Zwarte gedachten en (irrationele) angsten tijdens de zwangerschap

Heb vertrouwen in jezelf, het komt wel goed.

Nee, en het raakt precies de kern: namelijk het vertrouwen dat je juist niet hebt. En dat kun je ook niet zomaar tevoorschijn toveren.

Sq, het is rot en zwaar en heel herkenbaar voor mij. Je weet ongetwijfeld ondertussen wel dat ik ook twee miskramen had voor ik een goede zwangerschap kreeg en ik was er ook de derde keer van overtuigd dat het mis ging. Zwanger raken kon ik makkelijk maar zwanger blijven was niet voor mij weggelegd, daar was ik van overtuigd. Ik dacht dat het minder zou worden na een eerste goede echo, toen nadat ik de termijn voorbij was dat het de vorige keer mis ging, toen na de twaalf weken en zo verlegde ik dat punt steeds. Bij mij is mijn zwangerschap nooit meer zorgeloos geworden en ik heb er zelfs psychische hulp bij gehad omdat ik doorsloeg in de angst. Wat je er aan kan doen weet ik niet zo goed, had ik daar het antwoord maar op voor jou. Ik hoop en gun je oprecht dat je op een punt in je zwangerschap komt dat je de angsten los kan laten en anders geef ik je echt de tip er heel veel over te praten.
Wat misschien een troost is waar je nu niets aan hebt maar voor later is dat het moment dat mijn dochter geboren was was ik ook ineens alle angst kwijt. Ik was heel bang dat ik bang zou zijn dat ze na haar geboorte alsnog dood zou gaan maar daar heb ik gelukkig geen last van.

Probeer jezelf niet al te verplicht op te leggen om te genieten, als het niet lukt dan lukt het niet. Ik weet van mezelf dat ik heel krampachtig probeerde die roze wolk te vinden maar als hij er niet is dan is het ook goed. Het maakt je geen slecht mens

Veel sterkte, ik blijf hopen dat je uiteindelijk op een fijne zwangerschap terug kan kijken

Ik deed dat ook steeds hier, verhalen lezen van mensen die ook meer miskramen hadden gehad en dan een gezond kindje kregen. Het is ook voor jou weggelegd maar ik weet dat het nu heel ver weg en onmogelijk lijkt.

Goed van je om hulp te zoeken. Het is zo jammer als je hele zwangerschap achteraf overschaduwd is geweest door angsten.

quote:

Op woensdag 12 maart 2014 20:23 schreef .Sparkling. het volgende:
Sq, het is rot en zwaar en heel herkenbaar voor mij. Je weet ongetwijfeld ondertussen wel dat ik ook twee miskramen had voor ik een goede zwangerschap kreeg en ik was er ook de derde keer van overtuigd dat het mis ging. Zwanger raken kon ik makkelijk maar zwanger blijven was niet voor mij weggelegd, daar was ik van overtuigd. Ik dacht dat het minder zou worden na een eerste goede echo, toen nadat ik de termijn voorbij was dat het de vorige keer mis ging, toen na de twaalf weken en zo verlegde ik dat punt steeds. Bij mij is mijn zwangerschap nooit meer zorgeloos geworden en ik heb er zelfs psychische hulp bij gehad omdat ik doorsloeg in de angst. Wat je er aan kan doen weet ik niet zo goed, had ik daar het antwoord maar op voor jou. Ik hoop en gun je oprecht dat je op een punt in je zwangerschap komt dat je de angsten los kan laten en anders geef ik je echt de tip er heel veel over te praten.
Wat misschien een troost is waar je nu niets aan hebt maar voor later is dat het moment dat mijn dochter geboren was was ik ook ineens alle angst kwijt. Ik was heel bang dat ik bang zou zijn dat ze na haar geboorte alsnog dood zou gaan maar daar heb ik gelukkig geen last van.

Probeer jezelf niet al te verplicht op te leggen om te genieten, als het niet lukt dan lukt het niet. Ik weet van mezelf dat ik heel krampachtig probeerde die roze wolk te vinden maar als hij er niet is dan is het ook goed. Het maakt je geen slecht mens

Veel sterkte, ik blijf hopen dat je uiteindelijk op een fijne zwangerschap terug kan kijken

Ik lees precies mijn gedachten.. Eerst ging het beter gaan bij de 12-weken echo, daarna op 20 weken. Dan lag de grens op 26 weken en nu op 31 weken ben ik nog steeds ongerust en er precies van overrtuigd dat het nog fout zal lopen. Ik kan niet geloven dat het me gegund is om een baby te hebben.. Ik heb nog steeds geen oplossing gevonden om ermee om te gaan, ik hoop dat het betert als baby er is maar tot dan tel ik mijn dagen gewoon af..

Ik voel me dan ook steeds schuldig naar de baby toe dat ik van de zwangerschap niet kan genieten, of toch niet voor 100%..

quote:

Op woensdag 12 maart 2014 20:35 schreef StefanieV het volgende:

[..]

Ik lees precies mijn gedachten.. Eerst ging het beter gaan bij de 12-weken echo, daarna op 20 weken. Dan lag de grens op 26 weken en nu op 31 weken ben ik nog steeds ongerust en er precies van overrtuigd dat het nog fout zal lopen. Ik kan niet geloven dat het me gegund is om een baby te hebben.. Ik heb nog steeds geen oplossing gevonden om ermee om te gaan, ik hoop dat het betert als baby er is maar tot dan tel ik mijn dagen gewoon af..

Ik voel me dan ook steeds schuldig naar de baby toe dat ik van de zwangerschap niet kan genieten, of toch niet voor 100%..

Die dus... Herkenbaar op en top

Toch maar niet

[ Bericht 44% gewijzigd door _evenstar_ op 13-03-2014 15:32:55 ]

Lieve SQ vanuit het rammelaarstopic lees ik alle topics hier zijdelings mee en ik heb twee keer eerder met je meegeleefd en heb nu ook gejubeld bij je mooie echo en ik hoop echt zo ontzettend voor je dat je nog veel meer mooie echo's mag krijgen in de resterende maanden

Ik kan je zwarte gedachtes een beetje plaatsen.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Heb je ongetwijfeld helemaal niets aan maar ik wilde even laten weten dat ik aan je denk en echt heel erg hoop dat je tzt een beetje meer kunt genieten van je zwangerschap

Ik heb geen tips en ik ga ook niet zeggen dat het allemaal.wel goed komt,
Ik wil je alleen een dikke knuffel geven en zeggen dat ik.je heel stoer vind dat je het zo open bespreekt!
Ik hoop oprecht dat je iemand vind die jouw angst begrijpt en jouw enigszins vertrouwen geeft.

Goed zo meid! Miaschien is het hier een plaats te geven. Ben je ook nog elk toiletbezoek verbaasd dat er niks te zien is?

Lieve SQ, ik heb geen woorden om je uit deze gedachten te trekken maar ik hoop dat deze gevoelens/angsten tijdelijk zijn en dat je uiteindelijk tóch (op zijn minst een beetje) onbezorgd kunt gaan genieten!

Ik herken het gedeeltelijk. Na mijn missed abortion incl 2 curretages kan ik ook niet echt onbezorgd genieten van deze zwangerschap. Ik ben ook niet echt (heel) blij eigenlijk doe ik een beetje stoer alsof het niet zo is en wil eigenlijk zo min mogelijk over mijn zwangerschap praten in het 'echie'. Ik heb een aantal jaar geleden een zwangerschap laten afbreken en die ma is mijn 'straf' daarvoor geweest. En als ie het wel blijft doen, dan zal er wel wat mis mee zijn. Ik weet ook niet hoe ik het heb al een week in afwachting van die freakin' nipttest. Vandaag bevestiging van de GUO voor volgende week en het liefst ga ik een winterslaap houden en word ik wakker als het kind gezond en wel in mijn armen ligt
Maw je hebt er geen reet aan maar je bent niet alleen

quote:

Op woensdag 12 maart 2014 20:47 schreef DagenNachtdromer het volgende:
Goed zo meid! Miaschien is het hier een plaats te geven. Ben je ook nog elk toiletbezoek verbaasd dat er niks te zien is?

Dit had ik zo erg. Elk bezoek (en ik moest vaak) verwachtte ik bloed. Als ik 's avonds thuis was en de gordijnen dicht waren controleerde ik om de vijf minuten.

En ik voelde me zo schuldig. Ik had nooit een miskraam gehad, maar ik durfde echt niet te geloven dat het al de tweede keer raak was en dat mij een baby gegund was

Achteraf kan ik wel een paar leuke dingen van mijn zwangerschap opnoemen. Maar het zorgeloos genieten waar ik wel eens over hoor, dat heb ik helaas nooit mee gemaakt

Stormqueen. Knap dat je het zo voor jezelf kan verwoorden. Praat er vooral over. En als je na een echo zelfs voor maar een paar uur kan genieten. Geloof me dat zijn de dingen die je later ook herinnert.
Sterkte met deze lange eerste weken.

Hoe logisch te verklaren je gevoelens ook zijn door de eerdere miskramen, hou je er ook rekening mee dat dit ook een hormonale oorzaak kan hebben? Het is minder bekend, maar er bestaat ook zoiets als een prenatale depressie. Daar kun je begeleiding bij krijgen, en dat kan je helpen om door de zwangerschap heen te komen. Want boy, negen maanden duren lang als je je tegen alle logica en verwachtingen in niet gelukkig en blij voelt.

Ik hoop ook heel erg dat ik er blij om kan zijn. Ben nu alleen nog maar bang, inderdaad om een dood niet gegroeid vlekje te zien. Inderdaad vanwege de gedachte "dat kan ik toch niet" bij de vorige echo was ik een week gerust. Bij die van vrijdag duurt het tien weken voor een volgende echo. Dat is lang volhouden! Mijn arme lieverd van een man probeert me steeds vertrouwen te geven maar het lukt nog niet echt

quote:

Op woensdag 12 maart 2014 21:00 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

Ja, ik ga dat morgen ook aankaarten (als ik durf ) maar ja, waar ik wel een beetje mee zit, wat is normaal? Hoe meer ik lees, hoe meer ik er van overtuigd raak dat het helemaal niet zo raar is. En toch hoor je daar maar zo zelden mensen over.

is dat niet een gevalletje vuile was hang je niet buiten? Zien vrouwen het niet vaker als een soort falen als hun zwangerschap niet helemaal geweldig is?

quote:

Op woensdag 12 maart 2014 21:00 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

Ja, ik ga dat morgen ook aankaarten (als ik durf ) maar ja, waar ik wel een beetje mee zit, wat is normaal? Hoe meer ik lees, hoe meer ik er van overtuigd raak dat het helemaal niet zo raar is. En toch hoor je daar maar zo zelden mensen over.

Ik vond het ook heel erg moeilijk en heb het met de verloskundige en met de gynaecoloog ook niet echt besproken. Ik heb daar echt spijt van, ik denk dat begeleiding wel degelijk had geholpen.

Wat is normaal? Normaal is denk ik dat je je uiteraard zorgen maakt, dat is denk ik inherent aan zwanger zijn en een kind hebben. Zorgenvrij ben je nooit meer. Wat niet normaal is, is als je dagen zwart zijn en blijven, dat je beste dagen wat grijzer zijn. Dat een goede dag betekent dat je die dikke buik nou eens niet afschuwelijk vindt, maar bedenkt dat ie misschien ook wel een beetje mooi zou kunnen zijn.

Als het de onzekerheid door de miskramen is, kan je gevoel door de duur van je zwangerschap en bevestigingen als goede echo's en het voelen van je baby een stuk beter worden. Zorgenvrij, nee, maar l gelukkiger, blijer.

Ik weet nog precies op welke dag het fout ging bij mij. Op vrijdag was er nog niets aan de hand, was ik 14 weken zwanger, en op zaterdag werd ik wakker en was de wereld zwart. En dat issie eigenlijk gebleven tot de bevalling.

Hou ook in gedachten dat als het een prenatale depressie is, de kans op een postnatale depressie en zelfs psychose groter is dan anders. Dus al een vinger aan de pols is dan misschien wel een goed idee.

SQ ik snap je angst zo goed. Ik ben er bij mij altijd vanuit gegaan dat het door de hele MMM komt, maar misschien hebben zwangerschappen gewoon dit effect op mij.
Ook bij de eerste zwangerschap heeft het heel lang geduurd voor ik ervan kon genieten. Ik leefde van echo naar echo, moest tussendoor telkens met de Angelsounds luisteren om te horen of de baby het nog wel deed.
En bij deze zwangerschap is het net zo, zo niet nog erger, want tussen L. en deze zwangerschap zit ook een miskraam met 6 weken. De miskraam op zich kan ik prima mee leven, ik ga ervan uit dat het kindje simpelweg niet gezond was. Maar door die miskraam is de angst dat het niet goed zou gaan deze zwangerschap verdubbeld.
Deze zwangerschap heb ik tot de 11e week vaak bloedverlies gehad en was dan overtuigd dat ze dood waren. Tot ik op de echo weer twee spartelende mini's zag en daar kon ik dan net als jij een paar dagen op teren. Om vervolgens weer bloed te hebben of zonder bloed gewoon weer die onzekerheid te voelen. Een broertje of zusje voor L. zou er vast niet komen. En dan de mensen die zeggen dat het allemaal goed komt, vast heel lief bedoeld, maar het is niet wat je wilt horen. Ik heb het dus ook bijna tegen niemand verteld om dit soort reacties te voorkomen. Ik heb weleens gezegd dat ik zou willen dat ik in zwangere toestand het IQ van een goudvis had. Dat je gewoon simpelweg te dom bent om er bij stil te staan dat het ook fout kan gaan, gewoon hupsa die roze wolk op en genieten.

Bij beide zwangerschappen begon bij mij het vertrouwen eigenlijk pas wat te groeien na de 20 weken. Toen voelde ik de kindjes dagelijks bewegen en dat was de geruststelling die ik nodig had. Al is daarmee de angst nog niet compleet weg. Zelfs nu nog kan ik soms best in doemscenario's denken. Bijvoorbeeld bij het maken van een traktatie voor L. Aan haar traktatie hangen 2 kaartjes. Eentje met "hoera L. is grote zus" en een aparte met de namen van de jongens en daarbij gaat dan dus door mijn hoofd dat het tweede kaartje er vanaf gehaald zou kunnen worden als we toch maar met een kindje thuis blijken te komen en dan kan de naam van het ene kindje achterop het kaartje waar hoera L. is grote zus op staat.
Hetzelfde geldt voor het geboortekaartje, ook die kan heel simpel aangepast worden naar een kaartje voor één kindje. Het is echt heel naar om zo te denken, maar ik kan er gewoon niets aan doen. Ik geloof het allemaal pas echt als ik straks beide jongens gezond en wel op mijn borst heb liggen. En dan maakt deze angst plaats voor weer nieuwe angsten.

Goed dat je het bespreekbaar maakt overigens, want het komt denk ik vaker voor dan je misschien zou verwachten.

Goed topic inderdaad SQ. Net wat Nikki ook zegt, het komt misschien vaker voor dan je denkt maar er wordt weinig over gesproken.

Het bespreekbaar maken is denk al een hele stap.

Hoop dat je hierdoor ook de moed hebt om het aan te kaarten bij je vk/gyn.

quote:

Op woensdag 12 maart 2014 21:07 schreef DagenNachtdromer het volgende:

[..]

is dat niet een gevalletje vuile was hang je niet buiten? Zien vrouwen het niet vaker als een soort falen als hun zwangerschap niet helemaal geweldig is?

Denk dat je daarmee deels spijker op zijn kop slaat.

SQ omdat iets vaker voorkomt , maakt het niet meteen normaal he

Lieve skjoe, Ik vind het vooral heel erg rot voor jou dat je je zo naar voelt. Ik had je zo iets anders gegund... Hoop ook niet dat ik je het gevoel heb gegeven dat ik vind dat je zeurt want dat vind ik niet.

Ik denk dat het niet "normaal" is om je zo te voelen, in de zin dat je nu door de reacties ziet dat het niet zeldzaam is, maar dat dat nog niet betekent dat je je aanstelt en het er maar bij moet laten zitten.

Misschien doen juist teveel vrouwen dat. Ik herken dat gevoel niet op dit moment maar wel van een hele zwarte periode eerder in mijn leven.

Jouw gevoelens beperken jouw geluk en het is je goed recht om dat aan te kaarten om te zien of er iets aan te doen valt met hulp.

Weet niet of ik duidelijk overkom, maar ik herken zo veel in die gedachten dat je mensen zou lastig vallen of geen hulp verdient omdat het niet erg genoeg is, of dat je je aanstelt.

En roze wolk is niet verplicht maar t is wel fijn om met iemand over je zwarte te praten denk ik.

En in dit topic gewoon even een

Of het nu normaal is of niet, het is naar dat je je zo voelt En pas goed op jezelf! Als je stemming een zwak punt is, ben je onder invloed van hormonen extra kwetsbaar...

Stormqueen. Ik duim voor je

Ach SQ, ik zou je zo graag blij en gelukkig en bovenop een roze wolk zien, zoals 'men' denkt dat een zwangerschap is, maar een roze wolk is niet vanzelfsprekend en zeker niet de volle negen maanden aanwezig. Ik hoop van harte dat je gaandeweg je zwangerschap meer roze momenten zult krijgen.
Spreek je uit, hier, maar vooral ook tegen je verloskundige, je partner, je naasten. Het is zo fijn als zij je in ieder geval kunnen begrijpen, begeleiden en accepteren dat je het zo voelt een ervaart.
Dikke

SQ het is niet te vergelijken. Maar ik vond het verschrikkelijk om zwanger te zijn. Alles ging goed, ik had geen klachten, maar ik vond zwanger zijn echt verschrikkelijk (maar wilde wel graag een kindje)

Ik geneerde me natuurlijk verschrikkelijk hierover, zoveel vrouwen vinden het fantastisch om zwanger te zijn..

Ik heb het uiteindelijk ook bespreekbaar gemaakt en dit heeft mij echt heel erg geholpen.

Gevoel en rationeel / logisch denken liggen zo ver uit elkaar

Een dikke knuffel voor jou
En knap dat je het hier i.i.g al zo goed bespreekbaar weet te maken

Zo niet zijn er ook andere wegen die naar Rome leiden.

In Z&G had ik het al wel geschreven, maar voor mij ook veel herkenning SQ. Die enorme onzekerheid of in mijn geval meer nog ontkennen dat er een zwangerschap was zodat ik die ook niet kon verliezen heeft tot na de nekplooimeting geduurd. Een klein beetje vertrouwen is pas na de SEO gekomen. Maar die roze wolk...die is er nu nog steeds niet...angst voor de bevalling op basis van hoe het bij m'n eerste ging en wetend dat ik daarna depressief ben geworden, maken dat het nu met schopjes nog niet 'goed' is in m'n hoofd. Er zijn zat dagen dat ik me op m'n werk staande houdt, maar thuis werkelijk niets meer waard ben.

Je hoort/ziet weinig over dit onderwerp en ik heb er bij m'n tweede miskraam ook voor gekozen om het bijna niemand te vertellen ivm de manier waarop mensen reageerden na m'n mola. Het is zo ontzettend niet voor te stellen wat voor impact een miskraam kan hebben op iemand. Reacties zijn daardoor zoals jij aangeeft al heel snel ontzettend pijnlijk en komen juist niet begripvol over ook al zijn ze waarschijnlijk wel zo bedoeld.

Ben de draad van m'n verhaal kwijt, maar ik hoop dat je voelt dat er aan je gedacht wordt. Je bent goed bezig met het plan om voor hulp te kijken. Sterkte daarbij. Ratio en gevoel liggen soms mijlenver uit elkaar.

Ik zou nog veel meer willen delen, maar kan de juiste woorden niet vinden. Ik vind het knap dat jij dat wel kunt.

Wat een fijn topic is dit, niet voor de herkennende mensen maar omdat je elkaar hier doorheen kan helpen. Er zijn voor elkaar, alleen al door het herkennen van dingen. Wetende dat je niet alleen bent.

SQ: in het depressief door de hormonen topic staan wat verhalen hierover. En wat miss_sly ook zegt: praat erover, zo snel mogelijk. Misschien is het snel over, dat zou fijn zijn, maar als het lang duurt, is elk beetje steun en erkenning ontzettend, gigantisch, verschrikkelijk waardevol. Zoek bij wie je open en eerlijk kunt zijn. Sterkte.

Lieve SQ,

Ik lees hier zijdelings verschillende topics mee, en zo ook jouw verhaal. Ik heb zelf nog geen enkele ervaring met zwanger zijn en alles wat daarbij komt kijken, dus in dat opzicht kan ik weinig zinnigs bijdragen.

Ik heb echter wel een achtergrond in de psychologie en ik denk dat het inderdaad goed is om iemand te zoeken waarmee je hierover kunt praten. Juist iemand die wat verder bij je vandaan staat; die persoon staat er neutraler in en zal minder snel de neiging hebben om te vervallen in "Komt-wel-goed-schatje"-uitspraken. Want zulke uitspraken doen mensen vooral omdat ze niet weten wat ze anders moeten zeggen (met de beste bedoelingen uiteraard).

Heel kort door de bocht advies (maar zoek vooral iemand die je uitgebreid kan helpen!):

• Stop je gedachten niet weg, dat werkt uiteindelijk alleen maar averechts. Je angst/negatieve gedachten zijn er nu eenmaal, en die zijn niet zomaar te negeren.

• Als het lukt, probeer dan wel kritisch te kijken naar je negatieve gedachten. Hoe groot is de kans werkelijk dat er iets mis gaat in een bepaald stadium? Dat wil niet zeggen dat je er dan niet meer aan 'mag' denken, maar probeer je gedachten af en toe te 'toetsen' aan de realiteit.

• Gun jezelf af en toe bewust de tijd om te formuleren waar je bang voor bent. Praat er bijvoorbeeld regelmatig over met je man tijdens de afwas (ik noem maar wat), en ga daarna bewust iets anders doen. Met zo'n regelmatig uitlaatklep-momentje is het op andere momenten soms iets makkelijker van je af te zetten.

Ik hoop dat je er iets aan hebt, maar vooral dat je een manier vindt om er mee om te gaan die voor jou werkt!

SQ
Die onzekerheid en gedachten zijn - ook voor mij - herkenbaar. Bij de oudste ben ik pas begonnen met voorbereiden na de 30 weken. 'Want dan hoef je niet zoveel op te ruimen als het mis gaat'.
Bij de tweede kon ik het wat meer loslaten omdat het al eens goed was gegaan. Maar dit keer...
Na een MA met de 14 weken en een miskraam met 6 weken plus een drama bevalling van onze tweede waarbij we hem bijna kwijt waren vind ik het moeilijk om voluit te kunnen genieten. Met vlagen grijpt echt dat gevoel van 'het kan allemaal fout gaan, geniet er maar niet teveel van' me echt aan. Maar dat bespreekbaar maken met de vk of de gyn is weer een ander verhaal (of met mijn man, ben daar niet zo goed in weet ik ondertussen).
Van de week nog weer toen ik de gyn van de MA tegenkwam. Daar kan ik echt weer slecht van slapen...
Hoop dat de echo goed is en je wat meer vertrouwen kan krijgen, maar dat gevoel loslaten is zooo moeilijk!

Hoe ermee om te gaan... daar heb ik dus niet echt tips voor helaas.

SQ, wat naar dat je je zo voelt, dat herken ik gelukkig niet zo.
Maar ik heb wel wat te zeggen over "wat is normaal"... normaal is een heel ruim begrip natuurlijk.
Maar op het moment dat jij er last van hebt, lijkt het me prima om aan te kaarten hoe je je voelt.
Het is jammer dat je over het algemeen vaak, alleen de "roze wolk" verhalen hoort, terwijl er echt meer mensen zijn met zulke gevoelens als die van jou. En gelukkig vind je er hier dan wel wat, soms scheelt het een beetje om te weten dat je niet de enige bent.
Maakt je gevoel misschien niet anders, maar herkenning kan ook helpen.

sterkte!

Roze wolk... Blijde verwachting... Hoera ende gloria.

Helaas niet bij iedereen
Los van de lichamelijke ellende (voor zover dat mogelijk is), heb ik me tijdens mijn zwangerschappen ook geestelijk rot gevoeld.
Depressief, alles donker. Schuldgevoelens omdat ik niet kon "genieten", maar ook woede om zoveel onrecht. Walgen van je eigen zelfmedelijden, maar te beroerd om daar iets aan te kunnen doen.
Blij zijn met elke minuut die verstreken is, weer een minuut dichter bij de finish. Snakkend naar adem, maar tevergeefs. Want hoe kun je ademhalen met die zware verstikkende deken van lood die bovenop op je ligt? die constante onzichtbare handen die zich om je strot klauwen? Adem, lucht, licht! Maandenlang nergens te bekennen. Meerdere malen heb ik gedacht echt gek te zijn geworden. Volkomen doorgedraaid. De dwanggedachten die steeds boven kwamen, de moeilijk weg te duwen angsten dat mijn kind mismaakt zou zijn, vergiftigd door mijn zieke gedachten in combinatie met de medicijnen die ik moest gebruiken, het tekort aan voedingsstoffen en vitaminen die ik binnen kreeg....
Hoe kon ik in vredesnaam een gezond kind krijgen?

De zwangerschap ontkennen en weg proberen te denken.
Herkenbaar.
Stikjaloers zijn op vrolijke bolle babymama's die voor hun ongeboren kinderen aan het winkelen waren, buikfotoshoots, pretecho's, buik beschilderen, dagboeken bijhouden. Keuvelend genieten en bewust met de zwangerschap bezig zijn.
Ik wil ook!!!
Oh darn, maar ik BEN zwanger.
Maar ik was een hoopje ellende, kon me totaal niet identificeren met die blijheid, hoe graag ik ook wilde
Een eindeloze hel vond ik het.

Het goede nieuws....
Na de geboorte van alledrie mijn zoons was het vrijwel meteen klaar. De duistere mist trok weg.
Ik kon weer ademen, denken, liefhebben En eten

Voel je alsjeblieft niet schuldig. Niet tegenover je vent, je (ongeboren) kind of jezelf. Het is allemaal al moeilijk zat. Hormonen kunnen nou eenmaal evil zijn

Veel sterkte

Ik denk dat ze niet bij je in de buurt zit, maar las geweldige recensies over http://www.dianakoster.nl/

En misschien hebben andere zwangeren met soortgelijke gedachten die wel in die contreien wonen er iets aan anders.

quote:

Op woensdag 12 maart 2014 22:39 schreef Whiskers2009 het volgende:
Ik denk dat ze niet bij je in de buurt zit, maar las geweldige recensies over http://www.dianakoster.nl/

En misschien hebben andere zwangeren met soortgelijke gedachten die wel in die contreien wonen er iets aan anders.

Eerlijk gezegd denk ik niet dat SQ daar iets aan heeft.

quote:

Op woensdag 12 maart 2014 22:47 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Eerlijk gezegd denk ik niet dat SQ daar iets aan heeft.

Ok, dat kan. Maar ik begreep dat ze hulp wou zoeken, en deze dame combineert het verloskundige zijn met het psychologische van nare ervaringen bij zwangerschappen en geboortes en alles wat ermee samenhangt.

Op een website die iemand eerder in Z&G postte ivm het zoeken naar een verloskundige in je eigen dorp/stad (ben de site kwijt helaas) stonden er echt allemaal jubelende verhalen over haar, en met name door vrouwen die een (zeer) onprettige ervaring hadden gehad bij zwangerschappen en geboortes..

Vandaar dat ik het toch maar even meld. SQ (en anderen) kunnen uiteraard zelf beslissen wat ze er mee doen. Ik ben betreffende dame overigens niet, en ik ken haar ook niet.

Sorry, dat ik ff door je "stop" heen post: maar ik heb ff bij mignonne geïnformeerd, en Diana Koster heeft een voortreffelijke reputatie. Ff gecheckt voor het geval ik iets over een oplichtster gepost zou hebben..

Ik denk dat iemand als Diane Koster inderdaad best een grote toegevoegde waarde zou kunnen hebben. Niet iedere 'coach' (geen beschermde titel...) is even goed in wat ze doet, maar mevrouw Koster heeft haar sporen wel verdiend binnen die wereld.

Ik weet dat psychologe mw Frima van babyblues Domstad in Utrecht zich ook specialiseert in zwangerschapsgerelateerde psychische problematiek. Dat ging van vrouwen met onzekerheden over hun zwangerschap, tot vrouwen die moeite hadden met de verschuiving van hun 'rol' in het leven (van kind naar moeder bijv.), en ook tot vrouwen die last hebben van angsten, paniekaanvallen, dwangmatige handelingen of depressies in diverse gradaties.

In jouw stad zitten ook coaches en psychologen die ervaring hebben met het begeleiden van zwangere vrouwen met zulke problemen. Laat je door je verloskundige of huisarts adviseren over welke psychs of coaches 'goed' zijn naar hun idee.

Weet ajb, niet alleen jij maar wie dan ook, dat dit niet raar is. Onzekerheden, angsten en zwarte gedachten komen echt heel veel voor. En ik denk dat het inderdaad een beetje is wat Franny in Z&G al aanhaalde. We zijn een beetje calvinistisch met zn allen, dit soort dingen, daar moet je maar vooral een ander niet mee lastig vallen.

quote:

Op woensdag 12 maart 2014 22:12 schreef twist02 het volgende:
Lieve SQ,

Ik lees hier zijdelings verschillende topics mee, en zo ook jouw verhaal. Ik heb zelf nog geen enkele ervaring met zwanger zijn en alles wat daarbij komt kijken, dus in dat opzicht kan ik weinig zinnigs bijdragen.

Ik heb echter wel een achtergrond in de psychologie en ik denk dat het inderdaad goed is om iemand te zoeken waarmee je hierover kunt praten. Juist iemand die wat verder bij je vandaan staat; die persoon staat er neutraler in en zal minder snel de neiging hebben om te vervallen in "Komt-wel-goed-schatje"-uitspraken. Want zulke uitspraken doen mensen vooral omdat ze niet weten wat ze anders moeten zeggen (met de beste bedoelingen uiteraard).

Heel kort door de bocht advies (maar zoek vooral iemand die je uitgebreid kan helpen!):

• Stop je gedachten niet weg, dat werkt uiteindelijk alleen maar averechts. Je angst/negatieve gedachten zijn er nu eenmaal, en die zijn niet zomaar te negeren.

• Als het lukt, probeer dan wel kritisch te kijken naar je negatieve gedachten. Hoe groot is de kans werkelijk dat er iets mis gaat in een bepaald stadium? Dat wil niet zeggen dat je er dan niet meer aan 'mag' denken, maar probeer je gedachten af en toe te 'toetsen' aan de realiteit.

• Gun jezelf af en toe bewust de tijd om te formuleren waar je bang voor bent. Praat er bijvoorbeeld regelmatig over met je man tijdens de afwas (ik noem maar wat), en ga daarna bewust iets anders doen. Met zo'n regelmatig uitlaatklep-momentje is het op andere momenten soms iets makkelijker van je af te zetten.

Ik hoop dat je er iets aan hebt, maar vooral dat je een manier vindt om er mee om te gaan die voor jou werkt!

Deze tips, hele goede, absoluut doen!
En daarbij, naast jezelf de tijd gunnen om bewust te formuleren waar je bang voor bent, gun jezelf ook de tijd om per dag te bedenken wat er allemaal wél leuk was of goed ging of normaal verliep. Dat kan zijn van "de zon scheen vandaag" tot "ik heb lekker gegeten" tot "ik heb een tarantula geaaid/doodgeslagen" (afhankelijk van je voorkeur ) weet ik het. Noem het maar op.

Soms duurt het een korte periode, soms duurt het langer, soms gaat het vanzelf weer over soms heb je wat steun van iemand nodig die echt buiten jezelf staat, er is niet zoveel over te zeggen. Maar het is zeker niet iets wat je verloskundige maar zelden hoort en het is ook niet iets waar ze niets mee kunnen. En mocht je iemand treffen met het empathisch vermogen van een lantaarnpaal, denk dan ook eens aan je huisarts, die kan in dit soort dingen zeker ook wat voor je betekenen.

Skjoe

Een reactie van mij kon niet uitblijven he? Ik had het al wel gezegd, maar ik vind het zo ontzettend verdrietig dat jij je zo moet voelen ook hier veel herkenning, mijn gehele zwangerschap van Isabel heb ik wel tegen een prenatale depressie aangeschurkt (bij mij had wel of niet goed slapen een extreme invloed) en de angststoornis die zich toen ontwikkelde heb ik ook pas onlangs een soort van overwonnen. Mijn hele zwangerschap van Isabel was angstig, tot en met de bevalling aan toe. Ik kan me één gelukkig moment herinneren: met 34 weken lieten we nog een pretecho doen omdat het ziekenhuis maar vaag bleef doen over het geslacht van de baby (dat wilde ik zó graag weten, ik denk dat ik zocht naar houvast om het 'echter' te maken ofzo). De echo-dame zette, ookal hadden we daar niet voor betaald, de 3D-dinges aan en liet het gezichtje zien. Dat was zo mooi, ik kan er nog steeds om huilen. That's it, dat was mijn geniet-moment. Echte tips, ik heb ze niet. Je sleept je erdoorheen en ookal duurt een zwangerschap heel lang, ook als 'ie goed gaat is het een eindige staat van zijn. Hulp zoeken is een goed idee (en ja, dat durf jij!), weet dat het niet raar is. Een vriendin van ons verloor een kindje met 22 weken en bij haar nieuwe zwangerschap moest ze verplicht naar de psych. Dat doen ze niet voor niks he? En ja, dan is een vroege miskraam wel anders misschien, maar het verlies is hetzelfde, alleen heb je minder lang van dat kind kunnen houden.

Anyway, je weet me te vinden he? Don't be shy. Ik denk aan je ennehm, die van mij begint nu te lopen. Het kan verkeren, ookal geloof je het niet meer

SQ
Yppy haalde hem al aan, dit topic (en de vervolgdelen) OUD / Depressief door de hormonen staat vol met ervaringsverhalen. Niet allemaal vanuit jouw perspectief, maar wellicht kan je er wel dingen uit halen.

Het doet er niet zo veel toe of het bij anderen erger was en of je er wel of geen label aan kan hangen hè... Het zijn echte gevoelens en je hebt er last van, dus hebben ze bestaansrecht!