Zwarte gedachten en (irrationele) angsten tijdens de zwangerschap

Dat had ik ook spring! Het is inderdaad een ontzettend rotidee dat je je kind dat meegeeft.

Hier heeft E. er overigens helemaal geen ontwenningsverschijnselen gehad, gelukkig! Ik vond het wel prettig dat ze haar zo strak in de gaten hielden want het blijft troep natuurlijk.
Maar zonder AD red ik het niet en ik ben echt een veel leuker mens als ik die medicijnen gewoon slik. En ongetwijfeld dus ook een stuk leukere en veel stabielere moeder. En de gyn zei dat stoppen tijdens een zwangerschap slechter is dan gewoon doorslikken (mits het een veilig middel betreft uiteraard). Door de hormonen heb je sowieso al meer kans op depressies en als je dan ook nog moet stoppen met AD is het hek waarschijnlijk helemaal van de dam.

Ik heb dan ook wel voor ik zwanger raakte laten uitzoeken via mijn huisarts die er een bijscholing over had gehad of mijn AD veilig te slikken was tijdens zwangerschap. En ik heb een gesprek met de gyn gehad hierover. Anders had ik moeten proberen te stoppen of een veilig middel moeten proberen, gelukkig was mijn middel (efexor) veilig te gebruiken, al was er niet nog niet heel erg veel onderzoek naar gedaan. Ik zag laatst toevallig dat de bijsluiter hiervan ook aangepast was, toen ik zwanger probeerde te raken stond er nog in dat het niet geschikt was tijdens de zwangerschap maar nu staat er in dat het wel mag maar je onder strenge controle van een arts moet staan en wat spring hierboven zegt.

Zwanger en aan de AD! Check

Ik kan niet zo goed zonder mn blije-ei pillen maar onder begeleiding van een psych van de POP-poli en de gyn gaat het super met onze uk!
Ik zit overigens aan de fluoxetine (vroegere prozac)

Ik voelde me juist meer dan geweldig tijdens de zwangerschap. Dus tijdens mn zwangerschap zal ik het ws niet nodig hebben. Maar dat zou dan wel betekenen dat ik eerst moet afbouwen en daarna weer moet opbouwen. Hoe afbouwen zal gaan weet ik niet, maar door de hel van opbouwen wil ik nooit meer heen. Daarnaast weet ik ook van tevoren niet hoe lang ik erover zal doen om weer zwanger te raken. Bij L was dat ruim een jaar.

Vroeger was ik enorm zwart wit hierin: als je die troep slikt, moet je gewoon geen kinderen 'nemen'. Maar als je zelf in zo'n situatie zit (en beseft hoe leuk het leven kan zijn), denk je er ineens toch een stuk genuanceerder over.

Hi lieverd, ik hoop zo dat je deze keer geen gelijk krijgt en dat alles met het kindje goed is. Ik denk dat ik net zo uit mijn doen zou zijn als jij. Dikke knuffel van mij!

Ik hoop zo met je mee op een goede echo! En op beter voelen erna!

Zwanger en aan de AD, been there, done that, hier alleen nooooooit weer! Heb gezien wat het hier met onze dochter deed, die heeft acht dagen in de couveuse liggen af te kicken van mijn AD, compleet met schokken en kreunen, een ' drugsbaby'. En ik slikte echt geen zware pillen. Ik had ze toen wel nodig, daarom ben ik niet gestopt, maar voordat ik zwanger werd van de jongste bewust gestopt, want dat beeld van een afkickende baby raak ik nooit meer kwijt. Tot nu toe ( ze is inmiddels vier) heeft ze er niets aan over gehouden, sterker nog, ze is het zonnetje in huis ( we maken dan ook wel eens de grap ; M. Heeft zoveel antidepressiva gehad, die is niet depressief te krijgen).

quote:

Op dinsdag 18 maart 2014 13:05 schreef Stormqueen het volgende:
Ik denk dat mijn huidig gebrek aan relativeringsvermogen best wel eens deels inherent kan zijn aan het niet meer slikken van AD. Ik heb zelf tussen begin 2007 en begin 2013 een dagelijkse dosis van 20mg paroxetine geslikt. Al moet ik hier wel de kanttekening bij maken dat ik niet leed aan een depressie, maar aan dagelijkse ongecontroleerde huilbuien en totaal gebrek aan vergevingsgezindheid naar mezelf toe.
Ik ben er mee gestopt omdat ik het naar mijn eigen idee niet meer nodig had, en rustig afgebouwd. Dat ging vlekkeloos. Maar het omgaan met zware tegenslag was natuurlijk iets waar ik me niet op had ingesteld. Toen ik stopte met de medicatie ging alles voorspoedig: werk, familie, vrienden, ik ging trouwen, niks aan de hand. Maar het zèlf moeten handelen van de emoties die bij verlies en verdriet komen kijken is natuurlijk toch een ander verhaal.

Even inhakend op wat je hier schrijft.
Zoiets (het handelen van heftige emoties en je eigen demonen) valt wel te leren, en ik zou vanuit mijn eigen ervaring met depressieve gevoelens/onverwerkt verleden willen benadrukken dat dit een leerproces is op een langere termijn. En daarbij kan AD ondersteunend werken, maar dat hoeft niet. Er is in ieder geval geen 'quick fix' voor, vrees ik, maar dat weet je zelf waarschijnlijk ook al.

Ik duim voor goed nieuws!

Welke slikte je, milka?

Proef, dat weet ik zo niet meer.... Maar niet echt een zware dosis.. Ben in drie weken der af gegaan en daarna gelukkig niet meer nodig gehad. Maar ik wilde toch even waarschuwen, want ondanks alle positieve verhalen ( en dat is natuurlijk heel mooi, wanneer je kindje er geen last van heeft gehad) en goedkeuring van de huisarts, want ook ik had tevoren geïnformeerd of het kon, er dus wel degelijk baby's moeten afkicken daarvan. Wij hebben drie dagen moeten wachten voordat we haar vast mochten houden, daarvoor mochten we alleen met onze hand op haar buikje om haar zo weinig mogelijk te storen. Je wil niet weten wat dat met je doet als moeder, het schuldgevoel.....

Herkenbaar, dit topic. Na een mk in februari ben ik nu weer zwanger. Krap 5 weken. De eerste zwangerschap wist ik na de test al dat t fout zou gaan en dat ging het ook. Afgelopen zondag ben ik vanwege erge buik- en rugpijn door de hap doorverwezen naar de gynaecoloog. Die heeft een echo gemaakt waarbij ze aangaf hooguit verdikt baarmoederslijmvlies te zien. Wat ze zag was een vruchtzakje van 7mm. 2 uur na de inwendige echo had ik helderrood bloedverlies, een beetje op t toiletpapier en daar bleef t bij. Overdag niks en vannacht weer een veeg helderrood en nu weer niks.

En nu weet ik dus zeker dat het fout gaat. En dat als ik geen mk krijg het op de echo over 2 weken niet goed is en als dat wel zo is, dat daarna t hartje niet meer klopt. En dat mijn lichaam dat helemaal niet kan, een zwangerschap en dat t nooit lukt.

Cygne, misschien heb je mijn verhalen in z&g en in dit topic meegekregen. Anyway, het bloedverlies is gewoon killing. Ik zat zo'n beetje in dezelfde situatie als jij, eerst een mk en toen zwanger van de tweeling. De zwangerschap van de tweeling had echt een dra-ma start met vrijwel continue bloedverlies vanaf een week of 6-7 tot een week of 11. Vreselijk onzeker werd ik ervan. Je voelt niets, die ziet niets, je moet er maar op vertrouwen dat het ondanks het bloedverlies goed zit en juist dat is verschrikkelijk moeilijk. Mijn tips voor jou:
-ga niet googelen, doe het gewoon niet.
-probeer je gedachten te verzetten voor zover dat lukt. Ga leuke dingen doen met man/vriendinnen, probeer te ontspannen.
-als je het bloedverlies echt niet trekt, bel de gyn en vraag of er misschien een echo gemaakt kan worden ivm het bloedverlies. Ik knapte daar altijd erg van op. Al was het maar voor 2 dagen, die 2 dagen was ik dan toch maar weer zonder al te veel zorgen doorgekomen.

En verder is de onzekerheid en het leven tussen hoop en vrees gewoon enorm klote. Het zou ook best nog een fikse periode zo kunnen blijven. Tot 20 weken heb ik niet echt kunnen genieten, pas toen ik de kindjes dagelijks voelde werd dat wat beter. Doe hier lekker je verhaal als je dat fijn vindt en probeer vertrouwen te hebben in je lichaam. Sterkte meid, ik duim voor je dat dit gewoon een mooie plakkert is.

Cygne, ik heb geen miskraam gehad, en geen bloedverlies, en toch herken ik het wel. Voor de eerste echo ging ik ervan uit dat me verteld zou worden dat het hartje niet meer klopte, en voor elke volgende afspraak had ik hetzelfde gevoel. Dat mijn lichaam gewoon helemaal niet in staat was om voor een kindje te zorgen, en dat ik een overleden kindje in m'n buik zou hebben zitten. Het heeft ook eventjes geduurd, maar zo rond de 17 weken kreeg ik er pas wat vertrouwen in, nadat er bij de geslachtsbepaling toch weer bevestigd werd dst er echt een levend kindje zat..

Ik kan me zo indenken hoe moeilijk die gevoelens moeten zijn na de ervaringen van jou ik duim ook gewoon voor een plakker en over twee weken een mooie knipper. Dan zullen je gevoelens vast niet ineens verdwijnen, maar misschien kun je er over een tijdje toch van genieten!

Nikki, het bloedverlies is echt heel weinig en alleen 's nachts en volkomen verklaarbaar. En een echo zegt nu nog weinig.

Het is ook dat ik me niet voor kan stellen dat het wél goed gaat. Dat bestaat gewoon niet in mijn beleving. Dit weekend was mijn nichtje heel lief met ons hondje aan t spelen en toen werd ik verdrietig. Want ons hondje gaat nooit met een eigen kindje spelen.

Ik sluit me ook af, merk ik. Ik bén helemaal niet zwanger. Ik verzin het maar, net als in februari. Een huisarts bij de HAP die zegt dat ik niet zwanger ben maar over tijd en dat als er al sprake is van een zwangerschap ik weer een mk ga krijgen want bloed in urine.

Cygne die huisarts is echt een hork. Twee streepjes is zwanger. Ik ga heel hard voor je duimen. Sterkte met deze twee lange weken

quote:

Op dinsdag 1 juli 2014 20:06 schreef Omentielvo het volgende:
Cygne die huisarts is echt een hork. Twee streepjes is zwanger. Ik ga heel hard voor je duimen. Sterkte met deze twee lange weken

+1
En de dag erna was zelfs de echodame verbaasd dat er al zoveel te zien was in jouw baarmoeder!! Al een vruchtzakje ipv enkel verdikt slijmvlies!

Omentielvo, dat vond de ha van de volgende dag ook. En gyn zei dat de hoeveelheid bloed in de urine ruim binnen de marges van t normale waren. De pijn kwam door verstopping.

Het vervelende is dat mijn lichaam heel erg reageert op stress. Hoge bloeddruk, benauwdheid, koorts, de hele mikmak. Donderdag even bij cesartherapie vragen hoe ik dit aanpak. Want ik ga dit niet zo lang trekken, denk ik.

Cygne . Ik heb net als Nikki van wk 5 t/m 13 bloedverlies gehad en het is echt killing. Maar het kán ook goed gaan, ook al geloof je dat nu niet.

Mijn tip: praat. Praat met je man, je moeder, je vriendinnen... Iedereen bij wie je maar 't gevoel hebt dat je 't kwijt kunt. Praten lucht op.

Cygne goed dat je het gaat vragen. Die eerste weken zijn gewoon k*t. En vooral als er bloedverlies bij komt kijken. Maar genieten hoeft echt nog niet. Ik bedoel dus. Vaak wordt er gezegd dat je moet genieten en als je dat dan probeert en het lukt (logischerwijs) niet dan stress je nog meer. Hopelijk is het duidelijker dan het er staat

quote:

Op dinsdag 1 juli 2014 20:35 schreef Omentielvo het volgende:
Cygne goed dat je het gaat vragen. Die eerste weken zijn gewoon k*t. En vooral als er bloedverlies bij komt kijken. Maar genieten hoeft echt nog niet. Ik bedoel dus. Vaak wordt er gezegd dat je moet genieten en als je dat dan probeert en het lukt (logischerwijs) niet dan stress je nog meer. Hopelijk is het duidelijker dan het er staat

Sterker nog: genieten hoeft helemaal niet, de hele zwangerschap niet. Het kan, het mag, maar het is niet vanzelfsprekend en zeker geen moeten!

Dat bedoelde ik dus miss_sly. Thanks

quote:

Op dinsdag 1 juli 2014 20:43 schreef Omentielvo het volgende:
Dat bedoelde ik dus miss_sly. Thanks

Ik weet hoe het voelt, en ik weet hoe stom je jezelf vindt als dat genieten maar niet lukt. En dat ook iedereen maar denkt dat je Natuurlijk (!) geniet. En daar voel je je dan alleen maar weer rotter door.

Dat herken ik dus. Ik word bijna nooit ongesteld en bij de tweede terugplaatsing (ivf) was ik zwanger. Ik ben de hele zwangerschap een soort van bang geweest dat er iets mis zou gaan. Dat het gewoon niet zo snel kon (Al kon ik soms wel genieten). Pas toen mijn dochter op mijn buik gelegd werd en alles goed was voelde ik me opgelucht.

Cygne, ik herken mijn verhaal in jouw verhaal. Ik heb ook een miskraam gehad, en nu tijdens mijn zwangerschap heb ik last van bloedingen. Erg zenuwslopend, en daardoor kan ik niet genieten van mijn zwangerschap. Bang dat het mis gaat, hoewel volgens de gyn alles perfect verloopt.

Ik merk wel dat het beter gaat als ik wat afleiding zoek, en ik probeer er niet teveel mee bezig te zijn. Ik heb me er ook bij neer gelegd dat de roze wolk voor mij niet bestemd is. En als die wel komt, dan is dat alleen maar mooi meegenomen.

quote:

Op dinsdag 1 juli 2014 20:50 schreef Omentielvo het volgende:
Dat herken ik dus. Ik word bijna nooit ongesteld en bij de tweede terugplaatsing (ivf) was ik zwanger. Ik ben de hele zwangerschap een soort van bang geweest dat er iets mis zou gaan. Dat het gewoon niet zo snel kon (Al kon ik soms wel genieten). Pas toen mijn dochter op mijn buik gelegd werd en alles goed was voelde ik me opgelucht.

Dat inderdaad. Tot 14 weken de veel voorkomende onzekerheden, daarna een zwarte deken. Op het moment dat ze op mijn buik lag, was dat allemaal weg. De wereld werd weer licht en ik zat op een roze wolk.

Doe je niets aan, maar er wordt weinig over gesproken en het is natuurlijk raar, zeker als je zo graag een kind wilde en je bent dan uiteindelijk zwanger, dat je niet constant blij en gelukkig (en dankbaar!) door het leven danst.