Waarom 'kan' ik dan niet bij anderen eten? Ik word al kotsmisselijk (letterlijk) bij de gedachte ervan, een gevoel dat ik altijd krijg als ik erg nerveus ben. En als je gaat eten terwijl je met moeite het kokhalzen probeert te verbergen is geen succes, kan ik je vertellen.
Nu ik ouder begin te worden begint het een steeds lastiger probleem te worden, uit eten met mijn vriendin durf/kan ik simpelweg niet omdat ik er zeker van ben dat ik dan kotsend naar de toiletten mag rennen. Hetzelfde geldt voor uit eten met vrienden/collegas, ik verzin altijd wel weer iets waardoor ik niet hoef te komen.
Heel af en toe ontkom ik er niet aan en moet ik wel met of bij anderen eten, en het vreemde is dat dit eigenlijk altijd 'goed' gaat (lees: zonder te kotsen), toch heb ik altijd het gevoel dat ik net op de grens zit, zeg maar. Restaurants en dergelijken zijn een hel voor mij.
Zelfs mijn ouders weten niet van dit probleem, zij denken dat ik het gewoon niet leuk vind om bij anderen te eten. Ik denk ook niet dat ze de echte reden zouden geloven, en ik schaam me er eigenlijk een beetje voor. Als ik mijn verhaal lees denk ik ook van ''wat is het probleem nou eigenlijk?'' Maar als ik dan eenmaal bij iemand aan tafel zit slaat mijn grijze massa op hol, en lukt het mij niet om mezelf te kalmeren en gewoon dat eten op te eten.
Zou ik dan echt de enige zijn die hier last van heeft? Afgezien van anorexia patienten natuurlijk, ik heb verder absoluut geen problemen met mijn lichaam of gewicht etc. Ik ben 1.84m en weeg 74 kilo, en ik ben ook nooit te dik of te mager geweest wat dat betreft. Verder ben ik redelijk sociaal, ik werk in de horeca en doe regelmatig wat met mijn vrienden.
Hoe kan ik wat aan mijn probleem doen? Zijn hier mensen die dit herkenbaar voor komt?
En je eet dus ook nooit iets op je werk?
speciaal, want dit zit kennelijk geheel tussen je oren.
quote:Nee daar krijgen we pauze voor.Op dinsdag 13 november 2007 00:08 schreef remlof het volgende:
Je werkt in de horeca?
En je eet dus ook nooit iets op je werk?
quote:Dan eet je dus wel, maar alleen? Ik snap het niet helemaal, kan je niet eten als je met andere mensen bent die op je letten (waar je mee praat dus enzo) maar wel als je alleen in een hoekje zit en er andere mensen zijn?Op dinsdag 13 november 2007 00:09 schreef EnergyDrink het volgende:
[..]
Nee daar krijgen we pauze voor.
quote:Als ik het gevoel heb dat er geen aandacht aan me wordt besteed gaat het altijd wel goed, met zijn 2en eten aan een tafeltje en ik begin me ongemakkelijk te voelen met alle gevolgen van dienOp dinsdag 13 november 2007 00:13 schreef remlof het volgende:
[..]
Dan eet je dus wel, maar alleen? Ik snap het niet helemaal, kan je niet eten als je met andere mensen bent die op je letten (waar je mee praat dus enzo) maar wel als je alleen in een hoekje zit en er andere mensen zijn?
Ik hield (en hou) er ook niet van om bij andere mensen te eten, of uit eten te gaan. Dit had meer te maken met het feit dat ik een moeilijke eter (en ja, een zeurkous
) ben met eten. Gelukkig is dit grotendeels "opgelost" naarmate ik ouder werd en nu ga ik met plezier naar een restaurant of bij andere mensen eten. Het kan dus ook misschien zijn dat je er mettertijd "over heen groeit"?Succes iig!
[ Bericht 19% gewijzigd door #ANONIEM op 13-11-2007 00:59:04 ]
Waarschijnlijk zal je verwezen worden naar een specialist die dagelijks werkt met mensen die fobieën hebben en is dit wellicht een probleem waar andere mensen ook mee kampen.
Voor mensen die niet bekend zijn met iets dergelijks is het moeilijk om zich in te leven en dus ook moeilijk om met een oplossing hiervoor te komen. Laat mensen met verstand hierover je helpen/adviseren.
quote:Dat weet ik zelf ook niet precies, misschien is het meer dat ik mezelf helemaal nerveus maak omdat ik dat alle andere keren ook doe, soort neerwaartse spiraal effect denk ik. En mijn gedachten slaan op zo'n moment echt op hol, ik kan me nergens op focussen en het gevoel van misselijkheid blijft toenemen.Op dinsdag 13 november 2007 00:17 schreef Friek_ het volgende:
Ik snap het topic ook niet helemaal. Hoezo word je kotsmisselijk bij de gedachte dat je in samenzijn met anderen iets eet? Wat spookt er dan door je hoofd als je met hen aan tafel zit?
quote:Ow, dan snap ik het. Lastig. Ik heb dat af en toe met pissen, maar dat is toch niet helemaal te vergelijken denk ikOp dinsdag 13 november 2007 00:18 schreef EnergyDrink het volgende:
[..]
Als ik het gevoel heb dat er geen aandacht aan me wordt besteed gaat het altijd wel goed, met zijn 2en eten aan een tafeltje en ik begin me ongemakkelijk te voelen met alle gevolgen van dien
Hoewel...
Als het je belemmert in je sociale contacten, EnergyDrink, dan zou ik zeker hulp zoeken.
quote:Misschien is dit inderdaad een van mijn weinige opties. Ik heb in ieder geval een eetafspraak staan voor binnekort, eens kijken hoe dat afloopt..Op dinsdag 13 november 2007 00:21 schreef OldJeller het volgende:
Het is inderdaad verstandig om naar je huisarts te gaan en hem/haar dit probleem voor te leggen.
Waarschijnlijk zal je verwezen worden naar een specialist die dagelijks werkt met mensen die fobieën hebben en is dit wellicht een probleem waar andere mensen ook mee kampen.
Voor mensen die niet bekend zijn met iets dergelijks is het moeilijk om zich in te leven en dus ook moeilijk om met een oplossing hiervoor te komen. Laat mensen met verstand hierover je helpen/adviseren.
quote:Omdat ik dat al minstens 10 jaar heb gedaan, zoals MissyMirjam al zei, het zit volledig tussen mijn oren. Nu nog proberen het eruit te krijgen.Op dinsdag 13 november 2007 00:24 schreef Shitonya het volgende:
Waarom ben je sowieso nerveus? En waar denk je in hemelsnaam aan? Je kunt tussendoor toch gewoon over nietszeggende fratsen praten ter afleiding? Of ben je bang dat je als een wilde lama je dinerpartner begint onder te spugen?
.quote:Dat is het denk ik niet, ik heb het zelfs bij mijn beste vrienden, en daar hoef ik absoluut niet goed over te komenOp dinsdag 13 november 2007 00:31 schreef Mejoon het volgende:
maar wat zit je dan dwars? bang niet netjes over te komen..1 op 1 maakt je zenuwachtig?
1 op 1 is het denk ik ook niet per se, hoewel de neiging om mezelf dan misselijk te praten wel groter is dan als ik in groepsverband uit eten ga..
Misschien is mijn grootste probleem dat ik nerveus wordt om het nerveus worden, maar hoe verbreek je zo'n gedachtegang?
Iemand is bang dat als hij een trap op of af moet, hij zal struikelen.
Elke keer als hij een trap ziet breekt het zweet hem al uit.
Straks val ik, denkt hij, oh jeeh zie je wel ik ga vallen, en elke keer op een trap, wordt hij duizelig en naar.
Het wordt steeds erger want die angst gaat een eigen leven lijden.
Dit gaat maanden zo door, hij praat er met niemand over, want straks denkt men dat hij niet helemaal spoort in zijn bovenkamer.
Hij is af en toe al gevallen van angst zelfs, en kwam met een rotsmak terecht op de grond, waarbij, naar zijn gevoel alle mensen hem uitlachten.
Na een jaar is zijn angst zo groot dat hij al moet overgeven als hij een trap ziet.
Hij kan nu zelfs al geen trappen meer lopen!
Hij valt er zowiezo al vanaf dus daar begint hij al niet meer aan.
Na weer een half jaar, moet hij al kotsen als iemand het woordje trap zegt.
...............................
snappie?
quote:maar je wordt ergens nerveus van toch? je maakt je dus druk ergens over en vervolgens maak je je druk over het feit dat je je ergens druk over maakt...Op dinsdag 13 november 2007 00:36 schreef EnergyDrink het volgende:
[..]
Dat is het denk ik niet, ik heb het zelfs bij mijn beste vrienden, en daar hoef ik absoluut niet goed over te komen
1 op 1 is het denk ik ook niet per se, hoewel de neiging om mezelf dan misselijk te praten wel groter is dan als ik in groepsverband uit eten ga..
Misschien is mijn grootste probleem dat ik nerveus wordt om het nerveus worden, maar hoe verbreek je zo'n gedachtegang?
quote:Ik snap emOp dinsdag 13 november 2007 00:39 schreef zhe-devilll het volgende:
Ok ts stel je voor, iemand anders...
Iemand is bang dat als hij een trap op of af moet, hij zal struikelen.
Elke keer als hij een trap ziet breekt het zweet hem al uit.
Straks val ik, denkt hij, oh jeeh zie je wel ik ga vallen, en elke keer op een trap, wordt hij duizelig en naar.
Het wordt steeds erger want die angst gaat een eigen leven lijden.
Dit gaat maanden zo door, hij praat er met niemand over, want straks denkt men dat hij niet helemaal spoort in zijn bovenkamer.
Hij is af en toe al gevallen van angst zelfs, en kwam met een rotsmak terecht op de grond, waarbij, naar zijn gevoel alle mensen hem uitlachten.
Na een jaar is zijn angst zo groot dat hij al moet overgeven als hij een trap ziet.
Hij kan nu zelfs al geen trappen meer lopen!
Hij valt er zowiezo al vanaf dus daar begint hij al niet meer aan.
Na weer een half jaar, moet hij al kotsen als iemand het woordje trap zegt.
...............................
snappie?
Onder dit motto heb ik dan ook een eetafspraak gemaakt met iemand, maar het is zo genant om kotsend aan tafel te zitten
Hopen dat het goed gaatquote:Je moet niet hopen, je moet erin geloven dat het goed gaat, het gaat goed klaar!Op dinsdag 13 november 2007 00:42 schreef EnergyDrink het volgende:
[..]
Ik snap em
Onder dit motto heb ik dan ook een eetafspraak gemaakt met iemand, maar het is zo genant om kotsend aan tafel te zitten
Bouw het op met mensen die je vertrouwd, die je dit ook kunt vertellen zonder voor gek uitgemaakt te worden.
Je zult zien het gaat echt over.
Op een of andere manier heb je iets enorm groot gemaakt, een plotse angst, die in je opkwam ooit. Je bent ermee gaan spelen,
weet je je moet jezelf niet zo plagen!
Want dat doe je nu.
quote:Ik weet eigenlijk ook niet waar ik nerveus van word, zoals zhe-devil hierboven vrij accuraat schreef, iemand hoeft de woorden ''kom je een keer bij me eten'' te laten vallen en ik wordt er al ongemakkelijk van.Op dinsdag 13 november 2007 00:40 schreef Mejoon het volgende:
[..]
maar je wordt ergens nerveus van toch? je maakt je dus druk ergens over en vervolgens maak je je druk over het feit dat je je ergens druk over maakt...
Ik merk wel dat nu ik er over schrijf ik steeds meer in zie wat een onnodig probleem het eigenlijk is.
[ Bericht 0% gewijzigd door EnergyDrink op 13-11-2007 00:53:48 ]
quote:Praten over een probleem maakt het vaak al de helft minder erg!Op dinsdag 13 november 2007 00:47 schreef EnergyDrink het volgende:
[..]
Ik weet eigenlijk ook niet waar ik nerveus van word, zoals zhe-devil hierboven vrij accuraat schreef, iemand hoeft de woorden ''kom je een keer bij me eten'' te laten vallen en ik wordt er al ongemakkelijk van.
Ik merk wel dat nu ik er over schrijf ik steeds meer in zie wat een onnodig probleem het eigenlijk is.
quote:Tja onnodige problemen. Die heb ik ook en dat weet ik ook. Iedereen heeft onnodige problemen. En het is heel belangrijk om het over onnodige problemen te hebben juist om in te zien dat ze onnodig zijn. Praat erover met je vriendin!Op dinsdag 13 november 2007 00:47 schreef EnergyDrink het volgende:
[..]
Ik weet eigenlijk ook niet waar ik nerveus van word, zoals zhe-devil hierboven vrij accuraat schreef, iemand hoeft de woorden ''kom je een keer bij me eten'' te laten vallen en ik wordt er al ongemakkelijk van.
Ik merk wel dat nu ik er over schrijf ik steeds meer in zie wat een onnodig probleem het eigenlijk is.
quote:Bedankt, en de rest ook bedankt voor jullie hulpOp dinsdag 13 november 2007 00:58 schreef clumsy_clown het volgende:
Opgeruimd. Allemachtig, wat lopen er een kleuters rond hier, zo af en toe.
Ik ga nu mn bed in, weltrusten alvast
quote:Op dinsdag 13 november 2007 01:07 schreef remlof het volgende:
Misschien moet je klein beginnen, met een portie kaas of bitterballen in de kroeg. Dan tapas en dan het grotere werk.
quote:Net als jij?Op dinsdag 13 november 2007 01:24 schreef sander89 het volgende:
Tja er lastig maar lijkt me wel erg verstandig om nu maar is professionele hulp te gaan zoeken.
Sorry maar zo erg is het nog niet hoor!
Misschien een domme vraag.... Zou het helpen wanneer je tijdens het eten je ogen dicht doet en jezelf voorstelt dat je alleen aan tafel zit? Niet dat dat de aandacht niet op jou vestigt ofzo.... Mja.
Wat mij eroverheen heeft geholpen is het gewoon heel vaak te doen. Begin daarbij niet direct met een groep van 30 man in een groot restautant. Ga eerst gewoon eens een middagje wat eten bij een goede vriend/vriendin, i.i.g. iemand die je vertrouwt en waar je je niet/minder voor schaamt als het toch mis zou gaan
Daarna kun je eens verder gaan met mensen die je minder goed kent, restaurantjes, etc. Hier gaat wel aardig wat tijd overheen. Ik heb er twee jaar over gedaan en ben er nu nog steeds niet helemaal vanaf.
Wat mij ook vaak helpt: valeriaan slikken. Dat is een rustgevend kruid in druppel- of tabletvorm. Mocht ik toch misselijk worden dan zorgt dit er i.i.g. voor dat het ergste gevoel van paniek een beetje wordt ingeperkt.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Succes
Je raakt misselijk door `aandacht` die je krijgt van andere in het gezelschap.
De 1 raakt misselijk de ander wordt nerveus en gaat zitten zweten maakt allemaal niet uit.
Je angst om dit te krijgen houdt het in stand denk ik daarom maakt het niet uit wie er bij zit.
Ga het ieder geval niet uit de weg maar doe het gewoon en heb schijt aan de gevolgen want die zijn veel minder erg dan wat jij nu denkt
Als iemand toch in de situatie komt waar hij/zij door de fobie bang voor is, kan er panische angst optreden.
Bij de fobie is de angst voor de angst een heel belangrijk mechanisme.Wie eenmaal kennis heeft gemaakt met een paniekaanval, zal sterk geneigd zijn om de plek waar die aanval voor het eerst optrad, te vermijden.
Kan je denk ik alleen nog met professionele hulp van afkomen en hoe eerder hoe beter. Bij een fobie wordt gewerkt met gedragstherapie.
wat je probleem betreft kan ik je verder niet helpen want ik eet altijd en overal.
quote:Ga voorlopig gewoon uit eten zonder te eten, verzin een klotesmoes als "Ik heb een buikgriepje" of "Ik heb een maagzweer" ofzoiets, wen aan de situatie zonder de "dwang" dat je moet eten.Op dinsdag 13 november 2007 02:16 schreef BunnyHunter het volgende:
ga via de huisarts naar de psych .. kun je het mooi op je ziekte kosten aftrekken.
Kortgezegd, maak je niet dik.
Mijn moeder had iemand ontmoet,een man die van zichzelf vond dat hij een bourgondier was,veel uit eten maar ook thuis veel in zn laadklep duwen,je kent het wel.
Die man had de hinderlijke gewoonte om zowat zn bestek doormidden te bijten met elke hap,je hoorde elke keer weer zn gebit knallen erop.
Verder was slurpen en knagen hem niet vreemd,en daaraan ergerde ik mij mateloos.
Wat ik denk dat er met jou kan zijn is dat je bang bent voor wat mensen fout kunnen doen met eten,zoals ik hier boven beschrijf.
Zelf eet ik bijvoorbeeld nooit op straat,of ik moet omvallen van de honger.
Met perioden gaat uit eten prima, maar soms slaat mijn maag gewoon dicht, lijkt het wel en kan ik geen hap meer binnen krijgen. Een paar jaar geleden vond ik uit eten gaan echt verschrikkelijk, maar tegenwoordig vind ik het wel leuk, al zal het nooit mijn favoriete hobby worden.
Wat bij mij helpt op zo'n moment is heel rustig ademhalen en kleine hapjes blijven eten. Dan zakt het vervelende gevoel op een gegeven moment en kan ik weer gewoon eten en ervan genieten. Wat me ook hielp was heel rationeel denken: 'ik heb nog zo weinig gegeten, ik kan nog niet vol zitten, thuis eet ik ook meer. Dit eten vind ik lekker, het is in een goed restaurant bereid, niks mis mee'. En door dan met kleine hapjes te blijven dooreten kwam mijn bordje wel leeg, zakte het vervelende gevoel en werd het toch nog gezellig.
Ik heb eetsituaties nooit vermeden, als je dat gaat doen versterk je het gevoel alleen maar en kom je er moeilijker vanaf. Tegenwoordig kan ik drie van de vier keer gewoon lekker uit eten, en die vierde keer heb ik even dat vervelende gevoel maar kan er goed mee omgaan.
Sommige mensen hier zeggen dat je moet opbouwen door te gaan eten bij vrienden.
Mijn persoonlijke ervaring: je legt meer druk op jezelf dan. Je moet dat bord leegeten, zij hebben immers hun best gedaan op het eten en ik zou hun kwetsen als ik maar een paar hapjes at. Een mij onbekende restaurantkok 'kwetsen' voelde voor mij altijd minder vervelend. Nu zei ik ook bijna nooit dat problemen met eten bij anderen had, misschien als je het vooraf zegt tegen je vrienden, dat het heel anders is.
Het belangrijkste is om ermee aan de slag te gaan, als dan niet met professionele hulp. Door de situatie te vermijden kom je er niet vanaf. Heel veel succes daarmee!
Dit soort klachten zijn meestal heel goed behandelbaar in een relatief korte periode.
Met naar restaurants gaan heb ik geen enkel probleem, zolang ik maar met bekenden ben. Met collega's uit eten is ook niet iets wat ik prettig vindt maar ik dwing mezelf het te doen. Neemt niet weg dat ik altijd opgelucht ben wanneer de tafel wordt leeggeruimd.
Eten is toch een vorm van zelfbevrediging en met wildvreemden iets eten, nachtmerrie.
quote:Het geslurp van soep, knagen op chips en inderdaad bestek wat tegen een gebit geklakt wordt... Wat een gruwel!Op dinsdag 13 november 2007 08:01 schreef dborhem het volgende:
Ik had ook zoiets,dat duurde van ong 13 jaar tot mijn 20e.
Mijn moeder had iemand ontmoet,een man die van zichzelf vond dat hij een bourgondier was,veel uit eten maar ook thuis veel in zn laadklep duwen,je kent het wel.
Die man had de hinderlijke gewoonte om zowat zn bestek doormidden te bijten met elke hap,je hoorde elke keer weer zn gebit knallen erop.
Verder was slurpen en knagen hem niet vreemd,en daaraan ergerde ik mij mateloos.
Wat ik denk dat er met jou kan zijn is dat je bang bent voor wat mensen fout kunnen doen met eten,zoals ik hier boven beschrijf.
Zelf eet ik bijvoorbeeld nooit op straat,of ik moet omvallen van de honger.
Maar ik neem aan dat iedereen zich hier wel aan ergert?
quote:Dit werkt bij mij ook af en toe, als ik dan met moeite een paar happen naar binnen heb gewerkt dan overtuig ik mezelf ervan dat het deze keer goed gaat en me geen zorgen meer hoef te maken, en dan is het tijdens dat etentje meestal over.Op dinsdag 13 november 2007 08:17 schreef Cat22 het volgende:.
Wat bij mij helpt op zo'n moment is heel rustig ademhalen en kleine hapjes blijven eten. Dan zakt het vervelende gevoel op een gegeven moment en kan ik weer gewoon eten en ervan genieten. Wat me ook hielp was heel rationeel denken: 'ik heb nog zo weinig gegeten, ik kan nog niet vol zitten, thuis eet ik ook meer.
Professionele hulp zie ik als mijn 2e optie, ik wil het eerst zelf proberen op te lossen onder het motto 'niet geschoten is altijd mis' en zoals iemand zei, ook al gaat het fout, jammer dan.
Het verbaast me hoeveel mensen hier last van hebben, ik dacht echt dat ik de enige was. Voor de mensen die hier last van hebben/hadden; hoe is het bij jullie ontstaan?
Bedankt voor alle reacties verder!
Ik heb dit ook heel erg, maar komt ook doordat ik veel niet lust.
Maar als ik bij mensen moet eten die ik niet zo goed ken, slaat mn strot compleet dicht en is een broodje al een hel om weg te werken.
Dus ook als ik er iets eet wat ik wel lust is zwaar moeilijk.
Weet ook de reden niet :/
De oplossing is dan, het gewoon wel doen en dat langzaam opbouwen, bijv. eerst samen met iemand thuis eten, dan in een snackbar, dan in een restaurant.
Bij elk stapje merk je dat het gewoon goed gaat. Zo kan dan je vertrouwen groeien dat je het gewoon kan.
Elke keer een moeilijker stapje nemen, totdat je het volledige vertrouwen terug krijgt.
Je hebt hier volgens mij ook simpele trainingen voor. maar misschein kan je het nog wel gewoon zelf oplossen. Of heb je er niet te veel last van.
quote:Dat heeft denk ik niet veel zin, want dan kan je misschien uiteindelijk wel bij diegene thuis eten, maar bij een ander?Op dinsdag 13 november 2007 13:20 schreef Angst het volgende:
als het is wat het lijkt, dus een vrij simpele (jah niet qua hoe weinig last je ervan heb) fobie.
De oplossing is dan, het gewoon wel doen en dat langzaam opbouwen, bijv. eerst samen met iemand thuis eten, dan in een snackbar, dan in een restaurant.
Bij elk stapje merk je dat het gewoon goed gaat. Zo kan dan je vertrouwen groeien dat je het gewoon kan.
Elke keer een moeilijker stapje nemen, totdat je het volledige vertrouwen terug krijgt.
Je hebt hier volgens mij ook simpele trainingen voor. maar misschein kan je het nog wel gewoon zelf oplossen. Of heb je er niet te veel last van.
Ik kan bijv alleen bij mn beste vriend eten, omdat ik daar al mn hele leven over de vloer kom en dus mn 2e thuis is zegmaar.
In ieder geval niet als ik wist dat ik er moest eten.
Heb het al zolang als ik me kan herinneren, dus hoe het is ontstaan weet ik niet.
quote:Ik denk dat zoiets kan ontstaan als je een tijd onder stress leeft en het niet onderkent.Op dinsdag 13 november 2007 13:16 schreef EnergyDrink het volgende:
Het verbaast me hoeveel mensen hier last van hebben, ik dacht echt dat ik de enige was. Voor de mensen die hier last van hebben/hadden; hoe is het bij jullie ontstaan?
Op een gegeven moment komt dat er uit in een bepaalde situatie en de volgende keer dat je in zo'n zelfde situatie terecht kom (en vaak al voordat je je weer in die situatie moet begeven) herinner je de paniek van de vorige keer zodat je je bij voorbaat al gestressed voelt.
Bij de een is het eten, voor een ander kan het reizen per openbaar vervoer, bioscoopbezoek, boodschappen doen etc. zijn....
quote:Dat was ook mijn eerste ingeving hoor
Dan burgerking, en zo opbouwen
Het lijkt mij een angst die door doen te overwinnen is.quote:Hmm. is dit waar je ook eigenlijk anstig voor bent TS?Op dinsdag 13 november 2007 00:39 schreef zhe-devilll het volgende:
waarbij, naar zijn gevoel alle mensen hem uitlachten.
quote:Vertel jij het aan mensen dat je dit probleem hebt? Bij mij weet (nog) niemand ervan, omdat ik eigenlijk niet verwachtte dat iemand me serieus zou nemen.Op dinsdag 13 november 2007 13:19 schreef Kapotstok het volgende:
Hey, wees gerust je bent iig niet de enige.
Ik heb dit ook heel erg, maar komt ook doordat ik veel niet lust.
Maar als ik bij mensen moet eten die ik niet zo goed ken, slaat mn strot compleet dicht en is een broodje al een hel om weg te werken.
Dus ook als ik er iets eet wat ik wel lust is zwaar moeilijk.
Weet ook de reden niet :/
Het doet me goed om te horen dat ik niet de enige ben in ieder geval
quote:Nee dat is het niet, ik heb het ook bij mijn beste vrienden en soms zelfs bij mijn ouders, daar voel ik me verder 100% op mijn gemakOp dinsdag 13 november 2007 13:26 schreef Mr_Belvedere het volgende:
[..]
Hmm. is dit waar je ook eigenlijk anstig voor bent TS?
quote:Nouja niet aan jan en alleman natuurlijk.Op dinsdag 13 november 2007 13:27 schreef EnergyDrink het volgende:
[..]
Vertel jij het aan mensen dat je dit probleem hebt? Bij mij weet (nog) niemand ervan, omdat ik eigenlijk niet verwachtte dat iemand me serieus zou nemen.
Het doet me goed om te horen dat ik niet de enige ben in ieder geval
Als iemand vraagt of ik bij ze kom eten, zeg ik wel dat ik erg weinig lust.
En als puntje bij paaltje komt verzin ik wel vaak een smoesje zodat ik niet hoef
Uiteindelijk moet je het toch wel een keer vertellen, maar da's inderdaad heel moeilijk.
Het klinkt zo dom. Mensen die dit niet hebben zullen zeker zoiets hebben van 'doe niet zo achterlijk', alsof we dat zelf niet van onszelf denken!
quote:Haha ja precies, als ik mijn eigen posts zo lees denk ik ook 'wat stel je je nou aan', en ergens zit daar wel een kern van waarheid in denk ik. Ik zou niks liever hebben dan van dit probleem af komen, zodat ik ook een keer een weekendje weg kan met vrienden zonder me druk te maken om het eten etc. Het is zo'n onnodig probleem met een redelijk grote invloed op mijn levenOp dinsdag 13 november 2007 13:30 schreef Kapotstok het volgende:
[..]
Nouja niet aan jan en alleman natuurlijk.
Als iemand vraagt of ik bij ze kom eten, zeg ik wel dat ik erg weinig lust.
En als puntje bij paaltje komt verzin ik wel vaak een smoesje zodat ik niet hoef
Uiteindelijk moet je het toch wel een keer vertellen, maar da's inderdaad heel moeilijk.
Het klinkt zo dom. Mensen die dit niet hebben zullen zeker zoiets hebben van 'doe niet zo achterlijk', alsof we dat zelf niet van onszelf denken!
Lastig. Ik kan het wel maar ik eet liever gewoon thuis, waarom eten als een personeelsuitje, ik ga liever iets doen of zo, vind het gewoon raar. 
"Wat gaan we doen bij het personeelsuitje?" -"Eten" "Oh 
"Is denk ik ook ontstaan omdat ik vroeger niet veel lustte, pas sinds dit jaar begin ik wat meer dingen te eten die ik vroeger niet door m'n keel kon krijgen..
quote:Dan is het in ieder geval niet zo iets als faalangst of zo.Op dinsdag 13 november 2007 13:29 schreef EnergyDrink het volgende:
Nee dat is het niet, ik heb het ook bij mijn beste vrienden en soms zelfs bij mijn ouders, daar voel ik me verder 100% op mijn gemak
Staat het idee van eten als iets walgelijks of het eten met andere personen?
Zou het uitmaken als je eetpartners je niet aankijken of stil zouden zijn?
quote:Op dinsdag 13 november 2007 13:40 schreef APK het volgende:
Grappig overigens, die google ads voor restaurants steeds onder dit topic.
Ontopic: Elke fobie begint bij erkenning. Je weet dat je dit hebt en dat je er vanaf wilt. Nu de oplossing: praat inderdaad eens met je huisarts
quote:Bij het idee van eten met anderen word ik ongemakkelijk. Ik denk dat als ik het aan de persoon waarmee ik wat zou gaan eten vertel, het al veel zou schelen. Maar dan denken hun ook meteen dat je niet helemaal in orde bent denk ikOp dinsdag 13 november 2007 13:39 schreef Mr_Belvedere het volgende:
[..]
Dan is het in ieder geval niet zo iets als faalangst of zo.
Staat het idee van eten als iets walgelijks of het eten met andere personen?
Zou het uitmaken als je eetpartners je niet aankijken of stil zouden zijn?
quote:Kom op zeg, je moet er ook de humor van in blijven zien, anders kom je er nooit overheen.
quote:Nu je het zegt...Op dinsdag 13 november 2007 13:40 schreef APK het volgende:
Grappig overigens, die google ads voor restaurants steeds onder dit topic.
quote:je hebt mij denk ik verkeerd begrepen.Op dinsdag 13 november 2007 13:22 schreef Kapotstok het volgende:
[..]
Dat heeft denk ik niet veel zin, want dan kan je misschien uiteindelijk wel bij diegene thuis eten, maar bij een ander?
Ik kan bijv alleen bij mn beste vriend eten, omdat ik daar al mn hele leven over de vloer kom en dus mn 2e thuis is zegmaar.
de bedoeling is juist dat je het opbouwt, dus eerst bij haar thuis, dan in een restaurant, dan bij haar thuis met haar broer (bijvoorbeeld) erbij. opbouwen is de clou.
quote:Bouw het dan inderdaad een beetje op. Neem iemand in vertrouwen en ga daar eens mee eten.Op dinsdag 13 november 2007 13:44 schreef EnergyDrink het volgende:
Bij het idee van eten met anderen word ik ongemakkelijk. Ik denk dat als ik het aan de persoon waarmee ik wat zou gaan eten vertel, het al veel zou schelen. Maar dan denken hun ook meteen dat je niet helemaal in orde bent denk ik
En mijn advies, praat er eens over met je ouders en vrienden. Ik weet zeker dat je op steun en begrip kunt rekenen, en het zal een grote opluchting zijn.
quote:Probeer eens om het stelselmatig te gaan relativeren. Het scheelt enorm als je bewust wordt van je (niet-helpende) gedachten. Schrijf deze bijvoorbeeld op en probeer die dan steeds op te zetten naar helpende gedachten. Dit kan erg lastig zijn, je zit zo vast in een negatieve gedachtegang en dat gaat zo snel dat het moeilijk is om ze te onderscheiden. Maar het is in mijn ervaring van groot belang om je bewust te worden van wat je denkt, omdat je het anders ook niet kunt veranderen.Op dinsdag 13 november 2007 13:44 schreef EnergyDrink het volgende:
[..]
Bij het idee van eten met anderen word ik ongemakkelijk. Ik denk dat als ik het aan de persoon waarmee ik wat zou gaan eten vertel, het al veel zou schelen. Maar dan denken hun ook meteen dat je niet helemaal in orde bent denk ik
Ik hoop dat het verhaal een beetje duidelijk is. Dit is wat ik leer met cognitieve gedragstherapie i.v.m. chronische vermoeidheid. Je hebt dan wel een ander probleem, maar ik heb het idee dat het met eenzelfde soort aanpak op te lossen valt.
En therapie hoeft helemaal geen laatste oplossing te zijn hoor, dat vond ik ook altijd maar nu ik er ervaring mee heb denk ik daar heel anders over. Het is een beetje bullshit om alles zelf te gaan uitproberen terwijl iemand anders je veel beter op weg kan helpen. Je moet het nog steeds zelf doen met therapie, een therapeut kan jouw probleem niet voor jou oplossen, maar zo iemand kan je tenminste wel een handleiding bieden die zijn nut al bewezen heeft. Zelf het wiel gaan uitvinden is soms echt enorme tijd- en moeiteverspilling.
quote:Jah dat snap ikOp dinsdag 13 november 2007 13:25 schreef LeeHarveyOswald het volgende:
[..]
Dat was ook mijn eerste ingeving hoor
Dan burgerking, en zo opbouwen
alleen die zin klonk wel grappig met zn kaasplankje en daarna bitterballen. Ik heb trouwens vandaag ook even op mezelf gelet tijdens de lunch op mijn werk. We eten dan met de clienten mee. En ik moet zeggen dat ik het verschrikkelijk vind om met mensen te eten die ik niet goed ken. Maar heb dat alleen in vrij "nieuwe" situaties. Oh en bij mijn schoonouders.quote:Ik denk inderdaad dat dit een goed begin is. Zoals ik eerder al postte ga ik deze week (donderdag) bij iemand eten, normaal gesproken zou ik me daar nu al helemaal ongemakkelijk bij voelen. Op dit moment ben ik er van overtuigd dat het goed zal gaan, nu is het een kwestie van dit gevoel vasthouden en mezelf niet op gaan lopen naaien denk ik. Ik zal donderdag wel even posten hoe het is afgelopen voor de geinteresseerde(n)Op dinsdag 13 november 2007 16:16 schreef TwistedDarling het volgende:
[..]
Probeer eens om het stelselmatig te gaan relativeren. Het scheelt enorm als je bewust wordt van je (niet-helpende) gedachten. Schrijf deze bijvoorbeeld op en probeer die dan steeds op te zetten naar helpende gedachten. Dit kan erg lastig zijn, je zit zo vast in een negatieve gedachtegang en dat gaat zo snel dat het moeilijk is om ze te onderscheiden. Maar het is in mijn ervaring van groot belang om je bewust te worden van wat je denkt, omdat je het anders ook niet kunt veranderen.
Ik denk dat het in elk geval goed is om het rustig een beetje op te bouwen. Als je meteen tegen je zin bij iemand thuis moet gaan eten met het idee dat alles in één keer goed moet gaan en dat je bord per se leeg moet omdat iedereen op je zit te letten, word je waarschijnlijk alleen maar nerveuzer.
quote:Dat lijkt me ook wel een goede manier om te beginnen. Neem gewoon alleen wat te drinken en eventueel als je een beetje aan de situatie gewend bent en je je minder nerveus voelt iets lichts erbij (salade ofzo). Als dat een paar keer goed gaat heb je misschien alweer genoeg zelfvertrouwen opgebouwd om de volgende keer wat meer te proberen.Op dinsdag 13 november 2007 05:32 schreef Pinobot het volgende:
[..]
Ga voorlopig gewoon uit eten zonder te eten, verzin een klotesmoes als "Ik heb een buikgriepje" of "Ik heb een maagzweer" ofzoiets, wen aan de situatie zonder de "dwang" dat je moet eten.
Kortgezegd, maak je niet dik.
Wat misschien ook nog helpt is een plaats uitzoeken waar je voldoende frisse lucht hebt en geen last van etensgeuren waar je misselijk van kan worden. Of ga in de buurt van de wc zitten, misschien is het wel een geruststellende gedachte dat je er toch zo bent als het *echt* nodig is.
Zorg verder ook dat je voldoende afleiding hebt. Als je constant met iemand zit te praten heb je nauwelijks tijd om echt na te denken over je angst -of als je daar wel tijd voor hebt moet je gewoon proberen om heel sterk aan andere dingen dan dat te denken.
Wat ik ook altijd wel prettig vind is om van tevoren te weten wat we zo ongeveer gaan eten, want dat neemt ook al een deel van de spanning weg.
Laat je in elk geval niet onder druk zetten door mensen die zich met je eetgedrag gaan bemoeien, want tegen je zin eten werkt gewoon niet.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Veel succes in elk geval.
En zoals je zegt, ik hoef niet per se te eten als ik daar geen zin in heb, ik kan altijd zeggen dat ik geen trek heb als ik denk dat het fout gaat. Goeie tip Wat bij mij geholpen heeft is vooral bij/met mensen eten die ik erg goed ken en volledig vertrouw...een enkeling heb ik ook verteld over mijn probleem...voor mij scheelde dat al een stuk. Vooral als ik met onbekenden eet en dan juist in een restaurant heb ik erg nog veel moeite mee. Ik heb dan het gevoel dat persé het bord leeg moet en het vreemd is als dat niet zo is. Tot enkele jaren geleden ontliep ik zulke situaties dan ook, maar door het langzaam opbouwen heb ik er nu niet zoveel last van. Hoewel ik nooit met een date uiteten zal gaan. Wat ook geholpen heeft bij mij is alleen maar dingen eten in zulk gezelschap als ik zeker weet dat ik het echt heel erg lekker vind en niet te zwaar op de maag ligt (bijv soep of een maaltijdsalade), verder weinig alcohol en altijd voldoende water erbij. En owja...kleine porties en kleine hapjes nemen.
Als het je sociaal leven echt heel erg beïnvloed dan is het verstandig eens naar de huisarts te gaan voor een verwijzing en probeer voor jezelf helder te krijgen sinds wanneer je dit probleem hebt, in welke situaties het zich voordoet en wat er dan door je heengaat.
quote:zeker die frisse lucht hielp en de kennis dat je een "uitweg" hebt (bijv wc of uitgang)...bij mij nam het wat van de druk weg iig...Op dinsdag 13 november 2007 23:56 schreef Nepthys het volgende:
Wat misschien ook nog helpt is een plaats uitzoeken waar je voldoende frisse lucht hebt en geen last van etensgeuren waar je misselijk van kan worden. Of ga in de buurt van de wc zitten, misschien is het wel een geruststellende gedachte dat je er toch zo bent als het *echt* nodig is.
Wat ik ook altijd wel prettig vind is om van tevoren te weten wat we zo ongeveer gaan eten, want dat neemt ook al een deel van de spanning weg.
quote:Hier kan ik me ook zeker in herkennen ja, bij barbeques voel ik me meestal ook wel wat relaxter omdat je dan lekker buiten zit en je een eeuw moet wachten op je volgende stukje vleesOp woensdag 14 november 2007 00:08 schreef Gaatjeniksan het volgende:
[..]
zeker die frisse lucht hielp en de kennis dat je een "uitweg" hebt (bijv wc of uitgang)...bij mij nam het wat van de druk weg iig...
quote:Dat is logisch, google zoekt op woorden in een topic en plaatst dan naar relevantie daaraan gerelateerde advertenties bij
Knap he!
quote:Echt waar?Op woensdag 14 november 2007 00:53 schreef zhe-devilll het volgende:
Dat is logisch, google zoekt op woorden in een topic en plaatst dan naar relevantie daaraan gerelateerde advertenties bij
Knap he!
quote:Wat een nuttige bijdrage zeg.Op woensdag 14 november 2007 11:32 schreef PDOA het volgende:
Heerlijk om te zien wat voor een mafketels er toch rondlopen op de wereld.
quote:Een mening hoeft niet altijd een nuttige bijdrage te hebben. Maar als ik in de put zit en dan dit soort berichten lees dan voel ik me gelijk een stuk beter.
quote:Leg eens uit?Op woensdag 14 november 2007 11:32 schreef PDOA het volgende:
Heerlijk om te zien wat voor een mafketels er toch rondlopen op de wereld.
edit: ik moet nu weg, lees het later wel
quote:Dat is alleen maar fijn om te horen. Maar het is voor iedereen anders.Op woensdag 14 november 2007 11:49 schreef PDOA het volgende:
[..]
Een mening hoeft niet altijd een nuttige bijdrage te hebben. Maar als ik in de put zit en dan dit soort berichten lees dan voel ik me gelijk een stuk beter.
quote:Dat denk ik..Op woensdag 14 november 2007 11:51 schreef speknek het volgende:
Er lopen hier wat zaken door elkaar heen, ik ben benieuwd of EnergyDrink aan kan geven waardoor hij dat misselijke gevoel krijgt. Is het repulsie voor het eten met andere mensen, vind je eten op dat moment echt smerig, en word je misselijk van de gedachte van het smerige eten eten; of is het angst om in een sociale omgeving te eten. Ben je bang dat je gaat overgeven bijvoorbeeld, een flater slaan, en maakt dat je misselijk? Voel je je ook duizelig, krijg je hartkloppingen of zweetuitbarstingen, gaan je vingertoppen zweten, of blijft het puur bij je maag die zich omdraait?
quote:Ik had precies hetzelfde. Ik ga nu wel eens uit eten maar niet van harte (na die tijd was het natuurlijk wel heel gezellig)Op dinsdag 13 november 2007 00:06 schreef EnergyDrink het volgende:
Hoe kan ik wat aan mijn probleem doen? Zijn hier mensen die dit herkenbaar voor komt?
Probeer het eens op te bouwen door bijvoorbeeld eerst eens een patatje te eten in de snackbar, als je denkt dat je moet kotsen neem je je eten mee en eet je het verder op straat op.
Als je eenmaal op het punt bent dat je "comfortabel" in een restaurant kunt eten is het zeer belangrijk dat je het dan ook regelmatig blijft doen.
Tip:
1. Meld het aan de mensen met wie je gaat eten, dat haalt al een boel stress weg. In de realiteit kijken mensen daar echt niet raar van op.
2. Kies je zitplaats zorgvuldig. Ik pak meestal een plaats waar je naar een raam / muur kijkt (en je tafelgasten).
3. En als je dan toch misselijk bent kun je je altijd even excuseren vande tafel...
quote:Dat denk ik ook, het lijkt op een paniekaanval en/of hyperventilatie, maar het hangt ook nog een beetje van de symptomen af.Op woensdag 14 november 2007 15:48 schreef EggsTC het volgende:
Dat denk ik..
zelfs zonder fobie moet je daar kotsen...On topic:
TS, waar komt dat gevoel van misselijkheid/ongemakkelijkheid vandaan?
Ik lustte vroeger bijvoorbeeld bijna niks, en daardoor vond ik het niet fijn bij vriendinnetjes te gaan eten (niet dat ik een fobie had of zo), dan heb je het gevoel dat het bord leeg moet terwijl je het echt heel vies vindt, maar dat durf je niet te zeggen. Ik kan me voorstellen dat je dan bang wordt misselijk te worden.
Een andere oorzaak kan zijn dat je het vervelend vind dat die mensen steeds zitten te kijken naar hoe jij eet en dat je bang bent dat fout te doen, ik ben soms bang om te knoeien bijvoorbeeld.
Weer een andere oorzaak kan zijn dat je niet tegen het gesmak, geschraap en geslurp van andere mensen kunt.
Mij lijkt dat elk van deze oorzaken een andere aanpak vergt.
Hoe zit het als mensen bij jou thuis komen eten, gaat dat goed? Of op je verjaardag komen, eet je dan wel een gebakje mee?
Daar kan ik mezelf nogal gek mee maken, zeker als ik naar een McDonalds ofzo ga bijvoorbeeld. Ik veroordeel mezelf al, zodat anderen dat niet meer hoeven te doen. Wat eigenlijk stom is, aangezien mijn moeder slank is en meer eet dan ik. Als kind had ik dit al (toen had ik eigenlijk helemaal geen overgewicht maar ik vond zelf van wel) dat als ik bij vriendjes of vriendinnetjes was ik nooit iets durfde te eten omdat ik bang was dat ze me zouden veroordelen.
Erg lastig is dat. Dus ik ken de situatie wel dat je niet bij anderen durft te eten, alleen zijn mijn redenen daarvoor anders
reactie na lijken mensen echt wel begrip te hebben voor het probleem. En er zijn dus ook veel lotgenoten (grappig, ik dacht ook dat ik één van de weinigen was). Ik zou zeggen TS; doe je voordeel met deze kennis! Het uitspreken van je probleem tegen je disgenoten kan een hoop schelen. Oorzaak bij mij: ik zou het niet precies weten. wel vind ik buikpijn en misselijkheid één van de meest erge kwalen. En ik ben dan het liefste gewoon thuis waar ik kan doen en laten wat ik wil.
Uit eten = in gezelschap en niet thuis = door (te) veel te eten mogelijk buikpijn krijgen = niet te veel 'mogen' eten = maag op slot. Dus mogelijk een te ver doorgevoerd afweermechanisme van mijn lijf. Wat natuurlijk weer geen zin heeft, want toen ik er veel last van had werd ik door de stress wel misselijk.
Typische fobische reactie dus.Zoals al eerder gezegd, ik heb er nu een stuk minder last van, maar zal vaak wel voor 'veilige' licht verteerbare gerechten kiezen zoals een salade of vis (vind ik toevallig vaak nog lekkerder dan vlees dus dat komt goed uit!). En met een buffet maak je me al helemaal blij. Lekker zelf uitkiezen en precies zoveel pakken als je wil. En, als je je bordje niet leegeet, komt een aardige ober het meteen voor je weghalen.
quote:Ik denk dat het vooral komt omdat ik er altijd vanuit ga dat ik misselijk ga worden, en van die gedachte word ik dan zo nerveus dat ik ook daadwerkelijk kotsmisselijk word, met alle gevolgen van dien. Verder voel ik me op zo'n moment niet duizelig of iets, zweten ook niet. Wat wel gebeurt is dat mijn gedachtes helemaal op hol slaan, waardoor het op zo'n moment ontzettend moeilijk wordt om mezelf te kalmeren omdat ik me nergens op kan focussen. Klinkt raar allemaal als ik het zo leesOp woensdag 14 november 2007 11:51 schreef speknek het volgende:
Er lopen hier wat zaken door elkaar heen, ik ben benieuwd of EnergyDrink aan kan geven waardoor hij dat misselijke gevoel krijgt. Is het repulsie voor het eten met andere mensen, vind je eten op dat moment echt smerig, en word je misselijk van de gedachte van het smerige eten eten; of is het angst om in een sociale omgeving te eten. Ben je bang dat je gaat overgeven bijvoorbeeld, een flater slaan, en maakt dat je misselijk? Voel je je ook duizelig, krijg je hartkloppingen of zweetuitbarstingen, gaan je vingertoppen zweten, of blijft het puur bij je maag die zich omdraait?
Eigenlijk zouden we een keer een meeting moeten regelen voor alle mensen die hier last van hebben en dan uit eten gaan, kan je lachen
quote:Ja dit gaat echt een stuk beter, het is niet iets wat ik graag doe maar het lukt me dan wel om te eten. Waarschijnlijk ook omdat het dan mijn eten is, en er geen druk is van ''ik moet dit allemaal opeten want ze hebben zo hun best gedaan'' bijvoorbeeld.Op woensdag 14 november 2007 17:44 schreef LoenaNigra het volgende:
Hoe zit het als mensen bij jou thuis komen eten, gaat dat goed? Of op je verjaardag komen, eet je dan wel een gebakje mee?
Morgen ga ik dus bij iemand eten, redelijk uitgebreid ook heb ik de indruk. Ik heb een beetje het gevoel dat ik misschien eerst met wat kleiners had kunnen beginnen zoals een paar mensen voorstelden, maar het komt nu eenmaal zo uit en ik waag het er maar op, ik ga in ieder geval niet afhaken.
) . Het is niet gek dat die angst dan terugkomt, maar op het moment dat je die positieve ervaring blijft herhalen (dus eten zonder echte problemen) zal het wel langzaamaan gaan verdwijnen. Ik heb deze angst niet (nou ja, net als veel mensen ga ik enorm stuntelen met eten als ik samen met iemand eet en ook maar een klein beetje nerveus word, maar heel erngstig is het niet) maar heb wel veel andere fobieen gehad, zoals claustrofobie, angst voor menigtes en naalden. Die laatste fobie was dan redelijk verklaarbaar. De eerste keer dat ik bloed moest laten prikken was ik een jaar of vijf. Dat ging verkeerd en die vrouw prikte door de ader heen, dat werd nogal een dramatisch bloedbad natuurlijk voor een klein kind, en sindsdien was ik er bang voor. Ik was zo bang voor naalden, ik kon er niet over praten, ik kon geen naald zien. Ik werd al helemaal nerveus als iemand een naald in de buurt had. Als ik bloed was wezen prikken kreeg ik visioenen van enorme bloedfonteinen die uit m'n arm spoten, etc. Op een bepaald moment moest ik vlak achter elkaar voor meerdere onderzoeken en toen ging het pas over, gewoon door meerdere malen te gaan en te zien dat je helemaal niet leegbloedt. Dus ik weet hoe het voelt en het is hard, maar je moet het gewoon gaan doen. Gewoon afspreken. Ga een week lang iedere dag bij iemand anders eten en je zult merken dat het aan het eind van de week stukken beter gaat.
quote:Op woensdag 14 november 2007 20:31 schreef EnergyDrink het volgende:
[..]
Ik denk dat het vooral komt omdat ik er altijd vanuit ga dat ik misselijk ga worden, en van die gedachte word ik dan zo nerveus dat ik ook daadwerkelijk kotsmisselijk word, met alle gevolgen van dien. Verder voel ik me op zo'n moment niet duizelig of iets, zweten ook niet. Wat wel gebeurt is dat mijn gedachtes helemaal op hol slaan, waardoor het op zo'n moment ontzettend moeilijk wordt om mezelf te kalmeren omdat ik me nergens op kan focussen. Klinkt raar allemaal als ik het zo lees
Eigenlijk zouden we een keer een meeting moeten regelen voor alle mensen die hier last van hebben en dan uit eten gaan, kan je lachen
Zou wel een bak zijn ja.
Ik kan me trouwens niet in jullie belevenissen vinden.
Ik ga trillen. Zodra ik eet met vreemden heb ik het gevoel mijn motoriek niet in orde te hebben. Mijn handen beginnen spontaan te trillen en Iets verkrampt er in mijn nek waardoor ik bang ben dat mijn vorkje met gebak in mijn wang beland. Met drinken in gezelschap heb ik het redelijk overwonnen maar buiten de deur doe ik niet alleen heel lang over een kop thee maar ook over een wijntje of biertje terwijl ik thuis drink als een matroos.
quote:Komt toch op hetzelfde neer?Op donderdag 15 november 2007 23:27 schreef Troubles. het volgende:
Ik kan me trouwens niet in jullie belevenissen vinden.
Ik ga trillen. Zodra ik eet met vreemden heb ik het gevoel mijn motoriek niet in orde te hebben. Mijn handen beginnen spontaan te trillen en Iets verkrampt er in mijn nek waardoor ik bang ben dat mijn vorkje met gebak in mijn wang beland.
Alleen de symptomen verschillen...
quote:Maar intussen herken ik mezelf niet in hetgeen gepost is behalve dat het niet prettig voelt om met vreemden te eten of wat anderen nog extremer hebben: met niemand kunnen eten.Op donderdag 15 november 2007 23:37 schreef APK het volgende:
[..]
Komt toch op hetzelfde neer?
Alleen de symptomen verschillen...
Ik kan heel onbevangen eten met mensen waarbij ik me vertrouwd voel. Ik kluif dan zelfs kippepoten.
Eten is wel een vorm van zelfbevrediging en nou ja ik gruwel andersom ook weleens van mensen wanneer ze eten. Maar gezien de reacties in dit topic ben ik de enige die iets als schransen als zelfbevrediging ervaart.
[ Bericht 75% gewijzigd door Lambiekje op 16-11-2007 15:07:56 ]
In het begin was ik wel een heel klein beetje gespannen, maar ik heb heel mn bord leeg gegeten zonder ook maar 1 moment misselijk te zijn Verder een leuke avond gehad ook, ik was zo opgelucht dat het goed was gegaan met het eten Dat programma uit bovenstaande post zal ik zeker gaan kijken, ik heb het gevoel dat ik al een aardig eind over mijn angst heen ben maar het lijkt me dat dit alleen maar meer kan helpen
Ik ga deze week weer bij iemand eten, ik maak me er nu ook totaal niet druk om, gaat helemaal goed komen
quote:Goed nieuws!Op maandag 19 november 2007 02:02 schreef EnergyDrink het volgende:
Ik ben dus donderdag bij iemand wezen eten, en het ging perfect
Dat programma uit bovenstaande post zal ik zeker gaan kijken, ik heb het gevoel dat ik al een aardig eind over mijn angst heen ben maar het lijkt me dat dit alleen maar meer kan helpen
Ik ga deze week weer bij iemand eten, ik maak me er nu ook totaal niet druk om, gaat helemaal goed komen
Keep it up!
quote:Ja, maakt(e) niet uit wat voor eten het was.Op maandag 19 november 2007 02:09 schreef THN het volgende:
Ik heb dit probleem ook ... Maar dit simpelweg omdat ik bang ben dat ik eten krijg dat ik niet lus en niet durf te weigeren .... Heb je dit probleem ook als je ergens patat gaat eten?????
quote:Dat is mooi, dergelijke goede ervaringen opdoen is met zo'n angst enorm belangrijk lijkt me.Op maandag 19 november 2007 02:02 schreef EnergyDrink het volgende:
Ik ben dus donderdag bij iemand wezen eten, en het ging perfect
Dat programma uit bovenstaande post zal ik zeker gaan kijken, ik heb het gevoel dat ik al een aardig eind over mijn angst heen ben maar het lijkt me dat dit alleen maar meer kan helpen
Ik ga deze week weer bij iemand eten, ik maak me er nu ook totaal niet druk om, gaat helemaal goed komen
En zo te lezen ben je idd een mooi eind op weg.
Ik denk dat door erover te praten, het misschien zelfs makkelijker wordt om het te overwinnen. Nu ervaar je ook enorme druk om het geheim te houden, en 'normaal' te doen. Als mensen het weten, scheelt dat druk. Dus ik zou serieus met een professional eens contact opnemen, wie weet helpt het enorm. Praat er ook over met iemand, en ga met die persoon alleen eens wat drinken ergens. Probeer dan pinda's oid te eten, kleine stapjes. Veel er over praten met die persoon zal volgens mij erg veel uitmaken.
Heel veel sterkte! Is erg moeilijk voor je. Weet dat je niet alleen bent, en dat het echt wl opgelost gaat worden. Probeer het alleen voor jezelf niet moeilijker te maken dan dat je het al hebt, ok?
. Btw, na het nuttigen van alcohol kan ik ineens wel eten wat ik wil in gezelschap. Zal wel de ontspanning zijn door de alcohol. Puur geestelijk dus allemaal en een beetje lichamelijk. Want vaak krijg ik die neigingen als ik voel dat me maag voller wordt welke al best vol aanvoelt (ook als ik de hele dag amper gegeten heb) als ik echt gespannen ben daarvoor.
Heb verder geen eetstoornis, want na de alcohol en als ik ontspannen ben dan vreet ik weer voor 3
.
Moet me dan echt inhouden om niet te zeggen HAAAAL WEGGGG. Volwassenen dan he, bij kinderen is het juist wel
, ergens.quote:Dat heeft iedereen.. Daar ging het de TS niet om...Op zaterdag 24 november 2007 00:36 schreef Cutebutpsycho het volgende:
Ik ook niet, als het van die viezerds betreft die hun eten all over the face verspreiden. Of nog erger: sausresten in de mondhoekjes, broodkruimels tussen baardhaar. Ieuuwuw.
Volwassenen dan he, bij kinderen is het juist wel