ADHD & ADD #22. De paradox van mindfulness?

quote:

Op zaterdag 12 september 2009 15:44 schreef Thrackan het volgende:
Ik heb ook wel lichtelijk het idee dat PsyQ bij mij ook op een andere manier tegen wat ik verteld heb aankijkt.
Komende woensdag dus nog een persoonlijkheidstest ("Ik heb vast wel een persoonlijkheid.." was mijn reactie ) en voor eind september zou ik meer weten, dat is me toegezegd.

Mocht ik gelijk hebben en mochten ze de plank voor mijn gevoel compleet mis slaan, dan is het simpelweg PsyW en dan ga ik me volledig focussen op hetgene dat me nu ook al helpt: Bewustwording, leven in dit moment en zo.

Natuurlijk zijn zij een professionele instantie, maar het blijven mensen met hun beperkingen. Het kan best dat ze iets gewoon totaal niet/verkeerd zien. Daarbij is DSM-IV een oude standaard die hoognodig aan vernieuwing toe is, in ieder geval op het gebied van autistiforme stoornissen en ADD/ADHD. Zolang DSM-V niet door is blijft dat zo.

Mensen in zo'n organisatie zijn vaak totaal niet in staat om zelf te denken. Vaak zijn dit ook mensen die weliswaar gestudeerd hebben op het gebied van geestelijk welzijn, maar op geen manier weten hoe zoiets precies voelt. Dat is het grote probleem: de combo niet willen inleven in anderen en het gevoel niet kennen slaat eigenlijk een veel te grote brug en leidt heel vaak tot onverantwoorde keuzes (JIJ BENT ZIEK, JIJ MÓET BEHANDELD WORDEN) in plaats van een persoonlijke aanpak.

Meestal zijn het ook mensen van boven de 50 die snappen hoe ze met je om moeten gaan. Daarvoór kun je dat praktisch uit je hoofd zetten. Veel te naief

quote:

Op zaterdag 12 september 2009 15:55 schreef RRGJL het volgende:

[..]

Wat ik vooral merk is dat de (geestelijke) gezondheidszorg soms nogal star is en erg vasthoud aan bepaalde principes en ideeën. Ze houden ook compleet geen rekening met uitzonderingsgevallen. Ze staan er niet eens bij stil dat iets wel eens anders zou kunnen zijn dan wat logisch is volgens bepaalde tests of persoonlijkheidsomschrijvingen of wat dan ook.

Nog niet eens uitzonderingsgevallen... gewoon dat hele "jij gedraagt je niet volgens ons robotesque ideaalplaatje dus ben je ernstig ziek"-gedoe . In plaats van dat ze je alledaagse hulpmiddelen aanreiken

quote:

Op zaterdag 12 september 2009 18:21 schreef wallofdolls het volgende:

[..]

Mensen in zo'n organisatie zijn vaak totaal niet in staat om zelf te denken. Vaak zijn dit ook mensen die weliswaar gestudeerd hebben op het gebied van geestelijk welzijn, maar op geen manier weten hoe zoiets precies voelt. Dat is het grote probleem: de combo niet willen inleven in anderen en het gevoel niet kennen slaat eigenlijk een veel te grote brug en leidt heel vaak tot onverantwoorde keuzes (JIJ BENT ZIEK, JIJ MÓET BEHANDELD WORDEN) in plaats van een persoonlijke aanpak.

Meestal zijn het ook mensen van boven de 50 die snappen hoe ze met je om moeten gaan. Daarvoór kun je dat praktisch uit je hoofd zetten. Veel te naief

Daar had ik dan weer geen last van, ik heb 2 redelijk jonge stagiairs gehad, waarvan ik wel het idee had dat ze met me meedachten en echt aandacht voor me hadden.
De interpretatie van die gesprekken zal alleen vast weer wel met starre figuren erbij verlopen, vandaar dat de conclusies tot nu toe nergens op slaan naar mijn idee.

quote:

Op vrijdag 11 september 2009 14:50 schreef TumTum het volgende:

[..]

Vervelend mbt de medicijnen?
Ja, aan de ene kant wel, aan de andere kant heb ik nooit zoveel verwacht van ze. Het was natuurlijk 'leuk' geweest als zo'n pilletje de oplossing zou zijn, maar 'k vind het niet heel erg dat het niet werkt.

Als het is met betrekking tot werkeloos zijn, ja. Ik had liever nu aan het werk gewild, maar de markt is niet helemaal open voor mensen die eigenlijk niet weten wat ze willen en die eigenlijk alles wel leuk vinden.
[..]

In eerste instantie ga ik er heen om een uitkering aan te vragen, gewoon voor het geval DAT. Ik weet dat ik mezelf het beste kan concentreren op één ding, dus in dit geval een baan zoeken. Ik kan er wel een baantje onder mn niveau bij nemen, maar die zitten ook niet te wachten op mensen die zo snel mogelijk weg willen en bovendien denk ik dat zo'n baan me erg ind e weg zou gaan zitten bij het vinden van passend werk.

Misschien kunnen ze me wel helpen bij het bepalen wat voor soort baan het beste bij me zou passen. Daar heb ik nu, na 4 jaar studie, nog steeds geen idee van.

Ik zit een beetje in het zelfde schuitje en het CWI heeft ervoor gezorgd dat ik nu wat testen heb gedaan. Die maakten wat meer duidelijk over hoe ik fijn werk en wat me motiveert. Er kwam geen reeks beroepen uit maar wel wat richtingen. Dat is op zich al een winst voor mij.

quote:

Op zaterdag 12 september 2009 18:23 schreef wallofdolls het volgende:

[..]

Nog niet eens uitzonderingsgevallen... gewoon dat hele "jij gedraagt je niet volgens ons robotesque ideaalplaatje dus ben je ernstig ziek"-gedoe . In plaats van dat ze je alledaagse hulpmiddelen aanreiken

Brrr ja. Dat gevoel had ik heel erg bij Psyq.

Ik vond trouwens de hulpgids ADHD daar een verademing in. Eindelijk eens mensen die er gewoon en relaxed over doen in plaats van je het gevoel te geven dat je zwaar in de shit zit.

quote:

Op maandag 14 september 2009 12:39 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik zit een beetje in het zelfde schuitje en het CWI heeft ervoor gezorgd dat ik nu wat testen heb gedaan. Die maakten wat meer duidelijk over hoe ik fijn werk en wat me motiveert. Er kwam geen reeks beroepen uit maar wel wat richtingen. Dat is op zich al een winst voor mij.

Goed om te weten. Ben benieuwd wat er uitkomt vrijdag dan.
Heb al wat ervaring bij het CWI, en in die ervaring heb ik vooral geleerd dat je gewoon heel veel mazzel moet hebben met wie je treft daar.
We zien wel. Jij hebt dus je ADHD ook gewoon ter sprake gebracht? Dat blijkt voor mij toch altijd een beetje een drempel.

quote:

Op maandag 14 september 2009 12:46 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Brrr ja. Dat gevoel had ik heel erg bij Psyq.

Ik ervaar PsyQ inderdaad ook als heel erg probleemgericht qua insteek. Gelukkig sluit mijn psych goed aan bij wat ik belangrijk vind en laat ze mij m'n eigen doelen stellen.

Ik heb nu weer zo'n periode dat ik weer zo ontzettend lusteloos ben en niks gedaan kan krijgen.. Ik zit nu ook alweer een week thuis in de ziektewet omdat ik zo lusteloos als ik weet niet wat ben. Tevens heb ik het gevoel dat ik wellicht meer dan ADD heb. Mischien wel Asperger of PDD-NOS.

Alleen ik heb niet zo'n hoge pet op van psychiaters en die hele molen. Ik denk dat bewustwording van het feit dat ik anders ben, en hoe daar mee om te gaan, een stuk beter werken dan volgedrukt te worden met medicatie waar je toch maar op staat te trippen.

Het vervelende is alleen dat het zo verdomde moeilijk is uit te leggen wat je mankeert, althans in mijn geval. Ik krijg over het algemeen het gevoel dat; als ik uitspreek waar ik last van heb, ik mezelf zo ontzettend aanstel.. (misschien wel omdat mensen in mijn omgeving dat onbewust uitstralen? ik weet het niet)

Ook zit ik in een redelijk sociaal isolement op het ogenblik...

mensen die dit herkennen en hierover mee kunnen praten?

quote:

Op maandag 14 september 2009 14:35 schreef Robbiej het volgende:
Ik heb nu weer zo'n periode dat ik weer zo ontzettend lusteloos ben en niks gedaan kan krijgen.. Ik zit nu ook alweer een week thuis in de ziektewet omdat ik zo lusteloos als ik weet niet wat ben. Tevens heb ik het gevoel dat ik wellicht meer dan ADD heb. Mischien wel Asperger of PDD-NOS.

Alleen ik heb niet zo'n hoge pet op van psychiaters en die hele molen. Ik denk dat bewustwording van het feit dat ik anders ben, en hoe daar mee om te gaan, een stuk beter werken dan volgedrukt te worden met medicatie waar je toch maar op staat te trippen.

Het vervelende is alleen dat het zo verdomde moeilijk is uit te leggen wat je mankeert, althans in mijn geval. Ik krijg over het algemeen het gevoel dat; als ik uitspreek waar ik last van heb, ik mezelf zo ontzettend aanstel.. (misschien wel omdat mensen in mijn omgeving dat onbewust uitstralen? ik weet het niet)

Ook zit ik in een redelijk sociaal isolement op het ogenblik...

mensen die dit herkennen en hierover mee kunnen praten?

Ik herken de lusteloosheid en het gevoel van isolatie wel, maar ik zou je eerlijk gezegd niet kunnen vertellen wat nou precies datgene was waardoor ik er uit ben gekomen.

Tenminste, in mijn geval zat ik voornamelijk vast omdat ik me druk maakte over bepaalde dingen (in dit geval mijn privesituatie), ook al deed ik dat in mijn achterhoofd.

Is er iets waar je je op dit moment aan ergert, waar je je druk om maakt, misschien iets wat al langere tijd speelt, wat je energie op aan het vreten is? Misschien is het juist die ontevredenheid met je huidige diagnose?

Ik ben vandaag, begonnen met de Concerta. (eerst had ik Ritalin).
Heeeeel rustgevend, alleen al het niet steeds afgaan van mijn, mobiel; Pillentijd!
Ik heb ook geen hoofdpijn/misselijkheid etc. Dus:

Vandaag de uitslag gehad van het intake gesprek en de diagnose ad(h)d gekregen.
Volgende week vervolg gesprek om te bespreken welke dingen ik wil gaan aanpakken etc.

Zullen dan ook medicatie gaan bespreken maar ik weet niet zo goed hoe ik mij daar bij moet voelen. Aan de ene kant heb ik zoiets van : als het helpt, waarom niet? Maar aan de andere kant heb ik het idee dat het mijn persoonlijkheid en datgene wat mij nu mij maakt zal veranderen/flink beinvloeden. lastig lastig lastig.

quote:

Op maandag 14 september 2009 15:35 schreef DrD00m het volgende:
Vandaag de uitslag gehad van het intake gesprek en de diagnose ad(h)d gekregen.
Volgende week vervolg gesprek om te bespreken welke dingen ik wil gaan aanpakken etc.

Zullen dan ook medicatie gaan bespreken maar ik weet niet zo goed hoe ik mij daar bij moet voelen. Aan de ene kant heb ik zoiets van : als het helpt, waarom niet? Maar aan de andere kant heb ik het idee dat het mijn persoonlijkheid en datgene wat mij nu mij maakt zal veranderen/flink beinvloeden. lastig lastig lastig.

Kwestie van uitproberen... Het zijn gelukkig geen antidepressiva of zo, die je eerst 6 weken moet slikken voordat het gewenste effect wordt bereikt.

ik ben er echt klaar ermee. Ik mag nu niet die pillen(ritalin) omdat ze bang zijn dat ik niet om kan gaan met het gebruik van alcohol. Ik heb een maand geleden mijn diagnose voor ADHD gehad en zullke pillen lijken me erg fijn. Het slaat echt nergens op, ik heb verteld dat ik in het studentenleven verkeer en normaliter 1 a 2 keer in de week zo'n 15 glazen alcohol op een avond drink. Daar buiten drink ik nooit. Ik kan dit heus wel minderen en er ook echt wel mee omgaan, zij geloven dit alleen niet omdat ik op alle gesprekken die ik gehad heb brak was hoewel dit echt puur toeval is, en toen ik zei dat elke student die ik ken hetzelfde leven lijdt zeiden ze dat het niet normaal is om zoiet te zeggen dat ik een vertekend beeld heb!

Echt dit slaat absoluut nergens op. Ik heb nu om het te bewijzen al 2 weken niet gedronken en mag vrijdag weer op gesprek komen om het er nog eens over te hebben. Toen jullie waren doorverwezen naar de Psychiator duurde het toen lang voordat je eenmaal mocht beginnen met medicatie???? Het duurt mij allemaal wel erg lang namelijk.

quote:

Op maandag 14 september 2009 16:00 schreef Thrackan het volgende:

[..]

Kwestie van uitproberen... Het zijn gelukkig geen antidepressiva of zo, die je eerst 6 weken moet slikken voordat het gewenste effect wordt bereikt.

Maar het gaat wel na verloop van tijd steeds beter werken, op het begin had ik echt pieken en dalen. Ik vergat ook nooit mijn medicijnen omdat ik dat wel voelde, maar nu ben ik ze wel eens vergeten dat ik er pas een uur later aan dacht. En dan nog ben ik rustiger dan zonder ritalin, dat was op het begin wel anders.