Opvoeden: OUD weet raad!

Het is ook wel zo dat winkeliers zelf die verwachting scheppen bij kinderen door vaak iets aan te bieden.

Maar je wilt inderdaad dat je kind sociaal wenselijk gedrag vertoont.

Mijn kind begint er net als Sven ook pas buiten over als ze het kaakje bij de kassa (bij de supermarkt) niet heeft gekregen. Maar het is nooit een punt, so wie so heeft ze een heel hoog acceptatievermogen. Heeft ze altijd al gehad ook.

En thuis leren ze toch ook dat ze niet alles krijgen wat ze vragen? Dat leverde hier vroeger nog wel eens de opmerking "maar ik heb het toch netjes gevraagd?" op, waarna ik uitlegde dat dat geen garantie is voor het gevraagde ook krijgen.

En in het geval van de OP, ik zou het denk ik hebben laten gaan. Wel benoemen wat ik er van vind en aan het vriendinnetje (en de moeder) aangeven dat ik het er niet mee eens ben. Maar het is haar ding en de strijd loopt dermate hoog op dat het niet meer in verhouding staat tot 'het probleem'.

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 22:52 schreef Leah het volgende:
Maar waarom mag je eik niet ergens om vragen? Ik vind dat eigenlijk zo gek . Ik doe/deed het ook hoor. "Kindertjes die vragen worden overgeslagen."

Ik vind dat ook een hele rare uitdrukking! Als je kind nergens om mag vragen weet je toch ook niet wat het wil? _{Of je moet het fijn vinden om je kind constant met vragen te bestoken.} Hier mogen ze overal om vragen, als het niet mag zeg ik gewoon nee en dat wordt _{door Dylan dan, Quinten gooit zijn peuterpuberteit in de strijd} eigenlijk ook altijd geaccepteerd.
Zeuren daarentegen heb ik een gruwelijke hekel aan en werkt ook averechts bij mij. Hier is het dus eigenlijk 'Kinderen die zeuren worden overgeslagen'

ja, zo heb ik 'm laatst ook omgebogen. want niet vragen is inderdaad niet wat ik ze mee wil geven.

sugar, oeh wat een vervelende situatie. komt me ook wel bekend voor hoor, van dat soort onmogelijke 'spagaten' waar je je soms ineens in kunt bevinden. en tsja, je bent ook maar een mens, dus dat je tussentijds af en toe van strategie/eis verandert is soms ook onvermijdelijk volgens mij. te star vasthouden aan iets waarvan je van verre ziet aankomen dat 't niet gaat lukken leidt ook nergens toe. ik zou 't morgen niet alsnog opnieuw voorstellen, dat maakt het in verhouding wel érg zwaar allemaal. je hebt 't er na afloop al met haar over gehad, ze weet dat je 't erg onbeleefd/onaardig vond tegenover dat vriendinnetje, dat lijkt me wel voldoende zo.

quote:

Op donderdag 22 januari 2009 21:58 schreef Maneki.Neko het volgende:
Ik zou tegen het andere kind hebben gezegd dat kindlief de tekening toch niet af kon staan, en een nieuwe beloven voor de andere dag.
Dan, als eigen kind weer afgekoeld was, een praatje maken over beloftes maken en nakomen en een tekening speciaal voor het vriendinnetje laten maken en die de volgende dag (of volgende keer dat ze elkaar zien) geven.

Dit, en ik zou speciaal voor dit soort gevallen een stapeltje kleur/knutselplaten inslaan om het kindje tóch wat mee te kunnen geven . Dan haal je de druk even van het moment af en kan je alsnog een goed gesprek aangaan zonder dat het escaleert met al die kindjes?

dat kind wilde alleen maar die tekening, ik weet eerlijk gezegd niet of een kleurplaat iets zou hebben opgelost.

Hier is het ook 'kinderen die zeuren worden overgeslagen' ... die krijgen gewoon niks. Of krijgen zelfs straf als ze heel lang doorgaan, het kan echt vreselijk irritant zijn. Dan maar even in de hoek als je blijft zeuren!

Sugar, heb je een scanner en een kleurenprinter? Was het geen idee geweest om een kopie van de tekening te maken?

_{Ik heb en wil zelf geen kinderen maar ik wordt waarschijnlijk binnen een paar jaar tante, dus ik vind het leuk om hier af en toe rond te hangen}

Ik was laatst in een supermarkt waar een kind keurig vroeg om een plakje worst en die mevrouw hem toe begon te snauwen met 'kinderen die vragen'... heb hem maar even afgemaakt met 'krijgen gewoon antwoord'. Ik vind er echt niets onwenselijks aan als een kind er gewoon netjes om vraagt .

quote:

Op vrijdag 23 januari 2009 16:51 schreef Lente_ninja het volgende:
Sugar, heb je een scanner en een kleurenprinter? Was het geen idee geweest om een kopie van de tekening te maken?

Het gaat op zo'n moment dan echt om die tekening, niet om een kopie.
En eigenlijk gaat het niet om die tekening maar om het dwars willen zijn op dat moment.

ja, en al had ze een kleurenkopieerapparaat, kinderen moeten er ook mee leren omgaan dat ze soms iets niet krijgen, ook al willen ze het nog zo graag. 1 van de 2 had gewoon pech.

quote:

Op vrijdag 23 januari 2009 16:57 schreef miss_dynastie het volgende:
Ik was laatst in een supermarkt waar een kind keurig vroeg om een plakje worst en die mevrouw hem toe begon te snauwen met 'kinderen die vragen'... heb hem maar even afgemaakt met 'krijgen gewoon antwoord'. Ik vind er echt niets onwenselijks aan als een kind er gewoon netjes om vraagt .

Wat stom eigenlijk als dat kind er gewoon netjes om vraagt
Ik heb zelf nooit zoiets geweigerd, zelfs niet als het niet-netjes ging, opvoeden vind ik de taak van de ouders (en tot op zekere hoogte en in bepaalde mate van andere naaste en scholen/kdv's) maar zeker niet van de winkeljuffrouw.

Wat zouden de moeders hier daar eigenlijk van vinden? Als iemand vreemd zich met je kind bemoeit. Uhm, even voorbeeldje verzinnen... je laat je kind van vier in de supermarkt alvast naar het zoete broodbeleg lopen om hagelslag voor je te pakken (drie meter voor je uitlopen ofzo) en hij/zij pakt het en een oud manneke begint tegen je kind te preken dat kinderen nergens aan mogen komen want kijken doe je met je ogen en niet met je handen.
Of zoals het voorbeeld van Miss_Dynastie, als zoiets gebeurd. Laat je het gaan of grijp je in en laat je je kind weten dat hij/zij niets verkeerds heeft gedaan?

Ik kan me voorstellen dat je niet altijd zin hebt in discussie en het soms dus laat gaan, maar ik weet niet, ik zou er toch wel een naar gevoel van krijgen denk ik als ik mijn zoon/dochter zou hebben verteld dat hij maar even netjes om een plakje worst moet vragen en hij/zij dan zo'n snauw krijgt.

Ahw wat lief dat ze het zelf zo wil naschrijven
misschien is ze dan zelf toch ook wel een beetje geschrokken van haar bui. Fijn dat het zo uit de wereld is

quote:

Op vrijdag 23 januari 2009 17:01 schreef bixister het volgende:
ja, en al had ze een kleurenkopieerapparaat, kinderen moeten er ook mee leren omgaan dat ze soms iets niet krijgen, ook al willen ze het nog zo graag. 1 van de 2 had gewoon pech.

Daar heb je gelijk in, maar het was meer voor dat andere kind, zodat die zich misschien minder schuldig zou voelen ofzo. Afspraak is afspraak, maar ik zou het ook weer zo sneu vinden voor dat vriendinnetje als die meteen door Maria gezien zou worden als 'die tekeningen pikker', hoe onterecht dat ook is.

Toen ik een jaar of zes was, was ik samen met nog wat andere meisjes uitgenodigd voor het verjaardagsfeestje van een vriendinnetje ("K."), die de 'leider' van ons groepje was, en ontiegelijk bazig. Ze was niet onaardig, maar alles moest en zou naar haar zin gaan, anders volgde er een driftbui. Ik was juist assertief opgevoed en nam het vaak op voor 'zwakkere' kinderen. Dit ging mis, toen we zelf snoep mochten maken van een soort suikerpasta. Iedereen kreeg vijf bolletjes, elk bolletje een andere smaak.

Opeens zag ik dat K. twee bolletjes aardbei had, en het schuwste meisje van de klub ("E."), twee bolletjes perzik. Toen ik K. hierop wees (ik dacht dat ze zich gewoon had vergist), zei ze dat ze geen perzik lustte en dus haar bolletje had gewisseld met een aardbeibolletje van E. Zonder te vragen overigens. Ik vond dat niet kunnen ("mijn mamma zegt dat je niet iets mag pakken zonder te vragen!") en zei dat ze E. haar aardbei bolletje terug moest geven, anders zou ik haar moeder roepen. K. ging spontaan jengelen, moeder kwam kijken en ik legde uit wat er gebeurd was. Moeder werd boos op K. en zei dat ze niet zomaar bolletjes kon jatten zonder te vragen, dat ze gastvrij moest zijn en dat ze E. haar bolletje aardbei moest teruggeven.

Je zou verwachten dat K. boos was op mij en haar moeder, maar de verlegen E. kreeg de schuld, omdat, in K's beleving, het haar schuld was dat zij nu een vies perzikbolletje had. Vervang "perzikbol" door "tekening" en je hebt een beetje hetzelfde verhaal.

_{Jee, dat ik dit nog weet}

quote:

Op vrijdag 23 januari 2009 17:21 schreef Sugar het volgende:
Vanochtend heeft ze wel zelf een nieuwe tekening gemaakt, dat wilde ze na één keer voorstellen (door mij) wel. En ze zei zelf: wil jij sorry op een briefje schrijven, dan kan ik het naschrijven bij de tekening. Dat was wel oké dus.

Wat goed dat het nu netjes is opgelost!

En ja.. Consequent blijven is dan het beste.
Leerzaam topic dit. Die hou ik zeker in de gaten!

[ Bericht 0% gewijzigd door Vlinder op 23-01-2009 18:00:37 ]

Lastige dilemma's, dit soort dingen.

Sowieso vind ik het altijd al een wat onhandige situatie, als je je kind voor het eerst ergens gaat halen of er wordt een kind gehaald door een ouder die je nauwelijks kent Zeker als je kind zich dan boven schuilhoudt, niet naar huis wil en ze een trap naar boven hebben waar je niet met je laarzen op mag.
"Euh.. zou je m'n kind misschien even willen halen? "

Ik had denk ik tegen m'n eigen kind gezegd dat ze voortaan zoiets niet moet beloven, omdat het andere kindje nu verdrietig is, en het andere kindje laten kiezen of ze toch haar eigen tekening dan meewilde of niet.
En haar in bijzijn van m'n eigen kind een complimentje gegeven, over het nakomen van de belofte en de mooie tekening.

Leuk topic

Goed opgelost Sjoeg! Lief van Maria dat ze sorry wilde schrijven.

Nou huup-huup, daar noem je er een. Ik zou wel zeggen dat ze het van mij mocht tegen die man. Verder zou ik er niet al te veel op ingaan. Ik loop er een paar meter achter dus ik heb dan snel genoeg ingegrepen. Moeilijker vind ik deze discussie als het gaat over ouders, vriendinnen etc die een andere mening erop nahouden en je kind (of mij dan) gaan corrigeren.

quote:

Op vrijdag 23 januari 2009 19:05 schreef sjak het volgende:
Goed opgelost Sjoeg! Lief van Maria dat ze sorry wilde schrijven.

Nou huup-huup, daar noem je er een. Ik zou wel zeggen dat ze het van mij mocht tegen die man. Verder zou ik er niet al te veel op ingaan. Ik loop er een paar meter achter dus ik heb dan snel genoeg ingegrepen. Moeilijker vind ik deze discussie als het gaat over ouders, vriendinnen etc die een andere mening erop nahouden en je kind (of mij dan) gaan corrigeren.

Ja dat is helemaal onbegonnen werk ja. Hoe ver wil je het laten gaan en wanneer grijp je in lijkt me in deze heel moeilijk omdat je toch de ander ermee ehm, niet voor het hoofd stoot of beledigt ofzo maar ehm... kan er niet opkomen.

Maar bij zo'n situatie in een supermarkt vraag ik me echt af wat ik zou doen. Enerzijds zou ik me niet geroepen voelen om de discussie aan te gaan met een vreemde, maar anderzijds wil je ook weer niet dat je kind het gevoel heeft dat het iets fout doet terwijl dat niet zo is naar jouw mening. Achteraf met je kind praten kan wel natuurlijk dan maar toch.

quote:

Op vrijdag 23 januari 2009 17:21 schreef huuphuup het volgende:

Of zoals het voorbeeld van Miss_Dynastie, als zoiets gebeurd. Laat je het gaan of grijp je in en laat je je kind weten dat hij/zij niets verkeerds heeft gedaan?

Ik zou tegen mijn dochter zeggen dat ze niets verkeerd deed..
En dat ze mama wel mag helpen met boodschappen doen
En de meneer in kwestie een hele boze blik toe werpen.
Mocht die meneer dan nog commentaar hebben ga ik uit mijn panty
Ik kan er echt niet tegen als mensen zich bemoeien met dingen waar ze niets mee te maken hebben..
Ik zou zeggen dat het aan mij is om mijn dochter op te voeden en te bestraffen.
En dat ik het niet waardeer dat iemand anders dat doet.

Nu ben ik zelf een jonge mama. Ik ben 21
En het commentaar wat ik op straat te horen krijg is zo bizar.
Ze gaan er allemaal van uit dat ik geen contact heb met de vader, bij mijn moeder woon etc
En natuurlijk de vraag: Ongelukje..
Waarop ik nu maar reply met, nee een meisje

@ TS

Ik zou haar vragen waarom ze de tekening niet wil geven?
En ik zou haar zeggen dat het niet zo leuk is voor vriendinnetje..
Dat die nu verdrietjes heeft omdat ze de tekening niet meer wil geven.

Ik zou daarna mijn excuses aanbieden aan de Mama.
En idd vragen of ze het leuk vind als ze dan een andere keer een nieuwe tekening zou krijgen.
Achteraf zou ik mijn dochter er op aan spreken, belofte maakt schuld.

quote:

Op vrijdag 23 januari 2009 20:18 schreef MamsX het volgende:

[..]


Nu ben ik zelf een jonge mama. Ik ben 21
En het commentaar wat ik op straat te horen krijg is zo bizar.
Ze gaan er allemaal van uit dat ik geen contact heb met de vader, bij mijn moeder woon etc

Kan je het ze echt kwalijk nemen? Het is (helaas) namelijk vaak wel zo. Wel bot als mensen je daar op straat op aan spreken, maar degene die dat niet doen, zullen het zeker weten wel denken. Zeker als je er jong uitziet voor je leeftijd (of het kind juist oud voor haar leeftijd). Doe je niets aan.

quote:

En natuurlijk de vraag: Ongelukje..
Waarop ik nu maar reply met, nee een meisje

Eerlijk is eerlijk, hij is wel scherp

Ik snap wel dat ze die gedachtes kunnen hebben. Zeker als ik zie hoe jong en onbezonnen veel jonge moeders zijn..
Maar zo ben ik absoluut niet. ik heb alles heel goed voor elkaar
Maar men gaat altijd van het negatieve uit.
Vragen nooit van goh van wie heeft ze die mooie prachtige wimpers.
Ik zou heel graag met trots willen zeggen: van haar papa..

Het is gewoon niet fijn dat ze je er op aanspreken.
En dan met een negatieve insteek. En als ze positief beginnen wil ik prima antwoord geven op hun nieuwsgierige vraagjes.

Want bij iedereen die hun mond open doet heb ik de neiging om te gillen.
Dat ze mega gewenst is. Dat ze al maanden voor ze geboren was erkend is door de papa.
Dat ze sprekend op hem lijkt, Dat ze gelukkig ook zijn achternaam heeft
(die van mij is een ramp haha) Etc..

Maar dat is een andere discussie toch?
Hier gaat het over dingen waar je tegen aan loopt met het opvoeden.

Op de eerste plaats.. Suug goed opgelost uiteindelijk. kan me de situatie wel voorstellen....

dan de vraag: hoe leer je je 5-jarige dochter dat ze een grote zus is en geen mama van d'r zusje. Op de een of andere manier is het bij Fleur er in geslopen om mij de kopieren en Maud te corrigeren. Ik roep al bijna een jaar (vanaf dat Maud loopt denk ik). Fleur wie is Maud d'r mama? antwoord: jij. Dus ik zeg dan precies, dus jij hoeft Maud niet te zeggen dat ze iets wel of niet mag. Daar heeft ze papa en mama voor. Jij bent voor de leuke dingen. Samen spelen enz.

Aangezien dit tot nu toe weinig heeft geholpen, zijn we afgelopen week met een sterren-systeem begonnen. Elke dag kijken we of ik niet onnodig boos ben geworden (slechte eigenschap van me.... beter leren tot tien tellen) en of zij alleen grote zus is geweest. We krijgen als het goed is gegaan allebei een ster. Aan het eind van de week tellen we sterren en voor elke sterk leg ik 50 cent apart. Als we allebei het idee hebben dat de gewoonte gebroken is, dan gaan we samen wat leuks doen van de centjes. Ik hoop dat dit een goede oplossing is voor ons. Maar andere tips zijn zeker welkom.

chacama het komt wel wat tegenstrijdig op mij over, jullie systeem. je legt op deze manier een vrij grote verantwoordelijkheid bij haar, (meebeslissen of mama niet onnodig boos geworden is, en meebeslissen of 'de gewoonte gebroken is', ze moet zelf die verantwoordelijkheid nemen om zich minder te-bemoeien-met-maud, daarin wringt iets in mijn ogen. ook de beloning: samen iets gezelligs doen, bijna als 'zusjes' - zo voelt het althans voor mij hoor) terwijl je juist wil dat ze mínder verantwoordelijkheid op zich neemt. ik zou juist de nadruk leggen op: jij bent óók nog mijn kindje, je hoeft niet te moederen, ga nou maar lekker spelen en ik let wel op jullie allebei.
af en toe eens wat grote zus-taken geven kan daarnaast natuurlijk best, maar nu ligt de focus in mijn ogen toch veel te veel op haar rol t.a.v. maud, in plaats van op haarzelf als kind-van-jullie.