R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Zoals de TT al aangeeft zit ik met een probleem, het is voor mij vrijwel onmogelijk om bij anderen thuis te eten. Waar deze fobie(?) vandaan komt weet ik niet, ik heb hier al van jongs af aan last van. Taart eten enzo op verjaardagsfeestjes lukte me vroeger al niet, toen ik een jaar of 8 was. Eigenlijk is er weinig veranderd sindsdien, eten bij andere mensen voorkom ik op wat voor manier dan ook, en het begint nu toch een redelijk groot probleem te worden.
Waarom 'kan' ik dan niet bij anderen eten? Ik word al kotsmisselijk (letterlijk) bij de gedachte ervan, een gevoel dat ik altijd krijg als ik erg nerveus ben. En als je gaat eten terwijl je met moeite het kokhalzen probeert te verbergen is geen succes, kan ik je vertellen.
Nu ik ouder begin te worden begint het een steeds lastiger probleem te worden, uit eten met mijn vriendin durf/kan ik simpelweg niet omdat ik er zeker van ben dat ik dan kotsend naar de toiletten mag rennen. Hetzelfde geldt voor uit eten met vrienden/collegas, ik verzin altijd wel weer iets waardoor ik niet hoef te komen.
Heel af en toe ontkom ik er niet aan en moet ik wel met of bij anderen eten, en het vreemde is dat dit eigenlijk altijd 'goed' gaat (lees: zonder te kotsen), toch heb ik altijd het gevoel dat ik net op de grens zit, zeg maar. Restaurants en dergelijken zijn een hel voor mij.
Zelfs mijn ouders weten niet van dit probleem, zij denken dat ik het gewoon niet leuk vind om bij anderen te eten. Ik denk ook niet dat ze de echte reden zouden geloven, en ik schaam me er eigenlijk een beetje voor. Als ik mijn verhaal lees denk ik ook van ''wat is het probleem nou eigenlijk?'' Maar als ik dan eenmaal bij iemand aan tafel zit slaat mijn grijze massa op hol, en lukt het mij niet om mezelf te kalmeren en gewoon dat eten op te eten.
Zou ik dan echt de enige zijn die hier last van heeft? Afgezien van anorexia patienten natuurlijk, ik heb verder absoluut geen problemen met mijn lichaam of gewicht etc. Ik ben 1.84m en weeg 74 kilo, en ik ben ook nooit te dik of te mager geweest wat dat betreft. Verder ben ik redelijk sociaal, ik werk in de horeca en doe regelmatig wat met mijn vrienden.
Hoe kan ik wat aan mijn probleem doen? Zijn hier mensen die dit herkenbaar voor komt?
Waarom 'kan' ik dan niet bij anderen eten? Ik word al kotsmisselijk (letterlijk) bij de gedachte ervan, een gevoel dat ik altijd krijg als ik erg nerveus ben. En als je gaat eten terwijl je met moeite het kokhalzen probeert te verbergen is geen succes, kan ik je vertellen.
Nu ik ouder begin te worden begint het een steeds lastiger probleem te worden, uit eten met mijn vriendin durf/kan ik simpelweg niet omdat ik er zeker van ben dat ik dan kotsend naar de toiletten mag rennen. Hetzelfde geldt voor uit eten met vrienden/collegas, ik verzin altijd wel weer iets waardoor ik niet hoef te komen.
Heel af en toe ontkom ik er niet aan en moet ik wel met of bij anderen eten, en het vreemde is dat dit eigenlijk altijd 'goed' gaat (lees: zonder te kotsen), toch heb ik altijd het gevoel dat ik net op de grens zit, zeg maar. Restaurants en dergelijken zijn een hel voor mij.
Zelfs mijn ouders weten niet van dit probleem, zij denken dat ik het gewoon niet leuk vind om bij anderen te eten. Ik denk ook niet dat ze de echte reden zouden geloven, en ik schaam me er eigenlijk een beetje voor. Als ik mijn verhaal lees denk ik ook van ''wat is het probleem nou eigenlijk?'' Maar als ik dan eenmaal bij iemand aan tafel zit slaat mijn grijze massa op hol, en lukt het mij niet om mezelf te kalmeren en gewoon dat eten op te eten.
Zou ik dan echt de enige zijn die hier last van heeft? Afgezien van anorexia patienten natuurlijk, ik heb verder absoluut geen problemen met mijn lichaam of gewicht etc. Ik ben 1.84m en weeg 74 kilo, en ik ben ook nooit te dik of te mager geweest wat dat betreft. Verder ben ik redelijk sociaal, ik werk in de horeca en doe regelmatig wat met mijn vrienden.
Hoe kan ik wat aan mijn probleem doen? Zijn hier mensen die dit herkenbaar voor komt?
je hebt nog nooit aan een bezoek aan de huisarts/therapie gedacht?
speciaal, want dit zit kennelijk geheel tussen je oren.
speciaal, want dit zit kennelijk geheel tussen je oren.
Nee daar krijgen we pauze voor.quote:Op dinsdag 13 november 2007 00:08 schreef remlof het volgende:
Je werkt in de horeca?
En je eet dus ook nooit iets op je werk?
Dan eet je dus wel, maar alleen? Ik snap het niet helemaal, kan je niet eten als je met andere mensen bent die op je letten (waar je mee praat dus enzo) maar wel als je alleen in een hoekje zit en er andere mensen zijn?quote:Op dinsdag 13 november 2007 00:09 schreef EnergyDrink het volgende:
[..]
Nee daar krijgen we pauze voor.
Het klinkt als een angst voor blozen maar dan anders..
//Jij bent een user waar er meer van zouden moeten zijn, zhe devilll // Ik dacht dat je schreef Hitler ofzo//Huillie is mine!
Ik snap het topic ook niet helemaal. Hoezo word je kotsmisselijk bij de gedachte dat je in samenzijn met anderen iets eet? Wat spookt er dan door je hoofd als je met hen aan tafel zit?
Als ik het gevoel heb dat er geen aandacht aan me wordt besteed gaat het altijd wel goed, met zijn 2en eten aan een tafeltje en ik begin me ongemakkelijk te voelen met alle gevolgen van dienquote:Op dinsdag 13 november 2007 00:13 schreef remlof het volgende:
[..]
Dan eet je dus wel, maar alleen? Ik snap het niet helemaal, kan je niet eten als je met andere mensen bent die op je letten (waar je mee praat dus enzo) maar wel als je alleen in een hoekje zit en er andere mensen zijn?
Maar TS, misschien handig om eens met iemand te praten over je probleem. Lijkt mij een soort van fobie. Probeer eens bij jezelf na te denken wanneer het begonnen is, waarom het begonnen is en wat voor angst je er precies bij voelt? Als je begrijpt waar die angst vandaan komt, is het vaak ook makkelijker om het op te lossen.
Ik hield (en hou) er ook niet van om bij andere mensen te eten, of uit eten te gaan. Dit had meer te maken met het feit dat ik een moeilijke eter (en ja, een zeurkous
) ben met eten. Gelukkig is dit grotendeels "opgelost" naarmate ik ouder werd en nu ga ik met plezier naar een restaurant of bij andere mensen eten. Het kan dus ook misschien zijn dat je er mettertijd "over heen groeit"?
Succes iig!
[ Bericht 19% gewijzigd door #ANONIEM op 13-11-2007 00:59:04 ]
Ik hield (en hou) er ook niet van om bij andere mensen te eten, of uit eten te gaan. Dit had meer te maken met het feit dat ik een moeilijke eter (en ja, een zeurkous
) ben met eten. Gelukkig is dit grotendeels "opgelost" naarmate ik ouder werd en nu ga ik met plezier naar een restaurant of bij andere mensen eten. Het kan dus ook misschien zijn dat je er mettertijd "over heen groeit"?Succes iig!
[ Bericht 19% gewijzigd door #ANONIEM op 13-11-2007 00:59:04 ]
Het is inderdaad verstandig om naar je huisarts te gaan en hem/haar dit probleem voor te leggen.
Waarschijnlijk zal je verwezen worden naar een specialist die dagelijks werkt met mensen die fobieën hebben en is dit wellicht een probleem waar andere mensen ook mee kampen.
Voor mensen die niet bekend zijn met iets dergelijks is het moeilijk om zich in te leven en dus ook moeilijk om met een oplossing hiervoor te komen. Laat mensen met verstand hierover je helpen/adviseren.
Waarschijnlijk zal je verwezen worden naar een specialist die dagelijks werkt met mensen die fobieën hebben en is dit wellicht een probleem waar andere mensen ook mee kampen.
Voor mensen die niet bekend zijn met iets dergelijks is het moeilijk om zich in te leven en dus ook moeilijk om met een oplossing hiervoor te komen. Laat mensen met verstand hierover je helpen/adviseren.
Dat weet ik zelf ook niet precies, misschien is het meer dat ik mezelf helemaal nerveus maak omdat ik dat alle andere keren ook doe, soort neerwaartse spiraal effect denk ik. En mijn gedachten slaan op zo'n moment echt op hol, ik kan me nergens op focussen en het gevoel van misselijkheid blijft toenemen.quote:Op dinsdag 13 november 2007 00:17 schreef Friek_ het volgende:
Ik snap het topic ook niet helemaal. Hoezo word je kotsmisselijk bij de gedachte dat je in samenzijn met anderen iets eet? Wat spookt er dan door je hoofd als je met hen aan tafel zit?
Ow, dan snap ik het. Lastig. Ik heb dat af en toe met pissen, maar dat is toch niet helemaal te vergelijken denk ikquote:Op dinsdag 13 november 2007 00:18 schreef EnergyDrink het volgende:
[..]
Als ik het gevoel heb dat er geen aandacht aan me wordt besteed gaat het altijd wel goed, met zijn 2en eten aan een tafeltje en ik begin me ongemakkelijk te voelen met alle gevolgen van dien
Hoewel...
Een oom van mij had precies hetzelfde probleem, een 'gezellig' avondje uit eten was een hel voor hem. De reden weet ik niet, ik kan 't ook niet meer vragen want hij is overleden.
Als het je belemmert in je sociale contacten, EnergyDrink, dan zou ik zeker hulp zoeken.
Als het je belemmert in je sociale contacten, EnergyDrink, dan zou ik zeker hulp zoeken.
Erst kommt das Fressen und dann kommt die Moral
Misschien is dit inderdaad een van mijn weinige opties. Ik heb in ieder geval een eetafspraak staan voor binnekort, eens kijken hoe dat afloopt..quote:Op dinsdag 13 november 2007 00:21 schreef OldJeller het volgende:
Het is inderdaad verstandig om naar je huisarts te gaan en hem/haar dit probleem voor te leggen.
Waarschijnlijk zal je verwezen worden naar een specialist die dagelijks werkt met mensen die fobieën hebben en is dit wellicht een probleem waar andere mensen ook mee kampen.
Voor mensen die niet bekend zijn met iets dergelijks is het moeilijk om zich in te leven en dus ook moeilijk om met een oplossing hiervoor te komen. Laat mensen met verstand hierover je helpen/adviseren.
Waarom ben je sowieso nerveus? En waar denk je in hemelsnaam aan? Je kunt tussendoor toch gewoon over nietszeggende fratsen praten ter afleiding? Of ben je bang dat je als een wilde lama je dinerpartner begint onder te spugen?
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
Omdat ik dat al minstens 10 jaar heb gedaan, zoals MissyMirjam al zei, het zit volledig tussen mijn oren. Nu nog proberen het eruit te krijgen.quote:Op dinsdag 13 november 2007 00:24 schreef Shitonya het volgende:
Waarom ben je sowieso nerveus? En waar denk je in hemelsnaam aan? Je kunt tussendoor toch gewoon over nietszeggende fratsen praten ter afleiding? Of ben je bang dat je als een wilde lama je dinerpartner begint onder te spugen?
.
Elk probleem heeft zo zijn oorzaak. Dus je kan je beter afvragen wanneer het precies is begonnen of erin is geslopen en waardoor.
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
Dat is het denk ik niet, ik heb het zelfs bij mijn beste vrienden, en daar hoef ik absoluut niet goed over te komenquote:Op dinsdag 13 november 2007 00:31 schreef Mejoon het volgende:
maar wat zit je dan dwars? bang niet netjes over te komen..1 op 1 maakt je zenuwachtig?
1 op 1 is het denk ik ook niet per se, hoewel de neiging om mezelf dan misselijk te praten wel groter is dan als ik in groepsverband uit eten ga..
Misschien is mijn grootste probleem dat ik nerveus wordt om het nerveus worden, maar hoe verbreek je zo'n gedachtegang?
Ok ts stel je voor, iemand anders...
Iemand is bang dat als hij een trap op of af moet, hij zal struikelen.
Elke keer als hij een trap ziet breekt het zweet hem al uit.
Straks val ik, denkt hij, oh jeeh zie je wel ik ga vallen, en elke keer op een trap, wordt hij duizelig en naar.
Het wordt steeds erger want die angst gaat een eigen leven lijden.
Dit gaat maanden zo door, hij praat er met niemand over, want straks denkt men dat hij niet helemaal spoort in zijn bovenkamer.
Hij is af en toe al gevallen van angst zelfs, en kwam met een rotsmak terecht op de grond, waarbij, naar zijn gevoel alle mensen hem uitlachten.
Na een jaar is zijn angst zo groot dat hij al moet overgeven als hij een trap ziet.
Hij kan nu zelfs al geen trappen meer lopen!
Hij valt er zowiezo al vanaf dus daar begint hij al niet meer aan.
Na weer een half jaar, moet hij al kotsen als iemand het woordje trap zegt.
...............................
snappie?
Iemand is bang dat als hij een trap op of af moet, hij zal struikelen.
Elke keer als hij een trap ziet breekt het zweet hem al uit.
Straks val ik, denkt hij, oh jeeh zie je wel ik ga vallen, en elke keer op een trap, wordt hij duizelig en naar.
Het wordt steeds erger want die angst gaat een eigen leven lijden.
Dit gaat maanden zo door, hij praat er met niemand over, want straks denkt men dat hij niet helemaal spoort in zijn bovenkamer.
Hij is af en toe al gevallen van angst zelfs, en kwam met een rotsmak terecht op de grond, waarbij, naar zijn gevoel alle mensen hem uitlachten.
Na een jaar is zijn angst zo groot dat hij al moet overgeven als hij een trap ziet.
Hij kan nu zelfs al geen trappen meer lopen!
Hij valt er zowiezo al vanaf dus daar begint hij al niet meer aan.
Na weer een half jaar, moet hij al kotsen als iemand het woordje trap zegt.
...............................
snappie?
//Jij bent een user waar er meer van zouden moeten zijn, zhe devilll // Ik dacht dat je schreef Hitler ofzo//Huillie is mine!
maar je wordt ergens nerveus van toch? je maakt je dus druk ergens over en vervolgens maak je je druk over het feit dat je je ergens druk over maakt...quote:Op dinsdag 13 november 2007 00:36 schreef EnergyDrink het volgende:
[..]
Dat is het denk ik niet, ik heb het zelfs bij mijn beste vrienden, en daar hoef ik absoluut niet goed over te komen
1 op 1 is het denk ik ook niet per se, hoewel de neiging om mezelf dan misselijk te praten wel groter is dan als ik in groepsverband uit eten ga..
Misschien is mijn grootste probleem dat ik nerveus wordt om het nerveus worden, maar hoe verbreek je zo'n gedachtegang?
Stop oordoppen in je oren. Dan hoor je dat gore gesmak niet zo. Word ik ook altijd misselijk van.
Nou maar die keepert van Brazilië, die Cantharel, die kon d'r in weze geen kloten van. Dat zag je ook bij die penalties, hij lag de hele tijd in de verkeerde hoek. Maar dan moeje ze daar niet schieten natuurlijk!!
Ik snap emquote:Op dinsdag 13 november 2007 00:39 schreef zhe-devilll het volgende:
Ok ts stel je voor, iemand anders...
Iemand is bang dat als hij een trap op of af moet, hij zal struikelen.
Elke keer als hij een trap ziet breekt het zweet hem al uit.
Straks val ik, denkt hij, oh jeeh zie je wel ik ga vallen, en elke keer op een trap, wordt hij duizelig en naar.
Het wordt steeds erger want die angst gaat een eigen leven lijden.
Dit gaat maanden zo door, hij praat er met niemand over, want straks denkt men dat hij niet helemaal spoort in zijn bovenkamer.
Hij is af en toe al gevallen van angst zelfs, en kwam met een rotsmak terecht op de grond, waarbij, naar zijn gevoel alle mensen hem uitlachten.
Na een jaar is zijn angst zo groot dat hij al moet overgeven als hij een trap ziet.
Hij kan nu zelfs al geen trappen meer lopen!
Hij valt er zowiezo al vanaf dus daar begint hij al niet meer aan.
Na weer een half jaar, moet hij al kotsen als iemand het woordje trap zegt.
...............................
snappie?
Onder dit motto heb ik dan ook een eetafspraak gemaakt met iemand, maar het is zo genant om kotsend aan tafel te zitten
Hopen dat het goed gaat
|
|
