du_ke het volgende:

[..]

Toch een magere score voor een poll op de Wildersfanclubpagina. Zou de populariteit van je grote idool dan toch afnemen?

LOL

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 04:50 schreef DikVoormekaar het volgende:
Ondermijnt de Volkskrant de democratie?
Ja 7003 73.3%
Nee 2548 26.7%
Totaal 9551

http://www.geenstijl.nl/poll/pollresult.php

Verder kwam ik dit tegen:

31okt

Weer een argument tegen de Volkskrant:
http://www.ad.nl/ad/nl/10(...)an-samenwerken.dhtml

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 04:50 schreef DikVoormekaar het volgende:
Ondermijnt de Volkskrant de democratie?
Ja 7003 73.3%
Nee 2548 26.7%
Totaal 9551

http://www.geenstijl.nl/poll/pollresult.php

Verder kwam ik dit tegen:

31okt

Weer een argument tegen de Volkskrant:
http://www.ad.nl/ad/nl/10(...)an-samenwerken.dhtml

[ Bericht 63% gewijzigd door DikVoormekaar op 03-11-2009 08:43:47 ]

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 08:33 schreef DikVoormekaar het volgende:

[..]

LOL

Niet dan? GS doet al jaren weinig anders dan de Volkskrant afzeiken en nog steunt meer dan een kwart van de stemmers op die poll hun suffe vraag niet. Dat moet voor een Wilderiaan toch tegenvallen?

Ook een bijdrage aan systeemhaat:

http://www.hetvrijevolk.com/index.php?pagina=9606

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 04:50 schreef DikVoormekaar het volgende:
Ondermijnt de Volkskrant de democratie?
Ja 7003 73.3%
Nee 2548 26.7%
Totaal 9551

http://www.geenstijl.nl/poll/pollresult.php

Verder kwam ik dit tegen:

31okt

Hij roept dat mensen allerlei conclusies aan dit rapport verbinden voor het uit is, vervolgens diskwalificeert hij het rapport omdat het waarschijnlijk met vooringenomen standpunten onderzocht is en daardoor niet wetenschappelijk. Dit noem ik hypocriet.

Verder prijst hij het vrije volk om zijn onafhankelijkheid, dat is net als de Telegraaf prijzen om zijn kwaliteit.

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 01:52 schreef Kees22 het volgende:

[..]

Nee.
In een democratie moeten partijen duidelijk laten weten waar ze voor staan en dan kijken of ze stemmen krijgen van het volk.
De partij moet niet de oren laten hangen, het volk moet kiezen uit de mogelijkheden.
Als het volk zo imbeciel is om een domme partij te kiezen, het zij zo. Dan zal het volk daar zelf ook de lasten van ondervinden.

Mooie theorie, maar zo werkt het niet.

quote:

Op maandag 2 november 2009 22:31 schreef bendk het volgende:
For the records: nl heeft meer dan 1.000.000 zzp-ers en dat komt voornamelijk dat deze mensen lastig aan een normale baan kunnen komen, achtergrond zoals leeftijd e.v..
Maar ook komen er 6.000.000 uitkeringsgerechtigden er aan in 2010 plus dat er nog eens 1.150.000 ambtenaren zijn. Mijn 'zorgelijke' vraag is dan ook hoeveel normale werkers zijn er die structureel economisch iets op tafel leggen ?

42.

quote:

Op maandag 2 november 2009 04:43 schreef dvr het volgende:

[..]

Klopt, en dat is mateloos arrogante aanname. De kenniskloof tussen bestuur en volk is nooit kleiner geweest dan nu. Geenstijl.nl werd ook altijd weggezet als verzamelplek van intellectueel minvermogend Nederland. De daar geuite opinies waren niet PC en moesten dus wel dom zijn. Sinds uit onderzoek gebleken is dat de GS-bezoekers vooral dubbelmodaal verdienende hoogopgeleiden zijn, hoor je die klacht niet vaak meer. Overigens is ook een stijgend deel van de Wilders-aanhang hoogopgeleid.

Dankzij internet kunnen mensen die (in tegenstelling tot politici) ergens écht verstand van hebben, hun mening en argumenten tegenwoordig veel sneller over het voetlicht brengen dan vroeger. Een steeds belangrijker deel van de oppositie wordt niet meer in de kamer of in de krant gevoerd, maar in de blogs en fora, en vindt vandaar zijn weg naar gevestigde media en politiek. Het volk liep vroeger achter de feiten aan, zoals politiek en media hem die voorspiegelden, maar tegenwoordig loopt het volk -althans dat deel dat zich voor politiek en maatschappij interesseert- twee stappen vóór.

Mede daarom ook het ongeduld..:

Ik weet niet hoe het op GeenStijl is, maar hier op FOK zijn er toch maar weinig mensen die echt ergens verstand van hebben en zinnige dingen zeggen. Of dat dan politiek correct is (ik las eerst even PC als in PC Hooftstraat!) maakt niet eens uit. Ik kan bijvoorbeeld al niet meer tellen hoe vaak de discussie over het veranderen van de Grondwet al langsgekomen is. Terwijl dat toch een makkelijk te onthouden en beslist geen onlogische procedure is.

quote:

[..]

Nog zo'n nonsens-argument. Het geduld raakt op met politici en bestuurders die passief, corrupt, incompetent, stuurloos en karakterloos zijn, die zich laten leiden door achterhaalde of vertekende informatie, die hardnekkig blijven vasthouden aan contraproductieve, ideologisch bepaalde standpunten, en die geen enkele verbetering weten te brengen in maatschappelijke misstanden.

Nounou, alsof Nederland een derdewereldland is of een dictatuur. Er zijn natuurlijk wel falende bestuurders en ambtenaren en politici, maar het is toch geen epidemie.

quote:

[..]

Zoals wijlen Fortuyn al meer dan een decennium geleden constateerde (maar men vergeet snel) voelt de burger zich verweesd, zoniet verlaten en ontgoocheld. De overheid is verworden tot een gezichtsloos monstrum dat normale burgers plukt, sart en vermanend toespreekt en hun geld verkwanselt aan loze hobbyprojecten, profiteurs en plucheklevers, zonder enig oor te hebben voor de noden en klachten van degenen die ze toch stellen te vertegenwoordigen.

Dat zie ik dan toch grotendeels als uitingen van egoïsme: als een overheid een andere maatregel neemt dan jij graag zou willen, kun je haar altijd nog van van alles beschuldigen. Ik vind sommige zaken op het imbeciele af, maar ik voel me beslist niet verweesd of gesard door de overheid.
Wel kan ik erin meegaan, dat veel politici ook niet altijd verstand van zaken hebben. Zo'n Hero Brinkman die met veel barvoure kernenergie zit te verdedigen snapt blijkbaar echt niet hoe dat werkt.

quote:

Dat Wilders 'systeemhaat' zou aanmoedigen is echt een schandelijke aantijging, vooral als daaraan de conclusie verbonden wordt dat hij staatsgevaarlijk zou zijn, wat eenzelfde legitimatie van demonisering en geweld is als destijds de onheuse klacht van rechtsextremisme tegen Fortuyn. Systeemhaat komt voort uit de wijze waarop de overheid zich de laatste decennia -juist tegenover de hoogopgeleide, goed geinformeerde en mondige burger- manifesteert: als een anoniem broeinest van corruptie, arrogantie, incompetentie, opportunisme, vaagheid en lafheid. Voorbeelden te over van al die punten, ik zal ze niet eens noemen. De overheid is hard op weg ieder moreel gezag te verliezen.

Er zijn voorbeelden genoeg van lafheid en andere fouten in beleid en uitvoering, maar ook voldoende voorbeelden van zaken die wèl goed geregeld zijn. En wat fouten betreft kun je die natuurlijk naar voren halen, uitvergroten, veralgemeniseren en dan heel hard schandelijk en knattergak gaan roepen. Maar je kunt je ook eens afvragen, wat je zou kunnen doen aan verbetering. Moord en brand schreeuwen en flink op en neer staan springen helpt geen zak, behalve dan om de hulpdiensten te alarmeren. Maar vervolgens moet je die netjes hun werk laten doen en vooral niet in de weg lopen.
Wilders doet weinig meer dan moord en brand schreeuwen, zelfs als iemand alleen maar een lucifer afsteekt om een shagje op te steken of koffiewater op te zetten.

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 00:54 schreef dvr het volgende:
En inderdaad, de overheid kan niemand gelukkig maken. Maar hij kan wel grote groepen ongelukkig maken, en daar is onze overheid al lange tijd mee bezig door de gerechtvaardigde klachten van grote groepen burgers stelselmatig uit ideologische of opportunistische politiek-correcte redenen te negeren en veronachtzamen. Vandaar de toevlucht naar vriend Wilders.

Ja, maar daar ga je al, ik vind die klachten dus niet gerechtvaardigd. Als je je geld aan Scheringa verloren bent, dan moet je niet bij de overheid aankloppen. Als je door een Marokkaan in elkaar geslagen wordt, dan doe je aangifte. En als je vindt dat ze je aangifte niet goed behandelen, dien je een klacht in bij de korpsleiding en desnoods bij Brenninkmeijer (de Nationale Ombudsman, en reken maar dat ie met je mee gaat huilen). Als je je baan verliest, is dat vervelend, maar dan moet je niet bij de overheid aankloppen.

De overheid is lekker abstract en alleen daarom al een denkbaar doelwit voor allerlei verwijten. Ondertussen ontbreekt het voortdurend aan zakelijke argumenten. Al het geklaag is emotioneel gewauwel, gespeend van zelfkritiek, gespeend van enige kennis van zaken.

Als mensen denken dat een overheid onder Wilders hun klachten kan oplossen, dan begaan ze een misvatting.

Dat vind ik op zich niet zo erg, want mensen begaan voortdurend misvattingen, maar ik zou het wel op prijs stellen dat mensen, voordat ze op de PVV stemmen, zich realiseren dat het verkiezingsprogramma van de PVV de rechtstatelijke waarborgen meer geweld aan doen dan welke moslim ooit gedaan heeft. En in het verlengde daarvan is Wilders wel de laatste die zich met recht kan opwerpen als voorvechter van vrijheid, democratie en van de rechtstaat. Toch doet hij het en toch komt hij ermee weg. En dan mag ik de PVV-sympathisant niet dom noemen? Ik vind hem dom en zolang hij zijn stem geeft aan de PVV, is hij simpelweg, door middel van uitoefening van zijn stemrecht, een gevaar voor de rechtstaat. En dat mag best ns wat harder hardop gezegd worden.

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 23:29 schreef Kees22 het volgende:

Ik weet niet hoe het op GeenStijl is, maar hier op FOK zijn er toch maar weinig mensen die echt ergens verstand van hebben en zinnige dingen zeggen.

Fok en GS waren niet de fora die ik in gedachten had, al scheelt het als je ONZ en KLB uit je topiclist houdt. Op actuele gebieden als klimaatverandering, kredietcrisis, woningmarkt, islamisering, maar ook allerlei totaal andere onderwerpen zoals mediarecht, europese eenwording, cultuur, drugsbestrijding, landbouw (etc etc) zijn er blogs en sites waar heel interessante artikelen en discussies te vinden zijn van mensen die er, vaak ook beroepshalve, bovenop zitten, en die soms een heel andere kijk presenteren en beargumenteren dan die in de mainstream gangbaar is. Dat soort tegengeluiden, die vroeger geen enkel gehoor vonden of hooguit in underground-achtige publicaties, vindt dankzij internet sneller zijn weg naar de meer mainstream media.

quote:

Nounou, alsof Nederland een derdewereldland is of een dictatuur. Er zijn natuurlijk wel falende bestuurders en ambtenaren en politici, maar het is toch geen epidemie.

In zekere zin wel, want het wordt een optelsom. Zolang men affaires en fouten stelselmatig probeert te verstoppen en niet tegen de schuldigen optreedt, kortom: nooit verantwoordelijkheid of een greintje integriteit toont, hoopt het zich op. Of het nu gaat om justitiële blunders, ambtelijke corruptie, medische fouten, bestuurlijk machtsmisbruik, slechte uitvoering van projecten, verbroken politieke beloften, etc, het is steeds hetzelfde liedje van 'men doet een plas / en alles blijft zoals het was'. Voeg dat bij andere ervaringen die de burger met zijn overheid heeft (meestal toch negatieve, zoals sterk gestegen belastingen en veel verkeersboetes), en op een gegeven moment keert die burger zich walgend af van 'het systeem', dat in zijn ogen niet alleen incompetent maar ook structureel onbetrouwbaar is.

quote:

Dat zie ik dan toch grotendeels als uitingen van egoïsme: als een overheid een andere maatregel neemt dan jij graag zou willen, kun je haar altijd nog van van alles beschuldigen.

Niet wanneer problemen voor jou en je omgeving al jarenlang zo evident en ingrijpend zijn, dat het als een paal boven water staat dat de overheid moet ingrijpen - en dat vervolgens consequent weigert, zoals bijvoorbeeld in de aanpak van allochtone jeugdcriminaliteit, of het kwalitatief achteruitgierende onderwijs. Op dat soort punten is de huidige overheid voor steeds meer Nederlanders simpelweg failliet - men durft niet eens meer op verbetering te hópen.

quote:

Zo'n Hero Brinkman die met veel barvoure kernenergie zit te verdedigen snapt blijkbaar echt niet hoe dat werkt.

(steeds meer milieuliefhebbers bekeren zich tot atoomstroom, er zijn zelfs vredesactivisten die van harte kernenergie propageren om van (plutonium uit) overtollige atoomwapens af te komen en tegelijkertijd zeer groene stroom op te wekken. Zelfs de Wiardi Beckmannstichting van de PvdA kent nu voorzichtige voorstanders. Ik heb hier nog een bonte verzameling ban-de-bom en kernenergie-nee-bedankt buttons liggen, maar ik neig er nu zelf ook naar om kernenergie als minste van alle kwaden te zien)

quote:

En wat fouten betreft kun je die natuurlijk naar voren halen, uitvergroten, veralgemeniseren en dan heel hard schandelijk en knattergak gaan roepen. Maar je kunt je ook eens afvragen, wat je zou kunnen doen aan verbetering.

Jawel, maar het ging om de vraag waaruit die 'systeemhaat' ontstaan is. Het is aan de zittende politiek om te zorgen dat het systeem, dat onder zijn verantwoordelijkheid valt, die haat niet over zich afroept.

quote:

Wilders doet weinig meer dan moord en brand schreeuwen, zelfs als iemand alleen maar een lucifer afsteekt om een shagje op te steken of koffiewater op te zetten.

De kredietcrisis dreigt het een beetje te overschaduwen, maar ik vind de immigratie- en integratieproblematiek wel degelijk een grote en urgente bedreiging voor de Nederlandse democratie. Dat vind ik overigens ook van de Europese eenwording, maar daar hoor je niemand meer over. Hoe dan ook, zolang andere partijen te laf, opportunistisch of confuus zijn om daar een principiëel, duidelijk standpunt over in te nemen en geloofwaardige oplossingen voor te stellen, gun ik Wilders iedere zetel die hij krijgt. Niet omdat hij zo goed is, maar omdat de rest zo slecht is. Ik vind dat Wilders teveel issues laat liggen, zich af en toe onverstandig of dubieus uitlaat, en veel te weinig intelligentie en creativiteit aan de dag legt bij de oplossingen die hij bedenkt. De kans dat ik op hem zal stemmen is daarom niet groot, maar ik word het ook een beetje moe om sinds 2002 steeds blanco te moeten stemmen. Een eenmalige stem op het blonde gevaar, om de andere partijen eindelijk tot stellingname en ideologische vernieuwing te dwingen, sluit ik daarom niet uit.

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 23:52 schreef Argento het volgende:

Ja, maar daar ga je al, ik vind die klachten dus niet gerechtvaardigd. Als je je geld aan Scheringa verloren bent, dan moet je niet bij de overheid aankloppen. Als je door een Marokkaan in elkaar geslagen wordt, dan doe je aangifte. En als je vindt dat ze je aangifte niet goed behandelen, dien je een klacht in bij de korpsleiding

Je noemt nu allemaal punten waarop de overheid een duidelijke, en wettelijk ingekaderde, verantwoordelijkheid heeft. Waar jij een probleem mee lijkt te hebben is niet dat mensen de overheid daarop aanspreken, zoals je hier zegt, maar dat de overheid daar uberhaupt taken op zich heeft genomen. Ben je libertariër?

quote:

Als mensen denken dat een overheid onder Wilders hun klachten kan oplossen, dan begaan ze een misvatting.

Ik hoop dat het nooit tot een Premier Wilders hoeft te komen, maar gesteld dat, dan denk ik dat het vooral van de opstelling van de oppositie en van zijn ambtelijke ondersteuning zou afhangen of hij iets kan klaarspelen. Met goede medewerking en begeleiding zou het nog wat kunnen worden, maar waarschijnlijker is dat hij aan alle kanten tegengewerkt zou worden. Hij zou heel veel goede wil en bereidheid tot compromissen moeten tonen om dat te voorkomen.

quote:

Dat vind ik op zich niet zo erg, want mensen begaan voortdurend misvattingen, maar ik zou het wel op prijs stellen dat mensen, voordat ze op de PVV stemmen, zich realiseren dat het verkiezingsprogramma van de PVV de rechtstatelijke waarborgen meer geweld aan doen dan welke moslim ooit gedaan heeft.

Wat zijn je concrete bezwaren? (of wellicht heb ik daar overheen gelezen, een linkje zou dan handig zijn).

Van argumenten tegen de door hem voorgestelde afschaffing of herziening van Art.1 ben ik niet zo onder de indruk. Dat modeartikel uit 1983 leidt tot veel misverstanden en dient nauwelijks een doel.

quote:

Ik vind hem dom en zolang hij zijn stem geeft aan de PVV, is hij simpelweg, door middel van uitoefening van zijn stemrecht, een gevaar voor de rechtstaat. En dat mag best ns wat harder hardop gezegd worden.

Grappig, zo'n contradictie. Ik neig er eerder naar om te zeggen dat iemand die de gelijkwaardigheid van andermans stem niet erkent, een gevaar voor de rechtsstaat is. Om dezelfde reden moest ik vanavond erg lachen toen ik op Geenstijl een filmpje zag, waarin een demonstrant tegen Wilders een moeilijk hoofd trok en verklaarde dat het een heel dilemma is, in hoeverre men nu tolerant moet zijn voor de intoleranten. Dat is nou precies DE vraag die Wilders, en voor hem Fortuijn, stelt!

Die vraag stelt Wilders niet. Wilders zegt botweg dat iedereen die het niet met hem eens is gevaarlijk is.

quote:

Op woensdag 4 november 2009 02:36 schreef dvr het volgende:
Wat zijn je concrete bezwaren? (of wellicht heb ik daar overheen gelezen, een linkje zou dan handig zijn).

Van argumenten tegen de door hem voorgestelde afschaffing of herziening van Art.1 ben ik niet zo onder de indruk. Dat modeartikel uit 1983 leidt tot veel misverstanden en dient nauwelijks een doel.

Wat opmerkelijk dat je daarvan niet onder de indruk bent, meent dat het discriminatieverbod een ´modeartikel´ is, tot veel misverstanden leidt en nauwelijks een doel dient.

Ten aanzien van dat laatste: kennelijk besef je pas dat het artikel wel degelijk een doel dient (en veel meer is dan een artikel, het is een van de fundamenten van de rechtstaat) zodra het wordt geschrapt en wordt vervangen door een artikel dat een bepaalde ideologie oplegt. Hoe dan ook, schrapping is in ieder geval noodzakelijk om een ander beleidspunt van de PVV te kunnen realiseren, namelijk de actieve stimulering van remigratie van Moslims. Met het discriminatieverbod, kan dergelijk beleid zich immers niet enkel tot Moslims richten.

Overigens kan het zomaar zo zijn dat dergelijk beleid slechts een startpunt is van verdergaand, meer dwingend beleid. Waarborgen daartegen hebben we dan nauwelijks, want artikel 1 Gw bestaat niet meer dus wat zou bijvoorbeeld de basis van de Algemene Wet Gelijke Behandeling zijn? Overigens wil de PVV ook internationale verdragen waaruit een discriminatieverbod volgt (12e protocol bij het EVRM bijvoorbeeld) eenvoudigweg opzeggen.

Voorts wil de PVV in ieder geval de pedopartij eenvoudigweg verbieden. Rechtstatelijke waarborgen brengen met zich mee dat het bestaansrecht van zon partij door de kiezer wordt bepaald (de PVV zou notabene dat standpunt kunnen innemen tegen mijn bezwaren). Met een dergelijk verbod is in ieder geval de weg geopend voor een (zittende) overheid (mits voldoende Kamermeerderheid) om naar hartelust te bepalen tegen welke partijen zij het wel en tegen welke partijen zij het niet wil opnemen in de verkiezingen. Dat dat in strijd is met de fundamenten van democratie (en dan heb ik het dus even niet over de rechtstaat maar de twee zijn uiteraard nauw aan elkaar verwant) behoeft toch geen nader betoog. Wat denk je overigens dat de PVV, eenmaal in de positie om andere partijen te verbieden, met een Moslim-partij zou doen?

quote:

Grappig, zo'n contradictie. Ik neig er eerder naar om te zeggen dat iemand die de gelijkwaardigheid van andermans stem niet erkent, een gevaar voor de rechtsstaat is. Om dezelfde reden moest ik vanavond erg lachen toen ik op Geenstijl een filmpje zag, waarin een demonstrant tegen Wilders een moeilijk hoofd trok en verklaarde dat het een heel dilemma is, in hoeverre men nu tolerant moet zijn voor de intoleranten. Dat is nou precies DE vraag die Wilders, en voor hem Fortuijn, stelt!

Ik ontken helemaal niet de gelijkwaardigheid van de stem. Ik merk alleen maar op dat de ene stem zorgvuldiger wordt bepaald dan de andere stem. Of PVV-stemmers denken niet na alvorens ze hun stem uitbrengen, of ze nemen het niet zo nauw met de rechtstaat en democratie.

[ Bericht 0% gewijzigd door Argento op 04-11-2009 09:53:42 ]

quote:

Wilders wetenschappelijk extreemrechts?
dinsdag 3 november 2009 13:30


Een onderzoek zoals die naar Wilders is niet wetenschappelijk te noemen
Het woord wetenschappelijk is intrigerend. Het is in diepste wezen een kwaliteitskenmerk. Als iets ‘wetenschappelijk’ wordt bestudeerd, dan betekent dit dat het serieus is gedaan. Dan betreft het een onderzoek dat bijvoorbeeld dubbelblind placebo gecontroleerd is gedaan, dat reproduceerbaar is, enzovoorts.

Het kan nog steeds betekenen dat een ‘wetenschappelijke’ conclusie achteraf niet blijkt te deugen, maar de kans is veel kleiner dan bij een willekeurige opmerking.

Taalprobleem
Wat is er in hemelsnaam wetenschappelijk aan de in december te verschijnen studie van drie wetenschappers waaruit zou blijken dat Wilders extreemrechts is? Hoe kun je wetenschappelijk bepalen wat het verschil is tussen rechts en extreemrechts? Je kunt op een thermometer aflezen wat de temperatuur is en je kunt dus met enige wetenschappelijkheid (zelfs dat blijkt moeilijk) bepalen of de wereld wel of niet opwarmt. Maar een politieke overtuiging wegen?

Het probleem is taal. In Nederland gebruiken wij het woord wetenschap voor zowel alfa, bèta als gamma. In de Angelsaksische landen is dat anders: daar heet science alleen maar natuurwetenschap. De humaniora – de geesteswetenschappen, recht, taalkunde enzovoorts – doen daar hun best om zo wetenschappelijk mogelijk te werk te gaan, maar het zijn geen echte wetenschappen.

Bij ons is dat anders. De drie onderzoekers die een studie over de PVV hebben gemaakt, noemen zichzelf wetenschappers en worden in de media zo aangehaald maar het zijn natuurlijk geen natuurwetenschappers. Voor hun mening een andere.

raar stukje

Enerzijds roepen dat het geen wetenschappers zijn, anderzijds erkennen dat wij een andere, ruimere definitie van wetenschap hanteren dan Angelsaksische landen en dat ze dan toch weer wel wetenschappers zijn.

Persoonlijk kan het me sowieso niet boeien, omdat het etiket me niet interesseert. Waar het om gaat is een feitelijk onderbouwd betoog dat het PVV-programma, zoals het er nu ligt, de instandhouding van de rechtstaat en democratie in zijn huidige vorm en omvang bedreigt. En als mensen dat erkennen en toch op de PVV stemmen, prima, dat is dan ook democratie.

Voor ethiraseth.


Transgressing the Boundaries: Towards a Transformative Hermeneutics of Quantum Gravity

Alan D. Sokal
Department of Physics
New York University
4 Washington Place
New York, NY 10003 USA
Internet: SOKAL@NYU.EDU
Telephone: (212) 998-7729
Fax: (212) 995-4016
November 28, 1994
revised May 13, 1995
Note: This article was published in Social Text #46/47, pp. 217-252 (spring/summer 1996).
Biographical Information: The author is a Professor of Physics at New York University. He has lectured widely in Europe and Latin America, including at the Università di Roma ``La Sapienza'' and, during the Sandinista government, at the Universidad Nacional Autónoma de Nicaragua. He is co-author with Roberto Fernández and Jürg Fröhlich of Random Walks, Critical Phenomena, and Triviality in Quantum Field Theory (Springer, 1992).
________________________________________
Transgressing disciplinary boundaries ... [is] a subversive undertaking since it is likely to violate the sanctuaries of accepted ways of perceiving. Among the most fortified boundaries have been those between the natural sciences and the humanities.
-- Valerie Greenberg, Transgressive Readings (1990, 1)
The struggle for the transformation of ideology into critical science ... proceeds on the foundation that the critique of all presuppositions of science and ideology must be the only absolute principle of science.
-- Stanley Aronowitz, Science as Power (1988b, 339)
There are many natural scientists, and especially physicists, who continue to reject the notion that the disciplines concerned with social and cultural criticism can have anything to contribute, except perhaps peripherally, to their research. Still less are they receptive to the idea that the very foundations of their worldview must be revised or rebuilt in the light of such criticism. Rather, they cling to the dogma imposed by the long post-Enlightenment hegemony over the Western intellectual outlook, which can be summarized briefly as follows: that there exists an external world, whose properties are independent of any individual human being and indeed of humanity as a whole; that these properties are encoded in ``eternal'' physical laws; and that human beings can obtain reliable, albeit imperfect and tentative, knowledge of these laws by hewing to the ``objective'' procedures and epistemological strictures prescribed by the (so-called) scientific method.
But deep conceptual shifts within twentieth-century science have undermined this Cartesian-Newtonian metaphysics1; revisionist studies in the history and philosophy of science have cast further doubt on its credibility2; and, most recently, feminist and poststructuralist critiques have demystified the substantive content of mainstream Western scientific practice, revealing the ideology of domination concealed behind the façade of ``objectivity''.3 It has thus become increasingly apparent that physical ``reality'', no less than social ``reality'', is at bottom a social and linguistic construct; that scientific ``knowledge", far from being objective, reflects and encodes the dominant ideologies and power relations of the culture that produced it; that the truth claims of science are inherently theory-laden and self-referential; and consequently, that the discourse of the scientific community, for all its undeniable value, cannot assert a privileged epistemological status with respect to counter-hegemonic narratives emanating from dissident or marginalized communities. These themes can be traced, despite some differences of emphasis, in Aronowitz's analysis of the cultural fabric that produced quantum mechanics4; in Ross' discussion of oppositional discourses in post-quantum science5; in Irigaray's and Hayles' exegeses of gender encoding in fluid mechanics6; and in Harding's comprehensive critique of the gender ideology underlying the natural sciences in general and physics in particular.7
Here my aim is to carry these deep analyses one step farther, by taking account of recent developments in quantum gravity: the emerging branch of physics in which Heisenberg's quantum mechanics and Einstein's general relativity are at once synthesized and superseded. In quantum gravity, as we shall see, the space-time manifold ceases to exist as an objective physical reality; geometry becomes relational and contextual; and the foundational conceptual categories of prior science -- among them, existence itself -- become problematized and relativized. This conceptual revolution, I will argue, has profound implications for the content of a future postmodern and liberatory science.
My approach will be as follows: First I will review very briefly some of the philosophical and ideological issues raised by quantum mechanics and by classical general relativity. Next I will sketch the outlines of the emerging theory of quantum gravity, and discuss some of the conceptual issues it raises. Finally, I will comment on the cultural and political implications of these scientific developments. It should be emphasized that this article is of necessity tentative and preliminary; I do not pretend to answer all of the questions that I raise. My aim is, rather, to draw the attention of readers to these important developments in physical science, and to sketch as best I can their philosophical and political implications. I have endeavored here to keep mathematics to a bare minimum; but I have taken care to provide references where interested readers can find all requisite details.
Quantum Mechanics: Uncertainty, Complementarity, Discontinuity and Interconnectedness
It is not my intention to enter here into the extensive debate on the conceptual foundations of quantum mechanics.8 Suffice it to say that anyone who has seriously studied the equations of quantum mechanics will assent to Heisenberg's measured (pardon the pun) summary of his celebrated uncertainty principle:
We can no longer speak of the behaviour of the particle independently of the process of observation. As a final consequence, the natural laws formulated mathematically in quantum theory no longer deal with the elementary particles themselves but with our knowledge of them. Nor is it any longer possible to ask whether or not these particles exist in space and time objectively ...
When we speak of the picture of nature in the exact science of our age, we do not mean a picture of nature so much as a picture of our relationships with nature. ... Science no longer confronts nature as an objective observer, but sees itself as an actor in this interplay between man [sic] and nature. The scientific method of analysing, explaining and classifying has become conscious of its limitations, which arise out of the fact that by its intervention science alters and refashions the object of investigation. In other words, method and object can no longer be separated.9 10
Along the same lines, Niels Bohr wrote:
An independent reality in the ordinary physical sense can ... neither be ascribed to the phenomena nor to the agencies of observation.11
Stanley Aronowitz has convincingly traced this worldview to the crisis of liberal hegemony in Central Europe in the years prior and subsequent to World War I.12 13
A second important aspect of quantum mechanics is its principle of complementarity or dialecticism. Is light a particle or a wave? Complementarity ``is the realization that particle and wave behavior are mutually exclusive, yet that both are necessary for a complete description of all phenomena.''14 More generally, notes Heisenberg,
the different intuitive pictures which we use to describe atomic systems, although fully adequate for given experiments, are nevertheless mutually exclusive. Thus, for instance, the Bohr atom can be described as a small-scale planetary system, having a central atomic nucleus about which the external electrons revolve. For other experiments, however, it might be more convenient to imagine that the atomic nucleus is surrounded by a system of stationary waves whose frequency is characteristic of the radiation emanating from the atom. Finally, we can consider the atom chemically. ... Each picture is legitimate when used in the right place, but the different pictures are contradictory and therefore we call them mutually complementary.15
And once again Bohr:
A complete elucidation of one and the same object may require diverse points of view which defy a unique description. Indeed, strictly speaking, the conscious analysis of any concept stands in a relation of exclusion to its immediate application.16
This foreshadowing of postmodernist epistemology is by no means coincidental. The profound connections between complementarity and deconstruction have recently been elucidated by Froula17 and Honner18, and, in great depth, by Plotnitsky.19 20 21
A third aspect of quantum physics is discontinuity or rupture: as Bohr explained,
[the] essence [of the quantum theory] may be expressed in the so-called quantum postulate, which attributes to any atomic process an essential discontinuity, or rather individuality, completely foreign to the classical theories and symbolized by Planck's quantum of action.22
A half-century later, the expression ``quantum leap'' has so entered our everyday vocabulary that we are likely to use it without any consciousness of its origins in physical theory.
Finally, Bell's theorem23 and its recent generalizations24 show that an act of observation here and now can affect not only the object being observed -- as Heisenberg told us -- but also an object arbitrarily far away (say, on Andromeda galaxy). This phenomenon -- which Einstein termed ``spooky'' -- imposes a radical reevaluation of the traditional mechanistic concepts of space, object and causality25, and suggests an alternative worldview in which the universe is characterized by interconnectedness and (w)holism: what physicist David Bohm has called ``implicate order''.26 New Age interpretations of these insights from quantum physics have often gone overboard in unwarranted speculation, but the general soundness of the argument is undeniable.27 In Bohr's words, ``Planck's discovery of the elementary quantum of action ... revealed a feature of wholeness inherent in atomic physics, going far beyond the ancient idea of the limited divisibility of matter.''28
Hermeneutics of Classical General Relativity
In the Newtonian mechanistic worldview, space and time are distinct and absolute.29 In Einstein's special theory of relativity (1905), the distinction between space and time dissolves: there is only a new unity, four-dimensional space-time, and the observer's perception of ``space'' and ``time'' depends on her state of motion.30 In Hermann Minkowski's famous words (1908):
Henceforth space by itself, and time by itself, are doomed to fade away into mere shadows, and only a kind of union of the two will preserve an independent reality.31
Nevertheless, the underlying geometry of Minkowskian space-time remains absolute.32
It is in Einstein's general theory of relativity (1915) that the radical conceptual break occurs: the space-time geometry becomes contingent and dynamical, encoding in itself the gravitational field. Mathematically, Einstein breaks with the tradition dating back to Euclid (and which is inflicted on high-school students even today!), and employs instead the non-Euclidean geometry developed by Riemann. Einstein's equations are highly nonlinear, which is why traditionally-trained mathematicians find them so difficult to solve.33 Newton's gravitational theory corresponds to the crude (and conceptually misleading) truncation of Einstein's equations in which the nonlinearity is simply ignored. Einstein's general relativity therefore subsumes all the putative successes of Newton's theory, while going beyond Newton to predict radically new phenomena that arise directly from the nonlinearity: the bending of starlight by the sun, the precession of the perihelion of Mercury, and the gravitational collapse of stars into black holes.
General relativity is so weird that some of its consequences -- deduced by impeccable mathematics, and increasingly confirmed by astrophysical observation -- read like science fiction. Black holes are by now well known, and wormholes are beginning to make the charts. Perhaps less familiar is Gödel's construction of an Einstein space-time admitting closed timelike curves: that is, a universe in which it is possible to travel into one's own past!34
Thus, general relativity forces upon us radically new and counterintuitive notions of space, time and causality35 36 37 38; so it is not surprising that it has had a profound impact not only on the natural sciences but also on philosophy, literary criticism, and the human sciences. For example, in a celebrated symposium three decades ago on Les Langages Critiques et les Sciences de l'Homme, Jean Hyppolite raised an incisive question about Jacques Derrida's theory of structure and sign in scientific discourse:
When I take, for example, the structure of certain algebraic constructions [ensembles], where is the center? Is the center the knowledge of general rules which, after a fashion, allow us to understand the interplay of the elements? Or is the center certain elements which enjoy a particular privilege within the ensemble? ... With Einstein, for example, we see the end of a kind of privilege of empiric evidence. And in that connection we see a constant appear, a constant which is a combination of space-time, which does not belong to any of the experimenters who live the experience, but which, in a way, dominates the whole construct; and this notion of the constant -- is this the center?39
Derrida's perceptive reply went to the heart of classical general relativity:
The Einsteinian constant is not a constant, is not a center. It is the very concept of variability -- it is, finally, the concept of the game. In other words, it is not the concept of something -- of a center starting from which an observer could master the field -- but the very concept of the game ...40
In mathematical terms, Derrida's observation relates to the invariance of the Einstein field equation under nonlinear space-time diffeomorphisms (self-mappings of the space-time manifold which are infinitely differentiable but not necessarily analytic). The key point is that this invariance group ``acts transitively'': this means that any space-time point, if it exists at all, can be transformed into any other. In this way the infinite-dimensional invariance group erodes the distinction between observer and observed; the of Euclid and the G of Newton, formerly thought to be constant and universal, are now perceived in their ineluctable historicity; and the putative observer becomes fatally de-centered, disconnected from any epistemic link to a space-time point that can no longer be defined by geometry alone.
Quantum Gravity: String, Weave or Morphogenetic Field?
However, this interpretation, while adequate within classical general relativity, becomes incomplete within the emerging postmodern view of quantum gravity. When even the gravitational field -- geometry incarnate -- becomes a non-commuting (and hence nonlinear) operator, how can the classical interpretation of as a geometric entity be sustained? Now not only the observer, but the very concept of geometry, becomes relational and contextual.
The synthesis of quantum theory and general relativity is thus the central unsolved problem of theoretical physics41; no one today can predict with confidence what will be the language and ontology, much less the content, of this synthesis, when and if it comes. It is, nevertheless, useful to examine historically the metaphors and imagery that theoretical physicists have employed in their attempts to understand quantum gravity.
The earliest attempts -- dating back to the early 1960's -- to visualize geometry on the Planck scale (about centimeters) portrayed it as ``space-time foam'': bubbles of space-time curvature, sharing a complex and ever-changing topology of interconnections.42 But physicists were unable to carry this approach farther, perhaps due to the inadequate development at that time of topology and manifold theory (see below).
In the 1970's physicists tried an even more conventional approach: simplify the Einstein equations by pretending that they are almost linear, and then apply the standard methods of quantum field theory to the thus-oversimplified equations. But this method, too, failed: it turned out that Einstein's general relativity is, in technical language, ``perturbatively nonrenormalizable''.43 This means that the strong nonlinearities of Einstein's general relativity are intrinsic to the theory; any attempt to pretend that the nonlinearities are weak is simply self-contradictory. (This is not surprising: the almost-linear approach destroys the most characteristic features of general relativity, such as black holes.)
In the 1980's a very different approach, known as string theory, became popular: here the fundamental constituents of matter are not point-like particles but rather tiny (Planck-scale) closed and open strings.44 In this theory, the space-time manifold does not exist as an objective physical reality; rather, space-time is a derived concept, an approximation valid only on large length scales (where ``large'' means ``much larger than centimeters''!). For a while many enthusiasts of string theory thought they were closing in on a Theory of Everything -- modesty is not one of their virtues -- and some still think so. But the mathematical difficulties in string theory are formidable, and it is far from clear that they will be resolved any time soon.
More recently, a small group of physicists has returned to the full nonlinearities of Einstein's general relativity, and -- using a new mathematical symbolism invented by Abhay Ashtekar -- they have attempted to visualize the structure of the corresponding quantum theory.45 The picture they obtain is intriguing: As in string theory, the space-time manifold is only an approximation valid at large distances, not an objective reality. At small (Planck-scale) distances, the geometry of space-time is a weave: a complex interconnection of threads.
Finally, an exciting proposal has been taking shape over the past few years in the hands of an interdisciplinary collaboration of mathematicians, astrophysicists and biologists: this is the theory of the morphogenetic field.46 Since the mid-1980's evidence has been accumulating that this field, first conceptualized by developmental biologists47, is in fact closely linked to the quantum gravitational field48: (a) it pervades all space; (b) it interacts with all matter and energy, irrespective of whether or not that matter/energy is magnetically charged; and, most significantly, (c) it is what is known mathematically as a ``symmetric second-rank tensor''. All three properties are characteristic of gravity; and it was proven some years ago that the only self-consistent nonlinear theory of a symmetric second-rank tensor field is, at least at low energies, precisely Einstein's general relativity.49 Thus, if the evidence for (a), (b) and (c) holds up, we can infer that the morphogenetic field is the quantum counterpart of Einstein's gravitational field. Until recently this theory has been ignored or even scorned by the high-energy-physics establishment, who have traditionally resented the encroachment of biologists (not to mention humanists) on their ``turf''.50 However, some theoretical physicists have recently begun to give this theory a second look, and there are good prospects for progress in the near future.51
It is still too soon to say whether string theory, the space-time weave or morphogenetic fields will be confirmed in the laboratory: the experiments are not easy to perform. But it is intriguing that all three theories have similar conceptual characteristics: strong nonlinearity, subjective space-time, inexorable flux, and a stress on the topology of interconnectedness.
Differential Topology and Homology
Unbeknownst to most outsiders, theoretical physics underwent a significant transformation -- albeit not yet a true Kuhnian paradigm shift -- in the 1970's and 80's: the traditional tools of mathematical physics (real and complex analysis), which deal with the space-time manifold only locally, were supplemented by topological approaches (more precisely, methods from differential topology52) that account for the global (holistic) structure of the universe. This trend was seen in the analysis of anomalies in gauge theories53; in the theory of vortex-mediated phase transitions54; and in string and superstring theories.55 Numerous books and review articles on ``topology for physicists'' were published during these years.56
At about the same time, in the social and psychological sciences Jacques Lacan pointed out the key role played by differential topology:
This diagram [the Möbius strip] can be considered the basis of a sort of essential inscription at the origin, in the knot which constitutes the subject. This goes much further than you may think at first, because you can search for the sort of surface able to receive such inscriptions. You can perhaps see that the sphere, that old symbol for totality, is unsuitable. A torus, a Klein bottle, a cross-cut surface, are able to receive such a cut. And this diversity is very important as it explains many things about the structure of mental disease. If one can symbolize the subject by this fundamental cut, in the same way one can show that a cut on a torus corresponds to the neurotic subject, and on a cross-cut surface to another sort of mental disease.57 58
As Althusser rightly commented, ``Lacan finally gives Freud's thinking the scientific concepts that it requires''.59 More recently, Lacan's topologie du sujet has been applied fruitfully to cinema criticism60 and to the psychoanalysis of AIDS.61 In mathematical terms, Lacan is here pointing out that the first homology group62 of the sphere is trivial, while those of the other surfaces are profound; and this homology is linked with the connectedness or disconnectedness of the surface after one or more cuts.63 Furthermore, as Lacan suspected, there is an intimate connection between the external structure of the physical world and its inner psychological representation qua knot theory: this hypothesis has recently been confirmed by Witten's derivation of knot invariants (in particular the Jones polynomial64) from three-dimensional Chern-Simons quantum field theory.65
Analogous topological structures arise in quantum gravity, but inasmuch as the manifolds involved are multidimensional rather than two-dimensional, higher homology groups play a role as well. These multidimensional manifolds are no longer amenable to visualization in conventional three-dimensional Cartesian space: for example, the projective space , which arises from the ordinary 3-sphere by identification of antipodes, would require a Euclidean embedding space of dimension at least 5. 66 Nevertheless, the higher homology groups can be perceived, at least approximately, via a suitable multidimensional (nonlinear) logic.67 68
Manifold Theory: (W)holes and Boundaries
Luce Irigaray, in her famous article ``Is the Subject of Science Sexed?'', pointed out that
the mathematical sciences, in the theory of wholes [théorie des ensembles], concern themselves with closed and open spaces ... They concern themselves very little with the question of the partially open, with wholes that are not clearly delineated [ensembles flous], with any analysis of the problem of borders [bords] ...69
In 1982, when Irigaray's essay first appeared, this was an incisive criticism: differential topology has traditionally privileged the study of what are known technically as ``manifolds without boundary''. However, in the past decade, under the impetus of the feminist critique, some mathematicians have given renewed attention to the theory of ``manifolds with boundary'' [Fr. variétés à bord].70 Perhaps not coincidentally, it is precisely these manifolds that arise in the new physics of conformal field theory, superstring theory and quantum gravity.
In string theory, the quantum-mechanical amplitude for the interaction of n closed or open strings is represented by a functional integral (basically, a sum) over fields living on a two-dimensional manifold with boundary.71 In quantum gravity, we may expect that a similar representation will hold, except that the two-dimensional manifold with boundary will be replaced by a multidimensional one. Unfortunately, multidimensionality goes against the grain of conventional linear mathematical thought, and despite a recent broadening of attitudes (notably associated with the study of multidimensional nonlinear phenomena in chaos theory), the theory of multidimensional manifolds with boundary remains somewhat underdeveloped. Nevertheless, physicists' work on the functional-integral approach to quantum gravity continues apace72, and this work is likely to stimulate the attention of mathematicians.73
As Irigaray anticipated, an important question in all of these theories is: Can the boundary be transgressed (crossed), and if so, what happens then? Technically this is known as the problem of ``boundary conditions''. At a purely mathematical level, the most salient aspect of boundary conditions is the great diversity of possibilities: for example, ``free b.c.'' (no obstacle to crossing), ``reflecting b.c.'' (specular reflection as in a mirror), ``periodic b.c.'' (re-entrance in another part of the manifold), and ``antiperiodic b.c.'' (re-entrance with twist). The question posed by physicists is: Of all these conceivable boundary conditions, which ones actually occur in the representation of quantum gravity? Or perhaps, do all of them occur simultaneously and on an equal footing, as suggested by the complementarity principle?74
At this point my summary of developments in physics must stop, for the simple reason that the answers to these questions -- if indeed they have univocal answers -- are not yet known. In the remainder of this essay, I propose to take as my starting point those features of the theory of quantum gravity which are relatively well established (at least by the standards of conventional science), and attempt to draw out their philosophical and political implications.
Transgressing the Boundaries: Towards a Liberatory Science
Over the past two decades there has been extensive discussion among critical theorists with regard to the characteristics of modernist versus postmodernist culture; and in recent years these dialogues have begun to devote detailed attention to the specific problems posed by the natural sciences.75 In particular, Madsen and Madsen have recently given a very clear summary of the characteristics of modernist versus postmodernist science. They posit two criteria for a postmodern science:
A simple criterion for science to qualify as postmodern is that it be free from any dependence on the concept of objective truth. By this criterion, for example, the complementarity interpretation of quantum physics due to Niels Bohr and the Copenhagen school is seen as postmodernist.76
Clearly, quantum gravity is in this respect an archetypal postmodernist science. Secondly,
The other concept which can be taken as being fundamental to postmodern science is that of essentiality. Postmodern scientific theories are constructed from those theoretical elements which are essential for the consistency and utility of the theory.77
Thus, quantities or objects which are in principle unobservable -- such as space-time points, exact particle positions, or quarks and gluons -- ought not to be introduced into the theory.78 While much of modern physics is excluded by this criterion, quantum gravity again qualifies: in the passage from classical general relativity to the quantized theory, space-time points (and indeed the space-time manifold itself) have disappeared from the theory.
However, these criteria, admirable as they are, are insufficient for a liberatory postmodern science: they liberate human beings from the tyranny of ``absolute truth'' and ``objective reality'', but not necessarily from the tyranny of other human beings. In Andrew Ross' words, we need a science ``that will be publicly answerable and of some service to progressive interests.''79 From a feminist standpoint, Kelly Oliver makes a similar argument:
... in order to be revolutionary, feminist theory cannot claim to describe what exists, or, ``natural facts.'' Rather, feminist theories should be political tools, strategies for overcoming oppression in specific concrete situations. The goal, then, of feminist theory, should be to develop strategic theories -- not true theories, not false theories, but strategic theories.80
How, then, is this to be done?
In what follows, I would like to discuss the outlines of a liberatory postmodern science on two levels: first, with regard to general themes and attitudes; and second, with regard to political goals and strategies.
One characteristic of the emerging postmodern science is its stress on nonlinearity and discontinuity: this is evident, for example, in chaos theory and the theory of phase transitions as well as in quantum gravity.81 At the same time, feminist thinkers have pointed out the need for an adequate analysis of fluidity, in particular turbulent fluidity.82 These two themes are not as contradictory as it might at first appear: turbulence connects with strong nonlinearity, and smoothness/fluidity is sometimes associated with discontinuity (e.g. in catastrophe theory83); so a synthesis is by no means out of the question.
Secondly, the postmodern sciences deconstruct and transcend the Cartesian metaphysical distinctions between humankind and Nature, observer and observed, Subject and Object. Already quantum mechanics, earlier in this century, shattered the ingenuous Newtonian faith in an objective, pre-linguistic world of material objects ``out there''; no longer could we ask, as Heisenberg put it, whether ``particles exist in space and time objectively''. But Heisenberg's formulation still presupposes the objective existence of space and time as the neutral, unproblematic arena in which quantized particle-waves interact (albeit indeterministically); and it is precisely this would-be arena that quantum gravity problematizes. Just as quantum mechanics informs us that the position and momentum of a particle are brought into being only by the act of observation, so quantum gravity informs us that space and time themselves are contextual, their meaning defined only relative to the mode of observation.84
Thirdly, the postmodern sciences overthrow the static ontological categories and hierarchies characteristic of modernist science. In place of atomism and reductionism, the new sciences stress the dynamic web of relationships between the whole and the part; in place of fixed individual essences (e.g. Newtonian particles), they conceptualize interactions and flows (e.g. quantum fields). Intriguingly, these homologous features arise in numerous seemingly disparate areas of science, from quantum gravity to chaos theory to the biophysics of self-organizing systems. In this way, the postmodern sciences appear to be converging on a new epistemological paradigm, one that may be termed an ecological perspective, broadly understood as ``recogniz[ing] the fundamental interdependence of all phenomena and the embeddedness of individuals and societies in the cyclical patterns of nature.''85
A fourth aspect of postmodern science is its self-conscious stress on symbolism and representation. As Robert Markley points out, the postmodern sciences are increasingly transgressing disciplinary boundaries, taking on characteristics that had heretofore been the province of the humanities:
Quantum physics, hadron bootstrap theory, complex number theory, and chaos theory share the basic assumption that reality cannot be described in linear terms, that nonlinear -- and unsolvable -- equations are the only means possible to describe a complex, chaotic, and non-deterministic reality. These postmodern theories are -- significantly -- all metacritical in the sense that they foreground themselves as metaphors rather than as ``accurate'' descriptions of reality. In terms that are more familiar to literary theorists than to theoretical physicists, we might say that these attempts by scientists to develop new strategies of description represent notes towards a theory of theories, of how representation -- mathematical, experimental, and verbal -- is inherently complex and problematizing, not a solution but part of the semiotics of investigating the universe.86 87
From a different starting point, Aronowitz likewise suggests that a liberatory science may arise from interdisciplinary sharing of epistemologies:
... natural objects are also socially constructed. It is not a question of whether these natural objects, or, to be more precise, the objects of natural scientific knowledge, exist independently of the act of knowing. This question is answered by the assumption of ``real'' time as opposed to the presupposition, common among neo-Kantians, that time always has a referent, that temporality is therefore a relative, not an unconditioned, category. Surely, the earth evolved long before life on earth. The question is whether objects of natural scientific knowledge are constituted outside the social field. If this is possible, we can assume that science or art may develop procedures that effectively neutralize the effects emanating from the means by which we produce knowledge/art. Performance art may be such an attempt.88
Finally, postmodern science provides a powerful refutation of the authoritarianism and elitism inherent in traditional science, as well as an empirical basis for a democratic approach to scientific work. For, as Bohr noted, ``a complete elucidation of one and the same object may require diverse points of view which defy a unique description'' -- this is quite simply a fact about the world, much as the self-proclaimed empiricists of modernist science might prefer to deny it. In such a situation, how can a self-perpetuating secular priesthood of credentialed ``scientists'' purport to maintain a monopoly on the production of scientific knowledge? (Let me emphasize that I am in no way opposed to specialized scientific training; I object only when an elite caste seeks to impose its canon of ``high science'', with the aim of excluding a priori alternative forms of scientific production by non-members.89)
The content and methodology of postmodern science thus provide powerful intellectual support for the progressive political project, understood in its broadest sense: the transgressing of boundaries, the breaking down of barriers, the radical democratization of all aspects of social, economic, political and cultural life.90 Conversely, one part of this project must involve the construction of a new and truly progressive science that can serve the needs of such a democratized society-to-be. As Markley observes, there seem to be two more-or-less mutually exclusive choices available to the progressive community:
On the one hand, politically progressive scientists can try to recuperate existing practices for moral values they uphold, arguing that their right-wing enemies are defacing nature and that they, the counter-movement, have access to the truth. [But] the state of the biosphere -- air pollution, water pollution, disappearing rain forests, thousands of species on the verge of extinction, large areas of land burdened far beyond their carrying capacity, nuclear power plants, nuclear weapons, clearcuts where there used to be forests, starvation, malnutrition, disappearing wetlands, nonexistent grass lands, and a rash of environmentally caused diseases -- suggests that the realist dream of scientific progress, of recapturing rather than revolutionizing existing methodologies and technologies, is, at worst, irrelevant to a political struggle that seeks something more than a reenactment of state socialism.91
The alternative is a profound reconception of science as well as politics:
[T]he dialogical move towards redefining systems, of seeing the world not only as an ecological whole but as a set of competing systems -- a world held together by the tensions among various natural and human interests -- offers the possibility of redefining what science is and what it does, of restructuring deterministic schemes of scientific education in favor of ongoing dialogues about how we intervene in our environment.92
It goes without saying that postmodernist science unequivocally favors the latter, deeper approach.
In addition to redefining the content of science, it is imperative to restructure and redefine the institutional loci in which scientific labor takes place -- universities, government labs, and corporations -- and reframe the reward system that pushes scientists to become, often against their own better instincts, the hired guns of capitalists and the military. As Aronowitz has noted, ``One third of the 11,000 physics graduate students in the United States are in the single subfield of solid state physics, and all of them will be able to get jobs in that subfield.''93 By contrast, there are few jobs available in either quantum gravity or environmental physics.
But all this is only a first step: the fundamental goal of any emancipatory movement must be to demystify and democratize the production of scientific knowledge, to break down the artificial barriers that separate ``scientists'' from ``the public''. Realistically, this task must start with the younger generation, through a profound reform of the educational system.94 The teaching of science and mathematics must be purged of its authoritarian and elitist characteristics95, and the content of these subjects enriched by incorporating the insights of the feminist96, queer97, multiculturalist98 and ecological99 critiques.
Finally, the content of any science is profoundly constrained by the language within which its discourses are formulated; and mainstream Western physical science has, since Galileo, been formulated in the language of mathematics.100 101 But whose mathematics? The question is a fundamental one, for, as Aronowitz has observed, ``neither logic nor mathematics escapes the `contamination' of the social.''102 And as feminist thinkers have repeatedly pointed out, in the present culture this contamination is overwhelmingly capitalist, patriarchal and militaristic: ``mathematics is portrayed as a woman whose nature desires to be the conquered Other.''103 104 Thus, a liberatory science cannot be complete without a profound revision of the canon of mathematics.105 As yet no such emancipatory mathematics exists, and we can only speculate upon its eventual content. We can see hints of it in the multidimensional and nonlinear logic of fuzzy systems theory106; but this approach is still heavily marked by its origins in the crisis of late-capitalist production relations.107 Catastrophe theory108, with its dialectical emphases on smoothness/discontinuity and metamorphosis/unfolding, will indubitably play a major role in the future mathematics; but much theoretical work remains to be done before this approach can become a concrete tool of progressive political praxis.109 Finally, chaos theory -- which provides our deepest insights into the ubiquitous yet mysterious phenomenon of nonlinearity -- will be central to all future mathematics. And yet, these images of the future mathematics must remain but the haziest glimmer: for, alongside these three young branches in the tree of science, there will arise new trunks and branches -- entire new theoretical frameworks -- of which we, with our present ideological blinders, cannot yet even conceive.
Acknowledgments
I wish to thank Giacomo Caracciolo, Lucía Fernández-Santoro, Lia Gutiérrez and Elizabeth Meiklejohn for enjoyable discussions which have contributed greatly to this article. Needless to say, these people should not be assumed to be in total agreement with the scientific and political views expressed here, nor are they responsible for any errors or obscurities which may inadvertently remain.

Hihi.