AHA, dus de communicatie was vanaf het begin al onduidelijkquote:Op donderdag 22 januari 2009 21:51 schreef Sugar het volgende:
Maar ja, beloofd is het niet letterlijk. Niet zo van: afgesproken en beloofd dat ik je die tekening geef. Ze vertelde me aan het begin van de middag gewoon vrolijk dat ze een tekening voor R had gemaakt en andersom.
![]()
Aaaaah!
Dat ken ikquote:Op donderdag 22 januari 2009 22:12 schreef Sugar het volgende:
Maar vanaf dat moment wás ik consequent, maar het gíng niet!
En wat doen jullie als ze 99x een worstje krijgen bij de slager en de 100e x vergeet de slager het en je kind rekent erop?quote:Op donderdag 22 januari 2009 22:08 schreef Sugar het volgende:
Ook zoéén: dankjewel laten zeggen voor het gekregen worstje. Het kind klapt dicht en weigert. Hoe ver ga je in zoiets? Heb ik ook weleens te veel op de spits gedreven. Tenenkrommend word je dan zelf.
Herkenbaar! Wat bij mijn kind altijd helpt als het 'op slot' zit, is eerst het gevoel benoemen. Dat zorgt ervoor dat een gesprek toch op gang komt. Bijvoorbeeld: "Ben je erg verdrietig dat ... weggaat?" of: "Vind je het zo erg als de tekening meegaat? Wilde je die liever zelf houden?" Als je kind zich in woede of verdriet toch door jou begrepen voelt, zijn ze eerder weer in staat met jou erover te praten. En dan kan je samen een oplossing zoeken. Maar zie die rust maar eens te vinden als je daar met de stoom uit je oren staat!quote:Op donderdag 22 januari 2009 21:25 schreef Sugar het volgende:
Krocky, Maria was nogal op slot en dat verdriet kwam niet binnen bij d'r. Heb het inderdaad laten zien en benoemd, maar ze was onvermurwbaar.
Idd, ik geloof ook dat een kind veel sneller leert dat het niet altijd netjes is om te vragen als hij/zij een keer een bot antwoord van de slager krijgt dan wanneer de moeder steeds maar weer zegt dat het niet mag. Als ouder gaan vragen om dat plakje worst zou ik dan weer niet doen. Tenzij ik zelf graag een plakje wil natuurlijkquote:Op donderdag 22 januari 2009 22:52 schreef Leah het volgende:
Maar waarom mag je eik niet ergens om vragen? Ik vind dat eigenlijk zo gek. Ik doe/deed het ook hoor. "Kindertjes die vragen worden overgeslagen."
Maar als je er goed over nadenkt is er niets mis mee, om te vragen wat je graag wil (ik denk alvast vooruit, salaris, relaties etc).
Als je dan maar met een negatief antwoord om kunt gaan.
Voor ik een kind kreeg had ik al heel wat neefjes en nichtjes die dan als ze hier kwamen verwend werden door tante Easy. Neefjes of nichtjes vroegen dan ook wel eens ergens om als mijn broer/schoonzus erbij waren en kregen dan van hen te horen: Kinderen die vragen worden overgeslagen. Ik antwoordde toen tegen hen: Kinderen die niet vragen worden vergetenquote:Op donderdag 22 januari 2009 22:52 schreef Leah het volgende:
Maar waarom mag je eik niet ergens om vragen? Ik vind dat eigenlijk zo gek. Ik doe/deed het ook hoor. "Kindertjes die vragen worden overgeslagen."
Ik vind dat ook een hele rare uitdrukking! Als je kind nergens om mag vragen weet je toch ook niet wat het wil? Of je moet het fijn vinden om je kind constant met vragen te bestoken. Hier mogen ze overal om vragen, als het niet mag zeg ik gewoon nee en dat wordt door Dylan dan, Quinten gooit zijn peuterpuberteit in de strijd eigenlijk ook altijd geaccepteerd.quote:Op donderdag 22 januari 2009 22:52 schreef Leah het volgende:
Maar waarom mag je eik niet ergens om vragen? Ik vind dat eigenlijk zo gek. Ik doe/deed het ook hoor. "Kindertjes die vragen worden overgeslagen."
Dit, en ik zou speciaal voor dit soort gevallen een stapeltje kleur/knutselplaten inslaan om het kindje tóch wat mee te kunnen gevenquote:Op donderdag 22 januari 2009 21:58 schreef Maneki.Neko het volgende:
Ik zou tegen het andere kind hebben gezegd dat kindlief de tekening toch niet af kon staan, en een nieuwe beloven voor de andere dag.
Dan, als eigen kind weer afgekoeld was, een praatje maken over beloftes maken en nakomen en een tekening speciaal voor het vriendinnetje laten maken en die de volgende dag (of volgende keer dat ze elkaar zien) geven.
Het gaat op zo'n moment dan echt om die tekening, niet om een kopie.quote:Op vrijdag 23 januari 2009 16:51 schreef Lente_ninja het volgende:
Sugar, heb je een scanner en een kleurenprinter? Was het geen idee geweest om een kopie van de tekening te maken?
Wat stom eigenlijk als dat kind er gewoon netjes om vraagtquote:Op vrijdag 23 januari 2009 16:57 schreef miss_dynastie het volgende:
Ik was laatst in een supermarkt waar een kind keurig vroeg om een plakje worst en die mevrouw hem toe begon te snauwen met 'kinderen die vragen'... heb hem maar even afgemaakt met 'krijgen gewoon antwoord'. Ik vind er echt niets onwenselijks aan als een kind er gewoon netjes om vraagt.
Daar heb je gelijk in, maar het was meer voor dat andere kind, zodat die zich misschien minder schuldig zou voelen ofzo. Afspraak is afspraak, maar ik zou het ook weer zo sneu vinden voor dat vriendinnetje als die meteen door Maria gezien zou worden als 'die tekeningen pikker', hoe onterecht dat ook is.quote:Op vrijdag 23 januari 2009 17:01 schreef bixister het volgende:
ja, en al had ze een kleurenkopieerapparaat, kinderen moeten er ook mee leren omgaan dat ze soms iets niet krijgen, ook al willen ze het nog zo graag. 1 van de 2 had gewoon pech.
Wat goed dat het nu netjes is opgelost!quote:Op vrijdag 23 januari 2009 17:21 schreef Sugar het volgende:
Vanochtend heeft ze wel zelf een nieuwe tekening gemaakt, dat wilde ze na één keer voorstellen (door mij) wel. En ze zei zelf: wil jij sorry op een briefje schrijven, dan kan ik het naschrijven bij de tekening. Dat was wel oké dus.
Ja dat is helemaal onbegonnen werk ja. Hoe ver wil je het laten gaan en wanneer grijp je in lijkt me in deze heel moeilijk omdat je toch de ander ermee ehm, niet voor het hoofd stoot of beledigt ofzo maar ehm... kan er niet opkomen.quote:Op vrijdag 23 januari 2009 19:05 schreef sjak het volgende:
Goed opgelost Sjoeg! Lief van Maria dat ze sorry wilde schrijven.
Nou huup-huup, daar noem je er een. Ik zou wel zeggen dat ze het van mij mocht tegen die man. Verder zou ik er niet al te veel op ingaan. Ik loop er een paar meter achter dus ik heb dan snel genoeg ingegrepen. Moeilijker vind ik deze discussie als het gaat over ouders, vriendinnen etc die een andere mening erop nahouden en je kind (of mij dan) gaan corrigeren.
quote:Op vrijdag 23 januari 2009 17:21 schreef huuphuup het volgende:
Of zoals het voorbeeld van Miss_Dynastie, als zoiets gebeurd. Laat je het gaan of grijp je in en laat je je kind weten dat hij/zij niets verkeerds heeft gedaan?
Kan je het ze echt kwalijk nemen? Het is (helaas) namelijk vaak wel zo. Wel bot als mensen je daar op straat op aan spreken, maar degene die dat niet doen, zullen het zeker weten wel denken. Zeker als je er jong uitziet voor je leeftijd (of het kind juist oud voor haar leeftijd). Doe je niets aan.quote:Op vrijdag 23 januari 2009 20:18 schreef MamsX het volgende:
[..]
Nu ben ik zelf een jonge mama. Ik ben 21
En het commentaar wat ik op straat te horen krijg is zo bizar.
Ze gaan er allemaal van uit dat ik geen contact heb met de vader, bij mijn moeder woon etc
Eerlijk is eerlijk, hij is wel scherpquote:En natuurlijk de vraag: Ongelukje..![]()
Waarop ik nu maar reply met, nee een meisje![]()
De mensen die zo onbeschoft zijn dat ze op straat tegen je roepen "goh, vader is er zeker vandoor?" hadden best wat beter opgevoed mogen wordenquote:Op vrijdag 23 januari 2009 21:04 schreef sjak het volgende:
Maar dat is een andere discussie toch?
Hier gaat het over dingen waar je tegen aan loopt met het opvoeden.
zit ook wat in. Ik hoop eingenlijk dat als ze eenmaal doorheeft wat wel en niet kan, dat ze dat dan dus wel doet.pfffquote:Op vrijdag 23 januari 2009 22:02 schreef Lente_ninja het volgende:
Chacama: ik bedacht me net wel iets... het is natuurlijk niet de bedoeling dat ze jouw rol als mamma overneemt, maar ben je niet bang dat het te ver door zal slaan naar de andere kant? Ik bedoel... stel dat ze zo meteen wat ouder zijn en samen alleen buiten gaan spelen en Maud doet iets waarvan jij hebt gezegd dat het niet mag (te dicht bij een drukke weg spelen, op ijs lopen dat eigenlijk nog te dun is, snoep aannemen van een vreemde...). Fleur zou daar wat van moeten zeggen ("he, daar mogen we niet komen!"), maar doet dat niet omdat ze bang is mamma te spelen? Daar zou ik wel voor waken.
Het is vreselijk lastig, ik weet het... en ik heb niet eens kinderen.quote:Op vrijdag 23 januari 2009 22:07 schreef chacama het volgende:
[..]
zit ook wat in. Ik hoop eingenlijk dat als ze eenmaal doorheeft wat wel en niet kan, dat ze dat dan dus wel doet.pfff
Als je wil dat ze zich minder verantwoordelijk voelt, moet je haar ook niet laten oordelen over jouw gedrag: dat is ook weer een vorm van verantwoordelijkheid. Ik denk dat ze probeert om een wit voetje te halen door jou te 'ontlasten' in jouw taak als opvoeder. Complimentjes geven als ze (gevaarlijk) gedrag aan jou meld en zich er verder niet ermee bemoeit, lijkt me idd een goed idee. Verder negeren als ze mamma probeert te spelen (negatieve aandacht is óók aandacht) en zeker niet Maud een standje geven waar Fleur bij is, ander zou Fleur zich nog trots kunnen gaan voelen ("zie je wel dat mamma mij véél volwassener vind dan jou?").quote:Op vrijdag 23 januari 2009 22:24 schreef chacama het volgende:
ja, daar schort het bij mij nog al eens aan. Positief belonen.
Misschien nog maar eens goed over nadenken. En kijken of het wel een probleem is. Dat zij zich minder verantwoordelijk voelt, is wel iets waar we aan moeten werken, maar dan zijn sterren niet de goede manier waarschijnlijk.
Ik zag laatst bij één of ander ziekenhuis programma op TV een kind van bijna acht die nog de hele tijd rondliep met een speen, waar ook nog eens een koord met allemaal gekleurde blokjes aanhing.quote:Op zaterdag 24 januari 2009 21:28 schreef chacama het volgende:
Ander voorbeeld is dat ik het niet uit vind zien als een kind van 4 met een speen in zijn mond loopt te spelen/praten, maar daar zeg ik niets van, want dat is aan de ouders zelf. Maar als dat kind tegen mij een heel verhaal begint af te steken dan zeg ik dus wel: Ik versta je niet er zit nog iets in je mond.
quote:Op zaterdag 24 januari 2009 21:49 schreef Leah het volgende:
Tja, opvoeden van andermans kinderen, ik vind het een lastig ding...
Als ik hier kinderen van goede vrienden heb die bv mijn (toen nog) baby zelf uit de box plukten, dan zei ik daar wel wat van. Maar dan gaat het om mijn kind's veiligheid.
Als mijn kind iets uitvreet wat niet door de beugel kan, kan ik heel prima accepteren dat een goede vriendin/kennis/familie dat corrigeren, vooral omdat daarna naar mij toe heel vaak de uitleg volgt waarom.
Van een 14 jarige op een terras zou ik dat dus echt niét pikken, net zoals ik dat niet van de tandarts (laatst een akkefietje gehad), of een wildvreemde zou doen. Jouw biebverhaal, zolang die kinderen "alleen" maar gillen en krijsen vind ik dat niet jouw taak, als ze aan je been gaan hangen mag je daar best wat van zeggen
.
Zo heb ik laatst op het schoolplein een kleuter in de kladden gevat. Die stond dusdanig met het hek te gooien dat er al twee kindjes (waaronder 1 van mij) er bijna met hun hoofd tussen zaten. Opvoeder was niet in de buurt (vanwege nog meer kinderen die opgehaald moesten worden, en die situatie ken ik zelf ook).
Kind was heeeeeeel boos, maar in zo'n geval vind ik wél dat ik in mag grijpen.
In de supermarkt zal ik ook niet zo snel corrigeren. Tenzij er eentje het schap leeg aan het ruimen is of aan het kijken is of er wel voldoende koekjes in de doos zitten. Maar dat zou ik ook van een ander verwachten als die van mij dat doet en ik niet naast d'r sta.quote:Op zaterdag 24 januari 2009 21:56 schreef Leah het volgende:
Nou ja, het ligt er dus wel heel erg aan wát. Iemand die in de supermarkt mijn kind corrigeert kan ik niet erg waarderen, een moeder die op het schoolplein mijn peutertje ziet lopen en bedenkt dat dit ws niet klopt wel.
De bieb is een plaats waar je je rustig moet houden, dat staat zelfs op de borden. Ik vond het ook weer zo cru om meteen bij een medewerker te gaan 'klikken' en het leek me beleefder om eerst pa even aan te spreken (misschien was 'ie zodanig verdiept in een boek dat hij het gewoon niet doorhad?). Maar ja, ik kon ook niet van te voren weten dat pa's opvoedkundig IQ blijkbaar niet boven kamertemperatuur uitkomtquote:Op zaterdag 24 januari 2009 22:03 schreef Leah het volgende:
Lente Ninja, sorry, maar in het geval van het gillen en krijsen is dat dan echt niet aan jou.
Als ze je als klimrek gebruiken wel hoor.
quote:Op zaterdag 24 januari 2009 22:02 schreef Leah het volgende:
Oh, en de allerergste! Freek was als peuter echt enorm hyper. Nog afgezien van het feit dat mensen die ik niet goed kende allemaal riepen dat ie wel ADHD zou hebben (was niet zo, dat wist mijn moederhart, en de deskundigen zijn er inmiddels ook wel uit), werd ik ooit in de bieb aan gesproken door een nogal... euhm... geitenwollen sokkenmevrouw. Met van die sandalen.
Freek klom op dat moment in de boekenkast, en ik haalde hem eruit. Waarop de mevrouw zei dat ik hem zeker te weten veel te veel tv liet kijken. Want dat kon je zo zien
.
Eerlijk, ik was zo verbaasd dat ik er niet eens iets van gezegd heb....
Ik krijg er hoofdpijn van en omdat ik ADHD heb, kan ik me al zo slecht concentrerenquote:Op zaterdag 24 januari 2009 22:30 schreef Leah het volgende:
Lente Ninja, ik snap dat je je er mega aan stoort hoor, en voordat ik zelf ouder (als in leeftijd)werd had ik er ook zeker wat van gezegd. Inmiddels ben ik zover dat ik dat een probleem van de medewerkers vind, dwz zolang ik zelf mijn boeken uit kan zoeken zal het me worst wezen als een kind dat niet het mijne is de tent afbreekt
.
Nogmaals, als ze aan je been gaan hangen is het wel jouw probleem, en doe je er dus iets aan.
Tja, en daar zou ik dan zelf heel erg mee proberen op te passen, omdat ik me nog zo goed herinner hoe dat voelde vroeger. Ik had ook wel eens erg vervelende buiene, en die had ik dan uiteraard net als die allerliefste tante er was. Waarom, geen idee, maar zo werkte het. En ik vond het altijd al zo erg dat die liefste tante of iemand waarvan ik eigenlijjk wilde dat die me erg lief vond me in zo'n bui zag. Ik schaamde me daar al erg jong voor, maar kon die bui ook niet inhouden. En als mijn moeder dan juist andere kindjes complimentjes gaf, of zei hoe lief ze waren, vond ik dat heel naar. Dan ging ik juist twijfelen of ze mij wel echt lief vond, want dat kon natuurlijk niet als ik zo'n vervelend kind was.quote:Op vrijdag 23 januari 2009 17:58 schreef Dinus het volgende:
Ik had denk ik tegen m'n eigen kind gezegd dat ze voortaan zoiets niet moet beloven, omdat het andere kindje nu verdrietig is, en het andere kindje laten kiezen of ze toch haar eigen tekening dan meewilde of niet.
En haar in bijzijn van m'n eigen kind een complimentje gegeven, over het nakomen van de belofte en de mooie tekening.
Goed om te horen. Ik zou hier zelf nooit bij stil staan. Ik was als kind heel rustig en heb een megadrukke dochter. Ik kan me voorstellen dat er een moment zou kunnen komen dat ik dit had kunnen doen! Aan de andere kant, als hier visite is en Jet is stout dan gaat ze net zo hard naar de gang als normaal hoor.quote:Op zondag 25 januari 2009 10:59 schreef chacama het volgende:
Miss-Sly. Dat herken ik ook wel. Je wilt die woede-aanval niet, maar hij komt gewoon. En als je ouders dan ook nog zoiets zeggen dan wil je letterlijk door de grond gaan. Ik merk dat Fleur daar ook heel gevoelig voor is. Ik probeer dat bestraffen zo min mogelijk in het bijzijn van anderen te doen. Ik neem ze apart en probeer dan tot d'r door te dringen.
Mijn tandarts uit m'n kindertijd deed dat dus ook constant, ook als het compleet onzinnig was. Dan zei hij bijvoorbeeld tegen m'n moeder dat ze me harder moest laten praten terwijl ik een gierende keelontsteking had. Droeftoeterquote:Op zondag 25 januari 2009 08:06 schreef Suzanna het volgende:
Onze tandarts heeft de (zeer irritante) neiging om elke keer (echt elke keer!) als we daar komen een of ander wijsgerig ding te zeggen over de opvoeding van kinderen. Hij weet altijd wel iets te benoemen wat wij niet goed doen (hoe kan dat eigenlijk in zo'n kort bezoekje??!) en echt, ik heb alleen daarom al geen zin meer om naar de tandarts te gaan.
Dat is toch niet normaal, dat een tandarts zich bemoeit met de opvoeding van je kinderen?? Dat hij zich bemoeit met het tandenpoetsen, okee, maar dat doet hij niet (dat doen we wel goed genoeg) maar hij moet altijd iets over de psychologie en opvoeding van kinderen spuien. Op een belerend toontje...
quote:Op zondag 25 januari 2009 14:02 schreef sjak het volgende:
[..]bedenk me net, dit topic had moeten heten: OUD weet zich geen raad.
Maar hoezo? Ik zeg dat ook wel eens hoor, wat maakt mij het nu uit of mijn kind op knopjes drukt in een winkel? Ik heb er geen last van. de winkeljuffrouw wrs wél, dus die is dan degene die dat niet leuk vind en boos wordt, logisch tochquote:Op maandag 26 januari 2009 08:21 schreef MeNicole het volgende:
Ik heb soms dat ik ineens zo met de neus op de feiten gedrukt word.
Van het weekend waren we in een winkel waar een kindje op knopjes zat te drukken van geluidspeelgoed. De mama had al een paar keer gezegd: NIet steeds op de knopjes drukken. Maar dochterlief luisterde niet. Toen zei mama: Als je nu nog een keer op het knopje drukt word de mevrouw van de winkel boos!! En toen vloog er bij mij uit: Nee dan word die mevrouw van de winkel niet boos maar mama zelfHet was er uit voor ik er erg in had. Weet ook niet of ze me gehoord heeft.
Maar later had ik het er metover en bedacht me dat ik soms hetzelfde doe. Gewoon om er makkelijk van af te komen. Nu probeer ik dat niet meer te doen want ik vind dat ik dan de schuld afschuif op iemand die er helemaal niks mee te maken heeft.
Nee mij maakt het ook vaak niks uit. Maar in dit geval was de moeder die het niet wilde hebben. En dan moet je dat ook gewoon zeggen. En niet dat die mevrouw boos word. Er was trouwens niet eens een mevrouw van de winkel in de buurtquote:Op maandag 26 januari 2009 10:05 schreef Vivi het volgende:
[..]
Maar hoezo? Ik zeg dat ook wel eens hoor, wat maakt mij het nu uit of mijn kind op knopjes drukt in een winkel? Ik heb er geen last van. de winkeljuffrouw wrs wél, dus die is dan degene die dat niet leuk vind en boos wordt, logisch toch.
Hoezo? Zolang ie niks stuk of vies maakt vind ik een een vergelijking van niks eiksquote:Op maandag 26 januari 2009 21:04 schreef Moonah het volgende:
Hm, Viefke, meen je dat nou? Dat het jou niet uitmaakt als jouw kind op knopjes drukt? Beetje hetzelfde als dat het je niet uitmaakt als je kind allerlei rotzooi maakt in bv een supermarkt, toch?
Al een paar dagen in mijn hoofd: wat een heerlijke post!quote:Op maandag 26 januari 2009 09:59 schreef trulleke het volgende:
*superwomanmodus ingeschakeld*
Mijn kinderen zijn perfect opgevoed en luisteren altijddus kom maar op met die kwesties!
Door schade en schande wijs, heb ik bepaalde dingen waar ik me niet meer druk om maak (het hangt er af van je kinds'karakter vind ik). Zo roep ik heel enthousiast "bedankt voor het spelen!!!" als een vriendje weer naar huis gaat in plaats dat ik het mijn dochter laat doen (was altijd janken geblazen). Hopelijk leert ze zo dat je dat dus ooit..in de toekomst...hopelijk..even moet doen omdat dat gewoon gezelliger is bij eht afscheid. Met hier spelen is de regel dat de gast mag kiezen: bekers, koekjes, enzovoorts. ik ben wel streng op samen delen, samen spelen en daar wil ik desnoods wel een strijd voor aangaan. Sorry zeggen moet wel indien nodig, maar in een 1 op 1 situatie.
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |