Ik kan niet met/bij andere mensen eten

quote:

Op dinsdag 13 november 2007 00:42 schreef EnergyDrink het volgende:

[..]

Ik snap em
Onder dit motto heb ik dan ook een eetafspraak gemaakt met iemand, maar het is zo genant om kotsend aan tafel te zitten Hopen dat het goed gaat

Je moet niet hopen, je moet erin geloven dat het goed gaat, het gaat goed klaar!
Bouw het op met mensen die je vertrouwd, die je dit ook kunt vertellen zonder voor gek uitgemaakt te worden.
Je zult zien het gaat echt over.

Op een of andere manier heb je iets enorm groot gemaakt, een plotse angst, die in je opkwam ooit. Je bent ermee gaan spelen,
weet je je moet jezelf niet zo plagen!
Want dat doe je nu.

nerveus worden om het nerveus worden..mijn god wat een lariekoek

quote:

Op dinsdag 13 november 2007 00:47 schreef EnergyDrink het volgende:

[..]

Ik weet eigenlijk ook niet waar ik nerveus van word, zoals zhe-devil hierboven vrij accuraat schreef, iemand hoeft de woorden ''kom je een keer bij me eten'' te laten vallen en ik wordt er al ongemakkelijk van.

Ik merk wel dat nu ik er over schrijf ik steeds meer in zie wat een onnodig probleem het eigenlijk is.

Praten over een probleem maakt het vaak al de helft minder erg!

quote:

Op dinsdag 13 november 2007 00:47 schreef EnergyDrink het volgende:

[..]

Ik weet eigenlijk ook niet waar ik nerveus van word, zoals zhe-devil hierboven vrij accuraat schreef, iemand hoeft de woorden ''kom je een keer bij me eten'' te laten vallen en ik wordt er al ongemakkelijk van.

Ik merk wel dat nu ik er over schrijf ik steeds meer in zie wat een onnodig probleem het eigenlijk is.

Tja onnodige problemen. Die heb ik ook en dat weet ik ook. Iedereen heeft onnodige problemen. En het is heel belangrijk om het over onnodige problemen te hebben juist om in te zien dat ze onnodig zijn. Praat erover met je vriendin!

Misschien moet je klein beginnen, met een portie kaas of bitterballen in de kroeg. Dan tapas en dan het grotere werk.

quote:

Op dinsdag 13 november 2007 01:07 schreef remlof het volgende:
Misschien moet je klein beginnen, met een portie kaas of bitterballen in de kroeg. Dan tapas en dan het grotere werk.

Tja erg lastig, maar lijkt me wel erg verstandig om nu maar is professionele hulp te gaan zoeken.

quote:

Op dinsdag 13 november 2007 01:24 schreef sander89 het volgende:
Tja er lastig maar lijkt me wel erg verstandig om nu maar is professionele hulp te gaan zoeken.

Net als jij?
Sorry maar zo erg is het nog niet hoor!

Vrij lullige aandoening/fobie.

Misschien een domme vraag.... Zou het helpen wanneer je tijdens het eten je ogen dicht doet en jezelf voorstelt dat je alleen aan tafel zit? Niet dat dat de aandacht niet op jou vestigt ofzo.... Mja.

Ik heb hetzelfde gehad en soms heb ik het nu nog. Wat jij nu aan het doen bent, EnergyDrink, is niet de oplossing. Je ontloopt het probleem door etentjes te vermijden en er zelfs niet met je ouders over te praten. Ik kan me dan ook helemaal vinden in de trapvergelijking van zhe-devilll

Wat mij eroverheen heeft geholpen is het gewoon heel vaak te doen. Begin daarbij niet direct met een groep van 30 man in een groot restautant. Ga eerst gewoon eens een middagje wat eten bij een goede vriend/vriendin, i.i.g. iemand die je vertrouwt en waar je je niet/minder voor schaamt als het toch mis zou gaan

Daarna kun je eens verder gaan met mensen die je minder goed kent, restaurantjes, etc. Hier gaat wel aardig wat tijd overheen. Ik heb er twee jaar over gedaan en ben er nu nog steeds niet helemaal vanaf.

Wat mij ook vaak helpt: valeriaan slikken. Dat is een rustgevend kruid in druppel- of tabletvorm. Mocht ik toch misselijk worden dan zorgt dit er i.i.g. voor dat het ergste gevoel van paniek een beetje wordt ingeperkt.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Succes

Klinkt als self fulfilling prophecy.

Je raakt misselijk door `aandacht` die je krijgt van andere in het gezelschap.
De 1 raakt misselijk de ander wordt nerveus en gaat zitten zweten maakt allemaal niet uit.
Je angst om dit te krijgen houdt het in stand denk ik daarom maakt het niet uit wie er bij zit.
Ga het ieder geval niet uit de weg maar doe het gewoon en heb schijt aan de gevolgen want die zijn veel minder erg dan wat jij nu denkt

Dit lijkt idd op een fobie. Misschien de sociale fobie. Hier gaat het om de vrees een gek figuur te slaan.
Als iemand toch in de situatie komt waar hij/zij door de fobie bang voor is, kan er panische angst optreden.

Bij de fobie is de angst voor de angst een heel belangrijk mechanisme.Wie eenmaal kennis heeft gemaakt met een paniekaanval, zal sterk geneigd zijn om de plek waar die aanval voor het eerst optrad, te vermijden.

Kan je denk ik alleen nog met professionele hulp van afkomen en hoe eerder hoe beter. Bij een fobie wordt gewerkt met gedragstherapie.

ga via de huisarts naar de psych .. kun je het mooi op je ziekte kosten aftrekken.

wat je probleem betreft kan ik je verder niet helpen want ik eet altijd en overal.

quote:

Op dinsdag 13 november 2007 02:16 schreef BunnyHunter het volgende:
ga via de huisarts naar de psych .. kun je het mooi op je ziekte kosten aftrekken.

Ga voorlopig gewoon uit eten zonder te eten, verzin een klotesmoes als "Ik heb een buikgriepje" of "Ik heb een maagzweer" ofzoiets, wen aan de situatie zonder de "dwang" dat je moet eten.
Kortgezegd, maak je niet dik.

Ik had ook zoiets,dat duurde van ong 13 jaar tot mijn 20e.
Mijn moeder had iemand ontmoet,een man die van zichzelf vond dat hij een bourgondier was,veel uit eten maar ook thuis veel in zn laadklep duwen,je kent het wel.
Die man had de hinderlijke gewoonte om zowat zn bestek doormidden te bijten met elke hap,je hoorde elke keer weer zn gebit knallen erop.
Verder was slurpen en knagen hem niet vreemd,en daaraan ergerde ik mij mateloos.
Wat ik denk dat er met jou kan zijn is dat je bang bent voor wat mensen fout kunnen doen met eten,zoals ik hier boven beschrijf.
Zelf eet ik bijvoorbeeld nooit op straat,of ik moet omvallen van de honger.

Ik herken het wel, heb er zelf ook last van gehad (en soms nog).
Met perioden gaat uit eten prima, maar soms slaat mijn maag gewoon dicht, lijkt het wel en kan ik geen hap meer binnen krijgen. Een paar jaar geleden vond ik uit eten gaan echt verschrikkelijk, maar tegenwoordig vind ik het wel leuk, al zal het nooit mijn favoriete hobby worden.
Wat bij mij helpt op zo'n moment is heel rustig ademhalen en kleine hapjes blijven eten. Dan zakt het vervelende gevoel op een gegeven moment en kan ik weer gewoon eten en ervan genieten. Wat me ook hielp was heel rationeel denken: 'ik heb nog zo weinig gegeten, ik kan nog niet vol zitten, thuis eet ik ook meer. Dit eten vind ik lekker, het is in een goed restaurant bereid, niks mis mee'. En door dan met kleine hapjes te blijven dooreten kwam mijn bordje wel leeg, zakte het vervelende gevoel en werd het toch nog gezellig.
Ik heb eetsituaties nooit vermeden, als je dat gaat doen versterk je het gevoel alleen maar en kom je er moeilijker vanaf. Tegenwoordig kan ik drie van de vier keer gewoon lekker uit eten, en die vierde keer heb ik even dat vervelende gevoel maar kan er goed mee omgaan.

Sommige mensen hier zeggen dat je moet opbouwen door te gaan eten bij vrienden.
Mijn persoonlijke ervaring: je legt meer druk op jezelf dan. Je moet dat bord leegeten, zij hebben immers hun best gedaan op het eten en ik zou hun kwetsen als ik maar een paar hapjes at. Een mij onbekende restaurantkok 'kwetsen' voelde voor mij altijd minder vervelend. Nu zei ik ook bijna nooit dat problemen met eten bij anderen had, misschien als je het vooraf zegt tegen je vrienden, dat het heel anders is.

Het belangrijkste is om ermee aan de slag te gaan, als dan niet met professionele hulp. Door de situatie te vermijden kom je er niet vanaf. Heel veel succes daarmee!

Ga naar een psycholoog met ervaring met behandeling van fobieën (evt. verwijzing via je huisarts).
Dit soort klachten zijn meestal heel goed behandelbaar in een relatief korte periode.

Zeker niet zo erg als de TS omschrijft maar ik heb hier in lichte mate ook een last van. Nu eet ik af en toe met collega's maar meestal eet ik op mijn werkplek en drink wanneer zij eten een beker thee. Gebak sla ik trouwens ook altijd over, maar dan drink ik wel koffie of thee met ze zodat ik me niet afzonder van het team.

Met naar restaurants gaan heb ik geen enkel probleem, zolang ik maar met bekenden ben. Met collega's uit eten is ook niet iets wat ik prettig vindt maar ik dwing mezelf het te doen. Neemt niet weg dat ik altijd opgelucht ben wanneer de tafel wordt leeggeruimd.

Eten is toch een vorm van zelfbevrediging en met wildvreemden iets eten, nachtmerrie.

quote:

Op dinsdag 13 november 2007 08:01 schreef dborhem het volgende:
Ik had ook zoiets,dat duurde van ong 13 jaar tot mijn 20e.
Mijn moeder had iemand ontmoet,een man die van zichzelf vond dat hij een bourgondier was,veel uit eten maar ook thuis veel in zn laadklep duwen,je kent het wel.
Die man had de hinderlijke gewoonte om zowat zn bestek doormidden te bijten met elke hap,je hoorde elke keer weer zn gebit knallen erop.
Verder was slurpen en knagen hem niet vreemd,en daaraan ergerde ik mij mateloos.
Wat ik denk dat er met jou kan zijn is dat je bang bent voor wat mensen fout kunnen doen met eten,zoals ik hier boven beschrijf.
Zelf eet ik bijvoorbeeld nooit op straat,of ik moet omvallen van de honger.

Het geslurp van soep, knagen op chips en inderdaad bestek wat tegen een gebit geklakt wordt... Wat een gruwel!
Maar ik neem aan dat iedereen zich hier wel aan ergert?

Hey, wees gerust je bent iig niet de enige.
Ik heb dit ook heel erg, maar komt ook doordat ik veel niet lust.
Maar als ik bij mensen moet eten die ik niet zo goed ken, slaat mn strot compleet dicht en is een broodje al een hel om weg te werken.
Dus ook als ik er iets eet wat ik wel lust is zwaar moeilijk.

Weet ook de reden niet :/

als het is wat het lijkt, dus een vrij simpele (jah niet qua hoe weinig last je ervan heb) fobie.
De oplossing is dan, het gewoon wel doen en dat langzaam opbouwen, bijv. eerst samen met iemand thuis eten, dan in een snackbar, dan in een restaurant.
Bij elk stapje merk je dat het gewoon goed gaat. Zo kan dan je vertrouwen groeien dat je het gewoon kan.
Elke keer een moeilijker stapje nemen, totdat je het volledige vertrouwen terug krijgt.

Je hebt hier volgens mij ook simpele trainingen voor. maar misschein kan je het nog wel gewoon zelf oplossen. Of heb je er niet te veel last van.