Opvoeden: OUD weet raad!

Het is ook wel zo dat winkeliers zelf die verwachting scheppen bij kinderen door vaak iets aan te bieden.

Maar je wilt inderdaad dat je kind sociaal wenselijk gedrag vertoont.

Mijn kind begint er net als Sven ook pas buiten over als ze het kaakje bij de kassa (bij de supermarkt) niet heeft gekregen. Maar het is nooit een punt, so wie so heeft ze een heel hoog acceptatievermogen. Heeft ze altijd al gehad ook.

En thuis leren ze toch ook dat ze niet alles krijgen wat ze vragen? Dat leverde hier vroeger nog wel eens de opmerking "maar ik heb het toch netjes gevraagd?" op, waarna ik uitlegde dat dat geen garantie is voor het gevraagde ook krijgen.

En in het geval van de OP, ik zou het denk ik hebben laten gaan. Wel benoemen wat ik er van vind en aan het vriendinnetje (en de moeder) aangeven dat ik het er niet mee eens ben. Maar het is haar ding en de strijd loopt dermate hoog op dat het niet meer in verhouding staat tot 'het probleem'.

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 22:52 schreef Leah het volgende:
Maar waarom mag je eik niet ergens om vragen? Ik vind dat eigenlijk zo gek . Ik doe/deed het ook hoor. "Kindertjes die vragen worden overgeslagen."

Ik vind dat ook een hele rare uitdrukking! Als je kind nergens om mag vragen weet je toch ook niet wat het wil? _{Of je moet het fijn vinden om je kind constant met vragen te bestoken.} Hier mogen ze overal om vragen, als het niet mag zeg ik gewoon nee en dat wordt _{door Dylan dan, Quinten gooit zijn peuterpuberteit in de strijd} eigenlijk ook altijd geaccepteerd.
Zeuren daarentegen heb ik een gruwelijke hekel aan en werkt ook averechts bij mij. Hier is het dus eigenlijk 'Kinderen die zeuren worden overgeslagen'

ja, zo heb ik 'm laatst ook omgebogen. want niet vragen is inderdaad niet wat ik ze mee wil geven.

sugar, oeh wat een vervelende situatie. komt me ook wel bekend voor hoor, van dat soort onmogelijke 'spagaten' waar je je soms ineens in kunt bevinden. en tsja, je bent ook maar een mens, dus dat je tussentijds af en toe van strategie/eis verandert is soms ook onvermijdelijk volgens mij. te star vasthouden aan iets waarvan je van verre ziet aankomen dat 't niet gaat lukken leidt ook nergens toe. ik zou 't morgen niet alsnog opnieuw voorstellen, dat maakt het in verhouding wel érg zwaar allemaal. je hebt 't er na afloop al met haar over gehad, ze weet dat je 't erg onbeleefd/onaardig vond tegenover dat vriendinnetje, dat lijkt me wel voldoende zo.

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 21:58 schreef Maneki.Neko het volgende:
Ik zou tegen het andere kind hebben gezegd dat kindlief de tekening toch niet af kon staan, en een nieuwe beloven voor de andere dag.
Dan, als eigen kind weer afgekoeld was, een praatje maken over beloftes maken en nakomen en een tekening speciaal voor het vriendinnetje laten maken en die de volgende dag (of volgende keer dat ze elkaar zien) geven.

Dit, en ik zou speciaal voor dit soort gevallen een stapeltje kleur/knutselplaten inslaan om het kindje tóch wat mee te kunnen geven . Dan haal je de druk even van het moment af en kan je alsnog een goed gesprek aangaan zonder dat het escaleert met al die kindjes?

dat kind wilde alleen maar die tekening, ik weet eerlijk gezegd niet of een kleurplaat iets zou hebben opgelost.

Hier is het ook 'kinderen die zeuren worden overgeslagen' ... die krijgen gewoon niks. Of krijgen zelfs straf als ze heel lang doorgaan, het kan echt vreselijk irritant zijn. Dan maar even in de hoek als je blijft zeuren!

Sugar, heb je een scanner en een kleurenprinter? Was het geen idee geweest om een kopie van de tekening te maken?

_{Ik heb en wil zelf geen kinderen maar ik wordt waarschijnlijk binnen een paar jaar tante, dus ik vind het leuk om hier af en toe rond te hangen}

Ik was laatst in een supermarkt waar een kind keurig vroeg om een plakje worst en die mevrouw hem toe begon te snauwen met 'kinderen die vragen'... heb hem maar even afgemaakt met 'krijgen gewoon antwoord'. Ik vind er echt niets onwenselijks aan als een kind er gewoon netjes om vraagt .

quote:

Op vrijdag 23 januari 2009 16:51 schreef Lente_ninja het volgende:
Sugar, heb je een scanner en een kleurenprinter? Was het geen idee geweest om een kopie van de tekening te maken?

Het gaat op zo'n moment dan echt om die tekening, niet om een kopie.
En eigenlijk gaat het niet om die tekening maar om het dwars willen zijn op dat moment.

ja, en al had ze een kleurenkopieerapparaat, kinderen moeten er ook mee leren omgaan dat ze soms iets niet krijgen, ook al willen ze het nog zo graag. 1 van de 2 had gewoon pech.

quote:

Op vrijdag 23 januari 2009 16:57 schreef miss_dynastie het volgende:
Ik was laatst in een supermarkt waar een kind keurig vroeg om een plakje worst en die mevrouw hem toe begon te snauwen met 'kinderen die vragen'... heb hem maar even afgemaakt met 'krijgen gewoon antwoord'. Ik vind er echt niets onwenselijks aan als een kind er gewoon netjes om vraagt .

Wat stom eigenlijk als dat kind er gewoon netjes om vraagt
Ik heb zelf nooit zoiets geweigerd, zelfs niet als het niet-netjes ging, opvoeden vind ik de taak van de ouders (en tot op zekere hoogte en in bepaalde mate van andere naaste en scholen/kdv's) maar zeker niet van de winkeljuffrouw.

Wat zouden de moeders hier daar eigenlijk van vinden? Als iemand vreemd zich met je kind bemoeit. Uhm, even voorbeeldje verzinnen... je laat je kind van vier in de supermarkt alvast naar het zoete broodbeleg lopen om hagelslag voor je te pakken (drie meter voor je uitlopen ofzo) en hij/zij pakt het en een oud manneke begint tegen je kind te preken dat kinderen nergens aan mogen komen want kijken doe je met je ogen en niet met je handen.
Of zoals het voorbeeld van Miss_Dynastie, als zoiets gebeurd. Laat je het gaan of grijp je in en laat je je kind weten dat hij/zij niets verkeerds heeft gedaan?

Ik kan me voorstellen dat je niet altijd zin hebt in discussie en het soms dus laat gaan, maar ik weet niet, ik zou er toch wel een naar gevoel van krijgen denk ik als ik mijn zoon/dochter zou hebben verteld dat hij maar even netjes om een plakje worst moet vragen en hij/zij dan zo'n snauw krijgt.

Ahw wat lief dat ze het zelf zo wil naschrijven
misschien is ze dan zelf toch ook wel een beetje geschrokken van haar bui. Fijn dat het zo uit de wereld is

quote:

Op vrijdag 23 januari 2009 17:01 schreef bixister het volgende:
ja, en al had ze een kleurenkopieerapparaat, kinderen moeten er ook mee leren omgaan dat ze soms iets niet krijgen, ook al willen ze het nog zo graag. 1 van de 2 had gewoon pech.

Daar heb je gelijk in, maar het was meer voor dat andere kind, zodat die zich misschien minder schuldig zou voelen ofzo. Afspraak is afspraak, maar ik zou het ook weer zo sneu vinden voor dat vriendinnetje als die meteen door Maria gezien zou worden als 'die tekeningen pikker', hoe onterecht dat ook is.

Toen ik een jaar of zes was, was ik samen met nog wat andere meisjes uitgenodigd voor het verjaardagsfeestje van een vriendinnetje ("K."), die de 'leider' van ons groepje was, en ontiegelijk bazig. Ze was niet onaardig, maar alles moest en zou naar haar zin gaan, anders volgde er een driftbui. Ik was juist assertief opgevoed en nam het vaak op voor 'zwakkere' kinderen. Dit ging mis, toen we zelf snoep mochten maken van een soort suikerpasta. Iedereen kreeg vijf bolletjes, elk bolletje een andere smaak.

Opeens zag ik dat K. twee bolletjes aardbei had, en het schuwste meisje van de klub ("E."), twee bolletjes perzik. Toen ik K. hierop wees (ik dacht dat ze zich gewoon had vergist), zei ze dat ze geen perzik lustte en dus haar bolletje had gewisseld met een aardbeibolletje van E. Zonder te vragen overigens. Ik vond dat niet kunnen ("mijn mamma zegt dat je niet iets mag pakken zonder te vragen!") en zei dat ze E. haar aardbei bolletje terug moest geven, anders zou ik haar moeder roepen. K. ging spontaan jengelen, moeder kwam kijken en ik legde uit wat er gebeurd was. Moeder werd boos op K. en zei dat ze niet zomaar bolletjes kon jatten zonder te vragen, dat ze gastvrij moest zijn en dat ze E. haar bolletje aardbei moest teruggeven.

Je zou verwachten dat K. boos was op mij en haar moeder, maar de verlegen E. kreeg de schuld, omdat, in K's beleving, het haar schuld was dat zij nu een vies perzikbolletje had. Vervang "perzikbol" door "tekening" en je hebt een beetje hetzelfde verhaal.

_{Jee, dat ik dit nog weet}

quote:

Op vrijdag 23 januari 2009 17:21 schreef Sugar het volgende:
Vanochtend heeft ze wel zelf een nieuwe tekening gemaakt, dat wilde ze na één keer voorstellen (door mij) wel. En ze zei zelf: wil jij sorry op een briefje schrijven, dan kan ik het naschrijven bij de tekening. Dat was wel oké dus.

Wat goed dat het nu netjes is opgelost!

En ja.. Consequent blijven is dan het beste.
Leerzaam topic dit. Die hou ik zeker in de gaten!

[ Bericht 0% gewijzigd door Vlinder op 23-01-2009 18:00:37 ]

Lastige dilemma's, dit soort dingen.

Sowieso vind ik het altijd al een wat onhandige situatie, als je je kind voor het eerst ergens gaat halen of er wordt een kind gehaald door een ouder die je nauwelijks kent Zeker als je kind zich dan boven schuilhoudt, niet naar huis wil en ze een trap naar boven hebben waar je niet met je laarzen op mag.
"Euh.. zou je m'n kind misschien even willen halen? "

Ik had denk ik tegen m'n eigen kind gezegd dat ze voortaan zoiets niet moet beloven, omdat het andere kindje nu verdrietig is, en het andere kindje laten kiezen of ze toch haar eigen tekening dan meewilde of niet.
En haar in bijzijn van m'n eigen kind een complimentje gegeven, over het nakomen van de belofte en de mooie tekening.

Leuk topic

Goed opgelost Sjoeg! Lief van Maria dat ze sorry wilde schrijven.

Nou huup-huup, daar noem je er een. Ik zou wel zeggen dat ze het van mij mocht tegen die man. Verder zou ik er niet al te veel op ingaan. Ik loop er een paar meter achter dus ik heb dan snel genoeg ingegrepen. Moeilijker vind ik deze discussie als het gaat over ouders, vriendinnen etc die een andere mening erop nahouden en je kind (of mij dan) gaan corrigeren.

quote:

Op vrijdag 23 januari 2009 19:05 schreef sjak het volgende:
Goed opgelost Sjoeg! Lief van Maria dat ze sorry wilde schrijven.

Nou huup-huup, daar noem je er een. Ik zou wel zeggen dat ze het van mij mocht tegen die man. Verder zou ik er niet al te veel op ingaan. Ik loop er een paar meter achter dus ik heb dan snel genoeg ingegrepen. Moeilijker vind ik deze discussie als het gaat over ouders, vriendinnen etc die een andere mening erop nahouden en je kind (of mij dan) gaan corrigeren.

Ja dat is helemaal onbegonnen werk ja. Hoe ver wil je het laten gaan en wanneer grijp je in lijkt me in deze heel moeilijk omdat je toch de ander ermee ehm, niet voor het hoofd stoot of beledigt ofzo maar ehm... kan er niet opkomen.

Maar bij zo'n situatie in een supermarkt vraag ik me echt af wat ik zou doen. Enerzijds zou ik me niet geroepen voelen om de discussie aan te gaan met een vreemde, maar anderzijds wil je ook weer niet dat je kind het gevoel heeft dat het iets fout doet terwijl dat niet zo is naar jouw mening. Achteraf met je kind praten kan wel natuurlijk dan maar toch.

quote:

Op vrijdag 23 januari 2009 17:21 schreef huuphuup het volgende:

Of zoals het voorbeeld van Miss_Dynastie, als zoiets gebeurd. Laat je het gaan of grijp je in en laat je je kind weten dat hij/zij niets verkeerds heeft gedaan?

Ik zou tegen mijn dochter zeggen dat ze niets verkeerd deed..
En dat ze mama wel mag helpen met boodschappen doen
En de meneer in kwestie een hele boze blik toe werpen.
Mocht die meneer dan nog commentaar hebben ga ik uit mijn panty
Ik kan er echt niet tegen als mensen zich bemoeien met dingen waar ze niets mee te maken hebben..
Ik zou zeggen dat het aan mij is om mijn dochter op te voeden en te bestraffen.
En dat ik het niet waardeer dat iemand anders dat doet.

Nu ben ik zelf een jonge mama. Ik ben 21
En het commentaar wat ik op straat te horen krijg is zo bizar.
Ze gaan er allemaal van uit dat ik geen contact heb met de vader, bij mijn moeder woon etc
En natuurlijk de vraag: Ongelukje..
Waarop ik nu maar reply met, nee een meisje

@ TS

Ik zou haar vragen waarom ze de tekening niet wil geven?
En ik zou haar zeggen dat het niet zo leuk is voor vriendinnetje..
Dat die nu verdrietjes heeft omdat ze de tekening niet meer wil geven.

Ik zou daarna mijn excuses aanbieden aan de Mama.
En idd vragen of ze het leuk vind als ze dan een andere keer een nieuwe tekening zou krijgen.
Achteraf zou ik mijn dochter er op aan spreken, belofte maakt schuld.

quote:

Op vrijdag 23 januari 2009 20:18 schreef MamsX het volgende:

[..]


Nu ben ik zelf een jonge mama. Ik ben 21
En het commentaar wat ik op straat te horen krijg is zo bizar.
Ze gaan er allemaal van uit dat ik geen contact heb met de vader, bij mijn moeder woon etc

Kan je het ze echt kwalijk nemen? Het is (helaas) namelijk vaak wel zo. Wel bot als mensen je daar op straat op aan spreken, maar degene die dat niet doen, zullen het zeker weten wel denken. Zeker als je er jong uitziet voor je leeftijd (of het kind juist oud voor haar leeftijd). Doe je niets aan.

quote:

En natuurlijk de vraag: Ongelukje..
Waarop ik nu maar reply met, nee een meisje

Eerlijk is eerlijk, hij is wel scherp

Ik snap wel dat ze die gedachtes kunnen hebben. Zeker als ik zie hoe jong en onbezonnen veel jonge moeders zijn..
Maar zo ben ik absoluut niet. ik heb alles heel goed voor elkaar
Maar men gaat altijd van het negatieve uit.
Vragen nooit van goh van wie heeft ze die mooie prachtige wimpers.
Ik zou heel graag met trots willen zeggen: van haar papa..

Het is gewoon niet fijn dat ze je er op aanspreken.
En dan met een negatieve insteek. En als ze positief beginnen wil ik prima antwoord geven op hun nieuwsgierige vraagjes.

Want bij iedereen die hun mond open doet heb ik de neiging om te gillen.
Dat ze mega gewenst is. Dat ze al maanden voor ze geboren was erkend is door de papa.
Dat ze sprekend op hem lijkt, Dat ze gelukkig ook zijn achternaam heeft
(die van mij is een ramp haha) Etc..

Maar dat is een andere discussie toch?
Hier gaat het over dingen waar je tegen aan loopt met het opvoeden.

Op de eerste plaats.. Suug goed opgelost uiteindelijk. kan me de situatie wel voorstellen....

dan de vraag: hoe leer je je 5-jarige dochter dat ze een grote zus is en geen mama van d'r zusje. Op de een of andere manier is het bij Fleur er in geslopen om mij de kopieren en Maud te corrigeren. Ik roep al bijna een jaar (vanaf dat Maud loopt denk ik). Fleur wie is Maud d'r mama? antwoord: jij. Dus ik zeg dan precies, dus jij hoeft Maud niet te zeggen dat ze iets wel of niet mag. Daar heeft ze papa en mama voor. Jij bent voor de leuke dingen. Samen spelen enz.

Aangezien dit tot nu toe weinig heeft geholpen, zijn we afgelopen week met een sterren-systeem begonnen. Elke dag kijken we of ik niet onnodig boos ben geworden (slechte eigenschap van me.... beter leren tot tien tellen) en of zij alleen grote zus is geweest. We krijgen als het goed is gegaan allebei een ster. Aan het eind van de week tellen we sterren en voor elke sterk leg ik 50 cent apart. Als we allebei het idee hebben dat de gewoonte gebroken is, dan gaan we samen wat leuks doen van de centjes. Ik hoop dat dit een goede oplossing is voor ons. Maar andere tips zijn zeker welkom.

chacama het komt wel wat tegenstrijdig op mij over, jullie systeem. je legt op deze manier een vrij grote verantwoordelijkheid bij haar, (meebeslissen of mama niet onnodig boos geworden is, en meebeslissen of 'de gewoonte gebroken is', ze moet zelf die verantwoordelijkheid nemen om zich minder te-bemoeien-met-maud, daarin wringt iets in mijn ogen. ook de beloning: samen iets gezelligs doen, bijna als 'zusjes' - zo voelt het althans voor mij hoor) terwijl je juist wil dat ze mínder verantwoordelijkheid op zich neemt. ik zou juist de nadruk leggen op: jij bent óók nog mijn kindje, je hoeft niet te moederen, ga nou maar lekker spelen en ik let wel op jullie allebei.
af en toe eens wat grote zus-taken geven kan daarnaast natuurlijk best, maar nu ligt de focus in mijn ogen toch veel te veel op haar rol t.a.v. maud, in plaats van op haarzelf als kind-van-jullie.

quote:

Op vrijdag 23 januari 2009 21:04 schreef sjak het volgende:
Maar dat is een andere discussie toch?
Hier gaat het over dingen waar je tegen aan loopt met het opvoeden.

De mensen die zo onbeschoft zijn dat ze op straat tegen je roepen "goh, vader is er zeker vandoor?" hadden best wat beter opgevoed mogen worden

On topic: hoe denken jullie over het opvoeden van andermans kinderen? Ik weet dat het vreselijk taboe is, maar er zijn zeldzame momenten (op één hand te tellen hoor ) dat ik het niet heb kunnen laten.

Voorbeeld één: ik was een jaar of 14 en we zaten op een terrasje in een dierentuin een broodje te eten. Het stikte er van de eenden die over het terras scharrelde en bij iedereen zaten te bedelen. Aan het tafeltje naast ons zat een gezin met een heel irritant jochie dat de eenden zat te pesten door een stukje brood boven hun kop te laten bungelen en het dan steeds net op tijd weg te trekken. Dit deed hij zeker een kwartier lang en ik zat me er zo vreselijk aan te ergeren dat ik meneer een venijnige blik toewierp en hem toebeet: "Hey joh! Ga iemand van je eigen grootte treiterenl!"
De ouders deden alsof ze me niet hoorde, het jongetje ging gewoon door en ik kreeg van mijn eigen ouders een standje dat ik me niet met de opvoeding van anderen moest bemoeien. Ik kan daar achteraf wel inkomen, maar wat moest ik me inhouden om dat rotjoch geen klap in z'n gezicht te verkopen! Zat ik echt zo vreselijk fout?

Voorbeeld twee: deze is vrij recent, een paar maanden oud. Ik was in de bieb en twee sirenes-op-pootjes (lees: onopgevoede kleuters) waren tikkertje aan het spelen, waarbij ze de speciale speelhoek al ver achter zich hadden gelaten. Ook waren ze luidkeels aan het gillen, gooiden ze boeken om, en kon er geen excuus af als ze iemand omver walste. Ik was het zat en sprak de vader aan (die deed alsof hij niets doorhad) op het gedrag van zijn kroost. Hij haalde zijn schouders op en zei dat het 'maar kinderen' waren, waarop ik zei dat het zijn taak was om ze manieren te leren, en dat hij ze anders maar thuis moest laten tot ze hadden geleerd zich te gedragen. Hij negeerde me verder en toen voelde ik opeens iets aan mijn been trekken. Blijkbaar was ik erg geschikt als verstopplek, want ik had opeens een kleuter aan m'n been hangen die zich met geen mogelijkheid liet motiveren om los te laten. Vader stond erbij, keek ernaar en deed nog stééds niets, zelfs niet na herhaald verzoek van mijn kant. Toen was ik het zat, trok het kind aan zijn shirt van mijn been af en liep weg om een medewerker van de bieb te zoeken, terwijl pa luidkeels begon te schreeuwen dat ik 'met mijn tengels van zijn kind af moest blijven', waarop ik snauwde: 'oh, nu heeft u opeens wel aandacht voor uw kleine schreeuwlelijk? Ik heb u meerdere malen gewaarschuwd, en als u blijft weigeren uw kind van mijn been te plukken, dan moet u niet raar kijken als ik het zelf maar doe. En even voor de duidelijkheid: de volgende keer, grijp ik 'm niet bij z'n shirt, begrepen?'.

Ik vind dat ik me nog reuze in heb gehouden, en ik zou echt niet weten wat ik anders had kunnen doen. Behalve die idiote vader uit een raam kegelen dan.

Dan heb ik het denk ik niet goed geformuleerd. De beloning die ik in het vooruitzicht heb gesteld is ook haar wens. De afgelopen periode heeft voor ons gezin vooral in het teken van het ziekzijn van Maud gestaan. Ik was eigenlijk vooral met Maud bezig. Dus nu probeer ik heel erg op te letten dat Fleur ook haar aandacht krijgt.

Het meebeslissen in het wel of niet de ster verdienen, is ook meer samen de dag bekijken en zien of het goed is gegaan. En als het niet zo is, dat ook even terughalen om te zien wat er was. Zo leert ze ook waarom ze het deed. Misschien wel omdat ik even in de keuken was en ze er niet aan dacht om me te roepen.

Ik weet dat ze een grote verantwoordelijkheid voelt t.o.v. haar zus, maar wat jij zegt is ook heel raak. Ik moet meer de nadruk leggen op haar en het feit dat zij ook ons kindje is en niet alleen een grote zus van Maud. En nu ik dit schrijf vraag ik me dat dus ook af. Behandel ik haar alleen maar als grote zus. Of vooral als grote zus en te weinig als Fleur. Spijker op zijn kop. Dankje... stof tot nadenken.

@sugar. Het is echt corrigerend gedrag wat ze vertoont. Dus als Maud bijvoorbeeld op de bank staat (iets wat ze zelf ook doet). Dan hoor ik vanuit de kamer (terwijl ik bijv. op de wc zit): Maud, je mag niet op de bank staan, kom er nu af. Ik zeg je nu. Moet ik je eraf komen halen.... 1,2...als ik bij 3 ben dan haal ik je eraf hoor. 3 en NU ga je eraf. Vervolgens valpartij waarbij beide uiteraard beginnen te huilen en ik die dan wrs. geheel onterecht boos wordt.

Dit is dus het gedrag wat ik niet wil hebben. Ze mag best zeggen dat Maud iets niet mag hebben wat van haar is. Dat zijn haar spullen en daar moet Maud vanaf blijven, maar het gaat dus echt op situaties als hierboven.

De reden dat ik er voor mezelf een lijst naast heb gezet is om haar te laten zien dat ze niet alleen is met verbeterpunten. Ook mama heeft iets wat niet leuk is en moet veranderen. Misschien niet goed, maar ik had het idee dat ze het wel prettig vind om te zien dat ik ook fouten maak.

[ Bericht 31% gewijzigd door chacama op 23-01-2009 22:03:05 (reactie op suug) ]

Chacama: ik bedacht me net wel iets... het is natuurlijk niet de bedoeling dat ze jouw rol als mamma overneemt, maar ben je niet bang dat het te ver door zal slaan naar de andere kant? Ik bedoel... stel dat ze zo meteen wat ouder zijn en samen alleen buiten gaan spelen en Maud doet iets waarvan jij hebt gezegd dat het niet mag (te dicht bij een drukke weg spelen, op ijs lopen dat eigenlijk nog te dun is, snoep aannemen van een vreemde...). Fleur zou daar wat van moeten zeggen ("he, daar mogen we niet komen!"), maar doet dat niet omdat ze bang is mamma te spelen? Daar zou ik wel voor waken.

quote:

Op vrijdag 23 januari 2009 22:02 schreef Lente_ninja het volgende:
Chacama: ik bedacht me net wel iets... het is natuurlijk niet de bedoeling dat ze jouw rol als mamma overneemt, maar ben je niet bang dat het te ver door zal slaan naar de andere kant? Ik bedoel... stel dat ze zo meteen wat ouder zijn en samen alleen buiten gaan spelen en Maud doet iets waarvan jij hebt gezegd dat het niet mag (te dicht bij een drukke weg spelen, op ijs lopen dat eigenlijk nog te dun is, snoep aannemen van een vreemde...). Fleur zou daar wat van moeten zeggen ("he, daar mogen we niet komen!"), maar doet dat niet omdat ze bang is mamma te spelen? Daar zou ik wel voor waken.

zit ook wat in. Ik hoop eingenlijk dat als ze eenmaal doorheeft wat wel en niet kan, dat ze dat dan dus wel doet.pfff

quote:

Op vrijdag 23 januari 2009 22:07 schreef chacama het volgende:

[..]

zit ook wat in. Ik hoop eingenlijk dat als ze eenmaal doorheeft wat wel en niet kan, dat ze dat dan dus wel doet.pfff

Het is vreselijk lastig, ik weet het... en ik heb niet eens kinderen.

Ik ben wel pas 22, dus de herinneringen aan mijn kindertijd zijn nog kakelvers, vandaar. OUD, komt u allen hierheen voor een zeldzame blik in het vijandelijk kamp!

Ik was (en ben ) heel beschermend betreft mijn zusje. Die kreeg van mij ook altijd flink op haar lazer als ze 'het bruggetje' over wilde (er was een klein houten bruggetje waar me niet overheen mochten als we buiten speelden), en ik sleepte haar altijd mee naar huis als de straatlantaarns aangingen en we naar binnen moesten. De regel was eigenlijk dat ik een ouder moest roepen als zusje iets verkeerds aan het doen was (als het gevaarlijk was, anders was het 'klikken' en dat mocht niet). Maar, als we naar buiten gingen en ze riepen 'let je ook een beetje op je zusje?', dan mocht ik er wel zelf iets van zeggen. Toen was ik al wel wat ouder

ja, daar schort het bij mij nog al eens aan. Positief belonen.

Misschien nog maar eens goed over nadenken. En kijken of het wel een probleem is. Dat zij zich minder verantwoordelijk voelt, is wel iets waar we aan moeten werken, maar dan zijn sterren niet de goede manier waarschijnlijk.

quote:

Op vrijdag 23 januari 2009 22:24 schreef chacama het volgende:
ja, daar schort het bij mij nog al eens aan. Positief belonen.

Misschien nog maar eens goed over nadenken. En kijken of het wel een probleem is. Dat zij zich minder verantwoordelijk voelt, is wel iets waar we aan moeten werken, maar dan zijn sterren niet de goede manier waarschijnlijk.

Als je wil dat ze zich minder verantwoordelijk voelt, moet je haar ook niet laten oordelen over jouw gedrag: dat is ook weer een vorm van verantwoordelijkheid. Ik denk dat ze probeert om een wit voetje te halen door jou te 'ontlasten' in jouw taak als opvoeder. Complimentjes geven als ze (gevaarlijk) gedrag aan jou meld en zich er verder niet ermee bemoeit, lijkt me idd een goed idee. Verder negeren als ze mamma probeert te spelen (negatieve aandacht is óók aandacht) en zeker niet Maud een standje geven waar Fleur bij is, ander zou Fleur zich nog trots kunnen gaan voelen ("zie je wel dat mamma mij véél volwassener vind dan jou?").

Maarre... heeft niemand commentaar betreft mijn post? Over het opvoeden van andermans kinderen?

Vandaag de hele dag met de meiden geweest en alles een goed en rustig bekeken. Fleur begint het echt door te krijgen. Ze heeft vandaag verschillende keren iets gemeld en daar heb ik ze ook een compliment voor gegeven. Mama, maud staat met d'r neus tegen de tv aan te kijken... Nee, dat mag bij ons thusi niet. Dus Maud even naast Fleur laten gaan zitten op de bank. En zo nog een paar keer. Het sterren zetten wil ze nu zelf, maar ik vraag haar niet om over mij mee na te denken. Ik geef gewoon aan of ik wel of niet boos ben geweest zonder reden en dan is het klaar. Ik heb in eerste instantie 7 dagen opgezet. Dus het is makkelijk af te sluiten, want ik denk dat ik met jullie tips veel verder ga komen.

Andere kids opvoeden. Tja, Ze mogen bij mij veel helpen in de supermarkt. Dus als er iemand wat van zegt, dan zeg ik wat terug. Maar ik moet ook zeggen dat ik ook wat zeg als een kind iets doet wat niet kan. Een dier pijn doen of zoiets zal ik altijd iets van zeggen. En daar krijg ik soms best een boze blik voor terug, maar dan denk ik altijd maar..als jij het niet doet, dan doe ik het wel.

Ander voorbeeld is dat ik het niet uit vind zien als een kind van 4 met een speen in zijn mond loopt te spelen/praten, maar daar zeg ik niets van, want dat is aan de ouders zelf. Maar als dat kind tegen mij een heel verhaal begint af te steken dan zeg ik dus wel: Ik versta je niet er zit nog iets in je mond.

quote:

Op zaterdag 24 januari 2009 21:28 schreef chacama het volgende:

Ander voorbeeld is dat ik het niet uit vind zien als een kind van 4 met een speen in zijn mond loopt te spelen/praten, maar daar zeg ik niets van, want dat is aan de ouders zelf. Maar als dat kind tegen mij een heel verhaal begint af te steken dan zeg ik dus wel: Ik versta je niet er zit nog iets in je mond.

Ik zag laatst bij één of ander ziekenhuis programma op TV een kind van bijna acht die nog de hele tijd rondliep met een speen, waar ook nog eens een koord met allemaal gekleurde blokjes aanhing.

De dokter vroeg wat er aan de hand was en dat kind stak een heel verhaal af, met speen-annex-windorgel nog in de mond. De dokter zei er niets van, maar plukte gewoon *plop* de speen uit z'n mond en deed droog alsof er niets gebeurd was.

Tja, opvoeden van andermans kinderen, ik vind het een lastig ding...

Als ik hier kinderen van goede vrienden heb die bv mijn (toen nog) baby zelf uit de box plukten, dan zei ik daar wel wat van. Maar dan gaat het om mijn kind's veiligheid.
Als mijn kind iets uitvreet wat niet door de beugel kan, kan ik heel prima accepteren dat een goede vriendin/kennis/familie dat corrigeren, vooral omdat daarna naar mij toe heel vaak de uitleg volgt waarom.

Van een 14 jarige op een terras zou ik dat dus echt niét pikken , net zoals ik dat niet van de tandarts (laatst een akkefietje gehad), of een wildvreemde zou doen. Jouw biebverhaal, zolang die kinderen "alleen" maar gillen en krijsen vind ik dat niet jouw taak, als ze aan je been gaan hangen mag je daar best wat van zeggen .

Zo heb ik laatst op het schoolplein een kleuter in de kladden gevat. Die stond dusdanig met het hek te gooien dat er al twee kindjes (waaronder 1 van mij) er bijna met hun hoofd tussen zaten. Opvoeder was niet in de buurt (vanwege nog meer kinderen die opgehaald moesten worden, en die situatie ken ik zelf ook ).
Kind was heeeeeeel boos, maar in zo'n geval vind ik wél dat ik in mag grijpen.

Dat herken ik ook Leah. Als de opvoeder niet in de buurt is dan zeg ik er ook iets van. En vervolgens geef ik dit ook bij de opvoeder aan.

Nou ja, het ligt er dus wel heel erg aan wát. Iemand die in de supermarkt mijn kind corrigeert kan ik niet erg waarderen, een moeder die op het schoolplein mijn peutertje ziet lopen en bedenkt dat dit ws niet klopt wel .

quote:

Op zaterdag 24 januari 2009 21:49 schreef Leah het volgende:
Tja, opvoeden van andermans kinderen, ik vind het een lastig ding...

Als ik hier kinderen van goede vrienden heb die bv mijn (toen nog) baby zelf uit de box plukten, dan zei ik daar wel wat van. Maar dan gaat het om mijn kind's veiligheid.
Als mijn kind iets uitvreet wat niet door de beugel kan, kan ik heel prima accepteren dat een goede vriendin/kennis/familie dat corrigeren, vooral omdat daarna naar mij toe heel vaak de uitleg volgt waarom.

Van een 14 jarige op een terras zou ik dat dus echt niét pikken , net zoals ik dat niet van de tandarts (laatst een akkefietje gehad), of een wildvreemde zou doen. Jouw biebverhaal, zolang die kinderen "alleen" maar gillen en krijsen vind ik dat niet jouw taak, als ze aan je been gaan hangen mag je daar best wat van zeggen .

Zo heb ik laatst op het schoolplein een kleuter in de kladden gevat. Die stond dusdanig met het hek te gooien dat er al twee kindjes (waaronder 1 van mij) er bijna met hun hoofd tussen zaten. Opvoeder was niet in de buurt (vanwege nog meer kinderen die opgehaald moesten worden, en die situatie ken ik zelf ook ).

Kind was heeeeeeel boos, maar in zo'n geval vind ik wél dat ik in mag grijpen.

Ik was 14 en fan van de PowerRangers. Wacht! Zien mijn ogen daar onrecht?! Tegen hulpeloze eenden?! Ninja to the rescue!

Tja in de bieb... kinderen horen daar gewoon niet te rennen en krijsen als een stel gestoorde bavianen, dus dan vind ik dat ik de ouder best mag aanspreken, helemáál als zo'n ettertje mij probeert te gebruiken als klimrek. Ze zijn er trouwens wel uitgetrapt door de biebmedewerker, die op een sarcastische toon pa een routebeschrijving naar de dichtstbijzijnde speeltuin gaf.

Oh, en de allerergste! Freek was als peuter echt enorm hyper. Nog afgezien van het feit dat mensen die ik niet goed kende allemaal riepen dat ie wel ADHD zou hebben (was niet zo, dat wist mijn moederhart, en de deskundigen zijn er inmiddels ook wel uit ), werd ik ooit in de bieb aan gesproken door een nogal... euhm... geitenwollen sokkenmevrouw. Met van die sandalen.

Freek klom op dat moment in de boekenkast, en ik haalde hem eruit. Waarop de mevrouw zei dat ik hem zeker te weten veel te veel tv liet kijken . Want dat kon je zo zien .

Eerlijk, ik was zo verbaasd dat ik er niet eens iets van gezegd heb....

Lente Ninja, sorry, maar in het geval van het gillen en krijsen is dat dan echt niet aan jou.

Als ze je als klimrek gebruiken wel hoor .

quote:

Op zaterdag 24 januari 2009 21:56 schreef Leah het volgende:
Nou ja, het ligt er dus wel heel erg aan wát. Iemand die in de supermarkt mijn kind corrigeert kan ik niet erg waarderen, een moeder die op het schoolplein mijn peutertje ziet lopen en bedenkt dat dit ws niet klopt wel .

In de supermarkt zal ik ook niet zo snel corrigeren. Tenzij er eentje het schap leeg aan het ruimen is of aan het kijken is of er wel voldoende koekjes in de doos zitten. Maar dat zou ik ook van een ander verwachten als die van mij dat doet en ik niet naast d'r sta.

Dan zou ik nog niet corrigeren Chaca, ik zou aan het betreffende kind vragen waar zijn mama of papa is .

Ik heb ooit ,toen ik zelf nog geen kinderen had, bij de buuv aangebeld. Dat er een kind voor de garagedeur stond te huilen.
Ja, dat wist ze .

Dan verschillen we daarin. Maar misschien komt het ook omdat ik wrs. het kind bij zijn voornaam aan kan spreken. Dorpscultuurtje hier.

en dat van die buurvrouw

quote:

Op zaterdag 24 januari 2009 22:03 schreef Leah het volgende:
Lente Ninja, sorry, maar in het geval van het gillen en krijsen is dat dan echt niet aan jou.

Als ze je als klimrek gebruiken wel hoor .

De bieb is een plaats waar je je rustig moet houden, dat staat zelfs op de borden. Ik vond het ook weer zo cru om meteen bij een medewerker te gaan 'klikken' en het leek me beleefder om eerst pa even aan te spreken (misschien was 'ie zodanig verdiept in een boek dat hij het gewoon niet doorhad?). Maar ja, ik kon ook niet van te voren weten dat pa's opvoedkundig IQ blijkbaar niet boven kamertemperatuur uitkomt

Kinderen aanspreken leek me ook geen optie, aangezien het niet mijn taak is ze op te voeden.

Normaal praten en af en toe een giechel moet kunnen, zeker in de speelhoek. Maar als ze 'sirenetje' gaan spelen door het hele gebouw, dan heb je als ouder gewoon een enorme plaat voor je hoofd.

Maar goed, volgende keer geen voordeel van de twijfel en direct naar een medewerker? Ik kon ze toch moeilijk gewoon hun gang laten gaan: ik ga niet hoofdpijn en doofheid riskeren omdat een of andere lamlul te lui was om zijn kinderen normaal fatsoen bij te brengen.

quote:

Op zaterdag 24 januari 2009 22:02 schreef Leah het volgende:
Oh, en de allerergste! Freek was als peuter echt enorm hyper. Nog afgezien van het feit dat mensen die ik niet goed kende allemaal riepen dat ie wel ADHD zou hebben (was niet zo, dat wist mijn moederhart, en de deskundigen zijn er inmiddels ook wel uit ), werd ik ooit in de bieb aan gesproken door een nogal... euhm... geitenwollen sokkenmevrouw. Met van die sandalen.

Freek klom op dat moment in de boekenkast, en ik haalde hem eruit. Waarop de mevrouw zei dat ik hem zeker te weten veel te veel tv liet kijken . Want dat kon je zo zien .

Eerlijk, ik was zo verbaasd dat ik er niet eens iets van gezegd heb....

Heerlijk dat soort opmerkingen. Hoewel ik me kan voorstellen dat je inderdaad op zo'n moment te overdondert bent om iets scherps terug te roepen. _{ik heb twee dagen later altijd keischerpe opmerkingen klaar}

Lente Ninja, ik snap dat je je er mega aan stoort hoor, en voordat ik zelf ouder (als in leeftijd )werd had ik er ook zeker wat van gezegd. Inmiddels ben ik zover dat ik dat een probleem van de medewerkers vind, dwz zolang ik zelf mijn boeken uit kan zoeken zal het me worst wezen als een kind dat niet het mijne is de tent afbreekt .

Nogmaals, als ze aan je been gaan hangen is het wel jouw probleem, en doe je er dus iets aan.


HuupHuup, ik ben ook idd niet op mijn mondje gevallen, maar ik was echt sprakeloos . Later bedacht ik me bv dat ik die mevrouw had moeten zeggen dat ie overgevoelig was voor papiermijt, dan had ze me vast een goed middeltje (bij voorkeur zelf gekweekt uiteraard) aan de hand gedaan

quote:

Op zaterdag 24 januari 2009 22:30 schreef Leah het volgende:
Lente Ninja, ik snap dat je je er mega aan stoort hoor, en voordat ik zelf ouder (als in leeftijd )werd had ik er ook zeker wat van gezegd. Inmiddels ben ik zover dat ik dat een probleem van de medewerkers vind, dwz zolang ik zelf mijn boeken uit kan zoeken zal het me worst wezen als een kind dat niet het mijne is de tent afbreekt .

Nogmaals, als ze aan je been gaan hangen is het wel jouw probleem, en doe je er dus iets aan.

Ik krijg er hoofdpijn van en omdat ik ADHD heb, kan ik me al zo slecht concentreren

Ik snap gewoon niet hoe het kan dat ik als ADHD-er me als kleuter wél wist te gedragen in plaatsen waar dat moest, terwijl gezonde kinderen tegenwoordig rustig de tent mogen afbreken omdat het *zielige bambi ogen* nog maar kinderen zijn!

Mja, dan is zo'n ouder bij mij toch echt aan het verkeerde adres

Als ik zo'n keel had opgezet, dan hadden mijn ouders me al mijn peuterboekjes laten terugzetten en waren we meteen naar huis gegaan. Reken maar dat ik heel snel leerde dat de bieb niet gelijk stond aan de Apenheul.

EDIT aanvulling: overigens vind ik wel dat die geitenwollensok te ver ging, Leah. Je was tenslotte al bezig je kind uit de kast te halen en ze had het ook wel op een normale manier kunnen zeggen. Als jij doet alsof het kind niet van jou is of, nog erger, je doet gezellig mee en klimt ook op een kast, dan zijn alle regels van tafel natuurlijk

[ Bericht 1% gewijzigd door Lente_ninja op 24-01-2009 23:07:12 ]

Chacama, mijn oudste heeft (had, het gaat tegenwoordig beter) er ook een handje van mijn middelste te corrigeren, incl. straf. Elke keer als ik dat merkte, vertelde ik hem dat hij best mag zeggen dat zij dat niet mag doen. Luistert ze daar niet naar, dan mag hij dat tegen mij komen vertellen, maar hij mag niet tegen haar gaan schreeuwen of aan haar gaan trekken, duwen o.i.d.