Depressie & Angst #153 Waar we nog even zweten

Nou graag. Mag ook per dm.

Ik zou dit niet integraal op een openbaar forum zetten Cots

Een paar weken terug ben ik geconfronteerd met iets dat me triggert ofzo. Sindsdien gaat alles alleen maar slechter. Ik probeer het te verbergen door nog wel op te draven waar ik word verwacht en mezelf te resetten. Maar het lijkt niet te lukken.

quote:

Op donderdag 9 augustus 2018 22:29 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Wat vervelend dat het zo slecht met je gaat Kun je hulp krijgen? Take care

Ik weet niet. Thanks. Volgende week is wel mijn vaste behandelaar weer terug van vakantie. Maar dat voelt nu ook nutteloos. Ik heb aan een andere behandelaar wel verteld wat er gebeurd was en die probeert denk ik wel te helpen door contact te houden enzo maar ja. Met een andere hulpverlener heb ik het contact stopgezet. Daar werd het erger van.

Waar halen mensen toch allemaal de zin vandaan om elke dag weer op te staan... 80 jaar lang. Het voelt allemaal zo doelloos soms.

hopelijk mag ik me hier aansluiten. Ik heb al jaren een ander account op Fok! maar vanwege herkenbaarheid toch maar een kloon aangemaakt.

Ik heb nu voor de 3e keer in 9 jaar tijd een depressie. Sinds vorige zomer voelde ik mezelf heel langzaam steeds meer afglijden en toen in het begin van dit jaar in 1 week tijd 2 heftige gebeurtenissen meegemaakt heb heb ik mezelf ziek gemeld bij mijn werk. Helaas ben ik daar ziek uit dienst gegaan. Ik heb bijna 4 maanden moeten wachten totdat ik eindelijk een intakegesprek had bij mijn vorige psychologenpraktijk had. Ook had ik een verwijzing lopen naar de medische psychologie vanwege mijn diabetes. Daar bleek al snel dat ik doorverwezen zou worden naar de Paaz (ook mede omdat dit mijn wens was). Omdat mijn oude psychologenpraktijk geen behandeling naast die van het ziekenhuis doet, ben ik daar weer afgemeld.

De psychiater heeft me bij het 1e intakegesprek meteen aan de antidepressiva gezet (Wellbutrin 150 mg) omdat ik anders verdere behandeling niet zou trekken. Na overleg in het team zijn ze tot de conclusie gekomen dat deeltijdbehandeling voor mij het beste zou zijn. Daar begin ik aanstaande maandag mee.

Verder zit ik nog met een bezwaarzaak tegen UWV, omdat de verzekeringsarts mij niet ziek vindt. Dat brengt enorme stress mee, buiten de klachten van mijn depressie. Dus dat schiet niet erg op

Ik ben overigens getrouwd en heb 1 zoon in de beginnende pubertijd. Dat vind ik nog het ergste, hij krijgt zoveel mee en vindt het ook heel zielig dat ik straks zoveel naar het ziekenhuis moet. En ik voel me al zo schuldig naar hen toe

Sorry voor het lange verhaal, maar ik kom graag meepraten (ook van me af praten zonder mijn geliefden er iedere keer mee te belasten).

Hoe gaan jullie om met brain fog?

quote:

Op donderdag 16 augustus 2018 10:52 schreef Melancholia_war het volgende:
Hoe gaan jullie om met brain fog?

Sporten als ik er de puf voor hebt. Dat klaart het meestal wel op.

Hoi.

Sinds twee weken nu last van een depressie. Ik ben altijd al neerslachtig geweest over mijn situatie en ben van tienerjaren af een pessimist.

Oorzaak van dit dal is:
- de aanhoudende onzin die ik meemaak met het begeleid wonen; de vijftal gebeurtenissen die een negatieve impact op mijn gesteldheid hebben gestort, mensen die langs me heen allerlei dingen gaan regelen waar ik geen weet van heb terwijl het wel over mij gaat, niet in kunnen zien wie nou eigenlijk de controle heeft over mijn leven. Daarnaast telkens de switch van contactpersonen binnen de organisatie waarmee ik telkens opnieuw kennis moet maken en moet wennen aan de verschillende persoonlijkheden om al mijn gedachten en persoonlijke shit bij aan te moeten geven. Hierin ook weer het feit dat als er twee uur gesprekstijd wordt gepreekt, de geloofwaardigheid er vanaf valt omdat men als cliënt in de zorg, uiteindelijk maar een nummer is waar geld vanaf kan worden getroggeld.
- het aflopen van de EMDR die ik heb gevolgd en geen nazorg hiervan ontvangen. Zo van, ja het is klaar en nu doorgaan met je leven.
- mijn beste vriend de computer waar ik vroeger zoveel aan had omdat ik erachter kon wegvluchten, is nu door behaalde doelen eigenlijk niet meer dan een morbide compulsieve obsessie die me alleen maar negativiteit biedt. Het ding kleeft aan me en ik kom er niet van af.
- Anderhalf jaar geleden in dit huidige appartement komen wonen vanwege het wegvluchten van een keihard muziek draaiende buurman met bedreiging van zijn kant. Nog steeds bezwaart dit het woongedrag omdat het de reden is dat ik hier ben komen wonen, en het doet het contact met de hulpverlening die me hier naartoe heeft gestuurd ook geen goed. Het appartement heeft geen tuin, geen balkon, het is hier 's zomers snikheet en het is klein. Ik voel me gevangen hier.
- Het niet mogen hebben van huisdieren (om de eenzaamheid te kunnen bestrijden) omdat de begeleiding vindt dat het 'chaotisch' is in mijn woning. Ik leef hier. Natuurlijk is het chaotisch.
- Mensen van vroeger die zichzelf vooruitstreven qua levensonderhoud en -geluk terwijl ik alweer 17 jaar last heb van mijn computerverslaving, daarvan 13 jaar om hulp zoek, 10 jaar bij de verslavingszorg en geen van allen hebben ten opzichte van de tijdsduur en qua problematiek weinig opgeleverd. Het voelt soms zo verdomde oneerlijk.
- Dit jaar 10 jaar verliefd op een vrouw die me in 2006 om een relatie heeft gevraagd. Destijds 'nee' gezegd vanwege heel onzinnige redenen. In 2008 een depressie gehad met zelfmoordgedachten en de gedachte aan haar heeft me uit dit dal getrokken. Sindsdien moet ik dagelijks aan haar denken. Ten opzichte van haar bestaan gedraag ik me als een onzichtbare stalker. Ze is een obsessie. Aan haar denken doet me tijdelijk goed voelen voor het al snel vervalt in een waas van onbereikbaarheid, onaantastbaarheid en onzekerheid.
- Ruzie en/of onwetendheid in de familie.
- Ziektes in de familie (een tante die ik hoog in het vaandel heb staan).
- Mijn bloedeigen ouders, met wie ik heel goed contact heb, mij niet vertellen dat mensen in de familie ziektes hebben, terwijl zij het wel al weten. (heb dit van een andere tante moeten horen, terwijl mijn ouders ook weten dat ik dat desbetreffende familielid zeer waardeer)
- Sinds eerste klas mbo, nu 14 jaar geleden, geen vrienden meer hebben.
- Teveel gezien op internet. Letterlijk alles, maar dan ook echt alles. Ook datgene wat ik echt niet wil of wilde zien.

Mijn leven op dit moment is kut, mijn huishouden is erdoor een puinhoop, ik kom amper buiten en slaap erg veel. Mijn dag-en-nachtritme is omgedraaid, ik kan geen positieve gedachte verzinnen die me uit dit dal kan trekken. Ik heb nergens geen zin meer in.

Ik ben bekend met sociale angst, die heb ik tot 2016 ook gehad. Veel exposure gedaan en CGT om er vanaf te kunnen komen. De EMDR heeft bepaald ook geen windeieren gelegd omtrent deze ontwikkeling.

Bewezen diagnoses zijn:
Attention Deficit Disorder (ADHD zonder hyperactiviteit, het overwegend onoplettende type)
complex post traumatische stress stoornis

Al de contactpersonen van de instanties met wie ik lopende gesprekken heb weten van de situatie af. Door mijn pessimisme verwacht ik er weinig tot niets van.

[ Bericht 2% gewijzigd door Metalfrost op 16-08-2018 20:42:40 ]

quote:

Op donderdag 16 augustus 2018 19:59 schreef Metalfrost het volgende:

Zonder in te gaan op alle dingen, bij wat voor instelling heb je hulp gekregen voor je cptss?
En euhm zonder lullig te willen doen, als je geen positieve dingen kunt bedenken om je dingen te gaan doen. Dan maar proberen te doen zonder positieve gedachte erover.
Sterkte.

quote:

Op donderdag 16 augustus 2018 23:04 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Zonder in te gaan op alle dingen, bij wat voor instelling heb je hulp gekregen voor je cptss?

Verslavingszorg Noord Nederland en dan de therapie (het stond aangeschreven als cursus) Seeking Safety.
Zorgmaatwerk voor de EMDR.

quote:

En euhm zonder lullig te willen doen, als je geen positieve dingen kunt bedenken om je dingen te gaan doen. Dan maar proberen te doen zonder positieve gedachte erover.

Ja ik heb geen keus, blijkbaar.

quote:

Sterkte.

Dankjewel.

quote:

Op dinsdag 14 augustus 2018 02:50 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Welkom

Wat een heftig verhaal van jou! Geen sorry zeggen, iedereen wil hier zijn verhaal kwijt, een luisterend oor en een meedenkend mens. Daar is dit topic voor!
Ik hoop dat je medicatie en behandeling je gaat helpen en dat het UWV mee gaat werken.

Echt nuttige tips heb ik niet, sorry. Ik hoop dat je hier de steun en hulp kan vinden die je nodig hebt. We zijn er voor je

Dank je wel! Ik heb woensdag het gesprek met de verzekeringsarts bezwaarzaken gehad en gisteren had ik al de brief binnen dat mijn bezwaar gegrond is verklaard. Wat een last van m'n schouder is dat zeg. Nu kan ik zonder me zorgen te moeten maken over UWV beginnen aan mijn therapie maandag.

Ben wel wat zenuwachtig voor het begin van de therapie. Ik kom in een groep die al even met elkaar meedraait. Maar goed, iedereen is zo begonnen dus ik laat het maar over me heen komen.

quote:

Op donderdag 16 augustus 2018 19:59 schreef Metalfrost het volgende:
Hoi.

Sinds twee weken nu last van een depressie. Ik ben altijd al neerslachtig geweest over mijn situatie en ben van tienerjaren af een pessimist.

Oorzaak van dit dal is:
- de aanhoudende onzin die ik meemaak met het begeleid wonen; de vijftal gebeurtenissen die een negatieve impact op mijn gesteldheid hebben gestort, mensen die langs me heen allerlei dingen gaan regelen waar ik geen weet van heb terwijl het wel over mij gaat, niet in kunnen zien wie nou eigenlijk de controle heeft over mijn leven. Daarnaast telkens de switch van contactpersonen binnen de organisatie waarmee ik telkens opnieuw kennis moet maken en moet wennen aan de verschillende persoonlijkheden om al mijn gedachten en persoonlijke shit bij aan te moeten geven. Hierin ook weer het feit dat als er twee uur gesprekstijd wordt gepreekt, de geloofwaardigheid er vanaf valt omdat men als cliënt in de zorg, uiteindelijk maar een nummer is waar geld vanaf kan worden getroggeld.
- het aflopen van de EMDR die ik heb gevolgd en geen nazorg hiervan ontvangen. Zo van, ja het is klaar en nu doorgaan met je leven.
- mijn beste vriend de computer waar ik vroeger zoveel aan had omdat ik erachter kon wegvluchten, is nu door behaalde doelen eigenlijk niet meer dan een morbide compulsieve obsessie die me alleen maar negativiteit biedt. Het ding kleeft aan me en ik kom er niet van af.
- Anderhalf jaar geleden in dit huidige appartement komen wonen vanwege het wegvluchten van een keihard muziek draaiende buurman met bedreiging van zijn kant. Nog steeds bezwaart dit het woongedrag omdat het de reden is dat ik hier ben komen wonen, en het doet het contact met de hulpverlening die me hier naartoe heeft gestuurd ook geen goed. Het appartement heeft geen tuin, geen balkon, het is hier 's zomers snikheet en het is klein. Ik voel me gevangen hier.
- Het niet mogen hebben van huisdieren (om de eenzaamheid te kunnen bestrijden) omdat de begeleiding vindt dat het 'chaotisch' is in mijn woning. Ik leef hier. Natuurlijk is het chaotisch.
- Mensen van vroeger die zichzelf vooruitstreven qua levensonderhoud en -geluk terwijl ik alweer 17 jaar last heb van mijn computerverslaving, daarvan 13 jaar om hulp zoek, 10 jaar bij de verslavingszorg en geen van allen hebben ten opzichte van de tijdsduur en qua problematiek weinig opgeleverd. Het voelt soms zo verdomde oneerlijk.
- Dit jaar 10 jaar verliefd op een vrouw die me in 2006 om een relatie heeft gevraagd. Destijds 'nee' gezegd vanwege heel onzinnige redenen. In 2008 een depressie gehad met zelfmoordgedachten en de gedachte aan haar heeft me uit dit dal getrokken. Sindsdien moet ik dagelijks aan haar denken. Ten opzichte van haar bestaan gedraag ik me als een onzichtbare stalker. Ze is een obsessie. Aan haar denken doet me tijdelijk goed voelen voor het al snel vervalt in een waas van onbereikbaarheid, onaantastbaarheid en onzekerheid.
- Ruzie en/of onwetendheid in de familie.
- Ziektes in de familie (een tante die ik hoog in het vaandel heb staan).
- Mijn bloedeigen ouders, met wie ik heel goed contact heb, mij niet vertellen dat mensen in de familie ziektes hebben, terwijl zij het wel al weten. (heb dit van een andere tante moeten horen, terwijl mijn ouders ook weten dat ik dat desbetreffende familielid zeer waardeer)
- Sinds eerste klas mbo, nu 14 jaar geleden, geen vrienden meer hebben.
- Teveel gezien op internet. Letterlijk alles, maar dan ook echt alles. Ook datgene wat ik echt niet wil of wilde zien.

Mijn leven op dit moment is kut, mijn huishouden is erdoor een puinhoop, ik kom amper buiten en slaap erg veel. Mijn dag-en-nachtritme is omgedraaid, ik kan geen positieve gedachte verzinnen die me uit dit dal kan trekken. Ik heb nergens geen zin meer in.

Ik ben bekend met sociale angst, die heb ik tot 2016 ook gehad. Veel exposure gedaan en CGT om er vanaf te kunnen komen. De EMDR heeft bepaald ook geen windeieren gelegd omtrent deze ontwikkeling.

Bewezen diagnoses zijn:
Attention Deficit Disorder (ADHD zonder hyperactiviteit, het overwegend onoplettende type)
complex post traumatische stress stoornis

Al de contactpersonen van de instanties met wie ik lopende gesprekken heb weten van de situatie af. Door mijn pessimisme verwacht ik er weinig tot niets van.

Misschien een tip die je al vaker heb gehoord, maar bij mij werkt hij echt wel: ga minimaal 1x per dag naar buiten om te wandelen. Zonlicht heeft een goede invloed op je gemoedstoestand en het is misschien een begin? In ieder geval heel veel sterkte

Ik krijg sinds enige tijd een lagere dosis antidepressiva en ik merk dat ik me sindsdien toch wel slechter voel dan normaal

quote:

Op zondag 19 augustus 2018 21:32 schreef ChildoftheStars het volgende:
Dit bericht doe ik even in een spoiler. Ik weet niet of het mag of dat het kan triggeren

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Gezien de toestanden van deze week vrees ik morgen voor een goed doch duidelijk gesprek Mijn hoofd is een bol wol van binnen

Jee Cots. Wat naar weer. Maar wat fijn dat er op je gelet wordt. Ben je nu alleen?

[ Bericht 3% gewijzigd door Samzz op 19-08-2018 22:30:20 ]

quote:

Op zondag 19 augustus 2018 21:32 schreef ChildoftheStars het volgende:
Dit bericht doe ik even in een spoiler. Ik weet niet of het mag of dat het kan triggeren

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Gezien de toestanden van deze week vrees ik morgen voor een goed doch duidelijk gesprek Mijn hoofd is een bol wol van binnen

Klein beetje aangepast. Doe rustig aan, meid .

quote:

Op donderdag 16 augustus 2018 10:52 schreef Melancholia_war het volgende:
Hoe gaan jullie om met brain fog?

Daar is ook echt een woord voor..

Vanaf het einde van de middag al doodmoe en om 10 uur eindelijk naar bed gegaan om vervolgens twee uur later klaarwakker te worden en niet meer in slaap kunnen vallen.

quote:

Op maandag 20 augustus 2018 10:14 schreef ChildoftheStars het volgende:
Ik krijg waarschijnlijk psychiatrische thuiszorg om mezelf weer op de rails te krijgen. Wachten op het belletje

Dat lijkt me een fijne oplossing in jouw situatie: in je eigen veilige omgeving gecombineerd met professionele ondersteuning.

Hang in there COTS

quote:

Op dinsdag 21 augustus 2018 19:03 schreef ChildoftheStars het volgende:
Goed... de arts gaat me zo spreken om te kijken of ik thuis mag blijven of terug de kliniek in moet

Waarom zou je terug de kliniek in moeten?

quote:

Op dinsdag 21 augustus 2018 19:15 schreef Keep_Walking het volgende:

[..]

Waarom zou je terug de kliniek in moeten?

Een goede indicatie staat op pagina 1 van dit topic

Ik heb de laatste tijd een alcohol probleem ontwikkelt. Afgelopen 10 dagen elke dag gedronken.

Vandaag ga ik niet drinken.

quote:

Op dinsdag 21 augustus 2018 21:43 schreef ChildoftheStars het volgende:
Ik ben weer opgenomen

Sterkte en beterschap.

quote:

Op dinsdag 21 augustus 2018 21:43 schreef ChildoftheStars het volgende:
Ik ben weer opgenomen

Sterkte CotS

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 07:27 schreef Keep_Walking het volgende:
Ik heb de laatste tijd een alcohol probleem ontwikkelt. Afgelopen 10 dagen elke dag gedronken.

Vandaag ga ik niet drinken.

Succes!

quote:

Ik heb de laatste tijd een alcohol probleem ontwikkelt. Afgelopen 10 dagen elke dag gedronken.

Vandaag ga ik niet drinken.

Veel sterkte en succes!

Ik moet even m'n gal (weer) kwijt. Omdat dit topic een soort van het best past. Al snap ik eigenlijk niet waarom er is gekozen voor een combinatie van angst en depressies. Ik ben zelf absoluut niet depressief, en mis daardoor eigenlijk wat aanhaking. Maar okay.

Ik heb dus gisteren de derde afspraak gehad bij mijn psycholoog. Deze afspraak zijn we begonnen met wat "oefeningen" om de lichamelijke reacties uit te lokken die je ook kan krijgen bij een paniekaanval. De minuut staand ronddraaien vond ik niet tof. En ga ik ook niet meer doen. Ik ben nog de hele dag misselijk geweest en heb veel hoofdpijn gehad. Ik ga m'n hele leven al niet in draaiende attracties om precies dezelfde reden, dus ik zie het nut niet om mezelf bewust ziek te maken. De andere oefeningen zal ik wel gewoon doen.

Maar ik heb weer zo'n momentje dat ik twijfel of dit allemaal wel bij een 'angststoornis' hoort. Dus eigenlijk blijf ik elke keer heel hard zoeken naar mensen die dit herkennen. M'n huisarts stuurt me na een "check" (ze meet m'n bloeddruk en zwaait met een vinger voor m'n ogen) gewoon weer naar huis, want ja, het zal de angst wel zijn. En m'n psycholoog gaat eigenlijk ook niet in op de lichamelijke klachten.

Maar ik ben het gewoon zat. Wat me echt dwars zit zijn een paar punten:
1. Ik ben constant moe, als ik om 10 uur opsta, zit ik om 12 uur alweer te geeuwen alsof het middernacht is.
2. Ik heb constant een enorm zwaar hoofd, zit tegen duizeligheid aan. Alsof er teveel druk op m'n hoofd staat.
3. Ik heb "paniekaanvallen" die totaal geen aanleiding. En dan bedoel ik niet dat ik iets moet doen dat eigenlijk niet spannend is, maar ze komen echt terwijl ik gewoon op de bank niets zit te doen. Voor mij is een paniekaanval een vlaag van ergere duizeligheid, wazig zien, geluiden moeten zacht en m'n hart gaat sneller kloppen.
4. Vlak daarna heb ik ook moeite met uit m'n woorden komen, dingen begrijpen en ben ik gewoon een beetje in de war.

Maar dit heb ik allemaal terwijl ik geen angstige momenten heb. Niets hoef te doen. Nergens tegenop zie. En sowieso gewoon eigenlijk enorm gelukkig ben, en ook niets liever wil dan daar gewoon echt van te genieten. En dat lukt me op het moment even niet.

En nu las ik terug in het topic, en ongeveer een maand geleden heb ik bijna hetzelfde gepost. Die periodes van "Ok, ik accepteer het, het komt door de 'angst'" en "Fuck it, ik ben helemaal nergens bang voor, dit moet een lichamelijke oorzaak hebben" blijven zich dus maar afwisselen. Toen was trouwens Syrena's reactie er, waardoor ik weer even accepteerde dat angst/stress echt onverklaarbare dingen met je lichaam kan doen. Dus hopelijk is er nu weer iemand die dit herkent, en ook ervaring heeft met de lichamelijke klachten terwijl je psychologisch maar zo weinig merkt.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 14:34 schreef Myraela het volgende:
Ik moet even m'n gal (weer) kwijt. Omdat dit topic een soort van het best past. Al snap ik eigenlijk niet waarom er is gekozen voor een combinatie van angst en depressies. Ik ben zelf absoluut niet depressief, en mis daardoor eigenlijk wat aanhaking. Maar okay.

Ik heb dus gisteren de derde afspraak gehad bij mijn psycholoog. Deze afspraak zijn we begonnen met wat "oefeningen" om de lichamelijke reacties uit te lokken die je ook kan krijgen bij een paniekaanval. De minuut staand ronddraaien vond ik niet tof. En ga ik ook niet meer doen. Ik ben nog de hele dag misselijk geweest en heb veel hoofdpijn gehad. Ik ga m'n hele leven al niet in draaiende attracties om precies dezelfde reden, dus ik zie het nut niet om mezelf bewust ziek te maken. De andere oefeningen zal ik wel gewoon doen.

Maar ik heb weer zo'n momentje dat ik twijfel of dit allemaal wel bij een 'angststoornis' hoort. Dus eigenlijk blijf ik elke keer heel hard zoeken naar mensen die dit herkennen. M'n huisarts stuurt me na een "check" (ze meet m'n bloeddruk en zwaait met een vinger voor m'n ogen) gewoon weer naar huis, want ja, het zal de angst wel zijn. En m'n psycholoog gaat eigenlijk ook niet in op de lichamelijke klachten.

Maar ik ben het gewoon zat. Wat me echt dwars zit zijn een paar punten:
1. Ik ben constant moe, als ik om 10 uur opsta, zit ik om 12 uur alweer te geeuwen alsof het middernacht is.
2. Ik heb constant een enorm zwaar hoofd, zit tegen duizeligheid aan. Alsof er teveel druk op m'n hoofd staat.
3. Ik heb "paniekaanvallen" die totaal geen aanleiding. En dan bedoel ik niet dat ik iets moet doen dat eigenlijk niet spannend is, maar ze komen echt terwijl ik gewoon op de bank niets zit te doen. Voor mij is een paniekaanval een vlaag van ergere duizeligheid, wazig zien, geluiden moeten zacht en m'n hart gaat sneller kloppen.
4. Vlak daarna heb ik ook moeite met uit m'n woorden komen, dingen begrijpen en ben ik gewoon een beetje in de war.

Maar dit heb ik allemaal terwijl ik geen angstige momenten heb. Niets hoef te doen. Nergens tegenop zie. En sowieso gewoon eigenlijk enorm gelukkig ben, en ook niets liever wil dan daar gewoon echt van te genieten. En dat lukt me op het moment even niet.

En nu las ik terug in het topic, en ongeveer een maand geleden heb ik bijna hetzelfde gepost. Die periodes van "Ok, ik accepteer het, het komt door de 'angst'" en "Fuck it, ik ben helemaal nergens bang voor, dit moet een lichamelijke oorzaak hebben" blijven zich dus maar afwisselen. Toen was trouwens Syrena's reactie er, waardoor ik weer even accepteerde dat angst/stress echt onverklaarbare dingen met je lichaam kan doen. Dus hopelijk is er nu weer iemand die dit herkent, en ook ervaring heeft met de lichamelijke klachten terwijl je psychologisch maar zo weinig merkt.

Ik had deze klachten tijdens een burnout. Snel duizelig, gevoel alsof m'n suikerspiegel ineens naar beneden kelderde, hoofdpijn/ druk in m'n hoofd, als ik naar m'n werk liep ineens moe worden en steeds langzamer bewegen, en ook heel snel en constant moe.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 14:34 schreef Myraela het volgende:
[..]

Volgens mij hier geen populaire link met het onderwerp angst, maar here goes:

Moeheid & angstgevoelens (zonder aanwijsbare reden) hielden bij mij verband met voeding. Een onderwerp wat nu eindelijk pas een beetje in de medische wetenschap iets van tractie begint te krijgen (maar nog te beperkt).

Probleem is dat veel ongezonde voeding voor adrenaline pieken zorgt en dat op zijn beurt ook cortisol omhoog drijft, zeker als het structureel is. Bij mij werd het een stuk minder toen ik gezonder ging eten, alsin producten met een lagere glycemische index en dus veel minder voor bloedsuikerspiegel pieken zorgde (1. bloedsuiker spiegel piekt > 2. sterke toename insuline > 3. sterke daling bloedsuiker > 4. toename adrenaline ter compensatie)

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 14:34 schreef Myraela het volgende:
Ik moet even m'n gal (weer) kwijt. Omdat dit topic een soort van het best past. Al snap ik eigenlijk niet waarom er is gekozen voor een combinatie van angst en depressies. Ik ben zelf absoluut niet depressief, en mis daardoor eigenlijk wat aanhaking. Maar okay.

Ik heb dus gisteren de derde afspraak gehad bij mijn psycholoog. Deze afspraak zijn we begonnen met wat "oefeningen" om de lichamelijke reacties uit te lokken die je ook kan krijgen bij een paniekaanval. De minuut staand ronddraaien vond ik niet tof. En ga ik ook niet meer doen. Ik ben nog de hele dag misselijk geweest en heb veel hoofdpijn gehad. Ik ga m'n hele leven al niet in draaiende attracties om precies dezelfde reden, dus ik zie het nut niet om mezelf bewust ziek te maken. De andere oefeningen zal ik wel gewoon doen.

Maar ik heb weer zo'n momentje dat ik twijfel of dit allemaal wel bij een 'angststoornis' hoort. Dus eigenlijk blijf ik elke keer heel hard zoeken naar mensen die dit herkennen. M'n huisarts stuurt me na een "check" (ze meet m'n bloeddruk en zwaait met een vinger voor m'n ogen) gewoon weer naar huis, want ja, het zal de angst wel zijn. En m'n psycholoog gaat eigenlijk ook niet in op de lichamelijke klachten.

Maar ik ben het gewoon zat. Wat me echt dwars zit zijn een paar punten:
1. Ik ben constant moe, als ik om 10 uur opsta, zit ik om 12 uur alweer te geeuwen alsof het middernacht is.
2. Ik heb constant een enorm zwaar hoofd, zit tegen duizeligheid aan. Alsof er teveel druk op m'n hoofd staat.
3. Ik heb "paniekaanvallen" die totaal geen aanleiding. En dan bedoel ik niet dat ik iets moet doen dat eigenlijk niet spannend is, maar ze komen echt terwijl ik gewoon op de bank niets zit te doen. Voor mij is een paniekaanval een vlaag van ergere duizeligheid, wazig zien, geluiden moeten zacht en m'n hart gaat sneller kloppen.
4. Vlak daarna heb ik ook moeite met uit m'n woorden komen, dingen begrijpen en ben ik gewoon een beetje in de war.

Maar dit heb ik allemaal terwijl ik geen angstige momenten heb. Niets hoef te doen. Nergens tegenop zie. En sowieso gewoon eigenlijk enorm gelukkig ben, en ook niets liever wil dan daar gewoon echt van te genieten. En dat lukt me op het moment even niet.

En nu las ik terug in het topic, en ongeveer een maand geleden heb ik bijna hetzelfde gepost. Die periodes van "Ok, ik accepteer het, het komt door de 'angst'" en "Fuck it, ik ben helemaal nergens bang voor, dit moet een lichamelijke oorzaak hebben" blijven zich dus maar afwisselen. Toen was trouwens Syrena's reactie er, waardoor ik weer even accepteerde dat angst/stress echt onverklaarbare dingen met je lichaam kan doen. Dus hopelijk is er nu weer iemand die dit herkent, en ook ervaring heeft met de lichamelijke klachten terwijl je psychologisch maar zo weinig merkt.

Ik heb hier de laatste tijd ook weer last van, schijtziek word ik ervan. Zal wel weer naar de huisarts gaan. Ik ben ook zo'n hypochonder en denk steeds dat ik eigenlijk een enge dodelijke ziekte heb terwijl de logica in m'n hoofd zoiets heeft van "doe gewoon even rustig aan".

Voel je ook geen angst tijdens de aanval? Alleen irritatie/niet lekker?

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 14:50 schreef Elvi het volgende:

[..]

Ik had deze klachten tijdens een burnout. Snel duizelig, gevoel alsof m'n suikerspiegel ineens naar beneden kelderde, hoofdpijn/ druk in m'n hoofd, als ik naar m'n werk liep ineens moe worden en steeds langzamer bewegen, en ook heel snel en constant moe.

Ja dit dus. Sommige dagen nergens last van, vorige week tralalala hartstikke gezellig en leuk allemaal. Deze week weer een paar dagen gehad dat het voelde alsof ik vijf dagen op lowlands heb gezeten terwijl dat dus niet het geval was.
Merk wel dat gewoon iets doen enorm helpt. Maar ik krijg dan weer van die anticipatie-angst want ik zal wel weer moe zijn (zo denk ik dan) en als ik ergens naartoe ga, dan slaat dat op m'n darmen en zit ik de hele ochtend op de pot. En als ik er dan eenmaal ben? Niks aan de hand.

Snap ook niet waar het ineens vandaan komt. Wat issues misschien met veel werken, twee overleden familieleden binnen een jaar, gewoon weinig kunnen hebben in het algemeen. Had als tiener ook een periode met paniekaanvallen enzo dus zal er wel gevoelig voor zijn.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 14:59 schreef DancingPhoebe het volgende:
Voel je ook geen angst tijdens de aanval? Alleen irritatie/niet lekker?

Tijdens zo'n aanval voel ik wel angst. Maar dan heb ik dus het gevoel dat de lichamelijke klachten de angst opwekken, en niet andersom. Ik heb overigens ook gewoon van die momenten die wel verklaarbaar zijn. Zo voel ik me snel opgesloten, dus in bioscoopzalen etc. Maar ook in winkels die een vooropgezet wandelplan hebben en je niet direct naar de uitgang zou kunnen (IKEA, Xenos etc) voel ik me paniekerig. Ik ben ook sowieso angstiger, en vermijd ook dingen. Maar dat valt ook een beetje in wat CL ook noemt:

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 15:00 schreef CherryLips het volgende:
Maar ik krijg dan weer van die anticipatie-angst want ik zal wel weer moe zijn (zo denk ik dan) en als ik ergens naartoe ga, dan slaat dat op m'n darmen en zit ik de hele ochtend op de pot. En als ik er dan eenmaal ben? Niks aan de hand.

Als ik dingen wil vermijden dan wil ik dat vooral omdat ik dus het gevoel heb dat ik op het moment gewoon te zwak ben waardoor ik mezelf snel 'onveilig' voel.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 14:52 schreef STING het volgende:

[..]

Volgens mij hier geen populaire link met het onderwerp angst, maar here goes:

Moeheid & angstgevoelens (zonder aanwijsbare reden) hielden bij mij verband met voeding. Een onderwerp wat nu eindelijk pas een beetje in de medische wetenschap iets van tractie begint te krijgen (maar nog te beperkt).

Probleem is dat veel ongezonde voeding voor adrenaline pieken zorgt en dat op zijn beurt ook cortisol omhoog drijft, zeker als het structureel is. Bij mij werd het een stuk minder toen ik gezonder ging eten, alsin producten met een lagere glycemische index en dus veel minder voor bloedsuikerspiegel pieken zorgde (1. bloedsuiker spiegel piekt > 2. sterke toename insuline > 3. sterke daling bloedsuiker > 4. toename adrenaline ter compensatie)

Ik vind dit juist wel heel boeiend. Ik beweeg op het moment ook amper, omdat ik me kut voel. Maar ik weet dat ik daar eigenlijk ook doorheen moet om me juist weer beter te gaan voelen. Wel een drempel.

Maar ook eten zal zeker meespelen. Ik eet niet bijzonder ongezond, maar het kan zeker beter. Ik ben wel weer begonnen met het slikken van vitaminepillen met een focus op ijzer, omdat dat vaak ook een verband kan hebben met de vermoeidheid in ieder geval.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 14:50 schreef Elvi het volgende:
Ik had deze klachten tijdens een burnout. Snel duizelig, gevoel alsof m'n suikerspiegel ineens naar beneden kelderde, hoofdpijn/ druk in m'n hoofd, als ik naar m'n werk liep ineens moe worden en steeds langzamer bewegen, en ook heel snel en constant moe.

Dit is ook heel herkenbaar, bedankt.

Ja bewegen is goed voor je, merk het echt al als ik eventjes naar de brievenbus ben gelopen Maar laatst was ik een stukje fietsen op zondag (hele middag tegenaan zitten hikken) en deed ik er langer over dan anders en was ik he-le-maal stuk 's avonds. Maar heb wel even met een boekje en wat water ergens gezeten in de natuur, dus het was op zich best lekker.

Zo even wat gedachten. Ik zie me niet als angstig, maar herken wel wat dingen in je verhaal.

Wat ik wel in je verhaal herken is de onzekerheid over oorzaak-gevolg. Wat is er nou als eerste? Is dat een vervelend gevoel in je lijf (bij jou duizeligheid) waar je onrustig/angstig van wordt? Of is die onrust/angst er eerst en veroorzaakt dat de duizeligheid? En dan kan het ook nog dat die dingen elkaar gaan versterken, waardoor je een beetje in een spiraal komt en het helemaal onduidelijk wordt.

(Een angstgevoel is ook niet altijd rationeel, dat je bijv. aan concrete angstige dingen denkt, of dat het alleen komt als je onder hevige stress staat. Ik kan het me wel voorstellen dat het in deze fase van je leven komt, met de stap naar samen een huis kopen, carrière willen maken, hoe gaat jouw/jullie toekomst samen eruit zien? Juist als je gelukkig bent, kan er ergens die gedachte spelen ‘blijft dit zo, wat nou als ik dit allemaal kwijtraak, of als het toch anders gaat lopen?’)

Ik herken het oorzaak-gevolgprobleem uit een periode van mijn leven waar sowieso fysiek wel iets aan de hand was (was toen al een paar jaar schildklierpatiënt) maar daar kwam psychologische onrust bij door wat ik in mijn lijf ervoer. Kwamen die lichamelijke klachten nou van mijn schildklierverhaal of... Ik werd heel onzeker en ging me bij lichamelijke sensaties afvragen of dit nou psychisch was of kwam het ergens anders van. Gekmakend. Ik zat een tijdje in die spiraal en wilde liefst een simpel en eenduidig antwoord waardoor ik er vanaf kwam.

Wat mij toen heeft geholpen is min of meer leren aanvaarden dat je het soms niet weet. Er kunnen in je lijf best dingen gebeuren die niet per se ernstig zijn, zelfs wel normaal zijn (zie bijv. wat Sting zegt over bepaalde pieken door bepaalde voeding) maar die wel maken dat er soms (onterecht) alarmbellen afgaan, waardoor de onrust/angst ontstaat. Bij mij speelde er veel, ik kon het niet allemaal ontrafelen, maar het ging geleidelijk gewoon weer beter doordat ik wel doorging, mijn vertrouwen weer groeide.

Je bent al goed bezig door zo snel met een psycholoog aan de slag te gaan, maar die kan jou niet in een paar sessies alle antwoorden (plus oplossing) bieden die je zoekt. Ik zie het als een proces waarin je zit, een ontdekkingsreis ( ) waarin het weer ten goede gaat keren, waarin hij je handvatten gaat aanreiken om je weer zekerder te voelen.

Onzekerheid over ‘is er medisch iets mis in mijn lijf’ moet naar mijn idee niet de overhand krijgen. Als je niet gerustgesteld bent door een bloeddrukmeting, zou je dit open en eerlijk bij je huisarts neer moeten kunnen leggen. Die zou bijv. nog een bloedonderzoek kunnen aanvragen. Een specifiek onderzoek naar die duizeligheid zou ook niet vreemd zijn, om uit te sluiten dat het niet gewoon ergens een ontsteking oid is.

Sterkte.

Klinkt allemaal ook wel classic angststoornis hoor. Inclusief het rondjes piekeren of je toch niet stiekem dood aan het gaan bent..

Ik mis de schouderophaalsmilie hier....

Bedankt Lienekien! Ik denk dat je wel een goed punt hebt. Ik ben teveel op zoek naar een oorzaak, omdat m'n rationele kant weet dat er niets is om bang voor te zijn, of stress van te hebben. Maar ik moet maar gewoon accepteren dat m'n lichaam het op het moment wel voelt. Dat het er gewoon is.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 15:31 schreef DancingPhoebe het volgende:
Klinkt allemaal ook wel classic angststoornis hoor. Inclusief het rondjes piekeren of je toch niet stiekem dood aan het gaan bent..

Ja, toch wel. Dat doet het lezen van de ervaringen van andere mensen me toch ook wel weer beseffen.

Ik heb een angststoornis. Een van de dingen die ik daarsoor niet kan, is met de trein reizen. Op het moment dat de deuren dicht gaan en ook daadwerkelijk gelockt worden door de machinist, heb ik het gevoel dat ik vastzit en niet meer weg kan. Nu heb ik een paar weken geleden EMDR-therapie hiervoor gehad, vandaag wil ik de trein pakken, maar ik ben erg zenuwachtig en nerveus. Hebben jullie misschien een goede tip hiervoor?

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 16:28 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Dat heb ik met drukke bussen. Wat mij helpt is een mantra voor te houden "ik kan eruit komen" is de mijne. Gewoon een kort zinnetje waarin je jezelf geruststeld. En denken om je ademhaling

Dapper van je! Heel erg veel succes

Toen ik nog wel met de trein kon reizen, 5 jaar terug, hield ik mezelf altijd voor dat ik aan de noodrem kon trekken en een raampje stuk kon slaan (als de deuren door de noodrem niet automatisch open zouden gaan). Misschien maar eens proberen. Meteen een reis van 53 minuten met als langste ‘zit’ 13 minuten. Als die zenuwen nu eens weg zouden gaan

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 16:26 schreef girlnextdoor. het volgende:
Een van de dingen die ik daarsoor niet kan, is met de trein reizen.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 16:34 schreef girlnextdoor. het volgende:
Toen ik nog wel met de trein kon reizen, 5 jaar terug

Mijn tip zou zijn om al te beginnen met een andere gedachte. Je bent misschien wel 5 jaar niet met de trein gegaan. Maar je kon het wel. Je kan het nu ook. Er is namelijk rationeel gezien geen gevaar. Er is geen enkele reden waarom jij het niet zou kunnen.

Je kan er altijd uit. En ondanks dat de paniek straks misschien even opbouwt, die zakt ook weer weg. Misschien wat afleiding zoeken? Neem wat eten of drinken mee (dat geeft mij een gevoel van veiligheid) en misschien kun je iemand bellen? Of gewoon lekker wat muziek luisteren.

Serie van Netflix op je telefoon zetten? En op je ademhaling letten.

Ik had in mei een paniekaanval in de primark. Op zich niet zo vreemd, want het was in die drukke hel in Amsterdam, maar ben die winkel niet gaan ontzien verder. Ik heb het idee dat het probleem dan alleen maar erger wordt. Ik word nog steeds niet vrolijk in die winkel, maar ze verkopen er dingen die ik wil hebben dus heb weinig keus.

Behalve de tandarts. Dan flip ik. Daar moet ik even wat aan doen ook.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 16:13 schreef Myraela het volgende:
Bedankt Lienekien! Ik denk dat je wel een goed punt hebt. Ik ben teveel op zoek naar een oorzaak, omdat m'n rationele kant weet dat er niets is om bang voor te zijn, of stress van te hebben. Maar ik moet maar gewoon accepteren dat m'n lichaam het op het moment wel voelt. Dat het er gewoon is.

[..]

Ja, toch wel. Dat doet het lezen van de ervaringen van andere mensen me toch ook wel weer beseffen.

Zou het misschien slaapapneu kunnen zijn?

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 17:28 schreef Faxie het volgende:
Zou het misschien slaapapneu kunnen zijn?

Behalve het gebrek aan energie en de vermoeidheid herken ik daar eigenlijk geen symptomen van.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 17:26 schreef CherryLips het volgende:
Behalve de tandarts. Dan flip ik. Daar moet ik even wat aan doen ook.

Ga je wel gewoon? Er schijnen er best veel te zijn die speciaal werken met mensen met angst voor de tandarts.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 18:25 schreef Myraela het volgende:

[..]

Behalve het gebrek aan energie en de vermoeidheid herken ik daar eigenlijk geen symptomen van.

[..]

Ga je wel gewoon? Er schijnen er best veel te zijn die speciaal werken met mensen met angst voor de tandarts.

Vergeetachtigheid, slaperig/sufheid... ik probeer maar mee te denken hoor Verstoorde ademhaling icm moeheid kan ook weer leiden tot angst/paniekaanvallen. Dat had ik tenminste.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 14:34 schreef Myraela het volgende:

*knip*

Omdat in heel veel gevallen angst en depressie hand in hand met elkaar gaan en elkaar ook voeden als de pest. Alleen geldt dat heus niet voor iedereen.

Onbewust zijn je gedachten met van alles bezig. Misschien merk jij de angst niet meteen op maar dan kan het nog wel dat het onbewust speelt. Dat geldt ook voor paniekaanvallen die uit het niets komen. Ik vind het een klote woord maar er is genoeg waar men door 'getriggerd' kan worden.

Tegenwoordig zoek ik de angst op en weet ik ook waar het vandaan komt en dat ik daar moe van word. In het hele begin had ik geen idee, ik merkte soms de angst ook niet op maar was wel de gehele dag moe. Zelfs als ik in mijn eigen veilige bubbel thuis zat. Ik sliep gewoon een uurtje of 7/8 en nadat ik 3 uur wakker was ging ik maar even een dutje doen. Nou speelde er bij mij ook een depressie mee maar onbewust ben je met van alles bezig waardoor je een energietekort lijkt te hebben.
Dan kunnen gezond eten en sporten nog zo belangrijk zijn, maar als het in je hoofd niet goed zit zal het aanwezig blijven.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 18:25 schreef Myraela het volgende:

[..]

Behalve het gebrek aan energie en de vermoeidheid herken ik daar eigenlijk geen symptomen van.

[..]

Ga je wel gewoon? Er schijnen er best veel te zijn die speciaal werken met mensen met angst voor de tandarts.

eh nee, ben al bijna acht jaar niet geweest. We bij de orthodontist, vreemd genoeg. Maar toen wist ik dat er niet gehakt en geboord zou worden en toen zagen ze ook aan me dat ik het echt niet tof vond.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 16:13 schreef Myraela het volgende:
Bedankt Lienekien! Ik denk dat je wel een goed punt hebt. Ik ben teveel op zoek naar een oorzaak, omdat m'n rationele kant weet dat er niets is om bang voor te zijn, of stress van te hebben. Maar ik moet maar gewoon accepteren dat m'n lichaam het op het moment wel voelt. Dat het er gewoon is.

[..]

Ja, toch wel. Dat doet het lezen van de ervaringen van andere mensen me toch ook wel weer beseffen.

Ik heb me er ook maar bij neergelegd. Maandag huis bezichtigd. Direct vanuit werk, eerst nog langs juwelier en toen naar dat huis. Daar met nog 7 andere stellen doorheen. Toen gauw naar huis, eten maken, afwas.

Toen zat mijn rug muurvast, doodmoe, pijn alles. En ik had beloofd om nog langs mijn moeder te gaan, want mijn zusje was er met gezin. Ik wou alleen maar liggen....of ja, mijn lijf.

Toch maar gegaan, zakt alles weg. Echt WTF

Sinds een aantal weken word ik trouwens zomaar misselijk. Op mijn ademhaling letten helpt meestal. Maar dan denk ik ook, wat is dat nu weer

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 16:26 schreef girlnextdoor. het volgende:
Ik heb een angststoornis. Een van de dingen die ik daarsoor niet kan, is met de trein reizen. Op het moment dat de deuren dicht gaan en ook daadwerkelijk gelockt worden door de machinist, heb ik het gevoel dat ik vastzit en niet meer weg kan. Nu heb ik een paar weken geleden EMDR-therapie hiervoor gehad, vandaag wil ik de trein pakken, maar ik ben erg zenuwachtig en nerveus. Hebben jullie misschien een goede tip hiervoor?

Lang verhaal getikt, viel de wifi weg in de tuin.

Maar wat Cots zegt: ademhaling

Ik ben overgestapt naar een angst-tandarts en het is een verbetering van 400%, ik heb het gevoel dat ik in controle ben.

quote:

Op donderdag 23 augustus 2018 00:32 schreef Harmankardon het volgende:
Ik ben overgestapt naar een angst-tandarts en het is een verbetering van 400%, ik heb het gevoel dat ik in controle ben.

Ik ook. Ik heb nog niet het gevoel dat ik helemaal in controle ben maar bij mij is er ook al zeker veel verbetering en er wordt aangewerkt.

Mijn gebit was een ramp en de hele grote erge dingen zijn in één keer gedaan onder narcose. Zodat het daarna gewoon kon worden opgebouwd.

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 16:26 schreef girlnextdoor. het volgende:
Ik heb een angststoornis. Een van de dingen die ik daarsoor niet kan, is met de trein reizen. Op het moment dat de deuren dicht gaan en ook daadwerkelijk gelockt worden door de machinist, heb ik het gevoel dat ik vastzit en niet meer weg kan. Nu heb ik een paar weken geleden EMDR-therapie hiervoor gehad, vandaag wil ik de trein pakken, maar ik ben erg zenuwachtig en nerveus. Hebben jullie misschien een goede tip hiervoor?

Is je treinrit goed gegaan?

quote:

Op vrijdag 24 augustus 2018 13:13 schreef Myraela het volgende:

[..]

Is je treinrit goed gegaan?

Nee, had teveel angst om in te stappen. Wel meteen teruggekoppeld naar mijn psycholoog, we gaan ermee aan de slag.

Morgen naar een evenement in Nijmegen, maar zal dan in ook een stukje trein moeten reizen.

quote:

Op vrijdag 24 augustus 2018 14:06 schreef girlnextdoor. het volgende:

[..]

Nee, had teveel angst om in te stappen. Wel meteen teruggekoppeld naar mijn psycholoog, we gaan ermee aan de slag.

Morgen naar een evenement in Nijmegen, maar zal dan in ook een stukje trein moeten reizen.

Succes morgen, hoe lang is het met de trein?
Zet hem op!

quote:

Op vrijdag 24 augustus 2018 14:06 schreef girlnextdoor. het volgende:
Nee, had teveel angst om in te stappen. Wel meteen teruggekoppeld naar mijn psycholoog, we gaan ermee aan de slag.

Morgen naar een evenement in Nijmegen, maar zal dan in ook een stukje trein moeten reizen.

Stoer dat je het weer gaat proberen! Korter stukje nu? Succes!

Ik ben vandaag vrijwillig opgenomen en nu heb ik er spijt van ...
Ik wil hier helemaal niet zijn. Maar als ik morgen ineens weer naar huis wil gaan ze daar natuurlijk hun vraagtekens bij zetten. Nu weet ik niet zo goed of ik dit moet aangeven of dat ik me erbij neer moet leggen en beter mijn best moet doen om afleiding te zoeken.
Dit past ook wel bij de tweestrijd waarin ik me continu bevind. Het is zo vermoeiend om niet te weten naar wie of wat ik moet luisteren. Ik raak ervan in de war en word er gespannen van. En ik hoopte dat een opname wat dat betreft verlichting zou geven omdat de keuze me dan enigszins wordt ontnomen, maar ik heb nogal mijn twijfels over of het nuttig gaat zijn.

quote:

Op donderdag 30 augustus 2018 18:14 schreef kuolema het volgende:
Ik ben vandaag vrijwillig opgenomen en nu heb ik er spijt van ...
Ik wil hier helemaal niet zijn. Maar als ik morgen ineens weer naar huis wil gaan ze daar natuurlijk hun vraagtekens bij zetten. Nu weet ik niet zo goed of ik dit moet aangeven of dat ik me erbij neer moet leggen en beter mijn best moet doen om afleiding te zoeken.
Dit past ook wel bij de tweestrijd waarin ik me continu bevind. Het is zo vermoeiend om niet te weten naar wie of wat ik moet luisteren. Ik raak ervan in de war en word er gespannen van. En ik hoopte dat een opname wat dat betreft verlichting zou geven omdat de keuze me dan enigszins wordt ontnomen, maar ik heb nogal mijn twijfels over of het nuttig gaat zijn.

Ik denk dat iedereen die net opgenomen is dat gevoel wel herkent. Praat erover, niet alleen met je behandelaars maar ook met je mede-cliënten.

quote:

Op donderdag 30 augustus 2018 21:12 schreef madam-april het volgende:

[..]

Ik denk dat iedereen die net opgenomen is dat gevoel wel herkent. Praat erover, niet alleen met je behandelaars maar ook met je mede-cliënten.

Met medecliënten heb ik geen contact, maar ik heb het zojuist wel bij een vk (denk ik) aangegeven toen ze vroeg wat ik ervan vind dat ik hier zit. Vandaag denk ik er tot nu toe minder aan.

[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 31-08-2018 10:48:28 ]

Kuolema, goed om het aan te geven bij een vk. Ik hoop dat het je toch wat rust gaat geven.

quote:

Op donderdag 23 augustus 2018 16:18 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ik ook. Ik heb nog niet het gevoel dat ik helemaal in controle ben maar bij mij is er ook al zeker veel verbetering en er wordt aangewerkt.

Mijn gebit was een ramp en de hele grote erge dingen zijn in één keer gedaan onder narcose. Zodat het daarna gewoon kon worden opgebouwd.

Ik merk dat mijn gebit ook niet helemaal meer is wat het ooit was.

Door een slecht dag/nacht ritme is tandenpoetsen niet altijd even nauwkeurig gedaan. Het glazuur van 2 tanden aan de linkerkant is grotendeels weg en nu zijn er ook 2 tanden aan de rechterkant plotseling in slechte staat. 2 andere tanden zijn een paar jaar geleden al verwijderd.

Gelukkig doet het niet constant pijn maar voor de zekerheid heb ik altijd een strip ibuprofen bij mij. Ik heb alleen wajong uitkering, geen aanvullende tandverzekering, mijn broer met wie ik samenwoonde is naar Japan vertrokken en van mijn familie hoor ik niets meer. Ben niet helemaal tevreden momenteel.

Ik heb wel sindskort een nieuwe telefoon en Pokemon Go zorgt voor afleiding.

Michie, slik je medicatie? Want soms heeft dat invloed op je speekselproductie en dat kan volgens mij een negatieve invloed hebben op je gebit.

Succes CotS, waar ga je stage lopen? Zet hem op!

quote:

Op zondag 2 september 2018 11:47 schreef ChildoftheStars het volgende:
Morgen begin ik met stage... best wel heel erg spannend!

@Kuo: Vrijwillige opname is pittig, maar probeer ervoor te gaan! Het kan je zo goed helpen. Zet hem op

Dank je. Jij ook morgen, en doe rustig aan .

Even een positief berichtje. De duizeligheid is voor het grootste gedeelte weg! Sinds de tweede kant van m'n verstandskiezen is getrokken gaat het zoveel beter. Dat was ook begonnen sinds de eerste helft was getrokken, dus misschien is er daardoor meer in m'n kaak gaan duwen en bewegen? Of misschien was de echte pijn van het trekken even een gewenste afleiding om weer iets meer te ontspannen. Geen idee wat het is, maar het maakt me blij.

Ben nu ook al een keer uiteten geweest. 3 gangen, ging goed! Voel wel spanning, maar dat was te doen. Daarna ook nog met een vriendin de stad in geweest en wezen lunchen, ging ook goed. Wel spanning, de benauwdheid in de winkels vind ik lastig. En het in de rij staan bij bijvoorbeeld de Primark was even 'meh'.

M'n pyscholoog is nu een maand op vakantie, maar heb gevraagd of we vast kunnen beginnen met dingen die ik heb vermeden weer te gaan doen. Aangezien ik daar dus al mee bezig was. Grootste ding op m'n lijstje is op dit moment met de bus reizen. Dus die moet er binnenkort maar aan geloven.

Mooie berichten, Myraela.

Ik ben wanhopig. Had aangegeven met ontslag te willen maar ze willen me niet laten gaan zolang ik geen medicatie wil slikken. Ik heb meerdere goede redenen om dat niet te doen en een daarvan is dat het toch niet werkt dus ik wil niet van nog meer mensen horen dat ik dat dan toch maar moet gaan doen. Ik wil naar huis, ik zit (ook figuurlijk) vast, kan geen kant op want ik wil hier niet blijven maar ik wil ook absoluut niet die medicatie slikken. Ik switch steeds tussen wanhopig weg willen komen en bang zijn dat ik de controle over mezelf verlies en dat proberen tegen te gaan. Ik trek dit niet. Heb van alles overwogen (naar een vk toestappen, vriendin bellen maar die twee durf en wil ik toch niet en helpen niet, vk bedreigen met een scherp voorwerp om te dwingen me naar buiten te laten gaan) maar ik weet het allemaal niet. Ik heb net geprobeerd te ontsnappen maar dat is mislukt. Ik weet echt niet wat ik moet doen nu en ik kan dit niet volhouden, ik word gek van de onrust en spanning.

quote:

Op woensdag 5 september 2018 23:08 schreef kuolema het volgende:
Ik ben wanhopig. Had aangegeven met ontslag te willen maar ze willen me niet laten gaan zolang ik geen medicatie wil slikken. Ik heb meerdere goede redenen om dat niet te doen en een daarvan is dat het toch niet werkt dus ik wil niet van nog meer mensen horen dat ik dat dan toch maar moet gaan doen. Ik wil naar huis, ik zit (ook figuurlijk) vast, kan geen kant op want ik wil hier niet blijven maar ik wil ook absoluut niet die medicatie slikken. Ik switch steeds tussen wanhopig weg willen komen en bang zijn dat ik de controle over mezelf verlies en dat proberen tegen te gaan. Ik trek dit niet. Heb van alles overwogen (naar een vk toestappen, vriendin bellen maar die twee durf en wil ik toch niet en helpen niet, vk bedreigen met een scherp voorwerp om te dwingen me naar buiten te laten gaan) maar ik weet het allemaal niet. Ik heb net geprobeerd te ontsnappen maar dat is mislukt. Ik weet echt niet wat ik moet doen nu en ik kan dit niet volhouden.

Waar komt die paniek nu vandaan? Wat is het ergste dat er kan gebeuren als je daar voorlopig wel blijft?

quote:

Op woensdag 5 september 2018 09:46 schreef Myraela het volgende:
Even een positief berichtje. De duizeligheid is voor het grootste gedeelte weg! Sinds de tweede kant van m'n verstandskiezen is getrokken gaat het zoveel beter. Dat was ook begonnen sinds de eerste helft was getrokken, dus misschien is er daardoor meer in m'n kaak gaan duwen en bewegen? Of misschien was de echte pijn van het trekken even een gewenste afleiding om weer iets meer te ontspannen. Geen idee wat het is, maar het maakt me blij.

Ben nu ook al een keer uiteten geweest. 3 gangen, ging goed! Voel wel spanning, maar dat was te doen. Daarna ook nog met een vriendin de stad in geweest en wezen lunchen, ging ook goed. Wel spanning, de benauwdheid in de winkels vind ik lastig. En het in de rij staan bij bijvoorbeeld de Primark was even 'meh'.

M'n pyscholoog is nu een maand op vakantie, maar heb gevraagd of we vast kunnen beginnen met dingen die ik heb vermeden weer te gaan doen. Aangezien ik daar dus al mee bezig was. Grootste ding op m'n lijstje is op dit moment met de bus reizen. Dus die moet er binnenkort maar aan geloven.

Klinkt goed! Zet hem op!

quote:

Op woensdag 5 september 2018 23:08 schreef kuolema het volgende:
Ik ben wanhopig. Had aangegeven met ontslag te willen maar ze willen me niet laten gaan zolang ik geen medicatie wil slikken. Ik heb meerdere goede redenen om dat niet te doen en een daarvan is dat het toch niet werkt dus ik wil niet van nog meer mensen horen dat ik dat dan toch maar moet gaan doen. Ik wil naar huis, ik zit (ook figuurlijk) vast, kan geen kant op want ik wil hier niet blijven maar ik wil ook absoluut niet die medicatie slikken. Ik switch steeds tussen wanhopig weg willen komen en bang zijn dat ik de controle over mezelf verlies en dat proberen tegen te gaan. Ik trek dit niet. Heb van alles overwogen (naar een vk toestappen, vriendin bellen maar die twee durf en wil ik toch niet en helpen niet, vk bedreigen met een scherp voorwerp om te dwingen me naar buiten te laten gaan) maar ik weet het allemaal niet. Ik heb net geprobeerd te ontsnappen maar dat is mislukt. Ik weet echt niet wat ik moet doen nu en ik kan dit niet volhouden, ik word gek van de onrust en spanning.

Hoe weet je nu al dat de medicatie niet gaat werken? Heb je dezelfde medicatie al eerder gehad?
En zij zetten je voor het blok, als je weg wilt, vinden zij dat je medicatie "moet". Maar als je blijft hoeft dat niet? Hebben zij dan andere ideeën hoe ze je kunnen helpen zonder medicatie?
En kan je daar ook uitspreken dat je je zo vast voelt zitten?
En wat madam-april zegt: wat is het ergste dat er kan gebeuren als je daar wel blijft?
Wat rot dat je je zo voelt... ik heb geen pasklare oplossing voor je, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen.

quote:

Op woensdag 5 september 2018 23:13 schreef madam-april het volgende:

[..]

Waar komt die paniek nu vandaan? Wat is het ergste dat er kan gebeuren als je daar voorlopig wel blijft?

Ik weet het niet.

quote:

Op donderdag 6 september 2018 10:21 schreef Nijna het volgende:

[..]

Klinkt goed! Zet hem op!

[..]

Hoe weet je nu al dat de medicatie niet gaat werken? Heb je dezelfde medicatie al eerder gehad?
En zij zetten je voor het blok, als je weg wilt, vinden zij dat je medicatie "moet". Maar als je blijft hoeft dat niet? Hebben zij dan andere ideeën hoe ze je kunnen helpen zonder medicatie?
En kan je daar ook uitspreken dat je je zo vast voelt zitten?
En wat madam-april zegt: wat is het ergste dat er kan gebeuren als je daar wel blijft?
Wat rot dat je je zo voelt... ik heb geen pasklare oplossing voor je, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen.

Het gaat om medicatie die ik al heb geslikt, lang genoeg, maar waar ik mee ben gestopt. Als ik blijf willen ze ook dat ik medicatie ga slikken.
Het is gister nogal misgegaan maar ik heb niet echt aangegeven dat ik me zo vast voel zitten door die medicatievoorwaarde. Het lukt vandaag niet om te praten, heb alleen bevestigd dat het me erom ging dat ik niet zo snel naar huis kan als ik zou willen.
Dank je.

Kan je het opschrijven, als het je niet zou lukken om het te zeggen. Of hebben ze geen tijd voor een gesprek?
Ik zou wel proberen het aan te geven dat je je zo vast voelt zitten door de medicatievoorwaarde, want dat lijkt me wel iets wat zorgt voor extra stress.
Nogmaals, veel sterkte!

quote:

Op donderdag 16 augustus 2018 11:40 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Hoi. Ik vraag me gewoon af hoe het met je gaat?

quote:

Op zondag 2 september 2018 11:47 schreef ChildoftheStars het volgende:
Morgen begin ik met stage... best wel heel erg spannend!

@Kuo: Vrijwillige opname is pittig, maar probeer ervoor te gaan! Het kan je zo goed helpen. Zet hem op

Hoe is je eerste week verlopen?

COTS meid wat goed hoe je er steeds bovenop klimt, heb echt respect voor jouw doorzettingsvermogen. Je flikt het toch maar mooi.

Hier gaat het eigenlijk nog steeds kut. Heb intussen alweer een hele tijd zeer regelmatig begeleiding. Inmiddels onder begeleiding mijn ouders een deel van mijn problemen verteld omdat de psycholoog dit van groot belang vond. Ik ga bijna ieder weekend stappen met een inmiddels vriendin, zij doorziet dondersgoed dat het niet oke is met mij maar heeft wel de doortastendheid om er ook niet helemaal stil over te zijn. Ik moet er van mijn psycholoog over praten met mensen die dicht bij mij staan maar ik vind het heel moeilijk om mensen dichtbij te laten komen. Vanavond zou ik met mijn schoonzus naar het volksfeest gaan, was allemaal net afgesproken en vervolgens reageerde ze 2 uur lang nergens op waarna ik een whatsapp bericht met een afzegging. Direct klap ik weer in mijzelf dicht.

Het voelt een beetje alsof mensen mij met touwen overeind ho
uden terwijl ik gewoon losgesneden wil worden. Ik wil ver weg en niets meer voelen.

quote:

Op vrijdag 7 september 2018 18:51 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Hoi. Ik vraag me gewoon af hoe het met je gaat?

Lief dat je er naar vraagt.
't gaat goed naar omstandigheden. De ptts lijkt enorm tot rust gekomen en verminderd en dat geeft erg veel rust. Mijn gevoelsleven is niet meer zo intens en heftig.


Het is nu ook even afwachten hoe het gaat als de blaadjes gaan vallen, in de zomer voel ik me vaak een stuk beter dan in de winter.

Helaas hebben de pijn- en vermoeidheidsklachten die ik al lang heb een andere naam dan psychosomatisch gekregen. Blijkt fibromyalgie te zijn, en het is even een goeie klap dat het dus niet overgaat maar ik ermee moet leren leven. Dat is pijnlijk en verdrietig. Maar ik neem 't zoals het komt en probeer nu een balans te vinden waarin ik mezelf niet overvraag maar wel zoveel mogelijk uit 't leven haal.

quote:

Op vrijdag 7 september 2018 18:51 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Hoi. Ik vraag me gewoon af hoe het met je gaat?

Ik heb ook maar weer eens helemaal bijgelezen hier.

Maar ik zie nergens hoe 't met jou gaat? Hoe zit jij erbij?

quote:

Op zaterdag 8 september 2018 10:29 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Lief dat je er naar vraagt.
't gaat goed naar omstandigheden. De ptts lijkt enorm tot rust gekomen en verminderd en dat geeft erg veel rust. Mijn gevoelsleven is niet meer zo intens en heftig.


Het is nu ook even afwachten hoe het gaat als de blaadjes gaan vallen, in de zomer voel ik me vaak een stuk beter dan in de winter.

Helaas hebben de pijn- en vermoeidheidsklachten die ik al lang heb een andere naam dan psychosomatisch gekregen. Blijkt fibromyalgie te zijn, en het is even een goeie klap dat het dus niet overgaat maar ik ermee moet leren leven. Dat is pijnlijk en verdrietig. Maar ik neem 't zoals het komt en probeer nu een balans te vinden waarin ik mezelf niet overvraag maar wel zoveel mogelijk uit 't leven haal.

Dit lichamelijke deel is wel echt naar. Ik hoop dat het je lukt die balans te vinden, ondanks pijn en verdriet.
En ik ben blij voor je dat de ptss klachten zo veel verminderd lijken en alles wat minder heftig is. Wellicht is het dan ook wat beter te doen als het herfst wordt, succes!

quote:

Op zaterdag 8 september 2018 10:43 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Ik vind je houding naar je ziekte toe zo snap! Zet hem op en het is heel naar en verdrietig, maar je probeert wel echt te leven. Respect!

Dank je voor je lieve reactie!

Weet je ik heb ook echt nog wel eens momenten dat ik 't even niet meer weet. Vooral net na de diagnose was 't moeilijk maar ik heb nu het basisvertrouwen dat ik wel weer een weg vind. En ik heb nu mensen om me heen die helpen dit een plek te geven. Dus 't komt wel weer op zijn pootjes.

quote:

Op zaterdag 8 september 2018 21:58 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Dit lichamelijke deel is wel echt naar. Ik hoop dat het je lukt die balans te vinden, ondanks pijn en verdriet.
En ik ben blij voor je dat de ptss klachten zo veel verminderd lijken en alles wat minder heftig is. Wellicht is het dan ook wat beter te doen als het herfst wordt, succes!

Ja dat is het. Ik wil heel graag weer volop leven. Nu de ptss minder is heb ik ook weer zin om erop uit te gaan en vanalles te ondernemen en te ontdekken. Ik moet mezelf echt enorm afremmen, om mijn energie weer op te bouwen ipv op te branden en weer op een lager punt te moeten beginnen met herstellen.

Maar stapje voor stapje, mijn verwachtingen managen en blij zijn met de kleine gelukjes. Dat helpt.

mevrouw

Ik zit weer in een dip. Afgelopen weken al paar keer een kleine paniekaanval gehad, dus ik weet dat ik nu rustig aan moet doen. In de hoop dat die dip geen depressie wordt.

Maar goed, ik weet dat het bij me hoort en vanzelf wel een keer overgaat. Baal er alleen van dat ik de laatste tijd weer iets te veel geld heb uitgegeven.

quote:

Op zondag 9 september 2018 13:04 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ja dat is het. Ik wil heel graag weer volop leven. Nu de ptss minder is heb ik ook weer zin om erop uit te gaan en vanalles te ondernemen en te ontdekken. Ik moet mezelf echt enorm afremmen, om mijn energie weer op te bouwen ipv op te branden en weer op een lager punt te moeten beginnen met herstellen.

Maar stapje voor stapje, mijn verwachtingen managen en blij zijn met de kleine gelukjes. Dat helpt.

Heel jammer dat het zo loopt, met wat je allemaal bereikt hebt de afgelopen periode. Ik kan me voorstellen dat het anders is dan je had gewild maar ik vind het niet knapt dat het je stapje voor stapje weer lukt succes!

quote:

Op zaterdag 8 september 2018 10:33 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik heb ook maar weer eens helemaal bijgelezen hier.

Maar ik zie nergens hoe 't met jou gaat? Hoe zit jij erbij?

Met mij gaat het niet zo best om eerlijk te zijn. Mijn hoofd is één donkere chaos en ik heb veel last van klachten die een tijdje wat minder leken. Ik weet niet precies waardoor het komt, waarschijnlijk vooral traumagerelateerd en de angst voor gevoelens en het gevoel dat er nooit een betere toekomst is.
Wel komt er binnenkort toch een hulphond, ik hoop dat dat ook weer wat bijdraagt.