Ze komt bij mij en zegt ,,ik voel me niet helemaal lekker" en gaat naar het toilet, ook heel gewoon, de griep gaat rond dacht ik nog, mam zal de griep wel hebben was ook wat ik zei tegen haar vriendin terwijl ik haar binnen laat.
Op een gegeven moment, alsof ik het voelde ging ik in de hal staan en vroeg ,,gaat het mam??" maar mam kon al geen antwoord meer geven, ze lag op de grond, helemaal in paniek.
Ik had meteen door dat het niet goed was en vloog naar de telefoon om 112 te bellen, er moest hulp komen en snel! Snel hoorde ik al de sirene's van de ambulance en nog geen minuut later stonden ze bij ons in de hal, het zag er niet goed uit ze hadden het idee dat mam een hersenbloeding had.
Met spoed reden we (ik mocht mee in de ambu) naar de eerste hulp waar ze meteen aan de beademing moest en door een scan ging, angstige en onzekere momenten braken aan. En best nog snel hoewel het uren leek te duren, kwam de arts binnen, op de scan zagen ze geen bloedingen, wat het wel was moesten ze nog uitzoeken, mam haar toestand was zeer zorgwekkend.
Later kwamen ze vertellen dat het geen bloeding maar een bloedprop was die haar problemen veroorzaakte, op een erg moeilijke plaats, vlakbij haar hersenstam, ze begonnen meteen met een behandeling met bloedverdunners en toen opnieuw, wachten, hopen, huilen.
De behandeling sloeg niet aan, er was nog een mogelijkheid, via een behandeling via de lies de ader proberen open te maken, een nog redelijk nieuwe ingreep van 2 uur, het was mam haar enige kans, het was inmiddels 3 uur, om 5 uur mocht ik terug komen op de intensive care waar mam inmiddels lag, ik ben naar buiten gegaan en ben gaan lopen, ik wilde niet zo lang in zo'n hokje zitten kijken, ik wilde de wereld buiten het ziekenhuis zien, ik wilde ademen.
Om 5 uur kwam ik terug op de afdeling, ze kwamen bij mij en vertelden dat het erg moeizaam ging en dat ik zou horen wanneer ze weer op de zaal lag, weer een periode van wachten en gelukkig waren ook de vriendin van mam en haar dochter naar het ziekenhuis gekomen en daar heb ik even wat mee gedronken, wachten wachten wachten.
Om 7 uur was mam weer op de zaal en mochten we bij haar, ze werd in slaap gehouden maar de behandeling was gelukt, ze was stabiel, we konden naar huis en ze zouden snachts proberen haar wakker te maken om te kijken wat de schade aan de hersenen zou zijn, ik druktte ze op het hart mij te bellen met de uitslag, ookal was het midden in de nacht, ik wilde het weten.
Snachts om half 3 ging de telefoon, de uitslag van de test dacht ik meteen! Maar het was zo anders, de arts vertelde mij dat het niet goed ging met mijn moeder, ze had er een bloeding bij gekregen en ik moest meteen naar het ziekenhuis komen, doe voorzichtig en neem familie mee, zei de arts nog.
In mijn hart voelde ik het al, het ging mis het ging zo vreselijk mis! In paniek belde ik mijn neef die meteen kwam, bij hem in de auto heb ik zitten janken, ik was zo vreselijk bang.
De arts vertelde ons dat mam het niet zou redden, er was teveel kapot. En met die mededeling ging ik ook kapot, ik brak, mijn mama, mijn alles, mijn stam,mijn steun, mijn veiligheid zou wegvallen.
We mochten bij haar, ze werd kunstmatig in leven gehouden zodat de familie in alle rust afscheid kon nemen, wat was ze nog lekker warm toen ik haar hand vast had, het was zo onwerkelijk, haar hartslag zag je op de monitor, de ademhaling ging door, ze was lekker warm maar haar ziel was al lang weg, weer samen met papa die in 2004 overleden is.
om 11 uur sochtends is mam overleden, het was voorbij.
Toen begon het regelen, de crematie, de kist, de kaarten, alles en wat was alles onwerkelijk, mam heeft een hele mooie crematie gehad met veel mensen die belangrijk voor haar waren, ook ik heb nog een toespraak voor haar gehouden, het laatste wat ik nog tegen mam kon zeggen:
Mijn toespraak:
Dat ik vandaag iets wilde vertellen was voor mij eigenlijk al heel snel duidelijk, misschien is het geen lang verhaal en misschien zit het niet altijd even goed in elkaar maar het komt recht vanuit mijn gevoel, nu kan ik het nog even zeggen.
En toen kwam de periode van bedenken wat ik eigenlijk wilde zeggen . En dan ga je es achter je computer zitten, je schrijft een zin, wist hem weer, herhaalt dat een keer of 20 om vervolgens nog steeds niet tevreden te zijn want geen enkele zin lijkt goed genoeg te zijn om te verwoorden wat je voelt, wat je nog kwijt wilt.
Na een tijdje ben ik gestopt met het perfect willen doen en ben gaan luisteren naar mijn gevoel want dat wist heel goed wat ik moest zeggen, gewoon dat ik hier vandaag afscheid neem van een geweldige moeder, een moeder die niet alleen mijn moeder maar ook mijn vriendin en steun was in alles wat ik deed.Een moeder die mij altijd op de eerste plaats zette, die zonder dat ik wat hoefde te zeggen kon afmaken wat ik bedoelde, waarvan soms een blik naar elkaar toe al genoeg was om elkaar te snappen
En opeens, zomaar opeens valt dat weg, zomaar, niet ziek, nog lang niet oud genoeg, geen enkele reden om te denken dat zoiets zo snel kon gebeuren. Je weet dat het zo is maar het besef komt pas later, het besef van nooit meer even zomaar een rondje dorp, nooit meer even ergens zitten en gewoon een kopje thee drinken. Maar ook het besef hoe vreselijk trots ik ben op mijn moeder, op alles wat ze mij heeft meegegeven.
Want mede door die dingen weet ik dat ik sterk genoeg ben om verder te gaan met leven, samen met heel veel lieve mensen om mij heen. Sommige mensen zeggen wel eens ik ben pas dood als jij mij bent vergeten. Als je zo denkt dan zal mam nooit helemaal dood zijn want ze zal altijd leven in mijn hart, in mijn herrinnering en in mijn gevoel. Nu is ze weer bij papa en zullen ze samen altijd een beetje bij mij zijn. Afscheid nemen is moeilijk als je elkaar een lange tijd niet zal zien maar het is nog veel moeilijker als je weet dat iemand nooit meer terug zal komen. En ik ben blij dat ik op de vraag “wat had je voor een moeder?” met heel mijn hart kan zeggen: een hele lieve!!
Doei lieve mama, ik hou van je
En nu, nu moet ik leren leven, helemaal opnieuw
quote:
Heel veel sterkte!!!!!
wij hebben vanochtend mijn vader zijn as verstrooid
Je hebt het prachtig opgeschreven. Wanneer is dit gebeurd?
Heel veel sterkte.
Sterkte...
Droevig verhaal, goed dat je het weet te uiten. Heel veel sterkte in de komende tijd.
Veel sterkte toegewenst van mij
Verhaal die je schrijft komt ook heel klein beetje in de buurt van die van mij. In mijn geval ging het om mijn vader die zich niet lekker voelde en eventjes naar het ziekenhuis ging voor paar onderzoekjes.
Niks aan de hand, niks bijzonders....... Nou ik heb het geweten... dat was de laatste keer dat ik hem ooit heb gezien...
Heel erg veel sterkte met je verlies... Veel mensen zullen dit al hebben gezegd tegen je maar het komt wel goed.. Na een tijdje geef je het een plek in je leven en je gaat door.
Je vergeet het nooit... dat niet... maar je past het in je leven.
Dit betekent niet dat alles meteen goed is maar je leert er mee omgaan....
Nogmaals heel erg veel sterkete......
Vreselijk altijd hoe snel het ineens kan gaan. Je hebt het prachtig opgeschreven in ieder geval, heb het met een brok in m'n keel zitten lezen.
Veel sterkte de komende tijd!
Echt erg...
Gecondoleerd.
sterkte de komende periode met verwerken van dit ontzettende verlies
je bent even oud als ik en ik moet er niet aan denken mee te hebben gemaakt wat jij een plekje moet geven nu...
gecondoleerd.
in ieder geval veel sterkte nog.
sterkte met het verwerken van dit enorme verlies.
Heel veel sterkte!!
Gecondoleerd..
Ze is net 59 geworden, ze is in dezelfde maand geboren en overleden, zo dubbel allemaal en niet te bevatten! Ik hoop dat ik in ons huis kan blijven maar er moet nog zoveel aan regelwerk gebeuren, gelukkig heb ik hulp van mijn super lieve familie maar toch.
En dan zit ik te denken en vraag ik me af, waarom hebben ze me niet meegenomen......
Allemaal heel erg bedankt voor het medeleven!
Veel sterkte gewenst
quote:Wat hij zegt.Op zondag 9 november 2008 15:26 schreef soylent het volgende:
Wat is het snel gegaan. Kan me voorstellen dat het nu pas echt begint in te zinken.
Droevig verhaal, goed dat je het weet te uiten. Heel veel sterkte in de komende tijd.
Sterkte!
Heel veel sterkte meid!!!
quote:Mam is 31 oktober overleden, vorige week vrijdagOp zondag 9 november 2008 15:25 schreef Greys het volgende:
Meissie toch, wat vreselijk. Hoe jong was je moeder? (Sowieso veel te jong natuurlijk...)
Je hebt het prachtig opgeschreven. Wanneer is dit gebeurd?
Heel veel sterkte.
Heb je trouwens nog broers en/of zussen die je tot steun kunnen zijn?
Mooi geschreven. Sterkte.
Heel veel sterkte!
[ Bericht 97% gewijzigd door Re op 09-11-2008 21:49:14 ]
sterkte.
En nee, ik heb verder geen broers en zussen waar ik dingen mee kan delen
Sterkte.
[ Bericht 85% gewijzigd door Anoniem_03032014_01 op 09-11-2008 18:35:56 ]
quote:
* een dikke knuff geeft
.Probeer de draad op te pakken en laat je niet hangen. Uiteindelijk heb je daar net niets aan. Heel heel veel sterkte de komende weken, maanden, wellicht wel jaren. Ik weet dat ik d'r nog vaak genoeg mis.
quote:Voor wat het waard is, de eerste stap heb je gezet.Op zondag 9 november 2008 15:13 schreef gebakken-koekje het volgende:En nu, nu moet ik leren leven, helemaal opnieuw
Draag je moeder voort in je hart en ze zal voor altijd bij je zijn.
En dan natuurlijk de dingen die allemaal nog moeten gebeuren en de vragen die er bij horen, hoe gaat alles lopen, kan ik hier blijven wonen enz enz enz ik denk dat als dat allemaal rond is ik pas de tijd heb om niet meer te rennen maar ook af en toe eens stil te blijven staan.
En ja mijn toespraak, bij pap heb ik het ook gedaan en ik wilde het nu dus ook heel graag doen en twijfelde tot het moment vlak voor ik er zou gaan staan nog of ik het zou kunnen maar mijn tante zat naast mij en zei ,,je KAN het!" en dat gaf mij het laatste duwtje wat ik nog even nodig had en inderdaad ik kon het en achteraf is dat een enorme opluchting geweest, ik heb mam haar crematie kunnen beleven zoals ik dat zelf graag wilde
Nogmaals sterkte ermee. Ik ga maar niet schrijven over het harde bestaan met ziektes die dodelijk zijn en waarom het zo moet zijn dat mensen zo vroeg moeten gaan want dat valt toch niet uit te leggen. Soms denk ik wel eens dat het erbij hoort al die ellende maar van de andere kant............
Ik snap je ontreddering totaal
Prachtig verhaal en toespraak trouwens, had toch wel even een zakdoek nodig.
en je hebt heel mooi geschreven idd..
Ik heb een brok in mijn keel en een traan over mijn wang na het lezen van jouw verhaal en je prachtige toespraak! Heel veel sterkte met dit verlies!
Een berg liefs
Sterkte.
Heel veel sterkte de komende tijd.
quote:Jemig wat krijg jij een bak ellende over je heen.Op zondag 9 november 2008 15:38 schreef gebakken-koekje het volgende:
Ik heb zelf een spierziekte dus woonde nog thuis inderdaad, bij mijn moeder in ons huisje waar ik mijn eigen woon/leefgedeelte had en daar dus kon doen wat ik wilde, samen en toch apart.
Ze is net 59 geworden, ze is in dezelfde maand geboren en overleden, zo dubbel allemaal en niet te bevatten! Ik hoop dat ik in ons huis kan blijven maar er moet nog zoveel aan regelwerk gebeuren, gelukkig heb ik hulp van mijn super lieve familie maar toch.
En dan zit ik te denken en vraag ik me af, waarom hebben ze me niet meegenomen......
Allemaal heel erg bedankt voor het medeleven!
Ze hebben je niet meegenomen omdat jij nog niet klaar bent hier. Ik weet niet wat je in de toekomst nog wacht maar ik wens je heel erg veel sterkte met het verwerken van dit verlies.
quote:Wat is dat gruwelijk kort geleden.Op zondag 9 november 2008 16:05 schreef gebakken-koekje het volgende:
[..]
Mam is 31 oktober overleden, vorige week vrijdag
Dat je de behoefte krijg om het ergens op te schrijven kan ik heel goed begrijpen, maar de energie/kracht om het op Fok te zetten is iets wat ik me niet voor kan stellen. Het is heel knap zoals je er zo te lezen mee omgaat.
Misschien dat het gemis van je vader je sterker heeft gemaakt en dat je er 'beter' me omgaat.
Heeel veel sterkte en ik hoop dat je veel steunt vind aan iedereen die hier van weet.
Wat ontzettend onverwachts allemaal.
Heel veel sterkte van mij
Morgen ga ik als mijn gevoel het aan kan even op mijn werk theedrinken, even iedereen weer zien en even in en omgeving waar alles gewoon normaal is, waar iedereen er is, aan de ene kant heel raar, aan de andere kant kijk ik er naar uit, heel dubbel allemaal
Als je contact met je collega's nodig hebt, zoek ze dan op. Wil je daar even mee wachten.....overhaast niks. Je hebt op dit moment genoeg aan je hoofd. Probeer niet sterker over te komen dan je echt bent. Gun jezelf de tijd om je verdriet een plaats te geven. Overhaast niets.
Nogmaals veel sterkte en denk nu vooral aan jezelf voordat je aan een ander gaat denken. Nu is jouw tijd. Een ander komt later wel.
Erg moedig van je hoe je het totnutoe aanpakt...
Heel veel sterkte in deze (ongetwijfeld) moeilijke periode
Krijg kippenvel van je bericht zo
Ken t een klein beetje; mijn moeder heeft een aangeboren afweiking aan de hersenstam waardoor ze al 3 x een CVA (bloedprop die er vast zit dus) heeft gehad.. Kan dus ieder moment weer gebeuren
Moment dat de ergste gebeurde en ik ook alles moest regelen staat me nog bij alsof het gister was, heavy.. 
Ze zit nu in de clientenraad voor mensen met dergelijke afweikingen, hoor er dus zat over. zeg t maar als je evt wat wilt weten o.i.d.
Naja hoop dat je er een beetje mee kunt leven zo, good luck!
[ Bericht 7% gewijzigd door Qrious op 10-11-2008 18:59:14 ]
Voor wat het waard is, ik weet (helaas) hoe het is. Mijn ouders zijn 4 jaar geleden, ik was 20 jaar oud, 5 maanden na elkaar overleden. Ik woonde ook nog thuis. Het is heel moeilijk om weer overeind te krabbelen, maar uiteindelijk wordt het echt makkelijker, je kan het een plekje geven en je merkt dat je eigen leven toch verder gaat. En dat dat ook best leuk kan zijn.
Veel sterkte ermee
Dat jullie elkaar weer in de hemel mogen weerzien.
quote:Soms kan het inderdaad fijn zijn om iets 'normaals' te doen. Even een soort van afleiding. Ik vind het knap van je dat je alles opschrijft. Het helpt je om de chaos in je hoofd een beetje op een rijtje te zetten. Misschien heb je er later ook nog wat aan omdat nu alles een beetje langs je heen gaat. In ieder geval heel veel sterkte..Op maandag 10 november 2008 18:06 schreef gebakken-koekje het volgende:
Of het verlies van mijn vader mij sterker heeft gemaakt weet ik niet, mijn moeder en ik zijn daarna alleen maar meer naar elkaar toe gaan groeien en het opschrijven, verwoorden van gevoelens, gedachtes, mijn mening helpt wel om dingen beter te snappen en om mezelf ook de tijd te geven om het te snappen want soms ren ik gewoon aan alles voorbij en wil gewoon doorgaan en tja zo werkt dat gewoon niet, de energie om dingen te schrijven vind ik juist in de "tussendoor" momenten, de momenten dat je even niet bezig bent met regelen/wachten op mensen/denken enz, want op de momenten dat ik schrijf dan denk ik even niet en werk ik recht vanuit mijn gevoel en dat geeft me gewoon een bepaald soort rust, In een dagboek schrijven heb ik nooit wat mee gehad, dat is voor mij een dood ding, hier heb ik het gevoel dat ik het als het ware aan mensen vertel en dat is heel anders.
Morgen ga ik als mijn gevoel het aan kan even op mijn werk theedrinken, even iedereen weer zien en even in en omgeving waar alles gewoon normaal is, waar iedereen er is, aan de ene kant heel raar, aan de andere kant kijk ik er naar uit, heel dubbel allemaal
RIP voor je mam
Ik ben vanochtend toch eventjes naar mn werk gegaan en daar even thee gedronken, was echt een heel goed gevoel dat iedereen het leuk vond dat ik er eventjes was en het was gewoon eventjes een stukje rust in mijn gevoel, gewoon even veilig bij iedereen die ik kende en waar alles gewoon doorging. Het was wel even heel raar om in een leeg huis terug te komen, niet even iemand die vraagt hoe was het, alles goed? Maar dat zijn dingen waar ik toch even doorheen moet
quote:Wat ontzettend goed van je dat je gegaan bent. Je ouders zullen mega trots op je zijn!
*valt een beetje in herhaling maar nogmaals iedereen bedankt voor de steun!*
Ik ben vanochtend toch eventjes naar mn werk gegaan en daar even thee gedronken, was echt een heel goed gevoel dat iedereen het leuk vond dat ik er eventjes was en het was gewoon eventjes een stukje rust in mijn gevoel, gewoon even veilig bij iedereen die ik kende en waar alles gewoon doorging. Het was wel even heel raar om in een leeg huis terug te komen, niet even iemand die vraagt hoe was het, alles goed? Maar dat zijn dingen waar ik toch even doorheen moet
Ik heb een enorme bewondering voor je, dat je - ondanks de heel moeilijke momenten die je ongetwijfeld hebt en nog zult krijgen - zo vastbesloten lijkt om het te gaan 'overwinnen'. (Ik zocht voor overwinnen een ander, beter woord, maar ik vind hem niet
).
Ontzettend veel kracht gewenst!
Zit hier te vechten tegen tranen, wetende dat ik zelf zo ook weer naar het ziekenhuis ga om m'n vader op de ic te bezoeken....
Het wordt wel minder maar soms kan het je onverwacht ineens te pakken krijgen (liedje was de trigger deze keer).
Nogmaal heel veel sterkte!
En dan ben ik op sommige momenten gewoon blij dat we altijd over alles heel open konden praten, ook over de dood en wat er na zou komen allemaal.
Ik hoop dat ik wat beter ga slapen vannacht want nu gaat echt het onrustig slapen en dromen beginnen
@swiffer dat doe ik zeker en ik ben heel blij met wat ze (en mijn vader ook natuurlijk) mij heeft bijgebracht, dat maakt alles een heel klein beetje makkelijker
@klusfoobje Heel veel sterkte met alles en pak alle momenten die je nog pakken kan!
quote:En veel sterkte in de komende tijd.
Dankzij dit verhaal geef ik nu veel meer om mijn moeder, en hoop dat ik haar warmte nog jaren in huis kan voelen.
quote:Dat gevoel ging ook door me heen toen in je verhaal las, overigens met veel tranen in mn ogen. Ontzettend knap dat je die toespraak hield, hij is heel erg mooi.Op woensdag 19 november 2008 01:18 schreef gebakken-koekje het volgende:
Soms dan is het zo gewoon he, dat iedereen waar je van houdt er gewoon is, daar sta je verder niet bij stil maar ik kan iedereen echt aanraden bespreek dingen samen, ook over als er iets zou gebeuren waarbij iemand het niet meer gaat redden, een ongeluk, ziekte, wat dan ook, zijn zoveel mensen die die dingen gewoon niet bespreken met het idee van ,,ach wat een onzin, dat is nog LANG niet zover" Nee? wie kan dat bewijzen........ Ik ben blij dat mam en ik alles wel goed konden bespreken altijd
Nooit denkt men écht na over de dood van ouders of zeer naasten... tot het gebeurt. Nee, want men gaat er vanuit dat iedereen happy 80+ wordt.. nou niet dus
Ik heb gelukkig mijn beide ouders nog, en besef in principe wel dat het morgen over kan zijn. Alleen om daar écht, daadwérkelijk over na te denken.. op een of andere manier druk je dat toch weg denk ik (althans in mijn geval).
Ook mij ken je niet maar ik wens je ontzettend veel sterkte toe in de rest van je leven.
Probeer het in de jaren te verwerken,door erover te praten met ieder die je lief is.
Ik heb het zelfde meegemaakt op jonge leeftijd,maar ik wijk niet uit want het is jou topic.
Heel veel liefs
Vronie
En alles verwerken, ja dat moet ik ook maar ik merk dat ik mezelf daar eigenlijk geen tijd voor geef, gisteren was ik met mensen aan het praten en toen zei ik dat het vandaag precies 2 weken geleden is dat de crematie was. 2 weken nog maar! En ik heb gewoon het idee dat het maar weer goed moet gaan met mij, als mensen bellen of vragen hoe het gaat dan zeg ik ja wel goed hoor en het gaat ook wel goed zolang er mensen op bezoek komen maar ohohoh als er es een keer een avond niemand komt
en dan vind ik het nog gek dat ik het er moeilijk mee heb ook 
Maar nee, Chessa redt het wel, Chessa is zoooo sterk en zooo goed in alles maar ondertussen. Ik las gisteren de opmerking van iemand ,,ik ben helemaal niet zo sterk, ik heb gewoon een heel sterk masker" en zo is het precies
voor iedereen die met me meeleeft en mn gezeur wil lezenquote:Als jouw verhaal al gezeur zou zijn, hoe noem je dan de rest van de onderwerpen op FokForum? Oftewel; het overlijden van een dierbare, en daar verdrietig over zijn heeft totaal niets te maken met 'zeuren'. Dat is het als je uit je dak gaat voor een verkeersboete.
quote:I know.............maar ik ben altijd al snel bang dat ik "zeur" en mensen tot last ben, beetje onzekerheid denk ik en daarbij dat ik gisteren de mededeling kreeg ,,de crematie is nu toch al 2 weken geleden?? Waar zeur je dan nog over"Op woensdag 19 november 2008 16:52 schreef Daverz het volgende:
[..]
Als jouw verhaal al gezeur zou zijn, hoe noem je dan de rest van de onderwerpen op FokForum? Oftewel; het overlijden van een dierbare, en daar verdrietig over zijn heeft totaal niets te maken met 'zeuren'. Dat is het als je uit je dak gaat voor een verkeersboete.
quote:Dat mensen dat durven zeggen...Op woensdag 19 november 2008 17:53 schreef gebakken-koekje het volgende:
[..]
I know.............maar ik ben altijd al snel bang dat ik "zeur" en mensen tot last ben, beetje onzekerheid denk ik en daarbij dat ik gisteren de mededeling kreeg ,,de crematie is nu toch al 2 weken geleden?? Waar zeur je dan nog over"
Het gaat niet om een buurman of zo, maar om je moeder, om iemand om wie je zielsveel geeft en dan zoiets zeggen!
Onbegrijpelijk en triest
Je moet gewoon de tijd nemen die je nodig hebt, al weet je van te voren niet hoe lang dat gaat duren.
En andere mensen kunnen/moeten dat al helemaal niet voor je (gaan) bepalen imo.
Edit: en als je me tot last zou zijn, zou ik echt niet posten hier. Dan had ik het topic links laten liggen.
TS verdient een knuf en een
quote:Auw...Op woensdag 19 november 2008 17:53 schreef gebakken-koekje het volgende:
I know.............maar ik ben altijd al snel bang dat ik "zeur" en mensen tot last ben, beetje onzekerheid denk ik en daarbij dat ik gisteren de mededeling kreeg ,,de crematie is nu toch al 2 weken geleden?? Waar zeur je dan nog over"
Geloof me: dat zegt heel veel meer over de persoon die dat zei, dan over jou
wat erg om zo plotseling je moeder te verliezen. Ik vind dat je je er tot nu toe heel knap doorheen hebt geslagen en wens je veel sterkte voor de toekomst.
quote:Degene die die opmerking maakte is getiktI know.............maar ik ben altijd al snel bang dat ik "zeur" en mensen tot last ben, beetje onzekerheid denk ik en daarbij dat ik gisteren de mededeling kreeg ,,de crematie is nu toch al 2 weken geleden?? Waar zeur je dan nog over"
Traantjes in mn ogen.
Heel veel sterkte de komende tijd, ook voor de rest van je familie enzo
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 19-11-2008 20:03:13 ]
quote:Zoals iemand hierboven ook al opmerkte; die persoon die dat zei heeft ze niet allemaal op een rijtje. Ik vermoed dat hij/zij nog nooit een dierbare heeft verloren, laat staan een moeder of vader. Je bent aan een onbekende als ik geen verklaring schuldig, maar ik hoop dat dat geen 'vriend' of 'vriendin' was van je. Ik heb zelfs nu nog wel eens verdriet om oma's die er niet meer zijn (resp. 1 jaar en 2,5 jaar geleden), terwijl die allebei 84 zijn geworden en ik ze een enorm lange tijd heb mogen meemaken.Op woensdag 19 november 2008 17:53 schreef gebakken-koekje het volgende:
[..]
I know.............maar ik ben altijd al snel bang dat ik "zeur" en mensen tot last ben, beetje onzekerheid denk ik en daarbij dat ik gisteren de mededeling kreeg ,,de crematie is nu toch al 2 weken geleden?? Waar zeur je dan nog over"
Makkelijker gezegd dan gedaan maar: probeer dat soort opmerkingen te vergeten en praat verder met vrienden die zich wel kunnen inleven in (het verdriet van) een ander.
Ik ben er maar niet op in gegaan verder maar ik had wel even iets van HUH???Morgen krijg ik te horen of ik hier kan blijven wonen
* gebakken-koekje heeft echt de kriebels
(je loopt echt niet te zeuren, onthou dat voor jezelf !)
eerst pap, nu mam en mijn plekje weg quote:Jeetje, ook dat nogOp donderdag 20 november 2008 12:02 schreef gebakken-koekje het volgende:
Ik moet verhuizen
Wat een naar bericht quote:Wat naar voor jeOp donderdag 20 november 2008 12:02 schreef gebakken-koekje het volgende:
Ik moet verhuizen
Ineens het diepe in en weg uit je vertrouwde omgeving, alof je niet al genoeg te verwerken hebt Hopelijk krijg je ruim de tijd om een ander fijn plekje te zoeken
quote:Gelukkig wel! is gelukkig geen gedwongen verkoop oid maar hier blijven is gewoon niet haalbaar en dan is het gewoon beter om met wat spaargeld een nieuw huisje te zoeken dan om alles op te maken aan een huis waar ik toch niet kan blijven, heel hard maar is de waarheid.Op donderdag 20 november 2008 12:34 schreef deedeetee het volgende:
[..]
Wat naar voor je
Hopelijk krijg je ruim de tijd om een ander fijn plekje te zoeken
quote:Dat inderdaad.Op woensdag 19 november 2008 20:16 schreef gebakken-koekje het volgende:
Er is gewoon geen standaard tijd, iedereen verwerkt het op zijn/haar eigen manier maar om nou te zeggen dat ik na 2 weken maar op moet houden met zeuren??
Daarbij denk ik (en ik kan gelukkig nog niet uit ervaring spreken) dat er altijd wel momenten zullen zijn dat je ze vreselijk mist.
En dan maakt het niet uit hoe lang het geleden is.
Feestdagen, verjaardagen, als je gaat trouwen, dat soort dingen.
En verder moet je je masker afzetten.
Daar heeft echt niemand wat aan, als jij een masker op zet en jijzelf al helemaal niet.Bovendien, als je echt goeie vrienden hebt vinden die het niet erg als je even wil uithuilen.
quote:Op donderdag 20 november 2008 12:02 schreef gebakken-koekje het volgende:
Ik moet verhuizen
Ook dat nog.* RealZeus gebakken-koekje een dikke knuffel geeft
quote:Pff jemig hee.. zit echt niet mee.. nou ja 'gelukkig' hoeft het niet heel erg snel zoals ik begrijp, maar wel een tegenvaller... Hopelijk vind je binnenkort iets leuks wat je een beetje je eigen plekkie kan maken, de mooie herinneringen aan je vader en moeder neem je sowiezo wel mee, waar je ook heen gaat.Op donderdag 20 november 2008 12:02 schreef gebakken-koekje het volgende:
Ik moet verhuizen
PM me maar als je ergens mee zit.
Liefs Vronie
Verder vind ik tijdens het opruimen opeens overal "stukjes mam" een vaasje wat ze ergens neergelegd had, een paar geurkaarsjes waar ze zo gek op was, heel moeilijk maar toch ook een heel warm gevoel en tegelijk, met alles wat ik opruim haal ik zo'n "stukje mam" weg
Alle Odde aan je moeder, ze heeft een sterke en liefdevolle meid opgevoed. Teken van haar eigen persoonlijkheid....
Moet zeggen dat ik door jouw verhaal wel -weer- ben gaan nadenken. Niet dat ik het leven en de dood van mn ouders kan beinvloeden of dat ik constant panisch moet zijn voor hun dood, maar ik probeer nu toch wat vaker te bellen, er langs te gaan.. dat soort dingen. Misschien hypocriet of raar maar het is wel zo. En misschien is dat ook maar tijdelijk, geen idee. Maar laten we zeggen dat jouw openhartige verhaal wel ogen opent, in elk geval die van mij. Maar genoeg over mij, sterkte nogmaals.
Het is inderdaad raar dat je gewoon overal nog dingen tegen komt, alsof ze het zo op kan pakken en verder kan gaan, heel apart
Ik hoop dat mensen na het lezen van mijn verhaal ook na gaan denken over zulke dingen en niet alleen over vaker langs gaan maar ik wil iedereen echt op het hart drukken: Praat ook over de dood, regel dingen, vraag es advies aan iemand die er verstand van heeft, wij lopen nu tegen veel dingen aan waarvan mam dacht ,,kan nog wel" en nu kan het dus NIET meer, iedereen, jong of oud, ziek of helemaal gezond, iedereen sterft een keer.
Ik kan niets anders zeggen dan bewondering te hebben voor hoe je het heb opgeschreven. Hier begint de verwerking al, en ik wens je alle sterkte toe.
een brok in mn keel bij het lezen van dit alles.
Moeilijk dat je het huis uit moet, maar zoals je zelf al relativeerde is het niet slecht om met wat spaargeld een ander huis te zoeken, dan zonder spaargeld krom te moeten liggen om er te kunnen blijven wonen.
En in ieder geval wens ik je heel veel sterkte!!
Wat ik wel heel bijzonder vind is dat de man die haar lever gekregen heeft op de lijst stond vanaf 9 oktober, 9 oktober was ook mam haar verjaardag......
[ Bericht 18% gewijzigd door gebakken-koekje op 02-12-2008 12:59:40 ]
Succes met het zoeken van andere woonruimte. Je kan ook een aantal meubelstukken van je ouders mee nemen waardoor zij ook een beetje met je mee verhuizen.
Sterkte met alles.
quote:Dat vind ik een goeie. Zoiets kan juist zó persoonlijk zijn dat het enorm veel waarde kan zijn voor je, maar dat moet je zelf bepalen natuurlijk. Wil niet al te veel over eigen verhalen hier uitwijden, maar ooit heeft een (inmiddels ex-) vriendin van mij een zeer ernstig auto-ongeluk gehad, waarbij ze wekenlang in coma lag. Toen heb ik ook haar topje 's nachts altijd bij me gehad, haar geur zat erin, en zo bleef ze voor mij een beetje levend, ondanks dat toen de vooruitzichten niet best waren. Bij die geur hoorde een persoon, een gevoel.. een gevoel wat nu weer naar bovenkomt. Overigens is het gelukkig vrijwel helemaal goed gekomen met haar.Op dinsdag 2 december 2008 13:42 schreef Faja-Lobi het volgende:
Doe van niks afstand als je er nog niet aan toe bent. Als die jas aan de kapstok voor jou hoort bij je moeder, houdt hem dan. Hang hem in je kast en ruik er zo nu en dan eens aan. Dan is ze weer dicht bij je.
Sterkte met alles.
Maar wat het belangrijkste is, doe inderdaad wat je eigen gevoel je ingeeft. Anderen kunnen zich in geen enkel geval jóuw speciale gevoel/verdriet voorstellen, zelfs niet als ze zelf een dierbare verloren zijn. Jij (en iedereen) heeft zn eigen manier in verdriet en in dit soort dingen verwerken, dus neem rustig je tijd en neem geen overhaaste beslissingen in dingen wegdoen.
Overigens wel mooi dat je moeder orgaandonor was, op deze manier heeft ze andere mensen kunnen helpen. Vreemd idee misschien, maar wel erg mooi.
quote:Toen mam net overleden was zei mijn tante waarom neem je niet iets van haar (truitje/jas oid) met je mee naar bed, dat kan helpen. Ik riep meteen DAT doe ik niet! Dat vond ik zo'n raar idee maar toen ik mam haar jas van de kapstok haalde en er es mee in mn handen stond dacht ik van ik KAN die jas gewoon niet zomaar in de kast hangen en dacht aan het idee van mn tante, ik kon het altijd proberen, mam haar jas mee naar bed, als het niet goed voelde kon ie er altijd weer uit en nu, nu slaap ik nog steeds met mam dr jas en dat is een heel prettig gevoel en als andere mensen het raar vinden, nouja mooi pech voor hun toch!Op dinsdag 2 december 2008 16:09 schreef Daverz het volgende:
[..]
Dat vind ik een goeie. Zoiets kan juist zó persoonlijk zijn dat het enorm veel waarde kan zijn voor je, maar dat moet je zelf bepalen natuurlijk. Wil niet al te veel over eigen verhalen hier uitwijden, maar ooit heeft een (inmiddels ex-) vriendin van mij een zeer ernstig auto-ongeluk gehad, waarbij ze wekenlang in coma lag. Toen heb ik ook haar topje 's nachts altijd bij me gehad, haar geur zat erin, en zo bleef ze voor mij een beetje levend, ondanks dat toen de vooruitzichten niet best waren. Bij die geur hoorde een persoon, een gevoel.. een gevoel wat nu weer naar bovenkomt. Overigens is het gelukkig vrijwel helemaal goed gekomen met haar.
Maar wat het belangrijkste is, doe inderdaad wat je eigen gevoel je ingeeft. Anderen kunnen zich in geen enkel geval jóuw speciale gevoel/verdriet voorstellen, zelfs niet als ze zelf een dierbare verloren zijn. Jij (en iedereen) heeft zn eigen manier in verdriet en in dit soort dingen verwerken, dus neem rustig je tijd en neem geen overhaaste beslissingen in dingen wegdoen.
Overigens wel mooi dat je moeder orgaandonor was, op deze manier heeft ze andere mensen kunnen helpen. Vreemd idee misschien, maar wel erg mooi.
Mam en ik zijn beide donor en het is een heel mooi idee dat mam mensen heeft kunnen helpen, ik kreeg bij de brief ook het krantje "nabestaanden contact" voor mensen waarvan een familielid donor was en daar staan ook verhalen in van getransplanteerde mensen en een daarvan zei ik heb nu tenminste de kans op een normaal leven, en juist DAT was voor mam de reden om donor te zijn, mensen weer normaal te laten leven en dat heeft ze gedaan.
Even een vraag aan jullie, ik loop al de hele tijd rond met het idee om de mensen van de intensive care iets te laten weten, een kaart met een bedankje ofzo, die mensen waren zo vreselijk lief en zorgzaam de hele tijd, ze hebben echt ALLES gedaan om mam te redden en nou weet ik wel dat dat erbij hoort, bij hun werk maar is het raar dat ik ze graag wil laten weten dat ik dat gewoon heel erg waardeerde?
quote:Nee, ik ten eerste dat je niet de enige bent en ten tweede is het altijd prettig om te horen dat mensen blij zijn met wat je gedaan hebt.Op dinsdag 2 december 2008 16:59 schreef gebakken-koekje het volgende:
[..]
Even een vraag aan jullie, ik loop al de hele tijd rond met het idee om de mensen van de intensive care iets te laten weten, een kaart met een bedankje ofzo, die mensen waren zo vreselijk lief en zorgzaam de hele tijd, ze hebben echt ALLES gedaan om mam te redden en nou weet ik wel dat dat erbij hoort, bij hun werk maar is het raar dat ik ze graag wil laten weten dat ik dat gewoon heel erg waardeerde?
Dus dat is niet raar.
Niet iedereen spreekt daar zijn waardering over uit, dus als iemand dat wel doet vinden ze t vaak extra leuk
Hebben wij ook gedaan toen mn moeder uit t revalicatiecentrum kwam na dr beroertes, hebben ze vaak wel een leuk plekje voor in kantines/wachtruimtes e.d.
Want -zoals jij al zei- die mensen doen natuurlijk enorm hun best en ook in het trieste geval van jou dat het niet goed afloopt, hebben ze natuurlijk nog steeds hun best gedaan en zullen ze het fijn vinden iets te horen.
Een oud collega van mn moeder werkt sinds een tijdje ook op de IC.
Hoe zwaar het ook is, ze vindt het altijd een leuk gebaar om mensen terug te zien die haar komen bedanken of een klein kaartje.
Helpt ook voor jouw verwerking.
Hoe gaat het nu met je.
Liefs Vronie
en wat ga je er goed mee om zeg...
Ik ben zelf mijn vader verloren toen hij 60 was maar ik zag het aankomen...
Wat fijn dat je moeder doneerde!
Mijn oom heeft net een donornier gekregen, ook bijna 2 week geleden. Het wil nog niet zo goed lukken maar als het gaat dan is er een leven veel fijner!
Bedankt moeder van 'koekje' , het is misschien niet haar nier maar wel een nier die helaas ook van een overleden donor kwam .
Sterkte, sterke vrouw, je doet het goed dat lees ik! zorg goed voor jezelf.
Kus
Wat goed dat jullie orgaandonoren zijn! Het zal vast prettig zijn geweest om te horen dat je moeder ook na haar dood nog een aantal anderen heeft kunnen helpen. En wat betreft dat kaartje naar de IC: als jij dat prettig vindt, zeker doen! Ik heb ook in de zorg gewerkt en het is altijd fijn om achteraf nog iets van een patiënt of diens familie te horen. Wellicht kun je de reactie van de transplantatiecoördinator nog erbij zetten, dan weten de mensen van de IC ook dat hun goede zorgen voor je moeder niet tevergeefs zijn geweest, nadat bleek dat zij helaas niet meer te redden was.
Orgaandonor zijn is iets wat voor ons niet meer dan vanzelfsprekend is, we hepen graag mensen en na de dood hebben we er zelf niks meer aan maar een ander krijgt de kans op een "leefbaar" leven
En nu even een quote van mij uit een mailtje naar iemand, dit vond ik zo bijzonder
quote:En nu wil ik je toch nog even iets heel bijzonder vertellen. Mijn tante is de hele ochtend/middag hier geweest om te helpen en op een gegeven moment waren we even in de berging en ze zegt hey, er ligt een pakje in mam haar kerstspullen?? is nog niet open gemaakt, weet jij wat dat is? Nou ik wist het dus ook niet en ging het open maken.......bleek het iets te zijn wat mam voor mij gekocht heeft maar gewoon vergeten heeft te geven.........ik ben soms heel erg bezig met ,,wat zal mam nu van mij vinden en vind mam wel goed dat ik *vulmaarin*" enz enz enz en wat zat er in het pakje? DIT:
zelfs nu geeft mam mij nog dingen............heel bijzonder, ik ben zo vaak in die berging geweest maar heb dat pakje nog nooit gezien
quote:Geweldig cadeau om te krijgen!!
@Vronie Ja hoe gaat het nu.........het ene moment kan ik de wereld aan, het andere moment stort ik helemaal in, is nog zo wisselend allemaal
Orgaandonor zijn is iets wat voor ons niet meer dan vanzelfsprekend is, we hepen graag mensen en na de dood hebben we er zelf niks meer aan maar een ander krijgt de kans op een "leefbaar" leven
En nu even een quote van mij uit een mailtje naar iemand, dit vond ik zo bijzonder
[..]
[ afbeelding ]
zelfs nu geeft mam mij nog dingen............heel bijzonder, ik ben zo vaak in die berging geweest maar heb dat pakje nog nooit gezien
En zeker op een moment als dit om het dan tegen te komen..
Zal wel wat teweeg hebben gebracht...
De tering, heel veel succes met het verwerken hiervan. Ik ben wel naasten verloren verder maar nog niet iemand zo dichtbij dus ik kan niet zeggen dat ik met je mee voel want dat is niet zo... ik weet niet hoe vreselijk dit moet zijn en ik wil er niet eens aan denken hoe jij je moet voelen. Knap dat je het geschreven hebt en die toespraak hebt kunnen houden.
Succes meid.
Erg moeilijk en ook zo naar dat het zo plotseling is. Je zal vaak sterk moeten zijn maar laat je tranen ook vaak lekker lopen hoor! En boos worden mag ook.
Ik heb op 16 november iets soortgelijks meegemaakt. Mijn moeder is ook overleden. Geheel onverwacht en plotseling, ze was pas 51 jaar. Acuut hartinfarct, niets meer aan te doen.
wens je nogmaals veel sterkte
het gaat eigenlijk best redelijjk, natuurlijk zijn kerst en oud en nieuw altijd van die rotdagen maar zelfs daar ben ik redelijk door gekomen, 2e kerstdag ben ik de hele dag bij familie geweest en dat was heel erg goed! Daar ben ik wel blij om dat ik gewoon nu een super goede band met mijn familie heb gekregen. Met oud en nieuw was ik erg ziek dus daar heb ik weinig van meegekregen, aan een kant maar goed ook want daar zag ik erg tegenop.Soms heb ik opeens van die momenten dat ik opeens mam mis, ik ging altijd in de vakanties met vrienden naar de dierentuin en kocht daar altijd iets voor mam, geweldig vond ze dat, het lijkt niks maar juist die kleine dingetjes waren zo vol liefde en dan mis ik dat opeens........net als samen foto's kijken of samen dingen bespreken, gewoon het ,,wat zou jij nou doen in dat geval" het vanzelfsprekende is weg en daar moet ik aan wennen. Ik dacht in het begin dat ik daar nooit aan zou wennen maar nu leer ik steeds meer dat ik bezig ben met het opbouwen van mijn leven en heb ik er steeds meer vertrouwen in dat het wel goed gaat komen.
Mam haar urn zal bijgezet worden in de urnenmuur, in het nisje bij mijn vader, zoals ze zelf ook wilde, dan heb ik een plekje waar ik nog eens naartoe kan gaan als ik daar behoefte aan heb.
De makelaar is geweest en was positief over mn plekje dus ook dat gaat dit jaar aan het rollen.
2009 gaat een nieuw begin voor mij worden en heel langzaam kan ik zeggen dat ik er klaar voor ben
Sterkte!
Hopelijk brengt 2009 je veel gelukkige momenten, kun je je verlies een plekje geven in je hart en verder gaan. Ik denk dat je moeder dat ook voor je gewild zou hebben.
Leuk om een update te horen. Logisch dat het niet de leukste periode geweest is nu met al die feestdagen, maar zo te zien heb je je toch nog aardig vermaakt.
En wat je al zegt: volgens mij mis je juist de kleine, misschien soms rare dingetjes. Moeilijk voor te stellen wat ik zou missen in dezelfde situatie, maar waarschijnlijk ook gewoon de kleine dingen.
Sterkte en veel geluk en moois in 2009!
Sterkte meidVeel geluk in 2009, zo te lezen gaat dat wel lukken.
M.
Maar probeer je niet groot te houden,want dan komt er jaren later anders uit.
Liefs Vronie
Marco Borsato heeft daarin een hele sterke tekst in het nummer doe wat je altijd deed wat gewoon compleet de waarheid is.
,,Huil als je huilen moet, laat je tranen maar vrij. Maar als je weer lachen kan, hou je niet in voor mij" Ik leer eigenlijk helemaal mezelf te ontwikkelen nu en hoewel ik mam onwijs mis is dat OOK een heel lekker gevoel, een gevoel waardoor ik gewoon wel weer door wil met leven en dat was de eerste tijd wel anders
Gecondoleerd.
[ Bericht 74% gewijzigd door #ANONIEM op 06-01-2009 03:14:50 ]
quote:Je bent er weerOp maandag 5 januari 2009 11:05 schreef gebakken-koekje het volgende:
Ik leer eigenlijk helemaal mezelf te ontwikkelen nu en hoewel ik mam onwijs mis is dat OOK een heel lekker gevoel, een gevoel waardoor ik gewoon wel weer door wil met leven en dat was de eerste tijd wel anders
Bewondering voor je kracht
en die kracht heb ik weer te danken aan heel veel lieve mensen om me heen die precies de goede dingen tegen me weten te zeggen waar ik dan weer over na ga denken.Wel heb ik nu steeds de "ditendat gaat ook nog komen" gevoelens, dan kan ik opeens zomaar uit het niets denken van oh ja ik moet ook nog verhuizen en oh ja dit en dat moet ook nog en dan ga ik door in als dat nou niet zo was geweest dan........
Maar het is nou eenkeer wel zo en daar moet ik toch mee leren leven
* gebakken-koekje gaat door het lekkere koude vriesweer eerst maar es even naar dr werk
Het is goed dat je zo sterk bent, ook al heb je ook je diepe dalen maar die horen nou eenmaal bij het verwerken.
Heel veel sterkte meis met alles................
Sterkte! en hou je taai, voor zover dat kan.
Dan vragen ze hoe gaat het en dan zeg ik goed want dan gaat het op dat moment ook gewoon goed, dan loopt alles lekker, voel ik me lekker in mn vel zitten, ben bezig met dingen die me een goed gevoel geven en ja, dan kan ik gewoon zeggen dat het op dat moment goed met me gaat en dan meen ik dat ook echt Maar dan krijg je reacties als ,,ja, het is natuurlijk ook een domme vraag, ik snap wel dat het niet goed met je gaat na alles" eeeuhmmmm.........ik zei toch net dat het goed ging?? en ik ben heel direct in die dingen, als het kut gaat zeg ik dat maar als het goed gaat zeg ik dat ook gewoon.
Het is net of mensen denken/verwachten dat ik de hele dag door depri in de kamer zit alleen maar aan mam te denken. en ja natuurlijk heb ik er periodes tussen dat ik dat doe en dat het kut met me gaat maar ik ben juist blij dat dat niet 24 uur per dag zo is maar dat kan ik gewoon niet over brengen dan, net of mensen dát niet willen horen want dan hebben ze geen reden meer om te zeggen hoe vreselijk ze het allemaal wel niet vinden, vaag toch
Klinkt misschien raar, maar blijkbaar hebben juist DIE mensen meer tijd nodig, om te begrijpen dat jij -ondanks dat je er natuurlijk af en toe nog steeds veel verdriet om hebt- je gewoon goed kan voelen. Nogmaals, het klinkt totaal vreemd maar ik denk dat je hun wat meer tijd zal moeten gunnen, en dat ze dus over een half jaar niet meer elke keer over je moeder zullen beginnnen.
Niet dat je hen iets schuldig bent ofzo trouwens hoor, zo wil ik het niet over laten komen. Ik bedoel alleen te zeggen dat zij blijkbaar bij 'jou' (mede omdat ze wat verder van je afstaan) meteen de connectie leggen met je overleden moeder, terwijl vrienden dicht bij je zien dat je weer druk bezig bent met je huisje, op zoek naar iets nieuws, met je werk/school bezig bent, met hen dingen onderneemt etc etc etc. En dús ook weer kan lachen enzo.
quote:Dat je je niet laat beïnvloeden zelfs in een lastigere periode getuigt van een sterke persoonlijkheid. Meestal gaat het juist niet zó. Meestal als mensen door een lastigere periode gaan laten ze zich meeslepen in het medeleven van anderen, hetgeen wat jij gelukkig niet doet.
Misschien is dat ook omdat juist die mensen wat verder van je af staan. Denk dat mensen zich moeilijk een houding kunnen geven in zo'n situatie. Ze kennen jou niet door en door, en weten dus blijkbaar niet dat als jij het écht wel zou zeggen als het kut met je ging. Maar natuurlijk moet je niet 24 uur per dag huilend in je kamertje zitten, en dat zou je zelf ook niet meer trekken op een gegeven moment. Ik kan me zo voorstellen dat het de eerste dagen best zo gegaan kan zijn, maar er komt natuurlijk een punt waarop je verder moet. En dat betekent niet dat je nu voor de rest van je leven je nooit meer goed kan voelen of nooit meer kan lachen.
Klinkt misschien raar, maar blijkbaar hebben juist DIE mensen meer tijd nodig, om te begrijpen dat jij -ondanks dat je er natuurlijk af en toe nog steeds veel verdriet om hebt- je gewoon goed kan voelen. Nogmaals, het klinkt totaal vreemd maar ik denk dat je hun wat meer tijd zal moeten gunnen, en dat ze dus over een half jaar niet meer elke keer over je moeder zullen beginnnen.
Niet dat je hen iets schuldig bent ofzo trouwens hoor, zo wil ik het niet over laten komen. Ik bedoel alleen te zeggen dat zij blijkbaar bij 'jou' (mede omdat ze wat verder van je afstaan) meteen de connectie leggen met je overleden moeder, terwijl vrienden dicht bij je zien dat je weer druk bezig bent met je huisje, op zoek naar iets nieuws, met je werk/school bezig bent, met hen dingen onderneemt etc etc etc. En dús ook weer kan lachen enzo.
Erg veel sterkte en gelukt toegewenst
kan hier verder niet veel over kwijt, maar k ken het gevoel een ouder te verliezen.
TS, heel veel sterkte toegewenst.
TS veel sterkte gewenst
ik heb pap zn urn destijds zelf in de muur gezet en dat ga ik met mam ook weer doen, is mn bedoeling tenminste Mijn moeder had ook een bloedpropje, was daarna eventjes stabiel maar kreeg er later een hersenbloeding eroverheen waaraan ze overleed.
Ik kan je alleen maar ontzettend veel sterkte wensen. Het is zo vreselijk oneerlijk en zo moeilijk om het te accepteren.
Ik ben trouwens ook heel benieuwd hoe het is gegaan. Vond je het erg moeilijk om te doen?
En ja als dan blijkt dat het helemaal de andere kant op gaat........Het bijzetten is goed gegaan, ik heb een beertje bij de nis in gezet die een half hart om zn nek heeft, dat beertje was onderdeel van een set, het andere beertje, met het halve hart, heb ik in de kamer staan, zo hebben we ieder een deel. Ik he ook zelf de urn er bij gezet en dat was wel een goed gevoel, echt het idee dat ik haar weer bij pap bracht. Pas later toen ik thuis was en iedereen was weg heb ik even lekker zitten janken en overal eens aan zitten te denken, het voelt zo lang geleden maar het IS nog maar zo kort!
Voor wie het wil zien (misschien kijken sommige mensen er liever niet naar) een foto van de urnen samen in de nis met het beertje er bij, mam haar urn staat vooraan, die van pap (met lief briefje aan de zijkant) er achter
http://xs.to/xs.php?h=xs136&d=09063&f=102_3683f221.jpg
Je schrijft er trouwens zo mooi en liefdevol over!
Het besef van tijd vind ik sowieso heel lastig. Voor mij is het aankomende april al 5 jaar geleden en het voelt ook al heel lang geleden. Maar aan de andere kant weet ik de dag nog zó goed, dat het ook gisteren had kunnen zijn. In jouw geval is het natuurlijk ook nog echt maar heel kort geleden.
Maandje later.. hoop dat je lekker veel van je af kan praten en schrijven, en zorg dat je lieve mensen om je heen hebt die je vertrouwd.
Sterkte
Daarom wil ik jullie ook heel erg bedanken voor de steun, het begrip, de eigen verhalen waarin ik me herkende, het heeft mij heel erg goed gedaan! Dat ik in deze periode ook zwanger was van mijn eerste kindje wisten maar heel weing mensen, ik heb het daar echt enorm moeilijk mee gehad maar nadat ik jullie mijn problemen vertellen wil ik jullie het volgende ook laten zien:
Bedankt voor alles de afgelopen tijd!
quote:gefeliciteerd!!
Ik heb in de afgelopen periode echt heel veel steun gehad aan iedereen hier, het klinkt raar want er zijn genoeg mensen die zeggen pfff het zijn toch gewoon vreemde mensen op internet, wat heb je daar nou aan?? Nou in mijn geval heel veel!
Daarom wil ik jullie ook heel erg bedanken voor de steun, het begrip, de eigen verhalen waarin ik me herkende, het heeft mij heel erg goed gedaan! Dat ik in deze periode ook zwanger was van mijn eerste kindje wisten maar heel weing mensen, ik heb het daar echt enorm moeilijk mee gehad maar nadat ik jullie mijn problemen vertellen wil ik jullie het volgende ook laten zien:
[ afbeelding ]
Bedankt voor alles de afgelopen tijd!
In de link is wel de naam van de dochter te lezen... expres of perongeluk?
Mooie naam ook!
En aan de andere kant wat moeilijk.
Zo dubbel
Ik wens je onwijs veel sterkte met je gevoelens want het zal wel behoorlijk slikken zijn nu je moeder er niet meer is.
En ook wens ik je onwijs veel geluk en plezier want zelf een moeder zijn is niet te beschrijven zo mooi
Mijn eerste gedachte was, toen ik je post las: 'de cirkel is weer rond'.
Ik dacht inderdaad ook....de cirkel is weer rond...
Ikookquote:mooi verwoordOp woensdag 4 maart 2009 15:19 schreef Noortje. het volgende:
Ik krijg een beetje een dubbel gevoel erbij, maar het mooie overheerst. Gefeliciteerd koekje, geniet ervan.
dus hier sluit ik me bij aan
Tuurlijk, in mijn hart en ziel is ze bij me maar juist nu mis ik haar meer dan ooit. Ik heb super lieve familie maar toch is dat niet te vergelijken, hoe ze ook hun best doen
[ Bericht 51% gewijzigd door gebakken-koekje op 06-03-2009 08:08:09 (en weer weg) ]
quote:dat lijkt mij ook het engste.Op woensdag 4 maart 2009 23:10 schreef gebakken-koekje het volgende:
Dank jullie wel allemaal! Het is inderdaad heel erg dubbel, mijn moeder was zo blij geweest met dit kindje, en dan is het gewoon heel hard dat ik dr nooit even kan laten zien, nooit vragen om even op te passen, iets waar ze het altijd zo druk over had, nooit gewoon genieten van die kleine dingen, niet meer aan haar kunnen vragen van goh mam hoe deed jij dat nou
Tuurlijk, in mijn hart en ziel is ze bij me maar juist nu mis ik haar meer dan ooit. Ik heb super lieve familie maar toch is dat niet te vergelijken, hoe ze ook hun best doen
later trouwen, kindjes krijgen, opvoedproblemen.
van die momenten waar je ouders bij horen te zijn.
maar fijn dat je moeder verder leeft in jou en je kindje
gefeliciteerd.
(heb je je kind trouwens vernoemt naar je moeder of dat niet?)
En als jouw gevoel zegt dat vernoemen niet nodig is, lekker niet doen. Je hebt geen naam nodig om aan je moeder te denken, die zie je vast op heel veel andere manieren terug in jezelf, je omgeving en misschien ook je dochter.
quote:zal ook per persoon verschillen.Op donderdag 5 maart 2009 21:42 schreef gebakken-koekje het volgende:
Nee maar er zijn toch nog heel veel mensen die je daar raar om aankijken en opmerkingen maken van goh heeft ze als 2e naam niet de naam van je moeder? dat had ik wel verwacht
mijn moeder had bijvoorbeeld geen mooie voornaam maar als doopnaam zou ik het mooi vinden
.iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om en er bestaat geen een juiste, ze zijn allemaal juist.
belangrijkste is dat je met een glimlach en soms een traan aan je moeder kunt terugdenken.
Ik vind je zó moedig! Mijn ouders leven godzijdank nog maar mijn leven zou instorten als ze zouden overlijden, het lijkt mij echt één van de kutste gevoelens die je kunt hebben en jij sleurt jezelf erdoor! Gefeliciteerd met je prachtige wolkje Ennuh, ik huil echt nooit bij foto's of verhalen op internet (of boeken, films etc) maar bij de foto's van jouw ouders, zo bij elkaar, moest ik serieus even heel flink slikken
quote:For every life there's a death, for every death there's new lifeOp donderdag 5 maart 2009 21:13 schreef gebakken-koekje het volgende:
ook hier eventjes showen voor ik dr weer offline haal
[ afbeelding ]
feli!
Van harte gefeliciteerd Ik heb er veel bewondering voor hoe je je staande houdt, zeker nu ik weet dat je ook nog zwanger was in deze periode. Ik hoop dat je in je dochtertje wat van je ouders terugziet, dat moet fijn zijn.
Gefeliciteerd!
En wat Sparkling zegt: Veel geluk, je/jullie verdien(en)t het!
M.
Maar ik had echt een brok in mijn keel toen ik het las. Heb meteen mijn moeder gesmsed dat ik van haar hou en nog niet kwijt wil.
Heet veel stekte in elk geval en geniet van alles om je heen. En wat je zegt, als je aan haar denkt is ze bij je, haal daar de steun en troost uit. (voor zover dit natuurlijk ooit de echte steun en troost van je moeder zou kunnen vervangen)
succes!
Jazeker, de vader (mijn vriend dus) is nog steeds bij mij en daar heb ik ook heel veel steun aan gehad en nu natuurlijk nog steeds, hij is wat minder open in dingen dan dat ik ben maar hij kan mij zo goed laten merken dat ik gewoon altijd bij hem terecht kan.
en ik ben blij dat mensen zijn gaan nadenken na mijn topic, als ik lees dat mensen gewoon opeens beseffen dat het ook zomaar voorbij kan zijn en net als dat met even zeggen dat je van je ouders houdt, dan heeft mijn verhaal toch ook voor anderen nut gehad
[ Bericht 32% gewijzigd door gebakken-koekje op 08-03-2009 13:40:38 (aanvulling dr bij) ]