Dag lieve mama

Er is gewoon geen standaard tijd, iedereen verwerkt het op zijn/haar eigen manier maar om nou te zeggen dat ik na 2 weken maar op moet houden met zeuren?? Ik ben er maar niet op in gegaan verder maar ik had wel even iets van HUH???

Morgen krijg ik te horen of ik hier kan blijven wonen

* gebakken-koekje heeft echt de kriebels

Ik moet verhuizen eerst pap, nu mam en mijn plekje weg

quote:

Op donderdag 20 november 2008 12:34 schreef deedeetee het volgende:

[..]

Wat naar voor je Ineens het diepe in en weg uit je vertrouwde omgeving, alof je niet al genoeg te verwerken hebt
Hopelijk krijg je ruim de tijd om een ander fijn plekje te zoeken

Gelukkig wel! is gelukkig geen gedwongen verkoop oid maar hier blijven is gewoon niet haalbaar en dan is het gewoon beter om met wat spaargeld een nieuw huisje te zoeken dan om alles op te maken aan een huis waar ik toch niet kan blijven, heel hard maar is de waarheid.

We zijn begonnen met het opruimen van de kleding, vrienden van mam vonden het zo moeilijk om steeds haar jas te zien hangen, voor mij was dat zo gewoon die jas hoorde daar. Ik dacht ik haal hem wel even weg maar wat voelde DAT raar, ik had die jas in mn handen, ik voelde er es aan, dat was iets wat ZO bij mam hoorde.
Verder vind ik tijdens het opruimen opeens overal "stukjes mam" een vaasje wat ze ergens neergelegd had, een paar geurkaarsjes waar ze zo gek op was, heel moeilijk maar toch ook een heel warm gevoel en tegelijk, met alles wat ik opruim haal ik zo'n "stukje mam" weg

Mam was inderdaad een hele sterke onafhankelijke vrouw, té in sommige dingen blijkt nu maar oke, ik ben blij dat ik mijn familie toe wil en kan laten om mij te helpen

Het is inderdaad raar dat je gewoon overal nog dingen tegen komt, alsof ze het zo op kan pakken en verder kan gaan, heel apart

Ik hoop dat mensen na het lezen van mijn verhaal ook na gaan denken over zulke dingen en niet alleen over vaker langs gaan maar ik wil iedereen echt op het hart drukken: Praat ook over de dood, regel dingen, vraag es advies aan iemand die er verstand van heeft, wij lopen nu tegen veel dingen aan waarvan mam dacht ,,kan nog wel" en nu kan het dus NIET meer, iedereen, jong of oud, ziek of helemaal gezond, iedereen sterft een keer.

Ik kreeg net een brief van de transplantatie coördinator van het ziekenhuis, mam heeft haar linker en rechter nier en haar lever kunnen doneren aan 3 mensen die al lange tijd op de wachtlijst stonden, met alle 3 deze mensen gaat het nu goed, dit maakt me aan de ene kant heel trots en blij maar aan de andere kant roept het ook zoveel emoties op.
Wat ik wel heel bijzonder vind is dat de man die haar lever gekregen heeft op de lijst stond vanaf 9 oktober, 9 oktober was ook mam haar verjaardag......

[ Bericht 18% gewijzigd door gebakken-koekje op 02-12-2008 12:59:40 ]

quote:

Op dinsdag 2 december 2008 16:09 schreef Daverz het volgende:

[..]

Dat vind ik een goeie. Zoiets kan juist zó persoonlijk zijn dat het enorm veel waarde kan zijn voor je, maar dat moet je zelf bepalen natuurlijk. Wil niet al te veel over eigen verhalen hier uitwijden, maar ooit heeft een (inmiddels ex-) vriendin van mij een zeer ernstig auto-ongeluk gehad, waarbij ze wekenlang in coma lag. Toen heb ik ook haar topje 's nachts altijd bij me gehad, haar geur zat erin, en zo bleef ze voor mij een beetje levend, ondanks dat toen de vooruitzichten niet best waren. Bij die geur hoorde een persoon, een gevoel.. een gevoel wat nu weer naar bovenkomt. Overigens is het gelukkig vrijwel helemaal goed gekomen met haar.

Maar wat het belangrijkste is, doe inderdaad wat je eigen gevoel je ingeeft. Anderen kunnen zich in geen enkel geval jóuw speciale gevoel/verdriet voorstellen, zelfs niet als ze zelf een dierbare verloren zijn. Jij (en iedereen) heeft zn eigen manier in verdriet en in dit soort dingen verwerken, dus neem rustig je tijd en neem geen overhaaste beslissingen in dingen wegdoen.

Overigens wel mooi dat je moeder orgaandonor was, op deze manier heeft ze andere mensen kunnen helpen. Vreemd idee misschien, maar wel erg mooi.

Toen mam net overleden was zei mijn tante waarom neem je niet iets van haar (truitje/jas oid) met je mee naar bed, dat kan helpen. Ik riep meteen DAT doe ik niet! Dat vond ik zo'n raar idee maar toen ik mam haar jas van de kapstok haalde en er es mee in mn handen stond dacht ik van ik KAN die jas gewoon niet zomaar in de kast hangen en dacht aan het idee van mn tante, ik kon het altijd proberen, mam haar jas mee naar bed, als het niet goed voelde kon ie er altijd weer uit en nu, nu slaap ik nog steeds met mam dr jas en dat is een heel prettig gevoel en als andere mensen het raar vinden, nouja mooi pech voor hun toch!

Mam en ik zijn beide donor en het is een heel mooi idee dat mam mensen heeft kunnen helpen, ik kreeg bij de brief ook het krantje "nabestaanden contact" voor mensen waarvan een familielid donor was en daar staan ook verhalen in van getransplanteerde mensen en een daarvan zei ik heb nu tenminste de kans op een normaal leven, en juist DAT was voor mam de reden om donor te zijn, mensen weer normaal te laten leven en dat heeft ze gedaan.

Even een vraag aan jullie, ik loop al de hele tijd rond met het idee om de mensen van de intensive care iets te laten weten, een kaart met een bedankje ofzo, die mensen waren zo vreselijk lief en zorgzaam de hele tijd, ze hebben echt ALLES gedaan om mam te redden en nou weet ik wel dat dat erbij hoort, bij hun werk maar is het raar dat ik ze graag wil laten weten dat ik dat gewoon heel erg waardeerde?