Opvoeden: OUD weet raad!

Wat ik me afvraag, naar aanleiding van het voorbeeld van Chacama: Kan een kleuter al écht een dag terugkijken en al terugkijkend oorzaak-gevolg koppelen?
Volgens mij kunnen de kleuters waar ik mee werk dat nog helemaal niet, die leven nog zo in het heden.

Ze kunnen wel terug vertellen, maar daar gaat nog zo veel fantasie doorheen en er is nog zo weinig echt besef van tijd dat ik me af vraag of het niet te "groots" is om zo terug te kijken naar het eigen gedrag en daar ook nog eens een beloningssysteem aan te koppelen.

Hm, ik krijg het niet goed onder woorden geloof ik

Oh en een dikke knuffel voor de moeders die hun "problemen" hier neer zetten, het geeft echt veel stof tot nadenken. Leuk!

Onze tandarts heeft de (zeer irritante) neiging om elke keer (echt elke keer!) als we daar komen een of ander wijsgerig ding te zeggen over de opvoeding van kinderen. Hij weet altijd wel iets te benoemen wat wij niet goed doen (hoe kan dat eigenlijk in zo'n kort bezoekje??!) en echt, ik heb alleen daarom al geen zin meer om naar de tandarts te gaan.
Dat is toch niet normaal, dat een tandarts zich bemoeit met de opvoeding van je kinderen?? Dat hij zich bemoeit met het tandenpoetsen, okee, maar dat doet hij niet (dat doen we wel goed genoeg) maar hij moet altijd iets over de psychologie en opvoeding van kinderen spuien. Op een belerend toontje ...

quote:

Op vrijdag 23 januari 2009 17:58 schreef Dinus het volgende:
Ik had denk ik tegen m'n eigen kind gezegd dat ze voortaan zoiets niet moet beloven, omdat het andere kindje nu verdrietig is, en het andere kindje laten kiezen of ze toch haar eigen tekening dan meewilde of niet.
En haar in bijzijn van m'n eigen kind een complimentje gegeven, over het nakomen van de belofte en de mooie tekening.

Tja, en daar zou ik dan zelf heel erg mee proberen op te passen, omdat ik me nog zo goed herinner hoe dat voelde vroeger. Ik had ook wel eens erg vervelende buiene, en die had ik dan uiteraard net als die allerliefste tante er was. Waarom, geen idee, maar zo werkte het. En ik vond het altijd al zo erg dat die liefste tante of iemand waarvan ik eigenlijjk wilde dat die me erg lief vond me in zo'n bui zag. Ik schaamde me daar al erg jong voor, maar kon die bui ook niet inhouden. En als mijn moeder dan juist andere kindjes complimentjes gaf, of zei hoe lief ze waren, vond ik dat heel naar. Dan ging ik juist twijfelen of ze mij wel echt lief vond, want dat kon natuurlijk niet als ik zo'n vervelend kind was.

Nee, ik zou daar heel erg mee uitkijken, kinderen kunnen daar erg gevoelig voor zijn en de verkeerde conclusies trekken.

@ Stout. Dankje. Die ga ik hier ook meenemen. Wat ben ik blij dat ik dit hier heb neergezet. En dat jullie zo met me mee denken.

Owlet, Fleur weet goed terug te halen wat er op een dag is gebeurd. Ze kan nagenoeg alles vertellen wat ze gedaan heeft. Maar een 3-6 maanden geleden had dat dus inderdaad nog niet gekund. Toen was alles wat eerder was gister bijvoorbeeld, ookal was het vanochtend of 3 dagen terug.

Miss-Sly. Dat herken ik ook wel. Je wilt die woede-aanval niet, maar hij komt gewoon. En als je ouders dan ook nog zoiets zeggen dan wil je letterlijk door de grond gaan. Ik merk dat Fleur daar ook heel gevoelig voor is. Ik probeer dat bestraffen zo min mogelijk in het bijzijn van anderen te doen. Ik neem ze apart en probeer dan tot d'r door te dringen.

quote:

Op zondag 25 januari 2009 10:59 schreef chacama het volgende:
Miss-Sly. Dat herken ik ook wel. Je wilt die woede-aanval niet, maar hij komt gewoon. En als je ouders dan ook nog zoiets zeggen dan wil je letterlijk door de grond gaan. Ik merk dat Fleur daar ook heel gevoelig voor is. Ik probeer dat bestraffen zo min mogelijk in het bijzijn van anderen te doen. Ik neem ze apart en probeer dan tot d'r door te dringen.

Goed om te horen. Ik zou hier zelf nooit bij stil staan. Ik was als kind heel rustig en heb een megadrukke dochter. Ik kan me voorstellen dat er een moment zou kunnen komen dat ik dit had kunnen doen! Aan de andere kant, als hier visite is en Jet is stout dan gaat ze net zo hard naar de gang als normaal hoor.
bedenk me net, dit topic had moeten heten: OUD weet zich geen raad.

[ Bericht 8% gewijzigd door sjak op 25-01-2009 14:25:12 ]

Naar de gang sturen vind ik ook niet als iets dat niet kan, maar wat mij wel vroeger is overkomen is dat ik naar mijn kamer gestuurd wel en na mijn straftijd vervolgens in de volle huiskamer nog eens terecht gewezen werd. Want ik moest tenslotte wel nog even sorry zeggen en herhalen waarom ik naar boven gestuurd werd. Met deze kennis op zak, stuur ik Fleur dus wel naar de gang, maar ga vervolgens naar haar om te bespreken wat er fout ging en waarom ze dus straf kreeg. Als er dan nog aan een derden sorry gezegd moet worden, dan vraag ik aan haar waar ze dat wil doen. Soms is dat dus in het bijzijn van anderen en soms vraagt ze of ik de persoon in kwestie erbij wil roepen. Nou, prima. Beter dan dat ze in de kamer huilend en hortend en stotend nog een sorry over d'r lippen probeert te krijgen.

quote:

Op zondag 25 januari 2009 08:06 schreef Suzanna het volgende:
Onze tandarts heeft de (zeer irritante) neiging om elke keer (echt elke keer!) als we daar komen een of ander wijsgerig ding te zeggen over de opvoeding van kinderen. Hij weet altijd wel iets te benoemen wat wij niet goed doen (hoe kan dat eigenlijk in zo'n kort bezoekje??!) en echt, ik heb alleen daarom al geen zin meer om naar de tandarts te gaan.
Dat is toch niet normaal, dat een tandarts zich bemoeit met de opvoeding van je kinderen?? Dat hij zich bemoeit met het tandenpoetsen, okee, maar dat doet hij niet (dat doen we wel goed genoeg) maar hij moet altijd iets over de psychologie en opvoeding van kinderen spuien. Op een belerend toontje ...

Mijn tandarts uit m'n kindertijd deed dat dus ook constant, ook als het compleet onzinnig was. Dan zei hij bijvoorbeeld tegen m'n moeder dat ze me harder moest laten praten terwijl ik een gierende keelontsteking had. Droeftoeter

Weet trouwens niet echt of dit onder "opvoeden" valt, maar kennen jullie deze al? http://www.littlebabymac.(...)by-dos-and-donts.jpg

De plaatjes zijn soms echt te erg. Ze komen uit een boekje dat ik ga kopen voor m'n zusje als ze zwanger is

Ik heb soms dat ik ineens zo met de neus op de feiten gedrukt word.
Van het weekend waren we in een winkel waar een kindje op knopjes zat te drukken van geluidspeelgoed. De mama had al een paar keer gezegd: NIet steeds op de knopjes drukken. Maar dochterlief luisterde niet. Toen zei mama: Als je nu nog een keer op het knopje drukt word de mevrouw van de winkel boos!! En toen vloog er bij mij uit: Nee dan word die mevrouw van de winkel niet boos maar mama zelf Het was er uit voor ik er erg in had. Weet ook niet of ze me gehoord heeft.
Maar later had ik het er met over en bedacht me dat ik soms hetzelfde doe. Gewoon om er makkelijk van af te komen. Nu probeer ik dat niet meer te doen want ik vind dat ik dan de schuld afschuif op iemand die er helemaal niks mee te maken heeft.

*superwomanmodus ingeschakeld*

Mijn kinderen zijn perfect opgevoed en luisteren altijd dus kom maar op met die kwesties!

Door schade en schande wijs, heb ik bepaalde dingen waar ik me niet meer druk om maak (het hangt er af van je kinds'karakter vind ik). Zo roep ik heel enthousiast "bedankt voor het spelen!!!" als een vriendje weer naar huis gaat in plaats dat ik het mijn dochter laat doen (was altijd janken geblazen). Hopelijk leert ze zo dat je dat dus ooit..in de toekomst...hopelijk..even moet doen omdat dat gewoon gezelliger is bij eht afscheid. Met hier spelen is de regel dat de gast mag kiezen: bekers, koekjes, enzovoorts. ik ben wel streng op samen delen, samen spelen en daar wil ik desnoods wel een strijd voor aangaan. Sorry zeggen moet wel indien nodig, maar in een 1 op 1 situatie.

quote:

Op zondag 25 januari 2009 14:02 schreef sjak het volgende:

[..]


bedenk me net, dit topic had moeten heten: OUD weet zich geen raad.

quote:

Op maandag 26 januari 2009 08:21 schreef MeNicole het volgende:
Ik heb soms dat ik ineens zo met de neus op de feiten gedrukt word.
Van het weekend waren we in een winkel waar een kindje op knopjes zat te drukken van geluidspeelgoed. De mama had al een paar keer gezegd: NIet steeds op de knopjes drukken. Maar dochterlief luisterde niet. Toen zei mama: Als je nu nog een keer op het knopje drukt word de mevrouw van de winkel boos!! En toen vloog er bij mij uit: Nee dan word die mevrouw van de winkel niet boos maar mama zelf Het was er uit voor ik er erg in had. Weet ook niet of ze me gehoord heeft.
Maar later had ik het er met over en bedacht me dat ik soms hetzelfde doe. Gewoon om er makkelijk van af te komen. Nu probeer ik dat niet meer te doen want ik vind dat ik dan de schuld afschuif op iemand die er helemaal niks mee te maken heeft.

Maar hoezo? Ik zeg dat ook wel eens hoor, wat maakt mij het nu uit of mijn kind op knopjes drukt in een winkel? Ik heb er geen last van. de winkeljuffrouw wrs wél, dus die is dan degene die dat niet leuk vind en boos wordt, logisch toch .

quote:

Op maandag 26 januari 2009 10:05 schreef Vivi het volgende:

[..]

Maar hoezo? Ik zeg dat ook wel eens hoor, wat maakt mij het nu uit of mijn kind op knopjes drukt in een winkel? Ik heb er geen last van. de winkeljuffrouw wrs wél, dus die is dan degene die dat niet leuk vind en boos wordt, logisch toch .

Nee mij maakt het ook vaak niks uit. Maar in dit geval was de moeder die het niet wilde hebben. En dan moet je dat ook gewoon zeggen. En niet dat die mevrouw boos word. Er was trouwens niet eens een mevrouw van de winkel in de buurt

Hm, Viefke, meen je dat nou? Dat het jou niet uitmaakt als jouw kind op knopjes drukt? Beetje hetzelfde als dat het je niet uitmaakt als je kind allerlei rotzooi maakt in bv een supermarkt, toch?

Anyway, ik wilde nog even op Chacama reageren. Ik vind het knap dat je zo eerlijk naar jezelf durft te kijken. Er is al veel (nuttigs) gezegd over je beloningssysteem. Ik wilde graag nog iets toevoegen over jouw opmerking dat het een nare eigenschap van je zou zijn dat je (te) vaak onnodig boos wordt. Meestal heeft zoiets ermee te maken dat je zelf niet helemaal lekker in je hum bent. Soms merk ik het in mijn groep, dan ben ik zo mopperig, en dan vind ik de kinderen druk, en dan doen ze vervelend. dat is voor mij een signaal! hallo Moonah, hoe is het met jóu eigenlijk?? Vaak blijkt dan dat het toch een actie/reactie-verhaal is. Ik ben chagrijnig en kan daardoor minder hebben etc. Om het om te buigen helpt het me om heel bewust positieve dingen te benoemen, al is het maar iets kleins. Maar het moet wél gemeend zijn. En vaak doe ik dan ook even een spelletje, even wat gezelligs, met grapjes. Dat helpt. Sowieso is het voor alle partijen fijn als je de positieve kijk neemt ipv de mopperige. Kwestie van oefenen, complimentjes geven. Succes!

quote:

Op maandag 26 januari 2009 21:04 schreef Moonah het volgende:
Hm, Viefke, meen je dat nou? Dat het jou niet uitmaakt als jouw kind op knopjes drukt? Beetje hetzelfde als dat het je niet uitmaakt als je kind allerlei rotzooi maakt in bv een supermarkt, toch?

Hoezo? Zolang ie niks stuk of vies maakt vind ik een een vergelijking van niks eiks .

Lijkt me nogal logisch dat een kind in een speelgoedwinkel op knopjes van het speelgoed drukt. Meestal staat er zelfs (ten overvloede) "Try me" bij .

Ah, te snel gelezen! Had niet in de gaten dat het om een speelgoedwinkel ging. Zag eerlijk gezegd een TV voor me waar allerlei kinderen met hun nieuwsgierige vingertjes aan zaten. Weet niet waarom.
Maar in een speelgoedwinkel zou ik het ook geen probleem vinden.
Dus, excuse me miss!

Tsk Tsk...

.

@Moonah, klopt. Dat valt me inmiddels ook steeds meer op. Ik kan er tegenwoordig de pilstrip op naslaan. En zie het nu gelukkig ook aankomen dus. En verder is weinig slaap ook erg funest voor mijn geduld. Maar, meer en meer leer ik ook dat om te zetten. Ik wilde het nog al eens als excuus gebruiken, maar dat is niet eerlijk t.o.v. de rest van het gezin. Niet dat het nu altijd goed gaat, maar ik ben er wel meer van bewust.

En onzemeiden mogen ook in de speelgoed winkel de try-me's uittesten...

Ik neem mijn kleine neefje mee naar de supermarkt omdat ie zo graag mee wilt, goed. Ik vraag hem achteraf of hij wat booschappen wilt dragen maar doet dat pertinent niet. Gooit het op de grond. Zelfs in de snackbar gooit hij de spullen op de grond. Dreigen dat ik het aan zijn moeder vertel of erger, zijn vader. Helpen niet.

Dit is wel heel wat jaren geleden hebeurd en hij was toen ongeveer 2 a 3. Maar hoe ga je moet zo iemand om in het vervolg?

hem niet meer dat soort taken geven voorlopig, lijkt me. kennelijk is hij daar nog niet aan toe. 2 à 3 is nog piepjong. daar moet je niet te hoge verwachtingen aan stellen.

Hij is bij je op bezoek. Dus hij hoeft niet te helpen, hij mag helpen. Hij wil het niet, dus ook niet dwingen. En dreigen met het vertellen van de ouders vind ik niet echt de meest geschikte 'opvoedmethode'. Hier geld voor de meiden ook speelgoed en vuile kleding (Maud iets minder dan Fleur) ruimen jullie zelf op en alle andere klusjes mogen ze mee helpen, maar het moet niet. Doordat het niet moet, vinden ze het alleen maar leuk om te doen als ze wel willen. Fleur verrast ons regelmatig met een gedekte ontbijttafel. En Maud helpt bijna altijd met de was wisselen van wasmachine naar droger.