OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Vandaag stond ik met de handen in het haar op opvoedgebied. Aaaaargh!
En ik ontdek zomaar dat ik een topic hierover mis in OUD. Een topic waarin je de andere ouders hier specifiek kunt vragen om tips of raad in de opvoeding van je kinderen. Een topic waarin je ontdekt wat je óók had kunnen doen! Of waarin je vooral ervaart dat anderen nét zo hannesen en klooien als jij soms doet.
Kortom: een topic voor al je opvoedkwesties en prangende vragen én juist ook voor al je ervaringen, skills and tricks, die anderen kunnen helpen!
TS begint!
Maria (4) speelde hier thuis met een meisje (R) uit haar klas. Ging allemaal goed, tot het moment dat de moeder van R haar weer kwam ophalen. Maria wilde ineens niet meer dat R op haar step een rondje maakte en wilde de tekening die zij voor R gemaakt had, niet meer meegeven. Ik liet het gaan (beslissingsmoment 1), omdat ik wel zag dat ze moe was en niet meer zo veerkrachtig.
Maar R werd er echt verdrietig van dat ze zonder die tekening weg zou gaan. Ze stond te huilen bij de deur.
Ik vond het zielig en vond ook: afspraak is afspraak. Dus ik spoorde Maria nog een paar keer aan (beslissingsmoment 2) om toch de tekening mee te geven, maar ze vertikte echt. R bleef ook verdrietig en wilde niet weggaan. Zucht. 
Maria peerde 'm de kamer in, met tekeningen. Ik besloot haar echt streng en met een soort 'straf' in het vooruitzicht tot inkeer te laten komen (beslissingsmoment 3). "Maria, als je nu die tekening niet geeft, zoals je hebt afgesproken, mag er hier geen kindje meer komen spelen. Dus wees maar groot, want ik meen het." (ik werd ook boos nu, dus klonk streng). Maria liep mee naar de deur met de tekeningen. Ik liet haar kiezen welke ze wilde geven en anders zou ik kiezen, zei ik. Ze weigerde en ik besloot (nummer 4!) de tekeningen te pakken en er één aan R te geven. Waarop Maria begon te schreeuwen, gillen, trappen, proberen te slaan. Storm (2) schrok zich rot en begon ook hard te huilen, Maria werd totaal wild en R huilde ook, zich lam geschrokken.
Drámá in de gang.
Toen zat er nog maar één ding op: R en haar moeder een beetje oké te woord staan, sorry zeggen tegen R (ik), omdat ze zo geschrokken was, Storm troosten en ze toch maar zonder tekeningen de deur uit laten gaan.
Meteen erna kon Maria uiteraard op het strafstoeltje gaan zitten om na te denken. Later heb ik met haar nog een gesprekje hierover gevoerd (strekking: afspraak is afspraak, niet onaardig doen en niet schreeuwen, gillen, trappen). En ze heeft sorry gezegd en flink uitgehuild bij me.
Maar voor mij is de vraag: hoe pak je zoiets nu beter aan?
Het verdriet van het vriendinnetje deed me beslissen Maria te dwingen. Was dat al niet slim? Het voelt -achteraf gezien- als een onhaalbare kaart wat ik vroeg van Maria.
Kies je voor het gevoel van je eigen kind of juist voor het gevoel van het andere kind dat te gast is (ook met andere kwesties, zoals kiezen welke beker, welke verkleedjurk...)?
Iets kleins werd nu op de spits gedreven (door mijn beslissingen), maar ik weet niet of een andere keuze ook had gekund, ten opzichte van het andere kind, rechtvaardigheid en het leren je te houden aan een afspraak.
Raad is heel erg welkom! Bedankt alvast.
En nogmaals: gebruik dit topic ook gerust voor je eigen vragen en kwesties!
En ik ontdek zomaar dat ik een topic hierover mis in OUD. Een topic waarin je de andere ouders hier specifiek kunt vragen om tips of raad in de opvoeding van je kinderen. Een topic waarin je ontdekt wat je óók had kunnen doen! Of waarin je vooral ervaart dat anderen nét zo hannesen en klooien als jij soms doet.
Kortom: een topic voor al je opvoedkwesties en prangende vragen én juist ook voor al je ervaringen, skills and tricks, die anderen kunnen helpen!
TS begint!
Maria (4) speelde hier thuis met een meisje (R) uit haar klas. Ging allemaal goed, tot het moment dat de moeder van R haar weer kwam ophalen. Maria wilde ineens niet meer dat R op haar step een rondje maakte en wilde de tekening die zij voor R gemaakt had, niet meer meegeven. Ik liet het gaan (beslissingsmoment 1), omdat ik wel zag dat ze moe was en niet meer zo veerkrachtig.
Maar R werd er echt verdrietig van dat ze zonder die tekening weg zou gaan. Ze stond te huilen bij de deur.
Ik vond het zielig en vond ook: afspraak is afspraak. Dus ik spoorde Maria nog een paar keer aan (beslissingsmoment 2) om toch de tekening mee te geven, maar ze vertikte echt. R bleef ook verdrietig en wilde niet weggaan. Zucht. Maria peerde 'm de kamer in, met tekeningen. Ik besloot haar echt streng en met een soort 'straf' in het vooruitzicht tot inkeer te laten komen (beslissingsmoment 3). "Maria, als je nu die tekening niet geeft, zoals je hebt afgesproken, mag er hier geen kindje meer komen spelen. Dus wees maar groot, want ik meen het." (ik werd ook boos nu, dus klonk streng). Maria liep mee naar de deur met de tekeningen. Ik liet haar kiezen welke ze wilde geven en anders zou ik kiezen, zei ik. Ze weigerde en ik besloot (nummer 4!) de tekeningen te pakken en er één aan R te geven. Waarop Maria begon te schreeuwen, gillen, trappen, proberen te slaan. Storm (2) schrok zich rot en begon ook hard te huilen, Maria werd totaal wild en R huilde ook, zich lam geschrokken.
Drámá in de gang.Toen zat er nog maar één ding op: R en haar moeder een beetje oké te woord staan, sorry zeggen tegen R (ik), omdat ze zo geschrokken was, Storm troosten en ze toch maar zonder tekeningen de deur uit laten gaan.
Meteen erna kon Maria uiteraard op het strafstoeltje gaan zitten om na te denken. Later heb ik met haar nog een gesprekje hierover gevoerd (strekking: afspraak is afspraak, niet onaardig doen en niet schreeuwen, gillen, trappen). En ze heeft sorry gezegd en flink uitgehuild bij me.
Maar voor mij is de vraag: hoe pak je zoiets nu beter aan?
Het verdriet van het vriendinnetje deed me beslissen Maria te dwingen. Was dat al niet slim? Het voelt -achteraf gezien- als een onhaalbare kaart wat ik vroeg van Maria.
Kies je voor het gevoel van je eigen kind of juist voor het gevoel van het andere kind dat te gast is (ook met andere kwesties, zoals kiezen welke beker, welke verkleedjurk...)?
Iets kleins werd nu op de spits gedreven (door mijn beslissingen), maar ik weet niet of een andere keuze ook had gekund, ten opzichte van het andere kind, rechtvaardigheid en het leren je te houden aan een afspraak.
Raad is heel erg welkom! Bedankt alvast.
En nogmaals: gebruik dit topic ook gerust voor je eigen vragen en kwesties!
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Tsja, ik heb eigenlijk totaal geen ervaring maar wat in mij op komt.. waarom wilde Maria de tekening niet meegeven? Heb je het aan haar gevraagd toen ze de eerste keer de tekening niet mee wilde geven? Waarom mag R geen tekening meenemen?
Ze wilde ze toch liever zelf houden (het waren haar tekeningen, waarvan in elk geval één gemaakt voor R).
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Hmm, lastig verhaal. Ik heb geen ervaring met eigen kinderen (working on it!) maar wel kinderervaring.
Zoals dit verhaal leest sjoeg, klinkt het niet zozeer alsof jij Maria dwong maar eerder andersom. Okay ze mag dan wel moe zijn enzo maar afspraak is inderdaad afspraak en als dat een regel bij jullie thuis is, dan geldt die ook als ze moe is.
Ik weet niet of dit een verhaal is van kiezen tussen je eigen kind en het kind van een ander, zeg maar met het oog op "consequent zijn" lijkt het mij dat je altijd voor je eigen regels kiest en dat is misschien niet altijd leuk voor je eigen kind.
Het lijkt me ontzettend moeilijk zulke momenten, vooral als je ziet dat je meiske moe is en er eigenlijk voor je gevoel ze er niets aan kan doen, en ze is ook nog maar 4 enzo. Maarja.
nouja, my 2 cts, denk ik.
Zoals dit verhaal leest sjoeg, klinkt het niet zozeer alsof jij Maria dwong maar eerder andersom. Okay ze mag dan wel moe zijn enzo maar afspraak is inderdaad afspraak en als dat een regel bij jullie thuis is, dan geldt die ook als ze moe is.
Ik weet niet of dit een verhaal is van kiezen tussen je eigen kind en het kind van een ander, zeg maar met het oog op "consequent zijn" lijkt het mij dat je altijd voor je eigen regels kiest en dat is misschien niet altijd leuk voor je eigen kind.
Het lijkt me ontzettend moeilijk zulke momenten, vooral als je ziet dat je meiske moe is en er eigenlijk voor je gevoel ze er niets aan kan doen, en ze is ook nog maar 4 enzo. Maarja.
nouja, my 2 cts, denk ik.
Ja, die regel van 'afspraak is afspraak' kent ze nog niet heel erg nadrukkelijk, althans niet zo benoemd, dat was nog niet eerder zo voorgekomen. Maar ze snapt natuurlijk wel wat ik ermee bedoelde.
En mijn vraag over kiezen voor je eigen kind of niet, komt een beetje voort uit het idee dat ik al snel uit beleefdheid zou kiezen voor juist het andere kind, maar dat lijkt me soms ook onrechtvaardig (misschien dus niet in dit geval, hoor, maar die neiging heb ik wel, denk ik).
Hmmmm, ik vraag me echt af of ik dit had kunnen voorkomen, dat drama in de gang. Misschien moest het gewoon zo gaan, maar het was wel echt horror, met een kindje en moeder die je helemaal niet kent. Welkom in huize Sjoegur.
En mijn vraag over kiezen voor je eigen kind of niet, komt een beetje voort uit het idee dat ik al snel uit beleefdheid zou kiezen voor juist het andere kind, maar dat lijkt me soms ook onrechtvaardig (misschien dus niet in dit geval, hoor, maar die neiging heb ik wel, denk ik).
Hmmmm, ik vraag me echt af of ik dit had kunnen voorkomen, dat drama in de gang. Misschien moest het gewoon zo gaan, maar het was wel echt horror, met een kindje en moeder die je helemaal niet kent. Welkom in huize Sjoegur.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Ik snap je wel Huup, over consequent zijn. Maar je ziet dat dat niet altijd werkt. 
Suug probeerde dat ook te zijn.
Jullie zaten in een strijd, en die win je eigenlijk nooit zo maar. Dat moet je ook niet willen, denk ik. Ik zou het na wat aandringen hebben gelaten voor wat het was, met de mededeling dat ik het er niet mee eens ben. Later, als het kind (Maria in dit geval) rustig en uitgerust is erop terug komen. En dán duidelijk maken afspraak is afspraak. De volgende dag een extra mooie tekening aan R geven. Met excuses.
Een vriendinnetje te spelen hebben ís al superspannend. Zéker als je nog maar net bij elkaar in de klas zit. En als dingen spannend zijn en je bent ook nog eens moe, dan wil je als kind nog wel eens rare dingen doen.
Maar goed, ik heb nog geen eigen kleuter.
Ik spreek alleen vanuit mijn peuterervaring en hoe ik zoiets (denk ik) in de klas zou aanpakken.
Suug probeerde dat ook te zijn. Jullie zaten in een strijd, en die win je eigenlijk nooit zo maar. Dat moet je ook niet willen, denk ik. Ik zou het na wat aandringen hebben gelaten voor wat het was, met de mededeling dat ik het er niet mee eens ben. Later, als het kind (Maria in dit geval) rustig en uitgerust is erop terug komen. En dán duidelijk maken afspraak is afspraak. De volgende dag een extra mooie tekening aan R geven. Met excuses.
Een vriendinnetje te spelen hebben ís al superspannend. Zéker als je nog maar net bij elkaar in de klas zit. En als dingen spannend zijn en je bent ook nog eens moe, dan wil je als kind nog wel eens rare dingen doen.
Maar goed, ik heb nog geen eigen kleuter.
Ik spreek alleen vanuit mijn peuterervaring en hoe ik zoiets (denk ik) in de klas zou aanpakken.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Hahaha ja ik zou me gelijk echt ontzettend bekeken voelen en misschien zelfs wel een beetje schamen maar ach nouja, ergens hoort het er ook een beetje bij toch? Niet dat dit nou dagelijks moet voorkomen maar zo'n bui af en toe zal bij alle kindjes vast wel eens voorkomen.
En je vraag, oh op die fiets. Ja nee ik weet niet, ik zou gewoon voor mn eigen regels gaan. Je punt is wel begrijpelijk, je bent misschien ook bang dat dat andere kindje wel een of ander overdreven verhaal ophangt bij haar moeder ofzo maar goed, dan maar vertrouwen hebben in het beoordelingsvermogen van die moeder. Denk ik. Wel moeilijk hoor.
Shit, had mn moeder toch gelijk met dr "mijn huis, mijn regels"
En je vraag, oh op die fiets. Ja nee ik weet niet, ik zou gewoon voor mn eigen regels gaan. Je punt is wel begrijpelijk, je bent misschien ook bang dat dat andere kindje wel een of ander overdreven verhaal ophangt bij haar moeder ofzo
maar goed, dan maar vertrouwen hebben in het beoordelingsvermogen van die moeder. Denk ik. Wel moeilijk hoor. Shit, had mn moeder toch gelijk met dr "mijn huis, mijn regels"
Moonah, ik denk dat jouw advies helemaal hout snijdt. Ik heb me er teveel in vastgebeten om R en haar moeder het niet moeilijker te maken én om Maria iets mee te geven, maar het kón gewoon niet, denk ik achteraf. Lat te hoog enzo. Dankje voor je heldere woorden. 
Lady-wrb, de moeder van R probeerde R ervan te overtuigen dat een andere keer wel een tekening zou komen. Maar ze hield natuurlijk ook wat ruimte aan mijn actie, want ze zag dat ik juist probeerde Maria zo ver te krijgen. Prima reactie van haar dus eigenlijk.
Huuphuup, ik was niet bang voor de reactie van een moeder n.a.v. een verhaal van het kind. Ik bedoel met die beleefdheid meer "je gasten toch altijd wel als gast beschouwen" en ook een kind dat te gast is misschien net wat eerder laten kiezen of 'voorrang geven', bijvoorbeeld om het kind op haar gemak te stellen.
Lady-wrb, de moeder van R probeerde R ervan te overtuigen dat een andere keer wel een tekening zou komen. Maar ze hield natuurlijk ook wat ruimte aan mijn actie, want ze zag dat ik juist probeerde Maria zo ver te krijgen. Prima reactie van haar dus eigenlijk.
Huuphuup, ik was niet bang voor de reactie van een moeder n.a.v. een verhaal van het kind. Ik bedoel met die beleefdheid meer "je gasten toch altijd wel als gast beschouwen" en ook een kind dat te gast is misschien net wat eerder laten kiezen of 'voorrang geven', bijvoorbeeld om het kind op haar gemak te stellen.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Wat ik moeilijk vind in het verhaal Sugar is dat je een paar keer anders beslist. Eerst wel geven, dan toch niet, dan weer wel en uiteindelijk geeft ze die tekening toch niet. Ik begrijp de situatie wel hoor maar ik had denk ik vanaf het eerste moment voet bij stuk gehouden. Eventueel Jetske dan even apart genomen in de huiskamer en haar op een rustige manier uitgelegd en anders meteen op de strafstoel tot ze bereid was de tekening te geven. De moeder had ik "gezellig" een kopje thee aangeboden.
Maar ja, ik heb makkelijk praten, ik ben benieuwd hoe ik reageer als ik het echt meemaak.
Maar ja, ik heb makkelijk praten, ik ben benieuwd hoe ik reageer als ik het echt meemaak.
Lekker douchen!
Ik denk inderdaad dat ik consequent had moeten blijven, maar wel juist consequent in de milde versie: het laten gaan na een kleine aansporing. Dus bij mijn eerste beslissingsmoment moeten blijven. Het verdriet bij R deed me buigen. Dat had ik dan dus niet moeten laten gebeuren...
Het verdriet bij R deed me buigen. Dat had ik dan dus niet moeten laten gebeuren...
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Laat haar naar het gezicht van de ander kijken zodat ze ziet dat die verdrietig staat omdat die de tekening niet krijgt terwijl het beloofd was; hielp bij die van mij bij het delen van koekjes
Krocky, Maria was nogal op slot en dat verdriet kwam niet binnen bij d'r. Heb het inderdaad laten zien en benoemd, maar ze was onvermurwbaar.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Moeilijk dit soort dingen, ik kan me voorstellen dat je met het zweet in je nek stond Sugar 
.
Hier is beloofd toch echt wel beloofd, maar ik kan me ook voorstellen dat je haar niet zo makkelijk weer uit de situatie kreeg. Ik denk dat ik uiteindelijk Maria die tekening morgen alsnog zou laten geven.
.Hier is beloofd toch echt wel beloofd, maar ik kan me ook voorstellen dat je haar niet zo makkelijk weer uit de situatie kreeg. Ik denk dat ik uiteindelijk Maria die tekening morgen alsnog zou laten geven.
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
Leah, dat had ik ook bedacht, maar pas later. En ik betrapte mezelf er al op dat ik het gesprekje vanavond zomaar nog 2 keer herhaald heb (te veel nadruk, sugar!), dus heb ik dat maar even niet gemeld toen ik bedacht dat ze dat kan doen.
En weer denk ik: maar wat als ze het weer niet wil, hoe kan ik haar dwingen? Ze weigert in alle toonaarden. Het voelt niet goed, wat ik ook doe.
En weer denk ik: maar wat als ze het weer niet wil, hoe kan ik haar dwingen? Ze weigert in alle toonaarden. Het voelt niet goed, wat ik ook doe.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Dan doe jij het . Die tekening geven dan .
Is Maria normaal gesproken ook zo vreselijk gehecht aan haar tekeningen? Even voor mijn beeldvorming.
. Die tekening geven dan .Is Maria normaal gesproken ook zo vreselijk gehecht aan haar tekeningen? Even voor mijn beeldvorming.
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
Ik denk dan dat je voor jezelf moet beslissen hoe belangrijk je dit vindt. Is dat een belangrijke norm die je wilt meegeven: beloofd is beloofd? Zo ja, dan vind ik het idee van Leah wel goed. Morgen opnieuw over beginnen en haar de tekening laten geven. Anders gewoon lekker laten gaan en er niet meer op terug komen.
Lekker douchen!
Mijn kinderen hebben een nogal heftig rechtvaardigheidsgevoel, en ik zelf trouwens ook. Ik zal ze dus nooit iets beloven dat ik niet waar kan maken. En dat weten ze, en daar spreken ze me ook op aan.
Andersom zou dat hier dus ook gelden, als ze iets beloven moeten ze het ook doen.
Andersom zou dat hier dus ook gelden, als ze iets beloven moeten ze het ook doen.
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
Ik bedoelde eigenlijk dat je per conflict kan beslissen hoe belangrijk het voor je is. Dat doen wij hier vaak. Soms hebben we strijd met onze peuterpuber omdat dat zo ineens ontstaat. Door ons af te vragen of we vinden dat ze het moet leren of dat het voor ons niet zo belangrijk is leren we ervan en soms stoppen we gelijk (of juist niet) met het "gevecht". Het helpt ons.
Lekker douchen!
Maar ja, beloofd is het niet letterlijk. Niet zo van: afgesproken en beloofd dat ik je die tekening geef. Ze vertelde me aan het begin van de middag gewoon vrolijk dat ze een tekening voor R had gemaakt en andersom.
Aaaaah!
Aaaaah!
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
"Pick your battles" inderdaad Sjak. Dat werkt hier ook goed, zeker op dagen dat om alles strijd lijkt te ontstaan.
Maar in dit geval denk ik dat ik Finn meteen al de tekening zou hebben laten geven. Beloofd is beloofd, ook al levert dat een driftbui op.
Maar in dit geval denk ik dat ik Finn meteen al de tekening zou hebben laten geven. Beloofd is beloofd, ook al levert dat een driftbui op.
Oh en Maria komt wel vaker terug op haar eigen idee een tekening aan iemand te geven. Maar dan is het dus nooit beloofd of afgesproken, dan wil ze gewoon toch liever iets houden, zonder de ander daarmee tekort te doen (want die is er dan niet bij, zoals vandaag).
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Lastig hé? Ik ken het hoor .
Maar nog even, heeft Maria altijd moeite met het weggeven van tekeningen?
.Maar nog even, heeft Maria altijd moeite met het weggeven van tekeningen?
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
AHA, dus de communicatie was vanaf het begin al onduidelijkquote:Op donderdag 22 januari 2009 21:51 schreef Sugar het volgende:
Maar ja, beloofd is het niet letterlijk. Niet zo van: afgesproken en beloofd dat ik je die tekening geef. Ze vertelde me aan het begin van de middag gewoon vrolijk dat ze een tekening voor R had gemaakt en andersom.
Aaaaah!
Nee, dat is flauw Ik blijf er eigenlijk bij. Ze heeft het gezegd en wat je zegt heeft consequenties, hoe klein je ook bent. Heeft R de tekening wel aan Maria gegeven?
Lekker douchen!
Ah ok.
Ik had met dat soort dingen ook meer moeite toen Freek net 4 was als dat ik het nu heb, merk ik. Inmiddels wat "gehard" zou ik hem nu gedwongen hebben die tekening wél te geven, maar dat is omdat ik inmiddels beter weet hoe het werkt bij hem.
Ik zou zeggen, volg je eigen gevoel daarin, maar geef Maria wel een boodschap mee. Kun je aan haar vragen hoe zij zich gevoeld zou hebben als ze iets niet kreeg wat haar beloofd was? Of is dat nog een brug te ver voor d'r?
Ik had met dat soort dingen ook meer moeite toen Freek net 4 was als dat ik het nu heb, merk ik. Inmiddels wat "gehard" zou ik hem nu gedwongen hebben die tekening wél te geven, maar dat is omdat ik inmiddels beter weet hoe het werkt bij hem.
Ik zou zeggen, volg je eigen gevoel daarin, maar geef Maria wel een boodschap mee. Kun je aan haar vragen hoe zij zich gevoeld zou hebben als ze iets niet kreeg wat haar beloofd was? Of is dat nog een brug te ver voor d'r?
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
Leah, nee, normaal geeft ze ze graag. Behalve dus als ze er thuis al op terugkwam, dat ze 'm toch aan iemand anders gaat geven dan ze eerst had bedacht of toch zelf gaat houden.
Sjak, ja, snap ik.
Ik voelde die ruimte meteen al niet (om het haar toch te laten doen) en had minder noodzaak, dacht, nou ja, dan neemt R haar eigen tekening ook mee. Maar díe wilde dat niet (moest ze ook om huilen, het arme ding), want ze wilde helemaal niet haar eigen tekening weer meenemen. Die was voor Maria!
Sjak, ja, snap ik.
Ik voelde die ruimte meteen al niet (om het haar toch te laten doen) en had minder noodzaak, dacht, nou ja, dan neemt R haar eigen tekening ook mee. Maar díe wilde dat niet (moest ze ook om huilen, het arme ding), want ze wilde helemaal niet haar eigen tekening weer meenemen. Die was voor Maria!
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Ik zou tegen het andere kind hebben gezegd dat kindlief de tekening toch niet af kon staan, en een nieuwe beloven voor de andere dag.
Dan, als eigen kind weer afgekoeld was, een praatje maken over beloftes maken en nakomen en een tekening speciaal voor het vriendinnetje laten maken en die de volgende dag (of volgende keer dat ze elkaar zien) geven.
Dan, als eigen kind weer afgekoeld was, een praatje maken over beloftes maken en nakomen en een tekening speciaal voor het vriendinnetje laten maken en die de volgende dag (of volgende keer dat ze elkaar zien) geven.
♫ Saartje ♫
Ja, goeie ook Maneki.
En mijn gevoel volgen ook. Alleen daardoor wisselde ik dus van 1 naar 2. En 3 en 4 watren kunstmatig en rationeel om consequent te zijn.
En mijn gevoel volgen ook. Alleen daardoor wisselde ik dus van 1 naar 2. En 3 en 4 watren kunstmatig en rationeel om consequent te zijn.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Achteraf is het altijd makkelijk praten en beoordelen :-) Leer er van voor een volgende keer, er komt ongetwijfeld nog eens een situatie die hier weer op lijkt
♫ Saartje ♫
I know. Het was niet de eerste keer.
Ook zoéén: dankjewel laten zeggen voor het gekregen worstje. Het kind klapt dicht en weigert. Hoe ver ga je in zoiets? Heb ik ook weleens te veel op de spits gedreven. Tenenkrommend word je dan zelf.
Ook zoéén: dankjewel laten zeggen voor het gekregen worstje. Het kind klapt dicht en weigert. Hoe ver ga je in zoiets? Heb ik ook weleens te veel op de spits gedreven. Tenenkrommend word je dan zelf.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Ja maar, gevoel volgen is ook "Hoe zou ik me voelen als mijn kind zo stond te huilen om de niet beloofde tekening?"
Ik denk dat jouw eerste gevoel van het geven van die tekening goed was.
Ik denk dat jouw eerste gevoel van het geven van die tekening goed was.
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
En even toevoegen, ik snap het wel hoor!
Worstje etc was ik wel heel strikt in, geen dank je wel, geen worstje. Maar dat vroeg ik ook geen drie keer dat scheelt in de tenenkromming.
Worstje etc was ik wel heel strikt in, geen dank je wel, geen worstje. Maar dat vroeg ik ook geen drie keer dat scheelt in de tenenkromming
.
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
Maar vanaf dat moment wás ik consequent, maar het gíng niet!
R en moeder wilden alleen nog maar weg, ik had niet langer door moeten gaan met dat drama.
R en moeder wilden alleen nog maar weg, ik had niet langer door moeten gaan met dat drama.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Ik zou me niet te veel vastbijten in dat gebeuren om die tekening. Tuurlijk heeft ze iets gezegd en dat heeft dat consequenties. Vandaag heeft ze gezien wat er kan gebeuren als je ergens op terug komt en hoe dat uit de hand kan lopen. Ze heeft sorry gezegd en is er verdrietig geweest, ze heeft vast al wel door dat het niet goed was. Een andere keer zal ze het misschien niet meer zo doen of misschien (want, hoihoihoi! dat vindt mijn moeder niet leuk en ik ben moe en wil me schandalig gedragen) helaas juist wel. Tenminste zo zou het hier gaan. Het lijkt mij in ieder geval niks om morgen weer over dat tekening gebeuren te beginnen en een kind daardoor weer op gedrag te wijzen dat niet goed was. Zeker niet voor schooltijd, als ze elkaar op school zien. Dan neem je dat hele gedoe weer mee en wordt het misschien weer groter dan nodig. Ik ben misschien te simpel hierin en denk te weinig vooruit.
Rot he, zulke dingen. Ik ken het ook. Het gedrag van het kind van vier en je eigen reacties om de situatie dan maar te proberen te redden.
Rot he, zulke dingen. Ik ken het ook. Het gedrag van het kind van vier en je eigen reacties om de situatie dan maar te proberen te redden.
Ja, spijker op z'n kop, LB, die laatste zinnen.
Ik zie ook wel gevaar in het idee haar morgen nog iets hiermee te laten doen (als verplichting).
Ik zie ook wel gevaar in het idee haar morgen nog iets hiermee te laten doen (als verplichting).
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
En gelukkig kent die andere moeder dat ook en begrijpt dan waarschijnlijk helemaal hoe je je voelt.
Goede insteek LB, ze heeft zelf ook wel gemerkt hoe vervelend het allemaal is. Maar kan je daar bij een 4-jarige na en aantal dagen/weken nog naar refereren?
Goede insteek LB, ze heeft zelf ook wel gemerkt hoe vervelend het allemaal is. Maar kan je daar bij een 4-jarige na en aantal dagen/weken nog naar refereren?
Lekker douchen!
Dat ken ikquote:Op donderdag 22 januari 2009 22:12 schreef Sugar het volgende:
Maar vanaf dat moment wás ik consequent, maar het gíng niet!
. Gewoon laten gaan dan maar, denk ik. En in je achterhoofd houden voor de volgende keer
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
En wat doen jullie als ze 99x een worstje krijgen bij de slager en de 100e x vergeet de slager het en je kind rekent erop?quote:Op donderdag 22 januari 2009 22:08 schreef Sugar het volgende:
Ook zoéén: dankjewel laten zeggen voor het gekregen worstje. Het kind klapt dicht en weigert. Hoe ver ga je in zoiets? Heb ik ook weleens te veel op de spits gedreven. Tenenkrommend word je dan zelf.
Sven is gelukkig heel makkelijk erin en zegt dan buiten dat hij niets gehad heeft en maakt gelukkig geen drama maar ik kan me voorstellen dat dat bij andere kinderen wel zo is.
(Vanmorgen hadden we zoiets toevallig bij de tandarts, de vorige keren had hij iets gekregen en nu zei hij toen we buiten waren: "ik heb niet eens een kadootje gehad" Nu moet hij nog een keertje terug en ik zei dat hij dat dan waarschijnlijk wel zou krijgen (het was ook een andere tandarts).
Hier had uw advertentie kunnen staan :P
Hihi Easy, ik werkte bij zo'n deli-zaak met kaas en vleeswaren enzo en soms was het inderdaad druk en vergat ik zoiets wel eens (of had ik het kind niet gezien) en veel kinderen zeggen daar gewoon zelf iets van! haha, mama, krijg ik nu geen plakje kaas?
waarop ik dan heul snel nog een plakje kaas afsneed
omgekeerd als ik de ouder was zou ik niet weten wat te doen trouwens
haha, mama, krijg ik nu geen plakje kaas? waarop ik dan heul snel nog een plakje kaas afsneed
omgekeerd als ik de ouder was zou ik niet weten wat te doen trouwens
Melvin weet precies bij welke winkel hij wat krijgt en vraagt er dan inderdaad ook gewoon om.
Ik heb hem al 100x uitgelegd dat je niet zomaar ergens om mag vragen, maar hij blijft het doen. Gelukkig kennen ze ons in die winkels wel en moeten ze er altijd wel om lachen. Maar goed, hij blijft niet eeuwig zo klein dat men er het grappige van inziet.
Ik heb hem al 100x uitgelegd dat je niet zomaar ergens om mag vragen, maar hij blijft het doen. Gelukkig kennen ze ons in die winkels wel en moeten ze er altijd wel om lachen. Maar goed, hij blijft niet eeuwig zo klein dat men er het grappige van inziet.
Ik word er wel es mismoedig van dat ik, wat ik voel, niet zeggen kan. (Toon Hermans)
Herkenbaar! Wat bij mijn kind altijd helpt als het 'op slot' zit, is eerst het gevoel benoemen. Dat zorgt ervoor dat een gesprek toch op gang komt. Bijvoorbeeld: "Ben je erg verdrietig dat ... weggaat?" of: "Vind je het zo erg als de tekening meegaat? Wilde je die liever zelf houden?" Als je kind zich in woede of verdriet toch door jou begrepen voelt, zijn ze eerder weer in staat met jou erover te praten. En dan kan je samen een oplossing zoeken. Maar zie die rust maar eens te vinden als je daar met de stoom uit je oren staat!quote:Op donderdag 22 januari 2009 21:25 schreef Sugar het volgende:
Krocky, Maria was nogal op slot en dat verdriet kwam niet binnen bij d'r. Heb het inderdaad laten zien en benoemd, maar ze was onvermurwbaar.
Brengen en halen na het spelen bij klasgenootjes is trouwens hèt uitgelezen moment voor dit soort conflicten
Maar waarom mag je eik niet ergens om vragen? Ik vind dat eigenlijk zo gek . Ik doe/deed het ook hoor. "Kindertjes die vragen worden overgeslagen."
Maar als je er goed over nadenkt is er niets mis mee, om te vragen wat je graag wil (ik denk alvast vooruit, salaris, relaties etc).
Als je dan maar met een negatief antwoord om kunt gaan.
. Ik doe/deed het ook hoor. "Kindertjes die vragen worden overgeslagen."Maar als je er goed over nadenkt is er niets mis mee, om te vragen wat je graag wil (ik denk alvast vooruit, salaris, relaties etc
).Als je dan maar met een negatief antwoord om kunt gaan
.
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
Het hangt er een beetje vanaf denk ik.
Ik heb ook in een brasserie gewerkt en daar kon je goed het verschil zien met kindjes. De meeste kindjes waren gewoon beleefd (ook bij de kaasboer trouwens) "mevrouw, mag ik wat mayo?" of "mag ik misschien wat cola?" maar er waren ook kindjes bij de me aankeken en zeiden "ik moet appelmoes!" Daar wist ik dan persoonlijk echt niet zo goed van wat ik er mee moest, eigenlijk vind ik het dus aan de ouder om op dat moment in te grijpen en een beleefdere variant te laten zeggen, maar de moeder in kwestie keek me gewoon aan van "you heard him, ga es appelmoes halen." (het moet ook ergens vandaan komen natuurlijk dat gedrag)
Moraal van het verhaal, beleefd vragen is niet erg denk ik, maar het moet dus wel beleefd blijven. Zo denk ik er nu over iig. (en het hangt natuurlijk ook een beetje van de situatie af.)
Ik heb ook in een brasserie gewerkt en daar kon je goed het verschil zien met kindjes. De meeste kindjes waren gewoon beleefd (ook bij de kaasboer trouwens) "mevrouw, mag ik wat mayo?" of "mag ik misschien wat cola?" maar er waren ook kindjes bij de me aankeken en zeiden "ik moet appelmoes!" Daar wist ik dan persoonlijk echt niet zo goed van wat ik er mee moest, eigenlijk vind ik het dus aan de ouder om op dat moment in te grijpen en een beleefdere variant te laten zeggen, maar de moeder in kwestie keek me gewoon aan van "you heard him, ga es appelmoes halen." (het moet ook ergens vandaan komen natuurlijk dat gedrag
) Moraal van het verhaal, beleefd vragen is niet erg denk ik, maar het moet dus wel beleefd blijven. Zo denk ik er nu over iig. (en het hangt natuurlijk ook een beetje van de situatie af.)
Idd, ik geloof ook dat een kind veel sneller leert dat het niet altijd netjes is om te vragen als hij/zij een keer een bot antwoord van de slager krijgt dan wanneer de moeder steeds maar weer zegt dat het niet mag. Als ouder gaan vragen om dat plakje worst zou ik dan weer niet doen. Tenzij ik zelf graag een plakje wil natuurlijkquote:Op donderdag 22 januari 2009 22:52 schreef Leah het volgende:
Maar waarom mag je eik niet ergens om vragen? Ik vind dat eigenlijk zo gek
Maar als je er goed over nadenkt is er niets mis mee, om te vragen wat je graag wil (ik denk alvast vooruit, salaris, relaties etc
Als je dan maar met een negatief antwoord om kunt gaan
Goed topic, Sugar. Ik kan me helemaal vinden in het antwoord van LB trouwens
Voor ik een kind kreeg had ik al heel wat neefjes en nichtjes die dan als ze hier kwamen verwend werden door tante Easy. Neefjes of nichtjes vroegen dan ook wel eens ergens om als mijn broer/schoonzus erbij waren en kregen dan van hen te horen: Kinderen die vragen worden overgeslagen. Ik antwoordde toen tegen hen: Kinderen die niet vragen worden vergetenquote:Op donderdag 22 januari 2009 22:52 schreef Leah het volgende:
Maar waarom mag je eik niet ergens om vragen? Ik vind dat eigenlijk zo gek
(neefjes en nichtjes hebben dat altijd onthouden )Maar zelf erom vragen vind ik dan zo stom ( en zoals ik al zei, Sven begint er zelf buiten pas over)
Hier had uw advertentie kunnen staan :P
Uiteraard moet het beleefd blijven! Maar het vragen an sich bedoel ik, daar vind ik eigenlijk niets mis mee. Althans, dat realiseerde ik me toen ik mezelf ooit eens hoorde preken tegen mijn kind dat ie niet mocht vragen
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
Maar het is ook wel lastig hoor . Het moet beleefd, maar niet té want we willen immers ook een weerbaar kind.
We willen graag sociaal, maar weer niet zo sociaal dat je kind de underdog wordt of teveel zorgen om anderen krijgt. En ga zo maar even door..
Ik zelf had bij beiden heel sterk dat ik graag heel sociale, lieve, beleefde kinderen "aflever".
Maar bij beiden dacht en denk ik, OMG ze moeten straks wél dat schoolplein op! Met kinderen die dat misschien niet zo meekrijgen (want die zijn er ook).
En tussen al die dingen koorddans ik dan maar wat. En hoop er het beste van.
. Het moet beleefd, maar niet té want we willen immers ook een weerbaar kind.We willen graag sociaal, maar weer niet zo sociaal dat je kind de underdog wordt of teveel zorgen om anderen krijgt. En ga zo maar even door..
Ik zelf had bij beiden heel sterk dat ik graag heel sociale, lieve, beleefde kinderen "aflever".
Maar bij beiden dacht en denk ik, OMG ze moeten straks wél dat schoolplein op! Met kinderen die dat misschien niet zo meekrijgen (want die zijn er ook).
En tussen al die dingen koorddans ik dan maar wat. En hoop er het beste van.
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
Melvin vraagt het ook wel netjes hoor, bijna verlegen zelfs. En nee wordt dan echt niet gezegd. Maar ik vind persoonlijk dat hij niet mag verwachten dat hij overal maar wat krijgt. En dat doet hij dus wel.
Bij de AH is het trouwens wel fijn. Daar staan vaak blokjes kaas, en zodra we in de buurt komen vraagt hij er bij mij al om. Als er toevallig een keer niks staat is het ook goed. Dat was een paar maanden geleden nog wel anders. Dikke tranen omdat er geen kaas was! Er zit wat dat betreft wel vooruitgang in.
Bij de AH is het trouwens wel fijn. Daar staan vaak blokjes kaas, en zodra we in de buurt komen vraagt hij er bij mij al om. Als er toevallig een keer niks staat is het ook goed. Dat was een paar maanden geleden nog wel anders. Dikke tranen omdat er geen kaas was! Er zit wat dat betreft wel vooruitgang in.
Ik word er wel es mismoedig van dat ik, wat ik voel, niet zeggen kan. (Toon Hermans)
Een vriendin van mij werkte vroeger in de slagerij en die had er overigens nooit moeite mee als kinderen om worst kwamen vragen. Haar redenatie was: we vragen aan die kinderen al of ze een stukje worst mogen als ze net 3 maanden zijn, dan moet je ook niet raar opkijken als ze het aan je vragen als je het dan eens vergeet.
Maar we willen allemaal dat ons kind zich voorbeeldig gedraagt altijd he, maar dat doen ze (gelukkig) dus niet altijd
Maar we willen allemaal dat ons kind zich voorbeeldig gedraagt altijd he, maar dat doen ze (gelukkig) dus niet altijd
Hier had uw advertentie kunnen staan :P
|
|
