OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Vanuit Z&G heb ik toch besloten om een topic over dit onderwerp aan te maken, omdat ik het gevoel had dat er meer behoefte aan was dan alleen vanuit mijzelf en mensen het soms moeilijk vinden om dit soort dingen bespreekbaar te maken in een algemeen topic .
Ik ben nu 9 en een halve week zwanger. Het is mijn derde zwangerschap en het wordt, als alles goed gaat, ons eerste kindje. Mijn eerste zwangerschap bleek met 9,5 week een missed abortion, de tweede was een spontane vroege miskraam met 6 weken. In de eerste zwangerschap was ik opgewekt, blij en voelde ik mezelf haast vibreren van positieve spanning. Ik was zwanger, ik kreeg een kindje, dat was geweldig! Natuurlijk was er een kans dat het mis zou gaan maar och, die kans was zo klein, daar dacht ik nauwelijks aan. Hoe hard de moker aan kwam toen het toch heus wel mis bleek te zijn is moeilijk te beschrijven.
Sindsdien merk ik dat alles wat met zwanger en kleine kinderen te maken heeft, ontzettend nare gevoelens bij me oproept. Er is me iets ontnomen, een bepaalde zorgeloosheid, mijn blijheid, en ik krijg het niet meer gevonden. De tweede miskraam kwam eigenlijk niet eens als een verrassing. En bij de derde zwangerschap zit ik alleen nog maar te wachten op het moment dat het fout gaat. Want dat het fout gaat, is voor mij nu net zo logisch als dat ik de eerste keer er van overtuigd was dat het goed zou gaan. Ook al heb ik al een echo gehad met 7,5 week met een embryo die precies op schema lag en een sterke hartslag had. De volgende keer dat ik een echo krijg, is het dood. Dat kan niet anders.
Dit soort gedachten gaan de hele godganse dag door. Ik had gehoopt dat het na een goede echo minder zou worden, maar dat duurde maar een dag of drie. Daarna kwamen de gevoelens in alle hevigheid terug. Ik durf niet vooruit te kijken. Ik kan alleen achteruit kijken, naar de ervaringen die ik heb, en krijg dat niet meer los. Kinderen krijgen is iets voor andere mensen, wie ben ik om zo arrogant te denken dat ik dat ook zal krijgen? Hoe meer ik er aan denk, hoe verder ik er in wegzak. Ik zal nooit schopjes voelen, of een kamertje inrichten, of een naam bedenken, of noem het maar op.
Daarbij ben ik ook nog steeds erg gevoelig voor mensen met zwangere buiken of kinderwagens met kleine babies. Ook al ben ik zelf zwanger, ik zie ze bijna als een andere diersoort. Iets wat ik niet kan of zal zijn.
Graag zou ik het onderwerp hier bespreekbaar maken, zonder daar andere topics mee te overschaduwen. Ik weet zeker dat er meer mensen zijn die hier last van hebben. Of last van hebben gehad. Hoe ga je er mee om? Waar put je kracht uit?
Ik ben nu 9 en een halve week zwanger. Het is mijn derde zwangerschap en het wordt, als alles goed gaat, ons eerste kindje. Mijn eerste zwangerschap bleek met 9,5 week een missed abortion, de tweede was een spontane vroege miskraam met 6 weken. In de eerste zwangerschap was ik opgewekt, blij en voelde ik mezelf haast vibreren van positieve spanning. Ik was zwanger, ik kreeg een kindje, dat was geweldig! Natuurlijk was er een kans dat het mis zou gaan maar och, die kans was zo klein, daar dacht ik nauwelijks aan. Hoe hard de moker aan kwam toen het toch heus wel mis bleek te zijn is moeilijk te beschrijven.
Sindsdien merk ik dat alles wat met zwanger en kleine kinderen te maken heeft, ontzettend nare gevoelens bij me oproept. Er is me iets ontnomen, een bepaalde zorgeloosheid, mijn blijheid, en ik krijg het niet meer gevonden. De tweede miskraam kwam eigenlijk niet eens als een verrassing. En bij de derde zwangerschap zit ik alleen nog maar te wachten op het moment dat het fout gaat. Want dat het fout gaat, is voor mij nu net zo logisch als dat ik de eerste keer er van overtuigd was dat het goed zou gaan. Ook al heb ik al een echo gehad met 7,5 week met een embryo die precies op schema lag en een sterke hartslag had. De volgende keer dat ik een echo krijg, is het dood. Dat kan niet anders.
Dit soort gedachten gaan de hele godganse dag door. Ik had gehoopt dat het na een goede echo minder zou worden, maar dat duurde maar een dag of drie. Daarna kwamen de gevoelens in alle hevigheid terug. Ik durf niet vooruit te kijken. Ik kan alleen achteruit kijken, naar de ervaringen die ik heb, en krijg dat niet meer los. Kinderen krijgen is iets voor andere mensen, wie ben ik om zo arrogant te denken dat ik dat ook zal krijgen? Hoe meer ik er aan denk, hoe verder ik er in wegzak. Ik zal nooit schopjes voelen, of een kamertje inrichten, of een naam bedenken, of noem het maar op.
Daarbij ben ik ook nog steeds erg gevoelig voor mensen met zwangere buiken of kinderwagens met kleine babies. Ook al ben ik zelf zwanger, ik zie ze bijna als een andere diersoort. Iets wat ik niet kan of zal zijn.
Graag zou ik het onderwerp hier bespreekbaar maken, zonder daar andere topics mee te overschaduwen. Ik weet zeker dat er meer mensen zijn die hier last van hebben. Of last van hebben gehad. Hoe ga je er mee om? Waar put je kracht uit?
disclaimer
Je zult het vast goed bedoelen, maar de reactie die je geeft vind ik momenteel 1 van de vreselijkste om te krijgen en bijna iedereen geeft 'm. Het komt over als "hou nu maar op met zeuren" op me. Ook al is dat de intentie niet, het is iets waar je helemaal niks mee kan als je angsten zo overheersend zijn 
disclaimer
Nee, en het raakt precies de kern: namelijk het vertrouwen dat je juist niet hebt. En dat kun je ook niet zomaar tevoorschijn toveren.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Sq, het is rot en zwaar en heel herkenbaar voor mij. Je weet ongetwijfeld ondertussen wel dat ik ook twee miskramen had voor ik een goede zwangerschap kreeg en ik was er ook de derde keer van overtuigd dat het mis ging. Zwanger raken kon ik makkelijk maar zwanger blijven was niet voor mij weggelegd, daar was ik van overtuigd. Ik dacht dat het minder zou worden na een eerste goede echo, toen nadat ik de termijn voorbij was dat het de vorige keer mis ging, toen na de twaalf weken en zo verlegde ik dat punt steeds. Bij mij is mijn zwangerschap nooit meer zorgeloos geworden en ik heb er zelfs psychische hulp bij gehad omdat ik doorsloeg in de angst. Wat je er aan kan doen weet ik niet zo goed, had ik daar het antwoord maar op voor jou. Ik hoop en gun je oprecht dat je op een punt in je zwangerschap komt dat je de angsten los kan laten en anders geef ik je echt de tip er heel veel over te praten.
Wat misschien een troost is waar je nu niets aan hebt maar voor later is dat het moment dat mijn dochter geboren was was ik ook ineens alle angst kwijt. Ik was heel bang dat ik bang zou zijn dat ze na haar geboorte alsnog dood zou gaan maar daar heb ik gelukkig geen last van.
Probeer jezelf niet al te verplicht op te leggen om te genieten, als het niet lukt dan lukt het niet. Ik weet van mezelf dat ik heel krampachtig probeerde die roze wolk te vinden maar als hij er niet is dan is het ook goed. Het maakt je geen slecht mens
Veel sterkte, ik blijf hopen dat je uiteindelijk op een fijne zwangerschap terug kan kijken
Wat misschien een troost is waar je nu niets aan hebt maar voor later is dat het moment dat mijn dochter geboren was was ik ook ineens alle angst kwijt. Ik was heel bang dat ik bang zou zijn dat ze na haar geboorte alsnog dood zou gaan maar daar heb ik gelukkig geen last van.
Probeer jezelf niet al te verplicht op te leggen om te genieten, als het niet lukt dan lukt het niet. Ik weet van mezelf dat ik heel krampachtig probeerde die roze wolk te vinden maar als hij er niet is dan is het ook goed. Het maakt je geen slecht mens
Veel sterkte, ik blijf hopen dat je uiteindelijk op een fijne zwangerschap terug kan kijken
Sparkling bedankt voor je reactie, ik hou jouw verhaal zo vaak mogelijk in mijn achterhoofd als voorbeeld dat het ook goed af kan lopen, omdat jouw verhaal zo veel lijkt op het mijne.
Ik heb besloten dat ik morgen toch maar eens ga bellen om te kijken of er in de buurt hulpverleners zijn die me wellicht een duwtje in de goede richting kunnen geven.
bedankt voor je reactie, ik hou jouw verhaal zo vaak mogelijk in mijn achterhoofd als voorbeeld dat het ook goed af kan lopen, omdat jouw verhaal zo veel lijkt op het mijne. Ik heb besloten dat ik morgen toch maar eens ga bellen om te kijken of er in de buurt hulpverleners zijn die me wellicht een duwtje in de goede richting kunnen geven.
disclaimer
Ik deed dat ook steeds hier, verhalen lezen van mensen die ook meer miskramen hadden gehad en dan een gezond kindje kregen. Het is ook voor jou weggelegd maar ik weet dat het nu heel ver weg en onmogelijk lijkt. 
Goed van je om hulp te zoeken. Het is zo jammer als je hele zwangerschap achteraf overschaduwd is geweest door angsten.
Goed van je om hulp te zoeken. Het is zo jammer als je hele zwangerschap achteraf overschaduwd is geweest door angsten.
Ik lees precies mijn gedachten.. Eerst ging het beter gaan bij de 12-weken echo, daarna op 20 weken. Dan lag de grens op 26 weken en nu op 31 weken ben ik nog steeds ongerust en er precies van overrtuigd dat het nog fout zal lopen. Ik kan niet geloven dat het me gegund is om een baby te hebben.. Ik heb nog steeds geen oplossing gevonden om ermee om te gaan, ik hoop dat het betert als baby er is maar tot dan tel ik mijn dagen gewoon af..quote:Op woensdag 12 maart 2014 20:23 schreef .Sparkling. het volgende:
Sq, het is rot en zwaar en heel herkenbaar voor mij. Je weet ongetwijfeld ondertussen wel dat ik ook twee miskramen had voor ik een goede zwangerschap kreeg en ik was er ook de derde keer van overtuigd dat het mis ging. Zwanger raken kon ik makkelijk maar zwanger blijven was niet voor mij weggelegd, daar was ik van overtuigd. Ik dacht dat het minder zou worden na een eerste goede echo, toen nadat ik de termijn voorbij was dat het de vorige keer mis ging, toen na de twaalf weken en zo verlegde ik dat punt steeds. Bij mij is mijn zwangerschap nooit meer zorgeloos geworden en ik heb er zelfs psychische hulp bij gehad omdat ik doorsloeg in de angst. Wat je er aan kan doen weet ik niet zo goed, had ik daar het antwoord maar op voor jou. Ik hoop en gun je oprecht dat je op een punt in je zwangerschap komt dat je de angsten los kan laten en anders geef ik je echt de tip er heel veel over te praten.
Wat misschien een troost is waar je nu niets aan hebt maar voor later is dat het moment dat mijn dochter geboren was was ik ook ineens alle angst kwijt. Ik was heel bang dat ik bang zou zijn dat ze na haar geboorte alsnog dood zou gaan maar daar heb ik gelukkig geen last van.
Probeer jezelf niet al te verplicht op te leggen om te genieten, als het niet lukt dan lukt het niet. Ik weet van mezelf dat ik heel krampachtig probeerde die roze wolk te vinden maar als hij er niet is dan is het ook goed. Het maakt je geen slecht mens
Veel sterkte, ik blijf hopen dat je uiteindelijk op een fijne zwangerschap terug kan kijken
Ik voel me dan ook steeds schuldig naar de baby toe dat ik van de zwangerschap niet kan genieten, of toch niet voor 100%..
Die dus... Herkenbaar op en topquote:Op woensdag 12 maart 2014 20:35 schreef StefanieV het volgende:
[..]
Ik lees precies mijn gedachten.. Eerst ging het beter gaan bij de 12-weken echo, daarna op 20 weken. Dan lag de grens op 26 weken en nu op 31 weken ben ik nog steeds ongerust en er precies van overrtuigd dat het nog fout zal lopen. Ik kan niet geloven dat het me gegund is om een baby te hebben.. Ik heb nog steeds geen oplossing gevonden om ermee om te gaan, ik hoop dat het betert als baby er is maar tot dan tel ik mijn dagen gewoon af..
Ik voel me dan ook steeds schuldig naar de baby toe dat ik van de zwangerschap niet kan genieten, of toch niet voor 100%..
Toch maar niet
[ Bericht 44% gewijzigd door _evenstar_ op 13-03-2014 15:32:55 ]
[ Bericht 44% gewijzigd door _evenstar_ op 13-03-2014 15:32:55 ]
Engaging Infinite Improbability Drive..
Lieve SQ vanuit het rammelaarstopic lees ik alle topics hier zijdelings mee en ik heb twee keer eerder met je meegeleefd en heb nu ook gejubeld bij je mooie echo en ik hoop echt zo ontzettend voor je dat je nog veel meer mooie echo's mag krijgen in de resterende maanden
Ik kan je zwarte gedachtes een beetje plaatsen.
Ik kan je zwarte gedachtes een beetje plaatsen.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt. Heb je ongetwijfeld helemaal niets aan maar ik wilde even laten weten dat ik aan je denk en echt heel erg hoop dat je tzt een beetje meer kunt genieten van je zwangerschap
Ik heb geen tips en ik ga ook niet zeggen dat het allemaal.wel goed komt,
Ik wil je alleen een dikke knuffel geven en zeggen dat ik.je heel stoer vind dat je het zo open bespreekt!
Ik hoop oprecht dat je iemand vind die jouw angst begrijpt en jouw enigszins vertrouwen geeft.
Ik wil je alleen een dikke knuffel geven en zeggen dat ik.je heel stoer vind dat je het zo open bespreekt!
Ik hoop oprecht dat je iemand vind die jouw angst begrijpt en jouw enigszins vertrouwen geeft.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
ik vind het echt heel fijn om al jullie reacties te lezen. Dat doet me ontzettend goed. 
Het is niet fijn dat zoveel mensen zich zo (hebben) moeten voelen, maar wel fijn (voor iedereen denk ik) dat je niet alleen bent.
Ik heb dit topic overigens niet alleen voor mezelf geopend, maar voor iedereen die de behoefte voelt om daar over te praten.
Het is niet fijn dat zoveel mensen zich zo (hebben) moeten voelen, maar wel fijn (voor iedereen denk ik) dat je niet alleen bent. Ik heb dit topic overigens niet alleen voor mezelf geopend, maar voor iedereen die de behoefte voelt om daar over te praten.
disclaimer
Goed zo meid! Miaschien is het hier een plaats te geven. Ben je ook nog elk toiletbezoek verbaasd dat er niks te zien is?
nee, daar maak ik me weinig zorgen over. Het is meer dat ik denk dat het kind in m'n buik allang dood is. Dat was de eerste keer namelijk ook zo.quote:
Goed zo meid! Miaschien is het hier een plaats te geven. Ben je ook nog elk toiletbezoek verbaasd dat er niks te zien is?
disclaimer
Lieve SQ, ik heb geen woorden om je uit deze gedachten te trekken maar ik hoop dat deze gevoelens/angsten tijdelijk zijn en dat je uiteindelijk tóch (op zijn minst een beetje) onbezorgd kunt gaan genieten!
Ik herken het gedeeltelijk. Na mijn missed abortion incl 2 curretages kan ik ook niet echt onbezorgd genieten van deze zwangerschap. Ik ben ook niet echt (heel) blij eigenlijk doe ik een beetje stoer alsof het niet zo is en wil eigenlijk zo min mogelijk over mijn zwangerschap praten in het 'echie'. Ik heb een aantal jaar geleden een zwangerschap laten afbreken en die ma is mijn 'straf' daarvoor geweest. En als ie het wel blijft doen, dan zal er wel wat mis mee zijn. Ik weet ook niet hoe ik het heb al een week in afwachting van die freakin' nipttest. Vandaag bevestiging van de GUO voor volgende week en het liefst ga ik een winterslaap houden en word ik wakker als het kind gezond en wel in mijn armen ligt 
Maw je hebt er geen reet aan maar je bent niet alleen
Ik herken het gedeeltelijk. Na mijn missed abortion incl 2 curretages kan ik ook niet echt onbezorgd genieten van deze zwangerschap. Ik ben ook niet echt (heel) blij
eigenlijk doe ik een beetje stoer alsof het niet zo is en wil eigenlijk zo min mogelijk over mijn zwangerschap praten in het 'echie'. Ik heb een aantal jaar geleden een zwangerschap laten afbreken en die ma is mijn 'straf' daarvoor geweest. En als ie het wel blijft doen, dan zal er wel wat mis mee zijn. Ik weet ook niet hoe ik het heb al een week in afwachting van die freakin' nipttest. Vandaag bevestiging van de GUO voor volgende week en het liefst ga ik een winterslaap houden en word ik wakker als het kind gezond en wel in mijn armen ligt Maw je hebt er geen reet aan maar je bent niet alleen
No one can make you feel inferior without your consent - Eleanor Roosevelt
Dit had ik zo erg. Elk bezoek (en ik moest vaak) verwachtte ik bloed. Als ik 's avonds thuis was en de gordijnen dicht waren controleerde ik om de vijf minuten.quote:
Goed zo meid! Miaschien is het hier een plaats te geven. Ben je ook nog elk toiletbezoek verbaasd dat er niks te zien is?
En ik voelde me zo schuldig. Ik had nooit een miskraam gehad, maar ik durfde echt niet te geloven dat het al de tweede keer raak was en dat mij een baby gegund was
Achteraf kan ik wel een paar leuke dingen van mijn zwangerschap opnoemen. Maar het zorgeloos genieten waar ik wel eens over hoor, dat heb ik helaas nooit mee gemaakt
Stormqueen. Knap dat je het zo voor jezelf kan verwoorden. Praat er vooral over. En als je na een echo zelfs voor maar een paar uur kan genieten. Geloof me dat zijn de dingen die je later ook herinnert.
Sterkte met deze lange eerste weken.
Hoe logisch te verklaren je gevoelens ook zijn door de eerdere miskramen, hou je er ook rekening mee dat dit ook een hormonale oorzaak kan hebben? Het is minder bekend, maar er bestaat ook zoiets als een prenatale depressie. Daar kun je begeleiding bij krijgen, en dat kan je helpen om door de zwangerschap heen te komen. Want boy, negen maanden duren lang als je je tegen alle logica en verwachtingen in niet gelukkig en blij voelt.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ja, ik ga dat morgen ook aankaarten (als ik durfquote:
Hoe logisch te verklaren je gevoelens ook zijn door de eerdere miskramen, hou je er ook rekening mee dat dit ook een hormonale oorzaak kan hebben? Het is minder bekend, maar er bestaat ook zoiets als een prenatale depressie. Daar kun je begeleiding bij krijgen, en dat kan je helpen om door de zwangerschap heen te komen. Want boy, negen maanden duren lang als je je tegen alle logica en verwachtingen in niet gelukkig en blij voelt.
) maar ja, waar ik wel een beetje mee zit, wat is normaal? Hoe meer ik lees, hoe meer ik er van overtuigd raak dat het helemaal niet zo raar is. En toch hoor je daar maar zo zelden mensen over.
disclaimer
Ik hoop ook heel erg dat ik er blij om kan zijn. Ben nu alleen nog maar bang, inderdaad om een dood niet gegroeid vlekje te zien. Inderdaad vanwege de gedachte "dat kan ik toch niet" bij de vorige echo was ik een week gerust. Bij die van vrijdag duurt het tien weken voor een volgende echo. Dat is lang volhouden! Mijn arme lieverd van een man probeert me steeds vertrouwen te geven maar het lukt nog niet echt
is dat niet een gevalletje vuile was hang je niet buiten? Zien vrouwen het niet vaker als een soort falen als hun zwangerschap niet helemaal geweldig is?quote:
[..]
Ja, ik ga dat morgen ook aankaarten (als ik durf
Ik vond het ook heel erg moeilijk en heb het met de verloskundige en met de gynaecoloog ook niet echt besproken. Ik heb daar echt spijt van, ik denk dat begeleiding wel degelijk had geholpen.quote:
[..]
Ja, ik ga dat morgen ook aankaarten (als ik durf
Wat is normaal? Normaal is denk ik dat je je uiteraard zorgen maakt, dat is denk ik inherent aan zwanger zijn en een kind hebben. Zorgenvrij ben je nooit meer. Wat niet normaal is, is als je dagen zwart zijn en blijven, dat je beste dagen wat grijzer zijn. Dat een goede dag betekent dat je die dikke buik nou eens niet afschuwelijk vindt, maar bedenkt dat ie misschien ook wel een beetje mooi zou kunnen zijn.
Als het de onzekerheid door de miskramen is, kan je gevoel door de duur van je zwangerschap en bevestigingen als goede echo's en het voelen van je baby een stuk beter worden. Zorgenvrij, nee, maar l gelukkiger, blijer.
Ik weet nog precies op welke dag het fout ging bij mij. Op vrijdag was er nog niets aan de hand, was ik 14 weken zwanger, en op zaterdag werd ik wakker en was de wereld zwart. En dat issie eigenlijk gebleven tot de bevalling.
Hou ook in gedachten dat als het een prenatale depressie is, de kans op een postnatale depressie en zelfs psychose groter is dan anders. Dus al een vinger aan de pols is dan misschien wel een goed idee.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
ik hoop het ook zo ontzettend voor je! Ik stel me er nu maar op in dat het nog best een tijdje kan duren, dan valt het misschien nog mee...quote:
Ik hoop ook heel erg dat ik er blij om kan zijn. Ben nu alleen nog maar bang, inderdaad om een dood niet gegroeid vlekje te zien. Inderdaad vanwege de gedachte "dat kan ik toch niet" bij de vorige echo was ik een week gerust. Bij die van vrijdag duurt het tien weken voor een volgende echo. Dat is lang volhouden! Mijn arme lieverd van een man probeert me steeds vertrouwen te geven maar het lukt nog niet echt
disclaimer
SQ ik snap je angst zo goed. Ik ben er bij mij altijd vanuit gegaan dat het door de hele MMM komt, maar misschien hebben zwangerschappen gewoon dit effect op mij.
Ook bij de eerste zwangerschap heeft het heel lang geduurd voor ik ervan kon genieten. Ik leefde van echo naar echo, moest tussendoor telkens met de Angelsounds luisteren om te horen of de baby het nog wel deed.
En bij deze zwangerschap is het net zo, zo niet nog erger, want tussen L. en deze zwangerschap zit ook een miskraam met 6 weken. De miskraam op zich kan ik prima mee leven, ik ga ervan uit dat het kindje simpelweg niet gezond was. Maar door die miskraam is de angst dat het niet goed zou gaan deze zwangerschap verdubbeld.
Deze zwangerschap heb ik tot de 11e week vaak bloedverlies gehad en was dan overtuigd dat ze dood waren. Tot ik op de echo weer twee spartelende mini's zag en daar kon ik dan net als jij een paar dagen op teren. Om vervolgens weer bloed te hebben of zonder bloed gewoon weer die onzekerheid te voelen. Een broertje of zusje voor L. zou er vast niet komen. En dan de mensen die zeggen dat het allemaal goed komt, vast heel lief bedoeld, maar het is niet wat je wilt horen. Ik heb het dus ook bijna tegen niemand verteld om dit soort reacties te voorkomen. Ik heb weleens gezegd dat ik zou willen dat ik in zwangere toestand het IQ van een goudvis had. Dat je gewoon simpelweg te dom bent om er bij stil te staan dat het ook fout kan gaan, gewoon hupsa die roze wolk op en genieten.
Bij beide zwangerschappen begon bij mij het vertrouwen eigenlijk pas wat te groeien na de 20 weken. Toen voelde ik de kindjes dagelijks bewegen en dat was de geruststelling die ik nodig had. Al is daarmee de angst nog niet compleet weg. Zelfs nu nog kan ik soms best in doemscenario's denken. Bijvoorbeeld bij het maken van een traktatie voor L. Aan haar traktatie hangen 2 kaartjes. Eentje met "hoera L. is grote zus" en een aparte met de namen van de jongens en daarbij gaat dan dus door mijn hoofd dat het tweede kaartje er vanaf gehaald zou kunnen worden als we toch maar met een kindje thuis blijken te komen en dan kan de naam van het ene kindje achterop het kaartje waar hoera L. is grote zus op staat.
Hetzelfde geldt voor het geboortekaartje, ook die kan heel simpel aangepast worden naar een kaartje voor één kindje. Het is echt heel naar om zo te denken, maar ik kan er gewoon niets aan doen. Ik geloof het allemaal pas echt als ik straks beide jongens gezond en wel op mijn borst heb liggen. En dan maakt deze angst plaats voor weer nieuwe angsten.
Goed dat je het bespreekbaar maakt overigens, want het komt denk ik vaker voor dan je misschien zou verwachten.
Ook bij de eerste zwangerschap heeft het heel lang geduurd voor ik ervan kon genieten. Ik leefde van echo naar echo, moest tussendoor telkens met de Angelsounds luisteren om te horen of de baby het nog wel deed.
En bij deze zwangerschap is het net zo, zo niet nog erger, want tussen L. en deze zwangerschap zit ook een miskraam met 6 weken. De miskraam op zich kan ik prima mee leven, ik ga ervan uit dat het kindje simpelweg niet gezond was. Maar door die miskraam is de angst dat het niet goed zou gaan deze zwangerschap verdubbeld.
Deze zwangerschap heb ik tot de 11e week vaak bloedverlies gehad en was dan overtuigd dat ze dood waren. Tot ik op de echo weer twee spartelende mini's zag en daar kon ik dan net als jij een paar dagen op teren. Om vervolgens weer bloed te hebben of zonder bloed gewoon weer die onzekerheid te voelen. Een broertje of zusje voor L. zou er vast niet komen. En dan de mensen die zeggen dat het allemaal goed komt, vast heel lief bedoeld, maar het is niet wat je wilt horen. Ik heb het dus ook bijna tegen niemand verteld om dit soort reacties te voorkomen. Ik heb weleens gezegd dat ik zou willen dat ik in zwangere toestand het IQ van een goudvis had. Dat je gewoon simpelweg te dom bent om er bij stil te staan dat het ook fout kan gaan, gewoon hupsa die roze wolk op en genieten.
Bij beide zwangerschappen begon bij mij het vertrouwen eigenlijk pas wat te groeien na de 20 weken. Toen voelde ik de kindjes dagelijks bewegen en dat was de geruststelling die ik nodig had. Al is daarmee de angst nog niet compleet weg. Zelfs nu nog kan ik soms best in doemscenario's denken. Bijvoorbeeld bij het maken van een traktatie voor L. Aan haar traktatie hangen 2 kaartjes. Eentje met "hoera L. is grote zus" en een aparte met de namen van de jongens en daarbij gaat dan dus door mijn hoofd dat het tweede kaartje er vanaf gehaald zou kunnen worden als we toch maar met een kindje thuis blijken te komen en dan kan de naam van het ene kindje achterop het kaartje waar hoera L. is grote zus op staat.
Hetzelfde geldt voor het geboortekaartje, ook die kan heel simpel aangepast worden naar een kaartje voor één kindje. Het is echt heel naar om zo te denken, maar ik kan er gewoon niets aan doen. Ik geloof het allemaal pas echt als ik straks beide jongens gezond en wel op mijn borst heb liggen. En dan maakt deze angst plaats voor weer nieuwe angsten.
Goed dat je het bespreekbaar maakt overigens, want het komt denk ik vaker voor dan je misschien zou verwachten.
Goed topic inderdaad SQ. Net wat Nikki ook zegt, het komt misschien vaker voor dan je denkt maar er wordt weinig over gesproken.
Het bespreekbaar maken is denk al een hele stap.
Hoop dat je hierdoor ook de moed hebt om het aan te kaarten bij je vk/gyn.
Het bespreekbaar maken is denk al een hele stap.
Hoop dat je hierdoor ook de moed hebt om het aan te kaarten bij je vk/gyn.
Denk dat je daarmee deels spijker op zijn kop slaat.quote:
[..]
is dat niet een gevalletje vuile was hang je niet buiten? Zien vrouwen het niet vaker als een soort falen als hun zwangerschap niet helemaal geweldig is?
SQ omdat iets vaker voorkomt , maakt het niet meteen normaal he
Engaging Infinite Improbability Drive..
Lieve skjoe, Ik vind het vooral heel erg rot voor jou dat je je zo naar voelt. Ik had je zo iets anders gegund... Hoop ook niet dat ik je het gevoel heb gegeven dat ik vind dat je zeurt want dat vind ik niet.
Ik denk dat het niet "normaal" is om je zo te voelen, in de zin dat je nu door de reacties ziet dat het niet zeldzaam is, maar dat dat nog niet betekent dat je je aanstelt en het er maar bij moet laten zitten.
Misschien doen juist teveel vrouwen dat. Ik herken dat gevoel niet op dit moment maar wel van een hele zwarte periode eerder in mijn leven.
Jouw gevoelens beperken jouw geluk en het is je goed recht om dat aan te kaarten om te zien of er iets aan te doen valt met hulp.
Weet niet of ik duidelijk overkom, maar ik herken zo veel in die gedachten dat je mensen zou lastig vallen of geen hulp verdient omdat het niet erg genoeg is, of dat je je aanstelt.
En roze wolk is niet verplicht maar t is wel fijn om met iemand over je zwarte te praten denk ik.
Ik denk dat het niet "normaal" is om je zo te voelen, in de zin dat je nu door de reacties ziet dat het niet zeldzaam is, maar dat dat nog niet betekent dat je je aanstelt en het er maar bij moet laten zitten.
Misschien doen juist teveel vrouwen dat. Ik herken dat gevoel niet op dit moment maar wel van een hele zwarte periode eerder in mijn leven.
Jouw gevoelens beperken jouw geluk en het is je goed recht om dat aan te kaarten om te zien of er iets aan te doen valt met hulp.
Weet niet of ik duidelijk overkom, maar ik herken zo veel in die gedachten dat je mensen zou lastig vallen of geen hulp verdient omdat het niet erg genoeg is, of dat je je aanstelt.
En roze wolk is niet verplicht maar t is wel fijn om met iemand over je zwarte te praten denk ik.
Kwak
En in dit topic gewoon even een
Of het nu normaal is of niet, het is naar dat je je zo voelt En pas goed op jezelf! Als je stemming een zwak punt is, ben je onder invloed van hormonen extra kwetsbaar...
Of het nu normaal is of niet, het is naar dat je je zo voelt
En pas goed op jezelf! Als je stemming een zwak punt is, ben je onder invloed van hormonen extra kwetsbaar...
Oude (on)bekende.
Van jouw angsten heb ik inderdaad ook veel meegelezen Nikki, omdat ik toen net begon met meelezen hier. En voor jou heb ik ook ontzettend veel bewondering, omdat jij ook iemand bent die erg eerlijk is over haar gevoelens en dat ook durft te zeggen 
Miss_Sly, je bent voor mij ook vanaf mijn eerste miskraam een grote steun geweest, al speelde jouw verhaal ver voor mijn tijd en heb ik daar toen niks van meegekregen. Maar ook het feit dat het met jou ook in orde is gekomen sterkt enorm.
Evenstar, dat is ook weer zo natuurlijk. Ik hoop dat ik een begripvolle vk aan de lijn tref morgen
Miss_Sly, je bent voor mij ook vanaf mijn eerste miskraam een grote steun geweest, al speelde jouw verhaal ver voor mijn tijd en heb ik daar toen niks van meegekregen. Maar ook het feit dat het met jou ook in orde is gekomen sterkt enorm.
Evenstar, dat is ook weer zo natuurlijk. Ik hoop dat ik een begripvolle vk aan de lijn tref morgen
disclaimer
Ach SQ, ik zou je zo graag blij en gelukkig en bovenop een roze wolk zien, zoals 'men' denkt dat een zwangerschap is, maar een roze wolk is niet vanzelfsprekend en zeker niet de volle negen maanden aanwezig. Ik hoop van harte dat je gaandeweg je zwangerschap meer roze momenten zult krijgen.
Spreek je uit, hier, maar vooral ook tegen je verloskundige, je partner, je naasten. Het is zo fijn als zij je in ieder geval kunnen begrijpen, begeleiden en accepteren dat je het zo voelt een ervaart.
Dikke
Spreek je uit, hier, maar vooral ook tegen je verloskundige, je partner, je naasten. Het is zo fijn als zij je in ieder geval kunnen begrijpen, begeleiden en accepteren dat je het zo voelt een ervaart.
Dikke
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
SQ het is niet te vergelijken. Maar ik vond het verschrikkelijk om zwanger te zijn. Alles ging goed, ik had geen klachten, maar ik vond zwanger zijn echt verschrikkelijk (maar wilde wel graag een kindje)
Ik geneerde me natuurlijk verschrikkelijk hierover, zoveel vrouwen vinden het fantastisch om zwanger te zijn..
Ik heb het uiteindelijk ook bespreekbaar gemaakt en dit heeft mij echt heel erg geholpen.
Gevoel en rationeel / logisch denken liggen zo ver uit elkaar
Een dikke knuffel voor jou
En knap dat je het hier i.i.g al zo goed bespreekbaar weet te maken
Alles ging goed, ik had geen klachten, maar ik vond zwanger zijn echt verschrikkelijk (maar wilde wel graag een kindje)Ik geneerde me natuurlijk verschrikkelijk hierover, zoveel vrouwen vinden het fantastisch om zwanger te zijn..
Ik heb het uiteindelijk ook bespreekbaar gemaakt en dit heeft mij echt heel erg geholpen.
Gevoel en rationeel / logisch denken liggen zo ver uit elkaar
Een dikke knuffel voor jou
En knap dat je het hier i.i.g al zo goed bespreekbaar weet te maken
Life is what happens while you are busy making other plans...
In Z&G had ik het al wel geschreven, maar voor mij ook veel herkenning SQ. Die enorme onzekerheid of in mijn geval meer nog ontkennen dat er een zwangerschap was zodat ik die ook niet kon verliezen heeft tot na de nekplooimeting geduurd. Een klein beetje vertrouwen is pas na de SEO gekomen. Maar die roze wolk...die is er nu nog steeds niet...angst voor de bevalling op basis van hoe het bij m'n eerste ging en wetend dat ik daarna depressief ben geworden, maken dat het nu met schopjes nog niet 'goed' is in m'n hoofd. Er zijn zat dagen dat ik me op m'n werk staande houdt, maar thuis werkelijk niets meer waard ben.
Je hoort/ziet weinig over dit onderwerp en ik heb er bij m'n tweede miskraam ook voor gekozen om het bijna niemand te vertellen ivm de manier waarop mensen reageerden na m'n mola. Het is zo ontzettend niet voor te stellen wat voor impact een miskraam kan hebben op iemand. Reacties zijn daardoor zoals jij aangeeft al heel snel ontzettend pijnlijk en komen juist niet begripvol over ook al zijn ze waarschijnlijk wel zo bedoeld.
Ben de draad van m'n verhaal kwijt, maar ik hoop dat je voelt dat er aan je gedacht wordt. Je bent goed bezig met het plan om voor hulp te kijken. Sterkte daarbij. Ratio en gevoel liggen soms mijlenver uit elkaar.
Ik zou nog veel meer willen delen, maar kan de juiste woorden niet vinden. Ik vind het knap dat jij dat wel kunt.
Je hoort/ziet weinig over dit onderwerp en ik heb er bij m'n tweede miskraam ook voor gekozen om het bijna niemand te vertellen ivm de manier waarop mensen reageerden na m'n mola. Het is zo ontzettend niet voor te stellen wat voor impact een miskraam kan hebben op iemand. Reacties zijn daardoor zoals jij aangeeft al heel snel ontzettend pijnlijk en komen juist niet begripvol over ook al zijn ze waarschijnlijk wel zo bedoeld.
Ben de draad van m'n verhaal kwijt, maar ik hoop dat je voelt dat er aan je gedacht wordt. Je bent goed bezig met het plan om voor hulp te kijken. Sterkte daarbij. Ratio en gevoel liggen soms mijlenver uit elkaar.
Ik zou nog veel meer willen delen, maar kan de juiste woorden niet vinden. Ik vind het knap dat jij dat wel kunt.
Wat een fijn topic is dit, niet voor de herkennende mensen maar omdat je elkaar hier doorheen kan helpen. Er zijn voor elkaar, alleen al door het herkennen van dingen. Wetende dat je niet alleen bent.
SQ: in het depressief door de hormonen topic staan wat verhalen hierover. En wat miss_sly ook zegt: praat erover, zo snel mogelijk. Misschien is het snel over, dat zou fijn zijn, maar als het lang duurt, is elk beetje steun en erkenning ontzettend, gigantisch, verschrikkelijk waardevol. Zoek bij wie je open en eerlijk kunt zijn. Sterkte.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Lieve SQ,
Ik lees hier zijdelings verschillende topics mee, en zo ook jouw verhaal. Ik heb zelf nog geen enkele ervaring met zwanger zijn en alles wat daarbij komt kijken, dus in dat opzicht kan ik weinig zinnigs bijdragen.
Ik heb echter wel een achtergrond in de psychologie en ik denk dat het inderdaad goed is om iemand te zoeken waarmee je hierover kunt praten. Juist iemand die wat verder bij je vandaan staat; die persoon staat er neutraler in en zal minder snel de neiging hebben om te vervallen in "Komt-wel-goed-schatje"-uitspraken. Want zulke uitspraken doen mensen vooral omdat ze niet weten wat ze anders moeten zeggen (met de beste bedoelingen uiteraard).
Heel kort door de bocht advies (maar zoek vooral iemand die je uitgebreid kan helpen!):
• Stop je gedachten niet weg, dat werkt uiteindelijk alleen maar averechts. Je angst/negatieve gedachten zijn er nu eenmaal, en die zijn niet zomaar te negeren.
• Als het lukt, probeer dan wel kritisch te kijken naar je negatieve gedachten. Hoe groot is de kans werkelijk dat er iets mis gaat in een bepaald stadium? Dat wil niet zeggen dat je er dan niet meer aan 'mag' denken, maar probeer je gedachten af en toe te 'toetsen' aan de realiteit.
• Gun jezelf af en toe bewust de tijd om te formuleren waar je bang voor bent. Praat er bijvoorbeeld regelmatig over met je man tijdens de afwas (ik noem maar wat), en ga daarna bewust iets anders doen. Met zo'n regelmatig uitlaatklep-momentje is het op andere momenten soms iets makkelijker van je af te zetten.
Ik hoop dat je er iets aan hebt, maar vooral dat je een manier vindt om er mee om te gaan die voor jou werkt!
Ik lees hier zijdelings verschillende topics mee, en zo ook jouw verhaal. Ik heb zelf nog geen enkele ervaring met zwanger zijn en alles wat daarbij komt kijken, dus in dat opzicht kan ik weinig zinnigs bijdragen.
Ik heb echter wel een achtergrond in de psychologie en ik denk dat het inderdaad goed is om iemand te zoeken waarmee je hierover kunt praten. Juist iemand die wat verder bij je vandaan staat; die persoon staat er neutraler in en zal minder snel de neiging hebben om te vervallen in "Komt-wel-goed-schatje"-uitspraken. Want zulke uitspraken doen mensen vooral omdat ze niet weten wat ze anders moeten zeggen (met de beste bedoelingen uiteraard).
Heel kort door de bocht advies (maar zoek vooral iemand die je uitgebreid kan helpen!):
• Stop je gedachten niet weg, dat werkt uiteindelijk alleen maar averechts. Je angst/negatieve gedachten zijn er nu eenmaal, en die zijn niet zomaar te negeren.
• Als het lukt, probeer dan wel kritisch te kijken naar je negatieve gedachten. Hoe groot is de kans werkelijk dat er iets mis gaat in een bepaald stadium? Dat wil niet zeggen dat je er dan niet meer aan 'mag' denken, maar probeer je gedachten af en toe te 'toetsen' aan de realiteit.
• Gun jezelf af en toe bewust de tijd om te formuleren waar je bang voor bent. Praat er bijvoorbeeld regelmatig over met je man tijdens de afwas (ik noem maar wat), en ga daarna bewust iets anders doen. Met zo'n regelmatig uitlaatklep-momentje is het op andere momenten soms iets makkelijker van je af te zetten.
Ik hoop dat je er iets aan hebt, maar vooral dat je een manier vindt om er mee om te gaan die voor jou werkt!
♥ Minion ♥ mei 2015
♥ Pitbull ♥ dec 2017
♥ Pitbull ♥ dec 2017
SQ
Die onzekerheid en gedachten zijn - ook voor mij - herkenbaar. Bij de oudste ben ik pas begonnen met voorbereiden na de 30 weken. 'Want dan hoef je niet zoveel op te ruimen als het mis gaat'.
Bij de tweede kon ik het wat meer loslaten omdat het al eens goed was gegaan. Maar dit keer...
Na een MA met de 14 weken en een miskraam met 6 weken plus een drama bevalling van onze tweede waarbij we hem bijna kwijt waren vind ik het moeilijk om voluit te kunnen genieten. Met vlagen grijpt echt dat gevoel van 'het kan allemaal fout gaan, geniet er maar niet teveel van' me echt aan. Maar dat bespreekbaar maken met de vk of de gyn is weer een ander verhaal (of met mijn man, ben daar niet zo goed in weet ik ondertussen).
Van de week nog weer toen ik de gyn van de MA tegenkwam. Daar kan ik echt weer slecht van slapen...
Hoop dat de echo goed is en je wat meer vertrouwen kan krijgen, maar dat gevoel loslaten is zooo moeilijk!
Hoe ermee om te gaan... daar heb ik dus niet echt tips voor helaas.
Die onzekerheid en gedachten zijn - ook voor mij - herkenbaar. Bij de oudste ben ik pas begonnen met voorbereiden na de 30 weken. 'Want dan hoef je niet zoveel op te ruimen als het mis gaat'.
Bij de tweede kon ik het wat meer loslaten omdat het al eens goed was gegaan. Maar dit keer...
Na een MA met de 14 weken en een miskraam met 6 weken plus een drama bevalling van onze tweede waarbij we hem bijna kwijt waren vind ik het moeilijk om voluit te kunnen genieten. Met vlagen grijpt echt dat gevoel van 'het kan allemaal fout gaan, geniet er maar niet teveel van' me echt aan. Maar dat bespreekbaar maken met de vk of de gyn is weer een ander verhaal (of met mijn man, ben daar niet zo goed in weet ik ondertussen).
Van de week nog weer toen ik de gyn van de MA tegenkwam. Daar kan ik echt weer slecht van slapen...
Hoop dat de echo goed is en je wat meer vertrouwen kan krijgen, maar dat gevoel loslaten is zooo moeilijk!
Hoe ermee om te gaan... daar heb ik dus niet echt tips voor helaas.
SQ, wat naar dat je je zo voelt, dat herken ik gelukkig niet zo.
Maar ik heb wel wat te zeggen over "wat is normaal"... normaal is een heel ruim begrip natuurlijk.
Maar op het moment dat jij er last van hebt, lijkt het me prima om aan te kaarten hoe je je voelt.
Het is jammer dat je over het algemeen vaak, alleen de "roze wolk" verhalen hoort, terwijl er echt meer mensen zijn met zulke gevoelens als die van jou. En gelukkig vind je er hier dan wel wat, soms scheelt het een beetje om te weten dat je niet de enige bent.
Maakt je gevoel misschien niet anders, maar herkenning kan ook helpen.
sterkte!
Maar ik heb wel wat te zeggen over "wat is normaal"... normaal is een heel ruim begrip natuurlijk.
Maar op het moment dat jij er last van hebt, lijkt het me prima om aan te kaarten hoe je je voelt.
Het is jammer dat je over het algemeen vaak, alleen de "roze wolk" verhalen hoort, terwijl er echt meer mensen zijn met zulke gevoelens als die van jou. En gelukkig vind je er hier dan wel wat, soms scheelt het een beetje om te weten dat je niet de enige bent.
Maakt je gevoel misschien niet anders, maar herkenning kan ook helpen.
sterkte!
Mama van 2 lieve meiden :)
Roze wolk... Blijde verwachting... Hoera ende gloria.
Helaas niet bij iedereen
Los van de lichamelijke ellende (voor zover dat mogelijk is), heb ik me tijdens mijn zwangerschappen ook geestelijk rot gevoeld.
Depressief, alles donker. Schuldgevoelens omdat ik niet kon "genieten", maar ook woede om zoveel onrecht. Walgen van je eigen zelfmedelijden, maar te beroerd om daar iets aan te kunnen doen.
Blij zijn met elke minuut die verstreken is, weer een minuut dichter bij de finish. Snakkend naar adem, maar tevergeefs. Want hoe kun je ademhalen met die zware verstikkende deken van lood die bovenop op je ligt? die constante onzichtbare handen die zich om je strot klauwen? Adem, lucht, licht! Maandenlang nergens te bekennen. Meerdere malen heb ik gedacht echt gek te zijn geworden. Volkomen doorgedraaid. De dwanggedachten die steeds boven kwamen, de moeilijk weg te duwen angsten dat mijn kind mismaakt zou zijn, vergiftigd door mijn zieke gedachten in combinatie met de medicijnen die ik moest gebruiken, het tekort aan voedingsstoffen en vitaminen die ik binnen kreeg....
Hoe kon ik in vredesnaam een gezond kind krijgen?
De zwangerschap ontkennen en weg proberen te denken.
Herkenbaar.
Stikjaloers zijn op vrolijke bolle babymama's die voor hun ongeboren kinderen aan het winkelen waren, buikfotoshoots, pretecho's, buik beschilderen, dagboeken bijhouden. Keuvelend genieten en bewust met de zwangerschap bezig zijn.
Ik wil ook!!!
Oh darn, maar ik BEN zwanger.
Maar ik was een hoopje ellende, kon me totaal niet identificeren met die blijheid, hoe graag ik ook wilde
Een eindeloze hel vond ik het.
Het goede nieuws....
Na de geboorte van alledrie mijn zoons was het vrijwel meteen klaar. De duistere mist trok weg.
Ik kon weer ademen, denken, liefhebben
En eten 
Voel je alsjeblieft niet schuldig. Niet tegenover je vent, je (ongeboren) kind of jezelf. Het is allemaal al moeilijk zat. Hormonen kunnen nou eenmaal evil zijn
Veel sterkte
Helaas niet bij iedereen
Los van de lichamelijke ellende (voor zover dat mogelijk is), heb ik me tijdens mijn zwangerschappen ook geestelijk rot gevoeld.
Depressief, alles donker. Schuldgevoelens omdat ik niet kon "genieten", maar ook woede om zoveel onrecht. Walgen van je eigen zelfmedelijden, maar te beroerd om daar iets aan te kunnen doen.
Blij zijn met elke minuut die verstreken is, weer een minuut dichter bij de finish. Snakkend naar adem, maar tevergeefs. Want hoe kun je ademhalen met die zware verstikkende deken van lood die bovenop op je ligt? die constante onzichtbare handen die zich om je strot klauwen? Adem, lucht, licht! Maandenlang nergens te bekennen. Meerdere malen heb ik gedacht echt gek te zijn geworden. Volkomen doorgedraaid. De dwanggedachten die steeds boven kwamen, de moeilijk weg te duwen angsten dat mijn kind mismaakt zou zijn, vergiftigd door mijn zieke gedachten in combinatie met de medicijnen die ik moest gebruiken, het tekort aan voedingsstoffen en vitaminen die ik binnen kreeg....
Hoe kon ik in vredesnaam een gezond kind krijgen?
De zwangerschap ontkennen en weg proberen te denken.
Herkenbaar.
Stikjaloers zijn op vrolijke bolle babymama's die voor hun ongeboren kinderen aan het winkelen waren, buikfotoshoots, pretecho's, buik beschilderen, dagboeken bijhouden. Keuvelend genieten en bewust met de zwangerschap bezig zijn.
Ik wil ook!!!
Oh darn, maar ik BEN zwanger.
Maar ik was een hoopje ellende, kon me totaal niet identificeren met die blijheid, hoe graag ik ook wilde
Een eindeloze hel vond ik het.
Het goede nieuws....
Na de geboorte van alledrie mijn zoons was het vrijwel meteen klaar. De duistere mist trok weg.
Ik kon weer ademen, denken, liefhebben
En eten Voel je alsjeblieft niet schuldig. Niet tegenover je vent, je (ongeboren) kind of jezelf. Het is allemaal al moeilijk zat. Hormonen kunnen nou eenmaal evil zijn
Veel sterkte
.... met gevoel voor drama....
Ik denk dat ze niet bij je in de buurt zit, maar las geweldige recensies over http://www.dianakoster.nl/
En misschien hebben andere zwangeren met soortgelijke gedachten die wel in die contreien wonen er iets aan anders.
En misschien hebben andere zwangeren met soortgelijke gedachten die wel in die contreien wonen er iets aan anders.
"He who gives up freedom for safety deserves neither" Benjamin Franklin
Eerlijk gezegd denk ik niet dat SQ daar iets aan heeft.quote:
Ik denk dat ze niet bij je in de buurt zit, maar las geweldige recensies over http://www.dianakoster.nl/
En misschien hebben andere zwangeren met soortgelijke gedachten die wel in die contreien wonen er iets aan anders.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ok, dat kan. Maar ik begreep dat ze hulp wou zoeken, en deze dame combineert het verloskundige zijn met het psychologische van nare ervaringen bij zwangerschappen en geboortes en alles wat ermee samenhangt.quote:
[..]
Eerlijk gezegd denk ik niet dat SQ daar iets aan heeft.
Op een website die iemand eerder in Z&G postte ivm het zoeken naar een verloskundige in je eigen dorp/stad (ben de site kwijt helaas) stonden er echt allemaal jubelende verhalen over haar, en met name door vrouwen die een (zeer) onprettige ervaring hadden gehad bij zwangerschappen en geboortes..
Vandaar dat ik het toch maar even meld. SQ (en anderen) kunnen uiteraard zelf beslissen wat ze er mee doen. Ik ben betreffende dame overigens niet, en ik ken haar ook niet.
"He who gives up freedom for safety deserves neither" Benjamin Franklin
Sorry, dat ik ff door je "stop" heen post: maar ik heb ff bij mignonne geïnformeerd, en Diana Koster heeft een voortreffelijke reputatie. Ff gecheckt voor het geval ik iets over een oplichtster gepost zou hebben..
"He who gives up freedom for safety deserves neither" Benjamin Franklin
Ik denk dat iemand als Diane Koster inderdaad best een grote toegevoegde waarde zou kunnen hebben. Niet iedere 'coach' (geen beschermde titel...) is even goed in wat ze doet, maar mevrouw Koster heeft haar sporen wel verdiend binnen die wereld.
Ik weet dat psychologe mw Frima van babyblues Domstad in Utrecht zich ook specialiseert in zwangerschapsgerelateerde psychische problematiek. Dat ging van vrouwen met onzekerheden over hun zwangerschap, tot vrouwen die moeite hadden met de verschuiving van hun 'rol' in het leven (van kind naar moeder bijv.), en ook tot vrouwen die last hebben van angsten, paniekaanvallen, dwangmatige handelingen of depressies in diverse gradaties.
In jouw stad zitten ook coaches en psychologen die ervaring hebben met het begeleiden van zwangere vrouwen met zulke problemen. Laat je door je verloskundige of huisarts adviseren over welke psychs of coaches 'goed' zijn naar hun idee.
Weet ajb, niet alleen jij maar wie dan ook, dat dit niet raar is. Onzekerheden, angsten en zwarte gedachten komen echt heel veel voor. En ik denk dat het inderdaad een beetje is wat Franny in Z&G al aanhaalde. We zijn een beetje calvinistisch met zn allen, dit soort dingen, daar moet je maar vooral een ander niet mee lastig vallen.
En daarbij, naast jezelf de tijd gunnen om bewust te formuleren waar je bang voor bent, gun jezelf ook de tijd om per dag te bedenken wat er allemaal wél leuk was of goed ging of normaal verliep. Dat kan zijn van "de zon scheen vandaag" tot "ik heb lekker gegeten" tot "ik heb een tarantula geaaid/doodgeslagen" (afhankelijk van je voorkeur ) weet ik het. Noem het maar op.
Soms duurt het een korte periode, soms duurt het langer, soms gaat het vanzelf weer over soms heb je wat steun van iemand nodig die echt buiten jezelf staat, er is niet zoveel over te zeggen. Maar het is zeker niet iets wat je verloskundige maar zelden hoort en het is ook niet iets waar ze niets mee kunnen. En mocht je iemand treffen met het empathisch vermogen van een lantaarnpaal, denk dan ook eens aan je huisarts, die kan in dit soort dingen zeker ook wat voor je betekenen.
Ik weet dat psychologe mw Frima van babyblues Domstad in Utrecht zich ook specialiseert in zwangerschapsgerelateerde psychische problematiek. Dat ging van vrouwen met onzekerheden over hun zwangerschap, tot vrouwen die moeite hadden met de verschuiving van hun 'rol' in het leven (van kind naar moeder bijv.), en ook tot vrouwen die last hebben van angsten, paniekaanvallen, dwangmatige handelingen of depressies in diverse gradaties.
In jouw stad zitten ook coaches en psychologen die ervaring hebben met het begeleiden van zwangere vrouwen met zulke problemen. Laat je door je verloskundige of huisarts adviseren over welke psychs of coaches 'goed' zijn naar hun idee.
Weet ajb, niet alleen jij maar wie dan ook, dat dit niet raar is. Onzekerheden, angsten en zwarte gedachten komen echt heel veel voor. En ik denk dat het inderdaad een beetje is wat Franny in Z&G al aanhaalde. We zijn een beetje calvinistisch met zn allen, dit soort dingen, daar moet je maar vooral een ander niet mee lastig vallen.
Deze tips, hele goede, absoluut doen!quote:
Lieve SQ,
Ik lees hier zijdelings verschillende topics mee, en zo ook jouw verhaal. Ik heb zelf nog geen enkele ervaring met zwanger zijn en alles wat daarbij komt kijken, dus in dat opzicht kan ik weinig zinnigs bijdragen.
Ik heb echter wel een achtergrond in de psychologie en ik denk dat het inderdaad goed is om iemand te zoeken waarmee je hierover kunt praten. Juist iemand die wat verder bij je vandaan staat; die persoon staat er neutraler in en zal minder snel de neiging hebben om te vervallen in "Komt-wel-goed-schatje"-uitspraken. Want zulke uitspraken doen mensen vooral omdat ze niet weten wat ze anders moeten zeggen (met de beste bedoelingen uiteraard).
Heel kort door de bocht advies (maar zoek vooral iemand die je uitgebreid kan helpen!):
• Stop je gedachten niet weg, dat werkt uiteindelijk alleen maar averechts. Je angst/negatieve gedachten zijn er nu eenmaal, en die zijn niet zomaar te negeren.
• Als het lukt, probeer dan wel kritisch te kijken naar je negatieve gedachten. Hoe groot is de kans werkelijk dat er iets mis gaat in een bepaald stadium? Dat wil niet zeggen dat je er dan niet meer aan 'mag' denken, maar probeer je gedachten af en toe te 'toetsen' aan de realiteit.
• Gun jezelf af en toe bewust de tijd om te formuleren waar je bang voor bent. Praat er bijvoorbeeld regelmatig over met je man tijdens de afwas (ik noem maar wat), en ga daarna bewust iets anders doen. Met zo'n regelmatig uitlaatklep-momentje is het op andere momenten soms iets makkelijker van je af te zetten.
Ik hoop dat je er iets aan hebt, maar vooral dat je een manier vindt om er mee om te gaan die voor jou werkt!
En daarbij, naast jezelf de tijd gunnen om bewust te formuleren waar je bang voor bent, gun jezelf ook de tijd om per dag te bedenken wat er allemaal wél leuk was of goed ging of normaal verliep. Dat kan zijn van "de zon scheen vandaag" tot "ik heb lekker gegeten" tot "ik heb een tarantula geaaid/doodgeslagen" (afhankelijk van je voorkeur
) weet ik het. Noem het maar op. Soms duurt het een korte periode, soms duurt het langer, soms gaat het vanzelf weer over soms heb je wat steun van iemand nodig die echt buiten jezelf staat, er is niet zoveel over te zeggen. Maar het is zeker niet iets wat je verloskundige maar zelden hoort en het is ook niet iets waar ze niets mee kunnen. En mocht je iemand treffen met het empathisch vermogen van een lantaarnpaal, denk dan ook eens aan je huisarts, die kan in dit soort dingen zeker ook wat voor je betekenen.
:)
Skjoe
Een reactie van mij kon niet uitblijven he? Ik had het al wel gezegd, maar ik vind het zo ontzettend verdrietig dat jij je zo moet voelen
ook hier veel herkenning, mijn gehele zwangerschap van Isabel heb ik wel tegen een prenatale depressie aangeschurkt (bij mij had wel of niet goed slapen een extreme invloed) en de angststoornis die zich toen ontwikkelde heb ik ook pas onlangs een soort van overwonnen. Mijn hele zwangerschap van Isabel was angstig, tot en met de bevalling aan toe. Ik kan me één gelukkig moment herinneren: met 34 weken lieten we nog een pretecho doen omdat het ziekenhuis maar vaag bleef doen over het geslacht van de baby (dat wilde ik zó graag weten, ik denk dat ik zocht naar houvast om het 'echter' te maken ofzo). De echo-dame zette, ookal hadden we daar niet voor betaald, de 3D-dinges aan en liet het gezichtje zien. Dat was zo mooi, ik kan er nog steeds om huilen. That's it, dat was mijn geniet-moment. Echte tips, ik heb ze niet. Je sleept je erdoorheen en ookal duurt een zwangerschap heel lang, ook als 'ie goed gaat is het een eindige staat van zijn. Hulp zoeken is een goed idee (en ja, dat durf jij!), weet dat het niet raar is. Een vriendin van ons verloor een kindje met 22 weken en bij haar nieuwe zwangerschap moest ze verplicht naar de psych. Dat doen ze niet voor niks he? En ja, dan is een vroege miskraam wel anders misschien, maar het verlies is hetzelfde, alleen heb je minder lang van dat kind kunnen houden.
Anyway, je weet me te vinden he? Don't be shy. Ik denk aan je ennehm, die van mij begint nu te lopen. Het kan verkeren, ookal geloof je het niet meer
Een reactie van mij kon niet uitblijven he? Ik had het al wel gezegd, maar ik vind het zo ontzettend verdrietig dat jij je zo moet voelen
ook hier veel herkenning, mijn gehele zwangerschap van Isabel heb ik wel tegen een prenatale depressie aangeschurkt (bij mij had wel of niet goed slapen een extreme invloed) en de angststoornis die zich toen ontwikkelde heb ik ook pas onlangs een soort van overwonnen. Mijn hele zwangerschap van Isabel was angstig, tot en met de bevalling aan toe. Ik kan me één gelukkig moment herinneren: met 34 weken lieten we nog een pretecho doen omdat het ziekenhuis maar vaag bleef doen over het geslacht van de baby (dat wilde ik zó graag weten, ik denk dat ik zocht naar houvast om het 'echter' te maken ofzo). De echo-dame zette, ookal hadden we daar niet voor betaald, de 3D-dinges aan en liet het gezichtje zien. Dat was zo mooi, ik kan er nog steeds om huilen. That's it, dat was mijn geniet-moment. Echte tips, ik heb ze niet. Je sleept je erdoorheen en ookal duurt een zwangerschap heel lang, ook als 'ie goed gaat is het een eindige staat van zijn. Hulp zoeken is een goed idee (en ja, dat durf jij!), weet dat het niet raar is. Een vriendin van ons verloor een kindje met 22 weken en bij haar nieuwe zwangerschap moest ze verplicht naar de psych. Dat doen ze niet voor niks he? En ja, dan is een vroege miskraam wel anders misschien, maar het verlies is hetzelfde, alleen heb je minder lang van dat kind kunnen houden.Anyway, je weet me te vinden he? Don't be shy. Ik denk aan je
ennehm, die van mij begint nu te lopen. Het kan verkeren, ookal geloof je het niet meer
3!
SQ
Yppy haalde hem al aan, dit topic (en de vervolgdelen) OUD / Depressief door de hormonen staat vol met ervaringsverhalen. Niet allemaal vanuit jouw perspectief, maar wellicht kan je er wel dingen uit halen.
Yppy haalde hem al aan, dit topic (en de vervolgdelen) OUD / Depressief door de hormonen staat vol met ervaringsverhalen. Niet allemaal vanuit jouw perspectief, maar wellicht kan je er wel dingen uit halen.
***
Pfff, als ik verhalen als die van Incantrix en kersjes enzo lees, dan valt het nog best mee hier. Dat klinkt pas echt als een hel. Zo erg is het echt niet. Ik kan nog best wel vrolijk worden van dingen, zolang het niet zwangerschapsgerelateerd is.
BE, ja, ik had 'm gezien, maar door de discussie op pagina 1 heb ik deze aangemaakt omdat ik voelde dat het daar niet thuis hoorde. Maar ik herken daar zeker wel dingen in.
Ik heb voor mezelf moeite om er het label "depressie" aan te hangen, vandaar dat ik het ook niet in de TT me heb genomen, omdat het naar mijn idee geen depressie is. Daar zitten veel meer kenmerken aan die ik dan weer niet herken. (ik eet nog gewoon bijvoorbeeld)
Verder zeker bedankt voor de tips, ik hoop echt dat ze me willen / kunnen helpen
BE, ja, ik had 'm gezien, maar door de discussie op pagina 1 heb ik deze aangemaakt omdat ik voelde dat het daar niet thuis hoorde. Maar ik herken daar zeker wel dingen in.
Ik heb voor mezelf moeite om er het label "depressie" aan te hangen, vandaar dat ik het ook niet in de TT me heb genomen, omdat het naar mijn idee geen depressie is. Daar zitten veel meer kenmerken aan die ik dan weer niet herken. (ik eet nog gewoon bijvoorbeeld)
Verder zeker bedankt voor de tips, ik hoop echt dat ze me willen / kunnen helpen
disclaimer
Het doet er niet zo veel toe of het bij anderen erger was en of je er wel of geen label aan kan hangen hè... Het zijn echte gevoelens en je hebt er last van, dus hebben ze bestaansrecht!
Oude (on)bekende.
Bij een prenatale depressie hoef je niet perse minder te eten hoor. Ik zou het toch aankaarten ergens je gevoelens en dan bepalen zij wel of het een label krijgt
Mijn verhaal komt redelijk overeen met kersjes. Ik voelde niet echt een band met mijn kindje, mijn buik vond ik bloot in de spiegel helemaal niks. Ik kon er nauwelijks naar kijken. Maar als ik dan zag hoe andere roze wolkerig buik shoots etc deden.
Er was een immense afstand tussen wat er in mijn buik gebeurde en hoe mijn hoofd zoveel mogelijk het onderwerp negeerde.
Ik was oprecht verbaasd dat er een gezond kind dat ik toch de afgelopen 9maanden had laten groeien op mijn buik lag.
Ik heb fijne en minder fijne gesprekken gehad met twee psychologen gedurende de zwangerschap.
Mijn advies is zorg vooral dat je een klik hebt met zo iemand want anders werkt het compleet averechts.
Mijn verhaal komt redelijk overeen met kersjes. Ik voelde niet echt een band met mijn kindje, mijn buik vond ik bloot in de spiegel helemaal niks. Ik kon er nauwelijks naar kijken. Maar als ik dan zag hoe andere roze wolkerig buik shoots etc deden.
Er was een immense afstand tussen wat er in mijn buik gebeurde en hoe mijn hoofd zoveel mogelijk het onderwerp negeerde.
Ik was oprecht verbaasd dat er een gezond kind dat ik toch de afgelopen 9maanden had laten groeien op mijn buik lag.
Ik heb fijne en minder fijne gesprekken gehad met twee psychologen gedurende de zwangerschap.
Mijn advies is zorg vooral dat je een klik hebt met zo iemand want anders werkt het compleet averechts.
Ik heb je lief mijn hele leven
Ga het niet bagatelliseren wat er bij jou wel of niet speelt. Je voelt je niet fijn (understatement) en dat verdient aandacht, punt. Het maakt daarvoor niet uit wat een ander heeft meegemaakt. Je doet er echt goed aan om contact op te nemen met één van de dames of een collega van hen, vraag wat ze voor jou kunnen betekenen en ga minimaal een kennismaking aan.quote:
Pfff, als ik verhalen als die van Incantrix en kersjes enzo lees, dan valt het nog best mee hier. Dat klinkt pas echt als een hel. Zo erg is het echt niet. Ik kan nog best wel vrolijk worden van dingen, zolang het niet zwangerschapsgerelateerd is.
Diana Koster is juist wel een passende verwijzing in dit geval en geen oplichtster. Wel een beetje commercieel ingesteld en daar ben ik een beetje allergisch voor. Maar vooruit, misschien is dat ook wel hard nodig met dat beroep, juist omdat het zo onbekend is. /nevermindme
Even voor de duidelijkheid: ik denk niet dat Diana Koster een oplichtster is, maar als ik haar site bekijk, gaat het vooral om een rationele benadering van zaken omtrent zwangerschap en moederschap.
Als er sprake is van een depressie (en ik zeg niet per se dat SQ die heeft, maar dat ze er wel op bedacht moet zijn dat het zo kan zijn) zijn al die rationele zaken helemaal niet van belang. Die kun je toch niet integreren in je gevoel, je kunt er totaal niets mee.
Als er sprake is van een depressie (en ik zeg niet per se dat SQ die heeft, maar dat ze er wel op bedacht moet zijn dat het zo kan zijn) zijn al die rationele zaken helemaal niet van belang. Die kun je toch niet integreren in je gevoel, je kunt er totaal niets mee.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Dat hield ik mezelf ook voor, dat het echt niet zo erg was, en dat het veel erger kon zijn. En dus heb ik geen hulp gezocht. En dus heb ik 9 zwarte maanden gehad. Wellicht kan een gespecialiseerde begeleiding je helpen. Misschien ook niet. Maar hou jezelf niet voor dat het erger kan, want dat is niet belangrijk. Het gaat erop hoe jij je voelt!quote:
Pfff, als ik verhalen als die van Incantrix en kersjes enzo lees, dan valt het nog best mee hier. Dat klinkt pas echt als een hel. Zo erg is het echt niet. Ik kan nog best wel vrolijk worden van dingen, zolang het niet zwangerschapsgerelateerd is.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
SQ, ik lees nu ook een beetje mee in OUD. En ik vind het zo vervelend voor je dat je je zo voelt, en dat je nog niet kunt genieten van je zwangerschap. Want het is je zo gegund!
Ik heb nog nooit een zwangerschap mee gemaakt dus wat dat betreft kan ik je geen tips geven.
Maar ik heb zelf wel heel veel last gehad van angsten. En ik moest denken aan wat een instructrice van Bodychi ooit tegen mij zei. *Mijn angsten waren niet ongegerond, voor mij waren ze echt. Ze waren echt door wat ik heb meegemaakt.* En ik hield mezelf altijd voor dat mijn angsten belachelijk waren, dat ik gek was en dag ik vooral niemand daar mee moest lastig vallen.
Maar toen ze tegen mij zei dat de angsten heel logisch waren kon ik het accepteren en kon ik er wat mee.
Om een lang verhaal kort te maken. Je angsten/gedachten zijn niet gek! Ze zijn realistisch, ze zijn logisch. En je bent niemand tot last.
Ik hoop echt dat je wat hebt aan dit topic. En dat je over een tijdje (ik hoop snel), kan gaan genieten van je zwangerschap, en zo niet je hulp zoekt bij iemand. (En dat is niet slap, dat is juist heel moedig!)
Ik heb nog nooit een zwangerschap mee gemaakt dus wat dat betreft kan ik je geen tips geven.
Maar ik heb zelf wel heel veel last gehad van angsten. En ik moest denken aan wat een instructrice van Bodychi ooit tegen mij zei. *Mijn angsten waren niet ongegerond, voor mij waren ze echt. Ze waren echt door wat ik heb meegemaakt.* En ik hield mezelf altijd voor dat mijn angsten belachelijk waren, dat ik gek was en dag ik vooral niemand daar mee moest lastig vallen.
Maar toen ze tegen mij zei dat de angsten heel logisch waren kon ik het accepteren en kon ik er wat mee.
Om een lang verhaal kort te maken. Je angsten/gedachten zijn niet gek! Ze zijn realistisch, ze zijn logisch. En je bent niemand tot last.
Ik hoop echt dat je wat hebt aan dit topic. En dat je over een tijdje (ik hoop snel), kan gaan genieten van je zwangerschap, en zo niet je hulp zoekt bij iemand. (En dat is niet slap, dat is juist heel moedig!)
Je kunt tegenwoordig zoveel worden, dat ik maar gewoon blijf wie ik ben.
Whiskers vroeg zich dat af, miss.
Een coach helpt gedachten en gevoelens te ordenen, op een rijtje te zetten, te analyseren, te prioriteren, zonodig te verwerken. Met het oog op verwerking van verleden, cooping van het heden en/of voorbereiding op de toekomst. Coaches zoals Diana of Angelique Verstegen of Carla Siereveld of .... zijn juist in dit soort gevallen ultiem waardevol, omdat zij ook verloskundige zijn (geweest) en daardoor enorm de diepte in kunnen op het gebied van zwangerschap en bevalling. Ik krijg van zwangeren die zo'n coachingstraject aangaan zonder uitzondering zoveel positieve verhalen terug. En het werkt echt, want dezelfde zwangeren groeien zo enorm, beleven hun zwangerschap zoveel positiever en gaan (als dat het doel was) zoveel positiever en zelfverzekerder hun bevalling in. Ik ben fan
Een coach helpt gedachten en gevoelens te ordenen, op een rijtje te zetten, te analyseren, te prioriteren, zonodig te verwerken. Met het oog op verwerking van verleden, cooping van het heden en/of voorbereiding op de toekomst. Coaches zoals Diana of Angelique Verstegen of Carla Siereveld of .... zijn juist in dit soort gevallen ultiem waardevol, omdat zij ook verloskundige zijn (geweest) en daardoor enorm de diepte in kunnen op het gebied van zwangerschap en bevalling. Ik krijg van zwangeren die zo'n coachingstraject aangaan zonder uitzondering zoveel positieve verhalen terug. En het werkt echt, want dezelfde zwangeren groeien zo enorm, beleven hun zwangerschap zoveel positiever en gaan (als dat het doel was) zoveel positiever en zelfverzekerder hun bevalling in. Ik ben fan
Dat snap ik! Ik begrijp ook zeker dat ze kunnen helpen met bepaalde angsten, zoals angst voor de bevalling.quote:
Whiskers vroeg zich dat af, miss.
Een coach helpt gedachten en gevoelens te ordenen, op een rijtje te zetten, te analyseren, te prioriteren, zonodig te verwerken. Met het oog op verwerking van verleden, cooping van het heden en/of voorbereiding op de toekomst. Coaches zoals Diana of Angelique Verstegen of Carla Siereveld of .... zijn juist in dit soort gevallen ultiem waardevol, omdat zij ook verloskundige zijn (geweest) en daardoor enorm de diepte in kunnen op het gebied van zwangerschap en bevalling. Ik krijg van zwangeren die zo'n coachingstraject aangaan zonder uitzondering zoveel positieve verhalen terug. En het werkt echt, want dezelfde zwangeren groeien zo enorm, beleven hun zwangerschap zoveel positiever en gaan (als dat het doel was) zoveel positiever en zelfverzekerder hun bevalling in. Ik ben fan
Wat ik zeg, is dat ik denk dat als je echt depressief bent, dat het niet helpt. Je kunt iemand niet uit een depressie coachen. Niemand was in staat te maken dat ik mijn dikke buik, die ik dagelijks een aantal keren n de spiegel van de wc moest zien (kon er niet omheen) mooi of zelfs maar acceptabel kon gaan vinden. Dat was niet te coachen.
Dus zeg ik: als het de onzekerheden veroorzaakt door de miskramen betreft, zou het wellicht kunnen helpen, als het meer is, is een coach niet voldoende.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Sq, ik vraag me af waarom je zo bent gaan denken. Ik bedoel de afkeer voor zwangeren en baby's enzo. Komt het omdat je het na je miskramen als een soort van zelfbescherming bent gaan denken? Zoiets stak bij mij heel even de kop op, maar mijn man heeft me toen even een flinke geestelijke schop onder mijn kont gegeven. Ook doet het me een beetje denken aan fanny van babyboom, die kan niet zwanger worden en is als zelfbescherming ook een tijdje afkerig geweest van zwangeren en baby's.
Sorry wilde ik even weten want heb erover gedroomd. Ergens wel gniffel waardig want het enige beeld dat ik van je heb is in een onesie
Sorry wilde ik even weten want heb erover gedroomd. Ergens wel gniffel waardig want het enige beeld dat ik van je heb is in een onesie
Lieve SQ, ik vind het heel knap van je dat je dit topic geopend hebt. Ik herken er alles in 
Was net een heel verhaal aan het typen over mijn eigen ervaringen toen mijn computer ineens opnieuw opstartte voor een update. Misschien maar goed ook. Ik vind het zo moeilijk, dat ik het topic zwanger en dan gaat het mis bewust vermijd. Ik kan er gewoon niet of heel moeilijk over praten. En ook ik ben er, zelfs nu na 36 weken, heilig van overtuigd dat er geen levende baby, laat staan 2, uit mij kunnen komen. Terwijl mijn verstand natuurlijk heel wat anders roept.
Ik hoop oprecht dat je je naarmate de zwangerschap vordert, beter zal gaan voelen. Ik voel met je mee
Ondanks het feit dat ik dolgelukkig hoor te zijn met een tweeling op komst, denk ik nog steeds in doemscenario's. Ik heb er met niemand over kunnen praten omdat niemand het herkent in mijn eigen omgeving. Mijn vriend vind dat ik teveel stress heb en dat dat niet goed is voor de baby's, zelf noem ik het controle proberen te houden. Waardoor hij weer gestressed raakt. Het is niet zo dat het mijn hele zwangerschap beïnvloedt, maar er zijn erg veel stressmomenten, waardoor ik me weer schuldig voel want dat is niet goed voor de baby's. Dus probeer ik het weg te stoppen.
Feit blijft dat mijn zwangerschap nooit een roze wolk is geweest en dat ik dat ergens wel jammer vind. Ik leef van echo naar controle naar echo, en als het me te lang duurt dan zet ik de angelsounds aan om naar de hartjes te luisteren. Bij mij werd het ook niet veel minder toen de baby's begonnen te bewegen. Ik hoop ontzettend dat dat bij jou wel zo zal zijn lieve SQ! En wat hierboven al geopperd werd, probeer iemand te vinden met wie je er over kan praten.
Was net een heel verhaal aan het typen over mijn eigen ervaringen toen mijn computer ineens opnieuw opstartte voor een update. Misschien maar goed ook. Ik vind het zo moeilijk, dat ik het topic zwanger en dan gaat het mis bewust vermijd. Ik kan er gewoon niet of heel moeilijk over praten. En ook ik ben er, zelfs nu na 36 weken, heilig van overtuigd dat er geen levende baby, laat staan 2, uit mij kunnen komen. Terwijl mijn verstand natuurlijk heel wat anders roept.Ik hoop oprecht dat je je naarmate de zwangerschap vordert, beter zal gaan voelen. Ik voel met je mee
Ondanks het feit dat ik dolgelukkig hoor te zijn met een tweeling op komst, denk ik nog steeds in doemscenario's. Ik heb er met niemand over kunnen praten omdat niemand het herkent in mijn eigen omgeving. Mijn vriend vind dat ik teveel stress heb en dat dat niet goed is voor de baby's, zelf noem ik het controle proberen te houden. Waardoor hij weer gestressed raakt. Het is niet zo dat het mijn hele zwangerschap beïnvloedt, maar er zijn erg veel stressmomenten, waardoor ik me weer schuldig voel want dat is niet goed voor de baby's. Dus probeer ik het weg te stoppen.
Feit blijft dat mijn zwangerschap nooit een roze wolk is geweest en dat ik dat ergens wel jammer vind. Ik leef van echo naar controle naar echo, en als het me te lang duurt dan zet ik de angelsounds aan om naar de hartjes te luisteren. Bij mij werd het ook niet veel minder toen de baby's begonnen te bewegen. Ik hoop ontzettend dat dat bij jou wel zo zal zijn lieve SQ! En wat hierboven al geopperd werd, probeer iemand te vinden met wie je er over kan praten.
Chick, misschien had ik beter niet kunnen posten, jouw gevoelens zijn net zo echt en net zo 'hinderlijk' als (bijvoorbeeld) de mijnequote:
Pfff, als ik verhalen als die van Incantrix en kersjes enzo lees, dan valt het nog best mee hier. Dat klinkt pas echt als een hel. Zo erg is het echt niet. Ik kan nog best wel vrolijk worden van dingen, zolang het niet zwangerschapsgerelateerd is.
BE, ja, ik had 'm gezien, maar door de discussie op pagina 1 heb ik deze aangemaakt omdat ik voelde dat het daar niet thuis hoorde. Maar ik herken daar zeker wel dingen in.
Ik heb voor mezelf moeite om er het label "depressie" aan te hangen, vandaar dat ik het ook niet in de TT me heb genomen, omdat het naar mijn idee geen depressie is. Daar zitten veel meer kenmerken aan die ik dan weer niet herken. (ik eet nog gewoon bijvoorbeeld)
Verder zeker bedankt voor de tips, ik hoop echt dat ze me willen / kunnen helpen
Ik herken het heel erg, het niet meer kunnen geloven, het wachten tot het mis gaat. Mijn begeleidster na G zei dat het te maken heeft met een soort basisvertrouwen in het leven dat gewoon een enórme deuk heeft opgelopen. Het goede nieuws: het kan weer herstellen. Het minder goede nieuws: een zwangerschap zal beladen zijn. Het maakt niet uit hoe diep de deuk is, als de deuk er is dan heb je er hinder van. Ik moet eve teruglezen, heb je vandaag nu controle? Sorry, slechte nacht gehad
3!
Het is inherent aan een depressie dat je het gevoel hebt dat niemand je kan helpen. Een gevaarlijke valkuil. Het helpt wel degelijk om iemand naast je te hebben die je aanhoort, met je meedenkt en steun geeft. Het lost de depressie niet op, maar maakt dat je het kunt volhouden tot het weer beter gaat. En wie daar de aangewezen persoon voor is, hangt meer af van de klik die je daarmee hebt dan van diens beroep. Als je een gevaar voor jezelf begint te worden dan is het belangrijk om een arts in te schakelen, maar tot die tijd lijkt een coach met veel ervaring op zwangerschapsgebied die ratio en medemenselijkheid kan combineren me juist een prima start.quote:/url] schreef miss_sly het volgende:[/b]
Dus zeg ik: als het de onzekerheden veroorzaakt door de miskramen betreft, zou het wellicht kunnen helpen, als het meer is, is een coach niet voldoende.
SQ, de enige indicatie die jij nodig hebt om begeleiding te zoeken is dat je onder je klachten lijdt. Je hoeft niet direct een heel traject in, misschien kan een oriënterend gesprek voor nu al wat duidelijkheid geven over het wat en waarom van je klachten. Je bent dan in elk geval in beeld en weet zelf ook of de klik er is.
Sterkte!
[ Bericht 0% gewijzigd door Cantare op 13-03-2014 10:44:31 ]
Wat je voelt is niet zo makkelijk te achterhalen qua 'waarom denk je zo?'. Ik heb dat ook een periode gehad en nog steeds kan ik wel eens een steekje voelen bij een dikke buik of een roze wolk-verhaal. Waarom? Geen idee. Jaloezie, wellicht (niet als in een ander iets misgunnen, maar het jezelf ook heel erg gunnen), en het confronteert je gewoon in één oogopslag met álles dat jij mist en verdriet om hebt. Ik besef me overigens ook dat dat gevoel ook maar afgaat op de eerste aanblik, ik heb wel eens een extreem jaloerse blik op mijn dikke buik gehad terwijl ik wist dat de baby in mijn buik nog maar 2 dagen te leven had. De dame die de blik toewierp zag alleen maar de dikke buik. Tja.quote:
Sq, ik vraag me af waarom je zo bent gaan denken. Ik bedoel de afkeer voor zwangeren en baby's enzo. Komt het omdat je het na je miskramen als een soort van zelfbescherming bent gaan denken? Zoiets stak bij mij heel even de kop op, maar mijn man heeft me toen even een flinke geestelijke schop onder mijn kont gegeven. Ook doet het me een beetje denken aan fanny van babyboom, die kan niet zwanger worden en is als zelfbescherming ook een tijdje afkerig geweest van zwangeren en baby's.
Sorry wilde ik even weten want heb erover gedroomd. Ergens wel gniffel waardig want het enige beeld dat ik van je heb is in een onesie
3!
DnD, ik weet niet waarom. Ik ben gewoon stikjaloers en wat incantrix al zegt, het is niet op rationele gronden te boeken, die zijn er niet.
Trixie, natuurlijk moet ook jij je verhaal gewoon vertellen
ik wil niet dat we moeten opbieden in ellende ofzo
Ik baal wel een beetje, want ik werd net gebeld door de vk om mijn volgende controle-afspraak te verplaatsen (stond per ongeluk op tweede paasdag) en het is nu net die ene waar ik niet zo veel mee heb die vandaag dienst heeft.
Ik zou graag uitgebreider op iedereen reageren maar ik moet aan het werk, sorry
Trixie, natuurlijk moet ook jij je verhaal gewoon vertellen
ik wil niet dat we moeten opbieden in ellende ofzo Ik baal wel een beetje, want ik werd net gebeld door de vk om mijn volgende controle-afspraak te verplaatsen (stond per ongeluk op tweede paasdag) en het is nu net die ene waar ik niet zo veel mee heb die vandaag dienst heeft.
Ik zou graag uitgebreider op iedereen reageren maar ik moet aan het werk, sorry
disclaimer
het zit je wel lekker mee he?quote:
DnD, ik weet niet waarom. Ik ben gewoon stikjaloers en wat incantrix al zegt, het is niet op rationele gronden te boeken, die zijn er niet.
Trixie, natuurlijk moet ook jij je verhaal gewoon vertellen
Ik baal wel een beetje, want ik werd net gebeld door de vk om mijn volgende controle-afspraak te verplaatsen (stond per ongeluk op tweede paasdag) en het is nu net die ene waar ik niet zo veel mee heb die vandaag dienst heeft.
Ik zou graag uitgebreider op iedereen reageren maar ik moet aan het werk, sorry
zou je nog zo jaloers zijn als je zelf ook met zo'n dikke buik loopt? of je eigen kleintje bij je had?
Dat wèèt ik niet. Wist ik het maar. Hoeveel mensen dat nu al wel niet aan me gevraagd hebben. "Wordt dat minder als je de 12 weken voorbij bent?" "Wordt het beter als je het kind voelt trappen?"quote:
[..]
het zit je wel lekker mee he?
zou je nog zo jaloers zijn als je zelf ook met zo'n dikke buik loopt? of je eigen kleintje bij je had?
Ik kan daar geen antwoord op geven, want ik heb het nog nooit meegemaakt.
En zie het ook niet als misgunnen ofzo. Want dat is het niet.
disclaimer
ik hoop echt heel erg voor je dat je je weg weer een beetje gaat vinden. godzijdank heb ik daar geen last van, maar ik kan me voorstellen dat er niet op zit te wachten. je hebt verdorie al genoeg voor je kiezen gehad.
dat je zegt dat je niks met mensen hun goed bedoelde "komt wel goed schatje" opmerkingen kunt , die snap ik hel goed. word ook tegen mij gezegd. en als ik daar dan "beloof je dat" op zeg kunnen ze dat niet. maar dan moet ik wel gerustgesteld zijn, omdat zij hebben gezegd dat het wel goed komt
dat je zegt dat je niks met mensen hun goed bedoelde "komt wel goed schatje" opmerkingen kunt , die snap ik hel goed. word ook tegen mij gezegd. en als ik daar dan "beloof je dat" op zeg kunnen ze dat niet. maar dan moet ik wel gerustgesteld zijn, omdat zij hebben gezegd dat het wel goed komt
quote:
DnD, ik weet niet waarom. Ik ben gewoon stikjaloers en wat incantrix al zegt, het is niet op rationele gronden te boeken, die zijn er niet.
Trixie, natuurlijk moet ook jij je verhaal gewoon vertellen
Ik baal wel een beetje, want ik werd net gebeld door de vk om mijn volgende controle-afspraak te verplaatsen (stond per ongeluk op tweede paasdag) en het is nu net die ene waar ik niet zo veel mee heb die vandaag dienst heeft.
Ik zou graag uitgebreider op iedereen reageren maar ik moet aan het werk, sorry
Ik wil jou gewoon niet het gevoel geven dat het 'minder' is bij jou ofzo, want dat is het niet mop
En bummer dat dat nu juist de minder 'raakvlakkende' vk is, ik duim dat ze toch iets voor je kan betekenen. Enneh, als dat niet het geval is kun je ook nog naar je huisarts he? Succes
3!
Waarom-vragen en hypothetische kwesties zijn moeilijk te beantwoorden, vond ik. Ik vond het ook heel vervelend als iemand dan vroeg: maar je bent nu eindelijk na zoveel jaren zwanger, waarom ben je dan niet blij? Tja, geen idee, maar dat voelde ik gewoon niet.quote:
[..]
het zit je wel lekker mee he?
zou je nog zo jaloers zijn als je zelf ook met zo'n dikke buik loopt? of je eigen kleintje bij je had?
Ik denk dat we soms moeten accepteren (van onszelf en van anderen) dat iets een kwestie van voelen is, en dat er geen enkele rationele verklaring, antwoord, oplossing voor is.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Eensquote:
Het is inherent aan een depressie dat je het gevoel hebt dat niemand je kan helpen. Een gevaarlijke valkuil. Het helpt wel degelijk om iemand naast je te hebben die je aanhoort, met je meedenkt en steun geeft. Het lost de depressie niet op, maar maakt dat je het kunt volhouden tot het weer beter gaat. En wie daar de aangewezen persoon voor is, hangt meer af van de klik die je daarmee hebt dan van diens beroep. Als je een gevaar voor jezelf begint te worden dan is het belangrijk om een arts in te schakelen, maar tot die tijd lijkt een coach met veel ervaring op zwangerschapsgebied die ratio en medemenselijkheid kan combineren me juist een prima start.
SQ, de enige indicatie die jij nodig hebt om begeleiding te zoeken is dat je onder je klachten lijdt. Je hoeft niet direct een heel traject in, misschien kan een oriënterend gesprek voor nu al wat duidelijkheid geven over het wat en waarom van je klachten. Je bent dan in elk geval in beeld en weet zelf ook of de klik er is.
Sterkte!
En daarbij is het inderdaad niet gezegd dat er sprake is van een depressie, en juist als niet duidelijk is of er sprake is van klachten die weliswaar belemmeren maar nog in het 'normale' spectrum passen, of van een meer klinisch beeld, kan laagdrempelig ingrijpen ook al heel zinvol zijn. Juist om te kijken wat de aard van het probleem is, en hoe zwaar er ingegrepen moet worden. Ik kan me goed voorstellen dat een coach met ervaring met de thematiek een prima eerste stap is. Als ze haar vak verstaat, zal ze ook tijdig adviseren om over te stappen naar een cognitief gedragstherapeut/klinisch psycholoog als ze dat nodig acht. En dat een rationele benadering geen zin zou hebben bij een depressie, ben ik het niet helemaal eens. Niet voor niets zijn behandelingen als cognitieve gedragstherapie en rationeel-emotieve therapie zeer gebruikelijk bij angst en depressie. Niet dat iedereen er baat bij heeft, maar het wel de standaard. Het rationaliseren maar wel accepteren van angsten (zoals Twist02 ook al beschrijft) kan heel effectief zijn. SQ, ik wil je veel sterkte wensen! Ik denk dat open zijn over hoe rot je je voelt een hele mooie eerste stap is. Het is geen recht om een zorgeloze zwangerschap te hebben en ook geen heilig moeten, maar het ook niet zo dat je alles moet accepteren 'omdat het erbij hoort'. Zoeken naar manieren om de ongemakken die je ervaart te verlichten is altijd zinvol.
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Ik trek me even terug uit het topic. Ik merk dat het nog steeds best wel wat met me doet, en dat ik van sommige posts me weer verdrietig en weer onbegrepen voel. Dat ligt helemaal bij mij, hoor, maar het voelt niet fijn.
SQ, ik denk aan je en blijf je volgen. Ik hoop zo ontzettend dat het beter wordt en je strakjes nog een tijd kunt genieten van je zwangerschap
SQ, ik denk aan je en blijf je volgen. Ik hoop zo ontzettend dat het beter wordt en je strakjes nog een tijd kunt genieten van je zwangerschap
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Oh, dat is ook totaal niet mijn insteek geweest SQquote:
[..]
Ik wil jou gewoon niet het gevoel geven dat het 'minder' is bij jou ofzo, want dat is het niet mop
Ik wilde gewoon aan jou (en eventuele meelezers
) laten zien dat je niet alleen staat.Dat er wel meer vrouwen zijn die te maken krijgen met dit soort vervelende gevoelens tijdens hun zwangerschap. En het onbegrip, het taboe dat er omheen hangt en goedbedoelde adviezen die je alleen maar nog meer de put in trekken.... Tja, die maken het er allemaal niet makkelijker op.
Als je wil praten of gewoonweg spuien, dan kun je dat vaak beter hier (of een andere online hoekje) doen dan irl, is mjin ervaring.
Als iemand iets tegen me zegt in de trant van "kijk je jochie nou lekker spelen, dan vergeet je toch meteen hoe zwaar je het gehad hebt tijdens de zwangerschap?"
Eh, nou nee.
Zoiets vergeet je nooit. Nog steeds ben ik kwaad en verdrietig, voel ik me belazerd dat het genot van "Zorgeloos en Blij Zwanger Zijn", iets waar ik me als klein meisje al op verheugde, me ontnomen is.
Maar je leert er mee leven.
En verder ben ik in het dagelijks leven heus niet verbitterd en zuur hoor
Maar juist omdat ik van mijn omgeving niet verwacht dat ze het begrijpen als ik ineens zeg: "goh, vannacht was ik ineens weer zo verdrietig omdat ik het 2 jaar geleden amper aan kon om naar de echo van mijn ongeboren baby te kijken".... Grijp ik bij gelegenheden zoals deze mijn kans om mijn ei weer even kwijt te kunnen
Wat dat betreft wil ik je bedanken voor dit topic SQ.
Spuien lucht op
.... met gevoel voor drama....
Whow, Kersjes, wat beschrijf je het indringend.quote:
Roze wolk... Blijde verwachting... Hoera ende gloria.
Helaas niet bij iedereen
<knip>
Oeh, dat snap ik heel goed. Ik ben niet pre-, maar juist postnataal depressief geweest. Ik kan me nog steeds wel eens verdrietig en schuldig voelen over het feit dat ik me zo ergerde aan onze zo gewenste zoon. En de afgrijselijke gedachten die ik daarbij kreeg. Ik kan me niet voorstellen dat ik toen een aantal malen bij mijn zus ben gaan logeren om 'van alles' (lees kind en de zorg ervoor) verlost te zijn. Hoe kan dat nou? Ik ben nu zó gelukkig met ons gezin.quote:
Maar juist omdat ik van mijn omgeving niet verwacht dat ze het begrijpen als ik ineens zeg: "goh, vannacht was ik ineens weer zo verdrietig omdat ik het 2 jaar geleden amper aan kon om naar de echo van mijn ongeboren baby te kijken".... Grijp ik bij gelegenheden zoals deze mijn kans om mijn ei weer even kwijt te kunnen
Het blijft (bij mij) en soort van onbegrepen pijn die af en toe opspeelt.
Sterkte Stormqueen. En andere dames die met vergelijkbare nare gevoelens kampen.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik weet niet of het helpt. Maar je mag me echt altijd bellen. Om te huilen, om te klagen, om te lachen, om je gedachten te verzetten. Wat maar ook.
En ik zal naar je luisteren, en niet met de goedbedoelde 'het komt wel goed' aan komen zetten.
En ik zal naar je luisteren, en niet met de goedbedoelde 'het komt wel goed' aan komen zetten.
Het is ook niet niks wat je hebt meegemaakt. Een depressie is enorm aangrijpend en veel mensen zullen nooit kunnen begrijpen welke strijd je hebt moeten leveren. Heb je jouw eigen ervaringen - en waarschijnlijk ook het onbegrip vanuit je omgeving - voldoende verwerkt, denk je? Omdat het je zo duidelijk emotioneel raakt?quote:
Ik trek me even terug uit het topic. Ik merk dat het nog steeds best wel wat met me doet, en dat ik van sommige posts me weer verdrietig en weer onbegrepen voel. Dat ligt helemaal bij mij, hoor, maar het voelt niet fijn.
Gelukkig zijn er ook veel mensen die het wél herkennen en kunnen helpen, je moet ze alleen wel zien te vinden. Het helpt enorm om open te zijn naar wat mensen, hoe moeilijk dat ook is. En om tijdig hulp te zoeken zodat je niet in een spiraal van eenzaamheid en binnenvetten belandt. Ik denk dat de laagdrempeligheid van zo'n coach een grote pré is. De eerste stap naar hulp is namelijk vaak het moeilijkst. Want is het wel erg genoeg? Ik ben toch niet gek? Ik kijk het nog wel even aan... Mocht zo'n coach niet voldoende helpen dan is de drempel naar een psycholoog of psychiater gemakkelijker gemaakt. Hoewel je je kunt afvragen of je daardoor daadwerkelijk beter geholpen wordt dan door een coach. Veel ex-depressieven zullen een boekje kunnen opendoen over de soms aanmatigende hulpverlening waar ze mee te maken hebben gehad...
En waarschijnlijk is het (vooralsnog) geen depressie he.
In de openingspost lees ik vooral angst terug.
Dat vind ik heel lief, maar ook die drempel is erg hoog voor mequote:Op donderdag 13 maart 2014 13:17 schreef amaranta het volgende:
Ik weet niet of het helpt. Maar je mag me echt altijd bellen. Om te huilen, om te klagen, om te lachen, om je gedachten te verzetten. Wat maar ook.
En ik zal naar je luisteren, en niet met de goedbedoelde 'het komt wel goed' aan komen zetten.
Ik denk dat ik met een professional voor nu misschien beter af ben.De vk was in elk geval begripvol en gaat me ook contactgegevens sturen van iemand die gespecialiseerd is in dit soort angsten.
Downside is dat ik nu met een puffy tomatohead terug mijn kantoor in moet. So long for secrecy
disclaimer
Das goed meid. LIjkt me voor nu ook wel een goed advies van je vk.quote:
[..]
Dat vind ik heel lief, maar ook die drempel is erg hoog voor me
De vk was in elk geval begripvol en gaat me ook contactgegevens sturen van iemand die gespecialiseerd is in dit soort angsten.
Downside is dat ik nu met een puffy tomatohead terug mijn kantoor in moet. So long for secrecy
Bellen en ophangen mag ook ;') alleen niet om 3 uur 's nachts.
ik had een vriendin die dat ooit deed... was niet grappig. En het was niet eens levensbedreigend
Ik lees driftig mee en wil toch ook mijn ervaringen op zware/nare gedachtes bijdragen.
Nog niet zo lang geleden heb ik een voor mij heftige ervaring in mijn leven mee gemaakt.
Nav deze ervaring kreeg ik heel veel klachten die leken op een burn-out/depressie.
Maar nee, nee! Ik vond dat dat niet zo voelde en ben naar de huisarts gegaan. Hebben toen direct besloten dat ik mijn hele verhaal bij haar zou doen, na een week nog eens om te kijken of het opluchtte. Ik bleek meer aandacht nodig te hebben en ben naar een psycholoog geweest. Werkelijk na 1 sessie kon zij graven in mijn gedachtes en viste eruit waar de kern/start van mijn klachten lag. Die openbaring gaf mij rust en stof om overna te denken.
Ik wist de kern waar mijn zogenaamde burn-out/depresse vandaan kwam en kon daarmee aan de slag.
Wat ik hiermee wil zeggen is, een kleine stap naar een HA of maar een enkele keer naar een psycholoog/psychiater kan al grote verschillen maken.
Wie weet heb je meer nodig SQ en wie weet is deze eerste stap die je nu gaat maken via je VK genoeg.
Nog niet zo lang geleden heb ik een voor mij heftige ervaring in mijn leven mee gemaakt.
Nav deze ervaring kreeg ik heel veel klachten die leken op een burn-out/depressie.
Maar nee, nee! Ik vond dat dat niet zo voelde en ben naar de huisarts gegaan. Hebben toen direct besloten dat ik mijn hele verhaal bij haar zou doen, na een week nog eens om te kijken of het opluchtte. Ik bleek meer aandacht nodig te hebben en ben naar een psycholoog geweest. Werkelijk na 1 sessie kon zij graven in mijn gedachtes en viste eruit waar de kern/start van mijn klachten lag. Die openbaring gaf mij rust en stof om overna te denken.
Ik wist de kern waar mijn zogenaamde burn-out/depresse vandaan kwam en kon daarmee aan de slag.
Wat ik hiermee wil zeggen is, een kleine stap naar een HA of maar een enkele keer naar een psycholoog/psychiater kan al grote verschillen maken.
Wie weet heb je meer nodig SQ en wie weet is deze eerste stap die je nu gaat maken via je VK genoeg.
Naar mijn mening zit je niet in een depressie maar zijn alle gevoelens zwangerschapsgerelateerd.
Ik heb 6 miskramen gehad en als ik jouw verhaal zo lees is alles heel herkenbaar.
Ik heb heel de zwangerschap door gehad van tsja ik ben nu wel zwanger, ze zeggen dat ik zwanger ben, maar straks ik het zo weer voorbij.
Kon ook niet zorgeloos spulletjes gaan kopen, waarom? straks was het toch weer voor niets.
Gelukkig had ik heel meelevende verloskundigen en mocht ik vanaf week 6 elke week komen voor een echo.
Dat bied natuurlijk geen garantie, maar voor mijzelf was het een houvast.
Achteraf gezien bekijk ik mijn gevoelens als belachelijk maar op dat moment had ik het oh zo nodig. Ik leefde van week tot week.
Raar gezegd maar zo was het wel, elke week even "spieken" of die nog leefde
Na zo'n positieve echo leefde ik een beetje op en ging daarna vaak "shoppen" voor babyspul.
Tot en met week 12 kreeg ik elke week een echo, daarna was die "pret" voorbij en liep ik met de normale controles mee.
Want tot week 12 was een risicovolle tijd, maar de angst ging daarmee niet weg.
Eigenlijk heb ik het tot het einde van de zwangerschap gehad (helaas), dat gevoel van deze keer gaat het ook niet lukken, er gaat vast nog wat fout.
Aan de andere kant had ik gewoon zelf heel goed in de gaten waarom ik mezelf zo voelde en vond dat eigenlijk, ook al had ik graag anders gewild, een normale reactie.
Voor mijn omgeving had ik ook rare commentaren als ik dan kleertjes liet zien die ik gekocht had, zei ik meestal ook bij, ja als die het redt
Pas de laatste 4 weken van de zwangerschap kreeg ik zo'n gevoel over me van hé het gaat deze keer lukken. Toen ik bij de laatste controle kwam bij de gyneacoloog zei deze dat ik weinig vruchtwater had, en dat hij dat in de gaten moest houden.
Toen had ik weer een moment van ja hoorrrr straks gaat het in de laatste week toch nog mis. Met hem gesproken van wat gaat er gebeuren dan als mijn baby probeert adem te halen waar geen vruchtwater zit hem ook gezegd straks gaat hij nog dood in de laatste week
Dat heeft hem toen doen besluiten om de zwangerschap in te leiden om geen enkel risico te lopen.
Afijn ik denk haast met geen enkel plezier terug aan mijn zwangerschap en ook omdat ik een ongelofelijke buiten proportie angst had voor de bevalling.
Gelukkig werd het een keizersnee
Maar nu heb ik een ongelofelijk leuk knulletje en er zijn dagen dat ik mezelf wel eens knijp en zeg ja het is echt waar en hij gaat nooit meer weg
Ik heb 6 miskramen gehad en als ik jouw verhaal zo lees is alles heel herkenbaar.
Ik heb heel de zwangerschap door gehad van tsja ik ben nu wel zwanger, ze zeggen dat ik zwanger ben, maar straks ik het zo weer voorbij.
Kon ook niet zorgeloos spulletjes gaan kopen, waarom? straks was het toch weer voor niets.
Gelukkig had ik heel meelevende verloskundigen en mocht ik vanaf week 6 elke week komen voor een echo.
Dat bied natuurlijk geen garantie, maar voor mijzelf was het een houvast.
Achteraf gezien bekijk ik mijn gevoelens als belachelijk
maar op dat moment had ik het oh zo nodig. Ik leefde van week tot week.Raar gezegd maar zo was het wel, elke week even "spieken" of die nog leefde
Na zo'n positieve echo leefde ik een beetje op en ging daarna vaak "shoppen" voor babyspul.
Tot en met week 12 kreeg ik elke week een echo, daarna was die "pret" voorbij en liep ik met de normale controles mee.
Want tot week 12 was een risicovolle tijd, maar de angst ging daarmee niet weg.
Eigenlijk heb ik het tot het einde van de zwangerschap gehad (helaas), dat gevoel van deze keer gaat het ook niet lukken, er gaat vast nog wat fout.
Aan de andere kant had ik gewoon zelf heel goed in de gaten waarom ik mezelf zo voelde en vond dat eigenlijk, ook al had ik graag anders gewild, een normale reactie.
Voor mijn omgeving had ik ook rare commentaren
als ik dan kleertjes liet zien die ik gekocht had, zei ik meestal ook bij, ja als die het redt Pas de laatste 4 weken van de zwangerschap kreeg ik zo'n gevoel over me van hé het gaat deze keer lukken. Toen ik bij de laatste controle kwam bij de gyneacoloog zei deze dat ik weinig vruchtwater had, en dat hij dat in de gaten moest houden.
Toen had ik weer een moment van ja hoorrrr straks gaat het in de laatste week toch nog mis. Met hem gesproken van wat gaat er gebeuren dan als mijn baby probeert adem te halen waar geen vruchtwater zit hem ook gezegd straks gaat hij nog dood in de laatste week
Dat heeft hem toen doen besluiten om de zwangerschap in te leiden om geen enkel risico te lopen.
Afijn ik denk haast met geen enkel plezier terug aan mijn zwangerschap en ook omdat ik een ongelofelijke buiten proportie angst had voor de bevalling.
Gelukkig werd het een keizersnee
Maar nu heb ik een ongelofelijk leuk knulletje en er zijn dagen dat ik mezelf wel eens knijp en zeg ja het is echt waar en hij gaat nooit meer weg
Rayen 2½ jaar!
Timejumper, ik vind het heel verdrietig dat je zo'n moeilijke zwangerschap hebt gehad, maar denk je niet dat het wat simpel is om via internet iemand die je niet kent te diagnostiseren?
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Oh nee dat is helemaal niet de bedoeling.quote:
Timejumper, ik vind het heel verdrietig dat je zo'n moeilijke zwangerschap hebt gehad, maar denk je niet dat het wat simpel is om via internet iemand die je niet kent te diagnostiseren?
Dan heb ik het waarschijnlijk verkeerd geformuleerd dat het zo overkomt.Het is gewoon een mening.
Het topic ging zo langzamerhand steeds over depressie, ik wilde even een andere mening laten horen.
Rayen 2½ jaar!
Nou ja, het staat er letterlijk.quote:
[..]
Oh nee dat is helemaal niet de bedoeling.
Het is gewoon een mening.
Het topic ging zo langzamerhand steeds over depressie, ik wilde even een andere mening laten horen.
En een depressie kan dus ook heel erg zwangerschapsgerelateerd zijn, dan heet het een prenatale depressie en is het juist onder invloed van hormonen.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Nou zoals ik zei, verkeerd geformuleerd. Het is gewoon een mening net zoals de mening dat het misschien een prenatale depressie kan zijn.quote:
[..]
Nou ja, het staat er letterlijk.
En een depressie kan dus ook heel erg zwangerschapsgerelateerd zijn, dan heet het een prenatale depressie en is het juist onder invloed van hormonen.
Rayen 2½ jaar!
quote:
Ik laat een eventuele diagnose sowieso door een expert doen
Dat is de enige die het zou kunnen. Het is al moeilijk genoeg, denk ik, met al die rondvliegende hormonen tijdens een zwangerschap
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Zo is datquote:
Ik laat een eventuele diagnose sowieso door een expert doen
Ik was in ieder geval helemaal niet van plan om dat te doen hoor
Rayen 2½ jaar!
Ik zit hier te huilen van alle verhalen. Het is intens verdrietig dat sommige niet van hun zwangerschap kunnen genieten. Natuurlijk ben je blij met het wezentje in je buik dat groeit en dat is van jullie gemaakt uit liefde en zo welkom. Maar waarom dan toch die zwarte gedachten?
Lieve sq ik kan ze niet voor je wegnemen ik kan niks typen om je beter te kunnen voelen. Sta je er voor open om er met iemand over te praten? wellicht kan je dat wat licht in je hoofd geven?
Ik heb enkel de 1 blz gelezen dus weet niet of je dit al gevraagd is.
en nu klik ik gauw weg nog steeds geen halleluja gevoel hier.
Lieve sq ik kan ze niet voor je wegnemen ik kan niks typen om je beter te kunnen voelen. Sta je er voor open om er met iemand over te praten? wellicht kan je dat wat licht in je hoofd geven?
Ik heb enkel de 1 blz gelezen dus weet niet of je dit al gevraagd is.
en nu klik ik gauw weg nog steeds geen halleluja gevoel hier.
Ik weet niet waar je woont, maar dit is misschien een handig overzicht: http://www.lkpz.nl/behandelcentra.php
Sterkte SQ!
Sterkte SQ!
Carpe diem, quam minimum credula postero.
Ik durf eigenlijk niet goed te posten hier, vooral niet na het lezen van alle verhalen van moedige dames die dit allemaal moeten doormaken... Maar er is toch iets waarvan ik hoop dat iemand mij een klein beetje kan geruststellen.
Ik heb zelf een aanleg voor depressiviteit, het zit ook bij mij in de familie (zowel moeders als vaders kant helaas) en hierdoor zijn er bij mij eigenlijk twee gigantische angsten ontstaan. Namelijk 1) ik wil niet dat mijn kind die eventuele aanleg ooit erft 2) ik ben doodsbenauwd om opnieuw depressief te raken als ik zwanger word. Met name omdat het om zo'n gigantische wervelwind van hormonen gaat in je lichaam. Dit beangstigt mij dusdanig, dat ik echt al meerdere malen met m'n vriend er over gesproken heb om liever een kindje te adopteren. Ik vind het echt hartverscheurend, want ik wil echt wel graag mama worden, maar ik ben gewoon té bang? Iemand die dit herkent?
Verder wens ik je veel sterkte SQ, echt moedig van je dat je er nu zo actief aan werkt!
Ik heb zelf een aanleg voor depressiviteit, het zit ook bij mij in de familie (zowel moeders als vaders kant helaas) en hierdoor zijn er bij mij eigenlijk twee gigantische angsten ontstaan. Namelijk 1) ik wil niet dat mijn kind die eventuele aanleg ooit erft 2) ik ben doodsbenauwd om opnieuw depressief te raken als ik zwanger word. Met name omdat het om zo'n gigantische wervelwind van hormonen gaat in je lichaam. Dit beangstigt mij dusdanig, dat ik echt al meerdere malen met m'n vriend er over gesproken heb om liever een kindje te adopteren. Ik vind het echt hartverscheurend, want ik wil echt wel graag mama worden, maar ik ben gewoon té bang? Iemand die dit herkent?
Verder wens ik je veel sterkte SQ, echt moedig van je dat je er nu zo actief aan werkt!
"...en altijd als ik een schreeuwer zie, met een alternatief voor de democratie dan denk ik: jouw paradijs, hoeveel ruimte is daar, voor ben ali libi de tovenaar..."
Goed zo, praat er ook met een prof over, of laat je posts lezen. Dat kan makkelijker zijn, dan hoef je niks te zeggen.quote:
Ik laat een eventuele diagnose sowieso door een expert doen
Voor mij was mijn ppd dé reden om geen tweede te willen. Maar toen had ik al een dochter en de kans op herhaling (of eigenlijk doorgaande depressie als je niet genezen bent tussendoor) was gigantisch groot. Toch zou ik het weer doen, als ik vooraf wist wat er zou gebeuren. Zeker als je voorbereid bent, dat het kán gebeuren, kun je een hoop voor zijn. Alleen al de erkenning en voor jezelf weten dat het iets medisch is. Daarnaast was voor mij de reden geen tweede te willen dat mijn dochter daar onder zou lijden, daar heb jij geen last van als het je eerste is. Via pm wil ik evt. wat uitgebreider toelichting geven.quote:
Ik vind het echt hartverscheurend, want ik wil echt wel graag mama worden, maar ik ben gewoon té bang? Iemand die dit herkent?
Verder wens ik je veel sterkte SQ, echt moedig van je dat je er nu zo actief aan werkt!
Natuurlijk zeg ik niet wat je moet doen, maar zeker als jij niet doorlopend zwaar depressief bent, (of manisch depressief en geen goed ziektebesef hebt), zou het niet doorslaggevend hoeven zijn. Maar dat zeg ik op basis van mijn ervaringen.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Goed topic, SQ. Ik vind het belangrijk dat er openheid is over minstens zo realistische tegenhanger van roze wolken.
De gedachten in mijn hoofd zijn verbazingwekkend rustig. Bij voorbaat had ik gedacht dat ik zeker 10 jaar over zwanger worden zou doen, en als ik dan al zwanger was eerst 6 miskramen zou krijgen, voor ik een dood kindje baarde. Maar na het overlijden van veel naasten in hele korte tijd, was ik er echt van overtuigd dat ik een soort wandelende Murphey's Law was. Als het mis gaat, gaat het goed mis. En waarom zou het goed gaan bij mij? Alles gaat toch mis? Toen het een jaar duurde voor ik zwanger was, voelde ik dit uiteraard als bevestiging.
Maar toen werd alles anders. Vanaf dag 1 na de test heb ik vertrouwen. Heel raar, en ik ben nog elke dag verbaasd dat ik zoveel vertrouwen heb in die mini en mezelf.
Waar ik heen wil is dat ik het niet raar vind dat je na twee traumatische gebeurtenissen (want ik vind dat een miskraam een traumatische gebeurtenis kan zijn) minder vertrouwen hebt in de toekomst. Zelfbescherming misschien, ik weet het niet. Maar feit is dat je er op een of andere manier mee van doen hebt.
Zelf heb ik het nooit uitgesproken, en altijd gedaan alsof het er niet was - erg streng zijn voor mezelf. Maar jezelf voorliegen is niet handig. Het maakt je eenzaam, nog banger, en ik duwde er mensen mee weg.
Dus heel dapper dat je een topic hebt geopend. Hulp zoeken wil ik ook aanraden. Al is het maar een laagdrempelige instantie/persoon die je helpt de boel onder woorden te brengen. Jullie zijn het waard!
De gedachten in mijn hoofd zijn verbazingwekkend rustig. Bij voorbaat had ik gedacht dat ik zeker 10 jaar over zwanger worden zou doen, en als ik dan al zwanger was eerst 6 miskramen zou krijgen, voor ik een dood kindje baarde. Maar na het overlijden van veel naasten in hele korte tijd, was ik er echt van overtuigd dat ik een soort wandelende Murphey's Law was. Als het mis gaat, gaat het goed mis. En waarom zou het goed gaan bij mij? Alles gaat toch mis? Toen het een jaar duurde voor ik zwanger was, voelde ik dit uiteraard als bevestiging.
Maar toen werd alles anders. Vanaf dag 1 na de test heb ik vertrouwen. Heel raar, en ik ben nog elke dag verbaasd dat ik zoveel vertrouwen heb in die mini en mezelf.
Waar ik heen wil is dat ik het niet raar vind dat je na twee traumatische gebeurtenissen (want ik vind dat een miskraam een traumatische gebeurtenis kan zijn) minder vertrouwen hebt in de toekomst. Zelfbescherming misschien, ik weet het niet. Maar feit is dat je er op een of andere manier mee van doen hebt.
Zelf heb ik het nooit uitgesproken, en altijd gedaan alsof het er niet was - erg streng zijn voor mezelf. Maar jezelf voorliegen is niet handig. Het maakt je eenzaam, nog banger, en ik duwde er mensen mee weg.
Dus heel dapper dat je een topic hebt geopend. Hulp zoeken wil ik ook aanraden. Al is het maar een laagdrempelige instantie/persoon die je helpt de boel onder woorden te brengen. Jullie zijn het waard!
Ik wil alleen iedereen even een geven die het nodig heeft. De angst is heel herkenbaar, ook zonder miskramen en misschien niet in deze mate. En het ongeloof ook als je lichaam het toch kan, dat er echt een kindje uit je buik is gekomen. Ik heb een dochtertje, ik was bij de bevalling, maar geloven doe ik het soms nog niet
Oh en bij mij werd de angst minder toen ik haar ging voelen!
Oh2, zou het helpen om je positieve gevoelens op te schrijven? Negatief mag natuurlijk ook, maar achteraf gezien gaat een zwangerschap zo snel voorbij en je vergeet er zoveel van. Op die manier kun je later misschien toch nog wat positieve herinneringen terughalen
geven die het nodig heeft. De angst is heel herkenbaar, ook zonder miskramen en misschien niet in deze mate. En het ongeloof ook als je lichaam het toch kan, dat er echt een kindje uit je buik is gekomen. Ik heb een dochtertje, ik was bij de bevalling, maar geloven doe ik het soms nog niet Oh en bij mij werd de angst minder toen ik haar ging voelen!
Oh2, zou het helpen om je positieve gevoelens op te schrijven? Negatief mag natuurlijk ook, maar achteraf gezien gaat een zwangerschap zo snel voorbij en je vergeet er zoveel van. Op die manier kun je later misschien toch nog wat positieve herinneringen terughalen
Sarcasme. Herken het.
Wat rot SQ. Ik hoop voor je dat het wat lichter gaat worden. Dat gun ik je. Ik hoop dat je gauw hulp krijgt waar je je goed bij voelt.
Ik moet zeggen dat ik ook nooit roze wolk gevoelens had. Ik heb het altijd geweten aan mijn opleiding (verpleegkunde met obstetrie als laatste stage)en daardoor wat teveel kennis over wat er mis kan gaan. Maar ja, er zijn hier ook dames die verloskundige zijn en er geen last van (lijken te) hebben. Dus misschien ben ik gewoon meer een glas halfleeg type.
Nu achteraf denk ik ook wel dat mijn controlfreak issues er aan bij hebben gedragen. Zwangerschap is toch wel iets wat je moet laten gebeuren. Je hebt er geen vat op, je kunt gewoon niks, buiten afwachten. Not my cup of tea.
En dan nog hormonen. Pfoe. Dat is sterk spul.
En ik wil echt op geen enkele manier dat wat ik had vergelijken met hoe jij het ervaart. Maar wellicht heb je er wel iets aan. Dat je maar een goeie klik mag hebben met een pro en zo wat dingen op een rijtje kunt zetten.
Ik moet zeggen dat ik ook nooit roze wolk gevoelens had. Ik heb het altijd geweten aan mijn opleiding (verpleegkunde met obstetrie als laatste stage)en daardoor wat teveel kennis over wat er mis kan gaan. Maar ja, er zijn hier ook dames die verloskundige zijn en er geen last van (lijken te) hebben. Dus misschien ben ik gewoon meer een glas halfleeg type.
Nu achteraf denk ik ook wel dat mijn controlfreak issues er aan bij hebben gedragen. Zwangerschap is toch wel iets wat je moet laten gebeuren. Je hebt er geen vat op, je kunt gewoon niks, buiten afwachten. Not my cup of tea.
En dan nog hormonen. Pfoe. Dat is sterk spul.
En ik wil echt op geen enkele manier dat wat ik had vergelijken met hoe jij het ervaart. Maar wellicht heb je er wel iets aan. Dat je maar een goeie klik mag hebben met een pro en zo wat dingen op een rijtje kunt zetten.
Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt, buurvrouw is steeds in de buurt.
Ik was niet bang, want ik heb geen voorgeschiedenis van depressies. Integendeel, ik ben van mezelf een heel optimistisch en blij mens. Het viel me dus echt heel erg hard om ermee te dealen. Voor mij was het wel een reden, naast mijn leeftijd, om niet voor een tweede te gaan. Echter, ik denk als ik 10 jaar jonger was geweest, dat ik het uiteindelijk wel weer aangedurfd zou hebben. Ik zou echter wel eerst al beginnen met een gesprek met de huisarts, verloskundige, gynaecoloog, om te bespreken hoe het geweest is en wat we kunnen doen om het beter te begeleiden als het weer zo gebeuren.quote:
Ik durf eigenlijk niet goed te posten hier, vooral niet na het lezen van alle verhalen van moedige dames die dit allemaal moeten doormaken... Maar er is toch iets waarvan ik hoop dat iemand mij een klein beetje kan geruststellen.
Ik heb zelf een aanleg voor depressiviteit, het zit ook bij mij in de familie (zowel moeders als vaders kant helaas) en hierdoor zijn er bij mij eigenlijk twee gigantische angsten ontstaan. Namelijk 1) ik wil niet dat mijn kind die eventuele aanleg ooit erft 2) ik ben doodsbenauwd om opnieuw depressief te raken als ik zwanger word. Met name omdat het om zo'n gigantische wervelwind van hormonen gaat in je lichaam. Dit beangstigt mij dusdanig, dat ik echt al meerdere malen met m'n vriend er over gesproken heb om liever een kindje te adopteren. Ik vind het echt hartverscheurend, want ik wil echt wel graag mama worden, maar ik ben gewoon té bang? Iemand die dit herkent?
Verder wens ik je veel sterkte SQ, echt moedig van je dat je er nu zo actief aan werkt!
Dus ik snap je angst, maar bespreek het! Met huisarts, verloskundige (er zijn veel praktijken die informatieve gesprekken voeren met mensen die misschien zwanger willen worden), je begeleider nu.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Chocovloek, ben je bekend met de pop-poli's? Daar kan je ook met dit soort zorgen terecht als je overweegt zwanger te worden. Ik ben daar zelf voor advies geweest toen ik zwanger wilde worden en ik vond dat echt heel prettig en zinvol.
En inmiddels heb ik een enorm levenslustige, vrolijke peuter rondlopen, verwacht ik binnen nu en twee weken onze tweede zoon en gaat het met mij ook gewoon goed (psychisch dan ). Je hebt met een flinke erfelijke belasting veel meer risico's, maar het kan ook gewoon goed gaan
En inmiddels heb ik een enorm levenslustige, vrolijke peuter rondlopen, verwacht ik binnen nu en twee weken onze tweede zoon en gaat het met mij ook gewoon goed (psychisch dan
). Je hebt met een flinke erfelijke belasting veel meer risico's, maar het kan ook gewoon goed gaan
Oude (on)bekende.
Chocovloek, ik was wel bekend met depressies en ik heb een angststoornis en dat heeft mij ook veel doen twijfelen om voor een baby te gaan. Uiteindelijk zijn we in een stabiele periode voor kinderen gegaan maar door mijn 2 miskramen kreeg ik gedurende de derde zwangerschap steeds meer klachten. Hier heb ik begeleiding bij gezocht en toen ik al vrij snel na mijn bevalling merkte dat het echt steeds slechter met me ging hoefde ik maar te mailen en dezelfde dag mocht ik komen en heb ik zwaarde medicatie gekregen. En daarbij heb ik heel erg veel gepraat met mijn psycholoog. Dit was minder dan een week na mijn bevalling. Doordat er voor de tijd al rekening mee gehouden werd dat dit kon gebeuren is alles heel erg snel opgepakt en is er heel erg snel ingegrepen uit angst dat het een postnatale depressie zou worden. Ik denk mede hierdoor dat het uiteindelijk snel redelijk onder controle was, maar ik heb wel een hele zware en nare periode gehad na mijn bevalling waarin ik dacht dat ik nooit van mijn kind zou gaan houden.
Ondertussen is het gelukkig allemaal weer wat stabieler maar ik ben er nog lang niet. En of ik het ooit aandurf voor een tweede kind te gaan..
Goed, al met al denk ik dat als je zorgt dat er snel hulp aanwezig is en je accepteert en weet dat de kans er is, dat je al heel ver kan komen. Maar het is een hele lastige beslissing. Heel veel succes
Ondertussen is het gelukkig allemaal weer wat stabieler maar ik ben er nog lang niet. En of ik het ooit aandurf voor een tweede kind te gaan..
Goed, al met al denk ik dat als je zorgt dat er snel hulp aanwezig is en je accepteert en weet dat de kans er is, dat je al heel ver kan komen. Maar het is een hele lastige beslissing. Heel veel succes
Ik wil voor de eventuele zwangerschap van een tweede ook langs bij de pop-polie. Ik blijk al zo'n vijftien jaar op en af depressief te zijn. Hoewel ik nooit zo zo herkende (ik dacht dat depressieve mensen hele dagen op bed liggen en vond mezelf gewoon van binnen en zwartgallige, luie chagrijn die een flinke schop onder dr kont verdiende), besef ik me nu ik antidepressiva slik pas hoe goed je je 'hoort' te voelen. Én hoe ellendig de afgelopen jaren eigenlijk waren. Daar wil ik nóóit meer terug naartoe.
Ik ben dan ook totaal niet voornemens om met de AD te stoppen (zelfs al zou ik er twintig jaar korter door leven, serieus). Maar ik zou wel erg graag een tweede kindje willen. De AD die ik slik kunnen geslikt worden tijdens een zwangerschap (er zijn er hier meerderen die dat hebben gedaan) en geen aangeboren afwijkingen te veroorzaken, maar toch wil ik me eerst heel goed laten informeren. Je kindje moet de eerste 24 gemonitoord worden in het ziekenhuis om te kijken of het geen ontwenningsverschijnselen heeft. Da's voor zover ik weet dan ook het enige, en de kans is klein dat dat ook daadwerkelijk het geval is, maar ik vind het toch wel een erg rotidee.
[ Bericht 0% gewijzigd door -Spring op 18-03-2014 12:25:32 ]
Ik blijk al zo'n vijftien jaar op en af depressief te zijn. Hoewel ik nooit zo zo herkende (ik dacht dat depressieve mensen hele dagen op bed liggen en vond mezelf gewoon van binnen en zwartgallige, luie chagrijn die een flinke schop onder dr kont verdiende), besef ik me nu ik antidepressiva slik pas hoe goed je je 'hoort' te voelen. Én hoe ellendig de afgelopen jaren eigenlijk waren. Daar wil ik nóóit meer terug naartoe.Ik ben dan ook totaal niet voornemens om met de AD te stoppen (zelfs al zou ik er twintig jaar korter door leven, serieus). Maar ik zou wel erg graag een tweede kindje willen. De AD die ik slik kunnen geslikt worden tijdens een zwangerschap (er zijn er hier meerderen die dat hebben gedaan) en geen aangeboren afwijkingen te veroorzaken, maar toch wil ik me eerst heel goed laten informeren. Je kindje moet de eerste 24 gemonitoord worden in het ziekenhuis om te kijken of het geen ontwenningsverschijnselen heeft. Da's voor zover ik weet dan ook het enige, en de kans is klein dat dat ook daadwerkelijk het geval is, maar ik vind het toch wel een erg rotidee.
[ Bericht 0% gewijzigd door -Spring op 18-03-2014 12:25:32 ]
Dat had ik ook spring! Het is inderdaad een ontzettend rotidee dat je je kind dat meegeeft.
Hier heeft E. er overigens helemaal geen ontwenningsverschijnselen gehad, gelukkig! Ik vond het wel prettig dat ze haar zo strak in de gaten hielden want het blijft troep natuurlijk.
Maar zonder AD red ik het niet en ik ben echt een veel leuker mens als ik die medicijnen gewoon slik. En ongetwijfeld dus ook een stuk leukere en veel stabielere moeder. En de gyn zei dat stoppen tijdens een zwangerschap slechter is dan gewoon doorslikken (mits het een veilig middel betreft uiteraard). Door de hormonen heb je sowieso al meer kans op depressies en als je dan ook nog moet stoppen met AD is het hek waarschijnlijk helemaal van de dam.
Ik heb dan ook wel voor ik zwanger raakte laten uitzoeken via mijn huisarts die er een bijscholing over had gehad of mijn AD veilig te slikken was tijdens zwangerschap. En ik heb een gesprek met de gyn gehad hierover. Anders had ik moeten proberen te stoppen of een veilig middel moeten proberen, gelukkig was mijn middel (efexor) veilig te gebruiken, al was er niet nog niet heel erg veel onderzoek naar gedaan. Ik zag laatst toevallig dat de bijsluiter hiervan ook aangepast was, toen ik zwanger probeerde te raken stond er nog in dat het niet geschikt was tijdens de zwangerschap maar nu staat er in dat het wel mag maar je onder strenge controle van een arts moet staan en wat spring hierboven zegt.
Hier heeft E. er overigens helemaal geen ontwenningsverschijnselen gehad, gelukkig! Ik vond het wel prettig dat ze haar zo strak in de gaten hielden want het blijft troep natuurlijk.
Maar zonder AD red ik het niet en ik ben echt een veel leuker mens als ik die medicijnen gewoon slik. En ongetwijfeld dus ook een stuk leukere en veel stabielere moeder. En de gyn zei dat stoppen tijdens een zwangerschap slechter is dan gewoon doorslikken (mits het een veilig middel betreft uiteraard). Door de hormonen heb je sowieso al meer kans op depressies en als je dan ook nog moet stoppen met AD is het hek waarschijnlijk helemaal van de dam.
Ik heb dan ook wel voor ik zwanger raakte laten uitzoeken via mijn huisarts die er een bijscholing over had gehad of mijn AD veilig te slikken was tijdens zwangerschap. En ik heb een gesprek met de gyn gehad hierover. Anders had ik moeten proberen te stoppen of een veilig middel moeten proberen, gelukkig was mijn middel (efexor) veilig te gebruiken, al was er niet nog niet heel erg veel onderzoek naar gedaan. Ik zag laatst toevallig dat de bijsluiter hiervan ook aangepast was, toen ik zwanger probeerde te raken stond er nog in dat het niet geschikt was tijdens de zwangerschap maar nu staat er in dat het wel mag maar je onder strenge controle van een arts moet staan en wat spring hierboven zegt.
Zwanger en aan de AD! Check
Ik kan niet zo goed zonder mn blije-ei pillen maar onder begeleiding van een psych van de POP-poli en de gyn gaat het super met onze uk!
Ik zit overigens aan de fluoxetine (vroegere prozac)
Ik kan niet zo goed zonder mn blije-ei pillen
maar onder begeleiding van een psych van de POP-poli en de gyn gaat het super met onze uk! Ik zit overigens aan de fluoxetine (vroegere prozac)
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Ik voelde me juist meer dan geweldig tijdens de zwangerschap. Dus tijdens mn zwangerschap zal ik het ws niet nodig hebben. Maar dat zou dan wel betekenen dat ik eerst moet afbouwen en daarna weer moet opbouwen. Hoe afbouwen zal gaan weet ik niet, maar door de hel van opbouwen wil ik nooit meer heen. Daarnaast weet ik ook van tevoren niet hoe lang ik erover zal doen om weer zwanger te raken. Bij L was dat ruim een jaar.
Vroeger was ik enorm zwart wit hierin: als je die troep slikt, moet je gewoon geen kinderen 'nemen'. Maar als je zelf in zo'n situatie zit (en beseft hoe leuk het leven kan zijn), denk je er ineens toch een stuk genuanceerder over.
Dus tijdens mn zwangerschap zal ik het ws niet nodig hebben. Maar dat zou dan wel betekenen dat ik eerst moet afbouwen en daarna weer moet opbouwen. Hoe afbouwen zal gaan weet ik niet, maar door de hel van opbouwen wil ik nooit meer heen. Daarnaast weet ik ook van tevoren niet hoe lang ik erover zal doen om weer zwanger te raken. Bij L was dat ruim een jaar.Vroeger was ik enorm zwart wit hierin: als je die troep slikt, moet je gewoon geen kinderen 'nemen'. Maar als je zelf in zo'n situatie zit (en beseft hoe leuk het leven kan zijn), denk je er ineens toch een stuk genuanceerder over.
Ik denk dat mijn huidig gebrek aan relativeringsvermogen best wel eens deels inherent kan zijn aan het niet meer slikken van AD. Ik heb zelf tussen begin 2007 en begin 2013 een dagelijkse dosis van 20mg paroxetine geslikt. Al moet ik hier wel de kanttekening bij maken dat ik niet leed aan een depressie, maar aan dagelijkse ongecontroleerde huilbuien en totaal gebrek aan vergevingsgezindheid naar mezelf toe.
Ik ben er mee gestopt omdat ik het naar mijn eigen idee niet meer nodig had, en rustig afgebouwd. Dat ging vlekkeloos. Maar het omgaan met zware tegenslag was natuurlijk iets waar ik me niet op had ingesteld. Toen ik stopte met de medicatie ging alles voorspoedig: werk, familie, vrienden, ik ging trouwen, niks aan de hand. Maar het zèlf moeten handelen van de emoties die bij verlies en verdriet komen kijken is natuurlijk toch een ander verhaal.
Desalniettemin denk ik dat het nog best aardig gaat en ik zou van mijn leven niet meer terug willen naar die medicijnen, omdat ik nu juist zonder die pillen een leuker, echter leven leid. (waarmee ik een ander geenszins veroordeel, want ik weet hoe hard je ze nodig kan hebben).
Enfin, ik hou nog steeds ergens de hoop dat ik me beter ga voelen als de echo vanmiddag een goed beeld laat zien. En als dat niet zo is heb ik nu in elk geval een hulplijn
Ik ben er mee gestopt omdat ik het naar mijn eigen idee niet meer nodig had, en rustig afgebouwd. Dat ging vlekkeloos. Maar het omgaan met zware tegenslag was natuurlijk iets waar ik me niet op had ingesteld. Toen ik stopte met de medicatie ging alles voorspoedig: werk, familie, vrienden, ik ging trouwen, niks aan de hand. Maar het zèlf moeten handelen van de emoties die bij verlies en verdriet komen kijken is natuurlijk toch een ander verhaal.
Desalniettemin denk ik dat het nog best aardig gaat en ik zou van mijn leven niet meer terug willen naar die medicijnen, omdat ik nu juist zonder die pillen een leuker, echter leven leid. (waarmee ik een ander geenszins veroordeel, want ik weet hoe hard je ze nodig kan hebben).
Enfin, ik hou nog steeds ergens de hoop dat ik me beter ga voelen als de echo vanmiddag een goed beeld laat zien. En als dat niet zo is heb ik nu in elk geval een hulplijn
disclaimer
Hi lieverd, ik hoop zo dat je deze keer geen gelijk krijgt en dat alles met het kindje goed is. Ik denk dat ik net zo uit mijn doen zou zijn als jij. Dikke knuffel van mij!
Dit is mijn uitspraak en daar zult u het mee moeten doen.
***Levi was here***
***Levi was here***
Ik hoop zo met je mee op een goede echo! En op beter voelen erna!
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Zwanger en aan de AD, been there, done that, hier alleen nooooooit weer! Heb gezien wat het hier met onze dochter deed, die heeft acht dagen in de couveuse liggen af te kicken van mijn AD, compleet met schokken en kreunen, een ' drugsbaby'. En ik slikte echt geen zware pillen. Ik had ze toen wel nodig, daarom ben ik niet gestopt, maar voordat ik zwanger werd van de jongste bewust gestopt, want dat beeld van een afkickende baby raak ik nooit meer kwijt. Tot nu toe ( ze is inmiddels vier) heeft ze er niets aan over gehouden, sterker nog, ze is het zonnetje in huis ( we maken dan ook wel eens de grap ; M. Heeft zoveel antidepressiva gehad, die is niet depressief te krijgen).
Even inhakend op wat je hier schrijft.quote:
Ik denk dat mijn huidig gebrek aan relativeringsvermogen best wel eens deels inherent kan zijn aan het niet meer slikken van AD. Ik heb zelf tussen begin 2007 en begin 2013 een dagelijkse dosis van 20mg paroxetine geslikt. Al moet ik hier wel de kanttekening bij maken dat ik niet leed aan een depressie, maar aan dagelijkse ongecontroleerde huilbuien en totaal gebrek aan vergevingsgezindheid naar mezelf toe.
Ik ben er mee gestopt omdat ik het naar mijn eigen idee niet meer nodig had, en rustig afgebouwd. Dat ging vlekkeloos. Maar het omgaan met zware tegenslag was natuurlijk iets waar ik me niet op had ingesteld. Toen ik stopte met de medicatie ging alles voorspoedig: werk, familie, vrienden, ik ging trouwen, niks aan de hand. Maar het zèlf moeten handelen van de emoties die bij verlies en verdriet komen kijken is natuurlijk toch een ander verhaal.
Zoiets (het handelen van heftige emoties en je eigen demonen) valt wel te leren, en ik zou vanuit mijn eigen ervaring met depressieve gevoelens/onverwerkt verleden willen benadrukken dat dit een leerproces is op een langere termijn. En daarbij kan AD ondersteunend werken, maar dat hoeft niet. Er is in ieder geval geen 'quick fix' voor, vrees ik, maar dat weet je zelf waarschijnlijk ook al.
Ik duim voor goed nieuws!
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Proef, dat weet ik zo niet meer.... Maar niet echt een zware dosis.. Ben in drie weken der af gegaan en daarna gelukkig niet meer nodig gehad. Maar ik wilde toch even waarschuwen, want ondanks alle positieve verhalen ( en dat is natuurlijk heel mooi, wanneer je kindje er geen last van heeft gehad) en goedkeuring van de huisarts, want ook ik had tevoren geïnformeerd of het kon, er dus wel degelijk baby's moeten afkicken daarvan. Wij hebben drie dagen moeten wachten voordat we haar vast mochten houden, daarvoor mochten we alleen met onze hand op haar buikje om haar zo weinig mogelijk te storen. Je wil niet weten wat dat met je doet als moeder, het schuldgevoel.....
Herkenbaar, dit topic. Na een mk in februari ben ik nu weer zwanger. Krap 5 weken. De eerste zwangerschap wist ik na de test al dat t fout zou gaan en dat ging het ook. Afgelopen zondag ben ik vanwege erge buik- en rugpijn door de hap doorverwezen naar de gynaecoloog. Die heeft een echo gemaakt waarbij ze aangaf hooguit verdikt baarmoederslijmvlies te zien. Wat ze zag was een vruchtzakje van 7mm. 2 uur na de inwendige echo had ik helderrood bloedverlies, een beetje op t toiletpapier en daar bleef t bij. Overdag niks en vannacht weer een veeg helderrood en nu weer niks.
En nu weet ik dus zeker dat het fout gaat. En dat als ik geen mk krijg het op de echo over 2 weken niet goed is en als dat wel zo is, dat daarna t hartje niet meer klopt. En dat mijn lichaam dat helemaal niet kan, een zwangerschap en dat t nooit lukt.
En nu weet ik dus zeker dat het fout gaat. En dat als ik geen mk krijg het op de echo over 2 weken niet goed is en als dat wel zo is, dat daarna t hartje niet meer klopt. En dat mijn lichaam dat helemaal niet kan, een zwangerschap en dat t nooit lukt.
Cygne, misschien heb je mijn verhalen in z&g en in dit topic meegekregen. Anyway, het bloedverlies is gewoon killing. Ik zat zo'n beetje in dezelfde situatie als jij, eerst een mk en toen zwanger van de tweeling. De zwangerschap van de tweeling had echt een dra-ma start met vrijwel continue bloedverlies vanaf een week of 6-7 tot een week of 11. Vreselijk onzeker werd ik ervan. Je voelt niets, die ziet niets, je moet er maar op vertrouwen dat het ondanks het bloedverlies goed zit en juist dat is verschrikkelijk moeilijk. Mijn tips voor jou:
-ga niet googelen, doe het gewoon niet.
-probeer je gedachten te verzetten voor zover dat lukt. Ga leuke dingen doen met man/vriendinnen, probeer te ontspannen.
-als je het bloedverlies echt niet trekt, bel de gyn en vraag of er misschien een echo gemaakt kan worden ivm het bloedverlies. Ik knapte daar altijd erg van op. Al was het maar voor 2 dagen, die 2 dagen was ik dan toch maar weer zonder al te veel zorgen doorgekomen.
En verder is de onzekerheid en het leven tussen hoop en vrees gewoon enorm klote. Het zou ook best nog een fikse periode zo kunnen blijven. Tot 20 weken heb ik niet echt kunnen genieten, pas toen ik de kindjes dagelijks voelde werd dat wat beter. Doe hier lekker je verhaal als je dat fijn vindt en probeer vertrouwen te hebben in je lichaam. Sterkte meid, ik duim voor je dat dit gewoon een mooie plakkert is.
-ga niet googelen, doe het gewoon niet.
-probeer je gedachten te verzetten voor zover dat lukt. Ga leuke dingen doen met man/vriendinnen, probeer te ontspannen.
-als je het bloedverlies echt niet trekt, bel de gyn en vraag of er misschien een echo gemaakt kan worden ivm het bloedverlies. Ik knapte daar altijd erg van op. Al was het maar voor 2 dagen, die 2 dagen was ik dan toch maar weer zonder al te veel zorgen doorgekomen.
En verder is de onzekerheid en het leven tussen hoop en vrees gewoon enorm klote. Het zou ook best nog een fikse periode zo kunnen blijven. Tot 20 weken heb ik niet echt kunnen genieten, pas toen ik de kindjes dagelijks voelde werd dat wat beter. Doe hier lekker je verhaal als je dat fijn vindt en probeer vertrouwen te hebben in je lichaam. Sterkte meid, ik duim voor je dat dit gewoon een mooie plakkert is.
Cygne, ik heb geen miskraam gehad, en geen bloedverlies, en toch herken ik het wel. Voor de eerste echo ging ik ervan uit dat me verteld zou worden dat het hartje niet meer klopte, en voor elke volgende afspraak had ik hetzelfde gevoel. Dat mijn lichaam gewoon helemaal niet in staat was om voor een kindje te zorgen, en dat ik een overleden kindje in m'n buik zou hebben zitten. Het heeft ook eventjes geduurd, maar zo rond de 17 weken kreeg ik er pas wat vertrouwen in, nadat er bij de geslachtsbepaling toch weer bevestigd werd dst er echt een levend kindje zat..
Ik kan me zo indenken hoe moeilijk die gevoelens moeten zijn na de ervaringen van jou ik duim ook gewoon voor een plakker en over twee weken een mooie knipper. Dan zullen je gevoelens vast niet ineens verdwijnen, maar misschien kun je er over een tijdje toch van genieten!
Ik kan me zo indenken hoe moeilijk die gevoelens moeten zijn na de ervaringen van jou
ik duim ook gewoon voor een plakker en over twee weken een mooie knipper. Dan zullen je gevoelens vast niet ineens verdwijnen, maar misschien kun je er over een tijdje toch van genieten!
Nikki, het bloedverlies is echt heel weinig en alleen 's nachts en volkomen verklaarbaar. En een echo zegt nu nog weinig.
Het is ook dat ik me niet voor kan stellen dat het wél goed gaat. Dat bestaat gewoon niet in mijn beleving. Dit weekend was mijn nichtje heel lief met ons hondje aan t spelen en toen werd ik verdrietig. Want ons hondje gaat nooit met een eigen kindje spelen.
Ik sluit me ook af, merk ik. Ik bén helemaal niet zwanger. Ik verzin het maar, net als in februari. Een huisarts bij de HAP die zegt dat ik niet zwanger ben maar over tijd en dat als er al sprake is van een zwangerschap ik weer een mk ga krijgen want bloed in urine.
Het is ook dat ik me niet voor kan stellen dat het wél goed gaat. Dat bestaat gewoon niet in mijn beleving. Dit weekend was mijn nichtje heel lief met ons hondje aan t spelen en toen werd ik verdrietig. Want ons hondje gaat nooit met een eigen kindje spelen.
Ik sluit me ook af, merk ik. Ik bén helemaal niet zwanger. Ik verzin het maar, net als in februari. Een huisarts bij de HAP die zegt dat ik niet zwanger ben maar over tijd en dat als er al sprake is van een zwangerschap ik weer een mk ga krijgen want bloed in urine.
Cygne die huisarts is echt een hork. Twee streepjes is zwanger. Ik ga heel hard voor je duimen. Sterkte met deze twee lange weken
+1quote:
Cygne die huisarts is echt een hork. Twee streepjes is zwanger. Ik ga heel hard voor je duimen. Sterkte met deze twee lange weken
En de dag erna was zelfs de echodame verbaasd dat er al zoveel te zien was in jouw baarmoeder!! Al een vruchtzakje ipv enkel verdikt slijmvlies!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Omentielvo, dat vond de ha van de volgende dag ook. En gyn zei dat de hoeveelheid bloed in de urine ruim binnen de marges van t normale waren. De pijn kwam door verstopping.
Het vervelende is dat mijn lichaam heel erg reageert op stress. Hoge bloeddruk, benauwdheid, koorts, de hele mikmak. Donderdag even bij cesartherapie vragen hoe ik dit aanpak. Want ik ga dit niet zo lang trekken, denk ik.
Het vervelende is dat mijn lichaam heel erg reageert op stress. Hoge bloeddruk, benauwdheid, koorts, de hele mikmak. Donderdag even bij cesartherapie vragen hoe ik dit aanpak. Want ik ga dit niet zo lang trekken, denk ik.
Cygne . Ik heb net als Nikki van wk 5 t/m 13 bloedverlies gehad en het is echt killing. Maar het kán ook goed gaan, ook al geloof je dat nu niet.
Mijn tip: praat. Praat met je man, je moeder, je vriendinnen... Iedereen bij wie je maar 't gevoel hebt dat je 't kwijt kunt. Praten lucht op.
. Ik heb net als Nikki van wk 5 t/m 13 bloedverlies gehad en het is echt killing. Maar het kán ook goed gaan, ook al geloof je dat nu niet.Mijn tip: praat. Praat met je man, je moeder, je vriendinnen... Iedereen bij wie je maar 't gevoel hebt dat je 't kwijt kunt. Praten lucht op.
Home is where the O+ is...
Cygne goed dat je het gaat vragen. Die eerste weken zijn gewoon k*t. En vooral als er bloedverlies bij komt kijken. Maar genieten hoeft echt nog niet. Ik bedoel dus. Vaak wordt er gezegd dat je moet genieten en als je dat dan probeert en het lukt (logischerwijs) niet dan stress je nog meer. Hopelijk is het duidelijker dan het er staat
Sterker nog: genieten hoeft helemaal niet, de hele zwangerschap niet. Het kan, het mag, maar het is niet vanzelfsprekend en zeker geen moeten!quote:
Cygne goed dat je het gaat vragen. Die eerste weken zijn gewoon k*t. En vooral als er bloedverlies bij komt kijken. Maar genieten hoeft echt nog niet. Ik bedoel dus. Vaak wordt er gezegd dat je moet genieten en als je dat dan probeert en het lukt (logischerwijs) niet dan stress je nog meer. Hopelijk is het duidelijker dan het er staat
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ik weet hoe het voelt, en ik weet hoe stom je jezelf vindt als dat genieten maar niet lukt. En dat ook iedereen maar denkt dat je Natuurlijk (!) geniet. En daar voel je je dan alleen maar weer rotter door.quote:
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Dat herken ik dus. Ik word bijna nooit ongesteld en bij de tweede terugplaatsing (ivf) was ik zwanger. Ik ben de hele zwangerschap een soort van bang geweest dat er iets mis zou gaan. Dat het gewoon niet zo snel kon (Al kon ik soms wel genieten). Pas toen mijn dochter op mijn buik gelegd werd en alles goed was voelde ik me opgelucht.
Cygne, ik herken mijn verhaal in jouw verhaal. Ik heb ook een miskraam gehad, en nu tijdens mijn zwangerschap heb ik last van bloedingen. Erg zenuwslopend, en daardoor kan ik niet genieten van mijn zwangerschap. Bang dat het mis gaat, hoewel volgens de gyn alles perfect verloopt.
Ik merk wel dat het beter gaat als ik wat afleiding zoek, en ik probeer er niet teveel mee bezig te zijn. Ik heb me er ook bij neer gelegd dat de roze wolk voor mij niet bestemd is. En als die wel komt, dan is dat alleen maar mooi meegenomen.
Ik merk wel dat het beter gaat als ik wat afleiding zoek, en ik probeer er niet teveel mee bezig te zijn. Ik heb me er ook bij neer gelegd dat de roze wolk voor mij niet bestemd is. En als die wel komt, dan is dat alleen maar mooi meegenomen.
Dat inderdaad. Tot 14 weken de veel voorkomende onzekerheden, daarna een zwarte deken. Op het moment dat ze op mijn buik lag, was dat allemaal weg. De wereld werd weer licht en ik zat op een roze wolk.quote:
Dat herken ik dus. Ik word bijna nooit ongesteld en bij de tweede terugplaatsing (ivf) was ik zwanger. Ik ben de hele zwangerschap een soort van bang geweest dat er iets mis zou gaan. Dat het gewoon niet zo snel kon (Al kon ik soms wel genieten). Pas toen mijn dochter op mijn buik gelegd werd en alles goed was voelde ik me opgelucht.
Doe je niets aan, maar er wordt weinig over gesproken en het is natuurlijk raar, zeker als je zo graag een kind wilde en je bent dan uiteindelijk zwanger, dat je niet constant blij en gelukkig (en dankbaar!) door het leven danst.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Mijn moeder zei ook al dat ik moest gaan genieten. En dan denk ik hoezo? Waarvan?
Overdag gaat t redelijk hoor. Maar 's nachts als ik bloed zie, hoe weinig ook weet ik zeker dat t weer fout gaat. Om dan het volgende toiletbezoek al geen bloedverlies te hebben. En dan durf ik nog niet te hopen. Want als ik op een mk reken hoef ik straks niet zo'n verdriet te verwerken.
Ik moet mezelf wel in de gaten houden want ik wil niet dat het hetzelfde gaat als bij mijn zus.
Overdag gaat t redelijk hoor. Maar 's nachts als ik bloed zie, hoe weinig ook weet ik zeker dat t weer fout gaat. Om dan het volgende toiletbezoek al geen bloedverlies te hebben. En dan durf ik nog niet te hopen. Want als ik op een mk reken hoef ik straks niet zo'n verdriet te verwerken.
Ik moet mezelf wel in de gaten houden want ik wil niet dat het hetzelfde gaat als bij mijn zus.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Och Cygne, ik zou dat laatste zèker aankaarten bij de gynaecoloog en waar nodig hulp zoeken! Als je al gevoelig bent voor stressvolle situaties en zoiets in de familie is gebeurd zijn dat toch wel een paar "rode vlaggen" die gewoon in de gaten gehouden moeten worden.
En inderdaad, niet iedereen is blozend en blij tijdens haar zwangerschap, en ik kan je angsten erg goed voorstellen. Ik herken er veel in. Laat je niet gek maken door mensen met een mening. Niks moet. Je moet je niet op een bepaalde manier voelen en je moet je niet op een bepaalde manier gedragen. En daar zal best wel eens wat onbegrip over komen. Let it be.
Mijn ervaring is dat het niet meer proberen me op een bepaalde manier te voelen me nog het meeste heeft geholpen. Het is zoals het is. En vandaag is morgen niet. Maar stel geen onhaalbare eisen aan jezelf.
Er zijn overigens gespecialiseerde coaches voor dit soort problemen, ik zou het zeker even navragen bij je gyn. Kun je altijd nog beslissen of je er iets mee wil doen. Succes
En inderdaad, niet iedereen is blozend en blij tijdens haar zwangerschap, en ik kan je angsten erg goed voorstellen. Ik herken er veel in. Laat je niet gek maken door mensen met een mening. Niks moet. Je moet je niet op een bepaalde manier voelen en je moet je niet op een bepaalde manier gedragen. En daar zal best wel eens wat onbegrip over komen. Let it be.
Mijn ervaring is dat het niet meer proberen me op een bepaalde manier te voelen me nog het meeste heeft geholpen. Het is zoals het is. En vandaag is morgen niet. Maar stel geen onhaalbare eisen aan jezelf.
Er zijn overigens gespecialiseerde coaches voor dit soort problemen, ik zou het zeker even navragen bij je gyn. Kun je altijd nog beslissen of je er iets mee wil doen. Succes
disclaimer
Wat Stormqueen zegt, Cygne! Maak het bespreekbaar, hoe moeilijk ook! En laat je geen gemoedstoestand opdringen! En veel sterkte
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Dank, iedereen.
Het is ook zo dubbel, aan de ene kant heb ik een goed gevoel maar aan de andere kant kan ik me niet voorstellen dat t goed gaat. Net als die echo. Aan de ene kant kijk ik er naar uit maar aan de andere kant durf ik niet.
Mijn moeder heeft dus 5 miskramen gehad en tijdens de goede zwangerschappen bloedverlies. Zes jaar voor mij een jongetje verloren met 20 weken. Bij de bevalling van broer een dermate ernstige fluxus dat t echt kantje boord was. En toch nooit zorgen gemaakt.
Het is ook zo dubbel, aan de ene kant heb ik een goed gevoel maar aan de andere kant kan ik me niet voorstellen dat t goed gaat. Net als die echo. Aan de ene kant kijk ik er naar uit maar aan de andere kant durf ik niet.
Mijn moeder heeft dus 5 miskramen gehad en tijdens de goede zwangerschappen bloedverlies. Zes jaar voor mij een jongetje verloren met 20 weken. Bij de bevalling van broer een dermate ernstige fluxus dat t echt kantje boord was. En toch nooit zorgen gemaakt.
Maar dat mag! Val jezelf niet te hard en accepteer in ieder geval zelf dat dat is wat je voelt. Wat anderen daarvan vinden, is hun probleem. Wat je voelt, mag gewoon!quote:
Dank, iedereen.
Het is ook zo dubbel, aan de ene kant heb ik een goed gevoel maar aan de andere kant kan ik me niet voorstellen dat t goed gaat. Net als die echo. Aan de ene kant kijk ik er naar uit maar aan de andere kant durf ik niet.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
De afgelopen redelijk goed doorgekomen, sterfgeval in familie dus veel daar mee bezig geweest en minder met de zwangerschap.
Inmiddels 10+1 en 3 echo's gehad. De eerste echo bleek ik ruim een week korter zwanger dan berekend, kon niet kloppen met de bevruchting tenzij man onsterfelijk zaad heeft en een te trage hartslag. De tweede echo was het voldoende gegroeid tov de week daarvoor en een hartslag van 154 bpm. Vorige week intake bij de verloskundige we hadden tijd over dus even gespiekt weer goed gegroeid en een keurige hartslag. Maar nog steeds qua grootte niet kloppend met de conceptie.
Na zo'n echo ben ik wel gerustgesteld, voor een dag of 3 hooguit. Maar daarna begint het gepieker weer dat het heus niet zo snel kan groeien als moet, of dat de hartslag nu vast gestopt is. Dat het gewoon niet meer leeft. Morgen de termijnecho en ik ben er echt weer van overtuigd dat het tóch niet goed is. En als het dan wel goed is dat het daarna nog fout gaat.
Vorige week kwam er een collega van man naar hem toe om te zeggen dat de kans groot was dat er nog vanalles mis zou gaan, met deze termijn. Ja, óók na 3 goede echo's.
Inmiddels 10+1 en 3 echo's gehad. De eerste echo bleek ik ruim een week korter zwanger dan berekend, kon niet kloppen met de bevruchting tenzij man onsterfelijk zaad heeft en een te trage hartslag. De tweede echo was het voldoende gegroeid tov de week daarvoor en een hartslag van 154 bpm. Vorige week intake bij de verloskundige we hadden tijd over dus even gespiekt weer goed gegroeid en een keurige hartslag. Maar nog steeds qua grootte niet kloppend met de conceptie.
Na zo'n echo ben ik wel gerustgesteld, voor een dag of 3 hooguit. Maar daarna begint het gepieker weer dat het heus niet zo snel kan groeien als moet, of dat de hartslag nu vast gestopt is. Dat het gewoon niet meer leeft. Morgen de termijnecho en ik ben er echt weer van overtuigd dat het tóch niet goed is. En als het dan wel goed is dat het daarna nog fout gaat.
Vorige week kwam er een collega van man naar hem toe om te zeggen dat de kans groot was dat er nog vanalles mis zou gaan, met deze termijn. Ja, óók na 3 goede echo's.
Dat is een stomme opmerking en het klopt ook niet. Mijn vk heeft gezegd, dat de kans dat het nu nog fout gaat (ik was bijna 10 weken toen ze dat zei) echt heel klein was, en dat de reden ervoor bijna altijd chromosomisch zou zijn dan. Dus dat geeft dan veel meer rust.
Dat het nog fout kan gaan is zo, maar dat kan met 20 weken, 30 zelfs bij de bevalling nog. De kans erop is echter zodanig klein, dat je dat wel los kunt proberen te laten. Genieten moet niet, het maakt het wel makkelijker, maar het moet echt niet. Maak het wel bespreekbaar bij je gyn. Mijn vk heeft gezegd, dat het hun taak is om mij zo goed mogelijk door de zwangerschap en bevalling te loodsen en als ik vragen heb, opmerkingen, angsten, alles moet ik bij ze kwijt kunnen. Ik mag aannemen dat een gyn dat ook heeft.
Mij hielp het fototje van de echo heel erg in het begin. Dat ik even kon kijken en dan kwam er toch weer een lach op mijn gezicht. Maar bij de controle van vorige week, toen ze het hartje eindelijk gevonden had, kon ik de tranen ook niet meer tegenhouden. De opluchting is groot dan. Ik vind donderdag (termijnecho voor mij) ook nog erg lang duren. Hopelijk helpt het toch wel weer als je straks je kindje weer ziet. Het bonkje celletjes heeft bij jou gewoon iets langer gedaan over de weg naar de baarmoeder en daarom is het nu minder ver dan gedacht.
Als afleiding helpt, gewoon doen. Je hoeft je echt niet 24/7 met de zwangerschap bezig te houden. Doe ik ook niet.
Mijn schoonmoeder vroeg ook nadat ik het hartje gehoord had, nu kan je zeker wel gaan genieten he? Maar ik vind het nog steeds wel lastig hoor. Denk niet dat ze dat begrijpt. Ik heb ook nog geen woord in mijn 9 maanden boek geschreven. Ik durf nog even niet.
Dat het nog fout kan gaan is zo, maar dat kan met 20 weken, 30 zelfs bij de bevalling nog. De kans erop is echter zodanig klein, dat je dat wel los kunt proberen te laten. Genieten moet niet, het maakt het wel makkelijker, maar het moet echt niet. Maak het wel bespreekbaar bij je gyn. Mijn vk heeft gezegd, dat het hun taak is om mij zo goed mogelijk door de zwangerschap en bevalling te loodsen en als ik vragen heb, opmerkingen, angsten, alles moet ik bij ze kwijt kunnen. Ik mag aannemen dat een gyn dat ook heeft.
Mij hielp het fototje van de echo heel erg in het begin. Dat ik even kon kijken en dan kwam er toch weer een lach op mijn gezicht. Maar bij de controle van vorige week, toen ze het hartje eindelijk gevonden had, kon ik de tranen ook niet meer tegenhouden. De opluchting is groot dan. Ik vind donderdag (termijnecho voor mij) ook nog erg lang duren. Hopelijk helpt het toch wel weer als je straks je kindje weer ziet. Het bonkje celletjes heeft bij jou gewoon iets langer gedaan over de weg naar de baarmoeder en daarom is het nu minder ver dan gedacht.
Als afleiding helpt, gewoon doen. Je hoeft je echt niet 24/7 met de zwangerschap bezig te houden. Doe ik ook niet.
Mijn schoonmoeder vroeg ook nadat ik het hartje gehoord had, nu kan je zeker wel gaan genieten he? Maar ik vind het nog steeds wel lastig hoor. Denk niet dat ze dat begrijpt. Ik heb ook nog geen woord in mijn 9 maanden boek geschreven. Ik durf nog even niet.
Dat genieten, dat lukt mij ook nog niet. Ik voel me ook niet zwanger. Ondanks de symptomen die wel aanwezig zijn. Het blijft zo abstract. Want als ik het toelaat ben ik straks alleen maar verdrietig.
MIjn moeder gaat morgen mee naar de termijnecho en mijn vader wilde ook wel, maar ik wil hem niet meenemen omdat hij het niet trekt als het niet goed zou zijn. Ik denk dus veel en veel te veel na. Want als het goed blijft gaan is straks de 20-weken echo niet goed. En meer van die dingen. Terwijl ik daar echt geen reden voor heb nu.
MIjn moeder gaat morgen mee naar de termijnecho en mijn vader wilde ook wel, maar ik wil hem niet meenemen omdat hij het niet trekt als het niet goed zou zijn. Ik denk dus veel en veel te veel na. Want als het goed blijft gaan is straks de 20-weken echo niet goed. En meer van die dingen. Terwijl ik daar echt geen reden voor heb nu.
Cygne wat een nare opmerking.
En ja natuurlijk kunnen er nog dingen misgaan, maar die kans is nu echt heel klein hoor.
Exact een jaar geleden zat ik in dezelfde situatie als jij nu. Ik kan soms nog verdrietig worden als ik terugdenk aan hoe ik me die weken/maanden gevoeld heb. De onzekerheid, het af moeten wachten. Leven van echo naar echo, een paar dagen een fijn gevoel na de echo en dan begon het twijfelen en de onzekerheid weer, een algeheel gevoel van machteloosheid, leven tussen hoop en vrees. Het was echt een rotperiode en daar kan ik nu nog van balen. Het is bij mij pas beter geworden rond 20 weken, toen voelde ik ook beweging en dat scheelde enorm.
Er is niet iets wat ik kan doen zodat je je beter voelt. Ik heb wel een tip, laat google met rust, want daar heb je echt niets aan nu. Ik hoop dat jullie gewoon een mooie echo krijgen.
En ja natuurlijk kunnen er nog dingen misgaan, maar die kans is nu echt heel klein hoor.
Exact een jaar geleden zat ik in dezelfde situatie als jij nu. Ik kan soms nog verdrietig worden als ik terugdenk aan hoe ik me die weken/maanden gevoeld heb. De onzekerheid, het af moeten wachten. Leven van echo naar echo, een paar dagen een fijn gevoel na de echo en dan begon het twijfelen en de onzekerheid weer, een algeheel gevoel van machteloosheid, leven tussen hoop en vrees. Het was echt een rotperiode en daar kan ik nu nog van balen. Het is bij mij pas beter geworden rond 20 weken, toen voelde ik ook beweging en dat scheelde enorm.
Er is niet iets wat ik kan doen zodat je je beter voelt. Ik heb wel een tip, laat google met rust, want daar heb je echt niets aan nu. Ik hoop dat jullie gewoon een mooie echo krijgen.
Tja dat google inderdaad.
De ene bron zegt dat de kans op een miskraam klein is na een goede hartactie terwijl de andere bron zegt dat de meeste miskramen voorkomen rond 11 weken.
BIj de vk weten ze van mijn angst, vandaar ook dat ik extra mocht spieken, vorige week.
De ene bron zegt dat de kans op een miskraam klein is na een goede hartactie terwijl de andere bron zegt dat de meeste miskramen voorkomen rond 11 weken.
BIj de vk weten ze van mijn angst, vandaar ook dat ik extra mocht spieken, vorige week.
Nou dat vind ik raar, meeste bij 11 weken ja? Ik zou eerder rond 6 denken, als het hartje gaat kloppen, of zelfs eerder bij innesteling. En dan toch zeker niet meer na goede echos enzo... Waar komt dan die 2% vs 10% vandaan. 
Ik zou inderdaad google maar los laten nou. Dat helpt toch niet.
Ik denk dat beweging ook gaat helpen. Daar verheug ik me nu al op. Dat je dan elke dag een bevestiging krijgt van leven. Ja lijkt me super
Ik zou inderdaad google maar los laten nou. Dat helpt toch niet.Ik denk dat beweging ook gaat helpen. Daar verheug ik me nu al op. Dat je dan elke dag een bevestiging krijgt van leven. Ja lijkt me super
De meeste miskramen komen sowieso níet voor rond 11 wk, maar rond 4. Dus dat klopt al niet. Verder is het afwachten en dat vertrouwen in je lijf, dat moet weer groeien. Zoek afleiding, zoek iets dat je rust geeft. Sterktequote:
Tja dat google inderdaad.
De ene bron zegt dat de kans op een miskraam klein is na een goede hartactie terwijl de andere bron zegt dat de meeste miskramen voorkomen rond 11 weken.
BIj de vk weten ze van mijn angst, vandaar ook dat ik extra mocht spieken, vorige week.
Home is where the O+ is...
Cygne, de angsten herken ik allemaal, en het is stom en kut en je moet er helaas doorheen. Maar ik wil je wel een paar dingen mee geven. Google is your worst friend. Probeer het zo min mogelijk te doen, want er zijn zoveel rampverhalen te vinden en ik weet ook dat als je al in die negatieve spiraal zit, je alleen de slechte aflopen onthoudt en de vele goede aflopen vergeet. Het is menselijk om bevestiging van je angsten te zoeken. Maar probeer toch op je verloskundige te vertrouwen.
Die conceptiedatum zegt niet zo heel veel. Als een eitje zich wat later innestelt loop je al snel een paar dagen achter. Zo lang het tussen de metingen goed groeit is er niks aan de hand en is niks "te langzaam". Ze doen niet voor niets een termijnecho
En tenslotte, blijf praten en je angsten bespreekbaar houden, maar praat wel met mensen die er een rationele blik op hebben en die luisteren in plaats van met ongegrond gezwets aankomen. Ik denk dat jij erg gevoelig bent voor rotverhalen, zoek dat ook niet op, maar zoek je steun bij mensen die een positieve invloed op je hebben.
Ik hoop echt dat ook jouw angsten gaandeweg in kracht afnemen en je je straks op de leuke dingen kunt focussen.
Die conceptiedatum zegt niet zo heel veel. Als een eitje zich wat later innestelt loop je al snel een paar dagen achter. Zo lang het tussen de metingen goed groeit is er niks aan de hand en is niks "te langzaam". Ze doen niet voor niets een termijnecho
En tenslotte, blijf praten en je angsten bespreekbaar houden, maar praat wel met mensen die er een rationele blik op hebben en die luisteren in plaats van met ongegrond gezwets aankomen. Ik denk dat jij erg gevoelig bent voor rotverhalen, zoek dat ook niet op, maar zoek je steun bij mensen die een positieve invloed op je hebben.
Ik hoop echt dat ook jouw angsten gaandeweg in kracht afnemen en je je straks op de leuke dingen kunt focussen.
disclaimer
Herkenbaar Cygne, ik had dat deze zwangerschap ook wel. Elke echo ingaan met het gevoel, het zal wel niet goed zijns en ja, ook de 20-weken echo.
Ik had het nu veel erger dan bij m'n eerste/tweede kindje, want daarvoor had ik een mk met 17 weken. Maar dus wel een gezond kindje na de mk en toch dus veel erger het gevoel dat t niet goed zou gaan.
Dat gevoel is eigenlijk op den duur weggeebt. Weet niet wanneer. Het echte genieten deed ik met vlaagjes, als ik wel een pakke had gekocht, of als ze lekker bezig was in m'n buik.
Daarna werd ik gewoon bang voor de bevalling, maar dat is ook goed gekomen.
Niemand weet hoe een zwangerschap verloopt, helaas. Ikzelf vind een zwangerschap nooit iets vanzelfsprekends, en vind het heel mooi als het iemand gegund is.
En die onzekerheid die je kunt hebben tijdens is soms echt killing. Tel daarbij al je hormonen op...
Ik had het nu veel erger dan bij m'n eerste/tweede kindje, want daarvoor had ik een mk met 17 weken. Maar dus wel een gezond kindje na de mk en toch dus veel erger het gevoel dat t niet goed zou gaan.
Dat gevoel is eigenlijk op den duur weggeebt. Weet niet wanneer. Het echte genieten deed ik met vlaagjes, als ik wel een pakke had gekocht, of als ze lekker bezig was in m'n buik.
Daarna werd ik gewoon bang voor de bevalling, maar dat is ook goed gekomen.
Niemand weet hoe een zwangerschap verloopt, helaas. Ikzelf vind een zwangerschap nooit iets vanzelfsprekends, en vind het heel mooi als het iemand gegund is.
En die onzekerheid die je kunt hebben tijdens is soms echt killing. Tel daarbij al je hormonen op...
Tralalalaaa
Ofzo - inderdaad. Pin je er nou niet op vast, 'vaak' is op deze termijn écht geen term meer. Mijn vk zei dat er bij een kloppend hartje met 7 wk al 95% kans dat het goed gaat en in wk 9 al 98%.quote:
DIe 11 weken omdat het dan de voeding zou krijgen via de placenta en dat gaat vaak fout. Of zo.
Home is where the O+ is...
Helaas ging het hier mis in week 9quote:
[..]
Ofzo - inderdaad. Pin je er nou niet op vast, 'vaak' is op deze termijn écht geen term meer. Mijn vk zei dat er bij een kloppend hartje met 7 wk al 95% kans dat het goed gaat en in wk 9 al 98%.
. Na een prachtig kloppend hartje.... Deze week volgt curettage, omdat mijn lijf zelf niets afstoot. En dan zijn er meteen irrationele gedachten (al voor ik überhaupt weer zwanger ben). Bij mij zal het wel misgaan bij curettage, hoewel ik weet dat de kans heel klein is.
Ik word vast niet meer opnieuw zwanger, en als dat al zo is, dan gaat het toch weer mis.
Gek word ik er van. Maar laat ik voorzichtig zeggen dat alles is mijn leven altijd over hobbels gaat dus waarom zou er ook eens iets normaal verlopen.
En het volgende moment ben ik weer de broodnuchtere Malteser. Het is zo, ik kan het niet veranderen en het komt vast weer goed.
Maar stiekem overheerst nu verdriet. En dus die irrationele gedachten.
Malteser, ik zit ook een beetje met jouw verhaal in m'n hoofd.
En precies dat eerste stukje dacht ik tijdens en na mijn miskraam. Al ging het bij mij dan al met 5.6 weken mis en had ik geen curettage nodig.
Cwen, ik heb in week 6, 7 en 9 een kloppend hartje gezien. Maar op een of andere manier kan ik er nog steeds niet in geloven. Want het is al een keer eerder fout gegaan waarom zou het dan nu wel goed gaan? En ik weet dat het nergens op slaat maar ik kan dat gevoel niet stoppen.
En precies dat eerste stukje dacht ik tijdens en na mijn miskraam. Al ging het bij mij dan al met 5.6 weken mis en had ik geen curettage nodig.
Cwen, ik heb in week 6, 7 en 9 een kloppend hartje gezien. Maar op een of andere manier kan ik er nog steeds niet in geloven. Want het is al een keer eerder fout gegaan waarom zou het dan nu wel goed gaan? En ik weet dat het nergens op slaat maar ik kan dat gevoel niet stoppen.
Oh Cygne, het is nooit mijn bedoeling geweest om met mijn verhaal mensen 'angst' aan te jagen. Wij hebben gewoon pech gehad door bij dat kleine percentage te horen. En jij hoort daar niet bij, jij gaat deze keer gewoon een heel mooie Cygne-babytje bakken deze keerquote:
Malteser, ik zit ook een beetje met jouw verhaal in m'n hoofd.
En precies dat eerste stukje dacht ik tijdens en na mijn miskraam. Al ging het bij mij dan al met 5.6 weken mis en had ik geen curettage nodig.
Cwen, ik heb in week 6, 7 en 9 een kloppend hartje gezien. Maar op een of andere manier kan ik er nog steeds niet in geloven. Want het is al een keer eerder fout gegaan waarom zou het dan nu wel goed gaan? En ik weet dat het nergens op slaat maar ik kan dat gevoel niet stoppen.
.Maar ik snap je gevoel wel.... Heel begrijpelijk. Take care!
------------------
Lieve Cygne, inmiddels heb je ander nieuws gekregen. Ik ben er stil van. Sterkte lieve Cygne
.[ Bericht 8% gewijzigd door Malteser op 12-08-2014 08:42:26 ]
En up. De vorige zwangerschap werd inderdaad een miskraam. Gynaecoloog adviseerde onderzoek en daar kwam uit dat ik een translocatie van de chromosomen 2 en 4 heb.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Komt er op neer dat ik een grote kans heb op miskramen of zwaar meervoudig gehandicapte kinderen. Hoe onze kansen precies liggen horen we bij de geneticus.
Nu dus weer zwanger, poging nummer 3. Dit keer heb ik geen angsten. Ik weet wel dat ik een positieve test had maar ik geloof het niet, als ik dat toelaat gaat t weer pijn doen als ik straks weer een miskraam krijg tussen de 6 en de 11 weken. Ik wil ook geen vroege echo's meer. Naar een kindje kijken wat toch niet blijft leven.
Dit hoort niet echt in z&g dus daarom hier.
[ Bericht 0% gewijzigd door Cygne op 10-01-2015 18:20:25 ]
Cygne je terughoudendheid is erg begrijpelijk. Het is ook niet erg; mocht deze zwangerschap goed verlopen heb je echt nog tijd genoeg om er van te genieten. En als dat niet lukt is dat ook goed. Het zal niet makkelijk nog onbezorgd worden met deze wetenschap. Ik hoop, duim dat alles goed mag gaan dit keer
je terughoudendheid is erg begrijpelijk. Het is ook niet erg; mocht deze zwangerschap goed verlopen heb je echt nog tijd genoeg om er van te genieten. En als dat niet lukt is dat ook goed. Het zal niet makkelijk nog onbezorgd worden met deze wetenschap. Ik hoop, duim dat alles goed mag gaan dit keer
disclaimer
Cygne ik hoop zo voor je dat dit kindje gewoon door mag blijven groeien. En verder wat SQ zegt, je hebt straks echt nog tijd zat om ervan te genieten.
Dank jullie!
Het is ook gewoon zo dat een doorgaande zwangerschap niet tot de mogelijkheden behoort voor mij. Dat bestaat niet. Dus t is geen angst dat t fout kán gaan. Het is gewoon Iets dat gaat gebeuren. Terwijl ik rationeel ook wel weet dat t ook goed kan gaan.
Het is ook gewoon zo dat een doorgaande zwangerschap niet tot de mogelijkheden behoort voor mij. Dat bestaat niet. Dus t is geen angst dat t fout kán gaan. Het is gewoon Iets dat gaat gebeuren. Terwijl ik rationeel ook wel weet dat t ook goed kan gaan.
Vandaag bij de geneticus geweest, die was niet echt negatief. Kans op een gezond kindje is relatief groot maar er is nog steeds een grote kans op miskramen en een kleinere kans op een kindje met het syndroom van Wolf-Hirschhorn. Al mijn hele leven schijn ik in de kleine kansen te vallen. Maar wat dan. Afbreken met 20 weken, dat zal pijnlijk zijn. Of een doodgeboorte, of hij gaat dood voor z'n eerste levensjaar. Als ie dat al redt, dan moet ik mijn kind met een iq van rond de 40 gaan uitleggen waarom hij alweer naar het ziekenhuis moet vanwege zn nieren/hart/epilepsie/tumoren en nog veel meer.
Net ook knallende ruzie met mn tante gehad, die vond dat ik het niet van mijn ouders mocht vragen om zich ook te laten onderzoeken op de translocatie, omdat dat onderzoek duur is en ook niet het probleem van mijn ouders en geen zaak op leven en dood. Ik heb gezegd dat ik dat niet beslis en zij al zeker niet. Dat het gaat om mijn kinderwens en dat mijn ouders willen dat ik gelukkig ben. Omdat ik hun dochter ben, omdat ze van me houden en alles zouden doen om mijn verdriet weg te nemen. Dat het niet alleen mijn probleem is, maar ook gevolgen kan hebben voor mijn broer en de dochters van mijn zus. Dikke doei he.
Net ook knallende ruzie met mn tante gehad, die vond dat ik het niet van mijn ouders mocht vragen om zich ook te laten onderzoeken op de translocatie, omdat dat onderzoek duur is en ook niet het probleem van mijn ouders en geen zaak op leven en dood. Ik heb gezegd dat ik dat niet beslis en zij al zeker niet. Dat het gaat om mijn kinderwens en dat mijn ouders willen dat ik gelukkig ben. Omdat ik hun dochter ben, omdat ze van me houden en alles zouden doen om mijn verdriet weg te nemen. Dat het niet alleen mijn probleem is, maar ook gevolgen kan hebben voor mijn broer en de dochters van mijn zus. Dikke doei he.
Cygne wat een ontzettend heftige uitslag. En wat een onzekerheid nu. Ik hoop zo voor je dat dit kindje gewoon een gezonde plakker is.
Wat je schrijft over je tante. Heel vreemd dat ze zich denkt te moeten bemoeien met iets wat tussen jou en je ouders is. Terecht dat je voor jezelf en je ouders bemt opgekomen. Ze heeft waarschijnlijk geen idee hoe heftig dit voor alle partijen is, want anders doe je zoiets niet.
Ik hoop zo voor je dat dit kindje gewoon een gezonde plakker is. Wat je schrijft over je tante.
Heel vreemd dat ze zich denkt te moeten bemoeien met iets wat tussen jou en je ouders is. Terecht dat je voor jezelf en je ouders bemt opgekomen. Ze heeft waarschijnlijk geen idee hoe heftig dit voor alle partijen is, want anders doe je zoiets niet.
Op zich zegt zo'n geneticus niet voor niks dat t wel goed komt. Dat is fijn. Maar t blijft kut en t blijven rotkeuzes.
Mijn tante is gewoon echt niet goed hoor, dit is niet de eerste keer.
Mijn tante is gewoon echt niet goed hoor, dit is niet de eerste keer.
Cygne
De reactie van je tante vind ik ongelooflijk. Het is helemaal niet aan haar om daar zoveel commentaar op te hebben of haar mening zo te ventileren. Dat ze die mening heeft, dat is aan haar, maar dat ze die dan lekker voor zich houdt en jou (en anderen) er niet mee belast en onnodig pijn mee doet.
Gelukkig maar dat jouw ouders een hele andere mening hebben, onvoorwaardelijke liefde voor je voelen en er alles aan willen doen en voor over hebben om jou gelukkig te zien. Dat is wat telt!
De reactie van je tante vind ik ongelooflijk. Het is helemaal niet aan haar om daar zoveel commentaar op te hebben of haar mening zo te ventileren. Dat ze die mening heeft, dat is aan haar, maar dat ze die dan lekker voor zich houdt en jou (en anderen) er niet mee belast en onnodig pijn mee doet.
Gelukkig maar dat jouw ouders een hele andere mening hebben, onvoorwaardelijke liefde voor je voelen en er alles aan willen doen en voor over hebben om jou gelukkig te zien. Dat is wat telt!
Cygne, heftig. En heftige keuzes om te maken!
Je tante maar even in haar eigen sop gaar te laten koken, waar bemoeit ze zich mee .
Je tante maar even in haar eigen sop gaar te laten koken, waar bemoeit ze zich mee
.
Mama van 2 lieve meiden :)
Ah, dit topic bestaat ook! Dank voor de anonieme tipgever
Tja. Vandaag gooide de huisarts ineens het woord 'prenatale depressie' op tafel toen ik vertelde dat ik me eigenlijk al vanaf het begin van de zwangerschap niet goed voel. Alleen weet ik zelf niet goed of dat nou echt een depressie is, of dat het te maken heeft met gewoon een moeizame tijd.
Even achtergrondinfo: Ik ben nu 15 weken zwanger. De eerste 12 weken ben ik enorm misselijk geweest. Toen zat de zomervakantie erop, weer aan het werk - meteen een week buikgriep. Toen was de nekplooimeting niet goed en rolden we allerlei onderzoeken door (echo, vlokkentest, genetisch onderzoek) die gelukkig tot nu to allemaal heel goed zijn gegaan. Het wachten is nu op de 20-weken echo voor de definitieve OK. Na de positieve berichten dacht ik lekker door te gaan met werken want hee, goed nieuws, mooi! Maar toen ging het juist opeens voor geen meter Ik ging naar school maar kon alleen nog maar huilen. Dus weer naar huis om bij te komen. Ik ben nu 1,5 week thuisgeweest. Wil morgen weer gaan lesgeven, hoop dat het lukt. En afspreken op school om wat minder te werken.
Al met al ben ik gewoon hondsmoe steeds. En als ik een dag met m'n dreumes thuisben dan doe ik alles wel met haar, en vind ik dat oprecht ook heel leuk. Maar als ze slaapt dan ben ik gewoon leeg. En 's nachts lig ik veel te piekeren over vanalles. Wat ook niet echt zorgt voor fijne energie overdag. Het voelt gewoon niet echt als mezelf; ik ben mezelf een beetje kwijt - dat vat het wel zo'n beetje samen .
Nouja. Misschien dat er iemand is die dit herkent? Of het ook heeft meegemaakt. Of wat tips heeft. Ik weet ook eigenlijk niet zo goed wat ik wil, maar het eens opschrijven lucht al wat op, merk ik.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 21-09-2015 21:21:45 ]
Tja. Vandaag gooide de huisarts ineens het woord 'prenatale depressie' op tafel toen ik vertelde dat ik me eigenlijk al vanaf het begin van de zwangerschap niet goed voel. Alleen weet ik zelf niet goed of dat nou echt een depressie is, of dat het te maken heeft met gewoon een moeizame tijd.
Even achtergrondinfo: Ik ben nu 15 weken zwanger. De eerste 12 weken ben ik enorm misselijk geweest. Toen zat de zomervakantie erop, weer aan het werk - meteen een week buikgriep. Toen was de nekplooimeting niet goed en rolden we allerlei onderzoeken door (echo, vlokkentest, genetisch onderzoek) die gelukkig tot nu to allemaal heel goed zijn gegaan. Het wachten is nu op de 20-weken echo voor de definitieve OK. Na de positieve berichten dacht ik lekker door te gaan met werken want hee, goed nieuws, mooi! Maar toen ging het juist opeens voor geen meter
Ik ging naar school maar kon alleen nog maar huilen. Dus weer naar huis om bij te komen. Ik ben nu 1,5 week thuisgeweest. Wil morgen weer gaan lesgeven, hoop dat het lukt. En afspreken op school om wat minder te werken. Al met al ben ik gewoon hondsmoe steeds. En als ik een dag met m'n dreumes thuisben dan doe ik alles wel met haar, en vind ik dat oprecht ook heel leuk. Maar als ze slaapt dan ben ik gewoon leeg. En 's nachts lig ik veel te piekeren over vanalles. Wat ook niet echt zorgt voor fijne energie overdag. Het voelt gewoon niet echt als mezelf; ik ben mezelf een beetje kwijt - dat vat het wel zo'n beetje samen
. Nouja. Misschien dat er iemand is die dit herkent? Of het ook heeft meegemaakt. Of wat tips heeft. Ik weet ook eigenlijk niet zo goed wat ik wil, maar het eens opschrijven lucht al wat op, merk ik.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 21-09-2015 21:21:45 ]
Nou heb ik geen ervaring met depressie maar ik kan me jouw gevoel wel heel goed voorstellen. Het is een zenuwslopende tijd geweest wat er nu allemaal uit komt. Vermoeidheid, zenuwen, proberen alle balletjes hoog te houden want ja, je hebt nog een kind en een baan en een huishouden en een partner. Pas op de plaats en prioriteiten stellen. Probeer echt naar je lichaam te luisteren en rust te pakken waar mogelijk.
(daarnaast herken ik je vermoeidheid bij een jongetjeszwangerschap, dat ging bij mij toen ook niet over. Volgens mij iets hormonaals want bij de meiden veel minder last van gehad. Maar ja, dat was mijn eerste dus rust pakken en bijslapen was iets makkelijker).
(daarnaast herken ik je vermoeidheid bij een jongetjeszwangerschap, dat ging bij mij toen ook niet over. Volgens mij iets hormonaals want bij de meiden veel minder last van gehad. Maar ja, dat was mijn eerste dus rust pakken en bijslapen was iets makkelijker).
Ik herken het totale moe zijn en alleen maar kunnen huilen wel van mn depressie, maar ik was niet zwanger toen... Ik denk zeker dat je wat gas terug moet nemen, je hebt in zo'n emotionele achtbaan gezeten en nog geen complete OK... daarbij heb je A. al lopen... allemaal een beetje teveel denk ik.
Zorg goed voor jezelf, de wereld (werk) draait ook door als jij besluit gas terug te nemen.
Zorg goed voor jezelf, de wereld (werk) draait ook door als jij besluit gas terug te nemen.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Van je af schrijven is altijd fijn! Hoop dat je jezelf even tijd kunt geven om nu alles weer op een rijtje te krijgen, het stof wat te laten neerdalen. De idiote vermoeidheid bij zwangerschap herken ik ook heel erg, plus de onrust van de onderzoeken, drukke baan en uk die je nodig heeft is ook echt heel veel. Veel ballen in de lucht en het gevoel hebben steeds maar vanalles te laten vallen: i haz it also Nogmaals: ik hoop dat een klein duwtje de goede kant op je helpt, gun jullie een mooie tijd nu alles er weer beter uitziet!
Nogmaals: ik hoop dat een klein duwtje de goede kant op je helpt, gun jullie een mooie tijd nu alles er weer beter uitziet! SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Everything will be fine in the end. If it's not fine, it's not the end
Denk op basis van wat ik lees dat het allerbelangrijkste is dat jij jezelf prioriteit nummer 1 maakt. Dus waar het kan tijd nemen voor ontspanning, de boel de boel laten. Leuke uitjes met vriendinnen, ontspanningsmassage, uit eten met je man. En schakel daarbij alle hulp in die je kan gebruiken. Dan denk ik dat ook wel boven water komt of dit een tijdelijke inzinking is door omstandigheden of dat er meer iets (hormonaals) aan de hand is. Maar hoe dan ook: vraag tijd en ruimte voor wat jij nodig hebt om tot rust en ontspanning te komen.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ik weet niet of het hier hoort, maar ik wil de sfeer in het zwangertopic niet vernaggelen met mijn gezeik. Dagboekpost:
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.aub niet quotenChanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
Goed dat t hebt uitgesproken Chanty, heb jij iemand in je omgeving waarmee je dit kan bespreken? Als ik je relaas lees dan lees ik heel veel druk... drukte om je heen maar ook druk op jezelf.
Deze zwangerschap is een cadeautje maar tegelijk ook een stuk zwaarder omdat je L.ucas al hebt lopen.
Trek aan de bel, bespreek het met je man, en meld je desnoods eens een paar dagen ziek.
Wb je figuur, ik kan tegen jou zeggen dat je er prachtig uitziet, maar dat neem je ws toch niet aan..
Dus daarom maar een dikke knuffel
[ Bericht 0% gewijzigd door gewoonmezelf87 op 18-02-2016 07:53:53 ]
Deze zwangerschap is een cadeautje maar tegelijk ook een stuk zwaarder omdat je L.ucas al hebt lopen.
Trek aan de bel, bespreek het met je man, en meld je desnoods eens een paar dagen ziek.
Wb je figuur, ik kan tegen jou zeggen dat je er prachtig uitziet, maar dat neem je ws toch niet aan..
Dus daarom maar een dikke knuffel
[ Bericht 0% gewijzigd door gewoonmezelf87 op 18-02-2016 07:53:53 ]
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Wat zegt gm dat goed.
Ik vind je ook prachtig. Elke foto weer
Knuffel
Ik vind je ook prachtig. Elke foto weer
Knuffel
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Och Chanty, wat zwaar
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Everything will be fine in the end. If it's not fine, it's not the end
Chanty, je moet natuurlijk niets! Maar dat weet je vast zelf ook wel eigenlijk.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 10% gewijzigd door Mariposas op 18-02-2016 11:17:08 ]No hay mal que dure cien años ni cuerpo que lo aguante
Dank jullie wel voor jullie begripvolle reacties. Eigenlijk is dit de enige plek waar ik echt eerlijk durf te zijn op dit moment. Rest maar ff in spoiler.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Chanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
Chanty
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.No hay mal que dure cien años ni cuerpo que lo aguante
Ik wilde een heel verhaal tikken maar mariposas zegt t eigenlijk al! Ik sluit mij daar bij aan.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Och jee MwC...
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Everything will be fine in the end. If it's not fine, it's not the end
Mw cactus
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.S. 2014
J. 2016
quote:
ChantyHelemaal mee eens!SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Chanty
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt."All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
MwC:
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Chanty
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.MvrouwCactusSPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt."Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:
MwC:Precies wat zij zegt! Het 'veroordelen' van die negatieve gevoelens werkt negatieve gevoelens in de hand die je vervolgens weer gaat veroordelen enzovoorts. Accepteren is zo'n grote en belangrijke stap naar (mogen) zijn wie je bent. Die persoon die jou daarbij kan helpen is echt goud waardSPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Wellicht zijn alle draken in ons leven
Uiteindelijk wel prinsessen
Die er in angst en beven slechts naar haken
Ons eenmaal dapper en schoon te zien ontwaken.
Wellicht is alles wat er aan verschrikking leeft
in diepste wezen wel niet anders dan iets
Dat onze liefde nodig heeft.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Chanty, de dingen die ik wilde zeggen zijn al gezegd, dus gewoon een kus
Chanty, een grote knuffel. Je kunt 'm wel gebruiken.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.MevrC, niets geen topickaap. Goed dat je je gevoelens nu erkent/herkent en er daadwerkelijk actie op onderneemt. Heftig, maar ik hoop voor jou een begin naar licht. Moeilijk icm je vrouw, maar ook jij hebt nu hulp nodig. Het topic dat werd aangehaald is wel een goede plek. Ik heb er destijds veel aan gehad door alleen mee te lezen (schrijven durfde ik niet).
Lieverds ik reageer morgen even want dat heb ik vandaag gewoon geen tijd voor
Chanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
Heftig dames
Ik kan weinig meer aaanvullen. Alles is al gezegd. Ik wens jullie veel kracht toe bij de keuzes die je maakt
Ik kan weinig meer aaanvullen. Alles is al gezegd. Ik wens jullie veel kracht toe bij de keuzes die je maakt
quote:
Lieverds ik reageer morgen even want dat heb ik vandaag gewoon geen tijd voor
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Kwak
Chanty
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Één keer in de zoveel tijd komen dromen uit!
KP
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.S. 2014
J. 2016
Cactus dikke Goed dat je nu erkent hebt dat je zo depressief bent en hulp zoekt. En wat een vreselijk naar nieuws van je vrouw, heel veel sterkte.
Mijn reacties op jullie in spoiler weer.
Goed dat je nu erkent hebt dat je zo depressief bent en hulp zoekt. En wat een vreselijk naar nieuws van je vrouw, heel veel sterkte.Mijn reacties op jullie in spoiler weer.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 0% gewijzigd door Chanty op 19-02-2016 16:38:29 ]Chanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
Chanty,
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 5% gewijzigd door SQ op 19-02-2016 16:34:50 ]disclaimer
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.No hay mal que dure cien años ni cuerpo que lo aguante
quote:
Chanty,SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Chanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
quote:Ik vind het knap dat je zo weinig aan kunt komenSPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.iig fijn dat jullie niks geks zien aan mijn eetpatroon. Ben benieuwd wat de vk gaat zeggen.
Chanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
4,25 kg baby en 850 gr placenta jaquote:
[..]
Ik vind het knap dat je zo weinig aan kunt komen
En niets knap aan hoor, mijn lichaam reageerde gewoon weer anders.
[ Bericht 3% gewijzigd door Mariposas op 19-02-2016 19:07:32 ]
No hay mal que dure cien años ni cuerpo que lo aguante
Chanty
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt."Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Chanty:
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Moonah
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt."All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
quote:
ChantyDat klinkt wel beter dan de ervaring die ik heb. Wat voor soort oefeningen moet ik aan denken? Mag ook in pm want kan me voorstellen dat je zoiets misschien liever niet online zet.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Chanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
quote:
Chanty:SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 4% gewijzigd door Chanty op 20-02-2016 09:27:08 ]Chanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
Misschien een particuliere coach/therapeut? Dat kost wel even wat, maar het is laagdrempelig en vaak maar een paar sessies.
Één keer in de zoveel tijd komen dromen uit!
quote:SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Chanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
quote:Op vrijdag 19 februari 2016 20:50 schreef Franny_G het volgende:
Ik bedoel het niet veroordelendSPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
@kimpossible: daar zit ik ook aan te denken. Iets als haptonomie moet ik ook (deels) zelf betalen trouwens dus dat maakt niet uit. Ik ga eerst met de VK in gesprek en thuis en op mijn werk proberen wat rust te creëren. Kan altijd een afspraak maken bij bv de haptonoom die kwak noemde en kijken hoe dat voeltChanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
Chanty; veel huisartsen hebben tegenwoordig praktijk ondersteuners (poh-ggz) die laagdrempelig beschikbaar zijn. Misschien dat je daar ook iets aan kunt hebben
quote:
[..]Ik ben blij dit te horenSPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Haai, ik kom hier ook even mijn neus om het hoekje steken. Het voelt niet goed om z&g steeds vol te gooien met mijn geklaag.
*weg*
En wat ik hiermee wil? Geen idee, even mijn verhaal kwijt denk ik..
[ Bericht 73% gewijzigd door Marjolijntje op 22-02-2016 17:34:12 ]
*weg*
En wat ik hiermee wil? Geen idee, even mijn verhaal kwijt denk ik..
[ Bericht 73% gewijzigd door Marjolijntje op 22-02-2016 17:34:12 ]
Mama van F. (2012) en M. (2016)
quote:
Haai, ik kom hier ook even mijn neus om het hoekje steken. Het voelt niet goed om z&g steeds vol te gooien met mijn geklaag.Ik vind het geen geklaag hoor. Het moet niet zo zijn dat we in Z&G alleen over roze wolken gaan praten want dat is niet de realiteit. Aan de andere kant zitten hier misschien wel ervaringsdeskundigen die niet meelezen in Z&G.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.En wat ik hiermee wil? Geen idee, even mijn verhaal kwijt denk ik..SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 6% gewijzigd door Viv op 21-02-2016 10:39:13 ]
Minder werken gaat m voorlopig niet worden. Moet dus echt beter op mezelf letten qua pauzes en naar huis gaan. Wel een fijn gesprek gehad met mijn mentor gehad vandaag, hopelijk neemt dat wat druk weg.
Morgenmiddag naar de vk. Wil haar mijn eetlijstje voorleggen maar zie allemaal dingen die niet nodig waren en ben bang dat ze me daarop afrekend. Zoals bv de vlaai (hadden visite). Wat vinden jullie van dit lijstje? Er kan natuurlijk het nodige worden weggelaten maar wil ook niet doorslaan.
Morgenmiddag naar de vk. Wil haar mijn eetlijstje voorleggen maar zie allemaal dingen die niet nodig waren en ben bang dat ze me daarop afrekend. Zoals bv de vlaai (hadden visite). Wat vinden jullie van dit lijstje? Er kan natuurlijk het nodige worden weggelaten maar wil ook niet doorslaan.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 1% gewijzigd door Chanty op 25-02-2016 18:52:44 ]Chanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
Chanty, hou daar nou es mee op. Je eet niet te veel. En nee, de verloskundige gaat je daar niet op afrekenen. Je bent alleen jezelf onnodig hard aan het aanpakken.
Dat gewicht doet wat het moet doen en het gaat er echt weer af na de bevalling. Maar je lichaam heeft het nu nodig. Dus stop met dat bijhouden, en stop met wegen. Het doet niet goed
Dat gewicht doet wat het moet doen en het gaat er echt weer af na de bevalling. Maar je lichaam heeft het nu nodig. Dus stop met dat bijhouden, en stop met wegen. Het doet niet goed
disclaimer
Lieve chanty, waarom denk je dat de vk jou af zal rekenen op wat je eet? Bedoel je dat ze misschien zal zeggen dat het aan die paaseitjes en vlaaipunt ligt dat je x aantal kilo aankomt?
Nou ben ik maar Roomsnoes, maar ik vind niet dat je veel eet. Als ik zo veel zou eten, zou ik honger hebben. Het ziet er uit als een bescheiden lijstje. Wat je eet aan maaltijden is gezond, gezonde hoeveelheden en af en toe wat extra´s, zonder dat dat buiten proporties is.
Ik denk dat het verstandig is om aan je vk te vertellen hoe veel je hier mee bezig bent. Je bent echt niet de eerste en enige die hier mee kampt. Het baart mij hier op afstand zorgen dat je hier zo mee bezig bent. Je lichaam heeft deze reserves nodig om goed voor je kleine meisje te zorgen.
Hoe is je relatie met je vk, vertrouw je haar een beetje? Is het dezelfde als met Lucas, en weet ze van de issues met je gewicht?
Nou ben ik maar Roomsnoes, maar ik vind niet dat je veel eet. Als ik zo veel zou eten, zou ik honger hebben. Het ziet er uit als een bescheiden lijstje. Wat je eet aan maaltijden is gezond, gezonde hoeveelheden en af en toe wat extra´s, zonder dat dat buiten proporties is.
Ik denk dat het verstandig is om aan je vk te vertellen hoe veel je hier mee bezig bent. Je bent echt niet de eerste en enige die hier mee kampt. Het baart mij hier op afstand zorgen dat je hier zo mee bezig bent. Je lichaam heeft deze reserves nodig om goed voor je kleine meisje te zorgen.
Hoe is je relatie met je vk, vertrouw je haar een beetje? Is het dezelfde als met Lucas, en weet ze van de issues met je gewicht?
Overigens lijkt het me heel goed om dit te bespreken met je verloskundige. Niet om je eetpatroon aan te passen, maar misschien kan ze je wel helpen of doorverwijzen naar iemand die verstand heeft van zwangerschap en eetstoornissen. Je bent denk ik niet de enige die hier mee kampt, dus er zal echt goede hulp te vinden zijn
disclaimer
Lieve Chanty ik ken je vriendin helaas ook.
Als ik naar je lijstje kijk dan vind ik niet dat je veel eet, laat staan teveel.
Als ik naar je lijstje kijk dan vind ik niet dat je veel eet, laat staan teveel.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
De enige vraag die relevant is om te beantwoorden is of je eet naar behoefte. Je kunt aan de hand van zo'n lijstje nooit zeggen wat het betekent. Want je kunt met zo'n lijstje meer eten dan je lichaam nodig heeft, maar je kunt ook met een hongergevoel naar bed gaan. Als jij naar je lichaam luistert, dan is dat het enige dat telt, en dan maakt het niet uit wat voor een ander 'veel' of 'weinig' is.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Het probleem is natuurlijk wel dat áls je te weinig eet, structureel, dat je maag/lichaam daaraan went. Net als wanneer je buitensporig veet eet, dan heb je ook vaak meer honger. Juist daarom zijn evt verkeerde patronen zo lastig te doorbreken.
(Ik wil hiermee niet zeggen dat dit bij Chanty t geval is)
(Ik wil hiermee niet zeggen dat dit bij Chanty t geval is)
Een eetgestoorde kan niet naar behoefte eten, zoals Room al zegt.
Chanty, ik vind dit echt zorgwekkend. Ik ken je nauwelijks, maar afgaande op wat ik hier van je lees en hoe neurotisch en onzeker je bent omtrent wat je eet zou ik zeggen: zoek hulp, zsm.
Chanty, ik vind dit echt zorgwekkend. Ik ken je nauwelijks, maar afgaande op wat ik hier van je lees en hoe neurotisch en onzeker je bent omtrent wat je eet zou ik zeggen: zoek hulp, zsm.
Chanty, lieverd ajb kaart dit aan!! Bij de vk, bij R. Bij wie dan ook, vecht deze battle niet alleen, Dat is niet nodig.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Chanty hopelijk gaat het gesprek bij de vk morgen niet om dat lijstje, maar om de gedachten die erachter schuilen.
Precies dat ja. Want ik zou de paaseitjes ook kunnen inruilen voor bv tomaatjes en komkommers. Maar als ik dat ga doen dan ontzeg ik me dus iets dat ik lekker vind en waarvan ik vind dat het moet kunnen terwijl het mogelijk niks met mijn gewichtstoename te maken heeft. Ben bang als de vk zegt dat het wel daardoor komt dat ik ga doorslaan en dat wil ik juist niet.quote:
Lieve chanty, waarom denk je dat de vk jou af zal rekenen op wat je eet? Bedoel je dat ze misschien zal zeggen dat het aan die paaseitjes en vlaaipunt ligt dat je x aantal kilo aankomt?
En met lijstjes bijhouden stop ik nu ook weer hoor. Ik heb dit puur gedaan om morgen aan de vk te kunnen laten zien wat er in gaat aan eten en ongezonde dingen. Voor jullie is dit misschien weinig maar voor mij is dit echt voldoende. Ik denk verder niet na bij wat ik eet en hoeveel. Lijstje heb ik bv ook altijd aan het einde van de dag opgesteld en ik ben ook niet minder of anders gaan eten omdat ik het nu bijhoud. Ik ben als kind al geen enorme eter geweest en nu ook niet maar voor mijn lijf is dit gewoon prima.
Het is niet eens direct mijn figuur waar ik me zorgen om maak maar echt meer die cijfers. Voorbeeld: met 55 kilo zag ik er nagenoeg hetzelfde uit voor mijn zwangerschappen als met 48 kilo en toch voel ik me prettiger bij dat laatste puur vanwegen het getal. Wat overigens boost betekende dat ik actief ging lijnen. Enige dat ik deed was stoppen met snoepen als ik merkte dat mijn broeken niet meer lekker zaten. Dus met een eetstoornis valt het wel mee. Maar ik wil dit zeker wel bespreken met de VK en hoop dat ze zegt dat het gewoon prima is wat ik eet en dat mijn lijf blijkbaar veel hamstert en dat ik me daar niet slecht bij hoef te voelen. Ik vraag me nu gewoon steeds af of ik misschien toch niet iets verkeerd doe. Rationeel denk ik: niks mis met wat je eet. Maar dat nare stemmetje probeert dat te ondermijnen.
Chanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
De vk is trouwens altijd een ander, met de een heb ik een wat betere klik dan met de ander maar ga het sowieso bespreken ongeacht welke het is. En met mijn man heb ik ook al gepraat maar zoals verwacht kan hij dit niet echt begrijpen. Dus alle standaard opmerkingen komen voorbij en hij vindt het rot dat ik me zo voel en vindt me mooi zoals ik ben en als ik er met iemand over moet plaatsen dan moet ik dat maar doen.
Chanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
Waarom zou je? Je eet al groente en fruit en allerlei andere gezonde dingen, en heel gevarieerd ook nog. En je kan het hebben, want je kwam van ondergewicht en je hebt een buffer nodig voor straks. Ik denk dat je vk's eerder blij zijn dat je wat aangekomen bent, dan dat ze gaan vallen over je paaseitjes en vlaai.quote:
Want ik zou de paaseitjes ook kunnen inruilen voor bv tomaatjes en komkommers.
Sowieso, wie heeft ooit die term "snoeptomaatjes" bedacht, alsof dat nou echt een alternatief is als je zin hebt in iets lekkers.
quote:
[..]
Sowieso, wie heeft ooit die term "snoeptomaatjes" bedacht, alsof dat nou echt een alternatief is als je zin hebt in iets lekkers.
Maar ik vind dus ook dat het moet kunnen een dat ik niet buitenproportioneel veel eet of snoep. Maar aan de andere kant heb ik geen zicht op wat anderen eten en als je dan overal hoort een leest dat met jouw startgewicht je max 15 kilo mag aankomen.... En ja dat is door de vk in mijn eerste zwangerschap gezegd. Dus dan ga ik toch zoeken naar waarom ik zo afwijk.
Chanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
En nu ga ik nog wat paaseitjes eten voor het slapen gaan want ik heb zin in chocolade en ik heb het verdient na een lange zware werkdag.
Chanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
Dt is geen.handige opmerking met jouw history zeg maar, zeker gezien gewichtstoename bij zwangerschap enorm kan verschillen tussen personen en tussen zwangerschappen. Dat getal is een gemiddelde en een wens.quote:
[..]
Maar ik vind dus ook dat het moet kunnen een dat ik niet buitenproportioneel veel eet of snoep. Maar aan de andere kant heb ik geen zicht op wat anderen eten en als je dan overal hoort een leest dat met jouw startgewicht je max 15 kilo mag aankomen.... En ja dat is door de vk in mijn eerste zwangerschap gezegd. Dus dan ga ik toch zoeken naar waarom ik zo afwijk.
Ik viel af, en anderen komen dubbel zoveel aan, samen maken we een gemiddelde.
Je had echt echt heel weinig reserves, dus je lijf heeft dit blijkbaar nu nodig.
ik snap de fascinatie met het getal, ik kan nu iets beter plaatsen waarom je die hele lichte gewichten met weegschaalfoto op FB zette, maar ik vind dat dus wel zorgelijk gedrag
Kwak
Inderdaad raar dat een verloskundige dat zo zegt. Ik begon obees, eindigde nog véél obeser, maar er is mij nooit gezegd hoeveel ik aan mocht komen, of geoordeeld over de toename
disclaimer
Er zullen vast richtlijnen voor zijn, maar ik denk niet dat die van toepassing zijn bij iemand van 46 kilo.quote:
Inderdaad raar dat een verloskundige dat zo zegt. Ik begon obees, eindigde nog véél obeser, maar er is mij nooit gezegd hoeveel ik aan mocht komen, of geoordeeld over de toename
Ik ga ook niet beweren dat ik volledig normaal functioneer op dit vlak. Het blijft een dingetje in mijn hoofd maar het is iets dat beheersbaar is. En ik wil dat dat zo blijft daarom wil ik het ook bespreken en er open over zijn. En ja ik ben best trots als ik afval en zo'n laag gewicht voelt fijn. Maar daarbij blijf ik wel letten op hoe ik me voel en hoe ik eruit zie. Als ik ribben kan tellen dan is het niet meer goed ongeacht of er 45 of 65 op de weegschaal staat. Dat besef is er gewoon en daar kan ik naar handelen. Ik kamp al sinds mijn 14e hiermee maar heb het ook al sinds mijn 22e onder controle. Zelfs in de periode dat ik echt aan de grond zat kon ik mezelf weer ertoe zetten om te gaan eten. Maar soms is het fijn als een ander zegt dat het ok is als je het even moeilijk hebt. Het geeft mij al rust als jullie me zeggen dat ik niks geks doe. En ik vind het ook prettig dat jullie me scherp houden op signalen dat het echt verkeerd gaat. Dat heb ik soms ook nodig.quote:
[..]
Dt is geen.handige opmerking met jouw history zeg maar, zeker gezien gewichtstoename bij zwangerschap enorm kan verschillen tussen personen en tussen zwangerschappen. Dat getal is een gemiddelde en een wens.
Ik viel af, en anderen komen dubbel zoveel aan, samen maken we een gemiddelde.
Je had echt echt heel weinig reserves, dus je lijf heeft dit blijkbaar nu nodig.
ik snap de fascinatie met het getal, ik kan nu iets beter plaatsen waarom je die hele lichte gewichten met weegschaalfoto op FB zette, maar ik vind dat dus wel zorgelijk gedrag
Chanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
nee, dat denk ik niet nee.quote:
[..]
Er zullen vast richtlijnen voor zijn, maar ik denk niet dat die van toepassing zijn bij iemand van 46 kilo.
disclaimer
Deze zwangerschap zei ze idd niks erover (dit was ook een hele fijne vk die ik met de intake had). Toen ik ernaar vroeg zei ze juist dat ik moest aankomen en misschien naar een diëtist kon omdat ik zo licht was een borstvoeding gaf. Maar bij zwangerschap 1 waar ik een startgewicht van 55 kilo had werd t wel gezegd. Gaf me een hoop stress. Uiteindelijk besproken met een vk die ik vertrouwde en due zei toen dus ook dat het heel erg persoonlijk is en dat mijn toename prima was zolang ik me niet volstouw met ongezond eten. Daarna kon ik het veel beter loslaten. Hopelijk na morgen ook.quote:
[..]
Er zullen vast richtlijnen voor zijn, maar ik denk niet dat die van toepassing zijn bij iemand van 46 kilo.
Chanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
Ik hoop het ook, Chanty. Ik zou willen dat je kon zien wat anderen zien. Die cijfertjes op de weegschaal zeggen zo weinig, net als die eetlijstjes, het gaat om wat jij voelt, en hoe jij je voelt. Als jij afvallen ziet als een prestatie om trots op te zijn, zie je logischerwijs aankomen als een bewijs van 'falen'. Maar dat is dus allemaal oordeel en het heeft niets te maken met de werkelijkheid, het is een soort 'afrekencultuur' in jouw manier van denken die onnodig is en waarmee je het jezelf moeilijk maakt: dat mag je overboord gooien, echt, gewoon zijn zoals je bent, en zoveel mogelijk ruimte innemen als nodig is, maak jezelf niet klein maar groot. .
.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Rationeel weet ik dat allemaal, emotioneel ligt dat een stuk lastiger. Die twee zijn continu in strijd met elkaar en de uitkomst van die strijd is een gedragspatroon dat niet volledig normaal is maar waarmee ik wel mezelf staande kan houden en voorkomen dat ik een echt ongezond gewicht krijg. In de behandeling die ik eerder had is overigens nooit iets gedaan met mijn eetprobleem omdat ze vonden dat hoe ik ermee kon omgaan prima was mits ik dat zelf niet als probleem zag natuurlijk. Als ik gewoon weer een normaal gewicht heb en me goed in mijn vel voel dan speelt dit alles ook niet. Dan weeg ik me bv alleen als mijn broeken knellen en ben ik sowieso nooit bezig met wat ik eet.quote:
Ik hoop het ook, Chanty. Ik zou willen dat je kon zien wat anderen zien. Die cijfertjes op de weegschaal zeggen zo weinig, net als die eetlijstjes, het gaat om wat jij voelt, en hoe jij je voelt. Als jij afvallen ziet als een prestatie om trots op te zijn, zie je logischerwijs aankomen als een bewijs van 'falen'. Maar dat is dus allemaal oordeel en het heeft niets te maken met de werkelijkheid, het is een soort 'afrekencultuur' in jouw manier van denken die onnodig is en waarmee je het jezelf moeilijk maakt: dat mag je overboord gooien, echt, gewoon zijn zoals je bent, en zoveel mogelijk ruimte innemen als nodig is, maak jezelf niet klein maar groot.
Chanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
De vk is blij dat ik nu 60 kilo weeg (ja vanochtend stond daar voor het eerst de grote 60 op de weegschaal, dus 14 erbij al). Ze vond het verder ook totaal niet erg ook al zou ik weer de 76 kilo halen. Zei dat gezien mijn lage bmi mijn lichaam gewoon alles hamstert voor de borstvoeding straks. Mijn eetpatroon vindt ze normaal en gezond. Ik zou de suikers achterwege kunnen laten maar ook zij vroeg zich af of dat verschil gaat maken en of ik dat moet willen (nee dus). Voorstel is om helemaal niet meer te wegen: daar niet en thuis niet dus heb mijn man gezegd dat hij de weegschaal moet verstoppen en dan maar kijken hoe ik me daarbij voel.
Mocht ik het niet los kunnen laten dan ga ik kijken om met iemand te praten.
Mocht ik het niet los kunnen laten dan ga ik kijken om met iemand te praten.
Chanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
Zie je nou welquote:
De vk is blij dat ik nu 60 kilo weeg (ja vanochtend stond daar voor het eerst de grote 60 op de weegschaal, dus 14 erbij al). Ze vond het verder ook totaal niet erg ook al zou ik weer de 76 kilo halen. Zei dat gezien mijn lage bmi mijn lichaam gewoon alles hamstert voor de borstvoeding straks. Mijn eetpatroon vindt ze normaal en gezond. Ik zou de suikers achterwege kunnen laten maar ook zij vroeg zich af of dat verschil gaat maken en of ik dat moet willen (nee dus).
hopelijk kun je het inderdaad steeds meer loslaten.
Klinkt als een fijn en nuttig gesprek, en verstandig om de getallen los proberen te laten. En ja er is 14 bij, maar onthoud dat jouw startgewicht wel heel laag was he.
Ik heb je verhaal gemist. Maar toch eenquote:
Haai, ik kom hier ook even mijn neus om het hoekje steken. Het voelt niet goed om z&g steeds vol te gooien met mijn geklaag.
*weg*
En wat ik hiermee wil? Geen idee, even mijn verhaal kwijt denk ik..
en veel sterkte gewenst.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Pruttprutt
Ff gezeik..
Ff gezeik..
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.S. 2014
J. 2016
Die eerste maanden zijn gewoon ook zo onzeker. Niemand kan zeggen of het goed of fout gaat maar probeer vertrouwen in je lijf te hebben
Chanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
Heb je ook helemaal gelijk in. Probeer ook gewoon positief te blijven maar soms is dat lastig...
S. 2014
J. 2016
J. 2016
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Mama van F. (2012) en M. (2016)
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Veel sterkte, Marjolijntje en ik vind het heel fijn dat je nu hulp krijgt. .
.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Marjolijntje. SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
quote:SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Mama van F. (2012) en M. (2016)
Marjolijntje heftig als zo'n diagnose hardop wordt uitgesproken maar ik hoop dat je met de juiste begeleiding wat rust gaat vinden.
Chanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
Ik klaag hier weer even verder hoor, sla het gerust over als je het niet wilt lezen, geen probleem!
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Mama van F. (2012) en M. (2016)
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt."All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Chanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
VK komt morgen langs, een kopje thee drinken zoals ze zelf zegt. Dus ze neemt dan echt wel ff de tijd voor me. Fijn!
Mama van F. (2012) en M. (2016)
Wat fijn dat ze tijd voor je maakt!! Hulp krijgen is ontzettend belangrijk, een PND los je niet alleen op.quote:
VK komt morgen langs, een kopje thee drinken zoals ze zelf zegt. Dus ze neemt dan echt wel ff de tijd voor me. Fijn!
Schuldgevoel is ook een symptoom van depressie.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 0% gewijzigd door Bloesem. op 12-03-2016 07:32:48 ]
Ik kan geen spoilers doen Bloesem, maar volgens mij doe je het prima! En kv is geen vergif he... En bovendien doet ze het nu super op jouw bv, dus niks aan de hand. Maargoed, dat vertel je jezelf vast ook, je moet het geloven en dat is wat anders.
Het gevoel dat je niet goed voor haar kan zorgen of dat je het niet goed doet, hebben heel veel moeders wel... Ik wel in elk geval... Alleen niet zo vaak gelukkig.
Het gevoel dat je niet goed voor haar kan zorgen of dat je het niet goed doet, hebben heel veel moeders wel... Ik wel in elk geval... Alleen niet zo vaak gelukkig.
Carpe diem, quam minimum credula postero.
Bloesem, ik snap je gevoel, ik had het ook heel erg doordat mini in t zh kv had gehad wat ik niet wilde en ik kreeg geen kans om te kolven...
MAAR ik lees ook in je woorden dat je wel heel veel gewicht geeft aan de woorden van die mevrouw van groene kinderen of whatever en bv.com, met haar verhaal over hoe vreselijk kv en vaste voeding wel niet is voor de darmpjes. Ik werd de eerste keer ook heel verdrietig toen ik dat las,maar tegelijk: waarom zou ik/je zo iemand zoveel autoriteit geven??
Waarom niet vertrouwen op de plasticiteit en het aanpassingsvermogen van dat kinderlijfje? In theorie is kv vast vergif voor de darmpjes, in de praktijk worden er zoveel kindjes gezond mee groot dat ik daar niet zo in geloof. Zeker als het zo weinig is geweest herstelt dat zich echt wel. Je hebt haar NIET stukgemaakt, wat het internet ook zegt.
Bovendien, kindjes moeten ook wel eens medicijnen, of vitamines, of wat dan ook. Je ontkomt er niet aan om soms iets te doen wat je niet wilde of wat niet in het mooie theoretische verhaal past, en dan kan the interwebs wel gillen dat je iets onherstelbaar beschadigt maar dat blijft leuk idealistisch geroeptoeter van een afstandje.
MAAR ik lees ook in je woorden dat je wel heel veel gewicht geeft aan de woorden van die mevrouw van groene kinderen of whatever en bv.com, met haar verhaal over hoe vreselijk kv en vaste voeding wel niet is voor de darmpjes. Ik werd de eerste keer ook heel verdrietig toen ik dat las,maar tegelijk: waarom zou ik/je zo iemand zoveel autoriteit geven??
Waarom niet vertrouwen op de plasticiteit en het aanpassingsvermogen van dat kinderlijfje? In theorie is kv vast vergif voor de darmpjes, in de praktijk worden er zoveel kindjes gezond mee groot dat ik daar niet zo in geloof. Zeker als het zo weinig is geweest herstelt dat zich echt wel. Je hebt haar NIET stukgemaakt, wat het internet ook zegt.
Bovendien, kindjes moeten ook wel eens medicijnen, of vitamines, of wat dan ook. Je ontkomt er niet aan om soms iets te doen wat je niet wilde of wat niet in het mooie theoretische verhaal past, en dan kan the interwebs wel gillen dat je iets onherstelbaar beschadigt maar dat blijft leuk idealistisch geroeptoeter van een afstandje.
Kwak
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Chanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
Bloesem,
toevallig dat ik dit lees nu en toevallig dat ik net iets heb meegemaakt wat voor mij hetzelfde voelde als wat jij beschrijft.
toevallig dat ik dit lees nu en toevallig dat ik net iets heb meegemaakt wat voor mij hetzelfde voelde als wat jij beschrijft.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Echt, het maakt je geen slechte moeder dat het toen zo gelopen is.
Bloesem, bij mij kwam de borstvoeding pas echt op gang toen L ongeveer 5 dagen oud was. Ik had enorme kloven waardoor ik het echt niet aankon om vaker dan om de 2,5/3 uur aan te leggen. L heeft die nachten zo'n beetje non-stop gekrijst, achteraf gezien moet hij erge honger hebben gehad. Hij kwam ook pas op dag 5 weer aan. Dat is de keerzijde van het niet bijvoeden.
No hay mal que dure cien años ni cuerpo que lo aguante
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt."Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt."All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ik snap nu beter wat je bedoelt Bloesem. Heel heel heel erg herkenbaar zelfs. Ik ga daar nu pas mee aan de slag zelf...
Kwak
Dat snap ik wel Bloesem! Zelf ben ik ook niet tevreden over hoe het ging. Ik wilde thuis bevallen, maar moest na 2 dagen gebroken vliezen ingeleid worden. Daardoor ( denk ik) ging de bevalling zo snel dat N.'s adem dipte tijdens het persen en ze met de vacuum gehaald moest. Het ergste vind ik dat ze niet op mijn buik mocht, maar meteen met de kinderarts moest om beademd te worden. Ik heb dus geen 'verse N.' foto's, de eerste zijn van haar terwijl ze beademd wordt. Echt niet tof. En ze moest dus een nacht in de couveuse, dus ook niet lekker de eerste nacht kennismaken.
Op dat moment was ik blij dat we het overleefd hadden, maar hoe meer tijd voorbij gaat, hoe meer behoefte ik heb er met iemand over te praten, of dit wel nodig was. Maarja, met wie? Om na zo'n tijd nog de vk te bellen... Bovendien zijn zij nogal van het protocol, dus ze zullen mij wrs niet begrijpen.
En mocht ik ooit nog eens bevallen, dan heb ik wel minder vertrouwen in mijn lichaam. Ik bedoel, zou ik de volgende keer wel zelf weeën krijgen, of kan ik dit gewoon niet?
Op dat moment was ik blij dat we het overleefd hadden, maar hoe meer tijd voorbij gaat, hoe meer behoefte ik heb er met iemand over te praten, of dit wel nodig was. Maarja, met wie? Om na zo'n tijd nog de vk te bellen... Bovendien zijn zij nogal van het protocol, dus ze zullen mij wrs niet begrijpen.
En mocht ik ooit nog eens bevallen, dan heb ik wel minder vertrouwen in mijn lichaam. Ik bedoel, zou ik de volgende keer wel zelf weeën krijgen, of kan ik dit gewoon niet?
Carpe diem, quam minimum credula postero.
He bah, kwak. Da's best een poos. Wat is EMDR eigenlijk? Ik hoor er steeds meer mensen over.
Bloesem, ik kan goed begrijpen wat je bedoelt. Het gevoel zo geleefd te zijn, lijkt me niet fijn. Heb je overwogen om een gesprek aan te gaan in het ziekenhuis om te vragen waarom bepaalde keuzes zijn gemaakt? Wellicht kan dat de angst voor herhaling wegnemen? En ik kan je angst voor een evt volgende zwangerschap ook goed begrijpen. Maar nu weet je precies hoe je het niet wil, en kan je dus ook je man en het zh des te beter instrueren over wat je wel wilt. Het zou dus ook kunnen dat je daardoor juist meer controle krijgt.
Sterkte met het verwerken!
Bloesem, ik kan goed begrijpen wat je bedoelt. Het gevoel zo geleefd te zijn, lijkt me niet fijn. Heb je overwogen om een gesprek aan te gaan in het ziekenhuis om te vragen waarom bepaalde keuzes zijn gemaakt? Wellicht kan dat de angst voor herhaling wegnemen? En ik kan je angst voor een evt volgende zwangerschap ook goed begrijpen. Maar nu weet je precies hoe je het niet wil, en kan je dus ook je man en het zh des te beter instrueren over wat je wel wilt. Het zou dus ook kunnen dat je daardoor juist meer controle krijgt.
Sterkte met het verwerken!
Therapiemethode voor traumaverwerking. De huisarts vond mijn verhaal toch wel overkomen alsof het om onverwerkt trauma ging, en door die therapie kun je 'verder' als het goed is.quote:
He bah, kwak. Da's best een poos. Wat is EMDR eigenlijk? Ik hoor er steeds meer mensen over.
Bloesem, ik kan goed begrijpen wat je bedoelt. Het gevoel zo geleefd te zijn, lijkt me niet fijn. Heb je overwogen om een gesprek aan te gaan in het ziekenhuis om te vragen waarom bepaalde keuzes zijn gemaakt? Wellicht kan dat de angst voor herhaling wegnemen? En ik kan je angst voor een evt volgende zwangerschap ook goed begrijpen. Maar nu weet je precies hoe je het niet wil, en kan je dus ook je man en het zh des te beter instrueren over wat je wel wilt. Het zou dus ook kunnen dat je daardoor juist meer controle krijgt.
Sterkte met het verwerken!
www.emdr.nl
Maar ik ga wel kijken of t ergens anders sneller kan, of toch naar de tweedelijns zorg eventueel.
Kwak
Hm klinkt interessant.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Kwak, hoe sta je tegenover het alternatieve circuit? Ik doe emdr bij een natuurgeneeskundig therapeut, daar is doorgaans geen wachtlijst.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Kwak
Niet heel positiefquote:
Kwak, hoe sta je tegenover het alternatieve circuit? Ik doe emdr bij een natuurgeneeskundig therapeut, daar is doorgaans geen wachtlijst.
maar wie weet doe ik toch zoiets ja.
Kwak
Sorry, maar Ik zou een beetje oppassen met bij wie je EMDR gaat doen.. Het is best een strikt protocol wat je goed moet beheersen en het kan ook mis gaan, zeg maar.. 
. Als je een therapeut zoekt, kan je dat het beste via www.emdr.nl doen, de therapeuten die je daar vindt zijn geregistreerd en hebben dus alle kwaliteitschecks en opleidingen doorstaan.
. Als je een therapeut zoekt, kan je dat het beste via www.emdr.nl doen, de therapeuten die je daar vindt zijn geregistreerd en hebben dus alle kwaliteitschecks en opleidingen doorstaan.
quote:Dat wachten lijkt me ook niets, nee. Ik was er ook zo bang voor, maar gelukkig ging het heel snel. Ik merk dat ik nu ik zwanger ben een soort haast heb, met alles wat er op me af gaat komen. Dat beangstigt me wel. Maar tegelijkertijd is het een enorme motivator om dingen grondig aan te pakken. Dat was O al, eigenlijk. Die zorgde er voor dat ik niet meer kon doen alsof alles wel ok was.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Heeft jouw vraag om hulp ook te maken met jullie wens voor een tweede, of staat dat hier "los" van? Je moet het maar zeggen als het een te persoonlijke vraag is.
Ja ook wel. Maar nog meer dingen, dat ik na anderhalf jaar nog steeds denk 'ik vind alleen met hem thuis zijn vast makkelijker als hij grter is', dat ik opzie tegen alleen met hem eten, of hem naar bed brengen, dat J bijna alle zorgtaken doet, dat ik afstand voel..quote:
[..]
Dat wachten lijkt me ook niets, nee. Ik was er ook zo bang voor, maar gelukkig ging het heel snel. Ik merk dat ik nu ik zwanger ben een soort haast heb, met alles wat er op me af gaat komen. Dat beangstigt me wel. Maar tegelijkertijd is het een enorme motivator om dingen grondig aan te pakken. Dat was O al, eigenlijk. Die zorgde er voor dat ik niet meer kon doen alsof alles wel ok was.
Heeft jouw vraag om hulp ook te maken met jullie wens voor een tweede, of staat dat hier "los" van? Je moet het maar zeggen als het een te persoonlijke vraag is.
En nu ik zie hoe gelukkig vriendinnen zijn met hun babies ben ik gewoon heel verdrietig over hoe ik me voel en voelde. Dat wil ik bij een tweede niet weer...en ik wil redden wat er te redde n valt met melle.
Soms voelt het alsof ik 'through the motions' ga, maar niks voel... Ik zeg lieve dingen maar voel ze niet of niet genoeg.
Dat, en dat ik in anderhalf jaar weer twintig kilo ben aangekomen vanaf mijn laagste na de geboorte, mijn woedeuitbarstingen, het niet kunnen balanceren van werk en prive, etc etc zegt me dat er wat moet gebeuren...
Kwak
quote:SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Wow, dit had mijn verhaal kunnen zijnquote:
[..]
Ja ook wel. Maar nog meer dingen, dat ik na anderhalf jaar nog steeds denk 'ik vind alleen met hem thuis zijn vast makkelijker als hij grter is', dat ik opzie tegen alleen met hem eten, of hem naar bed brengen, dat J bijna alle zorgtaken doet, dat ik afstand voel..
En nu ik zie hoe gelukkig vriendinnen zijn met hun babies ben ik gewoon heel verdrietig over hoe ik me voel en voelde. Dat wil ik bij een tweede niet weer...
Ik had nog een grote edit...quote:
[..]
Wow, dit had mijn verhaal kunnen zijn
En
Kwak
Ik herken veel in wat je schrijft, kwak! Vooral over hoe je lieve dingen zegt, maar dat ze niet écht doordringen, ofzo, dat ik niet echt tot de kern er van kom. Ik heb al sinds 2005 mijn gevoelens op "uit", eigenlijk, om de dagen door te komen en om te overleven denk ik. Natuurlijk niet helemaal uit, maar ook niet zo intens als het had kunnen zijn. In sommige situaties misschien maar goed ook. Maar ik vind het zo lastig om dit onder woorden te brengen. Ik heb het gevoel dat ik geleefd wordt, dat ik maar wat doe, zonder dat ik er zelf invloed op heb, ofzo.
Wel goed denk ik, kwak, dat je voelt dat er wat moet gebeuren. Dat is een hele grote eerste stap. Wel jammer dat er nu wachttijden zijn voor jou. Hopelijk vind je snel iets wat bij je past.
Dit is overigens wel een vaag tussengebied tussen depressief door hormonen-topic en zwarte gedachten tijdens de zwangerschap. Hoop dat het ok is dat we hier nu lichtelijk offtopic gaan, al is het allemaal wel gelinkt aan het (aankomend) moederschap natuurlijk.
Wel goed denk ik, kwak, dat je voelt dat er wat moet gebeuren. Dat is een hele grote eerste stap. Wel jammer dat er nu wachttijden zijn voor jou. Hopelijk vind je snel iets wat bij je past.
Dit is overigens wel een vaag tussengebied tussen depressief door hormonen-topic en zwarte gedachten tijdens de zwangerschap. Hoop dat het ok is dat we hier nu lichtelijk offtopic gaan, al is het allemaal wel gelinkt aan het (aankomend) moederschap natuurlijk.
Al eens gegoogled op 'dysthymie'?quote:
Ik heb al sinds 2005 mijn gevoelens op "uit", eigenlijk, om de dagen door te komen en om te overleven denk ik. Natuurlijk niet helemaal uit, maar ook niet zo intens als het had kunnen zijn. In sommige situaties misschien maar goed ook. Maar ik vind het zo lastig om dit onder woorden te brengen. Ik heb het gevoel dat ik geleefd wordt, dat ik maar wat doe, zonder dat ik er zelf invloed op heb, ofzo.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:
[..]SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt."Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik zie het. En ook je edit is op mij van toepassing helaas. Ik weet dat ik dingen moet voelen, maar dat gebeurt niet. Mijn emoties zijn een soort van uitgeschakeld door alle heftige dingen rond de geboorte van Sjaak. Schijnt een overlevingsstrategie te zijn van mijn lichaam.quote:
Mijn eerste doel is om weer wat te voelen (zoals liefde voor Sjaak, dat heb ik 3 dagen gevoeld het afgelopen jaar), daarna wil ik kijken of ik weer gelukkig kan worden.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Everything will be fine in the end. If it's not fine, it's not the end
Ik adviseer toch ook niet om dat bij een kwakzalver te doen? Mijn peut is gewoon geregistreerd en alles.quote:
Sorry, maar Ik zou een beetje oppassen met bij wie je EMDR gaat doen.. Het is best een strikt protocol wat je goed moet beheersen en het kan ook mis gaan, zeg maar..
Daar ging ik ook van uit hoor L-E, vind net via de site meer mensen in de omgeving dus er is vast wel ergens wat mogelijk.quote:
[..]
Ik adviseer toch ook niet om dat bij een kwakzalver te doen? Mijn peut is gewoon geregistreerd en alles.
Bedankt voor t meedenken!
Kwak
Hm dat is erg interessant. Ik herken er veel in, maar uiteraard niet alles. Maar ik herken in heel veel stoornissen een beetje, dus ik laat dat deel aan de psych over, anders kan er ook nog wel een diagnose als hypochonder bijquote:
Op Maris, wat fijn dat je je geholpen voelt, end at het vooruit gaat! Het was ook nogal een tijd, toen L er ineens was. En dan laatst die mooie verrassing met dat verdrietige einde.
En wat je zegt over iets gemist hebben, dat herken ik, al was het natuurlijk op een totaal andere manier dan bij jou. En ik heb het best heel fijn gehad met O al die tijd, maar ik heb me altijd wel erg bewust moeten focussen op haar. Dat ging niet altijd vanzelf. En daar heb ik wel veel bewustheid gemist. En nog steeds merk ik dat andere, domme zaken soms: die ellendige pc en iphone die steeds mijn aandacht trekt.
My thoughts. Want 'check' bij alles wat Kwak noemt.quote:
Gelukkig haal ik het, na een goeie behandeling en mn dagelijkse pilletje, nu met R dubbel en dwars in.
Ik zat vanmiddag toevallig nog babyfoto's van L te kijken en daar werd ik zo verdrietig van. Niet om haar zelf natuurlijk, maar om wat ik nu met terugwerkende kracht wél ineens voelde bij die foto's. En het besef van wat ik toen dus miste.
Ik deed alles wel, hoor. Ik knuffelde, droeg, gaf 2 jaar borstvoeding, maar was er maar met de helft van mn bewustzijn bij of zo. Ik maakte ook weinig oogcontact, besefte ik me later.
Dit. Exactquote:
Ik zat vanmiddag toevallig nog babyfoto's van L te kijken en daar werd ik zo verdrietig van. Niet om haar zelf natuurlijk, maar om wat ik nu met terugwerkende kracht wél ineens voelde bij die foto's. En het besef van wat ik toen dus miste.
Everything will be fine in the end. If it's not fine, it's not the end
Kon je maar even terug hè, om dat baby'tje van toen alsnog tegen je aan te drukken, je neus in zn haar te drukken en met elke vezel je lijf te voelen hoe zeer je 'm lief hebt.quote:
Ik ben me er nu in ieder geval bewust van dat ik dit ook heb, ik doe alles wel maar niet met overtuiging. Het is dat het moet, zeg maar. Ik heb ook echt moeite met deze week. Sjaak wordt 1 jaar en ik ben al een jaar aan het aanklooien zo. Z'n hele leven gewoon al!quote:
[..]
Kon je maar even terug hè, om dat baby'tje van toen alsnog tegen je aan te drukken, je neus in zn haar te drukken en met elke vezel je lijf te voelen hoe zeer je 'm lief hebt.
Leggen jullie de lat ook niet heel hoog voor jezelf? Ik heb het idee dat erg streng zijn voor jezelf ook wel onderdeel is van de problematiek die hier wordt beschreven (of is dit een gevalletje van kip-ei? en een gigantische opendeur? ).
).
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
quote:
Leggen jullie de lat ook niet heel hoog voor jezelf? Ik heb het idee dat erg streng zijn voor jezelf ook wel onderdeel is van de problematiek die hier wordt beschreven (of is dit een gevalletje van kip-ei? en een gigantische opendeur?
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Yup, speelt hier ook zeker mee idd.
En MwC, dikke
En MwC, dikke
Everything will be fine in the end. If it's not fine, it's not the end
Steeds geen tijd om te reageren en dat terwijl ik 't echt heel fijn vind dat jullie de tijd vinden om te reageren
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Een dikke kus voor iedereen. Ik kan er niet goed inhoudelijk op reageren nu, omdat ik merk dat ik reageer vanuit mijn eigen kader en dat wil ik niet. Maar weet je, we doen het zoals we het doen en dat is goed. Klinkt misschien stom, van iemand die het zelf niet goed gelooft of voelt, maar ik weet het wel.
Perfectionisten hebben een verhoogd risico op een (PP)depressie ja. Maar dat is dus ook iets waar je niet zomaar even mee stopt, als dat in je karakter zit, toch?quote:
Leggen jullie de lat ook niet heel hoog voor jezelf? Ik heb het idee dat erg streng zijn voor jezelf ook wel onderdeel is van de problematiek die hier wordt beschreven (of is dit een gevalletje van kip-ei? en een gigantische opendeur?
Ik heb het gevoel dat ik heel veel al losgelaten heb. Ik verwacht van mezelf helemaal niet dat ik alles fabtastisch vind, of dat ik mijn huis tiptop in orde heb en alles op tijd af op t werk en dan glimlachend groene smoothies mix waar ik de hele week op leef
Wat ik wel zou willen is niet meer hoeven huilen als ik in mijn eentje ben en zing (dan gaat er ergns een zenuw open ofzo), en niet meer afstand nemen van mijn kind wat ik nu doe, en gewoon niet meer zo verdrietig zijn...
Kwak
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |