Opvoeden: OUD weet raad!

Ah ok.

Ik had met dat soort dingen ook meer moeite toen Freek net 4 was als dat ik het nu heb, merk ik. Inmiddels wat "gehard" zou ik hem nu gedwongen hebben die tekening wél te geven, maar dat is omdat ik inmiddels beter weet hoe het werkt bij hem.

Ik zou zeggen, volg je eigen gevoel daarin, maar geef Maria wel een boodschap mee. Kun je aan haar vragen hoe zij zich gevoeld zou hebben als ze iets niet kreeg wat haar beloofd was? Of is dat nog een brug te ver voor d'r?

Ik zou tegen het andere kind hebben gezegd dat kindlief de tekening toch niet af kon staan, en een nieuwe beloven voor de andere dag.
Dan, als eigen kind weer afgekoeld was, een praatje maken over beloftes maken en nakomen en een tekening speciaal voor het vriendinnetje laten maken en die de volgende dag (of volgende keer dat ze elkaar zien) geven.

Achteraf is het altijd makkelijk praten en beoordelen :-) Leer er van voor een volgende keer, er komt ongetwijfeld nog eens een situatie die hier weer op lijkt

Ja maar, gevoel volgen is ook "Hoe zou ik me voelen als mijn kind zo stond te huilen om de niet beloofde tekening?"

Ik denk dat jouw eerste gevoel van het geven van die tekening goed was.

En even toevoegen, ik snap het wel hoor!

Worstje etc was ik wel heel strikt in, geen dank je wel, geen worstje. Maar dat vroeg ik ook geen drie keer dat scheelt in de tenenkromming .

Ik zou me niet te veel vastbijten in dat gebeuren om die tekening. Tuurlijk heeft ze iets gezegd en dat heeft dat consequenties. Vandaag heeft ze gezien wat er kan gebeuren als je ergens op terug komt en hoe dat uit de hand kan lopen. Ze heeft sorry gezegd en is er verdrietig geweest, ze heeft vast al wel door dat het niet goed was. Een andere keer zal ze het misschien niet meer zo doen of misschien (want, hoihoihoi! dat vindt mijn moeder niet leuk en ik ben moe en wil me schandalig gedragen) helaas juist wel. Tenminste zo zou het hier gaan. Het lijkt mij in ieder geval niks om morgen weer over dat tekening gebeuren te beginnen en een kind daardoor weer op gedrag te wijzen dat niet goed was. Zeker niet voor schooltijd, als ze elkaar op school zien. Dan neem je dat hele gedoe weer mee en wordt het misschien weer groter dan nodig. Ik ben misschien te simpel hierin en denk te weinig vooruit.

Rot he, zulke dingen. Ik ken het ook. Het gedrag van het kind van vier en je eigen reacties om de situatie dan maar te proberen te redden.

En gelukkig kent die andere moeder dat ook en begrijpt dan waarschijnlijk helemaal hoe je je voelt.
Goede insteek LB, ze heeft zelf ook wel gemerkt hoe vervelend het allemaal is. Maar kan je daar bij een 4-jarige na en aantal dagen/weken nog naar refereren?

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 22:12 schreef Sugar het volgende:
Maar vanaf dat moment wás ik consequent, maar het gíng niet!

Dat ken ik . Gewoon laten gaan dan maar, denk ik. En in je achterhoofd houden voor de volgende keer

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 22:08 schreef Sugar het volgende:
Ook zoéén: dankjewel laten zeggen voor het gekregen worstje. Het kind klapt dicht en weigert. Hoe ver ga je in zoiets? Heb ik ook weleens te veel op de spits gedreven. Tenenkrommend word je dan zelf.

En wat doen jullie als ze 99x een worstje krijgen bij de slager en de 100e x vergeet de slager het en je kind rekent erop?
Sven is gelukkig heel makkelijk erin en zegt dan buiten dat hij niets gehad heeft en maakt gelukkig geen drama maar ik kan me voorstellen dat dat bij andere kinderen wel zo is.

(Vanmorgen hadden we zoiets toevallig bij de tandarts, de vorige keren had hij iets gekregen en nu zei hij toen we buiten waren: "ik heb niet eens een kadootje gehad" Nu moet hij nog een keertje terug en ik zei dat hij dat dan waarschijnlijk wel zou krijgen (het was ook een andere tandarts).

Hihi Easy, ik werkte bij zo'n deli-zaak met kaas en vleeswaren enzo en soms was het inderdaad druk en vergat ik zoiets wel eens (of had ik het kind niet gezien) en veel kinderen zeggen daar gewoon zelf iets van! haha, mama, krijg ik nu geen plakje kaas?
waarop ik dan heul snel nog een plakje kaas afsneed

_{omgekeerd als ik de ouder was zou ik niet weten wat te doen trouwens}

Melvin weet precies bij welke winkel hij wat krijgt en vraagt er dan inderdaad ook gewoon om.
Ik heb hem al 100x uitgelegd dat je niet zomaar ergens om mag vragen, maar hij blijft het doen. Gelukkig kennen ze ons in die winkels wel en moeten ze er altijd wel om lachen. Maar goed, hij blijft niet eeuwig zo klein dat men er het grappige van inziet.

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 21:25 schreef Sugar het volgende:
Krocky, Maria was nogal op slot en dat verdriet kwam niet binnen bij d'r. Heb het inderdaad laten zien en benoemd, maar ze was onvermurwbaar.

Herkenbaar! Wat bij mijn kind altijd helpt als het 'op slot' zit, is eerst het gevoel benoemen. Dat zorgt ervoor dat een gesprek toch op gang komt. Bijvoorbeeld: "Ben je erg verdrietig dat ... weggaat?" of: "Vind je het zo erg als de tekening meegaat? Wilde je die liever zelf houden?" Als je kind zich in woede of verdriet toch door jou begrepen voelt, zijn ze eerder weer in staat met jou erover te praten. En dan kan je samen een oplossing zoeken. Maar zie die rust maar eens te vinden als je daar met de stoom uit je oren staat!

Brengen en halen na het spelen bij klasgenootjes is trouwens hèt uitgelezen moment voor dit soort conflicten

Maar waarom mag je eik niet ergens om vragen? Ik vind dat eigenlijk zo gek . Ik doe/deed het ook hoor. "Kindertjes die vragen worden overgeslagen."

Maar als je er goed over nadenkt is er niets mis mee, om te vragen wat je graag wil (ik denk alvast vooruit, salaris, relaties etc ).
Als je dan maar met een negatief antwoord om kunt gaan .

Het hangt er een beetje vanaf denk ik.
Ik heb ook in een brasserie gewerkt en daar kon je goed het verschil zien met kindjes. De meeste kindjes waren gewoon beleefd (ook bij de kaasboer trouwens) "mevrouw, mag ik wat mayo?" of "mag ik misschien wat cola?" maar er waren ook kindjes bij de me aankeken en zeiden "ik moet appelmoes!" Daar wist ik dan persoonlijk echt niet zo goed van wat ik er mee moest, eigenlijk vind ik het dus aan de ouder om op dat moment in te grijpen en een beleefdere variant te laten zeggen, maar de moeder in kwestie keek me gewoon aan van "you heard him, ga es appelmoes halen." (het moet ook ergens vandaan komen natuurlijk dat gedrag )

Moraal van het verhaal, beleefd vragen is niet erg denk ik, maar het moet dus wel beleefd blijven. Zo denk ik er nu over iig. (en het hangt natuurlijk ook een beetje van de situatie af.)

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 22:52 schreef Leah het volgende:
Maar waarom mag je eik niet ergens om vragen? Ik vind dat eigenlijk zo gek . Ik doe/deed het ook hoor. "Kindertjes die vragen worden overgeslagen."

Maar als je er goed over nadenkt is er niets mis mee, om te vragen wat je graag wil (ik denk alvast vooruit, salaris, relaties etc ).
Als je dan maar met een negatief antwoord om kunt gaan .

Idd, ik geloof ook dat een kind veel sneller leert dat het niet altijd netjes is om te vragen als hij/zij een keer een bot antwoord van de slager krijgt dan wanneer de moeder steeds maar weer zegt dat het niet mag. Als ouder gaan vragen om dat plakje worst zou ik dan weer niet doen. Tenzij ik zelf graag een plakje wil natuurlijk

Goed topic, Sugar. Ik kan me helemaal vinden in het antwoord van LB trouwens

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 22:52 schreef Leah het volgende:
Maar waarom mag je eik niet ergens om vragen? Ik vind dat eigenlijk zo gek . Ik doe/deed het ook hoor. "Kindertjes die vragen worden overgeslagen."

Voor ik een kind kreeg had ik al heel wat neefjes en nichtjes die dan als ze hier kwamen verwend werden door tante Easy. Neefjes of nichtjes vroegen dan ook wel eens ergens om als mijn broer/schoonzus erbij waren en kregen dan van hen te horen: Kinderen die vragen worden overgeslagen. Ik antwoordde toen tegen hen: Kinderen die niet vragen worden vergeten (neefjes en nichtjes hebben dat altijd onthouden )

Maar zelf erom vragen vind ik dan zo stom ( en zoals ik al zei, Sven begint er zelf buiten pas over)

Uiteraard moet het beleefd blijven! Maar het vragen an sich bedoel ik, daar vind ik eigenlijk niets mis mee. Althans, dat realiseerde ik me toen ik mezelf ooit eens hoorde preken tegen mijn kind dat ie niet mocht vragen

Maar het is ook wel lastig hoor . Het moet beleefd, maar niet té want we willen immers ook een weerbaar kind.
We willen graag sociaal, maar weer niet zo sociaal dat je kind de underdog wordt of teveel zorgen om anderen krijgt. En ga zo maar even door..

Ik zelf had bij beiden heel sterk dat ik graag heel sociale, lieve, beleefde kinderen "aflever".

Maar bij beiden dacht en denk ik, OMG ze moeten straks wél dat schoolplein op! Met kinderen die dat misschien niet zo meekrijgen (want die zijn er ook).

En tussen al die dingen koorddans ik dan maar wat. En hoop er het beste van.

Melvin vraagt het ook wel netjes hoor, bijna verlegen zelfs. En nee wordt dan echt niet gezegd. Maar ik vind persoonlijk dat hij niet mag verwachten dat hij overal maar wat krijgt. En dat doet hij dus wel.

Bij de AH is het trouwens wel fijn. Daar staan vaak blokjes kaas, en zodra we in de buurt komen vraagt hij er bij mij al om. Als er toevallig een keer niks staat is het ook goed. Dat was een paar maanden geleden nog wel anders. Dikke tranen omdat er geen kaas was! Er zit wat dat betreft wel vooruitgang in.

Een vriendin van mij werkte vroeger in de slagerij en die had er overigens nooit moeite mee als kinderen om worst kwamen vragen. Haar redenatie was: we vragen aan die kinderen al of ze een stukje worst mogen als ze net 3 maanden zijn, dan moet je ook niet raar opkijken als ze het aan je vragen als je het dan eens vergeet.

Maar we willen allemaal dat ons kind zich voorbeeldig gedraagt altijd he, maar dat doen ze (gelukkig) dus niet altijd