Mama wil scheiden

-edit- + note

[ Bericht 89% gewijzigd door Re op 24-08-2009 13:39:14 ]

Tsja, zoals je het omschrijft is het niet echt een huwelijk waarin beide partijen veel plezier aan elkaar beleven. Waarom ben je dan toch zo verbaasd dat ze uit elkaar gaan?

Dit gaat natuurlijk nooit makkelijk worden, maar ik ben bang dat je er verder weinig invloed op kunt uitoefenen, wel?

misschien leven ze allebij wel erg op als ze niet meer over de ander hoeven te piekeren

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 12:51 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Hij maakt haar niet gelukkig zegt ze...

Je gaat een relatie aan om te leren, niet om gelukkig te worden.

Het is allemaal nog rijp nu, maar ik denk als ik het zo lees dat dit het beste is wat je pa kan overkomen.
Vrijheid, rust, wellicht een andere vrouw die wel heel dankbaar is met hem.

Ik vind het wel "sneu" voor je vader. Hij deed zo zijn best. Maar het lijkt mij dat het beter is als ze uit elkaar zijn. Misschien bloeien ze dan beiden wel weer op.

Verder kan je er niks aan doen..

Je moeder is wellicht gewoon depressief, en geeft telkens anderen daarvan de schuld, terwijl het dan toch echt HAAR ziekte is...

Blijkbaar waren ze elkaar dus al jaren zat?
En zijn ze getrouwd voor de kerk om zo hun relatie te redden?
Blijkbaar heeft dit niet geholpen, het is voor jou je zusje en broertje natuurlijk erg rot dat je ouders uit elkaar gaan.
Misschien vinden ze beide wel een persoon die bij hen past en worden ze veel gelukkiger dan ze nu zijn.

Hmm... om dezelfde reden zijn mijn ouders 2 jaar geleden ook uit elkaar gegaan... Het heeft mijn vader gelukkigergemaakt... van mijn ma heb ik al 2 jaar niets gehoord. Ik heb er uiteindelijk zelf een psychose aan overgehouden, dus als dit een indicatie is van wat je te wachten staat wens ik je veel sterkte...

-edit- + note

[ Bericht 86% gewijzigd door Re op 24-08-2009 13:41:30 ]

-edit- op edit

OP, sterkte.

[ Bericht 85% gewijzigd door Re op 24-08-2009 13:42:31 ]

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 13:00 schreef aardbeiaardbei het volgende:

Maar kennelijk is het voor mijn moeder niet meer belangrijk

Je kunt het ook zo zien: Ondanks die dingen die voor haar zo belangrijk zijn, heeft ze besloten dat ze dit huwelijk niet meer volhoudt. Dat geeft wel aan hoe ongelukkig ze nu in deze situatie is, als ze zelfs het risico wil lopen om haar kerk kwijt te raken. Dit zal voor je moeder ook echt geen makkelijke beslissing zijn.

Het lijkt erop dat je naar je vader toetrekt en het is voor hem ook erg naar allemaal natuurlijk, maar ik denk dat er bij je ma wel wat meer speelt dan dat ze een "moeilijk mens" is o.i.d.

Zonder respectloos te willen zijn: ze lijkt me een psychiatrisch geval, het komt op mij over alsof ze hulp nodig heeft. Internetdiagnoses zijn niet zinnig natuurlijk, maar tijden in bed liggen, manisch van interesse wisselen, niet goed met emoties of sociaal contact om kunnen gaan, en ook na lange tijd geen verbetering daarin, het is allemaal nogal bizar.

Verder lijkt scheiden mij op zich nog niet zo'n slecht idee, rationeel gezien. Je vader heeft hier ook weinig aan. De zorgrol is leuk en aardig natuurlijk maar nu heeft hij een betere kans op geluk.

Sterkte en zo!

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 13:17 schreef aardbeiaardbei het volgende:

[..]

nee nee, ze zijn meteen al voor de kerk getrouwd.
En mijn vader is mijn moeder helemaal niet zat, hij houdt van haar en doet het ook allemaal uit liefde. Voor hem vind ik het ook het ergste want hij zag het ook echt niet aankomen...

Volgens mij zit je moeder in een depressieve bui en moet ze gewoon praten met een psycholoog met een pastoor praten lijkt mij voor geen flikker te helpen.

Dus ze is eigenlijk een persoon die vooraan rent naar de kerk, maar de Bijbels belofte in het gezin niet kan brengen. Een ongelovige selfish bitch dus. Je mag je eigen kind(eren) nooit de schuld geven dat je een verrot leven hebt. Het komt over dat ze jullie nog liever kwijt is. Dan had ze niet moeten trouwen en haar benen bij elkaar moeten houden. Ze heeft dus geen enkele excuus. Daarbij denk ik dat je moeder ook niet gelukkig zal zijn als ze gescheiden is want zo te lezen is het nooit goed genoeg voor haar. Vreemd overig dat ze wel een kerkganger is/was, want voor een gelovig is het gezin haar luxe, geluk en is de rest maar bijzaak. En beter kun je niet krijgen dan in het Hemelse Koninkrijk.

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 13:07 schreef Spooky4u het volgende:
Het is allemaal nog rijp nu, maar ik denk als ik het zo lees dat dit het beste is wat je pa kan overkomen.
Vrijheid, rust, wellicht een andere vrouw die wel heel dankbaar is met hem.

Idd, zo te lezen is het niet zijn schuld. Moge hij een lieve vrouw vinden die wel eerlijk van hem houd en hem dankbaar is.

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 13:07 schreef Disorder het volgende:

[..]

Je gaat een relatie aan om te leren, niet om gelukkig te worden.

absolutely true!

Ik moest aan deze film denken.
Hier ontdekt madelief dat opa&oma eigenlijk wel van elkaar hielden maar oma haar dromen had opgegeven om te kiezen voor het simpele leven, en daarbij ineens heel saggerijnig was geworden. De kinderen hadden dit dus ook naar ervaren maar later snapte ze dat ze bleef om te zorgen dat de kinderen nog opgroeide met pap&mam.

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 13:07 schreef Disorder het volgende:

[..]

Je gaat een relatie aan om te leren, niet om gelukkig te worden.

Wat?

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 12:51 schreef aardbeiaardbei het volgende:

Hij maakt haar niet gelukkig zegt ze... Terwijl hij al die jaren zo zijn best doet.

gezien het verhaal denk ik dat dat wel eens heel erg kan kloppen ... die vrouw heeft misschien wel geen begrijpende, alles accepterende man nodig, maar iemand die haar al veel eerder een schop onder d'r kont gegeven had en wat weerwoord geboden had.


Een scheiding lijkt me uiteindelijk het beste wat die man kon gebeuren en mogelijk ook iets waar hij zelf kennelijk de ballen niet voor had... gewoon, als het niet functioneert er ook een punt achter zetten.
Ik hoop eigenlijk dat je ook verder geen poging gaat doen hierop verder druk te zetten 'vooral bij elkaar te blijven, omdat dat zou moeten'...
soms moet dat namelijk helemaal niet, maar zijn mensen gelukkiger als ze niet bij elkaar zijn.

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 18:40 schreef Jesse_ het volgende:

[..]

Wat?

In het kort: Freud. In het lang: Kijk eens in je eigen omgeving. Ik ken niemand, maar dan ook niemand die op lange termijn gelukkig is geworden van een partner. Al die mensen hebben wel een hoop zelfreflectie meegekregen door een relatie. Dat wil niet zeggen dat relaties alleen kommer en kwel zijn, maar mensen gaan onbewust op zoek naar conflict-situaties om er iets van te leren. Aard van het beestje.

je trekt duidelijk meer naar je vader toe gezien je eigen band met je moeder, maar je weet nooit wat er precies tussen twee mensen speelt, zelfs niet als het je ouders zijn.

En misschien is er psychisch iets aan de hand met je moeder, misschien is ze ook gewoon al heel veel jaren ongelukkig omdat ze leeft met iemand waar ze niet van houdt. Daar kan je ook aardig depressief van worden.

Wie weet bloeit ze op als ze weg is bij je vader. Wie weet verbetert jouw relatie met haar dan uiteindelijk ook wel. Probeer er maar het beste van te hopen en je er niet teveel mee te bemoeien.

Veel sterkte in ieder geval

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 18:53 schreef Disorder het volgende:

[..]

In het kort: Freud. In het lang: Kijk eens in je eigen omgeving. Ik ken niemand, maar dan ook niemand die op lange termijn gelukkig is geworden van een partner. Al die mensen hebben wel een hoop zelfreflectie meegekregen door een relatie. Dat wil niet zeggen dat relaties alleen kommer en kwel zijn, maar mensen gaan onbewust op zoek naar conflict-situaties om er iets van te leren. Aard van het beestje.

Je weet dat Freud een lutser is hè?

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 18:57 schreef Jesse_ het volgende:

[..]

Je weet dat Freud een lutser is hè?

Goede onderbouwing. Bravo.

Kijk maar eens naar het voorbeeld in dit topic. Een vrouw loopt al ruim 10 jaar lang achter de feiten aan, maar blijft hangen in een verbitterde situatie die haar geen geluk geeft. Toch blijft ze, zoals zovelen in doodgebloedde huwelijken. Daar is een reden voor. Dat doen mensen niet zomaar.

Hmmm respect voor je vader dat hij zo trouw is geweest.

Maar het is ws het beste wat hem kan overkomen.. klinkt raar, maar hij kan haar vertrek nu zonder schuldgevoel accepteren..

Ik ben zelf ook met een borderliner getrouwd geweest, en heel trouw gebleven. Toen zij een scheiding aanvroeg wist ik eigenlijk gelijk al dat dat de beste keus was die zij voor mij kon maken. Niet dat het dan makkelijker is. Maar uiteindelijk wel beter.

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 16:30 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Over de kerk zei ze trouwens dat ze 'dacht' dat je wel mocht scheiden maar niet mocht hertrouwen..

De kerk stelt hooguit richtlijnen op.. ze mogen nog steeds geen boetes uitdelen of mensen hun leven regeren hoor...

En als de kerk je daarin denkt te kunnen beperken moet er misschien eens nagedacht worden over een andere kerk. Ik neem aan dat het geloof wel een rol blijft spelen... mag, kan, en als je er blijer van wordt doen.. maar laat het alsjeblieft geen opgelegd iets zijn.. iedereen heeft ook zelf verstand gekregen...

En ik wil niet geloven in een God die zegt dat je maar doodongelukkig bij elkaar moet blijven, omdat je elkaar dat een keer belooft hebt. Niemand heeft een glazen bol.. soms is gewoon de koek op...

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 18:55 schreef Zeven7 het volgende:
je trekt duidelijk meer naar je vader toe gezien je eigen band met je moeder, maar je weet nooit wat er precies tussen twee mensen speelt, zelfs niet als het je ouders zijn.

En misschien is er psychisch iets aan de hand met je moeder, misschien is ze ook gewoon al heel veel jaren ongelukkig omdat ze leeft met iemand waar ze niet van houdt. Daar kan je ook aardig depressief van worden.

Wie weet bloeit ze op als ze weg is bij je vader. Wie weet verbetert jouw relatie met haar dan uiteindelijk ook wel. Probeer er maar het beste van te hopen en je er niet teveel mee te bemoeien.

Veel sterkte in ieder geval

Geweldige post!

Ik vind het heel goed van haar dat ze deze keus heeft durven maken. Zij kan zelf het beste oordelen over haar relatie en als zij zich er in ongelukkig voelt is het haar goed recht om die te beëindigen.

Naar voor je vader als hij er anders over denkt, maar ik zou haar toch in deze niet zomaar de zwarte piet toeschuiven. Je kunt namelijk onmogelijk oordelen over de relatie van je ouders. Je kijkt er immers alleen maar tegenaan en kunt niet * erin * kijken.
Dingen kunnen best heel anders zijn dan ze zo oppervlakkig gezien lijken.

Bloemen meebrengen is heel leuk maar niet bepaald doorslaggevend voor een fijne relatie.

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 13:07 schreef Disorder het volgende:

[..]

Je gaat een relatie aan om te leren, niet om gelukkig te worden.

Right.. Het huwelijk en relaties zijn er inderdaad alleen maar ter lering ende vermaeck. Om jezelf beter te kunnen ontplooien. Te groeien en een beter mens te worden. Ik wens jouw (aankomende) partner veel sterkte en wijsheid toe...

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 19:54 schreef Echo99 het volgende:

[..]

Right.. Het huwelijk en relaties zijn er inderdaad alleen maar ter lering ende vermaeck. Om jezelf beter te kunnen ontplooien. Te groeien en een beter mens te worden. Ik wens jouw (aankomende) partner veel sterkte en wijsheid toe...

Zo zwart/wit is het niet. Mensen herleven eerdere ervaringen met name in relaties. Dat wil niet zeggen dat dat niet leuk kan zijn. Geluk hoort daar ook bij.

Back ontopic dan nu? Het gaat over TS' mama die wil scheiden.

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 13:07 schreef Disorder het volgende:

[..]

Je gaat een relatie aan om te leren, niet om gelukkig te worden.

Wat een grote bullshit...

Dus als je heel je leven ongelukkig bent en heel veel geleerd heb (soort van einstein op relatie gebied) alles gedaan wat niet moest. Daar word jij vrolijk van wil je zeggen??

nee want wanneer je bijna dood gaat en je je leven overdenkt dan is het zo van: maar ik heb wel veel geleerd... Gaat het gast!!!
Je moet juist gelukkig worden in het leven, voor mijn part ben je zo dom als het achter end van een varken als je maar gelukkig bent!!

Maar goed dat denk ik.

Hoop dat jij HEEL VEEL mag 'LEREN' in je relatie..

en? wat zei je vader allemaal?

Ik vind 't maar een tragisch verhaal voor je vader... Maar volgens mij is het voor jou en je broer en zus wel beter.

om je toch even een hart onder de ruim te steken,
mijn moeder wou opeen gegeven moment ook scheiden, mijn vader wou het niet.
Uiteindelijk toch gescheiden en ze zijn beide veel gelukkiger geworden
en als ik jouw verhaal lees, denk ik dat bij jouw ouders ook zou gebeuren

overigens pas op om een van de twee een zondebok te maken.. Ik heb die neiging ook en het is onzin, ze hebben beide zaken verkeerd gedaan (ookal weet je die niet). Je moet niet je moeder een minder goed mens vinden, dat is gewoon zonde.

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 18:53 schreef Disorder het volgende:

[..]

In het kort: Freud. In het lang: Kijk eens in je eigen omgeving. Ik ken niemand, maar dan ook niemand die op lange termijn gelukkig is geworden van een partner.

jammer dat je dat zo ervaart, ik ervaar het totaal niet zo!

Mijn opa en oma zijn 53 jaar getrouwd en echt nog gelukkig, dat zie je aan hun gedrag, dat zie je aan hoe ze met elkaar omgaan.
Vorige week gingen we op visite, ik kijk door het raam en zie ze hand in hand aan tafel zitten met een kopje thee, heerlijk content met de situatie zoals hij is.
Mijn man en ik zijn 11 jaar samen en we zijn ook nog steeds gelukkig, zou ik niet gelukkig zijn dan zou ik niet met hem samenzijn.
Mijn schoonouders zijn overigens ook alweer 28 jaar getrouwd en ook heel gelukkig samen, uiteraard is er af en toe ene dipje, zoals in ieder huwelijk, maar ze zijn wel ook gelukkig samen.

quote:

Op dinsdag 25 augustus 2009 14:50 schreef snakelady het volgende:

[..]

jammer dat je dat zo ervaart, ik ervaar het totaal niet zo!

Mijn opa en oma zijn 53 jaar getrouwd en echt nog gelukkig, dat zie je aan hun gedrag, dat zie je aan hoe ze met elkaar omgaan.
Vorige week gingen we op visite, ik kijk door het raam en zie ze hand in hand aan tafel zitten met een kopje thee, heerlijk content met de situatie zoals hij is.
Mijn man en ik zijn 11 jaar samen en we zijn ook nog steeds gelukkig, zou ik niet gelukkig zijn dan zou ik niet met hem samenzijn.
Mijn schoonouders zijn overigens ook alweer 28 jaar getrouwd en ook heel gelukkig samen, uiteraard is er af en toe ene dipje, zoals in ieder huwelijk, maar ze zijn wel ook gelukkig samen.

Ik bedoelde te zeggen dat mensen, onbewust, op zoek gaan naar allerlei conflicten. Dat is met name in relaties het eenvoudigst te doen, omdat je dan alle tijd en ruimte krijgt om dat te doen. Je ziet iemand erg vaak. Ik heb het uiteraard niet over de verliefdheids-fase. Maar alles wat daarna komt, en daarmee bedoel ik dus die 'dipjes'.

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 18:55 schreef Zeven7 het volgende:
je trekt duidelijk meer naar je vader toe gezien je eigen band met je moeder, maar je weet nooit wat er precies tussen twee mensen speelt, zelfs niet als het je ouders zijn.

En misschien is er psychisch iets aan de hand met je moeder, misschien is ze ook gewoon al heel veel jaren ongelukkig omdat ze leeft met iemand waar ze niet van houdt. Daar kan je ook aardig depressief van worden.

Wie weet bloeit ze op als ze weg is bij je vader. Wie weet verbetert jouw relatie met haar dan uiteindelijk ook wel. Probeer er maar het beste van te hopen en je er niet teveel mee te bemoeien.

Veel sterkte in ieder geval

Dit is wat ik eigenlijk wilde schrijven, maar 77 heeft het al mooi verwoord.

het is ook moeilijk, denk dat het enige wat je kan doen is je vader 9 en toch ook je moeder) steunen in deze moeilijke periode.
en meteen duidelijk maken dat je niet wil dat ze kwaadspreken over elkaar waar jij en je broertje en zusje bijzijn.

Een echtscheidingsmakelaar is echt veel beter dan meteen naar een advocaat gaan.
Je vader kan voorstellen, dat je moeder drie maanden op zichzelf gaat wonen en géén (!) contact onderhoudt.

Maar mocht ze willen doorzetten, dan is dat haar keuze. In Nederland kan de wederpartij de scheiding niet tegenhouden. Een scheiding is ook alleen maar juridisch van aard; het gaat over geld en de rechten op dat geld. Het gaat dus over de erfenis en over alimentatie eventueel.
Het proces van scheiding is heel erg vervelend, vooral omdat dit in Nederland belabberd geregeld is.
Vooral het volgende. Het moment van de feitelijke scheiding en het moment van inschrijving van de scheiding in de burgerlijke stand, staan ver uit elkaar. Het vervelende is, dat in deze tussentijd de echtelieden juridisch gezien gewoon gehuwd zijn, maar psychologisch geen huwelijksband hebben. Dat uit zich vaak in destructief gedrag als schulden maken ten koste van de ander, of het opnemen van alle spaartegoeden ten koste van de ander. Dit is in Nederland dus knudde geregeld. Behalve voor de dames en heren advocaten, die raden dit juist aan. En van dit soort opgeworpen conflicten leven zij.

Het beste is dus dat vader en moeder zoveel mogelijk zelf afspreken, en dan pas naar een advocaat gaan. Gaan zij inderdaad naar een echtscheidingsbemiddelaar, dan zal die de advocaat pas inroepen als dat echt nodig is. Daarom is dat een heel goede optie.

Sterkte

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 13:10 schreef verleiding het volgende:
Ik vind het wel "sneu" voor je vader. Hij deed zo zijn best. Maar het lijkt mij dat het beter is als ze uit elkaar zijn. Misschien bloeien ze dan beiden wel weer op.

Verder kan je er niks aan doen..

Dat was exact wat ik ook dacht Zoals TS verteld deed haar PA echt z'n best en dan zo poef paf pief, is het weg

quote:

Op woensdag 26 augustus 2009 21:58 schreef aardbeiaardbei het volgende:
maar daarnaast ook tips voor wat ik kan doen of juist moet laten...

Jij kunt helemaal niks doen, je moet het gewoon door je ouders zelf laten uitzoeken. Ik zou hooguit zeggen dat je niet overduidelijk partij voor je vader moet trekken, want je weet nooit hoe het precies tussen hen speelt. Het lijkt wel alsof je je moeder echt als de bad guy beschouwt, terwijl ze deze beslissing echt niet licht genomen zal hebben.

Ik ken alleen maar mensen die achteraf blij zijn dat hun ouders gescheiden zijn. Op het moment van de scheiding is het voor de kinderen verschrikkelijk rot, want het is ook jouw vaste basis die wegvalt en het is een verdrietig idee dat je vader en je moeder straks niet meer bij elkaar horen. Voor jou zijn ze altijd een eenheid geweest en dat gaat nu veranderen. Maar hoogstwaarschijnlijk worden ze er uiteindelijk allebei gelukkiger van.

En ohja, bemoei je er niet te veel mee! Jij bent het kind, zij zijn de ouders, en je hoeft echt niet alles te weten over hun relatie en wat zij van elkaar vinden. Sommige dingen hoor je als kind liever niet. Ga dus niet met je ouders praten over hun relatieproblemen of over de (financiële) afwikkeling van de scheiding. Raak niet bij dat soort dingen betrokken, gewoon om jezelf te beschermen. Je ouders zijn volwassen mensen en de scheiding is hún zaak, daar wil je als kind niet in meegesleept worden.

Sterkte, wellicht is het voor iedereen uiteindelijk wel het beste.

your mom can't handle life
so now you have to handle your mom

quote:

Op donderdag 27 augustus 2009 07:42 schreef Merel het volgende:
En ohja, bemoei je er niet te veel mee! Jij bent het kind, zij zijn de ouders, en je hoeft echt niet alles te weten over hun relatie en wat zij van elkaar vinden. Sommige dingen hoor je als kind liever niet. Ga dus niet met je ouders praten over hun relatieproblemen of over de (financiële) afwikkeling van de scheiding. Raak niet bij dat soort dingen betrokken, gewoon om jezelf te beschermen. Je ouders zijn volwassen mensen en de scheiding is hún zaak, daar wil je als kind niet in meegesleept worden.

dat dus..

je kunt er uiteraard flink van balen, maar het is HUN relatie, en niet de jouwe

tvp

Sterkte aardbeiaardbei

Ah! Moeders is al gediagnosticeerd door onze Fok!psychologen zie ik

quote:

Op donderdag 27 augustus 2009 21:14 schreef Vivi het volgende:
Ah! Moeders is al gediagnosticeerd door onze Fok!psychologen zie ik

Helaas, Uw expertise is niet meer nodig!

Spaarprobleem is makkelijk op te lossen, al het spaargeld alvast aan de kinderen geven ;-)

Het lijkt wel of je moeder borderline heeft. Geef haar een snijplank.

Het is niet omdat je vader een goeie kerel is, dat ze daarom bij hem moet blijven. Het was erg nobel van hem om zo goed te doen, maar misschien deed hij daardoor alleen aan symptoombestrijding, en werd hij blind voor de werkelijke relatieproblemen.

quote:

Op donderdag 27 augustus 2009 21:14 schreef Vivi het volgende:
Ah! Moeders is al gediagnosticeerd door onze Fok!psychologen zie ik

Alleen door TS zelf hoor, hold your horses.

Succes met de afwikkeling TS, erg naar allemaal, zoiets is voor alle betrokkenen zwaar. Erg sneu voor je vader als jouw kant van het verhaal niet te gekleurd is... Maar je moet inderdaad echt zien te voorkomen dat je partij in het conflict tussen je ouders wordt. Vanaf nu zijn je ouders twee aparte personen en hun belangen zijn veranderd, ook ten opzichte van jou. Probeer te gaan voor een goede relatie met beiden.

Als het enigszins waar is wat je in je OS vertelt, dan gaat je moeder dit allemaal nog lelijk opbreken. Ze heeft het natuurlijk in haar hoofd allemaal al gepland, maar als ze werkelijk bijna niets in het huishouden doet, eigenlijk nooit werkt en vooral veel kan zeuren of op bed liggen met psychisch-lichamelijke klachten... Dan komt ze er al snel achter wat je pa allemaal voor haar heeft gedaan de afgelopen 20 jaar en krijgt ze spijt. Veel spijt. Misschien zoveel spijt dat ze op hangende pootjes terugkruipt naar je pa, die wellicht nog steeds van haar houdt en haar dan terugneemt, wat het hele spel weer opnieuw doet beginnen. En ondertussen heeft ze wel flink wat spaargeld verbrast aan haar eigen huisje, inboedel en spontane ideeen 'om gelukkig te worden'.

Hmmm.. om de één of andere reden lukt het me niet om in te loggen op aardbeiaardbei, dan maar via mijn gewone account en niet mijn kloontje. Ik ben dus de TS... Als mensen een link leggen met mij in het dagelijks leven, graag even achter de schermen en niet in het topic.

Anyways, veel nieuws sinds de vorige keer. Het is nu bijna een maand verder (wat gaat de tijd rap) en hier even een chronologisch overzicht van afgelopen, turbulente week.

Maandag gingen mr. Twinky en ik lunchen met mijn vader op zijn werk. Ik had bedacht om daarna even langs te gaan bij mijn ouderlijk huis om de honden op te halen en lekker even door het bos te wandelen. Het was gezellig met mijn vader en hij zei dat mijn moeder binnenkort zou gaan verhuizen, ze had al een huisje. Verder moest ze nog iets vertellen, hij zei binnen een week.
Daarna gingen we dus naar het huis (vanaf nu A.), waar mijn moeder was. We gingen even thee drinken met z'n drieeen en ze was heel luchtig over alles. Ze vertelde dat ze volgende week woensdag (nu overmorgen dus) al in het huisje kon en dan zou verhuizen. Er moest nog even geverfd worden enzo maar verder ging het goed. Ondertussen klaagde ze wel nog even over hoe zwaar het was allemaal en dat ze was afgevallen. Ik probeerde bij de thee al te hinten dat mijn broertje er nogal moeite mee had dat hij het idee had dat er bepaalde dingen niet verteld werden (daar had het broertje mij over gebeld) maar ze zei dat er allemaal niks was.
We gingen met de honden en dat was superleuk! Was weer een tijdje geleden dat ik ze had gezien en vooral één van de twee is echt mijn maatje en ik mis 'm best wel nu ik op mezelf woon. Gelukkig blijft die bij mijn vader en neemt mijn moeder de andere mee.
Nou, weer terug in A was mijn vader ook net thuis en kwam er een kort ruzietje over wie ons even naar de bus zou brengen met de auto. Mijn moeder ging het doen want, zo zei ze, mijn vader mocht ook al met ons lunchen. Toen we uitstapten zei ze dat ze vrijdag (toen een paar dagen verder, nu alweer een paar dagen geleden; we hadden die dag afgesproken) niet meer zou komen want ze had me toch al gezien. Ik zei 'prima, als er niks meer besproken hoeft te worden' (nog een keer een hint) waarop zij heel erg ontwijkend reageerde dat er niks was, wat dingetjes tussen 'je vader en mij' maar niets waar ik vanaf hoefde te weten.

Dat was vreemd maar het zou nog wel komen dacht ik. Inmiddels ging de piekermolen aan en kon ik maar drie dingen bedenken die belangrijk genoeg zouden zijn om te moeten worden verteld binnen 1 week en waarover mijn moeder zo ontwijkend zou doen: of ze had een ander, of ze was lesbisch, of ze was zwanger. Dat laatste viel eigenlijk wel af want ze is niet meer de jongste, en die andere twee leek me vreemd. Dus ik probeerde andere dingen te bedenken maar dat kostte veel gepieker en leverde niks op.

Dinsdag msnde mijn broertje of we konden bellen, ik vroeg waarover en hij vroeg of ik al post had gehad. Ik wist niet waar het om ging maar aan de telefoon zei hij dat er een brief kwam en dat hij niet wilde dat ik met mijn moeder daarover ruzie ging maken.

Er zou dus een brief komen.

Woensdag niks, donderdag niks en ook vrijdag niks in de brievenbus. Mijn vader en broertje vroegen elke dag of ik al iets had dus ik werd behoorlijk nerveus ervan.
Vrijdagavond smste ik naar mijn vader dat er nog niks was en toen belde hij terug met dat hij het zo niet eerlijk vond (mijn broertje en zusje wisten 'het' inmiddels al wel). Hij zei dat hij de strekking van de brief zou vertellen en de rest moest ik dan maar erin lezen enzo. Er zou instaan dat mijn moeder overspel heeft gepleegd (zijn woorden). Punt. Klabam.

Nou, vanmorgen heb ik dan een mailtje naar haar gestuurd van 'ik hoor vanalles over een brief, ik heb nog niks, krijg ik 'm ook?' waarop ze zei dat ze die woensdag had gestuurd maar kennelijk naar een verkeerd adres, ik krijg 'm morgen binnen als het goed is.

Toen belde daarstraks mijn oma (moeder van mijn vader) en mijn vader had met haar gepraat. Zij houdt niet zoveel voor zich dus nu weet ik wat meer... Getverdemme, mijn moeder...

Ze heeft dus al een jaar een ander. Hij is getrouwd, met kinderen. Zijn vrouw weet er niks van af (en dat moet ook zo blijven ).
En mijn vader is erachter gekomen... Het schijnt dat hij de dag na mijn moeders uitspraak haar aan de telefoon hoorde praten met iemand over seks. Vervolgens heeft hij haar e-mails gelezen waarin de hele tijd over hem (papa) werd gepraat, hoe gestoord hij wel niet was enzovoort.

En mijn broertje vermoedde het al... Die heeft in april tegen mijn vader gezegd dat die kerel er steeds was. Mijn broertje zei dus dat hij het wel wist maar niet wílde weten omdat.. nouja. Ik ga dit weekend naar A (dan is ze ook weg) en dan even met hem praten... Ik heb het idee dat hij erg graag met me erover wil praten (getuige ook van zijn telefoontje dinsdag en zijn vragen de hele week) en er heel erg tussenin zit allemaal.
Verder mijn zusje... Die is zelf erg gelovig en plaatst mijn moeder op een erg hoog voetstuk, mijn moeder is onder andere qua kerk haar voorbeeld. Dus wat nu, als dat helemaal ondermijnd wordt...

Maar echt... Mijn moeder. Ik mocht niet aan de pil, eindeloze preken over jezelf bewaren enzo... Megastrenge regels mbt mannelijke vrienden zien en afspreken...
De vrouw die bijna elke dag naar de kerk ging... Wtf.

Ik wacht op de brief. Ik ben benieuwd hoe ze het goed gaat proberen te praten...

Euh...WTF is dat voor een bizar gedrag van je moeder dan zeg....
Heel veel sterkte ermee, en je broertje en zusje ook natuurlijk.

Wat een verhaal

De hypocrisie van de moeder van TS komt vaker voor. Mijn schoonouders zijn actief in een lokale kerkgemeenschap en die kunnen ook avond lang smeuige roddels vertellen. In de regel zijn de personen die "vooraan in de kerk zitten" het ergst.

Sterkte TS. Hopelijk kunnen je broertje, zusje, je vader en jijzelf de boel weer op een rijtje krijgen. Wellicht kijk je over 2 jaar terug op deze periode en bedenk je je dat uiteindelijk het voor iedereen beter is geworden. Dat hoop ik tenminste voor je

Het kerkgaan is natuurlijk wel verklaard.

quote:

Op maandag 28 september 2009 22:28 schreef Twinky het volgende:
Hmmm.. om de één of andere reden lukt het me niet om in te loggen op aardbeiaardbei, dan maar via mijn gewone account en niet mijn kloontje. Ik ben dus de TS... Als mensen een link leggen met mij in het dagelijks leven, graag even achter de schermen en niet in het topic.

Waarschijnlijk door het resetten van alle ww.'s na de hack van laatst (maar het maakt nu natuurlijk niet veel meer uit).

quote:

...rest van het verhaal...

Pff, dat is natuurlijk een laffe streek van je moeder, icm wat je eerder schreef over het opofferingsvermorgen van je vader wint hij ieg de sympathy vote . Ik kan me voorstellen dat dit wel eens heel erg akelig kan gaan worden, met een moeder die niet terugdeinst voor de nodige manipulatieve trucjes om de aandacht en zorg af te dwingen die ze zo nodig heeft (/afhankelijk van is), en zometeen ongetwijfeld haar gezin behoorlijk gaat missen... Misschien is het een idee voor jullie (broer, vader en jijzelf) om met elkaar af te spreken dat jullie goed en eerlijk met elkaar blijven praten en beschuldigingen van je moeder richting een ander gezinslid eerst goed te controleren, om te voorkomen dat ze jullie tegen elkaar gaat uitspelen mocht ze losgaan op dat gebied...

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 13:17 schreef aardbeiaardbei het volgende:

[..]

nee nee, ze zijn meteen al voor de kerk getrouwd.
En mijn vader is mijn moeder helemaal niet zat, hij houdt van haar en doet het ook allemaal uit liefde. Voor hem vind ik het ook het ergste want hij zag het ook echt niet aankomen...

o god dit is herkenbaar!
Mijn ouders zijn ook pas gescheiden en mijn pa is er goed kapot van. Ook ik had niet verwacht dat juist mijn ouders, die altijd iedereen bij elkaar proberen te houden uit elkaar zouden gaan.
Het enige advies dat ik je kan geven is: houd je zoveel mogelijk afzijdig, verwerk dit eerst voor je zelf en vooral: wees duidelijk! Je vader zal je steun hard nodig hebben maar geef heel duidelijk aan wanneer jij het niet meer trekt. Niets is zo erg als het gevoel hebben dat je partij moet trekken of tussen je ouders in te zitten.
Je kent nooit de ins en outs van de relatie van je ouders dus oordeel niet te snel...

Heel veel sterkte!

edit: ik had dus duidelijk nog niet alles gelezen....

Klote zeg , maar onthoud dat dit dus NIET JOU schuld is.


Sterkte.

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 18:53 schreef Disorder het volgende:
In het kort: Freud.

Je weet hopelijk dat hoewel Freud de basis heeft gelegd voor veel zaken in de Psychologie, een hoop van z'n opvattingen compleet achterhaald zijn?

@Twinky: heftig verhaal zeg. Ik blijf het ff volgen. Sterkte!

quote:

Op vrijdag 28 augustus 2009 15:20 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Vraagt ze of ik morgen wat eerder kom om gezellig samen te lunchen!
Dus ik heb even mijn moeder gebeld om te vragen of ze het aan hen kan vertellen maar dat wilde ze nog allemaal niet enzo. En ik mocht het vooral niet vertellen want het was niet mijn probleem.

Jij hebt wel een probleem; je ouders gaan scheiden. Dat is wel degelijk jouw probleem.

Ik krijg wel een dubbel gevoel bij het hele verhaal. Het wordt redelijk éénzijdig gebracht. Typerend is wel dat de moeder geen oog heeft voor wat haar man doet. Dat is een klassieker. (Zelf)opoffering wordt zelden gezien en nooit gewaardeerd door degene waarvoor er geofferd wordt.
Wel valt heel snel de term 'borderline'. Een borderliner die wil scheiden? Een borderliner zou volgens mij eerder het gezin emotioneel terroriseren totdat een ander gezinslid breekt, dan zelf op te stappen.
Wel kun je uit de OP halen dat je moeder niet gelukkig is zoals andere mensen dat zijn; maar dat klinkt eerder naar een depressie.

quote:

Op maandag 5 oktober 2009 10:24 schreef Catbert het volgende:

[..]

Je weet hopelijk dat hoewel Freud de basis heeft gelegd voor veel zaken in de Psychologie, een hoop van z'n opvattingen compleet achterhaald zijn?

@Twinky: heftig verhaal zeg. Ik blijf het ff volgen. Sterkte!

Dat vinden sommigen. En al ben ik het niet met al van Freud's opvattingen eens, ik denk dat veel van zijn inzichten nog steeds opgaan.

quote:

Op maandag 5 oktober 2009 18:43 schreef Disorder het volgende:

[..]

Dat vinden sommigen. En al ben ik het niet met al van Freud's opvattingen eens, ik denk dat veel van zijn inzichten nog steeds opgaan.

Maak even een eigen topic ofzo, als je zo interessant wilt doen

Sorry voor de topic schop. Ik zou het je moeder wel heel kwalijk nemen. Nou heb ik ook niet zo'n sterke band met mijn moeder dus nou is dat bij mij snel gebeurd :p Je moeder heeft er heel bewust - waarschijnlijk niet gewild, maar wel bewust - voor gekozen het gezin op te breken door vreemd te gaan en ondanks dat sommige mensen gezegd hebben dat in een relatie er altijd twee mensen bij betrokken zijn (of zelfs schuld hebben) valt je vader hier niet zoveel te verwijten. Als hij haar niet gelukkig kon maken, ga dan uit elkaar. Ben je verliefd op een ander en wil je daar een relatie mee? Ga dan uit elkaar. Vreemdgaan is heel egoistisch (als de lol er van af is heb je altijd je echtgenoot nog) en van wat ik hoorde waren de andere dingen die je moeder deed ook behoorlijk egoistisch.

Ik zou in dit geval gewoon onbeschaamd boos worden op je moeder. Laat haar de dingen die ze fout gedaan heeft maar horen. Gooi het er uit. Of je daarna ooit nog een stukje familierelatie op kunt bouwen zie je daarna wel. Eigenlijk verdient ze het niet eens (maar daar denken veel mensen m.b.t. familie anders over). Ik zou zelf niet contact houden "omdat het nou eenmaal je moeder is" of "om haar kant van het verhaal te horen". Dat vind ik zo hypocriet en onterecht, dan nog liever geen contact meer. Maar goed dat ben ik dan he

Het topic is al even oud. Hoe staan de zaken nu?

Hoe het nu gaat... De rust is wel zo'n beetje wedergekeerd. Mijn vader en broertje hebben het best wel naar hun zin met z'n tweeen! Mijn zusje spreek ik weinig en zeker niet hierover en mijn moeder helemaal niet.

Ik was begonnen met een brief naar haar te schrivjen maar heb het eigenlijk weer opgegeven. Het heeft gewoon geen zin... Aan de andere kant zei mijn vader ook dat nog niemand écht tegen haar heeft gezegd wat hij/zij ervan denkt, en dat maakt het misschien wel interessant en zinvol. Want dan is het van mijn kant juist makkelijker omdat die band er niet is.

Verder ben ik er bij de psycholoog wel achter gekomen dat het niet zozeer de scheiding is die me zo raakt maar meer het idee van 'ze is echt zo' en dat ik ook gewoon geljik had en het kut heb gehad de afgelopen jaren...

Ik heb je topic gisteren doorgelezen, goed om vanmorgen weer wat van je te horen.

maar wat vinden jullie? brief schrijven?

quote:

Op zondag 1 november 2009 20:34 schreef Twinky het volgende:
maar wat vinden jullie? brief schrijven?

Nee een boek is beter!!

hmm. Wel typisch, stuurt ze echt net een e-mail...

quote:

Hoi *Twinky*
Hoe gaat het met je?
Heb je ook al tentamenweek of zoiets?
Ik ben benieuwd hoe het op je stage-school gaat. Moet je ook rekenles ed. doen, of vooral dingen die jij goed kan, met toneel en muziek enzo?
Fijn trouwens dat je een appartement krijgt. Wel weer verhuizen, maar dan ben je daar hopenlijk voor heel lang van af.

Ik zou je wel graag weer een keer zien! Ben je nog in A binnenkort? Anders kan ik ook wel een keer naar Utrecht komen, maar ik zit wel de meeste avonden vol de komende weken, dat zou dan overdag moeten. Doe je svp een voorstel?

Groetjes, mama

ik ga gewoon niet antwoorden...

quote:

Op zondag 1 november 2009 21:08 schreef Twinky het volgende:
hmm. Wel typisch, stuurt ze echt net een e-mail...
[..]

ik ga gewoon niet antwoorden...

Mijn God... wat een mooi weer e-mailtje, alsof er niets gebeurd is de afgelopen tijd en ze gewoon zin heeft om gezellig met je te gaan shoppen. Ik kan me voorstellen dat je dat niet trekt en daar ook even geen zin in hebt.

Zonde dat het zo gelopen is, het is heel vervelend om er achter te komen dat normen en waarden die jij wel belangrijk vindt, niet door je moeder gedeeld worden. Haar acties zijn echt onbegrijpelijk. Soms is de waarheid wel erg bitter. Sterkte ermee.

Nou, even een update. Ze zijn sinds maandag officieel gescheiden nu. De boedelscheiding is nog in volle gang en dat is niet zomaar klaar.

Eerder schreef ik over de brief die mijn moeder had geschreven, daarin praatte ze alles goed wat ze had gedaan. Ze schreef hoe vreselijk het was met mijn vader, hoe weinig hij voor haar deed en hoeveel ze haar best had gedaan om alles op te lossen (zelfs naar een psycholoog 1x). Die man zou haar helpen en ze kon haar verhaal bij haar doen (arm om haar schouder). maar dat allemaal op dat mijn vader zo gemeen was. En toen is het even buiten de grenzen van een huwelijk gelopen maaaaar nu was alles weer goed. Om te kotsen.

Ik ben toen mijn moeder het nieuwe huisje had daar nog een keer langs geweest met mijn broertje (die vroeg of ik meeging). Toen met mijn moeder over koetjes en kalfjes gebabbeld. Dat was de laatste keer dat ik haar zag.

Sindsdien heb ik niet meer de telefoon opgenomen (3x ofzo, daarna belde ze niet meer), en zeker geen contact meer gezocht. Even later de keuze gemaakt om gewoon helemaal geen contact meer met haar te hebben. Ik kreeg toe via veel slinkse wegen (broertje, zusje, vader, oma) te horen hoe erg ze leed onder dat ik 'zo tegen haar deed'. Tegen al die mensen heb ik teruggezegd dat ik het raar vond dat ze tegen hen zo klaagde en dat het leek alsof ze hun gebruikte. Dat deed bij elk van hen kwartjes vallen.

Eind februari kreeg ik toen een kaart in de bus waarin ze eindelijk zelf zei hoe erg ze het vond dat ze niks van mij hoorde. Het werd toen echt tijd voor een brief of mail terug en die heb ik ook geschreven. In de mail (pas een maand later verstuurd zie ik nu) schreef ik dat ik het allemaal erg moeilijk vond maar dat elk contact met haar teleurstellend was en me veel energie kost, omdat het elke keer toch niet is zoals ik hoop en wil. Ik schreef ook dat ik het raar vond dat ze zo graag contact met me wilde omdat ze in het verleden ook had laten weten dat ik teveel voor haar was. Daarnaast dat ik gewoon heel boos was.
Eigenlijk komt het erop neer dat ik geen relatie met haar heb en haar niet ken (behalve dat jezus haar beste vriend was) en mijn leven ook al niet zo soepel loopt en dat het me dan teveel zou kosten om een relatie op te bouwen en haar te leren kennen. En dan hebben we ook nog een verleden met erg veel ruzie en gedoe. Waar ik ook een groot aandeel in heb gehad, maar het is er wel.

Onder de mail schreef ik dat ze niet hoefde te reageren maar dat deed ze toch. Daarin schreef ze dat ze het zo moeilijk heeft gehad de laatste jaren maar dat ze wel graag een goede relatie met mij wil. Dat was eind april.
Daar heb ik niet meer op gerageerd. Ik vond het heel moeilijk dat ze dat schreef omdat het op mij als niet echt overkomt... Ik geloof het niet dat ik welkom ben.

Maargoed, dat is nu ook alweer ruim 2 maanden geleden en ik vind het heerlijk rustig zo. Ik ben blij dat ik de keuze heb gemaakt en wie weet hoe het ooit in de toekomst loopt. Word er wel weer een beetje verdrietig van nu ik dit typ...

Nouja, bij mijn vader thuis kristalliseren dingen zich langzamerhand steeds meer. Dingen lopen steeds soepeler en ik denk ook beter. Er zijn betere gesprekken over dingen, zeker ook diepgaander en zo nu en dan een fatsoenlijk meningsverschil dat niet wordt afgekapt door een gillende moeder. Ik heb het gemist! En naast het gedoe bloeit hij ook ergens op. Hij belt zo nu en dan dat ze heerlijk hebben gegeten en dan heeft hij weer wat uitgeprobeerd/bij elkaar gesmeten. Het liefst zo goedkoop mogelijk! En hij heeft veel meer en intensiever contact met vrienden in plaats van elke avond thuis te zitten. Dat doet hem ook goed. Al is het nog wel een gedoe, ook financieel met het huis en de rest van de boedelscheiding...

Maar ook voor mijn broertje en zusje is het nog niet makkelijk. Mijn broertje probeert het allemaal goed te houden maar ze praten weinig en mama sluit zich erg af. Toch is ze hem ontzettend aan het verwennen de laatste tijd; ze doen leuke dingen en ze haalt & brengt hem wanneer nodig. Mijn zusje woont op zichzelf nu bijna een jaar en hangt erg aan haar vriendje. Ik heb laatst een goed gesprek met haar gehad en ze loopt nu ook bij een psycholoog. Het werd voor mij duidelijk hoe erg het voor haar moet zijn dat haar grote voorbeeld van het voetstuk valt. Ik probeer er voor haar te zijn maar het is lastig want ze leeft erg in de wereld met haar vriendje.

Wel beetje gek dat het nu officieel is, al maakt het emotioneel niet zoveel uit merk ik. Een groot stuk is in ieder geval nu gewoon klaar

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 13:07 schreef Disorder het volgende:

[..]

Je gaat een relatie aan om te leren, niet om gelukkig te worden.

Uhh nee hoor. Als je er niet gelukkig van wordt, dan maar geen relatie.

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 18:59 schreef Disorder het volgende:
Kijk maar eens naar het voorbeeld in dit topic. Een vrouw loopt al ruim 10 jaar lang achter de feiten aan, maar blijft hangen in een verbitterde situatie die haar geen geluk geeft. Toch blijft ze, zoals zovelen in doodgebloedde huwelijken. Daar is een reden voor. Dat doen mensen niet zomaar.

Denk eens na, man. Wat denk je waarom ze één dag nadat haar kind uit huis gaat, wil scheiden? De reden dat ze nog zo lang bij elkaar gebleven zijn, was om de kinderen een stabiele thuissituatie te geven, en niet omdat het zo'n goede leerschool was om bij haar man te blijven.

quote:

Op zaterdag 24 juli 2010 16:54 schreef DEMAAR het volgende:

[..]

Denk eens na, man. Wat denk je waarom ze één dag nadat haar kind uit huis gaat, wil scheiden? De reden dat ze nog zo lang bij elkaar gebleven zijn, was om de kinderen een stabiele thuissituatie te geven, en niet omdat het zo'n goede leerschool was om bij haar man te blijven.

Nou, en wat een stabiele thuissituatie is dat gebleken.

terecht dat ze gaan scheiden, uiteindelijk zullen ze er allebei alleen maar beter van worden . TS, je moet blij zijn dat je ouders deze nieuwe kans gaan krijgen op een gelukkig leven!